dcsimg

Trachylepis atlantica ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Noronha-Skink (Trachylepis atlantica) ist eine Echsen-Art aus der Familie der Skinke, die auf der Inselgruppe Fernando de Noronha an der Nordostküste Brasiliens beheimatet ist.

Merkmale

Der Noronha-Skink ist mit hellen und dunklen Punkten überdeckt, die farblich stark variieren. Die Schuppen auf der Unterseite sind gelblich oder gräulich.[1][2][3] Er hat einen kleinen Kopf mit kleinen Nasenlöchern, die sehr weit vorne an den Seiten des Kopfes platziert sind. Der Mund enthält kleine, konische Zähne und eine dünne, aber gut ausgebildete Zunge. Die Augen sind klein und seitlich angeordnet und haben dunkle, abgerundete Iriden.[4] Die Augenlider sind weiß bis gelb. An den Vorderseiten der Ohren befinden sich drei bis fünf gut ausgebildete Ohrläppchen, die bei echten Mabuyen fehlen.[1][5] Die Hintergliedmaßen sind länger und stärker als die Vordergliedmaßen, die relativ klein ausfallen. Der Schwanz ist länger als der Körper und muskulös, aber ziemlich brüchig. Er ist in etwa zylinderförmig und läuft zum Ende hin spitz zu.[4] Die Gesamtlänge des Skinks beträgt 7 bis 10 cm.[6]

Lebensweise

Noronha-Skinks sind auf Fernando de Noronha weitverbreitet, man trifft sie sogar häufig in Häusern an[7] und auf kleineren Inseln, die die Hauptinsel des Archipels umgeben.[8] Ihr häufiges Vorkommen kann mit dem Fehlen von Nahrungskonkurrenz erklärt werden.[9] Neben T. atlantica gehören zur Reptilfauna von Fernando de Noronha noch die indigene Ringelechse Amphisbaena ridleyi und zwei eingewanderte Echsenarten, der Gecko Hemidactylus mabouia und der Schwarzweiße Teju.[10]

Die Skink-Spezies ist in mehreren Mikrohabitaten anzutreffen, am häufigsten jedoch auf Felsen.[11] Obwohl vorwiegend auf dem Boden lebend, ist sie ein guter Kletterer.[12] Über ihre Fortpflanzung ist nichts bekannt, außer dass Skinks während der trockenen Zeit Ende Oktober / Anfang November nur wenig Aktivität zeigen.[13] Der Noronha-Skink ist eierlegend, so wie viele Trachylepis, aber im Gegensatz zu Mabuyen, die lebendgebärend sind.[14]

T. atlantica sind während der Tageszeit aktiv. Ihre Körpertemperatur beträgt im Durchschnitt 32 °C, was ein paar Grad mehr als der Umgebungstemperatur entspricht. Zur Tagesmitte steigt die Körpertemperatur bis auf 38 °C an. In den frühen Morgenstunden wärmt sich die Echse in der Sonne. Während der Futtersuche ist sie im Durchschnitt etwa 28,4 % ihrer Zeit in Bewegung, was für Trachylepis einen relativ hohen Wert darstellt.[11]

Der Skink ist ein angepasster Allesfresser, der sich sowohl von Insekten und Pflanzen als auch vom Nektar der Erythrina velutina[15] und Eiern der eigenen Spezies ernährt.[16]

Zu seinen Feinden gehören eingeschleppte Arten wie die Hauskatze.[17]

Taxonomie

Trachylepis atlantica ist der einzige neuweltliche Vertreter der Gattung, die Art könnte mittels Meeresströmungen auf den südamerikanischen Archipel gelangt sein.

Die Echsenart wurde 1839 erstbeschrieben von John Edward Gray. Die Geschichte ihrer Taxonomie ist wechselvoll. Insbesondere wurde sie mit Trachylepis maculata verwechselt. Nach neueren Vermutungen könnte sie mit der aus Peru (unter dem Synonym: Mabuya punctata) beschriebenen Spezies Trachylepis tschudii identisch sein, von der bisher nur das Typusexemplar vorliegt und bei der eine Fundortverwechslung nicht ausgeschlossen erscheint.[18]

Synonyme
  • Tiliqua punctata (Gray, 1839)
  • Euprepis punctatus (Gray, 1839)
  • Mabuia punctata (Gray, 1839)
  • Mabuya punctata (Gray, 1839)
  • Trachylepis (Xystrolepis) punctata (Tschudi, 1845 ?)
  • Mabouya punctatissima (O’Shaughnessy, 1874 nec Smith, 1849)
  • Mabuya maculata (Andersson, 1900)
  • Mabuya atlantica (Schmidt, 1945)
  • Euprepis atlanticus (Schmidt, 1945)

Literatur

  • A.M. Bauer: On the identity of Lacerta punctata Linnaeus 1758, the type species of the genus Euprepis Wagler 1830, and the generic assignment of Afro-Malagasy skinks. In: African Journal of Herpetology, vol. 52, 2003, S. 1–7.
  • C.E. Burt, M.D. Burt: South American lizards in the collection of the American Museum of Natural History. In: Bulletin of the American Museum of Natural History, vol. 61, 1931, S. 302.
  • John E. Gray: Catalogue of the slender-tongued saurians, with the description of many new genera and species. In: Annals and Magazine of Natural History, vol. 2, 1839, S. 287–293.
  • John E. Gray: Catalogue of the specimens of lizards in the collection of the British Museum. Trustees of the British Museum, London 1845, S. 111.
  • P. Mausfeld, D. Vrcibradic: On the nomenclature of the skink (Mabuya) endemic to the western Atlantic archipelago of Fernando de Noronha. In: Journal of Herpetology, vol. 36, Brasilien 2002, S. 292–295.
  • K.P. Schmidt: A new name for a Brazilian Mabuya. In: Copeia, vol. 1945, 1945, S. 45.

Einzelnachweise

  1. a b E. R. Dunn: Notes on American Mabuyas. In: Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia, vol. 87, 1935, S. 536.
  2. P. Mausfeld, D. Vrcibradic: On the nomenclature of the skink (Mabuya) endemic to the western Atlantic archipelago of Fernando de Noronha. In: Journal of Herpetology, vol. 36, Brasilien 2002, S. 293.
  3. R. B. Finley: Notes on lizards from Fernando Noronha. In: Copeia 1945(3), 1945, S. 164.
  4. a b H. Travassos: Estudo da variação de Mabuya punctata (Gray, 1839). In: Boletim do Museu Nacional (Zoologia) 60, 1946, S. 8.
  5. A. Miralles et al.: Three rare and enigmatic South American skinks. In: Zootaxa 2012, 2009, S. 57.
  6. C. F. D. Rocha et al.: Ecology and natural history of the easternmost native lizard species in South America, Trachylepis atlantica (Scincidae), from the Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Herpetology, vol. 43, Brasilien 2009, S. 454.
  7. J. M. Silva et al.: Euprepis atlanticus (Noronha Skink). Predation. In: Herpetological Review 36, 2005, S. 62–63.
  8. H. N. Ridley: Notes on the zoology of Fernando Noronha. In: Journal of the Linnean Society: Zoology 20, 1888, S. 476.
  9. C. F. D. Rocha et al.: Ecology and natural history of the easternmost native lizard species in South America, Trachylepis atlantica (Scincidae), from the Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Herpetology, vol. 43, Brasilien 2009, S. 458.
  10. C. F. D. Rocha et al.: Ecology and natural history of the easternmost native lizard species in South America, Trachylepis atlantica (Scincidae), from the Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Herpetology, vol. 43, Brasilien 2009, S. 450.
  11. a b C. F. D. Rocha et al.: Ecology and natural history of the easternmost native lizard species in South America, Trachylepis atlantica (Scincidae), from the Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Herpetology, vol. 43, Brasilien 2009, S. 453.
  12. I. Sazima, C. Sazima, M. Sazima: Little dragons prefer flowers to maidens: A lizard that laps nectar and pollinates trees. In: Biota Neotropical, vol. 5, 2005, S. 7.
  13. C. F. D. Rocha et al.: Ecology and natural history of the easternmost native lizard species in South America, Trachylepis atlantica (Scincidae), from the Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Herpetology, vol. 43, Brasilien 2009, S. 452, 457.
  14. P. Mausfeld, D. Vrcibradic: On the nomenclature of the skink (Mabuya) endemic to the western Atlantic archipelago of Fernando de Noronha. In: Journal of Herpetology, vol. 36, Brasilien 2002, S. 289–290.
  15. I. Sazima, C. Sazima, M. Sazima: Little dragons prefer flowers to maidens: A lizard that laps nectar and pollinates trees. In: Biota Neotropical, vol. 5, 2005, S. 1–8.
  16. J.M., Jr. Silva, A.K., Jr. Péres, I. Sazima: Euprepis atlanticus (Noronha Skink). Predation. In: Herpetological Review, vol. 36, 2005, Tabelle 1.
  17. A.C.O. Ramalho, R.J. da Silva, H.O. Schwartz, A.K. Jr. Péres: Helminths from an introduced species (Tupinambis merianae), and two endemic species (Trachylepis atlantica and Amphisbaena ridleyi) from Fernando de Noronha archipelago. In: Journal of Parasitology, vol. 95, Brasilien 2009, S. 1026–1027.
  18. Aurelien Miralles, Juan Carlos Chaparro, Michael B. Harvey: Three rare and enigmatic South American skinks. In: Zootaxa vol. 2012, 2009, S. 47–68.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Noronha-Skink (Trachylepis atlantica) ist eine Echsen-Art aus der Familie der Skinke, die auf der Inselgruppe Fernando de Noronha an der Nordostküste Brasiliens beheimatet ist.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Noronha skink ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Noronha skink[13] (Trachylepis atlantica) is a species of skink from the island of Fernando de Noronha off northeastern Brazil. It is covered with dark and light spots on the upperparts and is usually about 7 to 10 cm (3 to 4 in) in length. The tail is long and muscular, but breaks off easily. Very common throughout Fernando de Noronha, it is an opportunistic feeder, eating both insects and plant material, including nectar from the Erythrina velutina tree, as well as other material ranging from cookie crumbs to eggs of its own species. Introduced predators such as feral cats prey on it and several parasitic worms infect it.

Perhaps seen by Amerigo Vespucci in 1503, it was first formally described in 1839. Its subsequent taxonomic history has been complex, riddled with confusion with Trachylepis maculata and other species, homonyms, and other problems. The species is classified in the otherwise mostly African genus Trachylepis and is thought to have reached its island from Africa by rafting. The enigmatic Trachylepis tschudii, supposedly from Peru, may well be the same species.

Discovery and taxonomy

In an early account of what may be Fernando de Noronha, purportedly based on a voyage by Amerigo Vespucci in 1503, the island was said to be inhabited by "lizards with two tails", which is thought be a reference to the Noronha skink.[14] The tail is long and fragile, and it breaks easily, like that of many skinks and other lizards, following which it may regenerate. However, when it does not completely break off, a new tail may nevertheless grow out of the broken part, so that the tail appears forked.[14]

19th century

The species was first formally described by John Edward Gray in 1839,[3] based on two specimens collected by HMS Chanticleer before 1838.[15] He introduced the names Tiliqua punctata, for the Noronha skink, and Tiliqua maculata, for a species from Guyana, among many others.[3] Six years later, he transferred both to the genus Euprepis.[5] In 1887, George Boulenger placed both in the genus Mabuya (misspelled "Mabuia") and considered them identical, using the name "Mabuia punctata" for the species, which was said to occur both on Fernando de Noronha and in Guyana. He also included Mabouya punctatissima O'Shaughnessy, 1874, purportedly from South Africa, as a synonym.[16] In 1874, A.W.E. O'Shaughnessy described the new species Mabouya punctatissima on the basis of a specimen, purchased from a Mr. Parzudaki, which had been labeled as coming from the Cape of Good Hope, a location O'Shaughnessy considered "very doubtful".[17] G.A. Boulenger, in 1887 synonymized it under Mabuia punctata (the Noronha skink) without comment,[7] a position followed by H. Travassos with some doubt. The latter wrote that the description of punctatissima suggested to him that punctatissima and the Noronha skink are morphologically different, but that Boulenger's examination of the type and the uncertainty of the type locality inclined him to favor the synonymy.[18] In 2002, P. Mausfeld and D. Vrcibradic re-examined the holotype, which is the only known specimen. It is similar to T. atlantica, but larger, and lacks well-developed keels on its dorsal scales. Therefore, they suggested that it was not the same as T. atlantica and that its original locality may have been correct. Although it may represent a valid species of southern African Trachylepis, the name Trachylepis punctatissima is preoccupied by Euprepes punctatissimus A. Smith, 1849, also currently placed in Trachylepis.[19]

20th century

In 1900, L.G. Andersson claimed that Gray's name punctata was preoccupied by Lacerta punctata Linnaeus, 1758, which he identified as Mabuya homalocephala. He therefore replaced the name punctata with its junior synonym maculata, using the name Mabuya maculata for the skink of Fernando de Noronha.[20] Linnaeus's Lacerta punctata in fact refers to the Asian species Lygosoma punctatum, not to Mabuya homalocephala, but Gray's name punctata remains invalid regardless.[21] In 1931, C.E. and M.D. Burt resurrected the name Mabuya punctata (now spelled correctly) for the Noronha skink, noting that it was "apparently a very distinct species", but did not mention maculata,[9] and in 1935, E.R. Dunn disputed Boulenger's conclusion as to the synonymy of punctata and maculata and, in apparent ignorance of Andersson's work, restored the name Mabuya punctata for the Noronha skink.[22] He wrote that the Noronha skink was very distinct from other American Mabuya and more similar in some respects to African species.[23]

Karl Patterson Schmidt, in 1945, agreed with Dunn's conclusion that maculata and punctata of Gray were not the same, but he noted Andersson's point that punctata was preoccupied and therefore introduced the new name Mabuya atlantica to replace punctata.[10] The next year, H. Travassos, disagreeing with Dunn and unaware of Andersson's and Schmidt's contributions,[24] considered both of Gray's names to be synonymous and restored the name Mabuya punctata for the Noronha skink.[25] He also considered Mabouya punctatissima and Trachylepis (Xystrolepis) punctata Tschudi, 1845, described from Peru, as synonyms of this species.[26] In 1948, he acknowledged the preoccupation of punctata noted by Andersson and accordingly retired Mabuya punctata in favor of Mabuya maculata, as Andersson had done.[27] The name Mabuya maculata remained in general usage for the Noronha skink in subsequent decades, though some have used Mabuya punctata, "not ... aware of the last nomenclatural changes."[20]

21st century

Head of a lizard, seen from above and from the left. A single pentangular scale with three clear ridges is figured to the left. The text
Trachylepis maculata has long been confused with the Noronha skink.[19]

In 2002, P. Mausfeld and D. Vrcibradic published a note on the nomenclature of the Noronha skink informed by a re-examination of Gray's original type specimens; despite extensive attempts to correctly name the species, they were apparently the first to do so since Boulenger in 1887.[28] Based on differences in the number of scales, subdigital lamellae (lamellae on the lower sides of the digits), and keels (longitudinal ridges) on the dorsal scales (located on the upperparts), as well as the separation of the parietal scales (on the head behind the eyes) in maculata,[28] they concluded that the two were not, after all, identical, and that Schmidt's name Mabuya atlantica should therefore be used.[19] Mausfeld and Vrcibradic considered Mabouya punctatissima to represent a different species on the basis of morphological differences,[28] but were unable to resolve the status of Trachylepis (Xystrolepis) punctata.[20]

In the same year, Mausfeld and others conducted a molecular phylogenetic study on the Noronha skink, using the mitochondrial 12S and 16S rRNA genes, and showed that the species is more closely related to African than to South American Mabuya species,[29] as previously suggested on the basis of morphological similarities.[30] They split the old genus Mabuya into four genera for geographically discrete clades, including Euprepis for the African–Noronha clade, thus renaming the Noronha species to Euprepis atlanticus.[11] In 2003, A.M. Bauer found that the name Euprepis had been incorrectly applied to this clade and that Trachylepis was correct instead, so that the Noronha skink is currently referred to as Trachylepis atlantica.[31][fn 6] Additional molecular phylogenetic studies published in 2003 and 2006 confirmed the relationship between the Noronha skink and African Trachylepis.[32]

In 2009, Miralles and others reviewed the taxon maculata and concluded that the animal now known as Trachylepis maculata also belongs in the African clade, but they were unable to determine whether or not it is indigenous to Guyana.[33] They also reviewed Trachylepis (Xystrolepis) punctata and replaced it with Trachylepis tschudii because the older name was preoccupied by Linnaeus's and Gray's punctata.[12] Although they were unable to resolve the identity of T. tschudii, which is still known from a single specimen, they believed that it is most likely the same species as the Noronha skink; it may be either a representative of an undiscovered Amazonian population of the latter or simply a mislabeled animal from Fernando de Noronha.[34]

Description

Lizard, seen from the right, with its head bent to the right, on a rock
Noronha skinks are very common on Fernando de Noronha.[35]

The Noronha skink is covered with light and dark spots above, but there is substantial variation in the precise colors. There are no longitudinal stripes. The scales on the underparts are yellowish or grayish. The eyelids are white to yellow.[36] It has a small head with small nostrils, which are placed far to the front at the sides of the head. The mouth contains small and conical teeth and a thin but well-developed tongue. The eyes are small and placed laterally and contain dark, rounded irises.[37] There are three to five well-developed auricular lobules (small projections) in front of the ears; these lobules are absent in true Mabuya.[38] The hindlimbs are longer and stronger than the forelimbs, which are small. The tail is longer than the body and is muscular but very brittle. It is nearly cylindrical in form and tapers towards the end.[37]

In reptiles, features of the scales are important in distinguishing among species and groups of species. In the Noronha skink, the supranasal scales (located above the nose) are in contact, as are the prefrontal scales (behind the nose) in most individuals. The two frontoparietal scales (above and slightly behind the eyes) are not fused. Unlike in T. maculata, the parietal scales (behind the frontoparietals) are in contact with each other. There are four supraocular scales (above the eyes) in almost all specimens and five supraciliary scales (immediately above the eyes, below the supraoculars). The dorsal scales (on the upperparts) have three keels, two fewer than in T. maculata. There are 34 to 40 (mode 38) midbody scales (counted around the body midway between the fore- and hindlimbs), 58 to 69 (mode 63–64) dorsal, and 66 to 78 (mode 70) ventral scales (on the underparts).[39] Mabuya species and T. maculata generally have fewer midbody scales (up to 34).[40] There are 21 to 29 subdigital lamellae under the fourth toe, more than in T. maculata, which has 18.[41] The Noronha skink has 26 presacral vertebrae (located before the sacrum), similar to most Trachylepis, but unlike American Mabuya, which have at least 28.[42]

Although there is substantial variation in measurements within the species, no discrete groups can be detected and it is not possible to separate the sexes unambiguously using measurements alone.[43] Among 15 male and 21 female T. atlantica collected in 2006, snout to vent length was 80.6 to 103.1 mm (3.17 to 4.06 in), averaging 95.3 mm (3.75 in), in males and 65.3 to 88.1 mm (2.57 to 3.47 in), averaging 78.3 mm (3.08 in), in females and body mass was 10.2 to 26.0 g (0.36 to 0.92 oz), averaging 19.0 g (0.67 oz), in males and 6.0 to 15.0 g (0.21 to 0.53 oz), averaging 10.0 g (0.35 oz), in females. Males are significantly larger than females.[44] In 100 specimens collected in 1876,[45] head length was 12.0 to 18.9 mm (0.47 to 0.74 in), averaging 14.8 mm (0.58 in); head width was 7 to 14.4 mm (0.28 to 0.57 in), averaging 9 mm (0.35 in), and tail length was 93 to 170 mm (3.7 to 6.7 in), averaging 117 mm.[41][fn 9]

Ecology and behavior

Lizard, seen from above and behind, with its head bent to the left, sitting in a sunny spot surrounded by shadow, with the tail extending into the shadow. The upperparts are black and yellow.
Noronha skinks bask in the sun for thermoregulation.[47]

The Noronha skink is very abundant throughout Fernando de Noronha,[35] even occurring commonly in houses,[48] and also occurs on the smaller islands that surround the main island of the archipelago.[49] Its abundance may be a result of the absence of ecologically similar competitors.[50] Apart from T. atlantica, the reptile fauna of Fernando de Noronha consists of the indigenous amphisbaenian Amphisbaena ridleyi and two introduced lizards, the gecko Hemidactylus mabouia and the tegu Tupinambis merianae.[2]

The species is found in several microhabitats, but most often on rocks.[47] Although predominantly ground-dwelling, it is a good climber.[51] Nothing is known about its reproduction except that skinks studied in late October and early November, during the dry season, showed little evidence of reproductive activity.[52] The Noronha skink is oviparous (egg-laying), like many Trachylepis,[11] but unlike Mabuya, which are all viviparous (giving live birth).[53]

Trachylepis atlantica is active during the day. Its body temperature averages 32 °C (90 °F), a few degrees higher than the environment temperature. During the day, body temperature peaks at up to 38 °C (100 °F) around midday and is lower earlier and later. In the early morning, the lizard may bask in the sun. During foraging, it spends about 28.4% of its time moving on average, a relatively high value for Trachylepis.[47]

A geologist who visited the island in 1876[54] noted that the skink is curious and bold:

While seated upon the bare rocks I have often observed these little animals watching me, apparently with as much curiosity as I watched them, turning their heads from side to side as if in an effort to be wise. If I kept quiet for a few minutes they would creep up to me and finally upon me; if I moved, they ran down the faces of the rocks, and turning, stuck their heads above the edges to watch me.[55]

Diet

A darkly colored lizard on a rock, with a winged insect in its mouth
Insects form an important part of the diet of the Noronha skink.[44]

The Noronha skink is an opportunistic omnivore[56] and "thrives on anything edible".[57] Analysis of stomach contents indicates that it mainly eats plant material, at least during the dry period,[58] but it also feeds on insects, including larvae, termites (Isoptera), ants (Formicidae), and beetles (Coleoptera).[44] Its prey is mostly mobile, rather than sedentary,[59] which is consistent with the relatively high proportion of time it spends moving.[60] Related skink species eat mostly insects, but island populations may often be more herbivorous. Animal prey averages 6.9 mm3 in volume, less than in most other Trachylepis.[58]

When the mulungu tree Erythrina velutina blooms during the dry season, Noronha skinks climb up to 12 m (39 ft) to reach the inflorescences of the tree and to eat the nectar by inserting their heads into the flowers.[57] They probably use the nectar both for its sugar and water content.[51] In this way, the skinks aid in pollinating the tree, as they acquire pollen on their scales and leave pollen on stigmas when visiting a flower.[61] Pollination is rare behavior among lizards, but occurs most frequently in island species.[57] Humans have introduced additional food sources to the island, including Acacia seeds, feces of the rock cavy (Kerodon rupestris), carrion flies, juvenile Hemidactylus mabouya, and even cookie crumbs given by tourists.[62] The availability of these additional food sources may increase the abundance of the skink.[63] In 1887, H. N. Ridley observed Noronha skinks eating banana skins and yolk from doves' eggs.[64] Several cases of cannibalism have been reported, involving skinks eating eggs, juveniles, and the tail of an adult.[65]

Relationships with other species

A few spiny branches with developing flowers on them. In the middle are five or more blowing flowers; they have an orange sac in the middle, surrounded by orange flower leaves, with a multitude of red strips on top.
The Noronha skink feeds on nectar from the tree Erythrina velutina.[57]

The Noronha skink probably lacked predators before Fernando de Noronha was discovered by humans, but several species that arrived since do prey on it,[48] most commonly the cat (Felis catus) and cattle egret (Bubulcus ibis).[56] These may negatively affect skink abundance at some localities on the island.[66] The Argentine black and white tegu lizard, Tupinambis merianae, and three introduced rodents, the house mouse (Mus musculus), brown rat (Rattus norvegicus) and black rat (Rattus rattus), have also been observed to eat Noronha skinks,[65] but the rodents, particularly the house mouse, may have been scavenging on already dead skinks.[56]

According to a 2006 study, the Noronha skink is infected by several parasitic worms, most frequently by the nematode Spinicauda spinicauda. Another nematode, Moaciria alvarengai, is much rarer. Other rare parasites include two trematodesMesocoelium monas and an undetermined species of Platynossomum—and an undetermined species of Oochoristica, a cestode.[67] S. spinicauda is usually only found in teiid lizards; it may have entered the archipelago when Tupinambis merianae, a teiid, was introduced to the island[68] in 1960.[67] Among nematodes, previous studies in 1956 and 1957 had only reported M. alvarengai and Thelandros alvarengai from the skink; the presence of S. spinicauda could explain the rarity of M. alvarengai and absence of T. alvarengai in Noronha skinks observed in 2006.[68]

