nomes no trilho de navegação
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brân dorchog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: brain torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Corvus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Collared crow. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r brân dorchog yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus
.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brân dorchog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: brain torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Corvus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Collared crow. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.
The collared crow (Corvus torquatus), also known as the ring-necked crow or white-collared crow, is a member of the family Corvidae native to China and north of Vietnam.
It is about 52–55 cm in length—the same size or slightly larger than the carrion crow (C. corone), with proportionately slightly longer wings, tail and bill. A sleek and handsome bird, it has glossy black plumage except for the back of the neck, upper back (mantle), and a broad band around the lower breast that is white. The bill, legs and feet are black.
It sometimes flies with its feet hanging down below the body in a characteristically "lazy" way.
The voice is a loud "kaaar" repeated several times with other slight variations on it to suit the occasion. It also like many other corvids, utters strange clipping and clicking sounds during its head bowing display to another bird.
The range of this species is essentially China, covering large areas of the country though not further north than Beijing. It occurs in plains and low lying river valleys in fairly open country and cultivated regions and is a common sight in paddy fields. It tends to avoid large towns and cities and is predominantly a rural species.
Food is sought mainly on the ground where a large range of items are taken, such as insects, mollusks and other invertebrates (even from shallow water), grains, especially rice and it also searches among refuse for suitable food items left by humans. It appears to take less carrion than other species but will if the opportunity arises, and will also take eggs and nestlings.
The nest is usually in a tree and is plastered with mud. There are usually 3–4 eggs laid.
It was formerly classified as a Species of Least Concern by the IUCN.[2] But new research has shown it to be rarer than it was believed. It was uplisted to Near Threatened status in 2008[3] and Vulnerable in 2018.[2]
The collared crow (Corvus torquatus), also known as the ring-necked crow or white-collared crow, is a member of the family Corvidae native to China and north of Vietnam.
La Kolumkorvo (Corvus torquatus), konata ankaŭ kiel Ringkola korvo aŭ Blankkola korvo, estas birdospecio de la familio de korvedoj kaj el la tipa genro Corvus el la ordo de paserinoj, kiu estas indiĝena de Ĉinio.
Ĝi estas ĉirkaŭ samgranda aŭ iomete pli granda (52-55 cm longa) kiom la Nigra korniko (C. corone), kun proporcie pli longaj flugiloj, vosto kaj beko. Temas pri brila kaj bela birdo, kiu havas brilnigran plumaron escepte ĉe malantaŭa kolo, supra dorso kaj larĝa strio ĉirkaŭ la malsupra brusto kio estas blankecaj. La beko, gamboj kaj piedoj estas nigraj.
Ĝi ofte flugas havante siajn piedojn pendite sube laŭ karaktera senĝena stilo.
La voĉo estas laŭta "kaaar" ripetita kelkajn fojojn kun aliaj etaj variadoj laŭ la okazo. Kiel aliaj multaj korvedoj, krias strangajn klaksonojn dum kapinklino kiel saluto al alia birdo.
La teritorio de tiu specio estas ĉefe Ĉinio, kovrante grandajn areojn de la lando kvankam ne multe pli norde ol Pekino. Ĝi loĝas en ebenaĵoj kaj malaltaj rivervaloj en tre malferma kamparo kaj kultivejaj regionoj kaj estas komuna en rizkampoj. Ĝi kutime evitas grandajn urbojn kaj estas ĉefe rura specio.
Manĝojn ĝi trovas ĉefe surgrunde kie oni prenas ampleksan gamon de eroj, kiel insektoj, moluskoj kaj aliaj senvertebruloj (eĉ el malprofunda akvo), greno, ĉefe rizo kaj ĝi serĉas ankaŭ inter homaj restaĵoj. Ĝi ŝajne prenas malpli da kadavraĵo ol aliaj specioj, sed se estas tiu oportuno tion faras kaj prenas ankaŭ ovojn kaj birdidojn.
La nesto estas kutime en arbo kaj estas kovrita el koto. La ino demetas kutime 3-4 ovojn.
Ĝi estis iam klasita kiel Specio Malplej Zorgiga de la IUCN[1]. Sed novaj priserĉado montris, ke estas pli rara ol oni supozis. Sekve, ĝi estis listita kiel Preskaŭ Minacata en 2008[2].
La Kolumkorvo (Corvus torquatus), konata ankaŭ kiel Ringkola korvo aŭ Blankkola korvo, estas birdospecio de la familio de korvedoj kaj el la tipa genro Corvus el la ordo de paserinoj, kiu estas indiĝena de Ĉinio.
El cuervo acollardo (Corvus torquatus)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae nativa de Asia Oriental. Se encuentra en China, Taiwán y el norte de Vietnam.
Mide unos 52 a 55 cm de largo. Sus alas cola y pico son algo mayores que las del Corvus corone. Es un ave esbelta y elegante, posee un plumaje negro lustroso excepto en la parte posterior del cuello, parte superior de la espalda y una ancha banda alrededor de la parte baja del pecho que son blancos. Su pico y patas son negros.
A veces vuela con sus patas colgando en un estilo despreocupado y "perezoso".
Habita en China, se la encuera en grandes zonas del país aunque en latitudes no superiores a Pekín. Se la observa en planicies y valles de ríos de planicie en terreno abierto y regiones cultivadas y es común observarla en arrozales. Tiende a evitar las grandes ciudades, siendo una especie predominantemente rural.
Se procura alimentos a nivel del suelo, donde captura insectos, moluscos y otros invertebrados (aun en aguas poco profundas), granos, especialmente arroz y también busca entre la basura. Parece que consume menos carroña que otras especies, pero si la oportunidad se presenta lo hará, y también consumirá huevos y pichones.
Construye su nido por lo general en un árbol y lo recubre con barro. Su puesta es de 3 a 4 huevos.
Anteriormente el UICN la consideraba una especie bajo preocupación menor.[3] Pero nuevos estudios han concluido que es una especie más rara que lo que se había pensado. Por lo tanto en el 2008 fue clasificada como una especie casi amenazada.[4]
El cuervo acollardo (Corvus torquatus) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae nativa de Asia Oriental. Se encuentra en China, Taiwán y el norte de Vietnam.
Kiinanvaris (Corvus pectoralis), myös C. torquatus, on varisten heimoon kuuluva aasialainen varpuslintu. Sen esiintymisalue käsittää osan Kiinaa ja Pohjois-Vietnamia. Se luokitellaan vaarantuneeksi.[1] John Gould kuvaili lajin holotyypin Kiinasta vuonna 1830.[2]
Kiinanvaris (Corvus pectoralis), myös C. torquatus, on varisten heimoon kuuluva aasialainen varpuslintu. Sen esiintymisalue käsittää osan Kiinaa ja Pohjois-Vietnamia. Se luokitellaan vaarantuneeksi. John Gould kuvaili lajin holotyypin Kiinasta vuonna 1830.
Le Corbeau à collier (Corvus torquatus), également connu sous les noms de Corbeau à col blanc ou Corbeau Théofan-Marie, est une espèce d'oiseaux de la famille des Corvidés et originaire de la Chine et du nord du Vietnam. Du fait de son comportement charognard, ce corbeau a aujourd'hui une mauvaise réputation en Chine.
Dans sa description originale[3], l'auteur indique que cet oiseau noir avec un large collier gris à l'arrière du cou et présente une ceinture blanche sur le thorax. Son ventre est noir.
Le Corbeau à collier (Corvus torquatus), également connu sous les noms de Corbeau à col blanc ou Corbeau Théofan-Marie, est une espèce d'oiseaux de la famille des Corvidés et originaire de la Chine et du nord du Vietnam. Du fait de son comportement charognard, ce corbeau a aujourd'hui une mauvaise réputation en Chine.
Il corvo dal collare o cornacchia dal collare (Corvus torquatus Lesson, 1831) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae[2].
Il nome scientifico della specie, torquatus, deriva dal latino e signfica "che indossa la torque", in riferimento alla livrea di questi uccelli.
Misura 50-55 cm di lunghezza, per 347-512 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e slanciato, muniti di piccola testa ovale e allungata, becco lungo, relativamente sottile (se paragonato a quello di altre specie di corvo), conico e lievemente ricurvo verso il basso, collo robusto, ali lunghe e digitate, zampe forti e lunghe e lunga coda dall'estremità arrotondata.
Il piumaggio si presenta di colore nero su tutto il corpo, lucido e con sfumature metalliche verdi o purpuree ben evidenti quando l'animale è nella luce diretta: come intuibile sia dal nome comune che dal nome scientifico della specie la nuca, il collo, la parte superiore del dorso, l'area scapolare e la parte inferiore del petto sono di colore bianco crema, a formare una sorta di largo collare.
I due sessi sono del tutto simili nella colorazione.
Il becco è nero, mentre le zampe sono di colore grigio-nerastro: gli occhi sono invece di colore bruno scuro.
Il corvo dal collare è un uccello dalle abitudini di vita diurne e moderatamente sociali, che vive in coppie o in gruppetti e passa la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo al suolo: durante il giorno, i gruppi possono frazionarsi in singole unità, coppie o gruppetti di consistenza numerica inferiore, i quali si riuniscono verso sera fra i rami di un albero, dove poter passare la notte al riparo dalle intemperie e da eventuali predatori.
Il volo di questi uccelli è caratteristico perché essi tendono a mantenere le zampe penzoloni durante questo, anziché ritirarle vicino al corpo.
Il richiamo del corvo dal collare è un potente ed aspro gracchio, talvolta ripetuto due volte di fila, più o meno forte a seconda dell'eccitazione dell'animale: questi uccelli, inoltre, comunicano fra loro anche mediante la postura del corpo (schiocchi il becco, testa che annuisce, corpo puntato in avanti).
Si tratta di uccelli onnivori, che si nutrono al suolo o nell'acqua bassa sulle rive dei fiumi: il loro cibo è rappresentato soprattutto da insetti, molluschi ed altri invertebrati, nonché da semi e granaglie (soprattutto riso), bacche e frutta. Rispetto ad altre specie di corvo, il corvo dal collare è meno saprofago e si ciba molto sporadicamente di carcasse, così come è raro che questi uccelli depredino i nidi o che frughino nell'immondizia o frequentino le discariche.
La stagione riproduttiva comincia in febbraio[3]: si tratta di uccelli monogami, le cui coppie collaborano nella costruzione del nido (una struttura a coppa costruita con rametti intrecciati, foderata internamente di fibre vegetali, piumino e pelame e rinforzata esternamente con applicazioni di fango, posizionata generalmente su un albero solitario), nella cova (con la femmina che incuba materialmente le 3-4 uova per circa 19 giorni ed il maschio che nel frattempo la imbecca e la difende da eventuali intrusi) e nell'allevamento della prole.
Il corvo dal collare vive lungo la fascia costiera della Cina e del Vietnam centro-settentrionale, occupando un areale che si estende dal sud-ovest del Liaoning all'Annam centrale e verso l'interno fino allo Shaanxi e al Gansu sud-orientale a nord e allo Yunnan e al Sichuan a sud: la specie vive anche ad Hainan e a Kinmen, mentre è assente da Taiwan.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree pianeggianti con presenza di ampie aree erbose o coltivate, alternate con alberi isolati o macchie alberate poco estese dove passare la notte e nidificare: il corvo dal collare predilige gli ambienti rurali in prossimità dei corsi d'acqua[3] e le risaie, mentre evita le aree urbane.
Il corvo dal collare o cornacchia dal collare (Corvus torquatus Lesson, 1831) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae.
De halsbandkraai (Corvus torquatus, synoniem: Corvus pectoralis) behoort tot de familie van de kraaiachtigen.
Kinakråke (Corvus pectoralis) er en monotypisk art i kråkefamilien som er endemisk for Kina og Vietnam i Øst-Asia. Arten regnes som nær truet på IUCNs rødliste.[2] BirdLife International har estimert den totale populasjonen til omkring 15 000–30 000 individer, med en nedadgående trend som følge av økende bruk av pesticider i landbruket.[2]
Arten regnes som søsterarten til svartkråke (C. corone),[3] men nyere fylogenetiske beviser indikerer at kinakråke kanskje bør nedgraderes til en underart av svartkråke.[4] Mer forskning er imidlertid nødvendig for å fastslå dette med større nøyaktighet.[3] Kinakråke og svartkråke er nærmest beslektet med amerikakråke (C. brachyrhynchos) og muslingkråke (C. caurinus).[3]
Det hersker en viss uenighet om det vitenskapelige navnet. HBW Alive og BirdLife International bruker C. pectoralis Gould, 1836, mens andre bruker C. torquatus Lesson, 1831. Sistnevnte er forsøkt brukt som et senior homonym, men har i prinsippet vært okkupert. C. torquatus Bechstein, 1791 gjør nemlig C. torquatus Lesson, 1831 til et junior homonym, men det er uklart om det har vært benyttet på et nivå som gir slik presedens. Debatten går derfor om det kan benyttes som et senior homonym eller ikke, men spørsmålet er ikke avklart. Avgjørelsen blir tatt av International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN) og publisert i Bulletin of Zoological Nomenclature (BZN) når debatten er ferdig.[5][3]
Kinakråke minner om svartkråke, men er hvit i nakken og i et bredt halvmåneformet bånd fra nakken og rundt brystet. De hvite fjærene har grå base. Arten er såvidt lenger enn svartkråkas nominatform, men litt slankere bygget. Vingene og stjerten er imidlertid relativt lenger. Håndsvingfjæra er dessuten mer prominente, og nebbet noe slankere. Nebbet og de undere ekstremitetene er sorte, mens iris er mørk brun. Arten måler 50–55 cm og veier typisk cirka 347–512 g. Kjønnene er like.[3]
Kinakråka er utbredt i lavlandet i det sentrale, østlige og sørøstlige Kina, fra Gansu og Shaanxi østover til Liaoning, Hebei og Shandong, og sørover til Sichuan, Yunnan, Hainan, Guangdong og Fujian (inkludert Kinmen utenfor Fujian), samt i lavlandet i Vietnam, fra det østlige Tonkin og sørover til det sentrale Annam.
Arten trives i jordbruksområder i lavlandet som er spredt bevokst av trær, spesielt i tilknytning risåkre og gress- og spredt trebevokste elvebredder, heruder også myrlandskap som er bevokst med spredte trær.[3]
Kinakråke er tilnærmet solitær alteter og standfugl, som ikke er like aktiv omkring åtsler som svartkråke og vanlig kråke. Dietten består helst av mindre virvelløse dyr, i hovedsak insekter og deres larver, små krepsdyr og bløtdyr, og noe korn (inkludert ris). Føden inntas nærmest eksklusivt på bakkenivå.[3]
Hekkesesongen tar til tidlig i februar i det sørlige Kina, der ungene gjerne blir flygedyktige mot slutten av mars. Arten regnes som monogam og danner trolig varige forhold. Redet er ganske stort og ligner kråkas. Det bygges av kvister og lignende og fôres med mykt gress og animalske hår med mer. Hunnen legger i snitt fire egg (2–6 er normalt), men lite er kjent om inkubasjonstiden og yngelpleien.[3]
Kinakråke (Corvus pectoralis) er en monotypisk art i kråkefamilien som er endemisk for Kina og Vietnam i Øst-Asia. Arten regnes som nær truet på IUCNs rødliste. BirdLife International har estimert den totale populasjonen til omkring 15 000–30 000 individer, med en nedadgående trend som følge av økende bruk av pesticider i landbruket.
Multimedia w Wikimedia Commons Wrona obrożna, kruk obrożny[5] (Corvus pectoralis[6]) – gatunek dużego ptaka z rodziny krukowatych. Występuje w Azji wschodniej[7].
Badania genetyczne przeprowadzone w roku 2012 wskazują na pokrewieństwo wrony obrożnej z wroną siwą, a także z alaskańską i amerykańską[8].
Etymologia nazwy naukowej: nazwa rodzajowa gatunku wywodzi się z łaciny (łac. corvus – kruk), podobnie jak epitet gatunkowy (łac. pectus, pectoris – pierś, pectoralis – piersiowy, w wersji proponowanej w 1831 przez Lessona torques – obroża, torquatus – obrożny)[9][10].
Ciało wrony obrożnej osiąga długość około 50–55 cm i masę 347–512 g[8][7]. Skrzydło mierzy blisko 31,6–34,4 cm, ogon przeciętnego osobnika dorasta do około 19 cm, skok średnio ma 5,8 cm, dziób 5,5 cm[11].
Dymorfizm płciowy przejawia się w osiąganiu większych średnich wymiarów przez samce niż przez samice. Stosunkowo płaski czubek głowy, dziób średniej długości, nieznacznie zakrzywiony, o tępym zakończeniu. Podstawa dzioba zakryta niewielką kępką piór. Pióra na szyi niecałkowicie rozwinięte, szpiczaste na końcówkach. Upierzenie w większości czarne z zielonkawym lub fioletowym połyskiem, podstawy piór pokrywających ciało szare. Górna część grzbietu, kark, boki szyi i pas na dolnej partii piersi białe, z szarawym przejściem przy granicy z czarną częścią upierzenia. Tęczówki ciemnobrązowe, dziób i nogi czarne.
Młode osobniki o mniej intensywnej barwie upierzenia, pozbawione połysku, białe partie piór o szarym zabarwieniu. Lotki mogą ścierać się z czasem. Wnętrze górnej części grzbietu jasne, u dorosłych ptaków czarne[11].
Wrona obrożna występuje na terenach uprawnych oraz porośniętych drzewami, ale nie w lasach, najczęściej blisko zbiorników wodnych. Zazwyczaj występuje na wysokościach do 60 m n.p.m. Pojawia się na obszarach miejskich i pastwiskach, w dużych ogrodach i parkach oraz na obrzeżach osiedli miejskich[8][7][12][13][11].
Wielkość zamieszkiwanego obszaru szacuje się na 3,12 mln km²[13]. Wrona obrożna występuje w Chinach, Hongkongu oraz Wietnamie, a także na Tajwanie[7], dokąd zalatuje[11]. W Chinach zasiedla obszary nizinne od południa prowincji Gansu i Shaanxi, przez Liaoning, Hebei i Szantung na wschodzie, do Syczuanu, Junnanu, Hajnanu, Guangdongu i Fujianu na południu razem z archipelagiem Kinmen. W Wietnamie wrona obrożna jest spotykana na terenie od nizinnych partii wschodniego Tonkinu do centralnego Annamu[8].
Gatunek wszystkożerny[8]. Spożywa między innymi padlinę, ryby oraz wodne mięczaki[12], a także owady, skorupiaki i rośliny, np. ryż. Może jeść także resztki ludzkiej żywności[11].
Zwyczaje wrony obrożnej nie są dokładnie zbadane. Spotykana zazwyczaj w parach lub małych stadach, często na terenach uprawnych położonych blisko wody i na nizinach. Poszukuje pożywienia wzdłuż brzegów jezior, na polach ryżowych i przy kanałach.
Donośne, powtarzalne kaaarr lub kaar-karr oraz trzeszczące krakanie[7]. Może przypominać dźwięki wydawane przez czarnowrona (Corvus corone corone), ale w przypadku wrony obrożnej głos jest bardziej ochrypły[11].
Z obserwacji wynika, że wrona obrożna rozmnaża się stosunkowo wcześnie w porównaniu z innymi krukowatymi. Nieopierzone młode znaleziono w ostatnim tygodniu lutego, a 26 stycznia zarejestrowano w jednym z gniazd obecność jaj bliskich wyklucia. Większość lęgów wyprowadzanych jest w późnych dniach lutego lub w marcu. Możliwe dwa lęgi w ciągu roku, na ogół jeden, w zniesieniu dwa do sześciu jaj, średnio 3–4. Gniazduje samotnie[11].
Położone zazwyczaj na wysokich sosnach, rzadziej w zaroślach bambusowych i na jodłach oraz klifach. Zewnętrzna konstrukcja składa się z gałązek (na przykład morwy), a wnętrze gniazda jest wyłożone suchą trawą i igłami sosnowymi. Podczas budowy gniazda ptaki pokrywają zewnętrzną część gniazda warstwą błota lub gliny, a następnie ponownie nakładają gałązki, a także włókna roślin i sierść zwierząt. Zauważono silne przywiązanie wron obrożnych do miejsc, w których gniazdują[12].
Skorupa ma jasnozieloną lub niebieskawozieloną, może być pokryta plamami i nakrapiana na zielono. Widoczne również bladoczerwone albo szarofioletowe punktowe zabarwienia. Jaja najczęściej są owalne, ale zdarzają się również jaja o kształcie zbliżonym do gruszki lub wydłużonym. Średnie wymiary na podstawie jaj trzydziestu dziewięciu osobników to około 4,24 cm na 3,02 cm. Najmniejsze z mierzonych jaj miało 3,84 cm na 2,97 cm, a największe 4,62 cm na 3,18 cm. Średnia długość to 3,81–4,95 cm, zaś szerokość wynosi 2,62–3,23 cm[12].
Liczebność gatunku według danych z roku 2007[13] szacuje się na ok. 15–30 tysięcy osobników, z czego 10–20 tysięcy to ptaki dorosłe. Zaobserwowano trend spadkowy w rozwoju populacji.
Od roku 2008 klasyfikowany według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych jako gatunek bliski zagrożenia (NT; stan wiedzy z 2018).
Jako największe zagrożenie dla gatunku przyjmuje się wzmożenie produkcji rolnej i nadużywanie pestycydów oraz trutek na gryzonie, przez co giną małe kręgowce oraz bezkręgowce będące składnikami diety wrony obrożnej. Znaczenie dla spadku liczebności mają również bezpośrednia działalność ludzi, jak nauka trafiania do celu poprzez zabijanie ptaków lub chwytanie ich w celu przetrzymywania jako zwierzęta domowe[7]. Regularne pozyskiwanie zasobów niedrzewnych oraz zanieczyszczenie środowiska także przyczyniają się do zmniejszenia populacji wrony obrożnej[13].
Wrona obrożna, kruk obrożny (Corvus pectoralis) – gatunek dużego ptaka z rodziny krukowatych. Występuje w Azji wschodniej.
Halsbandskråka[2] (Corvus torquatus) är en hotad östasiatisk fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3]
Halsbandskråkan är en stor (54 cm) glansigt svart och vit kråkfågel med kraftig näbb. Konstrasterande vit nacke och vitt bröst band som formar ett halsband skiljer den från alla andra kråkfåglar utom klippkajan. Denna är dock mycket mindre och har bland annat mer utbrett vitt på undersidan. Lätena är hesare än kråkans. Det vanligaste är ett ljudligt och ofta upprepat "kaaarr", men även olika klickande och knarrande läten hörs.[4]
Halsbandskråkan förekommer i låglänta delar av centrala, östra och sydöstra Kina, från södra Gansu och Shaanxi österut till Liaoning, Hebei och Shandong och vidare söderut till Sichuan, Yunnan, Hainan, Guangdong och Fujian.[5] Den ses även i Vietnam i låglänta östra Tonkin söderut till centrala Annam.[5] Arten är stannfågel i södra delarna av utbredningsområdet, men många individer i norr flyttar söderut till mildare kustnära områden.[5] Tidigare förekom den även på Taiwan, men endast tre observationer har gjorts de senaste decennierna, den senaste 1987.[6] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Halsbandskråkan ses i slättlandskap, odlade fält, flodbäddar, byar och små städer, ibland i blandade flockar med stornäbbad kråka. Den är en allätare, men är asätare i mycket mindre omfattning än både svartkråka och stornäbbad kråka. Fågeln inleder häckning i början av april i södra Kina med flygga ungar observerade i slutet av mars. Den antas bilda monogama långvariga par.[5][4]
Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar numera denna art som sårbar (VU) efter nya uppgifter som visar på att den minskar relativt kraftigt i antal. Fågeln hotas av jordbrukets intensifiering, framför allt användningen av bekämpningsmedel som minskar födotillgången, men även förföljelse. Världspopulationen uppskattas till högst 10.000 vuxna individer.[1]
Det råder delade meningar vilket av de vetenskapliga artnamnen torquatus och pectoralis som har prioritet. De flesta taxonomiska auktoriteter använder idag det förra, medan exempelvis IUCN använder pectoralis.
Wikimedia Commons har media som rör halsbandskråka.
Wikispecies har information om Corvus torquatus.
Halsbandskråka (Corvus torquatus) är en hotad östasiatisk fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.
Приблизно такого ж розміру або трохи більше (52-55 см в довжину), як Corvus corone, з пропорційно трохи більшими крилами, хвостом і дзьобом. Красивий птах, що має глянсово-чорне оперенням окрім задньої частини шиї і верхньої частини спини (мантії), і широкі смуги навколо нижньої частини грудей, що є білими. Дзьоб, ноги і ступні чорні.
Їжу знаходить головним чином на землі: комахи, молюски та інші безхребетні (навіть у мілкій воді), зерно, особливо рис, і також шукає серед сміття підхожі харчі, залишені людьми. Здається, збирає менше падла, ніж інші види, але, якщо виникне можливість, також братиме яйця і пташенят.
Гніздо зазвичай будує на дереві, оштукатурене глиною; відкладає, як правило, 3-4 яйця.
Країни проживання: Китай, Гонконг, В'єтнам. Живе у відкритих районах з рідкісними деревами, особливо поблизу води і найбільш часто близько до узбережжя. Зустрічається в ряді ключових орнітологічних територій і ночує в глибокій затоці (Гонконг), перебуває під постійним контролем з боку персоналу WWF.
Вид, як правило, уникає великих і малих міст, віддає перевагу сільській місцевості.
Ймовірно, чисельність знижується в результаті інтенсифікації сільського господарства, зокрема надмірного використання пестицидів і збільшення гризунів, які вбивають більшість потенційного видобутку безхребетних і хребетних. Пряме переслідування людьми, включаючи відстріл, швидше за все, посилили спад.
Це незавершена стаття з орнітології.Quạ khoang (danh pháp khoa học: Corvus torquatus) là một loài quạ thuộc họ Corvidae, bản địa Trung Quốc và miền bắc Việt Nam.
Chúng có kích thước tương tự hoặc lớn hơn một chút (52–55 cm) so với loài quạ mỏ nhỏ (Corvus corone), với đuôi, cánh và mỏ hơi dài hơn một cách tương ứng. Là một loài chim mượt và đẹp, nó có bộ lông màu đen bóng, trừ phía sau cổ, trên lưng, và một dải rộng lớn xung quanh ức thấp hơn có màu trắng. Mỏ, chân và bàn chân có màu đen.
Đôi khi nó bay với bàn chân của nó trễ xuống dưới cơ thể trong một cách đặc trưng "lười biếng".
Quạ khoang (danh pháp khoa học: Corvus torquatus) là một loài quạ thuộc họ Corvidae, bản địa Trung Quốc và miền bắc Việt Nam.
Corvus torquatus (Lesson, 1831)
Ареал
Ошейниковый ворон[1] (лат. Corvus torquatus) — вид птиц из рода во́ронов.
Размером этот ворон 52—55 см. Взрослые особи имеют воротничок из белых перьев на шее. Основное оперение — блестящее (отливает фиолетовым цветом), чёрного цвета. Молодые птицы обладают более коричневым и менее блестящим оперением, воротничок тусклее, перья на нем имеют тёмный оттенок на конце. Перья на горле копьевидные, не плотные. Клюв и ноги — чёрные.
Эта птица занесена в список видов, находящихся под угрозой исчезновения.
Обитает на открытой местности, на посевных полях с небольшим количеством деревьев, особенно любит селиться у воды, на побережьях, в низинах, а также иногда может встречаться в городских ареалах.
Родиной ошейникового ворона принято считать Китай, Гонконг и Вьетнам, однако теперь этот вид появляется и в Тайване.
Пищу находит на земле, это могут быть насекомые, моллюски, мелкие позвоночные, которых ворон может ловить в неглубоких водоёмах, так же в пищу употребляет зерна, особенно рис. Может поедать пищевые отходы людей. В отличие от остальных сородичей, падаль он почти не ест, однако может есть яйца и птенцов других птиц.
Гнездо, как правило, располагается на дереве, его делают из грязи. В кладке обычно 3—4 яйца.
Звук, издаваемый ошейниковым вороном включает в себя повторяющиеся многократно крики «кааарр» или свойственные всем воронам обрывистые и щёлкающие звуки.
白颈鸦（学名：Corvus torquatus）又名玉颈鸦，为鸦科鸦属的鸟类。分布于文莱、台湾岛以及中国大陆的东北、河北西达山西、陕西、甘肃、四川、云南、南抵福建、广东、海南等地，一般栖息于平原、丘陵或低山、也见于海拔2500m 左右的山地、多栖于开阔的农田、河滩和河湾等处以及筑巢于高大树上。该物种的模式产地在中国。[1]
白颈鸦於2004年於世界自然保育聯盟紅皮書評級已調升至「近危」級別，當時估算全球有1萬5000至3萬隻左右
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 白颈鸦（学名：Corvus torquatus）又名玉颈鸦，为鸦科鸦属的鸟类。分布于文莱、台湾岛以及中国大陆的东北、河北西达山西、陕西、甘肃、四川、云南、南抵福建、广东、海南等地，一般栖息于平原、丘陵或低山、也见于海拔2500m 左右的山地、多栖于开阔的农田、河滩和河湾等处以及筑巢于高大树上。该物种的模式产地在中国。
白颈鸦於2004年於世界自然保育聯盟紅皮書評級已調升至「近危」級別，當時估算全球有1萬5000至3萬隻左右
