nomes no trilho de navegação
Mantophasmatodea is a suborder of carnivorous African insects discovered in 2001 (Adis et al. 2002, Klass et al. 2002). The group was originally introduced as a new insect order, but based on recent evidence indicating a sister group relationship with Grylloblattidae (formerly classified in the order Grylloblattodea) (Terry & Whiting 2005, Cameron et al. 2006), Arillo & Engel have combined the two groups into a single order, Notoptera (Arillo & Engel 2006).
The most common vernacular name for this order is gladiators, although they also are called rock crawlers, heelwalkers, mantophasmids, and colloquially, mantos. Their modern centre of endemism is western South Africa and Namibia (Brandberg Massif) (Zombro et al. 2002), although a relict population, and Eocene fossils suggest a wider ancient distribution.
Mantophasmatodea are wingless even as adults, making them relatively difficult to identify. They resemble a mix between praying mantids and phasmids, and molecular evidence indicates that they are most closely related to the equally enigmatic group Grylloblattodea (Terry & Whiting 2005, Cameron et al. 2006). The gladiators initially were described from old museum specimens that originally were found in Namibia (Mantophasma zephyrum) and Tanzania (M. subsolanum), and from a 45-million-year-old specimen of Baltic amber (Raptophasma kerneggeri).
Live specimens were found in Namibia by an international expedition in early 2002; Tyrannophasma gladiator was found on the Brandberg Massif, and Mantophasma zephyrum was found on the Erongoberg Massif (Zombro et al. 2003).
The heelwalkers (also known as gladiators) were discovered in Namibia’s Brandberg Mountains and are still living there today. They can also be found in Tanzania and western South Africa. Order Mantophasmatodea currently consists of three families and about twelve species.
Order Mantophasmatodea contains a type of insect commonly known as gladiators or heelwalkers.There are about twelve species in the order.They are all wingless.They are carnivorous, using their spiny first and second pair of legs to capture prey.They feed on flies, bark lice, and other small insects.They live in short vegetation like grass.They communicate by tapping their abdomen on a surface, which sends vibrations to another heelwalker. Sexual dimorphism and polymorphism are common. Heelwalkers undergo incomplete metamorphosis.The females lay about twelve eggs into a sand pod.The eggs hatch after seasonal rain and the nymphs grow during the wet season.They turn into adults by the end of the rainy season.They can be found in the fossil record as far back as the Jurassic.
Mantophasmatodeaa (lat. Mantophasmatodea) - polineopteralar (lat. Polyneoptera) dəstə üstünə aid heyvan dəstəsi.
Mantofazmidlər – 2002-ci ildə kəşf edilmiş Afrika mənşəli yırtıcı həşəratlardır. Əvvəllər yeni dəstə kimi qeyd edilmiş, lakin 2006-cı ildə mitoxondrial DNT-nin araşdırılması nəticəsində oxşarlıqlarına əsasən yüyrəksisəklərlə birgə Notoptera dəstəsində birləşdirilmişlər[1]. Yarımdəstənin hətta yetkin nümayəndələrinin qanadlardan məhrum olması onların təyinini xeyli çətinləşdirir. Mantofazmidlər dəvədəlləyi və çöpcüyün hibridini xatırladır. İlk nümunələr Namibiyada (Mantophasma zephyrum) və Tanzaniyada (M. subsolanum) tapılmış qədim muzey eksponatlarına, yaşı 45 mln. il hesablanan Baltika kəhrəbasının içərisinə gömülmüş inklüzlara (Raptophasma kerneggeri) görə təyin edilmişdir. “Qladiatorların” canlı nüsxələri 2002-ci ildə Namibiyada beynəlxalq ekspedisiya zamanı tapılmışdır. Tyrannophasma gladiator Brandberq düzənliyində, Mantophasma zephyrum isə Eronqo dağında əldə edilmişdir[2]. Mantofazmidlərə mövsümi yağışların yağdığı quru yaşayış yerlərində rast gəlinir. Onlar adətən ot topalarının və kolluq bitkiliyinin içərisində məskunlaşırlar. Növlərin əksəriyyəti gecə həyat tərzi keçirir. Namibiya növlərinin bəziləri gündüzlər daha fəal olur. Bəzi növlər qaya süxurlarının çatlarında gizlənirlər.
Mantophasmatodeaa (lat. Mantophasmatodea) - polineopteralar (lat. Polyneoptera) dəstə üstünə aid heyvan dəstəsi.
Els mantofasmatodeus (Mantophasmatodea) són un ordre d'insectes neòpters descobert en l'any 2002, el primer que es descrivia des de 1914. Es tracta d'insectes carnívors que habiten a l'oest de Sud-àfrica i Namíbia (massís de Brandberg),[1] però fòssils de l'Eocè suggereixen una més ampla distribució en el passat.
Els membres d'aquest ordre són àpters. Semblen una barreja entre mantis i insecte bastó i proves moleculars indiquen que estan més propers evolutivament d'aquests últims i de l'ordre Grylloblattodea, també enigmàtic.[2]
Van ser descrits inicialment a partir de cinc espècimens vius trobats a Namíbia i Tanzània (Mantophasma zephyra i M. subsolana) i d'un espècimen fòssil de l'ambre bàltic de 45 milions d'anys d'antiguitat (Rhaptophasma kerneggeri).
Els autors de l'article en què es descriu el nou ordre[3] indiquen que no pot excloure's categòricament que els dos espècimens de Mantophasma siguin de la mateixa espècie, i que la diferència de grandària reflecteix en realitat el seu dimorfisme sexual, però és poc probable a causa de l'ampla separació geogràfica de les localitats de captura d'aquests.
Les tres primeres espècies van ser classificades com segueix:
Tanmateix, espècimens addicionals i estudis genètics[2] ha conduït a la descripció de nombroses espècies i dues noves famílies:
Els mantofasmatodeus (Mantophasmatodea) són un ordre d'insectes neòpters descobert en l'any 2002, el primer que es descrivia des de 1914. Es tracta d'insectes carnívors que habiten a l'oest de Sud-àfrica i Namíbia (massís de Brandberg), però fòssils de l'Eocè suggereixen una més ampla distribució en el passat.
Els membres d'aquest ordre són àpters. Semblen una barreja entre mantis i insecte bastó i proves moleculars indiquen que estan més propers evolutivament d'aquests últims i de l'ordre Grylloblattodea, també enigmàtic.
Van ser descrits inicialment a partir de cinc espècimens vius trobats a Namíbia i Tanzània (Mantophasma zephyra i M. subsolana) i d'un espècimen fòssil de l'ambre bàltic de 45 milions d'anys d'antiguitat (Rhaptophasma kerneggeri).
Els autors de l'article en què es descriu el nou ordre indiquen que no pot excloure's categòricament que els dos espècimens de Mantophasma siguin de la mateixa espècie, i que la diferència de grandària reflecteix en realitat el seu dimorfisme sexual, però és poc probable a causa de l'ampla separació geogràfica de les localitats de captura d'aquests.
Strašilkovci (Mantophasmatodea) jsou řád hmyzu popsaný teprve nedávno v roce 2002.[zdroj?] První známé druhy pocházejí z Afriky (Namibie a Tanzanie). Podle molekulárních analýz jsou příbuzní se cvrčkovci (Grylloblattodea)[1] a mohou být s nimi řazeni do jednoho řádu Notoptera.
Vývoj strašilkovců probíhá proměnou nedokonalou. Živí se dravě.[2] Na hlavě mají dlouhá tykadla a kousavé ústní ústrojí. Tělo mají žlutavé, hnědavé, jasně zelené nebo zelenobílé a jsou bezkřídlí.[2]
Strašilkovci byly poprvé popsání podle starých muzejních exemplářů, které pocházely z Namibie (Mantophasma zephyrum), Tanzanie (Mantophasma subsolanum) a 45 miliónů starého baltického jantaru (Raptophasma kerneggeri).
První živé exempláře byly nalezeny v Namibií mezinárodní výpravou na počátku roku 2002. Tyrannophasma gladiator byl nalezen na horském masivu Brandberg a Mantophasma zephyrum na masívu v regionu Erongo.[3]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Mantophasmatidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu strašilkovci ve Wikimedia Commons
Strašilkovci (Mantophasmatodea) jsou řád hmyzu popsaný teprve nedávno v roce 2002.[zdroj?] První známé druhy pocházejí z Afriky (Namibie a Tanzanie). Podle molekulárních analýz jsou příbuzní se cvrčkovci (Grylloblattodea) a mohou být s nimi řazeni do jednoho řádu Notoptera.
Mantophasmatodea en orden af kødædende insekter opdaget i 2002, den første nye insektorden beskrevet siden 1914.
Medlemmer af denne orden er vingeløse selv som voksne, hvilket gør dem svære at identificere. Ordenen blev oprindelig beskrevet ud fra levende individer fundet i Namibia (Mantophasma zephyra og M. subsolana) og fra et 45 millioner år gammelt individ fra Østersø-rav (Raptophasma kerneggeri).
Mantophasmatodea en orden af kødædende insekter opdaget i 2002, den første nye insektorden beskrevet siden 1914.
Medlemmer af denne orden er vingeløse selv som voksne, hvilket gør dem svære at identificere. Ordenen blev oprindelig beskrevet ud fra levende individer fundet i Namibia (Mantophasma zephyra og M. subsolana) og fra et 45 millioner år gammelt individ fra Østersø-rav (Raptophasma kerneggeri).
Die Gladiatoren oder Gladiatorschrecken (Mantophasmatodea), gelegentlich auch Fersenläufer genannt, sind eine 2002 beschriebene Ordnung carnivorer Insekten.
