nomes no trilho de navegação
Stachybotrys chartarum (/stækiːˈbɒtrɪs tʃɑːrˈtɛərəm/, stak-ee-BO-tris char-TARE-əm[2]), also known as black mold or toxic black mold,[3] is a species of microfungus that produces its conidia in slime heads. It is sometimes found in soil and grain, but the mold is most often detected in cellulose-rich building materials, such as gypsum-based drywall and wallpaper, from damp or water-damaged buildings.[4][5]
The fungus was originally described scientifically in 1818 by Christian Gottfried Ehrenberg as a member of the genus Stilbospora. His diagnosis emphasized the form of the spores, which he described as minute, sub-opaque, ovate, and agglomerated into subconcentric, water-soluble irregular clusters. He noted that the fungus adheres to paper, sometimes forming circles dotted with black.[6] Stanley Hughes transferred the taxon to Stachybotrys in 1958.[7] This genus was circumscribed in 1832 by Czech mycologist August Carl Joseph Corda, with Stachybotrys atra assigned as its type species.[8] The species concept of Stachybotrys chartarum has been controversial, as several studies showed that there were several closely related species and cryptic species all under this name.[9]
S. chartarum is a slow-growing mold that does not compete well with other molds. It is only rarely found in nature, and seldom encounters the kind of living environment occasionally produced by human habitation (i.e., large amounts of cellulose, large temperature fluctuations, low nitrogen, no other molds, no sunlight, and ample constant humidity).[5] The spores are only released into the ambient air when the mold is mechanically disturbed, particularly when wet. It is considered an uncommon contaminant of most indoor air.[10]
Not all strains of S. chartarum produce mycotoxins, and under certain conditions some of these lose the ability to produce such toxins over time; the presence of high indoor humidity does not imply that mycotoxin-producing S. chartarum is also present; even intense exposure in a laboratory setting of rats to vapors from walls entirely covered in S. chartarum resulted in few notable biological effects (possibly because the air contained almost no spores, possibly because the walls were not disturbed during the experiment). In another experiment, mice exposed to concentrations of mycotoxins from S. chartarum much greater than a human could obtain in any living environment showed no ill effects. According to one author, "These studies suggest that the concentrations of airborne spores of S. chartarum realistically obtainable in indoor air are too low to produce clinical effects."[10]
Claims of health problems related to this mold have been documented in humans and animals since the 1930s.[11] More recently, S. chartarum has been linked with so-called sick building syndrome. However, the link has not been firmly established in the scientific literature.[12]
In 1994 the US Center for Disease Control verified that a number of infants in Cleveland, Ohio became sick, and some died from pulmonary hemosiderosis (bleeding in the lungs) following exposure to unusually high levels of S. chartarum spores.[5] Subsequent investigation by the CDC did not reveal a definitive link between mold exposure and the infant deaths.
There are two chemotypes in S. chartarum, one that produces trichothecene mycotoxins such as satratoxin H and one that produces atranones.[13]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Stachybotrys chartarum (/stækiːˈbɒtrɪs tʃɑːrˈtɛərəm/, stak-ee-BO-tris char-TARE-əm), also known as black mold or toxic black mold, is a species of microfungus that produces its conidia in slime heads. It is sometimes found in soil and grain, but the mold is most often detected in cellulose-rich building materials, such as gypsum-based drywall and wallpaper, from damp or water-damaged buildings.
Stachybotrys chartarum[n 1] también conocida como moho negro o moho negro tóxico, es una variedad de microhongos que producen sus conidios en partículas de cieno.[1] Fue descubierta en la pared de una casa en Praga en 1837 por el micólogo checo August Carl Joseph Corda.[2]
Crece en lugares con altos niveles de humedad y ausencia de luz solar, siendo poco probable encontrarla en viviendas con condiciones normales. Estudios en ratones, además, sugieren que es poco probable que produzca enfermedades en humanos mediante el transporte de esporas tóxicas en el aire.
