nomes no trilho de navegação
No information
Perception Channels: tactile ; chemical
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
No information
The diet is mostly insects with small vertebrates, eggs, and fruit also being eaten occasionally. Most of the day is spent looking for food among brush, leaves, and rocks.
Ethiopia to Angola and eastern South Africa.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
These animals inhabit savanah, woodlands, brush country and mountain scrub. They range from sea level up to 1,800m.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 10.0 years.
Head and body length is 180 to 260mm and tail length is 120 to 200mm. Fur color varies, but is generally speckled brown to greyish. The tail and lower legs are generally darker, with the ventral surfaces being slightly paler.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 274.8 g.
Births occur mainly during the rainy season from November to May, and the dominant female often has three litters a year. Gestation lasts 49-56 days and average litter size is four. Young nurse for 45 days, and they are also brought food before being fully weaned. Juveniles begin to forage with the group at around six months of age. Full sexual maturity isn't reached until about three years old.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average gestation period: 55 days.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 456 days.
Die dwergmuishond (Helogale parvula) is 'n klein, donker soogdier wat van Ethiopië tot Angola en suidwaarts tot in die oostelike streke van Suider-Afrika aangetref word.
'n Gemiddelde volwasse dwergmuishond bereik 'n lengte van 40 cm: die liggaam en kop het saam 'n lengte van tussen 18 en 260 cm, met 'n stert wat tussen 12 en 20 cm lank is. Dwergmuishonde is donker diertjies en hulle pelse wissel van 'n gespikkelde bruin to grys kleur. Die onderbene en stert is oor die algemeen bietjie donkerder as die liggaam, terwyl die maag weer bietjie ligter is.
Die dwergmuishond woon hoofsaaklik in tonnels en gate in termietneste of boomstompe in grasvelde, beboste gebiede en bergagtige struikvelde. Hulle word van seevlak tot hoogtes van 1800 m bo seespieël aangtref.
Die dwergmuishond se dieet bestaan oor die algemeen uit insekte, reptiele en ander klein soogdiertjies.
Dwergmuishonde word gewoonlik in groepe aangetref, met 'n dominante wyfie en haar nageslag. Die wyfie se maat het tweede rang in die groep en hulle is die enigste paartjie in die groep wat sal paar. Die ander volwasse dwergmuishonde maak die kleintjies skoon, dra, voer en versorg hulle. Dit is nie ongewoon dat 'n ander wyfie (buiten die dominante wyfie) soms die kleintjies sal soog nie. Kleintjies sal vanaf 'n ouderdom van 6 maande saam met die groep begin kos soek. Die groep breek op wanneer die dominante wyfie vrek. Elke groep het 'n tuisgebied van ongeveer twee hektaar - die denkbeeldige bakens van die gebied skuif namate prooi minder of meer volop is in ander areas.
Die wyfie is vir 49-56 dae dragtig en sal in die reënerige seisoen (November tot Mei) geboorte skenk aan ongeveer vier kleintjies. Sy kan tot drie keer per jaar dragtig wees. Die kleintjies word vir 45 dae gespeen en kos word ook in hierdie tyd vir hulle aangedra. Geslagsrypheid word met drie jaar bereik.
Die dwergmuishond (Helogale parvula) is 'n klein, donker soogdier wat van Ethiopië tot Angola en suidwaarts tot in die oostelike streke van Suider-Afrika aangetref word.
La mangosta nana africana (Helogale parvula), de vegades anomenada simplement mangosta nana, és un petit carnívor africà que pertany a la família de les mangostes (Herpestidae).
La mangosta nana africana és una mangosta típica, amb un cap gran i puntegut, unes orelles petites, una cua llarga, i unes potes curtes, amb urpes llargues. Les espècies de mangosta es poden distingir entre si per la seva mida. La mangosta nana africana és molt més petita que la majoria de les altres espècies de mangosta. El seu cos fa entre 18 i 28 centímetres i té un pes que varia entre 210 i 350 grams. De fet, és el carnívor més petit d'Àfrica. El seu suau pelatge té una coloració molt variada, que va de l'ataronjat al marró molt fosc.
La mangosta nana africana es troba principalment a les praderies seques, els boscos oberts i zones d'arbustos, de fins a 2.000 metres d'altitud. És especialment comuna en zones amb molts termiters, el seu lloc preferit per dormir. Evita boscos densos i deserts. La mangosta nana africana també es troba als voltants dels assentaments humans; pot arribar a ser bastant dòcil.
L'ambit de l'espècie va de l'Àfrica oriental al sud d'Àfrica central, d'Eritrea i Etiòpia a la província de Transvaal i Sud-àfrica.
La mangosta nana africana és un animal diürn. És una espècie social que viu en grups familiars que van de dos a trenta membres. Dins del grup hi ha una jerarquia estricta, encapçalada per una parella dominant. La femella dominant és generalment la líder del grup. Tots els membres del grups cooperen a ajudar a criar els cadells i a defensar el grup dels depredadors.
Les mangostes nanes són territorials. Els grups familiars s'estenen per una àrea d'aproximadament 30 i 60 hectàrees (depenent del tipus d'hàbitat). Dormen de nit en termiters en desús, encara que ocasionalment fan servir pedres apilades, forats d'arbres, etc. Els territoris sovint s'encavalquen lleugerament, cosa que pot conduir a confrontacions entre diferents grups.
Una relació de mutualisme s'ha desenvolupat entre la mangosta nana i el calau, en què els calaus cerquen les mangostes per obtenir aliment conjuntament i advertir l'altre de la proximitat de rapinyaires o altres depredadors.[1]
Generalment, només queden prenyades les femelles dominants dels grups, i són responsables del 80% dels cadells criats pel grup. Si les condicions són bones, algunes femelles subordinades poden quedar prenyades, però les seves cries rarament sobreviuen.