Der Name Mantophasmatodea ist eine Kombination der wissenschaftlichen Namen der Gottesanbeterinnen (Mantodea) und der Gespenstschrecken (Phasmatodea), da die Gladiatoren auf den ersten Blick wie eine Kombination beider Ordnungen erscheinen. Der Name Gladiatoren entspringt einer Inspiration des Autors der Ordnung, Oliver Zompro. Er verglich die Helmbewehrung eines Gladiators im gleichnamigen Film mit der auffälligen Bestachelung des Kopfes eines später als Tyrannophasma gladiator beschriebenen Tieres, welches er begutachtete, während er nebenbei den Film auf einer DVD laufen ließ.[1] Da das letzte Glied der Füße, das Arolium, fast immer in die Höhe gehalten wird, nennt man die Vertreter dieser Ordnung auch Fersenläufer.[2]
Alle Gladiatoren sind flügellos und haben einen nach unten gerichteten Kopf mit langen Antennen, die bei erwachsenen Tieren in ein 14-gliedriges Basiflagellum und ein 7-gliedriges Distiflagellum eingeteilt werden.[3] Die drei Brustsegmente überlappen mit dem hinteren Rand jeweils auf das folgende Segment. Die Vorder- und Mittelschenkel sind verdickt und auf der Innenseite mit Dornen bewehrt. Die Füße (Tarsen) sind fünfgliedrig, wobei das dritte Glied auf der Oberseite einen dreieckigen Fortsatz hat. Zwischen den Krallen befindet sich das relativ große Arolium, auf welchem ein Borstenkranz sitzt. Das Abdomen besteht aus zehn Segmenten. Die beim Männchen vergrößerten und unsymmetrischen Cerci bestehen aus einem Segment. Die Tiere erreichen je nach Art eine Länge von 1,5 bis 4 cm, wobei die Weibchen stets größer sind als die Männchen.
Alle heute noch lebenden Arten kommen im Süden Afrikas, genauer in Namibia, Tansania und Südafrika vor. Sie ernähren sich von kleinen Insekten, welche sie mit den Vorder- und – je nach Größe des Beutetieres – noch zusätzlich mit den Mittelbeinen festhalten. Zur innerartlichen Kommunikation und hier primär zur Partnersuche trommeln sie mit dem Hinterleib auf den Boden und erzeugen so art- und geschlechtsspezifische Substratvibrationen.[4] Das Weibchen erspürt die vom Männchen erzeugten Vibrationen und antwortet auf diese, indem es ebenfalls zu trommeln beginnt. Diesem Trommeln folgt das Männchen und findet so den Weg zum Weibchen. Um die mehrere Stunden bis zu drei Tage dauernde Paarung zu beginnen, springt das Männchen auf das Weibchen. Nachdem das Sperma übertragen wurde, bringt sich das Männchen vor dem Weibchen durch einen möglichst langen Sprung (bis zu zehn Zentimeter weit) in Sicherheit. Die länglichen Eier, die keinen abwerfbaren Deckel haben, werden mit Sekret und Sand zu einem "egg pod" verklebt und im Boden abgelegt. Durch die plastronartige Eioberfläche können die Eier bei Überflutung einige Zeit überstehen. Die Eier überdauern den trockenen Sommer, erst in der nächsten Regenzeit schlüpfen die Nymphen und häuten sich innerhalb weniger Wochen fünfmal.[3] Das Arolium, welches normalerweise vom Boden weggestreckt wird, wird bei Gefahr, starkem Wind oder Regen auf den Boden abgesenkt und verschafft den Insekten so besseren Halt.[5][6] Bei den Gladiatoren handelt es sich um hemimetabole Insekten.
Die Ordnung wurde erst im Jahre 2002 von Oliver Zompro, Joachim Adis (beide Max-Planck-Institut für Limnologie in Plön), Klaus-Dieter Klass (Senckenberg Naturhistorische Sammlungen Dresden) und Niels-Peder Kristensen (Kopenhagen) aufgestellt und ist damit die erste neu beschriebene Insektenordnung seit 1914.[7] Einige schon vorher in Museumssammlungen existierende, nicht zu bestimmende Exemplare waren nicht als derart eigenständig erkannt worden. Zompro fand 1999 bei der Materialsammlung zu seiner Dissertationsarbeit über die Systematik der Gespenstschrecken[8] bis dahin nicht einzuordnende, 45 Millionen Jahre alte Insekten in baltischem Bernstein (†Raptophasma kerneggeri) und bei weiteren Recherchen in den Jahren 2000 bzw. 2001 die besagten Museumsexemplare (Mantophasma zephyrum und Mantophasma subsolanum). Im Sommer 2001 führte der Biologe Martin Wittneben von der Universität Bremen auf dem Brandbergmassiv (2600 m) in Namibia Forschungen zu seiner Diplomarbeit über die Vegetation dieses Inselgebirges inmitten der Namibwüste durch, begleitet von seinem Schweizer Kollegen Hansueli Dubach. Bei dieser Expedition fiel den Forschern ein außergewöhnliches Insekt in die Hände, das Wittneben mit nach Bremen brachte. Bei Untersuchungen an der Bremer Universität unter Mitwirkung des Biologen Dr. Hartmut Koehler stellte sich heraus, dass dieses keiner bekannten Insektenordnung zuzuordnen war. Daraufhin wurde es dem Kurator der Sammlung des National Museum in Windhoek, Eugène Marais zur Verfügung gestellt.[9] Zu dieser Zeit stellten Adis und Zompro etliche Nachfragen bezüglich der gefundenen Museumsexemplare an afrikanische Museen, so auch an das in Windhoek. Marais erkannte auf den mitgeschickten Bildern das von Wittneben gefundene Tier. Dank Wittnebens exakten Angaben zum Fundort seines Individuums konnte im Jahr 2002 am Brandberg und im Erongogebirge in Namibia von Zompro, Marais, John Irisch (vom Namibian National Biodiversity Program in Windhoek) und anderen eine Exkursion durchgeführt werden, auf der weitere, lebende Vertreter gefunden wurden.[1]
Das Verwandtschaftsverhältnis der Mantophasmatodea zu anderen Insektenordnungen ist bis jetzt noch nicht eindeutig geklärt. So wird diese Insektenordnung entweder in die Nähe der Gottesanbeterinnen (Mantodea),[10] der Grillenschaben (Grylloblattodea),[11] oder der Gespenstschrecken (Phasmatodea)[12] gestellt.
Einige Autoren sehen in den Gladiatoren lediglich eine Unterordnung der Ordnung Notoptera, zu der dann noch die Grillenschaben (Grylloblattodea) als Schwestergruppe und somit zweiter Unterordnung gezählt werden.[13]
Andere Autoren sehen in den Mantophasmatodea eine eigenständige Ordnung innerhalb der Überordnung der Neuflügler (Neoptera), genauer der Polyneoptera, einer systematisch noch ungeklärten Gruppe. Aus phylogenetischer Sicht werden in dieser die Orthopteromorpha, zu denen die Gladiatoren gezählt werden, von den Phasmatomorpha unterschieden, zu welchen neben anderen die Gespenstschrecken (Phasmatodea), die Tarsenspinner (Embioptera) und die Steinfliegen (Plecoptera) gezählt werden:[14]
Grillenschaben (Grylloblattodea oder Notoptera)
Ohrwürmer (Dermaptera)
Fangschrecken (Mantodea)
Schaben (Blattodea), Termiten (Isoptera) und Bodenläuse (Zoraptera)
Gladiatorschrecken (Mantophasmatodea)
Langfühlerschrecken (Ensifera)
Kurzfühlerschrecken (Caelifera)
Alternativ ist auch die folgende Systematik zu finden, welche die Neuflügler (Neoptera) in Paurometabola und Eumetabola aufteilt. Nach dieser Einteilung gehören auch die Gladiatoren zu den Paurometabola und damit in die engere Verwandtschaft der Gespenstschrecken. Die Fragezeichen, „?“, kennzeichnen eine aktuell diskutierte und umstrittene Position des Taxons:
Paurometabola PlecopteroidaSteinfliegen (Plecoptera)
Tarsenspinner (Embioptera)
Grillenschaben (Grylloblattodea oder Notoptera)
Ohrwürmer (Dermaptera)
Fangschrecken (Mantodea)
? Gladiatorschrecken (Mantophasmatodea)
? Langfühlerschrecken (Ensifera)
? Kurzfühlerschrecken (Caelifera)
? Gespenstschrecken (Phasmatodea)
Die Ordnung wurde ursprünglich mit nur einer einzigen Familie, den Mantophasmatidae beschrieben. Zu ihr gehörten zunächst nur die zwei in Museen gefundenen Arten der rezenten Gattung Mantophasma und die schon erwähnte Art der ausgestorbenen Gattung Raptophasma. Mittlerweile werden wesentlich mehr fossile und rezente Arten unterschieden.
Die neueste Stammbaum-Analyse mithilfe mitochondrialer Gene (CO1 und 16SrRNA) wurde von Jakob Damgaard und Mitarbeitern erarbeitet.[15] In seiner Analyse kommen insgesamt 20 rezente Arten vor, wobei 4 davon noch nicht beschrieben wurden (mit sp.n. gekennzeichnet). Mantophasmatodea werden in 3 (bzw. 4) Familien mit insgesamt 12 Gattungen eingeteilt; 3 bereits beschriebene Arten werden als Mantophasmatodea incertae sedis geführt (also mit nicht gesicherter Zuordnung), da genaue Studien des Abdomenendes und der DNA noch fehlen. Darüber hinaus wurden nach einem Hinweis von O. Zompro die Endungen der Artnamen aufgrund von Objektgleichheit von Femininum- zu Neutrum-Endungen geändert, da das Wort „Phasma“, das in allen Gattungsnamen steckt, Neutrum ist (z. B. Karoophasma biedouwensis änderte sich zu K. biedouwense).
Familie Austrophasmatidae Klass, Picker, Damgaard, VanNoort, Tojo, 2003
dazu kommen zwei noch nicht beschriebene Arten (Austrophasmatidae sp.n.)
Familie Mantophasmatidae Zompro, Klass, Kristensen & Adis, 2002
Familie Tanzaniophasmatidae Klass et al., 2003
Tyranno-/Praedatophasma-Gruppe – noch unbeschriebene Familie
Arten, die noch nicht eindeutig zugeordnet wurden
Zugehörigkeit zu Mantophasmatodea noch nicht geklärt:
Eine alternative Einteilung, welche nicht auf molekularen Daten bzw. morphologischen Studien des Genitalapparates aufbaut, folgt Zompro (2008), wobei ausgestorbene Taxa, also die deren Arten lediglich als Fossilien vorliegen mit „†“ und jene mit noch nicht gesicherter (Gattungs)Zuordnung mit „?“ gekennzeichnet sind:[1]
Die Gladiatoren oder Gladiatorschrecken (Mantophasmatodea), gelegentlich auch Fersenläufer genannt, sind eine 2002 beschriebene Ordnung carnivorer Insekten.
De Hackenlopers (Mantophasmatodea) sünd en Ornen man de Insekten. Se sünd eerst 2002 beschreven wurrn un freet bloß man Fleesch.
De Naam Mantophasmatodea is tohopenfaat ut de wetenschopplichen Naams vun de Biddhaupeer (Mantodea) un de Wanneltwiege un Wannelblöder (Phasmatodea). Dat kummt dorvun, datt de Hackenlopers bi’n eersten Henkieken utseht, as wenn se ut düsse beiden Ornens tohopenmuddelt wurrn weer. Vunwegen datt dat leste Lidd vun de Fööt (dat Arolium) meist alltied hoochholen warrt, weert de Deerter ok Hackenlopers nömmt.[1]
All Hackenlopers leevt sunner Flunken. Ehr Kopp steiht na unnen hen un dor sitt lange Föhlspriete an.[2] De dree Segmente vun de Bost (Thorax) staht mit den achtersten Rand en beten over dat neegste Segment overweg. De Vör- un Middelschenkels sünd wat dicker un dor sitt up de Binnensiet Dornen an. De Fööt hefft fiev Le’e un up dat drüdde Lidd sitt boven en dreekanten Utlöper an. Twuschen de Krallen sitt dat Arolium, wat man tämlich groot is, un dor bovenup sitt en Bössenkranz. Dat Achterlief besteiht ut tein Segmente. De Steertfadens (Cerci) sünd bi dat Heken grötter un nich liek lang. Se bestaht ut bloß een Segment. De ganzen Deerter weert twuschen 1,5 bit 4 cms lang. Dor sünd de Seken jummers grötter bi as de Heken.
All Aarden de hüdigendags noch vorkamen doot, leevt in Afrika sien Süden, in Namibia, Tansania un Süüdafrika. Freten doot se lüttje Insekten, de hoolt se mit Vör- un (unner Umstänn) Middelbeen fast. Vunwegen de Kommunikatschoon in de egen Aart un sunnerlich, wenn se en Partner söökt, trummelt se mit dat Achterlief up’e Eer. An dat Beven vun den Unnergrund verscheelt sik de Geslechter un de Aarden.[3] Dat Seken spöört dat Beven, wat vun’t Heken utlööst warrt un fangt ok an, to trummeln. Dor löppt dat Heken denn hen un finnt sien Wief. De Paarung duert dree Stunnen bit hen to en poor Dage. Nadem dat Sperma afgeven wurrn is, jumpt dat Heken fix weg, so wiet, as dat man geiht (bit hen to 10 cm) un bringt sik so in Sekerheit. De Eier weert mit Sand un Sekret tohopenbackt un in’e Eer afleggt. Bi Floot, man ok, wenn dat dröge is, könnt de Eier en tiedlang utholen. Den drögen Sommer lang töövt de Eier, un de Nymphen kruupt eerst in de neegste Regentied ut. In en poor Weken treckt se fievmol de Huud ut. [2]. Dat Arolium warrt normolerwiese vun’e Eer afstreckt, man bi Gefohr, starken Wind oder Regen warrt dat dalreckt up’e Eer. So könnt de Deerter beter lopen.[4][5]. Hackenlopers sünd Insekten mit en unvullstännige Metamorphose, de sik nich verpoppen doot (hemimetabole Insekten).
De Ornen is eerst in dat Johr 2002 vun Oliver Zompro un Joachim Adis (beide Max-Planck-Institut for Limnologie in Plön), Klaus-Dieter Klass (Senckenberg Naturhistorische Sammlungen Dresden) un Niels-Peder Kristensen (Kopenhagen) upstellt wurrn. Dor is dat de eerste Ornen mank de Insekten, de siet 1914 nee beschreven wurrn is.[6]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Hackenlopers (Mantophasmatodea) sünd en Ornen man de Insekten. Se sünd eerst 2002 beschreven wurrn un freet bloß man Fleesch.
Tekst üüb Öömrang Haielluupern of Gladiatooren (Mantophasmatodea) san en order faan insekten.
Ian famile Mantophasmatidae mä 16 sköölen:
Haielluupern of Gladiatooren (Mantophasmatodea) san en order faan insekten.
Mantophasmatidae iku sawijining subordo saka gegremet sajeroning ordo Notoptera. Awalé gegremet-gegremet iki dianggep ordo dhéwé, lan dijenengi Mantophasmatodea, nanging panalitèn sabanjuré nyaranaké yèn gegremet-gegremet iki kalebu sajeroning ordo kang padha kaya déné Grylloblattidae, lan kaloro subordo digabung sajeroning ordo Notoptera.
Mantophasmatidae iku subordo gegremet karnivora Afrika kang tinemu nalika taun 2001.[2][3] Golongan iki awalé ditepungaké minangka sawijining ordo gegremet anyar, nanging dhedhasar bukti paling anyar nuduhaké gegandhèngan adhi golongan karo Grylloblattidae (sadurungé diklasifikasikaké sajeroning ordo Grylloblattodea),[4][5] Arillo & Engel wis nggabungaké rong golongan mau dadi sak ordo, Notoptera.[1]
Ordo iki èndhemik tumrap Afrika Kidul pérangan kulon lan Namibia (Brandberg Massif[2]).
Klasifikasi paling anyar[1] ngakoni akèh genera, kalebu fosil:
Sok-sok subfamili lan suku-suku kabèh digedhèkaké kanggo status kulawarga jangkep.
Mantophasmatidae iku sawijining subordo saka gegremet sajeroning ordo Notoptera. Awalé gegremet-gegremet iki dianggep ordo dhéwé, lan dijenengi Mantophasmatodea, nanging panalitèn sabanjuré nyaranaké yèn gegremet-gegremet iki kalebu sajeroning ordo kang padha kaya déné Grylloblattidae, lan kaloro subordo digabung sajeroning ordo Notoptera.
Mantophasmatidae iku subordo gegremet karnivora Afrika kang tinemu nalika taun 2001. Golongan iki awalé ditepungaké minangka sawijining ordo gegremet anyar, nanging dhedhasar bukti paling anyar nuduhaké gegandhèngan adhi golongan karo Grylloblattidae (sadurungé diklasifikasikaké sajeroning ordo Grylloblattodea), Arillo & Engel wis nggabungaké rong golongan mau dadi sak ordo, Notoptera.
Ordo iki èndhemik tumrap Afrika Kidul pérangan kulon lan Namibia (Brandberg Massif[2]).
Τα Μαντοφασματώδη (Mantophasmatodea) αποτελούν μια τάξη εντόμων. Δεν έχουν πτέρυγες, αλλά κατατάσσονται στα νεόπτερα. Η τάξη είναι ή πιο μικρή τάξη εντόμων και καθορίστηκε μόνο το 2002. Περιλαμβάνει παγκοσμίως μόνο 12 είδη, τα οποία κατατάσσονται σε 9 γένη και 3 οικογένειες. Μοιάζουν λίγο με άπτερη ακρίδα. Το όνομα είναι σύνθεση των ονομάτων για της τάξεις Μαντώδη και Φασματώδη. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει εκπρόσωπος της τάξης. Τα είδη δεν έχουν οικονομική σημασία για τον άνθρωπο.
Ανάλογα με το είδος το επίμηκες σώμα των ενηλίκων αποκτά μήκος από 9 έως 25 χιλιοστόμετρων. Τα αρσενικά είναι λίγο μικρότερα από τα θηλυκά. Το χρώμα ποικίλλει ανάλογα με το είδος και επίσης μεταξύ των ατόμων του ίδιου είδους. Τα έντομα μπορούν να είναι μονόχρωμα ή να φέρουν στίγματα σε σχήμα λωρίδων ή κουκκίδων.
Στο κεφάλι εκφύονται δυο νηματοειδείς πολυμερείς κεραίες. Η μορφή των βασικών μελών των κεραιών είναι μοναδική σε αυτήν την τάξη, και δεν την συναντούμε σε καμία άλλη τάξη εντόμων. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι καλά αναπτυγμένοι, ενώ τα οφθαλμίδια λείπουν. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου και δείχνουν προς τα κάτω.
Το πρόνωτο είναι μεγαλύτερο από τη νωτιαία πλάκα του μεσοθώρακα και του μεταθώρακα, αλλά οι τρεις πλάκες μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Οι κνήμες των μπροστινών και μεσαίων ποδιών είναι εφοδιασμένες με δυο σειρές μικρών αγκαθιών. Η θέση αυτών στη εσωτερική πλευρά διευκολύνει την σύλληψη θηραμάτων. Σε σύγκριση με τους μηρούς των μεσαίων ποδιών οι μηροί των μπροστινών ποδιών είναι πιο χοντροί. Τα οπίσθια πόδια τείνουν στην μορφή ποδιών πηδητικού τύπου, επιτρέπουν όμως μόνο μικρά πηδήματα. Κατά κανόνα τα έντομα αυτά κινούνται πολύ αργά. Οι ταρσοί είναι πενταμερείς, αλλά τα τρία βασικά μέρη χωρίζονται μόνο με μια αυλάκωση. Μεταξύ των δυο νυχιών εκφύεται ένα μακρόστενο εξάρτημα, ένα είδος δερμάτινου λοβού (λατινικά: Arolium).
Η κοιλία αποτελείται από δέκα καλά αναπτυγμένα ουρομερή και υπόλοιπα ενός ενδέκατου κοιλιακού δακτυλίου. Οι κέρκοι είναι μονομερείς, κοντοί στο θηλυκό, μέτριοι, κυρτοί και ειδικευμένοι για σφίξιμο στο αρσενικό. Στα θηλυκά η κοιλία είναι πιο φαρδύ στη μέση, στα αρσενικά κατά την οπίσθια άκρη. Στο όγδοο και ένατο ουρήτη του θηλυκού εκβάλλεται τριμερείς κοντό ωοθέτη. Τα εξωτερικά γεννητικά όργανα του αρσενικά φαίνονται μόνο κατά το ζευγάρωμα. Και στα δυο γένη ο στερνήτης του ένατου ουρήτη σχηματίζει μεγάλη πλάκα, ή οποία καλύπτει τα γεννητικά ανοίγματα.
Όλα τα γνωστά είδη συναντούμε στην δυτική Νότια Αφρική (Ναμίμπια και γειτονικές χώρες). Τα απολιθώματα όμως αποδεικνύουν, πως στο παρελθόν η γεωγραφική εξάπλωση δεν περιορίστηκε στην Αφρική. Όλα τα είδη συναντούμε σε περιοχές, οι οποίες έξω από την περίοδο των βροχών είναι αρκετά ξηρές και σχεδόν χωρίς δέντρα. Δείχνουν μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας κατά την ημέρα και κατά τη νύχτα.
Τα άτομα ζουν μόνιμα, σχετικά συχνά συναντούμε ένα αρσενικό και ένα θηλυκό στο ίδιο φυτό. Οι κινήσεις είναι αργά. Συνήθως μόνο τα βασικά ταρσομερή βρίσκονται σε επαφή με το έδαφος, γι' αυτό στα αγγλικά ονομάζονται και heel-walkers, δηλαδή φτέρνα-βάτες. Τα καλά καμουφλαρισμένα έντομα ενεργούν μέρα και νύχτα. Τρώνε άλλα αρθρόποδα με μήκος μέχρι το δικό τους μήκος. Τα κόβουν με τα στοματικά μόρια σε μικρά κομμάτια και καταβροχθίζουν τις μπουκιές. Παρατηρούνται και περιπτώσεις κανιβαλισμού. Τα αρσενικά προκαλούν ήχους, κτυπώντας την κοιλιά τους στο έδαφος.
Δεν είναι γνωστές ιδιαίτερες διαδικασίες κατά την σεξουαλική προσέγγιση. Για το ζευγάρωμα το αρσενικό πηδάει στα νώτα του θηλυκού και λυγίζει την κοιλιά του πλευρικά προς την κάτω ακμή του ένατου ουρομερούς του θηλυκού, όπου εκβάλλει το γεννητικό σύστημα του θηλυκού. Μπορεί να παραμένει σε αυτήν την στάση μέχρι τρεις μέρες. Το θηλυκό με το ωοθέτη από μείγμα άμμου και εκκρίσεις κατασκευάζει σκληρή θήκη το οποίο περιέχει περίπου 9 αυγά. Η εκκόλαψη γίνεται στην αρχή της περιόδου των βροχών. Οι νύμφες υφίστανται μερικές εκδύσεις. Το βιολογικό κύκλο διαρκεί ένα χρόνο.
Τα μόνο γνωστά απολιθώματα βρέθηκαν στο βαλτικό κεχριμπάρι, περιλαμβάνουν τέσσερα είδη και έχουν ηλικία μόνο 45 ετών.[1] Η τάξη πιθανώς είναι συγγενή με τις τάξεις Γρυλοβλαττοειδή και Φασματώδη.
Η σημερινή οικογένεια Austrophasmatidae περιλαμβάνει τα τέσσερα γένη Namaquaphasma, Karoophasma, Lobophasma, Hemilobophasma και Austrophasma. Η οικογένεια Mantophasmatidae αποτελείται από τα γένη Mantophasma και Skerophasma. Η οικογένεια Tansaniophasmatidae αποτελείται μόνο από το γένος Tansaniaphasma. Η ταξινομική θέση του γένους Praedatophasma είναι υπό συζήτηση.
Τα Μαντοφασματώδη (Mantophasmatodea) αποτελούν μια τάξη εντόμων. Δεν έχουν πτέρυγες, αλλά κατατάσσονται στα νεόπτερα. Η τάξη είναι ή πιο μικρή τάξη εντόμων και καθορίστηκε μόνο το 2002. Περιλαμβάνει παγκοσμίως μόνο 12 είδη, τα οποία κατατάσσονται σε 9 γένη και 3 οικογένειες. Μοιάζουν λίγο με άπτερη ακρίδα. Το όνομα είναι σύνθεση των ονομάτων για της τάξεις Μαντώδη και Φασματώδη. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει εκπρόσωπος της τάξης. Τα είδη δεν έχουν οικονομική σημασία για τον άνθρωπο.
Mantophasmatidae is a family of carnivorous wingless insects within the order Notoptera, which was discovered in Africa in 2001.[1][2] Originally, the group was regarded as an order in its own right, and named Mantophasmatodea, but, using recent evidence indicating a sister group relationship with Grylloblattidae (formerly classified in the order Grylloblattodea),[3][4] Arillo and Engel have combined the two groups into a single order, Notoptera.[5]
The most common vernacular name for this order is gladiators, although they also are called rock crawlers, heelwalkers, mantophasmids, and colloquially, mantos.[6] Their modern centre of endemism is western South Africa and Namibia (Brandberg Massif),[7] although the modern relict population of Tanzaniophasma subsolana in Tanzania and Eocene fossils suggest a wider ancient distribution.
Mantophasmatodea are wingless even as adults, making them relatively difficult to identify. They resemble a cross between praying mantises and phasmids, and molecular evidence indicates that they are most closely related to the equally enigmatic group Grylloblattodea.[3][4] Initially, the gladiators were described from old museum specimens that originally were found in Namibia (Mantophasma zephyra) and Tanzania (M. subsolana), and from a 45-million-year-old specimen of Baltic amber (Raptophasma kerneggeri).
Live specimens were found in Namibia by an international expedition in early 2002; Tyrannophasma gladiator was found on the Brandberg Massif, and Mantophasma zephyra was found on the Erongoberg Massif.[8]
Since then, a number of new genera and species have been discovered, the most recent being two new genera, Kuboesphasma and Minutophasma, each with a single species, described from Richtersveld in South Africa in 2018.[9]
Mantophasmatids are wingless carnivores. During courtship, they communicate using vibrations transmitted through the ground or substrate.[10]
The most recent classification[9] recognizes numerous genera, including fossils:
Some taxonomists assign full family status to the subfamilies and tribes, and sub-ordinal status to the family. In total, there are 21 extant species described as of 2018.[9]
Mantophasmatidae is a family of carnivorous wingless insects within the order Notoptera, which was discovered in Africa in 2001. Originally, the group was regarded as an order in its own right, and named Mantophasmatodea, but, using recent evidence indicating a sister group relationship with Grylloblattidae (formerly classified in the order Grylloblattodea), Arillo and Engel have combined the two groups into a single order, Notoptera.
Los mantofasmatodeos (Mantophasmatodea) son un suborden de insectos del orden Notoptera descubierto en el año 2002, el primero que se ha descrito desde 1914. Sus descubridores propusieron el nombre común de gladiadores para denominarlos. Se trata de insectos carnívoros que habitan en el oeste de Sudáfrica y Namibia (macizo de Brandberg),[1] pero fósiles del Eoceno sugieren una distribución más amplia en el pasado.
Los miembros de este suborden son ápteros. Parecen una mezcla entre mantis e insecto palo y evidencias moleculares indican que están más cercanos evolutivamente de estos últimos y del suborden Grylloblattodea, también enigmático.[2]
Fueron descritos inicialmente a partir de cinco especímenes vivos encontrados en Namibia y Tanzania (Mantophasma zephyra y M. subsolana) y de un espécimen fósil del ámbar báltico de 45 millones de años de antigüedad (Rhaptophasma kerneggeri).
Los autores del artículo en que se describe el nuevo suborden[3] indican que no puede excluirse categóricamente que los dos especímenes de Mantophasma sean de la misma especie, y que la diferencia de tamaño refleje en realidad su dimorfismo sexual, pero es poco probable debido a la amplia separación geográfica de las localidades de captura de los mismos.
Las tres primeras especies fueron clasificadas como sigue:
No obstante, especímenes adicionales y estudios genéticos[2] ha conducido a la descripción de numerosas especies y dos nuevas familias:
Los mantofasmatodeos (Mantophasmatodea) son un suborden de insectos del orden Notoptera descubierto en el año 2002, el primero que se ha descrito desde 1914. Sus descubridores propusieron el nombre común de gladiadores para denominarlos. Se trata de insectos carnívoros que habitan en el oeste de Sudáfrica y Namibia (macizo de Brandberg), pero fósiles del Eoceno sugieren una distribución más amplia en el pasado.
Los miembros de este suborden son ápteros. Parecen una mezcla entre mantis e insecto palo y evidencias moleculares indican que están más cercanos evolutivamente de estos últimos y del suborden Grylloblattodea, también enigmático.
Fueron descritos inicialmente a partir de cinco especímenes vivos encontrados en Namibia y Tanzania (Mantophasma zephyra y M. subsolana) y de un espécimen fósil del ámbar báltico de 45 millones de años de antigüedad (Rhaptophasma kerneggeri).
Los autores del artículo en que se describe el nuevo suborden indican que no puede excluirse categóricamente que los dos especímenes de Mantophasma sean de la misma especie, y que la diferencia de tamaño refleje en realidad su dimorfismo sexual, pero es poco probable debido a la amplia separación geográfica de las localidades de captura de los mismos.
Les Mantophasmatodea (parfois appelés gladiateurs par traduction du nom anglais) sont un ordre d'insectes africains qui se nourrissent d'autres insectes. Cet ordre a été créé récemment (2002) à la suite de la découverte de nouvelles espèces.
On possédait quelques insectes d'une espèce non identifiée, voire des insectes fossilisés dans l'ambre depuis un siècle puis des scientifiques l'ont ensuite redécouvert en Afrique australe, et il a été classé dans une famille créée pour lui : les mantophasmatidae.
Le gladiateur s'appelle ainsi car il possède une exosquelette segmenté qui ressemble aux armures articulée des gladiateurs romains.
Les gladiateurs qui vivent dans l'herbe sont verts ; ceux qui vivent sur les rochers sont gris ou rougeâtres. C'est grâce à cela qu'ils peuvent chasser sans être repérés.
La femelle peut vivre au maximum deux semaines après avoir pondu les œufs. Les larves attendent au moins 8 mois avant d'éclore.
†Ensiferophasmatidae Zompro, 2005
Tanzaniophasmatidae Klass, Picker, Damgaard, van Noort & Tojo, 2003
†Raptophasmatidae Zompro, 2005
Tyrannophasmatidae Zompro, 2005
Mantophasmatidae Klass, Zompro, Kristensen & Adis, 2002
Austrophasmatidae Klass, Picker, Damgaard, van Noort & Tojo, 2003
Les Mantophasmatodea (parfois appelés gladiateurs par traduction du nom anglais) sont un ordre d'insectes africains qui se nourrissent d'autres insectes. Cet ordre a été créé récemment (2002) à la suite de la découverte de nouvelles espèces.
Mantophasmatodea adalah ordo serangga karnivora Afrika yang ditemukan pada tahun 2002. Mereka endemik terhadap Afrika Selatan bagian barat dan Namibia (Brandberg Massif[1]).
Terdapat tiga spesies:
Mantophasmatodea adalah ordo serangga karnivora Afrika yang ditemukan pada tahun 2002. Mereka endemik terhadap Afrika Selatan bagian barat dan Namibia (Brandberg Massif[1]).
Terdapat tiga spesies:
Famili Mantophasmatidae Mantophasma zephyra Mantophasma subsolana †Rhaptophasma kerneggeriI Mantofasmidi (Mantophasmatodea) sono un ordine di insetti carnivori scoperto nel 2002, il primo nuovo ordine di insetti descritto dal 1914. Sono comunemente noti come Gladiatori.
I membri dell'ordine sono privi di ali anche da adulti. Hanno una certa somiglianza con le mantidi e i fasmidi, ma l'esame del DNA evidenzia la loro più stretta parentela con l'ordine Grylloblattodea. I primi appartenenti all'ordine identificati sono stati trovati in Namibia, Mantophasma zephyra e Mantophasma subsolana, e un fossile risalente a 45 milioni di anni fa, rinvenuto nell'ambra del Mar Baltico, Rhaptophasma kerneggeri.
Gli autori dell'articolo che descrive il nuovo ordine fanno notare che "Non si può categoricamente escludere, al momento, " che i due esemplari di Mantophasma rinvenuti fossero esemplari della stessa specie con elevato dimorfismo sessuale, ma lo ritenevano improbabile, vista la vasta separazione geografica degli esemplari. Studi successivi hanno confermato che appartengono addirittura a differenti famiglie.
Le prime tre specie di Gladiatori sono state classificate come segue: († indica specie ritenuta estinta)
Tuttavia altri esemplari sottoposti ad esami genetici hanno portato all'individuazione di parecchie nuove specie, rivedendo la classificazione iniziale e separandone gli appartenenti:
I Mantofasmidi (Mantophasmatodea) sono un ordine di insetti carnivori scoperto nel 2002, il primo nuovo ordine di insetti descritto dal 1914. Sono comunemente noti come Gladiatori.
I membri dell'ordine sono privi di ali anche da adulti. Hanno una certa somiglianza con le mantidi e i fasmidi, ma l'esame del DNA evidenzia la loro più stretta parentela con l'ordine Grylloblattodea. I primi appartenenti all'ordine identificati sono stati trovati in Namibia, Mantophasma zephyra e Mantophasma subsolana, e un fossile risalente a 45 milioni di anni fa, rinvenuto nell'ambra del Mar Baltico, Rhaptophasma kerneggeri.
Gli autori dell'articolo che descrive il nuovo ordine fanno notare che "Non si può categoricamente escludere, al momento, " che i due esemplari di Mantophasma rinvenuti fossero esemplari della stessa specie con elevato dimorfismo sessuale, ma lo ritenevano improbabile, vista la vasta separazione geografica degli esemplari. Studi successivi hanno confermato che appartengono addirittura a differenti famiglie.
Mantophasmatodea ialah suborder serangga karnivor Afrika yang dijumpai pada 2002 dalam famili Mantophasmatidae.[1] Ia biasanya dijumpai di barat Afrika Selatan dan Namibia (Brandberg Massif[1]).
Mantophasmatodea ialah suborder serangga karnivor Afrika yang dijumpai pada 2002 dalam famili Mantophasmatidae. Ia biasanya dijumpai di barat Afrika Selatan dan Namibia (Brandberg Massif[1]).
De Mantophasmatodea is een pas in 2002 beschreven orde van insecten, voorkomend in Afrika. De ontdekking van een geheel nieuwe orde van insecten, voor het eerst sinds 1914, baarde in entomologenkringen groot opzien[1]. De orde was al beschreven aan de hand van een 45 miljoen jaar oud exemplaar gevonden in barnsteen.
Op het eerste gezicht lijken de soorten op een dikke wandelende tak of een vleugelloze bidsprinkhaan, maar onderzoek wijst uit dat de orde afstamt van de in 1914 ontdekte orde Grylloblattodea. Ook deze orde stelde wetenschappers aanvankelijk voor een raadsel; de soorten lijken op een kruising tussen een krekel en een kakkerlak, zijn vleugelloos, nachtactief en leven in koele bergstreken, in tegenstelling tot bijna alle andere insecten.
In andere talen worden de soorten ook wel gladiatoren genoemd vanwege de zware bepantsering. Een andere gesignaleerde naam is heelwalkers, omdat levende exemplaren lopen zonder de tip van hun tarsus met arolium op het substraat te plaatsen.
Bij Zuid-Afrikaanse soorten komen de eitjes uit na de herfstregens. De larven ontwikkelen zich tijdensde wintermaanden en zijn in de lente (september/oktober) volwassen. Volwassen dieren leven maar een paar weken, waarin ze paren en eitjes leggen. De eieren overleven de droge zomermaanden in hun zeer taaie eierpakketten die worden gemaakt door zandkorrels met een taaie lijm samen te binden. Ieder pakket bevat circa een dozijn eieren en ieder vrouwtje kan verscheidene pakketten produceren. De eipakketten worden vrij oppervlakkig afgezet, vaak bij een graspol. De larven komen dan na de najaarsregens ongeveer in mei uit. In Namibië ontwikkelen de larven zich juist tijdens de natte zomermaanden.
De Mantophasmatodea zijn, voor zover ontdekt, uitsluitend carnivoor. Ze vangen met hun voor grijpen aangepaste voorpoten kleine insecten zoals stofluizen, vliegen en hemiptera. De ogen zijn groot en staan ver uit elkaar, zoals bij bidsprinkhanen, en de prooi wordt beslopen voor de aanval. De meeste Zuid-Afrikaanse soorten zijn nachtactief maar van sommige Namibische soorten (Sclerophasma) is dagactiviteit beschreven. Voor de paring signaleren de partners elkaar door met het achterlijf op de ondergrond te tikken. Vrouwtjes tikken langzamer dan mannetjes. Het mannetje beklimt het vrouwtje zeer snel, houdt zich met voor- en middenpoten aan haar vast en kromt zijn achterlijf in een S-bocht. De cerci van het mannetje pakken het achterlijf van het vrouwtje vast. Hierna wordt het (relatief zeer grote) copulatie-orgaan van het mannetje ingebracht. De paring duurt extreem lang, 1 tot 3 dagen. In gevangenschap worden de mannetjes na de paring vaak opgegeten, maar dit is mogelijk een effect van het samen in een kleine ruimte verblijven dat in de natuur niet optreedt. De insecten hebben zeer beweeglijke lichamen en kunnen het achterlijf helemaal naar voren krommen om zich te poetsen, wat ze frequent doen. Het arolium aan het eind van de tarsus, dat bij het lopen van de grond wordt gehouden, wordt zeer goed schoon gehouden. Er zijn duidelijke geslachtsverschillen: vrouwtjes zijn groter en dikker dan de mannetjes, en hebben een legboor; mannetjes hebben cerci. Verscheidene soorten hebben vrij sterk verschillend gekleurde vormen. Ze passen goed bij de plant waar ze op zitten.
Opmerkelijk is dat er lange tijd van de hele orde slechts twee soorten zijn beschreven, bovendien is het zeker niet uitgesloten dat het gaat om verschillende variaties van dezelfde soort, waardoor de orde maar één soort zou tellen. Tegenwoordig is er meer bekend over de groep[2],[3] en wordt de orde ingedeeld in dertien soorten, behorend tot 10 genera en drie families, als volgt;
De Mantophasmatodea is een pas in 2002 beschreven orde van insecten, voorkomend in Afrika. De ontdekking van een geheel nieuwe orde van insecten, voor het eerst sinds 1914, baarde in entomologenkringen groot opzien. De orde was al beschreven aan de hand van een 45 miljoen jaar oud exemplaar gevonden in barnsteen.
Op het eerste gezicht lijken de soorten op een dikke wandelende tak of een vleugelloze bidsprinkhaan, maar onderzoek wijst uit dat de orde afstamt van de in 1914 ontdekte orde Grylloblattodea. Ook deze orde stelde wetenschappers aanvankelijk voor een raadsel; de soorten lijken op een kruising tussen een krekel en een kakkerlak, zijn vleugelloos, nachtactief en leven in koele bergstreken, in tegenstelling tot bijna alle andere insecten.
In andere talen worden de soorten ook wel gladiatoren genoemd vanwege de zware bepantsering. Een andere gesignaleerde naam is heelwalkers, omdat levende exemplaren lopen zonder de tip van hun tarsus met arolium op het substraat te plaatsen.
Mantophasmatidae ligner en «blanding av» et pinnedyr (Phasmatodea), gresshoppe (Orthoptera) og en kneler (Mantodea). De lever i isolerte fjellområder i Afrika. De er cirka to centimeter lange, er rovinsekter og sekundært vingeløse.
Gruppen har ikke noe norsk navn, og er ikke funnet i Norge. På engelsk kalles de gladiators, men også mantophasmids, mantos eller heelwalkers.
Mantophasmatidae er middelstore, slanke insekter. Kroppen er sylindrisk, beina kraftige, gjerne noe piggete. Antennene er lange og tynne, munndelene bitende. Hodet er nokså rundet. Alle stadier er vingeløse. Når de går, holdes føttene oppoverbøyde, slik at de "går på hælene". Føttene har store fotlapper (arolia).
Mantophasmatodea lever i halv-tørre områder og er rovdyr som jakter på insekter og edderkopper. Under kurtisen kommuniserer hannen og hunnen ved hjelpa av vibrasjoner som overførest i bakken. I likhet med knelere legger hunnen eggene sine i en beskyttende eggkokong.
Ordenen Mantophasmatodea er nylig beskrevet (2002). Sist det ble «oppdaget» en ny insekt«orden» var i 1914, da jordlus (Zoraptera) ble oppdaget. Ordenen Mantophasmatodea er beskrevet av Klaus-Dieter Klass, han arbeidet da ved Københavns Universitet. Han hadde bare to eksemplarer til rådighet og kunne ikke da konkludere med om det var bare en art eller to arter. Idag er disse beskrevet som to arter: Mantophasma zephyra og M. subsolana.
Siden 2002 har man funnet en rekke arter, både nålevende og fossile. De nålevende artene finnes bare i Afrika, men fossiler kjennes spredt over mye av verden. En årsak til at denne forholdsvis artsrike gruppen har forblitt uoppdaget inntil 2002 kan være at disse insektene er helt vingeløse også som voksne, og dermed er blitt tatt for å være nymfer av spøkelsesinsekter eller kanskje knelere.
Systematisk er de plassert i Neoptera («nyvinger»), sammen med: grylloblattider (Notoptera), jordlus (Zoraptera), saksedyr (Dermaptera), spinnfotinger (Embioptera), steinfluer (Plecoptera), kakerlakker og termitter (Blattodea), knelere (Mantodea), gresshopper (Caelifera), vortebitere og sirisser (Ensifera) og spøkelsesinsekter (Phasmatodea). Etter de nyeste klassifikasjonene blir de plassert i ordenen Notoptera sammen med grylloblattidene (Grylloblattodea).
Noen ganger blir underfamiliene eller stammene hevet til egne familier.
Publikasjon med slekt, artsbeskrivelse og bilder. "Mantophasmatodea: a new insect order with extant members in the Afrotropics", av Klaus-D. Klass, Oliver Zompro, Niels P. Kristensen, og Joachim Adis. Science 296 (24 Mai 2002), 1456-1459.
Mantophasmatidae ligner en «blanding av» et pinnedyr (Phasmatodea), gresshoppe (Orthoptera) og en kneler (Mantodea). De lever i isolerte fjellområder i Afrika. De er cirka to centimeter lange, er rovinsekter og sekundært vingeløse.
Gruppen har ikke noe norsk navn, og er ikke funnet i Norge. På engelsk kalles de gladiators, men også mantophasmids, mantos eller heelwalkers.
Mantophasmatodea é uma ordem de insetos descoberta no ano de 2002 pelo entomólogo alemão Oliver Zompro, do Instituto Max Planck de Limnologia. Foram apelidados de gladiadores, devido à "armadura" que cobre estes insetos no estágio de ninfa.
Suas relações filogenéticas mais próximas podem ser com Grylloblattodea e/ou Phasmatodea, mas a evidência morfológica é ambígua.
Habitam o oeste da África do Sul e Namíbia (maciço de Brandberg). Porém, fósseis do Eoceno sugerem uma distribuição mais ampla no passado.
A ordem foi descrita inicialmente a partir de cinco espécimes vivos encontrados na Namíbia e Tanzânia (Mantophasma zephyra e M. subsolana) e de um espécime fóssil do âmbar proveniente de uma coleção da University of Hamburg (Alemanha) e retirado do Mar Báltico, datado de 45 milhões de anos (Rhaptophasma kerneggeri).
São indivíduos de difícil classificação, já que possuem uma mistura de características morfológicas de ordens diferentes. São facilmente confundidos com ninfas de louva-a-deus, apesar de não possuírem patas dianteiras raptoriais; diferem dos bichos-pau pelo hábito alimentar (são carnívoros, ao passo que os bichos-pau são herbívoros); não possuem apêndices especializados para pular como gafanhotos e grilos possuem, além de terem o órgão ovipositor e caracteres do tórax diferentes do que esses dois grupos.
Espécimes de Matophasmatodea já haviam sido coletados, montados e abrigados em coleções de museus há anos, porém eram classificados como ninfas de louva-a-deus. Em 1890, 5 indivíduos foram coletados por um museu sul-africano. Louis Albert Péringuey, taxonomista desse mesmo museu, examinou-os e chegou à conclusão de que eram de um novo gênero e espécie, mas não se sabe até hoje em que Ordem Louis os teria colocado, já que nunca foram formalmente classificados. Como consequência, foram engavetados juntos a outros louva-a-deus não identificados durante mais de 100 anos. No entanto, uma pesquisa recente redescobriu esses espécimes e os classificou corretamente após coletarem indivíduos vivos e chegarem a conclusão de que pertenciam a uma nova Ordem: Mantophasmatodea. Essa Ordem foi oficialmente descrita em 2002.
Mantophasmatodea podem ser facilmente confundidos com juvenis de louva-a-deus (ordem Mantodea), bicho-pau (ordem Phasmatodea), ou gafanhotos (ordem Orthoptera). Os adultos têm por volta de 2 a 3 centímetros de comprimento e são ápteros, ou seja, não possuem asas.
Superficialmente, eles se parecem com uma ninfa de louva-a-deus (que não tem asas nesse estágio), exceto pelo fato de não possuírem pernas raptoriais bem desenvolvidas e apresentarem antenas mais longas, com uma dobra terminal. A cabeça dirigida para baixo e o hábito alimentar os distinguem dos bichos-pau.
Mantophasmatodea não têm pernas traseiras saltatórias como a maioria dos gafanhotos e grilos, mas são tecnicamente separados de Orthoptera com base nos caracteres presentes no tórax e ovipositor. Sua notável semelhança com estágios juvenis de outras ordens de insetos é provavelmente o motivo pelo qual essa nova ordem foi negligenciada por muitos anos. Os espécimes vivos, no entanto, são facilmente reconhecidos pelo seu hábito de manter o último segmento do tarso (segmento mais distal da perna, ligado à tíbia, articulado, constituído por artículos denominados tarsômeros. Ver figura 3) e o arólio (estrutura eversível que auxilia a aderência do inseto ao substrato. Ver figura 4) no ar, sem entrar em contato com o substrato.
Possuem três pares de pernas, corpo e extremidades espinhosas (Ver figura 2). A cabeça é hipognata (peças bucais estão voltadas para baixo), triangular em aspecto anterior e com bordas arredondadas, e o aparelho bucal é do tipo mastigador. Possuem mandíbulas com dois ou três dentículos (dentes pequenos) em área molar e olhos proeminentes em forma de rim, além de duas antenas longas, filiformes, multissegmentadas e ocelos (estrutura localizada na face dorsal da cabeça, anteriormente, responsável pela captação de luz) ausentes.
O tórax dos insetos é dividido em três partes: protórax (1º segmento do tórax, ligado à cabeça, onde está inserido o primeiro par de pernas), mesotórax (2º segmento do tórax, onde se encontra o segundo par de pernas e o primeiro par de asas, quando presentes) e o metatórax (3º segmento do tórax, ligado ao abdome, onde estão situados o terceiro par de patas e o segundo par de asas, quando presentes). Em Mantophasmatodea, cada parte dessas é sobreposta à seguinte (Ver figura 2).
O protórax e o mesotórax são hexagonais na fase adulta. O protórax possui margens anteriores com dois grandes espinhos sub-lateralmente e dois menores submedialmente. As margens laterais possuem dois grandes espinhos medialmente e dois pequenos posteriormente. A margem posterior é sobreposta à margem anterior do mesotórax, com seis grandes espinhos. O mesotórax é tão longo quanto o protórax, com uma linha mais escura medialmente. Sua margem anterior fica oculta abaixo da margem posterior do protórax. A margem lateral possui um espinho anteriormente e um posteriormente. Há dois grandes espinhos adjacentes às margens medialmente. A margem posterior possui seis grandes espinhos. O metatórax é consideravelmente mais curto do que o mesotórax. A margem anterior não contém espinhos, e se encontra escondida abaixo da margem posterior do mesotórax. A margem lateral possui um espinho pequeno. As pernas são espinhosas, com garras dirigidas para fora.
As asas são totalmente ausentes e as coxas, alongadas. Tarso com 5 tarsômeros (Ver figura 3), sendo 4 basais com euplantulae (Ver figura 4), que são como “almofadas de calcanhar” ou "almofadas de fricção" especializadas que produzem tração quando pressionadas contra o substrato. Possuem um arólio (estruturas adesivas que aderem ao substrato quando ativadas por forças de tração, em forma de almofada, entre as garras ou unhas de alguns insetos. Ver figura 4) pré-tarsal muito grande, com fileiras de cerdas longas.
Os segmentos abdominais vão aumentando do I ao VI e diminuindo do VII ao VIII, em comprimento e largura. O segmento I possui uma fileira de quatro grandes espinhos posteriormente. Dos segmentos II ao VI há quatro grandes espinhos posteriores e um grande espinho sub-medial, que vão diminuindo em tamanho nos seguintes segmentos.[1]
As ninfas desses insetos são menores, mas as proporções do corpo e extremidades não mostram notável diferenças para os adultos. Os espinhos nas extremidades e no corpo não são produzidos nos estágios iniciais de ninfas e aumentam de tamanho a cada muda. No estágio anterior à maturidade, os espinhos são quase produzidos como nos adultos. O tórax é mais trapezoidal entre as ninfas jovens e as quase adultas; a forma hexagonal torna-se distinta nas últimas quatro mudas. Nos machos, a furca do cerco (apêndice unitário ou em par, localizado no final do abdome, normalmente com função sensorial) torna-se visível nas três etapas anteriores à maturidade.
As diferenças mais óbvias entre os sexos estão na estrutura da genitália externa. A fêmea tem um ovipositor complicado, enquanto o macho tem estruturas fálicas internas e cercos bem desenvolvidos, que são usados como cláspers (estrutura em insetos machos usada para segurar a fêmea durante a cópula). O abdômen feminino é mais largo no meio (onde os ovários estão situados) em contraste com o do macho, que é mais largo perto da ponta. Os machos são consideravelmente menores e sempre mais delgados que as fêmeas.
Ambos os sexos possuem um arólio[2] muito grande no pré-tarso de todas as pernas, que se encontram, junto ao 5º tarsômero, em posição ereta (virados para cima e para fora do substrato); esta posição altamente característica é bastante singular entre os insetos. Estudos demonstraram que os arólios raramente são usados para caminhar e não são necessários para produzir, detectar ou responder a sinais de comunicação vibracional. Observa-se o uso do arólio quando é necessária força de adesão adicional, ou seja, para aderir a superfícies lisas, estabilizar sua posição após o pouso ou no manuseio de grandes presas. A adesão eficaz é provida por secreções produzidas em glândulas epiteliais existentes nessas estruturas[3]. A produção de secreção é tipicamente consumidora de energia, o que pode ser uma razão para manter o arólio em uma posição ascendente quando não estiver em uso.
Várias espécies exibem polimorfismo cromático com espécimes na mesma população, variando dramaticamente na cor. Por exemplo, a população de Austrophasma caledonensis (África do Sul) contém espécimes que variam de marrom a verde e branco a verde, e as populações de Austrophasma gansbaaiensis e Lobophasma redelinghuysensis podem ter morfos verdes e marrons. Há excelente correspondência de substrato, já que as espécies com morfos verdes ocupam a vegetação mais esverdeada como pradarias, e as formas cinzentas ou pardas ocorrem em áreas mais áridas. Tanto machos como fêmeas exibem todos os morfos de cor. A camuflagem é importante para esses pequenos predadores, que são vulneráveis ao ataque de várias aves, lagartos e outros insetos que ocorrem no mesmo microhabitat.
São insetos carnívoros tanto com hábito noturno como diurno, dependendo da espécie. Espécies sul-africanas são noturnas, enquanto as da Namíbia são diurnas.
Esse grupo está presente em micro habitats com grande densidade de artrópodes. Enquanto não estão no seu período ativo (de procura de alimentos) ficam escondidos em rochas e vegetações rasteiras (onde se camuflam muito bem para impedir que sejam predados), acenando suas antenas continuamente de maneira similar a baratas, ou seja, ambas antenas se movem alternadamente para cima e para baixo. Já a cintilação da antena foi observada em contato com um parceiro sexual em potencial ou com uma presa. Esse comportamento indica uso intensivo de sinais químicos.
Os chamados gladiadores caçam presas de diversos tipos, que podem variar desde moscas, baratas, grilos, pequenas mariposas, aranhas até traças e animais tão grandes quanto eles. Podem até mesmo praticar canibalismo. Eles utilizam o primeiro par de pernas, espessas e com espinhos, para lutar com as suas presas e capturá-las. Quando a sua presa é maior, pode segurá-la ao mesmo tempo com o seu segundo par de pernas, também portador de espinhos (gafanhotos carnívoros utilizam uma técnica de caça com os primeiros dois pares de pernas de maneira parecida). Quando caçam moscas, atacam primeiramente seus pescoços com fortes mordidas e devoram suas cabeças antes de qualquer outra parte do corpo. Eles devoram suas presas por inteiro, evitando apenas as asas e os apêndices.
Todas as espécies de Mantophasmatodea exibem forte dimorfismo sexual na estrutura genital externa[4], e os machos são, em média, menores e mais delgados em comparação às fêmeas. O sistema reprodutor masculino inclui testículos, ducto deferente, vesículas seminais e glândulas acessórias[5]. Dependendo da espécie, fêmeas grávidas têm de 8 a 15 ovos por ovário, que são rodeados por uma fina camada de tecido e tipicamente ovipositados em um único envoltório. O peso da fêmea aumenta notavelmente durante a maturação dos ovos.
As fêmeas ovipositam e produzem envoltórios formados por areia e um líquido secretado para proteger os ovos. Esses envoltórios endurecem devido à areia incorporada a eles e são colocados superficialmente (0,5 a 2 cm de profundidade) em solo arenoso. Os ovos exibem um arranjo vertical regular semelhante ao de garrafas em uma caixa de cerveja. Não é comum que espécies de Mantophasmatodea depositem ovos estéreis, diferentemente do que ocorre nas espécies de louva-a-deus[6].
Além da influência direta das chuvas no desenvolvimento dos ovos, não há informações sobre quais fatores adicionais induzem o fim da dormência após o período seco.
Ambos os sexos usam chamadas vibracionais únicas, que são produzidas tocando-se o abdômen no substrato para localização e reconhecimento de posição.[7] A placa subgenital masculina tem um processo semicircular que temporariamente entra em contato com a superfície durante a percussão. As fêmeas não desenvolvem este processo abdominal e batem com a parte média do ventre. As chamadas femininas são pulsos repetidos únicos[8], enquanto as chamadas masculinas são pulsações mais complexas que provavelmente contêm codificação para reconhecimento de espécies.
Se mantido em gaiolas espaçosas, o acasalamento em espécies de Austrophasmatidae começa principalmente à tarde ou à noite. Em contraste, o acasalamento de vários outros espécimes foi observado a qualquer hora do dia.
Eberhard e Picker [7] hipotetizaram que os machos eram atraídos quimicamente através de feromônios femininos por um longo alcance e através de comunicação vibracional contínua. No entanto, mesmo que a comunicação vibracional faça parte do comportamento sexual, não é um comportamento obrigatório para localizar um parceiro sexual em experimentos observados em laboratório. Parceiros sexuais pareciam notar a presença um do outro a aproximadamente 8 a 10 cm de distância. À medida que se aproximavam, ocorria uma rápida vibração de suas antenas, que indica comunicação sexual mediada por odor. Na maioria dos casos, as antenas não contatavam diretamente o parceiro[9], mas ocasionalmente, havia contato.
Foi frequentemente observado os machos movendo seu abdômen para cima e para baixo, enquanto as fêmeas se aproximavam deles ou batiam continuamente seus abdomens na superfície.
Em um caso observado, uma fêmea do Hemilobophasma montaguense caminhava de um lado para o outro na frente de um macho. De repente, a fêmea parou e moveu seu abdome para cima e, imediatamente, o macho se aproximou e montou. Os machos montam rapidamente. Durante a cópula, eles seguram as fêmeas com suas pernas dianteiras e médias. Logo após a montagem, eles retêm seu arólio para cima.[7]. Para a cópula, estendem seu abdômen para o lado direito das fêmeas, formando um “s”, enquanto elas projetam seu abdome para cima. Os cercos dos machos são usados como cláspers para aproximar a genitália de ambos. A grande genitália masculina evagina e se insere na vagina. Durante o acasalamento prolongado, os machos permanecem montados, independentemente do comportamento da fêmea. Durante a cópula, foi observado fêmeas caminhando, perseguindo presas e excretando[7] Mesmo que uma fêmea caísse, o macho permanecia sentado em seu abdome. Ocasionalmente, foram encontrados machos montados em fêmeas mortas.
Os machos geralmente parecem estar em risco de ataque pela fêmea, como indicado pela sua rápida montagem. Zompro et al[1] relataram que os machos de Mantophasma kudubergense recuaram pulando para longe se as fêmeas parecessem agitadas após a montagem.
Os elementos de comportamento sexual, tais como percussão, antenas piscando por sinais químicos e contato com antenas, podem ser interpretados como comportamento de reconhecimento de espécie[7] ou comportamento de corte para reduzir ataques femininos; os elementos podem estar envolvidos em ambos os comportamentos.
Foi observada uma substância gelatinosa semilíquida entre as estruturas genitais externas de machos e fêmeas durante a última fase da cópula, que foi assumida como uma substância liberada pelo macho e que era um tipo de plugue de acasalamento, e não um espermatóforo.
Em cativeiro, as fêmeas em cópula eram regularmente observadas caçando e alimentando-se de insetos. Portanto, os custos do acasalamento podem ser baixos para as fêmeas. Em contraste, os machos não comem durante a cópula, perdendo assim uma quantidade significativa de peso. Assume-se que um curto período de inanição é um fenômeno natural em Mantophasmatodea. Além da fome e desidratação, a transferência de quantidades substanciais de proteínas e líquidos dos machos para as fêmeas também deve ser considerada.
A ordem Mantophasmatodea está inserida na superordem Polyneoptera e portanto são hemimetábolos, modo de desenvolvimento que passa por três fases distintas: o ovo, a ninfa e o estágio adulto ou imago. Os Mantophasmatodea se reproduzem uma vez por ano.
As informações a respeito da cópula desse animal ainda são muito rasas e não foram descritas com precisão. Após a fecundação, as fêmeas depositam os ovos rapidamente caso haja solo árido disponível, aproximadamente 30 capsulas com ovos são depositadas por fêmea, cada uma delas com um grande número de ovos fecundados dentro, aproximadamente de trinta a cinquenta ovos por vagem[10].
Os ovos entram em fase de eclosão apenas na estação chuvosa. Diversos testes foram realizados expondo os ovos à diversas variações climáticas e nenhuma delas induziu a eclosão, exceto as que simulavam a estação chuvosa[11]. Devido à sua alta resistência, os ovos podem apresentar estado de dormência e sobrevivem por pelo menos dois anos após a oviposição, algo em comum com uma espécie da ordem Orthoptera[12]. Aproximadamente depois de um ano os ovos passam pela estação chuvosa e as ninfas eclodem, atingindo a idade adulta depois de três a cinco meses.[9] Como após as ecdises a exúvia é consumida pelo animal, ainda não se sabe por quantas mudas o animal passa até atingir o estado adulto, ou seja, até atingir o estado de desenvolvimento pleno dos órgãos reprodutivos.
Os adultos vivem em média cinco meses e portanto passam por um período de reprodução. As fêmeas costumam viver por mais tempo e podem realizar duas reproduções em um mesmo ano se condições de muita chuva se manterem constantes.Ainda não há informações disponíveis sobre fatores de mortalidade, como predação e parasitismo,pois devido a recente descoberta do grupo, os estudos em campo ainda não foram realizados. Supõe-se que a camuflagem seja importante para esses pequenos predadores, que provavelmente são vulneráveis ao ataque de pássaros, lagartos e insetos carnívoros presentes no mesmo hábitat. O comportamento de fuga, isto é, saltar de um arbusto, não é uma característica dos insetos gladiadores.
São espécies endêmicas. Representantes do grupo foram encontrados na Namíbia (família: Mantophasmatidae; Gênero: Tyrannophasma; Gênero: Praedatophasma), Tanzânia (Família: Tanzaniophasmatidae) e nas regiões norte e oeste da Cidade do Cabo, na África do sul (Família: Austrophasmatidae).
Também foi encontrado um gênero já extinto chamado Rhaptophasma, em âmbar. Os fósseis são de aproximadamente 45 milhões de anos (época do eoceno) e foram localizados na região do Mar Báltico e Península Escandinávia, na Europa.
A recente descoberta dessa ordem[1] e a quantidade baixa de espécies conhecidas causa problemas na classificação baseada em características morfológicas. Entretanto baseado em estudos moleculares recentes foi possível classificá-lo como grupo irmão de Gryllobattodea[13] e os dois grupos juntos formam a ordem maior Notoptera [14]. Os Mantophasmatodea estão contidos na subclasse Polyneoptera, com desenvolvimento hemimetábolo, não sofrendo grandes mudanças na forma do corpo e comportamento ao longo de sua vida. A subclasse Polyneoptera contém ordens com diversas perdas secundárias de aparelhos morfológicos especializados como as asas, condição que possibilita o desenvolvimento de diversas hipóteses filogenéticas. Seu nome é uma junção dos nomes Mantodea e Phasmatodea, grupos presentes na mesma subclasse, devido sua similaridade morfológica.
Com o baixo número de espécies catalogadas os insetos gladiadores possuem poucas famílias e gêneros, dificultando a classificação dentro da ordem. Ao todo atualmente foram descobertas quatorze espécies desse animal, sendo colocadas em onze gêneros e quatro famílias[15]. Estudos mais atuais revelam que há provavelmente muitas espécies não descobertas e com isso novas classificações serão criadas.
.jpg)
|primeiro3= at position 3 (ajuda) |titulo= at position 30 (ajuda) Mantophasmatodea é uma ordem de insetos descoberta no ano de 2002 pelo entomólogo alemão Oliver Zompro, do Instituto Max Planck de Limnologia. Foram apelidados de gladiadores, devido à "armadura" que cobre estes insetos no estágio de ninfa.
Suas relações filogenéticas mais próximas podem ser com Grylloblattodea e/ou Phasmatodea, mas a evidência morfológica é ambígua.
Habitam o oeste da África do Sul e Namíbia (maciço de Brandberg). Porém, fósseis do Eoceno sugerem uma distribuição mais ampla no passado.
A ordem foi descrita inicialmente a partir de cinco espécimes vivos encontrados na Namíbia e Tanzânia (Mantophasma zephyra e M. subsolana) e de um espécime fóssil do âmbar proveniente de uma coleção da University of Hamburg (Alemanha) e retirado do Mar Báltico, datado de 45 milhões de anos (Rhaptophasma kerneggeri).
Austrophasmatidae
Mantophasmatidae
Tanzaniophasmatidae
Bogomolkasti paličnjaki (znanstveno ime Mantophasmatodea) so red afriških mesojedih žuželk. Odkrili so ga šele leta 2002 in je tako prvi novoodkriti red po letu 1914. Žuželke tega reda so endemiti zahodnega dela Republike Južne Afrike in Namibije, po fosilnih ostankih iz eocena pa sklepajo na širši areal v preteklosti.
Člani reda so brez kril tudi kot odrasle živali, zato jih je razmeroma težko razpoznati. Spominjajo na kombinacijo bogomolk in paličnjakov, molekularni podatki pa kažejo, da so najbolj sorodni paličnjakom in enako skrivnostnemu redu griloblatoidov.[1] Prvotni opis temelji na živih primerkih iz Namibije (Mantophasma zephyra in M. subsolana) ter pred 45 leti najdenemu primerku iz baltskega jantarja (Rhaptophasma kerneggeri).
Prve tri primerke gladiatorjev so razvrstili takole:
Po preučitvi večjega števila primerkov in genetskih raziskavah pa so opisali še druge vrste in jih razdelili v tri družine:
Bogomolkasti paličnjaki (znanstveno ime Mantophasmatodea) so red afriških mesojedih žuželk. Odkrili so ga šele leta 2002 in je tako prvi novoodkriti red po letu 1914. Žuželke tega reda so endemiti zahodnega dela Republike Južne Afrike in Namibije, po fosilnih ostankih iz eocena pa sklepajo na širši areal v preteklosti.
Člani reda so brez kril tudi kot odrasle živali, zato jih je razmeroma težko razpoznati. Spominjajo na kombinacijo bogomolk in paličnjakov, molekularni podatki pa kažejo, da so najbolj sorodni paličnjakom in enako skrivnostnemu redu griloblatoidov. Prvotni opis temelji na živih primerkih iz Namibije (Mantophasma zephyra in M. subsolana) ter pred 45 leti najdenemu primerku iz baltskega jantarja (Rhaptophasma kerneggeri).
Mantophasmatodea Zompro, Klass, Kristensen, Adis, 2002
Синонимы
Mantophasmatodea (лат.) — подотряд африканских хищных насекомых, открытый в 2002 году. Вначале был выделен как новый отряд, но благодаря исследованиям митохондриальной ДНК в 2006 году было выявлено сходство с отрядом тараканосверчков[2], с которыми мантофазматид объединили в отряд Notoptera.
Мантофазматид называют также «гладиаторами» из-за их способа охоты: хищник подтягивает жертву крючками на передних ногах и умерщвляет ротовым аппаратом.
Представители подотряда лишены крыльев даже во взрослом состоянии, что усложняет их определение. Мантофазматиды выглядят как помесь богомола и палочника. Гладиаторы были первоначально описаны по старым музейным экспонатам, найденным в Намибии (Mantophasma zephyrum) и Танзании (M. subsolanum), а также по инклюзам балтийского янтаря (Raptophasma kerneggeri) возрастом 45 млн лет.
Живые представители были найдены в Намибии международной экспедицией в 2002 году. Tyrannophasma gladiator была найдена на массиве Брандберг, а Mantophasma zephyrum в горах Эронго[3].
Мантофазматиды встречаются в относительно сухих местообитаниях с сезонными дождями. Обычно держатся в куртинках травянистой, реже кустарниковой растительности. Большинство видов ведут ночной образ жизни, но среди намибийских видов есть и дневные. Некоторые виды прячутся в щелях скальных пород.
Наиболее поздняя классификация[4] различает многочисленные роды, включая вымершие. К августу 2013 года учёными описано 23 вида, включая 6 ископаемых видов (Zhang, 2013)[5].
Основные и incertae sedis
Некоторые подсемейства и трибы готовы получить статус семейства.
|quotes= (справка) Mantophasmatodea (лат.) — подотряд африканских хищных насекомых, открытый в 2002 году. Вначале был выделен как новый отряд, но благодаря исследованиям митохондриальной ДНК в 2006 году было выявлено сходство с отрядом тараканосверчков, с которыми мантофазматид объединили в отряд Notoptera.
Мантофазматид называют также «гладиаторами» из-за их способа охоты: хищник подтягивает жертву крючками на передних ногах и умерщвляет ротовым аппаратом.
Представители подотряда лишены крыльев даже во взрослом состоянии, что усложняет их определение. Мантофазматиды выглядят как помесь богомола и палочника. Гладиаторы были первоначально описаны по старым музейным экспонатам, найденным в Намибии (Mantophasma zephyrum) и Танзании (M. subsolanum), а также по инклюзам балтийского янтаря (Raptophasma kerneggeri) возрастом 45 млн лет.
Живые представители были найдены в Намибии международной экспедицией в 2002 году. Tyrannophasma gladiator была найдена на массиве Брандберг, а Mantophasma zephyrum в горах Эронго.
Мантофазматиды встречаются в относительно сухих местообитаниях с сезонными дождями. Обычно держатся в куртинках травянистой, реже кустарниковой растительности. Большинство видов ведут ночной образ жизни, но среди намибийских видов есть и дневные. Некоторые виды прячутся в щелях скальных пород.
螳䗛是螳䗛目下的肉食性昆蟲。螳䗛目下只有一個螳䗛科。[1]它們是南非西部及納米比亞的特有種[2]，但從始新世的化石紀錄可見，它們原有更廣的分佈。
螳䗛沒有翅膀。它們的外觀像螳螂及竹節蟲的混合體，所以舊稱「螳螂竹节虫」。從分子分析證據顯示它們的最近親是蛩蠊。[3]它們最初是根據在納米比亞及坦桑尼亞的標本描述的。
以下是螳䗛的分類：[4]
螳䗛是螳䗛目下的肉食性昆蟲。螳䗛目下只有一個螳䗛科。它們是南非西部及納米比亞的特有種，但從始新世的化石紀錄可見，它們原有更廣的分佈。
螳䗛沒有翅膀。它們的外觀像螳螂及竹節蟲的混合體，所以舊稱「螳螂竹节虫」。從分子分析證據顯示它們的最近親是蛩蠊。它們最初是根據在納米比亞及坦桑尼亞的標本描述的。
マントファスマ、またはカカトアルキは、節足動物門 昆虫綱マントファスマ目（またはカカトアルキ目、踵行目）に属する昆虫の総称。
2001年に、ドイツのOliver Zomproらは、琥珀の中から発見した化石個体を調べて、最初のマントファスマ類の昆虫を新種として発表した。その後、同じ特徴を持つ昆虫が、20世紀初頭に生きている状態で採集され、既にフンボルト博物館に未同定ナナフシ類の標本として保存されていることがわかった。それらの昆虫の特徴は、従来のどのグループとも異なっていたことから、マントファスマ目 (Mantophasmatodea Klass, Zompro, Kristensen and Adis, 2002) が、昆虫綱に属する31番目の目（もく）として、2002年に新たに記載された。
ガロアムシ目（非翅目）と近縁である。それぞれをガロアムシ亜目 (Grylloblattodea) ・マントファスマ亜目とし、あわせて非翅目 (Notoptera) とすることがある。
現在までに知られている種は3科8属。
始新世のバルチック・アンバー（約4,500万年前の琥珀）から発見された。
マントファスマ、またはカカトアルキは、節足動物門 昆虫綱マントファスマ目（またはカカトアルキ目、踵行目）に属する昆虫の総称。
2001年に、ドイツのOliver Zomproらは、琥珀の中から発見した化石個体を調べて、最初のマントファスマ類の昆虫を新種として発表した。その後、同じ特徴を持つ昆虫が、20世紀初頭に生きている状態で採集され、既にフンボルト博物館に未同定ナナフシ類の標本として保存されていることがわかった。それらの昆虫の特徴は、従来のどのグループとも異なっていたことから、マントファスマ目 (Mantophasmatodea Klass, Zompro, Kristensen and Adis, 2002) が、昆虫綱に属する31番目の目（もく）として、2002年に新たに記載された。
ガロアムシ目（非翅目）と近縁である。それぞれをガロアムシ亜目 (Grylloblattodea) ・マントファスマ亜目とし、あわせて非翅目 (Notoptera) とすることがある。