Origin

In the foreground, a wavy sea at the right and a yellow beach covered with black stones at the left. In the background, a mountain covered with green vegetation out of which towers a steep black rock.
View of Morro do Pico on Fernando de Noronha

Phylogenetic analyses using a variety of mitochondrial and nuclear genes places the Noronha skink among the tropical African species of Trachylepis,[69] a position also supported by morphological similarities.[70] It may have arrived on its island on rafting vegetation from southwestern Africa via the Benguela Current and the South Equatorial Current, which passes Fernando de Noronha.[71] This possibility was first suggested by Alfred Russel Wallace before 1888.[72] Mausfeld and coworkers calculated that the journey from Africa to Fernando de Noronha would take 139 days. Because this period seemed too long for the skink to survive, they proposed that the Noronha skink instead arrived via Ascension Island, where a skink may have persisted into historical times.[71]

The South American and Caribbean Mabuya skinks form a clade that appears to be derived from a separate colonization from Africa.[73] Both transatlantic colonization events are believed to have occurred within the last 9 million years.[74]

Conservation status

The reptile is thought to be stable in terms of population trends and not under any threat of extinction. However, the climate is rapidly changing, so this could change at any point in time. Although environmental changes do not affect the species in particular, the density of the species is at risk of decreasing should the environment change drastically as well as if tourism trends or more invasive animals are introduced. Additionally, the urbanization of surrounding areas to the lizards habitat could be detrimental, therefore International Union for Conservation of Nature evaluated it as least concern.[1]

Notes

  1. ^ Preoccupied by Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctatum).[4]
  2. ^ Preoccupied by Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctatum) and Tiliqua punctata Gray, 1839 (=Trachylepis atlantica).[6]
  3. ^ Sic. Included maculata Gray and Mabouya punctatissima O'Shaughnessy, 1872, as junior synonyms.[7]
  4. ^ In error; Mabuya maculata (currently Trachylepis maculata) is a species distinct from Trachylepis atlantica.[8]
  5. ^ Nomen novum (replacement name) for punctata Gray, 1839, not Linnaeus, 1758.[10]
  6. ^ a b Bauer, 2003, p. 5, corrected the generic name from Euprepis to Trachylepis, but did not explicitly use the name combination Trachylepis atlantica, which was first used by Ananjeva et al., 2006, p. 76.
  7. ^ Nomen novum for punctata Tschudi, 1845, not Linnaeus, 1758, or Gray, 1839; identity uncertain (see text).[12]
  8. ^ In this list of synonyms, new combinations (the first use of a given combination of a genus and species name) are indicated by a dash between the name combination and the authority which first used the combination. No dash is used when the name is entirely new.
  9. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, table 1, list the average tail length as 11 mm, an obvious error. The actual average tail length in Travassos's dataset[46] is 117 mm.

References

  1. ^ a b Colli, G.R., Fenker, J., Tedeschi, L., Bataus, Y.S.L., Uhlig, V.M., Silveira, A.L., da Rocha, C., Nogueira, C. de C., Werneck, F., de Moura, G.J.B., Winck, G., Kiefer, M., de Freitas, M.A., Ribeiro Junior, M.A., Hoogmoed, M.S., Tinôco, M.S.T., Valadão, R., Cardoso Vieira, R., Perez Maciel, R., Gomes Faria, R., Recoder, R., Ávila, R., Torquato da Silva, S., de Barcelos Ribeiro, S. & Avila-Pires, T.C.S. 2019. Trachylepis atlantica. The IUCN Red List of Threatened Species 2019: e.T120689136A134890404. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2019-1.RLTS.T120689136A134890404.pt. Downloaded on 19 April 2020.
  2. ^ a b Rocha et al., 2009, p. 450
  3. ^ a b c Gray, 1839, p. 289
  4. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Bauer, 2003, p. 4
  5. ^ a b Gray, 1845, p. 111
  6. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Miralles et al., 2009, p. 57
  7. ^ a b Boulenger, 1887, p. 160
  8. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, pp. 292, 294
  9. ^ a b Burt and Burt, 1931, p. 302
  10. ^ a b Schmidt, 1945, p. 45
  11. ^ a b c Mausfeld et al., 2002, p. 290
  12. ^ a b Miralles et al., 2009, p. 57
  13. ^ Rocha et al., 2009, p. 450; Sazima et al., 2005, p. 2; Silva et al., 2005, p. 62; Sazima et al., 2005, p. 1
  14. ^ a b Carleton and Olson, 1999, p. 48
  15. ^ Schmidt, 1945, p. 45; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 292
  16. ^ Boulenger, 1887, pp. 160–161
  17. ^ O'Shaughnessy, 1874, p. 300.
  18. ^ Travassos, 1946, pp. 7–8.
  19. ^ a b c Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 294.
  20. ^ a b c Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 292
  21. ^ Bauer, 2003, p. 4
  22. ^ Dunn, 1935, pp. 535–536
  23. ^ Dunn, 1935, p. 536
  24. ^ Travassos, 1948, p. 201
  25. ^ Travassos, 1946, pp. 6–7
  26. ^ Travassos, 1946, pp. 7–8
  27. ^ Travassos, 1948, p. 206
  28. ^ a b c Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293
  29. ^ Mausfeld et al., 2002, p. 281
  30. ^ Whiting et al., 2006, pp. 720–721
  31. ^ Bauer, 2003, p. 5
  32. ^ Carranza and Arnold, 2003; Whiting et al., 2006
  33. ^ Miralles et al., 2009, p. 62
  34. ^ Miralles et al., 2009, p. 58
  35. ^ a b Carleton and Olson, 1999, p. 48; Rocha et al., 2009, p. 450; Gasparini et al., 2007, p. 31; Silva et al., 2005, p. 62
  36. ^ Dunn, 1935, p. 536; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Finley, 1945, p. 164
  37. ^ a b Travassos, 1946, p. 8
  38. ^ Dunn, 1935, p. 536; Miralles et al., 2009, p. 57
  39. ^ Travassos, 1946, pp. 26–28; summarized in Mausfeld and Vrcibradic, 2002, table 1; nomenclature from Avila-Pires, 1995, pp. 9–10; Schleich et al., 1996, p. 372
  40. ^ Dunn, 1935, p. 536; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, pp. 293–294; Miralles et al., 2009, p. 65
  41. ^ a b Travassos, 1946, pp. 26–28; summarized in Mausfeld and Vrcibradic, 2002, table 1
  42. ^ Greer et al., 2000, table 1
  43. ^ Travassos, 1946, p. 51
  44. ^ a b c Rocha et al., 2009, p. 454
  45. ^ Travassos, 1946, pp. 2–3
  46. ^ Travassos, 1946, pp. 26–28
  47. ^ a b c Rocha et al., 2009, p. 453
  48. ^ a b Silva et al., 2005, p. 62
  49. ^ Ridley, 1888b, p. 476
  50. ^ Rocha et al., 2009, p. 458
  51. ^ a b Sazima et al., 2005, p. 7
  52. ^ Rocha et al., 2009, pp. 452, 457
  53. ^ Mausfeld et al., 2002, p. 289
  54. ^ Branner, 1888, p. 861
  55. ^ Branner, 1888, pp. 866–867
  56. ^ a b c Silva et al., 2005, p. 63
  57. ^ a b c d Sazima et al., 2005, p. 2
  58. ^ a b Rocha et al., 2009, p. 457
  59. ^ Rocha et al., 2009, p. 455
  60. ^ Rocha et al., 2009, p. 456
  61. ^ Sazima et al., 2009, p. 26
  62. ^ Gasparini et al., 2007, p. 30
  63. ^ Gasparini et al., 2007, p. 32
  64. ^ Ridley, 1888a, p. 46
  65. ^ a b Silva et al., 2005, table 1
  66. ^ Silva et al., 2005, p. 63; Gasparini et al., 2007, p. 32
  67. ^ a b Ramalho et al., 2009, p. 1026
  68. ^ a b Ramalho et al., 2009, p. 1027
  69. ^ Whiting et al., 2006, pp. 721, 726; Mausfeld et al., 2002, pp. 282, 286; Carranza and Arnold, 2003, pp. 271, 281
  70. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 294; Carranza and Arnold, 2003, p. 277; Miralles et al., 2009, fig. 6
  71. ^ a b Mausfeld et al., 2002, pp. 286–287; Carranza and Arnold, 2003, p. 281
  72. ^ Branner, 1888, p. 871
  73. ^ Whiting et al., 2006, pp. 724–729; Mausfeld et al., 2002, pp. 285–287; Carranza and Arnold, 2003
  74. ^ Carranza and Arnold, 2003, p. 281

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Noronha skink: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Noronha skink (Trachylepis atlantica) is a species of skink from the island of Fernando de Noronha off northeastern Brazil. It is covered with dark and light spots on the upperparts and is usually about 7 to 10 cm (3 to 4 in) in length. The tail is long and muscular, but breaks off easily. Very common throughout Fernando de Noronha, it is an opportunistic feeder, eating both insects and plant material, including nectar from the Erythrina velutina tree, as well as other material ranging from cookie crumbs to eggs of its own species. Introduced predators such as feral cats prey on it and several parasitic worms infect it.

Perhaps seen by Amerigo Vespucci in 1503, it was first formally described in 1839. Its subsequent taxonomic history has been complex, riddled with confusion with Trachylepis maculata and other species, homonyms, and other problems. The species is classified in the otherwise mostly African genus Trachylepis and is thought to have reached its island from Africa by rafting. The enigmatic Trachylepis tschudii, supposedly from Peru, may well be the same species.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Trachylepis atlantica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El Noronha escinco (Trachylepis atlantica) es una especie de escincomorfos de la familia Scincidae.[1]​ Es endémica de la isla de Fernando de Noronha de Brasil nororiental. Está cubierto de manchas claras y oscuras en sus partes superiores y suele medir aproximadamente de 7 a 10 cm de longitud. Su cola es muy musculosa, aunque se rompe con facilidad. Es muy común por todas partes en Fernando de Noronha. Es un depredador oportunista que come tanto insectos y partes de plantas, incluyendo néctar del árbol Erythrina velutina, como todo tipo de materiales, variando desde migas de galleta a huevos de su propia especie.

Quizás visto por Américo Vespucio en 1503, fue formalmente descrito por primera vez en 1839. Su historia taxonómica ha sido compleja, siendo clasificado erróneamente como Trachylepis maculata y otras especies. La especie está clasificada en el género mayoritariamente africano Trachylepis, que se pensó que alcanzó la isla desde África, en una balsa, tratándose así de una especie introducida. El enigmático Trachylepis tschudii, presuntamente de Perú, podría ser la misma especie.

Siglo XXI

Head of a lizard, seen from above and from the left. A single pentangular scale with three clear ridges is figured to the left. The text
Trachylepis maculata ha sido confundido durante mucho tiempo con el Noronha Escinco.[2]

En 2002, P. Mausfeld y D. Vrcibradic publicaron una nota acerca de la nomenclatura del Noronha Escinco. Basándose en diferencias encontradas en el número de escamas, laminillas subdigitales, y crestas dorsales, así como la separación de las escamas parietales en Trachylepis Maculata; concluyeron que ambas especies no eran idénticas.

En el mismo año, Mausfeld y otros condujeron un estudiofilogenético molecular en el Noronha Escinco, utilizando los genes mitocondriales 12S y 16S rRNA, mostrando que la especie está más próxima a la africana que a la sudamericana, que era lo que anteriormente se sugería sobre la base de semejanzas morfológicas.

En 2009, Miralles y otros revisaron el taxón maculata y concluyeron que el animal ahora conocido como Trachylepis maculata, también pertenecía al clado africano, pero fueron incapaces de determinar si era originario de la Guayana.

Descripción

Lizard, seen from the right, with its head bent to the right, on a rock
Noronha Escinco es muy común en Fernando de Noronha.[3]

El Noronha Escinco está cubierto de manchas claras y oscuras en la zona dorsal, pero hay diferencias notorias en los colores.No tiene rayas longitudinales. Las escamas de las zonas ventrales son amarillentas o grisáceas. Los párpados varían del blanco al amarillo. Su cabeza es pequeña, así como sus fósas nasales que están localizadas muy lateralmente. La boca tiene dientes pequeños, cónicos y delgados y la lengua bien desarrollada. Los ojos son pequeños y laterales con un iris oscuro y redondeado[4]​ tienen de 3 a 5 lóbulos auriculares bien desarrollados. Las extremidades posteriores son más largas y fuertes que las anteriores. La cola es más larga que el cuerpo, musculosa y muy quebradiza. Su forma es casi cilíndrica, estrechándose progresivamente hacia el final.

