nomes no trilho de navegação
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Opossums (genus Didelphidae) is die bekendste verteenwoordigers van die buidelrotfamilie (Didelphidae), wat hoofsaaklik in Suid-Amerika voorkom. Die gewone opossum word sedert die laaste Ystyd egter ook so ver noord as Suid-Kanada aangetref.
Die meeste opossums is boombewoners en nagdiere. Nie alle buidelrotte het buidels nie. Opossums (genus Didelphidae) is die bekendste verteenwoordigers van die buidelrotfamilie (Didelphidae), wat saam met opossumrotte (familie Caenolestidae) die enigste buideldierfamilies is wat nog in Suid-Amerika voorkom. Die ander verteenwoordigers is na die ontstaan van die landengte van Panama verdring deur roofdiere wat hulle gebied van die noorde af binnegekom het.
Sommige opossumspesies kom ook in Sentraal- en Noord-Amerika voor. Met uitsondering van oop vlaktes en hooggeleë streke kom buidelrotte feitlik oral voor en hulle word selfs in stede aangetref. Hulle oorleef ongunstige toestande soos droogtes deur in 'n diep slaap (letargie, 'n soort winterslaap) te verval. Oor die algemeen is buidelrotte alleenlewende diere wat hul neste in struike of bome of in gate in die grond maak. Feitlik enige plek wat donker is, vorm 'n geskikte nesmaakplek. Hulle is aand- of nagdiere en die meeste spesies vreet enig iets wat voorkom (omnivoor); net enkele spesies vreet uitsluitend insekte of ander klein diere.
Hulle is onverskrokke jagters wat soms prooidiere wat groter as hulle is, aanval. Gemeenskaplike kenmerke van alle buidelrotte is die spits snoet, goed ontwikkelde oorskulpe en ’n taamlik kaal stert, wat dikwels lank is en as grypstert gebruik kan word. Die pote is kort en elke poot het 5 tone, wat met uitsondering van die eerste toon kloue het.
Hoewel die buidel kenmerkend is vir alle buideldiere, ontbreek dit by sommige buidelrotte heeltemal, terwyl dit by ander net uit 2 oorlangse velplooie bestaan. Die wyfie se draagtyd is baie kort, maar die werpsel is besonder groot. By geboorte is die kleintjies nog onderontwikkel; net die voorpote is goed ontwikkel. sodat hulle in die buidel kan inkruip. Die kleintjies suig hulle stewig aan die tepel vas en wanneer hulle sluk, kan hulle terselfdertyd asemhaal.
Dit is moontlik omdat daar 'n vol ledige skeiding is tussen die slukderm-opening en die stuk asemhalingskanaal tussen die neus en die strottehoof. Wan neer die kleintjies groot is, verlaat hulle die buidel vir al hoe langer tydperke maar ry dikwels nog 'n rukkie op die moeder se rug. By die buidellose spesies word die kleintjies tussen die agterpote gedra. Hulle suig hulle nie so sterk aan die tepel vas nie, en as hulle afval, maak hulle 'n geluid op 'n baie hoë frekwensie (wat vir die mens nie hoorbaar is nie) waarop die wyfie hom weer optel.
Opossums is in die VSA die bekendste buideldiere en ook die wat die intensiefste bestudeer is. Die tweeledige baarmoeder met 2 afsonderlike openinge (di-delphis= 2 skedes) wat by baie ander buideldiere voorkom, is vir die eerste keer by die opossum ontdek. Hoewel opossums dikwels as proefdiere gebruik, ter wille van hul pelse gejag en in sommige Suid-Amerikaanse state graag geëet word bestaan daar geen gevaar dat hulle uitgeroei sal word nie, onder meer omdat hulle baie vrugbaar is.
In die warmer streke werp 'n wyfie twee tot drie keer per jaar tussen 8 en 18 kleintjies op 'n keer, waarvan die meerderheid oorleef. Hul kans op oorlewing word verder verhoog deur die verskynsel dat hulle die dood kan veins (in die VSA is die idioom "to play opossum" hiervan afgelei). In so 'n gevalle die dier stokstyf op die grond of hang doodstil aan sy stert aan 'n tak.
Dit word waarskynlik moontlik gemaak deur sekere stowwe met 'n verlammende uitwerking wat in die senuweestelsel aanwesig is en wat geaktiveer word deur uitwendige prikkels. Dit stimuleer die motoriese senuweeselle, wat tot die gelyktydige sametrekking van alle teenwerkende spiere van 'n bepaalde gewrig lei. Hierdeur word die gewrig star in een posisie gehou.
Nadat die verlammende stof deur ensieme afgebreek is of deur diffusie uit die liggaam verwyder is, herstel die dier. Die gewone of Noord-Amerikaanse opossum (Didelphis marsupialis) is die buideldier wat die verste noord aangetref word. Hy kom van Argentinië tot in die suide van Kanada voor. In die koue streke kan 'n individu soms in die winter sy stert of 'n oorskulp as gevolg van bevriesing verloor. maar kan vir die res van sy lewe goed daarsonder klaarkom.
Die Virginiese opossum (Didelphis marsupialis virginiana) word as 'n subspesie van die gewone opossum beskou. Die effens kleiner Suid-Amerikaanse opossum (Didelphis paraguayensis) kom slegs in Suid-Amerika voor. Die enigste buideldier wat heeltemal by 'n leefwyse in die water aangepas is, is die wateropossum (Chironectes minimus). Sy liggaam is stroombelyn en sy ore kan afsluit. Die buidel se opening is na agter gerig sodat die water nie kan instroom as hy swem nie en word daarbenewens deur 'n kringspier toe gehou. Ook die mannetjies van hierdie spesie het buidels, waarin die skrotum geleë is. Wateropossums kom in die varswatermere en strome van Sentraal-Amerika en die aangrensende deel van Suid-Amerika voor en leef van waterdiere.
Die weselagtige dikstertbuidelrot of klein wateropossum (Lutreolina crassicaudata) kom in die water asook in woude of oper bosstreke voor. Die dwergbuidelrotte of muisopossums (genus Marmosa), wat wyd oor Suid-Amerika versprei is, het geen buidel nie en die kleintjies hang aan die moeder se pens. Hulle rig groot skade aan plantasies aan aangesien hulle graag suikerriet, piesangs en veselperskes vreet. Die huisbuidelspitsmuis of colicorto (Monodelphis domestica) is daarenteen by die Suid-Amerikaners baie gewild omdat hy plaagdiere vreet.
Sy oë is, net soos die van spitsmuise, gedegenereer. Die taamlik seldsame opossumrotte word onder 'n afsonderlike familie (Caenolestidae) geklassifiseer en is die primitiefste van die buideldiere. Hulle kom in die vogtige bergwoude van Suid-Amerika voor en leef van insekte en spinnekoppe. By jong diere kan soms nog 'n oorblyfsel van 'n buidel gesien word, maar dit verdwyn later.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Opossums.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Opossums
Opossums (genus Didelphidae) is die bekendste verteenwoordigers van die buidelrotfamilie (Didelphidae), wat hoofsaaklik in Suid-Amerika voorkom. Die gewone opossum word sedert die laaste Ystyd egter ook so ver noord as Suid-Kanada aangetref.
Die meeste opossums is boombewoners en nagdiere. Nie alle buidelrotte het buidels nie. Opossums (genus Didelphidae) is die bekendste verteenwoordigers van die buidelrotfamilie (Didelphidae), wat saam met opossumrotte (familie Caenolestidae) die enigste buideldierfamilies is wat nog in Suid-Amerika voorkom. Die ander verteenwoordigers is na die ontstaan van die landengte van Panama verdring deur roofdiere wat hulle gebied van die noorde af binnegekom het.
Sommige opossumspesies kom ook in Sentraal- en Noord-Amerika voor. Met uitsondering van oop vlaktes en hooggeleë streke kom buidelrotte feitlik oral voor en hulle word selfs in stede aangetref. Hulle oorleef ongunstige toestande soos droogtes deur in 'n diep slaap (letargie, 'n soort winterslaap) te verval. Oor die algemeen is buidelrotte alleenlewende diere wat hul neste in struike of bome of in gate in die grond maak. Feitlik enige plek wat donker is, vorm 'n geskikte nesmaakplek. Hulle is aand- of nagdiere en die meeste spesies vreet enig iets wat voorkom (omnivoor); net enkele spesies vreet uitsluitend insekte of ander klein diere.
Hulle is onverskrokke jagters wat soms prooidiere wat groter as hulle is, aanval. Gemeenskaplike kenmerke van alle buidelrotte is die spits snoet, goed ontwikkelde oorskulpe en ’n taamlik kaal stert, wat dikwels lank is en as grypstert gebruik kan word. Die pote is kort en elke poot het 5 tone, wat met uitsondering van die eerste toon kloue het.
Hoewel die buidel kenmerkend is vir alle buideldiere, ontbreek dit by sommige buidelrotte heeltemal, terwyl dit by ander net uit 2 oorlangse velplooie bestaan. Die wyfie se draagtyd is baie kort, maar die werpsel is besonder groot. By geboorte is die kleintjies nog onderontwikkel; net die voorpote is goed ontwikkel. sodat hulle in die buidel kan inkruip. Die kleintjies suig hulle stewig aan die tepel vas en wanneer hulle sluk, kan hulle terselfdertyd asemhaal.
Dit is moontlik omdat daar 'n vol ledige skeiding is tussen die slukderm-opening en die stuk asemhalingskanaal tussen die neus en die strottehoof. Wan neer die kleintjies groot is, verlaat hulle die buidel vir al hoe langer tydperke maar ry dikwels nog 'n rukkie op die moeder se rug. By die buidellose spesies word die kleintjies tussen die agterpote gedra. Hulle suig hulle nie so sterk aan die tepel vas nie, en as hulle afval, maak hulle 'n geluid op 'n baie hoë frekwensie (wat vir die mens nie hoorbaar is nie) waarop die wyfie hom weer optel.
Opossumlar və ya Amerika opossumları (lat. Didelphidae) — kisəlilər infrasinfindən məməli heyvan fəsiləsi.
Bədəninin uzunluğu 8—50 sm, quyruğu 9—53 sm-dir. Bədəni qısa və yumşaq tüklərlə, bəziləri isə qılanlı uzun tüklərlə örtülüdür, Şimali və Cənubi Amerikada yayılmışdır. 65 növü əhatə edən 12 cinsi var. Meşələrdə və kollu cənkəlliklərdə yaşayır. Boğazlıq dövrü 12—16 gündür; 18 bala doğur. Balalarını 70 gün kisədə gəzdirir. Cücüyeyən və ya hərşeyyeyəndir. Ətindən istifadə edilir.
Opossumlar və ya Amerika opossumları (lat. Didelphidae) — kisəlilər infrasinfindən məməli heyvan fəsiləsi.
Bədəninin uzunluğu 8—50 sm, quyruğu 9—53 sm-dir. Bədəni qısa və yumşaq tüklərlə, bəziləri isə qılanlı uzun tüklərlə örtülüdür, Şimali və Cənubi Amerikada yayılmışdır. 65 növü əhatə edən 12 cinsi var. Meşələrdə və kollu cənkəlliklərdə yaşayır. Boğazlıq dövrü 12—16 gündür; 18 bala doğur. Balalarını 70 gün kisədə gəzdirir. Cücüyeyən və ya hərşeyyeyəndir. Ətindən istifadə edilir.
An oposomed, pe sarigenned, eo ar bronneged godellek a ya d'ober ar c'herentiad Didelphidae, an hini nemetañ en urzhiad Didelphimorphia.
Bevañ a reont en Amerika.
Els opòssums o sarigues (Didelphidae) són una família de marsupials del continent americà. Probablement divergiren dels marsupials basals de Sud-amèrica al Cretaci superior o Danià. Són els únics representants vivents de l'ordre dels didelfimorfs. Tenen un grup germà, Paucituberculata (opòssums musaranya). L'opòssum de Virgínia fou el primer animal a ser anomenat "opòssum". No s'han de confondre amb els pòssums d'Austràlia (Phalangeriformes), també marsupials però pertanyents a un ordre diferent.
La seva dieta flexible, biologia no especialitzada i estratègia reproductiva fan de la sariga un colonitzador amb èxit. Originalment nadiua de l'est dels Estats Units, la sariga fou introduïda a l'oest del país durant la Gran depressió per a ser usada com a aliment. La seva difusió s'ha anat estenent fermament vers el nord, gràcies en part a fonts d'aigua més abundants construïdes pels humans, més refugis a causa de la seva entrada en zones urbanes i uns hiverns més benèvols. Actualment la seva difusió arriba a Ontàrio i se n'ha vist al nord de Toronto.
Els opòssums o sarigues (Didelphidae) són una família de marsupials del continent americà. Probablement divergiren dels marsupials basals de Sud-amèrica al Cretaci superior o Danià. Són els únics representants vivents de l'ordre dels didelfimorfs. Tenen un grup germà, Paucituberculata (opòssums musaranya). L'opòssum de Virgínia fou el primer animal a ser anomenat "opòssum". No s'han de confondre amb els pòssums d'Austràlia (Phalangeriformes), també marsupials però pertanyents a un ordre diferent.
La seva dieta flexible, biologia no especialitzada i estratègia reproductiva fan de la sariga un colonitzador amb èxit. Originalment nadiua de l'est dels Estats Units, la sariga fou introduïda a l'oest del país durant la Gran depressió per a ser usada com a aliment. La seva difusió s'ha anat estenent fermament vers el nord, gràcies en part a fonts d'aigua més abundants construïdes pels humans, més refugis a causa de la seva entrada en zones urbanes i uns hiverns més benèvols. Actualment la seva difusió arriba a Ontàrio i se n'ha vist al nord de Toronto.
Řád vačic (Didelphimorphia) zahrnuje běžné vačnatce ze západní polokoule. Vačice se pravděpodobně oddělily od ostatních vačnatců v pozdní křídě nebo v brzkém paleocénu. Za příbuznou skupinu se dají považovat vačíci.
Vačice jsou menší až středně velcí vačnatci. Jsou napůl stromoví všežravci, nicméně je zde mnoho výjimek. Nejvíce druhů tohoto řádu má dlouhý čenich, úzkou lebku a nápadný sagitální hřebínek. Vzorec počtu zubů v jedné dentici má 5 řezáků (4 na spodní čelisti), jeden špičák, 3 třenové zuby a 4 stoličky. Podle běžných zvyklostí u savců je toto doslova plná čelist. Řezáky jsou velmi malé, špičáky naopak velké. Stoličky jsou trojcípé.
Vačice došlapují celým chodidlem. Zvláštní je, že zadní noha má obrácený prst s nehtem, opravdu nejde o dráp. Nehty jsou jinak ve zvířecím světě velmi vzácné, běžné jsou pouze u primátů. Stejně jako primáti, vačice mohou mít chápavý ocas. Žaludek je velmi jednoduchý. Mladí se rodí ve velmi raném stádiu. Samičky jsou většinou o trošku větší než samci.
Jsou to všežravci s velmi širokým spektrem potravy. Jejich nespecializovaná biologie, pružné stravovací návyky a reprodukční strategie z nich dělá úspěšné kolonizátory schopné přežít i náročné časy. To je nejspíš důvod, proč se začali rozšiřovat na území Severní Ameriky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vačice ve Wikimedia Commons
Řád vačic (Didelphimorphia) zahrnuje běžné vačnatce ze západní polokoule. Vačice se pravděpodobně oddělily od ostatních vačnatců v pozdní křídě nebo v brzkém paleocénu. Za příbuznou skupinu se dají považovat vačíci.
Pungrotter (Didelphidae) er en familie af pungdyr. De er den artsrigeste familie af pungdyr med mere end 110 arter fordelt på 18 slægter. Pungrotter er i nutiden udelukkende udbredt i Amerika, men fandtes i tertiærtiden også i Europa. Familien er den eneste med nulevende arter i ordenen Didelphimorphia.
