nomes no trilho de navegação
Die Witaasvoël (Gypohierax angolensis) is 'n groot roofvoël wat aan die familie Accipitridae behoort. Dit is die enigste lid van die genus Gypohierax (Rüppell, 1836).
Die Raphiapalm opelug-monument in Mtunzini, KwaZulu-Natal is 'n tuiste van die bedreigde aasvoël.
Die Witaasvoël (Gypohierax angolensis) is 'n groot roofvoël wat aan die familie Accipitridae behoort. Dit is die enigste lid van die genus Gypohierax (Rüppell, 1836).
Die Raphiapalm opelug-monument in Mtunzini, KwaZulu-Natal is 'n tuiste van die bedreigde aasvoël.
Gypohierax angolensis ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae, la única de la so xéneru, llargamente distribuyida poles sabanes del África subsaḥariana. Tien un característicu plumaxe blancu y negru. Nun se reconocen subespecies.[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Gypohierax angolensis ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae, la única de la so xéneru, llargamente distribuyida poles sabanes del África subsaḥariana. Tien un característicu plumaxe blancu y negru. Nun se reconocen subespecies.
Ar gup-palmez a zo un evn-preizh, Gypohierax angolensis an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous er c'hoadegi palmez eus Afrika trovanel[1].
Ar spesad nemetañ eo er genad Gypohierax. Diouzh an evnoniourien e vez renket ar gup-palmez en urzhiad Accipitriformes, Ciconiiformes pe Falconiformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gup-palmez a zo un evn-preizh, Gypohierax angolensis an anv skiantel anezhañ.
El voltor de les palmeres[1] o voltor de palmerar[2] (Gypohierax angolensis) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) i única espècie del gènere Gypohierax. Habita als boscos de palmera d'oli de Guinea i altres formacions forestals, manglars i sabanes de gran part de l'Àfrica subsahariana.
El voltor de les palmeres o voltor de palmerar (Gypohierax angolensis) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) i única espècie del gènere Gypohierax. Habita als boscos de palmera d'oli de Guinea i altres formacions forestals, manglars i sabanes de gran part de l'Àfrica subsahariana.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch-fwltur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwalch-fwlturiaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gypohierax angolensis; yr enw Saesneg arno yw Palm-nut vulture. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. angolensis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r gwalch-fwltur yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
.jpg){kind=small}
_by_Jarkko_J%C3%A4rvinen.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch-fwltur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwalch-fwlturiaid) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gypohierax angolensis; yr enw Saesneg arno yw Palm-nut vulture. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. angolensis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Orlosup palmový (Gypohierax angolensis) je dravec patřící do čeledi jestřábovitých. Vyskytuje se na západě a středu Afriky (od Senegalu po jih Súdánu,jižně po Angolu a severní Zambii). Příležitostně byl zaznamenán více na jihu. Objevuje se také v některých východních pobřežních oblastech Afriky od Keni po Mosambik. Dosahuje velikosti přibližně 60 cm. Žije v zalesněných oblastech, často blízko palem. Mezi jeho potravu patří především plody palmy olejné, částečně pak drobní živočichové, zvláště krabi, měkkýši, žáby, ještěrky a ryby.
Orlosup palmový je černobílého zbarvení s černým opeřením na zádech a křídlech a také u kořene ocasu, který je krátký a zaoblený. Na obličeji mají místa s holou červenorůžovou kůží. Dlouhý, ale poměrně tenký zobák má barvu rohoviny, nohy jsou nažloutlé. Samice jsou výrazně těžší než samci. Mladí ptáci jsou nahnědlí a černí, s našedlou kůží a obličeji, tmavým zobákem a nohama; bílé peří tvoří pouze druh před černými letkami na spodku křídel. Samice klade jedno vejce, které je bílé s tmavě hnědými a šeříkovými skvrnami.
Obrázky, zvuky či videa k tématu orlosup palmový ve Wikimedia Commons
Orlosup palmový (Gypohierax angolensis) je dravec patřící do čeledi jestřábovitých. Vyskytuje se na západě a středu Afriky (od Senegalu po jih Súdánu,jižně po Angolu a severní Zambii). Příležitostně byl zaznamenán více na jihu. Objevuje se také v některých východních pobřežních oblastech Afriky od Keni po Mosambik. Dosahuje velikosti přibližně 60 cm. Žije v zalesněných oblastech, často blízko palem. Mezi jeho potravu patří především plody palmy olejné, částečně pak drobní živočichové, zvláště krabi, měkkýši, žáby, ještěrky a ryby.
Orlosup palmový je černobílého zbarvení s černým opeřením na zádech a křídlech a také u kořene ocasu, který je krátký a zaoblený. Na obličeji mají místa s holou červenorůžovou kůží. Dlouhý, ale poměrně tenký zobák má barvu rohoviny, nohy jsou nažloutlé. Samice jsou výrazně těžší než samci. Mladí ptáci jsou nahnědlí a černí, s našedlou kůží a obličeji, tmavým zobákem a nohama; bílé peří tvoří pouze druh před černými letkami na spodku křídel. Samice klade jedno vejce, které je bílé s tmavě hnědými a šeříkovými skvrnami.
Palmegrib (latin: Gypohierax angolensis) er en subsaharisk høgefugl.
Taksonomi fra Wikispecies Palmegrib (latin: Gypohierax angolensis) er en subsaharisk høgefugl.
Der Palmgeier (Gypohierax angolensis) ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Die Gattung Gypohierax ist monotypisch mit dem Palmgeier als einziger Art. Das geschlossene Verbreitungsgebiet erstreckt sich über weite Teile der zentralen und westlichen Afrotropis. In der östlichen Afrotropis sind die Vorkommen disjunkt und weitgehend auf die Küsten beschränkt. Die Art bewohnt in erster Linie Wald und Waldland, oder mit Wald durchsetzte landwirtschaftliche Flächen meist in Wassernähe. In den besiedelten Landschaften gibt es fast immer Vorkommen von Palmen der Gattung Raphia oder Ölpalmen, deren Früchte einen erheblichen Teil der Nahrung des Palmgeiers ausmachen. Die Tiere bewohnen daher auch die Randbereiche von Ölpalmenplantagen. Die Art ist recht häufig und der Bestand offenbar stabil. Die Bestandssituation des Palmgeiers wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[1]
Palmgeier sind mittelgroße, recht kräftig gebaute Greifvögel mit breiten, aber relativ kurzen Flügeln, einem sehr kurzen gerundeten Schwanz, recht kleinem Kopf und kräftigem langen Schnabel. Das Gesicht ist weitgehend unbefiedert und eine weitere schmale unbefiederte Zone reicht von der Basis des Unterschnabels nach hinten, bis etwa unter die Ohrdecken. Weibchen sind nur wenig größer und schwerer als Männchen, die Geschlechter unterscheiden sich ansonsten nicht. Die Körperlänge beträgt 57–65 cm, die Flügelspannweite 135–155 cm und das Gewicht 1,2–1,8 kg.
Adulte Vögel sind sehr markant gefärbt. Die Schulterfedern, die großen Oberflügeldecken, die Armschwingen, die Spitzen der Handschwingen sowie Basen der Steuerfedern sind schwarz. Das gesamte übrige Gefieder ist dazu stark kontrastierend einfarbig weiß. Die unbefiederte Haut am Kopf ist rot oder orangerot, die Iris gelb. Der Schnabel ist gelblich, die Wachshaut am Schnabel blaugrau. Die Beine und Zehen sind blass orange bis bräunlich gelb.
Frisch ausgeflogene Jungvögel sehen völlig anders aus. Die Tiere sind insgesamt recht einfarbig beige braun. Das hellste Braun zeigen Kopf, Flügeldecken und die Unterseite des Rumpfes. Oberer Rücken und Schulterfedern sind dunkler braun, Schwingen und Steuerfedern noch dunkler schwärzlich braun. Die unbefiederte Haut am Kopf ist gelblich grau oder bräunlich gelb, die Iris dunkelbraun. Schnabel und Wachshaut sind gelblich grau, Beine und Zehen blass schmutzig weiß bis graubraun. Das vollständige Adultkleid wird im Alter von 4 Jahren (5. Kalenderjahr) erreicht.
Die Tiere sind als vergleichsweise wenig ruffreudig bekannt. Beschrieben sind aber eine Art Knurren beim Fressen, ein entenähnliches Quaken an Schlafplätzen und krächzende Rufe, zischende Pfeiftöne sowie bellende und andere kehlige Laute in verschiedenen Kontexten.
Für den Palmgeier werden keine Unterarten anerkannt. Die systematische Stellung der Art innerhalb der Habichtartigen war lange unklar. Neuere molekulargenetische Untersuchungen der mitochondrialen DNA und der DNA des Zellkerns stellen den Palmgeier in die ausschließlich altweltliche Unterfamilie Gypaetinae; er steht in einem Schwestertaxonverhältnis zu den drei anderen Arten dieser sehr heterogenen Unterfamilie (Geckoweih (Eutriorchis astur), Bartgeier (Gypaetus barbatus) und Schmutzgeier (Neophron percnopterus)).[2]
Das weitgehend geschlossene Verbreitungsgebiet umfasst weite Teile der zentralen und westlichen Afrotropis zwischen 15° N und 29° S. In West-Ost-Richtung erstreckt sich das geschlossene Areal vom Senegal und Gambia, über den Süden Malis und das mittlere Nigeria, bis in den Süden des Sudan und von dort nach Süden bis in den Norden Angolas und Sambias. Daran schließen sich nach Osten mehr oder weniger disjunkte, weitgehend auf küstennahe Gebiete beschränkte Vorkommen im äußersten Nordosten von Südafrika, in Mosambik sowie in Kenia und Tansania an. Das Gesamtverbreitungsgebiet umfasst etwa 11,3 Mio. km².[3]
Die Art bewohnt in erster Linie Wald und Waldland oder mit Wald durchsetzte landwirtschaftliche Flächen meist in Wassernähe. In den besiedelten Landschaften gibt es fast immer Vorkommen von Palmen der Gattung Raphia oder Ölpalmen. Die Tiere besiedeln auch die Randbereiche von Ölpalmenplantagen.
Der Palmgeier ist eine der wenigen Greifvogelarten, deren Nahrung zu einem erheblichen Teil aus Früchten besteht. Sie können bei Altvögeln 58 bis 65 % der Nahrung ausmachen, bei Jungvögeln bis zu 92 %. Hauptnahrung sind in weiten Teilen des Verbreitungsgebietes Früchte von Palmen der Gattung Raphia oder Ölpalmen, außerdem zum Beispiel auch Datteln und Upafrüchte. Das Nahrungsspektrum des Palmgeiers ist jedoch sehr breit und umfasst neben Früchten auch Fische und andere kleine Wirbeltiere aller Art, Schnecken, Krabben und andere Wirbellose sowie Aas jeder Größe.
Die Jagd auf Tiere findet vom Ansitz aus, im Suchflug sowie – in Mangroven, entlang von Ufern, oder neben Buschfeuern – auch zu Fuß statt. Fische werden im Überflug von der Wasseroberfläche gegriffen. Zum Fressen von Früchten klettern Palmgeier recht geschickt in Bäumen umher, und die Früchte werden, je nach Art, komplett verschluckt oder erst entschalt und dann stückweise verzehrt.
Die Art brütet in einzelnen Paaren. Die Balz besteht aus gemeinsamem oder einzelnem Kreisen, gelegentlich zeigen die Tiere Sturzflüge oder werfen sich im Flug auf den Rücken. Die Brutzeit variiert je nach geografischer Verbreitung. Sie fällt in West- und Zentralafrika auf den Zeitraum Oktober/November bis April/Mai, in Angola auf Mai bis November/Dezember, in Ostafrika auf Juni bis Dezember/Januar und in Zululand auf August bis Januar. Das 60 bis 90 cm breite und 30 bis 60 cm hohe Nest wird in 6–60 m Höhe in der Krone von Palmen, Affenbrotbäumen, Bombax sp. und anderen großen Bäumen errichtet. Es besteht aus Ästen und wird vor allem mit Blättern, Sisalfasern, Blütenständen von Palmen und Kot ausgepolstert. Das Gelege umfasst nur ein Ei, das etwa 35–50 Tage lang bebrütet wird. Der Jungvogel verlässt das Nest im Alter von 85 bis über 90 Tagen.
Für Anfang der 1990er Jahre wurde der Weltbestand auf etwa 240.000 Individuen geschätzt,[4] aktuellere Zahlen liegen nicht vor. Die Art ist zumindest in Teilen ihres Verbreitungsgebietes recht häufig. In vielen Waldbereichen der Niederungen West- und Zentralafrikas ist der Palmgeier der häufigste größere Greifvogel. Der Bestand ist offenbar stabil, und daher wird der Palmgeier von der IUCN als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft.
Der Palmgeier (Gypohierax angolensis) ist ein Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Die Gattung Gypohierax ist monotypisch mit dem Palmgeier als einziger Art. Das geschlossene Verbreitungsgebiet erstreckt sich über weite Teile der zentralen und westlichen Afrotropis. In der östlichen Afrotropis sind die Vorkommen disjunkt und weitgehend auf die Küsten beschränkt. Die Art bewohnt in erster Linie Wald und Waldland, oder mit Wald durchsetzte landwirtschaftliche Flächen meist in Wassernähe. In den besiedelten Landschaften gibt es fast immer Vorkommen von Palmen der Gattung Raphia oder Ölpalmen, deren Früchte einen erheblichen Teil der Nahrung des Palmgeiers ausmachen. Die Tiere bewohnen daher auch die Randbereiche von Ölpalmenplantagen. Die Art ist recht häufig und der Bestand offenbar stabil. Die Bestandssituation des Palmgeiers wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.
Gypohierax angolensis (en clasificación scientifica (Gmelin, 1788)) ye una especie d'aus carnuceras d'a familia Accipitridae, en l'orden d'os Falconiformes, subfamilia Gypaetinae y chenero Gypohierax. Ye a sola especie d'o suyo chenero, que ye asinas un chenero monoespecifico.
Gypohierax angolensis tién a suya aria de destribución en Africa, a o sud d'o disierto d'o Sahara. Se troba asinas present en Angola, Benín, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Cabo Verde, Camerún, Chad, Costa de Vori, Gabón, Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Guinea Equatorial, Kenia, Lesoto, Liberia, Malawi, Mali, Mozambique, Namibia, Nícher, Nicheria, Republica Centroafricana, Republica d'o Congo, Republica Democratica d'o Congo, Ruanda, Senegal, Sierra Leone, Sudafrica, Sudán, Sudán d'o Sud, Swazilandia, Tanzania, Togo, Uganda, Zambia y Zimbabwe.[1]
Gypohierax angolensis (en clasificación scientifica (Gmelin, 1788)) ye una especie d'aus carnuceras d'a familia Accipitridae, en l'orden d'os Falconiformes, subfamilia Gypaetinae y chenero Gypohierax. Ye a sola especie d'o suyo chenero, que ye asinas un chenero monoespecifico.
Gypohierax angolensis tién a suya aria de destribución en Africa, a o sud d'o disierto d'o Sahara. Se troba asinas present en Angola, Benín, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Cabo Verde, Camerún, Chad, Costa de Vori, Gabón, Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Guinea Equatorial, Kenia, Lesoto, Liberia, Malawi, Mali, Mozambique, Namibia, Nícher, Nicheria, Republica Centroafricana, Republica d'o Congo, Republica Democratica d'o Congo, Ruanda, Senegal, Sierra Leone, Sudafrica, Sudán, Sudán d'o Sud, Swazilandia, Tanzania, Togo, Uganda, Zambia y Zimbabwe.