Els naixements es produeixen principalment durant l'estació plujosa, que va de novembre a maig. La femella dominant sovint té tres ventrades l'any. Després d'un període de gestació que dura entre 49 i 56 dies, neixen entre 4 i 6 cries de mangosta. Les cries romanen sota terra (dins el termiter) durant les primeres 2 o 3 setmanes. Normalment un o més membres del grup es queden cuidant les cries mentre el grup surt a cercar aliment. A les quatre setmanes les cries comencen a acompanyar el grup. La plena maduresa sexual arriba prop dels tres anys.
La dieta de la mangosta nana africana està formada per insectes (principalment larves de coleòpters, tèrmits, celífers i gríl·lids), aranyes, escorpins, petits lacertilis, serps, petits ocells, i rosegadors, i de forma suplementària, molt ocasionalment, de baies.
La mangosta nana africana (Helogale parvula), de vegades anomenada simplement mangosta nana, és un petit carnívor africà que pertany a la família de les mangostes (Herpestidae).
Die Südliche Zwergmanguste (Helogale parvula) ist eine Raubtierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). Sie bewohnt weite Teile des östlichen und südlichen Afrikas. Sie lebt in Gruppen von 9 bis 12 Tieren, in denen sich nur das dominante Paar fortpflanzt. Ihre Hauptnahrung sind Insekten.
Südliche Zwergmangusten zählen zu den kleinsten Mangustenarten. Sie erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 16 bis 23 Zentimetern, wozu noch ein 14 bis 19 Zentimeter langer Schwanz kommt. Das Gewicht beträgt 210 bis 420 Gramm. Es gibt keinen offenkundigen Geschlechtsdimorphismus, Männchen und Weibchen sind gleich gefärbt und annähernd gleich groß. Die Färbung ihres kurzen, weichen Fells variiert von gelblich bis dunkelbraun, es gibt auch gänzlich schwarz gefärbte Tiere. Bei einigen Individuen sind die Kehle und die Brust rötlich gefärbt. Die Pfoten enden jeweils in fünf Zehen. Die Krallen der Vorderpfoten sind bis zu 10 Millimeter lang und ans Graben angepasst, die Krallen der Hinterpfoten sind mit 8 Millimetern etwas kürzer.
Der kurze, gewölbte Kopf endet in einer zugespitzten Schnauze. Die Ohren sind klein und rundlich. Die Zahnformel lautet I 3/3 – C 1/1 – P 3/3 – M 2/2, insgesamt haben sie also 36 Zähne. Die Zähne sind scharf und kräftig, insbesondere die Eckzähne. Die äußeren oberen Schneidezähne sind größer als die inneren, die Backenzähne haben als Anpassung an die Insektennahrung hohe Höcker.
Südliche Zwergmangusten bewohnen weite Teile des östlichen und südlichen Afrikas. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Äthiopien und Somalia bis ins nördliche Südafrika und westwärts bis Angola und Namibia. Sie bewohnen eine Reihe von Lebensräumen, darunter Savannen, lichte Wälder und Buschländer. Allzu trockene Gebiete meiden sie jedoch.
Diese Tiere sind tagaktiv und leben in Gruppen. In der Nacht ruhen sie gemeinsam in unterirdischen Bauen, in Felsspalten oder in Termitenhügeln, am Morgen verlassen sie ihren Schlafplatz und kehren vor Sonnenuntergang dorthin zurück. Zu Mittag ruhen sie häufig.
Gruppen bestehen aus durchschnittlich 9 bis 12 Tieren, es können aber auch bis zu 30 sein. Sie beinhalten ungefähr gleich viele Männchen und Weibchen sowie die dazugehörigen Jungtiere. Sie sind matriarchalisch organisiert und werden von einem älteren Weibchen geleitet. Dieses bestimmt die Wanderrouten und genießt den Vorrang bei Nahrungsquellen. Zweithöchstes Tier ist ihr Partner, ein älteres Männchen. Diese beiden sind häufig die einzigen Tiere der Gruppe, die sich fortpflanzen. Die übrigen Gruppenmitglieder etablieren eine Hierarchie, in der die jüngeren Tiere einen höheren Rang als die älteren haben, stets dominieren aber die Weibchen die Männchen. Das Gruppenleben ist harmonisch, Auseinandersetzungen innerhalb der Gruppe sind selten. Die gegenseitige Fellpflege ist häufig, auch markieren sich die Tiere gegenseitig mit Drüsensekret. Es gibt Berichte, wonach die Mangusten ein krankes Gruppenmitglied versorgt haben.
Es sind territoriale Tiere. Die Reviergröße beträgt 0,30 bis 1 km², die Grenzen werden gegen Eindringlinge bewacht. Treffen zwei Gruppen aufeinander, zieht sich üblicherweise die kleinere ohne Kampf zurück, selten kann es aber zu Auseinandersetzungen kommen.
