nomes no trilho de navegação
Die Alpen-Binse oder Gebirgs-Binse (Juncus alpinus, Synonym: Juncus alpinoarticulatus) ist eine vorwiegend in den Alpen auf Moorstandorten vorkommende Pflanzenart aus der Familie der Binsengewächse (Juncaceae).
Die Alpen-Binse ist eine ausdauernde, krautige Pflanze mit einem kurzen, horizontal kriechenden Rhizom. Sie erreicht Wuchshöhen von 10 bis 70, selten von 5 bis 80 cm. Die Pflanze ist lebhaft grün gefärbt und wächst lockerrasig.
Die blütentragenden Stiele sind glatt und stielrund, oder leicht zusammengedrückt. Am Grund haben sie 0 bis 1 rötliche bis rotbraune, spreitenlose Blattscheiden und 3 (selten 2 bis 5) Stängelblätter. Sterile Triebe sind am Grund beblättert. Die Blattspreiten sind annähernd stielrund, derb, einröhrig und haben Querwände. Die oberen Blattscheiden tragen zwei kurze, gestutzte Öhrchen.
Der Blütenstand ist endständig und ist eine verzweigte, aus 25 bis 50 Köpfen bestehende Spirre. Deren Äste stehen aufrecht orientiert, selten zurückgebogen. Das unterste Hüllblatt ist deutlich kürzer als die Spirre. Die Blüten besitzen keine Vorblätter und stehen in 3- bis 6-blütigen, 3 bis 4 mm breiten Köpfchen. Die Perigonblätter sind 2 bis 3 mm lang, gleich oder ungleich lang und eiförmig. Die äußeren tragen unterhalb der Spitze eine Stachelspitze. Sie sind rot- bis dunkelbraun bis fast schwarz. Die inneren sind stumpf, haben einen deutlichen Hautrand und sind kürzer als die Frucht. Die sechs Staubblätter sind etwa halb so lang wie das Perigon. Die Antheren sind 0,4 bis 0,7 mm lang und kürzer als die Filamente. Blütezeit ist Juni bis August, es überwiegt Selbstbestäubung.
Die Kapselfrucht ist gleich lang wie oder etwas länger als das Perigon. Sie ist dreikantig-eiförmig, trägt eine kurze Stachelspitze ist rot- bis schwarzbraun, an der Spitze schwarzglänzend und ist einfächerig. Die Samen sind 0,55 bis 0,6 mm lang und haben eine netzige Oberfläche.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40.[1]
Die Alpen-Binse ist in Mitteleuropa südlich der Donau und im Oberrheingebiet verbreitet, nördlich davon selten bis zerstreut. In Schleswig-Holstein ist sie ausgestorben oder verschollen. Sie ist in den gemäßigten Zonen der nördlichen Hemisphäre weit verbreitet.
Sie wächst in Flach- oder Quellmooren, auf feuchten Matten, nassen Wiesen und in Gräben. Sie bevorzugt nasse, mäßig nährstoffreiche, meist kalkhaltige Schlamm- und sandige Schwemmböden. Sie kommt von der collinen bis in die subalpine, selten auch in der alpinen Höhenstufe bis in etwa 2000 m vor. In den Allgäuer Alpen steigt sie am Haldenwanger Eck in Bayern bis zu 1900 Metern Meereshöhe auf.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 4+w (nass aber mäßig wechselnd), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 3+ (unter-montan und ober-kollin), Nährstoffzahl N = 2 (nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental), Salztoleranz 1 (tolerant).[3]
Pflanzensoziologisch ist sie eine Assoziationscharakterart des Juncetum alpini (Caricion bicolori-atrofuscae), kommt aber auch in Gesellschaften der Verbände Caricion lasiocarpae, Caricion fuscae oder Agropyro-Rumicion vor.[1]
Man kann folgende sechs Unterarten unterscheiden[4]:
Die Alpen-Binse oder Gebirgs-Binse (Juncus alpinus, Synonym: Juncus alpinoarticulatus) ist eine vorwiegend in den Alpen auf Moorstandorten vorkommende Pflanzenart aus der Familie der Binsengewächse (Juncaceae).
Juncus alpinoarticulatus, called the northern green rush and the alpine rush, is a species of flowering plant in the genus Juncus, with a circumboreal distribution.[2][3] It prefers wet sandy soils, peat bogs, acidic fens, and ditches.[4]
The following subspecies are currently accepted:[2]
Juncus alpinoarticulatus, called the northern green rush and the alpine rush, is a species of flowering plant in the genus Juncus, with a circumboreal distribution. It prefers wet sandy soils, peat bogs, acidic fens, and ditches.
Juncus alpinoarticulatus es una especie fanerógama de junco de la familia de las juncáceas.
Es una herbácea perenne rizomatosa, que alcanza un tamaño de 0,5 a 5 dm. Rizomas de 2 a 4 mm de diámetro. Culmos erectos, cilíndricos, de 1 - 3 mm de diámetro, lisos. Catáfilos 0 - 1, de color pajizo o marrón, ápice agudo. Hojas: basales 0 - 2, caulinares 1 - 2 (- 5); aurículas 0,5 a 1,2 mm, ápice redondeado, escarioso, verde hoja a color amarillento, cilíndricos, 1,5 - 12 cm x 0,5 - 1,1 mm. Inflorescencias en panículas terminales de 5 a 25 cabezas, de 3 - 11 cm, ramas erguidas a ascendente; bráctea primaria erecta; cabezas con 2 - 10-flores, de 2 - 6 mm de diámetro . Flores: tépalos verdoso a color paja, lanceoladas a oblongo; tépalos externos 1,8 a 3 mm, ápice obtuso, mucronado; tépalos internos 1,6 a 2,7 mm, ápice obtuso; estambres 6, anteras 1/2 longitud del filamento. Las cápsulas equivalen a perianto generalmente exertos, castaño de color pajizo, imperfectamente 3-locular, oblongas a oblongo-ovoides, de 2,3 a 3,5 mm, ápice obtuso, las válvulas que separan a la dehiscencia. Semillas oblongas u oval, de 0,5 - 0,7 mm, sin cola. Tiene un número de cromosomas de 2n = 40. Fructificación mediados de verano - otoño.[1]
Se encuentra en las praderas húmedas, playas de arena y grava, caliza a menudo, pantanos y piscinas arcillosas sobre roca, a una altitud de 0 - 2600 m; en Groenlandia; Norteamérica y Eurasia.
Juncus alpinoarticulatus fue descrita por Dominique Chaix y publicado en Histoire des Plantes de Dauphiné 1: 378. 1786.[2]
Juncus: nombre genérico que deriva del nombre clásico latino de jungere = , "para unir o vincular", debido a que los tallos se utilizan para unir o entrelazar".[3]
alpinoarticulatus: epíteto latino que significa "articulada de montaña".[4]
Juncus alpinoarticulatus es una especie fanerógama de junco de la familia de las juncáceas.
Tumepruun luga (Juncus alpinus) on loaliste sugukonda loa perekonda kuuluv rohttaim.
Taime leidub Eestis hajusalt.[1]
Tumepruun luga (Juncus alpinus) on loaliste sugukonda loa perekonda kuuluv rohttaim.
Taime leidub Eestis hajusalt.
Rantavihvilä (Juncus alpinoarticulatus, vanh. Juncus alpinus) on vihviläkasvi, joka kasvaa kosteikoissa.
Sitä tavataan Itä- ja Pohjois-Euroopassa sekä paikoin Aasiassa ja Pohjois-Amerikassa.[2]
Rantavihvilä (Juncus alpinoarticulatus, vanh. Juncus alpinus) on vihviläkasvi, joka kasvaa kosteikoissa.
Sitä tavataan Itä- ja Pohjois-Euroopassa sekä paikoin Aasiassa ja Pohjois-Amerikassa.
Pochowa syćina (Juncus alpinoarticulatus) je rostlina ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
Pochowa syćina (Juncus alpinoarticulatus) je rostlina ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
De alpenrus (Juncus alpinoarticulatus subsp. alpinoarticulatus) of rechte rus (alpenrus samen met duinrus)(Juncus alpinoarticulatus) is een overblijvend kruid uit de russenfamilie (Juncaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten uit 2012 als vrij zeldzaam en stabiel tot iets toegenomen. De soort komt van nature voor in de koudere en gematigde streken op het noordelijk halfrond. Het aantal chromosomen is 2n = 40.
De plant wordt 20 - 60 cm hoog, heeft een korte, kruipende, 2 -4 mm dikke, kruipende wortelstok met gemiddeld 1 tot 2 centimeter lange leden en vormt losse zoden. De bloeistengels zijn glad en rolrond of iets samengedrukt. Aan de voet zitten 0 - 1 roodachtige tot roodbruine bladscheden zonder bladschijf en 3 stengelbladeren. De steriele stengels hebben aan de voet bladeren. De stevige bladschijven zijn bijna rolrond, bestaan uit 1 buis en hebben dwarswanden. De bovenste bladscheden hebben twee korte oortjes.
De plant bloeit in juli en september en is voornamelijk een zelfbestuiver. De eindstandige bloeiwijze is een pluim met 25 - 50 vertakkingen. De onderste pluimtak kan sterk verlengd zijn. Het onderste schutblad is meestal korter dan de bloeiwijze. De takken staan rechtop en zijn zelden terug gebogen. Het onderste schutblad is duidelijk korter dan de pluim. De bloemen staan met 3 -6 bloemen bij elkaar in 3 - 4 mm brede hoofdjes. De tepalen zijn 2 - 3 mm lang en eirond. Ze kunnen een verschillende lengte hebben. De buitenste tepalen hebben onderaan de punt een kleine stekel. Ze zijn rood- tot donkerbruin of bijna zwart. De binnenste tepalen zijn stomp met een duidelijke vliezige rand en korter dan de vrucht. De zes meeldraden zijn half zo lang als de tepalen. De helmknoppen zijn 0,4 - 0,7 mm lang en korter dan de helmdraad.
De rood- tot zwartbruine vrucht is een eenhokkige doosvrucht met een korte snavel aan de top. De vrucht is evenlang of iets langer dan de tepalen. De doosvrucht is 2,5 - 3 mm lang en 1,8 - 2,1 mm breed en bevat 25 - 45 zaden. De 0,55 - 0,6 mm lange zaden hebben een netvormig oppervlak.
De alpenrus komt voor op natte, zoete of brakke, kalkhoudende grond in moerassige, schrale graslanden, duinvalleien en op groene stranden.
Zie de categorie Juncus alpinoarticulatus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De alpenrus (Juncus alpinoarticulatus subsp. alpinoarticulatus) of rechte rus (alpenrus samen met duinrus)(Juncus alpinoarticulatus) is een overblijvend kruid uit de russenfamilie (Juncaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten uit 2012 als vrij zeldzaam en stabiel tot iets toegenomen. De soort komt van nature voor in de koudere en gematigde streken op het noordelijk halfrond. Het aantal chromosomen is 2n = 40.
De plant wordt 20 - 60 cm hoog, heeft een korte, kruipende, 2 -4 mm dikke, kruipende wortelstok met gemiddeld 1 tot 2 centimeter lange leden en vormt losse zoden. De bloeistengels zijn glad en rolrond of iets samengedrukt. Aan de voet zitten 0 - 1 roodachtige tot roodbruine bladscheden zonder bladschijf en 3 stengelbladeren. De steriele stengels hebben aan de voet bladeren. De stevige bladschijven zijn bijna rolrond, bestaan uit 1 buis en hebben dwarswanden. De bovenste bladscheden hebben twee korte oortjes.
De plant bloeit in juli en september en is voornamelijk een zelfbestuiver. De eindstandige bloeiwijze is een pluim met 25 - 50 vertakkingen. De onderste pluimtak kan sterk verlengd zijn. Het onderste schutblad is meestal korter dan de bloeiwijze. De takken staan rechtop en zijn zelden terug gebogen. Het onderste schutblad is duidelijk korter dan de pluim. De bloemen staan met 3 -6 bloemen bij elkaar in 3 - 4 mm brede hoofdjes. De tepalen zijn 2 - 3 mm lang en eirond. Ze kunnen een verschillende lengte hebben. De buitenste tepalen hebben onderaan de punt een kleine stekel. Ze zijn rood- tot donkerbruin of bijna zwart. De binnenste tepalen zijn stomp met een duidelijke vliezige rand en korter dan de vrucht. De zes meeldraden zijn half zo lang als de tepalen. De helmknoppen zijn 0,4 - 0,7 mm lang en korter dan de helmdraad.
De rood- tot zwartbruine vrucht is een eenhokkige doosvrucht met een korte snavel aan de top. De vrucht is evenlang of iets langer dan de tepalen. De doosvrucht is 2,5 - 3 mm lang en 1,8 - 2,1 mm breed en bevat 25 - 45 zaden. De 0,55 - 0,6 mm lange zaden hebben een netvormig oppervlak.
De alpenrus komt voor op natte, zoete of brakke, kalkhoudende grond in moerassige, schrale graslanden, duinvalleien en op groene stranden.
Multimedia w Wikimedia Commons Sit alpejski (Juncus alpinoarticulatus Chaix) – gatunek rośliny z rodziny sitowatych. Występuje na półkuli północnej w strefie klimatów umiarkowanych[2]. W Polsce rośnie w rozproszeniu na obszarze całego kraju[3].
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośnie na torfowiskach i brzegach wód. Liczba chromosomów 2n = 40[5]. Gatunek charakterystyczny torfowisk mszysto-turzycowych i mszarów z klasy Scheuchzerio-Caricetalia nigrae[6].
Roślina umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)[7]. Znajduje się także w czerwonej księdze gatunków zagrożonych w kategorii LC (najmniejszej troski)[8].
Sit alpejski (Juncus alpinoarticulatus Chaix) – gatunek rośliny z rodziny sitowatych. Występuje na półkuli północnej w strefie klimatów umiarkowanych. W Polsce rośnie w rozproszeniu na obszarze całego kraju.
Myrtåg (Juncus alpinoarticulatus)[1] är en tågväxtart som beskrevs av Dominique Chaix. Myrtåg ingår i släktet tåg och familjen tågväxter[2][3][4] Arten är reproducerande i Sverige.[4] Många underarter finns beskrivna men Catalogue of Life behandlar den som en monotypisk art.[2]
Wikimedia Commons har media som rör Juncus alpinoarticulatus.
Wikispecies har information om Juncus alpinoarticulatus.
Denna artikel om tåg växter saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Myrtåg (Juncus alpinoarticulatus) är en tågväxtart som beskrevs av Dominique Chaix. Myrtåg ingår i släktet tåg och familjen tågväxter Arten är reproducerande i Sverige. Många underarter finns beskrivna men Catalogue of Life behandlar den som en monotypisk art.
Рослина заввишки 20–60 см, має коротке, повзуче кореневище 2–4 мм діаметром. Стебла прямостоячі, циліндричні, гладкі, 1–3 мм в діаметрі. Біля основи квітучих стебел 0–1 від червонуватих до червоно-коричневих пазухових листків (катафіл), на стеблі — 3. Стерильні стебла мають катафіли біля основи. Суцвіття дифузні, але часто досить рідкісні. Листочки оцвітини 1.8–2.5 мм, від темно-коричневих до чорнуватих. Від червоно-коричневого до чорного кольору капсула має довжину від 2.5 до 3 мм і шириною від 1.8 до 2.1 мм і має від 25 до 45 насіння. Насіння від 0,55 до 0,6 мм завдовжки й мають сітчасту поверхню. 2n=40.
Вид поширений у холодних і помірних зонах північної півкулі: Європа, Марокко, Азія (Росія, Туреччина, Монголія, Вірменія, Азербайджан, Грузія), Північна Америка (Гренландія, США, Канада). Населяє вологі луки, болота й береги водойм.
Juncus alpinoarticulatus là một loài thực vật có hoa trong họ Juncaceae. Loài này được Chaix mô tả khoa học đầu tiên năm 1785.[1]
Juncus alpinoarticulatus là một loài thực vật có hoa trong họ Juncaceae. Loài này được Chaix mô tả khoa học đầu tiên năm 1785.
