Syzygium cumini (family Myrtaceae) is an evergreen tropical tree native to tropical countries from Pakistan throughout Southeast Asia.It is fast growing, reaches up to 30 meters (100 feet) tall and lives up to 100 years.The tree is known as the Java plum tree, for the dark purple, oblong edible fruits it produces (and by many other common names in the various regions in which it grows, including jambul and black plum). The fruit reaches about 2 cm (0.8 in) long and has white or purple flesh.
Java plum trees form dense shady canopies and the trees are grown for their ornamental value. It does well in a range of soil types and environmental conditions. Buddhists and Hindus consider the sacred and worship using the leaves and fruit.Indian emigrants brought it overseas from India and it is common in former tropical British colonies.It has been introduced in Cook Islands, Fiji, French Polynesia, Guam, Hawai‘i, Florida, New Caledonia, Niue, Palau, Tonga, China, Indonesia, Malaysia, Christmas Island, Australia, Africa, India, Caribbean, and South America. However, the canopy shades out young native trees and prevents re-establishment of native forests.It was introduced to Florida in the 1920s, and is now on the Category I listing of the Florida Exotic Pest Plant Council's (FLEPPC) 2013 List of Invasive Plant Species.It also is highly invasive in the Cook Islands, French Polynesia, and Hawaii.
Syzygium cumini is used for many purposes.It is planted for shade and as a windbreak.The wood is water resistant and very hard, so used for building railway cars, beams, bridges, posts, sometimes furniture.The tannin rich bark is used for dyes and leather tanning. Fruits are made into drinks, vinegars, and wines and the leaves are used as food for livestock and silkworms, as they have good nutritional value. The leaves, stems, flowerbuds, opened blossoms, root and tree bark are used for a wide array of alternative/folk medicinal purposes, including skin and digestive system ailments, controlling blood pressure and blood glucose levels, and show antibiotic activity.
(Binggeli 2006; Morton 1987; PIER 2011; Wikipedia 2014)
El jambul o jambolán, Syzygium cumini, ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de les mirtacees y ye natural de la rexón del Indostán. En Venezuela recibe'l nome de pésjua estranxera.
Ye nativa de la India, Sudeste d'Asia y Australia, ye común como planta ornamental en xardinos tropicales.
Ye un árbol qu'algama los 10 m d'altor, tueru con gruesa corteza. Les fueyes son similares al pescal, tienen hasta 15 cm de llargor, son grandes, llargues, estreches y brilloses. Les flores son de color verde amarellentáu o blanques, arrexuntándose en recímanos terminales. El frutu ye una baga de color negru o acoloratáu con un sabor que s'asemeya al albaricoque.
La magaya tien un sabor amargoso a dulce y tien una propiedá astrinxente. Variedaes fayadices pueden comese crudes o procesaos como frutes. Prodúcense zusmios de frutes, vinos, llicores y vinagre.
La madera ye un tanto malo d'ensugar, pero de siguío, usar de forma permanente como madera de construcción.
De les fueyes llógrase un aceite esencial volátil pa la producción d'arumes.
La corteza ye utilizáu por cuenta de la so tanín 8-19% pa la morenura. Tamién apurre un tinte de color marrón.
Syzygium cumini ta na rexón d'Asia-Pacíficu, y ye una de les plantes más populares pa la prevención y el tratamientu de la diabetes mellitus na medicina tradicional.[1][2][3][4][5] L'usu médicu alcuéntrase nes fueyes y la corteza y principalmente frutos y granes.[6] N'Europa, Syzygium forma de la parte de los fármacos antidiabéticos de sieglu XX más eficaces y atopóse yá nel cambéu de sieglu nos llibros de referencia de médicos y farmacéuticos. N'Alemaña, la planta ye usada principalmente sol so nome popular "Jambulbaum" n'aplicación homeopática conocida.[7]
Les preparaciones de les granes atopen usu nel tratamientu adyuvante de la diabetes. Llevar a cabo estudio n'animales colos estractos, pero inda escarez d'estudios clínicos acordies con criterios modernos.[8] [6] [9] [1] [2][3] [4] [5] [10]
Syzygium cumini describióse por (L.) Skeels y espublizóse en O.S. Department of Agriculture Bureau of Plant Industry Bulletin 248: 25. 1912. [11]
Syzygium: nome xenéricu que remanez del griegu: syzygos y significa "xuníu, aconceyáu"[12]
cumini: epítetu
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El jambul o jambolán, Syzygium cumini, ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de les mirtacees y ye natural de la rexón del Indostán. En Venezuela recibe'l nome de pésjua estranxera.
Hřebíčkovec šabrejový (Syzygium cumini) je vzrůstný a dlouhověký strom rostoucí v tropech a subtropech, který se pěstuje hlavně pro své nevelké, ale chutné a zdravé plody. Je jedním z posvátných stromů hinduismu, je zasvěcen Krišnovi a byl vysazován v blízkosti jejich chrámů, na mnohá nová území se tak dostal s šířením hinduismu.[1][2]
Dřevina pochází z indického subkontinentu, odkud byla rozšířena do dalších tropických oblastí. Dostala se do celé jižní i jihovýchod Asie, do Austrálie, Afriky, na mnohé pacifické i karibské ostrovy i na pevninskou Ameriku.[1][3]
Tato odolná rostlina volně roste převážně ve vlhkých lesích. Je variabilní a starší jedinci jsou odolní jak vůči záplavám, tak i déle trvajícímu suchu, snesou krátkodobě i pokles teploty k bodu mrazu. Vyskytuje se od mořské hladiny až po výšku 1800 m. Stromy vyrůstají poměrně rychle, plné velikosti dosáhnou již ve čtyřiceti létech. Ještě počátkem 20. století bývaly často vysazovány jako užitkové a i jako okrasné na veřejná prostranství a podél silnic. Jejich plody však postupně ztratily dřívější popularitu, místy je nikdo netrhá, opadávají, na zemí postupně kvasí a přitahují obtížný hmyz a hyzdí prostředí.[1][2][3]
Stálezelený, rychle rostoucí strom dosahující výšky až 30 m a dožívající se věku okolo 100 let. Jeho až 1 m tlustý kmen s drsnou a popraskanou kůrou se obvykle nízko nad zemí rozvětvuje do několika kmenů. Větve se světle šedou kůrou jsou vstřícně porostlé kožovitými listy s řapíky dlouhými až 2 cm. Jejich podlouhle eliptické čepele bývají dlouhé 5 až 20 cm a široké 3 až 8 cm, na bázi jsou klínovité a na koncích zašpičatělé. Jsou lesklé, v mládí narůžovělé a později tmavě zelené, na rubu světlejší, mají hustou zpeřenou žilnatinu a tvarově bývají velmi variabilní.
Vonné květy velké asi 2,5 cm jsou sestaveny do květenství s dlouhou stopkou, jsou to úžlabní vrcholíky nebo laty až 10 cm dlouhé. Přisedlé, oboupohlavné květy mají čtyř až pětičetný, nálevkovitý kalich z lístků žlutavé barvy a čtyři srostlé, narůžovělé nebo krémové lístky korunní. Okvětí brzy opadá a přetrvávají jen četné tyčinky, které mají bílé nitky a žluté prašníky. Spodní semeník má dva oddíly s velkým množstvím vajíček, čnělka je stejně dlouhá jako tyčinky. Květy mají hodně nektaru a jsou hojně navštěvovány a opylovány včelami.
Plody jsou podlouhlé, tmavě fialové nebo namodralé bobule, které se vytvářejí plodenstvích v počtu od několika kusů až po deset, či ojediněle až čtyřicet. Ve své domovině, v Indii, kvetou od března do května a plody dozrávají od července do září. Stromy rostoucí vedle sebe nemusí kvést ani plodit současně.
Většinou ani plody v plodenství nezrají současně, sklízí se postupně ručním protrháváním. Jsou nejčastěji podlouhlé, 2 až 4 cm velké a při zrání se jejich barva mění ze zelené přes červenou až po tmavě fialovou nebo téměř černou, existuje i forma s bílými plody. Jejich slupka je hladká, lesklá, tenká a kryje nafialovělou nebo bílou, velmi šťavnatou dužinu obklopující jedno podlouhlé, zelenohnědé semeno až 4 cm dlouhé. Některé, jen řídce se vyskytující, plody obsahují dvě až pět drobných semen těsně stlačených v kožnatém obalu, nebo jsou zcela bez semen. Všechny plody také nemívají vyrovnanou chuť, mezi sladkými se vyskytují i nechutně kyselé.
Hřebíčkovec šabrejový je podobný hřebíčkovci malajskému, od kterého se odlišuje barvou zralých plodů. Hřebíčkovec malajský je má smetanově žluté s růžovým nádechem.[1][2][3]
Rostliny se celkem snadno rozšiřují semeny, která roznášejí požírači plodu, ať již ptáci nebo savci. Semena brzy po dozrání ztrácejí schopnost klíčit, proto je nelze dlouho skladovat. Semenáče rostou poměrně rychle, ve dvou létech již dosahují 3 m výšky a plodit začínají mezi osmým a desátým rokem, naroubovaní jedinci plodívají již za čtyři až sedm let.
Vysetá semena vyklíčí přibližně za dva týdny. Často se mladé semenáče roubují vybranými kultivary vhodnými pro místní podmínky, úspěšným způsobem také bývá ablaktace. Mohou se také rozmnožovat polotvrdými řízky, které zakořeňují až s 30 % úspěšnosti.[2][3]
Plody bývají sladké, mírně nakyslé a někdy trpké. Sladké se konzumují syrové nebo se z nich dělají džemy, omáčky a náplně do cukrovinek. Trpké, stahující plody se máčejí ve slané vodě nebo se na dobu asi hodiny posypou trochou solí. Z příliš svíravých plodů se uvařením (bez lisování) získává šťáva podobná chuti hroznové, z které se vyrábí barevná želé. Šťáva ze sladkých plodů (mohou se lisovat) se používá na zmrzlinu, sirupy a výrobu různých ovocných nápojů. Z plodů se vyrábí také ocet, ovocné víno i destilát.
Z listů se získává olej sloužící pro ovonění mýdel a parfémů. Tmavé kůry obsahující hodně tříslovin se používá k barvení tkanin na hnědo a činění kůží. Dřevo stromu má barvu červenou, hnědou nebo šedou, je tvrdé, trvanlivé a odolává termitům. Používá se na nosníky, krokve, sloupy, mosty, železniční pražce, nářadí i výrobu nábytku. Je dobrým palivem.
Uznání získal hřebíčkovec šabrejový v lidovém léčitelství. Plody, jejich šťávy a džemy se používají proti nadýmání, jako diuretikum, kloktadlo při bolestech v krku i jako pleťová voda při vyrážkách. Nemocní s diabetes mellitus používají drcená nebo máčená semena obsahující mj. alkaloidy jambosin, jambolin a antimellin, které se podílejí na snížené hladiny krevního cukru. V semenech obsažená kyselina ellagová účinně snižuje krevní tlak. Extrakt z listů slouží k léčbě úplavice a kožních onemocnění. Odvar z kůry je účinný při astmatu, zánětu průdušek, při dezinfekci ústní dutiny i léčbě popálenin.
Vysazuje se jako užitkový i okrasný strom, který ale své potomky, za pomoci dobře klíčících semen, rychle rozšiřuje mimo vyhrazená místa. Sází se také jako stínicí stromy pro plantáže kávovníků nebo se využívají jako odolné větrolamy.
V některých oblastech, např. na Floridě, v Jihoafrické republice a na některých tichomořských ostrovech byl hřebíčkovec šabrejový prohlášen za invazní druh a je omezeno jeho vysazování; vyjma případů, kdy je sázen pro ovoce. Je tomu proto, že se ve volné přírodě velmi rychle rozrůstá a nepříjemně tak konkuruje tamním domácím rostlinách s pomalejším růstem a slabším rozmnožovacím potenciálem.[2][3][4][5]
Květenství
Nezralé plody
Sklizeň
Obrázky, zvuky či videa k tématu hřebíčkovec šabrejový ve Wikimedia Commons
Hřebíčkovec šabrejový (Syzygium cumini) je vzrůstný a dlouhověký strom rostoucí v tropech a subtropech, který se pěstuje hlavně pro své nevelké, ale chutné a zdravé plody. Je jedním z posvátných stromů hinduismu, je zasvěcen Krišnovi a byl vysazován v blízkosti jejich chrámů, na mnohá nová území se tak dostal s šířením hinduismu.
Syzygium cumini (L.) Skeels (Syn.: Syzygium jambolana (Lam.) DC., Eugenia jambolana Lam., Myrtus cumini L., Eugenia cumini (L.) Druce), gelegentlich Jambulbaum, Jambolanapflaume, Rosenapfel oder Wachsjambuse genannt, ist eine Laubbaumart aus der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Er wird aufgrund der essbaren Früchte sowie für medizinische Anwendungen in den Tropen kultiviert.
Syzygium cumini ist ein immergrüner Laubbaum, der Wuchshöhen von etwa 6 bis 20,[1] gelegentlich bis 25 m[2] erreicht. Als recht schnell wachsender Baum ist er nach etwa 40 Jahren bei seiner Endhöhe angelangt. Die Krone wird bis zu 11 m breit, der Stamme erreicht einen Durchmesser von 60 bis 90 cm und verzweigt sich oft schon kurz über dem Boden in mehrere Hauptäste. Das Holz ist rötlich bis graubraun mit feiner Maserung. Die Borke ist an jüngeren Ästen grau und glatt, später wird sie bräunlich, rau und löst sich in Schuppen.[3] Darunter befindet sich eine zweite, dicke und faserige Rindenschicht.[2]
Syzygium cumini hat gegenständige, eiförmige bis elliptische oder verkehrt-eiförmige und ganzrandige Laubblätter, die 3,5 bis 7 cm breit und 6 bis 12[1] (–17[2]) cm lang werden, hinzu kommt der 1 bis 2 cm lange Blattstiel. Der Blattgrund läuft meist spitz bis stumpf zu, selten ist er abgerundet, die Blattspitze ist abgerundet oder rundspitzig bis -bespitzt.[1] Die Blätter verströmen einen terpentinartigen Geruch. Sie sind ledrig, im Austrieb rötlich, später oberseits dunkelgrün, unterseits heller gefärbt.[3] Die Nervatur ist fein gefiedert mit vielen feinen Seitenadern.
Die Blütezeit reich von Februar bis Mai. Die zymösen, bis 11 cm großen und rispigen Blütenstände sind achsel-, selten endständig. Die gelb-weißen, kleinen Blüten mit doppelter Blütenhülle bestehen aus einem 4 bis 8 mm großen Blütenbecher, die freien Kelchblattspitzen sind minimal. Die vier abfallenden, kalyptraten und kleinen Kronblätter sind weiß oder rosa, eiförmig bis rundlich und etwa 2,5 mm groß. Es sind viele, längere Staubblätter vorhanden. Der zweikammerige Fruchtknoten ist unterständig mit einem langen, festen Griffel und minimaler Narbe.
Die glänzenden, glatten und kleine Früchte mit kleinen Blütenbecherresten färben sich zur Reifezeit, die von Juni bis September reicht, rot bis schwarz. Sie sind rundlich bis eiförmig und 1 bis 2 cm groß.[1] Die Früchte enthalten meist nur einen, selten bis zu fünf beige Samen. Das Fruchtfleisch kann weißlich bis rot gefärbt sein.[3]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 66.[4]
Das Verbreitungsgebiet von Syzygium cumini reicht von Indien und Sri Lanka nach Osten über die Malaiische Halbinsel und Südchina bis in das nordöstliche Australien.[1] Die Art wurde schon früh kultiviert und verbreitet, so dass die Vorkommen auf den Philippinen, auf Java und weiteren Inseln des Malaiischen Archipels bis nach Australien auf die Ausbreitung durch den Menschen zurückzuführen sind.[3] Angebaut wird Syzygium cumini mittlerweile auch unter anderem in Westindien (Karibische Inseln), Florida und auf Mauritius.
Syzygium cumini besiedelt die Ränder von Flussläufen und ist auch in gestörten Wäldern und an ruderalen Stellen zu finden. Die Art kommt bis in Höhenlagen von 1200 Metern vor.[1]
Das Fruchtfleisch hat einen sauren bis süßen Geschmack und wirkt zusammenziehend (Adstringenz). Geeignete Sorten können roh als Obst verzehrt oder verarbeitet werden. Aus den Früchten werden Saft, Wein, Spirituosen und Essig produziert.
Das Holz ist etwas schwierig zu trocknen und zu bearbeiten, ist dann aber dauerhaft und wird als Konstruktionsholz verwendet.
Aus den Blättern wird ein ätherisches Öl zur Parfümherstellung gewonnen.
Die Rinde wird aufgrund des Tanningehalts von 8 bis 19 Prozent zum Gerben verwendet. Sie liefert außerdem einen braunen Farbstoff.
Syzygium cumini ist im asiatisch-pazifischen Raum eine der meistgenutzten Pflanzen zur Vorbeugung und Behandlung des Diabetes mellitus in der traditionellen Medizin.[5][6][7][8][9] Medizinische Verwendung finden neben Blättern und der Rinde vor allem die Früchte und Samen.[3] In Europa war Syzygium schon Anfang des 20. Jahrhunderts Bestandteil antidiabetisch wirksamer Arzneien und fand sich bereits um die Jahrhundertwende in medizinisch-pharmazeutischen Nachschlagewerken. In Deutschland ist die Pflanze vor allem unter ihrem volkstümlichen Namen „Jambulbaum“ in der homöopathischen Anwendung bekannt.[10]
Die Zubereitungen aus den Samen finden Anwendung zur adjuvanten Therapie des Diabetes. Tierexperimentelle Studien wurden mit den Extrakten durchgeführt, es fehlen allerdings noch klinische Studien nach modernen Kriterien.[11]
Schon Carl von Linné beschrieb diese Art 1753 als Myrtus cumini im ersten Band seines Werks „Species Plantarum“. Die Zuordnung zur Gattung Syzygium nahm Homer Collar Skeels 1912 vor. Die „Flora of China“ nennt Syzygium cumini var. tsoi als Varietät, die im Autonomen Gebiet Guangxi und auf Hainan vorkommt.[1]
Syzygium cumini (L.) Skeels (Syn.: Syzygium jambolana (Lam.) DC., Eugenia jambolana Lam., Myrtus cumini L., Eugenia cumini (L.) Druce), gelegentlich Jambulbaum, Jambolanapflaume, Rosenapfel oder Wachsjambuse genannt, ist eine Laubbaumart aus der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Er wird aufgrund der essbaren Früchte sowie für medizinische Anwendungen in den Tropen kultiviert.
Dhuwet, jambu keling utawa juwet ya iku jinisé wit woh saka kulawarga suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tentanduran woh sepet iki misuwur karan jeneng kaya ta jambee kleng (Acèh), jambu kling (Gayo), jambu kalang (Min.), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (macemé jeneng ing tlatah Sulut), jambulan (Flores), jambula (Ternate), jamblang (Btw., Sd.). Uga jambu juwat, jiwat, jiwat padi (Ind., juwet utawa dhuwet (Jw.), juwet, jujutan (Bl.), dhuwak, dhalas (Md.), duwé (Bima) lan sakpanunggalé.[1]
Ing pengkaran basa kulon woh iki wisuwur karan jambulan, jambulana (Malaysia), duhat (Filipina), jambul, jamun, atau Java plum (Ingg.), lan sapanunggalanipun.Jeneng latiné ya iku Syzygium cumini.
Wit kang kuat lan wiwit rontok godhongé, bisa uga ditemoni pang kang mbengkong, dhuwur wit kurang luwih 20 m.Dhuweni pang kang ngisor kang bunder lan ora rata.
Godhong-godhongé adep-adepan, duwé gagang 1-3,5 cm.Wujudé godhong bunder endhog kuwalik rada lonjong, 2-25 x 2–10 cm gagangé wujud bundel lan bunder, pucuk uga bundel lan lancip bisa uga rata. Werna godhongé ijo tuwa gilap/meling-meling ana ing dhuwur godhong.Godhong dhuwet ana ambuné manawa di remet.Pupus godhongé utawa godhong kang isih enom wernane abang jambu.
Kembang dhuwet lumrahé bisa tukul ana ing pang-pang kang ora ana godhongé. Kembangcilik,, 3-8 kuncupé ana ing pucuk gagang, lan ambuné wangi. Godhong kelopak wujudé wujud lonceng amba utawa kaya corong ,dhuwur kurang luwih 4-6 mm, kuning nganti nyambon. Godhong makutha bunder lan pisah-pisah, 3m lan wernané putih nyambon nganti abang jambu.Benang saréi akèh, 4-7mm, putik 6-7mm.
Woh dhuwet wujudé kaya lonceng utawa kaya endhog, lan asring rada bengkong, 1–5 cm, ana makutha kuping kelopak, bisa uga ana kulit tipis lan lunyu ,abang tuwa nganti ungu ireng, bisa uga wernané putih. woh dhuwet asring ana ing kumpulan grombol kang akèh.Daging woh dhuwet wernané putih, kuning uga abang ungu, ora ana ambuné.
Wiji woh dhuwet lonjong, kira-kira 3,5 cm.[2][3]
Woh dhuwet bisa uga dipangan seger utawa langsung saka wité kang wis matèng.Ing India lan Filipina, uga dipangani kaya ing tlatah Indonésia, Woh dhuwet kang matèng bisa uga dicampur karo uyah lan bisa ditambahi gula.Woh kang ngandut vitamin A lan C uga bis dimumpangatake dadi sari woh ,jeli utawa anggur. Ing Filipina, anggur dhuwet misuwur lan larang regané.[2]
Kayuné bisa uga dimumpangatake kanggo yasan, lan kayu dhuwet gambang pecah luwih wangun dimumpangatake kanggo rencek. Kulit kayuné ngasilke zat nyamak (tanin) lan di mumpangatake kanggo sumbo (pewarna) ing piranti jala (ubar).Godhong dhuwet asring ing tlatah jawa dimumpangatake kanggo pakan kéwan kaya ta wedus, sapi, kebo lan kelici
Semana uga pérangan wit dhuwet uga dimumpangatake kanggo bahan obat tradhisional utawa modern. Kulit pang, godhong, woh lan wijiné wisuwur di mumpangatake kanggo obat kencing manis, murus (diare), lan lara liyané.Simplisia saka kulit pangé asring misuwur karan Syzygii cortex lan wiji dhuwet (diarani Syzygii semen).[1][4]
Wit dhuwet uga asring ditandur kanggo wit ayub-ayupan ing latar ngarep omah utawa ing pekarangan lan kebon (kaya ta kanggo ngayomi tetuwuhan kopi), utawa kanggo nahan angin (wind break). Kembang-kembangé apik kanggo pakan tawon madu
Dhuwet, jambu keling utawa juwet ya iku jinisé wit woh saka kulawarga suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tentanduran woh sepet iki misuwur karan jeneng kaya ta jambee kleng (Acèh), jambu kling (Gayo), jambu kalang (Min.), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (macemé jeneng ing tlatah Sulut), jambulan (Flores), jambula (Ternate), jamblang (Btw., Sd.). Uga jambu juwat, jiwat, jiwat padi (Ind., juwet utawa dhuwet (Jw.), juwet, jujutan (Bl.), dhuwak, dhalas (Md.), duwé (Bima) lan sakpanunggalé.
Ing pengkaran basa kulon woh iki wisuwur karan jambulan, jambulana (Malaysia), duhat (Filipina), jambul, jamun, atau Java plum (Ingg.), lan sapanunggalanipun.Jeneng latiné ya iku Syzygium cumini.
Ang duhat (Syzygium cumini) ay isang palaging-lunting tropikal na puno na nasa mag-anak o pamilya ng halamang namumulaklak na Myrtaceae, na katutubo sa Indiya, Pakistan at Indonesya. Ito rin ang tawag sa bunga ng punong ito na may mangasul-ngasul na itim na kulay at kahugis ng ubas na mayroong isang malaking buto sa loob.[1] Kilala rin ito bilang Jambul, Jamun, Nerale Hannu, Njaval, Jamblang, Jambolan, Itim na Plum (Black Plum), Plum na Damson (Damson Plum), Plum na Duhat (Duhat Plum), Plum na Jambolan (Jambolan Plum), Plum ng Haba (Java Plum), o Plum na Portuges (Portuguese Plum). Maaaring tumukoy ang plum na Malabar ("Malabar plum") sa iba pang mga uri ng "duhat" o Syzygium.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang duhat (Syzygium cumini) ay isang palaging-lunting tropikal na puno na nasa mag-anak o pamilya ng halamang namumulaklak na Myrtaceae, na katutubo sa Indiya, Pakistan at Indonesya. Ito rin ang tawag sa bunga ng punong ito na may mangasul-ngasul na itim na kulay at kahugis ng ubas na mayroong isang malaking buto sa loob. Kilala rin ito bilang Jambul, Jamun, Nerale Hannu, Njaval, Jamblang, Jambolan, Itim na Plum (Black Plum), Plum na Damson (Damson Plum), Plum na Duhat (Duhat Plum), Plum na Jambolan (Jambolan Plum), Plum ng Haba (Java Plum), o Plum na Portuges (Portuguese Plum). Maaaring tumukoy ang plum na Malabar ("Malabar plum") sa iba pang mga uri ng "duhat" o Syzygium.
Jamblang atawa jamlang nyaéta sarupaning tatangkalan buah ti suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tutuwuhan nu buahna kesed haseum ieu dipikawanoh ogé kalawan rupa-rupa ngaran kawas jambee kleng (basa Acéh), jambu kling (Gayo), jambu kalang (basa Minangkabau), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (rupa-rupa ngaran lokal di Sulawesi Kalér), jambulan (Florés), jambula (Ternaté), jamblang (dialek Betawi, basa Sunda). Ogé juwet atawa duwet (basa Jawa), juwet, jujutan (basa Bali), dhuwak, dhalas (basa Madura), duwe (basa Bima) sarta nu séjén-séjénna.[1]
Dina rupa-rupa basa kosta, buah ieu dipikawanoh minangka jambulan, jambulana (basa Malayu), duhat (basa Filipino), jambolan (basa Walanda), jambul, jamun, atawa Java plum (basa Inggris), sarta nu séjén-séjénna. Ngaran ilmiahna nyaéta Syzygium cumini.
Tangkal anu seseg sarta henteu ngagugurkan daun, sakapeung boga tangkal nu bengkung, luhur nepi ka 20 m, ogé boga dahan nu pondok.
Perenah daunna pahareup-hareup, gagangan 1-3,5 cm. Lambaran daun bunder endog tibalik nu bentukna rada jorong nepi ka jorong lonjong, 5-25 x 2–10 cm, puhuna ngawangun paseuk atawa ngabunder, tungtungna mintul atawa rada seukeut, boga sisi nu rata, ngajangat kandel kalawan sisi anu ipis sarta rada parat katempo. Héjo kolot ngagurilap di palebah luhur, daun jamblang rada bau terpentin lamun dirameus. Daun anu ngora boga warna kayas.
Kembang ilaharna mecenghul dina dahan anu teu daunnan. Kembangna leutik, diuk rarapet, 3-8 siki di unggal tungtung gagang, ambeuna seungit. Makuta daun bangunna jiga loncéng mébér atawa corong, panjangna 4-6 mm, konéng nepi ka semu ungu.
Buah bentukna lonyod nepi ka buleud endog, mindeng rada béngkok, 1–5 cm, kalayan kulit nu ipis leueur ngagurilap, beureum kolot nepi ka ungu semu hideung, sakapeung bodas. Daging buah warnana bodas, konéng semu kulawu nepi ka beureum semu ungu, ampir teu bau, ngandung réa sari buah, kesed haseum nepi ka haseum amis. Sikina lonyod, nepi ka 3,5 cm.[2]
Buah jamblang ilahar didahar langsung (tanpa diasakan). Di India sarta Filipina, kawas kabiasaan di sawatara wewengkon di Indonésia, buah jamblang anu asak dicampur jeung saeutik uyah sarta sakapeung ditambahan gula, tuluy dikocok dina jero wadah nu ditutup (biasana dua mangkok ditangkubkeun) sahingga jadi beyé sarta ngurangan kesedna. Buah anu beunghar ku vitamin A sarta C ieu ogé bisa dijadikeun sari buah, ager atawa anggur. Di Filipina, anggur jamblang ditarékahan sacara komérsial.[3]
Kai tangkal jamblang bisa dipaké pikeun bahan wangunan, sanajan henteu istiméwa sarta rada gampang beulah. Kai ieu cukup kuat, tahan ku cai sarta serangan sarangga; sanajan rada hésé dipigawé. Anu leuwih mindeng nyaéta dipaké minangka suluh. Kulit kaina ngahasilkeun zat panyamak (tanin) sarta dimangpaatkeun pikeun warna. Daun jamblang mindeng dipaké minangka kadaharan ingon-ingon.
Sawatara bagian tutuwuhan ieu ogé dipaké minangka bahan ubar tradisional atawa modéren. Kulit tangkal, daun, buah sarta sikina mindeng dipaké minangka ubar kencing manis, murus (diaré), sarta sawatara panyakit séjén. Malah simplisia tina kulit tangkal (dipikawanoh minangka Syzygii cortex) sarta siki jamblang (disebut Syzygii sanga) baheula dijadikeun sediaan apoték anu henteu wajib. Di sagigireun tanin, bahan aktip anu dikandungnya antara séjén nyaéta glukosida yambolin (jamboline).[4]
Tangkal jamblang ogé mindeng dipelak minangka tangkal pangiuhan di pakarangan sarta kebon (contona pikeun ngiuhan pepelakan kopi), atawa minangka panahan angin (wind break). Kembangna alus pikeun kadaharan nyiruan madu.
Jamblang atawa jamlang nyaéta sarupaning tatangkalan buah ti suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tutuwuhan nu buahna kesed haseum ieu dipikawanoh ogé kalawan rupa-rupa ngaran kawas jambee kleng (basa Acéh), jambu kling (Gayo), jambu kalang (basa Minangkabau), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (rupa-rupa ngaran lokal di Sulawesi Kalér), jambulan (Florés), jambula (Ternaté), jamblang (dialek Betawi, basa Sunda). Ogé juwet atawa duwet (basa Jawa), juwet, jujutan (basa Bali), dhuwak, dhalas (basa Madura), duwe (basa Bima) sarta nu séjén-séjénna.
Dina rupa-rupa basa kosta, buah ieu dipikawanoh minangka jambulan, jambulana (basa Malayu), duhat (basa Filipino), jambolan (basa Walanda), jambul, jamun, atawa Java plum (basa Inggris), sarta nu séjén-séjénna. Ngaran ilmiahna nyaéta Syzygium cumini.
जांभूळ हा मूलतः दक्षिण आशिया व आग्नेय आशियात आढळणारा, जंबुल कुळातील (मिरटॅशिए कुळातील) सदाहरित, सपुष्प वृक्ष आहे. याला उन्हाळ्यात फळे जांभळ्या रंगाची आणि गोड-तुरट चवीची फळे येतात. आकारमानाने ही फळे पेवंदी बोराएवढी असतात. शास्त्रीय नाव सायझिजियम क्युमिनी.
जांभूळ मधुमेह या रोगावर गुणकारी आहे, जांभूळ रसाच्या, तसेच बीच्या भुकटीला औषधी गुणधर्म आहे [१]. जांभळाच्या बियांचे चूर्ण हे मधुमेहावर औषध आहे, परंतु ते तज्ज्ञांचे सल्ल्यानेच घ्यावे[२]. जांभूळ रक्त शुद्ध करते. चेहर्यावरच्या मुरूम व पुटकुळ्या जांभळीच्या बिया उगाळून लेप केल्याने जातात. जांभूळ हे पाचक आहे असेही मानले जाते. जांभळाचे आसव बनवता येते. वर्षभर टिकवून ठेवण्यासाठी जांभळाच्या पिकलेल्या फळापासून जेली, सिरप, स्क्वॅश असे उपयुक्त पदार्थ तयार करता येतात. जांभळापासून दारूही बनवली जाते.
याच्या नियमित सेवनाने केस लांबसडक व मजबूत होतात. यात पोटॅशियमचे प्रमाण जास्त असल्याने शरिरास आवश्यक ते पोटॅशियम याचे सेवनाने मिळते. अग्निमांद्यात याचे रसाचे सेवन लाभकारी आहे.
सुगंधी पाने असलेला, लोंबकळणार्या वेलीसदृश फांद्या, तकतकीत सदाहरित पर्णसंभार असलेल्या वृक्षाचे पूर्वापार चालत असलेले नाव म्हणजे 'जंम्बू उर्फ राजजम्बू'. वृक्षाच्या नावातही रुबाब आहे. महाभारतातल्या भीष्म पर्वात पितामह भीष्म म्हणतात. 'या जम्बूवृक्षांमुळेच या द्वीपकल्पाचे (हिंदुस्थानचे) नाव नाव जम्बू द्वीप असे पडले'. रामायणात, बिरही श्रीराम दंडकारण्यात फिरताना आपली व्यथा या जम्बूवृक्षासही सांगतात. कालीदासांना मध्यभारतात जम्बूवृक्षाच्या राया नद्यांचे पाणी अडवताना दिसल्या, तर बाणभट्टांचा पोपट वैशंपायन कोकिळाच्या डोळ्यासारखे लालबुंद असणार्या राजजम्बूच्या फळाचा रस चोरीत असे. यावरून एक गोष्ट आपल्या ध्यानात येते की जम्बुवृक्ष हा सर्व भारतभर उगवतो. साहजिकच या वृक्षाची ओळख, इतर अनेक नावांनी करून दिली जाते. सुगंधी पानांचा हा वृक्ष सुरभिपत्र या नावासही पात्र आहे. लवंगाची व निलगिरीची झाडे याची कुलबंधू असल्याने हे कुल 'लवंगकुल' म्हणूनही ओळखले जाते.
मूळ भारतीय असलेला हा वृक्ष म्यानमार, श्रीलंका, मलेशिया, ते थेट ऑस्ट्रेलिया खंडातही सापडतो. समुद्र्सापाटीवर, नदीनाल्याचे काठ तसेच उत्तुंग पर्वतराजीवर ६००० हजार फुटांपर्यंत याचे वास्तव्य आढळते. माफक तापमान, उत्तम निचरा होणारी जमीन, ३०० इंचापर्यंत वार्षिक पर्जन्यमान या झाडास चालते.
नैसर्गिक लागवड बियांपासून होते. तर संकरित जातींची लागवड कलम पद्धतीने करतात. मुख्य जाती म्हणजे मधुर फळाचा वृक्ष उर्फ ‘राजजम्बू’ व लहान आकाराच्या, कमी गराच्या फळांचा वृक्ष म्हणजे ‘क्षुद्रजम्बू’ किंवा ‘काष्ठजांभूळ’. माथेरानला सर्वत्र वाढणारी ‘लेंडीजांभूळ’ दुसर्या प्रकारात मोडते. मुख्यत: उष्ण कटिबंधीय देशांतून वास्तव्य असलेला हा वृक्ष सरळसोट १५० फुटांपर्यंतसुद्धा वाढतो, खडकाळ भूमीत मात्र यास ठेंगणे रूप प्राप्त होते. पाने सुवासिक ग्रंथियुक्त असतात. ती चकचकीत चामड्यासारखी दिसतात. या पानांचे वैशिष्ट्य म्हणजे पानांच्या कडेने स्पष्ट असणारी शीर पानाच्या खालपासून टोकापर्यंत जाते व इतर सर्व शिरांशी संयोग करते. या शिरेस ‘इंट्रामार्जिनल व्हेन’ अशी संज्ञा शास्त्रज्ञांनी दिलेली आहे व टी शीर या कुलांतील वनस्पतीचे ‘कुलभूषण’ ठरली आहे. जांभळाच्या झाडाची फुले नाजूक हिरवट, पांढरी सोनेरी रंगाची असतात. उन्हाळ्याच्या सुरुवातीला मोहर येतो व अंती फळ तयार होते. फळे अंडाकृती, प्रथम परिपक्व झाल्यावर तांबूस-वांगी रंगाची तर अतिपक्व झाल्यावर गर्द जांभळ्या रंगाची होतात. या फळाची गणना ‘मृदुफळांत’ होते व ते साधारण २-२ १/२ इंच लांबीचे, लांबोड्या आकाराचे असते. फळात एकच बी असते.
जांभूळ वृक्षाचे लाकूड टणक, टिकाऊ असून ते पाण्यात कुजत नाही, रंग साधारण भुरकट तपकिरी असून त्याच्या प्रत्येक घन फुटाचे वजन २०-२२ किलो भरते. लाकडाचा उपयोग घर बांधणीसाठी, छोटी अवजारे बनविण्यासाठी करतात. फांद्या,खोड यांचा उपयोग जळणासाठी व पाल्याचा उपयोग गुरांच्या चारासाठी होतो. चांगली वाढलेली जांभूळ शेतकऱ्यास वर्षात ५० किलो उत्पन्न देते. फळमाशा व खोड अळी हे झाडांचे शत्रू आहेत. त्यापासून झाडाचे संरक्षण करावे लागते.
हा पुरातन उपयुक्त वृक्ष आयुर्वेदाच्या दृष्टिकोनातूनही महत्त्वाचा ठरतो. जांभळाचे फळ दीपक, पाचक व यकृतोत्तेजक आहे. घरगुती औषधात जांभूळ बी गळवांच्या त्रासावर उगाळून लावतात. या वृक्षाचे वैशिष्ट्य म्हणजे या झाडात ठोकलेला लोखंडी खिळा वर्षभरात विरून जातो. तसेच पाने ठेचून लोखंडाच्या भुशाबरोबर एकत्र करून ६ महिने ठेवल्यास उत्तम लोहक्षार मिळतो. जांभळाच्या सुक्या बियांतील वैशिष्ट्य म्हणजे त्यांत रक्तातील शर्करेचे प्रमाण कमी करण्याचे तत्त्व सापडले आहे. सुगंधी पाने व गुणकारी बीज,फळे,फुले असलेल्या या वृक्षाचा उपयोग प्राचीन काळी सौंदर्य प्रसाधनांसाठी केला असल्यास नवल नाही. मुखशुद्धीसाठी बियांचे चूर्ण तर शरीराची दुर्गंधी घालविण्यासाठी पाने व फळांचा उपयोग केशकलपासाठी, पोटात घेण्यास जांभूळ फळ तर बाहेरून केसाला लावण्यास अर्क, याविषयी जुन्या ग्रंथातून उल्लेख आहे. जांभूळ हा वृक्ष हिंदू व बौद्ध धर्मीय लोकांनी एक पवित्र वृक्ष म्हणून मानलेला आहे. त्यामुळे हा वृक्ष जरी वन्य असला तरी बऱ्र्याशा उद्यानातून, उपवनातून, देवळाभोवती व देवरायांतून लावलेला आहे. गणेश ,शिव, कृष्ण या देवतांना जांभळाची फुले प्रिय असतात असा समज आहे. काही ठीकाणी जांभळाच्या पानाचे तोरण मंगल समयी दाराला लावण्याची प्रथा आहे. ढगांचा राजा ‘वरून’ पृथ्वीवर जांभूळ वृक्षाच्या स्वरूपात अवतरला आणि म्हणूनच त्याच्या फळांचा रंग गडद मेघासारखा झाला असाही लोकसमज आहे. सुसर आणि जांभूळ वृक्षावरील माकडाचे काळीज ही एक लोकप्रिय नीतिकथा आहे. जांभूळ व माकडे यांचे अतूट नाते दिसते, ते या पूर्वापार चालत आलेल्या कथेचे बीज असावे. तिरूचिरापल्ली शहरानजीकच्या महादेव मंदिरात एक अजस्र डेरेदार जांभूळ वृक्ष आहे. हा महादेव ‘जम्बुकेश्वर महादेव’ म्हणून प्रसिद्ध आहे.
जांभूळ वृक्ष हा समशीतोष्ण कटिबंधीय, रुंदपर्णीय वृक्षगटाचा अविभाज्य घटक आहे. अजनी, पिसा, हिरडा, आंबा या वृक्षांच्या जोडीला हा वृक्ष उगवतो. महाराष्ट्रात महाबळेश्वर, माथेरान, भीमाशंकर, वासोटा, कोयना परिसर, सावंतवाडी-आंबोली परिसर या ठिकाणी उल्लेखिलेली अरण्ये आहेत. माकडे, वटवाघळे, फलाहारी पक्षी यांचा हा आवडता वृक्ष आहे. फुलांचे परागण, बियांचे विखुरणे व पुनरुज्जीवन या गोष्टी बहुधा त्यांच्यामुळेच होतात. जंगलातील मसण्या उद व कोल्हे हे प्राणी जांभळे खातात. पाळीव प्राण्यांमध्ये घोड्यांना हे फळ फार आवडते. या झाडाचा फुलोरा मधमाश्या, फुलपाखरे, पतंग, मोठ्या निळ्या माशा यांना आकर्षित करतो. या वृक्षाच्या पानावर रेशमाचे किडे (टसर सिल्क वर्म) उत्तमरीत्या पोसले जातात.
तशी मुंबईत ठायीठायी जांभळीची झाडे दिसतात. रस्ते कापताना जरा शोधक नजरेने पहात गेलात तर या झाडांची शहरातील दाटी पाहून तुम्ही आश्चर्यचकित व्हाल. यातील अनेक झाडे अगदी जुनी आहेत आणि भरपूर फळांनी लगडून जाणारी फोर्टमध्ये विद्यापीठालगतच्या ओव्हल मैदानाच्या कडेला तीन मोठे जांभूळ वृक्ष आहेत. उन्हाळ्यात तिथून चालणार्यांच्या पायाखाली येऊन जांभळांची शाई फुटपाथ रंगवत असते. वाळकेश्वर परिसर, दादर मधील अनेक रस्ते, चेंबूरच्या गल्या, अलीकडेच भरायला लागलेली उपनगरे, यातून भरपूर जांभळाची झाडे आहेत. अंधेरी ते दहिसर पट्ट्यात तर खूपच जांभूळ दाटी आहे. अंधेरी उड्डाण पुलाच्या अलीकडे एक प्रचंड ‘राजजम्बू’ आपल्या झुलत्या फांद्या मिरवत एकटाच उभा आहे. वांद्त्याच्या पाली हिल साहित्य-सहवास परिसरात या देखण्या वृक्षाचे दर्शन ठिकठिकाणी होते. राणीचा बाग, हॅंगिंग गार्डन, बोरीवलीचे राष्ट्रीय उद्यान, पवईचे उद्यान ही अनेक छोटी उद्याने जांभूळ वृक्षाचे संवर्धन करीत आहेत.
सुगंधी पाने असलेला, लोंबकळणाऱ्या वेलीसदृश फांद्या, तकतकीत सदाहरित पर्णसंभार असलेल्या वृक्षाचे पूर्वापार चालत असलेले नाव म्हणजे 'जंम्बू उर्फ राजजम्बू'. वृक्षाच्या नावातही रुबाब आहे. भीष्म पर्वात पितामह भीष्म म्हणतात. 'या जम्बूवृक्षांमुळेच या द्वीपकल्पाचे नाव जंम्बू द्वीप असे पडले'. रामायणात, बिरही श्रीराम दंडकारण्यात फिरताना आपली व्यथा या जम्बूवृक्षासही सांगतात. कालीदासांना मध्यभारतात जम्बूवृक्षाच्या राया नद्यांचे पाणी अडवताना दिसल्या, तर बाणभट्टांचा पोपट वैशंपायन कोकिळाच्या डोळ्यासारखे लालबुंद असणार्या राजजम्बूच्या फळाचा रस चोरीत असे. यावरून एक गोष्ट आपल्या ध्यानात येते की जम्बुवृक्ष हा सर्व भारतभर उगवतो. साहजिकच या वृक्षाची ओळख, इतर अनेक नावांनी करून दिली जाते. सुगंधी पानांचा हा वृक्ष सुरभीपत्र या नावासही पात्र आहे. लवंगाची व निलगिरीची झाडे याची कुलबंधू असल्याने हे कुल 'लवंगकुल' म्हणूनही ओळखले जाते.
जांभूळ हे पाचक आहे. तसेच ते अतिसार थांबविणारे औषध आहे. जांभळीच्या पानांचा रस आणि सालीपासून केलेला काढा घेतल्यानेही अतिसाराला प्रतिबंध होतो.
जांभूळ हा अत्यंत पाचक आहे. शौचास साफ होत नसेल तर त्यावर जांभळीची साल देतात. ही साल चांगली तीन तोळे ठेवून पाण्यात एक अष्टमांश काढा करतात व त्यात अर्धा तोळे तूप, ३ मासे दूध व पैसाभर खडीसाखर घालून घेतात. दिवसातून दोन वेळा असा घेतल्यास पाच-सात दिवसांत अतिसार व आव थांबते. स्त्रियांच्या अंगावर जाणारे पाणीदेखील वरील काढ्याने थांबते. चांगल्या पिकलेल्या जांभळाचा रस काढून बरणीत भरून ठेवून एक वर्ष जाऊ देतात. अशा रसाला जांभळाचा शिरका, जांभळाची आंब, खाटी किंवा जांभळाचे आसव असे म्हणतात. जांभळाचे आसव एका वेळेस अर्धा तोळा पण चौपट पाणी घालून घ्यावे, त्याने मोडशी व पोटदुखी बरी होते. जांभळाचा मुख्य उपयोग मधुमेहावर होतो. मधुमेहाच्या रोग्यांनी जांभळाच्या बियांचे चूर्ण दर चार चार तासांनी एक एक मासा घोटभर ऊन पाण्याबरोबर घ्यावे. असे दोन महिने घेऊन पथ्याने राहिल्यास लघवीतून साखर जाण्याचे प्रमाण बरेच कमी होते. जांभळाच्या सालीच्या काढ्याच्या गुळण्य केल्यास आलेले तोंड बंद होते. तोंडावर उठणार्या मुरमाच्या पुटकुळ्या जांभळाया बिया उगाळून लेप केल्याने जातात. जांभूळ रक्त शुद्ध करते.जम्भूलामुळे दात घट्ट होतात
कृष्णगिरी ही जांभळाची जात कोइंबतूर भागात प्रसिद्ध आहे.
जांभूळ रोहिणी नक्षत्राचा आराध्यवृक्ष आहे.
जांभूळ हा मूलतः दक्षिण आशिया व आग्नेय आशियात आढळणारा, जंबुल कुळातील (मिरटॅशिए कुळातील) सदाहरित, सपुष्प वृक्ष आहे. याला उन्हाळ्यात फळे जांभळ्या रंगाची आणि गोड-तुरट चवीची फळे येतात. आकारमानाने ही फळे पेवंदी बोराएवढी असतात. शास्त्रीय नाव सायझिजियम क्युमिनी.
जामुन (बैज्ञानिक नाँव : Syzygium cumini) एक तरह क सदाबहार पेड़ हवे जेवना पर ख़ूब गाढ़ बैंगनी रँग क फर फरेला| जामुन क पेड़ भारत आ दक्षिण एशिया की बाकी कुल देशन आ इण्डोनेशिया आदि में पावल जाला।
एकरा विभिन्न घरेलू नाम जैसे जामुन, राजमन, काला जामुन, जमाली, ब्लैकबेरी भी ह प्रकृति में यी अम्लीय अउर कसाव होला अउर स्वाद में मीठ होला। अम्लीय प्रकृति के कारण लोग एकरा ke raamras के साथ खाले।
जामुन के फल 100 में 70 खाए जोग होता होला । एकरामे ग्लूकोज आ फ्रक्टोज दो मुख्य स्रोत होले। फल में खनिजो के मतरा ढेर होला। अन्य फलों के अपेक्षाकृत में यह कम कैलोरी देवे ला। एगो सामान्य आकार के जामुन 3-4 कैलोरी ऊर्जा देबेला। एह फल के बीज में काबरेहाइड्रेट, प्रोटीन आ कैल्शियम के मतरा ढेर होला यी लोह तत्व का बड़ा स्रोत ह । प्रति 100 ग्राम जामुन में एक से दो मिग्रा लोह तत्व होला। एकरा में विटामिन बी, कैरोटिन, मैग्नीशियम आ रेषाद्दार तत्व होला
जामुन (वैज्ञानिक नाम : Syzygium cumini) एक सदाबहार वृक्ष है जिसके फल बैंगनी रंग के होते हैं (लगभग एक से दो सेमी. व्यास के) | यह वृक्ष भारत एवं दक्षिण एशिया के अन्य देशों एवं इण्डोनेशिया आदि में पाया जाता है।
इसे विभिन्न घरेलू नामों जैसे जामुन, राजमन, काला जामुन, जमाली, ब्लैकबेरी आदि के नाम से जाना जाता है। प्रकृति में यह अम्लीय और कसैला होता है और स्वाद में मीठा होता है। अम्लीय प्रकृति के कारण सामान्यत: इसे नमक के साथ खाया जता है।
जामुन का फल 70 प्रतिशत खाने योग्य होता है। इसमें ग्लूकोज और फ्रक्टोज दो मुख्य स्रोत होते हैं। फल में खनिजों की संख्या अधिक होती है। अन्य फलों की तुलना में यह कम कैलोरी प्रदान करता है। एक मध्यम आकार का जामुन 3-4 कैलोरी देता है। इस फल के बीज में काबोहाइट्ररेट, प्रोटीन और कैल्शियम की अधिकता होती है। यह लोहा का बड़ा स्रोत है। प्रति 100 ग्राम में एक से दो मिग्रा आयरन होता है। इसमें विटामिन बी, कैरोटिन, मैग्नीशियम और फाइबर होते हैं।
जामुन का प्रयोग कई सारी बिमारियों के उपचार मे किया जाता है। गर्मियों के दिनों मे जामुन के सेवन करने से लू नहीं लगती है। यह कैंसर की संभावना को कम करने मे भी काफी मददगार है।
जामुन खाने से शुगर के रोगी को फायदा होता है।यह रक्त के अंदर शक्करा की मात्रा को नियंत्रित करता है। डायबिटिज के रोगी को रोजाना जामुन का सेवन करना चाहिए। रोज 100 ग्राम जामुन का सेवन करना चाहिए। जामुन की गुठली ब्लड प्रेशर को नियंत्रित करने मे काम आती है।
पेट से जुड़ी समस्या को दूर करने के लिए जामुन फायदे मंद है। रोज सुबह खाना खाने के बाद जामुन खाने से पेट साफ होता है। पेट के अंदर ऐंठन की समस्या दूर करने के लिए जामुन की छाल का काढा बनाकर पीने से दूर हो जाती है।
जामुन हमारे शरीर के अंदर खून की कमी को दूर करते हैं। जिस व्यक्ति के शरीर के अंदर खून की कमी हो उसे जामुन का सेवन करना चाहिए । जामुन के अंदर कैल्शियम, पोटैशियम और आयरन पाये जाते हैं। जो हमारे शरीर की रोगप्रतिरोधक क्षमता को बढाते हैं।
जामुन के पत्ते मसूड़ों के लिए फायदेमंद हैं। यदि मसूंडों के अंदर खून आता है तो जामून की गुंठली पीस कर नमक के साथ मसूडों पर लगाने से फायदा होता है। यदि मसूड़ों के अंदर सूजन आ रही है तो जामुन के पत्तों को उबाल कर कूल्ला करना चाहिए।
यदि मूंह के अंदर दूर्गंध आ रही है तो जामून के पत्ते चबाना चाहिए ।
यदि लिवर के अंदर किसी प्रकार की समस्या है तो सुबह शाम जामुन का रस पीना चाहिए जिससे लिवर की समस्या ठीक हो जाएगी ।
यदि किसी व्यक्ति को पत्थरी की समस्या है तो जामुन का पाउडर दही के साथ मिलाकर रोज खाने से पत्थरी की समस्या भी दूर हो जाती है।
जिस व्यक्ति को गठिया होता है। उसे जामुन की छाल को पीस कर जोड़ों पर लेप करने से फायदा होता है।
जामुन के बीजों का प्रयोग चेहरे के पिंपल्स को हटाने के लिए किया जाता है। बीजों को पीस कर दूध मिलाकर पेस्ट बनाकर सोने से पहले चेहरे पर लगाएं ऐसा कई दिनों तक करें जिससे चेहरा साफ होगा और चेहरे के दाग दब्बे दूर होंगे ।
आवाज को सूरीली बनाने मे भी जामुन मददगार होता है।जामुन का चूर्ण रोज चाटने से आवाज साफ और सूरीली बनती है।
जामुन छोटे बच्चों के लिए भी अच्छे रहते हैं
यदि बच्चों को दस्त की समस्या हो तो जामुन की ताजी छाल को पिस कर बकरी के दूध के साथ मिलाकर पीने से लाभ होता है। यदि बच्चे बिस्तर पर पेशाब करते हैं तो जामुन का चूर्ण खिलाने से लाभ होता है।
जामुन (बैज्ञानिक नाँव : Syzygium cumini) एक तरह क सदाबहार पेड़ हवे जेवना पर ख़ूब गाढ़ बैंगनी रँग क फर फरेला| जामुन क पेड़ भारत आ दक्षिण एशिया की बाकी कुल देशन आ इण्डोनेशिया आदि में पावल जाला।
एकरा विभिन्न घरेलू नाम जैसे जामुन, राजमन, काला जामुन, जमाली, ब्लैकबेरी भी ह प्रकृति में यी अम्लीय अउर कसाव होला अउर स्वाद में मीठ होला। अम्लीय प्रकृति के कारण लोग एकरा ke raamras के साथ खाले।
जामुन के फल 100 में 70 खाए जोग होता होला । एकरामे ग्लूकोज आ फ्रक्टोज दो मुख्य स्रोत होले। फल में खनिजो के मतरा ढेर होला। अन्य फलों के अपेक्षाकृत में यह कम कैलोरी देवे ला। एगो सामान्य आकार के जामुन 3-4 कैलोरी ऊर्जा देबेला। एह फल के बीज में काबरेहाइड्रेट, प्रोटीन आ कैल्शियम के मतरा ढेर होला यी लोह तत्व का बड़ा स्रोत ह । प्रति 100 ग्राम जामुन में एक से दो मिग्रा लोह तत्व होला। एकरा में विटामिन बी, कैरोटिन, मैग्नीशियम आ रेषाद्दार तत्व होला
जामुन (वैज्ञानिक नाम : Syzygium cumini) एक सदाबहार वृक्ष है जिसके फल बैंगनी रंग के होते हैं (लगभग एक से दो सेमी. व्यास के) | यह वृक्ष भारत एवं दक्षिण एशिया के अन्य देशों एवं इण्डोनेशिया आदि में पाया जाता है।
इसे विभिन्न घरेलू नामों जैसे जामुन, राजमन, काला जामुन, जमाली, ब्लैकबेरी आदि के नाम से जाना जाता है। प्रकृति में यह अम्लीय और कसैला होता है और स्वाद में मीठा होता है। अम्लीय प्रकृति के कारण सामान्यत: इसे नमक के साथ खाया जता है।
जामुन का फल 70 प्रतिशत खाने योग्य होता है। इसमें ग्लूकोज और फ्रक्टोज दो मुख्य स्रोत होते हैं। फल में खनिजों की संख्या अधिक होती है। अन्य फलों की तुलना में यह कम कैलोरी प्रदान करता है। एक मध्यम आकार का जामुन 3-4 कैलोरी देता है। इस फल के बीज में काबोहाइट्ररेट, प्रोटीन और कैल्शियम की अधिकता होती है। यह लोहा का बड़ा स्रोत है। प्रति 100 ग्राम में एक से दो मिग्रा आयरन होता है। इसमें विटामिन बी, कैरोटिन, मैग्नीशियम और फाइबर होते हैं।
જાંબુ (વર્ગીકૃત નામકરણ Syzygium cumini ) એક સદાપર્ણી વૃક્ષ છે. આ વૃક્ષ ભારત, બાંગ્લાદેશ, નેપાળ, શ્રીલંકા, અને ફીલીપાઇન્સ દેશોનું મુળ નિવાસી છે. અંગ્રજીમાં આ વૃક્ષના ફળોને ખોટી રીતે બ્લેક બેરી કહેવામાં આવે છે. હકીકતમાં બ્લેક બેરીએ તદ્દન અલગ જાતની વનસ્તિના ફળને કહેવાય છે.
જાંબુ (વર્ગીકૃત નામકરણ Syzygium cumini ) એક સદાપર્ણી વૃક્ષ છે. આ વૃક્ષ ભારત, બાંગ્લાદેશ, નેપાળ, શ્રીલંકા, અને ફીલીપાઇન્સ દેશોનું મુળ નિવાસી છે. અંગ્રજીમાં આ વૃક્ષના ફળોને ખોટી રીતે બ્લેક બેરી કહેવામાં આવે છે. હકીકતમાં બ્લેક બેરીએ તદ્દન અલગ જાતની વનસ્તિના ફળને કહેવાય છે.
నేరేడు (లేదా గిన్నె చెట్టు) (Jamun) ఒక పెద్ద వృక్షం. దీనిని పండ్లు కోసం పెంచుతారు. నేరేడు శాస్త్రీయ నామం 'షైజీజియం క్యుమిని'. ఇది మిర్టేసి కుటుంబానికి చెందినది. భారతదేశం, పాకిస్థాన్, ఇండోనేషియా లో ప్రధానంగా పెరుగుతుంది. అంతే కాకుండా ఫిలిప్పైన్స్, మయన్మార్, ఆఫ్ఘనిస్థాన్ లలో కూడా అక్కడక్కడా కనిపిస్తుంది. భారతదేశానికి పోర్చుగీసు వారు వచ్చినపుడు వారు ఈ విత్తనాన్ని బ్రెజిల్ కు తీసుకుని వెళ్ళారు. అక్కడి పక్షులు కొన్ని దీనిని ఇష్టంగా తింటుండటంతో అక్కడ చాలా వేగంగా వ్యాపించిపోయింది. ఈ చెట్టు చాలా వేగంగా పెరిగే గుణాన్ని కలిగి ఉంటుంది. దాదాపు 30 మీటర్లు ఎత్తు పెరిగే అవకాశం. ఉంది. నేరేడు చెట్లు వంద ఏళ్ళకు పైగా జీవించగలవు. సంపూర్ణ ఆరోగ్యం కోసం.. ప్రకృతి సిద్ధంగా లభించే ఆహారపదార్థాలు ఎంచుకుంటే చాలు. అలాంటి పండ్లలో నేరేడు ఒకటి. నోట్లో వేసుకోగానే ఇట్టే కరిగిపోయే ఈ పండు పోషకాల గని.. అనారోగ్యాల నివారణి. నేరేడు శక్తి నందించి.. ఆరోగ్యానికి మేలు చేయడమే కాదు.. కొన్నిరకాల రోగాలనూ నియంత్రించే శక్తి నేరేడు సొంతం. ఒక్క పండే కాదు.. ఆకులు.. బెరడు కూడా శరీరానికి ఎంతో మేలు చేస్తాయి. ఆక్సాలిక్ టాన్మిక్ ఆమ్లం, విటమిన్లు, క్రోమియం.. వంటివి నేరేడులో పుష్కలం. సిజిజియం క్యుమిన్ దీని శాస్త్రీయ నామము .
రామాయణం లో శ్రీరాముడు పద్నాలుగేళ్ళు వనవాసం చేసినపుడు, ఎక్కువ భాగం ఈ పండ్లతోనే కాలం గడిపాడని భారతీయుల విశ్వాసం. అందుకనే భారతదేశంలోని గుజరాత్, వివిధ ప్రాంతాల్లో దీనిని దేవతా ఫలంగా భావిస్తారు.
జిగట విరేచనాలతో బాధపడే వారికి నేరేడు పండ్ల రసాన్ని రెండు నుంచి మూడు చెంచాల చొప్పున ఇవ్వాలి. రోగికి శక్తితోపాటు పేగుల కదలికలు నియంత్రణలో ఉంటాయి.
కాలేయం పనితీరు క్రమబద్ధీకరించడానికి లేదా శుభ్రపరచడానికి నేరేడు దివ్యౌషధంలా పనిచేస్తుందని కొన్ని అధ్యయనాలు తేల్చాయి.
ఈ పండులోని యాంటీ ఆక్సిడెంట్లు మెదడుకు, గుండెకు ఔషధంగా పనిచేస్తాయి.
జ్వరంగా ఉన్నపుడు ధనియాల రసంలో నేరేడు రసం కలిపి తీసుకుంటే.. శరీర తాపం తగ్గుతుంది.
మూత్రం మంట తగ్గడానికి నిమ్మరసం, నేరేడు రసం రెండు చెంచాల చొప్పున నీళ్లలో కలిపి తీసుకోవాలి. పిండి పదార్థాలు, కొవ్వు భయం ఉండదు కాబట్టి.. అధిక బరువు ఉన్నవారు.. మధుమేహం రోగులు సైతం వీటిని రోజుకు ఆరు నుంచి ఎనిమిది దాకా తినవచ్చు.
ఒక్క పండే కాదు.. నేరేడు చెట్టు ఆకులు, బెరడు, గింజలు కూడా ఎంతో మేలుచేస్తాయి. ఆకులు నేరేడు ఆకులతో చేసే కషాయం.. బ్యాక్టీరియల్, వైరల్ ఇన్ఫెక్షన్లు రాకుండా కాపాడుతుంది. ఆకుల్ని దంచి కషాయంగా కాచి పుక్కిలిస్తే దంతాలు కదలడం.. చిగుళ్ల వాపులు, పుండ్లు వంటివి త్వరగా తగ్గుతాయి. ఆకులను నమిలి నీళ్లతో పుక్కిలించి ఉమ్మి వేస్తుంటే.. నోటి దుర్వాసన తగ్గుతుంది. ఆకు రసంలో పసుపు కలిపి పురుగులు కుట్టినచోట, దురదలు, సాధారణ దద్దుర్లకు లేపనంగా రాస్తుంటే.. ఉపశమనం లభిస్తుంది. బెరుడు నేరేడు బెరడుతో చేసే కషాయాన్ని రక్త, జిగట విరేచనాలతో బాధపడేవారికి 30ఎమ్.ఎల్ నీళ్లలో కలిపి తేనె, పంచదార జోడించి ఇస్తే గుణం ఉంటుంది. నెలసరి సమస్యలకు నేరేడు చెక్క కషాయాన్ని 25 రోజులపాటు 30ఎమ్.ఎల్ చొప్పున రోజుకు రెండుసార్లు తీసుకోవాలి. నోట్లో పుండ్లు, చిగుళ్ల సమస్యలకు దీని కషాయం పుక్కిలిస్తే మార్పు ఉంటుంది. జాగ్రత్తలు: నేరేడు అరగడానికి ఎక్కువసమయం పడుతుంది కాబట్టి.. ఉప్పు వేసి అప్పుడప్పుడు తీసుకోవాలి. భోజనమైన గంట తరువాత ఈ పండ్లు తీసుకుంటే.. ఆహారం జీర్ణమవుతుంది. అధికంగా తీసుకుంటే.. మలబద్ధకం సమస్యతోపాటు.. నోట్లో వెగటుగా ఉంటుంది. విరుగుడు: ఉప్పు, వేడినీరు.
కాలేయం పనితీరుని మెరుగు పరచడంలో వీటిల్లో ఉండే యాంటాక్సిడెంట్లు కీలకంగా పనిచేస్తాయని కొన్ని అధ్యయనాలు పేర్కొంటున్నాయి. అలానే ఇవి రక్తక్యాన్సర్ కారకాలను నిరోధిస్తాయని కూడా అవి తెలుపుతున్నాయి.
పోషకాలు (వందగ్రాముల్లో)
తేమ: 83.7గ్రా, పిండి పదార్థం: 19 గ్రా, మాంసకృత్తులు: 1.3గ్రా, కొవ్వు: 0.1గ్రా, ఖనిజాలు: 0.4గ్రా, పీచుపదార్థం: 0.9గ్రా, క్యాల్షియం: 15-30మి.గ్రా, ఇనుము: 0.4మి.గ్రా-1మి.గ్రా, సల్ఫర్: 13మి.గ్రా, విటమిన్ సి: 18మి.గ్రా.
దీని కర్ర (కలప) అనేక విధాలుగా ఉపయోగ పడుతుందుంది. తలుపులు, కిటికీలు, కుర్చీలు, బల్లలు, ఇతర ఇంటి సామానులు చేయడావిని ఉపయోగిస్తుంటారు.
నేరేడు పండ్లలో చాల రకాలున్నాయి. 1. గుండ్రంగా పెద్దగ వుండే ఒక రకం. 2. కోలగా వుండి పెద్దగా వుండే రకం. వీటిని అల్ల నేరేడు అని అంటారు. 3. గుండ్రంగా వుండి చిన్నవిగా వుంటాయి. వీటి చిట్టి నేరేడు అని అంటారు.
ශ්රී ලංකාවේ දුර්ලභ ගණයේ පලතුරු අතරට ගැනෙන මා දං ජම්බු කුලයට හෙවත් මර්ටේසියේ Myrtaceae කුලයට අයත් සදාහරිත ශාකයකි. Syzygium cumini යනු මෙහි විද්යාත්මක නාමයයි. ශ්රී ලංකාවේ වියළි කලාපීය වනාන්තර, ලදු කැළෑ ආශ්රිත ව ස්වාභාවික ව වැවෙන දං, තෙත් කලාපයේ හා අතරමැදි කලාපයේ ද දක්නට ඇත. දිඹුලාගල, රිටිගල, මහබේරියතැන්න වැනි සංරක්ෂිත ප්රදේශවල වැඩිපුර දක්නට ලැබේ. දං අතීතයේ සුලබ ව තිබී කැළෑ එළි කිරීම නිසා වද වි යන්නට ඇතැ යි ඒවා සංරක්ෂිත ප්රදේශ වල වැඩිපුර පැවතීමෙන් සිතිය හැකි ය.
මා දං නැවුම් පලතුරක් ලෙස මෙන් ම අගය වැඩි දියුණු කල ජෙලි, ජෑම්, වයින්, අච්චාරු හා ආහාර වර්ණක ආදි නිෂ්පාදන සෑදීමට අනෙක් රටවල උපයෝගි කරගත්ත ද ශ්රී ලංකාවේනැවුම් පලතුරක් ලෙස හෝ යොදා ගන්නා ප්රමාණය නොගැණිය හැකි තරම් කුඩා ය. කරුණු එසේ වුවද පෝෂණීය අගය අතින් ගත් කල මා දං ඉහළ පෝෂණයකින් යුත් පලතුරකි.
පොෂණ වගුව
මිටර 5-15 අතර ඉතා උසට හා සෙන්ටිමිටර 50-150 අතර කද මහතට වැවෙන මා දං ගස සෙවණ ශාකයක් ලෙස මනා ව භාවිතා කළ හැකි ය. ගොවි ජනපද ආශ්රිත ව තරමක් විශාල ගෙවතු වලට හා ගොවිපළවල ඉතිරි වී ඇති මෙවැනි මා දං ශාක සෙවණ මෙන් ම අලංකාරදර්ශනයක් ද ඇති කරයි. වටිනා දැව වර්ගයක් ලෙස ද පිළිගන්නා මා දං වන වගාවේ දී යොදාගත හැකි ය.
An duhat o lomboy (Syzygium cumini, sa Ingles kumon na inaapod na jambolan,[2] Java plum,[2] black plum[3] o jamun, sarong tropikal na tinanom sakop kan pamilyang Myrtaceae. An tinanom tubong natural sa Subkontinenteng Indya, sa mga kadolon kan Sur-subangan na Asya, Tsina asin sa Queensland. An huna kan iba ini iyo mansana an inaapod na blackberry (Ingles), alagad an huri iba man na prutas na mayo man relasyon igdi saka sakop kan ibang order. An Syzygium cumini napalakop na kan mga emigranteng mga Indyano asin ngonyan kumon sa mga dating kolonya kan mga Briton.[4]
Sarong maluyang magtalubong pecies, nalangkaw ining abot 30 metro asin pwedeng magtagal an buhay nin 100 na taon. Ini may mahi'bog asin marambong na kadahonan na nataong limpoy. Mala ta inaataman ini huli kan lindong niya bilang ornamental. Sa poon kaini an ubak magaspang asin mairom na abohon, na nagpupu'saw na abohon sa pagtaas kaini. An poon matagal sa tubig asin an kahoy ngani matibay sa tubig saka dai tolos nalapa' kaya ginagamit sa mga riles bilang pada'tolan. Nagagamit man ining materyales sa pagharong o sa muebles pero magisik asin madaling magsi'lak.
An mga dahon kaini may amyong garo arog kan turpentine, rosa-rosa, dangan nagigin makunot asin makintab na berdeng mairom, na may gusok na nagdudulaw. An mga dahon pwedeng pambahog sa mga hayop na ataman.[5]
S. cumini prutas sa paghihinog
Mga tinanom na S. cumini
Duhat na tinanom
Pagmamaan sa mga dahon
Mga hinog na prutas pigtinda sa merkadong HAL sa Bangalore
Tamboan na duhat
tirom nang mga bunga
An duhat o lomboy (Syzygium cumini, sa Ingles kumon na inaapod na jambolan, Java plum, black plum o jamun, sarong tropikal na tinanom sakop kan pamilyang Myrtaceae. An tinanom tubong natural sa Subkontinenteng Indya, sa mga kadolon kan Sur-subangan na Asya, Tsina asin sa Queensland. An huna kan iba ini iyo mansana an inaapod na blackberry (Ingles), alagad an huri iba man na prutas na mayo man relasyon igdi saka sakop kan ibang order. An Syzygium cumini napalakop na kan mga emigranteng mga Indyano asin ngonyan kumon sa mga dating kolonya kan mga Briton.
Juwet rumasuk sarwa woh-wohan. Punyan juwet ketahnyané kacunduk ring alasé. Punyanné tegeh tur ring donnyané kadadosang umah semangah yéning masanné. Buah punika mawarna gadang ritatkala nguda tur mawarna barak utawi badeng yéning sampun tasak. Rasan buah juwet sané mawarna badeng manis sakéwale sané mawarna barak kantun sepet. Woh puniki madué wiji alit ring tengahnyané. Juwet dados kaajeng sareng uyah tur kabejek dados asiki.
Juwet rumasuk sarwa woh-wohan. Punyan juwet ketahnyané kacunduk ring alasé. Punyanné tegeh tur ring donnyané kadadosang umah semangah yéning masanné. Buah punika mawarna gadang ritatkala nguda tur mawarna barak utawi badeng yéning sampun tasak. Rasan buah juwet sané mawarna badeng manis sakéwale sané mawarna barak kantun sepet. Woh puniki madué wiji alit ring tengahnyané. Juwet dados kaajeng sareng uyah tur kabejek dados asiki.
जामुन (वैज्ञानिक नाम : Syzygium cumini) एक सदाबहार वृक्ष छी जकर फल बैंगनी रंगके होईत अछि (लगभग एक सँ दु सेमी. व्यासके) | ई वृक्ष भारत एवं दक्षिण एशियाके अन्य देशसभ आर इण्डोनेसिया आदिमे पाओल जाईत अछि।
जामुनक फल ७० प्रतिशत खाय योग्य होइत अछि। अहिमे ग्लूकोज आर फ्रक्टोज दुटा मुख्य स्रोत होइत सेहो होइत अछि। फलमे खनिजसभक संख्या अधिक भेलासँ अन्य फलसभक तुलनामे इ कम कैलोरी प्रदान करैत अछि।
Syzygium cumini, commonly known as Malabar plum,[3] Java plum,[3] black plum, jamun, jaman, jambul, or jambolan,[4][5] is an evergreen tropical tree in the flowering plant family Myrtaceae, and favored for its fruit, timber, and ornamental value.[5] It is native to the Indian subcontinent and Southeast Asia, including Myanmar, Sri Lanka, Bangladesh and the Andaman Islands.[4][2] It can reach heights of up to 30 metres (98 ft) and can live more than 100 years.[4] A rapidly growing plant, it is considered an invasive species in many world regions.[5]
The name of the fruit, black plum, is sometimes mistranslated as blackberry, which is a different fruit in an unrelated order. Syzygium cumini has been introduced to areas including islands of the Pacific and Indian Oceans, Australia, Hong Kong and Singapore.[6]
The tree was introduced to Florida in 1911 by the United States Department of Agriculture, and is commonly grown in tropical and subtropical regions worldwide.[5] Its fruits are eaten by various native birds and small mammals, such as jackals, civets, and fruit bats.[5]
As a rapidly growing species, it can reach heights of up to 30 m (100 ft) and can live more than 100 years.[4] Its dense foliage provides shade and is grown just for its ornamental value. At the base of the tree, the bark is rough and dark grey, becoming lighter grey and smoother higher up. The wood is water resistant after being kiln-dried.[4] Because of this, it is used in railway sleepers and to install motors in wells. It is sometimes used to make cheap furniture and village dwellings, though it is relatively hard for carpentry.[4]
The leaves which have an aroma similar to turpentine, are pinkish when young, changing to a leathery, glossy dark green with a yellow midrib as they mature. The leaves are used as food for livestock, as they have good nutritional value.[7]
Syzygium cumini trees start flowering from March to April. The flowers are fragrant and small, about 5 mm (0.2 in) in diameter. The fruits develop by May or June and resemble large berries; the fruit of Syzygium species is described as "drupaceous".[8] The fruit is oblong, ovoid. Unripe fruit looks green. As it matures, its color changes to pink, then to shining crimson red and finally to black color. A variant of the tree produces white coloured fruit. The fruit has a combination of sweet, mildly sour and astringent flavour and tends to colour the tongue purple.[4]
This species is considered invasive in Florida, South Africa, parts of the Caribbean, several islands of Oceania, and Hawaii.[5][6]
Jambolan fruits have a sweet or slightly acidic flavor, are eaten raw, and may be made into sauces or jam.[4] Fruits may be made into juice, jelly, sorbet, syrup (e.g., kala khatta),[9] or fruit salad.[4]
Raw fruit is 83% water, 16% carbohydrates, 1% protein, and contains negligible fat. In a 100 gram reference amount, the raw fruit provides 60 calories, a moderate content of vitamin C, and no other micronutrients in appreciable amounts (table).
The 1889 book 'The Useful Native Plants of Australia’ records that the plant was referred to as "durobbi" by Indigenous Australians, and that "The fruit is much eaten by the natives of India; in appearance it resembles a damson, has a harsh but sweetish flavour, somewhat astringent and acid. It is eaten by birds, and is a favourite food of the flying fox (Brandis)."[10] The fruit has been used in traditional medicine.[4][5]
In the Majjhima Nikāya, three parallel texts (MN 36, MN 85 and MN 100) claim that the Buddha remembered an experience of sitting in the cool shade of a jambu tree when he was a child. While his father was working, he entered into a meditative state which he later understood to be the first stage of Jhāna meditation. The texts claim that this was a formative experience, which later encouraged him to explore and practise Jhāna meditation, and that this then led to his Awakening. The Pāli word jambu is understood by Pāli dictionaries to refer to the Syzygium cumini which they often translate as the Rose-apple tree.[11]
Krishna was said to have four symbols of the jambu fruit on his right foot as mentioned in the Srimad Bhagavatam commentary (verse 10.30.25), "Sri Rupa Chintamani" and "Ananda Candrika" by Srila Visvanatha Chakravarti Thakura.[12]
In Maharashtra, Syzygium cumini leaves are used in marriage pandal decorations. A song from the 1977 film Jait Re Jait mentions the fruit in the song "Jambhul Piklya Zaadakhali".
Besides the fruits, wood from neredu tree (as it is called in the region's language, Telugu) is used in Andhra Pradesh to make bullock cart wheels and other agricultural equipment. The timber of neredu is used to construct doors and windows.
Legend in Tamil Nadu speaks of Avvaiyar (also Auvaiyar or Auvayar) of the Sangam period and the jamun fruit, called naval pazham in Tamil. Avvaiyar, believing to have achieved everything that is to be achieved, is said to have been pondering over her retirement from Tamil literary work while resting under naval pazham tree. There she was met with and was wittily jousted by a disguised Murugan, regarded as one of the guardian deities of Tamil language, who later revealed himself and made her realize that there is still a lot more to be done and learnt.[13]
Saplings
A line of mature trees
Close view of foliage
Young plant
Seeds
_seeds.jpg)
Seeds
_01.JPG)
Flower buds and open flowers
Fruits in various stages of ripeness
Fruits
Fruit
Ripe fruits for sale in a market
Syzygium cumini, commonly known as Malabar plum, Java plum, black plum, jamun, jaman, jambul, or jambolan, is an evergreen tropical tree in the flowering plant family Myrtaceae, and favored for its fruit, timber, and ornamental value. It is native to the Indian subcontinent and Southeast Asia, including Myanmar, Sri Lanka, Bangladesh and the Andaman Islands. It can reach heights of up to 30 metres (98 ft) and can live more than 100 years. A rapidly growing plant, it is considered an invasive species in many world regions.
The name of the fruit, black plum, is sometimes mistranslated as blackberry, which is a different fruit in an unrelated order. Syzygium cumini has been introduced to areas including islands of the Pacific and Indian Oceans, Australia, Hong Kong and Singapore.
The tree was introduced to Florida in 1911 by the United States Department of Agriculture, and is commonly grown in tropical and subtropical regions worldwide. Its fruits are eaten by various native birds and small mammals, such as jackals, civets, and fruit bats.
El jambul o jambolán, Syzygium cumini, es una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de las mirtáceas y es oriunda de la región del Indostán. En Venezuela recibe el nombre de pésjua extranjera. En Filipinas se llama duhat y lumboi.[1]
Es nativa de la India, Sudeste de Asia y Australia, es común como planta ornamental en jardines tropicales.
Es un árbol que alcanza los 10 m de altura, tronco con gruesa corteza. Las hojas son similares al melocotonero, tienen hasta 15 cm de longitud, son grandes, largas, estrechas y brillantes. Las flores son de color verde amarillento o blancas, agrupándose en racimos terminales. El fruto es una baya de color negro o rojizo con un sabor que se asemeja al albaricoque.
La pulpa tiene un sabor amargo a dulce y tiene una propiedad astringente. Variedades adecuadas se pueden comer crudas o procesados como frutas. Se producen zumos de frutas, vinos, licores y vinagre.
La madera es un tanto difícil de secar, pero a continuación, se usa de forma permanente como madera de construcción.
De las hojas se obtiene un aceite esencial volátil para la producción de perfumes.
La corteza es utilizado debido a su tanino 8-19% para el bronceado. También proporciona un tinte de color marrón.
Syzygium cumini está en la región de Asia-Pacífico, y es una de las plantas más populares para la prevención y el tratamiento de la diabetes mellitus en la medicina tradicional.[2][3][4][5][6] El uso médico se encuentra en las hojas y la corteza y principalmente frutos y semillas.[7] En Europa, Syzygium forma de la parte de los fármacos antidiabéticos de siglo XX más eficaces y se encontró ya en el cambio de siglo en los libros de referencia de médicos y farmacéuticos. En Alemania, la planta es usada principalmente bajo su nombre popular "Jambulbaum" en aplicación homeopática conocida.[8]
Las preparaciones de las semillas encuentran uso en el tratamiento adyuvante de la diabetes. Se llevaron a cabo estudios en animales con los extractos, pero todavía carece de estudios clínicos de acuerdo con criterios modernos.[9] [7] [10] [2] [3][4] [5] [6] [11]
Syzygium cumini fue descrita por (L.) Skeels y publicado en U.S. Department of Agriculture Bureau of Plant Industry Bulletin 248: 25. 1912.[12]
Syzygium: nombre genérico que deriva del griego: syzygos y significa "unido, reunido"[13]
cumini: epíteto
.jpg)
_seeds.jpg)
|coautor= (ayuda) El jambul o jambolán, Syzygium cumini, es una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia de las mirtáceas y es oriunda de la región del Indostán. En Venezuela recibe el nombre de pésjua extranjera. En Filipinas se llama duhat y lumboi.
Jaavanjambolaani (Syzygium cumini) on trooppinen hedelmäpuu.
Jaavanjambolaani on nopeakasvuinen puu, joka kasvaa 10-15 m korkeaksi, ihanteellisissa oloissa jopa 30 metriä korkeaksi. Hedelmä on tumma ja soikea, enimmillään noin viisi senttiä pitkä.[1]
Jaavanjambolaani on kotoisin Intiasta ja Burmasta, mutta se on levinnyt ihmisen mukana koko Kaakkois-Aasiaan ja Tyynenmeren saarille.[1]
Kasvi leviää eläinten mukana siemenistä, kasvaa nopeasti ja muodostaa läpitunkemattomia tiheikköjä jotka tukahduttavat alkuperäisen kasvillisuuden. Siksi se on luokiteltu haitalliseksi vieraslajiksi Floridassa ja Etelä-Afrikassa.[2]
Parhaat jaavanjambolaanin hedelmät syödään sellaisenaan, huonompilaatuisia säilötään perinteisesti suolaan. Hedelmistä tehdään myös mehua ja jäätelöä.[1]
Puuta kasvataetaan myös puutavaraksi ja koristekasvina.[2]
Jaavanjambolaania on käytetty myös diabeteslääkkeenä.[3] Diabeteslääkkeekksi on käytetty sekä siemeniä, kuorta, hedelmiä että lehtiä. Lehdistä on tutkimuksissa voitu eristää antimikrobi-aineita.[4]
Jaavanjambolaani (Syzygium cumini) on trooppinen hedelmäpuu.
Syzygium cumini
Le Jamblon, Jamblong, Tété négresse, Pesjua extranjera (espagnol), Jambolan (anglais), Jamelonier[2], ou de son nom scientifique Sysygium cumini, est un arbre tropical à feuilles persistantes de la famille des Myrtaceae.
Le jamblon a une croissance rapide. Il peut atteindre 30 m de haut et peut vivre plus de 100 ans.
Les arbres commencent à fleurir de mars à avril. Les fleurs de Jamun sont parfumées et petites, d'environ 5 mm de diamètre.
Les fruits se développent en mai ou juin et ressemblent à de grandes baies. Le fruit est oblong, ovoïde, vert au départ, il vire au rose, et enfin au noir et au pourpre brillant lors de sa maturation. Ces fruits sont pourpres et ovales comme des prunes[3].
Une variante de l'arbre produit des fruits de couleur blanche. Le fruit, parfois appelé prune de Java, a une combinaison de goûts : sucré, légèrement acide et astringent. Il a tendance à noircir la langue.
C'est un arbre originaire du Bangladesh, Inde, Népal, Pakistan et Indonésie. Il est connu localement sous des noms comme Jaam/Kalojaam, Jamun, Nerale Hannu, Njaval, Neredupandu, Jamblang, Jambolan, Black Plum, Damson Plum, Duhat Plum, Jambolan Plum, Java Plum ou Portuguese Plum. Malabar Plum peut également se référer à d'autres espèces de Syzygium.
Il est également cultivé dans d'autres régions du sud et du sud-est de l'Asie dont les Philippines, la Birmanie et l'Afghanistan. L'arbre a aussi été introduit en Floride, aux États-Unis en 1911 par l'USDA et est également aujourd'hui communément plantés au Suriname. Il a été introduit au Brésil à partir de l'Inde pendant la colonisation portugaise. Il s'est dispersé spontanément dans la nature dans certains lieux et ses fruits sont très recherchés par divers oiseaux indigènes, comme les grives, les thraupidés et le Tyran quiquivi.
En Nouvelle-Calédonie et en Polynésie française, où cette espèce est appelée jamelonguier ou « faux pistachier », elle aurait été introduite en 1900 et est considérée envahissante[4]. À Rarotonga, il est appelé « Kahika papaa ». A Tahiti et aux îles Marquises,il est nommé familièrement « pistas » car le fruit « pisse » et « tache » : à maturité, le fruit très juteux produit un jus très coloré par les tannins.[5].
Son feuillage dense donne de l'ombre et l'arbre est ainsi cultivé seulement pour sa valeur ornementale.
Son bois solide est imputrescible. C'est pourquoi il est utilisé dans les traverses de chemin de fer et installé dans les puits.
Il est parfois utilisé pour fabriquer des meubles bon marché et des habitations du village mais il est relativement difficile à travailler.
La graine du fruit est utilisée dans diverses médecines alternatives comme les médecines ayurvédiques (pour contrôler le diabète, par exemple), unani et chinoise pour les affections digestives.
Les feuilles et l'écorce sont utilisées pour contrôler la tension artérielle et traiter les gingivites.
On fait du vin et du vinaigre avec les fruits. Il est riche en vitamine A et vitamine C. Les fruits frais pourtant comestibles sont peu consommés nature à cause de leur goût âpre mais ils sont mangés avec ajout d'épices en dessert sous forme de gelées après une cuisson qui atténue l'âpreté par transformation des tannins ou en confiture.
Fleurs
Fruit
Syzygium cumini
Le Jamblon, Jamblong, Tété négresse, Pesjua extranjera (espagnol), Jambolan (anglais), Jamelonier, ou de son nom scientifique Sysygium cumini, est un arbre tropical à feuilles persistantes de la famille des Myrtaceae.
Jamblang,[4] jambu keling[5] atau duwet[6] (Syzygium cumini) adalah sejenis pohon buah dari suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tumbuhan berbuah sepat masam ini dikenal pula dengan berbagai nama seperti jambee kleng (Aceh), jambu kling, nunang[7] (Gayo), jambu koliong (Riau), jambu kalang (Min.), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (aneka nama lokal di Sulut), jambulan (Flores), jambula (Ternate), jamblang (Btw., Sd.). Juga jambu juwat, jiwat, jiwat padi (Ind., juwet atau duwet (Jw.), juwet, jujutan (Bl.), dhuwak, dhalas (Md.), duwe (Bima), Rappo - Rappo (Selayar) dan lain-lain.[8]
Dalam pelbagai bahasa asing buah ini dikenal sebagai jambulan, jambulana (Malaysia), duhat (Filipina), jambul, jamun, atau Java plum (Ingg.), dan lain-lain. Nama ilmiahnya adalah Syzygium cumini.
Pohon yang kokoh, berkayu, diameter 10-30 m, berwarna putih kotor, dan tidak menggugurkan daun.[2] Kadang-kadang berbatang bengkok, tinggi hingga 20 m dan gemang mencapai 90 cm. Bercabang rendah dan bertajuk bulat atau tidak beraturan.
Daun-daunnya terletak berhadapan, bertangkai 1-3,5 cm. Helaian daun bundar telur terbalik agak jorong sampai jorong lonjong, 5-25 x 2–10 cm, pangkalnya lebar berbentuk pasak atau membundar, ujung tumpul atau agak melancip, bertepi rata, menjangat tebal dengan tepi yang tipis dan agak tembus pandang. Hijau tua berkilat di sebelah atas, daun jamblang agak berbau terpentin apabila diremas. Daun yang muda berwarna merah jambu. Pertulangannya menyirip.[2]
Karangan bunga dalam malai atau malai rata, renggang, hingga tiga kali bercabang; umumnya muncul pada cabang-cabang yang tak berdaun. Bunga kecil, duduk rapat-rapat, 3-8 kuntum di tiap ujung tangkai, berbau harum. Daun kelopak bentuk lonceng melebar atau corong, tinggi 4-6 mm, kuning sampai keunguan. Daun mahkota bundar dan lepas-lepas, 3 mm, putih abu-abu sampai merah jambu, mudah gugur. Benang sari banyak, 4–7 mm; putik 6–7 mm.
Buah buni[3] berbentuk lonjong sampai bulat telur, sering agak bengkok, 1–5 cm, bermahkota cuping kelopak, dengan kulit tipis licin mengkilap, merah tua sampai ungu kehitaman, kadang-kadang putih. Sering dalam gerombolan besar. Daging buah putih, kuning kelabu sampai agak merah ungu, hampir tak berbau, dengan banyak sari buah, sepat masam sampai masam manis. Biji lonjong, sampai 3,5 cm.[9][10] Buahnya ada yang tak berbiji, ada juga yang berbiji dengan batas jumlah 5.[3]
Jamblang dapat ditemui di baik dibudidayakan/liar di Asia tropis dan Australia. Pohon jamblang mempunyai daerah persebaran alaminya di Himalaya bagian subtropis, India, Sri Lanka, Malesia dan Australia. Saat ini telah ditanam diseluruh kawasan tropika dan subtropika.[3] Di Pulau Jawa, tumbuh liar di hutan jati dan dibudidayakan sebagai pohon buah di pekarangan, dari dataran rendah[1] hingga 500 mdpl.[11] Walaupun demikian, ia dapat tumbuh pada ketinggian 1800 mdpl. Curah hujan yang dibutuhkan untuk pertumbuhan yang bagus adalah lebih dari 1000 mm per tahun dengan musim kering yang nyata. Jamblang tumbuh di dataran banjir. Jenis ini toleran terhadap kekeringan dan dapat tumbuh pada berbagai jenis tanah yang tidak subur, lahan basah dan tanah yang berdrainase bagus (tanah lempung, tanah liat berkapur, tanah berpasir dan tanah-tanah berkapur). Umumnya, jamblang diperbanyak dengan biji, namun kultivar-kultivar yang unggul bisa diperbanyak dengan cangkok.[3]
Buah jamblang biasa dimakan segar. Di India dan Filipina, seperti juga kebiasaan di beberapa daerah di Indonesia, buah jamblang yang masak dicampur dengan sedikit garam dan kadang-kadang ditambahi gula, lalu dikocok di dalam wadah tertutup (biasanya dua mangkuk ditangkupkan) sehingga lunak dan berkurang sepatnya. Buah ini dapat mengurangi noda di gigi. Buah yang kaya vitamin A dan C ini juga dapat dijadikan sari buah, jeli atau anggur. Di Filipina, anggur jamblang diusahakan secara komersial.[9]
Kayunya dapat digunakan untuk bahan bangunan, meskipun tidak istimewa dan agak mudah pecah. Kayu ini cukup kuat, tahan air dan serangan serangga; sekalipun agak sukar dikerjakan. Yang terlebih sering ialah digunakan sebagai kayu bakar. Kulit kayunya menghasilkan zat penyamak (tanin) dan dimanfaatkan untuk mewarnai (ubar) jala. Kepingan kecil pepagan ini juga kadang-kadang dibubuhkan untuk menghambat keasaman tuak. Daunnya kerap digunakan sebagai pakan ternak.
Jamblang bersifat sejuk, aromatik, dan bersifat astringen kuat. Biji bisa juga untuk mengobati strikhnina (strychnine), yaitu sejenis penawar racun yang spesifik, dan mengobati pengobatan limpa.[1] Hasil penelitian di India menunjukkan bahwa buah jamblang berpotensi sebagai alat kontrasepsi untuk laki-laki. Kemudian, hasil penelitian juga menunjukkan biji, daun, dan pepagan jamblang dapat menurunkan diabetes, yang dipertegas lagi dengan percobaan binatang yang menunjukkan tumbuhan ini mencegah katarak akibat diabetes.[1] Jamblang mengandung minyak atsiri, jambosin, asam organik, triterpenoid, dan resin yang mengandung asam elagat, dan tanin. Praktisi Ayurweda menunjukkan bahwa daging buah menurunkan darah selama 30 menit, bijinya menurunkan gula darah dalam waktu 24 jam, dan hasil maksimum pencapaian efek hipoglikemik dalam waktu 10 hari.[1]
Beberapa bagian tumbuhan juga dipergunakan sebagai bahan obat, tradisional maupun modern. Kulit batang, daun, buah dan bijinya acapkali digunakan sebagai obat kencing manis, murus (diare), dan beberapa penyakit lain. Bahkan simplisia dari kulit batang (dikenal sebagai Syzygii cortex) dan biji jamblang (disebut Syzygii semen) dahulu dianjurkan sebagai sediaan apotek yang tidak wajib. Di samping tanin, bahan aktif yang dikandungnya antara lain adalah glukosida yambolin (jamboline).[8][12] Oleh pengobat tradisional di Amerika Selatan, jamblang bersama ceremai belanda untuk mengurangi kerusakan jantung dan hati penderita kanker yang mendapat kemoterapi doxorubicin (doksorubisin).[1] Jamblang dan Eugenia caryophyllata mengandung senyawa yang dapat mengaktifkan enzim S-transferase di hati. Pada percobaan, enzim tersebut dapat menurunkan kejadian kanker lambung hingga 80%. Sebagian wilayah di Asia Tenggara menggunakan akar jamblang untuk mengobati epilepsi.[1] Di Dataran Tinggi Gayo, jamblang yang sering disebut nunang digunakan untuk mengobati mencret.[7]
Pohon jamblang juga sering ditanam sebagai pohon peneduh di pekarangan dan perkebunan (misalnya untuk meneduhi tanaman kopi), atau sebagai penahan angin (wind break). Bunga-bunganya baik sebagai pakan lebah madu.
.jpg)
_seeds.jpg)
|url= (bantuan). Diakses tanggal 2019-09-29. Jamblang, jambu keling atau duwet (Syzygium cumini) adalah sejenis pohon buah dari suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tumbuhan berbuah sepat masam ini dikenal pula dengan berbagai nama seperti jambee kleng (Aceh), jambu kling, nunang (Gayo), jambu koliong (Riau), jambu kalang (Min.), jambulang, jambulan, jombulan, jumblang (aneka nama lokal di Sulut), jambulan (Flores), jambula (Ternate), jamblang (Btw., Sd.). Juga jambu juwat, jiwat, jiwat padi (Ind., juwet atau duwet (Jw.), juwet, jujutan (Bl.), dhuwak, dhalas (Md.), duwe (Bima), Rappo - Rappo (Selayar) dan lain-lain.
Dalam pelbagai bahasa asing buah ini dikenal sebagai jambulan, jambulana (Malaysia), duhat (Filipina), jambul, jamun, atau Java plum (Ingg.), dan lain-lain. Nama ilmiahnya adalah Syzygium cumini.
Syzygium cumini est species arborum fructiferarum in Asia australi et orientali sponte crescens, in Philippinis, Australia, America australi, insulis Caribicis propter fructus culta. Binomen ab Homero Collar Skeels anno 1912 statutum est post Carolum Linnaeum, qui anno 1753 sub nomine Myrtus cumini descripserat.
Vide "Syzygium cumini" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database Syzygium cumini est species arborum fructiferarum in Asia australi et orientali sponte crescens, in Philippinis, Australia, America australi, insulis Caribicis propter fructus culta. Binomen ab Homero Collar Skeels anno 1912 statutum est post Carolum Linnaeum, qui anno 1753 sub nomine Myrtus cumini descripserat.
Jambu kaliang (Syzygium cumini, bahaso Indonesia: Jamblang, Jambu keling) adolah tumbuahan nan tamasuak suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tumbuahan ko umumnyo dibudidayoan atau tumbuah lia di Asia tropis jo Australia. Di Pulau Jawa banyak nan tumbuah lia di utan jati dan ado pulo nan ditanam sabagai pohon buah di pakarangan, tarutamo di dataran randah[2] sampai pado katinggian 500 mdpl.[3]
Batang nan kokoh, bakayu, diameter 10-30 m, bawarna putiah kabua, dan indak mangguguran daun Kadang-kadang babatang bengkok, tinggi mancapai 20 m. Bacabang randah jo batajuak bulek atau indak baraturan.
Daun-daunnyo talatak baadokkan, batangkai 1-3,5 cm, alaian daun bulek talua tabaliak agak joong sampai jorong lonjong, 5-25 x 2-10 cm, pangkanyo leba babantuak pasak atau mambulek, ujuang tumpua atau agak marunciang, batapi rato, tapi tipih agak tabuih pandang. Ijau tuo bakilek di sabalah ateh, daun jambu kaliang agak babaun terpentin kalau dirameh. Daun yang mudo bawarna merah jambu. Patulangannyo manyirip.[3]
Karangan bungo babantuak malai atau malai rato, ranggang, hinggo tigo kali bacabang; umumnyo muncul pado cabang-cabang nan indak badaun. Bungo ketek, balatak rapek-rapek, 3-8 kuntum di tiok ujuang tangkai, babaun harum. Daun kelopak babantuak lonceng maleba atau corong, tinggi 4-6 mm, kuniang sampai kaunguan. Daun mahkota bulek jo lapeh-lapeh, 3 mm, putiah abu-abu sampai merah jambu, mudah gugua, banang sari banyak, 4-7 mm; putiak 6-7 mm.
Buah babantuak lonjong hinggo bulek talua, acok babantuak agak bengkok, 1-5 cm, bamahkota cuping kalopak, jo kulik tipih licin mangkilek, merah tuo sampai ungu kaitaman, kadang-kadang putiah.
Jambu kaliang (Syzygium cumini, bahaso Indonesia: Jamblang, Jambu keling) adolah tumbuahan nan tamasuak suku jambu-jambuan (Myrtaceae). Tumbuahan ko umumnyo dibudidayoan atau tumbuah lia di Asia tropis jo Australia. Di Pulau Jawa banyak nan tumbuah lia di utan jati dan ado pulo nan ditanam sabagai pohon buah di pakarangan, tarutamo di dataran randah sampai pado katinggian 500 mdpl.
Pokok Jambu keling atau nama saintifiknya "Syzygium cumini".
Buah Jambu keling dalan pelbagai taha kematangan
Buah jambu keling dekat.
Pandangan dekat
Kanak-kanak menikmatinya
Satu barisan pokok S. cumini
Pandangan dekat rimbunannya.
Buah masak di pasar HAL di Bangalore
Pokok Jambu keling atau nama saintifiknya "Syzygium cumini".
De jambolan (Syzygium cumini, synoniem: Eugenia cumini) is een plant uit de mirtefamilie (Myrtaceae).
Het is een snelgroeiende, groenblijvende, tot 30 m hoge boom met vaak meerdere stammen en een brede kroon. De bladeren ruiken naar terpentijn en zijn tegenoverstaand, langwerpig-ovaal of elliptisch en 5-25 × 2,5-10 cm groot. Jonge bladeren zijn rozeachtig. Volgroeide bladeren zijn leerachtig, glanzend, donkergroen aan de bovenzijde, lichter groen aan de onderzijde en bezitten een gele middennerf. De bloemen groeien in 2,5-10 cm lange bloeiwijzen. Ze zijn geurend, circa 1,3 cm breed en 2,5 cm of meer lang. De bloem bestaat uit een trechtervormige kelk en vier of vijf vergroeide, aanvankelijk witte, later roze kroonbladeren die snel afvallen, waarna de talloze meeldraden achterblijven.
De vruchten groeien in trossen van een paar tot veertig stuks. Ze zijn rond of langwerpig en 1,3-5 cm lang. Gedurende het rijpingsproces verkleuren de vruchten van groen naar roze en vervolgens naar donkerpaars tot bijna zwart. De schil is glad en glanzend. Het vruchtvlees is paars of wit en erg sappig. De smaak varieert van zuur tot zoet. Het vruchtvlees omsluit gewoonlijk een enkel langwerpig, groen of bruin, tot 4 cm lang zaad. Er zijn echter ook vruchten die twee tot vijf zaden bevatten of zaadloos zijn.
De vruchten kunnen rauw uit de hand worden gegeten of worden verwerkt in taart, sauzen en jam. Ook kan er sap van worden gemaakt. In de volksgeneeskunde wordt een extract van de vruchten wel tegen diarree en maagproblemen gebruikt.
De jambolan komt van nature voor in India, Sri Lanka, Myanmar en de Andamanen. De plant is geïntroduceerd in tropische gebieden in Zuidoost-Azië, Australië, Zuid-Amerika, de Caraïben en Hawaï.
De jambolan (Syzygium cumini, synoniem: Eugenia cumini) is een plant uit de mirtefamilie (Myrtaceae).
Het is een snelgroeiende, groenblijvende, tot 30 m hoge boom met vaak meerdere stammen en een brede kroon. De bladeren ruiken naar terpentijn en zijn tegenoverstaand, langwerpig-ovaal of elliptisch en 5-25 × 2,5-10 cm groot. Jonge bladeren zijn rozeachtig. Volgroeide bladeren zijn leerachtig, glanzend, donkergroen aan de bovenzijde, lichter groen aan de onderzijde en bezitten een gele middennerf. De bloemen groeien in 2,5-10 cm lange bloeiwijzen. Ze zijn geurend, circa 1,3 cm breed en 2,5 cm of meer lang. De bloem bestaat uit een trechtervormige kelk en vier of vijf vergroeide, aanvankelijk witte, later roze kroonbladeren die snel afvallen, waarna de talloze meeldraden achterblijven.
De vruchten groeien in trossen van een paar tot veertig stuks. Ze zijn rond of langwerpig en 1,3-5 cm lang. Gedurende het rijpingsproces verkleuren de vruchten van groen naar roze en vervolgens naar donkerpaars tot bijna zwart. De schil is glad en glanzend. Het vruchtvlees is paars of wit en erg sappig. De smaak varieert van zuur tot zoet. Het vruchtvlees omsluit gewoonlijk een enkel langwerpig, groen of bruin, tot 4 cm lang zaad. Er zijn echter ook vruchten die twee tot vijf zaden bevatten of zaadloos zijn.
De vruchten kunnen rauw uit de hand worden gegeten of worden verwerkt in taart, sauzen en jam. Ook kan er sap van worden gemaakt. In de volksgeneeskunde wordt een extract van de vruchten wel tegen diarree en maagproblemen gebruikt.
De jambolan komt van nature voor in India, Sri Lanka, Myanmar en de Andamanen. De plant is geïntroduceerd in tropische gebieden in Zuidoost-Azië, Australië, Zuid-Amerika, de Caraïben en Hawaï.
Czapetka kuminowa (Syzygium cumini) – gatunek drzewa z rodziny mirtowatych.
Zasięg naturalny obejmuje Afrykę (Kenia, Uganda, Tanzania) i tropikalne rejony Azji (Indie, Chiny, Bhutan, Sri Lanka, Malezja)[2]. Ponadto roślina ta rozprzestrzeniła się w Australii, na tropikalnych obszarach Afryki, Indii Zachodnich, Seszeli, Maskarenów, Galapagos i Hawajów, jest też uprawiana w wielu krajach świata[2].
Drzewo wysokie do 20 m o liściach całobrzegich, jajowatych bądź eliptycznych. Zakwita drobnymi kwiatami zebranymi w wiechy. Owocem jest drobna jagoda nasienna w kolorze ciemnofioletowym, 2-3 cm długości.
Drzewo uprawne dla smacznych owoców. Kora drzew wykorzystywana jest w garbarstwie.
Czapetka kuminowa (Syzygium cumini) – gatunek drzewa z rodziny mirtowatych.
O jamelão, jambolão, jamborão, baguaçu, jalão[1], joão-bolão, topin, manjelão, azeitona-preta, ameixa roxa[2], baga-de-freira, oliveira, azeitona-roxa, brinco-de-viúva ou guapê (Syzygium cumini, ex-Eugenia jambolana Lam. ou Syzygium jambolanum DC.) é o fruto da planta de mesmo nome da família Myrtaceae. A espécie é nativa da Índia.
São árvores que podem chegar até dez metros de altura. Possuem frutos pequenos e arroxeados quando maduros. A coloração dos frutos provoca manchas nas mãos, tecidos, calçados e pinturas de veículos, tornando a planta pouco indicada para o preenchimento de espaços públicos.
O fruto possui uma semente única e grande, quando comparada com o tamanho do fruto, envolta por uma polpa carnosa. Apesar de sabor um pouco adstringente, é agradável ao paladar. Na Índia, além de ser consumido in natura, é usado na confecção de doces e tortas.
Na Região Nordeste do Brasil, é conhecida como "azeitona-preta” ou “azeitona-roxa”, oliveira, e jamelão dependendo do estado. Nessa região, a planta adaptou-se tão bem que se tornou espécie subespontânea, sendo chamada de "brinco-de-viúva". Também é comum no litoral paranaense, onde recebe o nome de "guapê".
Apesar de as árvores desta espécie serem abundantemente usadas em arborização urbana, os jamelões são pouco comercializados, em decorrência de sua alta perecibilidade. Os jamelões costumam deixar as calçadas manchadas de roxo devido à queda dos frutos maduros.
"Jamelão", "jambo", "jambolão", "jamborão" e "jalão" derivam do termo concani jambulam[3].
Árvore que pode superar os 10m de altura. Sua copa é densa, de folhagem abundante. Seus ramos possuem coloração acinzentada-claro com fissuras escuras e cicatrizes foliares aparentes. Apresenta folhas simples, opostas e elípticas. Inflorescência com numerosas flores pequenas hermafroditas de cor creme. O fruto é de arroxeado-escuro, variando entre o roxo e o negro, de forma ovóide. Possui uma única semente e mede de 2 a 3cm de comprimento.
Segundo a tradição hindu, o deus Rama alimentou-se somente desta fruta na floresta por 14 anos durante o seu exílio de Ayodhya. Devido a isto, muitos hindus denominam o jamelão como o "fruto dos deuses", especialmente em Gujarat, na Índia, onde é conhecido localmente como jamboon.
Krishna e outros protagonistas da mitologia hindu foram descritos como tendo a pele da cor do jamelão.
A casca do jamelão, na forma de pó de decocção, é, popularmente, usado contra:
O pó das sementes é usado no tratamento da diabete. E pode ser usado para combater prisão de ventre.
Jamelão em Maui, no Havaí, nos Estados Unidos
Jamelão na Ilha Reunião
Semente partida de jamelão
Árvore
Flor
Frutos
Flores
Flor e fruto
http://www.infobibos.com/Artigos/2008_1/Jambolao/index.htm>. Acesso em: 3/5/2009
O jamelão, jambolão, jamborão, baguaçu, jalão, joão-bolão, topin, manjelão, azeitona-preta, ameixa roxa, baga-de-freira, oliveira, azeitona-roxa, brinco-de-viúva ou guapê (Syzygium cumini, ex-Eugenia jambolana Lam. ou Syzygium jambolanum DC.) é o fruto da planta de mesmo nome da família Myrtaceae. A espécie é nativa da Índia.
São árvores que podem chegar até dez metros de altura. Possuem frutos pequenos e arroxeados quando maduros. A coloração dos frutos provoca manchas nas mãos, tecidos, calçados e pinturas de veículos, tornando a planta pouco indicada para o preenchimento de espaços públicos.
O fruto possui uma semente única e grande, quando comparada com o tamanho do fruto, envolta por uma polpa carnosa. Apesar de sabor um pouco adstringente, é agradável ao paladar. Na Índia, além de ser consumido in natura, é usado na confecção de doces e tortas.
Na Região Nordeste do Brasil, é conhecida como "azeitona-preta” ou “azeitona-roxa”, oliveira, e jamelão dependendo do estado. Nessa região, a planta adaptou-se tão bem que se tornou espécie subespontânea, sendo chamada de "brinco-de-viúva". Também é comum no litoral paranaense, onde recebe o nome de "guapê".
Apesar de as árvores desta espécie serem abundantemente usadas em arborização urbana, os jamelões são pouco comercializados, em decorrência de sua alta perecibilidade. Os jamelões costumam deixar as calçadas manchadas de roxo devido à queda dos frutos maduros.
Джамболан — вічнозелене швидкоросле дерево висотою 6-20, часом 25 метрів[1][2] з діаметром стовбура 60-90 см і з довгасто-овальним листям 5-25 см завдовжки і 2,5-10 см завширшики. Листя має виражений скипідарний запах. Квітки рожеві з воронкоподібною чашкою, з 4-5 зрослими пелюстками та численними тичинками. Плід — глянсова темно-фіолетова, майже чорна, кістянка з тонкою шкіркою, діаметром 1,25-5 см. М'якуш плоду фіолетовий або білий, дуже соковитий, ароматний, з терпким, іноді гіркуватим смаком, містить одне або кілька зелених або коричневих насінин.
Батьківщина джамболана — Індія, М'янма, Шрі-Ланка, Андаманські острови. Натуралізувався і культивується в Індонезії, північно-східній Австралії, Східній Африці, на Філіппінах, рідше в тропічній Америці[1].
Дерево росте в долинах річок, а також до вистоти 1200 м над рівнем моря[1].
Плоди джамболана їстівні у свіжому вигляді, а також використовується для приготування тортів, соусів, желе, шербетів та сиропів. Листя, плоди, насіння та кора рослини широко використовуються в медицині. Ефірні олії, які добувають з листя, використовуються в парфумерії.
В азіатсько-тихоокеанському басейні джамболан — найпоширеніша рослина для профілактики та лікування цукрового діабету[3] [4] [5] [6] [7]. З медичною метою використовуються листя й кора, а також самі плоди й насіння[8].
Квітки та листя джамболана
Дерево
Комаха на квітці
Плоди джамболана
Trâm mốc hay trâm vối hay vối rừng (danh pháp hai phần: Syzygium cumini) là cây thường xanh nhiệt đới thuộc chi Trâm, bản địa của Bangladesh, Ấn Độ, Nepal, Pakistan, Sri Lanka và Indonesia. Cây cũng có mặt ở các nước Đông Nam Á, trong đó có Việt Nam.
Cây gỗ nhỡ cao đến 20 m, đường kính có thể đạt 50 cm.
Lá cây trâm mốc chứa các thành phần sau:
Lá trâm mốc Hợp chất Hàm lượng, % Protein thô 9,1 Chất béo 4,3 Xơ thô 17,0 Tro 6,0 Calci 1.3 Phosphor 0.19 Source: http://www.hort.purdue.edu/newcrop/morton/jambolan.htmlCây trâm mốc
Một hàng cây
Chụp gần
Ảnh chụp gần
Quả trâm mốc chín ở chợ Bangalore
Một chùm quả chụp tại Jessore, Bangladesh
Trâm mốc hay trâm vối hay vối rừng (danh pháp hai phần: Syzygium cumini) là cây thường xanh nhiệt đới thuộc chi Trâm, bản địa của Bangladesh, Ấn Độ, Nepal, Pakistan, Sri Lanka và Indonesia. Cây cũng có mặt ở các nước Đông Nam Á, trong đó có Việt Nam.
Syzygium cumini L.
Джамболан, или ямболан, или сизигиум ямболан (лат. Syzygium cumini) — плодовое дерево семейства Миртовые.
Джамболан — вечнозелёное быстрорастущее дерево высотой до 30 метров с диаметром ствола 60-90 см и с продолговато-овальными листьями 5-25 см длиной и 2,5-10 см шириной. Листья имеют выраженный скипидарный запах. Цветки розовые с воронкообразной чашечкой, 4-5 сросшимися лепестками и многочисленными тычинками. Плод — глянцевая тёмно-фиолетовая, почти чёрная, костянка с тонкой кожицей, диаметром 1,25-5 см. Мякоть плода фиолетовая или белая, очень сочная, ароматная, с вяжущим, иногда горьковатым вкусом, содержит одно или несколько зелёных или коричневых семян.
Родина Джамболана — Индия, Мьянма, Шри-Ланка, Андаманские острова. Натурализовался и культивируется в Индонезии, Австралии, Восточной Африке, на Филиппинах, реже в тропической Америке.
Плоды Джамболана съедобны в свежем виде, а также используется для приготовления тортов, соусов, желе, шербетов и сиропов. Листья, плоды, семена и кора растения широко используются в медицине.
Джамболан Кохат (Пакистан)
Цветки и листья Джамболана
Дерево
Насекомое на цветке
Плоды Джамболана
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Джамболан, или ямболан, или сизигиум ямболан (лат. Syzygium cumini) — плодовое дерево семейства Миртовые.
閻浮樹（学名：Syzygium cumini；梵語：Jambu），为桃金娘科蒲桃屬，又名肯氏蒲桃、堇寶蓮、乌墨、鳥木、乌楣、海南蒲桃（广州植物志、海南植物志）、印度藍莓、印度黑莓等，分布于南亚及东南亚[1][2][3]。
屬多年生喬木，生长缓慢，樹長可至三十公尺，树龄可超过100岁，葉闊橢圓形，對生。花白，芳香。漿果大如雀卵，熟時為紫色或黑色，略酸。
本种分布於南亞及东南亚亞熱帶及熱帶地區，包括印度、印度尼西亚、澳大利亚、中南半岛、马来西亚、台湾岛以至於中國大陆南部及東南沿海如雲南、廣東、福建一帶[1]。
生长于海拔190米至1,800米的地区，多生长在平地次生林和荒地上[1]。
相傳釋迦牟尼未出家前，曾在閻浮樹下沈思，後決定出家學道，因此為佛教聖樹之一。
南贍部洲因為盛產此樹而得名。
这是一篇桃金孃科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 閻浮樹（学名：Syzygium cumini；梵語：Jambu），为桃金娘科蒲桃屬，又名肯氏蒲桃、堇寶蓮、乌墨、鳥木、乌楣、海南蒲桃（广州植物志、海南植物志）、印度藍莓、印度黑莓等，分布于南亚及东南亚。
염부나무(閻浮--, 학명: Syzygium cumini 시지기움 쿠미니[*])는 도금양과의 과일 나무이다. 염부수(閻浮樹), 염부(閻浮), 잠부(산스크리트어: जम्बू), 자문(힌디어: जामुन) 등으로도 부른다. 불교에서는 염부나무가 염부제의 북쪽에 있는 큰 나무로 여겨진다.[2][3]
아시아, 아프리카, 오세아니아, 태평양, 북아메리카, 남아메리카에 분포한다.[4] 동남아시아(말레이시아, 인도네시아, 중국 남부), 남아시아(네팔, 부탄, 스리랑카, 인도), 동아프리카(우간다, 케냐, 탄자니아)가 원산지이다.[4]
자문 열매 (풋열매부터 익은 것까지)
_seeds.jpg)
염부나무 씨앗
.jpg)
_seeds.jpg)
.jpg)
