nomes no trilho de navegação
Calliphora vicina és una espècie de dípter braquícer de la família dels cal·lifòrids. És una mosca comuna als Països Catalans.
Té una mida més gran que Musca domestica, ja que fa de 10 a 12 mm de llargada. Destaca per tenir una lluïssor d'un color blau metàl·lic.
És un insecte necròfag que pon els ous damunt dels cadàvers després d'uns dos dies de la mort. Les larves s'anomenen saballons i neixen al cap d'un o dos dies, segons la temperatura, i produeixen un suc per tal de descompondre la carn de la qual es nodreixen. El coneixement de la biologia de la mosca vironera, junt amb altres proves permet determinar el moment de la mort d'una persona sent útil en entomologia forense. S'han fet diversos estudis biològics d'aquesta mosca entre ells els que estudien el sistema de visió i de moviments que són extremadament ràpids.
En altres projectes de Wikimedia:
Calliphora vicina és una espècie de dípter braquícer de la família dels cal·lifòrids. És una mosca comuna als Països Catalans.
Bzučivka obecná (Calliphora vicina) je druh hmyzu rodu bzučivka (Calliphora) z čeledi bzučivkovití.
Bzučivka obecná je namodralá a poměrně velká moucha. Dosahuje délky okolo jednoho centimetru. Na zadečku má tmavé skvrny. Hlava je černá a povrch kovově lesklý. Bzučivka obecná je, stejně jako všechny druhy bzučivek, charakteristická hlasitým bzučením.
Bzučivka obecná je velmi hojná. Vyskytuje se hlavně u lidských obydlí, a to především od března do listopadu.
Bzučivka obecná neklade vajíčka pouze na syrové, ale také na vařené maso.[zdroj?] V přírodě klade vajíčka do mrtvých živočichů. Je považována za škůdce a může přenášet široké spektrum původců infekčních nákaz. Také může škodit jako parazit a to kladením vajíček do ran nebo rozmokvalé kůže. Tato invaze se nazývá myiáze, což je širší termín pro invazi larev dvoukřídlého hmyzu do živého organizmu. Myiáze je rozlišována na myiózu kožní, rannou, oční, nosohltanovou, ušní, jiných lokalizací a nervového systému. Mouchy schopné tato onemocnění vyvolat jsou právě někteří zástupci čeledi bzučivkovitých, dále pak masařkovitých, střečkovitých (střečci žaludeční, podkožní i nosní) a Cuterebridae. [1]
Vývoj larev byl podrobně zkoumán z hlediska forenzní medicíny jako indikátor přibližné doby úmrtí v kriminálních případech, a to z toho důvodu, že kolonizace kadáveru vykazuje největší stálost/předpověditelnost. Při průměrné teplotě 27 °C dává pět generací do roka. Samička klade až 300 vajíček na čerstvou mrtvolu nebo do otevřených ran. Larvy procházejí třemi vývojovými stadii. První stadium končí kolem 24 hodin po nakladení. Druhé stadium trvá kolem 20 hodin a třetí stadium pak 48 hodin. Po ukončení vývoje se larvy rozlézají, aby si našly vhodné místo k zakuklení. Stadium kukly trvá kolem 11 dní. Životní cyklus bzučivky obecné trvá okolo 18 dní při teplotě 27 °C. Je známo, že klimatické faktory, například teplota, ovlivňuje kladení vajíček a vývoj larev. Při teplejším počasí je životní cyklus o něco rychlejší, při chladnějším je vývoj larev o něco pomalejší.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu bzučivka obecná ve Wikimedia Commons
Bzučivka obecná (Calliphora vicina) je druh hmyzu rodu bzučivka (Calliphora) z čeledi bzučivkovití.
Calliphora vicina ist eine Art der Schmeißfliegen und kosmopolitisch verbreitet. Sie ist eine von 5 heimischen Arten aus der Gattung Calliphora, die in Mitteleuropa zu den am häufigsten zu findenden Fliegen gehören, unter anderem deshalb, weil sie auch regelmäßig in Häuser eindringen. Relevant ist die Gattung auch in der Forensischen Entomologie zur Bestimmung von Leichenliegedauern.
Die Körperlänge beträgt etwa 6–13 mm. Das Abdomen ist stahlblau gefärbt, Thorax und Kopf sind mattschwarz bis mattblau gefärbt. Die Facettenaugen sind rötlich gefärbt. Der Körper weist eine Behaarung auf, besonders auffällig sind die Borsten auf dem Thorax und am hinteren Teil des Abdomens. Die Flügel sind transparent, entweder vollständig glasartig oder mit einem leicht bräunlichen Schimmer nahe dem Körper. Insgesamt ist der Habitus typisch „stubenfliegenartig“, die Art gehört zu den größeren heimischen Fliegen, die regelmäßig in und an Häusern zu finden sind. Die Maden der Art sind länglich und hell gefärbt, haben weder einen deutlich abgesetzten Kopf, noch Augen oder Beine.
Zur Unterscheidung der Unterfamilie Calliphorinae von anderen Unterfamilien der Schmeißfliegen sind folgende Merkmale entscheidend: Die Stammvene (der körpernahe Teil der Subcosta des Flügels, im englischen auch als stem-vein bezeichnet) ist oberseits unbehaart, der Thorax ist nicht metallisch glänzend und dunkel gefärbt, und die untere Calyptere ist oberseits behaart. Für die Unterscheidung der Gattung Calliphora von der Art Cynomya mortuorum sind die Borsten auf dem Mesothorax wichtig. Bei Calliphora finden sich drei Paare von Borsten auf dem Mesothorax, bei Cynomya mortuorum nur zwei.[2]
Die Bestimmung auf Artniveau kann schwierig sein. Von Calliphora subalpina unterscheidet sich Calliphora vicina dadurch, dass ihre Calypteren überwiegend schwarz sind, während sie bei C. subalpina überwiegend weiß-gelblich sind. Von Calliphora loewi und Calliphora vomitoria unterscheidet sich Calliphora vicina durch eine gelbe Basicosta, sowie eine stärkere Orangefärbung im unteren Gesichts- und Mundbereich. Bei C. loewi und C. vomitoria ist die Basicosta schwarz und die unteren Gesichtsanteile des Kopfes sind dunkel gefärbt.[2]
Die Art ist nahezu weltweit verbreitet und vor allem aus den gemäßigteren bis subtropischen Gebieten der Erde bekannt, wie Europa, Nordamerika, dem südlichen Teil Südamerikas, Südafrika oder Ozeanien. Doch auch in tropischen Gebieten und von zahlreichen Inseln ist ihr Vorkommen bekannt, wobei sie in besonders heißen Gebieten nicht überleben kann. Nach Norden hin lebt die Art bis in den Norden Skandinaviens, Kanada und den Süden von Alaska.[1]
Die Weibchen legen durchschnittlich 600 helle, längliche Eier an Fleisch ab. Dabei kann es sich um Kadaver handeln, wie tote Tiere, aber auch um Fleisch, das zum menschlichen Verzehr gedacht ist. Dadurch ist die Art sowohl in der Forensik relevant, wenn der Todeszeitpunkt von Leichen bestimmt werden soll, als auch im Bereich der Lebensmittelhygiene. Aus den Eiern schlüpfen die Maden, die sich vom verwesenden Fleisch ernähren. Nach wenigen Tagen verlassen sie ihre Futterquelle und verpuppen sich an geschützten Stellen in der Umgebung als Tönnchenpuppe. Bei Temperaturen zwischen 18 und 30 °C benötigen die Maden dabei etwa 7 bis 10 Tage bis zur Verpuppung. Bei Temperaturen über 30 °C kann es zu Kümmerformen kommen, die noch vor der Verpuppung sterben. Bei Temperaturen unterhalb von 16 °C suchen die Maden geschützte Orte auf und verfallen in einen stationären Zustand, bei dem sie sich nicht verpuppen. Bei kalten Bedingungen kann im Falle einer Eiablage im Spätherbst so der Winter überdauert werden, bevor sich die Maden im folgenden Frühling verpuppen.[3] Unter günstigen Temperaturbedingungen sprengt die fertige Fliege nach etwa einer Woche den Deckel des Tönnchens mit Hilfe einer aufpumpbaren Stirnblase ab. Adulte Fliegen sind kurzlebig.
Die Art ist sehr kältetolerant und fliegt in Deutschland auch noch bis in den Winter hinein.
Calliphora vicina ist eine Art der Schmeißfliegen und kosmopolitisch verbreitet. Sie ist eine von 5 heimischen Arten aus der Gattung Calliphora, die in Mitteleuropa zu den am häufigsten zu findenden Fliegen gehören, unter anderem deshalb, weil sie auch regelmäßig in Häuser eindringen. Relevant ist die Gattung auch in der Forensischen Entomologie zur Bestimmung von Leichenliegedauern.
Sṳ́-vû-yìn (屎烏蠅) he yit chúng chhùng-é.
Calliphora vicina is a member of the family Calliphoridae, which includes blow flies and bottle flies. These flies are important in the field of forensic entomology, being used to estimate the time of a person's death when a corpse is found and then examined. C. vicina is currently one of the most entomologically important fly species for this purpose because it arrives at and colonizes a body following death in consistent timeframes.
Calliphora vicina was described by the French entomologist Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy in 1830. Its specific epithet is derived from the Latin vicinus 'neighbouring'.[2]
Calliphora vicina is closely related to Calliphora vomitoria, another species important in forensics.
Calliphora vicina is known as a blue bottle fly because of the metallic blue-gray coloration of its thorax and abdomen. It is distinguished from the commonly known C. vomitoria by its bright orange cheeks. The blue bottle fly is approximately 10–11 mm in length. The sclerites at the base of the coxa are yellow or orange. By chaetotaxy, the study of bristle arrangement, Calliphorids are characterized by having black bristles on the meron and two to three bristles on the notopleuron.
The similarities between the different species of Calliphora can make identification of immature stages nearly impossible. From the first instar to the pupa stage C. vicina is identical to that of C. vomitoria.
Calliphora vicina goes through five generations in a year at a threshold temperature of 27˚ C (81˚ F). A female C. vicina can lay up to 300 eggs, on fresh carrion or on open wounds. The larvae go through three instar stages. The first instar hatches in approximately 24 hours after the eggs are laid. It goes through its second instar in 20 hours and its third instar in 48 hours. Under favorable conditions, the larvae feed for about three to four days. When the larvae complete their development, they disperse to find an adequate place to pupate. The C. vicina pupa stage last about 11 days. At 27˚ C, C. vicina’s life cycle lasts approximately 18 days.[3]
Climatic factors, such as temperature, are known to influence egg-laying and development of instar-larvae. In warmer weather, the life cycle can be shorter, and in cooler temperatures the life cycle takes a little longer. Knowing the duration between the three instars and pupa stage and post-feeding larval dispersal can be useful to determine the post mortem interval in a criminal case.[4]
Calliphora vicina are found throughout the U.S. in urban areas and are most abundant in early spring and fall where the temperatures are around 55-75˚F (13-24˚C).[5] The species predominates in Europe and the New World, but has found its way into other countries via harbors and airports. It was first recorded in South Africa in 1965 when a specimen was collected near Johannesburg, but specimen collections have been few and sporadic since then.[6] It also occurs as an exotic in Australia and New Zealand.[7]
One of the key characteristics of using blow flies in developing a post mortem interval estimate is the succession of insects that colonize the body. Based on the insects present at the time, a reasonable time frame for death may be established.[8] C. vicina has its own part in the succession of the corpse.
Calliphora vicina plays a major role in corpse colonization during the winter months, with less of a presence during the warmer months when temperature is less of a constraint. This fly has a lower threshold temperature for flight activity than other blow-flies, allowing for greater prevalence during colder periods. This period of activity must be considered when evaluating the presence or absence of this fly.[9]
When using the age of maggots to determine the PMI, the time before arrival is an important factor. The succession of C. vicina involves the arrival of adults two days after death. Therefore, two days must be added to the maximum age determined for flies found on the body.[10]
Calliphora vicina play an integral part in postmortem interval determination. Factors such as region, weather temperatures, time of day and conditions under which the body was found all contribute to determining a postmortem interval (PMI). To complete the calculation the entomologist must consider what is commonly known about C. vicina and integrate it with experimental data gathered from a crime scene. The entomologist must know how the blowfly behaves specifically in the area where the body was discovered. This involves recording environment temperatures at the crime scene as well as retrieving a history of the climate in the region. C. vicina in particular is adapted to cooler temperatures, appearing most commonly in winter and less often in the summer months.[11] This puts their flight activity threshold at above 55-60 °F (13-16 °C), a lower temperature than most other blow-flies.[8] Knowing the threshold temperature allows the entomologist to calculate accumulated degree days, which in turn helps determine PMI.
Some knowledge regarding C. vicina behavior is well known. Case studies have shown that it is not the first species in arrival, although it does appear one to two days before Phaenicia sericata.[9] Determining PMI is an intricate process because there is still much that we do not know about C. vicina behavior. For instance, it is a long-held belief that the species is not nocturnally active. However, it has recently been shown that C. vicina is indeed active at night under certain experimental conditions. [12] Conditions of complete darkness do delay oviposition compared to well-lit conditions.[13]
As Calliphora vicina continues to be researched, more information about the behavior will be gained to allow for a more complete picture of the lifecycle, thereby leading to better estimates of time of colonization. New knowledge, such as the activity of C. vicina at night, will provide forensic entomologists with a better tool for their PMI estimation development.[12]
Calliphora vicina is a member of the family Calliphoridae, which includes blow flies and bottle flies. These flies are important in the field of forensic entomology, being used to estimate the time of a person's death when a corpse is found and then examined. C. vicina is currently one of the most entomologically important fly species for this purpose because it arrives at and colonizes a body following death in consistent timeframes.
Calliphora vicina est un insecte de l'ordre des diptère et de la famille des Calliphoridae et du genre Calliphora. Elle est nommée en français Mouche bleue de la viande, nom qu'elle partage avec Calliphora vomitoria, une espèce proche tant en termes de morphologie que de comportement. Sa larve se nourrit de matière animale en décomposition. De par son cosmopolitisme et son activité tout au long de l'année, c'est l'une des espèces les plus utilisées dans le cadre de l'entomologie forensique pour dater les cadavres dans les enquêtes criminelles. Cette espèce fut décrite par l'entomologiste français Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy en 1830. Son épithète dérive du latin vicinus signifiant « voisinage »[2].
À l'instar de ses consœurs du genre Calliphora, C. vicina a un corps trapu bleu métallique. Son thorax est orné de bandes longitudinales bleu/gris métallique ; des taches de la même couleur mais plus sombres sont dessinées au niveau de l'abdomen. Ses antennes sont courtes, à 3 articles, munies d'une arista velue. Ses yeux sont rougeâtres et ses pièces buccales sont de type lécheur. La larve, quant à elle, est blanche et mesure de 8 à 10 mm. Apode et acéphale, elle possède 12 segments visibles entourés de très petites épines. L'avant est pointu et porte des crochets lui permettant de se déplacer[2],[3].
L'imago C. vicina se distingue de C. vomitoria par une barbe noire sur des joues (gêne) orange à rouges contre une barbe rousse sur des joues noires pour C. vomitoria. De plus, chez C. vicina de petites tâches orange parent les flancs du thorax (écailles situées à la base des ailes (basicota) et stigmates antérieurs) alors qu'elles sont noires chez C. vomitoria. C. vicina est plus petite que C. vomitoria (6-12 mm contre 8,5-14 mm). Les stades larvaires et pupaux sont très difficiles à distinguer[4].
C. vicina
C. vicina, mâle
Tête de C. vicina (poils noirs sur joues rousses)
Tête de C. vomitoria (poils roux sur joues noires)
Tête, vue de face
Les adultes consomment du nectar, des fruits en décomposition ou toutes autres matières sucrées. Après son accouplement, la femelle recherche activement des lieux de ponte et est fortement attirée par l'odeur cadavérique. Cette espèce est souvent une des premières arrivées sur un cadavre. Les femelles y pondent autour des yeux, dans les narines, autour et dans la bouche, au niveau des organes génitaux ainsi que dans les plaies, s'il y en a. Elles pondent environ 300 œufs jusqu'à épuisement de leurs ovaires et meurent quelque temps plus tard. Un sac en papier hermétique ou une couche de sable de 2cm suffisent à rendre la ponte impossible. Par contre, une étroite fissure dans la protection permet néanmoins une ponte. Tout type de cadavre est exploité : les mammifères (y compris les humains), les oiseaux, les poissons, les reptiles et les amphibiens. Seuls les insectes ne semblent pas les intéresser. J.-H. Fabre écrivait alors : « Loups et moutons sont au fond la même chose pour un estomac sans préjugé »[3].
Au bout de 48h, une fois sorties des œufs, les larves blanches se nourrissent de la chair en la liquéfiant grâce à la sécrétion de pepsine. Ainsi, elles prélèvent des gorgées fluidiques prédigérées, sans jamais découper ou arracher le moindre morceau de viande. Cette molécule est inactive sur l'épiderme ou la chitine. Au bout de 8 jours par temps chaud, leur développement terminé, elles abandonnent la carcasse pour migrer le plus souvent dans le sol à 2cm de profondeur maximum. Elles s'y transforment en pupes, puis émergent sous forme d'adultes après 14 jours de développement (toujours par temps chaud). Elles hivernent sous la forme d'œuf ou de pupe ou d'imago[3],[2].
Aile
Vue avant de la larve de C. vicina, montrant ses crochets
Vue latérale
Vue arrière montrant les spiracles
Calliphora vicina est très courante, cosmopolite et active toute l'année même dans des conditions particulièrement défavorables comme un névé à 1800m d'altitude en Suisse au mois de décembre[5]. Néanmoins, le printemps et l'été lui sont plus favorables. Son seuil inférieur de croissance est de 2 °C, ce qui est assez peu. La somme des températures pour un cycle complet est de 388 °C et de 191 °C de l'œuf à la pupe[2]. Une température annuelle de 27 °C et une hygrométrie de 50% lui permettent jusqu'à 5 générations par an, ce qui est relativement peu en comparaison à d'autres espèces. Par exemple, dans les mêmes conditions, Sarcophaga cooley peut avoir jusqu'à 29 générations annuelles[6]. Les conditions climatiques de l'archipel des Lofoten, en Norvège, permettent à C. vicina d'effectuer uniquement deux générations[7]. Les facteurs climatiques tels que la température ou l'hygrométrie influencent non seulement la ponte mais également le développement des œufs, et des larves. Connaître ces changements dans les cycles de développement est tout l'objet de l'entomologie forensique[2].
Elle est présente sur l'ensemble de l'Europe[8], du continent asiatique, de l'Amérique du Nord et de l'Amérique du Sud[9]. Elle est considérée comme exotique en Australie et Nouvelle-Zélande[10], et comme invasive sur les îles proches de l'Antarctique comme les îles Kerguelen[11]. Arrivée en Afrique du Sud par bateau et avion, elle fut déterminée pour la première fois en 1965 près de Johannesburg. Les spécimens collectés depuis cette date restent rares[12].
En compagnie d'autres espèces, C. vicina est très utilisée en entomologie forensique afin de déterminer la date de la mort d'un cadavre[2]. Les larves de C. vicina n'attaquant pas les tissus vivants sont utilisées en tant que larves cicatrisantes au sein de l'asticothérapie[13].
L'ensemble des espèces nécrophages permet un compostage efficace des matières animales mortes, en ce sens leur action est primordiale au bon fonctionnement de notre écosystème. Enfin, l'appétence de ces espèces pour l'odeur cadavérique joue un rôle essentiel dans la pollinisation de plantes comme les Arums ou la dispersion de spores de champignons tel que Phallus impudicus[14].
Calliphora vicina est aujourd'hui considérée comme un ravageur mineur des aliments frais, tels que le poisson ou la viande, les normes d’hygiène modernes ayant réduit les risques de dommages de cette espèce, mais elle peut devenir un ravageur majeur si les conditions favorisent la reproduction et permettent la ponte non désirée. La production traditionnelle de stockfish a lieu essentiellement dans l’archipel des Lofoten, au nord de la Norvège, où la morue de l'Atlantique est asséchée depuis plus de 1 000 ans. Cette production est la raison de la forte densité de population locale de C. vicina, ce qui cause chaque année des pertes de 1 à 2 millions d'euros. La plupart des poissons sont pêchés à partir du mois de mars et séchés en plein air jusqu'en juin. Les femelles C. vicina pondent leurs œufs sur la morue fraîche et humide, puis les larves se nourrissent et se développent à l’intérieur du poisson en cours de séchage. Pour réduire les pertes causées par C. vicina, le contrôle des mouches est nécessaire. Les femelles peuvent être attrapées avec des pièges à appâts, et les dégâts peuvent être réduits ainsi que le nombre de mouches présentes au début du printemps[7].
Calliphora vicina est un insecte de l'ordre des diptère et de la famille des Calliphoridae et du genre Calliphora. Elle est nommée en français Mouche bleue de la viande, nom qu'elle partage avec Calliphora vomitoria, une espèce proche tant en termes de morphologie que de comportement. Sa larve se nourrit de matière animale en décomposition. De par son cosmopolitisme et son activité tout au long de l'année, c'est l'une des espèces les plus utilisées dans le cadre de l'entomologie forensique pour dater les cadavres dans les enquêtes criminelles. Cette espèce fut décrite par l'entomologiste français Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy en 1830. Son épithète dérive du latin vicinus signifiant « voisinage ».
Calliphora vicina é unha mosca da carne da familia Calliphoridae de cor predominante azul cincenta. C. vicina é actualmente unha das especies de moscas máis importantes entomoloxicamente para os forenses debido á regularidade no seu tempo de chegada e colonización dos corpos unha vez producida a morte.
C. vicina foi descrita polo entomólogo francés Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy en 1830. O epíteto específico do seu nome deriva do latín vicinus, "veciño".[1]
C. vicina ten unha coloración azul griseira metálica no seu tórax e abdome. Distínguese de Calliphora vomitoria polas súas meixelas de cor laranxa brillante. C. vicina ten unha lonxitude de aproximadamente 10–11 mm. Os escleritos na base da coxa son amarelos ou laranxas. En canto á súa quetotaxia (o estudo da disposición das sedas), os califóridos caracterízanse por ter sedas negras sobre o meron (un esclerito) e dúas ou tres sedas no notopleuron.
As semellanzas entre as diferentes especies de Calliphora poden facer que a identificación segura dos individuos en estadios inmaduros sexa case imposible. Desde o primeiro ínstar ao estadio de pupa C. vicina é idéntica a C. vomitoria.
C. vicina produce cinco xeracións nun ano a unha temperatura limiar de 27˚ C. Unha femia de C. vicina pode poñer ata 300 ovos sobre cadáveres ou prea frescos ou en feridas abertas. As larvas pasan por tres estadios de ínstar. O primeiro ínstar eclosiona aproximadamente 24 horas despois de que se pon o ovo. Pasa a un segundo ínstar en 20 horas e ao seu terceiro ínstar en 48 horas. En condicións favorables, as larvas aliméntanse de carne durante tres ou catro días. Cando as larvas completan o seu desenvolvemento, dispérsanse para atopar un lugar axeitado para pupar. O estadio de pupa de C. vicina dura uns 11 días. A 27˚ C, o ciclo vital de C. vicina dura uns 18 días.[2]
Os factores climáticos, como a temperatura, inflúen na posta de ovos e no desenvolvemento dos ínstar larvarios. Con tempo máis cálido o ciclo de vida acúrtase algo, e con temperaturas máis frías o ciclo dura un pouco máis. Saber a duración do intervalo entre os tres ínstares e o estadio de pupa e a dispersión larvaria posterior á fase de alimentación pode ser útil para determinar o intervalo post mortem nun caso de investigación criminal.[3]
A especie predomina en Europa e as Américas, pero tamén se foi introducindo noutros continentes a través dos portos e aeroportos. Detectouse por primeira vez en Suráfrica en 1965 cando se recolleu un espécime preto de Johannesburg, pero as recollidas de máis espécimes foron esporádicas desde entón.[4] En Estados Unidos estudouse moito a súa distribución e é frecuente por todo o país nas áreas urbanas e máis abondosa a principios da primavera e outono cando as temperaturas están arredor de 13-24˚C.[5]
Unha das características clave para poder usar estas moscas para facer estimacións dos intervalos post mortem é saber a sucesión de insectos que colonizan o corpo. Baseándose nos insectos presentes nun momento, pode establecerse un marco temporal razoable para o momento da morte.[6]
C. vicina xoga un papel principal na colonización dos corpos durante os meses de inverno, pero é menor a súa presenza durante os meses máis cálidos cando a temperatura é unha limitación menor.[7] Isto fai que a súa actividade de voo estea por riba de 13-16 °C, unha temperatura máis baixa que a da maioría doutras moscas da carne.[6] Este período de actividade debe considerarse cando se avalía a presenza ou ausencia desta mosca.[8] Coñecer a temperatura limiar axuda aos entomólogos a calcular os graos día acumulados, o que á súa vez axuda a detereminar o intervalo post mortem.
Cando se usa a idade das careixas para determinar o intervalo post mortem, o tempo antes da chegada dos adultos ao corpo é un factor importante. A sucesión de C. vicina implica a chegada dos adultos dous días antes da morte. Por tanto, deben engadirse dous días á idade máxima que foi determinada polas moscas atopadas sobre o corpo.[9]
Factores como a rexión, temperaturas, momento do día e condicións que había cando se encontrou o corpo contribúen todas a determinar o intervalo post mortem. Para completar o cálculo o entomólogo debe considerar o que se sabe sobre C. vicina e integralo cos datos experimentais recollidos na escena do crime. Isto implica ter que rexistrar as temperaturas do contorno na escena do crime e considerar os datos da historia climática da rexión.
Os estudos de casos indican que non é a primeira especie en chegar. Aparece un ou dous días antes que Phaenicia sericata.[8] Porén, a determinación do intervalo post morten é un complicado proceso porque aínda hai moitas cousas que non se saben sobre o comportamento de C. vicina. Por exemplo, críase desde hai moito que non era unha especie con actividade nocturna, pero recentemente, viuse que si é activa pola noite en certas condicións experimentais.[10]
Calliphora vicina é unha mosca da carne da familia Calliphoridae de cor predominante azul cincenta. C. vicina é actualmente unha das especies de moscas máis importantes entomoloxicamente para os forenses debido á regularidade no seu tempo de chegada e colonización dos corpos unha vez producida a morte.
C. vicina foi descrita polo entomólogo francés Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy en 1830. O epíteto específico do seu nome deriva do latín vicinus, "veciño".
Calliphora vicina merupakan ahli dalam keluarga Calliphoridae, termasuk langau biru dan pikat biru. Lalat ini sangat berguna dalam bidang entomologi forensik, digunakan untuk menganggarkan masa kematian seseorang apabila terdapat mayat dan kemudian diperiksa. C. vicina kini merupakan salah satu daripada spesies lalat yang paling entomologi untuk tujuan ini kerana ia tiba dan mengharungi mayat dalam jangka masa yang konsisten.
C. vicina telah digambarkan oleh ahli entomologi Perancis Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy pada tahun 1830. Nama julukan spesifiknya berasal dari bahasa Latin vicinus bermaksud 'kejiranan'.[1]
C. vicina berkait rapat dengan Calliphora vomitoria, spesis lain yang penting dalam forensik.
C. vicina dikenali sebagai langau biru kerana warna biru-kelabu seakan logam dari toraks dan abdomennya. Ia dibezakan dari yang biasa dikenali C. vomitoria dengan pipi orennya yang cerah. Panjang langau biru adalah kira-kira 10–11 mm. Sklerit pada pangkal koksa adalah kuning atau oren. Mengikut kaetotaksi, Kajian mengenai susunan bulu, Calliphorid dicirikan dengan mempunyai bulu hitam pada sklerit dan dua hingga tiga bulu pada notopleuron.
Persamaan antara spesies berbeza Calliphora boleh membuat pengenalan tahap tidak matang hampir mustahil. Dari instar pertama ke peringkat pupa C. vicina sangat serupa dengan C. vomitoria.
Semasa C. vicina masih lagi dikaji, maklumat lanjut mengenai tingkah laku akan diperoleh untuk membolehkan gambaran yang lebih lengkap mengenai kitaran hidup, dengan itu membawa kepada anggaran masa mengurumi yang lebih baik. Pengetahuan baru seperti aktiviti C. vicina pada waktu malam akan menyediakan ahli entomologi forensik dengan alat yang lebih baik untuk pembangunan anggaran PMI mereka.[2]
Calliphora vicina merupakan ahli dalam keluarga Calliphoridae, termasuk langau biru dan pikat biru. Lalat ini sangat berguna dalam bidang entomologi forensik, digunakan untuk menganggarkan masa kematian seseorang apabila terdapat mayat dan kemudian diperiksa. C. vicina kini merupakan salah satu daripada spesies lalat yang paling entomologi untuk tujuan ini kerana ia tiba dan mengharungi mayat dalam jangka masa yang konsisten.
De roodwangbromvlieg (Calliphora vicina) is een vliegensoort uit de familie Calliphoridae en wordt gezien als belangrijk voor de forensische entomologie.
De roodwangbromvlieg werd in 1830 beschreven door de Franse entomoloog Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy. Zijn specifieke epitheton is afgeleid van het Latijnse vicinus 'grenzend'.[1]
De roodwangbromvlieg lijkt sterk op de blauwe vleesvlieg (Calliphora vomitoria) vanwege de metallisch blauwgrijze kleuring van zijn borststuk en buik. De soort wordt onderscheiden van de algemeen bekende blauwe vleesvlieg door zijn helder oranje wangen. De soort is ongeveer 10 tot 11 millimeter lang. De sklerieten aan de basis van de coxa (rond het heupgewricht) zijn geel of oranje. In de chaetotaxie, de studie van de verdeling van de stoppels, worden Calliphoriden gekarakteriseerd door het hebben van zwarte stoppels op de meron en twee tot drie stoppels op het notopleuron.
De gelijkenissen tussen de verschillende soorten Calliphora maken de identificatie van onvolwassen stadia bijna onmogelijk. Van het eerste instar tot het stadium van de verpopping is C. vicina identiek aan C. vomitoria.
De roodwangbromvlieg doorloopt vijf generaties in een jaar bij een grenstemperatuur van 27 °C. Het vrouwtje van een roodwangbromvlieg kan tot 300 eieren leggen; op vers aas op op open wonden. De larven doorlopen drie instarstadia. Het eerste instar start ongeveer 24 uur nadat de eieren zijn gelegd. 20 uur later volgt het tweede instar en 48 uur later de derde. Onder gunstige omstandigheden worden de larven gedurende drie tot vier dagen gevoed. Wanneer de larven volgroeid zijn, verspreiden ze zich om een goede plek te vinden om zich te verpoppen. Het stadium van de pop van de roodwamgbromvlieg duurt 11 dagen. Bij 27 °C duurt de levenscyclus van een roodwangbromvlieg ongeveer 18 dagen.[2]
Klimatologische factoren zoals temperatuur kunnen het leggen van eieren en de ontwikkeling van instar-larven beïnvloedden. In warmer weer kan de levenscyclus zich iets verkorten en bij koelere temperaturen duurt deze iets langer. Als de tijdsduur tussen de drie instar en het verpoppingsstadium en het tijdstip van de verspreiding bekend is, kan dit worden gebruikt om het postmortem-interval (PMI) te berekenen in een misdaadzaak.[3]
De roodwangbromvlieg kunnen worden gevonden in de Verenigde Staten in stedelijke gebieden en zijn het meest talrijk in de vroege lente en de herfst, als de temperaturen tussen de 13 en 24 °C liggen.[4] De soort overheerst in Europa en Amerika, maar heeft ook haar weg gevonden naar andere gebieden via havens en vliegvelden. In 1965 werd het eerste exemplaar aangetroffen in Zuid-Afrika bij de stad Johannesburg, maar sindsdien zijn er nog niet veel meer gevonden.[5]
Een van de belangrijkste karakteristieken van de vleesvlieg die worden gebruikt bij het ontwikkelen van een PMI is de opvolging van insecten die het lichaam koloniseren. Gebaseerd op de insecten die aanwezig zijn op een bepaald moment, kan een redelijke tijdschema worden vastgesteld van de intreding van de dood.[6] De roodwangbromvlieg vormt haar eigen onderdeel in de ontbinding van het lichaam.
De roodwangbromvlieg speelt een grote rol in het koloniseren van het lichaam tijdens de wintermaanden en minder tijdens de warmere maanden, wanneer de temperatuur minder een beperking vormt. De soort heeft een lagere drempelwaarde qua temperatuur voor nachtvluchten dan enige andere vleesvlieg en is ook talrijker dan andere vleesvliegen in koudere perioden. Deze periode van activiteit moet in het oog gehouden worden wanneer de aanwezigheid of afwezigheid van deze vlieg wordt bekeken.[7]
Wanner de leeftijd van maden wordt gebruikt om het PMI te bepalen, is de tijd voor aankomst een belangrijke factor. De opvolging van de roodwangbromvlieg betekent het bereiken van het volwassenheidsstadium twee dagen na de dood. Om die reden moet twee dagen worden opgeteld bij de maximumleeftijd die wordt bepaald voor vliegen die worden gevonden op het lichaam.[8]
De roodwangbromvlieg vormt een integraal onderdeel bij de bepaling van het postmortem-interval. Factoren zoals gebied, weer en temperatuur, de tijd van de dag en de omstandigheden waaronder het lichaam werd gevonden dragen allemaal bij aan het bepalen van een PMI. Om de berekening te voltooien moeten entomologen bekijken wat er algemeen bekend is over de roodwangbromvlieg en dit integreren met experimentele gegevens die zijn verzameld op de plek van het misdrijf. De entomoloog moet weten hoe de vleesvlieg zich precies gedraagt in het gebied waar het lichaam werd aangetroffen. Dit betekent dat omgevingstemperaturen moeten worden gemeten op de plaats van misdrijf en het achterhalen van een geschiedenis van het klimaat in het gebied. Met name de roodwangbromvlieg is aangepast aan koelere temperaturen en komt vaker in de winter dan in de zomer voor.[9] Dit plaatst de drempel van hun vliegactiviteiten boven de 13 tot 16 °C, een lagere temperatuur dan de meeste andere vleesvliegen.[6] Het bekend zijn van de drempeltemperatuur maakt het voor de entomoloog mogelijk om geaccumuleerde graaddagen te berekenen, wat helpt bij het bepalen van een PMI.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Calliphora vicina op Wikimedia Commons. De roodwangbromvlieg (Calliphora vicina) is een vliegensoort uit de familie Calliphoridae en wordt gezien als belangrijk voor de forensische entomologie.
Plujka pospolita (Calliphora vicina), nazywana też muchą niebieską – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych, nekrofag.
Gatunek ten jest ważny w dziedzinie medycyny sądowej, podczas dochodzenia w sprawach morderstw, mucha ta jest obecnie jednym z najważniejszych dowodów entomologicznych, ze względu na możliwość ustalenia dokładnego czasu zgonu, na podstawie wielkości larw i kolonizacji ciała po śmierci.
Calliphora vicina została opisana przez francuskiego entomologa Jeana Baptiste Robineau-Desvoidy'ego w 1830 roku[1].
Calliphora vicina znana jest jako mucha niebieska ze względu na metaliczno-niebiesko-szare zabarwienie jej tułowia i odwłoku. Jest to podstawowy element, po którym łatwo można odróżnić ten gatunek od powszechnie znanej muchy plujki (Calliphora vomitoria), która posiada czerwonobrunatne oczy. Mucha niebieska w locie ma około 10-11 mm długości.
Różnice pomiędzy gatunkami Calliphora można znaleźć tylko na osobnikach dojrzałych, identyfikacja na etapach larwalnych jest prawie niemożliwa.
Calliphora vicina przechodzi pięć pokoleń w roku, rozmnaża się przy temperaturze 27˚C (81˚F). Samica może znieść do 300 jaj, na świeżej padlinie lub na otwarte, ropiejące rany. Larwy muchy przechodzą przez trzy stadia larwalne. Pierwsze po około 24 godzinach od złożenia jaj. Następne stadium rozpoczyna się po następnych 20 godzinach, a trzecie w ciągu kolejnych 48 godzin. Przy wystąpieniu korzystnych warunków, larwy żerują ("tuczą się") około trzech do czterech dni. Kiedy osiągną odpowiednią wielkość, następuje ich rozproszenie, w celu znalezienia odpowiedniego miejsce do przepoczwarzenia. Dojrzała mucha żyje około 11 dni, jeżeli temperatura jest odpowiednia (utrzymuje się na poziomie ok. 27˚C) cykl życia powtarza się od początku. Łączny cykl życia (od złożenia jaj do śmierci dorosłego osobnika trwa ok. 18 dni)[2].
Czynniki klimatyczne, takie jak temperatura, bezpośrednio wpływają na rozwój jaj oraz szybkość przechodzenia kolejnych stadiów larwalnych muchy. W cieplejszym klimacie czas życia może być nieco krótszy, odpowiednio w chłodniejszych miejscach może się wydłużyć. Znając czas między trzema stadiami larwalnymi muchy oraz badając ich rozproszenie przed przepoczwarzeniem, można dość dokładnie określić czas zgonu np. ofiary zabójstwa. Badanie to jest uznawanym dowodem w postępowaniu karnym[3].
Plujka pospolita występuje w obszarach miejskich na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Najwięcej much jest wczesną wiosną, kiedy kończą się przymrozki a temperatura stabilizuje się na ok. 13-24 ˚C[4]. Gatunek ten dominuje w Europie i Nowym Świecie. Rozprzestrzenił się także w innych krajach za pośrednictwem portów i lotnisk. Po raz pierwszy zarejestrowano muchę Calliphora vicina w Republice Południowej Afryki w 1965 roku, osobniki tego gatunku zostały zebrane w okolicy Johannesburga, jednak mucha nie skolonizowała tamtego regionu ze względu na tamtejszy niesprzyjający klimat (zbyt wysoka temperatura)[5].
Podczas badań dotyczących ustalenia daty śmierci ofiary przestępstwa możliwe jest oszacowanie ekspansji tego owada w skolonizowanym ciele. Specjaliści z zakresu medycyny sądowej w chwili obecnej są w stanie z dość dużą dokładnością określić czas śmierci ofiary (w ograniczonym czasie, tj. kilka dni od zgonu)[6]. Calliphora vicina odgrywa szczególnie ważną rolę jako dowód w miesiącach zimowych (w mniejszym stopniu latem).
Wiek larw określa się w celu ustalenia czasu zgonu, czas przylotu dorosłej samicy jest istotnym czynnikiem, ponieważ owad przybywa złożyć jaja najczęściej 2-3 godziny po śmierci[7]. W związku z tym 2-3 godziny powinny zostać dodane do górnego, ustalonego wieku larwy muchy znalezionej na ciele[8].
Plujka pospolita (Calliphora vicina), nazywana też muchą niebieską – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych, nekrofag.
Gatunek ten jest ważny w dziedzinie medycyny sądowej, podczas dochodzenia w sprawach morderstw, mucha ta jest obecnie jednym z najważniejszych dowodów entomologicznych, ze względu na możliwość ustalenia dokładnego czasu zgonu, na podstawie wielkości larw i kolonizacji ciała po śmierci.
Calliphora vicina[1] este o specie de muște din genul Calliphora, familia Calliphoridae, descrisă de entomologul francez André Robineau-Desvoidy în anul 1830.[1][2] Conform Catalogue of Life specia Calliphora vicina nu are subspecii cunoscute.[1] Altădată foarte abundente și uneori denumite muște de casă, Califoridele s-au împuținat drastic, ca urmare a folosirii masive a produselor insecticide.
.jpg)
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
Pupa și imago
O Califoră prinsă de o Tegenarie
Acest articol referitor la insecte din ordinul Diptera este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. Calliphora vicina este o specie de muște din genul Calliphora, familia Calliphoridae, descrisă de entomologul francez André Robineau-Desvoidy în anul 1830. Conform Catalogue of Life specia Calliphora vicina nu are subspecii cunoscute. Altădată foarte abundente și uneori denumite muște de casă, Califoridele s-au împuținat drastic, ca urmare a folosirii masive a produselor insecticide.
Rdečeglava brenčačka (znanstveno ime Calliphora vicina) je vrsta brenčačk in ena najpomembnejših vrst žuželk v forenzični entomologiji.
Oprsje in zadej rdečeglave brenčačke sta sivomodre kovinske barve. Od mesne muhe (C. vomitoria) se sprva ne loči, odrasli primerki pa se od njih ločijo po živo rdečih ali oranžnih licih. V dolžino doseže med 10 in 11 mm.
Vrsto je prvi opisal francoski entomolog Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy leta 1830. Znanstveno ime vicinus izhaja iz latinščine in pomeni 'sosednji'.[1]
Rdečeglava brenčačka ima do pet generacij na leto, razmnoževati pa se začne pri temperaturi ozračja 27˚ C. Samica odloži do 300 jajčec na svežo mrhovino ali na odprto rano. Ličinke imajo tri razvojne stopnje. Prva stopnja se izleže približno po 24 urah od zaleganja. Druga stopnja razvoja se začne 20 ur kasneje, po 48 urah pa se začne tretja stopnja. V dobrih pogojih se ličinke hranijo od 3 do 4 dni, nato pa zapustijo truplo in si poiščejo kraj, kjer se zabubijo. V idealnih pogojih se iz bube razvije odrasla muha v 11 dneh, pri temperaturi 27˚ C pa traja ta faza okoli 18 dni.[2]
Na dolžino razvojnih faz vplivajo klimatski pogoji kot je temperatura. Pri višjih temperaturah se življenjski cikel skrajša, v hladnejših pogojih pa podaljša. Z upoštevanjem temperature okolja in razvojne faze ličink so le-te pomemben del forenzičnih preiskav kriminalistov pri ugotavljanju časa smrti žrtve.[3]
Rdečeglava brenčačka je pogosta vrsta v Evropi in Severni Ameriki. Najpogosteje se pojavlja spomladi, ko se temperature gibljejo med 13 in 24 ˚C).[4] V Južni Afriki so muho prvič opazili leta 1965, ko so našli prvi primerek v bližini Johannesburga. Kasneje so vrsto našli še večkrat, vendar v Južni Afriki ni splošno razširjena.[5] Občasno se posamezni primerki najdejo tudi v Avstraliji in na Novi Zelandiji.[6]
Rdečeglava brenčačka (znanstveno ime Calliphora vicina) je vrsta brenčačk in ena najpomembnejših vrst žuželk v forenzični entomologiji.
Красноголовая синяя падальница[1], или синяя мясная муха [2][3][4], или красноголовая синяя муха или красноголовая муха[5] (лат. Calliphora vicina) — вид падальных мух (Calliphoridae), которые играют важную роль в судебно-медицинской экспертизе. Благодаря своему частому присутствию на трупах, C. vicina — один из наиболее важных видов-индикаторов в судебной энтомологии. Относится к синантропным видам. Модельный организм[2]. Личинки используются для заживления гнойных ран[6].
Встречаются повсеместно. Историческая область распространения — умеренные зоны Северного полушария Старого и Нового Света, но в последнее время C. vicina распространилась шире, благодаря интенсификации морского и воздушного сообщения. Так, в 1965 году C. vicina была впервые обнаружена в Южной Африке, хотя так и не стала там массовым видом[7]. В 1976 году обнаружена в субантарктике на островах Кергелен[8].
Мухи среднего и крупного размера. Длина тела около 1 см (от 5 до 14 мм). Брюшко темно-синее покрыто светлыми волосками. Грудная чешуйка тёмная и покрыта тёмными волосками. Передние дыхальца груди желтоватые. Ноги чёрные. Проплевра волосистая. Флагелломер усика более чем в два раз длиннее педицеля. Лицевой киль отсутствует. Костальная крыловая жилка С снизу покрыта волосками, крыловая чешуйка базикоста жёлтая или светло-коричневая[6]. От близкого вида, черноголовой синей мухи (C. vomitoria), имаго C. vicina отличается двухцветными щеками, передняя часть их красноватая, задняя — чёрная[9]. Преимагинальные стадии практически неотличимы от других видов рода Calliphora, развиваются в трупах и фекалиях[4].
В иммунной системе личинок C. vicina обнаружены три группы фармакологически активных веществ, перспективные как источник лекарственных веществ для борьбы с раковыми и инфекционными заболеваниями. Это семейства пептидов аллофероны (применяются для лечения герпесвирусных инфекций и вирусного гепатита B), аллостатины (которые используются для повышения сопротивляемости кожи и слизистых оболочек вирусным инфекциям и перспективны в лечении раковых опухолей) и антимикробные пептиды (средства для лечения и профилактики инфекций). Антимикробную активность у C. vicina проявляют такие пептиды как дефензины, цекропины, диптерицины и пролин-богатые пептиды[3]. Плазматоциты (гистиолизоциты) личинок мясной мухи C. vicina составляют основную часть гемоцитов в конце развития преимагинальной стадии и в период диапаузы личинок[10][11]. Цитотоксическая активность плазматоцитов С. vicina аналогична активности клеток, известных как естественные киллеры (natural killer cells) у представителей класса млекопитающих[12][13]. Плазматоциты личинок С. vicina также как и естественные киллеры млекопитающих могут распознавать опухолевые клетки-мишени (например, клетки лейкемии человека К562[en]) как «чужое», после чего составляют с ними временный конъюгат и вызывают процесс апоптоза, который приводит к гибели атакованной мишени[14].
Calliphora vicina вид сверху.
Имаго и пупарий Calliphora vicina.
Голова Calliphora vicina.
За год C. vicina при температуре 27˚ C даёт до пяти поколений. Самка C. vicina может отложить до 300 яиц. Мухи откладывают яйца на свежие трупы или на открытые раны. Личинки развиваются в трупах млекопитающих, мясных отходах, неглубоких (до 1 м) скотомогильниках. Личинка имеет три возраста. Личинки первого возраста вылупляются из яиц приблизительно через 24 часа после откладки. Линяют на второй возраст через 20 часов, и ещё через 48 часов — на третий. В благоприятных условиях питание личинок продолжается от трёх до четырёх дней. Когда личинки завершают развитие, они расползаются в поисках места для окукливания. Стадия куколки длится у C. vicina около 11 дней. При 27˚ C жизненный цикл C. vicina занимает приблизительно 18 дней[15]. Климатические факторы, такие как температура, влияют на яйценоскость и развитие молодых личинок. В более тёплую погоду жизненный цикл может продолжаться несколько меньше, а при более холодных температурах жизненный цикл занимает немного больше времени. Знание продолжительности времени между тремя возрастами личинок и стадией куколки и последующим личиночным размножением позволяет установить время смерти в судебной энтомологии и уголовном деле[16].
C. vicina — полупоселковые экзофилы. Взрослые мухи встречаются в садах и на рынках. C. vicina — некрофаги, питаются также фекалиями человека на земле. Многочисленны весной и осенью. Активны в утренние и вечерние часы. Принимают участие в распространении кишечных инфекций. Личинки могут вызывать тканевые и даже кишечные миазы[17] В медицине для заживления гнойных ран используются некробионтные личинки C. vicina[6].
В криминалистике и судебной энтомологии при использовании личинок мух для определения возможного времени смерти, важным показателем служит время заселения. Имаго C. vicina обычно заселяют труп через два дня после смерти. Следовательно, при определении возможного времени смерти, к максимальному возрасту личинок, обнаруженных на теле, следует добавить два дня[18].
При определении времени, прошедшего с момента смерти, необходимо принимать во внимание регион, в котором обнаружено тело, температуру в предшествующий обнаружению тела период, время суток и условия, в которых тело находилось. Эксперт-энтомолог должен знать, каковы особенности образа жизни падальных мух в районе обнаружения тела, кроме того, требуются записи температуры окружающей среды на месте преступления, а также история погодных условий за период, предшествовавший обнаружению трупа. C. vicina адаптирована к невысоким температурам. В «тёплой» части ареала (например, в Южной Америке) она нередко более обычна в зимнее время, нежели летом[19]. Пороговая температура лётной активности составляет порядка 13-16 °C, что ниже, чем у большинства падальных мух[20]. Знание пороговой температуры развития позволяет эксперту-энтомологу рассчитать время, прошедшее с момента наступления смерти, определив время, в течение которого температура превышала пороговую. Некоторые особенности образа жизни C. vicina хорошо известны. C. vicina — не первый вид, появляющийся на трупах, но она обычно появляется за день-два до Phaenicia sericata[21]. Вместе с тем, не следует считать, что важные для криминалистической экспертизы особенности поведения C. vicina исследованы исчерпывающим образом. Например, долгое время считалось, что для имаго этого вида не характерна ночная активность, однако недавно было показано, что C. vicina активна в ночное время в определённых экспериментальных условиях[22].
Красноголовая синяя падальница (Calliphora vicina Robineau-Desvoidy, 1830) была впервые описана в 1830 году французским врачом и энтомологом Жаном-Батистом Робино-Девуади (1799—1857) по материалам из Филадельфии (США) из коллекции генерала и графа Пьера Дежана. Причём, сделано это было одновременно с описанием сходных таксонов Calliphora monspeliaca Robineau-Desvoidy, 1830, Calliphora musca Robineau-Desvoidy, 1830, Calliphora nana Robineau-Desvoidy, 1830 и Calliphora spitzbergensis Robineau-Desvoidy, 1830, позднее сведённых в синонимы[23][24][25].
|coauthors= (справка) Красноголовая синяя падальница, или синяя мясная муха , или красноголовая синяя муха или красноголовая муха (лат. Calliphora vicina) — вид падальных мух (Calliphoridae), которые играют важную роль в судебно-медицинской экспертизе. Благодаря своему частому присутствию на трупах, C. vicina — один из наиболее важных видов-индикаторов в судебной энтомологии. Относится к синантропным видам. Модельный организм. Личинки используются для заживления гнойных ран.
紅頭麗蠅（學名： Calliphora vicina）是一種麗蠅。由於牠們會在特定的時間到達及在屍體上拓殖，故在法醫昆蟲學中尤為重要。
紅頭麗蠅是由法國昆蟲學家Jean-Baptiste Robineau-Desvoidy於1830年所描述。其種小名的拉丁文意思是「鄰近的」。[1]
紅頭麗蠅的胸部及腹部呈金屬灰藍色。牠們與反吐麗蠅不同的是其擁有鮮橙色的面頰。紅頭麗蠅長約10-11毫米。髖底的骨片呈黃色式或橙色。
由一齡幼蟲至蛹的過程，紅頭麗蠅都與反吐麗蠅完全一樣。
紅頭麗蠅一年內會經過5個發育階段。雌蠅會在屍體或傷口中產卵，每次會產達300顆卵。幼蟲共有三齡的階段。一齡幼蟲約於產卵後24小時出生。在20小時後會成長為二齡幼蟲，而在48小時後更會進入三齡幼蟲階段。在有利的條件下，幼蟲會覓食3-4日。當幼蟲完成發育階段後，牠們會分散到有足夠空間的地方成蛹。成蛹時間約為11日。在27℃下，紅頭麗蠅的生命週期約為18日。[2]
氣候因素，如溫度等，都會影響產卵及幼蟲的發育。在較為溫暖的地區，紅頭麗蠅的生命週期較短；而在寒冷地區，生命週期則略長。三齡幼蟲至成蛹或至幼蟲分散的時間可以幫助確定死亡時間。[3]
紅頭麗蠅遍佈美國的城市，在初春及初冬，氣溫介乎13-24℃最為普遍。[4]牠們在歐洲及新世界亦廣泛分佈，可以經海港及機場到達不同的國家。在南非，最早於1965年發現牠們的標本。[5]
根據紅頭麗蠅出現在屍體的時間，可以幫助推斷合理的死亡時間。[6]在冬季，紅頭麗蠅較多會出現在屍體上。牠們飛行及活動的起點溫度較其他蒼蠅為低，約於13-16℃[6]，故在寒冷的季節出現率較高。[7]
紅頭麗蠅成蟲會在死亡後兩天到達屍體，故死亡時間是蛆的年齡加上兩天的時間。[8]
研究指紅頭麗蠅並非第一種到達屍體的昆蟲，但會較絲光綠蠅早一或兩天到達。[7]以往認為紅頭麗蠅並非夜間活動的，研究卻發現牠們在一些實驗環境下仍會在夜間活動，但卻需進一步的研究來確定其夜間活動的情況。[9]
|date=中的日期值 (帮助) |date=中的日期值 (帮助) |date=中的日期值 (帮助) 