nomes no trilho de navegação
Die Fritfliege (Oscinella frit) ist eine Fliege aus der Familie der Halmfliegen.
Die Fritfliegen sind schwarz mit gelblichen Fußgliedern und roten Augen.
In Mitteleuropa sind die Fritfliegen in drei Generationen anzutreffen. Die Frühjahrsform sitzt dabei meist auf den Blüten von Löwenzahn oder Winterraps. Die Fritfliege bevorzugt feuchte Lebensräume. Wichtige natürliche Feinde sind Laufkäfer (Bembidion und Agonum) und Schlupfwespen. Weitere Angaben siehe „Fortpflanzung“.
Die Weibchen fliegen, auf die Entfernung optisch orientiert und in der Nähe olfaktorisch, große sprießende Gräser wie Mais, Hafer oder Gerste zur Eiablage an. Hier legt es entlang der Blattscheiden mehrere Eier ab, die ausschlüpfenden Larven dringen in das Herz vor, wodurch das Herzblatt welkt. Die Verpuppung findet ebenfalls am Fraßplatz statt. Die zweite Generation fliegt ab Juni und nutzt vor allem Hafer als Eiablageplatz, wobei die Eier lose in die Rispen gelegt werden. Durch den Fraß der Larven wird die Ähre bleich (Weißährigkeit) und die Körner verkümmern.
Den Mais schädigt die erste Generation, deren Eier je nach Frühjahrswitterung im April oder Mai auf die Blattunterseite und die Stängel abgelegt werden. Maispflanzen mit 1 oder 2 Blättern werden dabei bevorzugt, schon im 3-Blatt-Stadium sind sie kaum mehr attraktiv. Die 2,5–4 mm langen Maden fressen in der Nähe des Vegetationspunktes an den noch eingerollten Blättern.
Die dritte Jahresgeneration fliegt im August bis September und legt die Eier an verschiedene Wintergräser ab. Dabei sind etwa 60 Wirtsgräser wie Mais, Getreide (vor allem Hafer und Gerste), Wiesenrispengras, Raygräser und Rotschwingel für diese Art bekannt, weitere Gräser haben eine geringe Bedeutung für den Menschen.
Im Schadbild weisen die Blätter der jungen Pflanzen gelbe, vernarbte, oft in der Längsrichtung verlaufende Verletzungen oder Missbildungen auf. Gelegentlich bleiben die Blattspitzen zweier Blätter aneinander hängen und entfalten sich nicht normal. Typisch sind quer zum Blatt verlaufende Reihen von Löchern. Befallene Pflanzen sind oft zurückgeblieben und bilden Seitentriebe.
Der Befall und die entstehenden Verluste schwanken je nach Jahr, Saattermin und Ort sehr stark. Verluste von mehr als 10 % sind selten. Schäden entstehen vorwiegend, wenn die Entwicklung zwischen dem Auflaufen und dem 10-Blatt-Stadium des Maises verzögert ist.
Die Bekämpfung erfolgt indirekt durch die Förderung der Jugendentwicklung der betroffenen Pflanzungen durch entsprechende Sortenwahl und optimale Saatbettbereitung. Die direkte Bekämpfung erfolgt durch bei der Saat ausgebrachten Insektizidgranulate, die meist eine gute Wirkung gegen Fritfliegen haben. Ein vorbeugender Einsatz nur gegen Fritfliegen wird aus ökologischen Gründen abgelehnt.
Die Wirksamkeit der zugelassenen Spritzmittel ist weniger sicher, ihr Einsatz erfolgt, wenn der Mais 2 Blätter hat. Bekämpfungsschwelle: 6 Eier/10 Pflanzen.
Die Fritfliege (Oscinella frit) ist eine Fliege aus der Familie der Halmfliegen.
Oscinella frit is a European species of fly and member of the family Chloropidae.[1] Oscinella frit is an agricultural pest causing damage to crops by boring into the shoots of oats, wheat, maize, barley and grasses.
Oscinella frit is a European species of fly and member of the family Chloropidae. Oscinella frit is an agricultural pest causing damage to crops by boring into the shoots of oats, wheat, maize, barley and grasses.
