Crataegus laevigata (Poir.) DC.

Crataegus laevigata (lat. Crataegus laevigata) - gülçiçəyikimilər fəsiləsinin yemişan cinsinə aid bitki növü.

Mənbə

Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y Gogledd yw Draenen wen lefn sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rosaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Crataegus laevigata a'r enw Saesneg yw Midland hawthorn.^[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Draenen Ysbyddaden, Draenen Wen, Draenen Wen Dwy Golofn, Egfaenwydd, Merys, Ysbyddaden.

Mae'r teulu Rosaceae yn perthyn i'r genws Rosa (rhosyn) fel ag y mae'r cotoneaster a'r eirinen. Prif nodwedd y teulu yw ei ffrwythau amrywiol a phwysig i economi gwledydd.^[2] Ceir 5 sepal, 5 petal ac mae'r briger wedi'u gosod mewn sbeiral sy'n ffurfio llestr tebyg i gwpan o'r enw hypanthiwm.

Gweler hefyd

• Geiriadur rhywogaethau Gwefan Llên Natur

Cyfeiriadau

Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:

Draenen wen lefn

Hloh obecný (Crataegus laevigata), česky též hloh dvousemenný, je trnitý keř nebo nízký strom rozšířený zejména v Evropě.

Popis

Hloh obecný je opadavá listnatá dřevina tvaru keře nebo stromu, dosahujícího výšky nejvýše 8 metrů. Na tenkých šedavě zbarvených větvích rostou v paždí trnů střídavě postavené laločnaté listy o velikosti 3 až 5 cm. Trny dorůstají délky až 2,5 cm. Květy jsou pětičetné, bílé až růžové, o průměru asi 15 mm a rostoucí po pěti až deseti v chocholících. Pro květy je charakteristický jejich nepříjemný zápach. Plodem jsou červené kulovité malvice, obsahující dvě nebo tři semena, dozrávající v září až v říjnu.

Rozšíření

Roste v celé západní a střední Evropě, částečně je rozšířen i v severní Africe a v Asii. Vyskytuje se ponejvíce v polostinných místech, často na okrajích lesů nebo podél potoků, nejčastěji na propustných půdách. Často vytváří houštiny. V zahradnictví se používá na pěstování živých plotů.

Léčivé účinky

V lidovém léčitelství se používají především sušené květy pro přípravu odvaru, který zlepšuje srdeční činnost, snižuje krevní tlak, pomáhá při nespavosti a má uklidňující účinky pokud se užívá dlouhodobě. Stejné účinky mají méně často používané plody. Je vhodné jej kombinovat s rakytníkem řešetlákovým. Šlechtěné odrůdy hlohu nemají žádné léčebné účinky.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu hloh obecný ve Wikimedia Commons
• Taxon Crataegus laevigata ve Wikidruzích
• Slovníkové heslo hloh jednosemenný ve Wikislovníku

Almindelig Hvidtjørn (Crataegus laevigata) er en op til 8 meter høj busk, der f.eks. vokser på skrænter, overdrev og i krat. Frugterne af Almindelig Hvidtjørn er eftertragtet af fuglene.

Beskrivelse

Almindelig Hvidtjørn er en stor, løvfældende busk med en stiv og tæt vækst. Den har ofte flere stammer fra grunden. Barken er først rødbrun og næsten hårløs. Senere bliver den grågrøn og kan skifte videre til gulgrå. Gamle grene er grå og opsprækkende. Busken bærer talrige stive grentorne på de ikke-blomstrende skud. Knopperne er spredte, runde og rødbrune. Bladene er omvendt ægformede med tre lapper på den yderste tredjedel . Oversiden er blank og mørkegrøn, mens undersiden er grågrøn.

Blomstringen sker i maj-juni, og blomsterne sidder i halvskærme på knudrede dværgskud. De er hvide (se dog nedenfor under sorter) og lugter stramt. Frugterne er røde bæræbler med to-tre kerner (sten), som spirer villigt.

Rodnettet består af grove, kun lidt forgrenede hovedrødder, som når langt ned og vidt ud. Finrødderne ligger lige under overfladen. Sorterne er podet på grundstamme af Engriflet Hvidtjørn, og de har altså dens rodnet.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 4 x 6 m (20 x 25 cm/år). Målene kan anvendes ved udplantning.

Voksested

Almindelig Hvidtjørn vokser som underskov i lyse løvskove, som skovbryn eller som krat og overdrev i det meste af Europa, herunder også Danmark, hvor den er almindelig i størstedelen af landet (sjælden i Vestjylland).

Anvendelse

Almindelig hvidtjørn tåler mindre vind og har lidt større krav til jordbunden end Engriflet Hvidtjørn. Planten tåler beskæring og er velegnet inde i plantninger. Hjortevildt og harer æder gerne kviste og skud.

Sorter

• 'Paul's Scarlet' (den mest kendte Rødtjørn-sort)
• 'Punicea' (Rødtjørn med naturlige blomster)
• 'Plena' (Hvide, fyldte blomster)

Kilder

• Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.
• Træer og buske til skovbryn, læhegn og vildtplantninger
• Sten Porse: Plantebeskrivelser, DCJ 2003 (CD-Rom).

Portal:Botanik

Eksterne henvisninger

• Arne og Anna-Lena Anderberg: Den virtuella floran, Naturhistoriska riksmuseet (svensk)
• Fugleognatur.dk - Billeder og udbredelse i Danmark af Almindelig hvidtjørn

Der Zweigriffelige Weißdorn (Crataegus laevigata) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Weißdorne (Crataegus) und gehört zur Familie der Rosengewächse (Rosaceae).^[1] Sie ist in Europa verbreitet.

Beschreibung

Borke

Stängel mit Nebenblättern

Kurztrieb mit Knospe sowie Dorn

Geöffnete Blüte mit zwei Griffeln

Blüten mit fünf weißen Kronblättern und zwei Griffeln

Radiärsymmetrische Blüten und Laubblätter

Kelch mit dreieckigen Kelchblättern

Früchte und Laubblätter

Frucht mit zwei Samen

Erscheinungsbild und Blatt

Der Zweigriffelige Weißdorn ist ein sommergrüner Strauch oder kleiner Baum,^[1] der Wuchshöhen zwischen 2 und 10 Metern erreicht. Die Stängel sind verholzt und stark verzweigt. Sie bilden eine Vielzahl von Sprossdornen aus. Die Rinde zeigt eine glatte und hellgraue Oberfläche, wohingegen die Borke braun gefärbt ist und eine rissige Struktur aufweist.

Die Laubblätter sind kahl und wenig geteilt oder bis zu einem Drittel der Spreitenhälfte gelappt, selten sind sie bis zur Hälfte gespalten. Die Blattlappen sind stumpf. Die Blätter der Kurztriebe sind wenig geteilt, kaum über 1/3 der Spreite, im Umriss oval-rundlich mit stumpfen, mehr oder weniger relativ stumpf-gezähnten Blattlappen und die Blattunterseite ist etwas heller grün als die -oberseite, aber nicht bläulich.^[1]

Blütenstand, Blüte und Frucht

Die Blütezeit liegt im Mai. Viele Blüten stehen in einem doldenrispigen Blütenstand zusammen. Die zwittrigen Blüten sind bei einem Durchmesser von 0,7 bis 2,5 Zentimetern radiärsymmetrisch und fünfzählig. Die fünf anliegenden bis schräg aufrechten sowie auswärts geneigten Kelchblätter sind breit-dreieckig und kaum länger als breit mit stumpflichem oder abgerundetem oberen Ende.^[1] Die fünf Kronblätter sind reinweiß. Es sind stets zwei oder drei Griffel vorhanden, die häufig auch noch an den Früchten erkennbar sind, selten tragen einzelne Blüten auch nur einen Griffel. Die Staubbeutel sind rot.

Nach der Befruchtung werden die unterständigen Fruchtknoten in ein steinhartes Kerngehäuse mit zwei oder drei Steinkernen in rote Apfelfrüchte eingeschlossen. Die Frucht ist bei Reife leuchtend ziegel- bis stumpf-braunrot.^[1]

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 34.^[2]

Ökologie

Beim Zweigriffeligen Weißdorn handelt es sich um einen mesomorphen Nanophanerophyten oder Phanerophyten.^[1] Einzelne Exemplare können in sehr seltenen Fällen bis zu 500 Jahre alt werden.

Die Wurzeln weisen eine ektotrophe Mykorrhiza auf.

Blütenökologisch handelt es sich um nektarführende Scheibenblumen mit fischartigem Geruch nach Trimethylamin. Die Bestäubung erfolgt durch Insekten.^[1]

Die Ausbreitung der Diasporen, es sind die Früchte, erfolgt durch Verdauungsausbreitung (endozoochor).^[1]

Vorkommen

Der Zweigriffelige Weißdorn ist in den Florenelementen der submeridionalen montanen Zone bis zur temperaten subozeanischen Zone Europas vorhanden. In Deutschland ist er in allen Bundesländern verbreitet, kommt in den Alpen, im Schwarzwald und am Oberrhein aber nur zerstreut vor. Im östlichen Schleswig-Holstein ist der Zweigriffelige Weißdorn Art gemein (das heißt in über 90 % aller Kartierflächen vorhanden).

Der Zweigriffelige Weißdorn findet sich in Hecken und Waldrandgebüschen von Laubwäldern oder edellaubholzreichen Wäldern in fast ganz Europa und nördlich bis Südskandinavien.

Nach den Pflanzensoziologischen Einheiten nach Oberdorfer findet sich der Zweigriffelige Weißdorn in den Pflanzengesellschaften der Ordnungen Prunetalia spinosae (Meso- bis xerophile Hecken und Gebüsche) und Fagetalia sylvaticae (Mesophytische, buchenwaldartige Laubwälder Europas).

In den Allgäuer Alpen steigt sie bis zu einer Höhenlage von 1000 Metern auf.^[3]

Taxonomie

Die Erstveröffentlichung erfolgte 1798 unter dem Namen (Basionym) Mespilus laevigata durch Jean Louis Marie Poiret in Lamarck und Poiret: Encycl., 4, 2, S. 439. Die Neukombination zu Crataegus laevigata (Poir.) DC. wurde 1825 durch Augustin Pyrame de Candolle in Prodr., Band 2, S. 630 veröffentlicht. Weitere Synonyme für Crataegus laevigata (Poir.) DC.: Crataegus coriacea Gand. non Woods, Crataegus kupfferi Cinovskis, Crataegus oxyacanthoides Thuill., Crataegus palmstruchii Lindm., Crataegus subinermis Gand., Crataegus walokochiana (Hrabětová) Soó, Mespilus digyna Gray nom. illeg., Mespilus intermedia Poir., Mespilus oxyacanthoides (Thuill.) DC., Oxyacantha matthioli Bubani nom. illeg., Oxyacantha obtusata M.Roem., Oxyacantha vulgaris M.Roem., Crataegus laevigata subsp. carnoviensis (Hrabětová) Dostál, Crataegus laevigata subsp. palmstruchii (Lindm.) Franco, Crataegus laevigata subsp. vulgaris (M.Roem.) Baranec, Crataegus laevigata subsp. walokochiana (Hrabětová) Holub, Crataegus oxyacantha subsp. carnoviensis Hrabětová, Crataegus oxyacantha subsp. joachymii Hrabětová, Crataegus oxyacantha subsp. microphylla (Lange) Dostál, Crataegus oxyacantha subsp. oxyacanthoides (Thuill.) Arcang., Crataegus oxyacantha subsp. polygyna H.Lév., Crataegus oxyacantha subsp. vernicosa Lange, Crataegus oxyacantha subsp. walokochiana Hrabětová, Crataegus palmstruchii subsp. rhenana R.Knapp.^[4][5]

Zierpflanze

Es gibt eine Kulturform des Zweigriffeligen Weißdorn, den Echten Rotdorn Crataegus laevigata 'Paul's Scarlet'.

Literatur

• Werner Rothmaler: Exkursionsflora von Deutschland Gefäßpflanzen: Grundband. 18. Aufl. Spektrum Akademischer Verlag, 2002, ISBN 3827413591.
• Siegmund Seybold (Hrsg.): Schmeil-Fitschen. Die Flora von Deutschland interaktiv. Sehen – Bestimmen – Wissen. Der Schlüssel zur Pflanzenwelt. CD-ROM, Version 2.0. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2004, ISBN 3-494-01368-3.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c d e f g h} Zweigriffeliger Weißdorn. FloraWeb.de
2. ↑ Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. Seite 508.
3. ↑ Erhard Dörr, Wolfgang Lippert: Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Band 2, IHW, Eching 2004, ISBN 3-930167-61-1, S. 109.
4. ↑ Datenblatt der Flora Europaea.
5. ↑ Crataegus laevigata im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland.

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Crataegus laevigata in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012.2. Eingestellt von: S. Khela, 2012. Abgerufen am 2. September 2013.
• Crataegus laevigata (Midland Hawthorn) - Datenblatt mit Verbreitungskarte beim Online Atlas of the British and Irish flora.
• Crataegus laevigata (Poir.) DC. s.l. - Zweigriffliger Weißdorn Datenblatt mit Verbreitungskarte in Bayern bei Steckbriefe zu den Gefäßpflanzen Bayerns des Botanischen Informationsknoten Bayern.
• Zweigriffeliger Weißdorn. FloraWeb.de
• Steckbrief und Verbreitungskarte für Bayern. In: Botanischer Informationsknoten Bayerns.
• Crataegus laevigata (Poir.) DC. In: Info Flora, dem nationalen Daten- und Informationszentrum der Schweizer Flora. Abgerufen am 5. November 2015.
• Verbreitungskarte auf der Nordhalbkugel.
• Thomas Meyer: Datenblatt mit Bestimmungsschlüssel und Fotos bei Flora-de: Flora von Deutschland (alter Name der Webseite: Blumen in Schwaben)
• Datenblatt bei Schede di botanica - Flora Italiana.

Dwaseminnô mąkùszka

Dwaseminnô mąkùszka (Crataegus laevigata (Poir.) DC.) – to je czerz z rodzëznë różowatëch (Rosaceae). Òna rosce m. jin. na Kaszëbach, a ji jeden brzôd mô dwa semiona.

Bùtnowé lënczi

• [1]

Бояронь умарина^[1][2], лиякс: пупиця боярка чувто^[3] — (лат. Crataegus oxyacantha, руз. Боя́рышник обыкнове́нный, или Боярышник колю́чий, или Боярышник сгла́женный) — ламо иень перть касыця куракш эли чувто, Боярка чувто (Crataegus)^[3] канстонть, Якстере цецянсетнень раськесь (Rosaceae)^[3].

Сэрезэ эрси 2-3 метрат, тарадонзо салмуксовт. Лопанзо умаринань кондят калгодот, нильксэнть ёнов келейть, чирева керсевезь. Цеци ашосто. Марненьзэ якстереть эли ожола-якстереть, видьмензэ вишкинеть, калгодот. Сонсь марнесь почаня, ламбамо. Цвети панжиковсто-аштемковсто. Кастыть эйсэнзэ пирявксонь таркас, мазыйстэ цецямонзо кисэ. Умарнестэнзэ пидить варения, ярсыть эйстэст верекстэяк. Цецянзо, лопанзо ды умарензэ кайсить чайс.

Тикшень лемтне

• Боярка чувто^[3], лиякс: Вирьбоцька^[1] — (лат. Crataégus, руз. Боя́рышник)
• Якстере боярка чувто^[3] — (лат. Crataégus sanguínea, руз. Боя́рышник крова́во-кра́сный, или Боярышник кровя́но-кра́сный, или Боярышник сиби́рский)

Фотокувт

• Чувтонь кересь

• Лопа

• Бояронь умаринань цеця

• Бояронь умаринань цеця

• Марть

Лисьм.:

1. ↑ ^{1,0 1,1} Агафонова Н. А., Алёшкина Р. А., Гребнева А. М., Имайкина М. Д., Мосин М. В., Рузанкин Н. И., Тихонова Т. М., Цыганкин Д. В., Харитонова А. М., Цыпайкина В. П.; Гаврилова Т. Г. (отв. секретарь). Вейсэ, башка, тешкс вельде (Слитно, раздельно, через дефис). Словарь трудностей эрзянского языка. Саранск, 2001. - 172с. (руз.), (эрз.)
2. ↑ Р.Н. Бузакова, Тикшень валкс - Саранск: Мордовской кн. изд-ась, 1996. - 144.с. ISBN 5-7595-0963-2 (руз.), (эрз.)
3. ↑ ^{3,0 3,1 3,2 3,3 3,4} Русско-эрзянский ботанический словарь (названия сосудистых): Ок. 1600 назв. /А. М. Гребнева, В. В. Лещанкина.— Саранск: Тип. «Крас. Окт.», 2002.— 60 с.— Рус, эрзян. ISBN 5-7493-0433-7., (руз.),(эрз.)

Crataegus laevigata, known as the Midland hawthorn,^[2] English hawthorn,^[2] woodland hawthorn,^[2] or mayflower, is a species of hawthorn native to western and central Europe, from Great Britain (where it is typically found in ancient woodland and old hedgerows^[3]) and Spain east to the Czech Republic and Hungary. It is also present in North Africa. The species name is sometimes spelt C. levigata,^[4] but the original orthography is C. lævigata.^[5][6]

Description

It is a large shrub or small tree growing to 8 m (26 ft) or rarely to 12 m (39 ft) tall, with a dense crown. The leaves are 2–6 cm (0.79–2.4 in) long and 2–5 cm (0.79–2.0 in) broad, with two or three shallow, forward-pointing lobes on each side of the leaf. The hermaphrodite flowers are produced in corymbs of 6 to 12, each flower with five white or pale pink petals and two or sometimes three styles. The flowers are pollinated by insects. The fruit is a dark red pome 6–10 mm (0.2–0.4 in) diameter, slightly broader than long, containing two or three nutlets.

Crataegus laevigata (fruits)

It is distinguished from the closely related common hawthorn, C. monogyna, in the leaves being only shallowly lobed, with forward-pointing lobes, and in the flowers having more than one style. Each style produces a seed, so its fruits also have more than one seed and these make them slightly oval, in contrast with the single-seeded and therefore round fruits of common hawthorn. The two species hybridise, giving rise to C. × media.

Taxonomy

In the past, Midland hawthorn was widely but incorrectly known by the name C. oxyacantha, a name that has now been rejected as being of uncertain application. In 1753, Linnaeus introduced the name C. oxyacantha for the single species of which he was aware, but described it in such a way that the name became used for various species, including both the Midland and the common hawthorn. In 1775, Jacquin formally separated the common hawthorn, naming it C. monogyna,^[7] and in 1946, Dandy showed that Linnaeus had actually observed a different plant, C. oxyacantha. By this time, though, confusion over the true identity of C. oxyacantha was so great that Byatt proposed^[8] that the name should be formally rejected as ambiguous, and this proposal was accepted by the International Botanical Congress,^[9] although the name continues to be used informally.

The Midland hawthorn was described botanically as a separate species as long ago as 1798 by Poiret, whose name Mespilus laevigata referred to this hawthorn. Poiret's name is reflected in the revised formal botanical name of Midland hawthorn: Crataegus laevigata (Poir.) DC.

Cultivars

'François Rigaud' has yellow fruit.^[10]

'Paul's Scarlet'^[11] (double red flowers), 'Punicea'^[12] (pink and white) and 'Rosea Flore Pleno'^[13] (double pink flowers) have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit. These cultivars are considered by taxonomists to be derived from hybrids between C. laevigata and C. monogyna, within the named hybrid species C. × media.^[10]

Parasites

The hawthorn button-top gall on Midland hawthorn is caused by the dipteran gall-midge Dasineura crataegi.

References

La dustilusa kratago (Crataegus laevigata) estas plantospecio el familio rozacoj (Rosaceae), el genro kratago.

Priskribo

Ĝi estas arbeto aŭ arbusto, kiu kreskas ĝis alto de 10 m. Ĝi aperas en tuta Eŭropo, oni uzas ĝin kis dens-branĉetan arbuston por viva barilo. La folioj longas 1–6 cm kaj havas brilverdan koloron. la floro estas blanka aŭ rozkolora, floras de aprilo ĝis junio. La ŝajnfrukto maturiĝas aŭtone, iĝas ruĝa.

Subspecioj, varioj

C. laevigata subsp. laevigata

La folio longas maks. 3,5 cm, la vejnoj de la folia dorso ne estas vilaj. La larĝo de sepalo egalas al ties longo. La frukto estas globforma.

C. laevigata subsp. palmstrushii

La folio longas maks. 5 cm, a vejnoj de la folia dorso estas vilaj. La sepalo pli longas ol larĝas. La frukto estas longiĝinta globforma.

C. laevigata 'Paul's Scarlet'

C. laevigata 'Paul's Scarlet'

La vario 'Paul's Scarlet' estas ĝardena ornamplanto, ĝi floras en majo kun brilaj, plenruĝaj floroj.

Kuracefiko

La dustilusa kratago estas proponata kontraŭ korproblemoj, nome kontraŭ ofta forta sangobatado ĉe plenkreskuloj kun sana koro. Se la malsano venas el organa misformiĝo, oni proponas nur kiel aldonaĵon.

La plantaj efikaĵoj fortigas la kalian pumpilon de la koro kaj tiel reguligas ties ritmon. Ĝi kreskigas la sangofluon en la koronariaj arteroj. Li trankviligas la glatajn muskolojn, havas angiodilatan efikon, trankviligas la fortan korbatadon.

Oni kolektas la florantajn branĉofinojn, kiu entenas saponinojn, flavonoidojn, volatilajn oleojn kaj aliajn efikaĵojn.

Crataegus laevigata, espino navarro o majuelo de dos huesos es una especie de espino nativa del oeste y centro de Europa (en Gran Bretaña es poco corriente, se encuentra solamente en las Midlands), este de España, la República Checa y Hungría.

Descripción

Es un gran arbusto o pequeño árbol de hasta 8 m (raramente 12 m) de altura, con una densa copa. Hojas 2-6 cm largo por 2-5 cm de ancho, con 2-3 lóbulos delgados, puntiagudos en cada lado de la hoja.

Su hábito reproductivo es hermafrodita. Las flores surgen en corimbos de 6-12, cada una con cinco pétalos blancos o pálidos y dos o tres estilos. Es polinizada por moscas enanas.

El fruto pomo rojo oscuro de 6-10 mm de diámetro, ligeramente más ancho que largo, con 2-3 semillas.

Se distingue de su pariente Crataegus monogyna en las hojas solo suavemente lobuladas, con puntas, y flores con dos o tres estilos, no uno. Sin embargo, son interfértiles y se hibridan frecuentemente.

Taxonomía

Históricamente, el espino fue ampliamente conocido más incorrectamente como Crataegus oxyacantha.^[2]​^[3]​ Ese nombre sería luego rechazado por ciertas incongruencias, siendo más probablemente un sinónimo de C. monogyna (Flora Europaea; Byatt 1974). Así lo explicó luego Bean (1976). Y el genial Linneo introdujo el nombre C. oxyacantha para la especie que más tarde fue gradualmente cambiando para ser usada en ambas especies C.laevigata y C.monogyna.

En 1775 el botánico austríaco Jacquin separó ambas especies, nombrando C. monogyna y reteniendo a C. oxyacantha para el espino albar. En 1946 James Edgar Dandy indicó que Linneo había solo observado y descrito al espino común de un solo estilo, y que sería C. oxyacantha; y, el espino ardiente que había sido descubierto más tarde: usó el siguiente nombre disponible C. oxyacanthoides Thuill. Para evitar confusión, el nombre C. oxyacantha fue formalmente rechazado por ambiguo, aunque con efecto limitado pues C. oxyacantha continuó siendo usado ampliamente informalmente, y el espino común retuvo su nombre C. monogyna. Más recientemente, el botánico portugués Franco marcó que el espino ardiente fue descripto botánicamente como una especie separada ya en 1798 por el botánico Poiret, cuya combinación Mespilus laevigata constituye el basónimo. Para reflejar esto, el nombre botánico para el "espino ardiente" fue pasado a C. laevigata (Poir.) DC. 1825.

Referencias

• Flora Europaea: Crataegus
• Bean, W. J. 1976. Árboles y Arbustos Duros en las Islas Británicas, 8ª ed., revisada. John Murray
• Byatt, J. (1974). Bot. J. Linn. Soc. 69: 15-20

Kupfferi viirpuu (Crataegus × kupfferi) on roosõieliste sugukonda arvatud puuliik, täpsemalt pisiliik.^[1]

Taim on Eestis väga harva esinev ja on raskesti määratav.^[1]

Viited

Välislingid

• Otsing: Crataegus kupfferi andmebaasist eElurikkus (lisa eElurikkuse id Vikiandmete lehele)

Lääne-viirpuu (Crataegus palmstruchii) on roosõieliste sugukonda arvatud puuliik.

Taim kasvab metsalagendikel, põõsastikes. Taime leidub Eestis vaid Saaremaal ja Abrukal ja on seejuures harvaesinev.^[1]

Viited

Välislingid

• Lääne-viirpuu andmebaasis eElurikkus

Hegoaldeko elorri zuria (Crataegus laevigata) errosazeoen familiako zuhaixka handia edo zuhaitz txikia da, mendebaldeko eta erdialdeko Europatik zabalduta dagoena.

Landare apaingarri moduan erabiltzen dute eta zenbait kultibarrak ditu.^[1]

Erreferentziak

Pyöröorapihlaja eli pyöröliuskaorapihlaja (Crataegus laevigata) on orapihlajiin kuuluva puuvartinen kasvi, joka kasvaa luonnonvaraisena Keski-Euroopassa ja paikoin Englannissa.

Ulkonäkö ja koko

Bouquetotin kunnassa Normandiassa kasvavan pyöröorapihlajan uskotaan olevan yksi Ranskan vanhimmista puista.

Pyöröorapihlaja kasvaa 4–8 metriä korkeaksi ja yhtä leveäksi. Sen oksat ovat piikkiset ja lehdet kiiltävät, sormihaaraiset. Kermanvalkoiset kukat puhkeavat loppukeväällä, ja punaiset marjat kypsyvät syksyllä.^[2]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Pyöröorapihlaja (Crataegus laevigata)
• Kassu – Kasvien suomenkieliset nimet: Pyöröorapihlaja (Crataegus laevigata)
• ITIS: Crataegus laevigata (englanniksi)
• United States Department of Agriculture (USDA): Crataegus laevigata (englanniksi)
• Dr. Duke's Phytochemical and Ethnobotanical Databases: Crataegus laevigata (englanniksi)
• Centre for Agriculture and Biosciences International (CABI): Crataegus laevigata (englanniksi)

Aubépine à deux styles

L'Aubépine lisse, Aubépine à deux styles ou Aubépine épineuse (Crataegus laevigata) est une plante du genre Crataegus appartenant à la famille des Rosaceae.

Un ancien nom la désigne également : Crataegus oxyacantha. Le terme oxyacantha est issu du latin d’origine grecque et signifie littéralement « à épines aiguës ».

Caractères biologiques

L'aubépine épineuse est un arbuste de 2 à 3 m mais pouvant atteindre jusqu'à 10 m^[1], caducifolié. Sa longévité peut atteindre 500 ans. L'arbre rejette de souche ; hermaphrodite, sa floraison va d'avril à mai. L'espèce est pollinisée par les insectes ; la semence est dispersée par les oiseaux.

C'est une espèce sensible au feu bactérien.

La cécidomyie de l'aubépine, Dasineura crataegi, provoque des galles sur les pousses de la plante^[2].

Description

Feuillage de Crataegus laevigata.

• Écorce âgée : mince, brune et écailleuse, fissurée.
• Rameaux : épineux, étalés, lisses et gris cendré.
• Bourgeons : petits, globuleux, brunâtres.
• Feuilles : caduques, alternées, en coin à la base, simples, presque entières, 5 à 7 lobes profonds, plus ou moins trilobées au sommet, vert foncé et brillantes dessus, légèrement velues dessous.
• Fleurs : régulières, blanches ou roses, très odorantes, groupées en panicules ombelliformes dressées, à deux ou trois styles, à étamines rouges, d'un parfum puissant, âpre et relativement peu agréable^[3].
• Fruits (cenelles) : pois ovoïdes à subsphériques, rouges, généralement à deux noyaux, restes du calice formant une « mouche »^[4].

Crataegus laevigata fleurit après les prunelliers et avant les aubépines monogyna. Il fait une jonction entre ces espèces printanières pour les pollinisateurs.

Confusion possible

Crataegus laevigata est parfois confondu avec Crataegus monogyna (aubépine à un style) qui a des feuilles nettement et profondément lobées (3, 5 ou 7 lobes dentés) non nettement en coin à la base. Sa fleur contient un style, son fruit renferme un seul noyau.

Crataegus laevigata (aubépine épineuse), quant à lui, se distingue par des rameaux étalés, une feuille presque entière (3 lobes peu prononcés au sommet) nettement en coin à la base. Sa fleur contient 2 ou 3 styles, son fruit deux noyaux.

Ces deux espèces s'hybrident très facilement pour donner des individus aux caractères intermédiaires que l'on nomme alors Crataegus × media.

Distribution géographique

L'aubépine de Bouquetot (Eure), l'une des plus vieilles de France (vers 1360).

L'aubépine épineuse est très commune dans le nord du territoire français (même sur le littoral) ; disséminée dans le sud et rare en région méditerranéenne. Elle est présente jusqu'à 1 600 m, c'est-à-dire de l'étage collinéen à l'étage montagnard. On la trouve également dans la région de l'Atlas au Maroc, environs de Midelt et Sefrou, dans les forêts de chênes.

Écologie

Espèce héliophile ou de demi-ombre croissant sur des sols riches en bases, moyennement frais, dont le pH est neutre à légèrement acide. L'Aubépine épineuse est donc une espèce neutrophile d'amplitude bien moins importante que sa sœur l'Aubépine monogyne.

Biotope

Haies, lisières forestières, forêts caducifoliées (Chêne pubescent, Hêtre), fruticées

Usages et propriétés

Utilisée comme plante ornementale (nombreux cultivars), et pour la constitution de haies vives. Utilisée comme porte-greffe du Néflier et des Poiriers. Ce sont des plantes riches en composés polyphénoliques (flavonoides, acides caféique et chlorogénique) et en composés triterpéniques. Elles sont d'utilisation médicinale récente. Les fruits (appelés cenelles) ne sont pas toxiques (certains auteurs leur attribuent une très faible toxicité), mais leur chair farineuse et fade n'incite de toute façon pas à la consommation. On en fait parfois des compotes et des gelées. La consommation de grandes quantités de sommités fleuries (infusions) entrainerait des troubles cardiovasculaires et respiratoires. Le pollen est considéré comme allergisant^[5].

Bois

Écorce lisse et fine à l'état jeune.

• Bois homogène, dur, lourd, blanc, parfois légèrement teinté de brun rougeâtre, prenant un beau poli, ressemblant beaucoup à celui de l'Alisier blanc ; présence de taches médullaires.
• Utilisé autrefois pour les pièces mécaniques (bois très résistant aux frottements), en petite menuiserie et tournerie (robinets de tonneaux). Les épines étaient autrefois utilisées comme clous à cause de leur rigidité mais aussi comme hameçons pour les lignes de fond des pêcheurs de bord de mer^[6].
• Bon combustible.

Propriétés médicinales

Voir Aubépine (volet médicinal)

Notes et références

Notes

Références

Voir aussi

Dwupěstkaty hłohonc (Crataegus laevigata) je štom ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Žórła

• Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Hvítþyrnir eða hagþyrnir (fræðiheiti: Crataegus laevigata) er þyrnóttur runni sem getur orðið allt að 8 m hár og vex villtur í Mið-Evrópu. Hvítþyrnir er vinsæll runni til að nota í limgerði, allt frá Spáni og alveg norður til Svíþjóðar.

Samgræðslu-kynblendingurinn þyrnimispill, Crataegomespilus Asnieresii, er myndaður við samgræðslu hvítþyrnis og mispils.

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Hvítþyrnir

Wikilífverur eru með efni sem tengist

Hvítþyrnir

1. ↑ Christensen, K.I. (1992). „Revision of Crataegus sect. Crataegus and nothosect. Crataeguineae (Rosaceae-Maloideae) in the Old World“. Systematic Botany Monographs. 35: 1–199. doi:10.2307/25027810.

Grauželinė gudobelė (lot. Crataegus laevigata) – erškėtinių (Rosaceae) šeimos gudobelės (Crataegus) genties krūmas. Auga pietų, vidurio, rytų Europoje.

Aukštis iki 8 m (retai iki 12 m), laja tanki. Lapai 2–6 cm ilgio, 2–5 cm pločio, sudaryti iš trijų skiaučių. Žiedai balti, susitelkę į žiedynus po 6-12. Vaisius – 6–10 mm skersmens obuolėlis, šiek tiek ištęstas į ilgį.

Grauželinė gudobelė kryžminasi su vienapieste gudobele. Nuo jos skiriasi kiek mažiau raižytomis lapų skiautėmis.

Grauželinė gudobelė sutinkama Pietvakarių, Vidurio Lietuvoje^[1].

Šaltiniai

Žiedynas

Vikiteka

Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai

Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)

Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas

De tweestijlige meidoorn (Crataegus laevigata, synoniem: Crataegus oxyacantha) is een plant uit de rozenfamilie (Rosaceae). Ze lijkt erg veel op de eenstijlige meidoorn (Crataegus monogyna); hieronder worden alleen de verschillen besproken.

De bladeren zijn minder diep ingesneden dan bij de eenstijlige meidoorn. De lobben zijn derhalve korter. Ook zijn ze stomper en altijd getand. Aan de onderzijde ontbreken de bosjes haar in de oksels van de nerven. De bloemen hebben meestal twee stijlen. De vruchten hebben meestal twee pitten, soms zelfs drie. Cultivars hebben rode of roze bloemen (zoals de cultivar Paul's Scarlet).

Vruchten

Schors

Externe link

• Tweestijlige meidoorn (Crataegus laevigata) op SoortenBank.nl (gebaseerd op de Heukels²³, dit is de laatste uitgave)

Zie ook

• eenstijlige meidoorn

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Crataegus laevigata op Wikimedia Commons.

Parkhagtorn er en art i hagtornslekta innenfor rosefamilien (også kalt eplefamilien eller kjernefruktfamilien). Det er en 1 - 6 meter høy, løvfellende busk med en svært tettgrenet vekstform. Den vokser på frisk, åpen og næringsrik grunn.

Bladene er eggformede med to-tre lapper med tagget rand, mørkt grønne og blanke oppå. Ørebladene har også noen få tenner eller er helt helrandet.

Blomstene er 15-20 mm brede og hvite. De har 2-3 grifler. Fruktene er runde-elliptiske, 6-10 mm store, mørkerøde og har to kjerner (steiner).

Arten er dyrket eller forvillet langs kysten av Sør-Norge, og vokser naturlig i Danmark og sørlige Sverige. Den blomstrer i Norge i mai-juni.

Hybrider og varianter

parkhagtorn danner hybrid med begerhagtorn, eller med vanlig hagtorn. Den har derimot ingen kjente varianter i Norden.

Kilder

• Lie, Johannes og Dagny Tande, Norsk flora, versjon 2007, 7.utgaven. ISBN 978-82-521-6029-1.
• Stenberg, Lennart & Bo Mossberg, Steinar Moen (norsk red.), Gyldendals store nordiske flora, Gyldendal, Oslo 2007. ISBN 978-82-05-32563-0.

Eksterne lenker

• (sv) Parkhagtorn hos Dyntaxa
• (en) Parkhagtorn i Encyclopedia of Life
• (en) Parkhagtorn i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Parkhagtorn hos NCBI
• (en) Parkhagtorn hos ITIS
• (en) Parkhagtorn hos Tropicos
• (en) Parkhagtorn hos The International Plant Names Index
• (en) Kategori:Crataegus laevigata – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Crataegus laevigata – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Crataegus laevigata – detaljert informasjon på Wikispecies

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

C. oxyacantha (L.) Jacq.

Descrission

Buason ch'a smija motobin a col ëd Crataegus monogyna, aut fin a 4 m. Scòrsa dël bion ga gris-brun a neirastra, as dësbela a scaje. Branch spinos, seuliprima brun, peui gris; spin-e ëd 2 cm. Le feuje a l'han ël picol, auterne, sempie, pla e ovaj; spartìe 1 o 2 cm. për part, bòrd dentà tut d'antorn. Le fior, un pòch përfumà, a 5 pétaj piat e 'l bicer formà da 5 sépaj triangolar; vaire stam e 2 stij. Ij frut a son ovaj e a ten-o 2 smens.

Distribussion

A chërs ant ij bòsch, a l'ombra, da la pian-a fin a 1.200 méter. a fioriss da avril a giugn.

Notissie

Ij frut a peulo esse dovrà për marmlade e conserve.

• N'ilustrassion

• Le fior

• Ij frut

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Crataegus laevigata (Poir.) DC.

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Typowa forma gatunku

Owoce

Odmiana ozdobna `Paul`s Scarlett`

Głóg dwuszyjkowy (Crataegus laevigata (Poir.) DC.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny różowatych. Rodzimym obszarem jego występowania jest Europa^[2]. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.

Morfologia

Pokrój

Ciernisty krzew liściasty, osiągający wysokość 4 m.

Łodyga

Gałęzie silnie splątane, elastyczne. Kora gładka, szara. Na gałązkach liczne, ostre ciernie o długości 1-2 cm.

Liście

Pojedyncze, o długości 2-5 cm, odwrotnie jajowate, u podstawy klinowate, z dużymi, zwykle trwałymi przylistkami, górą ciemnozielone, dołem jaśniejsze. Wyrastają na cienkich ogonkach, do połowy długości są całobrzegie, w górnej części blaszki 3-5 klapowe. Kształt liści u różnych okazów dość zmienny.

Kwiaty

Drobne kwiaty tworzą baldachogrona. Zbudowane są z 5 działek kielicha, 5 wolnych, białych lub różowawych płatków korony oraz licznych pręcików i 1 dolnego słupka z 2 szyjkami (od tego właśnie pochodzi nazwa gatunkowa).

Owoc^[3]

Do 13 mm długości. Zawiera 2–3 pestkowate owoce, które są od strony wewnętrznej spłaszczone, z krótkimi włoskami na szczycie. Często w centrum krążka owocu pozornego znajdują się pozostałości 2 szyjek słupka.

Biologia i ekologia

Siedlisko

Widne lasy, zarośla, miedze, zbocza, polany. Występuje na całym niżu, oraz w niższych położeniach górskich. Jest odporny na suszę i ciężkie warunki klimatyczne, może też rosnąć na jałowych glebach.

Rozwój

Przedsłupne kwiaty zakwitają w maju i są owadopylne^[4]. Roślina miododajna.

Fitosocjologia

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Rhamno-Prunetea ^[5].

Zmienność

• Występuje w Polsce w 2 podgatunkach: C. laevigata (Poir) DC. ssp. laevigata i C. laevigata (Poir) DC. ssp. palmstruchii (Lindman) Franco.
• Tworzy mieszańce z głogiem odgiętodziałkowym subsp. rhipidophylla (C. x macrocarpa Hegetschw.), g. odgiętodziałkowym subsp. palmstruchii i głogiem jednoszyjkowym (C. x media Bechst.)^[6].

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski

Kwiatostan głogu (Crataegi folium cum flore) – całe lub rozdrobnione, wysuszone gałązki z kwiatami głogu jednoszyjkowego, dwuszyjkowego, rzadziej innych europejskich gatunków jak głóg włoski i głóg czarny. Surowiec zawiera minimum 1,5% sumy flawonoidów w przeliczeniu na hiperozyd. Drugim surowcem jest owoc głogu (Crataegi fructus) – wysuszone pseudoowoce głogu jednoszyjkowego i dwuszyjkowego o zawartości ponad 0,06% procyjanidyn^[3]. Owoce też mają działanie lecznicze, ale dwukrotnie słabsze. Głóg zawiera: saponiny, flawonoidy^[7], związki purynowe (adenina, guanina), nukleozydy (adenozyna, guanozyna), garbniki, witaminy, związki kumarynowe (eskulina, fitosterole).

Działanie

Rozkurczające naczynia wieńcowe serca i uspokajające. W postaci naparu lub nalewki spirytusowej stosuje się przy nadciśnieniu, przy nerwicach, bezsenności, dolegliwościach wieku starczego oraz w leczeniu po zawale mięśnia sercowego. Wykazuje działanie podobne do substancji czynnych naparstnicy purpurowej, ale w odróżnieniu od niej działa łagodnie i nie wykazuje oddziaływań ubocznych. Wskazane jest używanie obu tych ziół równocześnie, ze względu na ich korzystny synergizm.

Zbiór i suszenie

Kwiatostany zbiera się na początku kwitnięcia, owoce jesienią. Suszyć należy w temp. do 40 °C, możliwie szybko^[8][9]. Suszone zbyt długo lub pogniecione przy zbiorze łatwo ciemnieją i tracą wartość leczniczą.

Roślina ozdobna

Często sadzony w parkach, ogrodach, przy drogach, szczególnie odmiany o kwiatach pełnych i kwiatach intensywnie wybarwionych na czerwony kolor. Używany też na żywopłoty – są nie tylko gęste, ale w zasadzie nie do pokonania przez ludzi i zwierzęta.

Inne zastosowania

• Z owoców głogu można robić wino i różnego rodzaju przetwory spożywcze, np. dżem, herbatki owocowe. Wino z głogu ze względu na silny aromat jest doskonałym surowcem do kupażowania. Podobnie jak wino z dzikiej róży jest wytwarzane przez macerację owoców i podczas jego produkcji stosuje się jednakowe proporcje składników. Jednak wino z głogu nieznacznie ustępuje jakością winu z dzikiej róży, którego jakość zdaniem specjalistów jest porównywana do win gronowych^[10].
• Drewno głogu jest twarde – bywa wykorzystywane do wyrobów tokarskich.

Przypisy

Bibliografia

1. W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
2. Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
3. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

• cis pospolity
• jałowiec pospolity
• jałowiec sabiński
• jodła pospolita
• kosodrzewina
• modrzew europejski
• sosna limba
• sosna zwyczajna
• świerk pospolity

• berberys zwyczajny
• bez czarny
• bez koralowy
• bluszcz pospolity
• brzoza karłowata
• brzoza niska
• dereń świdwa
• irga czarna
• irga kutnerowata
• irga zwyczajna
• kalina koralowa
• kłokoczka południowa
• kruszyna pospolita
• leszczyna pospolita
• olsza zielona
• porzeczka alpejska
• porzeczka agrest
• porzeczka czarna
• porzeczka zwyczajna
• porzeczka skalna
• rokitnik zwyczajny
• różanecznik żółty
• szakłak pospolity
• śliwa tarnina
• tawuła średnia
• tawuła wierzbolistna
• trzmielina pospolita
• trzmielina brodawkowata
• wawrzynek wilczełyko
• wiciokrzew czarny
• wiciokrzew pomorski
• wiciokrzew pospolity
• wierzba purpurowa
• wierzba szara
• wierzba szwajcarska
• wierzba śląska
• wierzba uszata
• wierzba wiciowa
• wiśnia karłowata oraz liczne gatunki róż i jeżyn

• brzoza brodawkowata
• brzoza ojcowska
• brzoza omszona
• brzoza Szafera
• buk zwyczajny
• czeremcha zwyczajna
• czeremcha skalna
• dąb bezszypułkowy
• dąb szypułkowy
• głóg dwuszyjkowy
• głóg jednoszyjkowy
• grab pospolity
• grusza polna
• grusza pospolita
• jabłoń dzika
• jarząb brekinia
• jarząb grecki
• jarząb mączny
• jarząb nieszpułkowy
• jarząb pospolity
• jarząb szwedzki
• jesion wyniosły
• klon jawor
• klon polny
• klon zwyczajny
• lipa drobnolistna
• lipa szerokolistna
• olsza czarna
• olsza szara
• topola biała
• topola czarna
• topola osika
• topola szara
• wiąz górski
• wiąz pospolity
• wiąz szypułkowy
• wierzba biała
• wierzba iwa
• wierzba krucha
• wierzba trójpręcikowa
• wierzba pięciopręcikowa
• wierzba siwa
• wiśnia ptasia (czereśnia)

Crataegus laevigata é uma árvore da família Rosaceae.

Sinonímia: corníolo, cratego-pirliteiro, escalheiro, escambrulheiro, escrambulheiro, espinha-branca, espinheiro-alvar, estrepeiro, pilriteira, pilrito, pirliteiro, carrapiteiro.

Sinonímia botânica: Crataegus oxyacantha

O chá dessa erva, para indivíduos que possuem sangue do tipo AB, melhora a elasticidade arterial e previne contra doenças do coração.

Hloh obyčajný alebo hloh končistotŕňový (lat. Crataegus laevigata alebo Crataegus oxyacantha alebo Crataegus oxyacanthoides) je tŕnitý strom či ker z čeľade ružovité (Rosaceae).

Výskyt

Je rozšírený v celej Európe, uprednostňuje vápenaté pôdy, tienisté krovinaté a skalnaté stráne, listnaté lesy a rôzne húšťavy. Rastie hojne aj na Slovensku, a to od nížin po horské pásma.

Opis

Je veľmi rozkonárený, má hnedočervené vetvy pokryté tŕňmi. Má dlhostopkaté okrúhlovajcovité viaclaločnaté listy. Rastlina kvitne v máji a júni; kvety sú v chocholíkoch a majú biele alebo ružové korunné lístky. Plody sú guľovité alebo vajcovité lysé červené malvičky s múčnatou dužinou a dvoma kôstkami; dozrievajú na jeseň.

Obsahuje: zmes hlohových krategových kyselín, saponíny, flavonoidy, triesloviny, glykozidy (kvercitín, rutín a vitexín), taníny, karotén, vitamín C a vitamíny skupiny B (hlavne B1), pektíny, purínové látky, amíny.

Využitie

Jeho použitie ako liečivej rastliny je doložené už od staroveku (hloh obyčajný ako liečivú rastlinu spomína už Dioskorides). Lieči problémy s krvným obehom, srdcom a krvným tlakom. V Česko-Slovensku sa z tohto hlohu vyrábali čaje Alvisan (existuje dodnes) a Droseran. Čínski lekári hloh používajú pri poruchách trávenia, bolestivej menštruácii a hnačke.

Zbiera sa kvet, list aj plod. Obchodne najžiadanejší je kvet s listom. Z listov, kvetov a plodov hlohu sa vyrábajú zápary („čaje“). Z plodov marmelády a kompóty. Suchý extrakt z hlohu sa používa na výrobu kvapiek, injekcií a kapsúl.

Tradícia

O kvetoch tejto rastliny sa traduje, že majú magickú silu a privolávajú smrť do domu, a že z nich bola spletený tŕňová koruna Ježiša Krista.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hloh obyčajný
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hloh obyčajný

Zdroje

• Hloh obyčajný. In: Pyramída – encyklopedický časopis moderného človeka str. 1 296.
• GECLEROVÁ, K.: Liečivé rastliny - Metodické listy. Environmentálna poradňa Studnička, Bratislava, Slovenská botanická spoločnosť pri SAV, Bratislava, 2006 [1], str. 13

Crataegus oxyacantha

Navadni glog (znanstveno ime Crataegus laevigata), včasih ga imenujejo tudi glogovec, je do 12 metrov visoko, do 0.5 m debelo in do 100 let staro listopadno drevo. Pogosto raste kot srednje velik grm. Je enodomna in žužkocvetna vrsta, ki cveti od maja in junija pred olistanjem. Razširjen je po skoraj vsej Evropi. Raste do 1000, izjemoma do 1600 metrov nadmorste višine.

Opis

Skorja na deblu je pepelnato siva in gladka, pozneje temno rjava in drobno razpokana. Koreninski sistem je plitev. Mladi poganjki so rdečkasto rjavi in sprva rahlo dlakavi, pozneje pa goli z 0.6 do 1.5 cm dolgimi trni.

Liste ima dolge od 3-5 cm, zgoraj so živo zeleni in bleščeči, spodaj sivozeleni in včasih ob žilah rahlo dlakavi.

Cvetovi so dvospolni, do 1.5 cm široki, beli ali rahlo rožnati, po 5-10 združeni v socvetja. Cvetovi so 5-števni, imajo 20-25 prašnikov z živo rdečimi prašnicami, pestič ima 2 ali 3, redko 1 vrat.

Iz oplojenih cvetov se razvijejo do 12 mm dolgi, jajčasti, skoraj okrogli plodovi rdeče barve - gloginje. Te imajo mokast, kislo-trpek okus in so bogate z vitaminom C ter karotenom. Vsebujejo tudi veliko Sladkorja, limonske kisline, pektina, čreslovine in drugih sestavin.

Plod vsebuje 2-3 trde, rjave, do 5 mm dolge koščice.

Rastišče

Glog dobro raste med drugim grmovjem, ob robovih gozda, polja, po planinah in ravninah, pogosto ga zasadijo za žive meje. Najraje ima s hranili bogata tla, kjer temperaturna nihanja niso prevelika. Prenaša tudi revnejša tla. Ne ustrezajo mu najbolj sušna rastišča, na katerih ga zamenjuje enovratni glog.

Uporabnost

Les je rdečkast, težak in težko cepljiv les. Cenjen je za izdelavo orodij in strojnih delov. Je zdravilna rastlina in okrasna sorta.

Pred leti so na Koroškem posušene in zmlete gloginje mešali z moko in iz te mešanice pekli kruh. Posušeni cvetovi in plodovi se uporabljajo v ljudskem zdravilstvu za zmanjšanje krvnega pritiska, kot Kardiotonik in zdravilo zoper sklerozo arterij. Gloginje uporabljajo tudi za pripravo dobrih kompotov, želejev in marmelad.

Rundhagtorn (Crataegus laevigata) är en taggig buske som gärna bildar snår vid skogsbryn.

Egenskaper

Hagtornens frukt liknar rönnens. Skillnaden är att hagtornar har en stenäpplefrukt genom att tjocka benhårda väggar bildas i rummen inne i äpplefrukten.

Rundhagtorn har ganska styva och glansiga blad med korta, ofta avrundade flikar och dubbelsågad bladkant med något trubbiga sågtänder. Dess blomma har 2-3 stift och dess frukt innehåller 2 eller 3 stenar av oregelbunden form. Foderbladen är kortare och trubbigare än hos andra hagtornsarter. Detta syns allra bäst på frukten.

Förekomst

De vilda Crataegus-arterna går i Sverige inte nordligare än till Dalälven och håller sig mest i ekens närhet. I Svealand är de här och där vanliga på sydsidan av ekbackar, men sparsammare och mer lågväxta på nordsluttningar. I de sydligare landskapen kan de växa både i lövskogar, öppna fält, åkerkanter och på strandklippor. Som odlade, särskilt i häckar, är de mycket härdiga och tål att klippas hårt. I vilt tillstånd blir de små träd, några meter höga, med vacker form. Rundhagtorn liknar till form och förgrening närmast en ek i miniatyr, och den lilla trädkronan med sina tättsittande, djupt gröna, kullriga, skinande blad. Denna vackra grönska förhöjs lika mycket av de snövita kronbladen under försommaren som av de blodröda frukterna under senhösten. På öppna platser blir hagtorn inte högstammig, utan busklik.

Användning

Rundhagtorns ved är mycket hård och seg. Den användes förr till redskap och detaljer som utsattes för hård förslitning, till exempel blocktrissor, skruvar och kugghjul.

Medicinsk användning

Hagtorn är en av de mest studerade läkeväxterna och har en direkt inverkan på hjärtats muskelceller. Den verkar genom att öka blodflödet och är kramplösande på kranskärlen. Den har även en stark antioxidativ verkan som motverkar åderförkalkning. Använd växtdel är blommor och bär. Inga kända biverkningar föreligger.^[1]

Källor

1. ^ Raimo Heino, Våra läkande växter – En naturlig väg till ett friskare liv, PRISMA 2001.

Externa länkar

• Den Virtuella Floran
• Hagtorn i Carl Lindman, Bilder ur Nordens flora (andra upplagan, Wahlström och Widstrand, Stockholm 1917–1926)

• Wikimedia Commons har media som rör Rundhagtorn.
  Bilder & media

Crataegus laevigata là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được (Poir.) DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Liên kết ngoài

• Phương tiện liên quan tới Crataegus laevigata tại Wikimedia Commons
• Dữ liệu liên quan tới Crataegus laevigata tại Wikispecies
• Vườn thực vật hoàng gia Kew; Đại học Harvard; Australian Plant Name Index (biên tập). “Crataegus laevigata”. International Plant Names Index. Truy cập ngày 11 tháng 6 năm 2013.

• Crataegus oxyacantha L.
• Crataegus oxyacanthoides Thuill.
• Mespilus laevigata Poir.

• 1 Распространение и экология
• 2 Ботаническое описание
• 3 Растительное сырьё
• 4 Значение и применение
  • 4.1 Применение в народной медицине
  • 4.2 Применение в научной медицине
• 5 Классификация
  • 5.1 Таксономия
  • 5.2 Представители
• 6 Примечания
• 7 Литература
• 8 Ссылки