Die Länge der Tagesstreifzüge beträgt bis zu 1 Kilometer. Bei der Nahrungssuche übernimmt ein Tier die Rolle des Wächters. Es begibt sich auf einen höhergelegenen Posten und hält nach Fressfeinden Ausschau, vor denen es die übrigen Tiere mit Rufen warnt. Insbesondere die Unterart Helogale parvula undulata vergesellschaftet sich bei der Nahrungssuche gelegentlich mit Decken-Toko und Östlichem Gelbschnabeltoko, zwei Arten aus der Familie der Nashornvögel. Die beiden Toko-Arten fangen die Insekten (insbesondere Heuschrecken), die die Zwergmangusten bei ihrer Nahrungssuche aufscheuchen. Die Zwergmangusten profitieren von dieser Protokooperation, weil beide Tokos vor Beutegreifern aus der Luft warnen. Die Zwergmangusten warten mit dem Beginn ihres Beutezuges auf den Toko. Beide Tokos zeigen spezifische Verhaltensweisen, um den Zwergmangusten seine Bereitschaft zur Kooperation anzuzeigen.[1]
Die Gruppenmitglieder gehen zwar gemeinsam auf Nahrungssuche, teilen sich aber dabei auf. Die Tiere ernähren sich vorwiegend von Insekten wie Käfern und Termiten. Daneben fressen sie auch Tausendfüßer, Spinnen und kleine Wirbeltiere wie Kleinsäuger, Geckos, Schlangen und Vögel. Sie brechen Vogeleier auf, indem sie sie mit den Vorderpfoten packen und durch die Hinterbeine auf einen Stein schleudern.
Üblicherweise pflanzen sich nur dominante Weibchen fort, die Fortpflanzung der untergeordneten Tiere wird unterdrückt. Rund drei Viertel aller Würfe trägt das dominante Weibchen aus, die anderen Weibchen pflanzen sich hormonell bedingt selten fort. Trägt ein untergeordnetes Weibchen dennoch einen Wurf aus, überleben die Neugeborenen nicht, häufig werden sie vom dominanten Weibchen getötet. Die Trächtigkeitsdauer beträgt sieben Wochen, die Wurfgröße bis zu sechs, üblicherweise aber zwei bis drei. Bis zu vier Würfe im Jahr können ausgetragen werden, die Geburten fallen aber häufig in die feuchteren Monate.
Die untergeordneten Weibchen kümmern sich um die Jungtiere, sie wärmen und bewachen sie und säugen sie auch. Die Rolle dieses „Babysitters“ wechselt täglich. Nach rund 40 bis 45 Tagen erfolgt die Entwöhnung, dann beginnen die Jungtiere auch, die älteren Tiere bei den Streifzügen zu begleiten. Jedes Jungtier sucht sich dabei ein ausgewachsenes Tier, das es im Besonderen bewacht und mit Nahrung versorgt.
Aufgrund der Sozialstruktur pflanzen sich Männchen und Weibchen selten vor dem dritten Lebensjahr fort. Die Lebenserwartung in freier Wildbahn beträgt 10 Jahre bei Männchen und 14 Jahre bei Weibchen.
Südliche Zwergmangusten sind häufig und weit verbreitet, es sind keine größeren Gefährdungen bekannt. Die IUCN schätzt den Gesamtbestand als stabil ein und listet die Art als „nicht gefährdet“ (least concern).
In ihrem großen Verbreitungsgebiet werden eine Reihe von Unterarten unterschieden:
Manche dieser Unterarten, beispielsweise H. p. undulata werden gelegentlich als eigene Art geführt.
Der nächste Verwandte der Südlichen Zwergmanguste ist die Östliche Zwergmanguste (Helogale hirtula), gemeinsam bilden sie die Gattung der Zwergmangusten (Helogale).
Die Südliche Zwergmanguste (Helogale parvula) ist eine Raubtierart aus der Familie der Mangusten (Herpestidae). Sie bewohnt weite Teile des östlichen und südlichen Afrikas. Sie lebt in Gruppen von 9 bis 12 Tieren, in denen sich nur das dominante Paar fortpflanzt. Ihre Hauptnahrung sind Insekten.
Η κοινή μαγκούστα νάνος (Helogale parvula), ενίοτε ονομαζόμενη μαγκούστα νάνος, είναι ένα μικρό αφρικανικό σαρκοφάγο που ανήκει στην οικογένεια των Ερπηστιδών (Herpestidae).
Η κοινή μαγκούστα νάνος είναι μία τυπική μαγκούστα: έχει μεγάλο μυτερό κεφάλι, μικρά αυτιά, μακριά ουρά, κοντά άκρα και μακριά νύχια. Το είδος διακρίνεται από άλλες μαγκούστες από το μέγεθός του. Είναι πολύ μικρότερο από ό, τι τα περισσότερα άλλα είδη (18 με 28 εκατοστόμετρα, 210 με 350 γραμμάρια)· πραγματικά, αυτό είναι το μικρότερο σαρκοφάγο της Αφρικής. Η μαλακή γούνα έχει μεγάλη ποικιλία στο χρώμα, που κυμαίνεται από κιτρινωπό κόκκινο σε πολύ βαθύ καστανό.
Η κοινή μαγκούστα νάνος απαντά κυρίως σε ξηρές ποώδεις διαπλάσεις, ανοικτά δάση, και θαμνοτόπους, μέχρι 2.000 μέτρα υψόμετρο. Συχνάζει ιδιαίτερα σε περιοχές με πολλά αναχώματα τερμιτών, το αγαπημένο της μέρος για ύπνο. Το είδος αποφεύγει τα πυκνά δάση και τις ερήμους.
Το είδος απλώνεται από την Ανατολική στην νότια Κεντρική Αφρική, από την Ερυθραία και την Αιθιοπία στο Τράνσβααλ στην Νότια Αφρική.
Η κοινή μαγκούστα νάνος είναι ημερήσιο ζώο. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα κοινωνικό είδος που ζει σε εκτεταμένες οικογενειακές ομάδες των δύο ως τριάντα ζώων. Υπάρχει αυστηρή ιεραρχία μεταξύ των ζώων του ίδιου φύλου μέσα σε μια ομάδα, με επικεφαλής το κυρίαρχο ζεύγος (κατά κανόνα τα γηραιότερα μέλη της ομάδας).
Η κοινή μαγκούστα νάνος (Helogale parvula), ενίοτε ονομαζόμενη μαγκούστα νάνος, είναι ένα μικρό αφρικανικό σαρκοφάγο που ανήκει στην οικογένεια των Ερπηστιδών (Herpestidae).
The common dwarf mongoose (Helogale parvula) is a mongoose species native to Angola, northern Namibia, KwaZulu-Natal in South Africa, Zambia and East Africa.[1] It is part of the genus Helogale, along with the Ethiopian dwarf mongoose.
The common dwarf mongoose has soft fur ranging from yellowish red to very dark brown. It has a large pointed head, small ears, a long tail, short limbs and long claws. With a body length of 16–23 cm (6.3–9.1 in) and a weight of 213–341 g (7.5–12.0 oz), it is Africa's smallest member of the order Carnivora.[2]
The common dwarf mongoose ranges from East to southern Central Africa, from Eritrea and Ethiopia to the provinces of Limpopo and Mpumalanga in the Republic of South Africa. It inhabits primarily dry grassland, open forests and bushland up to an elevation of 2,000 m (6,600 ft). It is especially common in areas with many termite mounds, its favorite sleeping place. It avoids dense forests and deserts.
The common dwarf mongoose is a diurnal animal. It is a highly social species that lives in extended family groups of two to thirty animals. There is a strict hierarchy among same-sexed animals within a group, headed by the dominant pair (normally the oldest group members). All group members cooperate in helping to rear the pups and in guarding the group from predators.
Young mongooses attain sexual maturity by one year of age but delay dispersal, with males usually emigrating (in the company of their brothers) at 2–3 years old. Dispersing males may join other established groups, either as subordinates or by ousting the resident males, or they may found new groups with unrelated dispersing females. In contrast, females normally remain in their home group for life, queuing for the dominant position. They will, however, emigrate to found a new group if they lose their place in the hierarchy to a younger sister.
Dwarf mongooses are territorial, and each group uses an area of approximately 30-60 hectares (depending on the type of habitat). They sleep at night in disused termite mounds, although they occasionally use piles of stones, hollow trees, etc. The mongooses mark their territory with anal gland and cheek gland secretions and latrines. Territories often overlap slightly, which can lead to confrontations between different groups, with the larger group tending to win.
Dwarf mongooses tend to breed during the wet season, between October and April, raising up to three litters. Usually only the group's dominant female becomes pregnant, and she is responsible for 80% of the pups reared by the group. If conditions are good, subordinate females may also become pregnant, but their pups rarely survive. After the gestation period of 53 days, 4-6 young are born. They remain below ground within a termite mound for the first 2–3 weeks. Normally one or more members of the group stay behind to babysit while the group goes foraging. Subordinate females often produce milk to feed the dominant female's pups. At 4 weeks of age the pups begin accompanying the group. All group members help to provide them with prey items until they are around 10 weeks old.
A mutualistic relationship has evolved between the dwarf mongoose and hornbills, in which hornbills seek out the mongooses in order for the two species to forage together, and to warn each other of nearby birds of prey and other predators.[3]
The diet of the common dwarf mongoose consists of insects (mainly beetle larvae, termites, grasshoppers and crickets), spiders, scorpions, small lizards, snakes, small birds, and rodents, and is supplemented very occasionally with berries.
The common dwarf mongoose (Helogale parvula) is a mongoose species native to Angola, northern Namibia, KwaZulu-Natal in South Africa, Zambia and East Africa. It is part of the genus Helogale, along with the Ethiopian dwarf mongoose.
La Nana helogalo (Helogale parvula), foje nomata Nana herpesto, estas malgranda afrika karnovorulo apartenanta al la familio de Herpestedoj aŭ Mungotedoj.
La Nana helogalo estas tipa herpesto: ĝi havas grandan pintecan kapon, malgrandajn orelojn, longan voston, mallongajn krurojn kaj longajn ungojn. Tiu specio povas esti distingata el la aliaj herpestoj pro sia grando. Ĝi estas multe pli malgranda ol plej parto de aliaj specioj (18 al 28 cm, 210 al 350 g); fakte ĝi estas la plej malgranda afrika karnovorulo.
La mangosta enana común (Helogale parvula) es un pequeño carnívoro africano de la familia Herpestidae.[2] Su área de distribución se extiende desde Sudáfrica hasta Eritrea.
Se reconocen las siguientes:[2]
La mangosta enana común (Helogale parvula) es un pequeño carnívoro africano de la familia Herpestidae. Su área de distribución se extiende desde Sudáfrica hasta Eritrea.
Helogale parvula Helogale generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago..
Helogale parvula Helogale generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago..
Kääpiömangusti eli pikkumangusti (Helogale parvula) on mangustien heimoon kuuluva pienikokoinen petoeläin. Se on heimonsa pienin laji, ja elää Saharan eteläpuoleisessa Afrikassa pieninä laumoina.[2] Lajista on aiemmin käytetty myös nimeä kääpiömango.[3]
Kääpiömangustit liikkuvat noin tusinan yksilön perheryhminä metsästellen päivällä ja nukkuen erilaisissa koloissa. Nukkumapaikaksi kääpiömangustit valitsevat onton puunrungon, hylätyn pesäkolon ja joskus jopa termiittipesän halkeaman. Joskus ne kaivavat oman kolonsa itse. Kääpiömangustit synnyttävät useita poikueita vuodessa. Vanhempien lisäksi hieman varttuneemmat poikaset osallistuvat hoivaamiseen.[4]
Laumoilla ei ole rajattua reviiriä, koska ne vaeltavat laajoilla alueilla saadakseen riittävästi ravintoa. Kääpiömangustit syövät lintuja ja muita pieniä selkärankaisia, kuten hiiriä, ravinnon puutteessa myös hyönteisiä. Joskus lauma hyökkää yhteistuumin käärmeen kimppuun ja usein myös onnistuu siinä. Eläimet antavat toisilleen merkkejä kiljumista muistuttavin äännähdyksin.lähde?
Kääpiömangustit muistuttavat elintavoiltaan paljon kookkaampaa Saharan etelänpuoleisten puoliaavikoiden seepramangustia. Kääpiömangusti ei ole uhanalainen laji,[1] ja ihmisen toimilla on kantaan hyvin vähän vaikutusta. Kääpiömangustit sopeutuvat hyvin eläintarhaan ja lisääntyvät vankeudessa usein.[4]
Kääpiömangusti eli pikkumangusti (Helogale parvula) on mangustien heimoon kuuluva pienikokoinen petoeläin. Se on heimonsa pienin laji, ja elää Saharan eteläpuoleisessa Afrikassa pieninä laumoina. Lajista on aiemmin käytetty myös nimeä kääpiömango.
Kääpiömangustit liikkuvat noin tusinan yksilön perheryhminä metsästellen päivällä ja nukkuen erilaisissa koloissa. Nukkumapaikaksi kääpiömangustit valitsevat onton puunrungon, hylätyn pesäkolon ja joskus jopa termiittipesän halkeaman. Joskus ne kaivavat oman kolonsa itse. Kääpiömangustit synnyttävät useita poikueita vuodessa. Vanhempien lisäksi hieman varttuneemmat poikaset osallistuvat hoivaamiseen.
Laumoilla ei ole rajattua reviiriä, koska ne vaeltavat laajoilla alueilla saadakseen riittävästi ravintoa. Kääpiömangustit syövät lintuja ja muita pieniä selkärankaisia, kuten hiiriä, ravinnon puutteessa myös hyönteisiä. Joskus lauma hyökkää yhteistuumin käärmeen kimppuun ja usein myös onnistuu siinä. Eläimet antavat toisilleen merkkejä kiljumista muistuttavin äännähdyksin.lähde?
Kääpiömangustit muistuttavat elintavoiltaan paljon kookkaampaa Saharan etelänpuoleisten puoliaavikoiden seepramangustia. Kääpiömangusti ei ole uhanalainen laji, ja ihmisen toimilla on kantaan hyvin vähän vaikutusta. Kääpiömangustit sopeutuvat hyvin eläintarhaan ja lisääntyvät vankeudessa usein.
Helogale parvula, ou Mangouste naine du Sud, est une espèce de mammifères de la famille des Herpestidae.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 mai 2013)[2] et Catalogue of Life (14 mai 2013)[3] :
Helogale parvula, ou Mangouste naine du Sud, est une espèce de mammifères de la famille des Herpestidae.
La mangusta nana comune (Helogale parvula Sundevall, 1847) è un mammifero carnivoro della famiglia degli Erpestidi.
La mangusta nana comune è una mangusta tipica: ha una grande testa appuntita, orecchie piccole, coda lunga, zampe corte e lunghi artigli. La specie si può distinguere facilmente dalle altre manguste per le sue dimensioni. È molto più piccola della maggior parte delle altre specie (18-28 cm per 210-350 grammi); è, infatti, il più piccolo carnivoro africano. Il pelo soffice varia molto nel colore, andando dal rosso giallastro al marrone molto scuro.
La mangusta nana comune vive principalmente nelle praterie asciutte, nelle foreste aperte e nelle savane arbustive, fino ad altezze di 2000 metri. È comune soprattutto nelle aree con molti termitai, che costituiscono il luogo preferito per riposarsi. Evita le foreste fitte e i deserti. La mangusta nana comune si può trovare anche nei dintorni degli insediamenti umani e può divenire molto domestica.
L'areale della specie si estende dall'Africa orientale a quella centro-meridionale, da Eritrea ed Etiopia fino a Transvaal e Sudafrica.
La mangusta nana comune è un animale diurno. È una specie sociale che vive in gruppi familiari composti da due a trenta esemplari. All'interno di ogni gruppo, guidato da una coppia dominante, vige una rigida gerarchia. Di solito la femmina dominante è la leader del gruppo. Tutti i membri della banda cooperano nell'allevamento dei piccoli e nel difendere il gruppo dagli attacchi dei predatori.
Le manguste nane sono territoriali ed ogni gruppo utilizza un'area di circa 30-60 ettari (a seconda del tipo di habitat). La notte dormono in termitai abbandonati, ma talvolta usano come tana mucchi di pietre, alberi cavi, ecc. Spesso i territori si sovrappongono leggermente e in questi casi possono scoppiare scontri tra i vari gruppi.
Generalmente, in ogni gruppo, solo la femmina dominante può accoppiarsi ed essa è la madre dell'80% dei piccoli nati nel branco. Se le condizioni sono favorevoli, anche le femmine subordinate possono accoppiarsi, ma i loro piccoli sopravvivono solo raramente. Dopo un periodo di gestazione di 53 giorni nascono 4-6 piccoli. Essi rimangono al sicuro nella tana (all'interno di un termitaio) per le prime 2-3 settimane. Normalmente uno o più membri del gruppo fanno da babysitter mentre il grosso della banda va in cerca di cibo. A partire dalle 4 settimane di età i piccoli iniziano ad accompagnare il gruppo.
Le manguste nane hanno sviluppato un rapporto mutualistico con i buceri: gli uccelli si uniscono alle manguste mentre queste vanno in cerca di cibo, avvertendole dell'arrivo di rapaci e di altri predatori[3].
La dieta della mangusta nana comune è costituita da insetti (soprattutto larve di coleotteri, termiti, cavallette e grilli), ragni, scorpioni, piccole lucertole, serpenti, piccoli uccelli e roditori; solo molto di rado questa specie integra la sua dieta con delle bacche.
La mangusta nana comune (Helogale parvula Sundevall, 1847) è un mammifero carnivoro della famiglia degli Erpestidi.
De dwergmangoest (Helogale parvula) is een klein Afrikaans roofdier uit de familie der mangoesten (Herpestidae). Samen met de verwante ruigharige dwergmangoest (Helogale hirtula) behoort hij tot de kleinste mangoesten.
De dwergmangoest is een typische mangoest. Hij heeft de grote spitse kop, kleine oren, lange staart, korte poten en lange klauwen. De dwergmangoest is te onderscheiden van andere mangoesten door de grootte: hij is veel kleiner dan de meeste andere mangoesten. De zachte, fijne vacht is zeer variabel van kleur: oranjerood, gelig rood, roodbruin, grijs, donkerbruin, zwart. De poten zijn donkerder en de buik lichter van kleur. De bovenzijde is over het algemeen grijs- of zwartgespikkeld.
Hij wordt 18 tot 28 centimeter lang en 210 tot 350 gram zwaar. De staart is 12 tot 20 centimeter lang.
De dwergmangoest komt voor in droge graslanden, lichtbeboste streken en struikgebieden, tot op een hoogte van 2000 meter. Vooral in gebieden met veel termietenheuvels is hij algemeen. De soort mijdt bossen en droge gebieden. Ook in de buurt van nederzettingen komt hij vaak voor, en de soort is vrij tam. Hij komt voor van Oost- tot zuidelijk Centraal-Afrika, van Eritrea en Ethiopië tot Transvaal, Zuid-Afrika en westwaarts tot Angola en Namibië.
De dwergmangoest is een dagdier. Het is een sociale soort, die in familiegroepjes van twee tot twintig dieren leeft. Een groep bestaat uit meer vrouwtjes dan mannetjes. Binnen een groep heerst een sterke hiërarchie, met een dominant paartje aan de kop. Het dominante vrouwtje is de leider van de groep. Het dominante mannetje is zeer waakzaam en staat regelmatig op een verhoogde plek, vaak vergezeld door andere mannetjes.
De groep houdt zich voornamelijk op rond een schuilplaats: voornamelijk termietenheuvels, maar ook holten tussen keien, holle bomen en dergelijke. Meestal bewoont een groep een schuilplaats vlak bij een bijen- of wespennest, als bescherming tegen predatoren. Ook schuilplaatsen nabij boerderijen worden om die reden bewoont, mits de boerderij geen katten en honden heeft. Het territorium is enkele hectaren groot. De grootst bekende territoria waren 160 hectare. Het wordt gemarkeerd door gezamenlijke latrines. Soms overlappen territoria licht. Bij confrontaties tussen twee groepen gaat de kleinere groep opzij voor de grotere.
Een dwergmangoest eet insecten (voornamelijk termieten, sprinkhanen en krekels), spinnen, schorpioenen, kleine hagedissen, vogeltjes en zoogdiertjes (vooral jonge knaagdieren) en wilde vruchten. De groep gaat gezamenlijk op zoek naar voedsel. Hij vangt zijn prooi met een achtervolging, en zal knaagdieren achtervolgen tot in hun holen. Zonnen en eten wordt individueel gedaan. Groepsleden houden met elkaar contact door middel van een grote variatie aan geluiden. Ook kent de dwergmangoest een alarmkreet, waarmee de andere groepsleden gewaarschuwd worden.
Soms wordt de dwergmangoest bij het foerageren vergezeld door neushoornvogels. Beide soorten profiteren van deze samenwerking: de neushoornvogel waarschuwt de dwergmangoest bij gevaar, en andersom vangt de neushoornvogel de insecten die aan de dwergmangoest ontkomen. Soms vergezelt hij grotere hoefdieren als stieren. Grotere hoefdieren jagen mogelijke predatoren weg en verstoren insecten, waardoor ze makkelijker te vangen zijn. Ook wordt het hoefdier gebruikt als uitkijkpost.
Enkel het dominante vrouwtje krijgt jongen. Na een draagtijd van ongeveer 53 dagen worden tot zes jongen geboren. Tussen worpen zit een tijd van 9 tot 26 weken. Het vrouwtje wordt bij het zogen geholpen door andere vrouwtjes en alle groepsleden helpen mee met de zorg voor de jongen. Tussen dieren is een sterke strijd om wie de jongen mag dragen of hun vacht mag verzorgen. Na vier weken komen de jongen voor het eerst buiten het nest. Ze zijn dan zeer speels en brengen het grootste gedeelte van de dag door met stoeien met andere groepsleden, zowel jonge als volwassene.
Bij de komst van een nieuwe worp verdwijnt de aandacht voor het vorige nestje. Na een dag of drie onder de afwijzing te hebben geleden ontwikkelen de jongen zich tot de wakers van een groep: ze zijn zeer waakzaam en reageren nerveus op alles in hun omgeving. Oudere jongen zorgen voor voedsel voor de jongen, waken over hen en houden ze 's nachts en bij koud weer warm door tegen ze aan te kruipen.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Helogale parvula op Wikimedia Commons. De dwergmangoest (Helogale parvula) is een klein Afrikaans roofdier uit de familie der mangoesten (Herpestidae). Samen met de verwante ruigharige dwergmangoest (Helogale hirtula) behoort hij tot de kleinste mangoesten.
Multimedia w Wikimedia Commons Mangusteczka karłowata[3], mangusta karłowata (Helogale parvula) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych. Żyje w stadach, prowadzi dzienny tryb życia. Osobniki dożywają około 10-11 lat.
Długość ciała 20-32 cm, masa około 210-350 g. Sierść mangust karłowatych jest szorstka i niezbyt długa. Jej barwa może mieć bardzo różne odcienie brązu. Brzuch jest zazwyczaj jaśniejszy od reszty ciała. Ogon mangusty ma długość około 19 cm; jest dosyć dobrze umięśniony, bo zwierzę wykorzystuje go jako podporę podczas stania na tylnych łapach.
Aktywna w ciągu dnia i bardzo towarzyska, żyje w stadach. Swoje areały znakują wydzieliną z gruczołów przyodbytowych stojąc na przednich łapkach, prawdopodobnie w celu powiększenia swej wielkości w oczach drapieżników. Najczęściej do rozrodu przystępuje para najwyżej stojąca w hierarchii. Zachowania godowe to wzajemna pielęgnacja sierści i świergoczące głosy. Żywią się owadami, małymi ssakami, ptakami, korzeniami, bulwami i owocami. Wiele zachowań identycznych jak zachowanie mangusty pręgowanej.
Występuje licznie w środkowo-południowej części Afryki Wschodniej. Gatunek ten spotykamy na sawannach i półpustyniach, zazwyczaj w niewielkiej odległości od jakiegoś źródła wody. Sporadycznie występują w terenach górzystych i w suchych lasach akacjowych. Obecnie populacjom mangusty nie zagraża wyginięcie.
Wyróżnia się siedem podgatunków mangusty karłowatej[4]:
Mangusteczka karłowata, mangusta karłowata (Helogale parvula) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych. Żyje w stadach, prowadzi dzienny tryb życia. Osobniki dożywają około 10-11 lat.
O mangusto-anão (Helogale parvula) é um pequeno carnívoro africano pertencente à família dos mangustos (Herpestidae).[1]
O mangusto-anão (Helogale parvula) é um pequeno carnívoro africano pertencente à família dos mangustos (Herpestidae).
Dvärgmangust (Helogale parvula[2][3][4][5]) är en däggdjursart som först beskrevs av Carl Jakob Sundevall 1847. Helogale parvula ingår i släktet Helogale och familjen manguster.[6][7] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Dvärgmangusten blir 18 till 26 cm lång (huvud och bål), har en 12 till 20 cm lång svans och väger cirka 275 g. Pälsen bildas av grå och bruna hår i olika nyanser. Ofta är extremiteterna och svansen mörkare.[8] Allmänt är kroppen smal och långsträckt. Arten har en spetsig nos och korta öron. Vid kinderna och vid analöppningen finns körtlar. De senare mynnar i ett organ som liknar en påse. Dvärgmangustens ungar har blåa ögon som efter några veckor blir bruna. Artens övre hörntänder är långa och skarpa.[9]
Denna mangust förekommer i östra och södra Afrika från Etiopien och Somalia över Tanzania till norra Namibia, Botswana och Sydafrika. Den saknas i låglandet kring Kongofloden. Arten vistas i låglandet och i upp till 2000 meter höga bergstrakter. Habitatet utgörs av öppna skogar, savanner med glest fördelade träd och av buskmarker.[1]
Individerna lever i flockar och etablerar en hierarki. Ungar föds bara av den dominanta honan. Hon har mellan november och maj upp till tre kullar med cirka tre ungar per kull. Dräktigheten varar 49 till 56 dagar.[8] Ungarna föds i lyan och efter några dagar uppfostras de även av andra honor från flocken. Efter 5 till 6 veckor syns ungarna för första gången utanför lyan och de bevakas vanligen av tre vuxna individer. Efter cirka 45 dagar slutar modern helt med digivning. För kommunikationen finns olika läten. Till exempel finns olika varningsrop för flygande respektive markbundna fiender. Dvärgmangusten reagerar även på varningsläten från andra djur, till exempel från hyraxar eller näshornsfåglar.[9]
Flocken bildas i genomsnitt av nio vuxna djur och av deras ungar. Allmänt varierar antalet vuxna djur mellan 2 och 21. De försvarar ett revir mot artfränder från andra flockar. Flera objekt i reviret samt andra flockmedlemmar markeras med körtelvätska. I territoriet används en termitstack som lya. Vid revirets gränser kan det finnas en liten överlappning med en annan flocks revir.[9]
Grupper av dvärgmanguster syns ofta framför lyan när de solbadar eller när de vårdar varandras päls.[9] De äter huvudsakligen insekter samt några frukter och ibland mindre ryggradsdjur eller ägg.[8]
Dvärgmangusten jagas själv av olika rovfåglar som blek sånghök, stridsörn eller savannörn. På land räknas ormar som pufform eller arter av giftsnoksläktet Naja till artens fiender. Dessutom jagas den av större manguster och av andra rovdjur.[9]
Arten delas in i följande underarter:[6]
Wikimedia Commons har media som rör Dvärgmangust.
Wikispecies har information om Helogale parvula.
Dvärgmangust (Helogale parvula) är en däggdjursart som först beskrevs av Carl Jakob Sundevall 1847. Helogale parvula ingår i släktet Helogale och familjen manguster. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Helogale parvula là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Sundevall mô tả năm 1846.[2]
Cầy mangut lùn là loài một cầy mangut điển hình: chúng có đầu to nhọn, tai nhỏ, đuôi dài, chân ngắn, và móng vuốt dài. Loài này có thể phân biệt từ cầy mangut khác bởi kích thước của nó. Chúng nhỏ hơn nhiều so với các loài cầy mangut khác. (18 đến 28 cm, 210-350 gram); trên thực tế, nó là động vật ăn thịt nhỏ nhất của châu Phi. Bộ lông mềm là rất khác nhau về màu sắc, từ màu đỏ vàng đến rất nâu tối.
Cầy mangut lùn chủ yếu được tìm thấy trong đồng cỏ khô, rừng mở, và đất bụi, độ cao lên đến 2.000 m. Chúng đặc biệt phổ biến ở khu vực có nhiều ụ mối, nơi ngủ yêu thích của chúng. Loài này tránh khu rừng rậm và sa mạc. Loài cầy mangut cũng có thể được tìm thấy trong môi trường xung quanh các khu định cư, và có thể trở nên khá thuần. Loài này có phạm vi phân bố từ Đông sang miền nam Trung Phi, từ Eritrea và Ethiopia đến Transvaal ở Nam Phi.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Helogale parvula là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Sundevall mô tả năm 1846.
Карликовый мангуст[1][2] (лат. Helogale parvula) — вид млекопитающих из семейства мангустов (Herpestidae).
Длина тела от 16 до 23 см, длина хвоста от 14 до 19 см, масса от 210 до 420 г. Половой диморфизм не выражен, самцы и самки одинаковой величины и имеют одинаковую окраску. Окраска короткого, мягкого меха варьирует от желтоватого до тёмно-коричневого цвета, встречаются также совершенно чёрные животные. У некоторых особей горло и грудь красноватого цвета. Когти передних лап длиной до 10 мм, задних лап — до 8 мм длиной. Уши маленькие, округлые.
Вид широко распространён на юго-востоке и юге Африки. Обычно встречается на высоте около 2000 м над уровнем моря. Сообщается, что это самый распространённый небольшой хищник в районах открытой лесистой местности или лесистой саванны, особенно там, где есть термитники, обнажённые скалы с расщелинами, или полые брёвна, которые можно использовать в качестве укрытия. Не встречается в очень засушливых районах. Почти полностью насекомоядный, хотя может охотиться на мелких позвоночных.
Животные живут в группах, активны днём. Ночью спят в норах под землёй, расщелинах скал, термитниках. В группе от 9 до 12 особей, иногда до 30. Количество самцов и самок примерно одинаково. Во главе группы находится старшая самка. Вторым по рангу в группе является самец-партнёр старшей самки. Часто только эти двое размножаются в группе.
Это территориальные животные. Площадь участка составляет от 0,30 до 1 км². Протяжённость кормового маршрута составляет около 1 км. Животные питаются в основном жуками и термитами, а также многоножками, пауками и мелкими позвоночными, такими как мелкие млекопитающие, гекконы, змеи, птицы и их яйца.
Продолжительность жизни составляет 10 лет у самцов и 14 лет у самок.
Серьёзных угроз для вида нет. Находится в нескольких охранных районах.
Карликовый мангуст (лат. Helogale parvula) — вид млекопитающих из семейства мангустов (Herpestidae).
侏獴（学名：Helogale parvula），是非洲的一种小型食肉动物，属于獴科。
侏獴是一种典型的獴，尖头，小耳，长尾，肢短，爪长，比一般的獴要小许多，一般体长18-28厘米，体重210-350克。体毛柔软，一般为红棕或深褐色，四肢和腹部颜色较浅。背部有斑点。
侏獴是一种温顺的动物，主要生活在干燥的草地、开阔的森林或灌木地区，有时也靠近建筑物，它们最高可住在海拔2000米的地方。
侏獴分布在东非到中南非洲的广大的地区。
侏獴一般在夜间活动，是群居动物。种群的数量从2到20头不等，雌獴的数量要比雄獴多，有严格的等级，有一对领头獴。领头的雌獴是整个种群的领导，雄獴则主要负责勘探附近的情况。
只有领头的雌獴有权力生养幼獴。侏獴的妊娠期为53天，一胎产6仔。
난쟁이몽구스(Helogale parvula)는 몽구스과에 속하는 작은 아프리카 식육목 포유류이다. 난쟁이몽구스속의 모식종으로 크고 뾰족한 머리와 작은 귀, 긴 꼬리 그리고 짧은 다리와 긴 발톱을 갖고 있다. 대부분의 다른 몽구스 종들(몸길이 18~28 cm, 몸무게 210~350g))보다 아주 작기 때문에 크기로 다른 몽구스와 구별할 수 있다. 사실상 아프리카에서 가장 작은 육식동물이다. 부드러운 털을 갖고 있으며, 누르스름한 붉은 색부터 아주 어두운 갈색까지 아주 다양한 색깔을 띤다.
커먼난쟁이몽구스는 주로 건조한 초원과 앞이 탁 트인 숲, 관목숲 등에서 발견되며, 해발 고도 2,000m까지 높이에서 서식한다. 특히 난쟁이몽구스가 잠자는 곳으로 좋아하는 많은 흰개미 둑 주위의 지역에서 흔하게 볼 수 있다. 울창한 숲 그리고 사막은 기피한다. 커먼난쟁이몽구스는 거주지 주변에서 발견될 수 있으며, 잘 길들여진다.
동아프리카부터 중앙아프리카 남부 지역 사이 그리고 에리트레아와 에티오피아부터 남아프리카공화국의 트란스발 지역까지 지역에서 분포한다.
작은인도몽구스
.jpg)
_(6002158282).jpg)