De palmgier (Gypohierax angolensis) is een soart út de ûnderfamylje fan de gieren fan de Alde Wrâld (Aegypiinae en Gypaetinae). Yn it Ingelsk wurdt der ek wol 'vulturine fish eagle' neamd, dus as in giereftige earn. Oanlieding hjirfoar binne syn itensgewoanten, dy't net oerienkomme mei dy fan de oare gieren.
De fûgel is sa'n 56 oant 65 sm. grut en waacht in 1,3 oant 1,8 kg. De wjukspanwiidte leit tusken de 130 en 150 sm. Palmgieren binne ien fan de pear gieresoarten mei fearren op de hals, wylst sy hast net fan grutte kadavers ite en dêrtroch ek gjin bloed yn de fearren krije.
De keale hûd om de eagen is meast wat readeftich. De snaffel en de eagen binne giel, ek de poatten binne giel as ek wol fleiskleurich. De fûgel hat swarte en wite fearren.
It iten fan de Palmgier bestiet foar it grutste part út de nuten fan de oaljepalm, mar ek wol dadels en oare fruchten. It is de ienigste rôffûgel dy't dit docht. Hy hinget by it iten fan de fruchten fan de palmbeammen faak ûnderstboppe yn de oan de takken.
Fierder ite de fûgels ek wol libbene fisken dy't se yn it wetter fange mar ek wol oare ynsekten en lytse dieren, sa no en dan ite se ek wol aas.
De Palmgier komt foar yn Afrika, súd fan de Sahara. De fûgel ferbliuwt it leafst oan de wetterkant en der moatte ek oaljepalmen foarkomme.
It nêst is meast ien yn in hege beam op 10 oant 30 meter hichte, somtiden ek wol yn in hoale. It nêst wurdt makke fan tûken fan oaljepalmen en wurdt faak alle jierren wêr brûkt. Oan de binnenkant wurdt it nêst beklaaid mei gers en dong. It wyfke leit ien wyt aai mei in protte donkerbrune oant lila plakken. It aai wurdt yn fiif wike útbret. De jongen fleane nei sa'n trije moanne út mar bliuwe meast wol yn itselde gebiet.
De palmgier (Gypohierax angolensis) is een soart út de ûnderfamylje fan de gieren fan de Alde Wrâld (Aegypiinae en Gypaetinae). Yn it Ingelsk wurdt der ek wol 'vulturine fish eagle' neamd, dus as in giereftige earn. Oanlieding hjirfoar binne syn itensgewoanten, dy't net oerienkomme mei dy fan de oare gieren.
Ο Γυποϊέραξ είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, ένας από τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Απαντά αποκλειστικά στην αφρικανική ήπειρο, η επιστημονική του ονομασία είναι Gypohierax angolensis και δεν περιλαμβάνει υποείδη. [2]
Ο γυποϊέραξ είναι περισσότερο γνωστός για τις διατροφικές συνήθειές του, σπάνιες για αρπακτικό της κατηγορίας του, να καταναλώνει τους καρπούς του δένδρου Ααβόρα (Elaeis guineensis), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τρέφεται και με ζωική ύλη (βλ. Διατροφή).
Η λατινική ονομασία του γένους, Gypohierax, έχει ελληνική προέλευση και προέρχεται από τη σύνθεση των επί μέρους λέξεων gyps «γύπας» + hierax «γεράκι», με προφανή σημασία, αλλά άγνωστη αιτιολογία, πιθανόν λόγω του -σχετικά- μικρού του μεγέθους.
Η (νεο-)λατινική ονομασία του είδους, angolensis παραπέμπει σε μία από τις χώρες (Ανγκόλα) της γεωγραφικής κατανομής του πτηνού.
Η αγγλική λαϊκή του ονομασία είναι Palm-nut Vulture, που σημαίνει «γύπας των καρπών του κοκκοφοίνικα» και, προφανώς, σχετίζεται με τις διατροφικές του συνήθειες.
Ο γυποϊέραξ αποτελεί μονοτυπικό γένος (Gypohierax) και είδος (angolensis), εντός της οικογενείας των Αετιδών (Accipitridae), δηλαδή δεν περιλαμβάνει περαιτέρω είδη και υποείδη, σε κάθε αντίστοιχη ταξινομική μονάδα.
Εν τούτοις, η συστηματική του θέση εντός της οικογενείας είναι ασαφής. Πρόσφατες μοριακές γενετικές μελέτες μιτοχονδριακού και πυρηνικού DNA δείχνουν ότι πρέπει να ταξινομηθεί στην υποοικογένεια Γυπαετίνες (Gypaetinae) που περιλαμβάνει αποκλειστικά τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Φαίνεται να συνδέεται φυλογενετικά με τρία άλλα είδη τα Eutriorchis astur, Gypaetus barbatus (γυπαετός) και Neophron percnopterus (ασπροπάρης). Ωστόσο, η κατά Howard & Moore συστηματική ταξινομική καθώς και η ITIS, δεν έχουν αποδεχθεί –τουλάχιστον ακόμη- τη συγκεκριμένη υποοικογένεια και εξακολουθούν να τοποθετούν το γένος στην υποοικογένεια Accipitrinae [2][3][4]
Ο γυποϊέραξ απαντά αποκλειστικά στην Αφρική, ως επιδημητικό των περιοχών όπου κατανέμεται. Η εξάπλωσή του περιλαμβάνει όλες σχεδόν τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές πάνω και κάτω από τον Ισημερινό, (Μάλι, Νιγηρία, Νότιο Σουδάν), περίπου μεταξύ των γεωγραφικών πλατών 15°Β και 29°Ν. Βόρεια εκτείνεται μέχρι τις υποσαχαρινές χώρες και νότια μέχρι την Ανγκόλα, την Β. Ναμίμπια και την Α. ΝΑ. Νότια Αφρική. Στα δυτικά η κατανομή φθάνει στις ατλαντικές ακτές της Σενεγάλης και της Γκάμπια, ενώ στα ανατολικά μέχρι τις ακτές του Ινδικού Ωκεανού στην Κένυα, την Τανζανία και την Μοζαμβίκη. Η συνολική επικράτεια του είδους καλύπτει επιφάνεια 11,3 χμ², περίπου. Στα βόρεια και κεντρικά γεωγραφικά πλάτη του εύρους του, είναι κοινό πτηνό -μερικές φορές σε αφθονία-, αλλά γίνεται πιο σπάνιο στα νότια και ανατολικά.[5][6]
Το είδος απαρτίζεται από επιδημητικούς πληθυσμούς, δηλαδή τα -ενήλικα- άτομα της κάθε επί μέρους περιοχής είναι καθιστικά, ζουν και αναπαράγονται εντός, σχετικά, στενού γεωγραφικού πλαισίου και μετακινούνται μόνον τοπικά. Γενικά, δεν μετακινείται περισσότερο από μερικά χιλιόμετρα, αλλά τα νεαρά και ανώριμα άτομα καλύπτουν πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, έως και 400 χιλιόμετρα μέσα στην περιοχή του Σαχέλ και μέχρι 1.300 χιλιόμετρα πιο νότια από τις νοτιότερες θέσεις αναπαραγωγής.[5][7]
Ο γυποϊέραξ είναι είδος άρρηκτα συνδεδεμένο με τις θέσεις διατροφής του, γι’ αυτό και συχνάζει στα δάση που περιλαμβάνουν φοίνικες με ελαιοπαραγωγούς καρπούς (βλ Διατροφή). Επίσης, φωλιάζει κοντά στο νερό, ιδιαίτερα στις καλλιεργημένες περιοχές, όπου σχηματίζει αποικίες, ή σε υγρές σαβάνες.[8] Πολύ συχνά απαντά σε κατοικημένες, αστικές ή περιαστικές περιοχές, επειδή ανέχεται την παρουσία του ανθρώπου. Μπορεί να παρατηρηθεί από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι και στα 1800 μέτρα, σε κάποιες ορεινές θέσεις.[7]
Ο γυποϊέραξ είναι μεσαίου μεγέθους γύπας, με πλατιές αλλά σχετικά κοντές πτέρυγες, μικρή στρογγυλή ουρά, μικρό κεφάλι και ογκώδες ράμφος. Το πρόσωπό του -διαγνωστικό στοιχείο στους γύπες- είναι σε μεγάλο βαθμό άπτερο, ενώ μία ακόμη άπτερη ζώνη εκτείνεται από τη βάση της γναθοθήκης προς τα πίσω, έως περίπου κάτω από τα ωτικά καλυπτήρια. Τα θηλυκά είναι ελαφρώς μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα αρσενικά, κατά τα άλλα, τα φύλα δεν διαφέρουν σημαντικά.
Τα ενήλικα πουλιά έχουν ιδιαίτερο πτέρωμα σε χρωματιστούς. Τα φτερά της ωμοπλάτης (scapulars), τα μεγάλα άνω στέγαστρα, οι άκρες των πρωτευόντων ερετικών και οι βάσεις των πηδαλιωδών της ουράς είναι μαύρα. Το σύνολο του υπολοίπου πτερώματος έρχεται σε μεγάλη αντίθεση, έχοντας λευκό χρώμα. Η άπτερη περιοχή του προσώπου είναι κόκκινη ή πορτοκαλοκόκκινη και η ίριδα κίτρινη. Το ράμφος είναι κίτρινο και το κήρωμα του ράμφους μπλε-γκρι. Οι ταρσοί και τα πόδια έχουν ανοικτό πορτοκαλί προς καφετί-κίτρινο χρώμα.
Τα νεαρά άτομα, όμως, έχουν εντελώς διαφορετικά χρώματα, με το απαλό μπεζ-καφέ να κυριαρχεί στο πτέρωμά τους. Το πάνω μέρος της ράχης και τα φτερά της ωμοπλάτης είναι σκούρα καφέ, οι πτέρυγες και η ουρά ακόμα πιο σκούρες, μαυριδερές-καφέ. Το άπτερο δέρμα στο κεφάλι είναι κιτρινόγκριζο ή καφεκίτρινο και η ίριδα σκούρα καφέ. Το ράμφος και το κήρωμα είναι κιτρινωπά-γκρι, οι ταρσοί και τα πόδια «βρώμικο» λευκό προς γκρι-καφέ. Η τελική έκδυση στο πτέρωμα των ενηλίκων επιτυγχάνεται σε ηλικία 4 ετών.
Πηγές: (http://www.oiseaux-birds.com/card-palm-nut-vulture.html, Kenneth Newman, Ferguson-Lees &Christie)
Ο γυποϊέραξ θεωρείται «παράδοξος» γύπας, από διατροφική άποψη, διότι το διαιτολόγιό του αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από καρπούς και, μάλιστα, συγκεκριμένους. Το φυτικό υλικό μπορεί να απαρτίζει το 58% έως 65% της διατροφής των ενήλικων πτηνών, ενώ στα νεαρά πουλιά φθάνει μέχρι και το 92%. Η κύρια τροφή στα περισσότερα μέρη της επικρατείας του είδους είναι οι καρποί των φοινίκων Ράφια (Raffia sp.) και Ααβόρα (Elaeis guineensis), που καλλιεργούνται ευρύτατα, ιδίως το δεύτερο, για το μεγάλης οικονομικής σημασίας φοινικέλαιο (palm oil) των καρπών τους.
Ωστόσο, στο διαιτολόγιο του γύπα περιλαμβάνονται, επίσης, ψάρια και μικρά σπονδυλωτά όλων των ειδών, αλλά και ασπόνδυλα όπως σαλιγκάρια, καβούρια κ.α., και θνησιμαία όλων των μεγεθών.[7][9]. Επομένως, από γενική άποψη, το διαιτολόγιό του είναι όπως εκείνο των άλλων γυπών (παμφάγο), εάν εξαιρέσει κανείς τους καρπούς.
Το κυνήγι της λείας γίνεται από κρυψώνα ή με εναέρια αναζήτηση, σε μαγκρόβια οικοσυστήματα και στις όχθες των ποταμών, ή ακόμη και με απλό περπάτημα, σε απογυμνωμένες εκτάσεις -λόγω δασικών πυρκαγιών. Τα ψάρια συλλαμβάνονται με χαμηλές πτήσεις πάνω από την επιφάνεια του νερού. Όσο για τους καρπούς, αυτοί συλλέγονται με «αναρρίχηση» στα δένδρα και καταναλώνονται με τρόπο ανάλογο του τύπου και του μεγέθους τους, άλλοι ολόκληροι και άλλοι σε κομμάτια, αφού πρώτα τεμαχισθούν με το ισχυρό ράμφος.
Ο γυποϊέραξ έχει στρογγυλεμένες πτέρυγες και κοντή ουρά. Τα φτεροκοπήματά του είναι δυνατά και συνεχή. Μερικές φορές γυροπετάει (soaring) με την ουρά ανοιγμένη σε σχήμα βεντάλιας, δείχνοντας τα χαρακτηριστικά σχέδια στο πτέρωμα και στην ουρά του. Αν και «στρουμπουλός» στο παρουσιαστικό, πετάει ψηλά, χωρίς να εξαρτάται από τα θερμικά ρεύματα. Για το λόγο αυτό, δραστηριοποιείται συχνά νωρίς το πρωί.[10]
Ο γυποϊέραξ αναπαράγεται κατά μεμονωμένα ζεύγη. Το τελετουργικό ερωτοτροπίας αποτελείται από απλούς, ενιαίους εναέριους κύκλους και περιστροφές γύρω από τον εαυτό τους, ενώ μερικές φορές τα πουλιά πραγματοποιούν κάθετες εφορμήσεις. Η αναπαραγωγική περίοδος ποικίλλει ανάλογα με τη γεωγραφική κατανομή. Στη Δ. και Κ. Αφρική πραγματοποιείται από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο, μέχρι Απρίλιο-Μάιο, στην Ανγκόλα από Μάιο μέχρι Νοέμβριο-Δεκέμβριο, στην Α. Αφρική από Ιούνιο έως Δεκέμβριο-Ιανουάριο και στη Νότια Αφρική από τον Αύγουστο έως τον Ιανουάριο.
Η φωλιά έχει διαστάσεις 60 έως 90 εκ. πλάτος και 30 έως 60 εκ. ύψος, κατασκευάζεται δε σε 6-60 μ. ύψος από το έδαφος στην κορυφή φοινίκων, μπαομπάμπ, καπόκ (Bombax sp.) και άλλων μεγάλων δένδρων. Δομείται από μεγάλα κλαδιά και επιστρώνεται με μεγάλα φύλλα, σιζάλ (Agave sp. ), ταξιανθίες από φοίνικες, αλλά και περιττώματα.
Η γέννα αποτελείται από ένα (1) μόνον αβγό, το οποίο επωάζεται και από τους δύο γονείς, για περίπου 35-50 ημέρες. Το νεαρό πουλί αφήνει τη φωλιά σε 85 με 90 ημέρες.
Το είδος δεν διώκεται, γενικά, αλλά επηρεάζεται από την απώλεια των ενδιαιτημάτων του, ιδίως στη Δ. Αφρική. Αυτό, εν μέρει αντισταθμίζεται από την επέκταση των φυτειών φοίνικα που αποτελούν πηγή τροφής, αλλά έχουν περιορισμένες ευκαιρίες ωοτοκίας, πιθανώς ως αποτέλεσμα της όχλησης από τις διαδικασίες συγκομιδής των καρπών. Οι επεκτάσεις των πληθυσμών του στην Αγκόλα και τη Νότια Αφρική αποδίδεται ακριβώς στην επέκταση των φυτειών φοίνικα σε αυτές τις περιοχές. Υπάρχει κάποιος ανταγωνισμός στις θέσεις φωλιάσματος με το γεράκι Falco cuvierii.[7] Το είδος δεν είναι πιθανό να είναι ευάλωτo στα φυτοφάρμακα.[9]
Στις αρχές του 1990, ο παγκόσμιος πληθυσμός του είδους εκτιμάται ότι ήταν περίπου 240.000 άτομα,[11] ενώ πιο πρόσφατα στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα. Είναι αρκετά κοινό, τουλάχιστον σε κάποια τμήματα της περιοχής του, ενώ σε πολλές δασικές περιοχές στα πεδινά της Δ. και Κ. Αφρική, είναι το πιο κοινό από τα μεγάλα αρπακτικά. Οι πληθυσμοί του παραμένουν σταθεροί, ως εκ τούτου έχει ταξινομηθεί ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), από την IUCN.[12]
i. ^ Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι το γένος Aegypius, ανήκει στην ξεχωριστή υποοικογένεια Γυπίνες (Aegypiinae]], που περιλαμβάνει τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Όμως, δεν υπάρχουν ακόμη επαρκή στοιχεία για την τεκμηρίωση αυτής της ταξινόμησης, γι’αυτό ακολουθείται η κατά Howard & Moore και ITIS άποψη, που αποτελούν τις εγκυρότερες επιστημονικές πηγές.
Ο Γυποϊέραξ είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, ένας από τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Απαντά αποκλειστικά στην αφρικανική ήπειρο, η επιστημονική του ονομασία είναι Gypohierax angolensis και δεν περιλαμβάνει υποείδη.
Ο γυποϊέραξ είναι περισσότερο γνωστός για τις διατροφικές συνήθειές του, σπάνιες για αρπακτικό της κατηγορίας του, να καταναλώνει τους καρπούς του δένδρου Ααβόρα (Elaeis guineensis), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τρέφεται και με ζωική ύλη (βλ. Διατροφή).
The palm-nut vulture (Gypohierax angolensis) or vulturine fish eagle, is a large bird of prey in the family Accipitridae (which also includes many other diurnal raptors such as kites, buzzards and harriers, vultures, and eagles). It is the only member of the genus Gypohierax.
This bird is an Old World vulture (only distantly related to the New World vultures, which are in a separate family, the Cathartidae).
It breeds in forest and savannah across sub-Saharan Africa, usually near water, its range coinciding with that of the oil and Raffia palms. It is quite approachable, like many African vultures, and can be seen near habitation, even on large hotel lawns in the tourist areas of countries such as the Gambia.
The palm-nut vulture was formally described in 1788 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the eagles, hawks and falcons in the genus Falco and coined the binomial name Falco angolensis.[2] Gmelin based his description on the "Angola vulture" that had been described in 1781 by the English ornithologist John Latham in his multi-volume work A General Synopsis of Birds. The Leverian Collection in London included two specimens that had been collected in Angola.[3] The palm-nut vulture is now placed in the genus Gypohierax that was introduced for the species in 1836 by the German naturalist Eduard Rüppell.[4][5] The genus name combines the Ancient Greek gups meaning "vulture" with hierax meaning "hawk".[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]
This is a nearly unmistakable bird as an adult. At 1.3–1.7 kg (2.9–3.7 lb) in weight, 60 cm (2.0 ft) in length and with a wingspan of 1.50 m (4.9 ft), this is the smallest Old World vulture.[7][8] Its plumage is all white except for black areas in its wings and tail. It has a red patch around each eye. The juvenile, which takes 3–4 years to mature, is brown with yellow eye-patches. In flight, this species resembles an eagle more than a typical vulture, and it can sustain flapping flight, so it does not depend on thermals. With its extensive white plumage, and black wing- and tail-feathers, the adult palm-nut vulture can be crudely mistaken for both the African fish-eagle and the Egyptian vulture, but clearly lacks the chestnut body of the former and the white tail of the latter[9]
The sexes are identical in appearance, with the female being the same size as the male. Juveniles on the other hand are predominately brown with partially black wings and take a lengthy three to four years to make the transition into the adult plumage[10]
Palm-nut vultures are found throughout most of the coastal areas of the African continent from The Gambia to Kenya and as far South as South Africa.[10] The total African population is estimated to be 80 000 pairs.[11] There are approximately 40 birds in South Africa.
The only Southern African subregions to have resident breeding pairs of palm-nut vultures are South Africa and Mozambique. The breeding distribution of the palm-nut vulture during the 1970s census period was centred on the Raffia palm groves of the Kosi Bay system and Mtunzini. Its distribution is linked to the presence of the Raffia palm Raphia australis at all permanently occupied sites, and the existence of this species at Mtunzini is entirely due to the artificial cultivation of Raffia palms.[12] Currently there are 7 known nesting sites in South Africa and a total of 40 individual birds.
As the name suggests, the distribution of the palm-nut vulture closely tracks that of oil (Elaeis guineensis) or raffia (Raphia sp.) palms. Consequently, it is most common in coastal forests and mangrove swamps below 1,500 m (4,900 ft), but also occurs in wet savannas.[10]
Unusually for birds of prey, the palm-nut vulture feeds mainly on the fleshy fruit-husks of the oil palm and on the palm-fruits of Raffia palms, as well as wild dates, oranges, other fruits, some grains and acacia seeds.[13][14] These fruits make up over 60% of the adult bird's diet and over 90% of the juvenile bird's diet.[10] It has also been recorded to feed on crabs (both freshwater and marine), molluscs, frogs, tadpoles, fish, dung beetles, termites, alate ants, alate termites, locusts, small mammals, birds and their nestlings, snakes, other reptiles, even reptiles’ eggs and hatchlings, and it has been known to occasionally attack domestic poultry and feed on carrion.[15][16][17][18][19][20]
Breeding pairs construct large stick nests high up in tall trees and will often exhibit a strong attachment to the nest site. They may stay at the nesting site for an entire year. Where Raphia Palms are present, breeding pairs will build a nest at the base of the palm fronds. At the beginning of the breeding season, pairs soar together in an aerial display of rolling and diving, much more acrobatic than most vultures. During each breeding cycle, a single, white and brown egg is laid, which is incubated by both sexes, over a period of four to six weeks. Normally around 85 to 90 days after hatching, the young brown chicks will fledge.[10]
This species is widespread throughout much of Africa, overall fairly common and with a stable population.[1] It is rarer and much more localized in South Africa, although not considered to be under any form of immediate threat in that country.[21] That being said, the threats to this species in South Africa are not well understood. The low population size makes the species vulnerable to stochastic events. In Mozambique Parker (1999)[22] observed that cutting down of coastal forest was threatening breeding habitat. The main threat to this species in South Africa is habitat loss. Open cast sand dune mining and urban expansion have reduced suitable habitats.
The cultivation of Raphia palms for its ornamental value is currently increasing providing food and nesting sites. There is also a large portion of its habitat protected by the Isimangaliso Wetland Park. There are no current species specific conservation initiatives as this species is the only vulture species in South Africa where the population size is increasing. The importance of maintaining this is that the South African satellite population in producing dispersing birds that are contributing to maintaining the Mozambique population (and hence the larger metapopulation).
.jpg)
Immature bird in Selous Game Reserve, Tanzania
_in_flight,_Semliki_Wildlife_Reserve.jpg)
Adult in flight in Semliki Wildlife Reserve, Uganda
_on_nest.jpg)
Adult on nest at Kazinga Channel, Uganda
The palm-nut vulture (Gypohierax angolensis) or vulturine fish eagle, is a large bird of prey in the family Accipitridae (which also includes many other diurnal raptors such as kites, buzzards and harriers, vultures, and eagles). It is the only member of the genus Gypohierax.
