nomes no trilho de navegação
Inosperma bongardii is an agaric fungus in the family Inocybaceae. It was originally described as a species of Agaricus by German botanist Johann Anton Weinmann in 1836.[2] Lucien Quélet transferred it to the genus Inocybe in 1872.[3] A 2019 multigene phylogenetic study by Matheny and colleagues found that I. bongardii and its relatives in the subgenus Inosperma were only distantly related to the other members of the genus Inocybe. Inosperma was raised to genus rank and the species became Inosperma bongardii.[4]
It is a common species with a widespread distribution. Fruit bodies grow on the ground, often in clay soils, and typically with broadleaf trees.[5] The fruit bodies are suspected to be toxic, as they contain muscarine.[6]
Inosperma bongardii is an agaric fungus in the family Inocybaceae. It was originally described as a species of Agaricus by German botanist Johann Anton Weinmann in 1836. Lucien Quélet transferred it to the genus Inocybe in 1872. A 2019 multigene phylogenetic study by Matheny and colleagues found that I. bongardii and its relatives in the subgenus Inosperma were only distantly related to the other members of the genus Inocybe. Inosperma was raised to genus rank and the species became Inosperma bongardii.
It is a common species with a widespread distribution. Fruit bodies grow on the ground, often in clay soils, and typically with broadleaf trees. The fruit bodies are suspected to be toxic, as they contain muscarine.
Tuoksurisakas (Inocybe bongardii) on risakaslaji, jonka punaruskeassa ja kellomaisessa lakissa on vaalealla pohjalla ruskeita säikeittäissuomuja. Jalan alaosa on väritykseltään punaruskea ja jalan yläosaa kohden väri vaalenee. Heltat ovat valkoiset, mutta rusehtuvat itiöiden vaikutuksesta sienen vanhetessa. Tuoksurisakasta kasvaa Lounais-Suomen kalkkimailla havu- ja lehtimetsissä. Sieni on melko harvinainen.[2]
Tuoksurisakas (Inocybe bongardii) on risakaslaji, jonka punaruskeassa ja kellomaisessa lakissa on vaalealla pohjalla ruskeita säikeittäissuomuja. Jalan alaosa on väritykseltään punaruskea ja jalan yläosaa kohden väri vaalenee. Heltat ovat valkoiset, mutta rusehtuvat itiöiden vaikutuksesta sienen vanhetessa. Tuoksurisakasta kasvaa Lounais-Suomen kalkkimailla havu- ja lehtimetsissä. Sieni on melko harvinainen.
Capel fin a 6 cm, con scaje brunastre dzora a un fond crema, anrossent al bòrd. Lamele macià ëd reusa brunastr. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 1,5 cm, fibrilosa-macià, pì o meno anrossenta com la carn. Odor ëd pel ëd salam.
A chërs sota le latifeuje, a l'ha pì car ël tov.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A peul esse velenos.
Inocybe bongardii (Wienmann) Quélet
Capel fin a 6 cm, con scaje brunastre dzora a un fond crema, anrossent al bòrd. Lamele macià ëd reusa brunastr. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 1,5 cm, fibrilosa-macià, pì o meno anrossenta com la carn. Odor ëd pel ëd salam.
AmbientA chërs sota le latifeuje, a l'ha pì car ël tov.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A peul esse velenos.
Strzępiak stęchły (Inocybe bongardii (Weinm.) Quél.) – gatunek niejadalnych grzybów z rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1836 r. Weinmann nadając mu nazwę Agaricus bongardii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1872 r. Quélet, przenosząc go do rodzaju Inocybe[1].
Nazwę polską zaproponowałWładysław Wojewoda w 2003 r., Andrzej Nespiak w 1990 r. opisał ten gatunek pod nazwą strzępiak bongardowy[3].
Średnica 3-5 cm. Początkowo stożkowaty, potem płasko-wypukły. Brzeg cienki, podwinięty tylko u młodych owocników. Powierzchnia sucha i jedwabista, pokryta kosmkami lub włókienkami. Ma barwę płową, jasno beżowo-oliwkową, do jasnobrązowej. Szczyt nieco ciemniejszy, z odcieniami rdzawymi i wiśniowoczerwonymi, pochodzącymi od zabarwionych na ten kolor włókienek[4].
Szerokie, dość grube, przy trzonie nieco zatokowato wycięte i przyrośnięte. Mają barwę od białej do szarooliwkowej lub rdzawej. Po uciśnięciu przebarwiają się na czerwono. Ostrza jasno oszronione[4].
Wysokość 5-8 cm, grubość 4-9 mm, walcowaty, z nieco zgrubiałą podstawą, początkowo pełny. Powierzchnia u młodych owocników biaława i włóknista, u starszych na białawym tle występują włókienka lub łuski o barwie od szaroochrowej do czerwonobrązowej. Po uszkodzeniu czerwienieje[5]. Występuje na nim biała i szybko zanikająca zasnówka[4].
Białawy, po przekrojeniu, lub w miejscach wygryzionych przez larwy owadów wolno czerwieniejący.Ma łagodny smak i zapach słodkawo owocowy[5].
Zarodniki eliptyczno-fasolkowate lu migdałowate, gładkie, o rozmiarach 9,5–14 × 6–8 µm. Mają ścianę o grubości do 1,5 µm i posiadają jedną kroplę tłuszczu wewnątrz. Podstawki o rozmiarze 35–40 × 8–10 µm. W hymenium występują cienkościenne, hialinowe cystydy o maczugowatym lub nieco główkowatym kształcie. Są nieco dłuższe od podstawek i zazwyczaj występują pęczkami.
Opisano występowanie głównie w Europie. Jest tutaj szeroko rozprzestrzeniony. Poza Europą podano jego stanowiska tylko w Maroku i w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie[6]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. odnotowano ok. 10 stanowisk[3].
Rośnie na ziemi w lasach liściastych i mieszanych oraz w parkach[3]. Pojawia się od lipca do października[5].
Strzępiak stęchły (Inocybe bongardii (Weinm.) Quél.) – gatunek niejadalnych grzybów z rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae).