Dyrene i denne gruppe har en størrelse der ligger mellem en kat og en rotte samt udmærker sig ved en spids næse. Kropslængden (hoved og krop) varierer mellem 8 og 50 centimeter og vægten ligger mellem 13 gram og 5 kilogram. De største individer findes i slægten Didelphis. Halen er oftest længere end kroppen og anvendes af flere arter som griberedskab. Af halen er den yderste 2/3 eller mere nøgen. Kun hos arten Glironia venusta er halen næsten helt dækket af pels.[2] Pelsen er oftest tæt, ulden og kort. Pelsens farve varierer fra art til art. Ørerne er normalt store, runde og nøgne.[2] Poterne har 5 tæer og de bagerste har modstillet storetå uden klo.[3] Hos arter som klatrer i træer findes normalt desuden en modstillet tommel.[4] Bagbenene er ikke forlængede.
Pungrotter udmærker sig desuden ved forekomsten af det største antal fortænder hos nutidens pattedyr (10 i overkæben og 8 i underkæben). Også hjørnetænderne er stærkt udviklede. Tandformlen er 5.1.3.44.1.3.4, altså 50 tænder.[3]
Pungrotter har et meget godt udviklet immunsystem og visse individer er helt uimodtagelige over for giften fra klapperslanger og visse grubeorme.[5]
De fleste arter forekommer i Syd- og Mellemamerika. En enkelt art, nordamerikansk pungrotte, har dog udvidet sit udbredelsesområde til store dele af USA samt sydlige Canada. De lever i mange forskellige habitater, lige fra regnskove til græssletter. Visse arter, især fra slægten Didelphis, har tilpasset sig mennesket. De har som kulturfølgere et større udbredelsesområde end tidligere. I bjergområder når de op til 3000 meter over havet.[6]
Næsten alle er nataktive og lever mest enligt. En undtagelse er slægten Monodelphis, hvor individerne kan være aktive i skumringen eller om dagen.[2] De fleste klatrer i træer og kan anvende deres hale til at hænge i træernes grene. Andre arter lever på jorden, og pungodder har tilpasset sig livet i vand.
Individer i slægten Didelphis har en unik måde at forsvare sig på ved at spille døde: "playing opossum".
Arterne i gruppen er altædere, insektædere eller rovdyr.[6] Føden består for eksempel af snegle, rødder og frugter.[2]
Antallet af dievorter varierer mellem 5 og 27. Pungens (marsupium) udvikling er meget forskellig. Mens den hos nogle arter er fuldstændig udviklet og dyb, består den hos andre bare af to hudfolder eller mangler helt. Drægtighedstiden varer ofte kun 12 til 14 dage og er en af de korteste blandt alle pattedyr.[7] Mange unger fødes ad gangen og ungerne udvikler sig hurtigt. Pungrotter kan blive op til 10 år gamle, men de fleste arter bliver kun mellem et og to år gamle.
Tidlige fossiler som regnes til ordnen Didelphimorphia er kendt fra sen kridt og familien Didelphidae opstod sandsynligvis i Mellem Eocæn (for 38-48 millioner år siden). I de geologiske perioder Eocæn og Miocæn fandtes pungrotter også i Europa. I Miocæn uddøde også den nordamerikanske bestand, men pungrotterne vendte tilbage ved dannelsen af landbroen ved Panamatangen.[4]
Underfamilien Caluromyinae (uden Glironia venusta) og slægten Glironia betragtes undertiden som familier.[4]
Pungrotter (Didelphidae) er en familie af pungdyr. De er den artsrigeste familie af pungdyr med mere end 110 arter fordelt på 18 slægter. Pungrotter er i nutiden udelukkende udbredt i Amerika, men fandtes i tertiærtiden også i Europa. Familien er den eneste med nulevende arter i ordenen Didelphimorphia.
Die Beutelratten (Didelphidae) sind eine Familie der Beutelsäuger und die einzigen Vertreter der Ordnung Didelphimorphia. Sie sind mit etwa 120 Arten in 18 Gattungen die artenreichste Beuteltierfamilie und leben auf dem amerikanischen Kontinent. Manchmal werden die Beutelratten Opossums genannt, im strengen Sinn sind das im Deutschen aber nur die Tierarten der Gattung Didelphis.
Äußerlich sind viele Beutelratten Mäusen oder Ratten ähnlich, sind mit jenen aber nicht näher verwandt. Ihr Körper ist 8 bis 50 Zentimeter lang, das Gewicht variiert zwischen 13 Gramm und über 5 Kilogramm bei den Opossums. Das Fell ist meist dicht, wollig, kurz und recht unterschiedlich gefärbt. Der Schwanz übertrifft meist den Körper an Länge und kann bei vielen Arten als Greifschwanz verwendet werden. Die Beine sind eher kurz, alle vier Füße enden in fünf Zehen, wobei die große Zehe der Hinterbeine den anderen Zehen gegenübergestellt werden kann. Bis auf die große Zehe der Hinterbeine tragen alle Zehen Nägel.
Der Kopf ist langgestreckt und spitz, die Ohren sind meist groß und rund. Alle Beutelratten haben 50 Zähne, die Zahnformel lautet 5/4-1/1-3/3-4/4.
Beutelratten bewohnen ganz Mittel- und Südamerika; eine Art, das Nordopossum, hat seinen Lebensraum auf die USA und sogar das südliche Kanada ausgedehnt. Sie bewohnen eine Vielzahl von Lebensräumen, von Regenwäldern bis zu Grasländern. Einige Arten, beispielsweise die Opossums, haben als Kulturfolger ihre Lebensweise dem Menschen angepasst und konnten auf diese Weise neue Lebensräume erschließen.
Beutelratten sind vorwiegend nachtaktiv und leben als Einzelgänger. Viele Arten leben auf Bäumen, andere am Boden, eine Art, der Schwimmbeutler, ist an das Leben im Wasser angepasst.
Die Lebenserwartung der Beutelratten ist in der Regel gering und beträgt selten mehr als 2 bis 4 Jahre.
Beutelratten sind Fleisch- oder Allesfresser; kleinere Arten leben von Insekten, größere auch von kleineren Säugetieren und Vögeln. Auch Aas und pflanzliche Nahrung wie Früchte, Samen und Blätter stehen auf ihrem Speiseplan.
Nur wenige Gattungen wie die Opossums oder der Schwimmbeutler haben einen Beutel, die anderen bestenfalls Hautfalten, in denen die fünf bis 27 Zitzen verborgen sind. Die Tragzeit der Beutelratten ist sehr kurz, oft nur 12 bis 14 Tage, und zählt somit zu den kürzesten aller Säugetiere. Die Wurfgröße ist generell hoch und die Entwicklungszeit der Neugeborenen kurz. Die Lebenserwartung vieler Arten beträgt nur ein oder zwei Jahre.
Die Didelphimorphia (Beutelrattenartige) sind die basale Schwestergruppe der sechs anderen Beuteltierordnungen. Sie trennten sich vor diesen schon in der Oberkreide etwa vor 78 Millionen Jahren. Die ältesten Fossilien, die in die Familie Didelphidae gestellt werden, stammen aus dem frühen Miozän und wurden südlich des Colhué Huapí-Sees im Süden der argentinischen Provinz Chubut gefunden.[1]
Folgende rezente Gattungen und Unterfamilien werden heute unterschieden:[2][1]
Die drei Gattungen Cryptonanus, Chacodelphys und Tlacuatzin wurden erst nach dem Jahr 2000 eingeführt.
Die innere Systematik der Beutelratten:[3]
BeutelrattenBuschschwanz-Beutelratte (Glironia venusta)
Binden-Wollbeutelratte (Caluromysiops irrupta)
Wollbeutelratten (Caluromys)
Kalinowski-Beutelratte (Hyladelphys kalinowskii)
Graue Zwergbeutelratten (Tlacuatzin)
Zwergbeutelratten (Marmosa)
Spitzmausbeutelratten (Monodelphis)
Nacktschwanzbeutelratten (Metachirus)
Schwimmbeutler (Chironectes minimus)
Dickschwanzbeutelratten (Lutreolina)
Vieraugenbeutelratten (Philander)
Opossums (Didelphis)
Schlankbeutelratten (Marmosops)
Patagonische Beutelratte (Lestodelphys halli)
Fettschwanzbeutelratten (Thylamys)
Die Beutelratten (Didelphidae) sind eine Familie der Beutelsäuger und die einzigen Vertreter der Ordnung Didelphimorphia. Sie sind mit etwa 120 Arten in 18 Gattungen die artenreichste Beuteltierfamilie und leben auf dem amerikanischen Kontinent. Manchmal werden die Beutelratten Opossums genannt, im strengen Sinn sind das im Deutschen aber nur die Tierarten der Gattung Didelphis.
Abusum (assaɣ usnan: Didelphidae) d tawacult yeṭṭafaren tafesna n tmesga ilan (yesɛan) asga (ljib) deg wadis-is
Abusum (assaɣ usnan: Didelphidae) d tawacult yeṭṭafaren tafesna n tmesga ilan (yesɛan) asga (ljib) deg wadis-is
Didelfo esas grup-uno mamifera (marsupiali), di qua la femino havas abdomino-posho en qua elu shirmas sua yuni dum la kelka monati qui sequas lia nasko. didelphus
Sariga es un nom donat als mamifèrs marsupials americans de la familha dels didelfidats (Didelphidae). Lo mai gròs es la Sariga de Virginia (Didelphis virginiana), que se pòt trobar dins totes los Estats Units. L'airal de distribucion dels didelfidats s'espandís de la mitat sud dels Estats Units al nòrd d'Argentina.
La màger part de las sarigas son arboricòlas ; los pès prensils son provesits d'onglas robustas. La sariga a de mors nocturnas e arboricòlas ; es un predator de reptils, d'ausèls e de mamifèrs pichons. Las femèlas "sarigan" aprèp 8 a 14 jorns de gestacion ; lo pichon viu puèi durant mai de cent jorns dins lo marsupium (pòcha sul ventre) de sa maire.
Son devesits en doas sosfamilhas : los Caluromyinae e los Didelphinae
Sembla que lo clichat famós (al pròpri e al figurat !) de la sariga que pòrta sos pichons enrotlats sus sa coa concernís pas que lo grop dels filanders.
Didelphidae hija familja ta' mammiferi marsupjali, eżattament l-opossumi.
Din il-familja tikkonsisti minn bosta sottofamilji, tribujiet u ġeneri rappreżentati minn ħafna speċi ħajjin u fiha tiġbor kważi l-ispeċi kollha estanti tal-ordni Didelphimorphia. Il-familja Didelphidae, mill-1993 sal-2006 kellha żieda ta' 'l fuq minn 52% aktar fin-numru tal-ispeċi; infatti minn 63 speċi tegħlet għal madwar 95 speċi u din hija mill-akbar u l-aktar żidiet li kien hemm, fost il-familji kollha, tal-klassi Mammalia.
Sariga es un nom donat als mamifèrs marsupials americans de la familha dels didelfidats (Didelphidae). Lo mai gròs es la Sariga de Virginia (Didelphis virginiana), que se pòt trobar dins totes los Estats Units. L'airal de distribucion dels didelfidats s'espandís de la mitat sud dels Estats Units al nòrd d'Argentina.
La màger part de las sarigas son arboricòlas ; los pès prensils son provesits d'onglas robustas. La sariga a de mors nocturnas e arboricòlas ; es un predator de reptils, d'ausèls e de mamifèrs pichons. Las femèlas "sarigan" aprèp 8 a 14 jorns de gestacion ; lo pichon viu puèi durant mai de cent jorns dins lo marsupium (pòcha sul ventre) de sa maire.
Didelphidae hija familja ta' mammiferi marsupjali, eżattament l-opossumi.
Din il-familja tikkonsisti minn bosta sottofamilji, tribujiet u ġeneri rappreżentati minn ħafna speċi ħajjin u fiha tiġbor kważi l-ispeċi kollha estanti tal-ordni Didelphimorphia. Il-familja Didelphidae, mill-1993 sal-2006 kellha żieda ta' 'l fuq minn 52% aktar fin-numru tal-ispeċi; infatti minn 63 speċi tegħlet għal madwar 95 speċi u din hija mill-akbar u l-aktar żidiet li kien hemm, fost il-familji kollha, tal-klassi Mammalia.
Mykurẽ (Didelphidae) ha'e umi mymba okambúva gua'amba juehepehẽ oikovéva América yvyrusúre. Hete ndatuicháiva, mymba ryguasu'oikóva ñanandy ha javoráiguasúre. Oke yvyrakuápe ha pyharekue oñemoagui ogaháre omonda hag̃ua ryguasu. Mykurẽ ningo ogueraha imembykuéra peteĩ voko oguerekóva hyeguýre, ha upépe omokambu imembykuéra tuicha'i peve, upévare ha'e peteĩ gua'amba. Mykurẽ ningo hãi akua ha hyakuã vai, ipyti'u ipochy jave.
Opossums (colloquially possums) (Didelphimorphia, /daɪˌdɛlfᵻˈmɔːrfiə/) mak up the lairgest order o marsupials in the Wastren Hemisphere, includin 103 or mair species in 19 genera. Thay are an aa commonly cried possums, tho that term technically refers tae Australie fauna o the suborder Phalangeriformes. The Virginie opossum wis the first animal tae be named an opossum; uisage o the name wis published in 1610.[3] The wird opossum wis borrowed frae the Virginie Algonquian (Powhatan) leid in the furm aposoum an ultimately derives frae the Proto-Algonquian wird *wa˙p- aʔθemw, meanin "white dug" or "white beast/ainimal".[4]
Opossum (/əˈpɒsəm/), Amerikaga endemik boʻlgan Didelphimorphia (/daɪˌdɛlfɪˈmɔːrfiə/) turkumining marsupiali hisoblanadi. Gʻarbiy yarimsharda eng katta sariqlik navi boʻlib, 19 urugʻ va 103 yoki undan ortiq turni oʻz ichiga oladi. Opossumlar Janubiy Amerikada paydo boʻlib, Shimoliy Amerikaga ikki qitʻaning bogʻlanishidan soʻng Buyuk Amerika Almashinuviga kirdi. Bu hayvon biologik jihatdan, moslashuvchan dietasi va reproduktiv odatlari tufayli turli joylarda va sharoitlarda tirik qolishiga sabab boʻldi.[3] Hayvon, ayniqsa, Shimoliy Amerikada possum sifatida tanilgan.[4]
Tishi jihatdan sichqon yoki kalamushlarga oʻxshaydi. Opossumlarning uzunligi 8 sm dan 50 sm gacha boʻlib, ogʻirligi 13 va 5 kg orasida. Bu hayvon jun va murakkab rangga ega. Shuningdek, uning oyoqlari qisqa va har bir oyoqdaa beshta barmogʻi mavjud.
VikiOmborda Opossum mavzusi boʻyicha mediafayllar borSe seòrsa mhamal a tha ann an opossum. Tha iad nan pocanaich, agus tha iad a’ fuireach ann an Aimearaga a Tuath, agus Aimearaga a Deas.
Opossum (), Amerikaga endemik boʻlgan Didelphimorphia () turkumining marsupiali hisoblanadi. Gʻarbiy yarimsharda eng katta sariqlik navi boʻlib, 19 urugʻ va 103 yoki undan ortiq turni oʻz ichiga oladi. Opossumlar Janubiy Amerikada paydo boʻlib, Shimoliy Amerikaga ikki qitʻaning bogʻlanishidan soʻng kirdi. Bu hayvon biologik jihatdan, moslashuvchan dietasi va reproduktiv odatlari tufayli turli joylarda va sharoitlarda tirik qolishiga sabab boʻldi. Hayvon, ayniqsa, Shimoliy Amerikada possum sifatida tanilgan.
Opossums (colloquially possums) (Didelphimorphia, /daɪˌdɛlfᵻˈmɔːrfiə/) mak up the lairgest order o marsupials in the Wastren Hemisphere, includin 103 or mair species in 19 genera. Thay are an aa commonly cried possums, tho that term technically refers tae Australie fauna o the suborder Phalangeriformes. The Virginie opossum wis the first animal tae be named an opossum; uisage o the name wis published in 1610. The wird opossum wis borrowed frae the Virginie Algonquian (Powhatan) leid in the furm aposoum an ultimately derives frae the Proto-Algonquian wird *wa˙p- aʔθemw, meanin "white dug" or "white beast/ainimal".
Ang mga oposum ay marsupial mammals ng order na Didelphimorphia Ang pinakamalaking order ng marsupials sa Western Hemisphere, binubuo ito ng 103 o higit pang mga species sa 19 genera. Ang mga Oposum ay nagmula sa Timog Amerika, at pumasok sa Hilagang Amerika sa Great American Interchange kasunod ng koneksyon ng dalawang kontinente.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Oposumu (kutoka Kiing.: opossum) ni wanyama wa ngeli ya marsupialia katika oda ya Didelphimorphia wa Amerika.
Makala hii kuhusu "Oposumu" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili opossum kutoka lugha ya Kiingereza. Neno (au maneno) la jaribio ni oposumu. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Q'arachupa,[1][2] Unkaka[1][2] icha Muka,[2] kichwapi Chucha,[3][4] Chaha (Chaja,[5] Chakka)[3] icha Lluchuchupa,[6] anqash rimaypi Muuka,[7] Chanku[8] icha Achaku[9] (ordo Didelphimorphia, familia Didelphidae) nisqakunaqa, Buliwyapi Achuqalla[2] nisqapas huk wayaqayuq ñuñuqkunam, Awya Yalapi kawsaq, tukuy mikhuq. Q'arachupakunaqa suni q'ara chupayuqmi.
Huk q'arachupakunaqa allpa hawanpim kawsan, hukkunataq sach'akunapim. Yaku q'arachupallam yakupipas kawsan.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Q'arachupa.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Q'arachupa
Q'arachupa, Unkaka icha Muka, kichwapi Chucha, Chaha (Chaja, Chakka) icha Lluchuchupa, anqash rimaypi Muuka, Chanku icha Achaku (ordo Didelphimorphia, familia Didelphidae) nisqakunaqa, Buliwyapi Achuqalla nisqapas huk wayaqayuq ñuñuqkunam, Awya Yalapi kawsaq, tukuy mikhuq. Q'arachupakunaqa suni q'ara chupayuqmi.
Huk q'arachupakunaqa allpa hawanpim kawsan, hukkunataq sach'akunapim. Yaku q'arachupallam yakupipas kawsan.
Το οπόσουμ ή πόσουμ είναι μικρό θηλαστικό που ανήκει στην τάξη Διδελφόμορφα (Didelphimorphia). Είναι μαρσιποφόρο και γι' αυτό συγγενεύει με τα κανγκουρό και τα κοάλα. Υπάρχουν πάνω από 60 είδη οπόσουμ.[1]
Το Didelphis virginiana ή αλλιώς οπόσουμ της Βιρτζίνια είναι το μοναδικό ενδημικό μαρσιποφόρο της Βόρειας Αμερικής. Πλέον οπόσουμ απαντώνται σε όλες τις ΗΠΑ καθώς και σε περιοχές του Καναδά και του Μεξικού.[1]
Το οπόσουμ είναι μοναχικό, νυκτόβιο ζώο. Είναι παμφάγο, τρώει έντομα, σαλιγκάρια, τρωκτικά, φρούτα, χόρτα, φίδια, αυγά κ.ά. Αν και προσαρμόζεται εύκολα σε διάφορα περιβάλλοντα, νιώθει οικεία πάνω στα δέντρα, όπου χρησιμοποιεί την ουρά του για σταθερότητα κατά την ανάβαση. Τυπικά ζει 2 με 4 χρόνια. Εάν βρεθεί αντιμέτωπο με κάποιο θηρευτή, τότε κάποιες φορές για να ξεφύγει παραμένει εντελώς ακίνητο.[2]
Το οπόσουμ ή πόσουμ είναι μικρό θηλαστικό που ανήκει στην τάξη Διδελφόμορφα (Didelphimorphia). Είναι μαρσιποφόρο και γι' αυτό συγγενεύει με τα κανγκουρό και τα κοάλα. Υπάρχουν πάνω από 60 είδη οπόσουμ.
Опосуми (науч. Didelphidae) — семејство торбарско животно од класата на цицачите, сместено во свој ред на опосумоликите (Didelphimorphia). Најчесто се среќаваат во тропски шуми и дождовни шуми.
Иако семејството брои доста видови, најзастапени меѓи нив се видовите:
Должинат на овој опосум најчесто изнесува од околу 11 до 14,5 см. Опашката е долга од 13,5 до 21 см. Неговата маса изнесува од 15 до 45 г. Распространет е во северна, средна и јужна Америка.
Бојата на овој опосум се движи од светло жолта до сива на грбната страна. Крзното од стомачната страна е млечно бело, а на лицето има црна маска. Се храни со мали безрбетници, какви што се инсектите и пајаците, со мали 'рбетници, како гуштерите, со птичји јајца и со птици, како и со некои плодови. Брз е и способен за искачување, а дење се одмара во дупките на дрвјата, во стари птичји гнезда или замотани во гранчиња во крошните. Младенчињата престануваат да цицаат кога се постари од 60 до 80 дена
Должинат на овој опосум најчесто изнесува од околу 26 до 40 см; Опашката е долга од 31 до 43 см; Неговата маса изнесува од 550 до 800 г; Распространет е во јужно Мексико до средна и јужна Америка;
Единствениот воден торбар има меко, густо и водотпорно крзно и долги прсти со пловни кожички и мажјаците и жените имаат торба со мускулес отвор, кој под вода може да се затвори. Се храни со риби, жаби и со сличен слатководен плен, којшто го фаќа со вештите предни прсти, кои се без канџи. Дење се одмара во дувлото на речниот брег, коешто го обложува со лисја.
Должинат на овој опосум најчесто изнесува од околу 21 до 26 см; Опашката е долга од 22 до 31 см; Неговата маса изнесува од 200 до 600 г; Распространет е во западна и јужна Америка;
Препознатлив е по широката црна риба што се протега од рамената до предните нозе. Ноќе во крошните бара плодови и ларви од инсекти. Има сива опашка, која што кон краевите преминува во бела боја, а од долната страна не е влакнеста. Бременоста трае од 13 до 14 дена, а женката коти 2 младенчиња.
Должината на овој опосум најчесто изнесува од околу 33 до 50 см; Опашката е долга од 25 до 54 см; Неговата маса изнесува од 2 до 5,5 кг; Распространет е во западна, средна и источна Америка и Мексико
Американскиот опосум (наречен и северноамерикански опосум) е мошне приспособлив. Во човековите населби наоѓа засолниште - градејќи дувла помеѓу деловите од градежниот материјал или во ненаселените згради - и храна, копајќиво ѓубрето во потрага по одпадоци. Тој е вистински сештојад — неговата храна опфаќа: ларви, јајца, цвеќе, плодови и мрши, а напаѓа и живина и земјоделски насади. Американскиот опосум е најголемиот американски торбар. Активен е ноќе, вешто се искачува и добро плива, иако поголемиот дел од животот го поминува на копно. Не е територијален, но животните се избегнуваат меѓусебно, освен за време на парење.Женката во леглото може да има и до 18 младенчиња, но нема доволно брадавици за сите туку само за 13 од нив.Оние што ќе преживеат, цицаат 50 дена, а торбата ја напуштаат во период од 70 дена.
Опосуми (науч. Didelphidae) — семејство торбарско животно од класата на цицачите, сместено во свој ред на опосумоликите (Didelphimorphia). Најчесто се среќаваат во тропски шуми и дождовни шуми.
Тшутшаэз (лат. Didelphidae) - нимӧтчиссез зептаэз пода чукöр
ஒப்போசம் (Opossum) வயிற்றில் பையுடைய பாலூட்டி இன வகை சார்ந்த டிடோல்போர்மொபியா (Didelphimorphia) வரிசையைச் சார்ந்த விலங்கினம் ஆகும். இவை உலகில் மேற்கு அரைக்கோளப்பகுதியில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது.[3] இவற்றில் 19 பேரினங்களுடன் 103க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் காணப்படுகின்றன. இதன் தோற்றம் தெற்கு மற்றும் வடக்கு அமெரிக்கப் பகுதிகளை உள்ளடக்கிய நிலப்பகுதி ஆகும். இவ்விலங்கினம் எதிரிகளிடமிருந்து தன்னைக் காத்துக்கொள்ள இறந்தது போல் நடிக்கும் சிறப்பு குணத்தைப் பெற்றுள்ளது.[4] இவ்விலங்கை அமெரிக்காவின் கரீபியன் தீவுப்பகுதிகளில் அதிகமாக வேட்டையாடி அழிக்கின்றனர். ஒப்போசம் தனது எதிரிகளைக் கடிக்கும் பட்சத்தில் அவர்களுக்கு நோய் பரவும் நிலை உருவாகும்.
ஒப்போசம் (Opossum) வயிற்றில் பையுடைய பாலூட்டி இன வகை சார்ந்த டிடோல்போர்மொபியா (Didelphimorphia) வரிசையைச் சார்ந்த விலங்கினம் ஆகும். இவை உலகில் மேற்கு அரைக்கோளப்பகுதியில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது. இவற்றில் 19 பேரினங்களுடன் 103க்கும் மேற்பட்ட இனங்கள் காணப்படுகின்றன. இதன் தோற்றம் தெற்கு மற்றும் வடக்கு அமெரிக்கப் பகுதிகளை உள்ளடக்கிய நிலப்பகுதி ஆகும். இவ்விலங்கினம் எதிரிகளிடமிருந்து தன்னைக் காத்துக்கொள்ள இறந்தது போல் நடிக்கும் சிறப்பு குணத்தைப் பெற்றுள்ளது. இவ்விலங்கை அமெரிக்காவின் கரீபியன் தீவுப்பகுதிகளில் அதிகமாக வேட்டையாடி அழிக்கின்றனர். ஒப்போசம் தனது எதிரிகளைக் கடிக்கும் பட்சத்தில் அவர்களுக்கு நோய் பரவும் நிலை உருவாகும்.
တမ်းပလိတ်:Automatic taxobox/floating intro
အိုပေါ့ဆမ်ကောင်သည် အမေရိက တိုက်တွင်တွေ့ရသော သားပိုက်ကောင် တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ထူးဆန်းသည့် သားပိုက်ကောင်အမျိုးမျိုးကို ဩစတြေးလျတိုက်နှင့် အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ ကျွန်းများတွင်သာ တွေ့ရသော်လည်း အိုပေါ့ဆမ်သားပိုက်ကောင်တစ်မျိုးကိုကား အမေရိကတိုက်၌သာ တွေ့ရသည်။ အိုပေါ့ဆမ်ကောင်သည် မာဆူပီယာလီးယား မျိုးစဉ်မှ ဒိုင်ဒယ်ဖီဒီးမျိုးရင်းတွင် ပါဝင်သည်။ ကင်ဂရူးကောင် ကဲ့သို့ ဝမ်းပိုက်ပြင်ဘက်တွင် သားအိတ်ရှိသော်လည်း ခြေလက် လေးချောင်းစလုံးသည် အရှည်ချင်းညီကြသဖြင့် ကင်ဂရူးကောင် လောက် မခုန်နိုင်ချေ။ မြေပေါ်၌ ကောင်းစွာလမ်းမလျှောက်နိုင် သော်လည်း သစ်ပင်တက်ရာ၌ အလွန်ကျွမ်းကျင်သည်။
အိုပေါ့ဆမ်ကောင်များကို တောင်အမေရိကတိုက်နှင့် ဗဟိုအမေရိကတို့အပြင် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု မြောက်ဘက် အစွန်ဆုံး အပိုင်းများမှတစ်ပါး အခြားနယ်အနှံ့အပြားတွင် တွေ့ ရသည်။ အချို့ အိုပေါ့ဆမ်ကောင်များသည် ကြွက်ဝမ်းဖြူ လောက်ငယ်၍ လူသိအများဆုံး ဗာဂျင်းနီးယားအိုပေါ့ဆမ် ကောင် များမှာကား ကြောင်လောက်ပင်ကြီးသည်။ ယင်းတို့၏ အမွေးအတွင်းပိုင်းသည် ချော၍တို၏။ အပြင်ပိုင်းမှာ ကြမ်း တမ်း၍ ရှည်ပြီးလျှင် ပြာလဲ့လဲ့အရောင်ရှိသောကြောင့် သစ်ပင်ပေါ်၌ရှိနေ သည့်အခါ အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်ချေ။ ဦးခေါင်းမှာသေးပြီး လျှင် နှုတ်သီးချွန်၏။ ကြွက်မြီးနှင့်တူသည့် ရှည်သောအမြီးရှိ ရာ အချို့မျောက်များကဲ့သို့ ယင်းအမြီးကို သစ်ပင်သစ်ကိုင်း တက်ရာ တွယ်ရာ၌ အသုံးပြုသည်။[၃]
တမ်းပလိတ်:Automatic taxobox/floating intro
အိုပေါ့ဆမ်ကောင်သည် အမေရိက တိုက်တွင်တွေ့ရသော သားပိုက်ကောင် တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ထူးဆန်းသည့် သားပိုက်ကောင်အမျိုးမျိုးကို ဩစတြေးလျတိုက်နှင့် အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ ကျွန်းများတွင်သာ တွေ့ရသော်လည်း အိုပေါ့ဆမ်သားပိုက်ကောင်တစ်မျိုးကိုကား အမေရိကတိုက်၌သာ တွေ့ရသည်။ အိုပေါ့ဆမ်ကောင်သည် မာဆူပီယာလီးယား မျိုးစဉ်မှ ဒိုင်ဒယ်ဖီဒီးမျိုးရင်းတွင် ပါဝင်သည်။ ကင်ဂရူးကောင် ကဲ့သို့ ဝမ်းပိုက်ပြင်ဘက်တွင် သားအိတ်ရှိသော်လည်း ခြေလက် လေးချောင်းစလုံးသည် အရှည်ချင်းညီကြသဖြင့် ကင်ဂရူးကောင် လောက် မခုန်နိုင်ချေ။ မြေပေါ်၌ ကောင်းစွာလမ်းမလျှောက်နိုင် သော်လည်း သစ်ပင်တက်ရာ၌ အလွန်ကျွမ်းကျင်သည်။
အိုပေါ့ဆမ်ကောင်များကို တောင်အမေရိကတိုက်နှင့် ဗဟိုအမေရိကတို့အပြင် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု မြောက်ဘက် အစွန်ဆုံး အပိုင်းများမှတစ်ပါး အခြားနယ်အနှံ့အပြားတွင် တွေ့ ရသည်။ အချို့ အိုပေါ့ဆမ်ကောင်များသည် ကြွက်ဝမ်းဖြူ လောက်ငယ်၍ လူသိအများဆုံး ဗာဂျင်းနီးယားအိုပေါ့ဆမ် ကောင် များမှာကား ကြောင်လောက်ပင်ကြီးသည်။ ယင်းတို့၏ အမွေးအတွင်းပိုင်းသည် ချော၍တို၏။ အပြင်ပိုင်းမှာ ကြမ်း တမ်း၍ ရှည်ပြီးလျှင် ပြာလဲ့လဲ့အရောင်ရှိသောကြောင့် သစ်ပင်ပေါ်၌ရှိနေ သည့်အခါ အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်ချေ။ ဦးခေါင်းမှာသေးပြီး လျှင် နှုတ်သီးချွန်၏။ ကြွက်မြီးနှင့်တူသည့် ရှည်သောအမြီးရှိ ရာ အချို့မျောက်များကဲ့သို့ ယင်းအမြီးကို သစ်ပင်သစ်ကိုင်း တက်ရာ တွယ်ရာ၌ အသုံးပြုသည်။
Opossums (/əˈpɒsəm/) are members of the marsupial order Didelphimorphia (/daɪˌdɛlfɪˈmɔːrfiə/) endemic to the Americas. The largest order of marsupials in the Western Hemisphere, it comprises 93 species in 18 genera. Opossums originated in South America and entered North America in the Great American Interchange following the connection of North and South America.
The Virginia opossum is the only species found in the United States and Canada. It is often simply referred to as an opossum, and in North America it is commonly referred to as a possum[3] (/ˈpɒsəm/; sometimes rendered as 'possum in written form to indicate the dropped "o"). Opossums should not be confused with the Australasian arboreal marsupials of suborder Phalangeriformes that are also called possums because of their resemblance to the Didelphimorphia. The opossum is typically a nonaggressive animal.
The word opossum is borrowed from the Powhatan language and was first recorded between 1607 and 1611 by John Smith (as opassom) and William Strachey (as aposoum).[4] Siebert reconstructs the word phonemically as /a·passem/.[5] Possum was first recorded in 1613. Both men encountered the language at the English settlement of Jamestown, Virginia, which Smith helped to found and where Strachey later served as its first secretary.[6] Strachey's notes describe the opossum as a "beast in bigness of a pig and in taste alike," while Smith recorded it "hath an head like a swine ... tail like a rat ... of the bigness of a cat."[6] The Powhatan word ultimately derives from a Proto-Algonquian word (*wa·p-aʔθemwa) meaning "white dog or dog-like beast."[6]
Following the arrival of Europeans in Australia, the term possum was borrowed to describe distantly related Australian marsupials of the suborder Phalangeriformes,[7] which are more closely related to other Australian marsupials such as kangaroos.
They similarly have didelphimorphia, two (di) wombs (delphus), the second being a non-bilateral marsupial womb (nursing-pouch).[8]
Opossums are frequently considered to be "living fossils",[9] and as a result are often used to approximate the ancestral therian condition in comparative studies.[9][10] However, this is inaccurate, as the oldest opossum fossils are from the early Miocene (roughly 20 million years old).[11] The last common ancestor of all living opossums approximately dates to the Oligocene-Miocene boundary (23 million years ago) and is at most no older than Oligocene in age.[12][13] Many extinct metatherians once considered early opossums, such as Alphadon, Peradectes, Herpetotherium, and Pucadelphys, have since been recognized to have been previously grouped with opossums on the basis of plesiomorphies and are now considered to represent older branches of Metatheria only distantly related to modern opossums.
Opossums probably originated in the Amazonia region of northern South America, where they began their initial diversification.[14] They were minor components of South American mammal faunas until the late Miocene, when they began to diversify rapidly.[12] Prior to this time the ecological niches presently occupied by opossums were occupied by other groups of metatherians such as paucituberculatans[15] and sparassodonts[13][16][17] Large opossums like Didelphis show a pattern of gradually increasing in size over geologic time as sparassodont diversity declined.[16][17] Several groups of opossums, including Thylophorops, Thylatheridium, Hyperdidelphys, and sparassocynids developed carnivorous adaptations during the late Miocene-Pliocene, prior to the arrival of carnivorans in South America. Most of these groups with the exception of Lutreolina are now extinct.[18]
Didelphimorphs are small to medium-sized marsupials that grow to the size of a house cat. They tend to be semi-arboreal omnivores, although there are many exceptions. Most members of this order have long snouts, a narrow braincase, and a prominent sagittal crest. The dental formula is: 5.1.3.44.1.3.4 × 2 = 50 teeth. By mammalian standards, this is an unusually full jaw. The incisors are very small, the canines large, and the molars are tricuspid.
Didelphimorphs have a plantigrade stance (feet flat on the ground) and the hind feet have an opposable digit with no claw. Like some New World monkeys, some opossums have prehensile tails. Like that of all marsupials, the fur consists of awn hair only; many females have a pouch. The tail and parts of the feet bear scutes. The stomach is simple, with a small cecum.[9] Like most marsupials, the male opossum has a forked penis bearing twin glandes.[19][20][9]
Although all living opossums are essentially opportunistic omnivores, different species vary in the amount of meat and vegetation they include in their diet. Members of the Caluromyinae are essentially frugivorous; whereas the lutrine opossum and Patagonian opossum primarily feed on other animals.[21] The water opossum or yapok (Chironectes minimus) is particularly unusual, as it is the only living semi-aquatic marsupial, using its webbed hindlimbs to dive in search of freshwater mollusks and crayfish.[22] The extinct Thylophorops, the largest known opossum at 4–7 kg (8.8–15.4 lb), was a macropredator.[23][24][25] Most opossums are scansorial, well-adapted to life in the trees or on the ground, but members of the Caluromyinae and Glironiinae are primarily arboreal, whereas species of Metachirus, Monodelphis, and to a lesser degree Didelphis show adaptations for life on the ground.[26] Metachirus nudicaudatus, found in the upper Amazon basin, consumes fruit seeds, small vertebrate creatures like birds and reptiles and invertebrates like crayfish and snails, but seems to be mainly insectivorous.[27]
As a marsupial, the female opossum has a reproductive system that includes a bifurcated vagina and a divided uterus; many have a marsupium, the pouch.[28] The average estrous cycle of the opossum is about 28 days.[29] Opossums do possess a placenta,[30] but it is short-lived, simple in structure, and, unlike that of placental mammals, not fully functional.[31] The young are therefore born at a very early stage, although the gestation period is similar to that of many other small marsupials, at only 12 to 14 days.[32] They give birth to litters of up to 20 young.[33] Once born, the offspring must find their way into the marsupium, if present, to hold on to and nurse from a teat. Baby opossums, like their Australian cousins, are called joeys.[34] Female opossums often give birth to very large numbers of young, most of which fail to attach to a teat, although as many as thirteen young can attach,[35] and therefore survive, depending on species. The young are weaned between 70 and 125 days, when they detach from the teat and leave the pouch. The opossum lifespan is unusually short for a mammal of its size, usually only one to two years in the wild and as long as four or more years in captivity. Senescence is rapid.[36]
The species are moderately sexually dimorphic with males usually being slightly larger, much heavier, and having larger canines than females.[35] The largest difference between the opossum and non-marsupial mammals is the bifurcated penis of the male and bifurcated vagina of the female (the source of the term didelphimorph, from the Greek didelphys, meaning "double-wombed").[37] Opossum spermatozoa exhibit sperm-pairing, forming conjugate pairs in the epididymis. This may ensure that flagella movement can be accurately coordinated for maximal motility. Conjugate pairs dissociate into separate spermatozoa before fertilization.[38]
Opossums are usually solitary and nomadic, staying in one area as long as food and water are easily available. Some families will group together in ready-made burrows or even under houses. Though they will temporarily occupy abandoned burrows, they do not dig or put much effort into building their own. As nocturnal animals, they favor dark, secure areas. These areas may be below ground or above.[39][40]
When threatened or harmed, they will "play possum", mimicking the appearance and smell of a sick or dead animal. This physiological response is involuntary (like fainting), rather than a conscious act. In the case of baby opossums, however, the brain does not always react this way at the appropriate moment, and therefore they often fail to "play dead" when threatened. When an opossum is "playing possum", the animal's lips are drawn back, the teeth are bared, saliva foams around the mouth, the eyes close or half-close, and a foul-smelling fluid is secreted from the anal glands. The stiff, curled form can be prodded, turned over, and even carried away without reaction. The animal will typically regain consciousness after a period of a few minutes to four hours, a process that begins with a slight twitching of the ears.[41]
Some species of opossums have prehensile tails, although dangling by the tail is more common among juveniles. An opossum may also use its tail as a brace and a fifth limb when climbing. The tail is occasionally used as a grip to carry bunches of leaves or bedding materials to the nest.[42] A mother will sometimes carry her young upon her back, where they will cling tightly even when she is climbing or running.
Threatened opossums (especially males) will growl deeply, raising their pitch as the threat becomes more urgent. Males make a clicking "smack" noise out of the side of their mouths as they wander in search of a mate, and females will sometimes repeat the sound in return. When separated or distressed, baby opossums will make a sneezing noise to signal their mother. The mother in return makes a clicking sound and waits for the baby to find her. If threatened, the baby will open its mouth and quietly hiss until the threat is gone.[43]
Opossums eat dead animals, insects, rodents and birds. They also feed on eggs, frogs, plants, fruits and grain. One source notes their need for high amounts of calcium.[44] To fulfill this need, opossums eat the skeletal remains of rodents and roadkill animals. They will also eat dog food, cat food and human food waste.
Many large opossums (Didelphini) are immune to the venom of rattlesnakes and pit vipers (Crotalinae) and regularly prey upon these snakes.[45] This adaptation seems to be unique to the Didelphini, as their closest relative, the brown four-eyed opossum, is not immune to snake venom.[46] Similar adaptations are seen in other small predatory mammals such as mongooses and hedgehogs. Didelphin opossums and crotaline vipers have been suggested to be in an evolutionary arms race. Some authors have suggested that this adaptation originally arose as a defense mechanism, allowing a rare reversal of an evolutionary arms race where the former prey has become the predator,[47] whereas others have suggested it arose as a predatory adaptation given that it also occurs in other predatory mammals and does not occur in opossums that do not regularly eat other vertebrates.[15] The fer-de-lance, one of the most venomous snakes in the New World, may have developed its highly potent venom as a means to prey on or a defense mechanism against large opossums.[47]
Opossums are found in North, Central, and South America. The Virginia opossum lives in regions as far north as Canada and as far south as Central America, while other types of opossums only inhabit countries south of the United States.[49] The Virginia opossum can often be found in wooded areas, though its habitat may vary widely.[50] Opossums are generally found in areas like forests, shrubland, mangrove swamps, rainforests and eucalyptus forests.[51] Opossums have been found moving northward.[48][52]
The Virginia opossum was once widely hunted and consumed in the United States.[53][54][55][56] Opossum farms have been operated in the United States in the past.[57][58][59] Sweet potatoes were eaten together with the opossum in the American South.[60][61] In 1909, a "Possum and 'Taters" banquet was held in Atlanta to honor President-elect William Howard Taft.[62][63] South Carolina cuisine includes opossum,[64] and President Jimmy Carter hunted opossums[65][66] in addition to other small game.[67][68] Raccoon, opossum, partridges, prairie hen and frogs were among the fare Mark Twain recorded as part of American cookery.[69]
In Dominica, Grenada, Trinidad, Saint Lucia and Saint Vincent and the Grenadines, the common opossum or manicou is popular and can only be hunted during certain times of the year owing to overhunting.[70] The meat is traditionally prepared by smoking, then stewing. It is light and fine-grained, but the musk glands must be removed as part of preparation. The meat can be used in place of rabbit and chicken in recipes. Historically, hunters in the Caribbean would place a barrel with fresh or rotten fruit to attract opossums that would feed on the fruit or insects.
In northern/central Mexico, opossums are known as tlacuache or tlacuatzin. Their tails are eaten as a folk remedy to improve fertility.[71] In the Yucatán peninsula they are known in the Yucatec Mayan language as "och"[72] and they are not considered part of the regular diet by Mayan people, but still considered edible in times of famine.
Opossum oil (possum grease) is high in essential fatty acids and has been used as a chest rub and a carrier for arthritis remedies given as salves.[73][74][75]
Opossum pelts have long been part of the fur trade.
Classification based on Voss and Jansa (2009), species based on the American Society of Mammalogists (2021)[77][78][79]
_male.jpg)
.jpg)
Opossums (/əˈpɒsəm/) are members of the marsupial order Didelphimorphia (/daɪˌdɛlfɪˈmɔːrfiə/) endemic to the Americas. The largest order of marsupials in the Western Hemisphere, it comprises 93 species in 18 genera. Opossums originated in South America and entered North America in the Great American Interchange following the connection of North and South America.
The Virginia opossum is the only species found in the United States and Canada. It is often simply referred to as an opossum, and in North America it is commonly referred to as a possum (/ˈpɒsəm/; sometimes rendered as 'possum in written form to indicate the dropped "o"). Opossums should not be confused with the Australasian arboreal marsupials of suborder Phalangeriformes that are also called possums because of their resemblance to the Didelphimorphia. The opossum is typically a nonaggressive animal.
Didelfedoj (de la ordo de didelfuloj, didelphimorphia) konsistigas la plej grandan ordon de marsupiuloj en la Okcidenta Hemisfero, inklude 103 aŭ pliajn speciojn en 19 genroj. La norda didelfo estis la unua animalo nomata kiel opossum (ne konfuze kun nerilataj aŭstraliaj samnomaj bestoj); uzado de la nomo estis publikita en 1610.[1] Didelfoj probable diverĝis el la bazaj sudamerikaj marsupiuloj fine de la Kretaceo aŭ komence de la Paleoceno.
Ilia nespecialigita biologio, fleksebla dieto kaj reprodukta strategio faras ilin sukcesaj koloniigantoj kaj survivantoj en diversaj lokoj kaj kondiĉoj.
Didelfedoj (de la ordo de didelfuloj, didelphimorphia) konsistigas la plej grandan ordon de marsupiuloj en la Okcidenta Hemisfero, inklude 103 aŭ pliajn speciojn en 19 genroj. La norda didelfo estis la unua animalo nomata kiel opossum (ne konfuze kun nerilataj aŭstraliaj samnomaj bestoj); uzado de la nomo estis publikita en 1610. Didelfoj probable diverĝis el la bazaj sudamerikaj marsupiuloj fine de la Kretaceo aŭ komence de la Paleoceno.
Ilia nespecialigita biologio, fleksebla dieto kaj reprodukta strategio faras ilin sukcesaj koloniigantoj kaj survivantoj en diversaj lokoj kaj kondiĉoj.
Los didélfidos (Didelphidae) son una familia de mamíferos marsupiales, la única con especies vivas en la actualidad dentro del orden Didelphimorphia, con un total de 92 especies. Viven desde el Cretácico Superior.
A la familia se adscriben especies nativas de América que por lo general son de tamaño mediano y hábitos tanto terrestres como arborícolas. Se distinguen por su largo hocico, su cráneo oblongo, una cresta ósea que recorre longitudinalmente el centro del mismo y unos dientes poco especializados.
Excepcionalmente entre los mamíferos que no son primates, poseen un dedo oponible en las patas traseras provisto de una uña, no una garra. Tienen una cola prensil, que las ayuda a desplazarse en las ramas, y es utilizada por los ejemplares juveniles para aferrarse del cuerpo de la madre.
Colonizan la mayor parte de los ecosistemas de la región neotropical, desde praderas y zonas arbustivas a jungla tropical, y desde el nivel del mar hasta los 3000 metros de altitud, y por regla general son al menos parcialmente arborícolas, con la excepción del yapok (Chironectes minimus), de hábitos básicamente acuáticos.
Los didélfidos son animales de pequeño o mediano tamaño con un relativo parecido morfológico entre las distintas especies que integran la familia que apenas presentan diferencias significativas con respecto a sus ancestros del Cretáceo.
Los incisivos de la mandíbula superior son cónicos, pequeños y desiguales. El primer par es mayor que los restantes de los cuales se encuentran separados. Los caninos son grandes, y los molares trituberculados. La fórmula dentaria de estos animales es la siguiente:
Fórmula dentaria i: 5 c: 1 p: 3 m: 4 4 1 3 4La región facial del cráneo es grande, larga y puntiaguda, mientras que la caja cerebral es relativamente pequeña. En su interior se alberga un cerebro con lóbulos definidos y escasas circunvoluciones corticales.
La cresta sagital está bien definida y muy desarrollada en gran parte de los géneros de la familia.
La cabeza es alargada, con hocico acuminado y orejas con pabellones redondeados y muy evidentes.
Las extremidades son cortas, ligeramente mayores las posteriores a las anteriores. Manos y pies poseen cinco dedos sin que se aprecien fenómenos de sindactilia como en otros metaterios, pero el primer dedo de las extremidades posteriores es de mayor tamaño y parcialmente oponible al resto, careciendo además de garra, en cuyo lugar existe una uña.
La cola suele ser larga, escamosa y prensil, aunque estas características no son comunes a la totalidad de las especies.
Tremendamente oportunistas, estos marsupiales se alimentan de gran cantidad de recursos tanto de origen animal como vegetal, si bien existen tendencias por determinados grupos de alimentos en función de la especie, la localización geográfica o la estación climática.
Por regla general son buenos cazadores, pudiendo las especies de mayor envergadura tener entre sus presas animales más grandes. Pequeños mamíferos, aves, reptiles y anfibios se cuentan entre sus alimentos. Los insectos y otros artrópodos, lombrices, moluscos y otros invertebrados también forman parte de su dieta que complementan con productos vegetales como frutos, néctar o grano.
Muchas de las especies tienen además hábitos carroñeros.
El periodo de gestación, como en todos los marsupiales, es corto, no soliendo superar las dos semanas. Al cabo de las mismas, nacen crías escasamente desarrolladas en las que llaman la atención las extremidades anteriores bien formadas y dotadas de uñas de sus dedos, imprescindibles para aferrarse a la piel del abdomen, especialmente en aquellos géneros en los que el marsupio se reduce a dos pliegues de la piel que discurren longitudinalmente a ambos lados de la región abdominal y pelviana, ya que solo está bien desarrollado en los géneros Chironectes, Didelphis y Philander.
Son animales de hábitos nocturnos o crepusculares.
Agresivos, huraños y solitarios, solo se relacionan con otros congéneres durante la época de celo (macho-hembra) o la de cría (madre-hijos).
Es notable en algunos representantes de esta familia la costumbre de hacerse pasar por muertas cuando se encuentran en peligro y no pueden escapar de los agresores que se atreven a enfrentarse a un animal de aspecto tan agresivo como el que muestra una zarigüeya acosada.
Con esta apariencia, es difícil distinguirlos de los cuerpos verdaderamente muertos aunque practicándoles un electroencefalograma se ha comprobado el estado de alerta en el que se encuentra el animal vivo.
Existen especies que suelen hacerse las muertas tal como refiere el erudito profesor Daniel Lòpez M. en sus libros, estas llegan a límite de no dejar sentir sus latidos que solo son perceptibles con aplicaciòn de ECG (electro cardiograma). Este comportamiento no es voluntario y parece ser un mecanismo de defensa en situaciones extremas.
Aunque no es conocido el estado de conservación de muchas de las especies vivas en el presente, gran parte de ellas gozan del privilegio de estar catalogadas como menos preocupantes (LR/lc) por la IUCN.
No obstante, algunas de ellas como la marmosa grácil de Bolivia (Gracilinanus aceramarcae), la marmosa de Anderson (Marmosa andersoni), la marmosa esbelta de Handley (Marmosops handleyi), la marmosa de secano (Marmosa xerophila), la marmosa esbelta carifina (Marmosops cracens) o el colicorto pigmeo (Monodelphis kunsi) están amenazados (EN), siendo el estado crítico (CR)en el caso de las tres primeras.
Se encuentran en un nivel intermedio de la cadena trófica por lo que su relación con otras especies animales depende notablemente de este hecho. Los grandes carnívoros y las rapaces nocturnas se encuentran entre sus predadores principales.
En otro tiempo fueron cazados para el aprovechamiento de sus pieles, hoy devaluadas. En la actualidad la caza tiene como objetivo en muchas de las áreas por las que se distribuyen para el aprovechamiento de su carne, de aspecto y sabor parecidos al pollo.
Algunas especies no descartan acercarse a zonas pobladas, especialmente áreas agrícolas, siendo perseguidas por los destrozos que ocasionan en las plantaciones.
No obstante, y aunque algunos de estos marsupiales como ocurre con los del género Didelphis, sean portadores de Trypanosoma cruzi, protozoo causante de la enfermedad de Chagas, hay que tener en cuenta el gran beneficio que representan con respecto a la presencia de plagas, controlando las poblaciones de roedores y artrópodos, mucho más perjudiciales que las propias zarigüeyas.
Algunas especies dentro de esta familia son empleadas como animales de laboratorio.
Están retrayendo su territorio ya que las ratas cada vez invaden más sus territorios, siendo estas últimas más eficaces y competitivas. Generalmente podemos decir que hallar mucas en una zona de campo es hallar una zona limpia, lo contrario es señal de contaminación.
Los didélfidos (Didelphidae) son una familia de mamíferos marsupiales, la única con especies vivas en la actualidad dentro del orden Didelphimorphia, con un total de 92 especies. Viven desde el Cretácico Superior.
A la familia se adscriben especies nativas de América que por lo general son de tamaño mediano y hábitos tanto terrestres como arborícolas. Se distinguen por su largo hocico, su cráneo oblongo, una cresta ósea que recorre longitudinalmente el centro del mismo y unos dientes poco especializados.
Excepcionalmente entre los mamíferos que no son primates, poseen un dedo oponible en las patas traseras provisto de una uña, no una garra. Tienen una cola prensil, que las ayuda a desplazarse en las ramas, y es utilizada por los ejemplares juveniles para aferrarse del cuerpo de la madre.
Opossumlased ehk kukkurrotlased (Didelphidae) on läänepoolkera suurim kukkurloomade sugukond, millesse kuulub vähemalt 103 liiki 19 perekonnas. Kõiki neid kutsutakse opossumiteks.
Et opossumlased pole spetsialiseerunud, nende toidusedel on paindlik ning nad paljunevad kiiresti, kohanevad nad kergesti mitmesuguste elutingimustega ja asustavad kiirelt uusi alasid.
Opossumlased arvatakse kas kukruliste seltsi või eraldi opossumiliste (Didelphimorphia) seltsi.
Opossumlaste sugukonda klassifitseeritakse järgmised alamsugukonnad:
Esimene opossumiks nimetatud liik oli virgiinia opossum; nimetuse opossum varaseim teadaolev tarvitus inglise keeles pärineb 1610. aastast.[1]
Sõna opossum tuleb pouhatanikeelsest sõnast aposoum, mis tähendab valget koera või looma.[2]
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Didelphidae seisuga 11.02.2014.
Opossumlased ehk kukkurrotlased (Didelphidae) on läänepoolkera suurim kukkurloomade sugukond, millesse kuulub vähemalt 103 liiki 19 perekonnas. Kõiki neid kutsutakse opossumiteks.
Et opossumlased pole spetsialiseerunud, nende toidusedel on paindlik ning nad paljunevad kiiresti, kohanevad nad kergesti mitmesuguste elutingimustega ja asustavad kiirelt uusi alasid.
Didelphidae ugaztun martsupial familia bat da, Didelphimorphiaren barruan espezie bizidunak dituen bakarra gaur egun. Amerikan bizi dira guztiak eta lurrean zein zuhaitzetan bizi daitezke. Mutur luzea dute, buruhezur luzatua, hezurrezko gandor bat eta hagin ez espezializatuak.
Primateak ez diren ugaztun bakarrenetakoak dira behatz oposagarri bat dutenak azkazal batekin. Isatsa kiribildu daiteke eta horrekin adarretan zehar ibili.
Hortzeri-formula 5.1.3.4 5.1.4.4Pussirotat[4][5] eli opossumit (lahko Didelphimorphia ja sen ainoa heimo Didelphidae) ovat Amerikassa eläviä pussieläimiä.
Pussirottia on noin 90 lajia[2]. Pussirottien lähimpiä sukulaisia ovat pussipäästäiset.
Pussirotat ovat pieniä tai keskikokoisia pussieläimiä. Suurin laji on virginianopossumi, joka voi kasvaa vartalo ja häntä yhteenlaskettuna metrin mittaiseksi ja painaa 5,5 kilogrammaa.[4] Vastaavasti pienimmät lajit ovat häntineen vain noin 10 cm:n mittaisia.[4] Useimmilla lahkon eläimistä on pitkä nokkamainen kuono ja kapea pääkoppa. Pussirotilla on tarttumahäntä, mutta tämän voima ei riitä kannattamaan aikuisen yksilön painoa, joten vain poikaset saattavat roikkua häntänsä varassa.
Pussirotat ovat kaikkiruokaisia. Niiden erikoistumaton biologia, joustava ruokavalio ja lisääntymisstrategia ovat tehneet niistä menestyneitä uusille alueille levittäytyjiä ja hyviä selviytymään vaikeista ajoista. Virginianopossumeja tavattiin alun perin Yhdysvalloissa ainoastaan mantereen itäosissa. Sittemmin niitä on istutettu sekä Pohjois-Amerikan Tyynenmeren puoleiselle rannikolle ja Etelä-Kanadaan että Uuteen-Seelantiin.[4] Lajia tavataan nykyisin niin luonnonympäristöissä kuin suurkaupungeissakin.[4]
Pussirotat ovat vaeltelevia, ja ne pysyvät samalla alueella vain niin kauan, kuin vettä ja ruokaa on helposti saatavilla.
Uhattuna pussirotat matkivat haavoittuneen tai kuolleen ulkonäköä ja hajua. Eläimet vetävät huulet sisään, paljastavat hampaansa, kuolaavat suun ympärille ja erittävät peräaukon rauhasilla pahanhajuista ainetta. Reaktio on tahdosta riippumaton. Pussirotat ovat tässä tilassa kuitenkin melko haavoittuvaisia, sillä ne voidaan vaikka kantaa pois. Monet hyväätahtovat ihmiset ovatkin epähuomiossaan tappaneet katatonisen eläimen.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut pussirottien lahkolle uutta suomenkielistä nimeä amerikanpussieläimet.[6]
Pussirotat eli opossumit (lahko Didelphimorphia ja sen ainoa heimo Didelphidae) ovat Amerikassa eläviä pussieläimiä.
Pussirottia on noin 90 lajia. Pussirottien lähimpiä sukulaisia ovat pussipäästäiset.
Pussirotat ovat pieniä tai keskikokoisia pussieläimiä. Suurin laji on virginianopossumi, joka voi kasvaa vartalo ja häntä yhteenlaskettuna metrin mittaiseksi ja painaa 5,5 kilogrammaa. Vastaavasti pienimmät lajit ovat häntineen vain noin 10 cm:n mittaisia. Useimmilla lahkon eläimistä on pitkä nokkamainen kuono ja kapea pääkoppa. Pussirotilla on tarttumahäntä, mutta tämän voima ei riitä kannattamaan aikuisen yksilön painoa, joten vain poikaset saattavat roikkua häntänsä varassa.
Pussirotat ovat kaikkiruokaisia. Niiden erikoistumaton biologia, joustava ruokavalio ja lisääntymisstrategia ovat tehneet niistä menestyneitä uusille alueille levittäytyjiä ja hyviä selviytymään vaikeista ajoista. Virginianopossumeja tavattiin alun perin Yhdysvalloissa ainoastaan mantereen itäosissa. Sittemmin niitä on istutettu sekä Pohjois-Amerikan Tyynenmeren puoleiselle rannikolle ja Etelä-Kanadaan että Uuteen-Seelantiin. Lajia tavataan nykyisin niin luonnonympäristöissä kuin suurkaupungeissakin.
Pussirotat ovat vaeltelevia, ja ne pysyvät samalla alueella vain niin kauan, kuin vettä ja ruokaa on helposti saatavilla.
Uhattuna pussirotat matkivat haavoittuneen tai kuolleen ulkonäköä ja hajua. Eläimet vetävät huulet sisään, paljastavat hampaansa, kuolaavat suun ympärille ja erittävät peräaukon rauhasilla pahanhajuista ainetta. Reaktio on tahdosta riippumaton. Pussirotat ovat tässä tilassa kuitenkin melko haavoittuvaisia, sillä ne voidaan vaikka kantaa pois. Monet hyväätahtovat ihmiset ovatkin epähuomiossaan tappaneet katatonisen eläimen.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut pussirottien lahkolle uutta suomenkielistä nimeä amerikanpussieläimet.
Didelphidés, Opossums, Opossums d'Amérique
Les Didelphidés, Opossums, Opossums d'Amérique ou Sarigues (Didelphidae) est une famille des mammifères marsupiaux d'Amérique. L'aire de distribution des Didelphidés s'étend du sud du Canada au nord de l'Argentine. La plupart des opossums sont arboricoles ; les pattes préhensiles sont pourvues d'ongles robustes. L'opossum a des mœurs nocturnes ; c'est un prédateur de reptiles, d'oiseaux et de petits mammifères. Les femelles mettent bas après 8 à 14 jours de gestation ; le petit vit ensuite pendant plus de cent jours dans le marsupium, la poche ventrale de sa mère.
Le nom « opossum » vient du mot algonquin wapathemwa.
À l'origine la dénomination sarigue désignait l'ensemble des didelphidés, celle d'opossum étant réservée à l'espèce Didelphis marsupialis.
Opossum ou possum ? Les anglophones utilisent le mot possum, abréviation familière d'opossum, pour désigner l'opossum de Virginie ainsi que d'autres espèces de marsupiaux du continent américain appartenant à l'ordre des Didelphidae ou des Paucituberculata. Par extension les australiens et néo-zélandais désignent également par cette abréviation les marsupiaux de l'ordre des Phalangeriformes d'Océanie[1]. En français l'usage du mot « possum » est un anglicisme dû à un abus de traduction du nom d'animaux appelés possum en anglais mais opossum, phalanger, couscous, etc. par les francophones.
Ils sont divisés en deux sous-familles : les Caluromyinae et les Didelphinae.
Il semble que le fameux cliché de la sarigue portant ses petits enroulés sur sa queue ne concerne pas que le groupe des philanders. Une femelle de Didelphis marsupialis (manicou) a été observée en Martinique portant 5 à 6 petits sur son dos, l'extrémité de la queue des petits enroulée à celle de la mère, cette dernière parallèle à la ligne du dos et ne remontant que vers la pointe.
Didelphidés, Opossums, Opossums d'Amérique
Les Didelphidés, Opossums, Opossums d'Amérique ou Sarigues (Didelphidae) est une famille des mammifères marsupiaux d'Amérique. L'aire de distribution des Didelphidés s'étend du sud du Canada au nord de l'Argentine. La plupart des opossums sont arboricoles ; les pattes préhensiles sont pourvues d'ongles robustes. L'opossum a des mœurs nocturnes ; c'est un prédateur de reptiles, d'oiseaux et de petits mammifères. Les femelles mettent bas après 8 à 14 jours de gestation ; le petit vit ensuite pendant plus de cent jours dans le marsupium, la poche ventrale de sa mère.
A dos didélfidos (Didelphidae) é unha familia de mamíferos marsupiais, a única con especies vivas na actualidade dentro da orde dos didelfimorfos.
Apareceron no Cretáceo superior,[1] e a familia comprende especies nativas de toda América, pero especialmente de América Central e do Sur,[2] coñecidas como sarigüeias.[3]
As sarigüeias son animais que, polo xeral, son de tamaño mediano e hábitos tanto terrestres como arborícolas.
Distínguense polo seu longo fociño, o seu cranio oblongo, unha crista ósea que percorre lonxitudinalmente o centro do mesmo e uns dentes pouco especializados.
Excepcionalmente, entre os mamíferos que non son primates, posúen un dedo opoñíbel nas patas traseiras provisto dunha uña (non unha garra). Teñen ademais unha cola prénsil que os axuda a desprazárense nas ramas das árbores, e que é utilizada polos exemplares xuveníes para aferrárense ao corpo da nai.
Colonizan a maior parte dos ecosistemas da rexión neotropical, desde praderías e zonas arbustivas até a selva tropical, e desde o nivel do mar até os 3.000 m de altitude. Por regra xeral son polo menos parcialmente arborícolas, coa excepción da especie Chironectes minimus, de hábitos basicamente acuáticos.
A familia foi descrita en 1821 polo naturalista británico John Edward Gray, en London Med. Repos., 15: 308.[4]
O nome científico Didelphidae está formado, como é norma, pola unión á raíz do nome do xénero tipo da familia, Didelphis, co elemento do latín científico -ĭdae, propio dos nomes das familias de animais.
Pola súa parte Didelphis está formado polo elemento di-, calco do grego δι- 'dous' e o termo do grego antigo δελφύς delphýs 'útero'.
Ademais de polo nome que lle xdeu Gray, e actualmente válido, a familia coñecenuse polo sinónimo Didelphidia.[4]
A clasificación da familia en xéneros e especies non está terminada de aclarar, existindo algúns taxons de clasificación incerta.
Dúas das máis prestixiosas bases de datos, o MSW e o ITIS, dan as seguintes clasificacións para a familia dos didélfidos:
Como vemos, entre elas só hai unhas pequenas diferenzas na subfamilia dos Caluromyinae
No ano 2009, Robert S. Voss e Sharon A. Jansa reclasificaron a familia, que dividiron en 4 subfamilias, e que comprenden os seguintes xéneros:[6]
A dos didélfidos (Didelphidae) é unha familia de mamíferos marsupiais, a única con especies vivas na actualidade dentro da orde dos didelfimorfos.
Apareceron no Cretáceo superior, e a familia comprende especies nativas de toda América, pero especialmente de América Central e do Sur, coñecidas como sarigüeias.
Didelphimorphia adalah ordo oposum umum di belahan barat. Oposum bercabang dari marsupial Amerika Selatan dasar pada akhir Cretaceous atau awal Paleocene. Mereka umumnya juga disebut "posum", walaupun istilah tersebut juga untuk fauna Australia dari subordo Phalangeriformes. Opossum Virginia adalah satu-satunya binatang bernama oposum. Kata tersebut berasal dari wapathemwa bahasa Algonquian.
_-_Leonardo_Mer%C3%A7on.jpg)
.jpg)
_(6008905790).jpg)
_(6008906138).jpg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan)
|coauthor= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan); Periksa nilai tanggal di: |year= (bantuan)([1])Didelphimorphia adalah ordo oposum umum di belahan barat. Oposum bercabang dari marsupial Amerika Selatan dasar pada akhir Cretaceous atau awal Paleocene. Mereka umumnya juga disebut "posum", walaupun istilah tersebut juga untuk fauna Australia dari subordo Phalangeriformes. Opossum Virginia adalah satu-satunya binatang bernama oposum. Kata tersebut berasal dari wapathemwa bahasa Algonquian.
I Didelfidi (Didelphidae) sono una famiglia di mammiferi marsupiali americani; unici rappresentanti dell'ordine dei Didelfimorfi. Le specie, arboricole e con coda prensile, sono chiamate comunemente hopossum (opossum o opossi al plurale), o anche sarìga.
Ne esistono 75 specie, distribuite in 11 generi. Le più comuni sono l'Opossum Comune e l'opossum della Virginia. Se tenuti in cattività, sono molto esigenti in quanto soffrono in piccoli spazi ma soprattutto patiscono la luce.
Possiamo trovarli nella zona compresa tra il sud degli Stati Uniti ed il nord dell'Argentina.
La maggior parte degli opossum sono arboricoli. Possiedono piedi prensili provvisti di robuste unghie. Sono predatori di rettili, uccelli e piccoli mammiferi. Si cibano tuttavia anche di foglie e frutti.
La gestazione dura da 8 a 14 giorni. Successivamente i cuccioli, del tutto immaturi, vivono per più di 100 giorni nel marsupio della madre.
Altri taxon non più considerati validi sono: Derorhynchinae Marshall 1987, Didelphina Gray 1825, Dryolestes tenax Marsh 1889, Marmosopsini Kirsch and Palma 1995, Peramelina Gray 1825, Phascolomina Gray 1825.[1]
Nei film di animazione L'era glaciale 2, L'era glaciale 3 e L'era glaciale 4, ci sono due opossum, Crash e Eddie. Anche nel film di animazione La gang del bosco (Over the edge) del 2006 compaiono due opossum: Ozzy e sua figlia Heather, doppiati rispettivamente, nella versione originale, da William Shatner e da Avril Lavigne. Un opossum compare anche nel lungometraggio in stop motion Fantastic Mr. Fox di Wes Anderson. La Echo Creek Academy, l'immaginaria scuola frequentata dai protagonisti della serie animata Marco e Star contro le forze del male, ha come mascotte un opossum chiamato Otis.
I Didelfidi (Didelphidae) sono una famiglia di mammiferi marsupiali americani; unici rappresentanti dell'ordine dei Didelfimorfi. Le specie, arboricole e con coda prensile, sono chiamate comunemente hopossum (opossum o opossi al plurale), o anche sarìga.
Oposumai (lot. Didelphimorphia) – sterblinių (Marsupialia) žinduolių būrys. Tai primityviausi dabartiniai sterbliniai, kurie yra nuo pelės iki katės didumo, ir mažai pakitę nuo mezozojaus pabaigos. Galūnės penkiapirštės. Pėdų pirmasis pirštas didelis, atsilošęs, kiti pirštai normalūs. Uodega ilga, beveik visa plika, kabi. Dantų 50. Priekiniai dantys smulkūs, tačiau iltys stambios. Sterblės kartais nėra.
Aktyvūs naktį, gerai laipioja medžiais, minta gyvūnais arba visaėdžiai. Paūgėjusius jauniklius patelė nešioja ant nugaros.
Pasaulyje yra apie 90 rūšių, priklausančių vienai oposuminių (lot. Didelphidae) šeimai. Gyvena visoje Centrinėje ir Pietų Amerikoje, viena rūšis – taip pat ir JAV bei pietinėje Kanadoje. Žmonių pervežti oposumai dabar taip pat gyvena Madagaskare ir Naujojoje Zelandijoje.
Oposum (Didelphimorphia, /daɪˌdɛlfᵻˈmɔːrfiə/) merupakan order marsupial terbesar di Hemisfera Barat, dengan 103 atau lebih spesies dalam 19 genus. Oposum Virginia merupakan haiwan pertama yang dinamakan sebagai oposum; penggunaan nama diterbitkan pada 1610.[2] Perkataan oposum berasal dari bahasa Proto-Algonquian aposoum, sebutan *wa˙p- aʔθemw, bermaksud "anjing putih" atau "binatang/ haiwan putih".[3]
Oposum (Didelphimorphia, /daɪˌdɛlfᵻˈmɔːrfiə/) merupakan order marsupial terbesar di Hemisfera Barat, dengan 103 atau lebih spesies dalam 19 genus. Oposum Virginia merupakan haiwan pertama yang dinamakan sebagai oposum; penggunaan nama diterbitkan pada 1610. Perkataan oposum berasal dari bahasa Proto-Algonquian aposoum, sebutan *wa˙p- aʔθemw, bermaksud "anjing putih" atau "binatang/ haiwan putih".
De opossums of buidelratten (Didelphidae) vormen een familie van buideldieren, de enige overlevende familie van de zoogdierorde Didelphimorphia. Van de drie groepen buideldieren op het Amerikaanse continent zijn de opossums het soortenrijkst, met bijna 100 soorten in 19 geslachten. Zij hebben bovendien het grootste verspreidingsgebied: opossums komen voor van Canada tot Patagonië.
Opossums waren de eerste buideldieren waarmee Europeanen in aanraking kwamen en een van de eerste dieren uit de Nieuwe Wereld die mee terug werden genomen naar Europa. Aan het eind van de vijftiende eeuw ontdekte de Spaanse ontdekkingsreiziger Vicente Pinzón in Brazilië een vrouwelijke buidelrat met een jong in de buidel. Hij nam het dier mee naar Ferdinand II van Aragon en Isabella I van Castilië.
Het was John Smith, de stichter van Jamestown, die voor het eerst een opossum in het Engels beschreef en de naam "opossum" gebruikte, een verbastering van het Algonkische apasum, wat "wit dier" betekent.
Opossums zijn kleine tot middelgrote zoogdieren. De kleinste soort is de in 2004 ontdekte Chacodelphys formosa, met een kop-romplengte van ongeveer 6,8 cm. De grootste soort is de Virginiaanse opossum (Didelphis virginiana), die tot 55 cm lang en 5,5 kg zwaar kan worden. De staart van de buidelratten is dikwijls langer dan het lichaam. Veel opossums groeien hun hele leven lang, waardoor er grote variatie is in grootte. Over het algemeen zijn mannetjes groter dan vrouwtjes.
Opossums hebben een lange, spitse snuit met lange snorharen. Het gezichtsvermogen is over het algemeen goed ontwikkeld. De meeste soorten hebben bolle kraalogen, wat duidt op een nachtelijke leefwijze. Het gehoor is eveneens goed ontwikkeld. De kale oren zijn constant in beweging. De poten hebben vijf tenen. De grote teen aan de achterpoot is opponeerbaar.
De vachtkleur varieert van grijsachtig tot bruin of zelfs goudkleurig. Sommige soorten hebben een gezichtsmasker of strepen. De ronde staart is over het algemeen kaal of dunbehaard, met alleen vacht aan de basis. Veel soorten buidelratten hebben een grijpstaart.
Ondanks de naam ontwikkelen niet alle soorten buidelratten een buidel. Bij sommige soorten ontbreekt de buidel geheel, of bestaat hij uit niet meer dan twee huidplooien aan de onderbuik. De penis van een mannetje is gevorkt. Het scrotum is vaak opvallend gekleurd.
De tandformule is voor alle soorten 5/4-1/1-3/3-4/4.
Opossums hebben een groot verspreidingsgebied. Zij komen voor over vrijwel geheel Midden- en Zuid-Amerika. De zuidelijkst levende opossum, Lestodelphys halli, leeft in Patagonië tot ongeveer 47°ZB. De Virginiaanse opossum is het enige buideldier in Noord-Amerika: hij komt van nature voor in de gehele Verenigde Staten ten oosten van de Rocky Mountains. De oorspronkelijke noordgrens van zijn verspreidingsgebied reikte eerst niet verder dan Virginia en Ohio, maar hij heeft zijn areaal sinds de Europese kolonisatie noordwaarts kunnen verbreiden tot in Ontario, Canada. Deze soort is tevens in 1890 geïntroduceerd langs de westkust van de Verenigde Staten, waardoor hij nu ook daar voorkomt, van Zuid-Californië tot Zuid-Canada.
Binnen het verspreidingsgebied komen zij in vrijwel alle habitats voor: gematigde loofwouden, tropische wouden, graslanden, berggebieden en bij menselijke nederzettingen. Vooral in de tropen overlappen verspreidingsgebieden. Zo komen in Paracou, Frans-Guyana, wel twaalf soorten voor. Doordat de verscheidene soorten opossums andere vegetatielagen bewonen, wordt voedselconcurrentie tussen soorten voorkomen. Soms passen de dieren hun gedrag aan om concurrentie te voorkomen.
Opossums zijn nachtactieve dieren. Het zijn voornamelijk opportunistische omnivoren, maar enkele soorten hebben een meer gespecialiseerd carnivoor of insectivoor dieet. De wolbuidelratten (Caluromyinae) voeden zich enkel met vruchten en nectar. De meeste opossums zijn goede klimmers. Veel soorten besteden veel tijd in bomen, maar een aantal leeft voornamelijk op de grond. Één soort, de wateropossum of yapok (Chironectes minimus), is gebonden aan het water. De boombewonende soorten gebruiken hun staart als grijpstaart. Zij gebruiken hem als extra grip bij het bewegen door de takken en kunnen er zelfs met het gehele gewicht aan hangen.
Opossums zijn solitair. In tijden van voedselschaarste kunnen meerdere dieren op dezelfde plaats voorkomen, maar er is doorgaans geen sociale interactie tussen individuen. Als dieren te dichtbij komen, kunnen zij agressief gedrag vertonen, bestaande uit al sissend dreigen met de bek opengesperd. Vaak zullen de dieren vervolgens hun weg vervolgen, maar vooral bij mannetjes kan dit agressief gedrag aanhouden, waarbij het gesis overgaat van gegrom in gegil.
Opossums verdedigen geen territorium. Zij kennen wel een vast woongebied, dat kan overlappen met het woongebied van andere leden van dezelfde soort. Binnen dit woongebied hebben zij vaak meerdere tijdelijke nesten van bladeren en gras, die ook door andere individuen binnen het woongebied gebruikt worden. Vooral mannetjes opossums leggen geurvlaggen aan om hun aanwezigheid kenbaar te maken. Veel soorten hebben goed ontwikkelde geurklieren op de borst, waarmee zij objecten markeren. Bij verscheidene soorten, waaronder de Virginiaanse opossum, grijze vieroogopossum (Philander opossum) en huisbuidelspitsmuis (Monodelphis domestica), is ook waargenomen dat zij objecten ook met speeksel besmeren. Over het algemeen leggen de meer carnivore soorten dagelijks grotere afstanden af binnen hun woongebied dan de meer herbivore soorten. In de paartijd zijn mannetjes actiever dan gebruikelijk, terwijl vrouwtjes meer in de buurt van hun nest blijven.
De paring gaat niet gepaard met uitbundig baltsvertoon. Het mannetje benadert het vrouwtje met een klikkende roep. Als het vrouwtje bronstig is, zal een paring volgen, al dan niet eerst voorafgegaan door een achtervolging. Een niet-paarbereid vrouwtje zal het mannetje uit de weg gaan of agressief gedrag vertonen. De paring kan vrij lang duren. Van de dwergbuidelrat Marmosa robinsoni is bekend dat een paring tot zes uur kan duren.
Opossums uit tropische regenwouden planten zich waarschijnlijk het gehele jaar voort. Bij de meeste andere soorten lijkt de voortplanting seizoensgebonden te zijn. De jongen worden gespeend op het moment dat het voedselaanbod het grootst is. Bij de Virginiaanse opossum verlaten de jongen van de eerste worp de buidel in de lente, en bij tropische soorten bij het aanbreken van de regentijd. Binnen één seizoen krijgen opossums tot drie worpen. Omdat aan het eind van het seizoen het voedselaanbod weer afneemt, lopen de jongen van de laatste worp het grootste risico om te sterven voor het spenen.
De voortplanting is typisch voor buideldieren. De draagtijd is kort en de ontwikkeling van het jong vindt voornamelijk plaats tijdens de zoogtijd. Bij de geboorte zijn de jongen zeer klein, ongeveer 1 cm lang en 0,13 gram zwaar. Veel soorten hebben een buidel, maar ontbreekt onder andere bij de dwergbuidelratten, Marmosa, en de buidelspitsmuizen, Monodelphis. Opossums staan bekend om hun grote worpen: Virginiaanse opossums krijgen bijvoorbeeld gemiddeld 21 jongen per worp. Een vrouwtje van deze soort heeft echter meestal niet meer dan dertien tepels. De jongen die geen tepel weten te bereiken, zullen al snel sterven. Het aantal jongen per worp verschilt per soort en binnenin een soort. Worpen zijn kleiner bij oudere vrouwtjes en bij worpen die later in het seizoen plaatsvinden. Voor de Virginiaanse en Midden-Amerikaanse opossum (Didelphis marsupialis) geldt dat de worpgrootte afneemt naarmate de dieren op een lagere breedtegraad leven. Sommige soorten, waaronder de wolbuidelratten van het geslacht Caluromys en de grijze vieroogopossum (Philander opossum), kennen een relatief kleine worpgrootte van 3 tot 5 jongen.
Het vrouwtje draagt de jongen tussen de 70 en 125 dagen bij zich. Eerst blijven de jongen aan de tepel, maar als zij meer ontwikkeld zijn, verlaten zij vaker de buidel. Als de jongen zijn gespeend, worden zij al snel onafhankelijk. Na zes tot tien maanden zijn de jongen geslachtsrijp.
Opossums worden niet oud. Veel individuen van kleinere soorten zullen maar één voortplantingsseizoen meemaken, en ook grotere soorten als de Virginiaanse opossum worden in het wild zelden meer dan twee jaar oud.
De buidelratten zijn de enige nog levende vertegenwoordigers van de orde Didelphimorphia, een groep buideldieren die ontstond in het Noord-Amerika van het Laat-Krijt. De familie duikt in het fossiele bestand voor het eerst op in het Vroeg-Paleoceen van Zuid-Amerika. In die periode raakte Zuid-Amerika geïsoleerd van Noord-Amerika. Verscheidene buideldierengroepen ontstonden toen, waaronder de Sparassodonta. De meeste groepen stierven uit toen met het ontstaan van de landengte van Panama in het Plioceen, drie miljoen jaar geleden, zoogdieren als de roofdieren Zuid-Amerika konden koloniseren. De buidelratten wisten echter stand te houden en vestigden zich in Centraal- en Noord-Amerika.
De opossums vormen met enkele nauw verwante uitgestorven families en soorten de orde Didelphimorphia. Zij worden soms samen met de kleine opossummuizen (orde Paucituberculata) verenigd in een superorde, Ameridelphia, die vrijwel alle recente Amerikaanse buideldieren omvat, de monito del monte (Dromiciops gliroides) uitgezonderd.
De taxonomie van de opossums is bijzonder instabiel. Het aantal erkende soorten is toegenomen van 63 in 1993 (vorige editie Mammal Species of the World) naar 97 nu, een stijging van 54%. Dat is de hoogste stijging voor elke zoogdierorde van fatsoenlijke omvang (enkel de kleine familie der mierenegels kende een grotere groei). Binnen de opossums is de grootste groei te zien bij de Gracilinanus-Chacodelphys-Hyladelphys-Cryptonanus-groep (in 1993 allemaal tot Gracilinanus gerekend), van 6 naar 13; Thylamys, van 5 naar 10; en Marmosops, van 9 naar 15. Verder zijn grenzen tussen soorten vaak nog steeds onduidelijk en worden er nog sterke stijgingen verwacht, zoals in de Marmosa murina-groep.
Recent is voorgesteld om de familie Didelphidae op te splitsen in meerdere families, namelijk Caluromyidae, Glironiidae, Marmosidae en Didelphidae. De monofylie van de Marmosidae is echter betwistbaar. Ook is het onduidelijk waar de fossiele Didelphidae in deze indeling blijven.
De familie omvat tegenwoordig ongeveer 97 soorten in 19 geslachten:
De opossums of buidelratten (Didelphidae) vormen een familie van buideldieren, de enige overlevende familie van de zoogdierorde Didelphimorphia. Van de drie groepen buideldieren op het Amerikaanse continent zijn de opossums het soortenrijkst, met bijna 100 soorten in 19 geslachten. Zij hebben bovendien het grootste verspreidingsgebied: opossums komen voor van Canada tot Patagonië.
Pungrotter (Didelphidae) er en familie av pungdyr og forekommer i Amerika, ofte i nærheten av mennesker. Pungrotter har en meget primitiv bygning og ingen nære slektninger blant andre pungdyr. De har derfor fått sin egen orden.
De utmerker seg ved at de har det største antallet fortenner (10 oppe og 8 nede) hos nåtidens pattedyr. Til og med hjørnetennene er sterkt utviklede. Kroppen er ganske fast og halen tjener hos flere av artene som et griporgan. Føttene har fem tær og de bakre har motsatt stortå uten klo. Bakbena er ikke forlengede. Pelsen har et enkelt lag som mangler ullhår, og de nakne føttene og halen er dekket av skjell som en form for lett hudpanser mot mekanisk slitasje.[1]
Antallet brystvorter veksler mellom syv og 27. Pungens utseende er ofte ulik, da den hos noen arter er fullstendig utviklet og dyp, er den hos andre fullstendig forsvunnet. Mange unger fødes om gangen. Størrelsen til disse dyrene ligger mellom en katt og en rotte, samt at den utmerker seg ved en litt spesiell nese.
De er alle aktive om natten, og lever mest alene. De fleste klatrer i trærne og bruker halen for å henge fra treets grener over lengre tid. Føden består av for eksempel snegler, rotter og frukt. De lever først og fremst av alle slags små pattedyr, fugl, egg, insekter og ormer m.m.
Det er både marklevende, trelevende og halvt vannlevende arter. Stort sett aktive i skumringen og om natten. Pungrotter kan bli mellom fem og ti år.
Pungrotter (Didelphidae) er en familie av pungdyr og forekommer i Amerika, ofte i nærheten av mennesker. Pungrotter har en meget primitiv bygning og ingen nære slektninger blant andre pungdyr. De har derfor fått sin egen orden.
De utmerker seg ved at de har det største antallet fortenner (10 oppe og 8 nede) hos nåtidens pattedyr. Til og med hjørnetennene er sterkt utviklede. Kroppen er ganske fast og halen tjener hos flere av artene som et griporgan. Føttene har fem tær og de bakre har motsatt stortå uten klo. Bakbena er ikke forlengede. Pelsen har et enkelt lag som mangler ullhår, og de nakne føttene og halen er dekket av skjell som en form for lett hudpanser mot mekanisk slitasje.
Antallet brystvorter veksler mellom syv og 27. Pungens utseende er ofte ulik, da den hos noen arter er fullstendig utviklet og dyp, er den hos andre fullstendig forsvunnet. Mange unger fødes om gangen. Størrelsen til disse dyrene ligger mellom en katt og en rotte, samt at den utmerker seg ved en litt spesiell nese.
De er alle aktive om natten, og lever mest alene. De fleste klatrer i trærne og bruker halen for å henge fra treets grener over lengre tid. Føden består av for eksempel snegler, rotter og frukt. De lever først og fremst av alle slags små pattedyr, fugl, egg, insekter og ormer m.m.
Det er både marklevende, trelevende og halvt vannlevende arter. Stort sett aktive i skumringen og om natten. Pungrotter kan bli mellom fem og ti år.
Multimedia w Wikimedia Commons Dydelfowate[2], szczury workowate (Didelphidae) – rodzina torbaczy z rzędu dydelfokształtnych (Didelphimorphia). Obejmuje gatunki wszystkożernych, niewielkich ssaków podobnych do szczura. W zapisach kopalnych są znane z pokładów górnej kredy.
Dydelfowate zamieszkują Amerykę Południową i Środkową. Jeden gatunek (dydelf wirginijski) występuje od Kostaryki po południe Kanady.
Ssaki te charakteryzują się obecnością długiego, zwykle chwytnego, pokrytego łuskami ogona, wydłużoną głową i dużymi uszami. Torba lęgowa, u gatunków, u których występuje, dobrze wykształcona. Samce są nieznacznie większe od samic. Ciąża trwa 12-14 dni. Przez 70-125 dni trwa karmienie mlekiem, po czym młode są odstawiane od sutków matki i rozpoczynają samodzielne życie. Dydelfowate są zwierzętami wszystkożernymi, zjadają padlinę, owoce, owady i drobne kręgowce. Prowadzą nocny tryb życia. Poza okresem rozrodu bytują samotnie. Żyją od 2 do 4 lat.[3]
Wzór zębowy I C P M 50 = 5 1 3 4 4 1 3 4
Do rodziny należą następujące podrodziny[2][4]:
Dydelfowate, szczury workowate (Didelphidae) – rodzina torbaczy z rzędu dydelfokształtnych (Didelphimorphia). Obejmuje gatunki wszystkożernych, niewielkich ssaków podobnych do szczura. W zapisach kopalnych są znane z pokładów górnej kredy.
Didelfiídeos (nome científico: Didelphidae)[1] é uma família à qual pertencem os gambás. É a única família da ordem Didelphimorphia, com mais de 60 espécies agrupadas em 15 géneros. Apesar das características comuns, este grupo radiou numa grande variedade de formas. Os didelfiídeos encontram-se na maior parte dos habitats desde o nível do mar até altitudes superiores a 3000m, desde a estepe subárida até a savana e a floresta tropical. Várias espécies vivem principalmente nas árvores, muitas vivem no solo, enquanto que uma é aquática e tem as patas traseiras transformadas em nadadeiras (o gambá d'água, Chironectes minimus).
Os seus parentes extintos eram ainda mais variados na sua morfologia e comportamento: havia um grupo de grandes carnívoros, com uma espécie parecida com os tigres de dentes de sabre, enquanto outro grupo aparentemente convergiu com os ratos-cangurus.
Vernaculamente, as espécies de grande porte do gênero Didelphis costumam ser chamados de gambás, os de porte médio (na comparação entre os animais da família Didelphidae) e pertencente a outros gêneros são chamadas de cuícas, e as de porte pequeno e que são facilmente confundidas com ratos (animais sem parentesco com os Didelphidae) são chamados de catitas [2].
No entanto é importante frisar que nos territórios lusófonos onde ocorrem tais animais existem variações regionais de vernáculos, por exemplo, em partes do Norte do Brasil os gambás são chamados de mucuras e em certas regiões do Brasil o termo catita não é usado para as espécies de pequeno porte e sim cuíca (ou seja a mesma designação vernácula para as espécies de porte médio).
São animais de pequeno a médio porte e, tal como os membros da ordem Paucituberculata, diferem dos seus parentes australianos por não apresentarem sindactilia, ou seja, não terem dedos unidos por pele, e por terem o hálux (o primeiro dedo das patas traseiras) parcialmente oponível aos outros dedos; ao contrário dos restantes dedos, que têm garras, este tem uma unha. Têm 5 dentes incisivos superiores e quatro inferiores, os caninos são grandes e os molares são trituberculados. A cauda é preênsil, geralmente longa e escamosa. O focinho é alongado, a caixa craniana é pequena e, muitas vezes, apresenta uma crista sagital proeminente.
Hershkovitz (1992) considerou, com base na morfologia molar, que Caluromysiops e Caluromys estariam em tribos completamente separadas. Estudos morfológicos (Sanchez-Lillagra e Wible, 1993) e moleculares (Jansa e Voss, 2001) indicaram que esses dois gêneros formam um grupo monofilético. O consenso atual é que Glironia, Caluromysiops e Caluromys, são intimamente relacionados e basais entre os Didelphidae (Cardillo et al., 2004). Voss e Jansa (2009) reclassificaram a família Didelphidae, separando em 4 subfamílias.
Didelfiídeos (nome científico: Didelphidae) é uma família à qual pertencem os gambás. É a única família da ordem Didelphimorphia, com mais de 60 espécies agrupadas em 15 géneros. Apesar das características comuns, este grupo radiou numa grande variedade de formas. Os didelfiídeos encontram-se na maior parte dos habitats desde o nível do mar até altitudes superiores a 3000m, desde a estepe subárida até a savana e a floresta tropical. Várias espécies vivem principalmente nas árvores, muitas vivem no solo, enquanto que uma é aquática e tem as patas traseiras transformadas em nadadeiras (o gambá d'água, Chironectes minimus).
Os seus parentes extintos eram ainda mais variados na sua morfologia e comportamento: havia um grupo de grandes carnívoros, com uma espécie parecida com os tigres de dentes de sabre, enquanto outro grupo aparentemente convergiu com os ratos-cangurus.
Vernaculamente, as espécies de grande porte do gênero Didelphis costumam ser chamados de gambás, os de porte médio (na comparação entre os animais da família Didelphidae) e pertencente a outros gêneros são chamadas de cuícas, e as de porte pequeno e que são facilmente confundidas com ratos (animais sem parentesco com os Didelphidae) são chamados de catitas .
No entanto é importante frisar que nos territórios lusófonos onde ocorrem tais animais existem variações regionais de vernáculos, por exemplo, em partes do Norte do Brasil os gambás são chamados de mucuras e em certas regiões do Brasil o termo catita não é usado para as espécies de pequeno porte e sim cuíca (ou seja a mesma designação vernácula para as espécies de porte médio).
São animais de pequeno a médio porte e, tal como os membros da ordem Paucituberculata, diferem dos seus parentes australianos por não apresentarem sindactilia, ou seja, não terem dedos unidos por pele, e por terem o hálux (o primeiro dedo das patas traseiras) parcialmente oponível aos outros dedos; ao contrário dos restantes dedos, que têm garras, este tem uma unha. Têm 5 dentes incisivos superiores e quatro inferiores, os caninos são grandes e os molares são trituberculados. A cauda é preênsil, geralmente longa e escamosa. O focinho é alongado, a caixa craniana é pequena e, muitas vezes, apresenta uma crista sagital proeminente.
Didelphimorphia este un ordin al marsupialelor, ce include oposumii. Acest ordin include cele mai vechi specii de marsupiale, care au apărut la sfârșitul cretacicului. Sunt răspândiți în special pe continentele nord- și sud-americane.
Greutatea corpului variază de la 0,3 kg la 5 kg. Lungimea corpului variază de la 30 cm la 90 cm. Blana are culoarea brun-închisă - neagră. Organismele, ce sunt incluse în această grupă, sunt omnivore și ierbivore.
|coauthors= (ajutor)
Didelphimorphia este un ordin al marsupialelor, ce include oposumii. Acest ordin include cele mai vechi specii de marsupiale, care au apărut la sfârșitul cretacicului. Sunt răspândiți în special pe continentele nord- și sud-americane.
Pungråttor (Didelphidae) är en djurfamilj tillhörande underklassen pungdjur, som numera uteslutande förekommer i Amerika, ofta i närheten av människor. Under tertiärtiden fanns de även i Europa. Familjen är den enda nu levande i ordningen Didelphimorphia.
Hithörande djur har en storlek som ligger mellan kattens och råttans samt utmärker sig genom en spetsig nos. Kroppslängden (huvud och bål) varierar mellan 8 och 50 centimeter och vikten ligger mellan 13 gram och 5 kilogram. De största individerna finns i släktet Didelphis. Svansen är ofta längre än övriga kroppen och används av flera arter som gripverktyg. Av svansen är de bakre 2/3 delar eller mer naken. Bara hos plymsvanspungråttan är svansen nästan helt täckt med päls.[1] Pälsen är oftast tät, ullig och kort. Pälsens färg varierar mellan de olika arterna. Öronen är vanligen stora, runda och nakna.[1] Fötterna har 5 tår och de bakre har motsättlig stortå utan klo.[2] Hos arter som klättrar i träd finns vanligen en motsättlig tumme.[3] Bakbenen är inte förlängda.
De utmärks också genom förekomsten av det största antalet framtänder (10 övre och 8 undre) hos nutidens däggdjur. Även hörntänderna är starkt utbildade. Tandformeln är I 5/4 C 1/1 P 3/3 M 4/4, alltså 50 tänder.[2]
Pungråttor har ett mycket bra utvecklat immunsystem och vissa individer är helt oemottagliga mot giftet av skallerormar eller vissa näsgropsormar.[4]
De flesta arterna förekommer i Syd- och Centralamerika. Arten nordamerikansk opossum ökade sitt utbredningsområde till stora delar av USA samt södra Kanada. De lever i olika habitat, bland annat regnskogar och gräsmarker. Vissa arter, särskild från släktet Didelphis, anpassade sig till människan. De har som kulturföljare ett större utbredningsområde än tidigare. I bergstrakter når de upp till 3000 meter över havet.[5]
Nästan alla är nattaktiva och lever mest ensamma. Ett undantag är släktet pungnäbbmöss (Monodelphis) där individerna kan vara aktiva under skymningen eller under dagen.[1] De flesta klättrar i träden och använder sin svans för att hänga under längre tid vid trädens grenar. Andra arter lever på marken och punguttern har anpassad sig till livet i vatten.
Individer i släktet Didelphis – ofta kallade opossum men ej att förväxla med släktet opossumråttor – har ett unikt sätt att försvara sig genom att spela döda: "playing opossum".
Hithörande arter är allätare, insektsätare eller rovdjur.[5] Födan består av djur- och växtämnen, till exempel sniglar, rötter och frukter.[1]
Antalet spenar varierar mellan 5 och 27. Pungens (marsupium) utbildning är mycket olika. Medan den hos några arter är fullständig utvecklad och djup, består den hos andra bara av två sidoveck eller saknas fullständigt. Dräktigheten varar i endast 12 till 14 dagar och är en av de kortaste av alla däggdjur.[6] Många ungar föds åt gången och ungarna utvecklar sig fort. Pungråttor kan bli upp till 10 år gamla, men de flesta arterna blir bara mellan ett och två år gamla.
Tidiga fossil som räknas till ordningen Didelphimorphia är kända från sen krita och familjen Didelphidae uppkom troligen under mellersta eocen. Mellan eocen och miocen fanns pungråttor även i Europa. Under miocen dog även det nordamerikanska beståndet ut men pungråttorna återvände vid bildandet av landbryggan vid Panamanäset.[3]
Underfamiljen Caluromyinae (utan Glironia venusta) och släktet Glironia godkänns ibland som familjer.[3]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, pungdjuren, 1904–1926.Pungråttor (Didelphidae) är en djurfamilj tillhörande underklassen pungdjur, som numera uteslutande förekommer i Amerika, ofta i närheten av människor. Under tertiärtiden fanns de även i Europa. Familjen är den enda nu levande i ordningen Didelphimorphia.
Keseli sıçangiller (Latince: Didelphidae) keselilerin Didelphimorphia takımına ait tek familya. Sadece Amerika'da bulunurlar, ve Avustralya kıtası dışında yaşayan en büyük keseli familyasıdır. Keseli sıçan adı yanında opossum da gayet yaygındır.
Keseli sıçanlar diş görünüşleri ile farelere veya sıçanlara benzer. 8 – 50 cm uzunluğa, 13 gram ila 5 kg ağırlığa kadar varırlar. Postları sık, kısa, yünümsü ve alacalı renklidir. Kuyrukları çoğunlukla kendilerinden daha uzun olur. Birçok tür kıvrak kuyruğunu tırmanırken tutunmak için kullanır. Bacakları kısa olur ve her ayaklarında beş parmakları vardır.
Keseli sıçanlara tüm Orta- ve Güney Amerika'da rastlanılır. Yaşam alanını daha kuzeye doğru, ABD'ye ve hatta Kanada'nın güneyine kadar genişletmeyi başarmış olan tek tür kuzey keseli sıçanıdır.
Tropik ormanlardan bozkırlara kadar varan, birbirinden farklı yaşam alanlarında raslanırlar. Bazı türler insanlara ayak uydurup, insanlardan faydalanmayı öğrenmiş ve böylece daha da yayılmayı başarmıştır.
Keseli sıçanlar genelde gece etkindir ve yalnız yaşarlar. Çoğu türler ağaçlarda, diğerleri yerde yaşar. Yüzen keseli türü hatta suda yaşamaya uygun bir vücut yapısına sahiptir.
Keseli sıçanlar etçil veya her şey yiyicidir. Küçük türler sadece böcekler ile, büyükleri ise böceklerin yanında küçük memeliler ve kuşlar ile de beslenebilirler. Bunların yanında leş, meyve, tohum ve yapraklar da yerler.
Keseli sıçangiller familyasında sadece az sayıda türlerin bir kesesi vardır. Kesesi olmayan türlerde, kesenin bulunması gereken yerde, altında 7 ila 27 adet memenin saklı olduğu bir deri örtüsü vardır. Keseli sıçanların gebelik süresi 12 - 14 gün civarında olarak çok kısadır, ve böylece bütün memelilerin arasında en kısa gebelik süresidir. Daima çok sayıda yavru dünyaya gelir. Yavruların gelişme süresi de gayet kısadır. Çoğu türlerin ömürleri 1 - 2 yıl civarındadır.
Keseli sıçangiller, Fare keseli sıçanıgiller ile birlikte Ameridelphia (Amerika keselileri) üst takımını oluşturmaktadır. Ameridelphia taksonu Chiloé keseli sıçanı haricinde bütün Amerika'da yaşayan keselileri içine almaktadır. Son zamanlarda birkaç yeni cinsler ortaya sürülmüştür (Cryptonanus, Chacodelphys und Tlacuatzin), ama bunlar henüz tüm zoologlar tarafından kabul edilmiş değildir. Hyladelphys kalinowskii adlı türün sınıflandırılması da hala tartışmalıdır.
Genel olarak kabul edilen sınıflandırma şöyledir:
Keseli sıçangiller (Latince: Didelphidae) keselilerin Didelphimorphia takımına ait tek familya. Sadece Amerika'da bulunurlar, ve Avustralya kıtası dışında yaşayan en büyük keseli familyasıdır. Keseli sıçan adı yanında opossum da gayet yaygındır.
Розміри опосумів невеликі: довжина голови й тіла 250–500 мм, хвоста 210–535 мм, вага: 200—5500 грам. Мордочка витягнута і загострена. Хвіст цілком або тільки на кінці голий, хапальний, іноді в підставі потовщений відкладеннями жиру. Тіло покрите коротким, густим хутром, забарвлення якого може бути від сірого і жовтувато-бурого до чорного. Будова зубної системи, кінцівок, сумки свідчить про примітивність опосумів. Кінцівки у них укорочені, п'ятипалі; великий палець задньої кінцівки протиставив решті пальців і позбавлений кігтя. Задні лапи зазвичай розвинені сильніше передніх. Зубна формула архаїчна: повний ряд різців (по 5 на верхній щелепі і по 4 — на нижній), добре розвинені ікла і гострі корінні зуби, всього 50 зубів.
Зубна формула I5 C1 P3 M4 I4 C1 P3 M4.
Поширені опосуми від південного сходу Канади (Онтаріо) через східні штати США та у Аргентині. Зустрічаються також на Малих Антильських островах.
Опосуми — мешканці лісів, степів і напівпустель; зустрічаються як на рівнинах, так і в горах до 4000 м над рівнем моря. Більшість веде наземний або деревний спосіб життя, водяний опосум — напівводний. Активні у сутінках і вночі. Всеїдні або комахоїдні. Поза сезоном спаровування ведуть одиночний спосіб життя. Вагітність триває 12—13 діб, у виводку до 18—25 дитинчат. Лактаційний період продовжується 70—100 днів. Деякі опосуми виношують дитинчат в сумці, але у більшості вона відсутня. Дитинчата, що підросли, подорожують разом з матір'ю, тримаючись за шерсть на її спині. Статева зрілість наступає в 6—8-місячному віці; тривалість життя 5—8 років. В цілому опосуми грають в Новому Світі ту ж роль, що на інших материках — представники комахоїдних.
Поранений або сильно наляканий опосум падає, прикидаючись мертвим (стан танатозу). При цьому у нього скляніють очі, з рота тече піна, а анальні залози випускають неприємний запах. Ця уявна смерть часто врятовує опосумові життя — переслідувач, обнюхавши нерухоме тіло, зазвичай іде. Якийсь час опісля, опосум «оживає» і тікає. Через подібну поведінку в Північній Америці набув розповсюдження вираз «Зіграти в опосума» (англ. Playing possum[en]).
Didelphidae là một họ động vật có vú trong bộ Didelphimorphia. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.[2]
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Phương tiện liên quan tới Didelphis virginiana tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Didelphidae là một họ động vật có vú trong bộ Didelphimorphia. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.
Опо́ссумовые (Didelphidae) — семейство млекопитающих инфракласса сумчатых. Оно включает самых древних и наименее специализированных сумчатых, которые появились в конце мелового периода и с тех пор почти не изменились. Все ныне живущие представители семейства опоссумов населяют Новый Свет, хотя ископаемые формы известны из третичных отложений Европы. Большинство сумчатых Южной Америки вымерли после возникновения естественного моста между Южной и Северной Америкой, по которому с севера на юг стали проникать новые виды. Только опоссумы смогли вынести конкуренцию и даже распространиться на север.
Ближайшими родичами американских опоссумов являются крысовидные опоссумы.
В 1553 году в книге «Хроника Перу» Сьеса де Леона даётся первое упоминание и описание опоссума:
«Так как ущелья уж очень непроходимые, в них водится много животных, и крупные львы, а также есть животные, похожие на маленькую лисицу, с длинным хвостом и короткими лапами, бурой окраски, да и голова, как у лисицы. Я видел однажды одну из них, и возле неё было семь детенышей, и так как она услышала шум, то открыла сумку, природой размещенную у неё на собственном брюшке, и она очень быстро собрала детенышей, убегая с большим проворством, так что я испугался за её существование — будучи такой маленькой, бежать с такой ношей — и таки убежать. Называют это животное чуча [Chucha].»[1]
Размеры опоссумов невелики: длина тела 7—50 см, хвоста 4—55 см. Морда вытянутая и заострённая. Хвост целиком или только на конце голый, хватательный, иногда в основании утолщён отложениями жира. Тело покрыто коротким, густым мехом, окрас которого варьируется от серого и желтовато-бурого до чёрного. Строение зубной системы, конечностей, сумки свидетельствует о примитивности опоссумов. Конечности у них укороченные, пятипалые; большой палец задней конечности противопоставлен остальным пальцам и лишён когтя. Задние лапы обычно развиты сильнее передних. Зубная формула архаичная: полный ряд резцов (по 5 на верхней челюсти и по 4 — на нижней), хорошо развитые клыки и остробугорчатые коренные зубы. У всех опоссумов по 50 зубов.
Благодаря наличию в крови антидота белковой природы, многие крупные опоссумовые обладают устойчивостью к яду симпатрических гремучих змей, что рассматривается как адаптация для питания этими видами змей. В то же время, устойчивость к яду оказывается не универсальной, некоторые виды гремучников Неотропики охотятся на опоссумовых[2].
Распространены опоссумы от юго-востока Канады (Онтарио) через восточные штаты США до 52° ю. ш. в Аргентине. Встречаются также на Малых Антильских островах.
Опоссумы — обитатели лесов, степей и полупустынь; встречаются как на равнинах, так и в горах до 4000 м над уровнем моря. Большинство ведёт наземный или древесный образ жизни, водяной опоссум — полуводный. Активны в сумерках и ночью. Всеядны или насекомоядны. Вне сезона спаривания ведут одиночный образ жизни. Беременность длится 12—13 суток, в помёте до 18—25 детёнышей. Лактационный период продолжается 70—100 дней. Некоторые опоссумы вынашивают детёнышей в сумке, которая открывается отверстием назад, но у большинства она отсутствует. Подросшие детёныши путешествуют вместе с матерью, держась за шерсть на её спине. Половозрелость наступает в 6—8-месячном возрасте; продолжительность жизни 5—8 лет. В целом опоссумы играют в Новом Свете ту же роль, что на других материках — представители отряда насекомоядных.
Раненый или сильно напуганный опоссум падает, притворяясь мёртвым. При этом у него стекленеют глаза, изо рта течёт пена, а анальные железы испускают секрет с неприятным запахом. Эта мнимая смерть часто спасает опоссуму жизнь — преследователь, обнюхав неподвижное тело, обычно уходит. Некоторое время спустя опоссум «оживает» и убегает.
Семейство опоссумовых (Didelphidae) делится на 2 подсемейства с 17 родами[3]:
Опо́ссумовые (Didelphidae) — семейство млекопитающих инфракласса сумчатых. Оно включает самых древних и наименее специализированных сумчатых, которые появились в конце мелового периода и с тех пор почти не изменились. Все ныне живущие представители семейства опоссумов населяют Новый Свет, хотя ископаемые формы известны из третичных отложений Европы. Большинство сумчатых Южной Америки вымерли после возникновения естественного моста между Южной и Северной Америкой, по которому с севера на юг стали проникать новые виды. Только опоссумы смогли вынести конкуренцию и даже распространиться на север.
Ближайшими родичами американских опоссумов являются крысовидные опоссумы.
負鼠科（学名：Didelphidae）是哺乳纲负鼠目的一科，是一类生活在美洲的有袋動物，現今共有67個物種，分佈幾乎遍及南美洲各地，其中有一種即北美負鼠進入了北美洲，在美國和加拿大分佈亦極其廣泛。[1]
负鼠目 Didelphimorphia
オーストラリアとその周辺の「ポッサム」とは異なります。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 亜綱 : 獣亜綱 Theria 下綱 : 後獣下綱 Metatheria 上目 : 有袋上目 Marsupialia 目 : オポッサム目 Didelphimorphia 科 : オポッサム科 Didelphidae 学名 Didelphidae Gray, 1821オポッサム (opossum) は、有袋類オポッサム目オポッサム科の総称である。1目1科。アメリカ大陸に分布する。オーストラリアでは、双前歯目のポッサムのことをオポッサムということがある。
オポッサムは、外見は少しネズミに似ているが、カンガルーやコアラなどと同様に腹に育児嚢（いくじのう）という袋をもつ有袋類であり、ネズミに似た外見をしていることから、フクロネズミとも呼ばれる。
オポッサムは12–14日程度という非常に短い妊娠期間を経て、胎児の状態で出産される。生まれた子は、ただちに這って育児嚢にたどり着き、嚢の内部にある乳首から乳を吸って過ごすようになる。しばらくは育児嚢で育てられるが、大きくなると育児嚢から出て、親の背中で過ごすことが多くなる。親が子を背負う姿から、コモリネズミの別名が使われることもある。
雑食性でシロミミオポッサムは鳥・カエルをも食べる。また、死んだふりをする動物として有名である。
有袋類はオーストラリアに生息するものがよく知られるが、オポッサムは北アメリカ大陸から南アメリカ大陸にかけて生息する。このオポッサム科の種数は70種以上と、有袋類のなかで最大である。
有袋類は有胎盤類より先に出現し、その後に現われた有胎盤類により生態系の位置を奪われた。しかしオーストラリア大陸と南アメリカ大陸は他の大陸から遠く隔絶していたため、ユーラシア大陸の有胎盤類はこの2大陸に侵入できず、この地域のみ有袋類の世界が残った。
オーストラリア大陸は隔絶状態が続いたために、現在でも有袋類は生態系の重要な地位にある。しかし、南アメリカ大陸は大陸移動の結果、北アメリカ大陸と陸橋で接続し、これを通って侵入した有胎盤類によって、有袋類中心の生態系は崩壊した。 しかし、オポッサム類だけは生き残り、逆に陸橋を通って北アメリカ大陸に進出している。
その理由は未解明だが、仮説の1つは、原始的な形態を持つために特定環境への適応をあまり発達させていなかったからではないかとする。つまり、様々な環境変化に対応することが可能だったのだ、という説である。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 オポッサム (opossum) は、有袋類オポッサム目オポッサム科の総称である。1目1科。アメリカ大陸に分布する。オーストラリアでは、双前歯目のポッサムのことをオポッサムということがある。
주머니쥐는 서반구에 사는 주머니쥐목(Didelphimorphia) 유대류의 총칭이다.[1][2][3] 이 동물들은 영어권에서, 통상적으로 "포섬"(possums)이라고 불리지만, 이 용어는 쿠스쿠스아목(Phalangeriformes)의 오스트레일리아 동물군을 가리키는 데에도 쓰인다. 버지니아주머니쥐는 원래 "오퍼섬"(opossum)이라 불리는 동물이다. 이 단어는 알곤킨족어 wapathemwa에서 유래하였다. 오퍼섬은 신생대 마이오세 초기에 남아메리카 유대류로부터 갈라진 것으로 보인다. 자매군은 새도둑주머니쥐목(Paucituberculata)이다. 천적은 퓨마, 재규어, 오셀롯이다.
다음은 주머니쥐과의 계통 분류이다.[6]
주머니쥐과 양털주머니쥐아과 주머니쥐아과 쇠주머니쥐족 주머니쥐족 살찐꼬리쇠주머니쥐족주머니쥐는 서반구에 사는 주머니쥐목(Didelphimorphia) 유대류의 총칭이다. 이 동물들은 영어권에서, 통상적으로 "포섬"(possums)이라고 불리지만, 이 용어는 쿠스쿠스아목(Phalangeriformes)의 오스트레일리아 동물군을 가리키는 데에도 쓰인다. 버지니아주머니쥐는 원래 "오퍼섬"(opossum)이라 불리는 동물이다. 이 단어는 알곤킨족어 wapathemwa에서 유래하였다. 오퍼섬은 신생대 마이오세 초기에 남아메리카 유대류로부터 갈라진 것으로 보인다. 자매군은 새도둑주머니쥐목(Paucituberculata)이다. 천적은 퓨마, 재규어, 오셀롯이다.
_(white_background).jpg){kind=small}
.png){kind=small}
_white_background.jpg)
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