This bird is an Old World vulture (only distantly related to the New World vultures, which are in a separate family, the Cathartidae).
It breeds in forest and savannah across sub-Saharan Africa, usually near water, its range coinciding with that of the oil and Raffia palms. It is quite approachable, like many African vultures, and can be seen near habitation, even on large hotel lawns in the tourist areas of countries such as the Gambia.
La Gipohierakso, Palmogipo aŭ Palmovulturo (Gypohierax angolensis) estas tre granda rabobirdo de la familio de Akcipitredoj kiu inkludas multajn aliajn tagulajn rabobirdojn kiaj la milvoj, buteoj kaj cirkuoj, vulturoj kaj agloj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Gypohierax. Tiu birdo estas vulturo, nur malproksime rilata al la Novmondaj vulturoj, kiuj estas en separata familio, nome Katartedoj.
Malkutime inter rabobirdoj, ĝi manĝas la frukton de la Olepalmo, kvankam ĝi manĝas ankaŭ krabojn, moluskojn, lokustojn, fiŝojn kaj foje eĉ atakas hejmajn kortobirdaron.
Ili reproduktiĝas en arbaroj kaj savanoj tra subsahara Afriko, kutime ĉe akvo, kaj ties teritorio koincidas kun tiu de la Olepalmo. Ĝi estas tre alproksimigebla, kiel multaj afrikaj vulturoj, kaj povas esti vidata ĉe homa loĝejo, eĉ en grandaj hotelherbejoj de turistaj areoj de landoj kiaj Gambio.
Tiu estas nekonfuzebla birdo se plenkreskulo. Ĝi pezas 1.2-1.5 kg, longas 60 cm kaj havas enverguron de 150 cm, ĝi estas la plje malgranda malnovmonda vulturo.[1][2] Ties plumaro estas tute blanka escepte nigraj areoj en ties flugiloj. Ĝi havas ruĝan areon ĉirkaŭokulan. La iriso estas flaveca, la beko hokoforma kaj tre larĝa ĉebaze. La kruroj estas rozruĝecaj. La nematurulo, kiu bezonas 5 jarojn por maturiĝi, estas bruna kun flava okulmakulo. Dumfluge tiu specio similas aglo pli ol tipa vulturo, kaj ĝi povas pluteni flugofrapadon, kaj tie ĝi ne dependas el termikoj.
Tiuj afrotropisaj birdoj povas formi izolajn koloniojn. La ino demetas ununuran ovon, kiu estas kovata en fortika nesto konstruita el bastoneteroj en arbo dum ĉirkaŭ ses semajnoj.
La Gipohierakso, Palmogipo aŭ Palmovulturo (Gypohierax angolensis) estas tre granda rabobirdo de la familio de Akcipitredoj kiu inkludas multajn aliajn tagulajn rabobirdojn kiaj la milvoj, buteoj kaj cirkuoj, vulturoj kaj agloj. Ĝi estas la ununura membro de la genro Gypohierax. Tiu birdo estas vulturo, nur malproksime rilata al la Novmondaj vulturoj, kiuj estas en separata familio, nome Katartedoj.
Malkutime inter rabobirdoj, ĝi manĝas la frukton de la Olepalmo, kvankam ĝi manĝas ankaŭ krabojn, moluskojn, lokustojn, fiŝojn kaj foje eĉ atakas hejmajn kortobirdaron.
Ili reproduktiĝas en arbaroj kaj savanoj tra subsahara Afriko, kutime ĉe akvo, kaj ties teritorio koincidas kun tiu de la Olepalmo. Ĝi estas tre alproksimigebla, kiel multaj afrikaj vulturoj, kaj povas esti vidata ĉe homa loĝejo, eĉ en grandaj hotelherbejoj de turistaj areoj de landoj kiaj Gambio.
El buitre palmero[2] o buitre de Angola (Gypohierax angolensis) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae, la única de su género, ampliamente distribuida por las sabanas del África subsahariana. Posee un característico plumaje blanco y negro. No se reconocen subespecies.[3]
El buitre palmero o buitre de Angola (Gypohierax angolensis) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae, la única de su género, ampliamente distribuida por las sabanas del África subsahariana. Posee un característico plumaje blanco y negro. No se reconocen subespecies.
Gypohierax angolensis Gypohierax generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Gypohierax angolensis Gypohierax generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Palmukorppikotka (Gypohierax angolensis) on haukkojen heimoon kuuluva petolintu. Sitä tavataan suurimmassa osassa Saharan eteläpuolista Afrikkaa.
Se on sukunsa Gypohierax ainoa laji.[3]
Aikuista palmukorppikotkaa on vaikea sekoittaa muihin lajeihin. Se painaa 1,3–1,7 kg, pituus on 60 cm ja siipien kärkiväli 150 cm, ja se on vanhan maailman pienin korppikotka.[4] Sen pitkä koukkunokka on harmaa, vahanahka keltainen. Silmät ovat keltaiset, jalat vaaleanpunaiset.[3]
Lajin höyhenyksessä on paljon valkoista, siivet ja pyrstö ovat mustat, päässä ja kaulassa on runsaasti höyheniä, mutta korppikotkien tapaan naamassa ja silmien ympärillä näkyy vaaleanpunainen iho. Sukupuolet ovat melkein samannäköiset, ja naaras on vain vähän koirasta isompi. Nuoret linnut ovat pääosin ruskeita, siivet osittain mustat, ja kestää kolme neljä vuotta, ennen kuin niiden höyhenys muuttuu aikuismaiseksi.[4]
Palmukorppikotka elää Saharan eteläpuolisessa Afrikassa seuraaviin maihin ulottuvalla laajalla alueella: Benin, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Etelä-Afrikka, Gabon, Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Kamerun, Kenia, Keski-Afrikan tasavalta, Kongon demokraattinen tasavalta, Kongon tasavalta, Liberia, Malawi, Mali, Mosambik, Namibia, Niger, Nigeria, Norsunluurannikko, Päiväntasaajan Guinea, Ruanda, Sambia, Senegal, Sierra Leone, Sudan, Tansania, Togo, Tšad, Uganda ja Zimbabwe.[1]
Lajin elinympäristöä ovat subtrooppiset ja trooppiset alavat kuivat ja kosteat metsät, mangrovemetsät nousuveden rajan yläpuolella, savannit, viljelmät ja kaupunkialueet.[5]
Toisin kuin muut petolinnut, palmukorppikotka syö pääasiassa kasviravintoa, kuten öljy- ja raffiapalmun hedelmiä ja muita hedelmiä, mutta myös pieniä selkärangattomia, kaloja, rapuja ja nilviäisiä. Sitä näkee harvoin haaskoilla, mutta keskikokoisia vammautuneita lintuja ja nisäkkäitä se voi syödä.[3]
Palmukorppikotka (Gypohierax angolensis) on haukkojen heimoon kuuluva petolintu. Sitä tavataan suurimmassa osassa Saharan eteläpuolista Afrikkaa.
Se on sukunsa Gypohierax ainoa laji.
Gypohierax angolensis
Le palmiste africain (Gypohierax angolensis), également appelé palmiste d'Angola ou vautour palmiste, ou encore vautour aigle d'Angola est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, la seule représentante du genre Gypohierax.
Le palmiste africain est un rapace de taille moyenne, de 65 cm de longueur, pour un poids allant de 1 361 à 1 712 g et une envergure de 135 à 155 cm[1].
Le bec est brun blanchâtre ou bleuâtre à la base. Une partie de la face est nue, et de couleur rosé ou orangé. Les pattes sont blanc jaunâtre sale. L’iris est brun jaune. Le plumage est blanc à l'exception des grandes couvertures des ailes et des plumes scapulaires qui sont noires[2]. La queue est noire avec une large bande terminale blanche. Là où les adultes sont blancs, les jeunes ont plutôt du brun[2]. Ces jeunes conservent leur plumage pendant trois ou quatre ans.
En vol, cette espèce ressemble plus à un aigle qu'à un vautour typique, car il peut soutenir un vol battu, donc il ne dépend pas de courants ascendants.
Parc national Murchison Falls, Ouganda
Il niche en forêt et en savane à travers l'Afrique subsaharienne, généralement près des points d'eau, son territoire coïncide avec celui du palmier à huile. Il est facile de les approcher, comme de nombreux vautours des pays africains, et on peut le voir à proximité des habitations, même sur les pelouses des grands hôtels dans les régions touristiques de pays comme la Gambie.
Ce vautour tire son nom de sa principale nourriture qui, cas unique pour un oiseau de proie, n'est pas de la viande, mais le palmiste, la noix du palmier à huile. Il consomme également des charognes, des poissons, des petits vertébrés terrestres à l'occasion, comme la plupart des vautours.
Ces oiseaux forment des colonies lâches. Un seul (ou 2) œuf est couvé dans un nid volumineux fait de branches dans un arbre pendant environ six semaines. Cet œuf est gros (+/- 7 sur 5,5 cm), blanc brillant et souvent taché de brun à l'une des extrémités[2].
Gypohierax angolensis
Le palmiste africain (Gypohierax angolensis), également appelé palmiste d'Angola ou vautour palmiste, ou encore vautour aigle d'Angola est une espèce de rapaces de la famille des Accipitridae, la seule représentante du genre Gypohierax.
L'avvoltoio delle palme (Gypohierax angolensis Rüppell, 1836) è una specie di uccello della famiglia degli Accipitridi originario di gran parte dell'Africa subsahariana.[2] È l'unica specie del genere Gypohierax Rüppell, 1836.
Con il piumaggio prevalentemente bianco e le penne nere di ali e coda, gli esemplari adulti possono essere talvolta scambiati per aquile pescatrici africane o capovaccai, dai quali si differenziano per non avere il corpo color castano delle prime e la coda bianca dei secondi.[3][4][5] Sebbene la testa, la gola e il collo siano interamente ricoperti di piume, la vasta zona di pelle nuda rossastra che si estende attorno alla faccia e agli occhi è chiaramente vulturina.[3][6][7] I sessi sono quasi identici nell'aspetto, essendo la femmina solo leggermente più grande del maschio (1,2-1,8 kg). I giovani, d'altro canto, sono prevalentemente marroni con ali parzialmente nere, e impiegano tre o quattro anni prima di indossare il piumaggio proprio degli adulti.[3][6]
L'avvoltoio delle palme è una specie localmente abbondante che occupa un vasto areale esteso su gran parte dell'Africa, dal Gambia fino al Kenya, spingendosi a sud fino al Sudafrica nord-orientale.[3][6]
Come indica il nome, l'areale dell'avvoltoio delle palme si sovrappone perfettamente a quello delle palme da olio (Elaeis sp.) o delle palme rafia (Raphia sp.). Di conseguenza, è maggiormente comune nelle foreste costiere e nelle paludi di mangrovie al di sotto dei 1500 metri, ma è presente anche nelle savane umide.[3][6]
L'avvoltoio delle palme è uno dei pochissimi rapaci che consuma regolarmente sostanze vegetali[6][8]. Il rivestimento carnoso dei frutti della palma da olio e della palma rafia, assieme a datteri selvatici e altri frutti, costituisce straordinariamente il 58-65% della dieta degli esemplari adulti e fino al 92% della dieta dei giovani. Questo insolito avvoltoio ricava le sostanze nutritive mancanti da fonti di cibo più convenzionali, quali pesci, granchi e invertebrati, ma può consumare anche piccoli mammiferi, uccelli e rettili, sia dando loro la caccia che, occasionalmente, sotto forma di carogne. Di conseguenza, non può essere considerato rigorosamente frugivoro, ma solo raramente viene avvistato attorno alle carcasse di grossi animali che costituiscono il nutrimento fondamentale degli altri avvoltoi africani.[3][6]
Le coppie riproduttive costruiscono grandi nidi di ramoscelli sulla sommità di alberi elevati e spesso mostrano un forte attaccamento al sito di nidificazione, rimanendo nelle sue vicinanze per tutto l'arco dell'anno. Agli inizi della stagione riproduttiva, i partner si alzano in volo per effettuare una parata aerea fatta di rotazioni e picchiate, molto più acrobatica di quella della maggior parte degli avvoltoi.[3][6] Durante ogni ciclo riproduttivo, viene deposto un unico uovo bianco e marrone-cioccolato, che viene covato da entrambi i genitori per un periodo di quattro-sei settimane.[3][6][7] Generalmente attorno a 85-90 giorni dopo la schiusa, il piccolo, ricoperto da un piumaggio marrone, si invola.[3]
L'avvoltoio delle palme (Gypohierax angolensis Rüppell, 1836) è una specie di uccello della famiglia degli Accipitridi originario di gran parte dell'Africa subsahariana. È l'unica specie del genere Gypohierax Rüppell, 1836.
De palmgier of gierarend (Gypohierax angolensis) is een grote roofvogel uit de familie Accipitridae. Het is het enige lid van het geslacht Gypohierax.
Het verenkleed is wit op de kop, borst, poten en de voorste helft van de vleugels en zwart op de achterste helft van de vleugels, rug en staart. Rond de ogen bevinden zich een rode vlek. Een volwassen dier is 56 tot 65 cm groot, 1,3 tot 1,8 kg zwaar en heeft een vleugelspanwijdte van 130 tot 150 cm. Tijdens de vlucht lijkt deze soort meer op een arend dan op een gier.
Het voedsel van de palmgier bestaat uit dode vissen en de noot van de oliepalm. Niet voor niets wordt het dier dan ook palmgier genoemd.
Het wijfje broedt gedurende ongeveer zes weken één enkel ei uit in een omvangrijk nest in een boom. Kuikens zijn bruin, met een gele oogstreep. Na circa vijf jaar zijn ze volgroeid.
Deze gier van de Oude Wereld komt voor in bossen en op savannen in Afrika beneden de Sahara, met name van Senegal en Gambia tot Zuid-Soedan en oostelijk Kenia, zuidelijk tot Angola en noordoostelijk Zuid-Afrika. Gewoonlijk bevindt de palmgier zich dicht bij water. Het is geen schuw dier en kan dicht bij door mensen bewoonde gebieden waargenomen worden.
De palmgier heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar zeer waarschijnlijk stabiel. Om deze redenen staat de palmgier als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe palmgier of gierarend (Gypohierax angolensis) is een grote roofvogel uit de familie Accipitridae. Het is het enige lid van het geslacht Gypohierax.
Palmegribb (Gypohierax angolensis) er meget stor rovfugl i gruppen av afrikanske gribber (Gypaetinae), som inngår i haukefamilien (Accipitridae). Arten er monotypisk for slekten Gypohierax. Den hekker i skoger og savanner i område sør for Sahara, vanligvis nær vatn, og utbredelsen sammenfaller med oljepalmens.
Palmegribben blir 51-60 cm lang med et vingespenn på 130-150 cm, og veier fra 1,3 til 1,8 kg. Fuglen er lett igjenkjennelig som voksen. Palmegribben er hvit, med unntak av rygg-, armsving- og dekkfjær som er svarte. Den har en rød øyeflekk. Ungfuglen, som bruker 5 år får å få den voksne fjærdrakten, er mørk brun med gul øyeflekk, som blir lysere etter hver draktfelling.
I sterk motsetning til de andre rovfuglene, er favorittmaten til palmegribben fruktene til olje- og raffiapalme, Elaeis guineensis og Raphia vinifera. I områder med få oljepalmer vil palmegribben ete krepsdyr og bløtdyr, iblant også fisk.
Fuglene kan danne løse kolonier. Et enkelt egg blir ruget i 6-7 uker. Egget er hvitt med brune flekker. Ungen forlater reiret etter ca. 3 måneder.
Palmegribb (Gypohierax angolensis) er meget stor rovfugl i gruppen av afrikanske gribber (Gypaetinae), som inngår i haukefamilien (Accipitridae). Arten er monotypisk for slekten Gypohierax. Den hekker i skoger og savanner i område sør for Sahara, vanligvis nær vatn, og utbredelsen sammenfaller med oljepalmens.
Palmegribben blir 51-60 cm lang med et vingespenn på 130-150 cm, og veier fra 1,3 til 1,8 kg. Fuglen er lett igjenkjennelig som voksen. Palmegribben er hvit, med unntak av rygg-, armsving- og dekkfjær som er svarte. Den har en rød øyeflekk. Ungfuglen, som bruker 5 år får å få den voksne fjærdrakten, er mørk brun med gul øyeflekk, som blir lysere etter hver draktfelling.
I sterk motsetning til de andre rovfuglene, er favorittmaten til palmegribben fruktene til olje- og raffiapalme, Elaeis guineensis og Raphia vinifera. I områder med få oljepalmer vil palmegribben ete krepsdyr og bløtdyr, iblant også fisk.
Fuglene kan danne løse kolonier. Et enkelt egg blir ruget i 6-7 uker. Egget er hvitt med brune flekker. Ungen forlater reiret etter ca. 3 måneder.
Multimedia w Wikimedia Commons Palmojad[9], rakama (Gypohierax angolensis) – gatunek padlinożernego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Gypohierax[10]. Występuje na terenie Afryki subsaharyjskiej.
Wyglądem przypomina bielika, długość ciała 57–65 cm, masa ciała 1200–1800 g (średnio 1470 g), rozpiętość skrzydeł 135–155 cm[11]. Jego głowa jest nieopierzona wyłącznie wokół oczu. Głowa i tułów pokryte są białymi piórami, ogon i skrzydła są czarno-białe, dziób żółtawy, u nasady szaroniebieski.
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1788 roku niemiecki zoolog Johann Friedrich Gmelin nadając mu nazwę Falco angolensis[7]. Holotyp na podstawie tekstu „Angola Vulture” Johna Lathama[12] pochodził z Angoli[7].
Palmojad, rakama (Gypohierax angolensis) – gatunek padlinożernego ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Gypohierax. Występuje na terenie Afryki subsaharyjskiej.
O abutre-do-coconote ou abutre-das-palmeiras (Gypohierax angolensis) é um abutre africano, encontrado do Senegal ao Quênia e em Angola, que é associado à presença de palmeiras como o dendezeiro e a ráfia, das quais utiliza os frutos como alimento.
O abutre-do-coconote ou abutre-das-palmeiras (Gypohierax angolensis) é um abutre africano, encontrado do Senegal ao Quênia e em Angola, que é associado à presença de palmeiras como o dendezeiro e a ráfia, das quais utiliza os frutos como alimento.
Palmgam[2] (Gypohierax angolensis) är en gamla världens gam[3] som förekommer i oljepalmskogar och på savann i tropiska Afrika. Den lever till största delen av fruktkött från oljepalmer och Raphia australis.
Palmgamen är en distinkt fågel som adult. Det är en av de minsta arterna av gamla världens gamar. Den mäter 60 cm, har ett vingspann på 150 cm och väger 1,3–1,7 kg.[källa behövs] Den är helt vit utöver de svarta partierna på vingarna och stjärten. Den är fjäderlös runt ögonen där huden är röd. Som juvenil har den brun fjäderdräkt, med delvis svarta vingar och huden runt ögat är gul. Den anlägger adult fjäderdräkt efter 3–4 år.
I flykten liknar denna art en örn mer än en typisk gam, och den kan förflytta sig långa sträckor genom aktiv flykt varför den inte är beroende av termik. Med vita dräkt och svarta ving- och stjärtfjädrar, kan den förväxlas med skrikhavsörn och smutsgam, men saknar den kastanjebruna kroppen på den förre och den vita stjärten på den senare.
Könen är nästan identiska till utseendet, med honan är något större än hanen.
Fågeln förekommer i oljepalmskogar och på savann i tropiska Afrika.[3] Den placeras som ensam art i släktet Gypohierax. Dess närmaste släktingar är klätterhökarna i Polyboroides, smutsgam och lammgam.
Den livnär sig huvudsakligen på det fettrika fruktköttet från oljepalmer och Raphia australis. Dessa frukter utgör mer än 60% av den adulta fågelns diet och mer än 90% av juvenilens.[källa behövs] Den lever sig även på krabbor, både från sötvatten och saltvatten, blötdjur, grodor, fisk, gräshoppor, små däggdjur, samt reptilers ägg och ungar, och det är känt att den stundom har attackerat fjäderfä och äter as.
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör palmgam.
Wikispecies har information om Gypohierax angolensis.
Palmgam (Gypohierax angolensis) är en gamla världens gam som förekommer i oljepalmskogar och på savann i tropiska Afrika. Den lever till största delen av fruktkött från oljepalmer och Raphia australis.
Kền kền cọ dầu (danh pháp hai phần: Gypohierax angolensis) là loài chim khá lớn (khối lượng 1,2-1,8 kg) thuộc Họ Ưng (Accipitridae).[2] Đây là loài duy nhất trong chi Gypohierax. Đâu là loài chim ăn quả, bất thường đối với các loài chim dạng ưng, nhưng cũng ăn cả cá, cụ thể là cá chết.
Kền kền cọ dầu (danh pháp hai phần: Gypohierax angolensis) là loài chim khá lớn (khối lượng 1,2-1,8 kg) thuộc Họ Ưng (Accipitridae). Đây là loài duy nhất trong chi Gypohierax. Đâu là loài chim ăn quả, bất thường đối với các loài chim dạng ưng, nhưng cũng ăn cả cá, cụ thể là cá chết.
Gypohierax angolensis (J. F. Gmelin, 1788)
Охранный статус
Пальмовый гриф, или грифовый орлан[1] (лат. Gypohierax angolensis), — вид хищных птиц. Образует монотипический род пальмовые грифы, или грифовые орланы (Gypohierax Rüppell, 1836), который включается в подсемейство грифовые, иногда в подсемейство орланы.
Распространён в Африке южнее Сахары.
Длина тела 55—65 см, длина крыла, 45—50 см, масса 1,3—1,8 кг.
Окраска белая с чёрными крыльями и спиной. Молодые птицы бурые.
Оседлая птица. Гнездится на деревьях.
Основу питания составляет мякоть плодов масличной пальмы и пальмы-раффии, что необычно для хищных птиц. Едят также крабов, моллюсков, мелкую рыбу и насекомых.
Пальмовый гриф, или грифовый орлан (лат. Gypohierax angolensis), — вид хищных птиц. Образует монотипический род пальмовые грифы, или грифовые орланы (Gypohierax Rüppell, 1836), который включается в подсемейство грифовые, иногда в подсемейство орланы.
Распространён в Африке южнее Сахары.
Длина тела 55—65 см, длина крыла, 45—50 см, масса 1,3—1,8 кг.
Окраска белая с чёрными крыльями и спиной. Молодые птицы бурые.
Оседлая птица. Гнездится на деревьях.
Основу питания составляет мякоть плодов масличной пальмы и пальмы-раффии, что необычно для хищных птиц. Едят также крабов, моллюсков, мелкую рыбу и насекомых.
.JPG)
.JPG)
_(6934551034).jpg)