Oscinella frit estas muŝo de la familio Chloropidae.
La adoltoj estas malhelkoloraj kaj mezuras ĉirkaŭ 3 mm. La larvoj estas helflavkoloraj kaj mezuras ĝis 4 mm.
La larvoj travintras en tigoj de poacoj (alopekuro, lolio, festuko, hordeo, tritiko, sekalo ...). Printempe la larvoj pupigasj kaj poste pupoj iĝas muŝoj kiuj ovodemetas sur junaj poacoj. Poste esta du aliaj generacioj antaŭ vintro. La dua generacio ovodemetas sur spikoj ĉefe de aveno.
Oscinies des céréales fiche ACTA n°54 france
Oscinella frit estas muŝo de la familio Chloropidae.
Rootsi kärbes (Oscinella frit) on kahetiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Rootsi kärbes (Oscinella frit) on kahetiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Kahukärpänen (Oscinella frit) on kahukärpästen heimoon kuuluva viljojen tuhohyönteinen, joka on yleinen koko Suomessa. Aikuinen kahukärpänen on pieni 2-3 mm pitkä kiiltävänmusta kärpänen, jolla on kellertävät jalat. Kahukärpäsella on tavallisesti kolme sukupolvea vuodessa. Kuoriutuneet kahukärpäset käyvät munimassa oraisiin, jolloin toukat voivat aiheuttaa oraan kuoleman tai aiheuttaa voimakasta versontaa. Toukka on kellanvaalea ja pieni. Toukat elävät korsissa ja vahingoittavat satoa. Parhaiten kahukärpänen viihtyy kaurassa, mutta aiheuttaa tuhoa myös vehnälle, ohralle ja rukiille. Orastumisvaiheen kahukärpäsmäärän tarkkailuun voi käyttää keltaisia liimapyydyksiä.
Syysviljoilla kahukärpäsen torjunta onnistuu parhaiten, jos vilja kylvetään niin myöhään, että päivän keskilämpötila on alle 10 °C:tta. Tässä lämpötilassa kahukärpaset eivät enää muni.
Kahukärpäsen kemiallisessa torjunnassa torjunta-aineiden tehoaineina käytetään ainakin tau-fluvalinaattia, alfa-sypermetriinia, esfenvaleraattia, lambda-syhalotriinia ja deltametriinia.
Kahukärpänen (Oscinella frit) on kahukärpästen heimoon kuuluva viljojen tuhohyönteinen, joka on yleinen koko Suomessa. Aikuinen kahukärpänen on pieni 2-3 mm pitkä kiiltävänmusta kärpänen, jolla on kellertävät jalat. Kahukärpäsella on tavallisesti kolme sukupolvea vuodessa. Kuoriutuneet kahukärpäset käyvät munimassa oraisiin, jolloin toukat voivat aiheuttaa oraan kuoleman tai aiheuttaa voimakasta versontaa. Toukka on kellanvaalea ja pieni. Toukat elävät korsissa ja vahingoittavat satoa. Parhaiten kahukärpänen viihtyy kaurassa, mutta aiheuttaa tuhoa myös vehnälle, ohralle ja rukiille. Orastumisvaiheen kahukärpäsmäärän tarkkailuun voi käyttää keltaisia liimapyydyksiä.
Syysviljoilla kahukärpäsen torjunta onnistuu parhaiten, jos vilja kylvetään niin myöhään, että päivän keskilämpötila on alle 10 °C:tta. Tässä lämpötilassa kahukärpaset eivät enää muni.
Kahukärpäsen kemiallisessa torjunnassa torjunta-aineiden tehoaineina käytetään ainakin tau-fluvalinaattia, alfa-sypermetriinia, esfenvaleraattia, lambda-syhalotriinia ja deltametriinia.
L'oscinie de l'avoine (Oscinella frit) est une espèce d'insectes diptères brachycères de la famille des Chloropidae qui s'attaque à différentes céréales telles que l'avoine ou le maïs.
Les adultes sont de couleur sombre et mesurent environ 3 mm.
Les larves sont des asticots jaune pâle qui peuvent mesurer jusqu'à 4 mm.
La diapause hivernale s'effectue dans les tiges de différentes graminées (vulpin, ray-grass, fétuque, orge, blé, seigle ...). Au printemps les larves se nymphosent puis les adultes apparaissent. Deux générations se succèdent encore ensuite. Les pontes de la deuxième génération ont lieu sur épis principalement sur avoine.
Cette oscinie est très voisine de l'oscinie de l'orge (Oscinella pusilla Meigen, O. grossa Mesnil). Les différences ne sont pas visibles à l'œil nu ; elles concernent les antennes et la couleur des tibias.
Les œufs sont pondus à la base des feuilles puis la larve s'insinue entre les feuilles jusqu'au cœur de la plante. Les plantules qui ont deux feuilles au moment de la pénétration de la larve meurent ; celles qui en ont 3 ou 4 jaunissent et la pousse principale est détruite. Les larves rejettent des substances toxiques entraînant des troubles de croissance des plantes. Les larves pénètrent sous la gaine et s’attaquent aux grains encore laiteux ainsi qu’aux fleurs de variétés d’automne tardives et des céréales de printemps. Elles détruisent les épillets supérieurs des épis. Dans le cas où les larves éclosent lorsque les grains sont formés, elles pénètrent à l’intérieur et provoquent leur jaunissement.
Le charbon du maïs (Ustilago maydis) se développe sur les morsures.
Les pertes de rendement peuvent atteindre de 5 à 15 %.
L'oscinie de l'avoine (Oscinella frit) est une espèce d'insectes diptères brachycères de la famille des Chloropidae qui s'attaque à différentes céréales telles que l'avoine ou le maïs.
De fritvlieg (Oscinella frit) is een vlieg, waarvan de 3 tot 4 mm lange, min of meer doorzichtige, witte, pootloze larve aan plantendelen van grasachtigen vreet.
Per jaar zijn er in Nederland drie generaties.
De vliegen van de voorjaarsgeneratie leggen eind april tot begin mei hun eieren op het hartblad en wel op de overgang van de bladschijf met de bladschede (bladoksel). De larven gaan naar het groeipunt om dat vervolgens aan te vreten. Hierdoor gaat de plant meer zijscheuten vormen en ontstaat een bossige plant met een verdikte voet.
De vliegen van de zomergeneratie leggen van begin tot half juni hun eieren op de bladoksels en tussen de kafjes van de bloeiwijze. De larven vreten aan de uitgroeiende graankorrels.
De vliegen van de najaarsgeneratie leggen van half juli tot begin september hun eieren op gras- en graanplanten. De larven kruipen over de grond van plant naar plant naar de groeipunten.
De fritvlieg (Oscinella frit) is een vlieg, waarvan de 3 tot 4 mm lange, min of meer doorzichtige, witte, pootloze larve aan plantendelen van grasachtigen vreet.
Ploniarka zbożówka, mucha szwedzka[3] (Oscinella frit) – gatunek owada z rodziny niezmiarkowatych (Chloropidae). Żeruje na roślinach wiechlinowatych i może powodować różnej wielkości straty, w zależności od zaatakowanego gatunku rośliny oraz pokolenia. Ograniczeniu jej liczebności sprzyja między innymi prawidłowa agrotechnika.
Owad dorosły jest czarny, o długości około 2 mm[4], z czerwonymi oczami[5] i przeźroczystymi skrzydłami z wyraźnym użyłkowaniem[6]. Strona brzuszna jego ciała jest żółta[7], a nogi brązowożółte[5]. Bobówka, długości 2–3 mm, cechuje się 4 ząbkami na początku ciała[4] i 2 wyrostkami na końcu[8]. Larwa jest beznoga, lśniąco biała[5], osiąga długość do 4,5 mm[7]. Ma 2 czarne haki gębowe[8] oraz 2 brodawki na końcu ciała[5]. Jajo jest białe[9], z czasem staje się żółte[10] o długości 0,6 mm[4].
Występuje w Europie, Ameryce Północnej i w części Azji[4]. W Polsce jest dość liczna[6]. Pierwszy i jednocześnie masowy pojaw na kukurydzy stwierdzono w Polsce, w 1954 roku[11].
W sezonie wegetacyjnym ploniarka zbożówka wydaje 3 pokolenia[a][7]:
Larwy zimują wewnątrz roślin wiechlinowatych[11], w pobliżu szyjki korzeniowej[10]. Następnie się przepoczwarczają i na wiosnę następuje wylot imago[6]. Dorosłe owady składają jaja na liściach traw zbóż jarych i kukurydzy[4]. Jaja są składane pojedynczo w liczbie od 25 do 35 sztuk[13]. Wylęgłe larwy żerują w liściach sercowych[5], niszcząc je. Larwy rozwijają się na tej samej roślinie, gdzie zostały złożone jaja, choć mogą się również przenieść na inne[10]. W przypadku kukurydzy ploniarka zbożówka atakuje ją w fazie 1–2 liści. Najwięcej jaj można zauważyć na wewnętrznych powierzchniach koleoptyli oraz na zawiązkach łodyg, mniej znajduje się na dolnych powierzchniach blaszek dwóch pierwszych liści[14]. Pokolenie wiosenne larw rozwija się w ciągu 15–30 dni i na początku czerwca następuje przepoczwarczenie, a po kolejnych 7–14 dniach (w zależności od pogody[7]) pojawiają się osobniki dorosłe I pokolenia. Muchówki wiosennego pokolenia składają jaja na liściach traw oraz kłosach zbóż[10], przyklejając je przeważnie wzdłuż nerwu głównego. Rozwój larw pokolenia letniego powoduje niszczenie ziarniaków zbóż, szczególnie owsa[4]. Wylot dorosłych owadów pokolenia letniego następuje w okresie żniw[10] lub pod koniec sierpnia[8]. Kolejne, jesienne pokolenie rozwija się w młodych zbożach i innych trawach[4], żerując w liściach sercowych[12]. Rozwój larwy trwa 2–3 tygodnie, a poczwarki – 1–2 tygodnie[4]. Powstające imago III pokolenia składają jaja, z których powstają larwy zimujące do następnego roku. Dla tego gatunku zero fizjologiczne wynosi 8 °C, a suma temperatur efektywnych 400 °C[4][15]. Chłodna pogoda wpływa hamująco na rozwój ploniarki[11].
Ploniarka najczęściej atakuje młode rośliny[13]. Larwy pokolenia I i III niszczą liście sercowe, a II pokolenia głównie niedojrzałe ziarniaki[4]. Liść sercowy jest zżółkły i można go łatwo wyciągnąć. U podstawy liści da się zauważyć zgniliznę, larwę[5], czy poczwarkę[10]. Nierozkrzewione rośliny zamierają, a już rozkrzewione wytwarzają większą liczbę źdźbeł[5], wydających małe kłosy[4] lub nie wydających ich w ogóle[13]. Opanowanie starszych roślin objawia się uszkodzeniem dokłosia pomiędzy górnym węzłem a kłosem. Jeśli roślina się nie wykłosiła, a została zaatakowana przez larwę, to się nie kłosi, a w przypadku wykłoszenia dokłosie usycha[10], a kłos jest zbielały i pusty[5]. W zbożach larwa uszkadza zawsze tylko jeden pęd[13]. Jako szkodnik zbóż i kukurydzy ma znaczenie lokalne[5], lecz nieraz w niektórych rejonach może się pojawić masowo[13].
Uszkodzenia kukurydzy są podobne do uszkodzeń innych zbóż[b]. Pierwsze objawy żerowania larw widoczne są na roślinach w fazie 4–5 liści[4]. Uszkodzone liście często są zbite, trudno rozwierają się, a wraz ze wzrostem rośliny ich blaszki podłużnie pękają lub ulegają porozrywaniu[14]. Najczęstszym objawem są przejaśnienia biegnące wzdłuż nerwów liści oraz drobne otworki[7]. Silne uszkodzenie liści powoduje zahamowanie wzrostu, gorsze zawiązywanie kolb i słabsze ich zaziarnianie. Uszkodzenie stożka wzrostu powoduje zahamowanie wzrostu pędu głównego i wytwarzanie kilku odrostów, które przeważnie nie zawiązują kolb[9]. Z kolei jego zniszczenie prowadzi najczęściej do zamarcia całej rośliny[14]. Ponadto poprzez uszkodzenia wnikają do roślin patogeny wywołujące m.in. głownię guzowatą kukurydzy[7]. Najczęściej i najsilniej jest atakowany piąty liść, co powoduje, że jest najbardziej uszkodzony, a objawy są najlepiej widoczne w fazie 8–9 liści[9]. U niektórych wczesnych odmian może wystąpić zjawisko szczerbowatości wiechy, polegające na niewykształcaniu części kłosków wskutek żerowania ploniarki[11]. Największe straty powoduje ona w północno-wschodnich rejonach uprawy kukurydzy w Polsce, natomiast średnie straty plonu sięgają 10%[9].
Uszkodzone młode rośliny mogą zamierać szczególnie w czasie suszy[5], ale najczęściej ich rozwój jest wolniejszy, co powoduje straty[6]. Żerowanie ploniarki na wschodach (BBCH 11–13) pszenicy i żyta powoduje spadek do 3% plonu ziarna na każdy procent porażonych źdźbeł. Zaatakowanie owsa powoduje obniżkę o 0,8% na każdy procent porażonych wiech[4]. Największe straty dotyczą jęczmienia i owsa, a wynoszą nawet do 10%[13]. Stwierdzono, że owad żeruje bardziej na pszenżycie oktoploidalnym, niż na heksaploidalnym[16]. W przypadku kukurydzy bardziej odporne są linie i odmiany szybko rosnące oraz posiadające cechę męskiej bezpłodności[4].
Uszkodzenia roślin mogą być błędnie przypisane innym owadom: drutowcom, śmietce ozimówce, niezmiarce paskowanej i chorobom: łamliwości źdźbła zbóż, zgorzeli podstawy źdźbła i fuzariozom[5].
Progi ekonomicznej szkodliwości wynoszą:
W przypadku kukurydzy:
W zapobieganiu i zwalczaniu ploniarki ważną rolę odgrywa agrotechnika[6]. Duży wpływ na ograniczenie liczebności tego agrofaga ma uprawa roli, szczególnie orka i podorywka[18]. Ponadto mniej porażane są zboża jare wcześniej zasiane[19][20] i ozime zasiane później[5], po stosowaniu gęstszego siewu[21][22]. Ważne jest również niszczenie samosiewów i nieużytków[23], siew bardziej odpornych odmian[14], odpowiednie nawożenie oraz izolacja przestrzenna[19]. Stwierdzono, że na ilość uszkodzonych roślin kukurydzy wpływ ma sposób wysiewu nawozów azotowych. Rzędowy wysiew nawozów powodował wzrost zaatakowanych roślin średnio o 0,5% w porównaniu do nawożenia rzutowego[24]. Ochronę chemiczną wykonuje się w czasie wylęgu larw, przed rozpoczęciem żerowania[4], kiedy roślina zbożowa jest w początkowej fazie rozwojowej[13] (np. BBCH 11–23[5]), oraz w fazie kłoszenia i kwitnienia (BBCH 51-65)[13]. Można również zaprawiać ziarno[4]. Dopuszczonych do obrotu w Polsce przeciw ploniarce jest 17 preparatów: 3 do zaprawiania nasion, 13 do opryskiwania oraz jeden repelent. Insektycydy zawierają w swoim składzie następujące substancje czynne: lambda-cyhalotrynę, tiachlopryd, imidachlopryd, deltametrynę i alfa-cypermetrynę, natomiast repelent zawiera metiokarb[25]. Masowe występowanie ploniarki zbożówki w kukurydzy (69% porażenia) może spowodować konieczność wykonania zabiegu chemicznego w następnym roku[4].
Ploniarka zbożówka, mucha szwedzka (Oscinella frit) – gatunek owada z rodziny niezmiarkowatych (Chloropidae). Żeruje na roślinach wiechlinowatych i może powodować różnej wielkości straty, w zależności od zaatakowanego gatunku rośliny oraz pokolenia. Ograniczeniu jej liczebności sprzyja między innymi prawidłowa agrotechnika.
Oscinella frit este o specie de muscă europeană aparținând familiei Chloropidae.[1]
Are 2-3 generații pe an și iernează în stadiile de larvă și de pupă sub mugurele de creștere al tulpinilor plantelor tinere de cereale de toamnă sau graminee furajere. Atacă plantele în primele faze de vegetație, frunza centrală se îngălbenește și se usucă.La plantele mai dezvoltate, la care atacă tulpina principală, se constată o stagnare în creștere și o înfrățire exagerată. Larvele generației de vară se pot hrăni cu flori și boabele din spice, in urma atacului florile avortează, spicele nu mai formează boabe, boabele atacate se șiștăvesc.
Acest articol referitor la insecte din ordinul Diptera este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Oscinella frit este o specie de muscă europeană aparținând familiei Chloropidae.
Are 2-3 generații pe an și iernează în stadiile de larvă și de pupă sub mugurele de creștere al tulpinilor plantelor tinere de cereale de toamnă sau graminee furajere. Atacă plantele în primele faze de vegetație, frunza centrală se îngălbenește și se usucă.La plantele mai dezvoltate, la care atacă tulpina principală, se constată o stagnare în creștere și o înfrățire exagerată. Larvele generației de vară se pot hrăni cu flori și boabele din spice, in urma atacului florile avortează, spicele nu mai formează boabe, boabele atacate se șiștăvesc.
Švedska mušica (znanstveno ime Oscinella frit) je evropska vrsta mušic iz družine hloropidae,[1] ki je škodljivec na ovsu, pšenici, koruzi, ječmenu in na različnih travah.
Odrasle mušice dosežejo velikost od 2 do 3 mm. Ličinke so žerke, ki so dolge med 3 in 4 mm. V Sloveniji ima vrsta 3 do 4 rodove letno, prezimijo pa ličinke v ozimnih žitih.[2]
Švedska mušica (znanstveno ime Oscinella frit) je evropska vrsta mušic iz družine hloropidae, ki je škodljivec na ovsu, pšenici, koruzi, ječmenu in na različnih travah.
Odrasle mušice dosežejo velikost od 2 do 3 mm. Ličinke so žerke, ki so dolge med 3 in 4 mm. V Sloveniji ima vrsta 3 do 4 rodove letno, prezimijo pa ličinke v ozimnih žitih.
Шведская муха овсяная[1] (лат. Oscinella frit) — мелкая муха из семейства Chloropidae.
Шведская муха овсяная имеет чёрную окраску тела с желтоватыми лапками ног и красными глазами.
Шведская муха широко распространена в Евразии и Северной Америке.
В Центральной Европе овсяные шведские мухи встречаются в 3 поколениях. При этом весенняя форма сидит чаще на цветках одуванчика или рапса. Мухи предпочитают влажные ландшафты. Естественные враги мух — это жужелицы (Bembidion и Agonum) и настоящие наездники.
Самки откладывают яйца на молодые растения, такие как кукуруза, овёс или ячмень. Личинки питаются внутри стебля зачатком колоса или формирующейся зерновкой, вследствие чего стебли увядают, центральный лист засыхает. Превращение в куколку происходит также на листьях. Второе поколение начинает лёт в июне, используя для кладки яиц прежде всего овёс, причём яйца откладываются свободно в метёлки.
Кукурузе вредит первое поколение, яйца которого в зависимости от весенней погоды откладываются в апреле или мае на нижнюю сторону листа и на стебли. При этом мухи предпочитают растения с 1 или 2 листьями, уже в фазе 3 листьев растения более не привлекательны. Личинки длиной 2,5—4 мм пожирают зачаток листьев.
Третье поколение летает в период с августа по сентябрь и откладывает яйца на озимые всходы.
При посеве зерновых культур используются гранулы инсектицида.
Шведская муха овсяная (лат. Oscinella frit) — мелкая муха из семейства Chloropidae.