A pesar de que hay variaciones sustanciales en el tamaño dentro de las especies, ningún grupo concreto puede ser identificado únicamente por este factor y no es posible separar los sexos inequívocamente utilizando sólo el parámetro de la medida. Los machos son significativamente más grandes que las hembras.[5]

Ecología y comportamiento

Lizard, seen from above and behind, with its head bent to the left, sitting in a sunny spot surrounded by shadow, with the tail extending into the shadow. The upperparts are black and yellow.
Noronha Escinco descansa al sol para su termorregulación.[6]

El Noronha Escinco es muy abundante por todas partes en toda la isla, incluso llegando a entrar en las casas, y también se encuentra en las islas pequeñas circundantes del archipiélago.[3][7][8]​ Su abundancia puede deberse a la ausencia de competidores ecológicamente similares.[9]

La especie se encuentra en varios microhabitats, pero muy a menudo en rocas.[6]​ A pesar de que predominantemente habita en tierra, es un buen escalador.[10]​ Nada se sabe sobre su reproducción, salvo que parece ser escasa en los meses de octubre y noviembre. Es ovíparo.[11]


Notas

Referencias

  1. Uetz, P. & Jirí Hošek (ed.). «Trachylepis atlantica». Reptile Database. Reptarium. Consultado el 25 de diciembre de 2015.
  2. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 294
  3. a b Carleton and Olson, 1999, p. 48; Rocha et al., 2009, p. 450; Gasparini et al., 2007, p. 31; Silva et al., 2005, p. 62
  4. Travassos, 1946, p. 8
  5. Rocha et al., 2009, p. 454
  6. a b Rocha et al., 2009, p. 453
  7. Silva et al., 2005, p. 62
  8. Ridley, 1888b, p. 476
  9. Rocha et al., 2009, p. 458
  10. Sazima et al., 2005, p. 7
  11. Mausfeld et al., 2002, p. 290

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El Noronha escinco (Trachylepis atlantica) es una especie de escincomorfos de la familia Scincidae.​ Es endémica de la isla de Fernando de Noronha de Brasil nororiental. Está cubierto de manchas claras y oscuras en sus partes superiores y suele medir aproximadamente de 7 a 10 cm de longitud. Su cola es muy musculosa, aunque se rompe con facilidad. Es muy común por todas partes en Fernando de Noronha. Es un depredador oportunista que come tanto insectos y partes de plantas, incluyendo néctar del árbol Erythrina velutina, como todo tipo de materiales, variando desde migas de galleta a huevos de su propia especie.

Quizás visto por Américo Vespucio en 1503, fue formalmente descrito por primera vez en 1839. Su historia taxonómica ha sido compleja, siendo clasificado erróneamente como Trachylepis maculata y otras especies. La especie está clasificada en el género mayoritariamente africano Trachylepis, que se pensó que alcanzó la isla desde África, en una balsa, tratándose así de una especie introducida. El enigmático Trachylepis tschudii, presuntamente de Perú, podría ser la misma especie.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Trachylepis atlantica ( Basco )

fornecido por wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Trachylepis atlantica Trachylepis generoko animalia da. Narrastien barruko Scincidae familian sailkatuta dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Trachylepis atlantica ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Trachylepis atlantica est une espèce de lézards de la famille des Scincidae que l'on rencontre sur l'archipel Fernando de Noronha au large de la côte nord-est du Brésil. Il est de couleur sombre avec quelques points plus clairs, et mesure généralement 7 à 10 cm de long. Sa queue est longue et musclée, mais se brise facilement. Très répandu à Fernando de Noronha, c'est un mangeur opportuniste qui se nourrit à la fois d'insectes et de végétaux, ainsi que du nectar d'Erythrina velutina ou de miettes de biscuits, voire des œufs de sa propre espèce. Certaines espèces introduites sur l'île, comme le Chat domestique (Felis catus), s'attaquent à ce lézard et il est touché par divers vers parasites.

Possiblement aperçu pour la première fois par Amerigo Vespucci en 1503, il est officiellement décrit en 1839. Son histoire taxonomique a par la suite été bouleversée à plusieurs reprises. Il a notamment été confondu avec Trachylepis maculata et d'autres espèces. Il est classé dans le genre Trachylepis, composé principalement d'espèces africaines, et pourrait avoir atteint l'île après avoir dérivé à travers l'océan Atlantique. L'espèce énigmatique (en) Trachylepis tschudii, qui serait originaire du Pérou, pourrait être de la même espèce.

Description

Lézard, vu de la droite, avec sa tête penchée vers la droite, sur un rocher
Trachylepis atlantica est très commun à Fernando de Noronha[11],[12],[13],[14].

Trachylepis atlantica[12],[15],[14],[16] est couvert de points clairs et sombres sur le dessus, mais sa couleur peut sensiblement varier. Il n'a pas de rayures longitudinales. Les écailles du ventre sont jaunâtres ou grisâtres. Les paupières sont blanches à jaunes[17],[2],[18]. Il a une petite tête avec de petites narines. La bouche est armée de petites dents coniques et d'une langue longue et fine. Les yeux sont petits et placés latéralement. Ils ont un iris sombre et arrondi[19]. Il possède trois à cinq lobes auriculaires bien développés devant les oreilles, alors que les véritables Mabuya en sont dépourvus[17],[7]. Les pattes postérieures sont plus longues et plus fortes que les petites pattes antérieures. La queue est plus longue que le corps. Elle est musclée mais fragile, a une forme presque cylindrique et s'aplatit légèrement à son extrémité[19].

Chez les reptiles, les caractéristiques des écailles sont importantes pour distinguer les espèces et les groupes d'espèces. Chez Trachylepis atlantica, les écailles situées au-dessus du nez se superposent, tandis que les écailles préfrontales sont disposées individuellement et peu en contact. Les deux écailles frontopariétales ne sont pas fusionnées. À la différence de T. maculata, les écailles pariétales sont en contact les unes avec les autres. Il y a quatre écailles supraoculaires. On compte 34 à 40 écailles sur les flancs de l'animal, entre la ceinture scapulaire et la ceinture pelvienne, ainsi que 58 à 69 écailles dorsales et 66 à 78 écailles ventrales[20],[21],[22],[23]. Les espèces de Mabuya et T. maculata ont généralement moins d'écailles sur leurs flancs (jusqu'à 30)[17],[24],[25]. On compte 21 à 29 lamellae en dessous des quatre orteils, soit plus que chez T. maculata, qui en a 18[20],[21]. Trachylepis atlantica a 26 vertèbres présacrales (situées avant le sacrum), comme la plupart des autres Trachylepis, mais à la différence des Mabuya américains qui en ont au moins 28[26].

Il existe des variations importantes au niveau des tailles des animaux au sein de l'espèce, et il n'est pas possible d'identifier le sexe d'un animal uniquement à partir de sa taille[27]. Parmi les 15 mâles et 21 femelles T. atlantica recueillis en 2006, on a observé des longueurs de la bouche au cloaque variant entre 80,6 et 103,1 mm, soit en moyenne 95,3 mm, chez les mâles, tandis que la taille des femelles variait entre 65,3 et 88,1 mm, soit en moyenne 78,3 mm. Les mâles pèsent de 10,2 à 26 g pour une moyenne de 19 g, et le poids des femelles va de 6 à 15 g, soit en moyenne 10 g. Les mâles sont ainsi nettement plus gros que les femelles[28]. Dans un échantillon d'une centaine d'individus prélevés en 1876[29], la longueur de la tête variait entre 12 et 18,9 mm, avec une moyenne de 14,8 mm, pour une largeur de 7 à 14,4 mm, soit en moyenne 9 mm. La queue avait une longueur comprise entre 93 et 170 mm, soit en moyenne 117 mm[20],[21][fn 7].

Écologie et comportement

Lézard, vu de dessus et de derrière, avec sa tête penchée vers la gauche, se réchauffant dans un coin de lumière entouré de zones d'ombres, sa queue s'étendant dans une zone ombragée. Les parties supérieures sont noires et jaunes.
Trachylepis atlantica se réchauffant au soleil pour gérer sa température interne[30].

Comportement général et rythme de vie

Trachylepis atlantica est actif pendant la journée. Sa température corporelle est en moyenne de 32 °C, soit quelques degrés de plus que la température de son environnement. Durant la journée, le corps peut atteindre des pics de température jusqu'à 38 °C vers midi, et la température corporelle est plus basse en début et en fin de journée. En début de matinée, le lézard peut se prélasser au soleil. Pendant qu'il recherche sa nourriture, il passe environ 28,4 % de son temps à se déplacer, ce qui est beaucoup pour un Trachylepis[30].

Un géologue qui a visité l'île en 1876[31] a noté que Trachylepis atlantica était curieux et audacieux :

« Bien assis sur les rochers nus j'ai souvent observé ces petits animaux qui me regardaient, apparemment avec autant de curiosité que je les regardais, tournant la tête de droite à gauche comme s'il faisait un effort pour être sage. Si je gardais le silence pendant quelques minutes, ils se glissaient vers moi et finalement sur moi, si je bougeais, ils se sauvaient sous les rochers, et en tournant, laissaient passer leurs têtes au-dessus des bords pour me regarder[32]. »

Alimentation

Un lézard de couleur foncée sur un rocher, avec un insecte ailé dans la gueule
Les insectes représentent une part importante du régime alimentaire de Trachylepis atlantica[28].

Trachylepis atlantica est un omnivore opportuniste[33] et « se nourrit de tout ce qui est comestible »[15]. L'analyse des contenus stomacaux indique qu'il se nourrit principalement de matières végétales, au moins pendant la période sèche[34], mais il se nourrit aussi d'insectes comme les termites (Isoptera), les fourmis (Formicidae) et les coléoptères (Coleoptera), ainsi que de larves d'insectes[28]. Ses proies sont mobiles[35], ce qui peut expliquer la proportion relativement élevée de temps qu'il passe en mouvement[36]. Les espèces de Trachylepis qui lui sont apparentées se nourrissent principalement d'insectes, mais les populations insulaires sont souvent principalement herbivores. Trachylepis atlantica consomme en moyenne l'équivalent de 6,9 mm3 de proies, ce qui est moins que les autres Trachylepis[34].

Lorsque les arbres Erythrina velutina fleurissent pendant la saison sèche, les Trachylepis atlantica grimpent jusqu'à 12 m de haut pour atteindre leurs inflorescences et se nourrir du nectar en insérant leurs têtes dans les fleurs[15]. Ce nectar leur permet de s'approvisionner en sucre mais aussi en eau[37]. De cette façon, Trachylepis atlantica participe à la pollinisation d'Erythrina velutina, puisque le pollen se dépose sur ses écailles et qu'il le laisse ensuite sur les stigmates de la prochaine fleur qu'il va visiter[38]. Cela est d'autant plus remarquable qu'en général la pollinisation est rarement réalisée par des lézards, mais lorsqu'elle survient il s'agit généralement d'animaux insulaires[15]. Les humains ont introduit des sources de nourriture sur l'île pour ce lézard, comme les Acacia dont Trachylepis atlantica se délecte des graines. Il s'alimente également des excréments de Cobaye des rochers (Kerodon rupestris), de mouches mortes, de jeunes Hemidactylus mabouia et de miettes de biscuits laissées par les touristes[39]. La disponibilité de ces sources de nourriture peut contribuer à accroître l'abondance de Trachylepis atlantica[40]. En 1887, Henry Nicholas Ridley observe des Trachylepis atlantica mangeant des peaux de banane et le contenu d'œufs de Tourterelle oreillarde[41]. Plusieurs cas de cannibalisme ont été rapportés, le lézard ayant été vu mangeant des œufs, des juvéniles ou la queue d'un adulte de son espèce[42].

Prédateurs et parasites

Quelques branches épineuses avec des fleurs en développement. Au milieu se trouve au moins cinq fleurs ouvertes ; elles ont un sac orange en leur centre, entouré de pétales oranges, avec de nombreux traits rouges à leur extrémité.
Ce lézard consomme le nectar des fleurs des Erythrina velutina[15].

Trachylepis atlantica n'avait probablement pas de prédateur avant que Fernando de Noronha ne soit découvert par l'Homme, mais plusieurs espèces qui sont arrivées depuis ont fait de lui une proie[14], comme notamment le Chat domestique (Felis catus) et le Héron garde-bœufs (Bubulcus ibis)[33]. Ceux-ci peuvent affecter négativement les effectifs du lézard dans certaines localités de l'île[33],[40]. Le lézard Tupinambis merianae et trois espèces de rongeurs introduites, la Souris domestique (Mus musculus), le Rat brun (Rattus norvegicus) et le Rat noir (Rattus rattus), ont également été observés mangeant Trachylepis atlantica[42], mais les rongeurs, notamment la Souris domestique, ne s'en prennent peut-être qu'aux cadavres[33].

Selon une étude de 2006, Trachylepis atlantica est infecté par plusieurs vers parasites, le plus souvent par le nématode Spinicauda spinicauda. Un autre nématode, Moaciria alvarengai, est beaucoup plus rare. D'autres parasites rares comprennent deux trématodes : Mesocoelium monas et une espèce indéterminée de Platynossomum - et une espèce indéterminée de Oochoristica, un cestode[43]. S. spinicauda se trouve habituellement exclusivement chez les lézards de la famille des Teiidae. Il a pu arriver sur l'île quand Tupinambis merianae, un Teiidae, y a été introduit[44] en 1960[43]. Parmi les nématodes, les études précédentes de 1956 et 1957 avaient seulement relevé M. alvarengai et Thelandros alvarengai chez Trachylepis atlantica. La présence de S. spinicauda pourrait expliquer la rareté de M. alvarengai et l'absence de T. alvarengai chez cette espèce lors d'une étude de 2006[44].

Reproduction

On ne sait rien de sa reproduction, sauf que les animaux étudiés à la fin octobre et début novembre, au cours de la saison sèche, ne montrent pas d'activité sexuelle[45]. Trachylepis atlantica est ovipare, comme beaucoup de Trachylepis[10], mais à la différence des Mabuya, qui sont tous vivipares[46].

Répartition

 src=
Localisation de l'archipel Fernando de Noronha, d'où est originaire Trachylepis atlantica.
 src=
Carte de l'archipel Fernando de Noronha.

Cette espèce est endémique de l'archipel Fernando de Noronha au Pernambouc, au Brésil[47]. Trachylepis atlantica est très abondant sur l'ensemble de l'île principale de Fernando de Noronha[11],[12],[13],[14], et il lui arrive même fréquemment de rentrer dans les maisons[14]. On le rencontre également sur les petites îles environnantes[48]. Son abondance peut être liée à l'absence de concurrents dans sa niche écologique[49]. En effet, en dehors de Trachylepis atlantica, l'herpétofaune de Fernando de Noronha se compose uniquement de l'amphisbène endémique Amphisbaena ridleyi et de deux espèces de lézards introduites, le gecko Hemidactylus mabouia et le tégu Tupinambis merianae[12].

L'espèce est présente dans plusieurs habitats différents, mais il affectionne particulièrement les rochers[30]. Bien qu'il vive principalement au sol, c'est un bon grimpeur[37].

Découverte et taxinomie

D'après d'anciens rapports sur ce qui pourrait être Fernando de Noronha, écrits à la suite du voyage d'Amerigo Vespucci en 1503, l'île était peuplé par des « lézards à deux queues », une appellation qui pourrait faire référence à Trachylepis atlantica[11]. En effet, sa queue est longue et fragile, et elle se casse rapidement, comme celle d'autres lézards, avant de se régénérer. Si elle ne se casse que partiellement, une seconde queue peut néanmoins apparaître et la queue parait alors fourchue[11].

XIXe siècle

L'espèce a été décrite pour la première fois par John Edward Gray en 1839[1] à partir de deux spécimens collectés par le HMS Chanticleer avant 1838[9],[50]. Il emploie le nom Tiliqua punctata pour désigner cette espèce, et Tiliqua maculata pour une autre espèce de Guyane, parmi d'autres[1]. Six ans plus tard, il reclasse ces deux espèces dans le genre Euprepis[4], aujourd'hui obsolète, de la famille des Scincidae[47]. En 1887, George Albert Boulenger place les deux espèces dans le genre Mabuya et considère qu'il s'agit en fait d'une seule et même espèce, les regroupant sous l'appellation « Mabuia punctata ». Il rattache aussi à cette dénomination Mabouya punctatissima, décrit par Arthur William Edgar O'Shaughnessy en 1874 et présent en Afrique du Sud, qu'il considère comme un synonyme[51].

XXe siècle

En 1900, Lars Gabriel Andersson indique que le terme punctata employé par Gray était déjà utilisé pour nommer Lacerta punctata décrit par Linnaeus en 1758, qu'il identifie comme Mabuya homalocephala. C'est pourquoi il change punctata en son synonyme maculata, et utilise donc Mabuya maculata pour désigner le lézard de Fernando de Noronha[50]. Lacerta punctata se réfère en fait à l'espèce asiatique Lygosoma punctata, et non Mabuya homalocephala, mais le nom punctata donné par Gray reste néanmoins invalide[3]. En 1931, Charles Earle Burt et May Danheim Burt utilisent à nouveau Mabuya punctata pour désigner l'espèce, notant qu'il s'agissait « apparemment d'une espèce distincte », mais ne font pas mention de maculata[6]. En 1935, Emmett Reid Dunn réfute la conclusion de Boulenger selon laquelle punctata et maculata étaient synonymes, et ignorant apparemment les travaux d'Andersson, il réutilise Mabuya punctata pour désigner le lézard de Fernando de Noronha[52]. Il écrit que ce lézard était très différent des autres Mabuya américains, et qu'il ressemblait plus aux espèces africaines[17].

Karl Patterson Schmidt, en 1945, confirme les conclusions de Dunn selon lesquelles maculata et punctata étaient deux espèces différentes, mais il note l'argument d'Andersson selon lequel punctata était un nom spécifique déjà utilisé et c'est pourquoi il introduit le nouveau nom Mabuya atlantica pour remplacer punctata[9]. L'année suivante, H. Travassos, en désaccord avec Dunn et en méconnaissance des travaux d'Andersson et Schmidt[53], considère que les deux noms de Gray étaient synonymes et il utilise Mabuya punctata pour désigner l'espèce[54]. Il considère également que Mabouya punctatissima et Trachylepis (Xystrolepis) punctata, décrits par Tschudi en 1845 au Pérou, appartiennent à la même espèce[55]. En 1948, il prend connaissance des réflexions d'Andersson et retire Mabuya punctata en faveur de Mabuya maculata, comme Andersson l'avait fait[56]. Le nom Mabuya maculata reste utilisé pour désigner le lézard les décennies suivantes, même si certains continuent d'utiliser Mabuya punctata, « non avertis des derniers changements de nomenclature »[50].

XXIe siècle

Tête d'un lézard, vue du dessus et de gauche. Une écaille pentagonale unique avec trois arêtes bien visible est visible à gauche. Le texte « Zoologie 3e partie, Pl. 22 C. » est au-dessus des images.
Trachylepis maculata a longtemps été confondu avec Trachylepis atlantica[57].

En 2002, Patrick Mausfeld et Davor Vrcibradic publient une note sur la nomenclature de l'espèce à la suite d'un réexamen des spécimens types de Gray. En dépit des nombreux efforts faits pour nommer correctement cette espèce, ils sont apparemment les premiers à entreprendre cette démarche depuis Boulenger en 1887[2]. En s'appuyant sur les différences au niveau du nombre d'écailles, de lamelles sur la partie inférieure des doigts et d'arêtes sur les écailles dorsales, ainsi que sur la séparation des écailles pariétales (sur la tête derrière les yeux chez maculata[2]) ils concluent que les deux espèces étaient bel et bien différentes et que la nomenclature établie par Schmidt, Mabuya atlantica, devait donc être utilisée[57]. Mausfeld et Vrcibradic considèrent que Mabouya punctatissima représente une espèce différente, et ce d'après des observations de différences anatomiques[2], mais ils ne sont pas parvenus à résoudre le problème du statut de Trachylepis (Xystrolepis) punctata[50].

La même année, Mausfeld et son équipe entreprennent une étude sur la phylogénie de Trachylepis maculata en s'appuyant sur des analyses moléculaires de l'ADN mitochondrial des gènes de l'ARN ribosomique 12S et 16S, et montrent que l'espèce est plus liée aux espèces de Mabuya d'Afrique que d'Amérique[58], comme il a été suggéré à la suite d'observations morphologiques[59]. Ils séparent l'ancien genre Mabuya en quatre nouveaux genres suivant l'origine géographique des lézards[60]. Ainsi, l'espèce est classée dans le genre des animaux originaires d'Afrique, nommé Euprepis, et devient donc Euprepis atlanticus[10]. En 2003, Aaron Matthew Bauer considère que le nom donné à ce clade est incorrect et le renomme en Trachylepis, son appellation actuelle[61],[62]. Des études phylogénétiques récentes ont confirmé le lien entre cette espèce et les Trachylepis africains[63],[64].

En 2009, Aurélien Miralles et d'autres biologistes étudient le taxon maculata et concluent que l'espèce connue actuellement comme Trachylepis maculata appartient également à ce clade africain, mais ils sont incapables de déterminer si elle est indigène de Guyane ou non[65]. Ils modifient également le nom de Trachylepis (Xystrolepis) punctata en Trachylepis tschudii, car ce nom avait déjà été donné à une autre espèce par Linné et Gray (Lacerta punctata)[7]. Bien qu'ils ne parviennent pas à trouver l'origine de T. tschudii, qui demeure connu par un unique spécimen, ils restent convaincus que cette espèce est identique à Trachylepis atlantica. Il pourrait également s'agir d'un représentant d'une espèce amazonienne encore inconnue[66].

Origine

Au premier plan, une mer légèrement agitée à droite et une plage jaune recouverte de pierres noires à gauche. À l'arrière plan, une montagne recouverte d'une végétation verte de laquelle émergent des pans de roche noire.
Vue de Morro do Pico à Fernando de Noronha.

Les analyses phylogénétiques s'appuyant sur divers gènes mitochondriaux et nucléaires placent Trachylepis atlantica parmi les espèces tropicales africaines de Trachylepis[67],[68],[69], une position également confirmée par des similitudes morphologiques[57],[70],[71]. L'espèce est peut-être arrivée sur l'île après avoir dérivé sur un radeau de végétation en provenance d'Afrique du sud-ouest via le courant de Benguela et le courant sud-équatorial, qui passent à Fernando de Noronha[72]. Cette possibilité a été suggérée par Alfred Russel Wallace avant 1888[73]. Mausfeld et son équipe ont calculé que le voyage de l'Afrique à Fernando de Noronha prendrait 139 jours. Cette durée est trop longue pour que Trachylepis atlantica survive, et ils ont donc émis l'hypothèse suivant laquelle le lézard serait d'abord arrivé sur l'île de l'Ascension, avant de finalement débarquer sur Fernando de Noronha[72],[74].

Les Mabuya d'Amérique du Sud et des Caraïbes forment un clade qui semble être dérivé d'une autre colonisation par des reptiles venus d'Afrique[75],[76],[63]. Ces deux colonisations transatlantiques auraient eu lieu au cours des dernières 9 millions d'années[77].

Publications originales

  • Gray, 1839 « 1838 » : Catalogue of the slender-tongued saurians, with descriptions of many new genera and species. Annals and Magazine of Natural History, sér. 1, vol. 2, p. 287-293 (texte intégral).
  • Schmidt, 1945 : A new name for a Brazilian Mabuya. Copeia, vol. 1945, no 1, p. 45.

Notes et références

Notes

  1. Déjà utilisé pour Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctata)[2],[3].
  2. Sic. Dont maculata Gray et Mabouya punctatissima O'Shaughnessy, 1872, sont des synonymes[5].
  3. Déjà utilisé pour Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctata) et Tiliqua punctata Gray, 1839 (=Trachylepis atlantica)[2],[7].
  4. Par erreur, Mabuya maculata (actuellement Trachylepis maculata) est une espèce distincte de Trachylepis atlantica[8].
  5. Nom de remplacement pour punctata Gray, 1839[9].
  6. Nom de remplacement pour punctata Tschudi, 1845, mais qui demeure non identifié[7].
  7. Mausfeld et Vrcibradic, 2002, table 1, indique que la taille moyenne de la queue est de 11 mm, clairement une erreur. La taille moyenne de la queue dans la base de données de Travasso[20] est de 117 mm.

Références

  • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .
  1. a b et c Gray 1839, p. 289
  2. a b c d e et f Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. 293
  3. a et b Bauer 2003, p. 4
  4. a et b Gray 1845, p. 111
  5. Boulenger 1887, p. 160
  6. a et b Burt et Burt 1931, p. 302
  7. a b c et d Miralles et al. 2009, p. 57
  8. Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. 292, 294
  9. a b et c Schmidt 1945, p. 45
  10. a b et c Mausfeld et al. 2002, p. 290
  11. a b c et d Carleton et Olson 1999, p. 48
  12. a b c et d Rocha et al. 2009, p. 450
  13. a et b Gasparini et al. 2007, p. 31
  14. a b c d et e Silva et al. 2005, p. 62
  15. a b c d et e Sazima et al. 2005, p. 2
  16. Sazima et al. 2005, p. 1
  17. a b c et d Dunn 1935, p. 536
  18. Finley 1945, p. 164
  19. a et b Travassos 1946, p. 8
  20. a b c et d Travassos 1946, p. 26-28
  21. a b et c Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. table 1
  22. Avila-Pires 1995, p. 9–10
  23. Schleich et al. 1996, p. 372
  24. Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. 293–294
  25. Miralles et al. 2009, p. 65
  26. Greer et al. 2000, p. table 1
  27. Travassos 1946, p. 51
  28. a b et c Rocha et al. 2009, p. 454
  29. Travassos 1946, p. 2–3
  30. a b et c Rocha et al. 2009, p. 453
  31. Branner 1888, p. 861
  32. Branner 1888, p. 866-867
  33. a b c et d Silva et al. 2005, p. 63
  34. a et b Rocha et al. 2009, p. 457
  35. Rocha et al. 2009, p. 455
  36. Rocha et al. 2009, p. 456
  37. a et b Sazima et al. 2005, p. 7
  38. Sazima et al. 2009, p. 26
  39. Gasparini et al. 2007, p. 30
  40. a et b Gasparini et al. 2007, p. 32
  41. Ridley 1888a, p. 46
  42. a et b Silva et al. 2005, p. table 1
  43. a et b Ramalho et al. 2009, p. 1026
  44. a et b Ramalho et al. 2009, p. 1027
  45. Rocha et al. 2009, p. 452, 457
  46. Mausfeld et al. 2002, p. 289
  47. a et b (en) Référence Reptarium Reptile Database : Trachylepis atlantica
  48. Ridley 1888b, p. 476
  49. Rocha et al. 2009, p. 458
  50. a b c et d Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. 292
  51. Boulenger 1887, p. 160–161
  52. Dunn 1935, p. 535–536
  53. Travassos 1948, p. 201
  54. Travassos 1946, p. 6-7
  55. Travassos 1946, p. 7-8
  56. Travassos 1948, p. 206
  57. a b et c Mausfeld et Vrcibradic 2002, p. 294
  58. Mausfeld et al. 2002, p. 281
  59. Whiting et al. 2006, p. 720-721
  60. Ineich et Chirio, « L'archipel Afro-montagne et les affinités de son herpetofaune: description d'une espèce nouvelle indiquant des relations phylétiques entre le Cameroun et l'Afrique de l'est (Lacertilia, Scincidae, genre Trachyleps) », Bulletin de la Société zoologique de France, Société zoologique de France, vol. 129,‎ 2004, p. 317-333
  61. Bauer 2003, p. 5
  62. Ananjeva et al. 2006, p. 76
  63. a et b Carranza et Arnold 2003
  64. Whiting et al. 2006
  65. Miralles et al. 2009, p. 62
  66. Miralles et al. 2009, p. 58
  67. Whiting et al. 2006, p. 721, 726
  68. Mausfeld et al. 2002, p. 282, 286
  69. Carranza et Arnold 2003, p. 271, 281
  70. Carranza et Arnold 2003, p. 277
  71. Miralles et al. 2009, p. fig.6
  72. a et b Mausfeld et al. 2002, p. 286–287
  73. Branner 1888, p. 871
  74. Carranza et Arnold 2003, p. 281
  75. Whiting et al. 2006, p. 724-729
  76. Mausfeld et al. 2002, p. 285–287
  77. Carranza et Arnold 2003, p. 283

Voir aussi

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Trachylepis atlantica est une espèce de lézards de la famille des Scincidae que l'on rencontre sur l'archipel Fernando de Noronha au large de la côte nord-est du Brésil. Il est de couleur sombre avec quelques points plus clairs, et mesure généralement 7 à 10 cm de long. Sa queue est longue et musclée, mais se brise facilement. Très répandu à Fernando de Noronha, c'est un mangeur opportuniste qui se nourrit à la fois d'insectes et de végétaux, ainsi que du nectar d'Erythrina velutina ou de miettes de biscuits, voire des œufs de sa propre espèce. Certaines espèces introduites sur l'île, comme le Chat domestique (Felis catus), s'attaquent à ce lézard et il est touché par divers vers parasites.

Possiblement aperçu pour la première fois par Amerigo Vespucci en 1503, il est officiellement décrit en 1839. Son histoire taxonomique a par la suite été bouleversée à plusieurs reprises. Il a notamment été confondu avec Trachylepis maculata et d'autres espèces. Il est classé dans le genre Trachylepis, composé principalement d'espèces africaines, et pourrait avoir atteint l'île après avoir dérivé à travers l'océan Atlantique. L'espèce énigmatique (en) Trachylepis tschudii, qui serait originaire du Pérou, pourrait être de la même espèce.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Trachylepis atlantica ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Trachylepis atlantica (Schmidt, 1945) è un sauro della famiglia degli Scincidi endemico dell'arcipelago di Fernando de Noronha (Brasile).[1][2]

Note

  1. ^ a b (EN) Colli, G.R. et al. 2019, Trachylepis atlantica, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 23/1/2020.
  2. ^ (EN) Trachylepis atlantica, in The Reptile Database. URL consultato il 23/1/2020.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Trachylepis atlantica (Schmidt, 1945) è un sauro della famiglia degli Scincidi endemico dell'arcipelago di Fernando de Noronha (Brasile).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Trachylepis atlantica ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO


Trachylepis atlantica er en skink som er endemisk for den brasilianske øygruppen Fernando de Noronha. Den er blant de få øgler som drikker nektar fra blomster.

Det vitenskapelige navnet har vært svært omdiskutert. Arten er vekselvis blitt kalt Mabuya maculata, Mabuya punctata, og Mabuya atlantica. De nærmeste slektningene lever i Afrika, og den er derfor nå plassert i slekten Trachylepis, mens artene på det amerikanske fastlandet fortsatt regnes til Mabuya.

Eksterne lenker


Mabuya maculata-002.png
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO


Trachylepis atlantica er en skink som er endemisk for den brasilianske øygruppen Fernando de Noronha. Den er blant de få øgler som drikker nektar fra blomster.

Det vitenskapelige navnet har vært svært omdiskutert. Arten er vekselvis blitt kalt Mabuya maculata, Mabuya punctata, og Mabuya atlantica. De nærmeste slektningene lever i Afrika, og den er derfor nå plassert i slekten Trachylepis, mens artene på det amerikanske fastlandet fortsatt regnes til Mabuya.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Trachylepis atlantica ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Trachylepis atlantica é uma espécie de lagarto da família Scincidae, notável endemismo do arquipélago de Fernando de Noronha, na costa nordeste do Brasil. O animal é coberto de manchas claras e escuras na parte superior de seu corpo e apresenta, em média, de 7 a 10 cm de comprimento. Sua cauda é comprida e musculosa, mas se rompe com facilidade. É muito comum em todas as ilhas de Fernando de Noronha, e alimenta-se tanto de insetos quanto de vegetais, inclusive do néctar da Erythrina velutina. Além disso, consome desde farelos de biscoitos até ovos de sua própria espécie. Espécies introduzidas, como os gatos, são predadores do lagarto, além de vários vermes parasitas que podem infectá-lo.

É provável que tenha sido visto por Américo Vespúcio, em 1503; entretanto, somente em 1839 foi descrito formalmente pela primeira vez. Sua história taxonômica subsequente tem sido complexa, confusões com o Trachylepis maculata e com outras espécies, homônimos e outros problemas. A espécie é classificada no gênero Trachylepis, predominantemente africano, e acredita-se que tenha chegado à ilha através de vegetação flutuante provenientes da África. O enigmático Trachylepis tschudii, supostamente do Peru, pode tratar-se dessa mesma espécie.

Descoberta e taxonomia

Um dos primeiros relatos sobre o arquipélago de Fernando de Noronha, supostamente baseado na viagem de Américo Vespúcio em 1503, descreve a ilha como habitada por "lagartos com duas caudas", o que se acredita ser uma referência ao lagarto endêmico Trachylepis atlantica.[13] Sua cauda é comprida e frágil e se rompe facilmente, assim como a de outros lagartos, já que as caudas podem se regenerar. Entretanto, quando ela não se rompe completamente, uma nova cauda pode crescer a partir da parte remanescente, por isso o rabo parece bifurcado.[13]

Século XIX

Formalmente, a espécie foi descrita pela primeira vez por John Edward Gray, em 1839,[3] baseando-se em dois espécimes coletados pelo HMS Chanticleer, antes de 1838.[14] Ele catalogou, entre outros, os nomes Tiliqua punctata, para o lagarto endêmico de Fernando de Noronha, e Tiliqua maculata, para uma espécie da Guiana.[3] Seis anos depois, ele transferiu ambas as espécies para o gênero Euprepis.[5] Em 1887, George Boulenger classificou-as como do gênero Mabuya (incorretamente grafado como "Mabuia") e considerou-as idênticas, usando o nome "Mabuia punctata" para os indivíduos que ocorriam em Fernando de Noronha e na Guiana. Ele também incluiu a espécie Mabouya punctatissima (O'Shaughnessy, 1874), supostamente da África do Sul, como sinônimo.[15]

Século XX

Em 1900, L. G. Andersson alegou que o nome dado por Gray, punctata, já estava pré-ocupado pela espécie Lacerta punctata (Lineu, 1758), que ele identificou como Mabuya homalocephala. Por esse motivo, ele substituiu o nome punctata por seu sinônimo júnior maculata, utilizando a denominação Mabuya maculata para o lagarto de Fernando de Noronha.[16] O Lacerta punctata de Lineu, na verdade, se refere à espécie asiática Lygosoma punctatum, e não ao Mabuya homalocephala. Mesmo assim, o nome punctata, atribuído por Gray, permanecia inválido.[17] Em 1931, C.E. e M.D. Burt retornaram com o nome Mabuya punctata (dessa vez, grafado corretamente) para o lagarto de Noronha.[18] Ele escreveu que este réptil era muito distinto dos outros Mabuya americanos e mais similar, em alguns aspectos, às espécies africanas.[19]

K.P. Schmidt, em 1945, concordou com a conclusão de Dunn de que o maculata e o punctata de Gray não eram os mesmos, mas destacou a opinião de Andersson, segundo a qual punctata já estava pré-ocupado e, por isso, introduziu um novo nome (Mabuya atlantica) para substituir punctata.[10] No ano seguinte, H. Travassos, discordando de Dunn e desconhecendo as contribuições de Andersson e de Schmidt,[20] considerou ambos os nomes propostos por Gray como sinônimos e restaurou a denominação Mabuya punctata para o lagarto de Fernando de Noronha.[21] Ele também considerou Mabouya punctatissima e Trachylepis (Xystrolepis) punctata (Tschudi, 1845), encontrado no Peru, sinônimos dessa espécie.[22] Em 1948 ele reconheceu a pré-ocupação de punctata, observada por Andersson e, dessa forma, retirou Mabuya punctata em favor de Mabuya maculata, como Andersson tinha feito.[23] O nome Mabuya maculata continuou sendo utilizado para a espécie durante as décadas subsequentes, embora alguns tenham utilizado Mabuya punctata, "não ... conscientes das últimas mudanças na nomenclatura".[16]

Século XXI

 src=
O Trachylepis maculata tem sido por muito tempo confundido com o lagarto de Fernando de Noronha.[24]

Em 2002, P. Mausfeld e D. Vrcibradic publicaram uma nota na nomenclatura do lagarto de Noronha, informando sobre a revisão do tipo nomenclatural original criado por Gray. Apesar de exaustivos intentos de corrigir o nome da espécie, eles foram, aparentemente, os primeiros a fazê-lo desde Boulenger, em 1887.[25] Baseando-se em diferenças no número de escamas, de lamelas subdigitais (lamelas localizadas na parte inferior dos dedos) e de quilhas (cristas longitudinais) nas escamas dorsais (localizadas na parte superior), assim como na separação das escamas parietais (entre os olhos) no maculata,[25] eles concluíram que as duas espécies não eram idênticas e que o nome dado por Schmidt, Mabuya atlantica, devia ser utilizado.[24] Mausfeld e Vrcibradic consideraram Mabouya punctatissima ideal para representar uma espécie diferente, com base em distinções morfológicas,[25] mas o nome era incapaz de resolver a situação de Trachylepis (Xystrolepis) punctata.[16]

No mesmo ano, Mausfeld e outros conduziram um estudo filogenético molecular no lagarto de Fernando de Noronha, utilizando os genes mitocondriais 12S e 16S RNA, e provaram que a espécie do arquipélago era mais próxima das espécies do gênero Mabuya africanas do que das encontradas na América do Sul,[26] como sugeriram, anteriormente, com base em semelhanças morfológicas.[27] Eles dividiram o antigo gênero Mabuya em quatro outros gêneros para separar geograficamente os clados. Dentre eles, criaram o gênero Euprepis para o clado africano-noronhense, renomeando, assim, a espécie de Noronha como Euprepis atlanticus.[11] Em 2003, A.M. Bauer achou que o nome Euprepis havia sido aplicado incorretamente a esse clado e que Trachylepis era o mais apropriado. Dessa forma, o lagarto passou a ser chamado de Trachylepis atlantica.[28][nota 6] Outros estudos filogenéticos moleculares adicionais foram publicados em 2003 e em 2006, confirmando a relação entre o Trachylepis atlantica e os Trachylepis africanos.[29]

Em 2009, Miralles e outros revisaram o táxon maculata e concluíram que o animal, agora conhecido como Trachylepis maculata, também pertencia ao clado africano, mas eles não foram capazes de determinar se a espécie era ou não nativa da Guiana.[30] Eles também revisaram Trachylepis (Xystrolepis) punctata e substituíram-no por Trachylepis tschudii, porque o nome mais antigo era pré-ocupado pelos punctata de Lineu e de Gray.[12] Embora não conseguissem solucionar a identificação do T. tschudii, que ainda é conhecida por um único espécime encontrado no Peru, eles acreditavam que era mais provável que essa espécie fosse a mesma do lagarto de Fernando de Noronha. Ela poderia ser tanto representante de uma população amazônica desse último, ainda não descoberta, quanto, simplesmente, um animal mal classificado de Fernando de Noronha.[31]

Descrição

 src=
Exemplares da espécie Trachylepis atlantica são muito comuns em Fernando de Noronha.[32]

O Trachylepis atlantica é coberto por manchas claras e escuras, havendo variações substanciais das cores. Ele não apresenta listras longitudinais. As escamas da parte de baixo são amareladas ou acinzentadas. As pálpebras vão do branco ao amarelo.[33] Possui uma cabeça pequena com narinas reduzidas, localizadas nas laterais da cabeça. A boca contém dentes pequenos e cônicos e uma língua fina e bem-desenvolvida. Seus olhos são pequenos e se posicionam lateralmente, apresentando íris redondas e escuras.[34] O lagarto também possui de três a cinco lóbulos auriculares (pequenas projeções) na frente dos ouvidos; esses lóbulos são ausentes no gênero Mabuya.[35] As patas traseiras são mais compridas e fortes do que as dianteiras, que são pequenas. A cauda é mais longa do que o corpo e é muscular, porém muito frágil. Seu corpo é praticamente cilíndrico na forma e afina-se em direção à extremidade da cauda.[34]

Em répteis, as características das escamas são importantes na distinção entre espécies e entre grupos de espécies. No lagarto de Fernando de Noronha, as escamas supranasais (localizadas sobre o nariz) estão em contato, como as pré-frontais (entre as narinas) na maioria dos indivíduos. As duas escamas fronto-parietais (sobre os olhos e levemente entre eles) não são fundidas. Diferente do T. maculata, as escamas parietais (entre as fronto-parietais) estão em contato umas com as outras. Há quatro escamas supraoculares (sobre os olhos) em quase todos os espécimes e cinco supraciliares (imediatamente acima dos olhos, abaixo das supraoculares). As escamas dorsais (nas partes superiores) têm três quilhas, duas a menos do que no T. maculata. Apresenta de 34 a 40 (moda: 38) escamas na região mediana do corpo (contadas ao redor do meio do corpo entre as patas traseiras e dianteiras), de 58 a 69 (moda: 63-64) dorsais e de 66 a 78 (moda: 70) ventrais (nas partes inferiores).[36] As espécies do gênero Mabuya e o T. maculata, geralmente, apresentam menor número de escamas na região mediana (acima de 34).[37] Há de 21 a 29 lamelas subdigitais sob o quarto dedo, mais do que o T. maculata, que apresenta 18.[38] O lagarto de Noronha possui 26 vértebras pré-sacrais (localizadas antes do sacro), similar à maioria dos Trachylepis, mas diferente dos Mabuya americanos, que têm, no mínimo, 28.[39]

Embora haja uma variação substancial das medidas nas espécies, nenhum grupo específico pôde ser detectado e não é possível separar os sexos inequivocamente usando apenas as medidas.[40] Em 15 machos e 21 fêmeas T. atlantica coletados em 2006, da ponta do nariz até o ânus, o comprimento variou entre 80,6 e 103,1 mm, com média de 95,3 mm, nos machos, e, nas fêmeas, foi de 65,3 a 88,1 mm, e média de 78,3 mm. A massa corporal foi de 10,2 a 26,0 g, com média de 19,0 g, nos machos, e de 6,0 a 15,0 g, com média de 10,0 g, nas fêmeas. Os machos são significativamente maiores do que as fêmeas.[41] Em 100 espécimes coletados em 1876,[42] o comprimento da cabeça variou de 12,0 a 18,9 mm, uma média de 14,8 mm; a largura ficou entre 7 e 14,4 mm, e média de 9 mm. O comprimento da cauda foi de 93 a 170 mm, com média de 117 mm.[38][nota 9]

Ecologia e comportamento

 src=
O Trachylepis atlantica toma sol para fazer sua termorregulação.[44]

O lagarto pode ser encontrado em abundância por todo o arquipélago de Fernando de Noronha,[32] aparecendo, também, nas casas dos moradores[45] e nas ilhas menores que cercam a ilha principal do arquipélago.[46] Sua abundância pode ser resultado da ausência de competidores ecologicamente semelhantes.[47] Além do T. atlantica, os répteis da fauna de Fernando de Noronha consistem em uma população nativa da espécie de cobras-cegas Amphisbaena ridleyi e em duas outras espécies de lagarto introduzidas: a lagartixa Hemidactylus mabouia e o lagarto Tupinambis merianae.[2]

A espécie é encontrada em diversos microhabitats, a maioria deles nas rochas.[44] Embora predominantemente terrestre, é uma boa alpinista.[48] Nada é conhecido sobre sua reprodução. Apenas um estudo realizado entre o fim de outubro e o início de novembro, durante a estação seca, mostrou pequenas evidências sobre a atividade reprodutiva da espécie.[49] O lagarto é ovíparo, como muitos Trachylepis,[11] e diferente dos Mabuya, que são todos vivíparos.[50]

O Trachylepis atlantica é ativo durante o dia. Sua temperatura corporal tem uma média de 32 °C , poucos graus acima da temperatura ambiente. Durante o dia, seu corpo atinge picos superiores a 38 °C, próximo do meio-dia, e apresenta temperaturas mais baixas nos outros horários. No início da manhã, o lagarto se expõe ao sol. O animal gasta, em média, 28,4% de seu tempo movendo-se em busca de alimento, uma proporção relativamente alta para os Trachylepis.[44]

Um geólogo que visitou a ilha em 1876[51] observou que o lagarto é curioso e ousado:

Enquanto estava sentado sobre as rochas, por diversas vezes percebi que esses bichinhos estavam me observando, aparentemente com certa curiosidade enquanto eu os assistia, virando a cabeça de um lado ao outro como se estivessem tentando entender. Enquanto fiquei quieto eles se aproximaram de mim e finalmente estavam sobre mim, mas quando me mudei eles correram para as rochas, mas virando suas cabeças de forma que ainda podiam me ver pelas bordas.[52]

Dieta

 src=
Os insetos são parte importante da dieta do Trachylepis atlantica.[41]

O lagarto de Fernando de Noronha é um onívoro oportunista,[53] pois consome qualquer coisa que seja comestível.[54] Análises do conteúdo encontrado no estômago desse animal indicam que ele se alimenta, principalmente, de vegetais, pelo menos durante o período seco,[55] mas ele também consome insetos e suas larvas, cupins (Isoptera), formigas (Formicidae) e besouros (Coleoptera).[41] A maioria de suas presas é móvel,[56] o que explica a proporção do tempo relativamente alta que o lagarto gasta se movimentando.[57] Outras espécies da família Scincidae têm por hábito comer principalmente insetos, mas populações insulares podem, com frequência, tender ao herbivorismo. Suas presas têm em média 6,9 mm3 de volume, menos do que as das outras espécies Trachylepis.[55]

Quando as árvores da espécie Erythrina velutina florescem, durante a estação seca, o lagarto de Noronha escala seus 12 metros para alcançar suas inflorescências e para tomar o néctar, introduzindo sua cabeça nas flores.[54] Eles provavelmente usam o néctar pela quantidade de açúcar e de água que ele contém.[48] Nesse sentido, o lagarto ajuda na polinização da árvore, carregando o pólen em suas escamas e transportando-o até o estigma de outras flores, quando as visita.[58] A polinização é um comportamento raro entre os lagartos, mas ocorre, mais frequentemente, em espécies insulares.[54] O homem introduziu fontes adicionais de alimento para o lagarto na ilha, dentre elas sementes de Acacia, fezes de roedores da espécie Kerodon rupestris, moscas carniceiras, Hemidactylus mabouya jovens e farelos de biscoito deixados por turistas.[59] A disponibilidade dessas fontes alimentares adicionais pode aumentar a abundância da espécie.[60] Em 1887, H. N. Ridley observou esses lagartos comendo cascas de banana e gemas de ovos de pombos.[61] Inúmeros casos de canibalismo já foram relatados, envolvendo lagartos comendo ovos, indivíduos jovens ou a cauda de outros adultos.[62]

Relacionamento com outras espécies

 src=
O lagarto se alimenta do néctar da espécie Erythrina velutina.[54]

O lagarto de Fernando de Noronha, provavelmente, não tinha predadores até o arquipélago ser descoberto pelos humanos, a partir de quando várias espécies chegaram e passaram a predá-lo,[45] com destaque aos gatos (Felis catus) e às garças-vaqueiras (Bubulcus ibis).[53] Isso pode afetar negativamente a abundância da espécie em algumas localidades da ilha.[63] Lagartos da espécie Tupinambis merianae e três roedores introduzidos, o camundongo (Mus musculus), a ratazana (Rattus norvegicus) e o rato-preto (Rattus rattus), também têm sido observados se alimentando do Trachylepis atlantica,[62] mas os roedores, particularmente os camundongos, costumam comer os lagartos já mortos.[53]

De acordo com um estudo de 2006, o lagarto de Fernando de Noronha é infectado por vários vermes parasitas, mais frequentemente por nematódeos da espécie Spinicauda spinicauda, por outro nematódeo, o Moaciria alvarengai, muito mais raro, e por outros parasitas raros, dentre eles dois trematódeos: o Mesocoelium monas e uma espécie indeterminada de Platynossomum; e uma outra espécie indeterminada de Ochorositica, um cestódeo.[64] O S. spinicauda é geralmente encontrado somente nos lagartos da família Teiidae e deve ter chegado ao arquipélago quando indivíduos da espécie Tupinambis merianae, daquela família, foram introduzidos na ilha,[65] em 1960.[64] Estudos anteriores, de 1956 e 1957, relataram apenas os seguintes nematódeos: M. alvarengai e Thelandros alvarengai. A presença do S. spinicauda pôde explicar a baixa frequência do M. alvarengai e a ausência do T. alvarengai nos lagartos de Noronha observados em 2006.[65]

Origem

 src=
Vista do Morro do Pico, em Fernando de Noronha.

Análises filogenéticas utilizando uma variedade de genes mitocondriais e nucleares localizam este lagarto entre as espécies da África tropical do gênero Trachylepis.[66] Essa posição também é confirmada por semelhanças morfológicas.[67] Ele pode ter chegado ao arquipélago através de vegetais flutuantes provenientes do sudoeste da África, trazidos pelas corrente de Benguela e Sul Equatorial, que passam por Fernando de Noronha.[68] Essa possibilidade foi sugerida, pela primeira vez, por Alfred Russel Wallace, antes de 1888.[69] Mausfeld e seus colaboradores calcularam que a travessia da África até Fernando de Noronha deve ter durado 139 dias. Devido ao fato de esse período parecer muito longo para a sobrevivência do réptil, eles propuseram que o Trachylepis atlantica teria chegado por Ascensão, onde uma espécie similar parece ter vivido, historicamente.[68]

Lagartos do gênero Mabuya da América do Sul e do Caribe formam um clado distinto que parece derivar de uma colonização africana secundária.[70] Acredita-se que ambas as colonizações transatlânticas tenham ocorrido nos últimos 9 milhões de anos.[71]

Notas

  1. Pré-ocupado por Lacerta punctata (Lineu, 1758) (=Lygosoma punctatum).[4]
  2. Pré-ocupado por Lacerta punctata (Lineu, 1758) (=Lygosoma punctatum) e por Tiliqua punctata (Gray, 1839) (=Trachylepis atlantica).[6]
  3. Sic. Incluídos maculata (Gray) e Mabouya punctatissima (O'Shaughnessy, 1872), como sinônimos júnior.[7]
  4. Errado; Mabuya maculata (atualmente Trachylepis maculata) é uma espécie diferente de Trachylepis atlantica.[8]
  5. Nomen novum (substituição de nome) para punctata (Gray, 1839), e não (Lineu, 1758).[10]
  6. a b Bauer, 2003, p. 5, corrigiu o nome genérico de Euprepis para Trachylepis, mas não usou explicitamente a combinação Trachylepis atlantica, que foi utilizada, pela primeira vez, por Ananjeva et al., 2006, p. 76.
  7. Nomen novum para punctata (Tschudi, 1845), e não (Lineu, 1758), ou (Gray, 1839); identificação incerta (ver texto).[12]
  8. Nesta lista de sinônimos, novas combinações (a primeira utilizada de uma determinada combinação de um gênero e um epíteto) estão indicadas por dois pontos entre a combinação e a autoridade que a utilizou. Os dois pontos não serão utilizados quando o nome for inteiramente novo.
  9. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, tabela 1, lista a média do comprimento da cauda como 11 mm, um erro óbvio. A atual média de comprimento da cauda na base de dados de Travassos[43] é de 117 mm.

Referências

  1. Colli, G.R., Fenker, J., Tedeschi, L., Bataus, Y.S.L., Uhlig, V.M., Silveira, A.L., da Rocha, C., Nogueira, C. de C., Werneck, F., de Moura, G.J.B., Winck, G., Kiefer, M., de Freitas, M.A., Ribeiro Junior, M.A., Hoogmoed, M.S., Tinôco, M.S.T., Valadão, R., Cardoso Vieira, R., Perez Maciel, R., Gomes Faria, R., Recoder, R., Ávila, R., Torquato da Silva, S., de Barcelos Ribeiro, S. & Avila-Pires, T.C.S. 2019. Trachylepis atlantica. The IUCN Red List of Threatened Species 2019: e.T120689136A134890404. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2019-1.RLTS.T120689136A134890404.pt. Downloaded on 20 October 2021.
  2. a b Rocha et al., 2009, p. 450
  3. a b c Gray, 1839, p. 289
  4. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Bauer, 2003, p. 4
  5. a b Gray, 1845, p. 111
  6. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Miralles et al., 2009, p. 57
  7. Boulenger, 1887, p. 160
  8. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, pp. 292, 294
  9. Burt and Burt, 1931, p. 302
  10. a b Schmidt, 1945, p. 45
  11. a b c Mausfeld et al., 2002, p. 290
  12. a b Miralles et al., 2009, p. 57
  13. a b Carleton and Olson, 1999, p. 48
  14. Schmidt, 1945, p. 45; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 292
  15. Boulenger, 1887, pp. 160–161
  16. a b c Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 292
  17. Bauer, 2003, p. 4
  18. Dunn, 1935, pp. 535–536
  19. Dunn, 1935, p. 536
  20. Travassos, 1948, p. 201
  21. Travassos, 1946, pp. 6–7
  22. Travassos, 1946, pp. 7–8
  23. Travassos, 1948, p. 206
  24. a b Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 294
  25. a b c Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293
  26. Mausfeld et al., 2002, p. 281
  27. Whiting et al., 2006, pp. 720–721
  28. Bauer, 2003, p. 5
  29. Carranza and Arnold, 2003; Whiting et al., 2006
  30. Miralles et al., 2009, p. 62
  31. Miralles et al., 2009, p. 58
  32. a b Carleton and Olson, 1999, p. 48; Rocha et al., 2009, p. 450; Gasparini et al., 2007, p. 31; Silva et al., 2005, p. 62
  33. Dunn, 1935, p. 536; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Finley, 1945, p. 164
  34. a b Travassos, 1946, p. 8
  35. Dunn, 1935, p. 536; Miralles et al., 2009, p. 57
  36. Travassos, 1946, pp. 26–28; summarized in Mausfeld and Vrcibradic, 2002, table 1; nomenclature from Avila-Pires, 1995, pp. 9–10; Schleich et al., 1996, p. 372
  37. Dunn, 1935, p. 536; Mausfeld and Vrcibradic, 2002, pp. 293–294; Miralles et al., 2009, p. 65
  38. a b Travassos, 1946, pp. 26–28; summarized in Mausfeld and Vrcibradic, 2002, table 1
  39. Greer et al., 2000, table 1
  40. Travassos, 1946, p. 51
  41. a b c Rocha et al., 2009, p. 454
  42. Travassos, 1946, pp. 2–3
  43. Travassos, 1946, pp. 26–28
  44. a b c Rocha et al., 2009, p. 453
  45. a b Silva et al., 2005, p. 62
  46. Ridley, 1888b, p. 476
  47. Rocha et al., 2009, p. 458
  48. a b Sazima et al., 2005, p. 7
  49. Rocha et al., 2009, pp. 452, 457
  50. Mausfeld et al., 2002, p. 289
  51. Branner, 1888, p. 861
  52. Branner, 1888, pp. 866–867
  53. a b c Silva et al., 2005, p. 63
  54. a b c d Sazima et al., 2005, p. 2
  55. a b Rocha et al., 2009, p. 457
  56. Rocha et al., 2009, p. 455
  57. Rocha et al., 2009, p. 456
  58. Sazima et al., 2009, p. 26
  59. Gasparini et al., 2007, p. 30
  60. Gasparini et al., 2007, p. 32
  61. Ridley, 1888a, p. 46
  62. a b Silva et al., 2005, table 1
  63. Silva et al., 2005, p. 63; Gasparini et al., 2007, p. 32
  64. a b Ramalho et al., 2009, p. 1026
  65. a b Ramalho et al., 2009, p. 1027
  66. Whiting et al., 2006, pp. 721, 726; Mausfeld et al., 2002, pp. 282, 286; Carranza and Arnold, 2003, pp. 271, 281
  67. Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 294; Carranza and Arnold, 2003, p. 277; Miralles et al., 2009, fig. 6
  68. a b Mausfeld et al., 2002, pp. 286–287; Carranza and Arnold, 2003, p. 281
  69. Branner, 1888, p. 871
  70. Whiting et al., 2006, pp. 724–729; Mausfeld et al., 2002, pp. 285–287; Carranza and Arnold, 2003
  71. Carranza and Arnold, 2003, p. 281

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Trachylepis atlantica é uma espécie de lagarto da família Scincidae, notável endemismo do arquipélago de Fernando de Noronha, na costa nordeste do Brasil. O animal é coberto de manchas claras e escuras na parte superior de seu corpo e apresenta, em média, de 7 a 10 cm de comprimento. Sua cauda é comprida e musculosa, mas se rompe com facilidade. É muito comum em todas as ilhas de Fernando de Noronha, e alimenta-se tanto de insetos quanto de vegetais, inclusive do néctar da Erythrina velutina. Além disso, consome desde farelos de biscoitos até ovos de sua própria espécie. Espécies introduzidas, como os gatos, são predadores do lagarto, além de vários vermes parasitas que podem infectá-lo.

É provável que tenha sido visto por Américo Vespúcio, em 1503; entretanto, somente em 1839 foi descrito formalmente pela primeira vez. Sua história taxonômica subsequente tem sido complexa, confusões com o Trachylepis maculata e com outras espécies, homônimos e outros problemas. A espécie é classificada no gênero Trachylepis, predominantemente africano, e acredita-se que tenha chegado à ilha através de vegetação flutuante provenientes da África. O enigmático Trachylepis tschudii, supostamente do Peru, pode tratar-se dessa mesma espécie.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Trachylepis atlantica ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI
Tango style Wikipedia Icon.svg
Đây là một bài mồ côi vì không có hoặc có ít bài khác liên kết đến nó.
Xin hãy tạo liên kết đến bài này trong các bài của các chủ đề liên quan. (tháng 7 2018)


Trachylepis atlantica là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Schmidt mô tả khoa học đầu tiên năm 1945.[12] Loài này sinh sống trên đảo Fernando de Noronha ngoài khơi đông bắc Brazil. Có nhiều đốm đen và sáng trên phần lưng và thường dài khoảng 7–10 cm (3–4 in). Đuôi dài và đầy cơ bắp, nhưng đứt rời ra dễ dàng. Loài này rất phổ biến khắp Fernando de Noronha, nó là một loài săn mồi cơ hội, ăn cả côn trùng và thực vật, bao gồm cả mật hoa từ cây erythrina velutina, cũng như các chất khác nhau, từ những mảnh vụn bánh đến trứng của đồng loại. Động vật ăn thịt được du nhập như mèo hoang săn bắt loài thằn lằn này và một vài giun sán lây nhiễm ký sinh trên chúng.

Hình ảnh

Ghi chú

  1. ^ Preoccupied by Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctatum).[2]
  2. ^ Preoccupied by Lacerta punctata Linnaeus, 1758 (=Lygosoma punctatum) and Tiliqua punctata Gray, 1839 (=Trachylepis atlantica).[4]
  3. ^ Sic. Included maculata Gray and Mabouya punctatissima O'Shaughnessy, 1872, as junior synonyms.[5]
  4. ^ In error; Mabuya maculata (currently Trachylepis maculata) is a species distinct from Trachylepis atlantica.[6]
  5. ^ Nomen novum (replacement name) for punctata Gray, 1839, not Linnaeus, 1758.[8]
  6. ^ Nomen novum for punctata Tschudi, 1845, not Linnaeus, 1758, or Gray, 1839; identity uncertain (Xem trong bài).[11]
  7. ^ In this list of synonyms, new combinations (the first use of a given combination of a genus and species name) are indicated by a colon between the name combination and the authority which first used the combination. No colon is used when the name is entirely new.

Tham khảo

  1. ^ Gray, 1839, p. 289
  2. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Bauer, 2003, p. 4
  3. ^ Gray, 1845, p. 111
  4. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, p. 293; Miralles et al., 2009, p. 57
  5. ^ Boulenger, 1887, p. 160
  6. ^ Mausfeld and Vrcibradic, 2002, pp. 292, 294
  7. ^ Burt and Burt, 1931, p. 302
  8. ^ Schmidt, 1945, p. 45
  9. ^ Mausfeld et al., 2002, p. 290
  10. ^ Bauer, 2003, p. 5, corrected the generic name from Euprepis to Trachylepis, but did not explicitly use the name combination Trachylepis atlantica, which was first used by Ananjeva et al., 2006, p. 76.
  11. ^ Miralles et al., 2009, p. 57
  12. ^ Trachylepis atlantica. The Reptile Database. Truy cập ngày 31 tháng 5 năm 2013.
Hình tượng sơ khai Bài viết về phân họ thằn lằn Lygosominae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Trachylepis atlantica: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI


Trachylepis atlantica là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Schmidt mô tả khoa học đầu tiên năm 1945. Loài này sinh sống trên đảo Fernando de Noronha ngoài khơi đông bắc Brazil. Có nhiều đốm đen và sáng trên phần lưng và thường dài khoảng 7–10 cm (3–4 in). Đuôi dài và đầy cơ bắp, nhưng đứt rời ra dễ dàng. Loài này rất phổ biến khắp Fernando de Noronha, nó là một loài săn mồi cơ hội, ăn cả côn trùng và thực vật, bao gồm cả mật hoa từ cây erythrina velutina, cũng như các chất khác nhau, từ những mảnh vụn bánh đến trứng của đồng loại. Động vật ăn thịt được du nhập như mèo hoang săn bắt loài thằn lằn này và một vài giun sán lây nhiễm ký sinh trên chúng.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI