dcsimg
Imagem de Lactarius vellereus (Fr.) Fr. 1838
Life » » Fungi » » Basidiomycota » » Russulaceae »

Lactarius vellereus (Fr.) Fr. 1838

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Fungus / saprobe
effuse colony of Amblyosporium anamorph of Amblyosporium spongiosum is saprobic on old fruitbody of Lactarius vellereus

Fungus / parasite
fruitbody of Asterophora lycoperdoides parasitises moribund fruitbody of Lactarius vellereus
Remarks: season: summer-autumn

In Great Britain and/or Ireland:
Fungus / saprobe
fruitbody of Tephrocybe mephitica is saprobic on dead, decayed, buried fruitbody of Lactarius vellereus
Other: unusual host/prey

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Characteristic features of lactarius vellereus (pictures and text) ( Alemão )

fornecido por EOL authors

Guidance for identification

licença
cc-publicdomain
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Lactarius vellereus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Lactarius vellereus, tamién conocíu como lactario aterciopeláu,[2] ye un fungu basidiomiceto de la familia Russulaceae. Ye una espacie bastante frecuente, que crez preferentemente en montes de planifolios y, menos frecuentemente, de coníferes. El so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende principios de branu a mediaos de seronda. El so basónimu ye Agaricus vellereus Fr. 1821. L'epítetu específicu, vellereus, significa "aterciopeláu". La carne de la cogorda de L. vellereus ye de sabor picante, polo que nun se-y considera un bon comestible.[2]

Descripción

El cuerpu granible d'esti fungu tien un sombreru d'ente 9 y 20 centímetros de diámetru, de forma convexa de primeres, embudada a la fin del so desenvolvimientu. Ye carnosu y de color blancu, de superficie aterciopelada, col cantu endolcáu y llurdios ocráceas. Les llámines son decurrentes y ahorquilladas, y apréciense estríes tresversales. Dispónense separaes, y son de color blancu de primeres, y escurécense hasta tomar un color ocre nel maduror. El pie ye curtiu, mide ente 4 y 7 centímetros de llargor y ente 2 y 4 de diámetru, y presenta el mesmu color y testura que'l sombrerucu. Suel ser llixeramente más estrechu na base. La so carne, de sabor picante, ye compacta y blanca, y toma color amarellentáu al entrar en contautu col aire. Como'l restu de les especies del xéneru, la cogorda exuda delles gotes de látex, que nel casu de L. vellereus ye blancu y tamién de sabor picante. La esporada ye blanca.[2]

Posibilidaes de tracamundiu

La cogorda de L. vellereus presenta semeyances cola de L. piperatus, estremándose en que los sos llámines son bien estreches y dispónense bien apertaes, y el so sombrerucu nun presenta testura aterciopaleda. Tamién cabo la posibilidá de confundila con L. pergamenus, de menor tamañu y que s'enllordia de color pardoamarillento.[2]

Referencies

  1. «Lactarius vellereus» (n'inglés), Index Fungorum, CAB International, Centraalbureau voor Schimmelcultures (CBS) y Landcare Research New Zealand Limited (eds.), http://www.indexfungorum.org/Names/NamesRecord.asp?RecordID=200908
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Grünert, H.; Grünert, R.; VV.AA. (1984). Guíes de Naturaleza Blume: Cogordes (t. orixinal:"Pilze"). Blume, 170. ISBN 84-87535-11-9.

Enllaces esternos


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Lactarius vellereus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Lactarius vellereus, tamién conocíu como lactario aterciopeláu, ye un fungu basidiomiceto de la familia Russulaceae. Ye una espacie bastante frecuente, que crez preferentemente en montes de planifolios y, menos frecuentemente, de coníferes. El so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende principios de branu a mediaos de seronda. El so basónimu ye Agaricus vellereus Fr. 1821. L'epítetu específicu, vellereus, significa "aterciopeláu". La carne de la cogorda de L. vellereus ye de sabor picante, polo que nun se-y considera un bon comestible.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Pebrassa vellutada ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA
Taxonomia Super-regneEukaryotaRegneFungiClasseAgaricomycetesOrdreRussulalesFamíliaRussulaceaeGènereLactariusEspècieLactarius vellereus
(Fr.) Fr., 1838[1]
NomenclaturaBasiònim Agaricus vellereus TradueixSinònim taxonòmic
  • Agaricus vellereus Fr., 1821
  • Agaricus vellereus var. vellereus Fr., 1821
  • Lactarius albivellus Romagn., 1980
  • Lactarius vellereus var. vellereus (Fr.) Fr., 1838
  • Lactarius vellereus var. velutinus (Bertill.) Bataille, 1908
  • Lactarius velutinus Bertill.
  • Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze, 1891[2]
Modifica les dades a Wikidata
 src=
Pebrassa vellutada
 src=
Exemplar trobat a Bèlgica.
 src=
Exemplar fotografiat a Brandenburg.

La pebrassa vellutada, el pebràs lleter o el terrandòs ver (Lactarius vellereus) és un bolet pertanyent a la família de les russulàcies.

Descripció

  • Barret adult de color blanc de 10 a 25 cm de diàmetre, amb clara depressió central, en forma d'embut.
  • Superfície vellutada, de blanca a cremosa.
  • Làmines espaiades, de color blanc al principi però que enfosqueixen a poc a poc fins a prendre un color ocre a la maduresa.
  • Cama curta (entre 4 i 7 cm de longitud), de 2-4 cm de diàmetre i del mateix color del barret. Més estreta a la base.
  • Carn de sabor coent, compacta i blanca. Pren un color groguenc en contacte amb l'aire.
  • Làtex blanc i de sabor coent (n'hi ha prou amb una sola gota sobre la punta de la llengua per irritar les mucoses de la boca).
  • Esporada blanca.[3][4][5][6]

Varietats

  • Lactarius vellereus var. hometii (Gillet) Boud
  • Lactarius vellereus var. quéletii J. Blum
  • Lactarius vellereus var. vellereus (Fr.) Fr., 1838[7]

Hàbitat

Fructifica a la tardor a tota mena de boscos, sobretot a prop de planifolis (principalment, faigs) i de coníferes.[8][9]

Distribució geogràfica

Es troba a Europa i Nord-amèrica.[10]

Comestibilitat

És un bolet comestible (sempre que s'hagi eliminat el làtex per cocció) però de poca qualitat a causa del seu sabor acre. Tanmateix, a Rússia es consumeix rostit.[11][12]

Espècies semblants

Es pot confondre amb Lactarius bertillonii però se'n diferencia perquè, aquest darrer, té un làtex que aviat vira a groc i és d'una picantor gairebé insuportable.[8]

Referències

  1. uBio (anglès)
  2. Catalogue of Life (anglès)
  3. Gràcia, Enric: Caçadors de bolets. La guia. Televisió de Catalunya, SA i Edicions La Magrana, SA. Barcelona, setembre del 2005.ISBN 84-7871-405-7. Pàg. 62.
  4. Grünert, H.; Grünert, R.; VV.AA., (1984). Guías de Naturaleza Blume: Setas. Barcelona: Blume. p. 170. ISBN 84-87535-11-9.
  5. Sociedad Micológica de Madrid (castellà)
  6. RedNaturaleza (castellà)
  7. BioLib (anglès)
  8. 8,0 8,1 Gràcia, Enric: Caçadors de bolets. La guia.
  9. Roger Phillips, (2006). Mushrooms. Pan MacMillan. ISBN 0-330-44237-6.
  10. RogersMushrooms (anglès)
  11. Grünert, H.; Grünert, R.; VV.AA., (1984). Guías de Naturaleza Blume: Setas.
  12. isona.org (català)


Bibliografia

  • Vidal J.M., Pérez-De-Gregorio M.A., Ginès C, Puigvert J, Carbó J, Torrent A.: Bolets de les comarques gironines. Ed. Caixa de Girona, 1996, Girona.
  • Régis Courtecuisse, Bernard Duhem: Guide des champignons de France et d'Europe (Delachaux & Niestlé, 1994-2000).
  • Marcel Bon: Champignons de France et d'Europe occidentale (Flammarion, 2004).
  • Dr Ewaldt Gerhardt: Guide Vigot des champignons (Vigot, 1999) - ISBN 2-7114-1413-2.
  • Roger Phillips: Les champignons (Solar, 1981) - ISBN 2-263-00640-0.
  • Thomas Laessoe, Anna Del Conte : L'Encyclopédie des champignons (Bordas, 1996) - ISBN 2-04-027177-5.
  • G. Becker, Dr L. Giacomoni, J Nicot, S. Pautot, G. Redeuihl, G. Branchu, D. Hartog, A. Herubel, H. Marxmuller, U. Millot et C. Schaeffner: Le guide des champignons (Reader's Digest, 1982) - ISBN 2-7098-0031-4.
  • Henri Romagnesi: Petit atlas des champignons (Bordas, 1970) - ISBN 2-04007940-8.


Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Pebrassa vellutada: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA
 src= Pebrassa vellutada  src= Exemplar trobat a Bèlgica.  src= Exemplar fotografiat a Brandenburg.