S. chartarum es un moho que crece lentamente y no compite bien con otros mohos. Es raramente encontrado en la naturaleza y con muy poca frecuencia encuentra en los ambientes humanos un entorno que cumpla con las condiciones adecuadas para vivir: cantidades grandes de celulosa, grandes fluctuaciones de temperatura, poco nitrógeno, ausencia de otros mohos, ausencia de luz solar y abundante humedad constante.[3] Es a veces encontrado en la tierra y en granos, pero es más a menudo detectado en materiales de construcción ricos en celulosa, desde superficies húmedas —como yeso húmedo cubierto de papel tapiz— a edificios dañados por el agua.[1]
Las esporas solo se liberan al aire ambiental cuándo el moho es perturbado mecánicamente, particularmente cuándo está mojado. Está considerado un contaminante del aire interior poco común.[4]
No todas las cadenas de S. chartarum producen micotoxinas, y bajo ciertas condiciones algunas de estas pierden la capacidad de producir tales toxinas con el tiempo. La presencia de gran humedad interior no implica que la S. chartarum productora de micotoxinas también esté presente.[4]
Los problemas de salud relacionados con este moho han sido documentados en humanos y animales desde la década de 1930.[5] Más recientemente, S. chartarum ha sido relacionado con el llamado síndrome del edificio enfermo, aunque dicha relación no se ha establecido en la literatura científica.[6]
En 1994 el Centro de EE.UU. para Control de Enfermedades verificó que un número de niños en Cleveland, Ohio, se enfermaron y algunos murieron de hemosiderosis pulmonar (hemorragia en los pulmones) luego de exposiciones inusualmente altas de esporas de S. chartarum.[3] Investigaciones posteriores del CDC no revelaron una relación definitiva entre esas exposiciones y las muertes infantiles.
Más recientemente, ratas de laboratorio expuestas a aire junto a paredes completamente cubiertas de este moho experimentaron pocos efectos biológicos notables. En otro experimento se expuso a ratones a concentraciones de micotoxinas de S. chartarum mucho más grandes que las que un humano podría recibir en cualquier entorno de vivienda, y no mostraron síntomas de enfermedad. Según un autor, «Estos estudios sugieren que las concentraciones de esporas de S. chartarum que viajan por el aire obtenidas realistamente en el aire interior son demasiado bajas para producir efectos clínicos».[4]
En 2007 la revista Foro Veterinario publicó un artículo diciendo que dos gatos murieron bajo anestesia en lo que se cree es el primer caso documentado de envenenamiento por moho negro en mascotas. Los gatos vivieron en Florida, en una casa dañada por el agua. Durante los procedimientos dentales rutinarios ambos gatos experimentaron severas hemorragias pulmonares y luego murieron. Pruebas de sangre confirmaron la presencia de una toxina producida por S. chartarum, y también se halló una contaminación severa de moho en la casa.[7]
Existen dos quimiotipos en S. chartarum, uno que produce microtoxinas de trichothecene, como satratoxina H y otra que produce atranones.[8]
Datos: Q2069249
Multimedia:
Stachybotrys chartarum también conocida como moho negro o moho negro tóxico, es una variedad de microhongos que producen sus conidios en partículas de cieno. Fue descubierta en la pared de una casa en Praga en 1837 por el micólogo checo August Carl Joseph Corda.
Crece en lugares con altos niveles de humedad y ausencia de luz solar, siendo poco probable encontrarla en viviendas con condiciones normales. Estudios en ratones, además, sugieren que es poco probable que produzca enfermedades en humanos mediante el transporte de esporas tóxicas en el aire.
Stachybotrys chartarum on kosteusvaurioiden yhteydessä tavattu homesieni, joka kykenee tuottamaan mykotoksiineja. Homekasvusto näyttää tummanharmaalta tai mustalta. Homesieni muodostaa usein bakteerien kanssa sekakasvustoja.[2][3]
Stachybotryksen itiöiden on todettu olevan terveydelle haitallisia ja koe-eläinten on osoitettu kuolevan sisäisiin verenvuotoihin, jos niiden keuhkoihin joutuu suuria määriä Stachybotryksen itiöitä[4].
Stachybotrys chartarum on kosteusvaurioiden yhteydessä tavattu homesieni, joka kykenee tuottamaan mykotoksiineja. Homekasvusto näyttää tummanharmaalta tai mustalta. Homesieni muodostaa usein bakteerien kanssa sekakasvustoja.
Stachybotryksen itiöiden on todettu olevan terveydelle haitallisia ja koe-eläinten on osoitettu kuolevan sisäisiin verenvuotoihin, jos niiden keuhkoihin joutuu suuria määriä Stachybotryksen itiöitä.
Stachybotrys chartarum, appelé aussi Stachybotrys atra, Stachybotrys chartarum alternans, ou Stilbospora, est une moisissure (microchampignon) noire visqueuse qui produit, dans la nature, ses spores à la surface des boues. On la trouve parfois dans le sol et les céréales, mais cette moisissure est le plus souvent détectée dans la cellulose des matériaux de construction (poutres, boiseries, parquets, papiers peints...) de bâtiments très humides ou endommagés par l'eau[2]. Cette espèce fongique est considérée comme la moisissure la plus toxique pour l'homme[3].
S. chartarum a été extrait pour la première fois par le mycologue tchèque August Carl Joseph Corda des murs d'une maison à Prague en 1837. Il exige pour se développer une forte teneur en humidité et est associé avec des matériaux comme le bois, le plâtre humide et le papier peint[4].
Les problèmes de santé liés à ce champignon ont été rapportés chez les humains et les animaux depuis les années 1930[5] ; il est également considéré comme un candidat probable pour le « tzaraat », une maladie présente dans la Bible et (mal) traduite comme « lèpre[6] ». Plus récemment, S. chartarum a été liée à ce qu'on appelle le syndrome des bâtiments malsains. Ce lien n'a cependant pas été fermement établi dans la littérature scientifique[7].
S. chartarum possède deux chémotypes, un qui produit des mycotoxines trichothécènes (dont des satratoxines), et un qui produit des atranones[8].
Deux chats sont morts à la suite d'une anesthésie dans ce qui est considéré comme le premier cas rapporté d'empoisonnement par moisissure noire chez les animaux domestiques. Les chats vivaient en Floride dans une maison aux conduites d'eau endommagées. Au cours de soins dentaires de routine, ils ont subi une grave hémorragie pulmonaire, et sont morts par la suite. Les analyses de sang ont confirmé la présence d'une toxine produite par S. chartarum et une contamination sévère par les moisissures a été découverte dans la maison[9].
Quatre corps distinctifs microbiens sous forme de composés organiques volatils (COVM ), butan-1-ol, 3-méthylbutan-1-ol, 3-méthylbutan-2-ol, et thujopsène, ont été détectés sur les cultures de riz, et seulement un (butan-1-ol) sur les cultures sur plaques de plâtre[10].
Stachybotrys chartarum, appelé aussi Stachybotrys atra, Stachybotrys chartarum alternans, ou Stilbospora, est une moisissure (microchampignon) noire visqueuse qui produit, dans la nature, ses spores à la surface des boues. On la trouve parfois dans le sol et les céréales, mais cette moisissure est le plus souvent détectée dans la cellulose des matériaux de construction (poutres, boiseries, parquets, papiers peints...) de bâtiments très humides ou endommagés par l'eau. Cette espèce fongique est considérée comme la moisissure la plus toxique pour l'homme.
S. chartarum a été extrait pour la première fois par le mycologue tchèque August Carl Joseph Corda des murs d'une maison à Prague en 1837. Il exige pour se développer une forte teneur en humidité et est associé avec des matériaux comme le bois, le plâtre humide et le papier peint.
Stachybotrys chartarum, juga disebut Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans atau Stilbospora chartarum, adalah spesies kapang hitam yang paling sering ditemukan di bahan-bahan bangunan yang kaya akan selulosa di bangunan yang lembab atau rusak akibat air.[1] Kapang ini juga dapat ditemukan di tanah dan gandum. S. chartarum pertama kali ditemukan di tembok sebuah rumah di kota Praha pada tahun 1837 oleh ahli mikologi Ceko August Carl Joseph Corda. Kapang ini memerlukan kelembaban yang tinggi agar dapat tumbuh dan biasanya muncul di bahan dari gipsum.[2]
Gangguan kesehatan yang dipicu oleh kapang ini telah didokumentasikan pada manusia dan hewan semenjak tahun 1930-an;[3] kapang ini juga diduga merupakan pemicu penyakit dalam Alkitab yang salah diterjemahkan menjadi "kusta", yaitu tzaraath.[4] Baru-baru ini, S. chartarum telah dikaitkan dengan sindrom bangunan sakit, tetapi korelasinya masih belum terbukti.[5]
Terdapat dua kemotipe S. chartarum, yaitu kemotipe yang menghasilkan mikotoksin trikotesen (termasuk satratoksin) dan kemotipe lain yang menghasilkan atranone.[6]
Kematian hewan peliharaan yang disebabkan oleh kapang hitam pertama kali tercatat dalam kasus kematian dua kucing dalam kondisi anestesia di Florida. Kedua kucing tersebut tinggal di rumah yang rusak akibat air. Selama prosedur pemeriksaan gigi secara rutin, kucing-kucing tersebut mengalami pendarahan paru. Hasil tes darah kemudian menemukan racun yang dihasilkan oleh S. chartarum.[7]
Artikel bertopik biologi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Stachybotrys chartarum, juga disebut Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans atau Stilbospora chartarum, adalah spesies kapang hitam yang paling sering ditemukan di bahan-bahan bangunan yang kaya akan selulosa di bangunan yang lembab atau rusak akibat air. Kapang ini juga dapat ditemukan di tanah dan gandum. S. chartarum pertama kali ditemukan di tembok sebuah rumah di kota Praha pada tahun 1837 oleh ahli mikologi Ceko August Carl Joseph Corda. Kapang ini memerlukan kelembaban yang tinggi agar dapat tumbuh dan biasanya muncul di bahan dari gipsum.
Gangguan kesehatan yang dipicu oleh kapang ini telah didokumentasikan pada manusia dan hewan semenjak tahun 1930-an; kapang ini juga diduga merupakan pemicu penyakit dalam Alkitab yang salah diterjemahkan menjadi "kusta", yaitu tzaraath. Baru-baru ini, S. chartarum telah dikaitkan dengan sindrom bangunan sakit, tetapi korelasinya masih belum terbukti.
Terdapat dua kemotipe S. chartarum, yaitu kemotipe yang menghasilkan mikotoksin trikotesen (termasuk satratoksin) dan kemotipe lain yang menghasilkan atranone.
Kematian hewan peliharaan yang disebabkan oleh kapang hitam pertama kali tercatat dalam kasus kematian dua kucing dalam kondisi anestesia di Florida. Kedua kucing tersebut tinggal di rumah yang rusak akibat air. Selama prosedur pemeriksaan gigi secara rutin, kucing-kucing tersebut mengalami pendarahan paru. Hasil tes darah kemudian menemukan racun yang dihasilkan oleh S. chartarum.
Stachybotrys chartarum, chiamata anche Stachybotrys atra, Stachybotrys alternanza o Stilbospora chartarum, è una muffa appartenente al genere Stachybotrys. Può trovarsi nel suolo e nel grano, ma soprattutto in materiali da costruzione ricchi di cellulosa in edifici umidi o danneggiati dall'acqua.
Negli Stati Uniti è nota come "muffa nera" o "muffa tossica nera" e comporta frequentemente una cattiva qualità dell'aria interna a edifici, dopo la crescita fungina conseguente a umidità presente nei muri e in generale nei materiali da costruzione.[1] Infatti produce la satratossina-H, una micotossina nociva per gli esseri umani e per gli animali, che cagiona una malattia conosciuta sotto il nome di Stachybotrotossicosi.
Stachybotrys chartarum, chiamata anche Stachybotrys atra, Stachybotrys alternanza o Stilbospora chartarum, è una muffa appartenente al genere Stachybotrys. Può trovarsi nel suolo e nel grano, ma soprattutto in materiali da costruzione ricchi di cellulosa in edifici umidi o danneggiati dall'acqua.
Negli Stati Uniti è nota come "muffa nera" o "muffa tossica nera" e comporta frequentemente una cattiva qualità dell'aria interna a edifici, dopo la crescita fungina conseguente a umidità presente nei muri e in generale nei materiali da costruzione. Infatti produce la satratossina-H, una micotossina nociva per gli esseri umani e per gli animali, che cagiona una malattia conosciuta sotto il nome di Stachybotrotossicosi.
Stachybotrys chartarum (synoniemen:Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans en Stilbospora chartarum) is een groenzwarte tot zwarte schimmel, die behoort tot de orde Hypocreales van de ascomyceten. Het genoom is ongeveer 40 Mb groot.
Stachybotrys chartarum komt het meeste voor op cellulose rijke bouwmaterialen, zoals balken, lambriseringen, parketvloeren, gipskartonplaten en behangpapier, in door vocht en wateroverlast aangetaste gebouwen. Soms wordt de schimmel ook gevonden in de grond, op graan, noten en gedroogd fruit. Er kunnen dan hoge concentraties van het mycotoxine trichotheceen in voorkomen.[1] S. chartarum werd voor het eerst in 1837 door de Tsjechische mycoloog August Carl Joseph Corda gevonden op behang in een huis in Praag.[2] De schimmel is giftig voor dieren als ze besmet voer eten, zoals hooi, in het bijzonder zijn paarden hier gevoelig voor.
Er zijn twee fysio's van Stachybotrys chartarum bekend. Het ene fysio (chemotype A) produceert trichothecene mycotoxinen inclusief satratoxinen en het andere fysio (chemotype S) atranonen.[3]
De bruine, elliptische, 8 - 10 x 5 - 5,5 µm grote conidia hebben een gerimpeld oppervlak en worden gevormd op de conidioforen, die een slijmerige top hebben. De sporen komen in de lucht als het slijm opdroogt en de schimmel vervolgens aangeraakt wordt. De rechtopstaande, donker olijfgroene (bovenaan licht olijfgroen), 120 - 180 µm lange en 3,5 - 4,5 µm dikke (aan de basis 2,5 - 3,2 µm) conidioforen staan alleen of in groepjes en zijn onregelmatig vertakt of onvertakt. Ze hebben tussenwanden en het bovenste gedeelte heeft vaak een ruwe wand. De licht olijfgroene, ellipsvormige fialiden staan met 6 - 7 bij elkaar op de top van de conidiofoor. Vaak hebben de fialiden een duidelijke kraag.[4]
Stachybotrys chartarum (synoniemen:Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans en Stilbospora chartarum) is een groenzwarte tot zwarte schimmel, die behoort tot de orde Hypocreales van de ascomyceten. Het genoom is ongeveer 40 Mb groot.
Stachybotrys chartarum komt het meeste voor op cellulose rijke bouwmaterialen, zoals balken, lambriseringen, parketvloeren, gipskartonplaten en behangpapier, in door vocht en wateroverlast aangetaste gebouwen. Soms wordt de schimmel ook gevonden in de grond, op graan, noten en gedroogd fruit. Er kunnen dan hoge concentraties van het mycotoxine trichotheceen in voorkomen. S. chartarum werd voor het eerst in 1837 door de Tsjechische mycoloog August Carl Joseph Corda gevonden op behang in een huis in Praag. De schimmel is giftig voor dieren als ze besmet voer eten, zoals hooi, in het bijzonder zijn paarden hier gevoelig voor.
Er zijn twee fysio's van Stachybotrys chartarum bekend. Het ene fysio (chemotype A) produceert trichothecene mycotoxinen inclusief satratoxinen en het andere fysio (chemotype S) atranonen.
De bruine, elliptische, 8 - 10 x 5 - 5,5 µm grote conidia hebben een gerimpeld oppervlak en worden gevormd op de conidioforen, die een slijmerige top hebben. De sporen komen in de lucht als het slijm opdroogt en de schimmel vervolgens aangeraakt wordt. De rechtopstaande, donker olijfgroene (bovenaan licht olijfgroen), 120 - 180 µm lange en 3,5 - 4,5 µm dikke (aan de basis 2,5 - 3,2 µm) conidioforen staan alleen of in groepjes en zijn onregelmatig vertakt of onvertakt. Ze hebben tussenwanden en het bovenste gedeelte heeft vaak een ruwe wand. De licht olijfgroene, ellipsvormige fialiden staan met 6 - 7 bij elkaar op de top van de conidiofoor. Vaak hebben de fialiden een duidelijke kraag.
Stachybotrys chartarum (nazywana również Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans i Stilbospora chartarum, potocznie znana jako toxic black mold) – czarna pleśń z rzędu rozetkowców mająca szkodliwy wpływ na zdrowie człowieka. Gatunek ten wzbudził duże zainteresowanie, ponieważ wytwarza jedne z najsilniejszych znanych mikotoksyn.
Istnieją dwa toksyczne chemotypy S.chartarum. Pierwszy bardziej toksyczny zawierający makrocykliczne trichoteceny i drugi wytwarzający atranony oraz proste trichoteceny, które nie są makrocykliczne. Do zakażenia trichotecenami może dochodzić drogą pokarmową, oddechową bądź przez skórę[1].
S.chartarum ma w rzeczywistości oliwkowo-czarny kolor (początkowo grzybnia może być nawet szarobiała). Gatunek jest niezwykle zróżnicowany jeśli chodzi o morfologię.
Często mylony z Chaetomium globosum, który na ścianie objawia się w postaci drobnych czarnych kropek, podczas gdy S.chartarum przypomina gładką, czarną plamę.[2]
Rozmiary fialid obserwowane w licznych badaniach były często mniejsze niż te opisane w literaturze naukowej. Zwykle jednak mieszczą się w granicy 9-14 × 4-6 μm, zakończone są uwypukleniem.
Również konidia wykazują znaczące różnice w wielkości szczególnie w szerokości np. w pracach z 1976r. i 1993r. 7-12 × 4-6 μm i z 1971r. 8-11 × 5-10 μm. Ich kolor oraz wygląd powierzchni jest inny w zależności od dojrzałości. Niedojrzałe konidia są szkliste a dojrzałe ciemne, oliwkowo-szare, nieprzezroczyste, od gładkich po chropowate z brodawkami. Mają kształt owalny lub elipsoidalny.
Takie różnice w wielkości i kształcie sprawiają, że identyfikacja osobników tego gatunku jest trudna. Możliwe ,że w przyszłości na podstawie tych rozbieżności osobniki będą klasyfikowane jako oddzielne podgatunki[3].
Zalicza się do grzybów, u których nie zaobserwowano do tej pory stadium rozmnażania płciowego. Produkuje konidia w główkach pokrytych śluzem. Spory mogą nie wyrosnąć i przetrwać w spoczynku przez dziesięciolecia.
Rośnie dosyć wolno i na początku jego obecność i rzeczywiste stężenie jego konidiów może być ukryte przez szybciej rozwijające się oraz bardziej widoczne gatunki pleśni. Mimo to S.chartarum ostatecznie zarasta inne formy.[4]
Jest to grzyb o bardzo wysokiej aktywności celulolitycznej, jego rozwój obserwuje się w warunkach niskiego stężenia azotu.
Po raz pierwszy gatunek został znaleziony w ścianach domu w Pradze w 1837 r. przez czeskiego mykologa A.C.J. Corda. Czasem można ją znaleźć w glebie, ziarnie zbóż, nasionach oleistych, orzechach, suszonych owocach czy słomie, jednak znacznie częściej spotykana jest na materiałach budowlanych o dużej zawartości celulozy oraz w domach zalanych czy narażonych na zawilgocenie[5]. Nie pojawia się na plastiku, winylu, betonie i płytkach ceramicznych. Obecnie uważa się, że S.chartarum jest odpowiedzialny za tzw. syndrom chorego budynku (SBS).
Łatwym sposobem weryfikacji jego obecności na badanym materiale jest pobranie konidiów na wilgotny filtr celulozowy. W przeciągu tygodnia możliwe jest wówczas zaobserwowanie rozwoju zarodników na szalce petriego. Umożliwia to odróżnienie go od innych grzybów, nieposiadających zdolności do rozkładu celulozy.
Pierwsze przypadki schorzeń wywołanych przez S.chartarum odnotowano w latach 30. XX w. na terenie Związku Radzieckiego. Dotyczyły zwierząt gospodarskich i zostały określone terminem stachybotrytoksykoza. Między innymi u koni spożycie skażonej paszy spowodowało objawy nerwowe, zapaść krążeniową i śmierć. Badania wykazały, że te makrocykliczne trichoteceny wywoływały zapalenia nosa i mózgu u myszy[6]. Ponadto, spowodowały spadek odsetka ciężarnych myszy. Dodatkowo, statystycznie istotne różnice zaobserwowano w częstości martwych i karłowatych płodów[4].
S.chartarum został po raz pierwszy wyizolowany w stanie Texas (USA) z płuc dziecka chorego na hemosyderozę płuc[7]. W latach 1993-1994 stwierdzono 37 przypadków samoistnej płucnej hemosyderozy – IPH (idiopatic pulmonary hemosiderosis) u mieszkańców Cleveland (Ohio, USA). Pleśń wytwarza czynniki indukujące rozwój IPH oraz bardzo toksyczne makrocykliczne trichoteceny o działaniu mutagennym, które są również inhibitorami translacyjnymi oraz aktywatorami kinazy stresowej (tzw. kinazy aktywowanej stresem). Trichoteceny mogą powodować uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, szpiku kostnego, a także wpływać niekorzystnie na narządy[8]. Źle wpływają na błony śluzowe, powodując martwicę obrzęk warg, języka i błon policzkowych, a także biegunkę. W skrajnych przypadkach zatrucie może spowodować krwotok ogólnoustrojowy, posocznicę i śmierć. Wykazano, że S.chartarum może wytwarzać proteinazy, hemolizyny i β-glukan, które mogą wywołać efekty patofizjologiczne. Ponadto grzyb jest zdolny do produkcji m.in. stachylizyny czyli hemolitycznego białka powodującego rozpad erytrocytów[5][9]. W przypadku kontaktu z pleśnią drogą oddechową objawami są krwotoki z nosa i podrażnienie oczu[6]. Szczególnie groźny jest dla noworodków poniżej 6 miesiąca życia – może powodować krwotoki z płuc. Stanowi też poważne zagrożenie dla osób z osłabionym układem odpornościowym i skłonnością do alergii dróg oddechowych.[2]
Stachybotrys chartarum (nazywana również Stachybotrys atra, Stachybotrys alternans i Stilbospora chartarum, potocznie znana jako toxic black mold) – czarna pleśń z rzędu rozetkowców mająca szkodliwy wpływ na zdrowie człowieka. Gatunek ten wzbudził duże zainteresowanie, ponieważ wytwarza jedne z najsilniejszych znanych mikotoksyn.
Istnieją dwa toksyczne chemotypy S.chartarum. Pierwszy bardziej toksyczny zawierający makrocykliczne trichoteceny i drugi wytwarzający atranony oraz proste trichoteceny, które nie są makrocykliczne. Do zakażenia trichotecenami może dochodzić drogą pokarmową, oddechową bądź przez skórę.
Stachybotrys chartarum je grzib[7], co go nojprzōd ôpisoł Christian Gottfried Ehrenberg, a terŏźnõ nazwã doł mu S. Hughes 1958. Stachybotrys chartarum nŏleży do zorty Stachybotrys, rzyndu Hypocreales, klasy Sordariomycetes, grōmady Ascomycota i krōlestwa grzibōw.[8][9] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[8]
Stachybotrys chartarum je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Christian Gottfried Ehrenberg, a terŏźnõ nazwã doł mu S. Hughes 1958. Stachybotrys chartarum nŏleży do zorty Stachybotrys, rzyndu Hypocreales, klasy Sordariomycetes, grōmady Ascomycota i krōlestwa grzibōw. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
