nomes no trilho de navegação
Əlvan eliya-(lat. Aelia virgata Klug.) Buğumayaqlılar tipinin Yarımsərtqanadlılar dəstəsinə aid olan növ
Bu növ digər Aelia növlərindən əsasən qarnının altında olan 6 cərgə düzülmüş dördbucaqlı tünd ləkələrin olması ilə fərqlənir. Ortadakı iki cərgədə ləkələr kiçikdir. ətraf ləkələr bəzən birləşib tünd zolaq əmələ gətirir. Bu növə tək – tək təsadüf edilir.
Əlvan eliya Talışda yüksək dağlıq hissədə, kiçik Qafqazda isə Gəncə zonası rayonlarında geniş yayılmışdır. Bu növün kütləvi çoxalmasına təsadüf ediməmişdir. Bioloji xüsusiyyətləri şişbaşlı eliyankına oxşardır.
Əlvan eliya-(lat. Aelia virgata Klug.) Buğumayaqlılar tipinin Yarımsərtqanadlılar dəstəsinə aid olan növ
Els pentatòmids (Pentatomidae) són una família d'insectes de l'infraordre Pentatomomorpha.
Són xinxes força menudes, amb talles mitjanes de prop de 10 mm. Tenen forma d'escut i mentre alguns són verds o bruns i es camuflen entre les plantes, d'altres tenen colors vius.
El nom Pentatomidae prové del grec antic i significa "cinc seccions" en referència als cinc segments de llurs antenes. Aquest gènere inclou algunes espècies conegudes popularment com a "pudentes", "bernats pudents" o "xinxes de camp", tot i que aquests noms s'apliquen també als escarabats de la família Miridae, entre altres.
El nom "bernat pudent" prové del fet que aquests insectes poden emetre un líquid que fa fortor quan són destorbats, aquest líquid conté una certa proporció de cianur. Molts bernats pudents es consideren perjudicials per a l'agricultura, però alguns són resistents als pesticides.
Als llocs freds, els bernats pudents hibernen durant els mesos de l'hivern.[1]
El bernat pudent Poecilometis eximius amb rosada matinal
Nimfa d'una espècie de la tribu Halyini.
Stiretrus anchorago, bernat pudent no perjudicial
Nimfes de pentatòmids
Una nimfa de pentatòmid
Possiblement Rhaphigaster nebulosa
Bernats pudents durant l'eclosió
Nimfa de Nezara viridula
Un bernat pudent de Florida (Euthyrhynchus floridanus)
Bernat pudent (Eysacoris fabricii)
Els pentatòmids (Pentatomidae) són una família d'insectes de l'infraordre Pentatomomorpha.
Baumwanzen (Pentatomidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 6000 Arten vor und zählen damit zu den artenreichsten Familien dieser Insektengruppe. In Europa sind 187 Arten vertreten,[1] von denen etwa 70 in Mitteleuropa vorkommen.
Die Baumwanzen haben einen etwas plumpen Körperbau. Von oben gesehen ist der Körper meist schildförmig. Das auffälligste Merkmal ist das vergrößerte Schildchen (Scutellum), das den ganzen Hinterleib bedecken kann. Einige Arten sind lebhaft bunt, beispielsweise sind die Vertreter der Gattung Graphosoma auffällig schwarz-rot längs gestreift. Viele Arten sind je nach Jahreszeit verschieden gefärbt. Die Fühler haben fünf, die Tarsen drei Glieder. Baumwanzen haben gut entwickelte Flügel und können gut fliegen. Ferner haben etliche Arten Stinkdrüsen, mit denen sie übel riechende und zum Teil toxisch wirkende Substanzen absondern können, womit Angreifer oder Beutetiere betäubt werden.
Die meisten Arten ernähren sich von Pflanzensäften, die sie aufsaugen. Unter ihnen gibt es einige Arten, die bei großem Auftreten in der Landwirtschaft Schäden anrichten können, wie z. B. die Getreidewanze (Aelia acuminata) und die Kohlwanze (Eurydema oleracea). Sie sind auch sehr widerstandsfähig gegenüber manchen Pestiziden. Es gibt aber auch räuberisch lebende Arten, wie zum Beispiel Stiretrus anchorago, die als Nützlinge gelten, da sie sich von zahlreichen Schädlingen ernähren.
Die Weibchen legen ihre Eier meist in kleinen Gruppen auf den Futterpflanzen ab. Die daraus schlüpfenden Larven leben meist gesellig, wobei sie durch Aggregationspheromone beieinander bleiben. Wenn die Tiere Gefahr wittern, sondern sie Alarmpheromone aus, durch die sich die Gruppe zerstreut. Sie durchlaufen fünf Larvenstadien. In Europa überwintern sie überwiegend im Erwachsenenstadium.
Streifenwanze (Graphosoma italicum)
Picromerus bidens saugt an der Raupe eines Tagpfauenauges
Die Baumwanzen sind in folgende Unterfamilien gegliedert:[2]
*: Die Unterfamilie Serbaninae wird von manchen Autoren den Phloeidae zugerechnet.
Um die heimischen Arten in Deutschland, dem nördlichen Teil der Schweiz und dem nördlichen und westlichen Österreichs besser bestimmen zu können, findet sich im Folgenden eine Liste der vorkommenden Arten in diesem Gebiet. Es handelt sich in der Liste um 56 Arten:
Getreidewanze (Aelia acuminata)
Waldwächter (Arma custos)
Nördliche Fruchtwanze (Carpocoris fuscispinus)
Wacholderling (Chlorochroa pinicola)
Beerenwanze (Dolycoris baccarum)
Kohlwanze (Eurydema oleracea)
Schwarzrückige Gemüsewanze (Eurydema ornata)
Dunkler Dickwanst (Eysarcoris venustissimus)
Marmorierte Baumwanze (Halyomorpha halys)
Offener Lorch (Holcostethus sphacelatus)
Silberperlenwanze (Jalla dumosa)
Grüne Reiswanze (Nezara viridula)
Grüne Stinkwanze (Palomena prasina)
Rotbeinige Baumwanze (Pentatoma rufipes)
Frühlings-Baumwanze (Peribalus stricuts)
Zweizähnige Dornwanze (Picromerus bidens)
Ginster-Baumwanze (Piezodorus lituratus)
Raupenjäger (Pinthaeus sanguinipes)
Hakenwanze (Podops inunctus)
Graue Gartenwanze (Rhaphigaster nebulosa)
Gemeine Brachwanze (Sciocoris cursitanus)
Kleine Sichelfleck-Baumwanze (Staria lunata)
Spitzbauchwanze (Troilus luridus)
Blaugrüne Baumwanze (Zicrona caerulea)
Baumwanzen (Pentatomidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 6000 Arten vor und zählen damit zu den artenreichsten Familien dieser Insektengruppe. In Europa sind 187 Arten vertreten, von denen etwa 70 in Mitteleuropa vorkommen.
Bolokotondo, kungkang atawa Pentatomidae, nyaéta kulawarga gegeremet dina ordo Hemiptera.[1] Awak scutellum ilaharna satengah inci, kelir héjo atawa coklat, bentuk trapésoid, ku kituna dina basa Inggris katelah kutu taméng (shield bug).[2] Ieu sato ogé katelah walang sangit (Jw., 'simeut nyereng') atawa stink bug' (Ing.), ku sabab lamun kaganggu sok ngaluarkeun zat, kaasup golongan aldehida, anu bau tina sela dadana. Sababaraha spésiés ngaluarkeun ogé golongan sianida.
Bolokotondo loba anu jadi hama pepelakan, ku sabab ilaharna ngabentuk populasi gedé anu ngahakanan/nyeuseup cairan tina pepelakan, sarta weduk tina péstisida. Anu kaganggu biasana kapas, jagong, sorgum, kadelé, pepelakan hias, jeung paré.[3] Najan kitu, aya ogé spésiés anu nguntungkeun, ku sabab sok ngahakanan sato hama lianna.
Bolokotondo, kungkang atawa Pentatomidae, nyaéta kulawarga gegeremet dina ordo Hemiptera. Awak scutellum ilaharna satengah inci, kelir héjo atawa coklat, bentuk trapésoid, ku kituna dina basa Inggris katelah kutu taméng (shield bug). Ieu sato ogé katelah walang sangit (Jw., 'simeut nyereng') atawa stink bug' (Ing.), ku sabab lamun kaganggu sok ngaluarkeun zat, kaasup golongan aldehida, anu bau tina sela dadana. Sababaraha spésiés ngaluarkeun ogé golongan sianida.
Bolokotondo loba anu jadi hama pepelakan, ku sabab ilaharna ngabentuk populasi gedé anu ngahakanan/nyeuseup cairan tina pepelakan, sarta weduk tina péstisida. Anu kaganggu biasana kapas, jagong, sorgum, kadelé, pepelakan hias, jeung paré. Najan kitu, aya ogé spésiés anu nguntungkeun, ku sabab sok ngahakanan sato hama lianna.
კუშობურაშობურეფი, ჯაშთანიშობურეფი, კიდაჭეფი (ლათ. Pentatomidae) — ჭანდეფიშ ფანია გვერდოხოშოშფსუამეფიშ რანწკიშე. კუშობურაშობურეფს რგვალი ფორმაშ 3-41 მმ სიგჷრძაშ რსხული უღუ, 5-, ოშა-გოშათ 6-ჭკვაჭკვილი ოშმეშეფი,ნამუთ მუშჸურე გიმეშე რე მიკოღანკილი. პალეარქტიკაშ ოლქის ჩინებული რე კუშობურაშობურეფიშ 172 გვარიშ 707 გვარობა. საქორთუოს მუთმოფხვადჷნა 3 გვარობა: მანებელი კუშობურა (Eurygaster integriceps), ავსტრალიური კუშობურა (Eurygaster austriaca) დო მავრული კუშობურა (Eurygaster maurus). კუშობურაშობურეფიშ შქას მიარე ოფუტეშ-მეურნობაშ მანებელი რე. ნამებელი კუშობურა ონუ ლაწკარამეფს, Nezala viridula — ბამბეშ ბართვის, Eurydema-შ გვარშ გვარობეფი — ორტვინიშ ჯვაროსამ ჩანარეფს.
კუშობურაშობურეფი, ჯაშთანიშობურეფი, კიდაჭეფი (ლათ. Pentatomidae) — ჭანდეფიშ ფანია გვერდოხოშოშფსუამეფიშ რანწკიშე. კუშობურაშობურეფს რგვალი ფორმაშ 3-41 მმ სიგჷრძაშ რსხული უღუ, 5-, ოშა-გოშათ 6-ჭკვაჭკვილი ოშმეშეფი,ნამუთ მუშჸურე გიმეშე რე მიკოღანკილი. პალეარქტიკაშ ოლქის ჩინებული რე კუშობურაშობურეფიშ 172 გვარიშ 707 გვარობა. საქორთუოს მუთმოფხვადჷნა 3 გვარობა: მანებელი კუშობურა (Eurygaster integriceps), ავსტრალიური კუშობურა (Eurygaster austriaca) დო მავრული კუშობურა (Eurygaster maurus). კუშობურაშობურეფიშ შქას მიარე ოფუტეშ-მეურნობაშ მანებელი რე. ნამებელი კუშობურა ონუ ლაწკარამეფს, Nezala viridula — ბამბეშ ბართვის, Eurydema-შ გვარშ გვარობეფი — ორტვინიშ ჯვაროსამ ჩანარეფს.
Chhu-phi-chhùng (臭鼻蟲) he yit-chúng chhùng-é.
Pentatomidae is a family of insects belonging to the order Hemiptera, generally called shield bugs or stink bugs. Pentatomidae is the largest family in the superfamily Pentatomoidea, and contains around 900 genera and over 4700 species.[1][2] As hemipterans, the pentatomids have piercing sucking mouthparts, and most are phytophagous, including several species which are severe pests on agricultural crops. However, some species, particularly in the subfamily Asopinae, are predatory and may be considered beneficial.
The name "Pentatomidae" is from the Greek pente meaning "five" and tomos meaning "section", and refers to the five segments of their antennae.[1] Pentatomids are generally called "shield bugs" in British English, or "stink bugs" in American English. However, the term shield bugs is also applied broadly to include several related families (e.g. Acanthosomatidae, Scutelleridae, and Cydnidae), or specifically only to refer to species in the family Acanthosomatidae.[1][3][4][5][6] The term shield bug refers to the generalized body shape of adult bugs in these families which resembles a heraldic shield when viewed from above.
The American name "stink bug" is specific to the Pentatomidae, and refers to their ability to release a pungent defensive spray when threatened, disturbed, or crushed. The composition of this spray may vary between species, and even by sex or age,[7] but generally includes aldehydes and alkanes. Descriptions of the smells vary widely, and include oily, dusty, woody and earthy, and like coriander.[8][9] In some species, the liquid contains cyanide compounds and a rancid almond scent, used to protect themselves and discourage predators.[8]
The term "stink bug" may also be a vernacular for unrelated insects such as pinacate beetles (in the genus Eleodes).[10]
There are several subfamilies, of which the Aphylinae is often given family status, but is here retained as a subfamily, following Grazia et al. (2008).[11] The subfamilies include:[12]
All pentatomids have 5-segmented antennae, and 3 tarsal segments on each foot. They generally have a large triangular scutellum in the center of the back. The body shape of adult pentatomids is generally "shieldlike," when viewed from above, but this varies between species, and is not true for the immature nymphal stages. The forewings of stink bugs are called hemelytra, with the basal half thickened while the apex is membranous. At rest, the wings are laid across the back of the insect, with the membranous wingtips overlapping. The hindwings are entirely membranous.
Several stink bugs and shield bugs are considered agricultural pests, because they can grow into large populations that feed on crops, damaging production, and they are resistant to many pesticides. They are a threat to cotton, corn, sorghum, soybeans, native and ornamental trees, shrubs, vines, weeds, and many cultivated crops.[13]
In Mexico, some species of stink bugs are called jumil, chinche de monte, xotlinilli, or chumil (e.g. Edessa mexicana). They are most often eaten in the states of Morelos and Guerrero. The flavor is sometimes said to resemble cinnamon, or sometimes a bitter medicinal flavor. Jumiles may be used for making sauces or as taco filling.[14]
Since recent arrival in the U.S., populations of the brown marmorated stink bug have grown significantly. As of October 2014, brown marmorated stink bugs can be found in 41 out of 50 states within the U.S.[15] In 2016 New Zealand's MPI put out an alert to prevent this invasive species from entering via imported cargo.[16]
European species within this family include:[17]
.jpg)
Euthyrhynchus floridanus, nymph
Perillus, nymph
Pentatomidae is a family of insects belonging to the order Hemiptera, generally called shield bugs or stink bugs. Pentatomidae is the largest family in the superfamily Pentatomoidea, and contains around 900 genera and over 4700 species. As hemipterans, the pentatomids have piercing sucking mouthparts, and most are phytophagous, including several species which are severe pests on agricultural crops. However, some species, particularly in the subfamily Asopinae, are predatory and may be considered beneficial.
Pentatomidae estas familio de heteropteroj.
Los pentatómidos (Pentatomidae) son una familia de insectos hemípteros que incluyen a chinches boticarias y chinches hediondas. Tiene casi 5000 especies en ~900 géneros en 10 subfamilias en el mundo
Si se los molesta, emiten un líquido maloliente, cuyo rancio aroma se debe a compuestos como el cianuro. Sus antenas tienen 5 segmentos, dándole a la familia su apelativo. Su cuerpo está usualmente blindado.
Muchos integrantes de esta familia son considerados plagas de la agricultura, debido a que crean inmensas poblaciones; succionan savia vegetal y dañan la producción, y son resistentes a muchos pesticidas.
Es de distribución cosmopolita con numerosas especies. En Norteamérica hay 221 especies. En las islas Británicas hay 33 especies de pentatómidos, de la superfamilia Pentatomoidea, 32 de los cuales son nativos y una considerada naturalizada muy recientemente.[1] De esas 32 especies, 17 están en la familia Pentatomidae.
El pico está compuesto de 4 segmentos. Las antenas tienen 5 segmentos. El escutelo (sección del tórax) es de forma trapezoidal, suele ser verde o rojo.[2] La sección final de la pata o tarso presenta 3 segmentos y termina en las uñas. Las alas delanteras son llamadas hemielitra porque la sección basal es endurecida o esclerotizada (semejante a los élitros de los escarabajos), mientras que la sección terminal es membranosa. El ala posterior es membranosa.
Se las suele llamar chinches hediondas por el olor desagradable de muchas de sus especies. Es el producto de una secreción glandular exudada por los poros del tórax cuando se sienten amenazados. La secreción está compuesta de aldehidos con olor semejante al cilantro. En algunas especies ésta también contiene cianuro y un olor a almendras rancias.
La mayoría son herbívoros, pero los de la subfamilia Asopinae son depredadores de otros insectos.
Tienen una o dos generaciones al año. Suelen ser activos desde la primavera al otoño y pasan el invierno ocultos en la hojarasca del suelo.
Muchos pentatómidos son considerados plagas de la agricultura porque cuando las poblaciones alcanzan grandes números pueden causar graves daños a las cosechas. Algunos se han vuelto resistentes a los plaguicidas. Son una amenaza para el algodón, el maíz, el sorgo y muchos arbustos y enredaderas ornamentales.[3] Sin embargo, hay algunas especies beneficiosas, como Podisus maculiventris, capaces de atacar a especies plagas como el escarabajo japonés, cocinélidos herbívoros de la subfamilia Epilachninae y otros.
Algunos sirven de alimento, por ejemplo en Laos, donde son apreciados por su fuerte sabor.
Incluye varias subfamilias, de las cuales la subfamilia australiana Aphylinae es a veces considerada una familia aparte según Grazia et al. (2008).[4]
Euthyrhynchus floridanus, ninfa
Perillus, ninfa
2. David $ Zoë Bramwell. Historia Natural de las Islas Canarias: Guía Básica. 1987. Ed. Rueda
Los pentatómidos (Pentatomidae) son una familia de insectos hemípteros que incluyen a chinches boticarias y chinches hediondas. Tiene casi 5000 especies en ~900 géneros en 10 subfamilias en el mundo
Si se los molesta, emiten un líquido maloliente, cuyo rancio aroma se debe a compuestos como el cianuro. Sus antenas tienen 5 segmentos, dándole a la familia su apelativo. Su cuerpo está usualmente blindado.
Muchos integrantes de esta familia son considerados plagas de la agricultura, debido a que crean inmensas poblaciones; succionan savia vegetal y dañan la producción, y son resistentes a muchos pesticidas.
Es de distribución cosmopolita con numerosas especies. En Norteamérica hay 221 especies. En las islas Británicas hay 33 especies de pentatómidos, de la superfamilia Pentatomoidea, 32 de los cuales son nativos y una considerada naturalizada muy recientemente. De esas 32 especies, 17 están en la familia Pentatomidae.
Kilplutiklased (Pentatomidae) on sugukond lutikalisi, kellel on lai kilbitaolise kattega keha ja kes häirimise korral võivad vinanäärmetest eritada iseloomulikku "lutikahaisu ja -maitsega" vedelikku. Peamiselt toituvad nad taimede mahlast ja on tuntud taimekahjurid. Nad võivad elada nii kõrrelistel, marjadel, puudel ja põõsastel. Ent on ka liike, kes elavad ainult ühel kindlal taimeliigil. Kuid leidub ka röövtoidulisi vorme, kelle peamisteks toiduobjektideks on teiste putukate vastsed.
Valmikud on erinevat värvi (peamiselt rohelised ja pruunid toonid) ja nende värv võib ka aja jooksul muutuda. Kilplutiklased on vaegmoondega.
Suurimad Eestis elavad kilplutiklased on kuni 15 mm pikad. Eestis on seni leitud veidi alla 40 liigi kilplutikaid. [1]
Pentatoma rufipes
Rhaphigaster nebulosa
Nezara virdula
Graphosoma lineatum
Picromerus bidens
Carpocoris purpureipennis
Kilplutiklased (Pentatomidae) on sugukond lutikalisi, kellel on lai kilbitaolise kattega keha ja kes häirimise korral võivad vinanäärmetest eritada iseloomulikku "lutikahaisu ja -maitsega" vedelikku. Peamiselt toituvad nad taimede mahlast ja on tuntud taimekahjurid. Nad võivad elada nii kõrrelistel, marjadel, puudel ja põõsastel. Ent on ka liike, kes elavad ainult ühel kindlal taimeliigil. Kuid leidub ka röövtoidulisi vorme, kelle peamisteks toiduobjektideks on teiste putukate vastsed.
Valmikud on erinevat värvi (peamiselt rohelised ja pruunid toonid) ja nende värv võib ka aja jooksul muutuda. Kilplutiklased on vaegmoondega.
Suurimad Eestis elavad kilplutiklased on kuni 15 mm pikad. Eestis on seni leitud veidi alla 40 liigi kilplutikaid.
Les Pentatomidae sont une famille d'insectes hémiptères du sous-ordre des hétéroptères (punaises) dont les antennes ont cinq segments.
Les punaises présentent :
Les insectes de la famille des Pentatomidae ont des antennes à cinq segments.
Les nymphes ont des formes et couleurs différentes des adultes. Les œufs sont de petits tonnelets soudés les uns aux autres et collés sous une feuille, une fleur séchée, ou sur une tige. La taille, la forme, la couleur et la structure de l'œuf varient selon l'espèce ou le genre.
Les pentatomes (punaises à bouclier) possèdent sur le thorax des glandes produisant une substance malodorante, assez puissante pour occasionner des maux de tête.[réf. nécessaire]
Cette famille a été décrite pour la première fois en 1815 par le zoologiste britannique William Elford Leach (1790-1836). En grec, pente signifie cinq et tomos section.
On distingue plusieurs sous-familles au sein de la famille des Pentatomidae, et quelques genres isolés.
Selon ITIS (13 décembre 2018)[2] :
Selon NCBI (13 décembre 2018)[3] :
Selon BioLib (13 décembre 2018)[4] :
Selon Catalogue of Life (13 décembre 2018)[5] :
Selon BioLib (13 décembre 2018)[4] :
Les Pentatomidae sont une famille d'insectes hémiptères du sous-ordre des hétéroptères (punaises) dont les antennes ont cinq segments.
Kepik Daun (Lat.: Pentatomidae) adalah jenis kepik berbadan lebar seperti perisai berbentuk segi lima, antena beruas lima, mengeluarkan bau yang kurang enak.[1] Serangga ini tersebar didaerah-daerah tropik dan subtropik, dapat merupakan perantara beberapa virus tanaman.[1] Telurnya diletakkan pada tanaman inang secara berkelompok.[1] Nimfa yang menetas, bentuknya mirip serangga dewasa, hanya sayapnya kurang sempurna.[1] Perkembangan diri nimfa ke dewasa melalui metamorfosa tidak sempurna.[1] Di antara jenis kepik ini yang terkenal adalah kepik daun hijaun (Nezara viridula).[1]
Banyak serangga bau dan serangga perisai dianggap serangga hama pertanian, karena mereka dapat menciptakan populasi besar yang memakan tanaman (merusak produksi), dan mereka tahan terhadap banyak pestisida.[2] Mereka adalah ancaman bagi tanaman kapas, jagung, sorgum, kedelai, tananam hias, semak, tanaman merambat, gulma, dan banyak tanaman yang dibudidaya lainnya.[2] kepik ini merupakan salah satu jenis predator yang mempunyai peran penting dalam mengatur dinamika populasi serangga hama pada pertanaman dan banyak ditemui di berbagai agroekosistem di Indonesia.[3] Kepik tersebut dapat hidup pada berbagai ekosistem, baik pada agroekosistem tanaman pangan, sayuran maupun perkebunan.[3]
Kepik Daun (Lat.: Pentatomidae) adalah jenis kepik berbadan lebar seperti perisai berbentuk segi lima, antena beruas lima, mengeluarkan bau yang kurang enak. Serangga ini tersebar didaerah-daerah tropik dan subtropik, dapat merupakan perantara beberapa virus tanaman. Telurnya diletakkan pada tanaman inang secara berkelompok. Nimfa yang menetas, bentuknya mirip serangga dewasa, hanya sayapnya kurang sempurna. Perkembangan diri nimfa ke dewasa melalui metamorfosa tidak sempurna. Di antara jenis kepik ini yang terkenal adalah kepik daun hijaun (Nezara viridula).
Banyak serangga bau dan serangga perisai dianggap serangga hama pertanian, karena mereka dapat menciptakan populasi besar yang memakan tanaman (merusak produksi), dan mereka tahan terhadap banyak pestisida. Mereka adalah ancaman bagi tanaman kapas, jagung, sorgum, kedelai, tananam hias, semak, tanaman merambat, gulma, dan banyak tanaman yang dibudidaya lainnya. kepik ini merupakan salah satu jenis predator yang mempunyai peran penting dalam mengatur dinamika populasi serangga hama pada pertanaman dan banyak ditemui di berbagai agroekosistem di Indonesia. Kepik tersebut dapat hidup pada berbagai ekosistem, baik pada agroekosistem tanaman pangan, sayuran maupun perkebunan.
I Pentatomidi (Pentatomidae Leach, 1815) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Rhynchota, comprendente oltre 4100 specie.
I Pentatomidi costituiscono una delle famiglie più importanti fra gli Eterotteri, per il numero di specie, per la larga distribuzione e per l'importanza economica di diverse specie di interesse agrario.
Per le medie dimensioni e per l'aspetto inconfondibile, anche se si tratta di caratteri estesi in generale a tutta la superfamiglia dei Pentatomoidea, e per il fatto di essere piuttosto comuni, sono di facile riconoscimento anche per i profani. Il nome comune di cimice, infatti, anche se a rigore fa riferimento all'intero sottordine degli Eterotteri, è utilizzato per antonomasia per indicare insetti appartenenti alla superfamiglia.
I Pentatomidi hanno corpo di medie dimensioni e nella generalità dei casi corto e con un profilo subpentagonale, da cui deriva il nome della famiglia e, per estensione, della superfamiglia. Non mancano tuttavia forme dal profilo ovoidale o oblungo. Il dorso è più o meno appiattito, mentre il ventre è convesso. La livrea è più o meno uniforme, con colori che variano dal verde al giallastro al brunastro, ma sono frequenti le specie con livree a colori vivaci, talvolta con riflessi metallici o con disegni in contrasto.
Il capo è relativamente piccolo, provvisto di due ocelli e con antenne in genere composte da 5 articoli. Il pronoto è largo e breve ed ha i margini laterali vistosamente angolati. Il mesoscutello è ben sviluppato, di forma subtriangolare; si prolunga posteriormente fino alla base della membrana delle emielitre, ricoprendola in parte, ma nella maggior parte delle specie non ricopre il corio e buona parte della membrana. Le emielitre sono ben sviluppate ed hanno una membrana percorsa da 5-12 nervature. Le zampe hanno tarsi composti in genere 3 segmenti (due nelle Cyrtocorinae).
L'addome presenta le tipiche espansioni laterali appiattite degli uriti sporgenti rispetto alle emielitre e facilmente visibili, in genere, per la colorazione alternata. Come la generalità dei Pentatomomorfi, sono presenti sensilli tricoidei alloggiati in apposite fossette (tricobotri).
Dopo l'accoppiamento, le femmine depongono sulle foglie gruppi di uova (ovature), disposte in modo geometricamente ordinato e appressate, in numero variabile, talvolta anche fino a 400. Le uova hanno comunemente la forma di un barilotto, oppure sono cilindriche o sferiche. Il polo superiore è opercolato.
Il regime dietetico è variabile. La maggior parte delle specie è fitofaga e si nutre a spese di un numero elevato di specie botaniche, fra cui molte piante erbacee di interesse agrario (legumi, solanacee, ortive in generale, cotone, riso e altri cereali, graminacee in generale, ecc.). In genere prevale la polifagia, ma non mancano casi di specie con una tendenza alla monofagia o all'oligofagia.
Nell'ambito delle Asopinae sono frequenti specie i cui adulti hanno un regime alimentare strettamente zoofago oppure misto, mentre le forme giovanili sono fitofaghe. Le specie zoofaghe si comportano come predatrici di uova o stadi larvali di altri insetti (come le larve di Charidotella sexpunctata). Una singolarità dei Pentatomidi è che anche le specie prettamente fitofaghe sono potenzialmente zoofaghe, per quanto questo comportamento sia poco frequente.
In varie specie di Pentatomidi si può riscontrare la tendenza all'aggregazione. Il gregarismo si riscontra nelle fasi svernanti, rappresentate dagli adulti, che migrano in gruppo verso i siti di svernamento per poi tornare in massa sulla vegetazione ospite nella successiva primavera. Questo comportamento può rappresentare una potenziale causa di danno economico su alcune colture agrarie; è il caso, ad esempio, della Cimice del Grano (Aelia rostrata), che in Europa può attaccare in massa le colture dei cereali autunno-vernini producendo danni di particolare gravità.
Come la maggior parte degli Eterotteri, anche i Pentatomidi si difendono rilasciando una sostanza fortemente revulsiva, secreta dalle ghiandole odorifere metatoraciche. Il secreto ha un odore caratteristico, associabile vagamente alle mandorle amare, ed ha effetto repellente nei confronti dei grossi predatori. Le loro colorazioni tanto vistose sono interpretate come livree di ammonimento (colorazioni sematiche o aposematiche), ed i predatori vertebrati imparano rapidamente a distinguere ed evitare queste disgustose prede.
In passato la sostanza repellente, seccata e polverizzata, era impiegata per rinforzare la componente odorosa dell'acido prussico.
Fin dal Secolo XIX, la sistematica dei Pentatomidi è stata incerta e controversa e a tutt'oggi è ancora oggetto di revisione e discussione e si riflette sulla sistematica dell'intera superfamiglia. Nell'ambito dei Pentatomoidea, infatti, vi sono state e vi sono ancora interpretazioni discordanti in merito all'inquadramento di diversi gruppi sistematici, da alcuni Autori considerati come famiglie distinte e da altri come sottofamiglie, la maggior parte delle quali risulterebbe inclusa nella famiglia dei Pentatomidi sensu lato. Nel corso dei decenni, pertanto, si sono succeduti differenti schemi tassonomici che suddividevano la famiglia in un numero variabile, secondo gli Autori, da 2 a 13 sottofamiglie. Il quadro tassonomico dei Pentatomidi, perciò, varia anche sensibilmente secondo l'epoca e secondo l'autore.
Fra le interpretazioni più recenti da parte degli studiosi degli Eterotteri, tendono ad una sostanziale convergenza le suddivisioni tassonomiche di SCHUH & SLATER[1] e RIDER[2]. Nell'ambito dei Pentatomoidei, i due schemi tassonomici discordano in merito alla posizione sistematica di due raggruppamenti:
A prescindere dalle suddette divergenze, entrambe le interpretazioni riducono l'ambito tassonomico dei Pentatomidi, separandone alcuni raggruppamenti come famiglie a sé stanti (Thaumastellidae, Scutelleridae, Plataspididae, Tessaratomidae). Adottando la suddivisione di SCHUH & SLATER, la famiglia risulta composta dalle seguenti sottofamiglie:
Nell'ambito dell'ordine dei Rincoti, l'importanza economica dei Pentatomidi, relativamente alle specie dannose di interesse agrario, è seconda solo a quella degli Omotteri. I danni prodotti dai Pentatomidi sono generici, in quanto causati anche da altri Eterotteri fitofagi (ad esempio, frequentemente i Miridi). Consistono nella decurtazione della produzione dovuta alla sottrazione della linfa, alle alterazioni prodotte dalle punture e, infine, al rilascio sul prodotto di sapori sgradevoli dovuti alla secrezione delle ghiandole odorifere.
Le punture sono esercitate principalmente sugli steli, sulle foglie e sulle gemme. La gravità del danno dipende dalla pianta, dall'organo attaccato e dall'intensità degli attacchi. Possono consistere in necrosi più o meno diffuse, fino ad estesi disseccamenti dell'organo, alterazioni morfologiche, come ad esempio il ripiegamento di steli e germogli, alterazioni istologiche dovute alla reazione dei tessuti vegetali all'azione biochimica della saliva iniettata. L'alterazione istologica più comune è il cono salivare[3], che consiste in un indurimento del tessuto, una sorta di grumo, in corrispondenza della puntura.
Gli adulti tendono ad attaccare facilmente i fiori e i giovani frutti in accrescimento, sia carnosi (frutta propriamente detta) sia secchi (cariossidi, acheni, ecc.). In questi casi i danni sono essenzialmente di due tipi. L'attacco sui fiori ne provoca la devitalizzazione e impedisce l'impollinazione e il successivo sviluppo dei frutti. Il fenomeno, genericamente detto aborto fiorale o aborto traumatico, può provocare danni di notevole entità in caso di attacchi massicci, perché si ripercuote direttamente - in termini quantitativi - sulla produzione. L'attacco sui frutti in accrescimento provoca invece deformazioni e alterazioni fisiologiche e istologiche che possono portare ad un deprezzamento del prodotto o ad una perdita totale dei requisiti di commercializzazione. La tipologia del danno ai frutti cambia secondo la specie agraria attaccata, in ogni modo si tratta di danni che possono essere provocati anche da altri Eterotteri come, ad esempio, i Miridi e i Coreidi.
Ad esempio, nelle pere e in generale in tutte le Pomacee, provoca o accentua il fenomeno della litiasi o pietrosità. Questo fenomeno consiste in una lignificazione puntiforme della polpa, fisiologico entro certi limiti in molte varietà di pere, soprattutto nelle parti superficiali del frutto. La litiasi deprezza fortemente il frutto se supera una certa soglia, in quanto altera drasticamente la consistenza della polpa.
Diversi Pentatomidi, in Italia e in Europa, sono agenti del cimiciato delle nocciole, una delle alterazioni più gravi a carico del nocciolo. Questa alterazione, prodotta dalle punture sui frutti già sviluppati, provoca la necrosi del gheriglio rendendolo non commestibile. La particolare gravità è dovuta al fatto che le nocciole, all'esterno, non presentano evidenti sintomi dell'alterazione.
Di particolare gravità sono anche gli attacchi ai frutti delle colture erbacee industriali (cereali ed oleoproteaginose quali la soia, il girasole, ecc.) in quanto possono produrre drastiche riduzioni delle rese o rendere inutilizzabile il prodotto per la trasformazione industriale. Sulle colture ortive, infine, i danni possono avere intensità variabili dal semplice deprezzamento del prodotto (danni di natura estetica) alla perdita totale dei requisiti merceologici. A questi danni si aggiunge anche il conferimento di sapori sgradevoli dovuti al secreto delle ghiandole odorifere.
La dannosità dei Pentatomidi è aggravata anche dalla loro etologia: in generale si tratta di insetti a regime alimentare polifago, gli adulti sono discreti volatori e si muovono con facilità e spesso hanno anche istinti gregari. Questi comportamenti li rendono agenti di danno occasionali, ma nello stesso tempo imprevedibili, a differenza di quanto avviene invece per gli Omotteri.
I Pentatomidi sono infine occasionali vettori di agenti patogeni quali i Virus[4].
Fra le specie di particolare interesse agrario a diffusione paleartica, in generale comuni anche in Italia si citano le seguenti
Come per molti altri Eterotteri di medie o grandi dimensioni, anche i Pentatomidi possono avere un interesse locale come risorsa alimentare in grado di integrare il fabbisogno proteico. L'uso di Pentatomidi nell'alimentazione umana è citato in vari contesti. Un problema relativo all'uso alimentare dei Pentatomidi è la necessità di eliminare con trattamenti preliminari il sapore sgradevole dovuto al secreto delle ghiandole metatoraciche; non mancano tuttavia realtà in cui tali insetti sono consumati anche crudi, a dispetto dell'effetto collaterale.
In Messico[5] sono usate diverse specie che fanno capo ai generi Edessa, Euschistus e Pharylpia, comunemente chiamate jumiles. I jumiles vengono mantenuti in vita e venduti in "confezioni" di pochi esemplari. Sono consumati in vari modi, sia crudi sia dopo cottura. La letteratura cita che la credenza popolare attribuisce a questi insetti proprietà curative oltre a quelle nutritive. Il consumo da crudi sarebbe diffuso fra gli strati sociali poveri, mentre in generale, per annullare l'effetto sgradevole, si ricorre alla frittura o all'arrostitura e al taglio con salse (es. il chili).
In Africa i Pentatomidi sono o sono stati usati a scopo alimentare in Sudafrica e Zimbabwe. Nel Sudafrica è citato da Faure, 1944, l'uso della specie Euchosternum delagorguei presso l'etnia Mapulana con il nome locale di thosono[6]. La cimice era molto apprezzata e si raccoglieva, sfruttando le abitudini gregarie, al tramonto o all'alba nei mesi freddi. Gli insetti erano consumati sia crudi sia dopo cottura. Prima dell'utilizzo è necessaria l'estirpazione della ghiandola odorifera, in quanto il secreto ha effetti caustici sugli occhi. L'uso alimentare sarebbe ancora diffuso, secondo il progetto di ricerca Nutritional and medicinal value of the edible stinkbug, Eucosternum delegorguei, consumed in the Limpopo, Province of South Africa (2003-2005)[7]. Documenti risalenti al 1934[8] citano l'impiego della stessa specie, apprezzata e ricercata, con il nome locale di harugwa anche presso popolazioni indigene dello Zimbabwe. Anche in questo caso si sfruttava l'istinto gregario della specie, che si raccoglieva all'arrivo verso la fine della stagione delle piogge. Il consumo, dopo arrostitura, richiedeva un trattamento preliminare finalizzato all'eliminazione del secreto della ghiandola metatoracica perché sgradevole al palato.
In Asia è citato l'uso di Pentatomidi in India[9], facenti capo ai generi Bagrada e Erthesina. Inoltre in Asia sono utilizzati a scopo alimentare anche altri Pentatomoidei appartenenti alle famiglie dei Dinidoridae[9] e Tessaratomidae in Cina e Thailandia[10][11].
I Pentatomidi (Pentatomidae Leach, 1815) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Rhynchota, comprendente oltre 4100 specie.
Pentatomidae (ex Graecis pente 'quinque' + tomos 'pars, portio') sunt familia insectorum quae nonnullos cimices foetidos et alia insecta superfamiliae pentatomoideorum comprehendit. Vocabulum cimex foetidus etiam ad finitima hemiptera sicut Boiseam trivittatam et coleoptera pinacata adhibetur.
Pentatomidae conturbatae acrem emittunt liquorem cui sunt composita cyanidi, quae rancidum amygdalorum odorem ferunt. Antennae in quinque segmentis consistunt; unde familiae nomen. Corpora plerumque scutis similia sunt. Elytra sunt callosa.
In Insulis Britannicis sunt triginta tres species Pentatomidarum quae ad superfamiliam Pentatomoideorum pertinent, quarum triginta duae sunt endemicae et una nuper naturalizata habetur.[1] Septendecim harum triginta duarum specierum in familia Pentatomidarum sunt. Omnes hiemant.
Pentatomidae sunt cibo Vietnamico propria, lingua Vietnamica bọ xít appellata.
Ros super Poecilometem eximium.
Nympha trubus Halyinorum.
Stiretrus anchorago, pentatomidum utile.
Adgregatio nympharum pentatomidarum.
Nympha pentatomidarum.
Fortasse Rhaphigaster nebulosa.
Dolycores baccarum se ex ovis excludunt.
Nympha Nezarae viridulae.
Pentatomidae (ex Graecis pente 'quinque' + tomos 'pars, portio') sunt familia insectorum quae nonnullos cimices foetidos et alia insecta superfamiliae pentatomoideorum comprehendit. Vocabulum cimex foetidus etiam ad finitima hemiptera sicut Boiseam trivittatam et coleoptera pinacata adhibetur.
Pentatomidae conturbatae acrem emittunt liquorem cui sunt composita cyanidi, quae rancidum amygdalorum odorem ferunt. Antennae in quinque segmentis consistunt; unde familiae nomen. Corpora plerumque scutis similia sunt. Elytra sunt callosa.
In Insulis Britannicis sunt triginta tres species Pentatomidarum quae ad superfamiliam Pentatomoideorum pertinent, quarum triginta duae sunt endemicae et una nuper naturalizata habetur. Septendecim harum triginta duarum specierum in familia Pentatomidarum sunt. Omnes hiemant.
Pentatomidae sunt cibo Vietnamico propria, lingua Vietnamica bọ xít appellata.
Agonoscelis rutila Halyomorpha halys Nezara viridula Pentatoma rufipes Rhaphigaster nebulosa Troilus luridusSkydblakės (Pentatomidae) – blakių būrio šeima. Pavadinimas kilęs iš graikų kalbos („pente“- penki + „tomos“ – skyrius).
Kūno ilgis nuo 1,6 – 41 mm. Kūnas yra skydo formos, plokščias, plėvelinius sparnus dengia stori odiški skydo formos antsparniai. Galva trikampio formos, įtraukta į prieškrūtinę . Antenos ilgos, sudarytos iš 5 segmentų, iš čia ir kilęs jų pavadinimas. Straubliukas sudarytas iš 4 segmentų. Trikampis skydelis paprastai tęsiasi iki pilvelio vidurio, nors gali dengti ir visą pilvelį. Sutrikdytos skydblakės išskiria aitrų migdolo kvapo skystį, kurio sudėtyje yra cianido junginių. Šios šeimos blakės yra pačios spalvingiausios iš blakių būrio.
Skydblakių galima aptikti praktiškai visur: miškuose, pamiškėse, pievose, soduose. Daugelis skydblakių yra žemės ūkio kultūrų kenkėjai ir didelės jų kolonijos gali padaryti žymių nuostolių: jos siurbia augalų sultis, pažeidžia ūglius, yra atsparios daugeliui pesticidų. Tačiau kai kurios šio būrio atstovės, plėšriosios, yra naudingos - jos naikina kitus žemės ūkio kenkėjus: amarus, vabalų lervas ir kt.
Paplitusios visame pasaulyje.
Klasifikacija:
Skydblakės (Pentatomidae) – blakių būrio šeima. Pavadinimas kilęs iš graikų kalbos („pente“- penki + „tomos“ – skyrius).
Kūno ilgis nuo 1,6 – 41 mm. Kūnas yra skydo formos, plokščias, plėvelinius sparnus dengia stori odiški skydo formos antsparniai. Galva trikampio formos, įtraukta į prieškrūtinę . Antenos ilgos, sudarytos iš 5 segmentų, iš čia ir kilęs jų pavadinimas. Straubliukas sudarytas iš 4 segmentų. Trikampis skydelis paprastai tęsiasi iki pilvelio vidurio, nors gali dengti ir visą pilvelį. Sutrikdytos skydblakės išskiria aitrų migdolo kvapo skystį, kurio sudėtyje yra cianido junginių. Šios šeimos blakės yra pačios spalvingiausios iš blakių būrio.
Skydblakių galima aptikti praktiškai visur: miškuose, pamiškėse, pievose, soduose. Daugelis skydblakių yra žemės ūkio kultūrų kenkėjai ir didelės jų kolonijos gali padaryti žymių nuostolių: jos siurbia augalų sultis, pažeidžia ūglius, yra atsparios daugeliui pesticidų. Tačiau kai kurios šio būrio atstovės, plėšriosios, yra naudingos - jos naikina kitus žemės ūkio kenkėjus: amarus, vabalų lervas ir kt.
Paplitusios visame pasaulyje.
Klasifikacija:
Pošeimis Asopinae Gentis Andrallus Gentis Arma Gentis Jalla Gentis Macrorhaphis Gentis Perillus Gentis Picromerus Gentis Pinthaeus Gentis Rhacognathus Gentis Troilus Gentis Zicrona Pošeimis Pentatominae Triba Aelini Gentis Aelia Gentis Neottiglossa Triba Antestiini Gentis Dryadocoris Triba Cappaeini Gentis Halyomorpha Triba Carpocorini Gentis Antheminia Gentis Brachynema Gentis Carpocoris Gentis Chlorochroa Gentis Chroantha Gentis Codophila Gentis Dolycoris Gentis Eudolycoris Gentis Holcogaster Gentis Palomena Gentis Peribalus Gentis Rubiconia Gentis Staria Triba Eysarcorini Gentis Eysarcoris Gentis Stagonomus Triba Halyini Gentis Apodiphus Gentis Mustha Triba Mecideini Gentis Mecidea Triba Menidini Gentis Neostrachia Triba Pentatomini Gentis Acrosternum Gentis Nezara Gentis Pentatoma Gentis Rhaphigaster Triba Piezodorini Gentis Piezodorus Triba Sciocorini Gentis Dyroderes Gentis Menaccarus Gentis Sciocoris Triba Strachiini Gentis Bagrada Gentis Capnoda Gentis Eurydema Gentis Stenozygum Gentis Trochiscocoris Pošeimis Phyllocephalinae Triba Phyllocephalini Gentis Schyzops Pošeimis Podopinae Triba Graphosomatini Gentis Ancyrosoma Gentis Asaroticus Gentis Crypsinus Gentis Derula Gentis Graphosoma Gentis Leprosoma Gentis Putonia Gentis Sternodontus Gentis Tholagmus Gentis Ventocoris Gentis Vilpianus Triba Podopini Gentis Dybowskyia Gentis Podops Gentis Scotinophara Gentis Tarisa
De schildwantsen (Pentatomidae), ook wel boomwantsen, zijn een familie van wantsen. In de wetenschappelijke naam verwijst penta (vijf) naar het aantal geledingen van de antennes.
Schildwantsen hebben 5-ledige antennes, een vier-ledige steeksnuit (rostrum) en drie-ledige voeten (tarsen). Op de rug is het scutellum meestal fors ontwikkeld. Het lichaam is op de rug bezien enigszins schildvormig. Andere families in de superfamilie Pentatomoidea hebben óf een groter scutellum óf tibiae (schenen) met veel stevige doorns. Veel soorten zijn groen of bruin, sommige zeer kleurrijk. De lichaamslengte varieert van 0,5 tot 2,5 cm.
Veel schildwantsen scheiden een zoetig stinkend vocht af wanneer zij in gevaar zijn. Het zijn meestal ook plaaginsecten die zich met grote groepen voeden aan allerlei planten op akkers en velden. Veel gifstoffen van boeren werken niet meer. Ze houden vooral van katoen, maïs, sojabonen, sierbomen, struiken, wijnstokken en onkruid. Er zijn ook soorten die andere insecten eten en dan weer erg goed zijn op de akkers. Het zijn Japanse kevers en Mexicaanse bonenkevers die worden opgegeten.
Een legsel bestaat uit zo'n 400 tonvormige eieren, die in groepjes op planten worden afgezet. De nimfen (onvolwassen dieren) zijn meestal herbivoor. Sommige soorten worden later carnivoor of omnivoor. Er zijn 5 nimfenstadia voordat het insect volwassen is.
Dolycoris baccarum (Bessenschildwants)
Eurydema oleracea (Koolschildwants)
Graphosoma italicum (Pyjamaschildwants)
Palomena prasina (Groene schildwants. groene stinkwants)
Pentatoma rufipes (Roodpootschildwants)
Picromerus bidens (Tweetandschildwants)
Rhaphigaster nebulosa (Grauwe schildwants, grauwe veldwants)
Piezodorus lituratus (Bremschildwants)
Arma custos (Snuitkeverschildwants)
Zie entomologische woordenlijst voor een uitleg van de anatomische termen.
In Nederland zijn op dit moment 34 soorten bekend, waaronder enkele die vroeger alleen buiten Nederland voorkwamen. Enkele soorten zoals de Jalla dumosa zijn heel zeldzaam.
De schildwantsen (Pentatomidae), ook wel boomwantsen, zijn een familie van wantsen. In de wetenschappelijke naam verwijst penta (vijf) naar het aantal geledingen van de antennes.
Breiteger (Pentatomidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Det er i Norge funnet 18 arter av breiteger. Breitegen kalles gjerne blåbærfis eller bærfis.
Breiteger er middelsstore til store (5 – 20 mm), brede og ofte kraftig bygde teger, de har alle fem følehornsledd. Scutellum er vanligvis trekantet og av moderat størrelse, men det kan være så stort at det dekker det meste av bakkroppen. Føttene er tre-leddete. Beina er vanligvis forholdsvis korte uten noen spesielle trekk.
Breiteger lever på jordoverflaten, på planter og trær, og er plantesugere. De fleste artene finnes i varmere strøk. Bare et fåtall finnes i Norge.
Breiteger har en stinkkjertel på siden av kroppen. Når de er truet utsondrer de en vond lukt. De sitter ofte på eller ved bær. Når bærene plukkes kan tegene lett bli med og blir da skremt og utsondrer den vonde lukten. Derfor har de fått navnet bærfis.
Breiteger har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene ligner mer og mer på de voksne (imago) for hvert hudskifte.
Breiteger tilhører nebbmunnene som har det til felles at munndelene er sugende og at de suger opp næringen. Nebbmunner lever av plantesaft fra planter og trær, eller som rovdyr som suger kroppsveske fra andre dyr.
Det er i Norge funnet 18 arter breiteger. Familien breiteger er systematisk plassert i gruppen Pentatomoidea, sammen med: tornteger,Aphylidae, Canopidae, Cydnidae, Dinidoridae, Lestoniidae, Megarididae, Phloeidae, Plataspididae, Saileriolidae, Scutelleridae, Tessaratomidae, Thaumastellidae, Urostylidae
Norsk entomologisk forening har også utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg de norske breiteger.
Det er 228 arter i Europa, hvorav det bare er 18 i Norge.
Breiteger (Pentatomidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. Det er i Norge funnet 18 arter av breiteger. Breitegen kalles gjerne blåbærfis eller bærfis.
Multimedia w Wikimedia Commons Tarczówkowate (Pentatomidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych.
Pluskwiaki te mają tarczkę sięgająca nieco za połowę odwłoka, a jeśli sięga ona do końca odwłoka to jej szerokość u nasady nie przekracza szerokości podstawy przedplecza. Innymi cechami charakterystycznymi są: pięcioczłonowe czułki, brak dużych i mocnych kolców na goleniach odnóży oraz trójczłonowe stopy[1][2], jednak kilka rodzajów ma stopy dwuczłonowe. Za cechy apomorficzne uważa się sztywną fallotekę z zbiorniczkiem ejakulacyjnym o stałej pozycji, błoniastą część grzbietową ósmego segmentu odwłoka samców, wezykę bez błony łączącej, obecność triangulinu oraz całkowite zlanie się drugiej pary walwiferów. Samice, z wyjątkiem plemienia Ochlerini mają laterotergity dziewiątego segmentu odwłoka oddzielone. Wszystkie samice mają gonapofizy dziewiątego segmentu zredukowane i zlane z gonokoksytami, dwa skleryty w okolicy wejścia do zbiorniczka nasiennego i pozbawione są gonangulum[3].
Tarczówkowate są najczęściej roślinożercami, odżywiającymi się owocami, niedojrzałymi nasionami lub sokami wysysanymi z liści bądź łodyg. Niektóre gatunki mogą fakultatywnie przechodzić na drapieżny tryb, atakując jaja i larwy owadów. Przedstawiciele Asopinae są zaś wyłącznie drapieżne[2].
Niektóre gatunki wykazują opiekę rodzicielską[2].
W Polsce występuje 46 gatunków z 27 rodzajów[2] (zobacz tarczówkowate Polski).
Rodzina ta jest czwartą najliczniejszą w gatunki z podrzędu Heteroptera i najliczniejszą w nadrodzinie tarczówek[2]. W 2011 roku znanych było 4722 gatunków z 896 rodzajów[4]. Dzieli się je na 10 podrodzin[5][4]:
Ponadto następujących rodzajów wymarłych nie zaliczono do żadnej z nich[5]:
Tarczówkowate (Pentatomidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych.
Os Pentatomídeos[1] (Pentatomidae) são uma família de insectos, pertencente à ordem dos hemípteros, são heterópteros e contam com antenas formadas por cinco artículos ou segmentos, bem como por um rostro constituído por segmentos.[2][3]
São comummente conhecidos como fedegosa[4], fedavelha[5], fede-fede[6] e percevejo-do-monte.[7]
No que toca ao nome científico, o nome científico «Pentatomídeos» provém do grego antigo[1] e resulta da aglutinação dos étimos pente (πέντε)[8], que significa «cinco» e tomos (τόμος)[9], que significa «secção; parte ou segmento», em alusão aos 5 segmentos das antenas.
A maioria dos nomes comuns desta família de insectos, por seu turno, giram em torno do étimo «feder», por alusão à capacidade que este insecto tem de exalar mau-cheiro, como mecanismo de defesa, para dissuadir potenciais predadores.[4][5][6]
Os Pentatomídeos alimentam-se da seiva e demais sucos dos vegetais, caracterizando-se, ainda por emitirem um odor fétido.[2]
Têm um corpo de dimensões médias, com um perfil subpentagonal, sendo certo que também há espécies desta família com perfis de formato ovóide ou oblongo.[3] O dorso é relativamente liso, ao passo que a ventre é convexo.[2] O hábito é tendencialmente uniforme, com colorações que variam do verde ao amarelado e ao acastanhado, se bem que são assaz comuns as espécies com hábitos garridos, inclusive dotados de reflexos metálicos.[10]
A cabeça é relativamente pequena, provida de dois ocelos pequenos, com antenas compostas por 5 artículos. O pronoto é largo e curto, contando ainda com uma margem lateral angulosa.[3]
Os Pentatomídeos distinguem-se dos demais Hemípteros da superfamília Scutelleridea[2] pela seguinte combinação de caracteres: escutelo geralmente plano e estendendo-se até a base da membrana, porém, quando mais desenvolvido, não cobrindo todo ou quase todo o, abdómen, como nos Scutelleridae e em Thyreocoridae; tíbias raramente espinhosas; quando espinhosas, o corpo não é completamente negro como nos Cydnidae.[3]
Os Pentatomídeos (Pentatomidae) são uma família de insectos, pertencente à ordem dos hemípteros, são heterópteros e contam com antenas formadas por cinco artículos ou segmentos, bem como por um rostro constituído por segmentos.
Pentatomidele (Pentatomidae), numite popular "ploșnițe de câmp, ploșnițe de pădure, ploșnițe de grădină", este o familie de insecte din ordinul hemipterelor. Se caracterizează prin prezența antenelor cu 5 articole, ca și la scuteleride (Scutelleridae), dar scutelul este triunghiular și nu ajunge cu vârful său la extremitatea abdomenului, însă depășește mijlocul abdomenului, atingând baza membranei hemielitrei. Membrana hemielitrei are numeroase nervuri longitudinale. Este o familie foarte mare, cuprinzând numeroase genuri și specii. Multe specii sunt dăunătoare.[1][2]
Printre speciile mai cunoscute se numără:[1][3][4]
Speciile europene a acestei familii includ:[5]
Ploşniţa albastră a verzei (Eurydema oleracea)
Ploșnița roșie a verzei (Eurydema ornata)
Ploşniţa vărgată mică a cerealelor (Aelia acuminata)
Ploşniţa vărgată mare a cerealelor (Aelia rostrata)
Ploșnița vărgată a umbeliferelor (Graphosoma lineatum)
Ploșnița cenușie (Rhaphigaster griseus)
Ploșnița de pădure (Pentatoma rufipes)
Ploșnita de câmp (Dolycoris baccarum)
Ploșnita pinilor (Chlorochroa pinicola)
Pentatomidele (Pentatomidae), numite popular "ploșnițe de câmp, ploșnițe de pădure, ploșnițe de grădină", este o familie de insecte din ordinul hemipterelor. Se caracterizează prin prezența antenelor cu 5 articole, ca și la scuteleride (Scutelleridae), dar scutelul este triunghiular și nu ajunge cu vârful său la extremitatea abdomenului, însă depășește mijlocul abdomenului, atingând baza membranei hemielitrei. Membrana hemielitrei are numeroase nervuri longitudinale. Este o familie foarte mare, cuprinzând numeroase genuri și specii. Multe specii sunt dăunătoare.
Printre speciile mai cunoscute se numără:
Ploșnițele cerealelor (Aelia acuminata și Aelia rostrata) au corpul de formă aproape rombică, cu capul triunghiular, corpul îngustat posterior, culoarea cenușie-roșcată cu dungi în lung. Lungimea 8-10 mm la prima specie, 11-12 mm la o doua specie. Ploșnițele cerealelor sunt mult răspândite și dăunătoare. Eurydema (strechea). Sunt ploșnițele cruciferelor, având mai multe specii: ploșnița albastră a verzei (Eurydema oleracea), de culoare albastră sau verde metalică, aproape neagră cu pete gălbui sau roșcate. Dăunătoare verzei, ridichilor și altor crucifere. Ploșnița roșie a verzei (Eurydema ornata) foarte dăunătoare la crucifere, are culoarea neagră, cu desene frumoase roșii și 6 pete negre pe corselet. De regulă se găsește pe cruciferele spontane. Ploșnița cenușie (Rhaphigaster nebulosa, sin. Rhaphigaster griseus), foarte rău mirositoare. De 14-16 mm, are o culoare cenușie cu mici puncte negre. Larg răspândita; nu este dăunătoare. Ploșnița de pădure sau ploșnița castanie (Pentatoma rufipes, sin. Tropicoris rufipes), de 15 mm, de culoare cenușie-brună, cu puncte negre, dese. Vârful corseletului, precum și picioarele sunt de culoare ruginie Specie rău mirositoare, foarte comună. Ploșnita de câmp (Dolycoris baccarum, sin. Carpocoris baccarum), de 12-14 mm, de culori foarte variate, este o specie rău mirositoare, insectivoră, vânând mai ales afide. Ploșnita pinilor (Chlorochroa pinicola, sin. Pentatoma pinicola) de culoare verde cu brun, are rostrul scurt. Se întâlnește pe pin.Ščitaste stenice (znanstveno ime Pentatomidae, grško pente - pet + tomos - člen + pripona -idae), pogovorno tudi smrdljivci, so družina stenic, v katero se uvršča okoli 4100 danes živečih opisanih vrst žuželk; po številu vrst so največja družina v sorodstvu ščitastih stenic. Med njimi so tako rastlinojede kot plenilske stenice, ki jih druži značilnost, da so njihove tipalnice sestavljene iz petih členov, iz česar verjetno izvira njihovo znanstveno ime.
S telesno velikostjo okrog enega centimetra so med večjimi stenicami, med njimi pa so tudi vrste, ki v dolžino ne presegajo nekaj milimetrov. Večinoma imajo široko in ploščato telo, ki spominja na ščit (izjemoma okroglo ali podolgovato), pogosto zelene ali rjave barve. Od drugih stenic jih najzanesljiveje ločimo po členjenosti telesnih delov - imajo tipalnice iz petih členov, štiričlensko bodalo in tričlenska stopalca (tarsus) nog. Zelo očitna značilnost je tudi, da njihov trikotni ščitek (skutelum), ki je sicer del oprsja, sega čez zadek približno do membranastih delov kril. Ime Pentatomidae pa se lahko nanaša tudi na zunanjo telesno zgradbo, saj ob pogledu od zgoraj izgleda, kot da je zgrajena iz petih delov: ščita (pronotum), ščitka, para otrdelih delov sprednjih kril in membranastih delov kril, ki se prekrivata in izgledata kot en del.
Glava je drobna, pogosto komaj vidna izpod velikega ščita. Na njej so poleg tipalnic in bodala še majhne sestavljene oči in par očesc. Oprsje nosi tri pare nog brez posebnosti in značilno oblikovana krila ter ščitek, poleg tega pa je na spodnjem delu ob strani med drugim in tretjim parom nog tudi parno izvodilo smradnih žlez, ki izločajo za stenice značilne obrambne spojine. Dejstvo, da so zaradi njih neužitne, nekatere vrste »oglašujejo« z živo obarvanostjo.
Na zadku imajo ščitaste stenice, podobno kot nekatere sorodne družine stenic, strukturo, ki jo sestavljata zlita prvi in drugi dorzalni plošči (tergita) ustreznih členov zadka[2], prekriva pa jo ščitek. Ta je namenjena tvorbi vibracij, s katerimi se sporazumevajo. Nanjo so pripete mišice, ki nihajo zadek gor in dol, nihanje se nato preko nog prenaša na podlago. Od zunanjih značilnosti zadka so poleg te strukture omembe vredni še izvodila abdominalnih žlez, ki izločajo feromone (samo pri samcih), in zunanji spolni organi. Ti so pri samcu oblikovani v t. i. klasper, s katerim se lahko trdno oprime samičinih.
Jajčeca so sodčaste oblike, s posebej oblikovanim »pokrovom«. Ličinke imajo pogosto širše telo v primerjavi z dolžino kot odrasle živali, zato so ob pogledu od zgoraj bolj okrogle oblike. Kot ostali polkrilci imajo nepopolno preobrazbo - ličinke so z vsako levitvijo večje in bolj podobne odraslim živalim, le brez genitalij in kril, nastavki za katere se pojavijo pri ličinkah v zadnjem stadiju pred preobrazbo. Pogosto pa so popolnoma drugače obarvane kot odrasle živali in na prvi pogled ni očitno, da pripadajo isti vrsti.
Samica izleže jajčeca v skupinah po 10 ali več in jih prilepi na gostiteljsko rastlino. Pravkar izlegle ličinke so zelo majhne, takoj po izleganju se zberejo v skupino in se ne prehranjujejo. Domnevajo, da združevanje v skupino izboljša učinkovitost kemijske obrambe pred plenilci, saj se obrambne spojine več osebkov kombinirajo in odženejo tudi večje plenilce. Pri nekaterih vrstah na pravkar izlegle ličinke pazi samica. Po prvi levitvi začnejo osebki zapuščati skupino in se prehranjevati. Z nadaljnjimi levitvami se večajo in postajajo bolj podobne odraslim živalim. Trajanje stadija ličinke je odvisno od prehrane in zunanjih pogojev, večinoma je to nekaj tednov.
Tudi stadij odrasle živali traja nekaj tednov. V tem času se živali v glavnem prehranjujejo in razmnožujejo, kot odrasle živali pa tudi preživijo zimo v območjih z zmernim podnebjem. V ugodnih razmerah se izmenja nekaj generacij letno. Ko pade temperatura, se spremeni kemizem telesa, stenice zaradi kemijske modifikacije barvil v hitinjači ter podkožnih celicah postanejo rjave ali rdečkaste in se zavlečejo v ustrezno skrivališče (največkrat listni odpad ali špranje v lesu), kjer otrpnejo do konca zime. V območjih s toplejšim podnebjem poteka razvoj nemoteno celo leto.
Odrasle živali postanejo spolno aktivne okoli enega tedna po preobrazbi. So poligamne živali, ki se parijo in odlagajo jajčeca večkrat v življenju. Spolno vedenje ščitastih stenic je dobro raziskano na modelu zelene smrdljivke (Nezara viridula) iz poddružine Pentatominae.[3]
Abdominalne žleze samcev izločajo feromone, ki so sestavljeni iz mešanice hlapnih ogljikovodikov, predvsem terpenov in alkanov. Ti privabljajo živali obeh spolov v bližino (na isto rastlino).[4] Pozornost raziskovalcev pa je pritegnil poseben način sporazumevanja na krajše razdalje - signale, namenjene prepoznavi in iskanju spolnega partnerja namreč proizvajajo s tresenjem telesa ali udarjanjem po podlagi, signali pa se nato prenašajo preko nje v obliki površinskih vibracij.[3] Opisani so trije glavni načini produkcije vibracij pri ščitastih stenicah:
Rastline tako predstavlja stenicam poleg življenjskega okolja tudi medij za prenos signalov, namenjenih komunikaciji. Večina vibracijskih signalov, ki jih proizvajajo te živali, je nizkih do srednjih frekvenc (okoli 100 Hz), s čemer so uglašeni z resonančnimi lastnostmi zelnatega rastlinskega tkiva. Zato se lahko prenašajo po vsej rastlini na razdalji tudi preko enega metra praktično brez izgube jakosti.[5] Na podlagi časovnih in frekvenčnih karakteristik signala lahko sprejemnik prepozna »pevca« in določi smer na rastlini, od koder je signal prišel. Ščitaste stenice uporabljajo vibracijske signale v glavnem za prepoznavo in iskanje spolnega partnerja ter kasnejše dvorjenje. Vibracije zaznavajo s čutilnimi receptorji v nožnih sklepih in na bazi tipalnic.[3]
Ko se spolna partnerja najdeta, sproži kombinacija vibracijskih in kemičnih dražljajev stereotipni vedenjski vzorec, ki na koncu pripelje do parjenja.[4] Pri mnogih vrstah traja samo parjenje zelo dolgo. Samec s svojim zunanjim spolovilom trdno drži samico in stik med njima traja tudi do pol ure. S tem zagotovi, da bo samico oplodila njegova sperma in ne od tekmeca.
Ščitaste stenice so kozmopolitska družina, katere predstavnike najdemo na vseh celinah razen Antarktike. Večina vrst je rastlinojedih, razen predstavnikov poddružine Asopinae, ki plenijo druge žuželke. Rastlinojede vrste so večinoma polifage, kar pomeni, da se lahko prehranjujejo z več različnimi vrstami rastlin. Gostiteljske rastline lahko menjajo znotraj iste generacije (pomeni da se ličinke prehranjujejo z eno, odrasle živali pa z drugo rastlinsko vrsto) ali med generacijami (pomeni da ena ali več generacij zaključi življenjski krog na isti rastlinski vrsti, nato pa se preselijo na novo). Pogosto napadajo gostiteljske vrste v specifičnem zaporedju, ki je odvisno od rastnih sezon teh rastlin na določenem območju.
Zaradi obrambnih spojin, ki jih izločajo, jih sesalci in ptiči ne napadajo. Večja je smrtnost zaradi žuželčjih plenilcev, med njimi tudi samih ščitastih stenic - roparske stenice iz poddružine Asopinae uspešno napadajo tudi druge ščitaste stenice. Močan negativen vpliv na populacijo imajo tudi zajedavci, predvsem muhe iz družine goseničark (Tachinidae), ki v zelo nizkih koncentracijah zaznajo feromone ščitastih stenic in jih na podlagi njih najdejo. Samice teh muh prilepijo jajčeca na stenico; ko se iz njih izležejo ličinke, se skozi zunanji skelet prebijejo v notranjost in se začno prehranjevati s tkivi živega gostitelja tako, da ta preživi čim dlje časa. Po preobrazbi se odrasle muhe pregrizejo nazaj ven, stenica pa pogine. Poleg biotskih dejavnikov so nizke temperature pozimi glavni dejavnik, ki omejuje velikost populacije v območjih z zmernim podnebjem, saj je smrtnost pozimi tudi do 80%.
Mnogo rastlinojedih vrst je s stališča človeka škodljivcev, saj napadajo rastline, ki jih gojimo za prehrano. S prebadanjem rastlinskega tkiva in sesanjem tekočin povzročajo poškodbe tkiv, katerih posledica je venenje, lahko pa tudi odpadanje sadežev in semen. Prebavni encimi, ki jih vbrizgajo v sadež, povzročijo na zunaj vidne pege in s tem dodatno znižajo ekonomsko vrednost pridelka. Poleg tega s poškodovanjem tkiv prispevajo tudi k vnašanju rastlinskih patogenov (virusov in bakterij) v rastline, kar še poveča potencial za povzročanje škode.[6]
Večina vrst, ki jih obravnavamo kot škodljivce, sodi v poddružini Pentatominae in Edessinae. Po vsem svetu so ekonomsko pomembni škodljivci na nasadih kulturnih rastlin, kot so stročnice (predvsem soja), žita (predvsem riž in pšenica), citrusi, kakavovec in kavovec. Posebej so problematični v krajih s tropskim podnebjem, kjer so vse leto ugodne razmere za razmnoževanje in rast. V Braziliji, ki je na drugem mestu po pridelavi soje na svetu, so denimo med največjimi povzročitelji škode na nasadih soje.[7]
Proti ščitastim stenicam se poljedelci borijo večinoma z insekticidi s širokim spektrom delovanja, že dolgo pa se raziskuje tudi možnost biološke kontrole z naseljevanjem roparskih stenic in zajedavskih muh. Predvsem naseljevanje ščitaste stenice vrste Podisus maculiventris se je izkazalo za uspešno metodo za omejevanje populacije rastlinojedih stenic in drugih škodljivcev.[8]
Ščitaste stenice so verjetno ena od začetnih družin sorodstva ščitastih stenic (Pentatomomorpha), ki se je razvilo v juri, vendar je klasificiranje fosilov težavno, ker se mnogo rodov razlikuje samo po mikroskopskih značilnostih in tudi uvrstitev v določeno družino je pogosto težavna.
Poddružino Asopinae so na podlagi drugačnega načina prehranjevanja nekoč opisovali kot samostojno družino (Asopidae), vendar je obveljalo prepričanje, da so morfološko in po drugih znakih dovolj podobni ostalim ščitastim stenicam. Tako danes delimo družino na osem poddružin, od katerih je najštevilčnejša poddružina Pentatominae.[1]
Med najpogostejše slovenske ščitaste stenice sodijo zelena smrdljivka, uhata rusonožka (Pentatoma rufipes) in vrste iz rodov Palomena, Chlorochroa, Eurydema (kapusne stenice) ter Carpocoris. Predvsem prvi dve sta znani po tem, da jeseni silita v človekova bivališča prezimovat.
Slovenski biologi že dolgo raziskujejo ščitaste stenice, predvsem njihovo fiziologijo, vedenje in bioakustiko. Med njimi so Matija Gogala s kustodiata za nevretenčarje Prirodoslovnega muzeja in Andrej Čokl s sodelavci na oddelku za entomologijo Nacionalnega inštituta za biologijo. Med njihovimi pomembnejšimi dosežki na tem področju sta odkritje mehanizma spremembe barve s kemično modifikacijo kožnega barvila ščitastih stenic jeseni ter pomena vibracijskih signalov za iskanje in prepoznavo spolnih partnerjev.
Ščitaste stenice (znanstveno ime Pentatomidae, grško pente - pet + tomos - člen + pripona -idae), pogovorno tudi smrdljivci, so družina stenic, v katero se uvršča okoli 4100 danes živečih opisanih vrst žuželk; po številu vrst so največja družina v sorodstvu ščitastih stenic. Med njimi so tako rastlinojede kot plenilske stenice, ki jih druži značilnost, da so njihove tipalnice sestavljene iz petih členov, iz česar verjetno izvira njihovo znanstveno ime.
Bärfisar (Pentatomidae) är en familj av halvvingar som omfattar över 6 000 arter. Bärfisar brukar också användas som namn för överfamiljen Pentatomoidea.
Bärfisar är en stor grupp av insekter som har fått sitt namn efter att en del arter sprutar ut en obehagligt luktande vätska för att skrämma bort rovdjur. Den stickande odören kommer av att vätskan innehåller små spår av cyanider. Bärfisar har också en mycket rörlig sugsnabel med stickande och sugande mundelar som de använder till att äta med och långa, känsliga antenner som är ledade i fem segment. Kroppen är oftast ganska platt och ryggskölden är tydligt fyrdelad. Färgerna varierar mycket beroende på art, men många bärfisar, särskilt i tropikerna, är klart färgade i rött, blått och grönt. Längre norrut är de flesta arter mest bruna eller gröna. De varierar i storlek, från ungefär 5 till 45 mm.
Bärfisar finns över större delen av världen. I Sverige finns 28 arter i familjen bärfisar och ungefär 60 arter i överfamiljen Pentatomoidea. De har anpassat sig till många olika miljöer, från tropisk regnskog till torra öknar.
Bärfisar kan vara både rovdjur och växtätare. De arter som är rovdjur tar alla byten som är tillräckligt små eller svaga för att kunna övermannas, oftast mjukhudade djur som larver av olika slag. De sticker bytet med sin sugsnabel och suger i sig av innehållet. Bärfisar som är växtätare suger oftast växtsaft från blad. Flera arter är specialiserade och lever endast på en eller ett par olika växter. De klart färgade arterna lever ofta av växter som smakar illa eller är giftiga. Bärfisen kan dock ta upp dessa ämnen i sin kropp utan att skadas och dess färger är en varning till dess fiender att den inte är lämplig att äta. De flesta arter av bärfisar är ensamlevande, även om de ibland kan samlas i stora mängder där det finns gott om föda. Detta gör att några arter betraktas som skadedjur. Andra arter betraktas som nyttodjur, eftersom de äter andra skadegörare.
Bärfisar fortplantar sig när det är gynnsamma förhållanden, särskilt beroende av temperaturen. I varmare delar av världen betyder det att fortplantningstiden kan varierar mycket mellan arterna, vissa fortplantar sig till och med så gott som året runt. I Sverige fortplantar sig bärfisarna under sommaren. Honan och hanen hittar varandra med hjälp av speciella doftämnen, så kallade feromoner. Vissa arter använder också ljudsignaler. Då gnider de benen mot varandra, likt gräshoppor, fast ljudet de frambringar är mycket svagare. När hanen finner en hona uppvisas ofta ett enkelt parningsbeteende, han går runt honan och knuffar försiktigt på henne med huvudet. Parningen sker med bakkropparna vända mot varandra, och på det sättet kan de sedan sitta ihop i flera timmar. Efteråt letar honan upp en lämplig plats att lägga sina ägg på, till exempel ett blad eller en växtstjälk. Många bärfisar är kända för att vårda sin avkomma ovanligt uppmärksamt för att vara insekter. Honorna av flera arter stannar nämligen kvar i närheten av äggen för att vakta dem. När äggen kläcks tar de små ungarna skydd under modern, som kan fortsätta att vakta dem i flera dagar, eller till och med veckor. Bärfisen har så kallad ofullständig metamorfos och dess ungar kallas nymfer. Dessa ömsar hud flera gånger innan de blir fullvuxna insekter.
Ett dialektalt namn är skrubba; därav skrubb-bär (hönsbär, Cornus suecica), som har fått sitt namn därför att denna art av bärfisar gärna håller till på denna växt. Hönsbär har sin tur fått namn av att orrhöns gärna äter dess bär.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Bärfisar.
Bärfisar (Pentatomidae) är en familj av halvvingar som omfattar över 6 000 arter. Bärfisar brukar också användas som namn för överfamiljen Pentatomoidea.
Щитники (Pentatomidae) — родина комах ряду напівтвердокрилі. Тіло довжиною 16—41 мм. Понад 680 родів, понад 6 900 видів. В Україні відомо понад 120 видів, з них багато шкідників сільськогосподарських культур (хлібні блощиці, черепашки й ін.).
Родина поділяється на підродини:
Щитники (Pentatomidae) — родина комах ряду напівтвердокрилі. Тіло довжиною 16—41 мм. Понад 680 родів, понад 6 900 видів. В Україні відомо понад 120 видів, з них багато шкідників сільськогосподарських культур (хлібні блощиці, черепашки й ін.).
Bọ xít (Danh pháp khoa học: Pentatomidae) là một họ côn trùng thuộc bộ cánh nửa. Trong họ này có nhiều loài được coi là có hại đối với nông nghiệp khi phá hoại cây trồng.
Chúng thường gây hại khi lúa còn non ở giai đoạn mạ, lúa lúa hồi xanh và đang đẻ nhánh. Lúa xuân muộn (tháng 3, 4) thường bị hại nặng hơn cả. Lúa gieo thẳng bị hại nặng hơn lúa cấy. Những năm khô hạn thích hợp cho bọ trĩ phát sinh rộ. Ruộng lúa càng khô hạn thì thiệt hại do bọ trĩ gây ra càng lớn. Bọ xít thường gây hại nặng ở tất cả các giai đoạn sinh trưởng của cây lúa. Trứng bọ xít bị nhiều loài ong ký sinh, đó là Anatatus aff japonicus và Oeneyrtus fongi.
Bọ xít còn hại thanh long. Hai loài bọ xít là bọ xít xanh và bọ xít đen. Hai loài bọ xít này thường gây hại cho cây thanh long từ khi cây có nụ hoa cho đến khi hình thành quả. Chúng thường bu lại thành từng đám trên nhánh non, nụ hoa, quả non để gây hại. Cả con bọ trưởng thành và con bọ ấu trùng đều gây hại cho cây thanh long bằng cách chích hút nhựa, để lại những vết chích rất nhỏ, khi quả chín chỗ vết chích xuất hiện một chấm đen, vỏ quả sần sùi, làm mất giá trị thương phẩm.
Bọ xít (Danh pháp khoa học: Pentatomidae) là một họ côn trùng thuộc bộ cánh nửa. Trong họ này có nhiều loài được coi là có hại đối với nông nghiệp khi phá hoại cây trồng.
Настоящие щитники (лат. Pentatomidae) — семейство клопов. Чаще это клопы, в длину достигающие от 8 до 18 мм.
Название Pentatomidae происходит от греч. pente (пять) + греч. tomos (раздел), возможно это связано с 5-члениковыми усиками, или же относится к телу насекомых, на которое если посмотреть сверху можно заметить пять больших разделов тела: переднеспинка, щиток, две основных кожистых части переднее крыло насекомого, хитинизированное в основной части, то есть hemelytra, два апикальных мембрановых раздела hemelytra, которые полностью прикрыты, и явно выраженный отдельный раздел[1].
В мировой фауне насчитывается более 4000 видов этого семейства. В Европе встречаются 228 видов[2], в Средней Европе около 70 видов. В Северной Америке обитают 221 вид из 61 рода.[1]
Настоящие щитники (лат. Pentatomidae) — семейство клопов. Чаще это клопы, в длину достигающие от 8 до 18 мм.
蝽科（學名：Pentatomidae），又名蝽象科、椿象科、椿科，是蝽總科下的一個科，其科名“Pentatomidae”來自希臘語，“pente”（五） 和“tomos”（部分）。[1] 其背部有盾片覆蓋，其身體通常呈梯形。[2]
該科的大多數昆蟲一般都是農業害蟲，其以農作物為食的天性和對大多數殺蟲劑的抗性更使得其難以對付。[3] 但也有些種的成蟲會以其他農業害蟲為食。
蝽科（學名：Pentatomidae），又名蝽象科、椿象科、椿科，是蝽總科下的一個科，其科名“Pentatomidae”來自希臘語，“pente”（五） 和“tomos”（部分）。 其背部有盾片覆蓋，其身體通常呈梯形。
該科的大多數昆蟲一般都是農業害蟲，其以農作物為食的天性和對大多數殺蟲劑的抗性更使得其難以對付。 但也有些種的成蟲會以其他農業害蟲為食。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Asenray,_the_Netherlands.jpg)
,_Arnhem,_the_Netherlands_-_2.jpg)
.jpg)
_-_Flickr_-_S._Rae.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
,_Zgierz_(S%C5%82upsk_County,_Pomeranian_Voivodeship).jpg)
_1.jpg)
,_Arnhem,_the_Netherlands_-_3.jpg)
,_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
_adult,_Westenschouwen,_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