La pebrassa vellutada, el pebràs lleter o el terrandòs ver (Lactarius vellereus) és un bolet pertanyent a la família de les russulàcies.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Ryzec plstnatý ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Ryzec plstnatý (Lactarius vellereus) je nejedlá houba z čeledi holubinkovitých.

Výskyt

Vyskytuje se jednotlivě, ve skupinách ve všech lesích. Vyhovují mu listnaté lesy, především okolo dubů a buků. Roste od srpna do listopadu. Jeho chuť je palčivá a hořká , proto se řadí mezi houby, které nekonzumujeme.[1]

Popis

Klobouk

Velikost klobouku v průměru 80 – 200 mm. Je lehce vyklenutý, brzy plochý a uprostřed vmáčklý. Během stáří může být nálevkovitý,tvrdý, plochý, sametový, na okraji plstnatý a bělavý. Postupem času až okrově skvrnitý. Má lehce chlupatý klobouk, který je u okraje huňatý.[2]

Třeň

Třeň 30 – 70 x 20 – 50mm. Tlustý a krátký, válcovitý, tvrdý a jemně plstnatý. Později lysý, bělavý, až nažloutlý. Pokud nařízneme třeň nebo dužinu, začne vytékat bílé mléko.

Lupeny

Lupeny jsou bílé a dosti tlusté, ve staří jsou naokrovělé a řídké.

Mléko a výtrusný prach

V mládí má hojné mléko ale později téměř schází. Je bělavé a neměnné chuti až nahořklé. Výtrusný prach je bílé barvy a výtrusy kulovitého tvaru s tenkou stěnou a řídce sítnatou amyloidní ornametikou.

Synonyma

  • Agaricus vellereus Fr., Syst. mycol. (Lundae) 1: 76 (1821)
  • Agaricus vellereus Fr., Syst. mycol. (Lundae) 1: 76 (1821) var. vellereus
  • Galorrheus vellereus (Fr.) P. Kumm., Führ. Pilzk. (Zerbst): 125 (1871)
  • Galorrheus vellereus var. exsulla P. Kumm., Führ. Pilzk. (Zerbst): 125 (1871)
  • Galorrheus vellereus (Fr.) P. Kumm., Führ. Pilzk. (Zerbst): 125 (1871) var. vellereus
  • Lactarius albivellus Romagn., Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 96(1): 92 (1980)
  • Lactarius aspideus var. hometii (Gillet) Nüesch, Pilze Mitteleuropas (Stuttgart): 43 (1921)
  • Lactarius hometii Gillet [as 'hometi'], Tabl. analyt. Hyménomyc. France (Alençon): 43 (1884)
  • Lactarius vellereus var. bertillonii Neuhoff, Die Milchlinge (Lactarii). - Die Pilze Mitteleuropas IIb: 93 (1956)
  • Lactarius vellereus var. boudieri J. Blum, (1965)
  • Lactarius vellereus var. fuscescens J. Blum, Revue Mycol., Paris 31: 106 (1966)
  • Lactarius vellereus var. hometii (Gillet) Boud. [as 'hometi'], Icon. Mycol. (Paris) 1: 9 (tab. 49) (1905)
  • Lactarius vellereus var. odorans J. Blum, Revue Mycol., Paris 31: 106 (1966)
  • Lactarius vellereus var. queletii J. Blum, Revue Mycol., Paris 31: 106 (1966)
  • Lactarius vellereus var. trifurcatus R. Schulz, Führ. Pilzk. (Zwickau) 1: pl. 62 (1927)
  • Lactarius vellereus var. typicus Maire, Publ. Inst. Bot. 3(4): 50 (1937)
  • Lactarius vellereus (Fr.) Fr., Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 340 (1838) [1836-1838] var. vellereus
  • Lactarius vellereus var. velutinus (Bertill.) Bataille, Bull. Soc. Hist. nat. Doubs 15: 35 (1908)
  • Lactarius vellereus var. virescens Hesler & A.H. Sm., North American Species of Lactarius (Ann Arbor): 201 (1979)
  • Lactarius velutinus Bertill., Atti Accad. Pontificia de Nuovi Lincei, Roma 1: 79 (1868)
  • Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze, Revis. gen. pl. (Leipzig) 2: 857 (1891) [3]

Podobné druhy

Mezi podobné druhy ryzců patří:

Reference

  1. HAGARA, L., ANTONÍN, V., BAIER, J. Houby. Praha: Aventium, 1999. ISBN 80-7151-131-5.
  2. GARNWEIDNER, E.,. Houby. Praha: Svojtka, 1999. ISBN 978-80-7237-180-8.
  3. synonyma na Index Fungorum
  4. PILÁT, A., UŠÁK, O.,. Kapesní atlas hub. Praha: SPN, 1962. 14-651-76. S. 192.

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
Holubinkovité Holubinka
Holubinka bíláHolubinka blaťáckáHolubinka brunátnáHolubinka bukovkaHolubinka celokrajnáHolubinka černajícíHolubinka dívčíHolubinka habromilnáHolubinka hlínožlutáHolubinka chromováHolubinka jahodováHolubinka jízliváHolubinka kolčavíHolubinka krvaváHolubinka křehkáHolubinka lepkaváHolubinka leskláHolubinka mandlováHolubinka modřínováHolubinka nádhernáHolubinka namodraláHolubinka nazelenaláHolubinka olivováHolubinka osmahláHolubinka ostráHolubinka ruměnáHolubinka sličnáHolubinka slunečníHolubinka smrdutáHolubinka štíhláHolubinka trávozelenáHolubinka úhlednáHolubinka uhlováHolubinka vonnáHolubinka vrhavkaHolubinka zlatáHolubinka žlutá
Ryzec

Ryzec bažinnýRyzec BertillonůvRyzec bledoslizkýRyzec bledýRyzec borovýRyzec BresadolůvRyzec bukovýRyzec citlivýRyzec citronovýRyzec černohlávekRyzec datlíRyzec ďubkovanýRyzec dubovýRyzec hedvábnýRyzec hnědočervenýRyzec hnědoskvrnitýRyzec hnědýRyzec honosnýRyzec oranžově hnědýRyzec chlupatýRyzec jablečnýRyzec játrovýRyzec jedlovýRyzec kafrovýRyzec kalichovkovitýRyzec klamnýRyzec kokoskaRyzec krátkonohýRyzec kravskýRyzec kroužkatýRyzec krvomléčnýRyzec křídlatovýtrusýRyzec lemovanýRyzec libovonnýRyzec lilákovýRyzec liškovýRyzec lososovýRyzec MaierůvRyzec maličkýRyzec modřínovýRyzec nahnědlýRyzec nasládlýRyzec odpornýRyzec ohrnutýRyzec olšovýRyzec oranžově hnědýRyzec oranžovýRyzec osikovýRyzec osmahlýRyzec osténkatýRyzec ostrýRyzec palčivýRyzec pásovanýRyzec peprnýRyzec PilátůvRyzec ploštičnýRyzec plstnatýRyzec pohárkovitýRyzec polokrvomléčnýRyzec pravýRyzec přejemnýRyzec pýřitýRyzec QuelétůvRyzec rašeliníkovýRyzec RomagnesihoRyzec rudohrdlýRyzec ryšavýRyzec řídkolupennýRyzec sazovýRyzec scvrklýRyzec severskýRyzec skotskýRyzec smoločernýRyzec smrkovýRyzec strakatýRyzec světlýRyzec syrovátkovýRyzec syrovinkaRyzec šerednýRyzec vodnatýRyzec vonnýRyzec zelenající

Ryzec zlatomléčnýRyzec zprohýbanýRyzec žlutavýRyzec žlutomléčný
Masovka
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Ryzec plstnatý: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Ryzec plstnatý (Lactarius vellereus) je nejedlá houba z čeledi holubinkovitých.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Wolliger Milchling ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Wollige Milchling (Lactifluus vellereus, Syn.: Lactarius vellereus), auch Erdschieber, Samtiger Milchling oder Mildmilchender Wollschwamm genannt, ist ein häufig vorkommender Pilz aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Er ist durch einen weißlichen, wollig-filzigen Hut in Schüsselform sowie brennend scharfes Fleisch, das viel weiße Milch absondert und entfernt stehende Lamellen gekennzeichnet. Die Fruchtkörper sind meist gesellig anzutreffen, oft verhältnismäßig groß und häufig mit Erde oder Pflanzenteilen bedeckt.

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der Wollige Milchling besitzt einen ungezonten, kalkweißen Hut, der manchmal ockerfarbene Flecken aufweist; später erscheinen sie mehr trübocker-gelblich. Zunächst ist die Kappe gewölbt und in der Mitte etwas vertieft, später breitet sie sich aus und besitzt eine recht breite, schüsselförmige Delle. Der Rand ist anfangs eingerollt, später ist er scharf abgegrenzt und verläuft wellig-geschweift. Die Oberfläche ist trocken und zumindest bei jungen Exemplaren deutlich wollig-flaumig. Am Hutrand ist sie recht dicht wollig-filzig. Die Huthaut verkahlt mit der Zeit und kann rissig werden. Der Hut erreicht einen Durchmesser zwischen 8 und 30 Zentimetern. Er ist sehr starr, zäh und festfleischig.

Die Lamellen sind erst weißblass getönt, färben sich aber später schwach ockergelblich bis fleischrötlich. Die Schneiden sind dann hellockergelb. Sie stehen anfangs relativ dicht, sind aber bald deutlich entfernt angeordnet. Außerdem sind sie oft gegabelt und nicht sehr hoch. Ihre Konsistenz ist dick und starr. Sie laufen etwas am Stiel herab, einige sind jedoch schwach ausgebuchtet. Manchmal bilden sie kleine Querverbindungen (Anastomosen)

Der Stiel befindet sich zentral oder leicht exzentrisch am Hut. Er ist meist zylindrisch geformt und weißlich oder schwach zitronengelb getönt. Druckstellen färben sich hell-ockerfuchsig. Er erreicht eine Länge von zwei bis sechs Zentimetern und eine Dicke von zwei bis fünf Zentimetern. Die Konsistenz ist hart und vollfleischig. Die Oberfläche ist anfangs mit watteartigen, zartflaumigen Härchen überzogen, verliert diese Bedeckung aber später. An der Basis befindet sich weißlichgraues Myzel, in dem sich zusammengeklumpte Humusstücken befinden.

Das Fleisch ist weißlich, fest und hart. Es besitzt eine krümelig-körnige Konsistenz und zersetzt sich nur schwer. Der Geruch erinnert an den Gemeinen Weiß-Täubling (Russula delica). Nach Zerschneiden und längerem Liegen verfärbt es sich am Rand meist schwach rosaviolettlich, sonst blass sahnegelb. Mit Guajak reagiert es sofort und anhaltend kräftig grün, mit Guajakol sofort rein rosalila mit etwas oranger Tönung; später färbt es sich weinrot bis purpurschwärzlich. Mit Eisensulfat wird das Fleisch sofort rosa und nach zehn Minuten schmutzig karminrosa mit graubraunen Teilen.

Die Milch ist weiß. Beim Eintrocknen auf Glas färbt sie sich schwefelgelblich. Junge Exemplare geben reichlich Milch ab, im trockenen Zustand ist jedoch kaum noch ein Milchen festzustellen. Ohne Verbindung mit dem Fleisch schmeckt sie fast mild, aber etwas bitterlich kratzend. Mit Kaliumhydroxid reagiert sie nicht, mit Lackmus durch den basischen pH-Wert blau.

Mikroskopische Merkmale

Die Sporen sind weißlich und rundlich bis breitellipsoid geformt; sie messen 7,5–9,5 × 6,5–8,5 Mikrometer. In Melzers Reagenz lassen sich zarte Ornamente erkennen. Die Oberfläche ist mit kleinen Warzen bedeckt, die durch feine Linien teilweise miteinander verbunden sind. Die Zystiden sind meist spindelig oder bauchig geformt und an der Spitze abgerundet. Sie sind an den Lamellenflächen und -schneiden reichlich vorhanden. Dazwischen befinden sich zahlreiche Milchsafthyphen.

Aus den Sphaerocyten der Hutdeckschicht entspringen aufgerichtete, etwas dickwandige Hyphen, die den Hutfilz bilden. Dazwischen befinden sich zahlreiche Milchsafthyphen, die bis fast zur Hutoberfläche verlaufen.

Artabgrenzung

Äußerlich kaum zu unterscheiden ist der seltenere Scharfmilchende Wollschwamm (Lactifluus bertillonii). Er reagiert mit Kaliumhydroxid in wenigen Sekunden goldgelb und seine Milch schmeckt auch ohne Verbindung mit dem Fleisch brennend scharf. Ähnlich ist auch der Langstielige Pfeffer-Milchling (Lactifluus piperatus), der jedoch einen glatten Hut und dichtere Lamellen besitzt. Außerdem ist er meist kleiner und besitzt einen längeren Stiel. Verwechslungsmöglichkeit besteht auch mit dem Gewöhnlichen Weiß-Täubling (Russula delica), der jedoch keine Milch abgibt.

Ökologie

Der Wollige Milchling ist vor allem in wärmeliebenden Buchen-, Buchen-Tannen- und Tannen- sowie Eichen-Hainbuchenwäldern zu finden. Dort besiedelt er frische, nicht zu nährstoffreiche Braunerden, die meist gut mit Basen versorgt sind. Die Ausgangsgesteine sind dabei basenhaltige Erstarrungs- und Schichtgesteine, vor allem Kalk, Mergel und Basalt. Auch über stark feldspathaltigen Silikaten wie Gneis und Granit ist er zu finden. Seltener trifft man ihn auf sauren oder oberflächlich abgesauerten Böden, wie entsprechende Fichten-Tannen- und Fichtenwälder. Gelegentlich ist der Pilz an Lichtungen, Wegrändern, in Parks und Gärten zu finden.

Der Wollige Milchling ist ein Mykorrhiza-Pilz, der mit Laub- und Nadelbäumen in Symbiose lebt. Häufigster Partner ist dabei die Rotbuche; in weitem Abstand folgen die Gemeine Fichte und weitere Baumarten dahinter. Die Fruchtkörper erscheinen von Juli bis November, vor allem im September und Oktober.

Verbreitung

 src=
Verbreitung des Wolligen Milchlings in Europa.[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10]
Legende:
grün = Länder mit Fundmeldungen
weiß = Länder ohne Nachweise
hellgrau = keine Daten
dunkelgrau = außereuropäische Länder.

Der Wollige Milchling ist in der Holarktis verbreitet, wo er in Nordamerika, Europa, Nordafrika und den Kanarischen Inseln sowie in Nordasien zu finden ist. In Europa reicht das Gebiet von den Hebriden und Großbritannien sowie Frankreich im Westen über ganz Mitteleuropa bis Nordeuropa sowie nach Ungarn im Osten sowie Serbien und Italien im Süden.

Systematik

Der Milchling wurde 1821 erstmals durch den schwedischen Mykologen E.M. Fries als Agaricus vellereus beschrieben.[11] 1838 stellte ihn Fries in die Gattung Lactarius, sodass er seinen heute noch gültigen Namen bekam.[12] Nomenklatorische Synonyme sind: Galorrheus vellereus (Fr.) P.Kumm.,[13] und Lactifluus vellereus (Fr.: Fr.) Kuntze (1891).[14] Weitere Taxonomische Synonyme sind Lactarius albivellus Romagn. (1980) und Lactarius velutinus Bertillon (1868), das 1908 durch Bataille zur Varietät von L. vellereus herabgestuft wurde.[15]

Da molekularbiologische Untersuchungen zeigten, dass die Gattung Lactarius nicht monophyletisch ist und sich in zwei Abstammungslinien aufspaltet, schlug A. Verbeken vor, die Milchlinge aus der Sektion Albati in die zuvor von Bart Buyck vorgeschlagene Gattung Lactifluus zu stellen. Die "neue" Gattung Lactifluus beherbergt ansonsten überwiegend tropische Arten. Falls sich Buycks Vorschlag durchsetzt, wird der Woll-Milchling zukünftig Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze heißen. Vorerst ist dieser Schritt in den wichtigsten Taxonomie-Datenbanken noch nicht vollzogen worden. Die Untersektion Russula subsect. Ochricompactae ist eine dritte Abstammungslinie, zu der sowohl Milchlinge als auch Täublinge gehören. Sie bildet heute die eigenständige, neu definierte Gattung Multifurca.[16]

Infragenetische Systematik

Der Wollige Milchling wird von Bon, Heilmann-Clausen und Basso als Typusart in die Sektion Albati (Bat.) Singer, gestellt, die bei Bon und Basso innerhalb der Untergattung Lactifluus und bei Heilmann-Clausen in der Untergattung Lactariopsis steht. Die Vertreter der Sektion haben große, weiße Hüte und eine weiße, weitgehend unveränderliche Milch. Die dicken Lamellen stehen ziemlich entfernt und das Sporenornament ist unauffällig und besteht aus niedrigen, dünnen Graten.[17][18]

Bedeutung

Der Wollige Milchling gilt in Süd-, West-, Mitteleuropa als ungenießbar, wird in Russland, der Ukraine und Bulgarien aber als Speisepilz geschätzt.[19] In Sibirien ist der Milchling sogar Marktpilz. Der scharfe Geschmack lässt sich aber durch einfaches Wässern nicht beseitigen. Manchmal wird er aber in dünne Scheiben geschnitten und scharf angebraten zubereitet. Der Pilz wird dann als essbar und wohlschmeckend beschrieben. In Russland (Sibirien) wird er durch eine Vorbehandlung essbar gemacht. Dazu sind zwei Methoden gebräuchlich.

