nomes no trilho de navegação
'n Ratsvlieër is 'n vlinder van die familie Hesperiidae. Hulle word vernoem na hul geswinde, ylingse vluggewoontes. Daar is meer as 3 500 erkende soorte ratsvlieërs en hulle word wêreldwyd aangetref, maar die grootste verskeidenheid is inheems aan die Neotrope van Sentraal- en Suid-Amerika.[1]
Die Hesperiidae word in die monotipiese superfamilie Hesperioidea geplaas. Dit is omdat hulle aan 'n aparte afkomslinie behoort as ander Rhopalocera (vlinders), wat oorwegend binne die tipiese vlindersuperfamilie Papilionoidea tuishoort. Die derde en betreklik klein vlindersuperfamilie is die motvlinders (Hedyloidea) wat tot die Neotrope beperk is. Hesperioidea is heelwaarskynlik die sustergroep van die Papilionoidea, en saam met die Hedyloidea vorm hulle 'n natuurlike groep (klade). Kollektief deel hierdie drie groepe vlinders etlike kenmerke, veral wat die eier-, larwe- en papiestadiums betref.[1]
Nogtans is die antennaepunte van Ratsvlieërs terugwaarts gekrom soos 'n hekelpen, teenoor tipiese vlinders wat knuppelvormige antennaepunte het, en motvlinders wat geveerde of pektinate (kamvormige) antennae het, soortgelyk aan "motte". Ratsvlieërs het oor die algemeen ook stewiger liggame en groter saamgestelde oë as die ander twee groepe, met sterker vlerkspiere in die plompe kopborsstuk, 'n kenmerk wat in nouer ooreenstemming met heelwat "motte" is, as met die oorblywende twee stamlyne. Maar in teenstelling met byvoorbeeld die Arctiidae, is hulle vlerke ongewoon klein teenoor hul liggaamsgrootte. Sekere soorte het wel aansienliker vlerke, maar selde sodanig groot as dié van ander vlinders. Wanneer hulle te ruste kom, hou ratsvlieërs hulle vlerke meestal skuins opwaarts en oopgesprei; net by uitsondering word die vlerke heeltemal toegevou.[1]
Die agtervlerke is gewoonlik goedgerond en die voorvlerke redelik skerpgepunt. Sommige het prominente agtervlerkstertjies, en enkeles ook wel hoekige vlerke; die ratsvlieërs se basiese vlerkvorm toon vergeleke met die Papilionoidea nie baie variasie nie. Meeste het redelik vaal kleure van bruin tot grys; sommige is daarenteen meer opvallend bont. Geel, rooi en blou tinte is minder algemeen, maar sekere groot bruin spesies toon opvallende kleurvlekke. Groen en metaalagtige kleure is oorwegend afwesig. Geslagtelike dikromatisme is by sommige teenwoordig; mannetjies kan 'n swart streep of merk reukskubbe aan hulle voorvlerke hê.[1]
Baie soorte ratsvlieërs is frustrerend eenders. Byvoorbeeld kan sekere soorte van die genera Amblyscirtes, Erynnis (skaduvlerke) en Hesperia (gemerkte ratsvlieërs) tans nie in die veld onderskei word, selfs deur kenners nie. Die enigste betroubare metode om hulle te uit te ken behels diseksie en mikroskopiese ontleding van die genitalië wat die kenmerkende strukture sal uitwys wat paring voorkom tensy dit tussen eensoortiges plaasvind.[1]
Daar is om en by 3 500 soorte ratsvlieërs wat tans in die volgende subfamilies geplaas word:[2]
'n Ratsvlieër is 'n vlinder van die familie Hesperiidae. Hulle word vernoem na hul geswinde, ylingse vluggewoontes. Daar is meer as 3 500 erkende soorte ratsvlieërs en hulle word wêreldwyd aangetref, maar die grootste verskeidenheid is inheems aan die Neotrope van Sentraal- en Suid-Amerika.
Los hespéridos o hesperíidos, Hesperiidae son una familia de lepidópteros ditrisios qu'inclúi caparines pequeñes y robustes, de cabeza grande y tórax enancháu. Hai unes 3.500 especies de distribución cosmopolita, con un máximu de diversidá na Rexón neotropical, onde viven más de la metá de les especies conocíes.
Carauterícense y estremen de les demás families de caparines poles antenes bien dixebraes na base, acabaes en punta y xeneralmente curvadas, en forma de gabitu. Les venes de la nala anterior nun presenten ramificaciones, partiendo toes de la base de la nala o de la celda; tienen cinco venes radiales, que parten toes dende la celda. Tienen un vuelu rápido y errático, que-yos valió n'inglés el nome de skippers (saltarinos). Les canesbes son cilíndriques, de cabeza grande y pescuezu estrecháu y viven ocultes en fueyes qu'endolquen y afiten con filos de seda.
Los estudios más recién conducíos por Andrew Warren y los sos colabordores reconocen la esistencia de 7 subfamilies nel senu d'esta familia, que la so rellación de parentescu ye la qu'amuesa'l siguiente árbol filoxenéticu:
Caparines relativamente grandes, con un tórax enancháu y un abdome comparativamente estrechu y curtiu. Tienen güeyos prominentes y los sos principales calteres diagnósticos (pocu aparentes) son el tener el tercer segmentu de los palpos llabiales llargu y delgáu (en forma de lezna o punzón), tener un solu par de chaetosemata (cogordes sensoriales) sobre la cabeza (2 nes demás subfamilies) y por non tener, na base de les antenes (como nel restu de subfamilies), una guedeya d'escames filiformes (pestaña) que s'estiende sobre'l güeyu. Les nales anteriores son llargues y estreches y les posteriores arrondaes. Los guxanos, de colores vivos, aliméntense de dicotiledónees. 75 especies de les zones tropicales d'África, Australasia y Asia Oriental.
Subfamilia con una única especie australiana (Euschemon rafflesia). Tratase d'una caparina grande, de colores vivos, con una carauterística absolutamente única na familia de les Hesperiidae y nos Ropalóceros polo xeneral: les nales anterioes y posteriores tienen frenulum y retinaculum, estructures constituyíes por escames modificaes que caltienen los dos nales solidaries mientres el vuelu.
Les nales delanteres de los machos presenten de cutiu una plega costal qu'alluga les androconias. Posen coles nales estendíes, frecuentemente nel viesu de les fueyes. La nala posterior tien una forma arrondada o trapezoidal. Les canesbes aliméntense de dicotiledónees. 130 xéneros y unes 1150 especies, de distribución cosmopolita pero de les cualos unes 750 son neotropicales. Inclúi les especies de la d'antiguo considerada subfamilia de les Pyrrhopyginae.
Al igual que les caparines de la subfamilia de les Pyrginae, na que d'antiguo s'incluyíen, posen coles nales estendíes. Nala posterior allargada a lo llargo de les venes añales, dacuando enllargada por una llamativa cola, confiriéndo-y a la nala un perfil más o menos triangular. Les canesbes aliméntense de dicotiledónees. Quitando un únicu xéneru d'Asia Oriental (Lobocla), la mayoría de les especies d'esta subfamilia viven nel neotrópicu algamando delles especies Norte América. 52 xéneros.
_1.JPG)
Caparines pequeñes, d'unos 30-40 mm de valumbu, de cuerpu espodáu y nales comparativamente anches. La cabeza y el tórax son menos anchos que n'otres Hesperiidae. L'abdome ye más estrechu y xeneralmente más llargu que les nales posteriores. Dos calteres distintivos, anque pocu evidentes a güeyu, son los palpos llabiales allargaos y pelosos según l'ausencia o o'l fuerte amenorgamientu de la epífisis na tibia de les pates anteriores. Les nales tienen xeneralmente la cara cimera de color castañu escuru con llurdios crema o anaranxaes. La cara inferior reproduz el mesmu dibuxu, colos llurdios d'un color más claru. En reposu, al tomar el sol, caltienen les nales abiertes unos 45 graos. Les canesbes aliméntense de yerbes de la familia de les Poáceas. 16 xéneros 170 especies. África tropical, Paleárticu y Neotrópicu (100 especies).
Les nales, en reposu, tienen una disposición particular, coles nales delanteres horizontales y les traseres mediu abiertes, formando un ángulu coles delantreres. La vena M2 de la nala delantera marcadamente curvada escontra la vena M3. Lles gates aliméntense principalmente de Monocotiledónees, especializándose delles especies en furar los raigaños y los tarmos de Yucca y de Agave. Estes especies arrexuntábense d'antiguo nuna subfamilia separada (Megathyninae) pero los calteres particularesque presenten débense, fundamentalmente, al altu grau d'especialización algamáu por estes especies. 325 xéneros y 2000 especies de distribución cosmopolita, la metá d'elles neotropicales.
Subfamilia estrechamente emparentada cola anterior, de la cual estrémase por tener les venes discocelulares de la nala trasera empobinaes escontra'l ápex de la nala (son verticales o apunten escontra la base de la nala nes Hesperiinae). Les gates, como asocede nos Hesperiinae, aliiméntense de monocotiledonas. 16 xéneros / 60 especies d'Australia, Nueva Guinea ya islles cercanes.
Los hespéridos o hesperíidos, Hesperiidae son una familia de lepidópteros ditrisios qu'inclúi caparines pequeñes y robustes, de cabeza grande y tórax enancháu. Hai unes 3.500 especies de distribución cosmopolita, con un máximu de diversidá na Rexón neotropical, onde viven más de la metá de les especies conocíes.
Els hespèrids (Hesperiidae) són una família de lepidòpters que compta amb més de 3.500 espècies de distribució cosmopolita però amb la major biodiversitat a les regions neotropicals d'Amèrica central i Amèrica del sud.[1] Els Hesperiidae es classifiquen dins la superfamília monotípica Hesperioidea separada de la superfamília Papilionoidea i l'altra superfamília Hedyloidea. Hesperioidea, Papilionoidea i Hedyloidea constitueixen un clade. Els hespèrids tenen les antenes en bastó cap enrere, també tenen ulls compostos més grossos que els altres dos grups de lepidòpters i s'assemblen més a les arnes. L'espècie de papallona més antiga coneguda és un hespèrid que visqué durant l'Eocè inferior en allò que avui en dia és Dinamarca.[2]
Els hespèrids (Hesperiidae) són una família de lepidòpters que compta amb més de 3.500 espècies de distribució cosmopolita però amb la major biodiversitat a les regions neotropicals d'Amèrica central i Amèrica del sud. Els Hesperiidae es classifiquen dins la superfamília monotípica Hesperioidea separada de la superfamília Papilionoidea i l'altra superfamília Hedyloidea. Hesperioidea, Papilionoidea i Hedyloidea constitueixen un clade. Els hespèrids tenen les antenes en bastó cap enrere, també tenen ulls compostos més grossos que els altres dos grups de lepidòpters i s'assemblen més a les arnes. L'espècie de papallona més antiga coneguda és un hespèrid que visqué durant l'Eocè inferior en allò que avui en dia és Dinamarca.
Soumračníkovití (Hesperiidae) je čeleď motýlů, kterou popsal poprvé v roce 1809 francouzský entomolog Pierre André Latreille. Na celém světě se vyskytuje přibližně 3000 druhů, rozšířen je celosvětově vyjma Nového Zélandu.[1] Areál rozšíření je vázán na otevřenou krajinu jako jsou stepi, pole[1] či louky.
Čeleď soumračníkovitých se dále dělí na několik podčeledí:[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu soumračníkovití ve Wikimedia Commons
Soumračníkovití (Hesperiidae) je čeleď motýlů, kterou popsal poprvé v roce 1809 francouzský entomolog Pierre André Latreille. Na celém světě se vyskytuje přibližně 3000 druhů, rozšířen je celosvětově vyjma Nového Zélandu. Areál rozšíření je vázán na otevřenou krajinu jako jsou stepi, pole či louky.
Čeleď soumračníkovitých se dále dělí na několik podčeledí:
Pyrginae (Burmeister, 1878) Heteropterinae (Aurivillius, 1925) Hesperiinae (Latreille, 1809) Coeliadinae (Evans, 1937) Euschemoninae (Waterhouse & Lyell, 1914) Megathyminae (J. H. Comstock & A. B. Comstock, 1895) Pyrrhopyginae Trapezitinae (Waterhouse & Lyell, 1914)Bredpandefamilien (Hesperiidae) er en familie af sommerfugle med mere end 3500 arter. Heraf findes omkring 40 arter i Europa og 8 er hjemmehørende i Danmark. De flyver om dagen og tilhører gruppen dagsommerfugle. Navnet bredpande skyldes det store hoved, hvor antennerne sidder langt fra hinanden.
Vingefanget varierer fra 20-90 millimeter, men de fleste arter er små. Bredpander har en meget lang sugesnabel som de kan suge nektar med fra selv dybe blomsterkroner.
De ti arter i familien bredpander, der er registreret i Danmark:
Gråbåndet bredpande (Erynnis tages) 
Erynnis tages
Spættet bredpande (Pyrgus malvae) Pyrgus malvae
Fransk bredpande (Pyrgus armoricanus) Pyrgus armoricanus
Skærbredpande (Pyrgus serratulae) Pyrgus serratulae
Sortplettet bredpande (Carterocephalus silvicolus) Carterocephalus silvicolus
Spejlbredpande (Heteropterus morpheus) Heteropterus morpheus
Stregbredpande (Thymelicus lineola) Thymelicus lineola
Skråstregbredpande (Thymelicus sylvestris) Thymelicus sylvestris
Kommabredpande (Hesperia comma) Hesperia comma
Stor bredpande (Ochlodes sylvanus) Ochlodes sylvanus
Bredpandefamilien (Hesperiidae) er en familie af sommerfugle med mere end 3500 arter. Heraf findes omkring 40 arter i Europa og 8 er hjemmehørende i Danmark. De flyver om dagen og tilhører gruppen dagsommerfugle. Navnet bredpande skyldes det store hoved, hvor antennerne sidder langt fra hinanden.
Vingefanget varierer fra 20-90 millimeter, men de fleste arter er små. Bredpander har en meget lang sugesnabel som de kan suge nektar med fra selv dybe blomsterkroner.
Die Dickkopffalter (Hesperiidae) sind eine Familie der Schmetterlinge. Sie kommen weltweit, außer in Neuseeland, mit etwa 4000 Arten und derzeit über 560 Gattungen vor[1]. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen, besonders die Neotropis. Namensgebend für die Familie ist der breite Kopf der Tiere. Die Hesperiidae werden oft als einzige Familie der Überfamilie Hesperioidea betrachtet, heute aber häufiger in die Überfamilie Papilionoidea eingegliedert.
Die europäischen Falter erreichen eine Flügelspannweite von 24 bis 34 Millimeter, in den Tropen findet man jedoch größere Exemplare. Die Tiere haben einen mittelmäßig bis kräftig gebauten Körper, einen Kopf der fast immer breiter als der Thorax ist und sind an ihrer Ruheposition sofort erkennbar: Die meisten Arten haben ihre Flügel so geöffnet, dass die Vorder und Hinterflügel in einem spitzen Winkel zueinander stehen. Die Vorderflügel sind etwa 1,5 bis zweimal länger als breit und meist orangebraun, braun, grau oder schwarz gefärbt; es gibt aber, vor allem in den Tropen, zahlreiche (auch schillernd) bunt gefärbte Arten. Viele Arten weisen auf beiden Flügelpaaren helle Würfelflecken auf. Einige Männchen tragen auf den Flügeln Duftschuppenstreifen. Die Hinterflügel sind breit abgerundet und in etwa gleich breit, wie die Vorderflügel. Die Fühler sind kurz, etwa halb so lang wie die Vorderflügel und am Ende keulig verdickt. Diese Fühlerkeule ist meist langgestreckt und am Ende deutlich gebogen. Die Tiere haben keine Maxillarpalpen; ihre Labialpalpen haben drei Segmente. Ihr ungeschuppter Saugrüssel ist, genauso wie alle drei Beinpaare, voll entwickelt.
Die Vorderflügel haben 12 Flügeladern mit einer Analader (1b). Die Hinterflügel haben 8 Adern mit zwei Analadern (1a und 1b).
Die meist grün, gelb oder hell gefärbten Raupen haben einen Kopf der breiter als der Thorax ist (außer Arten von Megathymus) und voll entwickelte Bauchbeinpaare. Die meisten Arten sind kurz behaart. Manche Arten haben eine sehr lebhafte Körperfärbung.[2]
Der Großteil der Falter ist tagaktiv. Es gibt aber einige Arten, wie z. B. Celaenorrhinus fritzgaertneri, die dämmerungs- und auch nachtaktiv sind.[2] Alle Vertreter der Dickkopffalter zeichnen sich durch einen charakteristischen Flug aus. Einige fliegen sehr schnell und nahe am Boden, während andere einen leicht hüpfenden Flug zeigen. Manche Arten zählen zu den Wanderfaltern.[3]
Die Eier werden von den Weibchen einzeln an den Futterpflanzen abgelegt. Die daraus schlüpfenden Raupen fressen im Schutz einer Blattbehausung, die aus mit Seide befestigten Blättern besteht. In dieser verpuppen sie sich auch, wobei die Behausung nach jeder Häutung neu erbaut und zur Überwinterung oder Verpuppung an kräftigen Stängeln der Futterpflanze befestigt wird. Nur sehr wenige Arten, z. B. die der Gattung Megathymus bohren in Pflanzen (Agavengewächsen (Agavaceae)). Das Nahrungsspektrum der Familie umfasst ca. 70 Pflanzenfamilien. Unter den Dickkopffaltern gibt es einige Arten, die als Schädlinge auftreten können, wie z. B. Erionota thrax, deren Raupen an Bananenpflanzen fressen, Hidari irava an Palmen und Arten der Gattung Nyctelius an Zuckerrohr.[2]
Die Familie der Dickkopffalter (Hesperiidae) wird derzeit in sieben Unterfamilien unterteilt[4]
Die in vielen Publikationen noch aufgeführte Unterfamilie Pyrrhopyginae Mabille, 1877 wurde von Warren et al. (2008) auf den Rang einer Tribus zurückgestuft. Dieselben Autoren stufen die ehemalige Unterfamilie Megathyminae Comstock, 1895 als eine Infra-Tribus-Gruppe der Hesperiinae ein.
Drei Unterfamilien mit 47 Arten kommen in Europa vor,[5] auf der ganzen Welt sind es 4127 Arten[6].
Die Raupen der Gattung Megathymus sind jene, die im Mezcal eingelegt sind. In den peruanischen Anden werden die von den Blättern des Chachakuma-Baumes (Escallonia resinosa) lebenden Raupen von Metardaris cosinga (auf Quechua wayt'ampu) ebenfalls von Menschen verzehrt.[2]
Die Dickkopffalter (Hesperiidae) sind eine Familie der Schmetterlinge. Sie kommen weltweit, außer in Neuseeland, mit etwa 4000 Arten und derzeit über 560 Gattungen vor. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen, besonders die Neotropis. Namensgebend für die Familie ist der breite Kopf der Tiere. Die Hesperiidae werden oft als einzige Familie der Überfamilie Hesperioidea betrachtet, heute aber häufiger in die Überfamilie Papilionoidea eingegliedert.
Groukopflinters (Hesperiidae) binne in famylje fan oerdeiflinters yn it skift fan de flinters (Lepiodoptera)
De famylje fan de Groukopflinters bestiet út mear as 4.000 soarten. Dêrfan komme yn Europa 39 soarten foar. Groukopflinters wurde sa neamd omdat se yn ferhâlding in grutte kop hawwe. Se hawwe deselde wize fan fleanen as de nachtflintersoarten.
De rûpen fan groukopkes libje tusken blêden dy byinoar spuonne binne. It binnenste fan de blêden is beklaaid mei spinsel. Fan dêrút meitsje se koarte útstapkes nei bûten. Se frette har fol en geane werom de blêden yn. In opfallend ferskynsel is dat de rûpen har eigen keutels fier fuort sjitte sadat it eigen hús skjin bliuwt.
De flinters hawwe in lange roltonge. By guon skaaien moat der rûmte makke wurde foar de roltonge yn de pop. Guon roltongen wurde wol 16 mm lang.
De soarten yn dizze famylje like biologysk in soad opelkoar. Oer it algemien groeie de rûpen traach en lizze de flinters mar in pear aaikes. Se libje meastentiids yn it iepen fjild.
Er binne sa’n 4.000 ferskillende soarten Groukopflinters. Faak wurde dizze soarten yndield neffens de neikommende ûnderfamyljes.
Groukopflinters (Hesperiidae) binne in famylje fan oerdeiflinters yn it skift fan de flinters (Lepiodoptera)
De famylje fan de Groukopflinters bestiet út mear as 4.000 soarten. Dêrfan komme yn Europa 39 soarten foar. Groukopflinters wurde sa neamd omdat se yn ferhâlding in grutte kop hawwe. Se hawwe deselde wize fan fleanen as de nachtflintersoarten.
De rûpen fan groukopkes libje tusken blêden dy byinoar spuonne binne. It binnenste fan de blêden is beklaaid mei spinsel. Fan dêrút meitsje se koarte útstapkes nei bûten. Se frette har fol en geane werom de blêden yn. In opfallend ferskynsel is dat de rûpen har eigen keutels fier fuort sjitte sadat it eigen hús skjin bliuwt.
De flinters hawwe in lange roltonge. By guon skaaien moat der rûmte makke wurde foar de roltonge yn de pop. Guon roltongen wurde wol 16 mm lang.
De soarten yn dizze famylje like biologysk in soad opelkoar. Oer it algemien groeie de rûpen traach en lizze de flinters mar in pear aaikes. Se libje meastentiids yn it iepen fjild.
தாவி என்றும் துள்ளி (skipper, skipper butterfly) என்றும் அழைக்கப்படும் பட்டாம்பூச்சி துள்ளிகள் (Hesperiidae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை. அவற்றின் துள்ளலும் விறுவிறுப்பும் நிறைந்த பறக்கும் பாங்கின் காரணமாகவே இவை அவ்வாறு அழைக்கப்படுகின்றன. இக்குணும்பத்தின்கீழ் 3500-இற்கும் மேலான சிற்றினங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன. இவை உலகம் முழுவதும் காணப்பட்டாலும் நடுவமெரிக்கப் பகுதிகளிலும் தென் அமெரிக்காவிலுமே இவை பல்கிப்பெருகியுள்ளன.[1] தமிழ்நாட்டில் இக்குடும்பத்தின்கீழ் 43 சிற்றினங்கள் காணப்படுகின்றன.
இக்குடும்பத்தின் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் பிற குடும்பங்களைப் போலன்றி நுனியில் கொக்கி போல் வளைந்த உணர்வுக்கொம்புகளைக் கொண்டிருக்கும். இறக்கைகள் நீளமாகவும் முக்கோணவடிவிலும் கறுப்பாகவும் அடர்நிறமாகவும் அமைந்திருக்கும். ஆங்காங்கே வெள்ளைப்புள்ளிகள், திட்டுகள், கோடுகள் என ஒளிபாயும் குறிகளைக் காணலாம். நெஞ்சுப்பகுதி நீளமாகவும் திடமாகவும் இருக்கும். அடிவயிற்றைக்காட்டிலும் நீளமாகவும் இருக்கலாம். உடல்முழுவதும் அடர்ந்த மெல்லிய செதில்களால் நிறைந்திருக்கும். ஆண்-பெண் பூச்சிகளிடையே தோற்றத்தில் மாறுபாடு இருக்காது. இவற்றின் உறிஞ்சான்கள் நீண்டு குழல்போன்ற மலர்களிலிருந்தும் தேனெடுக்க உதவும்.
பசுமைக்காடுகள், இலையுதிர்காடுகள், உலர்பசுமைக்காடுகள், புல்வெளிகள் போன்ற சூழல்களில் தாவிகள் வாழ்கின்றன.
இக்குடும்பத்தைச்சேர்ந்த பட்டாம்பூச்சிகள் இருவகைப்படும். முதலாம் வகையின இளைப்பாறுகையில் இறக்கைகளை நன்றாக விரித்து நிற்கும். மற்றவகை பட்டாம்பூச்சிகள் இறக்கைகளை முழுவதுமாக மடித்தோ முன் இறகுகளைமட்டும் மடித்துவிட்டு பின்னிறகுகளை முழுவதும் விரித்தோ இளைப்பாறும். சில இனங்கள் அதிகாலையிலும், சில கருக்கலிலும், எஞ்சியவை எல்லா வேளைகளிலும் பறந்துகொண்டிருக்கும்.
தாவி என்றும் துள்ளி (skipper, skipper butterfly) என்றும் அழைக்கப்படும் பட்டாம்பூச்சி துள்ளிகள் (Hesperiidae) குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை. அவற்றின் துள்ளலும் விறுவிறுப்பும் நிறைந்த பறக்கும் பாங்கின் காரணமாகவே இவை அவ்வாறு அழைக்கப்படுகின்றன. இக்குணும்பத்தின்கீழ் 3500-இற்கும் மேலான சிற்றினங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன. இவை உலகம் முழுவதும் காணப்பட்டாலும் நடுவமெரிக்கப் பகுதிகளிலும் தென் அமெரிக்காவிலுமே இவை பல்கிப்பெருகியுள்ளன. தமிழ்நாட்டில் இக்குடும்பத்தின்கீழ் 43 சிற்றினங்கள் காணப்படுகின்றன.
.jpg)
Skippers are a group of butterflies placed in the family Hesperiidae within the order Lepidoptera (moths and butterflies). They were previously placed in a separate superfamily, Hesperioidea; however, the most recent taxonomy places the family in the superfamily Papilionoidea, the butterflies. They are named for their quick, darting flight habits. Most have their antenna tips modified into narrow, hook-like projections. Moreover, skippers mostly have an absence of wing-coupling structure available in most moths.[1] More than 3500 species of skippers are recognized, and they occur worldwide, but with the greatest diversity in the Neotropical regions of Central and South America.[2]
Traditionally, the Hesperiidae were placed in a monotypic superfamily Hesperioidea, because they are morphologically distinct from other Rhopalocera (butterflies), which mostly belong to the typical butterfly superfamily Papilionoidea. The third and rather small butterfly superfamily is the moth-butterflies (Hedyloidea), which are restricted to the Neotropics, but recent phylogenetic analyses suggest the traditional Papilionoidea are paraphyletic, thus the subfamilies should be reorganised to reflect true cladistic relationships.[3][4]
Collectively, these three groups of butterflies share many characteristics, especially in the egg, larval, and pupal stages.[2] Nevertheless, skippers have the antennae clubs hooked backward like a crochet hook, while the typical butterflies have club-like tips to their antennae, and moth-butterflies have feathered or pectinate (comb-shaped) antennae similar to moths. Skippers also have generally stockier bodies and larger compound eyes than the other two groups, with stronger wing muscles in the plump thorax, in this resembling many moths more than the other two butterfly lineages do. Unlike, for example, the Arctiinae, though, their wings are usually small in proportion to their bodies. Some have larger wings, but only rarely as large in proportion to the body as in other butterflies. When at rest, skippers keep their wings usually angled upwards or spread out, and only rarely fold them up completely.[2]
.jpg)
The wings are usually well-rounded with more or less sharply tipped forewings. Some have prominent hindwing tails, and others have more angled wings; the skippers' basic wing shapes vary not much by comparison to the Papilionoidea, though. Most have a fairly drab coloration of browns and greys; some are more boldly black-and-white. Yellow, red, and blue hues are less often found, but some largely brown species are quite richly colored, too. Green colors and metallic iridescence are generally absent. Sexual dichromatism is present in some; males may have a blackish streak or patch of scent scales on their forewings.[2]
Many species of skippers look very alike. For example, some species in the genera Amblyscirtes, Erynnis (duskywings), and Hesperia (branded skippers) cannot currently be distinguished in the field even by experts. The only reliable method of telling them apart involves dissection and microscopic examination of the genitalia, which have characteristic structures that prevent mating except between conspecifics.[2]
The roughly 3500 species of skippers are now classified in these subfamilies:[5]
Western blue policeman (Pyrrhiades lucagus) Skippers are a group of butterflies placed in the family Hesperiidae within the order Lepidoptera (moths and butterflies). They were previously placed in a separate superfamily, Hesperioidea; however, the most recent taxonomy places the family in the superfamily Papilionoidea, the butterflies. They are named for their quick, darting flight habits. Most have their antenna tips modified into narrow, hook-like projections. Moreover, skippers mostly have an absence of wing-coupling structure available in most moths. More than 3500 species of skippers are recognized, and they occur worldwide, but with the greatest diversity in the Neotropical regions of Central and South America.
Hesperiedoj (latine Hesperiidae) estas familio de insektoj el la superfamilio de Papilionoideoj el la ordo de papilioj. La papilioj de tiu familio karakteriziĝas per sia aparte rapida kaj netrankvila flugmaniero. Tutmonde ekzistas pli ol 3500 agnoskataj specioj da hesperiedoj, en pli-malpi 500 genroj en 7-8 subfamilioj. Kvankam ili aperas en ĉiuj mondpartoj, la plej granda diverseco ekzistas en centra kaj suda Amerikoj.
La familio estas nomita laŭ sia tipa genro, Hesperio (latine Hesperia), plus la familia sufikso -edoj[1] (latine -idae).
Signeta flammeata
Euschemon rafflesia
Hesperia comma
Tapena thwaitesi
Tradicie, la familio Hesperiedoj estis klasifikita en sia propra superfamilio Hesperioideoj (latine Hesperioidea), parence al la Papilionoideoj. Novaj genetikaj analizoj, tamen, pruvis ke fakte hesperiedoj apartenas al la Papilionoideoj.[2][3]
Hesperiedoj (latine Hesperiidae) estas familio de insektoj el la superfamilio de Papilionoideoj el la ordo de papilioj. La papilioj de tiu familio karakteriziĝas per sia aparte rapida kaj netrankvila flugmaniero. Tutmonde ekzistas pli ol 3500 agnoskataj specioj da hesperiedoj, en pli-malpi 500 genroj en 7-8 subfamilioj. Kvankam ili aperas en ĉiuj mondpartoj, la plej granda diverseco ekzistas en centra kaj suda Amerikoj.
La familio estas nomita laŭ sia tipa genro, Hesperio (latine Hesperia), plus la familia sufikso -edoj (latine -idae).
Signeta flammeata
Euschemon rafflesia
Hesperia comma
Tapena thwaitesi
Los hespéridos o hesperíidos (Hesperiidae) son una familia de lepidópteros ditrisios que incluye mariposas pequeñas y robustas, de cabeza grande y tórax ensanchado. Hay unas 3500 especies de distribución cosmopolita, con un máximo de diversidad en la Región Neotropical, donde viven más de la mitad de las especies conocidas.
Se caracterizan y diferencian de las demás familias de mariposas por las antenas muy separadas en la base, acabadas en punta y generalmente curvadas, en forma de gancho. Las venas del ala anterior no presentan ramificaciones, partiendo todas de la base del ala o de la celda; tienen cinco venas radiales, que parten todas desde la celda. Tienen un vuelo rápido y errático, que les ha valido en inglés el nombre de skippers (saltarines). Las orugas son cilíndricas, de cabeza grande y cuello estrechado y viven ocultas en hojas que enrollan y fijan con hilos de seda.
Morfología de un hespérido
Oruga de un hespérido
Los estudios más recientes conducidos por Andrew Warren y sus colaboradores reconocen la existencia de 7 subfamilias en el seno de esta familia, cuya relación de parentesco es la que muestra el siguiente árbol filogenético: 
Mariposas relativamente grandes, con un tórax ensanchado y un abdomen comparativamente estrecho y corto. Tienen ojos prominentes y sus principales caracteres diagnósticos (poco aparentes) son el tener el tercer segmento de los palpos labiales largos y delgados (en forma de lezna o punzón), poseer un solo par de chaetosemata (setas sensoriales) sobre la cabeza (2 en las demás subfamilias) y por no tener, en la base de las antenas (como en el resto de subfamilias), un mechón de escamas filiformes (pestaña) que se extiende sobre el ojo. Las alas anteriores son largas y estrechas y las posteriores redondeadas. Las orugas, de colores vivos, se alimentan de dicotiledóneas. Hay 75 especies de las zonas tropicales de África, Australasia y Asia Oriental. 
Subfamilia con una única especie australiana (Euschemon rafflesia). Se trata de una mariposa grande, de colores vivos, con una característica absolutamente única en la familia de las Hesperiidae y en los Ropalóceros en general: las alas anteriores y posteriores tienen frenulum y retinaculum, estructuras constituidas por escamas modificadas que mantienen las dos alas solidarias durante el vuelo. 
Las alas delanteras de los machos presentan a menudo un pliegue costal que alberga las androconias. Posan con las alas extendidas, frecuentemente en el envés de las hojas. El ala posterior tiene una forma redondeada o trapezoidal. Las orugas se alimentan de dicotiledóneas. 130 géneros y unas 1150 especies, de distribución cosmopolita pero de las cuales unas 750 son neotropicales. Incluye las especies de la antiguamente considerada subfamilia de las Pyrrhopyginae. 
Al igual que las mariposas de la subfamilia de las Pyrginae, en la que antiguamente se incluían, posan con las alas extendidas. Ala posterior alargada a lo largo de las venas anales, a veces prolongada por una llamativa cola, confiriéndole al ala un perfil más o menos triangular. Las orugas se alimentan de fabáceas y otras dicotiledóneas. Exceptuando un único género de Asia Oriental (Lobocla), la mayoría de las especies de esta subfamilia viven en el Neotrópico alcanzando algunas especies Norte América. 52 géneros. Urbanus proteus (ver ilustración) es una de las especies con colas. 
_1.JPG)
Mariposas pequeñas, de unos 30-40 mm de envergadura, de cuerpo esbelto y alas comparativamente anchas. La cabeza y el tórax son menos anchos que en otras Hesperiidae. El abdomen es más estrecho y generalmente más largo que las alas posteriores. Dos caracteres distintivos, aunque poco evidentes a simple vista, son los palpos labiales alargados y pelosos así como la ausencia o la fuerte reducción de la epífisis en la tibia de las patas anteriores. Las alas tienen generalmente la cara superior de color castaño oscuro con manchas crema o anaranjadas. La cara inferior reproduce el mismo dibujo, con las manchas de un color más claro. En reposo, al tomar el sol, mantienen las alas abiertas unos 45 grados. Las orugas se alimentas de hierbas de la familia de las Poáceas. 16 géneros 170 especies. África tropical, Paleártico y Neotrópico (100 especies). 
Las alas, en reposo, tienen una disposición particular, con las alas delanteras horizontales y las traseras medio abiertas, formando un ángulo con las delanteras. La vena M2 del ala delantera marcadamente curvada hacia la vena M3. Las orugas se alimentan principalmente de monocotiledóneas, habiéndose especializado algunas especies en perforar las raíces y los tallos de yuca y de ágave. Estas especies se agrupaban antiguamente en una subfamilia separada (Megathyninae) pero los caracteres particulares que presentan se deben, fundamentalmente, al alto grado de especialización alcanzado por estas especies. Hay 325 géneros y 2000 especies de distribución cosmopolita, la mitad de ellas neotropicales. 
Subfamilia estrechamente emparentada con la anterior, de la cual se diferencia por tener las venas discocelulares del ala trasera dirigidas hacia el ápex del ala (son verticales o apuntan hacia la base del ala en las Hesperiinae). Las orugas, como ocurre en los Hesperiinae, se alimentan de monocotiledonas. 16 géneros / 60 especies de Australia, Nueva Guinea e islas cercanas. 
Los hespéridos o hesperíidos (Hesperiidae) son una familia de lepidópteros ditrisios que incluye mariposas pequeñas y robustas, de cabeza grande y tórax ensanchado. Hay unas 3500 especies de distribución cosmopolita, con un máximo de diversidad en la Región Neotropical, donde viven más de la mitad de las especies conocidas.
Hesperiidae lepidopteroen ordenako tximeleta-familia da. Guztira 7 edo 8 azpifamilia, 550 genero inguru eta 3500 espezie ditu. Mundu osoan bizi arren, Erdialdeko Amerikan eta Hego Amerikan dibertsitate handiago du.[1]
Hesperiidae lepidopteroen ordenako tximeleta-familia da. Guztira 7 edo 8 azpifamilia, 550 genero inguru eta 3500 espezie ditu. Mundu osoan bizi arren, Erdialdeko Amerikan eta Hego Amerikan dibertsitate handiago du.
Paksupäät voi viitata:
Tämä on täsmennyssivu, joka luettelee monimerkityksisen käsitteen eri merkitykset tai useita eri henkilöitä. Les hespéridés (Hesperiidae) forment une famille de lépidoptères (papillons) de la super-famille des Papilionoidea.
Cette famille a été décrite par Pierre André Latreille en 1809. Son nom dérive de celui du genre Hesperia, décrit par Johan Christian Fabricius en 1793 en référence aux Hespérides, nymphes de la mythologie grecque[1].
En français, seules certaines espèces de cette famille sont appelées des Hespéries.
En anglais, ils sont nommés skippers (ce qui fait référence à leur vol rapide, erratique et souvent proche du sol).
La famille des Hesperiidae a longtemps été placée dans la super-famille des Hesperioidea, dont elle constituait l'unique famille. L'association des super-familles des Hesperioidea et Papilionoidea formait alors le sous-ordre des rhopalocères (ou « papillons de jour »).
Cependant, les progrès de la phylogénie moléculaire remettent en cause cette classification : des études récentes[2] montrent en effet que la famille des Hesperiidae doit être placée dans la super-famille des Papilionoidea (laquelle coïncide dès lors avec la notion obsolète de rhopalocères) tandis que la super-famille des Hesperioidea n'a plus lieu d'être.
Phylogénie des familles actuelles de la super-famille des Papilionoidea, d'après Heikkilä et al., 2012[2], et Espeland et al., 2018[3] :
PapilionoideaLes études phylogénétiques les plus récentes menées par Warren et al. reconnaissent l'existence de 7 sous-familles au sein des Hesperiidae[4],et_al.'',_2009_5-0">et_al.'',_2009-5">[5] :
Leurs relations de parenté sont illustrées par l'arbre phylogénétique suivant :
Cette famille est constituée de petits papillons robustes, qui possèdent une grosse tête et un thorax élargi et qui se différencient des autres familles de papillons par les caractères suivants :
La plupart des papillons de cette famille ont des couleurs ternes brunes, grises ou noires ; seuls quelques-uns ont une livrée colorée[7].
Les chenilles sont cylindriques. Elles ont une grosse tête accentuée par un cou étroit, avec pour certains genres, un "collier" de points blancs ou jaunes, juste derrière la tête. Pour toutes les espèces européennes dont la biologie est connue, les larves vivent protégées dans des feuilles qu'elles enroulent et fixent avec des fils de soie. La structure de ces abris peut se modifier au cours du développement de la larve. Ils servent également de sites d'hivernage (hibernaculum) ou de nymphose.
Cette famille a une distribution cosmopolite et comprend près de 3 500 espèces, avec un maximum de diversité dans la région néotropicale où vivent près de la moitié des espèces connues.
Les hespéridés (Hesperiidae) forment une famille de lépidoptères (papillons) de la super-famille des Papilionoidea.
Féileacán le réise réasúnta beag sciathán, ceann mór agus colainn mhór. Na hadharcáin cleithchruthach go minic, scartha go maith ag a mbun. Itheann na cruimheanna féar.
Os hespéridos (Hesperiidae) son unha familia de bolboretas. Esta familia fora anteriormente situada nunha superfamilia propia denominada Hesperioidea; porén, a taxonomía máis recente sitúaa dentro da superfamilia Papilionoidea. Son diúrnas e teñen un voo moi rápido e errático. A maioría teñen os extremos das antenas modificados formando unha proxección parecida a un gancho. Recoñécense máis de 3 500 especies de hespéridos, e viven en todo o mundo, pero cunha maior diversidade nas rexións neotropicais de América Central e Suramérica.[1]
Tradicionalmente, as Hesperiidae situábanse nunha superfamilia monotípica chamada Hesperioidea, porque eran morfoloxicamente distintas dos outros Rhopalocera (bolboretas), a maioría das cales pertencían á superfamilia máis típica das Papilionoidea. A terceira e máis ben pequena superfamilia de bolboretas era a Hedyloidea, que estaba restrinxida ao Neotrópico. Porén, análises filoxenéticas recentes suxiren que os tradicionais Papilionoidea son parafiléticos, e así as subfamilias tiveron que ser reorganizadas para reflectir as verdadeiras relacións cladísticas.[2][3]
En conxunto, estes tres grupos de bolboretas comparten moitas características, especialmente nos estadios de ovo, larva e pupa.[1] Porén, os hespéridos teñen antenas moi separadas na base e en maza con ganchos cara atrás como unha agulla de facer gancho, mentres que as bolboretas típicas teñen antenas con extremos en maza, e as Hedyloidea téñenas plumosas ou pectinadas (en peite) similares ás das avelaíñas. Os hespéridos adoitan ter corpos máis grosos e ollos compostos máis grandes que os outros dous grupos, con músculos alares máis fortes no seu gordo tórax, no cal lembran máis a avelaíñas que aos outros dous grupos de bolboretas. Pero, a diferenza delas, por exemplo, os Arctiidae, as ás son xeralmente pequenas en proporción co seu corpo. Algunhas teñen ás máis grandes, pero só raramente chegan a ser tan grandes en proporción ao corpo coma noutras bolboretas. Cando están en repouso, os hespéridos colocan as súas ás normalmente nun ángulo cara arriba ou estendidas, e só raramente as pregan completamente.[1]
As ás son xeralmente arredondadas cunhas ás anteriores con punta máis ou menos aguda. Hai algunhas con colas prominentes nas ás posteriores, e outras que teñen ás máis anguladas; porén, a forma da á básica dun hespérido non varía moito en comparación cos Papilionoidea. A maioría teñen unha coloración bastante apagada na que predominan as cores marrón e gris; algunhas son máis nitidamente brancas e negras. Os tons amarelo, vermello e azul encóntranse rara vez, pero algunhas especies que en gran parte son marróns teñen tamén unha rica coloración. As cores verdes e metálicas iridescentes están xeralmente ausentes. O dicromatismo sexual está presente nalgunhas; os machos poden ter unha banda de tons negros ou unha mancha de escamas aromáticas (que soltan feromonas) nas ás anteriores.[1]
As veas das ás anteriores non presentan ramificacións, partindo todas da base da á ou da cela; teñen cinco veas radiais, que parten todas desde a cela. As súas eirugas son cilíndricas, de cabeza grande e pescozo estreito e viven agochadas baixo follas que enrolan e fixan con fíos de seda.
Moitas especies de hespéridos son moi parecidas entre si. Por exemplo, algunhas especies dos xéneros Amblyscirtes, Erynnis e Hesperia non poden distinguirse nun exame de campo nin sequera por expertos, que teñen que recorrer para diferencialas a diseccións e exames microscópicos dos xenitais, os cales teñen estruturas características que impiden o apareamento con outras que non sexan da súa propia especie.[1]
Hai unhas 3 500 especies de hespéridos. Actualmente son clasificadas nas seguintes subfamilias:[4]
Subfamilia de bolboretas relativamente grandes cun tórax ensanchado e un abdome comparativamente estreito e curto. Teñen ollos prominentes e as súas principais características diagnósticas (pouco aparentes) son ter o terceiro segmento dos palpos labiais longo e delgado (en forma de subela ou punzón), posuír un único par de sedas sensoriais (chaetosemata) sobre a cabeza (dúas nas demais subfamilias) e por non ter na base das antenas (como no resto de subfamilias), un mechón de escamas filiformes (pestanas) que se estende sobre o ollo. As ás anteriores son longas e estreitas e as posteriores arredondadas. As eirugas, de cores vivas, aliméntanse de dicotiledóneas. Hai 75 especies, que viven nas zonas tropicais de África, Australasia e Asia Oriental.
Subfamilia cunha única especie australiana (Euschemon rafflesia). Trátase dunha bolboreta grande, de cores vivas, cunha característica absolutamente única na familia das Hesperiidae e nos ropalóceros en xeral: as ás anteriores e posteriores teñen frénulo e retináculo, estruturas constituídas por escamas modificadas que manteñen as dúas ás unidas durante o voo.
Subfamilia na que as ás dianteiras dos machos presentan a miúdo un pregamento costal que alberga as androconias. Pousan coas ás estendidas, frecuentemente no envés das follas. A á posterior ten unha forma arredondada ou trapezoidal. As eirugas aliméntanse de dicotiledóneas. Comprende 130 xéneros e unhas 1 150 especies, de distribución cosmopolita pero das cales unhas 750 son neotropicais. Inclúe as especies da antigamente considerada subfamilia Pyrrhopyginae.
Igual que as bolboretas da subfamilia Pyrginae, na que antes estaban incluídas, pousan coas ás estendidas. Á posterior alongada ao longo das veas anais, ás veces prolongada por unha rechamante cola, dándolle á á un perfil máis ou menos triangular. As eirugas aliméntanse de dicotiledóneas. Exceptuando un único xénero de Asia Oriental (Lobocla), a maioría das especies desta subfamilia viven no Neotrópico alcanzando algunhas especies Norteamérica. Ten 52 xéneros.
_1.JPG)
Subfamilia de bolboretas pequenas, duns 30–40 mm de envergadura, de corpo esvelto e ás comparativamente anchas. A cabeza e o tórax son menos anchos que noutras Hesperiidae. O abdome é máis estreito e xeralmente máis longo que as ás posteriores. Teñen dous caracteres distintivos, aínda que pouco evidentes a simple vista, son os palpos labiais alongados e pelosos así como a ausencia ou a forte redución da epífise na tibia das patas anteriores. As ás teñen xeralmente a cara superior de cor castaña escura con manchas crema ou alaranxadas. A cara inferior reproduce o mesmo debuxo, coas manchas dunha cor máis clara. En repouso, ao tomaren o sol, manteñen as ás abertas uns 45 graos. As eirugas aliméntanse de herbas da familia das Poáceas. Comprende 16 xéneros e 170 especies de África tropical, Paleártico e Neotrópico (100 especies neotropicais).
Nesta subfamilia, as ás en repouso, teñen unha disposición particular, coas ás dianteiras horizontais e as traseiras medio abertas, formando un ángulo coas dianteiras. A vea M2 da á dianteira está marcadamente curvada cara á vea M3. As eirugas aliméntanse principalmente de monocotiledóneas, e algunhas especies especializáronse en perforar as raíces e os talos de Yucca e Agave. Estas especies agrupábanse antigamente nunha subfamilia separada (Megathyninae) pero os caracteres particulares que presentan débense, fundamentalmente, ao alto grao de especialización alcanzado por estas especies. Ten 325 xéneros e 2 000 especies de distribución cosmopolita, a metade delas neotropicais.
Subfamilia estreitamente emparentada coa anterior, da cal se diferencia por ter as veas discocelulares da á traseira dirixidas cara ao ápex da á (estas son verticais ou apuntan cara á base da á nos Hesperiinae). As eirugas, como ocorre nos Hesperiinae, aliméntanse de monocotiledonas. Consta de 16 xéneros e 60 especies de Australia, Nova Guinea e illas próximas.
Os hespéridos (Hesperiidae) son unha familia de bolboretas. Esta familia fora anteriormente situada nunha superfamilia propia denominada Hesperioidea; porén, a taxonomía máis recente sitúaa dentro da superfamilia Papilionoidea. Son diúrnas e teñen un voo moi rápido e errático. A maioría teñen os extremos das antenas modificados formando unha proxección parecida a un gancho. Recoñécense máis de 3 500 especies de hespéridos, e viven en todo o mundo, pero cunha maior diversidade nas rexións neotropicais de América Central e Suramérica.
Debeloglavci (Hesperiidae) porodica su sitnih danjih leptira krila promjera 2 do 3 cm, kojima tako brzo mašu u letu da se čuje zujanje. Tijelo im je snažno, savijena ticala završavaju kukicom. Osnovna boja je smeđa ili crna s bijelim, žutim ili tamnim pjegama. Većina prezimljava u obliku gusjenice.
Najpoznatije su vrste: sljezov pjegavi debeloglavac ili sljezovčar (Pyrgus malvae), tamni debeloglavac ili crni debeloglavac (Erynnis tages), žutošareni debeloglavac (Carterocephalus palaemon), smeđi debeloglavac (Thymelicus lineola), riđi debeloglavac (Ochlodes venatus).[1]
Nedovršeni članak Debeloglavci koji govori o biologiji treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Debeloglavci (Hesperiidae) porodica su sitnih danjih leptira krila promjera 2 do 3 cm, kojima tako brzo mašu u letu da se čuje zujanje. Tijelo im je snažno, savijena ticala završavaju kukicom. Osnovna boja je smeđa ili crna s bijelim, žutim ili tamnim pjegama. Većina prezimljava u obliku gusjenice.
Najpoznatije su vrste: sljezov pjegavi debeloglavac ili sljezovčar (Pyrgus malvae), tamni debeloglavac ili crni debeloglavac (Erynnis tages), žutošareni debeloglavac (Carterocephalus palaemon), smeđi debeloglavac (Thymelicus lineola), riđi debeloglavac (Ochlodes venatus).
Gli esperidi (Hesperiidae Latreille, 1809) sono una famiglia cosmopolita di lepidotteri, appartenente alla superfamiglia Papilionoidea. Conta oltre 3.500 specie descritte, con una maggiore biodiversità nella regione neotropicale.
Gli esperidi (Hesperiidae Latreille, 1809) sono una famiglia cosmopolita di lepidotteri, appartenente alla superfamiglia Papilionoidea. Conta oltre 3.500 specie descritte, con una maggiore biodiversità nella regione neotropicale.
Hesperiidae sunt papiliones superfamiliae Hesperioideorum, quorum habitus inconstanter provolare est. Sunt plus quam 3500 specierum agnitarum, quae omnem per orbem terrarum, sed variisime in neotropicis Mesoamericae et Americae Australis regionibus, habitant.[1]
Species nunc in subfamilias insequentis digeruntur.[2]
Inter Hesperiinas est genus Mnaseas.
Hesperiidae sunt papiliones superfamiliae Hesperioideorum, quorum habitus inconstanter provolare est. Sunt plus quam 3500 specierum agnitarum, quae omnem per orbem terrarum, sed variisime in neotropicis Mesoamericae et Americae Australis regionibus, habitant.
Hesperijos (lot. Hesperiidae) – drugių (Lepidoptera) šeima, kuriai priklauso smulkūs, su labai plačia galva ir siaurais bei standžaisi sparnais drugiai. Jų antenos prisitvirtinusios atokiau viena nuo kitos. Akys didelės, pusrutulio formos. Hesperijų vikšrai gyvena tarp voratinkliais sutrauktų lapų. Žiemoja suaugę vikšrai.
Lietuvoje žinoma apie 15 rūšių:
Mažoji hesperija (Pyrgus malvae)
Rudmargė hesperija (Carterocephalus palaemon)
Hesperiidae ialah sebuah famili kupou-kupu yang dikenali dengan jolokan skipper (Bahasa Inggeris:skipper atau skipper butterfly). Terdapat lebih daripada 3500 spesies yang dikenalpasti dan terdapat di seluruh dunia, tapi kepelbagaian terbanyak adalah di kawasan Neotropika Amerika Tengah dan Amerika Selatan.[1]
Hesperiidae ialah sebuah famili kupou-kupu yang dikenali dengan jolokan skipper (Bahasa Inggeris:skipper atau skipper butterfly). Terdapat lebih daripada 3500 spesies yang dikenalpasti dan terdapat di seluruh dunia, tapi kepelbagaian terbanyak adalah di kawasan Neotropika Amerika Tengah dan Amerika Selatan.
De dikkopjes (Hesperiidae) zijn een familie van vlinders. De familie werd traditioneel als enige familie in de superfamilie Hesperioidea geplaatst, op basis van morfologische kenmerken. Recenter worden ze op basis van fylogenetisch werk als een van de families in de superfamilie Papilionoidea beschouwd. Er bestaan over de hele wereld ongeveer 4000 soorten dikkopjes, waarvan de meeste in Zuid-Amerika voorkomen, de bakermat van het dikkopje; uit Europa zijn maar ongeveer 40 soorten van deze vlinderfamilie bekend. In België komen 15 soorten voor. Het typegeslacht van de familie is Hesperia.
De dikkopjes bezitten stevige antennes met verdikte uiteinden. Opvallend is dat de uiteinden geknikt op de steel staan. De dikkopjes danken hun naam aan de dikke kop. In de kop bevindt zich de roltong, die in vergelijking met die van vlinders uit andere families erg lang is. De meeste dikkopjes hebben in verhouding tot hun zware lichaam vrij kleine vleugels, maar er zijn uitzonderingen: in de tropen komen soorten voor die een spanwijdte van wel 80 mm bereiken. Anatomisch gezien lijken dikkopjes veel op de lichtmotten. Dat komt ook tot uiting in de nervatuur en de vorm van het rupsenlichaam. De rupsen zijn onbehaard en maken van bladeren en zelfgesponnen zijde een beschermend omhulsel, dat ze alleen verlaten om te eten. De eitjes hebben ovale of bolle vormen. De meeste soorten zijn bruin met witte of oranje vlekken, sommige soorten zijn echter felgekleurd.
De soorten uit deze familie zijn overdag actief.
De eieren worden een voor een afgezet op waardplanten. De larven die hieruit komen zijn herbivoor en nachtactief.
Deze familie komt voor in open begroeiingen, zoals akkers en graslanden, over de hele wereld, met uitzondering van Nieuw-Zeeland.
Carcharodus alceae
Kaasjeskruiddikkopje
Carterocephalus palaemon
Bont dikkopje
Carterocephalus silvicola
Geelbont dikkopje
Erynnis tages
Bruin dikkopje
Heteropterus morpheus
Spiegeldikkopje
Ochlodes sylvanus
Groot dikkopje
Pyrgus armoricanus
Bretons spikkeldikkopje
Pyrgus cirsii
Rood spikkeldikkopje
Pyrgus malvae
Aardbeivlinder
Spialia sertorius
Kalkgraslanddikkopje
Thymelicus lineola
Zwartsprietdikkopje
De dikkopjes (Hesperiidae) zijn een familie van vlinders. De familie werd traditioneel als enige familie in de superfamilie Hesperioidea geplaatst, op basis van morfologische kenmerken. Recenter worden ze op basis van fylogenetisch werk als een van de families in de superfamilie Papilionoidea beschouwd. Er bestaan over de hele wereld ongeveer 4000 soorten dikkopjes, waarvan de meeste in Zuid-Amerika voorkomen, de bakermat van het dikkopje; uit Europa zijn maar ongeveer 40 soorten van deze vlinderfamilie bekend. In België komen 15 soorten voor. Het typegeslacht van de familie is Hesperia.
Smygere eller bredpanner, (Hesperiidae) er en familie av dagflygende sommerfugler som tilhører gruppen dagsommerfugler (Rhopalocera). De er søstergruppen til de egentlige dagsommerfuglene (Papilionoidea), og kan skilles fra disse på at antennene ender i en liten krok ytterst, og på at hodet er ganske stort og bredt. Tidligere ble noen store, amerikanske arter regnet som en familie for seg, Megathymidae, men nyere fylogenetiske analyser tyder på at disse hører til i undergruppen Hesperiinae.
Stort sett middelsstore (vingespenn 15–70 mm) sommerfugler med kraftig kropp. De fleste er brun- eller gulaktige, men noen tropiske arter er mer fagerike. Hodet er påfallende stort og bredt, bredere enn brystet (thorax). Sugesnabelen er velutviklet. Antennene er middels lange, og klubbeformede, i motsetning til hos Papilionoidea danner de en liten krok ytterst. Forvingene er mer eller mindre trekantede, gjerne forholdsvis smale, men bredere hos underfamilien Pyrginae. Bakvingene er avrundede og ofte forholdsvis små. Hos noen arter (ikke europeiske) ender bakvingene i lange stjerter. Hannene har gjerne felter av mørke, såkalte duftskjell på forvingene. Bakkroppen er forholdsvis kort, kjegleformet hos hannene og sylindrisk hos hunnene. Larvene er langstrakte, sylindriske og mer eller mindre nakne. Et karakteristisk trekk er at hodekapselen er markert avsatt frå resten av kroppen – de har tydelig hals.
De voksne sommerfuglene flyr om dagen i solskinn. De har en karakteristisk, brå og rykkvis flukt (som har gitt opphav til familiens engelske navn, "skippers"). Dersom man prøver å fange dem med en håv, har de lett for å smette seg vekk i vegetasjonen, derav det norske navnet. Sommerfuglene drikker gjerne nektar fra blomster, og man kan også se dem suge på fugleskitt eller fra sølepytter for å få i seg ulike mineraler. Larvene lever på en rekke forskjellige planter. Underfamilien Hesperiinae lever på enfrøbladete planter, særlig fra gressfamilien (Poaceae), mens Pyrginae for det meste lever på tofrøbladete planter – mer enn 50 forskjellige plantefamilier har blitt registrert som vertsplanter. Larvene lever mellom sammenrullede blader holdt sammen med silke.
Inndelingen følger Brower & Warren (2007).
Smygere eller bredpanner, (Hesperiidae) er en familie av dagflygende sommerfugler som tilhører gruppen dagsommerfugler (Rhopalocera). De er søstergruppen til de egentlige dagsommerfuglene (Papilionoidea), og kan skilles fra disse på at antennene ender i en liten krok ytterst, og på at hodet er ganske stort og bredt. Tidligere ble noen store, amerikanske arter regnet som en familie for seg, Megathymidae, men nyere fylogenetiske analyser tyder på at disse hører til i undergruppen Hesperiinae.
Multimedia w Wikimedia Commons Powszelatkowate, warcabnikowate, karłątkowate (Hesperiidae) – rodzina owadów z rzędu motyli.
Motyle o rozpiętości skrzydeł do 75 mm (u gatunków europejskich do 30 mm) i silnie rozwiniętym tułowiu. Ich ciało jest grube i krótkie, a skrzydła w porównaniu z nim małe. Na szerszej od tułowia głowie leżą duże, szeroko rozstawione, nagie oczy, maczugowate i zwykle krótsze niż połowa długości przedniego skrzydła czułki oraz krótkie i szerokie głaszczki, których końcowe człony są nagie, a pozostałe silnie owłosione. Przednie skrzydła o zarysie trójkąta rozwartokątnego, tylne zbliżone do trójkąta równobocznego. Komórka środkowa długości około ⅔ skrzydła, na przednich skrzydłach zamknięta cienką żyłką, na tylnych zaś otwarta. Na przedniej parze jedna a na tylnej dwie żyłki aksylarne. Przy przednim brzegu lub w środkowej części skrzydeł przednich samców zlokalizowany może być narząd zapachowy. Wiele gatunków jest zewnętrznie bardzo podobnych i oznacza się je po budowie męskich narządów rozrodczych[2].
Latają szybko[2] i nisko nad ziemią wydając charakterystyczny świst.
Rodzina występuje na wszystkich kontynentach, szczególnie okazałych przedstawicieli można spotkać w Ameryce Południowej.
W Polsce występuje 17 gatunków (zobacz: powszelatkowate Polski).
Rodzina liczy ok. 3500 gatunków i dzieli się na 7 podrodzin[3]:
Hesperiidae é uma família de borboletas, que são insectos da ordem Lepidoptera. Está classificada na superfamília Hesperioidea, que inclui apenas esta família. De notar que alguns taxonomistas classificam esta família na superfamília Papilionoidea.
A família contém mais de 3 500 espécies espalhadas por todo o mundo, mas com maior diversidade nas regiões Neotropicais da América Central e América do Sul[1].
A Família Hesperiidae é enquadrada na superfamília monotípica Hesperioidea. Isto acontece pois formam uma linhagem separada dos outros Rhopalocera (borboletas), os quais pertencem na sua maioria à superfamília típica das Borboletas, a superfamília Papilionoidea. A terceira superfamília, de tamanho reduzido, é a Hedylidae que se localiza apenas nos Neotrópicos. Hesperioidea é um grupo muito semelhante ao Papilionoidea, e juntos com o grupo de Hedyloidea constituem um grupo natural (Clado). Colectivamente, estes três grupos de borboletas partilham muitas características, especialmente nos estádios de ovo, larva e pupa.[1]
No entanto, os Hesperiidae têm antenas fusiformes (a ponta é como uma agulha de Crochê), enquanto a borboleta típica tem antenas clavadas (a ponta é como um taco de Basebol) e os Hedylidae têm antenas pectinadas (como um pente) ou bipectinadas, como as traças. Os Hesperiidae têm também geralmente corpos mais robustos, olhos compostos maiores e músculos das asas mais fortes do que os outros dois grupos, parecendo assim mais semelhantes com as "traças" do que com as outras linhagens de borboletas. Para além disso, ao contrário de, por exemplo, os Arctiidae, as suas asas tendem a ser pequenas em proporção ao seu corpo. Algumas tendem a ter asas maiores, mas só raramente são tão grandes em comparação com o seu corpo como é o caso das outras borboletas.[1]
Muitas espécies de Hesperiidae são frustrantemente semelhantes. Por exemplo, algumas espécies dos géneros Amblyscirtes, Erynnis e Hesperia não podem ser presentemente distinguidas no campo, mesmo por peritos. O único método preciso de as distinguir envolve uma dissecção e análise microscópica dos genitais, que têm estruturas características que não permitem a reprodução excepto entre os que são coespecíficos[1]
No Brasil existem oito espécies de hesperídeos na Lista Oficial da Fauna Ameaçada de Extinção. As principais ameaças a este grupo são a destruição de habitat e o desmatamento, já que todas são nativas da Mata Atlântica, bioma que hoje possui apenas 8% de sua cobertura vegetal original. Uma delas, Ochropyge ruficauda, ocorre também no Cerrado, que também vem sofrendo grandes perdas de área original para a agricultura mecanizada e pecuária extensiva. As outras sete espécies são Cyclopyge roscius iphimedia, Dreyphalis miersi, Dreyphalis mourei, Parabella polyzona, Pseudocroniades machaon seabrai, Turmada camposa e Zonia zonia diabo.
Carterocephalus palaemon
Pyrgus malvae
Hesperiidae é uma família de borboletas, que são insectos da ordem Lepidoptera. Está classificada na superfamília Hesperioidea, que inclui apenas esta família. De notar que alguns taxonomistas classificam esta família na superfamília Papilionoidea.
A família contém mais de 3 500 espécies espalhadas por todo o mundo, mas com maior diversidade nas regiões Neotropicais da América Central e América do Sul.
Hesperiidae este o familie de fluturi cu aspect păros, cu o colorație maro și gri. Foarte rar se întâlnesc și forme cu nuanțe de roșu, albastru, galben, negru și alb. Uneori, acești fluturi pot fi confundați cu moliile.
Unele specii manifestă dicromism sexual: masculii pot avea benzi înguste mai închise la culoare. Familia cuprinde specii diurne, putând fi recunoscute după zborul haotic. Acești fluturi sunt răspândiți în regiunile neotropicale din America Centrală și de Sud [1].
Lepidopterele din acestă familie se caracterizează prin faptul că lățimea capului este aproximativ aceeași cu cea a toracelui sau chiar mai mare. Antenele sunt pectinate și încovoiate la vârf, având aspect de cârlige sau croșete. Baza antenelor este înconjurată de fascicule smocuri de perișor. Ocelii lipsesc, iar ochii compuși ocupă o bună parte din suprafața capului. Prima pereche de picioare prezint epifize, picioarele de mijloc au o pereche de excrescențe cuticulare în formă de ac pe articolul tibial, iar ultima pereche – 2 perechi de excrescențe. Toracele este înzestrat cu mușchi puternici [1].
Spre deosebire de majoritatea familiilor de fluturi, aripele hesperiidelor sunt mai mici în comparație cu dimensiunea corpului, dar există și excepții. Aripele au formă rotunjită, la unele specii aripele posterioare se termină cu o prelungire de forma cozii. În repaus aripele sunt ținute în unghi ascuțit față de corp [1].
Larvele sunt de culoare verzuie, cu benzi întunecate pe părțile dorsale și laterale. Corpul poate avea aspect fusiform sau cilindric.
Familia Hesperiidae include aproximativ 4.000 de specii (1993), grupate în 567 de genuri și 8 subfamilii [2][3]. Nu există multe date științifice despre diversitatea, răspândirea, ecologia și biologia hesperiidelor. Nu există un consens cu privire la statutul sistematic al diverselor taxoni, sau cu privire la limitele generale ale familiei. De exemplu, unii savanți consideră Megathyminae ca fiind o familie aparte, alții subfamilia, sau un grup specializat de genuri în cadrul subfamilii Hesperiinae [2].
În momentul actual, familia este împărțită în următoarele subfamilii:[4]
Hesperiidae este o familie de fluturi cu aspect păros, cu o colorație maro și gri. Foarte rar se întâlnesc și forme cu nuanțe de roșu, albastru, galben, negru și alb. Uneori, acești fluturi pot fi confundați cu moliile.
Unele specii manifestă dicromism sexual: masculii pot avea benzi înguste mai închise la culoare. Familia cuprinde specii diurne, putând fi recunoscute după zborul haotic. Acești fluturi sunt răspândiți în regiunile neotropicale din America Centrală și de Sud .
Coeliadinae
Pyrrhopyginae
Hesperiinae
Heteropterinae
Megathyminae (sporno)
Pyrginae
Pyrrhopyginae
Trapezitinae
Debeloglávčki (znanstveno ime Hesperiidae) so edina družina žuželk naddružine Hesperioidea reda dnevnih metuljev (Lepidoptera).
Debeloglavčki se od ostalih metuljev, ki jih uvrščamo v naddružino Papilionoidea in neotropno naddružino Hedyloidea, razlikujejo v več pomembnih pogledih. Te tri skupine imajo, posebno v stadiju jajčeca, ličinke in bube, več skupnih značilnosti (Ackery et al. 1999). Vendar pa imajo debeloglavčki konce tipalk zasukane nazaj kot kvačke, metulji imajo zadebeljene konice tipalk in hediloidi operesene ali glavnikaste tipalke, zaradi česar še bolj spominjajo na molje kot debeloglavčki. Imajo tudi bolj tršata telesa z močnejšimi mišicami kril. Hesperioidea je najverjetneje sorodna skupini Papilionoidea in skupaj s Hedyloidea oblikuje naravno skupino oziroma klad.
Poznamo okrog 3400 vrst debeloglavcev. Navadno jih razvrščamo v naslednje poddružine:
Številne vrste debeloglavčkov so si izredno podobne. Nekaterih vrst iz rodov Erynnis, Hesperia in Amblyscirtes na prvi pogled ne morejo ločiti niti strokovnjaki. Edini način, da jih ločimo, je z disekcijo in pregledom spolovil.
Debeloglávčki (znanstveno ime Hesperiidae) so edina družina žuželk naddružine Hesperioidea reda dnevnih metuljev (Lepidoptera).
Debeloglavčki se od ostalih metuljev, ki jih uvrščamo v naddružino Papilionoidea in neotropno naddružino Hedyloidea, razlikujejo v več pomembnih pogledih. Te tri skupine imajo, posebno v stadiju jajčeca, ličinke in bube, več skupnih značilnosti (Ackery et al. 1999). Vendar pa imajo debeloglavčki konce tipalk zasukane nazaj kot kvačke, metulji imajo zadebeljene konice tipalk in hediloidi operesene ali glavnikaste tipalke, zaradi česar še bolj spominjajo na molje kot debeloglavčki. Imajo tudi bolj tršata telesa z močnejšimi mišicami kril. Hesperioidea je najverjetneje sorodna skupini Papilionoidea in skupaj s Hedyloidea oblikuje naravno skupino oziroma klad.
Poznamo okrog 3400 vrst debeloglavcev. Navadno jih razvrščamo v naslednje poddružine:
Coeliadinae, okrog 75 vrst Pyrrhopyginae, okrog 150 vrst Pyrginae, okrog 1000 vrst Heteropterinae, okrog 150 vrst Hesperiinae, čez 2000 vrst Trapezitinae, okrog 60 vrstŠtevilne vrste debeloglavčkov so si izredno podobne. Nekaterih vrst iz rodov Erynnis, Hesperia in Amblyscirtes na prvi pogled ne morejo ločiti niti strokovnjaki. Edini način, da jih ločimo, je z disekcijo in pregledom spolovil.
Tjockhuvuden (Hesperiidae) är en familj i ordningen fjärilar och den enda familjen i överfamiljen Hesperioidea. Hittills är omkring 3 500 arter över hela världen kända (utom på Nya Zeeland och Antarktis). I Sverige finns 12 arter.
Familjen kännetecknas av kort och tjock, bakåt tillspetsad kropp, brett huvud och med nästan hakformigt krökt spets utrustade antennklubbor, samt jämföresevis korta vingar och en säregen vingställning, på så sätt att framvingarna under vila bärs upprätt men inte hopslagna över ryggen och bakvingarna hålls mer eller mindre vågrätt utsträckta.
Deras thorax har en påfallande byggnad, i det att dess mellersta ryggplåt (mesonotum) täcker den bakre ryggplåten (metanotum). De kraftiga flygmusklerna i mellankroppen ger fjärilarna en snabb flykt. Flykten hos större arter, till exempel Urbanus proteus är ofta långsammare och mer fladdrande än flykten hos mindre arter som till exempel smultronvisslare, vars flykt är kvickare och mer tvärkastande.
Larverna är vanligen nattaktiva, till skillnad från de fullbildade fjärilarna som är dagaktiva, och har ett i mycket undangömt levnadssätt. Flera spinner liksom en del nattfjärilars larver samman blad till sitt skydd, och inom ett sammanspunnet blad äger i vissa fall även förpuppningen rum. Ibland spinner larven före förpuppningen ett slags gles, ofullständig kokong, som vilar i en silkesögla.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Hesperida, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Tjockhuvuden.
Tjockhuvuden (Hesperiidae) är en familj i ordningen fjärilar och den enda familjen i överfamiljen Hesperioidea. Hittills är omkring 3 500 arter över hela världen kända (utom på Nya Zeeland och Antarktis). I Sverige finns 12 arter.
Familjen kännetecknas av kort och tjock, bakåt tillspetsad kropp, brett huvud och med nästan hakformigt krökt spets utrustade antennklubbor, samt jämföresevis korta vingar och en säregen vingställning, på så sätt att framvingarna under vila bärs upprätt men inte hopslagna över ryggen och bakvingarna hålls mer eller mindre vågrätt utsträckta.
Deras thorax har en påfallande byggnad, i det att dess mellersta ryggplåt (mesonotum) täcker den bakre ryggplåten (metanotum). De kraftiga flygmusklerna i mellankroppen ger fjärilarna en snabb flykt. Flykten hos större arter, till exempel Urbanus proteus är ofta långsammare och mer fladdrande än flykten hos mindre arter som till exempel smultronvisslare, vars flykt är kvickare och mer tvärkastande.
Larverna är vanligen nattaktiva, till skillnad från de fullbildade fjärilarna som är dagaktiva, och har ett i mycket undangömt levnadssätt. Flera spinner liksom en del nattfjärilars larver samman blad till sitt skydd, och inom ett sammanspunnet blad äger i vissa fall även förpuppningen rum. Ibland spinner larven före förpuppningen ett slags gles, ofullständig kokong, som vilar i en silkesögla.
Відносно невеликі метелики, тіло від темного до жовто-вохристого.
Мають потовщену голову, ширина якої більша за довжину, розміром з передньогруди. Очі великі, округлі, далеко розставлені. Антени з веретеноподібною булавою, верхівка в деяких видів гачкоподібно зігнута. Довжина вусиків менше половини переднього краю переднього крила.
Груди потужні, всі пари ніг гарно розвинені. На гомілках задніх кінцівок знаходяться 1-2 пари шпор. Самці деяких видів мають на задніх ногах андроконіальний орган — тібіальну китицю.
Крила відносно невеликі. Переднє крило вузьке, подовжене, із загостреною верхівкою. Крила найчастіше зі світлими плямами на темнішому тлі, переважно жовті, бурі, брунатні, чорнуваті. Радіальні жилки на передньому крилі відходять від центральної комірки, не галузяться.
Статевий диморфізм розвинений у багатьох видів, тоді самиця крупніша. В інших головчаків зовнішні відмінності між самицями й самицями незначні.
Запліднена самиця відкладає яйця на рослину, якою живиться гусінь.
Більшість головчаків активні вдень, хоча деякі види літають після заходу сонця.
Імаго живляться нектаром квітів, але також можуть пити пташиний послід.[2]
Хромосомний аналіз 205 видів головчаків виявив наявність домінуючих каріотипів n=31, 30, 29 і 28 хромосом[1].
Родину поділяють на 7 підродин:[3][4]
Відомо 3 викопні види головчаків з верхнього палеоцену та раннього олігоцену. Найдавнішій знахідці 55 мільйонів років[3].
Традиційно за морфологічними ознаками головчаків розглядають як окрему групу денних метеликів, сестринську до родин Papilionoidea. Разом з тим, генетичний аналіз споріднює головчаків з іншими метеликами, залишаючи косатцюватих окремою групою. У 2015 році було прочитано геном першого головчака Lerema accius[en], що дозволить знайти вирішення цієї проблеми[5].
Họ Bướm nhảy (danh pháp khoa học: Hesperiidae) là một họ bướm ngày thuộc bộ Lepidoptera. Có hơn 3.500 loài đã được ghi nhận trên toàn cầu, nhưng sự đa dạng sinh học lớn nhất phân bố ở các vùng nhiệt đới Tân thế giới thuộc Trung và Nam Mỹ.[1]
Có khoảng 3500 loài thuộc họ này, chúng hiện được xếp vào các phân họ sau:[2]
.jpg)
.jpg)
Họ Bướm nhảy (danh pháp khoa học: Hesperiidae) là một họ bướm ngày thuộc bộ Lepidoptera. Có hơn 3.500 loài đã được ghi nhận trên toàn cầu, nhưng sự đa dạng sinh học lớn nhất phân bố ở các vùng nhiệt đới Tân thế giới thuộc Trung và Nam Mỹ.
Толстоголо́вки[1] (Hesperiidae) — семейство бабочек, представители которого хоть и принадлежат к группе дневных бабочек (Rhopalocera), но резко отличаются от других дневных бабочек. Более 4100 видов[2]. Распространены в основном в тропиках, в особенности в Неотропике. Преимущественно мелких и средних размеров, размах крыльев до 7 см. Имеют толстую голову и туловище, что отражено в названии семейства. Крылья толстоголовок относительно короткие[3]. Толстоголовка Damas immaculata обладает самым длинным хоботком среди дневных бабочек - его длина составляет 52 мм, что в 2,6 длиннее остального тела [4].
Бабочки преимущественно мелких и средних размеров — размах крыльев 18—70 мм. Окраска тёмная или охристо-жёлтая, тропические формы могут быть очень ярко окрашены. Глаза голые. Голова очень широкая, её поперечный размер больше продольного, с крупными, широко расставленными глазами. Основание усиков с волосистой кисточкой. Губные щупики короткие, мощные, покрыты густыми длинными чешуйками. Усики веретеновидные, часто с крючковидной заостренной вершиной, их длина обычно не превышает половины длины костального края переднего крыла. Грудь мощная. Все ноги развиты и функционируют при хождении. Голени задних ног снабжены 1—2 парами шпор.
Крылья по сравнению с мощным телом небольшие. переднее крыло обычно узкое, удлиненное, с заостренной вершиной. Центральная ячейка замкнута. Андрокониальные структуры в виде участков различной формы и окраски, занятых модифицированными чешуйками, располагаются на верхней или нижней поверхности передних крыльев, у некоторых видов — в специальной складке вдоль костального края. Крыловой рисунок представлен белыми пятнами на темном фоне или темными пятнами на светлом фоне, у некоторых видов имеются мелкие прозрачные участки.
Яйца обычно светлоокрашенные, (круглые, полусферические или овальные, с гладкими покровами или ребристые, с мелкоячеистой структурой). Гусеницы «голые» или с мелковорсистыми покровами, веретеновидные, с широкой массивной головой, покрыты мелкими волосками. Живут в свернутых или сложенных разным образом листьях. Большинство видов трофически связаны с травянистой растительностью. Куколки продолговатые или почти цилиндрические, с гладкими покровами.
Распространение всесветное, в мировой фауне известно более 4100 видов, в Палеарктике — около 200, особенно многочисленными в Америке. Один из наиболее обыкновенных европейских видов — Толстоголовка запятая Hesperia comma. В России обычны виды: толстоголовка тагес (Erynnis tages), морфей (Heteropterus morpheus), толстоголовка лесная жёлтая (Carterocephalus silvicola), толстоголовка малая мальвовая (Pyrgus malvae).
Около 570 родов и около 4100 видов (на декабрь 2011 года), включая 2 ископаемых[2]. Толстоголовки согласно (Warren A., 2006; Warren A. et al., 2009) классифицируются на следующие подсемейства:
Толстоголо́вки (Hesperiidae) — семейство бабочек, представители которого хоть и принадлежат к группе дневных бабочек (Rhopalocera), но резко отличаются от других дневных бабочек. Более 4100 видов. Распространены в основном в тропиках, в особенности в Неотропике. Преимущественно мелких и средних размеров, размах крыльев до 7 см. Имеют толстую голову и туловище, что отражено в названии семейства. Крылья толстоголовок относительно короткие. Толстоголовка Damas immaculata обладает самым длинным хоботком среди дневных бабочек - его длина составляет 52 мм, что в 2,6 длиннее остального тела .
弄蝶科（學名：Hesperiidae；英文俗名：Skipper）又名挵蝶科，是蝴蝶分類中的一科。中至小型蝴蝶，常被誤認作蛾類。次級分類中共有7個亞科，約540個屬，約4000種[2]。
弄蝶科的學名是科級分類後綴「-idae」配上源自拉丁文的「Hesperia」，源自希臘神話人物赫斯珀里亞的名字。
弄蝶物種幾乎遍佈南極洲以外之世界各地，僅紐西蘭未有分佈。美洲熱帶地區之物種多樣性最為高。
弄蝶屬於小至中型蝴蝶，前翅長 9-36 毫米，展翅寬 19-72 毫米。成蝶頭部寬闊，與胸部等寬甚至更寬，使得觸角基部分得很開。複眼長有睫毛。身軀壯碩而多毛。觸角大多都在未端膨大彎曲，常呈鉤狀，彎曲的部分稱爲尖頂（Apiculus），是其他蝴蝶分類沒有的觸角特徵。
胸部的三對足均爲正常步行足，前足脛節內側具有一前脛突（Epiphysis），中足脛節末端具有一對脛末距（Spur），後足脛節則具有一對脛中距及一對脛末距。與體長相較，弄蝶的翅膀相對短小，但擁有強壯的飛翔肌，因此飛行快速有力。
翅膀普遍色彩暗淡，以褐色或橙色爲主，不過也有色彩鮮豔的種類。前翅三角形，頂角尖，徑脈全部分離，5條R脈均直接由中室分出，無合併或分叉，A脈2條，臀脈只有一條。後翅近圓形，A脈3條，臀脈2條。 前後翅的M2脈常模糊而呈現一淺褶，尤以後翅爲然。 前後翅的中室均封閉、成蝶的雌雄二型性大多缺乏或不發達，但也有較爲明顯的種類。有些種類的雄蝶在前翅有線形性標。
卵一般呈半球形，皿形或覆碗形，底部平坦，頂部較平，表面光滑或具有細的縱脊紋，有的還有橫脊紋。初產的卵多乳白色或淡綠色，會隨著胚胎發育顏色變深。
幼蟲有3對胸足，4對腹足和1對臀足。頭大，通常頭部高且寬於前胸。前胸與中胸細瘦，比身體其他部分窄，縊縮呈頸狀，後漸變粗壯，第8節向後又漸變細。腹部原足鉤排列成完整的環狀。腹部末端臀板下有臀櫛。有些種類腹部有蠟腺，能泌出蠟粉覆在體上。
蛹爲縊蛹，呈圓柱形，光滑修長或粗壯，或頭與端部稍狹，像個細長的子彈，不少種類在頭部中央有一個圓錐狀突起。喙管貼於腹面，伸過翅芽，部分種類延伸超過翅端，甚至腹部末端。腹部末端有臀棘。有些種類體表有蠟粉覆蓋。蛹體以縊蛹方式附著，於尾端及後胸分別有絲線連結。弄蝶化蛹於老熟幼蟲巢內或裸露在外。
婀卡弄蝶的卵
Carcharodus alceae
沾邊裙弄蝶幼蟲
Tagiades litigiosa
白邊裙弄蝶的蛹
Tagiades gana
成蟲羽化後開始飛翔活動，大多數種類的成蟲多在白天活動，但有少數種類的成蟲在黃昏或拂曉活動，飛翔時間不到1小時。與其他蝴蝶相比，飛行迅速，軌跡飄忽不定，因此不易觀察。成蟲期多進行營養補充，全靠取食花蜜。常見弄蝶成蟲飛舞於各種開花植物中，在花朵上採食花蜜，其身體各部位攜帶的花粉為植物進行授粉。不同種類的弄蝶喜歡取食花蜜的植物種類不同。有的種類嗜食腐果、腐屍。
雌蝶通常産卵於寄主植物體上，一般單産，也有聚産的種類。部分會用腹部尾端的毛將卵覆蓋隱藏，保護卵粒。
幼蟲一般5個齡期。從卵中孵化出來後，多先取食卵殼，然後爬行到葉片邊緣咬食葉片形成缺刻。它們常利用植物葉造巢，吐絲連結葉片成葉苞，呈筒狀或袋狀，隨著蟲齡的增大，所做的蟲苞越來越大。2齡後多以絲綴葉做蟲苞，幼蟲棲息在蟲苞中，並在蟲苞中取食，有的爬出蟲苞取食，有轉苞取食的習性。幼蟲皆為植食性。食性複雜，取食單及雙子葉植物的種類都很多，如黃褥花科、豆科、清風藤科、蕁麻科、芸香科、樟科、薔薇科、芭蕉科、薑科、薯蕷科、禾本科、棕櫚科植物等。弄蝶幼蟲基本上以寄主植物之葉片爲食，通常主要於夜間攝食。例如直紋稻弄蝶的幼蟲會在清晨前、傍晚或陰雨天，常爬出苞外取食水稻葉片，不留表皮，大齡幼蟲還咬斷稻穗小枝梗，綴葉結苞，影響稻穗抽出。3齡前食量小，3齡後食量大增，5齡食量大。佔總食量八成，幼蟲在蛻皮前或氣候變化時，咬斷葉苞，隨水流入河中，靠岸後棄苞爬行，再擇寄主而結苞。
幼蟲老熟後大多在幼蟲折葉或以絲綴葉做成的蟲巢中化蛹。但美洲的巨弄蝶幼蟲則蛀入龍舌蘭、絲蘭及蘆薈的莖、葉和根內。
薑弄蝶和牠的葉苞
Udaspes folus
在訪花的飴弄蝶
Epargyreus clarus
在吸水的橙翅暮弄蝶
Burara Jaina
弄蝶科獨特的展翅形態
（無斑豹弄蝶
Thymelicus lineola）
蝴蝶的分類曾經被界定為三個總科，弄蝶也曾經是其個總科級分類（弄蝶總科）[3]，90年代曾有大弄蝶科(Megathymidae)[4]及繮弄蝶科(Euschemonidae)等次級分類[5]。然而，近年的分子種系發生學研究結果都否定這些分類法[6]。現今的種系發生學研究指出，弄蝶科的演化支是喜蝶科的旁系群，兩者於9920萬年前分開演化，她們的共同演化支是「粉蝶科+蛺蝶科+灰蝶科+蜆蝶科」演化支的旁系群，然後鳳蝶科是整個蝶類演化支——鳳蝶總科中的基群[1]。
鳳蝶總科鳳蝶科 Papilionidae
喜蝶科 Hedylidae
弄蝶科 Hesperiidae
粉蝶科 Pieridae
灰蝶科 Lycaenidae
蜆蝶科 Riodinidae
蛺蝶科 Nymphalidae
根據Warren et al.(2009)基於他們於2008年的弄蝶科分子研究[6]，再綜合形態學和生物學特徵而建立出的弄蝶分類系統[7]，指出弄蝶科共有7個亞科：首先，弄蝶亞科和梯弄蝶亞科是旁系群；鏈弄蝶亞科是牠們倆的旁系群；花弄蝶亞科（包含了紅臀弄蝶的分類）是以上的旁系群；珍弄蝶亞科從花弄蝶亞科分離出[8]，是以上的旁系群；繮弄蝶亞科也從花弄蝶亞科分離出，成為豎翅弄蝶亞科以外各亞科的旁系群[9]；豎翅弄蝶亞科則為其他所有亞科的旁系群。然而，中國學者指珍弄蝶亞科需進一步研究，並將其分類繼續歸入花弄蝶亞科[10]。
弄蝶科豎翅弄蝶亞科 Coeliadinae
繮弄蝶亞科 Euschemoninae
珍弄蝶亞科 Eudaminae
花弄蝶亞科 Pyrginae
鏈弄蝶亞科 Heteropterinae
梯弄蝶亞科 Trapezitinae
弄蝶亞科 Hesperiinae
セセリチョウ科（Hesperiidae）はチョウ目（鱗翅目）セセリチョウ上科内のひとつの分類単位。またセセリチョウ（挵蝶）はセセリチョウ科に含まれる蝶の総称ないし俗称（セセリチョウを標準和名とする蝶はいない）。
アゲハチョウ上科（典型的なチョウ）やシャクガモドキ上科と共に、チョウ (Rhopalocera) に分類される。
他のチョウ（特にアゲハチョウ上科）との違いには以下のようなものがある。
セセリチョウ上科セセリチョウ科に分類される。セセリチョウ上科はセセリチョウ科のみが属する単型である。
7亜科、567属、4000種に分類され、7亜科のうち2亜科はいくつかの族に分けられる (Warren et al. 2008[2]; 2009[3])。
種のうち半分以上は南米産。日本には4亜科37種がいる。
Erionotini は不確実なグループで、Warren et al. は族として認めず incertae sedis（族不明）としているが、しばしば Erionotini と呼ばれる。
かつては、オナガセセリ亜科とラッフルズセセリ亜科をチャマダラセセリ亜科に含めることが多かった。また、以下のような亜科を認めることもあった。
これらの系統関係は以下のとおり (Warren et al. 2008)。チャマダラセセリ亜科の単系統性は疑わしく、所属する族がばらばらに表れている（アオバセセリ亜科とオナガセセリ亜科の間の7つの族）。
ミヤマセセリ族 Erynnini
チャマダラセセリ族 Pyrgini
Achlyodidini
Carcharodini
オオトガリセセリ族 Pyrrhopygini
シロシタセセリ族 Tagiadini
キコモンセセリ族 Celaenorrhinini
ホシチャバネセセリ族 Aeromachini
Erionotini
キマダラセセリ族 Taractrocerini
スジグロチャバネセセリ族 Thymelicini
Anthoptini
Calpodini
Baorini
Monicini
アカセセリ族 Hesperiini
本科の多数の種が国際自然保護連合（IUCN）により、軽度懸念（LC）の指定を受けている[6]。
本科の多数の種が、日本の環境省と各都道府県でレッドリストの指定を受けている[7]。
コヒゲセセリ
Hylephila phyleus
チャバネセセリ
Pelopidas mathias
ダイミョウセセリ
Daimio tethys
コキマダラセセリ
Ochlodes venatus
ミヤマセセリ
Erynnis montanus
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
セセリチョウ科（Hesperiidae）はチョウ目（鱗翅目）セセリチョウ上科内のひとつの分類単位。またセセリチョウ（挵蝶）はセセリチョウ科に含まれる蝶の総称ないし俗称（セセリチョウを標準和名とする蝶はいない）。
アゲハチョウ上科（典型的なチョウ）やシャクガモドキ上科と共に、チョウ (Rhopalocera) に分類される。
팔랑나비과는 왕팔랑나비등이 속하는 팔랑나비상과의 유일한 과이다. 팔랑나비과의 성충은 나방과 비슷하게 생겼으며, 알에 털을 붙여서 적의 눈을 속인다. 애벌레도 먹이식물의 잎을 바느질하듯이 말아서 집을 만드는데, 이러한 자기보호는 나비의 성충과 애벌레 모두 천적이 많기 때문에 생긴 본능이다. 나비는 사마귀, 기생벌, 쌍살벌 등의 많은 천적들을 갖고 있다. 한국에는 수리팔랑나비아과(3종), 흰점팔랑나비아과(10종), 팔랑나비아과(20종) 등 3개의 아과에 총 33종이 밝혀져 있다.[1]
팔랑나비과에 속하는 나비는 약 550 속 3,500 종에 이른다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
_-_Guelph,_Ontario_06.jpg)
_(7637950318).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_female.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
