Aeshna juncea és un odonat anisòpter de la família dels èsnids.[1]
Es troba des d'Europa a través del nord d'Àsia fins al nord de Nord-amèrica.[2][1] És l'espècie del gènere Aeshna més comuna en la majoria de zones boreals i de muntanya al nord, però es fa rara en àrees més al sud i està confinada a cotes altes.[2][1]
Crien principalment en aigües estancades assolellades en hàbitats boreals, alpins i subalpins, arribant a altituds d'uns 2500 m aproximadament.[2] En altituds i latituds més baixes poden criar fins i tot en rierols amb vegetació emergint.[1]
El macles patrullen incansablement en les zones de cria. Són agressius i curiosos; persegueixen altres odonats i busquen activament les femelles.[1]
Pot emergir entre finals de maig i juny i trobar-se fins al novembre, encara que és molt més comuna entre juliol i setembre.[1]
Gwas y neidr mawr o deulu'r Aeshnidae yw'r gwas neidr glas (Aeshna juncea). Fe'i ceir yn Ewrasia a Gogledd America. Ym Mhrydain, mae'n fwyaf cyffredin mewn rhanbarthau gogleddol a gorllewinol.[1]
Mae'n 75 mm o hyd ac mae'r adain blaen yn mesur 40–50 mm.[2] Mae gan y gwryw linellau melyn, cul ar y thoracs. Ceir smotiau glas a melyn ar abdomen y gwryw a smotiau melyn, gwyrdd neu weithiau glas ar abdomen y fenyw.[1]
Gwas y neidr mawr o deulu'r Aeshnidae yw'r gwas neidr glas (Aeshna juncea). Fe'i ceir yn Ewrasia a Gogledd America. Ym Mhrydain, mae'n fwyaf cyffredin mewn rhanbarthau gogleddol a gorllewinol.
Mae'n 75 mm o hyd ac mae'r adain blaen yn mesur 40–50 mm. Mae gan y gwryw linellau melyn, cul ar y thoracs. Ceir smotiau glas a melyn ar abdomen y gwryw a smotiau melyn, gwyrdd neu weithiau glas ar abdomen y fenyw.
Die Torf-Mosaikjungfer (Aeshna juncea) ist eine Libellenart aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich bei der Torf-Mosaikjungfer um eine große Libelle mit einer Flügelspannweite von maximal 10,5 Zentimetern.
Die Torf-Mosaikjungfer erreicht Flügelspannweiten von 9 bis 10,5 Zentimetern und gehört damit zu den größten Libellen Mitteleuropas. Der Brustabschnitt (Thorax) der Tiere ist graubraun gefärbt und besitzt gelbe Seiten- und Dorsalstreifen. Verwechslungsgefahr besteht mit der Hochmoor-Mosaikjungfer (Aeshna subarctica) sowie mit jungen und noch nicht ausgefärbten Exemplaren der Blaugrünen Mosaikjungfer (Aeshna cyanea). Der Hinterleib (Abdomen) der Männchen ist schwarz mit einer deutlichen und sehr kräftigen blauen Zeichnung auf der Oberseite.
Die Larve unterscheidet sich von den anderen mitteleuropäischen Aeshniden durch die Kombination folgender Merkmale (vgl. Abb.):
Die Torf-Mosaikjungfer ist in den Monaten Juli bis September aktiv und hauptsächlich an Moorgewässern zu finden. Besonders am späten Nachmittag sonniger Tage findet man die sonnenden Männchen auf Baumstämmen.
Die Männchen patrouillieren häufig entlang der Ufer, wo sie aktiv nach Weibchen suchen. Die Paarung beginnt über dem Wasser und endet meistens in der Vegetation. Das Weibchen sticht die Eier in Pflanzen nahe der Wasseroberfläche ein.
Die Larven der Torf-Mosaikjungfer schlüpfen erst etwa 10 Monate nach der Eiablage, entsprechend überwintern die Eier. Die Entwicklungsdauer der Larven beträgt zwei bis drei Jahre. Die Larven findet man in den Brutgewässern nicht selten an schwimmenden Pflanzenteilen hängend.
Vor allem durch die zunehmende Zerstörung der Moorgewässer, insbesondere die Trockenlegung derselben, verliert diese Libelle wie viele andere Moorarten ihren Lebensraum. Sie wird aus diesem Grund etwa in Deutschlands Roter Liste in die „Vorwarnliste“ eingeordnet.[1]
Die Torf-Mosaikjungfer (Aeshna juncea) ist eine Libellenart aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich bei der Torf-Mosaikjungfer um eine große Libelle mit einer Flügelspannweite von maximal 10,5 Zentimetern.
The common hawker,[2] moorland hawker[1] or sedge darner[1] (Aeshna juncea) is one of the larger species of hawker dragonflies. It is native to Palearctic (from Ireland to Japan) and northern North America. The flight period is from June to early October.
It is 74 millimetres (2.9 in) long with a brown body. The male has a black abdomen with paired blue and yellow spots on each abdominal segment, and narrow stripes along the dorsal surface of the thorax. In the female, the abdomen is brown with yellow or sometimes green or blue spots. The wings of both sexes display a yellow costa (the major vein running along the leading edge of the wings). This species lacks the green thorax stripes of the southern hawker.
Female common hawkers will sometimes dive out of the sky and feign death in order to avoid copulating with males.[3][4]
The common hawker, moorland hawker or sedge darner (Aeshna juncea) is one of the larger species of hawker dragonflies. It is native to Palearctic (from Ireland to Japan) and northern North America. The flight period is from June to early October.
It is 74 millimetres (2.9 in) long with a brown body. The male has a black abdomen with paired blue and yellow spots on each abdominal segment, and narrow stripes along the dorsal surface of the thorax. In the female, the abdomen is brown with yellow or sometimes green or blue spots. The wings of both sexes display a yellow costa (the major vein running along the leading edge of the wings). This species lacks the green thorax stripes of the southern hawker.
Female common hawkers will sometimes dive out of the sky and feign death in order to avoid copulating with males.
Male hovering
Aeshna juncea es una de las especies más grandes de libélulas (Anisoptera).[1] Es nativa de la región paleártica (desde Irlanda hasta Japón) y el norte de América del Norte. Vuela en junio y a principios de octubre.
Mide 74 milímetros (2,9 pulgadas) de largo, el cuerpo es de color marrón. El macho tiene un abdomen negro con pares de manchas azules y amarillas en cada segmento abdominal y franjas estrechas a lo largo de la superficie dorsal del tórax. En la hembra, el abdomen es marrón con manchas amarillas, verdes o azules.[2]
Aeshna juncea es una de las especies más grandes de libélulas (Anisoptera). Es nativa de la región paleártica (desde Irlanda hasta Japón) y el norte de América del Norte. Vuela en junio y a principios de octubre.
Soo-tondihobu (Aeshna juncea) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.[1]
Soo-tondihobu (Aeshna juncea) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.
Siniukonkorento (Aeshna juncea) on ukonkorentoihin kuuluva sudenkorento, jota elää lähes koko Euraasiassa.
Siniukonkorento on ulkonäöltään erityisesti suo-, iso- ja rannikkoukonkorennon kaltainen. Eniten näistä siniukonkorento muistuttaa suoukonkorentoa ja vähiten rannikkoukonkorentoa. Lajeja ei välttämättä erota selkeästi yksittäisen tuntomerkin perusteella.[2]
Korennon tumman keskiruumiin sivuilla on kaksi vaaleaa viivaa. Viivojen yhteenlaskettu leveys on tavallisesti niiden välisen alueen leveyttä pienempi. Useimmiten viivoista etummainen kapenee ylöspäin. Lajin päässä silmien taustapuolella on yleensä pienet keltaiset pilkut. Suoukonkorennolla ei ole näitä pilkkuja. Koiraalla on pieni ja teräväreunainen vaalea kuviointi takaruumiin kolmannessa jaokkeessa lähellä keskiruumista. Lajin naaras eroaa lähisukuisista lajeista myös perälisäkkeidensä perusteella. Ne ovat päältä katsoen kapeammat ja sivulta katsoen leveämmät kuin suoukonkorennon vastaavat.[2]
Lajilla on 48–59 mm pitkä takaruumis, ja takasiipi on 41–50 mm pitkä. Koko erottaa lajin suurikokoisemmista iso- ja rannikkoukonkorennosta.[2]
Suomessa siniukonkorennon aikuisia yksilöitä tavataan kesäkuun puolivälistä lokakuun puoliväliin. Päälentoaika on heinäkuun alkupuolelta syyskuun alkuun.[2]
Lajin yksilöillä on tapana saalistaa myöhäänkin iltaisin.[2]
Siniukonkorentoa elää laajalla alueella holarktisella alueella. Levinneisyysalue ulottuu Britanniasta Pohjois-Amerikkaan, jossa elää erillinen alalaji.[2] Laji on Pohjois-Euroopassa, Siperiassa ja Pohjois-Amerikassa yleinen ja laajalle levinnyt. Keski- ja Etelä-Euroopassa se on harvinaisempi ja elää lähinnä vuoristoissa.[1] Siniukonkorentoa tavataan hyvin yleisenä koko Suomessa.[2]
Laji elää miltei minkälaisissa vesistöissä hyvänsä. Suomessa tavallisimpia elinympäristöjä ovat järvenlahdet ja suolammet, joilla on paljon kasvillisuutta.[2]
Siniukonkorento (Aeshna juncea) on ukonkorentoihin kuuluva sudenkorento, jota elää lähes koko Euraasiassa.
L'æschne des joncs (Aeshna juncea) est une espèce d'odonates de la famille des Aeshnidae.
Son corps est long de 65 à 80 mm
Le front est marqué d'un T noir caractéristique de l'espèce.
Généralement montagnarde, il est possible de l'observer jusqu'à près de 2 500 m d'altitude en France.
Présente en Eurasie et en Amérique du Nord.
Il s'agit de l'espèce de libellule la plus fréquente en altitude dans l'Arc alpin.
Paprastasis laumžirgis (lot. Aeshna juncea, angl. Common Hawker, vok. Torf-Mosaikjungfer) – laumžirgių (Aeshnidae) šeimos vabzdys. Vikiteka
De venglazenmaker (Aeshna juncea) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een van de grotere libellen van Nederland met een maximale spanwijdte van 10,5 cm en een lengte van 7-8 cm. Het is een typische en vrij algemene glazenmaker op de hoge zandgronden, die patrouilleert boven vennen en hoogveen van juli tot september.
Aeshna juncea is in 1758 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus.
De venglazenmaker is een lange, maar slank gebouwde glazenmaker. Het achterlijf is donker met een mozaïektekening van licht gekleurde vlekken. De zijkant van het borststuk is donkerbruin, met twee gele banden die aan de bovenkant vaak blauw getint zijn (mannetjes). Tussen deze twee banden bevindt zich meestal slechts een kleine gele vlek. De zwarte lijn tussen voorhoofd en kopschild (vooraanzicht) is bij de oogrand versmald. Aan de achterzijde van de ogen staat een gele vlek. De voorrandader van de vleugels is geel. Het mannetje heeft bruinblauwe ogen en twee vrij grote, ovale, blauwe vlekken aan de achterrand van de achterlijfsegmenten (bovenzijde). Op het midden van de segmenten staan twee kleine gele driehoekjes. De schouderstrepen zijn doorgaans lang en smal, niet hamervormig verbreed. De ogen van het vrouwtje zijn bruin met groen en de schouderstrepen zijn kort. De pterostigma’s zijn meestal geelbruin. De achterlijfstekening is als bij het mannetje, maar met kleinere vlekken die bovendien allemaal geel tot groen (zeldzaam blauw) zijn.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 65 en 80 millimeter. De larve is vrij groot en slank: 37-45 mm. De larvenhuidjes zijn meestal mat geelbruin, met een ruw oppervlak op het achterhoofd (occiput). Larvenhuidjes worden meestal gevonden op enkele centimeters tot decimeters boven het wateroppervlak, verticaal hangend aan stengels van oevervegetatie, vaak biezen, zeggen of pijpenstrootje, soms ook horizontaal op veenmos.
Het is een laat vliegende soort: van half juni tot eind oktober, met een piek in augustus en september. Venglazenmakers zijn vooral in de middag actief.
De levenscyclus is doorgaans tweejarig. De eerste winter wordt doorgebracht als ei, de tweede als larve. De larven leven in de oeverzone tussen waterplanten, dood plantenmateriaal, of gewoon in de modder. Het uitsluipen begint in mei en gaat door tot eind augustus of begin september. De meeste dieren sluipen uit tussen begin juli en half augustus.
Jagende volwassen dieren worden vaak langs bosranden en boven beschutte heidevelden gezien, op meestal meer dan drie meter hoogte. Geslachtsrijpe mannetjes verdedigen een territorium bij het water door op een meter hoogte boven water en oevervegetatie heen en weer te vliegen en regelmatig stil te hangen in de lucht. Ze houden hierbij het achterlijf recht en schuin omhoog, in tegenstelling tot mannetjes van de grote keizerlibel, die hun achterlijf horizontaal en licht gekromd houden. De paring begint boven het water, duurt meer dan een uur en eindigt in de begroeiing, vaak boomkruinen. Eitjes worden door het vrouwtjes met hun ovipositor onder de waterspiegel afgezet in allerlei substraten: veenmossen, stengels van levende en dode planten, enz.
In Nederland komt de venglazenmaker vooral voor bij voedselarme tot matig voedselrijke vennen en veenputten in bos-, heide- en hoogveengebieden en soms bij verlandende plassen. Voorkeur bestaat voor wat grotere vennen die niet of nauwelijks beschaduwd zijn, maar er worden geen strenge eisen gesteld aan de vegetatie. In Noord-Europa en de berggebieden van Midden-Europa is de venglazenmaker bij vrijwel alle typen stilstaand water te vinden – voedselrijk, voedselarm, zuur en zwak basisch. Alleen bij water met een kleiïge of lemige ondergrond ontbreekt de soort.[2][3]
De venglazenmaker komt voor in Europa, Azië en Noord-Amerika. In Europa is de verspreiding vrijwel beperkt tot Midden-Europa, Noordoost-Europa, Groot-Brittannië, Ierland en geheel Scandinavië. In Zuid-Europa komen nog enkele populaties voor in berggebieden (ijstijdrelicten). In Nederland is de soort vrij algemeen op de hoge zandgronden, waar heidevennen en hoogveengebieden voorkomen.
De venglazenmaker kan gemakkelijk verwisseld worden met de zeldzame noordse glazenmaker en met de paardenbijter. Ook is verwisseling mogelijk met niet uitgekleurde blauwe glazenmakers.
Noordse glazenmakers maken over het algemeen een fletsere, minder blauwe (mannetjes) of minder gele (vrouwtjes) indruk. Bovendien zijn de vlekkenparen aan de achterrand van de segmenten kleiner (minder hoog), waardoor het achterlijf van noordse glazenmakers behalve fletser ook donkerder oogt. De borststuktekening is bij de noordse glazenmaker doorgaans uitgebreider en eveneens fletser. De kleinvlekkige vorm van de noordse glazenmaker heeft echter een vergelijkbare tekening op achterlijf en borststuk, hoewel de kleuren meestal minder fel zijn. Diagnostische kenmerken zijn dan de zwarte streep tussen voorhoofd en kopschild, die bij de venglazenmaker smaller wordt aan de oogrand en bij de noordse glazenmaker even breed blijft of breder wordt. Daarnaast heeft de venglazenmaker achter elk oog een geel vlekje, dat bij de noordse glazenmaker altijd ontbreekt. De vrouwtjes zijn met zekerheid herkenbaar aan de vorm van de achterlijfsaanhangsels.
De paardenbijter is duidelijk kleiner dan de venglazenmaker en heeft een opvallende gele spijkervormige tekening op achterlijfsegment 2. Bij mannetjes paardenbijter zijn de schouderstrepen bovendien gereduceerd tot korte streepjes.
De larve wordt door de overeenkomst in habitatkeuze, grootte en bouw het meest verward met de larve van de noordse glazenmaker. Deze heeft echter lange cerci, een glad oppervlak op het achterhoofd en is opvallend glanzend. Bij nadere bestudering kan er ook verwarring optreden door het korte prementum en cerci met de bruine glazenmaker en de groene glazenmaker. De bruine glazenmaker heeft in de regel echter een bonte rugtekening en lichte vlekken op het achterhoofd. De groene glazenmaker heeft een vrij grote zijdoorn op segment 6.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2013; de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.[1] Op de Nederlandse Rode Lijst (2004) kwam de soort nog niet voor, maar op de lijst van 2015 geldt de venglazenmaker als kwetsbaar. Op de Belgische Rode Lijst (1998) geldt hij als zeldzaam.
Referenties
Bronnen
De venglazenmaker (Aeshna juncea) is een echte libel uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een van de grotere libellen van Nederland met een maximale spanwijdte van 10,5 cm en een lengte van 7-8 cm. Het is een typische en vrij algemene glazenmaker op de hoge zandgronden, die patrouilleert boven vennen en hoogveen van juli tot september.
Aeshna juncea is in 1758 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus.
Vanlig øyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Vanlig øyenstikker er utbredt i Europa og vestlige Asia. Finnes i Danmark, Sverige og Finland. I hele Norge, men mangler i fjellet (alpin sone), samt helt nordøst i Finnmark.
I østlige Asia og Nord-Afrika finnes noen underarter (varianter).
Mosaikkøyenstikkere er en gruppe der det er vanskelig å skille artene fra hverandre. Det er bare små forskjeller i det ytre utseende.
Kjønnene hos den vanlige øyenstikkeren er noe ulike. Hunnen er brunere enn hannen. Hannen er mer himmelblå, enn hunnen og har gule og svarte tegninger (mønster).
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 80 og 100 millimeter.
Nymfene lever i næringsfattige små og større innsjøer, dammer eller myrtjern i lavlandet. Arten foretrekker torvmose langs bredden, men finnes også i dammer uten særlig vegetasjon. Den er en av de vanligste øyenstikkerne i Norge.
Eggene legges på vannplanter, både over og under vannlinjen. Utviklingen tar 2-5 år, alt etter næringstilgang og leveområde (habitat).
De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe, men ofte tar de seg lengre flygeturer. De finnes ofte patruljerende langs skogsbilveier og kraftlinjegater eller andre naturlige steder langs skog. Arten kan også påtreffes ganske langt til fjells.
Flygetiden er fra juni til oktober.
Vanlig øyenstikker har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Vanlig øyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Żagnica torfowa, żagnica sitowa (Aeshna juncea) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie, Azji i północnej części Ameryki Północnej. Długość ciała wynosi 70 mm, a rozpiętość skrzydeł 95 mm. Imagines latają od czerwca do września[2].
Żagnica torfowa, żagnica sitowa (Aeshna juncea) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie, Azji i północnej części Ameryki Północnej. Długość ciała wynosi 70 mm, a rozpiętość skrzydeł 95 mm. Imagines latają od czerwca do września.
Aeshna rustica Zetterstedt, 1840
Aeshna undulata Bartenev, 1930
Libellula juncea L. 1758
Barjanska deva (znanstveno ime Aeshna juncea) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine dev, razširjena po severnih predelih sveta.[2]
Je tipična deva, v dolžino doseže 65 do 80 mm in ima vzorec rumenih ter modrih lis po telesu. Oprsje je pri odraslih samcih rjavo z rumenimi progami, zadek pa črn z modrimi pikami. Samice in mladi samci imajo bolj rjavo osnovno obarvanost in vsa znamenja rumene do zelenkasto rumene barve, le pri nekaterih starejših samicah lahko postanejo pike na zadku modrikaste. Med zanesljivejšimi razločevalnimi znaki sta debelo znamenje v obliki črke T na »obrazu« med očmi in rumeno obarvan sprednji rob kril. Nekatere sorodne vrste so lahko zelo podobne, denimo mahovna deva, ki se najbolje loči po modrem sprednjem robu kril.[3]
Opisane so številne lokalne podvrste, ki pa med taksonomi niso splošno sprejete. Večinoma gre le za gradient razlik v obarvanosti in telesni zgradbi, pri čemer pa se severnoameriški primerki jasno razlikjejo od evropskih.[2]
Odrasli so najbolj aktivni pozno poleti do začetka septembra.[2][3] Samci so zelo agresivni in izrazito teritorialni.[4] Pri tej vrsti je bil opisan pojav, ko oplojena samica hlini smrt in strmoglavi na tla, da bi se izognila drugemu samcu, ki se poskuša pariti z njo. Hlinjenje smrti v kontekstu parjenja je eno najredkeje opazovanih vedenj v naravi, znano le za nekaj drugih vrst členonožcev.[5]
Vrsta je vezana na stoječa in počasi tekoča vodna telesa, revna s hranili. Proti jugu območja razširjenosti se praviloma pojavlja v barjih, poraslih s šotnim mahom in ločkovkami ali ostričevkami, na severu pa tudi ob počasi tekočih rekah in jezerih z revno obrastjo. Redkeje uporablja umetne habitate, kot so kamnolomi.[2]
Razširjena je po vsej Palearktiki in severnem delu Severne Amerike (Nearktiki) razen skrajnega severa, kar je največje območje razširjenosti med vsemi vrstami tega rodu. Opazen je trend zmanjševanja gostote proti jugu, hkrati pa je v teh delih vedno bolj vezan na višje nadmorske višine. Zelo pogosta je po srednjeevropskih gorovjih in hribovjih (Schwarzwald, Tatre, Karpati, Alpe), južneje pa so znane samo posamične najdbe v višjih legah. V Severni Ameriki sega razširjenost proti jugu prek Skalnega gorovja do Nove Mehike, na severu pa poteka meja približno po severnem tečajniku.[1][2]
V Sloveniji je lokalno številčna predvsem na Pohorju in Golteh, kjer ni omejena na kisla barja, očitno pa ne more konkurirati še agresivnejši zelenomodri devi, ki jo izriva iz vseh tipov habitatov razen barij v predelih z apnenčasto podlago.[4] Na Rdeči seznam kačjih pastirjev iz Pravilnika o uvrstitvi ogroženih rastlinskih in živalskih vrst v rdeči seznam je barjanska deva zaradi lokalne razširjenosti uvrščena kot ranljiva vrsta.[6]
Barjanska deva (znanstveno ime Aeshna juncea) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine dev, razširjena po severnih predelih sveta.
Starrmosaikslända (Aeshna juncea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Starrmosaiksländans hane har mörk grundfärg på kroppen och blå teckning. Honan har mörk grundfärg med grönaktig teckning. Bakkroppen är mosaikmönstrad, ett kännetecken för släktet Aeshna. Olika variationer i teckning och färg har gjort att den delas in i många underarter. Vingarna är genomskinliga med mörkbrunt vingmärke. Vingbredden är upp till 105 millimeter och bakkroppens längd är 50 till 59 millimeter.
Starrmosaiksländan finns i Europa, Asien och Nordamerika. I Sverige finns Aeshna juncea juncea, som bildar holotyp för arten, i hela landet, även i fjälltrakterna. Andra underarter är till exempel Aeshna juncea orientalis i östra Asien och Aeshna juncea americana i Nordamerika.
Starrmosaiksländans habitat är främst lugna vatten, som sjöar och dammar, gärna omgivna av en riklig växtlighet. Den finns också i våtmarker, speciellt vid myrar. Efter parningen lägger honan äggen ensam, ofta i starr eller mossa på grunt vatten. Utvecklingstiden från ägg till imago är två till fyra år, men kan vara så lång som sex år i de nordligaste delarna av utbredningsområdet. Flygtiden är från mitten av juni till september.
Wikimedia Commons har media som rör Starrmosaikslända.
Starrmosaikslända (Aeshna juncea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Aeshna juncea là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[3]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Aeshnidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Aeshna juncea là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.
Aeshna juncea
(Linnaeus, 1758)
Коромысло голубое[2][3][4][5], или камышовое коромысло[6][7][5] (Aeshna juncea) — вид стрекоз семейства коромысловых (Aeshnidae).
Камышовое коромысло является одним из самых крупных видов стрекоз рода. Вид распространён в Евразии и Северной Америке. Лёт продолжается в период с июня до начала октября.
Камышовое коромысло достигает 74 мм в длину. Тело самца коричневое сверху, чёрное на брюшке с парными синими и жёлтыми пятнами на каждом сегменте брюшка и с узкой полосой вдоль спинной поверхности грудной клетки. У самок брюхо коричневато-жёлтое, иногда с зелёными или синими пятнами.
Коромысло голубое, или камышовое коромысло (Aeshna juncea) — вид стрекоз семейства коромысловых (Aeshnidae).
Камышовое коромысло является одним из самых крупных видов стрекоз рода. Вид распространён в Евразии и Северной Америке. Лёт продолжается в период с июня до начала октября.
Камышовое коромысло достигает 74 мм в длину. Тело самца коричневое сверху, чёрное на брюшке с парными синими и жёлтыми пятнами на каждом сегменте брюшка и с узкой полосой вдоль спинной поверхности грудной клетки. У самок брюхо коричневато-жёлтое, иногда с зелёными или синими пятнами.
.jpg)
ルリボシヤンマ（瑠璃星蜻蜒、学名 Aeshna juncea juncea）はヤンマ科のトンボの一種。
ユーラシア大陸と北アメリカに分布する。日本では、北海道、本州、四国に分布し、西南日本では局地的に分布する[1][2]。寒冷な気候を好み、高標高地の池や湿地に多く生息し[3]、温暖な平地では少なくなる。氷河期の後に高地に取り残されて分布していると考えられている[4]。
大型のヤンマで成虫は体長75-85 mmほど。近縁のオオルリボシヤンマは本種よりやや大型であり、本種の方がやや細身で地色の茶色味が強く、胸部の模様と腹部斑紋の形状が若干異なる。
成虫は7月中旬頃から羽化し、10月下旬頃まで見られる。羽化間もない個体は体全体が灰褐色であるが、成熟すると複眼は青緑色に、胸部の模様と腹部斑紋は黄色に変化し、雄では斑紋の一部が水色になる。斑紋の色彩には地理的変異があり、寒冷地ではオオルリボシヤンマのように斑紋の大半が水色や緑色になる個体も現れる。昼行性であり、黄昏飛翔をすることはあまりない。 産卵は湿地や小規模な浅い池沼で、雌が単独で行う植物組織内または湿土への産卵である。幼虫は成長が遅く、成虫になるまで2-4年を要する。
産卵する雌 夜叉ヶ池に留まる 羽化直後の雄 日本の各都道府県で、以下のレッドリストの指定を受けている[5]。環境省としてのレッドリストの指定はない[6]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