  • Eine langsame Methode
Diese Methode funktioniert ähnlich wie die Zubereitung von Sauerkraut. Die gesäuberten Pilze werden ca. 12 Stunden gewässert. Dann wird das Wasser abgepresst, die Pilze werden gesalzen und gewürzt und in einem Steintopf mit Leinentuch, Holzbrettchen und Stein abgedeckt. Die Salzlake muss die Pilze vollständig bedecken. Nach ca. 40 Tagen sind die Pilze fertig.
  • Eine schnelle Methode
Die gesäuberten Pilze werden ca. 20 min. gekocht. Danach werden sie wie oben beschrieben 4–5 Tage in eine Salz- und Würzmischung eingelegt und können dann gegessen werden.[20]

Literatur

Einzelnachweise

  1. Basidiomycota Checklist-Online - Lactarius vellereus. In: basidiochecklist.info. Abgerufen am 19. Oktober 2012.
  2. Cvetomir M. Denchev & Boris Assyov: Checklist of the larger basidiomycetes in Bulgaria. In: Mycotaxon. Band 111, 2010, ISSN 0093-4666, S. 279–282 (online; PDF; 592 kB).
  3. Z. Tkalcec & A. Mešic: Preliminary checklist of Agaricales from Croatia V:. Families Crepidotaceae, Russulaceae and Strophariaceae. In: Mycotaxon. Band 88, 2003, ISSN 0093-4666, S. 293 (cybertruffle.org.uk).
  4. Worldwide distribution of Lactarius vellereus. In: GBIF Portal / data.gbif.org. Abgerufen am 19. Oktober 2012.
  5. D.M. Dimou, G.I. Zervakis & E. Polemis: Mycodiversity studies in selected ecosystems of Greece: I. Macrofungi from the southernmost Fagus forest in the Balkans (Oxya Mountain, central Greece). In: [Mycotaxon]. Vol: 82, 2002, S. 177–205 (englisch, cybertruffle.org.uk).
  6. Jacob Heilmann-Clausen u. a.: The genus Lactarius. Fungi of Northern Europe. 1998, S. 271–273.
  7. German Josef Krieglsteiner (Hrsg.), Andreas Gminder, Wulfard Winterhoff: Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 2: Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige. Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3531-0, S. 361–362.
  8. Gordana Kasom & Mitko Karadelev: Survey of the family Russulaceae (Agaricomycetes, Fungi) in Montenegro. In: Warsaw Versita (Hrsg.): Acta Botanica Croatica. Band 71, Nr. (2), 2012, ISSN 0365-0588, S. 1–14 (online [PDF]). online (Memento des Originals vom 27. April 2016 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/versita.metapress.com
  9. Lactarius vellereus. Pilzoek-Datenbank, abgerufen am 19. Oktober 2012.
  10. T.V. Andrianova u. a.: Lactarius vellereus. Fungi of Ukraine. In: www.cybertruffle.org.uk/ukrafung/eng. 2006, abgerufen am 19. Oktober 2012 (englisch).
  11. Elias Magnus Fries: Systema Mycologicum. Volumen I. Ex Officina Berlingiana., Lund & Greifswald 1821, S. 76 (Latein, cybertruffle.org.uk).
  12. Elias Magnus Fries: Epicrisis systematis mycologici. seu synopsis hymenomycetum. Typographia Academica, Upsala 1838, S. 340 (Latein, online).
  13. Paul Kummer: Der Führer in die Pilzkunde. Anleitung zum methodischen, leichten und sicheren Bestimmen der in Deutschland vorkommenden Pilze. 2. Auflage. G. Luppe, Hof-Buchhandlung, Zerbst 1882, S. 125 (biodiversitylibrary.org).
  14. Otto Kuntze: Revisio generum plantarum. secundum leges nomenclaturae internationales cum enumeratione plantarum exoticarum. Pars II. Leipzig / London / Paris / Mailand / New York 1891, S. 856 (Digitalisat auf Gallica).
  15. Frédéric Bataille: Flore Monographique des Astérosporées, Lactaires et Russules. Hrsg.: F.Bataille, Besançon. Vol 1, 1908, S. 35 (französisch, cyberliber).
  16. A. Verbeken, J. Nuytinck & B. Buyck: New combinations in Lactifluus. 1. L. subgenera Edules, Lactariopsis, and Russulopsis. In: Mycotaxon. Vol. 118, 2011, ISSN 0093-4666, S. 447–453 (online [abgerufen am 5. September 2012]).
  17. Jacob Heilmann-Clausen u. a.: The genus Lactarius. Fungi of Northern Europe. Vol. 2, 1998, S. 23–28.
  18. Maria Teresa Basso: Lactarius Persoon. Fungi Europaei. Vol. 7, 1999, ISBN 88-87740-00-3, S. 48–63, 708, 713–22 (italienisch).
  19. Wild edible fungi a global overview of their use and importance to people. Country records of wild useful fungi (edible, medicinal and other uses). In: fao.org. 2012, abgerufen am 26. Oktober 2012.
  20. Norbert Amelang: Pilze in Westsibirien – eine Kostprobe. In: Der Tintling : die Pilzzeitung. Band 8, 1997, ISSN 1430-595X (online; PDF; 512 kB).

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 src=Wiktionary: Wolliger Milchling – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen
  • Lactarius vellereus. In: Russulales News / mtsn.tn.it. Abgerufen am 20. Oktober 2012 (englisch, Fotos und lateinische Originalbeschreibung).
  • Lactarius vellereus. In: Funghi in Italia / funghiitaliani.it. Abgerufen am 20. Oktober 2012 (italienisch, Gute Fotos vom Wolliger Milchling).
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Wolliger Milchling: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Wollige Milchling (Lactifluus vellereus, Syn.: Lactarius vellereus), auch Erdschieber, Samtiger Milchling oder Mildmilchender Wollschwamm genannt, ist ein häufig vorkommender Pilz aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Er ist durch einen weißlichen, wollig-filzigen Hut in Schüsselform sowie brennend scharfes Fleisch, das viel weiße Milch absondert und entfernt stehende Lamellen gekennzeichnet. Die Fruchtkörper sind meist gesellig anzutreffen, oft verhältnismäßig groß und häufig mit Erde oder Pflanzenteilen bedeckt.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Fås åbusson ( Valão )

fornecido por wikipedia emerging languages

Li fås åbusson est on gros et spès tchampion a laecea k' on rescontere dizo les plopes e les sås dins les bwès a foyes.

fås åbusson Lactarius vellereus (Foto: Jean-Pol Grandmont).
Lactarius vellereus (Foto: Jean-Pol Grandmont). Classifiaedje syintifike Ringne: Fungi (tchampions) Ecoxhmint: Basidiomycota Classe: Homobasidiomycetes Dizo-classe: Agaricromycetideae Ôre: Russulales Famile: Russulaceae Djinre: Lactarius Espece: vellereus

Discrijhaedje

Foirt grand deprimé tchapea (10-25 cm) avou ene fosse e traitoe å mitan et on boird incurvé, di coleur blanc-crinme, tournant å djaene-tchamois et po fini rodjåsse-pâle-canele, kissemé di totès ptitès flotches etercroejhlêyes ki lyi dnèt ene miete li cogne d' on drap espondje. Les lames sont-st espacêyes, sitroetes et cassantes, d' abôrd di coleur blanke et pu divnant ocracé-pâle.

Il a-st on foirt abondant blanc-crinme laecea ki soude d' lu cwand on l' côpe ou k' on l' coixhe.

 src=
Lactarius vellereus e côpe

Il a-st on deur, court et massif pî (4-8 x 2-4 cm) ki s' afine so si dzo. Si tchå est blanc-crinme, ene miete djaene ou brun-pâle et n' a po insi dire pont d' odeur, mins ene foirt âcre saveur.

I vént dins tos les bwès a foyes, di preferince dizo les plopes et les sås, del fén d' l' esté a l' årîre-såjhon.

Eployaedje

Li fås åbusson est on magnåve tchampion di mwaijhe cwålité a cåze di si insuportåve âcreté (e Rûsseye, i n' sont nén ossi nareus k' nozôtes et i lzès mougnèt rostis e finès trintches).

Bibliografeye

Tites des lives e francès k' i gn a avou pus di racsegnes so ç' tchampion la:

  • Régis Courtecuisse, Bernard Duhem: Guide des champignons de France et d'Europe (Delachaux & Niestlé, 1994-2000).
  • Marcel Bon: Champignons de France et d'Europe occidentale (Flammarion, 2004)
  • Dr Ewaldt Gerhardt: Guide Vigot des champignons (Vigot, 1999) - ISBN 2-7114-1413-2
  • Roger Phillips: Les champignons (Solar, 1981) - ISBN 2-263-00640-0
  • Thomas Laessoe, Anna Del Conte: L'Encyclopédie des champignons (Bordas, 1996) - ISBN 2-04-027177-5
  • G. Becker, Dr L. Giacomoni, J Nicot, S. Pautot, G. Redeuihl, G. Branchu, D. Hartog, A. Herubel, H. Marxmuller, U. Millot et C. Schaeffner: Le guide des champignons (Reader's Digest, 1982) - ISBN 2-7098-0031-4
  • Henri Romagnesi: Petit atlas des champignons (Bordas, 1970) - ISBN 2-04007940-8
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Үүттээх тэллэй ( Sakha )

fornecido por wikipedia emerging languages
Lactarius vellereus.jpg

Үүттээх тэллэй (лат. Lactarius vellereus (Fr.) Fr., нууч. Груздь сухой, скрипица) — үрдүкү тэллэйдэргэ киирэр сиэнэр таҥалайдаах тэллэй.

Хатыҥ эбэтэр хатыҥ булкаастаах ойуурдарга Саха сиригэр барытыгар үүнэр.

Оҥоһуутун ойуулааһын

Сэлээппэтэ: 10-25 см. Бастаан хаптаҕай, көппөҕөр, ортотугар батары баттаммыттаах. Онтон боруонка курдук. Кураанах, үрүҥ, кэлин кыратык кытарар.
Таҥалайдаах араҥата: Батсаан үрүҥ, онтон кытархай, нисходящие
Этэ: Кытаанах гынан баран тостуркай. Убаҕаһа суох, үрүҥ, салгыҥҥа саһарар, амтана аһыы.
Атаҕа: Кытаанах, үрүҥ, көҥдөй.

Туттуллуута

От ыйыттан балаҕан ыйыгар дылы хомуллар. Сылаастык тууһанар.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Lactifluus vellereus ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Lactifluus vellereus (formerly Lactarius vellereus), commonly known as the fleecy milk-cap, is a quite large fungus in the genus Lactifluus. It is one of the two most common milk-caps found with beech trees, with the other being Lactarius subdulcis.

Taxonomy and systematics

Lactifluus vellereus is one of a handful of north temperate milk caps that belong to the genus Lactifluus which has been separated from Lactarius on phylogenetic grounds.[2] Its closest species is L. bertillonii, with which it forms a rather isolated clade in the genus.[2]

Description

Like other mushrooms in the family Russulaceae, the L. vellereus fruit body has crumbly, rather than fibrous, flesh, and when this is broken the fungus exudes a milky latex. The mature caps are white to cream, funnel-shaped, and up to 30 cm (12 in) in diameter. It has firm flesh, and a stipe which is shorter than the fruit body is wide. The gills are fairly distant (quite far apart), decurrent, and narrow, and have brown specks from the drying milk.[3] The spore print is white in colour.[4]

Lactifluus bertillonii is closely related and very similar, but has hotter milk.[4] Another similar, but phylogenetically distant species is Lactarius controversus, distinguishable mainly by its white gills and lack of rosy markings on the upper cap.

Distribution and habitat

L. vellereus growing in a field.

The mushroom is found in deciduous woods, from late summer to early winter.[4] It is found in Britain and Europe.

Edibility

The milk tastes mild on its own, but hot when tasted with the flesh.[4] It is considered inedible because of its peppery taste.

See also

References

  1. ^ "MycoBank: Lactifluus vellereus". MycoBank. International Mycological Association. Retrieved 2014-10-28.
  2. ^ a b Verbeken A, Nuytinck J. (2013). "Not every milkcap is a Lactarius" (PDF). Scripta Botanica Belgica. 51: 162–168.
  3. ^ Laessoe T. (1998). Mushrooms (flexi bound). Dorling Kindersley. ISBN 0-7513-1070-0.
  4. ^ a b c d Roger Phillips (2006). Mushrooms. Pan MacMillan. ISBN 0-330-44237-6.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Lactifluus vellereus: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Lactifluus vellereus (formerly Lactarius vellereus), commonly known as the fleecy milk-cap, is a quite large fungus in the genus Lactifluus. It is one of the two most common milk-caps found with beech trees, with the other being Lactarius subdulcis.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Lactarius vellereus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Lactarius vellereus, también conocido como lactario aterciopelado,[2]​ es un hongo basidiomiceto de la familia Russulaceae. Es una especie bastante frecuente, que crece preferentemente en bosques de planifolios y, menos frecuentemente, de coníferas. Su seta, o cuerpo fructífero, aflora desde principios de verano a mediados de otoño. Su basónimo es Agaricus vellereus Fr. 1821. El epíteto específico, vellereus, significa "aterciopelado". La carne de la seta de L. vellereus es de sabor picante, por lo que no se le considera un buen comestible.[2]

Descripción

El cuerpo fructífero de este hongo posee un sombrero de entre 9 y 20 centímetros de diámetro, de forma convexa al principio, embudada al final de su desarrollo. Es carnoso y de color blanco, de superficie aterciopelada, con el borde enrollado y manchas ocráceas. Las láminas son decurrentes y ahorquilladas, y se aprecian estrías transversales. Se disponen separadas, y son de color blanco al principio, y se oscurecen hasta tomar un color ocre en la madurez. El pie es corto, mide entre 4 y 7 centímetros de longitud y entre 2 y 4 de diámetro, y presenta el mismo color y textura que el sombrerillo. Suele ser ligeramente más estrecho en la base. Su carne, de sabor picante, es compacta y blanca, y toma color amarillento al entrar en contacto con el aire. Como el resto de las especies del género, la seta exuda algunas gotas de látex, que en el caso de L. vellereus es blanco y también de sabor picante. La esporada es blanca.[2]

Posibilidades de confusión

La seta de L. vellereus presenta similitudes con la de L. piperatus, diferenciándose en que sus láminas son muy estrechas y se disponen muy apretadas, y su sombrerillo no presenta textura aterciopaleda. También cabe la posibilidad de confundirla con L. pergamenus, de menor tamaño y que se mancha de color pardoamarillento.[2]

Referencias

  1. «Lactarius vellereus». Index Fungorum (en inglés). CAB International, Centraalbureau voor Schimmelcultures (CBS) y Landcare Research New Zealand Limited (eds.).
  2. a b c d Grünert, H.; Grünert, R.; VV.AA. (1984). Guías de Naturaleza Blume: Setas (t. original:"Pilze"). Barcelona: Blume. p. 170. ISBN 84-87535-11-9.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Lactarius vellereus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Lactarius vellereus, también conocido como lactario aterciopelado,​ es un hongo basidiomiceto de la familia Russulaceae. Es una especie bastante frecuente, que crece preferentemente en bosques de planifolios y, menos frecuentemente, de coníferas. Su seta, o cuerpo fructífero, aflora desde principios de verano a mediados de otoño. Su basónimo es Agaricus vellereus Fr. 1821. El epíteto específico, vellereus, significa "aterciopelado". La carne de la seta de L. vellereus es de sabor picante, por lo que no se le considera un buen comestible.​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Liiturousku ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Liiturousku (Lactarius vellereus) on kupera tai suppilomainen huopakarvainen vaalea rouskulaji. Vanhemmilla sienillä lakkiin ilmestyy ruskeita laikkuja. Heltat ovat valkoiset tai kellanvalkoiset. Jalka on huopanukkainen ja vaalea. Maku on polttavan kirpeä. Rouskussa on valkoista maitiaisnestettä. Liiturousku kasvaa havu- ja lehtimetsissä tammen, pyökin ja pähkinäpensaan seurassa. Sieni on melko yleinen lounaisimmassa Suomessa ja Ahvenanmaalla. Sitä esiintyy Kuopion seudulle saakka. [2]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Viitattu 30. elokuuta 2008
  2. Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 77. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.
Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Liiturousku: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Liiturousku (Lactarius vellereus) on kupera tai suppilomainen huopakarvainen vaalea rouskulaji. Vanhemmilla sienillä lakkiin ilmestyy ruskeita laikkuja. Heltat ovat valkoiset tai kellanvalkoiset. Jalka on huopanukkainen ja vaalea. Maku on polttavan kirpeä. Rouskussa on valkoista maitiaisnestettä. Liiturousku kasvaa havu- ja lehtimetsissä tammen, pyökin ja pähkinäpensaan seurassa. Sieni on melko yleinen lounaisimmassa Suomessa ja Ahvenanmaalla. Sitä esiintyy Kuopion seudulle saakka.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Lactaire velouté ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Lactarius vellereus

Le lactaire velouté (Lactarius vellereus) est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Russulaceae.

Description

  • Chapeau : très grand, tomenteux (10 à 30 cm de diamètre) avec une dépression en forme d’entonnoir en son milieu et un bord incurvé, de couleur blanc crème virant au jaune chamois et enfin au rougeâtre, cannelle pâle, parsemé de petites fibrilles entrelacées qui lui donnent un peu l’aspect d’un drap éponge élimé. Des taches rouge-brun et verdâtres peuvent apparaître sur le chapeau. L'hyménium est formé de lames espacées, étroites et cassantes d’abord de couleur blanche puis devenant ocracé pâle.

Un lait blanc fort abondant s’écoule de ce champignon lorsqu'il est coupé ou blessé.

  • Pied : 4-8 × 2-4 cm, blanc, court, dur et massif qui s’affine dans sa partie inférieure. Sa chair blanc crème, un peu jaunâtre ou brun pâle n'a presque pas d’odeur mais a une très forte saveur âcre.

Habitat

Il pousse sur le sol des bois de feuillus et de préférence sous les peupliers et les saules.

Utilisation

C'est un champignon comestible de mauvaise qualité à cause de son insupportable âcreté. Toutefois en Russie il est consommé sans problème en petits tronçons que l’on grille.[réf. nécessaire]

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Lactaire velouté: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Lactarius vellereus

Le lactaire velouté (Lactarius vellereus) est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Russulaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Piengrybis paliepis ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT
LogoIF.png

Piengrybis paliepis (lot. Lactarius vellereus, angl. Fleecy milk-cap) – ūmėdinių (Russulaceae) šeimos grybas.

Vaisiakūniai stambūs. Kepurėlė 10-20 (25) cm skersmens, jauna pusiau apvali, senesnių netaisyklingai paplokščia arba įdubusi, su užsirietusiais pakraščiais, mėsinga, sausa, lygi arba plaušuota, balta, vėliau neryškiai ochrinė ar gelsva. Lakšteliai balti, vėliau gelsvi, stori, retoki, kotu nuaugę žemyn. Kotas 3-6 cm ilgio, 2-5 cm storio, tuščiaviduris, baltas, gelsvas, dažniausiai į pagrindą smailėjantis. Trama balta, senų gelsva, kieta. Pieniškos sultys baltos, kontaktuodamos su oru pagelsta, deginančio skonio.

Auga rugpjūčiospalio mėn. lapuočių, spygliuočių miškuose. IV kategorijos, vartojamas sūdytas. Vikiteka

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Schaapje (melkzwam) ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Het Schaapje (Lactarius vellereus) is een paddenstoel uit de Russulafamilie.

Geplaatst op:
12-04-2013
Dit artikel is een beginnetje over biologie. U wordt uitgenodigd om op bewerken te klikken om uw kennis aan dit artikel toe te voegen. Beginnetje
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Lactarius vellereus ( Pms )

fornecido por wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 25 cm, da bianch a marmorà d'òcra. Lamele spassià, strèite pì o men forcà, pòch decorente, da bianche a crema òcra, macià. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 5 cm, bianca, monet ëd crema òcra. Carn crema. Làit che an sëccand a ven brunastr an sle lamele, motobin àgher.

Ambient

A chërs sota le latifeuje, da ràir sota le conìfere.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Lactarius vellereus (Fr. : Fr.) Fries

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PMS

Lactarius vellereus: Brief Summary ( Pms )

fornecido por wikipedia PMS

Capel fin a 25 cm, da bianch a marmorà d'òcra. Lamele spassià, strèite pì o men forcà, pòch decorente, da bianche a crema òcra, macià. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 5 cm, bianca, monet ëd crema òcra. Carn crema. Làit che an sëccand a ven brunastr an sle lamele, motobin àgher.

Ambient

A chërs sota le latifeuje, da ràir sota le conìfere.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PMS

Mleczaj chrząstka ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src=
Młode okazy mleczaja chrząstki

Mleczaj chrząstka (Lactarius vellereus (Fr.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus vellereus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu ten sam autor w 1838 r., przenosząc go do rodzaju Lactarius[1]. Niektóre synonimy łacińskie[2]:

  • Agaricus vellereus Fr. 1821
  • Agaricus vellereus var. vellereus Fr. 1821
  • Galorrheus vellereus (Fr.) P. Kumm. 1871
  • Lactarius albivellus Romagn. 1980
  • Lactarius vellereus var. velutinus (Bertill.) Bataille 1908
  • Lactarius velutinus Bertill. 1868
  • Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze 1891

Nazwę polską podał Franciszek Błoński w 1889 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: chrząszcz, chrząstka, gniewosz, hrózd[3]. Nazwy regionalne: biel, chrząszcz, mleczarz, mleczak, świnka, świniara, gruzd[4].

Morfologia

Kapelusz

Średnicy 10–25 cm, u młodych okazów niskołukowaty z podwiniętymi brzegami, u starszych staje się zagłębiony na środku i pogłębiony lub lejkowaty. Ma ostre brzegi, jest twardy i grubomięsisty. Jego skórka jest matowa w kolorze białym do jasnoochrowego[5].

Trzon

Walcowaty, pełny, krótki i gruby osiąga ok. 6 cm wysokości i grubość do 2 cm. Początkowo jego skórka jest pilśniowa, później staje się łysa. Kolor tak sam jak kapelusza[5].

Blaszki

Białe, potem ochrowożółte, dość rzadkie i grube. U starszych okazów zbiegają po trzonie[5].

Miąższ

Gruby, twardy, po przekrojeniu kremowożółtawy. Sam miąższ ma łagodny smak, jednak wydziela białe, powoli żółknące na powietrzu mleczko o ostrym smaku[5]. Miąższ zbudowany jest z kulistawych komórek, co powoduje specyficzną (dla wszystkich gołąbkowatych) kruchość i nieregularny przełam[6].

Mleczko

Białe i nie zmieniające barwy. Początkowo wypływa obficie. W smaku jest łagodne, lub nieco tylko gorzkie, w każdym razie nie jest palące[7].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników białawy. Zarodniki niemal kuliste, o rozmiarach 7,5–9,5 × 6,5–8,5 μm. Powierzchnia pokryta delikatnymi brodaweczkami połączonymi siateczką o dużych i niepełnych okach. Podstawki o rozmiarze 48–56 × 7–8 μm Cystydy liczne, o rozmiarze 80–100 × 6–9 μm. Są wrzecionowate, mają zaokrąglony szczyt i występują nie tylko na ostrzu, ale również na bokach blaszek. Na szczycie kapelusza występują grubościenne włoski o średnicy 2,5–5,5 μm[7].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Europie, Ameryce Północnej i Środkowej oraz w Azji[8]. W Polsce jest pospolity[3].

Rośnie na ziemi w lasach liściastych lub mieszanych, najczęściej w obecności dębów lub buków. Zwykle występuje grupami, w niektórych okolicach jest bardzo pospolity[4]. Owocniki pojawiają się od sierpnia do połowy listopada, niekiedy aż do nadejścia śniegu i mrozu[6].

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb niejadalny. Mleczaj chrząstka często opisywany jest jako niejadalny wskutek ostrego smaku. Nie jest on jednak toksyczny dla człowieka i po odpowiednim przyrządzeniu można go spożywać. Kilkukrotne przegotowanie i odlanie wody pozbawia go ostrego smaku[4]. Jest jednak łykowaty, ma małą wartość smakową i w Polsce zwykle nie jest przez grzybiarzy zbierany[9].

Gatunki podobne

Bardzo podobnym grzybem jest jadalny mleczaj biel (Lactarius piperatus) o cienkich blaszkach i białym, słabo piekącym mleczku, oraz mleczaj zieleniejący (Lactarius glaucescens), którego mleczko jest niebieskozielone. Porównaj również z jadalnym gołąbkiem smacznym (Russula delica), bez mleczka[5].

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-03-05].
  2. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-04-15].
  3. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c Henryk Orłoś: Atlas grzybów leśnych. Warszawa: PWRiL, 1974.
  5. a b c d e Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. a b Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. s. 402. ISBN 83-7404-513-2.
  7. a b Alina Skirgiełło: Mleczaj (Lactarius). Grzyby (Mycota), tom 25. Podstawczaki (Basidiomycetes), gołąbkowce (Russulales), gołąbkowate (Russulaceae), mleczaj (Lactarius). Kraków: PWN, 1998. ISBN 83-85444-65-3.
  8. Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
  9. Albert Pilát, Otto Ušák: Mały atlas grzybów. Warszawa: PWRiL, 1977.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Mleczaj chrząstka: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src= Młode okazy mleczaja chrząstki

Mleczaj chrząstka (Lactarius vellereus (Fr.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Lactarius vellereus ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Lactarius vellereus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius, da ordem Russulales. Encontrado na Europa e na América do Norte, foi descrito cientificamente em 1838 pelo micologista sueco Elias Magnus Fries.[1]

Taxonomia e nomenclatura

Os fungos do gênero Lactarius são comumente conhecidos nos países de língua inglesa como milkcaps, e o nome popular de L. vellereus recomendado pela Sociedade Micológica Britânica é fleecy milkcap.[2]

Ver também

Referências

  1. «Lactarius vellereus (Fr.) Fr. 1838» (em inglês). mycobank.org. Consultado em 29 de agosto de 2011 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua2= (ajuda)
  2. Holden EM. (2003). «Recommended English Names for Fungi in the UK» (PDF) (em inglês). British Mycological Society. Consultado em 15 de novembro de 2013. Arquivado do original (PDF) em 2 de março de 2013 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda)

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Lactarius vellereus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Lactarius vellereus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius, da ordem Russulales. Encontrado na Europa e na América do Norte, foi descrito cientificamente em 1838 pelo micologista sueco Elias Magnus Fries.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Râșcov pâslos ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Lactarius vellereus (Elias Magnus Fries, 1821 ex Elias Magnus Fries, 1838), sin. Lactifluus vellereus (Elias Magnus Fries, 1838 ex Otto Kuntze, 1891), este o specie de ciuperci necomestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Russulaceae și de genul Lactarius,[1] denumit în popor râșcov pâslos.[2] Acest burete coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). În România, Basarabia și Bucovina de Nord crește în șiruri sau cercuri mari, preferind locuri călduroase și sol nu acru, în păduri de conifere mai ales sub pini și molizi precum în cele foioase pe lângă carpeni, fagi și stejari, de la câmpie la munte, din (iunie) iulie până în octombrie (noiembrie).[3][4]

Istoric

 src=
Elias M. Fries

Specia a fost descrisă pentru prima oară ca Agaricus vellereus de renumitul savant suedez Elias Magnus Fries în volumul 1 al trilogiei sale Systema Mycologicum din anul 1821.[5] În 1838, tot Fries a schimbat numele binomial în Lactarius vellereus, transferându-l corect la genul Lactarius, de verificat în lucrarea sa Epicrisis systematis mycologici, seu synopsis hymenomycetum.[6] Acest taxon este valabil până în prezent (2018).

Au mai avut loc multe încercări de redenumire care însă nu s-au impus și sunt neglijabile, poate cu o excepție: denumirea Lactifluus vellereus. Aceasta a fost propusă de micologul german Otto Kuntze în volumul 2 al operei sale Revisio generum plantarum:vascularium omnium atque cellularium multarum secundum leges nomenclaturae internationales cum enumeratione plantarum exoticarum in itinere mundi collectarum din 1891.[7] Datorită unor diferențe mici ADN, descrise în numărul 51 al jurnalului Scripta Botanica Belgica din 2013, micologele belgiene Annemieke Verbeken și Jorinde Nuytinck au preluat taxonul lui Kuntze.[8] Dar se pare că acest nume binomial nu este acceptat actual (2018), astfel de exemplu nici de Index Fungorum,[1] nici de Mycobank.[9]

Descriere

Ea este cea mai mare lăptucă.

 src=
Bres.: Lactarius vellereus
  • Pălăria: Ea are un diametru de 10-25 (30) cm, este cărnoasă, tare dar fragilă, inițial convexă, în centru ușor adâncită și cu marginea răsfrântă spre picior, apoi din ce în ce mai plată și la deplină maturitate ia formă de pâlnie adâncă, fiind atunci ondulată și îndoită la margine. Cuticula este uscată, acoperită de un puf foarte fin în tinerețe, devenind mai târziu lânos-împâslită în special spre margine și la bătrânețe goală cu tendința de a crăpa. Coloritul este la început alb ca calcarul, la maturitate albicios cu nuanțe mai mult sau mai puțin ocru-gălbuie.
  • Lamelele: Ele sunt subțiri, clar bifurcate, semi-înalte, stau în tinerețe foarte dens, prezentându-se la maturitate mult mai distanțate una de alta, inițial aderate la picior și în bătrânețe decurente de-a lungul lui. Ele sunt la început de culoare albicioasă care schimbă mai târziu spre ocru-gălbui, câteodată chiar și spre roșiatic ca carnea de vițel. Laptele este alb. Când se usucă, de exemplu pe sticlă, se transformă în gălbui de sulfur. Probe tinere eliberează mult lapte, dar în stare mai uscată, aproape că nu se găsește.
  • Sporii: Ei sunt ovoidali cu o mărime de 7,5–9,5 × 6,5–8,5 microni, ușor ornamentați, suprafața fiind acoperită de niște negi mici care sunt parțial reticulați între ei. Pulberea sporilor este albicioasă. Cistidele sunt elipsoidale până bulboase și sunt rotunjite la vârf.
  • Piciorul: El este destul de scurt în relație cu pălăria, dar gros cu o înălțime de 4-7 cm și o lățime de 2-4 (5) cm, fiind puternic și dur, cilindric, ușor bont cu suprafață netedă, uneori acoperit de un puf fin. Culoarea este albă până slab galbenă, devenind la strivire ocru-roșiatică.
  • Carnea: Ea este albă, foarte compactă, dură dar fragilă și conține mult suc alb și lipicios în tinerețe care se decolorează în timpul uscării gălbui. Mirosul este aproape imperceptibil, dar gustul este foarte iute, amărui și zgârcind. Iuțirea provine de la alcaloidul unei rășini numită piperină. Interesant este, că latexul secretat este destul de dulceag, numai ușor amărui.[3][4]
  • Reacții chimice: Buretele se colorează cu guaiacol roz-lila, apoi roșu de vin până purpuriu-negricios cu tonuri gri-brune, cu sulfat de fier imediat roz, după 10 minute murdar carmin și cu tinctură de Guaiacum imediat și rămânând verde, dar cuticula de arătând mai deschisă, gri-verzuie.[10][11]

Confuzii

Cel mai ușor buretele poate fi confundat cu gemenul său Lactarius piperatus (comestibil, iute, dar bine de preparat, lamele mai strânse, cuticulă netedă)[12] sau cu Lactarius pubescens (otrăvitor, extrem de iute, se dezvoltă în afară de păduri prin iarbă sub mesteceni, cu cuticulă albicioasă până palid rozalie, marginea piciorului fiind neregulat ondulată precum pletoasă cu franjuri, miros de mușcată).[13]

Dacă se ia în considerare mărimea, iuțimea precum laptele alb ale acestei ciuperci, ea poate fi confundată numai cu puține alte specii relativ inofensive, de exemplu cu: Lactarius controversus (necomestibil fiind extrem de iute, crește sub plopi sau anini, pălărie cu zone rozalii precum lamele cu benzi palid-roșiatice),[14][15] Lactarius glaucescens, sin. Lactarius pergamenus (comestibil dar iute, se dezvoltă numai în păduri de foioase, mai mic și subțire, se decolorează după tăiere gălbui),[16] Lactarius pallidus (necomestibil),[17] sau Lactarius trivialis sin. Lactarius bertillonii var. queletii (necomestibil pentru că prea iute, se dezvoltă numai în foioase, cu mare drag sub castani, lamele foarte îndepărtate, buretele original cu cuticula colorată spre gri-roz, variația queletii însă este albă).[18]

Posibilă este de asemenea o confundare cu două ciuperci fără suc din genul Russula: Russula delica[19] și surata ei foarte apropiată Russula chloroides.[20]

Specii de ciuperci asemănătoare în imagini

Valorificare

Această specie este din cauza gustului absolut necomestibilă.[4]

Note

  1. ^ a b Index Fungorum
  2. ^ Denumire RO
  3. ^ a b Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 372-373, ISBN 3-405-11774-7
  4. ^ a b c Linus Zeitlmayr: „Knaurs Pilzbuch”, Editura Droemer Knaur, München-Zürich 1976, p. 173-175, ISBN 3-426-00312-0
  5. ^ Elias Magnus Fries: „Systema Mycologicum”, vol. 1, Editura Ex Officina Berlingiana, Lundae 1821, p. 76
  6. ^ Elias Fries: „'Epicrisis systematis mycologici, seu synopsis hymenomycetum”', Editura Typographia Academica, Uppsala (1836-1838), p. 340 [1]
  7. ^ Otto Kuntze: „Revisio generum plantarum:vascularium omnium atque cellularium multarum secundum leges nomenclaturae internationales cum enumeratione plantarum exoticarum in itinere mundi collectarum”, vol. 2, Editura Arthur Felix, Leipzig 1891, p. 857 [2]
  8. ^ Annemieke Verbeken, Jorinde Nuytinck:. „Not every milkcap is a Lactarius”, în: „Scripta Botanica Belgica”, nr. 51, p. 162-168
  9. ^ Mycobank
  10. ^ Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, p. 522, ISBN 3-85502-0450
  11. ^ Meinhard Michael Moser: „Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 4-a, vol. II/b 2 „Röhrlinge und Blätterpilze”, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1978, p. 448
  12. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 374-375, ISBN 3-405-11774-7
  13. ^ Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, p. 529, ISBN 3-85502-0450
  14. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 2, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 398-399, ISBN 3-405-12081-0
  15. ^ Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, p. 53, ISBN 978-3-8427-0483-1
  16. ^ I funghi dal vero, vol. 5, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1986, p. 358-359, ISBN 88-85013-37-6
  17. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 2, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 390-391, ISBN 3-405-12081-0
  18. ^ I funghi dal vero, vol. 5, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1986, p. 356-357, ISBN 88-85013-37-6
  19. ^ Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, p. 180-181, ISBN 978-3-440-14530-2
  20. ^ Bruno Cetto: “I funghi dal vero”, vol. 5, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1986, p. 382-383, ISBN 88-85013-37-6

Bibliografie

  • Marcel Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
  • Giacomo Bresadola: „Iconographia Mycologica, vol. VIII, Editura Società Botanica Italiana, Milano 1928, p. + tab. 372
  • Bruno Cetto, volumul 1, 2, 5 vezi note
  • Rose Marie Dähncke: „1200 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau 2004, ISBN 3-8289-1619-8
  • Ernst Gäumann: „Vergleichende Morphologie der Pilze”, Editura Gustav Fischer, Jena 19261976, p. 14-18, ISBN 3-8068-0215-7
  • Ewald Gerhard: „Der große BLV Pilzführer“ (cu 1200 de specii descrise și 1000 fotografii), Editura BLV Buchverlag GmbH & Co. KG, ediția a 9-a, München 2018, ISBN 978-3-8354-1839-4
  • Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
  • J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, ISBN 3-405-11568-2
  • Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
  • Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas” ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

Legături externe

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Râșcov pâslos: Brief Summary ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Lactarius vellereus (Elias Magnus Fries, 1821 ex Elias Magnus Fries, 1838), sin. Lactifluus vellereus (Elias Magnus Fries, 1838 ex Otto Kuntze, 1891), este o specie de ciuperci necomestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Russulaceae și de genul Lactarius, denumit în popor râșcov pâslos. Acest burete coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). În România, Basarabia și Bucovina de Nord crește în șiruri sau cercuri mari, preferind locuri călduroase și sol nu acru, în păduri de conifere mai ales sub pini și molizi precum în cele foioase pe lângă carpeni, fagi și stejari, de la câmpie la munte, din (iunie) iulie până în octombrie (noiembrie).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Luden vitriska ( Szl )

fornecido por wikipedia SZL

| fotkaraktär = bar | sporavtrycksfärg = vit }}

Luden vitriska (Lactarius vellereus) je grzib[9], co go nojprzōd ôpisoł Elias Fries, a terŏźnõ nazwã doł mu Elias Fries 1838. Luden vitriska nŏleży do zorty 'Lactarius' i familije Russulaceae.[10][11][12]

Przipisy

  1. Romagn. (1980), In: Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 96(1):92
  2. Bataille (1908), In: Bull. Soc. Hist. nat. Doubs:35
  3. Kuntze (1891), In: Revis. gen. pl. (Leipzig) 2:857
  4. P. Kumm. (1871), In: Führ. Pilzk. (Zwickau):125
  5. CABI databases. [dostymp 24 stycznia 2013].
  6. Fr. (1838), In: Epicr. syst. mycol. (Upsaliae):340
  7. Fr. (1821), In: Syst. mycol. (Lundae) 1:76
  8. E.M. Fries (1821), In: Syst. mycol. (Lundae) 1:76
  9. E.M. Fries (1838), In: Epicr. syst. mycol. (Upsaliae):340
  10. Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.): Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2019 Annual Checklist.. Species 2000: Naturalis, Leiden, the Netherlands., 2019. [dostymp 24 września 2012].
  11. Species Fungorum. Kirk P.M., 2010-11-23
  12. Dyntaxa Luden vitriska
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SZL

Luden vitriska: Brief Summary ( Szl )

fornecido por wikipedia SZL

| fotkaraktär = bar | sporavtrycksfärg = vit }}

Luden vitriska (Lactarius vellereus) je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Elias Fries, a terŏźnõ nazwã doł mu Elias Fries 1838. Luden vitriska nŏleży do zorty 'Lactarius' i familije Russulaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SZL

Хрящ-молочник повстистий ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Хрящ-молочник повстистий (Lactarius vellereus (Fr.) Fr.) — умовно їстівний гриб з родини сироїжкових — Russulaceae. Місцеві назви — молочай, скрипун.

Шапка 5-15(20) см у діаметрі, щільном'ясиста, увігнуто розпростерта, біла, пізніше жовтувато-брудно-біла, коричнювато-біла, шершаво-волосисто-повстиста, суха. Пластинки білуваті, пізніше кремові, згодом рожевувато-жовтуваті, до червонувато-коричнюватих, з частими анастомозами, на місцях розриву темніють. Спори (7)9-12 Х 7,5-10 мкм. Ніжка 2-6 Х 2-5 см, щільна, білувата, пізніше жовтувато, тонкоповстиста. М'якуш щільний, білий, товстий, з приємним запахом, пекучо-їдкий, при розрізуванні на повітрі поволі жовтіє, згодом (через кілька годин) трохи рожевів місцями. Молочний сік білий, на повітрі не змінюється, іноді дуже поволі жовтіє, гіркий.

В Україні поширений в Лісостепу та на Поліссі. Росте у листяних, хвойних та мішаних лісах; у липні — листопаді. Умовно їстівний гриб низької якості.

Використовують свіжим після відварювання (відвар вилити).

Джерела


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Хрящ-молочник повстистий: Brief Summary ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Хрящ-молочник повстистий (Lactarius vellereus (Fr.) Fr.) — умовно їстівний гриб з родини сироїжкових — Russulaceae. Місцеві назви — молочай, скрипун.

Шапка 5-15(20) см у діаметрі, щільном'ясиста, увігнуто розпростерта, біла, пізніше жовтувато-брудно-біла, коричнювато-біла, шершаво-волосисто-повстиста, суха. Пластинки білуваті, пізніше кремові, згодом рожевувато-жовтуваті, до червонувато-коричнюватих, з частими анастомозами, на місцях розриву темніють. Спори (7)9-12 Х 7,5-10 мкм. Ніжка 2-6 Х 2-5 см, щільна, білувата, пізніше жовтувато, тонкоповстиста. М'якуш щільний, білий, товстий, з приємним запахом, пекучо-їдкий, при розрізуванні на повітрі поволі жовтіє, згодом (через кілька годин) трохи рожевів місцями. Молочний сік білий, на повітрі не змінюється, іноді дуже поволі жовтіє, гіркий.

В Україні поширений в Лісостепу та на Поліссі. Росте у листяних, хвойних та мішаних лісах; у липні — листопаді. Умовно їстівний гриб низької якості.

Використовують свіжим після відварювання (відвар вилити).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Скрипица ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Латинское название Lactarius vellereus (Fr.) Fr., 1838

wikispecies:
[{{fullurl:wikispecies:{{{wikispecies}}}|uselang=ru}} Систематика
на Викивидах]

commons:
Изображения
на Викискладе

NCBI 152950
У этого термина существуют и другие значения, см. Скрипица (значения).

Скрипи́ца (лат. Lactárius velléreus) — гриб рода Млечник (лат. Lactarius) семейства Сыроежковые (лат. Russulaceae).

Научные синонимы:

  • Agaricus vellereus Fr., 1821 basionym
  • Lactarius vellereus var. vellereus Fr., 1838
  • Galorrheus vellereus (Fr.) P.Kumm., 1871
  • Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze, 1891

Русские синонимы:

  • Груздь во́йлочный
  • Народные и местные: скрипу́н, скрипу́ха, молоча́й, подскрёбыш моло́чный, подсуха́рь

Описание

Шляпка диаметром 8—26 см, мясистая, плотная, сначала выпуклая, потом воронкообразная, с краями, у молодых грибов подогнутыми, а потом распростёртыми и волнистыми. Кожица белого цвета, вся покрыта белым ворсом.

Мякоть белая, очень плотная, твёрдая, но ломкая, со слабым приятным запахом и очень острым вкусом. На изломе выделяет очень едкий белый млечный сок.

Пластинки беловатого цвета, 0,4—0,7 см шириной, довольно редкие, неширокие, перемежающиеся короткими пластиночками, более или менее нисходящие по ножке.

Ножка — 5—8 см в высоту, диаметром 2—5 см, крепкая, толстая и плотная, белого цвета. Поверхность войлочная, как и верх шляпки.

Споры белого цвета, цилиндрические.

Изменчивость

Белая шляпка приобретает то желтоватый, то красновато-бурый оттенок с охристыми пятнами. Пластинки отливают зеленоватым или желтоватым цветом, иногда — с охристыми пятнами. Белая мякоть на воздухе приобретает зеленовато-жёлтый цвет. Млечный сок, высыхая, становится красноватым.

Местообитание

Образует микоризу с лиственными и хвойными деревьями, часто с березой. Растут в хвойных и лиственных лесах, обычно группами.

Сезон: лето-осень.

Сходные виды

Другие условно-съедобные:

  • От перечного груздя (Lactarius piperatus) отличается более редкими пластинками.

Пищевые качества

Условно-съедобна, употребляется в соленом виде, для удаления едкого сока вымачивают.

Ссылки

Литература

  • «Funghi», — Instituto Geografico De Agostini, Novara, Italia, 1997
  • Сержанина Г. И. Шляпочные грибы Белоруссии. — Минск: Наука и техника, 1984.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Скрипица: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Скрипица (значения).

Скрипи́ца (лат. Lactárius velléreus) — гриб рода Млечник (лат. Lactarius) семейства Сыроежковые (лат. Russulaceae).

Научные синонимы:

Agaricus vellereus Fr., 1821 basionym Lactarius vellereus var. vellereus Fr., 1838 Galorrheus vellereus (Fr.) P.Kumm., 1871 Lactifluus vellereus (Fr.) Kuntze, 1891

Русские синонимы:

Груздь во́йлочный Народные и местные: скрипу́н, скрипу́ха, молоча́й, подскрёбыш моло́чный, подсуха́рь
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии