dcsimg
Imagem de Schizolobium parahyba (Vell.) S. F. Blake
Life » » Archaeplastida » » Angiosperms » » Fabaceae »

Schizolobium parahyba (Vell.) S. F. Blake

Description ( Inglês )

fornecido por Flora of Zimbabwe
Tall tree to 30 m, branching well above the ground with upwardly directed primary branches; hence its common name of 'Reach-for-the-sky'. Leaves large, to 1 m, narrowly elliptic in outline; pinnae 15-20 pairs. Leaflets 2-4 cm, oblong, obtuse. Flowers golden-yellow. Fruit 8-12 cm, oblong, obtuse, flattened. Seed 1, winged.
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
citação bibliográfica
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Schizolobium parahyba (Vell.) Blake Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/cult/species.php?species_id=164810
autor
Mark Hyde
autor
Bart Wursten
autor
Petra Ballings
original
visite a fonte
site do parceiro
Flora of Zimbabwe

Worldwide distribution ( Inglês )

fornecido por Flora of Zimbabwe
Native of southern Mexico to Brazil
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
citação bibliográfica
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Schizolobium parahyba (Vell.) Blake Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/cult/species.php?species_id=164810
autor
Mark Hyde
autor
Bart Wursten
autor
Petra Ballings
original
visite a fonte
site do parceiro
Flora of Zimbabwe

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: En la Vertiente Pacífica y el Valle Central. Elevación entre 50-900 m.
Distribucion General: Desde México hasta Sur América.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Nelson Zamora
editor
Mery Ocampo.Fabiana Murillo.
site do parceiro
INBio

Morphology ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Árbol.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Nelson Zamora
editor
Mery Ocampo.Fabiana Murillo.
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Árbol de 10 a 30 m de altura.Hojas bipinnadas, alternas, de 15 a 70 o más cm; pinnas opuestas, de 4 a 16 o más, folíolos hasta 20 o más en la pinnas mayores, de 1.5 a 4 cm de largo por 0.5 a 1 cm de ancho; usualmente linear-oblongos. Inflorescencias en panículas de 40 o más cm.Ver">http://darnis.inbio.ac.cr/FMPro?-db=imagenes4.fp3&key=34758&-img">Ver imagen. Fotografía: Reinaldo Aguilar.Flores amarillas.Frutos en legumbres obovado-espatuladas, de más de 2 cm. Se puede identificar por su corteza externa grisáceo-blanquecina, hojas con pecíolos y ráquices, cuando frescos viscosos; flores amarillas, legumbres débilmente leñosas.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Nelson Zamora
editor
Mery Ocampo.Fabiana Murillo.
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: No localizada.
Depositario del tipo: No identificado.
Recolector del tipo: No identificado.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Nelson Zamora
editor
Mery Ocampo.Fabiana Murillo.
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Bosques secos y húmedos.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Nelson Zamora
editor
Mery Ocampo.Fabiana Murillo.
site do parceiro
INBio

Comprehensive Description ( Inglês )

fornecido por North American Flora
Schizolobium parahyba (Veil..) Blake, Contr. U. S. Xat Herb. 20:240 1919.
Cassia Parahyba Veil. Fl. Flum. 168. 1790.
Schizolobium excelsum Vogel, Linnaea 11: 399. 1837.
Caesalpinia Parahyba Allem. Trab. Soc. Veil. 1: 56. 1852.
Schixhbitim Kellermanni Pittier, Centr. U. S. Nat. Herb. 18: 232. 1917.
A tree, up to 40 meters high, the twigs and inflorescence glabrous or nearly -so. Leaves 6 cim. long or more; pinnae 15-20 pairs; leaflets 10-25 pairs, oblong, 2-4 cm. long, obtuse, glabrous above, appressed-pubescent beneath; racemes 2-5 dm. long, many-flowered; pedicels 6-10 mm. long, jointed near the middle; calyx-lobes 6-8 mm. long; petals 1.5-2 cm. long; stamens shorter than the petals, the filaments villous below; legume 8-12 cm. long 3-5 cm. wide above the middle, long-cuneate towards the base, glabrous, rugose.
Type locality: Near Rio de Janeiro, Brazil. Distribution: Veracruz to Panama. Brazil.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
citação bibliográfica
Nathaniel Lord Britton and Joseph Nelson Rose. 1928. (ROSALES); MIMOSACEAE. North American flora. vol 23(1). New York Botanical Garden, New York, NY
original
visite a fonte
site do parceiro
North American Flora

Physical Description ( Inglês )

fornecido por USDA PLANTS text
Perennial, Trees, Woody throughout, Nodules present, Stems erect or ascending, Stems greater than 2 m tall, Stems solid, Stems or young twigs glabrous or sparsely glabrate, Leaves alternate, Leaves petiolate, Stipules inconspicuous, absent, or caducous, Leaves compound, Leaves bipinnate, Leaf or leaflet margins entire, Leaflets opposite, Leaflets 10-many, Leaves glabrous or nearly so, Leaves coriaceous, Inflorescences racemes, Inflorescen ce panicles, Inflorescence axillary, Inflorescence terminal, Flowers actinomorphic or somewhat irregular, Calyx 5-lobed, Calyx glabrous, Petals separate, Petals clawed, Petals orange or yellow, Stamens 9-10, Stamens completely free, separate, Stamens long exserted, Filaments hairy, villous, Style terete, Fruit a legume, Fruit unilocular, Fruit freely dehiscent, Fruit tardily or weakly dehiscent, Fruit indehiscent, Fruit oblong or ellipsoidal, Fruits winged, carinate, or samaroid, Fruit coriaceous or becoming woody, Fruit exserted from calyx, Fruit glabrous or glabrate, Fruit 1-seeded, Seeds ovoid to rounded in outline, Seed surface smooth, Seeds olive, brown, or black.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
compilador
Dr. David Bogler
fonte
Missouri Botanical Garden
fonte
USDA NRCS NPDC
original
visite a fonte
site do parceiro
USDA PLANTS text

Schizolobium parahyba ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Schizolobium parahyba ist ein Baum aus der Familie der Hülsenfrüchtler, in der Unterfamilie der Johannisbrotgewächse, aus dem nördlichen Südamerika und Mittelamerika bis ins südliche Mexiko.

Beschreibung

Vegetative Merkmale

Schizolobium parahyba ist ein extrem schnellwüchsiger, laubabwerfender Baum mit ausladender Krone, der Wuchshöhen von über 30 Meter erreicht. Es werden flache Brettwurzeln ausgebildet. Der Stamm ist meist nur an älteren Exemplaren und an der Krone verzweigt und er kann einen Durchmesser von bis zu 100 Zentimeter erreichen. Bei jungen Exemplaren ist der stark harzhaltig Stamm klebrig. Schizolobium parahyba kann 3–5 Meter pro Jahr in die Höhe wachsen und ist damit einer der schnellwüchsigsten Bäume weltweit. Die glatte Borke ist grünlich-bräunlich bis gräulich und mit vielen größeren Blattnarben gezeichnet.

Die sehr langen, gestielten und farnartigen, spiralig angeordneten Laubblätter sind doppelt paarig gefiedert und an jüngeren Pflanzen bis über 1,5 Meter lang, später sind sie einiges, etwas mehr als die Hälfte, kürzer. Die primären Fiedern sind kurz gestielt, mit vielen kleinen, länglichen, fast sitzenden und abgerundeten sowie 2–3 Zentimeter langen Blättchen. Die Nebenblätter sind abfallend oder fehlen. Die Blätter werden in der Blüte oft abgeworfen.

Generative Merkmale

Es werden vielblütige, achsel- oder endständige traubige bis rispige Blütenstände gebildet. Die gestielten, gelben Blüten sind zwittrig und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der feinhaarige Kelch ist gelb-bräunlich mit freien und ausladenden bis zurückgelegten, dreieckförmigen Lappen. Die leicht rüschigen, dachziegelig angeordneten Petalen sind in einen kürzeren Nagel und eine Platte gegliedert. Die freien, leicht ungleichen, 10 Staubblätter mit dicklichen Staubfäden sitzen am Rand des Blütenbechers. Der kurz gestielte, längliche und kurzhaarige Fruchtknoten ist mittelständig und seitlich im Blütenbecher. Der gebogene Griffel ist dünn mit einer kleinen, kopfigen Narbe.

Es werden einsamige, flache und eiförmige, braune sowie ledrige Hülsenfrüchte gebildet. Sie sind bis etwa 10–12 Zentimeter lang und 3–5 Zentimeter breit. Die harten und flachen, bräunlichen Samen sind elliptisch und bis etwa 1,5–2 Zentimeter lang und sie liegen in einem dünnen, im Umriss fruchtgleichen, papierig-membranösen, flügeligen und hellbräunlichen Endokarp, welches sich zur Reife vom verwachsenen Exo- und Mesokarp trennt. Dadurch können die Samen durch den Wind ausgebreitet werden.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26.[1]

Systematik

Die Erstbeschreibung des Basionyms Cassia parahyba erfolgte 1825 [1827] durch José Mariano da Conceição Vellozo in Florae Fluminensis… 168, [… icones T. 4] Tab. 71, die Umteilung in die Gattung Schizolobium erfolgte 1919 durch Sidney Fay Blake in Contr. U.S. Natl. Herb. 20: 240.[2] Weitere Synonyme sind Caesalpinia parahyba Allemão, Schizolobium amazonicum Huber ex Ducke, Schizolobium excelsum Vogel, Schizolobium glutinosum Tul., Schizolobium parahyba var. amazonicum (Huber ex Ducke) Barneby.[3]

Der Gattungsname Schizo-lobium bezieht sich auf die Aufteilung der reifen Hülsenfrucht in einen inneren und äußeren Teil.

Literatur

  • The CABI Encyclopedia of Forest Trees. CABI, 2013, ISBN 978-1-78064-236-9, S. 40 f.
  • Thomas B. Croat. Flora of Barro Colorado Island. Stanford University Press, 1978, ISBN 0-8047-0950-5, S. 451.
  • O. N. Allen, Ethel K. Allen: The Leguminosae. Univ. of Wisconsin Press, 1981, ISBN 0-299-08400-0, S. 595.

Einzelnachweise

  1. Peter Goldblatt: Chromosome Numbers in Legumes II. In: Annals of the Missouri Botanical Garden. 68(4), 1981, S. 551–557, doi:10.2307/2398889.
  2. online auf biodiversitylibrary.org.
  3. Schizolobium parahyba bei KEW Science.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Schizolobium parahyba: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Schizolobium parahyba ist ein Baum aus der Familie der Hülsenfrüchtler, in der Unterfamilie der Johannisbrotgewächse, aus dem nördlichen Südamerika und Mittelamerika bis ins südliche Mexiko.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Schizolobium parahyba ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Dehisced pod and seeds

Schizolobium parahyba, the Brazilian firetree, or Brazilian fern tree, is a tree species from tropical America, notable for its fast growth (up to 3 meters per year).[1] According to Francis Hallé, this tree may even reach 30 meters high in only five years, which would make it one of the fastest growing trees ever (an average growth of 6 meters per year).[2]

The tree is locally known by many names, including guapuruvu, guapiruvu, bacurubu, ficheira ("token tree"), faveira ("fava tree"), pau-de-vintém ("penny-wood"), pau-de-tamanco ("clog-wood"), umbela, and parica. It was first described by J. M. C. Vellozo in 1825 under the name Cassia parahyba. The species name likely refers to the Paraíba River in Southeast Brazil.

Description

The mature tree typically has a straight trunk, up to 40 meters tall and 80 cm wide, that branches out only near the top. The bark is smooth and gray-green except by the scars left by fallen leaves. The leaves are bipinnate, a metre or more in length, with a green stem and 30–50 opposite pinnae, each with 40–60 leaflets 2–3 cm long; they are clustered near the end of the branches, and fall off completely in the dry season.[3] Young individuals, often unbranched and with leaves over 2 meters long, may be mistaken for ferns or palms.

The numerous bright yellow nectar-producing flowers, about 3.5 cm in diameter, bloom from October through December in the Southern Hemisphere, after the leaves have fallen off. In Southeast Brazil they are visited chiefly by bees Centris labrosa, Centris varia, Xylocopa frontalis and Megachille species.[1] The fruits ripen between April and June. Each fruit is a tadpole-like pod about 10 cm long, containing a single oval seed, smooth and brown.[3]

Diffusion

Trunk of a young tree showing leaf-stalk scars.

The native range spans from Central America to southern Brazil. It is sun-loving and prefers open and semi-open areas; it is quite rare in densely forested areas.[3]

Uses

Necklaces made from yvapuruvu seeds in Tobati (Paraguay).

The wood is odorless, straw-colored, soft and light (density 0.32 to 0.39 g/cm3, increasing with age). Formerly used for dugout canoes, it is now used for toys, boxes, shoe heels, the inner layers of laminated wood, and paper.[3][4] It is easily cultivated, yielding 600 m3 of wood per hectare after 10 years.[4]

The leaves contain water-soluble substances that act as antidotes to the bites of Bothrops snakes.[5]

The seeds are used traditionally as beads and buttons.[6]

Wikimedia Commons has media related to Schizolobium parahyba.

References

  1. ^ a b I. Sazima, Mardiore Pinheiro and Marlies Sazima (2009), "A presumed case of functional convergence between the flowers of Schizolobium parahyba (Fabaceae) and species of Malpighiaceae". Plant Systematics and Evolution volume 281, issue 1-4, pages 247-250 doi:10.1007/s00606-009-0193-5
  2. ^ Hallé, Francis (2005). Plaidoyer pour l'arbre, p. 57 (Actes Sud)
  3. ^ a b c d Lorenzi, Harri (1992). "Árvores brasileiras: Manual de identificação e cultivo de plantas arbóreas nativa do Brasil." Editora Plantarum. 368 pages.
  4. ^ a b Geraldo Bortoletto and Ugo Leandro Belini (2003), "Produção de lâminas e manufatura de compensados a partir da madeira de guapuruvu (Schizolobium parayba Blake) proveniente de um plantio misto de espécies nativas", Cerne volume 9, issue 1, pages 16–28.
  5. ^ Luis Henrique F Vale, Mirian M Mendes, Renata S Fernandes, Tássia R Costa, Lorane I S Hage-Melim, Maicon A Sousa, Amélia Hamaguchi, Maria I Homsi-Brandeburgo, Suzelei C França, Carlos H T P Silva, Paulo S Pereira, Andreimar M Soares, Veridiana M Rodrigues (2011) "Protective Effect of Schizolobium Parahyba Flavonoids Against Snake Venoms and Isolated Toxins." Current Topics on Medicinal Chemistry, PMID 21682680
  6. ^ Ruth J. Smith (2005), "Botanical Beads of the World" Accessed on 2012-03-07.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Schizolobium parahyba: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN
Dehisced pod and seeds

Schizolobium parahyba, the Brazilian firetree, or Brazilian fern tree, is a tree species from tropical America, notable for its fast growth (up to 3 meters per year). According to Francis Hallé, this tree may even reach 30 meters high in only five years, which would make it one of the fastest growing trees ever (an average growth of 6 meters per year).

The tree is locally known by many names, including guapuruvu, guapiruvu, bacurubu, ficheira ("token tree"), faveira ("fava tree"), pau-de-vintém ("penny-wood"), pau-de-tamanco ("clog-wood"), umbela, and parica. It was first described by J. M. C. Vellozo in 1825 under the name Cassia parahyba. The species name likely refers to the Paraíba River in Southeast Brazil.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Schizolobium parahyba ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src=
Collares elaborados a partir semillas de yvapuruvu (Schizolobium parahyba) y de hilo sintético encerado con la técnica de nudos macramé, por un artesano de Tobati (Paraguay).

Árbol del zope (Schizolobium parahyba) también conocido como guapuruvú o pata de elefante es un árbol de crecimiento sumamente rápido llegando a medir hasta 40 m de altura. Tiene la apariencia de un helecho arborescente grande Es originario de las selvas del Brasil. En México se distribuye en los dos litorales al sur del país. También se encuentra en otros países americanos, Su hábitat son los ambientes tropicales. Por su rápido crecimiento se utiliza como árbol de cultivo ornamental y su madera para la elaboración de artesanías.

 src=
Flores
 src=
Vista del árbol
 src=
Hojas

Morfología

Este árbol parece ser una especie de eslabón entre las plantas primitivas, como el helecho arborescente del período carbonífero (cuando no existían insectos y otros animales que se encargaran de la polinización) y las plantas con flores, mucho más recientes: de hecho, el guapuruvú tiene en su juventud un aspecto muy similar al de un helecho, y es una de las plantas típicas de la selva de la zona intertropical, que suelen crecer en un ambiente muy oscuro. Estas ideas están ampliadas en los artículos sobre Magnoliopsida y parafilético. En cambio, cuando crecen y acceden directamente a la luz solar gracias a la gran altura que alcanzan en poco tiempo, cambian completamente de aspecto, ramificándose y desarrollando hojas más grandes así como flores de color amarillo, que en Brasil, aparecen en noviembre, es decir, a fines de la primavera austral, mientras que en Venezuela y Colombia, ya en el hemisferio norte aparecen en mayo. Los frutos son en forma de vaina como sucede con las demás leguminosas y se desarrollan de marzo a mayo (otoño). La absorción de luz para la función de la fotosíntesis es muy eficiente: hasta el tronco tiene color verde, con la excepción de la especie de cicatrices dejadas por las hojas caídas. La longitud del fruto o legumbre es de unos 10 cm y contiene una sola semilla.[1]​ El botánico Jesús F. Hoyos señala su nombre científico como Schizolobium parahybum. Lo mismo sucede en la identificación de la imagen en Commons ([2]​). Su rápido crecimiento se potencia por el hecho de que todo el árbol (tronco, ramas y hojas) es verde por lo que puede desarrollar la fotosíntesis y por ende, la producción de biomasa.

La imagen muestra un ejemplar de guapuruvú en los Jardines Botánicos y Zoológico de Hong Kong (Hong Kong Zoological and Botanical Gardens).

Distribución

En México tiene una distribución potencial en Veracruz, Tabasco, Campeche, noroeste de Oaxaca y algunas regiones de Chiapas.[3]

Nombres comunes

  • Ficheira, garapuvú, e inclusive guarapuvú en Brasil

Usos

La madera del guapuruvú es poco resistente, pero se suele usar en la construcción de embarcaciones de tipo canoa por su ligereza y facilidad de tallarla y moldearla. Es el árbol emblemático de la ciudad de Florianópolis, capital del estado de Santa Catarina, Brasil.

Gracias a su rápido crecimiento es una planta muy utilizada en los parques, jardines y plazas de muchas ciudades así como en proyectos paisajísticos en muchos jardines botánicos.

La semilla, conocida como pata de elefante, es frecuentemente utilizada por artesanos, combinadas especialmente con macramé y alambres.

Taxonomía

Schizolobium parahyba fue descrita por (Vell.) S.F.Blake y publicado en Contributions from the United States National Herbarium 20(7): 240. 1919.[4]

Sinonimia
  • Caesalpinia parahyba (Vell.)Allemao
  • Cassia parahyba Vell.
  • Schizolobium excelsum Vogel
  • Schizolobium glutinosum Tul.
  • Schizolobium kellermanii Pittier
  • Schizolobium parahybrum (Vell.)S.F.Blake
  • Schizolobium parahybum (Vell.)S.F.Blake[5]

Referencias

  1. HOYOS F., Jesús. Guía de árboles de Venezuela. Caracas: Sociedad de Ciencias Naturales La Salle, Monografía N° 32, 1983, p. 162
  2. http://commons.wikimedia.org/wiki/Image:Schizolobium_parahybum.jpg
  3. «Enciclovida».
  4. «Schizolobium parahyba». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 7 de marzo de 2015.
  5. http://www.catalogueoflife.org/show_species_details.php?record_id=570558

Bibliografía

  • HOYOS F., Jesús. Guía de árboles de Venezuela. Caracas: Sociedad de Ciencias Naturales La Salle, Monografía N° 32, 1983

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Schizolobium parahyba: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src= Collares elaborados a partir semillas de yvapuruvu (Schizolobium parahyba) y de hilo sintético encerado con la técnica de nudos macramé, por un artesano de Tobati (Paraguay).

Árbol del zope (Schizolobium parahyba) también conocido como guapuruvú o pata de elefante es un árbol de crecimiento sumamente rápido llegando a medir hasta 40 m de altura. Tiene la apariencia de un helecho arborescente grande Es originario de las selvas del Brasil. En México se distribuye en los dos litorales al sur del país. También se encuentra en otros países americanos, Su hábitat son los ambientes tropicales. Por su rápido crecimiento se utiliza como árbol de cultivo ornamental y su madera para la elaboración de artesanías.

 src= Flores  src= Vista del árbol  src= Hojas
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Schizolobium parahyba ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Schizolobium parahyba est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Caesalpinioideae, originaire d'Amérique du Nord, d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud. Ce sont des arbres tropicaux, connus pour leur grande rapidité de croissance (3 à 9 mètres par an[2]).

L'espèce est connue sous de nombreux noms vernaculaires dans les langues locales : garapivu, garapuvu (variante accentuée garapuvú), guaburuvu, guapiruvu, guapuruvu (variante accentuée guapuruvú), guarapuvu (variante accentuée guarapuvú), vapirubu, ou bien encore : bacurubu, bacuruva, badarra, birosca, faveira, ficheira, pataqueira, pau-de-vintém, pau-de-tamanco, umbela, yvapuruvu.

Le garapuvu (Schizolobium parahyba) a été désigné « arbre symbole » de la ville de Florianópolis (État de Santa Catarina, Brésil) par décision municipale du 25 mai 1992[3].

Caractères et usages

 src=
Colliers de macramé décorés avec des graines de yvapuruvu à Tobatí (Paraguay).

Cet arbre pousse en Amérique du Sud et notamment au Brésil. Il peut atteindre 40 mètres de hauteur.

Son lieu de croissance est la forêt humide.

Les fruits sont des gousses qui apparaissent entre mars et mai. La longueur du fruit est d'environ 10 centimètres ; il contient une seule graine.

Les graines d'yvapuruvu sont fréquemment utilisées dans la fabrication de bijoux fantaisie.

Distribution et habitat

L'aire de répartition originelle de Schizolobium parahyba s'étend du Sud du Mexique : Chiapas, Oaxaca, Tabasco, Veracruz (17° de latitude Nord) au Sud du Brésil (30° de latitude Sud)[4].

Schizolobium parahyba est une espèce d'arbres pionniers relativement répandue naturellement dans les différents types de forêts pluviales néotropicales : atlantique, amazonienne, andine et d'Amérique centrale. C'est un arbre caractéristique des forêts de feuillus, en plaine et sur les flancs de collines, présent aussi dans les forêts sèches et, très rarement, dans les forêts primaires denses. On le rencontre aussi dans les forêts galeries et sur les rives des cours d'eau rarement exposées aux inondations ainsi que dans les habitats rudéraux, les pâturages abandonnés et sur les bords de route[4].

L'espèce a été introduite pour la culture dans différentes régions tropicales du monde : Afrique, Asie, États-Unis, Antilles, Fidji, etc[4]. Elle est considérée comme envahissante dans certaines régions, par exemple à Madagascar[5].

Taxinomie

Cette espèce a été initialement décrite par le botaniste brésilien, J. M. C. Vellozo, en 1825 sous le nom de Cassia parahyba, puis reclassée dans le genre Schizolobium par le botaniste américain, Sidney Fay Blake, et publiée en 1919 sous le nom de Schizolobium parahybum dans la revue Contributions from the United States National Herbarium 20 (7): 240-241[6].

Liste des variétés

Selon Tropicos (12 janvier 2019)[7] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :

  • Schizolobium parahyba var. amazonicum (Huber ex Ducke) Barneby
  • Schizolobium parahyba var. parahyba

Synonymes

Selon The Plant List (12 janvier 2019)[1] :

  • Caesalpinia parahyba (Vell.) Allemao
  • Cassia parahyba Vell. (basionyme[7])
  • Schizolobium excelsum Vogel
  • Schizolobium glutinosum Tul.
  • Schizolobium kellermanii Pittier
  • Schizolobium parahyba var. parahyba

Notes et références

  • (pt) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en portugais intitulé .
  1. a et b The Plant List (2013). Version 1.1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/, consulté le 12 janvier 2019
  2. Forêts pour mémoire - des tropiques aux latitudes moyennes.
  3. (pt) Rodrigo L. S. Aguiar, « Arqueologia e História indígena no Litoral de Santa Catarina », sur Academia, 2013 (consulté le 13 janvier 2019).
  4. a b et c (en) Jeanine Vélez-Gavilán, « Schizolobium parahyba - (Brazilian fern tree) », sur Invasive Species Compendium (ISC), CAB International, 31 juillet 2016 (consulté le 13 janvier 2019).
  5. Benjamin Lisan, « Plantes invasives de Madagascar », sur Documents pour le développement durable de l'Afrique à l'usage des ONG, 15 août 2014 (consulté le 13 janvier 2019).
  6. (en) « Contributions from the United States National Herbarium v. 20 p. 240-241 », sur Biodiversity Heritage Library, 1917-1925 (consulté le 12 janvier 2019).
  7. a et b Tropicos.org. Missouri Botanical Garden., consulté le 12 janvier 2019

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Schizolobium parahyba: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Schizolobium parahyba est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Caesalpinioideae, originaire d'Amérique du Nord, d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud. Ce sont des arbres tropicaux, connus pour leur grande rapidité de croissance (3 à 9 mètres par an).

L'espèce est connue sous de nombreux noms vernaculaires dans les langues locales : garapivu, garapuvu (variante accentuée garapuvú), guaburuvu, guapiruvu, guapuruvu (variante accentuée guapuruvú), guarapuvu (variante accentuée guarapuvú), vapirubu, ou bien encore : bacurubu, bacuruva, badarra, birosca, faveira, ficheira, pataqueira, pau-de-vintém, pau-de-tamanco, umbela, yvapuruvu.

Le garapuvu (Schizolobium parahyba) a été désigné « arbre symbole » de la ville de Florianópolis (État de Santa Catarina, Brésil) par décision municipale du 25 mai 1992.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Guapuruvu ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O guapuruvu (nome científico: Schizolobium parahyba (Vell.) Blake) é uma árvore da família das fabáceas[2], notável pela sua velocidade de crescimento que pode atingir 3 metros por ano, sendo a árvore nativa brasileira de mais rápido crescimento[3]. A árvore é também conhecida como guarapuvu, garapuvu, guapiruvu, garapivu, guaburuvu, vapirubu, ficheira, bacurubu, badarra, bacuruva, birosca, faveira, pau-de-vintém, pataqueira, pau-de-tamanco ou umbela. Foi inicialmente descrita por J. M. C. Vellozo em 1825 sob o nome de Cassia parahyba.

É a árvore símbolo de Florianópolis, capital de Santa Catarina, e utilizada na construção de canoas artesanais em boa parte do litoral brasileiro[4][5][6].

Características

Árvore de 20 a 30 metros de altura, 60 a 80 centímetros de diâmetro na altura do peito.

Em áreas de plantio, observa-se uma longevidade em torno de 40 a 50 anos, porém, em áreas de ocorrência natural há registros de árvores com mais de 70 anos. Portanto, a S. parahyba está inserida em um grupo das árvores e arbustos de ciclo de vida longo, com idade superior a 50 anos de idade, classificada como grande pioneira. [7]

O guapuruvu apresenta elevado crescimento radial ao longo dos primeiros 20 anos de idade, que tende a se estabilizar a partir desse ponto, mostrando um típico comportamento de espécies pioneiras. S. parahyba está entre as espécies florestais de mais rápido crescimento nas Regiões Sudeste e Sul do Brasil. Entretanto, o crescimento das árvores depende de fatores como a disponibilidade de recursos ambientais (por exemplo, luz, água e nutrientes), condições locais (competição e distância entre árvores, proximidade de cursos d'água, tipo de solo etc.), tamanho e constituição genética da árvore, bem como sua história de desenvolvimento, cada um desses podendo afetar sozinho ou em conjunto o crescimento das árvores [7]

Flores grandes, vistosas, amarelas. Tronco elegante, majestoso, reto, alto e cilíndrico, casca quase lisa, de cor cinzenta muito característica. Floresce principalmente durante os meses de outubro, novembro e dezembro.

Folhas compostas bipinadas de 80 a 100 cm de comprimento com 30 a 50 pinas opostas. Quarenta a sessenta folíolos por pina, de dois a três cm de comprimento. [8]

Planta decídua durante o inverno, heliófita, pioneira e seletiva higrófita, exclusiva da mata atlântica. Dispersão irregular e descontínua, prefere matas abertas e capoeiras, muito rara na floresta primária densa. Floresce a partir de agosto até outubro, após a queda da folhagem. Os frutos amadurecem de abril a julho.[8] Guapuruvu é o símbolo da vale do Paraíba.

Ocorrência

Nativa do Brasil, Bolívia, Paraguai, Venezuela, Equador, Panamá, Nicarágua, Honduras, Guatemala, El Salvador, Costa Rica, Belize e México.[9] No Brasil ocorre da Bahia até Santa Catarina na floresta pluvial da encosta atlântica.[8]

Usos

 src=
Floração amarela que ocorre na primavera e verão, típica da espécie.

Seu principal uso enquanto árvore viva está no reflorestamento, sendo considerada a espécie ideal para recuperar regiões degradadas, uma vez que cresce com rapidez.

A madeira do guapuruvu é pouco resistente, mas presta-se à confecção de embarcações tipo canoas exatamente pela leveza e facilidade de entalhe[4].

A madeira é muito leve, com a densidade de 0,32 g/cm cúbico[8]. Indicada para miolo de painéís e portas, brinquedos, saltos de sapato, formas de concreto, compensados e caixotaria.[8]

Canoa de guapuruvu

O nome popular da árvore – guapuruvu e nomes semelhantes - deriva da língua tupi-guaraní e originalmente significa “tronco de fazer canoa” (yya ou ignara = canoa; p’vú = tronco)[5] em referência ao seu uso popular mais utilizado.

 src=
Canoa-de-um-pau-só feita de guapuruvu (sem a vela que por vezes pode ser acoplada) tradicional da comunidade da Costa da Lagoa, em Florianópolis.

Com uma única árvore de guapuruvu, dependendo do tamanho, é possível construir o casco inteiro de uma canoa, dando origem à conhecida “canoa-de-um-pau-só” ou “canoa-de-um-tronco-só”, tradição de origem indígena mantida por diversas comunidades pesqueiras do litoral brasileiro onde ocorre a árvore[4][5][6]. A tradição ainda é mantida por certos pescadores do litoral de Santa Catarina, Paraná, São Paulo e Rio de Janeiro[4][5][6]. Em Florianópolis se destaca a comunidade da Costa da Lagoa da Conceição, onde a árvore é muito comum e ainda é possível ver algumas antigas canoas de guapuruvú sendo utilizadas[4].

 src=
Tronco do guapuruvu, favorável à construção de canoas.

Apesar da tradição se manter corre risco de extinção devido às leis ambientais que restringem o corte das árvores para obtenção da madeira, além da popularização de canoas feitas com materiais sintéticos, entre outros fatores[4][6]. Dessa forma, o ofício de construção da canoa de guapuruvu ainda resiste principalmente na mão de velhos construtores de canoas, que obtêm a madeira através de árvores que caem naturalmente na mata após temporais severos[4].

Uma árvore de guapuruvú leva em média de 30 a 40 anos para atingir o tamanho ideal para servir na construção do casco de uma canoa[6], sendo que para as demais partes da canoa, como a quilha, geralmente são empregadas madeiras mais duras e resistentes, como o cedro[4]. Pode-se ainda, opcionalmente, acoplar vários apetrechos à canoa-de-um-pau-só feita de guapuruvú, como vela, bancos, motor, entre outros.

Outros usos

 src=
Artesanato utilizando sementes de guapuruvú.

Pode ser utilizada no paisagismo urbano, desde que seja plantada longe de casas, edifícios e locais com circulação de pessoas, pois a árvore não tem grande resistência a temporais e cai com facilidade. Suas sementes e folhas foram estudadas quanto a sua ação contra os efeitos lesivos de acidentes ofídicos por um grupo de pesquisa da Universidade Federal de Uberlândia. Esses estudos se iniciaram com o interesse da pesquisadora Mirian M. Mendes em avaliar o real potencial dessa planta que é utilizada por moradores da zona rural no Triângulo Mineiro - MG[10] [11] Também são usadas no artesanato tradicional para colares e botões.[12]

Referências

  1. Botanic Gardens Conservation International (BGCI) & IUCN SSC Global Tree Specialist Group (2018). Schizolobium parahyba (em inglês). IUCN 2019. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2019 Versão 3.1. doi:https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2019-3.RLTS.T62027898A150117447.en Página visitada em 16 de agosto de 2021.
  2. «Flora do Brasil 2020». floradobrasil.jbrj.gov.br. Consultado em 16 de agosto de 2021
  3. FILHO, Eduardo; SARTORELLI, Paolo Alessandro (2015). Guia de árvores com valor econômico. São Paulo: Agroicone. p. 70. 139 páginas. ISBN 978-85-5655-000-2
  4. a b c d e f g h ROQUE, T. V. (2017). Conhecimento e Uso de Espécies Arbóreas Para a Construção e Manutenção de Canoas-de-um-pau-só no Litoral Central de Santa Catarina. Dissertação do Programa de Pós-Graduação em Biologia de Fungos, Algas e Plantas. UFSC, Florianópolis. Consultado em 02 de setembro de 2018.
  5. a b c d MELO JR., J. c.; BARROS, C. F. (2017). Da Floresta ao Mar: O Uso de Madeiras na Construção de Canoas na Ilha De São Francisco do Sul. Livro Patrimônio Cultural de São Francisco do Sul com base na pesquisa em Arqueologia Histórica. Cap. 9. Editora Univille, Joinville. Consultado em 02 de setembro de 2018.
  6. a b c d e Németh, P. S. (2011). O Feitio da Canoa Caiçara de um só Tronco. A cultura imaterial de uma nação, em 25 linhas. Dossiê para instrução de processo de registro de bem cultural de natureza imaterial junto ao IPHAN. Colaboração: Luiz Bargmann Netto. São Paulo, 25 de novembro de 2011. Consultado em 02 de setembro de 2018.
  7. a b Latorraca, João Vicente de Figueiredo (13 de abril de 2015). «DENDROCRONOLOGIA DE ÁRVORES DE Schizolobium parahyba(Vell.) S. F. Blake DE OCORRÊNCIA NA REBIO DE TINGUÁ-RJ». Revista Árvore. v. 39 (2015, n. 2): 385-394. Consultado em 23 de dezembro de 2021
  8. a b c d e Lorenzi, Harri. Árvores brasileiras; manual de identificação e cultivo de plantas arbóreas nativa do Brasil. Nova Odessa: Editora Plantarum, 1992. 368p.
  9. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 27 May 2009
  10. Luis Henrique F Vale, Mirian M Mendes, Renata S Fernandes, Tássia R Costa, Lorane I S Hage-Melim, Maicon A Sousa, Amélia Hamaguchi, Maria I Homsi-Brandeburgo, Suzelei C França, Carlos H T P Silva, Paulo S Pereira, Andreimar M Soares, Veridiana M Rodrigues (2011) "Protective Effect of Schizolobium Parahyba Flavonoids Against Snake Venoms and Isolated Toxins." Current Topics on Medicinal Chemistry, PMID 21682680
  11. MENDES, Mirian Machado ; OLIVEIRA, C. F. ; LOPES, D. S. ; Vale, Luís Henrique F. ; Alcântara, Tânia M. ; IZIDORO, L. F. M. ; HAMAGUCHI, A. ; Homsi-Brandeburgo, M. I. Anti-snake venom properties of Schizolobium parahyba (Caesalpinoideae) aqueous leaves extract. Phytotherapy Research, v. 22, p. 859-866, 2008.
  12. Ruth J. Smith (2005), "Botanical Beads of the World" Accessed on 2012-03-07.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Guapuruvu: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O guapuruvu (nome científico: Schizolobium parahyba (Vell.) Blake) é uma árvore da família das fabáceas, notável pela sua velocidade de crescimento que pode atingir 3 metros por ano, sendo a árvore nativa brasileira de mais rápido crescimento. A árvore é também conhecida como guarapuvu, garapuvu, guapiruvu, garapivu, guaburuvu, vapirubu, ficheira, bacurubu, badarra, bacuruva, birosca, faveira, pau-de-vintém, pataqueira, pau-de-tamanco ou umbela. Foi inicialmente descrita por J. M. C. Vellozo em 1825 sob o nome de Cassia parahyba.

É a árvore símbolo de Florianópolis, capital de Santa Catarina, e utilizada na construção de canoas artesanais em boa parte do litoral brasileiro.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Schizolobium parahyba ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Schizolobium parahyba là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Vell.) S.F.Blake miêu tả khoa học đầu tiên.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Schizolobium parahyba. Truy cập ngày 5 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết về tông thực vật Caesalpinieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Schizolobium parahyba: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Schizolobium parahyba là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được (Vell.) S.F.Blake miêu tả khoa học đầu tiên.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI