dcsimg

Telekia ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

.


Telekia ye un xéneru de plantes fanerógames perteneciente a la familia de les asteracees. Entiende 5 especies descrites y de estes, solo 2 aceptaes.[1][2] Estes especies atopar nos Alpes n'Europa.

Taxonomía

El xéneru foi descritu por Johann Christian Gottlob Baumgarten y espublizóse en Enumeratio Stirpium Transsilvaniae 3: 149. 1816.[3]

Especies

Referencies

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Telekia: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Telekia

.


Telekia ye un xéneru de plantes fanerógames perteneciente a la familia de les asteracees. Entiende 5 especies descrites y de estes, solo 2 aceptaes. Estes especies atopar nos Alpes n'Europa.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Telekia ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Telekia is a genus of flowering plant, of the family Asteraceae.[2][3]

Species[1]
formerly included[1]

References

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Telekia: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Telekia is a genus of flowering plant, of the family Asteraceae.

Species Telekia speciosa (Schreb.) Baumg. - Europe + southwest Asia from France and Great Britain to Caucasus Telekia speciosissima DC. 1836 conserved name, not (L.) Less. 1832 - Lombardy region of Italy formerly included Telekia africana Hook.f. - Anisopappus chinensis subsp. africanus (Hook.f.) S.Ortiz & Paiva Telekia speciosissima (L.) Less. 1832, not DC. 1836 - Xerolekia speciosissima (L.) Anderb.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Telekia ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

Telekia estas genro de florplantoj el familio de asteracoj. La specioj kreskas en la eŭropa montaroj Alpoj kaj Karpatoj.

La genron malkovris Johann Christian Gottlob baumgarten, kiu esploris la faŭnon de la Karpatoj, per mecenata monapogo de la hungara grafa Teleki-familio. Honore al la familio, li nomumis la genron je ili.

Specioj:

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Telekia ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Telekia es un género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia de las asteráceas. Comprende 5 especies descritas y de estas, solo 2 aceptadas.[1][2]​ Estas especies se encuentran en los Alpes en Europa.

Taxonomía

El género fue descrito por Johann Christian Gottlob Baumgarten y publicado en Enumeratio Stirpium Transsilvaniae 3: 149. 1816.[3]

Especies

Referencias

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Telekia: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Telekia es un género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia de las asteráceas. Comprende 5 especies descritas y de estas, solo 2 aceptadas.​​ Estas especies se encuentran en los Alpes en Europa.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Teleekia ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Teleekia (Telekia) on korvõieliste sugukonda kuuluv taimeperekond.

Liigid

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Teleekia: Brief Summary ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Teleekia (Telekia) on korvõieliste sugukonda kuuluv taimeperekond.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Auringontähdet ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Auringontähdet (Telekia) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Siihen kuuluu kaksi lajia, jotka esiintyvät Euroopassa.[1] Auringontähtien suku on nimetty unkarilaisen kreivi Sámuel Telekin mukaan.[2]

Lajit

  • Auringontähti (Telekia speciosa) esiintyy alkuperäisena Itä- ja Kaakkois-Euroopassa, Turkissa ja Kaukasiassa, villiintyneenä myös Euroopan länsi- ja pohjoisosissa. Suomessa auringontähti on harvoin viljelykarkulaisena levinnyt puutarhakasvi.[3][4][5]
  • Telekia speciosissima (syn. Xerolekia speciosissima) esiintyy Pohjois-Italiassa Alpeilla.[6]

Lähteet

  1. The Plant List: Telekia (englanniksi) Viitattu 7.10.2017.
  2. Den virtuella floran: Telekia Baumg. (ruotsiksi)
  3. The Euro+Med PlantBase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. (englanniksi) Viitattu 7.10.2017.
  4. United States Department of Agriculture (USDA), National Plant Germplasm System: Telekia speciosa (Schreb.) Baumg. (englanniksi) Viitattu 7.10.2017.
  5. Hämet-Ahti, Leena, Suominen, Juha, Ulvinen, Tauno & Uotila, Pertti (toim.): Retkeilykasvio, 4. uudistettu painos. Helsinki: Luonnontieteellinen keskusmuseo, Kasvimuseo, 1998. ISBN 951-45-8167-9.
  6. The Euro+Med PlantBase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. (englanniksi) Viitattu 7.10.2017.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Auringontähdet: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Auringontähdet (Telekia) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Siihen kuuluu kaksi lajia, jotka esiintyvät Euroopassa. Auringontähtien suku on nimetty unkarilaisen kreivi Sámuel Telekin mukaan.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Kolotoč ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Kolotoč (telekija, lat. Telekia), monotipični rod glavočika sa vrstom T. speciosa, trajnicom poznatoj kao naočiti kolotoč, veliki kolotoč, veliki volujak ili jednostavno kao kolotoč (T. speciosa). Ova vrsta rasprostrsanjena je po središnjoj, istočnoj i jugoistiočnoj Europi, Kavkazu i zapadnoj Aziji.[1]. Raste i u Hrvatskoj.[2]

Latinsko ime roda dao je njemački botaničar Johann Christian Gottlob Baumgarten u čast svog mecene imađarskog grofa samuiela Teleki de Széka.[3]

U ovaj rod nekada su klasificiran i talijanski endem Buphthalmum speciosissimum L. (sin. Telekia speciosissima) i Anisopappus chinensis subsp. africanus (Hook. fil.) S. Ortiz & J.A.R. Paiva (sin. Telekia africana).[4]

Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Kolotoč
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Telekia

Izvori

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Telekia ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Telekia Baumg., 1816 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee perenni dalle tipiche infiorescenze gialle.

Etimologia

Il nome del genere (Telekia) proposto dal fisico e botanico tedesco Johann Christian Gottlob Baumgarten (1765–1843) nella pubblicazione ”Enumeratio Stirpium Magno Transsilvaniae” del 1816, sembra sia stato dato in onore del suo amico ungherese il conte Samuel Teleki de Szék (1739 – 1822).

Descrizione

 src=
Il portamento
(Telekia speciosa)

I dati morfologici si riferiscono soprattutto alle specie europee e in particolare a quelle spontanee italiane.
Sono piante che possono arrivare fino a 20 dm di altezza. La forma biologica prevalente è emicriptofita scaposa (H scap); ossia sono piante perennanti con gemme poste al livello del suolo con fusto allungato e mediamente foglioso.

Radici

Le radici sono secondarie da rizoma.

Fusto

  • Parte ipogea: la parte sotterranea consiste in un breve rizoma.
  • Parte epigea: la parte aerea del fusto è eretta, semplice o ramificata.

Foglie

Le foglie sono a lamina intera a forma da ovata a oblaceolata, con margini dentati e apice acuto. Le foglie lungo il caule sono a disposizione alternata; quelle superiori sono più piccole rispetto a quelle basali e sono sessili o peduncolate, abbraccianti o non abbraccianti il caule a seconda della specie.

Infiorescenza

 src=
I capolini
(Telekia speciosa)

L'infiorescenza è formata da medi capolini solitari o su più ramificazioni. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae: un peduncolo sorregge un involucro composto da più squame a disposizione embricata (a spirale) e poste in 3 - 4 serie che fanno da protezione al ricettacolo provvisto di pagliette ovate[1] sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: quelli esterni ligulati di colore giallo brillante, molto più lunghi dell'involucro disposti su un'unica serie e quelli interni tubulosi di colore giallo più scuro.

Fiori

I fiori sono zigomorfi (quelli ligulati), attinomorfi(quelli tubulosi); sono inoltre tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calicecorollaandroceogineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi). Sono inoltre ermafroditi, più precisamente i fiori del raggio (quelli ligulati) sono femminili; mentre quelli del disco centrale (tubulosi) sono bisessuali.

  • Formula fiorale: per questa pianta viene indicata la seguente formula fiorale:
* K 0/5, C (5), A (5), G (2), infero, achenio[2]

Frutti

I frutti sono degli acheni con pappo ridotto ad una coroncina membranosa dentata[1]. L'epidermide dell'achenio è caratterizzata da lunghi cristalli[3]. La forma degli acheni è cilindrica o prismatica e sono tutti uguali fra di loro.

Biologia

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene tramite insetti (impollinazione entomogama).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi cadendo a terra sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria).

Distribuzione e habitat

Entrambe le due specie spontanee della flora italiana vivono sull'arco alpino, in zone sassose oppure nei boschi umidi. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[4].

Sistematica

La famiglia di appartenenza di questo genere (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23000 specie distribuite su 1535 generi[5] (22750 specie e 1530 generi secondo altre fonti[6]). Il genere invece è composto da poche specie e secondo alcuni autori non ammontano a più di mezza dozzina.

Specie del genere

Solamente Telekia speciosissima (L.) Less. e Telekia speciosa (Schreb.) Baumg. sono considerate specie europee[7]. In altre checklist[8][9][10] sono presenti altre specie:

Specie spontanee italiane

Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra)[1].

  • I fusti sono ramificati con diversi capolini; le foglie superiori non sono abbraccianti il caule; le squame dell'involucro hanno una forma ovata;

Generi simili

Le specie di questo genere possono essere confuse con le specie del genere Buphthalmum (queste ultime hanno gli acheni periferici di diversa forma rispetto a quelli interni e inoltre le antere non sono barbate), oppure con le specie del genere Inula (queste ultime hanno il ricettacolo nudo).

Note

  1. ^ a b c Pignatti, Vol. 3 - p. 51.
  2. ^ Tavole di Botanica sistematica, su dipbot.unict.it. URL consultato il 20 dicembre 2010 (archiviato dall'url originale il 14 maggio 2011).
  3. ^ Botanica Sistematica, p. 523.
  4. ^ AA.VV., Flora Alpina. Volume secondo, Bologna, Zanichelli, 2004, p. 466.
  5. ^ Botanica Sistematica, p. 520.
  6. ^ Strasburger, vol. 2 - p. 858.
  7. ^ Flora Europaea (Royal Botanic Garden Edinburgh), su 193.62.154.38. URL consultato il 17 febbraio 2011.
  8. ^ Germplasm Resources Information Network , su ars-grin.gov. URL consultato il 17 febbraio 2011.
  9. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato il 17 febbraio 2011.
  10. ^ Index synonymique de la flore de France, su www2.dijon.inra.fr. URL consultato il 17-02-201.

Bibliografia

  • Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume terzo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 51-52, ISBN 88-506-2449-2.
  • D.Aeschimann, K.Lauber, D.M.Moser, J-P. Theurillat, Flora Alpina. Volume secondo, Bologna, Zanichelli, 2004, p. 466.
  • 1996 Alfio Musmarra, Dizionario di botanica, Bologna, Edagricole.
  • Eduard Strasburger, Trattato di Botanica. Volume 2, Roma, Antonio Delfino Editore, 2007, ISBN 88-7287-344-4.
  • Judd-Campbell-Kellogg-Stevens-Donoghue, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, ISBN 978-88-299-1824-9.
  • F.Conti, G. Abbate, A.Alessandrini, C.Blasi, An annotated checklist of the Italian Vascular Flora, Roma, Palombi Editore, 2005, p. 173, 390, ISBN 88-7621-458-5.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Telekia: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Telekia Baumg., 1816 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee perenni dalle tipiche infiorescenze gialle.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Smotrawa ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Smotrawa (Telekia Baumg.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Gatunkiem typowym jest Telekia speciosa (Schreber) Baumg[2].

Systematyka

Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system system APG III z 2009)

Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[3], z późniejszymi uzupełnieniami[4]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Telekia należy do plemienia Inuleae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].

Pozycja w systemie Reveala (1993-1999)

Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), rodzaj smotrawa (Telekia Baumg)[5].

Gatunki flory Polski[6]

Przypisy

  1. a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
  2. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-03-22].
  3. Panero J.L., Funk V.A.. Toward a phylogenetic subfamilial classification for the Compositae (Asteraceae). „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 115 (4), s. 909–922, 2002. Biological Society of Washington.
  4. B. Baldwin, J.M. Bonifacino, T. Eriksson, V. A. Funk, C.A. Mannheimer, B. Nordenstam, N. Roque, I. Ventosa: Compositeae classification (ang.). Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2010-05-24].
  5. Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Telekia (ang.). The Compleat Botanica. [dostęp 2009-03-22].
  6. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Smotrawa: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Smotrawa (Telekia Baumg.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Gatunkiem typowym jest Telekia speciosa (Schreber) Baumg.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Telekia ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Telekia é um género botânico pertencente à família Asteraceae.[1]

Referências

  1. «Telekia». INaturalist (em inglês). Consultado em 11 de maio de 2020
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Telekia: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Telekia é um género botânico pertencente à família Asteraceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Telekia ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Telekia este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.

Răspândire

Caractere morfologice

Specii



Imagini

Note


Bibliografie

  • Milea Preda, Dicționar dendrofloricol, Editura Științifică și Enciclopedică , București, 1989

Legături externe

Commons
Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Telekia
Wikispecies
Wikispecies conține informații legate de Telekia



Floarea soarelui.jpg Acest articol despre asteraceae este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea lui!
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Telekia: Brief Summary ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Telekia este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Strålögonsläktet ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Strålögonsläktet (Telekia)[1][2] är ett växtsläkte med i familjen korgblommiga växter med två arter från Europa och sydvästra Asien. De odlas ibland som trädgårdsväxter i Sverige.

Kladogram

Kladogram enligt Catalogue of Life[1]

Strålögon

Telekia speciosaStrålöga



Telekia speciosissima



Bildgalleri

Källor

  1. ^ [a b] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (10 april 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/browse/tree/id/17205208. Läst 26 maj 2014.
  2. ^ Sveriges lantbruksuniversitet 2012-. Telekia Baum. – Strålögonsläktet från Svensk Kulturväxtdatabas (SKUD). Läst: 10 april 2015

Externa länkar


Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Strålögonsläktet: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Strålögonsläktet (Telekia) är ett växtsläkte med i familjen korgblommiga växter med två arter från Europa och sydvästra Asien. De odlas ibland som trädgårdsväxter i Sverige.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Telekia ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Telekia là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[1]

Loài

Chi Telekia gồm các loài:

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Telekia. Truy cập ngày 25 tháng 9 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết tông cúc Inuleae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Telekia: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Telekia là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Телекия ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
 src=
Развивающаяся корзинка. Обёртка с черепитчатыми листочками, внешний их ряд значительно длиннее остальных

Венчик пестичных краевых ложноязычковых цветков 3—4,5 см длиной, с узким длинным золотисто-жёлтым язычком, втрое превышающим по длине обёртку (за исключением её внешнего ряда листоватых листочков), с трубкой 1—1,5 мм в диаметре, расширяющейся кверху, пятижилковый, заканчивающийся пятью зубцами, снаружи покрыт очень мелкими желёзками. Столбик немного выдаётся из трубки[2].

Трубчатые цветки корзинки обоеполые, с венчиком 5—7 мм длиной, 1 мм в поперечнике, по краю несколько отогнутым, снаружи мелкожелезистым, особенно в верхней части. Венчик почти равен по длине столбику и тычинкам. Гнёзда пыльников в основании с удлинённым придатком, на верхушке с длинной бородкой. Столбик с длинными линейными ветвями, на верхушке закруглёнными[2].

Плодысемянки 3—3,7 × 0,3—0,8 мм (с коронкой — до 4—6 мм длиной), почти голые, с продольными рёбрами, на верхушке с едва заметным хохолком в виде очень короткой мелкозубчатой коронки; поверхность их матовая, жёлто-коричневая. Семянки краевых цветков вальковато-трёхгранные, у срединных цветков — вальковато-четырёхгранные[2][4][5].

Распространение и экология

Встречается по опушкам горных лесов, по берегам рек, у лесных ручьёв, по прочим влажным местам[2].

Первоначальный ареал растения — Юго-Восточные Альпы, Карпаты, Балканский полуостров, Малая Азия и Кавказ. В настоящее время вид также широко распространился на востоке Центральной Европы, во многих регионах Восточной Европы[2][6].

В Европе телекия встречается на почвах умеренного и повышенного увлажнения, различаемых по уровню кислотности от слабокислых до слабощелочных. Встречается в составе сообществ пойменных горных и предгорных лугов с доминированием белокопытникасоюза Petasition hybridi Silliger 1933, а также пойменных ясенево-ольховых лесов — союза Alnion incanae Pawłowski et al. 1928. Может внедряться в нитрофильные сообщества лесных опушек союза Impatienti noli-tangere-Stachyion sylvaticae Görs ex Mucina 1993.

В Красной книге сосудистых растений Венгрии (2007) вид отнесён к категории «вымирающих видов» (EN, V)[7]. В Красной книге флоры Боснии и Герцеговины (2013) отнесён к «уязвимым видам» (VU)[8].

В Московском регионе растение впервые обнаружено одичавшим в 1869 году П. П. Мельгуновым в Свиблове. Там же собиралось В. И. Палладиным в 1884 году и позднее[9][6]. Указывалось для Тамбовской губернии И. Вейнманом (1837) как растущее «по влажным местам среди кустарников», однако, по мнению Д. И. Литвинова, это указание следует относить к Inula helenium L.[10] Часто выращивается на дачных участках, легко дичает[6].

Вредители

На листьях растения паразитирует ржавчинный гриб Coleosporium tussilaginis (Pers.) Lév. (иногда описывается отдельный вид Coleosporium telekiae Thüm.) в урединиальной стадии; выявлен в Центральной, Южной и Восточной Европе, на культивируемых растениях — также в Скандинавии[11]. Листья может поражать мучнистая роса Erysiphe cichoracearum DC.[12]

Побегами растения питаются тли — например, монофаг телекии Uroleucon telekiae (Holman)[13]. Листьями могут питаться личинки минирующей мухи Phytomyza conyzae Hendel[14].

Значение и применение

 src=
Корзинки телекии

Культивирование

Растение введено в культуру в Великобритании в 1739 году Филипом Миллером[15][16].

Предпочитает солнечные места, но хорошо переносит и затенение. Нетребовательно к почве. Даёт обильный самосев, легко переносит пересадку. Можно размножать семенами либо делением корневища (весной или осенью). Выращенные из семян растения зацветают на второй — третий год[16][17].

Используется в крупных групповых посадках, выращивается у хозяйственных построек, заборов[17]. Культивируемую телекию дачники нередко называют «девясилом»[6][⇨].

Использование и фитохимия

По сообщениям А. Х. Роллова, в Чечне свежесорванные листья телекии нагревались на огне и затем прикладывались к воспалениям. В Имеретии отваренные корни растения использовались для лечения опухолей[18].

В растении содержатся различные терпеноиды: геленины (англ.)русск. (алантолактон и изоалантолактон, в подземных и надземных частях и плодах), телекин, изотелекин (в подземных и надземных частях), асперилин (в подземных частях и плодах) и другие моно- и сесквитерпеноиды, а также цембрен C (в надземной части). Также растение содержит фитостерины β-ситостерин (англ.)русск. и стигмастерин (англ.)русск., флавоноид 7-β-D-глюкопиранозид лютеолина, алкалоид 2-этил-3-метилпиразин. В надземных частях содержатся пальмитиновая, линолевая, олеиновая, капроновая, арахидоновая кислоты, δ-додекалактон, (Z)-гексенилацетат, пропилтиглат, в соцветиях — генэйкозановая кислота[19].

Телекин и 6α-гидрокси-2,3-дигидроароматицин показали прооксидантные свойства, положительно сказываясь на активности ферментов глутатионпероксидазы, глутатионредуктазы и каталазы. Сесквитерпеновые лактоны (сумма) показали антибактериальную активность. Настойка подземной части растения в эксперименте показала протистоцидные свойства. Водно-метанольный экстракт надземной части растения обладает цитотоксической активностью к клеткам HeLa, MCF-7, A431 (англ.)русск.[19].

Название

 src=
Иллюстрация из атласа Icones et descriptiones plantarum minus cognitarum И. Х. Шребера (1766)

Научное название рода было дано ему в честь трансильванского графа Самуэля Телеки (венг.)русск. (венг. Teleki Sámuel; 1739—1822), покровительствовавшего И. Баумгартену — немецкому ботанику, установившему самостоятельность рода[2].

По А. Х. Роллову (1908), на Кавказе русскоязычным населением растение называется «крушельницей» или «расходником сердцелистным»[18].

В русскоязычной литературе XX—XXI веков для вида встречаются названия «телекия прекрасная»[2][6], «телекия красивая»[20].

Таксономия и систематика

Телекия красивая была впервые описана немецким ботаником Иоганном Христианом фон Шребером (1739—1810) в 1766 году в составе рода Buphthalmum. Классическое местонахождение (locus classicus) вида — Каппадокия[2].

В отдельный род Telekia вид был выделен немецким ботаником Иоганном Баумгартеном (1756—1843), занимавшимся исследованиями флоры Трансильвании.

Telekia Baumg., Enum. Stirp. Transsilv. 3: 149 (1817).

Telekia speciosa (Schreb.) Baumg., ibid.: 150. — Buphthalmum speciosum Schreb., Icon. Desc. Pl. 11, tab. 6 (1766).

Баумгартен описывал род следующим образом:

CCCCXCVI. Telekia.

Обёртка черепитчатая, листоватая, двойная. Внешние листочки более длинные, почти равные, мохнатые, мелкогородчатые, внутренние более узкие, яйцевидные, с отогнутой верхушкой. Столбик выступающий. Цветки краевые язычковые, с 2 продолговатыми отогнутыми рыльцами; срединные обоеполые, с двураздельным рыльцем. Цветоложе щетинистое, щетинки шиловидные, прямые. Хохолок сидячий, перистый.

Оригинальный текст (лат.)
Anthod[ium] imbricatum, foliaceum, duplici serie; squamis exterior[ibus] longioribus, subaequalibus, villosis, crenulatis; interior[ibus] brevioribus, ovatis, apice reflexis. Styl[us] exsertus. Flosc[uli] radiati ligulati. Stigm[ata] 2, oblonga, reflexa; centrales hermaphroditi. Stigm[ata] bifida. Rec[eptaculum] setosum, setis subulatis, strictis. Papp[us] sessilis, plumosus.
Baumgarten J. C. G. Enumeratio stirpium in magno principatu Transsilvaniae […]. — Vindobonae: in Libraria Camesinae, 1816 [1817]. — P. 149—150.


Monactinocephalus paniculatus



Monactinocephalus shirensis





Telekia speciosa




Codonocephalum grande



Codonocephalum peacockianum





Inula helenium


Кладограмма, основанная на анализе ITS рДНК, показывающая группу, наиболее близкородственную Telekia speciosa[21]

Telekia относится к подтрибе Inulinae семейства Астровые (Asteraceae). Также в эту подтрибу входят такие роды, как Inula (девясил), Carpesium (карпезий), Pulicaria (блошница) и другие[21]. Телекия по морфологии напоминает некоторые виды девясила — девясил великолепный (Inula magnifica Lipsky), девясил высокий (Inula helenium L.)[20]. От девясила этот род отличается семянками с хохолком в виде коронки, чешуйчатым цветоложем и листьями (средними и нижними) с сердцевидным основанием[21].

В 2018 году была опубликована статья, в которой на основании молекулярно-филогенетических данных (а именно последовательностей внутреннего транскрибируемого спейсера ядерной ДНК и трёх пластидных спейсеров хлоропластной ДНК) подтверждается близость Telekia speciosa типовому виду InulaInula helenium L., а также видам CodonocephalumCodonodephalum peacockianum Aitch. & Hemsl. и Codonocephalum grande (Schrenk ex Fisch. & C.A.Mey.) B.Fedtsch. — и MonactinocephalusMonactinocephalus paniculata Klatt и Monactinocephalus shirensis (Oliv.) D.Gut.Larr. et al. Другие виды, традиционно относимые к Inula (в частности, Inula britannica L.девясил британский), находятся с этой группой в достаточно дальнем родстве и перенесены авторами в род Pentanema[21].

Синонимы

Другие виды, ранее относимые к роду

Род является монотипным[21], остальные ранее относимые к нему виды впоследствии были перенесены в другие роды:

  • Telekia africana Hook.f., 1864 — в XIX веке некоторыми авторами относился к Telekia, впоследствии перенесён в род Anisopappus. В современных работах обыкновенно принимается в качестве подвида полиморфного вида Anisopappus chinensis Hook. & Arn. — как Anisopappus chinensis subsp. africanus (Hook.f.) S.Ortiz & Paiva. Широко распространённое в Африке растение[22].
  • Telekia speciosissima (L.) Less., 1832 — до конца XX века обычно относился к роду Telekia, впоследствии признан близким Buphthalmum. В современных работах обычно выделяется из последнего рода как Buphthalmum speciosissimum L., реже принимается в составе самостоятельного рода Xerolekia как Xerolekia speciosissima (L.) Anderb.[23] Эндемик Северной Италии (Ломбардия, Трентино — Альто-Адидже)[24].

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Голубкова, 1959.
  3. 1 2 3 Кузманов, 2012.
  4. 1 2 Ахундов, 1961.
  5. Bojňanský & Fargašová, 2007.
  6. 1 2 3 4 5 Майоров С. Р., Бочкин В. Д., Насимович Ю. А., Щербаков А. В. Адвентивная флора Москвы и Московской области. — М. : Товарищество научных изданий КМК, 2012. — С. 278. — ISBN 5-87317-880-1.
  7. Vörös Lista. A magyarországi edényes flóra veszélyeztetett fajai : [венг.] / Szerkesztette Király G. — Sopron, 2007. — 73 p. — ISBN 978-963-06-2774-0.
  8. Crvena lista flore Federacije Bosne i Hercegovine : [босн.]. — Sarajevo, 2013. — 348 p.
  9. Горожанкинъ И. Н. Матеріалы для флоры Московской губерніи // Bulletin de la Société Impériale des Naturalistes de Moscou. — 1889. — Т. 2. — С. 357.
  10. Литвиновъ Д. И. Списокъ растеній дикорастущихъ въ Тамбовской губерніи // Bulletin de la Société Impériale des Naturalistes de Moscou. — 1887. — Т. 1. — С. 801.
  11. Helfer S. Coleosporium in Europe : [англ.]. — Mycotaxon[en]. — 2013. — Vol. 124. — P. 87—99. — DOI:10.5248/124.87.
  12. Lebeda A., Mieslerová B. Taxonomy, distribution and biology of lettuce powdery mildew (Golovinomyces cichoracearum sensu stricto) : [англ.]. — Plant Pathology. — 2011. — Vol. 60. — P. 400—415. — DOI:10.1111/j.1365-3059.2010.02399.x.
  13. Blackman R. L., Eastop V. F. Aphids on the World's Herbaceous Plants and Shrubs : [англ.]. — Chichester; Weinheim, 2006. — Vol. 2. — P. 1343. — ISBN 0-471-48973-5.
  14. Civelek H. S. New records of Agromyzidae (Diptera) from Western Turkey : [англ.]. — Insecta Mundi. — 2002. — Vol. 16. — P. 49—55.
  15. Hooker, 1836.
  16. 1 2 Аксёнов Е. С., Аксёнова Н. А. Декоративные растения. — Изд. 2-е. — М. : «АБФ», 2000. — Т. 2. — С. 491—492. — ISBN 5-87484-076-1.
  17. 1 2 Декоративные и лекарственные растения (открытый грунт) / сост. А. П. Гордеева [и др.]. — Горки : БГСХА, 2013. — С. 178. — ISBN 985-467-379-0.
  18. 1 2 Ролловъ А. Х. Дикорастущія растенія Кавказа, ихъ распространеніе, свойства и примѣненіе. — Тифлисъ : Типографія К. П. Козловскаго, 1908. — С. 501.
  19. 1 2 Данчул Т. Ю., Шагова Л. И., Битюкова Н. В. Род 102. Telekia Baumg. — Телекия // Растительные ресурсы России: Дикорастущие цветковые растения, их компонентный состав и биологическая активность / отв. ред. А. Л. Буданцев. — СПб.М. : Товарищество научных изданий КМК, 2013. — Т. 5, Ч. 2. — С. 128—130. — ISBN 5-87317-939-5.
  20. 1 2 Полякова Г. А. Флора и растительность старых парков Подмосковья. — М.: Наука, 1992. — С. 61—62. — ISBN 5-02-004120-3.
  21. 1 2 3 4 5 Gutiérrez-Larruscain D., Santos-Vicente M., Anderberg A. et al. Phylogeny of the Inula group (Asteraceae: Inuleae): Evidence from nuclear and plastid genomes and a recircumscription of Pentanema : [англ.]. — Taxon. — Vol. 67 (1). — P. 149—164. — DOI:10.12705/671.10.
  22. Ortiz S., Paiva J. A. R. Notes on African species of the genus Anisopappus Hook. & Arn. (Asteraceae) : [англ.]. — Botanical Journal of the Linnean Society. — 1995. — Vol. 117. — P. 39—46.
  23. Anderberg A. A., Eldenäs P., Bayer R. J., Englund M. Evolutionary relationships in the Asteraceae tribe Inuleae (incl. Plucheeae) evidenced by DNA sequences of ndhF; with notes on the systematic positions of some aberrant genera : [англ.]. — Organisms, Diversity & Evolution. — 2005. — Vol. 5. — P. 135—146.
  24. An Annotated Checklist of the Italian Vascular Flora : [англ.] / edited by F. Conti, G. Abbate, A. Alessandrini, C. Blasi. — Roma, 2005. — 420 p. — ISBN 88-7621-458-5.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Телекия: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
 src= Развивающаяся корзинка. Обёртка с черепитчатыми листочками, внешний их ряд значительно длиннее остальных

Венчик пестичных краевых ложноязычковых цветков 3—4,5 см длиной, с узким длинным золотисто-жёлтым язычком, втрое превышающим по длине обёртку (за исключением её внешнего ряда листоватых листочков), с трубкой 1—1,5 мм в диаметре, расширяющейся кверху, пятижилковый, заканчивающийся пятью зубцами, снаружи покрыт очень мелкими желёзками. Столбик немного выдаётся из трубки.

Трубчатые цветки корзинки обоеполые, с венчиком 5—7 мм длиной, 1 мм в поперечнике, по краю несколько отогнутым, снаружи мелкожелезистым, особенно в верхней части. Венчик почти равен по длине столбику и тычинкам. Гнёзда пыльников в основании с удлинённым придатком, на верхушке с длинной бородкой. Столбик с длинными линейными ветвями, на верхушке закруглёнными.

Плодысемянки 3—3,7 × 0,3—0,8 мм (с коронкой — до 4—6 мм длиной), почти голые, с продольными рёбрами, на верхушке с едва заметным хохолком в виде очень короткой мелкозубчатой коронки; поверхность их матовая, жёлто-коричневая. Семянки краевых цветков вальковато-трёхгранные, у срединных цветков — вальковато-четырёхгранные.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии