nomes no trilho de navegação
Les pingüícules (Pinguicula) són un gènere de petites plantes herbàcies de l'ordre de les lamials.
Tenen forma de roseta de pocs centímetres de diàmetre. Són conegudes plantes carnívores
A primer cop d'ull les fulles semblen perfectament normals, però de prop es pot apreciar que són cobertes per milers de petits pèls que secreten gotetes d'una substància enganxifosa. Quan una presa queda atrapada a aquesta pega, un segon tipus de glàndula comença a secretar un líquid compost per àcids i enzims digestius que dissolen les parts més toves de l'insecte. Posteriorment, les cutícules reabsorbeixen el líquid, ara ric en nutrients.
Hi ha unes 80 espècies diferents de Pinguicula, repartides per Sibèria, Europa, Nord-amèrica i qualque a Sud-amèrica, encara que la majoria es troben a Mèxic. Per això les necessitats de cada varietat depenen del tipus de clima d'on sigui originària.
Les pingüícules (Pinguicula) són un gènere de petites plantes herbàcies de l'ordre de les lamials.
Tučnice (Pinguicula) je rod rostlin z čeledi bublinatkovité (Lentibulariaceae). Zástupci tučnic patří mezi masožravé rostliny. Lapací orgány tučnic jsou jedny z nejjednodušších mezi masožravými rostlinami - tučnice mají plochu listů pokrytou malými tentakulemi s kapičkou travicího enzymu, na který se droboučký hmyz nalepí. Podobně jako mnoho rosnatek mají některé tučnice schopnost při chycení kořisti list mírně ohnout a zvýšit tak asimilační plochu. Také zvyšují produkci trávicí tekutiny v místě dráždění. V Česku se přirozeně můžeme setkat s tučnicí obecnou (P. vulgaris) a tučnicí českou (P. bohemica).
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučnice ve Wikimedia Commons
Galerie tučnice ve Wikimedia Commons
Tučnice (Pinguicula) je rod rostlin z čeledi bublinatkovité (Lentibulariaceae). Zástupci tučnic patří mezi masožravé rostliny. Lapací orgány tučnic jsou jedny z nejjednodušších mezi masožravými rostlinami - tučnice mají plochu listů pokrytou malými tentakulemi s kapičkou travicího enzymu, na který se droboučký hmyz nalepí. Podobně jako mnoho rosnatek mají některé tučnice schopnost při chycení kořisti list mírně ohnout a zvýšit tak asimilační plochu. Také zvyšují produkci trávicí tekutiny v místě dráždění. V Česku se přirozeně můžeme setkat s tučnicí obecnou (P. vulgaris) a tučnicí českou (P. bohemica).
Vibefedt-slægten (Pinguicula) er en slægt af planter, der består af omkring 46 arter, hvoraf en enkelt findes vildtvoksende i Danmark.
Die Fettkräuter (Pinguicula) sind eine Gattung fleischfressender Pflanzen (Karnivoren) aus der Familie der Wasserschlauchgewächse (Lentibulariaceae). Seit 2017 sind etwa 102 Arten bekannt, von denen vier auch im deutschsprachigen Raum heimisch sind, die Mehrzahl findet sich jedoch in Mittelamerika.[1]
Fast alle Fettkraut-Arten sind ausdauernde krautige Pflanzen (bis auf die einjährigen Arten Pinguicula crenatiloba, Pinguicula sharpii, Pinguicula takakii und Pinguicula pumila). Alle Arten bilden grundständige Rosetten.
Grob können die Fettkräuter in zwei Hauptgruppen mit je zwei Untergruppen eingeteilt werden. Die Unterteilung der Hauptgruppen geht dabei auf klimatische Gegebenheiten zurück, die der Untergruppen auf morphologische Merkmale.
Generell gilt für alle Fettkräuter, dass sie saisonal wechselnd sogenannte vegetative und generative Rosetten bilden. Tropische Wuchsformen beenden dabei jede Rosettenbildung mit der Ausbildung einer Blüte und gehen nach dieser wiederum in die nächste Rosettenform über. Die sogenannten „temperierten Wuchsformen“ hingegen bilden zwar eine vegetative Rosette aus, diese aber blüht nicht, sondern bildet in ihrem Zentrum einen Hibernakel, der als Überwinterungsorgan dient. Nach der Ausbildung des Hibernakels sterben die Blätter der vegetativen Rosette ab. Erst nach Überwinterung und Neuaustrieb einer Rosette beginnt die Pflanze die Bildung einer Blüte.
Als Unterscheidungsmerkmal der Untergruppen dient wiederum die Gestalt der Rosetten einer Art. Wenn vegetative und generative Rosette einer Art in ihrem Erscheinungsbild identisch sind, so spricht man von „homophyllem Wuchs“, wenn sie sich in Form und/oder Größe unterscheiden, so spricht man von „heterophyllem Wuchs“.
So ergeben sich vier Formenkreise:
Das Wurzelwerk der Fettkräuter ist nur schwach ausgeprägt. Es ist weiß und fein und dient in erster Linie der Verankerung im Untergrund, zur Aufnahme von Feuchtigkeit sowie von Spurenelementen. Bei Arten temperierter Zonen, die Hibernakel ausbilden, sind diese wurzellos, mit der Ausnahme des Alpen-Fettkrauts. Bei den (wenigen) epiphytischen Arten (zum Beispiel Pinguicula lignicola) sind die Wurzeln zusätzlich mit Haftscheiben versehen.
Die Blätter sind glatt, fest und sukkulent, von meist hellgrüner, gelegentlich rötlich überhauchter Farbe. Sie sind – je nach Art – zwischen 2 und 30 Zentimeter groß. In Relation zur Gesamtgröße der Pflanze sind die Blätter groß und je nach Sippe unterschiedlich geformt; häufig finden sich jedoch eiförmige, spatelige oder längliche Formen.
Wie alle Gattungen der Familie der Wasserschlauchgewächse sind die Fettkräuter karnivor. Zur Sekretion ist die Blattoberfläche mit zwei Typen von Drüsen versehen: gestielte Drüsen und sitzende Drüsen. Das von den gestielten Drüsen ausgeschiedene Fangsekret, an dem Beutetiere kleben bleiben, lässt die Blätter fettig glänzen. Dieser Glanz lockt wahrscheinlich – ähnlich wie bei anderen Karnivoren mit Klebefallen (Sonnentau, Regenbogenpflanzen) – die Beute an. Das erbeutete Tier gerät sodann in Kontakt mit den sitzenden Drüsen der Blattoberfläche, von denen daraufhin der enzymhaltige Verdauungssaft ausgeschieden wird. Nachgewiesene Enzyme sind Amylase, Esterase, Phosphatase, Protease und Ribonuklease. Die Blätter sind beweglich, allerdings sehr langsam, und können sich an den Rändern über sich nicht im Zentrum des Blattes befindende Beute einrollen. Auch können sie kleine Vertiefungen in der Blattoberfläche um die Beute bilden, in denen sich Verdauungssäfte zwecks besserer Zersetzung der Beute sammeln. Blattbereiche, die bereits einmal Beute gemacht haben, können dabei nicht noch ein weiteres Mal Beute zersetzen, da die gestielten Drüsen nur „Einweg“-Drüsen sind. Die durch die Zersetzung der Beute gelösten Nährstoffe werden anschließend durch Öffnungen in der Kutikula absorbiert. Da die Kutikula die Pflanzen auch vor Austrocknung schützt und diese bei Fettkräutern durch die Öffnungen vielfach durchbrochen ist, ist die Gattung auf luftfeuchte Habitate angewiesen.
Das Beutespektrum umfasst meist kleinste Fluginsekten, allerdings können die Pflanzen auch effizient Pollen verwerten, der auf ihre relativ große Blattoberfläche geweht wird.
Wie bei fast allen Karnivoren ragen die zwittrigen Blüten weit über die eigentliche Pflanze hinaus, um ein Fangen von möglichen Bestäubern zu verhindern. Die einzeln stehenden und langblühenden Blüten, an denen sich die Verwandtschaft der Fettkräuter mit den anderen Wasserschlauchgewächsen am deutlichsten zeigt, sind zygomorph, die Krone hat zwei ausgeprägte Lippen und ist an ihrem Ansatz gespornt. Der verwachsene Kelch ist üblicherweise fünfteilig, die Oberlippe drei-, die Unterlippe zweigeteilt. Meist sind die Blüten blau, violett oder weiß, oft auch mit gelb, seltener sind grünliche oder rötliche Färbungen. Letztere findet sich besonders ausgeprägt bei den starkroten Blüten von Pinguicula laueana und Pingucula caryophyllacea.
Die genaue Gestalt der Blüte dient als diagnostisches Merkmal zur Unterteilung der Gattung in Untergattungen, ebenso die Blütenfarbe, bei mehrfarbigen Blüten auch deren Kombination.
Die eiförmigen bis kugeligen Kapselfrüchte öffnen sich bei Trockenheit in zwei Klappen und schließen sich bei Feuchtigkeit wieder, um so die zahlreichen Samen zu schützen und ihre Ausbreitung durch Windstreuung zu fördern. Die mit einer Länge von 0,5 bis 1 Millimetern relativ feinen Samen sind goldbraun. Die Samen der meisten Arten tragen an ihrer Oberfläche ein Netzmuster, um so auf Wasseroberflächen ohne Versinken treiben zu können (ausgenommen epiphythische Arten, deren Samenoberfläche glatt ist).
Die Chromosomengrundzahlen betragen bei Pinguicula-Arten meist x = 8 oder x = 11, eine Ausnahme dieser Regel ist Pinguicula lusitanica, deren Chromosomengrundzahl x = 6 beträgt.
Neben der generativen Vermehrung über Samen gibt es in dieser Gattung mehrere Möglichkeiten der vegetativen Vermehrung. Viele Fettkraut-Arten (z. B. Pinguicula vulgaris) bilden zum Zeitpunkt der Blüte oder kurz darauf kleine Brutzwiebeln, aus denen sich neue, genetisch identische Pflanzen entwickeln. Einige wenige Arten bilden auch Ausläufer (z. B. Pinguicula calyptrata, Pinguicula vallisnerifolia) oder Kindeln (z. B. Pinguicula heterophylla, Pinguicula primuliflora) an ihren Blattspitzen.
Die Gattung Pinguicula ist über die ganze Nordhalbkugel der Erde verteilt; in Afrika ist die Verbreitung dabei auf den äußersten Nordwesten beschränkt. Vor allem sind die Pinguicula-Arten aber von Mexiko über Zentral- und Kuba bis Südamerika zu finden, wo die Vorkommen weit über den Äquator hinweg bis nach Feuerland ausstrahlen. Nicht vertreten ist die Gattung Pinguicula nur in Australien und Neuseeland.
Das Ursprungsgebiet der Gattung Pinguicula ist wahrscheinlich Mexiko, das auch das Diversitätszentrum der Gattung bildet – rund 50 Prozent der etwa 100 Arten finden sich allein in Mexiko, in Europa finden sich zwölf Arten, in Nordamerika zehn. Von Mexiko aus haben sich die Vorläufer der Gattung Pinguicula wahrscheinlich auf das heutige Europa verbreitet, bevor die früheren Superkontinente unüberbrückbar auseinanderdrifteten (vergleiche auch: Laurasia, Pangaea).
Weit mehr als die Hälfte aller Arten hat sehr kleinräumige Areale. Die beiden am weitesten verbreiteten Arten, das Gemeine Fettkraut (Pinguicula vulgaris) und das Alpen-Fettkraut (Pinguicula alpina), sind auch im deutschsprachigen Raum heimisch. Als Alpenpflanze findet sich zudem in Österreich und der Schweiz noch das Dünnspornige Fettkraut (Pinguicula leptoceras) und in der Schweiz das Großblütige Fettkraut (Pinguicula grandiflora), für letzteres ist auch ein angesalbter Standort in Nordrhein-Westfalen bekannt.
Im Allgemeinen gedeihen Fettkraut-Arten am besten auf nährstoffarmen, neutralen bis alkalischen Böden. Verschiedene Arten haben sich jedoch auch andere Böden wie sauren Torf (Pinguicula vulgaris, Pinguicula calyptrata, Pinguicula lusitanica) oder reinen Gips (Pinguicula gypsicola) erobert oder siedeln teils auf blankem, aufrechtem Fels (Pinguicula ramosa, Pinguicula vallisneriifolia). Einige wenige Arten haben sich auch zu Epiphyten gewandelt (Pinguicula casabitoana, Pinguicula lignicola).
Fettkräuter benötigen Biotope, die zumindest zur Vegetationszeit feucht bis nass sind, können aber in Gestalt von sukkulenten Winterrosetten Zeiten relativer bis extrem starker Trockenheit überstehen. Als Feuchtigkeit kann durchaus Sprüh- oder Sickerwasser ausreichen. Anders als viele andere Karnivoren bevorzugen Fettkräuter zwar offene, aber nicht direkt besonnte Standorte, oftmals werden sogar halbschattige bis schattige Standorte bevorzugt.
Die Gefährdung der Pinguicula-Arten lässt sich nicht auf einen Nenner bringen, da die Situation der einzelnen Arten sehr unterschiedlich ist. Sie unterscheiden sich stark in ihrer Verbreitung und haben differierende Standortansprüche. Besonders stark bedroht jedoch sind einige Endemiten wie zum Beispiel Pinguicula ramosa, Pinguicula casabitoana oder Pinguicula fiorii, wobei als bedrohendster Faktor hierfür Habitatzerstörung zu nennen ist. Die nordamerikanische Pinguicula ionantha wird im Anhang 1 des Washingtoner Artenschutzabkommens gelistet. Die in Deutschland vorkommenden Arten sind sämtlich nach Bundesartenschutzverordnung geschützt.
Zum ersten Mal erwähnt wurde das Fettkraut als „zitroch chrawt oder smalz chrawt“ von Vitus Auslasser in seinem Kräuterbuch „Macer de Herbarium“ aus dem Jahre 1479. Der Name „Zittrochkraut“ ist auch heute noch in Tirol für die Fettkräuter gebräuchlich. Der botanische Name geht auf Conrad Gessner zurück, der 1561 in seinem „Horti Germaniae“ auf die fettglänzenden Blätter verwies, „propter pinguia et tenera folia …“ (lat. pinguis = fett). Der heutige Name „Fettkraut“ bzw. selten „Fettblatt“ spiegelt diesen Ursprungsnamen wider.
1583 unterschied Clusius in seiner „Historia stirpium rariorum per Pannoniam, Austriam“ bereits zwei Formen, eine blaublühende (= Pinguicula vulgaris) und eine weißblühende (= Pinguicula alpina); 1753 nahm Linné in seinen „Species Plantarum“ zusätzlich Pinguicula villosa und Pinguicula lusitanica auf. Vor allem durch Neuentdeckungen bei der Erforschung der neuen Kontinente stieg die Anzahl der bekannten Arten im Lauf des 19. Jahrhunderts rasch an; 1844 waren bereits 32 Arten bekannt.
Als W. Marshall im Jahr 1875 Charles Darwin auf die an den Blättern kleben bleibenden Insekten aufmerksam machte, untersuchte dieser die Pflanzen genauer und stellte die Karnivorie der Gattung fest. Siegfried Jost Casper unterschied in seiner bahnbrechenden Monografie der Gattung von 1966 noch nur 46 Arten, eine Anzahl, die sich in den folgenden vier Jahrzehnten fast verdoppelte. Vor allem in Mexiko werden noch immer weitere Arten entdeckt, aber auch in Europa sind einige Arten erst in der jüngeren Vergangenheit erstbeschrieben worden, so dass mittlerweile über 100 Arten bekannt sind.
Ein wichtiger Schritt zur weiteren Erforschung der Gattung war die Gründung der International Pinguicula Study Group (IPSG) in den 1990er Jahren, einer Organisation aus Wissenschaftlern wie Amateuren.
Innerhalb der Familie der Wasserschlauchgewächse (Lentibulariaceae) gelten die Fettkräuter (Pinguicula) als die Gattung mit den ursprünglichsten Merkmalen.
Systematisch wird die Gattung Pinguicula nach Siegfried Jost Casper 1966 in drei Untergattungen mit 15 Sektionen unterteilt. Eine phylogenetische Untersuchung der Gattung (Näheres unter Phylogenetik) machte zwar die Notwendigkeit einer Revision der Gattungssystematik deutlich, Caspers Systematik ist allerdings nach wie vor in Gebrauch.
Eine phylogenetische Untersuchung durch Cieslak et al. 2005 erwies, dass alle Untergattungen und viele der artenreicheren Sektionen (mit insgesamt mehr als 60 Prozent der betroffenen Arten) polyphyletisch bzw. paraphyletisch sind. Um das Kladogramm übersichtlich zu halten, wird hier auf eine allzu detaillierte Wiedergabe verzichtet; polyphyletische Sektionen sind in der Folge mit * gekennzeichnet.[2]
Klade I (Sektionen Temnoceras *, Orcheosanthus *, Longitubus, Heterophyllum *, Agnata *, Isoloba *, Crassifolia)
Klade II (Sektion Micranthus * = Pinguicula alpina)
Klade III (Sektionen Micranthus *, Nana)
Klade IV (Sektion Pinguicula)
Klade V (Sektionen Isoloba *, Ampullipalatum, Cardiophyllum)
Die systematische Gliederung der Gattung Pinguicula nach Einteilung von Ernst und von Casper waren häufig künstliche Gruppen, die mit der natürlichen Verwandtschaft wenig zu tun hatten. Andreas Fleischmann und Aymeric Roccia veröffentlichten 2018 eine systematische Gliederung der Gattung Pinguicula, die mit den phylogenetischen Verwandtschaftsverhältnissen übereinstimmt.[3]
Fettkräuter sind bei Liebhabern von Karnivoren verbreitete Zierpflanzen; vor allem Arten gemäßigter Gebiete und leichter kultivierbare mexikanische Arten finden sich häufig in entsprechenden Sammlungen. Am weitesten verbreitet sind die beiden Hybriden Pinguicula × 'Sethos' und Pinguicula × 'Weser'. Beides sind Kreuzungen von Pinguicula ehlersiae mit Pinguicula moranensis, die auch von kommerziellen Orchideenzüchtern zur Schädlingsbekämpfung eingesetzt werden.
Die Fettkräuter (Pinguicula) sind eine Gattung fleischfressender Pflanzen (Karnivoren) aus der Familie der Wasserschlauchgewächse (Lentibulariaceae). Seit 2017 sind etwa 102 Arten bekannt, von denen vier auch im deutschsprachigen Raum heimisch sind, die Mehrzahl findet sich jedoch in Mittelamerika.
Vuodjalasttat (Pinguicula) leat bergoborrišattut.
Майлы япраҡ — (лат. Pinguícula), һыу бөрсөгө һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты.
Яҡынса 35 төрө билдәле, Төньяҡ ярымшарҙың тропик булмаған бүлкәттәрендә һәм Үҙәк һәм Көньяҡ Америка тауҙарында (шул иҫәптән, Утлы Ерҙә) таралған. Башҡортостанда ябай майлы япраҡ үҫә.
Гигрофит, торфлы күрәнле-гипналы, һирәгерәк күрәнле-сфагнумлы карбонатлы һаҙлыҡтарҙа үҫә. Башҡортостан Республикаһында 5 һаҙлыҡта — Салауат районында Арҡауыл, Ҡарағол, Суҡтал, Ҡыйғы районында Озёрский, Дыуан районында Светлый күле һаҙлыҡтарында осрай.
Күп йыллыҡ йыртҡыс үлән. Һабағы уҡ рәүешендә, бейеклеге 8—12 см. Япрағы (оҙонлоғо 2—4 см, киңлеге 0,6—2 см) ябай, тығыҙ тамыр яны розеткаһында, горизонталь рәүештә йәйелгән, оҙонса-эллипс формаһында, тупаҡ, төбөнә табан тарайған, өҫкө пластинкаһы асыҡ йәшел төҫтә, биҙле-йәбешкәк. Сәскә уғы яңғыҙ (һирәкләп 2—3), йәшенең бик ваҡ биҙле төктәре бар (сәскә атҡандан һуң юҡҡа сығалар). Сәскәһе яңғыҙ, өҫкө, һалынҡы, ике иренле. Касаһы өсмөйөш айырсалы, емешендә ҡала, тажы күкһел шәмәхә төҫөндә, нескә беҙ рәүешле оҙонайған ҡыуыш үҫентеле. Июнь—июлдә сәскә ата. Емеше — шарға оҡшаған ҡумта, 2 ҡапҡас менән асыла, август—сентябрҙә өлгөрә. Бөжәк ашаусы үҫемлек.
Составында органик кислоталар, флавоноидтар бар, халыҡ медицинаһында ҡулланыла.
Реликт, Башҡортостан Республикаһының Ҡыҙыл китабына индерелгән.
Майлы япраҡ — (лат. Pinguícula), һыу бөрсөгө һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты.
பசைக்காகிதச்செடி (Pinguicula, பிங்குய்குலா அல்லது butterwort) என்பது ஊனுண்ணித் தாவரம் ஆகும். லண்டிபுளோரேசியீ என்னும் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. இவை ஈரம் நிறைந்த சதுப்பு நிலப் பகுதிகளில் நன்கு வளர்கின்றன. இச்செடிகள் தரையை ஒட்டி வளருபவை. அடுக்கிய இதழ்கள் போன்ற இலைகள் அமைந்துள்ளன. இச்செடியில் சல்லி வேர்கள் மட்டுமே இருக்கின்றன. இத்தாவரங்கள் பூச்சியைப் பிடிக்க பசைக்காகிதம் போன்ற (fly paper) இலைகளைப் பெற்றுள்ளன.
பசைக் காகிதம் தாவரத்தின் இலைகள் கொத்து கொத்தாக இருக்கும். இத்தாவரத்தின் இலையின் மேற்பரப்பில் இரண்டு வகையான சுரப்பி முடிகள் உள்ளன. ஒன்று சீரண சுரப்பி. மற்றொன்று பசைப்பொருளைச் சுரக்கும் சுரப்பி. சீரண சுரப்பி இரண்டு செல்கள் கொண்ட காம்பும் 8 செல்கள் கொண்ட தலைப்பகுதியும் உடையது. பசை சுரக்கும் முடிகள் நீண்ட காம்பும், குடை போன்ற தலையும் கொண்டது.
இலைப்பரப்பு முழுவது பசைப்பொருளைச் சுரக்கும் காம்புள்ள சுரப்பி முடிகள் உள்ளன . இப்பசையால் பூச்சிகள் கவரப்படுகின்றன. கவரப்பட்ட பூச்சிகள் இலைப் பரப்பில் வந்து அமரும்போது பசையில் பூச்சி ஒட்டிக் கொள்கிறது. மீண்டும் பூச்சியால் பறக்க முடிவதில்லை. இலையின் விளிம்புகள் உள்நோக்கி சுருண்டு பூச்சியை சிறைப்படுத்துகின்றன. பிறகு செரிமானச் சுரப்பிகள் செரிமான நீரைச் சுரந்து பூச்சிகள் செரிக்கப்படுகிறன்றன. பூச்சிகள் செரிக்கப்பட்ட பிறகு இலை மீண்டும் மெல்லத் திறந்துகொள்கிறது
பசைக் காகிதம் செடிகள் மெக்சிகோ, தென் அமெரிக்கா, ஜப்பான் மற்றும் ஐரோப்பாவில் வளர்கின்றன. பொதுவாக இச்செடிகளை வீடுகளில் வளர்ப்பதில்லை. பூங்காக்களில் மட்டுமே வளர்க்கப்படுகின்றன.
இந்த இனத்தில் 30 முதல் 40 வகைத் தாவரங்கள் உள்ளன.
இது இமய மலையில் காணப்படுகிறது. இதன் இலைகள் ரோஜா இதழடுக்கு போல் அமைந்துள்ளது. இந்தச் செடியின் இலைகள் நீண்ட தொட்டி போன்ற அமைப்பு கொண்டது. இவ்விலைகள் மஞ்சள் நிறத்தில் இருக்கும். சதைப் பற்றுடன் எண்ணெய் பசை நிறைந்ததாக இருக்கும். இதனால் பூச்சிகள் கவரப்பட்டு, பிடிக்கபடுகின்றன.
இதை வால் கொண்ட பசைச் செடி (Tailed butter wort) என்று அழைப்பார்கள். இச்செடியில் உள்ள பூக்களில் வால் போன்ற பகுதி தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். இதனால் இதற்கு இப்பெயர் வந்தது. மேலும் இதனை " மெக்சிகன் பசைச் செடி” என்றும் அழைப்பர். இந்த இனத்தில் இச்செடி மிகவும் அறியப்படும் ஒன்றாகும்.
இது மிகவும் ஈரமான சேறு நிறைந்த பகுதியில் நன்கு வளர்கிறது. தரையை ஒட்டி இதன் அடுக்கடுக்கான இலைகள் அமைந்திருக்கும். இவை பார்ப்பதற்கு தலைகீழ் முட்டை வடிவத்திலும், வெளிர் பச்சை நிறத்திலும் இருக்கும். இலையில் சிக்கிய பூச்சிகளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக செரிக்கும்.
இச்செடியின் வளர்ச்சி இரண்டு விதமாக இருக்கும். இதில் உள்ள மிகச்சிறிய செடி, ஓய்வு பெறும் செடியாகும். இது 2 செ. மீ அளவே உடையது. இதன் இலைகள் தடித்து சதைப்பற்று உடையதாக இருக்கும். இலைகள் மிகச் சிறிய ரோஜாப்பூப் போல இருக்கும். இதன் இலைகள் முழு வளர்ச்சி பெறாமல் இருக்கும். மற்றொரு செடி வளர்ச்சி பெற்ற செடியாகும். இது 6 முதல் 8 செ. மீ. நீளமும், 4 முதல் 6 செ. மீ. அகலமும் கொண்ட இலைகளை உடையது.
இந்தச் சிறிய ஓய்வு பெறும் செடியை பிப்ரவரி மாதத்தில் தொட்டிகளில் நடலாம். 4 முதல் 6 வாரங்களில் புதிய இளம் நாற்று உருவாகிறது. செடி நன்கு வளர்ந்த பிறகே இலை முழுவதும் பசை சுரக்கிறது. அக்டோபர் மாதத்தில் இச்செடிகளில் வளர்ச்சி குறைந்து விடுகிறது. இதன்பிறகு சிறிய செடியாக 5 மாத காலம் ஓய்வு எடுக்கிறது.
இச்செடியில் உள்ள மிகச்சிறிய , விறைப்பான இலையை மையத்தண்டிலிருந்து கவனமாகப் பிரித்து எடுக்க வேண்டும். எடுக்கும் போது அடிபடாமல் நல்ல நிலையில் எடுத்த இலைகளே புதிய செடிகளை உருவாக்கும். இந்த இலையை மணல் தட்டில் வைத்து, இலை முழுவதும் மூடும்படி மணல் பரப்ப வேண்டும். இதைக் கண்ணாடித் தட்டால் காற்று புகாமல் மூடிவைக்க வேண்டும். இதனால் ஈரப்பசை உள்ளே பாதுகாத்து வைக்கப்படுகிறது. செடிக்குத் தண்ணீர் விடும்போது இலையின் மீது படாமல் பார்த்து விட வேண்டும். தண்ணீர் இலையின் மீது பட்டால் ஒட்டகூடிய பசை அழிந்து விடும்.
இச்செடிகளை "ஆர்க்கிட்"தாவரங்கள் வளர்க்கும் சிறப்பு வீடுகளில் வளர்க்கிறார்கள். "ஆர்க்கிட்" செடிகளில் முட்டையிட்டு இனப்பெருக்கம் செய்யும் ஈக்களை ஒழிப்பதற்கு இச்செடிகள் பயன்படுகின்றான. ஆர்கிட்டுகளைத் தாக்கும் பூச்சிகள் இதன் இலைகளில் ஒட்டிக்கொண்டு மடிகின்றன. இதனால் ஆர்க்கிட் தாவரங்கள் அழியாமல் பாதுகாக்கப்படுகின்றன.
இது தெற்கத்திய பசைச் செடி என அழைக்கப்படுகிறது.இது கரோலினா முதல் தெற்கு புளோரிடா வரை வளர்கிறது. இதன் இலைகள் முட்டை வடிவத்திலும் மஞ்சள் கலந்த பச்சை நிறத்திலும் இருப்பதால் இதனை மஞ்சள் பசைச் செடி என அழைக்கிறார்கள். இதன் இலைகள் 6 முதல் 8 செ. மீ நீளம் வரை வளரும். இதில் மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் பூக்கும்.
இது வட அமெரிக்கா, ஐரொப்பா, ஆசியா ஆகிய நாடுகளில் வளர்கிறது. இதன் பூக்கள் பல நிறங்கள் கொண்டதாக இருக்கும். வெள்ளை மற்றும் இளஞ்சிவப்பிலிருந்து ஊதா சிவப்பாகவும், பின்னர் ஊதா நிறமாகவும் மாறும் .
இதனை ஈக்கள் பிடிக்கும் செடி என்பர். இது மெக்சிகோ நாட்டில் வளர்கிறது. இதன் இலைகள் நீண்டு, மேல் நோக்கி நீட்டிக் கொண்டு இருக்கும். இதன் பூக்கள் ஊதா சிவப்பு நிறத்தில் இருக்கும்.
பசைக்காகிதச்செடி (Pinguicula, பிங்குய்குலா அல்லது butterwort) என்பது ஊனுண்ணித் தாவரம் ஆகும். லண்டிபுளோரேசியீ என்னும் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. இவை ஈரம் நிறைந்த சதுப்பு நிலப் பகுதிகளில் நன்கு வளர்கின்றன. இச்செடிகள் தரையை ஒட்டி வளருபவை. அடுக்கிய இதழ்கள் போன்ற இலைகள் அமைந்துள்ளன. இச்செடியில் சல்லி வேர்கள் மட்டுமே இருக்கின்றன. இத்தாவரங்கள் பூச்சியைப் பிடிக்க பசைக்காகிதம் போன்ற (fly paper) இலைகளைப் பெற்றுள்ளன.
Pinguicula, commonly known as butterworts, is a genus of carnivorous flowering plants in the family Lentibulariaceae. They use sticky, glandular leaves to lure, trap, and digest insects in order to supplement the poor mineral nutrition they obtain from the environment. Of the roughly 80 currently known species, 13 are native to Europe, 9 to North America, and some to northern Asia. The largest number of species is in South and Central America.
The name Pinguicula is derived from a term coined by Conrad Gesner, who in his 1561 work entitled Horti Germaniae commented on the glistening leaves: "propter pinguia et tenera folia…" (Latin pinguis, "fat"). The common name "butterwort" reflects this characteristic.[1]
The majority of Pinguicula are perennial plants. The only known annuals are P. sharpii, P. takakii, P. crenatiloba, and P. pumila. All species form stemless rosettes.
Butterworts can be divided roughly into two main groups based on the climate in which they grow; each group is then further subdivided based on morphological characteristics. Although these groups are not cladistically supported by genetic studies,[2] these groupings are nonetheless convenient for horticultural purposes.
Tropical butterworts either form somewhat compact winter rosettes composed of fleshy leaves or retain carnivorous leaves year-round.[3] They are typically located in regions where water is least seasonally plentiful, as too damp soil conditions can lead to rotting. They are found in areas in which nitrogenous resources are known to be in low levels, infrequent or unavailable, due to acidic soil conditions.
Temperate species often form tight buds (called hibernacula) composed of scale-like leaves during a winter dormancy period. During this time the roots (with the exception of P. alpina) and carnivorous leaves wither.[4] Temperate species flower when they form their summer rosettes while tropical species flower at each rosette change.
Many butterworts cycle between rosettes composed of carnivorous and non-carnivorous leaves as the seasons change, so these two ecological groupings can be further divided according to their ability to produce different leaves during their growing season. If the growth in the summer is different in size or shape to that in the early spring (for temperate species) or in the winter (tropical species), then plants are considered heterophyllous; whereas uniform growth identifies a homophyllous species.
This results in four groupings:
The root system of Pinguicula species is relatively undeveloped. The thin, white roots serve mainly as an anchor for the plant and to absorb moisture (nutrients are absorbed through carnivory). In temperate species these roots wither (except in P. alpina) when the hibernaculum is formed. In the few epiphytic species (such as P. lignicola), the roots form anchoring suction cups.
The leaf blade of a butterwort is smooth, rigid, and succulent, usually bright green or pinkish in colour. Depending on species, the leaves are between 2 and 30 cm (1-12") long. The leaf shape depends on the species, but is usually roughly obovate, spatulate, or linear.[5] They can also appear yellow in color with a soft feel and a greasy consistency to the leaves.
Like all members of the family Lentibulariaceae, butterworts are carnivorous.[6] The mechanistic actions that these plants use to lure and capture prey is through a means of sticky or adhesives substances that are produced by mucilage secreted by glands located on the leaf's surface. In order to catch and digest insects, the leaf of a butterwort uses two specialized glands which are scattered across the leaf surface (usually only on the upper surface, with the exception of P. gigantea and P. longifolia ssp. longifolia).[4]
One is termed a peduncular gland, and consists of a few secretory cells on top of a single stalk cell. These cells produce a mucilaginous secretion which forms visible droplets across the leaf surface. This wet appearance probably helps lure prey in search of water (a similar phenomenon is observed in the sundews). The droplets secrete limited amounts of digestive enzymes, and serve mainly to entrap insects. On contact with an insect, the peduncular glands release additional mucilage from special reservoir cells located at the base of their stalks.[4] The insect will begin to struggle, triggering more glands and encasing itself in mucilage. Some species can bend their leaf edges slightly by thigmotropism, bringing additional glands into contact with the trapped insect.[4]
The second type of gland found on butterwort leaves are sessile glands which lie flat on the leaf surface. Once the prey is entrapped by the peduncular glands and digestion begins, the initial flow of nitrogen triggers enzyme release by the sessile glands.[4] These enzymes, which include amylase, esterase, phosphatase, protease, and ribonuclease break down the digestible components of the insect body. These fluids are then absorbed back into the leaf surface through cuticular holes, leaving only the chitin exoskeleton of the larger insects on the leaf surface.
The holes in the cuticle which allow for this digestive mechanism also pose a challenge for the plant, since they serve as breaks in the cuticle (waxy layer) that protects the plant from desiccation. As a result, most butterworts live in humid environments.
Butterworts are usually only able to trap small insects and those with large wing surfaces. They can also digest pollen which lands on their leaf surface. The secretory system can only function a single time, so that a particular area of the leaf surface can only be used to digest insects once.[4]
Unlike many other carnivorous plant species, butterworts do not appear to use jasmonates as a control system to switch on the production of digestive enzymes. Jasmonates are involved in the butterwort’s defense against attacking insects, but not in its response to prey.[7][8][9] Of the eight enzymes identified in the digestive secretions of butterworts, alpha-amylase appears to be unique when compared to other carnivorous plants. This research suggests that butterwort may have co-opted a different set of genes in its development of carnivory.[9]
As with almost all carnivorous plants, the flowers of butterworts are held far above the rest of the plant by a long stalk, in order to reduce the probability of trapping potential pollinators. The single, long-lasting flowers are zygomorphic, with two lower lip petals characteristic of the bladderwort family, and a spur extending from the back of the flower. The calyx has five sepals, and the petals are arranged in a two-part lower lip and a three-part upper lip. Most butterwort flowers are blue, violet or white, often suffused with a yellow, greenish or reddish tint. P. laueana and the newly described P. caryophyllacea are unique in having a strikingly red flowers. Butterworts are often cultivated and hybridized primarily for their flowers.
The shape and colors of butterwort flowers are distinguishing characteristics which are used to divide the genus into subgenera and to distinguish individual species from one another.
The round to egg-shaped seed capsules open when dry into two halves, exposing numerous small (0.5–1 mm), brown seeds. If moisture is present the silique closes, protecting the seed and opening again upon dryness to allow for wind dispersal. Many species have a net-like pattern on their seed surface to allow them to land on water surfaces without sinking, since many non-epiphytic butterworts grow near water sources. The haploid chromosome number of butterworts is either n = 8 or n = 11 (or a multiple thereof), depending on species. The exception is P. lusitanica, whose chromosome count is n = 6.
The diet will range depending on the taxonomy and size of the prey due to the plant's retention ability. These size limitations are known to be the main element influencing what prey sources this carnivorous plant can access[10] They can also acquire nourishment from pollen and other plant parts that are high in protein, as other plants can become trapped on their leaves, thus, butterworts are both carnivorous and herbivorous plants.[6] The diet consists of several species from the arthropod taxa, majority of their prey are insects that have wings and are able to fly. The luring, retaining, and seizing of prey is the first steps in the feeding procedure for carnivorous plants; the result of the process is absorption and digestion of nutrients sourced from these food supplies. Pinguicula species do not select their prey, as they passively accumulate them through methods of sticky, adhesive leaves. However, they do have the ability of visual attraction of their colorful leaves, which will increase the likelihood of luring and capturing a specific taxa.[11] Pinguicula capture their food source/ prey by means of the mucilaginous, sticky substances produced by their stalk glands on the top of their leaf. Once the prey has become trapped in the peduncular glands, the sessile glands present will then produce enzymes needed to accomplish digestion and breaking down the digestible regions of the prey for their nutrients; taking in the fluids of the food source by means of cuticular holes present on the leaf's surface.
As well as sexual reproduction by seed, many butterworts can reproduce asexually by vegetative reproduction. Many members of the genus form offshoots during or shortly after flowering (e.g., P. vulgaris), which grow into new genetically identical adults. A few other species form new offshoots using stolons (e.g., P. calyptrata, P. vallisneriifolia) while others form plantlets at the leaf margins (e.g., P. heterophylla, P. primuliflora).
Butterworts are distributed throughout the northern hemisphere (map). The greatest concentration of species, however, is in humid mountainous regions of Mexico, Central America and South America, where populations can be found as far south as Tierra del Fuego. Australia and Antarctica are the only continents without any native butterworts.
Butterworts probably originated in Central America, as this is the center of Pinguicula diversity – roughly 50% of butterwort species are found here.
The great majority of individual Pinguicula species have a very limited distribution. The two butterwort species with the widest distribution - P. alpina and P. vulgaris - are found throughout much of Europe and North America. Other species found in North America include P. caerulea, P. ionantha, P. lutea, P. macroceras, P. planifolia, P. primuliflora, P. pumila, and P. villosa.
In general, butterworts grow in nutrient-poor, alkaline soils. Some species have adapted to other soil types, such as acidic peat bogs (ex. P. vulgaris, P. calyptrata, P. lusitanica), soils composed of pure gypsum (P. gypsicola and other Mexican species), or even vertical rock walls (P. ramosa, P. vallisneriifolia, and most of the Mexican species). A few species are epiphytes (P. casabitoana, P. hemiepiphytica, P. lignicola). Many of the Mexican species commonly grow on mossy banks, rock, and roadsides in oak-pine forests. Pinguicula macroceras ssp. nortensis has even been observed growing on hanging dead grasses. P. lutea grows in pine flatwoods.[12] Other species, such as P. vulgaris, grow in fens. Each of these environments is nutrient-poor, allowing butterworts to escape competition from other canopy-forming species, particularly grasses and sedges.[13]
Butterworts need habitats that are almost constantly moist or wet, at least during their carnivorous growth stage. Many Mexican species lose their carnivorous leaves, and sprout succulent leaves, or die back to onion-like "bulbs" to survive the winter drought, at which point they can survive in bone-dry conditions. The moisture they need for growing can be supplied by either a high groundwater table, or by high humidity or high precipitation. Unlike many other carnivorous plants that require sunny locations, many butterworts thrive in part-sun or even shady conditions.
The environmental threats faced by various Pinguicula species depend on their location and on how widespread their distribution is. Most endangered are the species which are endemic to small areas, such as P. ramosa, P. casabitoana, and P. fiorii. These populations are threatened primarily by habitat destruction. Wetland destruction has threatened several US species. Most of these are federally listed as either threatened or endangered, and P. ionantha is listed on CITES appendix I, giving it additional protection.
The first mention of butterworts in botanical literature is an entry entitled Zitroch chrawt oder schmalz chrawt[1] ("lard herb") by Vitus Auslasser in his 1479 work on medicinal herbs entitled Macer de Herbarium. The name Zittrochkraut is still used for butterworts in Tirol, Austria.
In 1583, Clusius already distinguished between two forms in his Historia stirpium rariorum per Pannoniam, Austriam: a blue-flowered form (P. vulgaris) and a white-flowered form (Pinguicula alpina). Linnaeus added P. villosa and P. lusitanica when he published his Species Plantarum in 1753. The number of known species rose sharply with the exploration of the new continents in the 19th century; by 1844, 32 species were known.
It was only in the late 19th century that the carnivory of this genus began to be studied in detail. In a letter to Asa Gray dated June 3, 1874, Charles Darwin mentioned his early observations of the butterwort's digestive process and insectivorous nature.[14] Darwin studied these plants extensively.[15] S. J. Casper's large 1966 monograph of the genus[16] included 46 species, a number which has almost doubled since then. Many exciting discoveries have been made in recent years, especially in Mexico. Another important development in the history of butterworts is the formation of the International Pinguicula Study Group, an organization dedicated to furthering the knowledge of this genus and promoting its popularity in cultivation, in the 1990s.
Butterworts are widely cultivated by carnivorous plant enthusiasts. The temperate species and many of the Mexican butterworts are relatively easy to grow and have therefore gained relative popularity. Two of the most widely grown plants are the hybrid cultivars Pinguicula × 'Sethos' and Pinguicula × 'Weser'. Both are crosses of Pinguicula ehlersiae and Pinguicula moranensis, and are employed by commercial orchid nurseries to combat pests.
Butterworts also produce a strong bactericide which prevents insects from rotting while they are being digested. According to Linnaeus, this property has long been known by northern Europeans, who applied butterwort leaves to the sores of cattle to promote healing.[17] Additionally, butterwort leaves were used to curdle milk and form a buttermilk-like fermented milk product called filmjölk (Sweden) and tjukkmjølk (Norway).[18]
Pinguicula belong to the bladderwort family (Lentibulariaceae), along with Utricularia and Genlisea. Siegfried Jost Casper systematically divided them into three subgenera with 15 sections.[16]
A detailed study of the phylogenetics of butterworts by Cieslak et al. (2005)[2] found that all of the currently accepted subgenera and many of the sections were polyphyletic. The diagram below gives a more accurate representation of the correct cladogram. Polyphyletic sections are marked with an *.
┌────Clade I (Sections Temnoceras *, Orcheosanthus *, Longitubus, │ Heterophyllum *, Agnata *, Isoloba *, Crassifolia) │ ┌───┤ │ │ │ │ ┌──────┤ └────Clade II (Section Micranthus * = P. alpina) │ │ │ │ ┌───┤ └────────Clade III (Sections Micranthus *, Nana) │ │ │ │ ───┤ └───────────────Clade IV (Section Pinguicula) │ │ └───────────────────Clade V (Sections Isoloba *, Ampullipalatum, Cardiophyllum)
Much of the content of this article comes from the equivalent German-language Wikipedia article (retrieved March 29, 2009).
Pinguicula, commonly known as butterworts, is a genus of carnivorous flowering plants in the family Lentibulariaceae. They use sticky, glandular leaves to lure, trap, and digest insects in order to supplement the poor mineral nutrition they obtain from the environment. Of the roughly 80 currently known species, 13 are native to Europe, 9 to North America, and some to northern Asia. The largest number of species is in South and Central America.
Pinguicula, comúnmente conocida en inglés como "butterworts", es un género de plantas carnívoras pequeñas y herbáceas, con forma de roseta de pocos centímetros de diámetro, perteneciente a la familia de las lentibulariáceas, utiliza hojas pegajosas y glandulares para atraer, atrapar, y digerir insectos con la finalidad de complementar la pobre nutrición mineral que obtienen del ambiente. De las aproximadamente 80 especies actualmente conocidas, 13 son nativas de Europa, 9 de Norte América, y algunas del Norte de Asia. La mayor parte de las especies se encuentran en Sur y Centro América.
La mayoría de las Pinguiculas son plantas perennes. La únicas plantas anuales conocidas son: P. sharpii, P. takakii, P. crenatiloba, and P. pumila. Todas las especies forman rosetas sin tallo.
Las Pinguiculas pueden dividirse aproximadamente en dos grupos principales basándose en el clima en el que crecen; cada grupo esta subdividido basándose en las características morfológicas. Aunque estos grupos no están respaldados cladísticamente por estudios genéticos,[1] estas agrupaciones son convenientes para fines hortícolas. Las Pinguiculas tropicales ya sea forman rosetas de invierno algo compactas compuestas de hojas carnosas o que retienen hojas carnívoras durante todo el año. Las especies templadas a menudo forman cogollos apretados (llamados hibernacula) compuestos de hojas similares a una escama durante un período de latencia invernal. Durante este periodo las raíces (con la excepción de P. alpina) y las hojas carnívoras se marchitan. Las especies templadas florecen cuando forman sus rosetas de verano, mientras que las especies tropicales florecen en cada cambio de roseta.
Estas plantas prefieren la proximidad de pequeños arroyos, y se puede encontrar a menudo en las turberas. Forman entonces generalmente colonias importantes, y se observan por el resalte del color verde manzana de su follaje que contrasta con la vegetación circundante.
El sistema de raíces de las especies de Pinguicula son relativamente poco desarrollados. Las raíces delgadas y blancas sirven principalmente como ancla para la planta y para absorber la humedad (Los nutrientes son absorbidos a través de la parte carnívora). En las especies templadas estas raíces se marchitan (exceptuando en P. alpina) cuando se forma el hibernaculum. En las pocas especies epífitas (como P. lignicola), las raíces forman ventosas de anclaje.
La lámina de la hoja de una Pinguicula es lisa, rígida y suculenta, generalmente de color verde brillante o rosado. Dependiendo de la especie, las hojas miden entre 2 y 30 cm. (1-12") de largo. La forma de la hoja depende de la especie, pero usualmente es aproximadamente obovado, espatulado o lineal.
Como todos los miembros de la familia Lentibulariaceae, las pinguiculas son carnívoras. Para atrapar y digerir insectos, las hojas de las Pinguicula utiliza dos glándulas especializadas que se encuentran dispersas en la superficie de la hoja (generalmente solo en la superficie superior, con la excepción de P. gigantea y P. longifolia ssp. longifolia). Una esta se denomina glándula peduncular, y consta de unas pocas células secretoras en la parte superior de una única célula madre. Estas células producen una secreción mucilaginosa que forma gotas visibles a través de la superficie de la hoja. Esta apariencia húmeda probablemente ayuda a atraer a las presas en busca de agua (se observa un fenómeno similar en las cubiertas solares). Las gotas secretan cantidades limitadas de enzimas digestivas y sirven principalmente para atrapar insectos. En contacto con un insecto, las glándulas pedunculares liberan mucílago adicional de las células de depósito especiales ubicadas en la base de sus tallos. El insecto comenzará a luchar, desencadenando más glándulas y encerrándose en el mucílago. Algunas especies pueden doblar ligeramente los bordes de las hojas por medio de tigmotropismo, lo que pone en contacto glándulas adicionales con el insecto atrapado. El segundo tipo de glándula que se encuentra en las hojas de Pinguicula son las glándulas sésiles que se encuentran planas en la superficie de la hoja. Una vez que la presa es atrapada por las glándulas pedunculares y comienza la digestión, el flujo inicial de nitrógeno desencadena la liberación de enzimas por las glándulas sésiles. Estas enzimas, que incluyen amilasa, esterasa, fosfatasa, proteasa y ribonucleasa, descomponen los componentes digestibles del cuerpo del insecto. Estos fluidos se absorben nuevamente en la superficie de la hoja a través de agujeros cuticulares, dejando solo el exoesqueleto de quitina de los insectos más grandes en la superficie de la hoja.
Los agujeros en la cutícula que permiten este mecanismo digestivo también representan un desafío para la planta, ya que sirven como roturas en la cutícula (capa cerosa) que protege a la planta de la desecación. Como resultado, la mayoría de las Pinguiculas viven en ambientes húmedos.
Las pinguículas generalmente solo pueden atrapar insectos pequeños y aquellos con grandes superficies de alas. También pueden digerir el polen que cae en la superficie de la hoja. El sistema secretor solo puede funcionar una sola vez, por lo que un área particular de la superficie de la hoja solo puede usarse para digerir insectos una vez.
Aunque no disponen de mecanismo de captura realmente activo, su método de nutrición es en parte del tipo carnívoro. La planta está formada por una roseta basal de hojas pegajosas sobre las cuales se encuentra a menudo pegados pequeños insectos.
A primera vista las hojas parecen perfectamente normales, pero más de cerca se puede apreciar que están cubiertas por miles de pelos pequeños los cuales segregan gotitas de una sustancia pegajosa. Cuando una presa queda atrapada en esta pega, un segundo tipo de glándulas comienza a segregar un líquido compuesto por ácidos y enzimas digestivos que disuelven las partes más duras de los insectos. Posteriormente, las cutículas reabsorben el líquido, ahora rico en nutrientes.
Del corazón de la planta surgen en la primavera una o más astas florales de una decena de centímetros de longitud, llevando flores blancas, azules o rosadas que poseen un espolón.
El género Pinguicula se distribuye por casi toda la zona templado-fría del hemisferio Norte: Norteamérica y el sur de Groenlandia; en Europa y Asia llega en un área continua hasta la cuenca mediterránea, donde se distribuye por las zonas montañosas. Hay varias áreas separadas de esta zona: la región de los Himalayas, Centroamérica y el extremo sur de Sudamérica. Están prácticamente ausentes de África excepto en el Atlas, –lo que podría ser una aparente discontinuidad con la distribución del suroeste europeo–, y faltan completamente en el sudeste asiático, Australia y Oceanía. Es en Centroamérica y en Europa donde se encuentra la mayor diversidad de especies.
El género Pinguicula fue descrito en 1753 por Carlos Linneo en Species Plantarum: 17.[2]
Pinguicula: nombre genérico del latín pinguis 'gordo', 'grueso', 'grasoso' + -icula diminutivo; "gordita" o "grasosita", dado por las hojas carnosas y su sensación pegajosa.[3]
Un investigación filogenética detallada (Cieslak et al. 2005) prueba que todos los subgéneros y muchas de las especies de sus abundantes secciones (con más del 60 por ciento de las especies) son parafiléticas o polifiléticas. En orden a aclarar el cladograma, sin ser muy detallados, las secciones polifiléticas se marcan con el asterisco *.
┌────Clado I (Secciones Temnoceras *, Orcheosanthus *, Longitubus, │ Heterophyllum *, Agnata *, Isoloba *, Crassifolia) │ ┌───┤ │ │ │ │ ┌──────────────┤ └────Clado II (Sección Micranthus * = P. alpina) │ │ │ │ ┌───┤ └────────Clado III (Secciones Micranthus *, Nana) │ │ │ │ ───┤ └───────────────────────Clado IV (Sección Pinguicula) │ │ └───────────────────────────Clado V (Secciones Isoloba *, Ampullipalatum, Cardiophyllum)
Pinguicula erreriana
Pinguicula, comúnmente conocida en inglés como "butterworts", es un género de plantas carnívoras pequeñas y herbáceas, con forma de roseta de pocos centímetros de diámetro, perteneciente a la familia de las lentibulariáceas, utiliza hojas pegajosas y glandulares para atraer, atrapar, y digerir insectos con la finalidad de complementar la pobre nutrición mineral que obtienen del ambiente. De las aproximadamente 80 especies actualmente conocidas, 13 son nativas de Europa, 9 de Norte América, y algunas del Norte de Asia. La mayor parte de las especies se encuentran en Sur y Centro América.
Võipätakas (Pinguicula L.) on taimede perekond vesiherneliste sugukonnast.
Perekonda kuulub umbes 80 liiki, millest 12 kasvavad Euroopas, 9 Põhja-Ameerikas ja mõned Põhja-Aasias. Kõige rohkem leidub võipätaka perekonna esindajaid Lõuna- ja Kesk-Ameerikas.
Eestis on levinud kaks liiki:
Võipätakad on putuktoidulised taimed.
Võipätakas (Pinguicula L.) on taimede perekond vesiherneliste sugukonnast.
Perekonda kuulub umbes 80 liiki, millest 12 kasvavad Euroopas, 9 Põhja-Ameerikas ja mõned Põhja-Aasias. Kõige rohkem leidub võipätaka perekonna esindajaid Lõuna- ja Kesk-Ameerikas.
Eestis on levinud kaks liiki:
Pinguicula vulgaris – harilik võipätakas (paiguti) Pinguicula alpina – alpi võipätakas (haruldane)Võipätakad on putuktoidulised taimed.
Yökönlehdet (Pinguicula) ovat soilla esiintyviä lihansyöjäkasveja. Ne pyydystävät hyönteisiä lehdillään, joissa on kasvin erittämää rasvaa. Hyönteinen jää lehtiin kiinni eikä pääse pois. Yökönlehdet saalistavat yleensä vain hyttysiä pienempiä otuksia, mutta joskus lehdistä saattaa löytyä jopa sääski tai vastaava hyönteinen.
Yökönlehtiä kasvaa monessa paikassa. Ne lajitellaan erilaisiin ryhmiin:
Suomessa kasvavat lajit ovat:
Muita lajeja:
Yökönlehdet (Pinguicula) ovat soilla esiintyviä lihansyöjäkasveja. Ne pyydystävät hyönteisiä lehdillään, joissa on kasvin erittämää rasvaa. Hyönteinen jää lehtiin kiinni eikä pääse pois. Yökönlehdet saalistavat yleensä vain hyttysiä pienempiä otuksia, mutta joskus lehdistä saattaa löytyä jopa sääski tai vastaava hyönteinen.
Pinguicula
Les grassettes, genre Pinguicula, sont des plantes carnivores, herbacées vivaces (parfois annuelles) de la famille des Lentibulariacées. On en retrouve près de 50 espèces à travers le monde.
Bien qu'elles ne disposent pas de mécanisme de capture réellement actif, leur mode de nutrition est en partie carnivore. La plante est formée d'une rosette basale de feuilles gluantes sur lesquelles on trouve souvent de petits insectes. Du cœur de la plante (si elle est du genre tempérée) émergent au printemps une ou plusieurs hampes florales d'une dizaine de centimètres de haut, portant des fleurs blanches, bleues ou roses avec des exceptions jaune et rouge orangé, munies d'un éperon.
Ces plantes affectionnent les rochers suintants souvent calcaires, les endroits humides, parfois à proximité de petits ruisseaux, les queues d'étangs, on peut en rencontrer aussi dans des tourbières. Elles forment alors souvent des colonies importantes, et se remarquent de loin à la couleur vert pomme (parfois rouge grenat) de leur feuillage, qui contraste avec la végétation environnante.
Les grassettes se rencontrent en Amérique du Nord, en Amérique centrale, en Amérique du Sud, aux Caraïbes, dans les régions boréales (Alaska - Sibérie - Laponie), dans la plus grande partie de l'Eurasie et dans les régions himalayennes. Elles sont pratiquement absentes d'Afrique et manquent totalement en Asie du Sud-Est, Australie et Océanie.
C'est en Amérique du Nord et en Europe que l'on rencontre le plus d'espèces.
(Dans cette liste beaucoup de sous-espèces, variétés ou formes ne sont pas prises en compte.)
Selon Catalogue of Life (20 juillet 2017)[1] :
Pinguicula
Les grassettes, genre Pinguicula, sont des plantes carnivores, herbacées vivaces (parfois annuelles) de la famille des Lentibulariacées. On en retrouve près de 50 espèces à travers le monde.
Bien qu'elles ne disposent pas de mécanisme de capture réellement actif, leur mode de nutrition est en partie carnivore. La plante est formée d'une rosette basale de feuilles gluantes sur lesquelles on trouve souvent de petits insectes. Du cœur de la plante (si elle est du genre tempérée) émergent au printemps une ou plusieurs hampes florales d'une dizaine de centimètres de haut, portant des fleurs blanches, bleues ou roses avec des exceptions jaune et rouge orangé, munies d'un éperon.
Ces plantes affectionnent les rochers suintants souvent calcaires, les endroits humides, parfois à proximité de petits ruisseaux, les queues d'étangs, on peut en rencontrer aussi dans des tourbières. Elles forment alors souvent des colonies importantes, et se remarquent de loin à la couleur vert pomme (parfois rouge grenat) de leur feuillage, qui contraste avec la végétation environnante.
Les grassettes se rencontrent en Amérique du Nord, en Amérique centrale, en Amérique du Sud, aux Caraïbes, dans les régions boréales (Alaska - Sibérie - Laponie), dans la plus grande partie de l'Eurasie et dans les régions himalayennes. Elles sont pratiquement absentes d'Afrique et manquent totalement en Asie du Sud-Est, Australie et Océanie.
C'est en Amérique du Nord et en Europe que l'on rencontre le plus d'espèces.
Planda beag ilbhliantúil feoiliteach ascaideach, dúchasach don leathsféar thuaidh agus sléibhte Mheiriceá Theas. Na duilleoga i gcnota, ubhchruthach, fillte isteach rud beag. Na bláthanna aonair ar ghas gan duilleog, démhaothánach sporach, bán, liathchorcra nó vialait. Gabhtar feithidí ar chumhdach greamaitheach na nduilleog, scuabtar iad d'imill na nduilleog ag an mbáisteach, filleann na himill sin, táltar einsímí díleáite orthu, ionsúitear na torthaí, agus ar deireadh osclaíonn na duilleoga arís.
Tustica (masnica, lat. Pinguicula), rod od oko sto vrsta karnivornih trajnica iz porodice Lentibulariaceae[1]. Hrvatsko ime porodice tusticovke dolazi po ovom rodu Pinguicula
Rod je raširen po Europi, Aziji i Sjevernoj i Južnoj Americi. U Hrvatskoj raste nekoliko vrtsta tustica, to su planinska ili alpska tustica (P. alpina), balkanska tustica (P. balcanica) i tustica kukcolovka ili ljubičasta tustica (Pinguicula vulgaris)[2]
Tustica (masnica, lat. Pinguicula), rod od oko sto vrsta karnivornih trajnica iz porodice Lentibulariaceae. Hrvatsko ime porodice tusticovke dolazi po ovom rodu Pinguicula
Rod je raširen po Europi, Aziji i Sjevernoj i Južnoj Americi. U Hrvatskoj raste nekoliko vrtsta tustica, to su planinska ili alpska tustica (P. alpina), balkanska tustica (P. balcanica) i tustica kukcolovka ili ljubičasta tustica (Pinguicula vulgaris)
Tučnička (Pinguicula) je ród ze swójby pucherjakowych rostlinow rostlinow (Lentibulariaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Tučnička (Pinguicula) je ród ze swójby pucherjakowych rostlinow rostlinow (Lentibulariaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
alpska tučnička (Pinguicula alpina) módra tučnička (Pinguicula vulgaris)Pinguicula L. 1753 è un genere di piante carnivore appartenente alla famiglia Lentibulariaceae.
Le piante di questo genere usano foglie collose e ghiandolari per attirare, catturare, uccidere e digerire gli insetti per supplire alla carenza di nutrienti minerali presenti nel loro habitat.
Delle circa 80 specie esistenti, 12 sono originarie dell'Europa, 9 del Nord America e le restanti si trovano in Asia settentrionale, in America centrale e meridionale e nel Messico meridionale.
La maggior parte delle pinguicole sono perenni. Le uniche piante annuali sono P. sharpii, P. takakii, P. crenatiloba e P. pumila. Tutte formano delle rosette.
Le Pinguicole possono essere divise in due gruppi principali in base al clima in cui crescono; ogni gruppo è ulteriormente diviso in base a caratteristiche morfologiche. Sebbene questi gruppi non siano cladisticamente supportati da studi genetici[1], i raggruppamenti sono convenienti per scopi ortocolturali.
Le specie tropicali formano o rosette invernali compatte, carnose e non-carnivore o mantengono intatte le foglie carnivore per tutto l'anno. Le specie temperate, durante il periodo di dormienza invernale, spesso formano delle gemme chiamate hibernacula, composte da foglie simili a squame. Durante questo periodo le radici (con l'eccezione di P. alpina) e le foglie carnivore appassiscono[2]. Le specie temperate fioriscono quando formano le rosette estive, mentre le specie tropicali fioriscono ad ogni cambio di rosetta.
Molte pinguicole in base ai cambiamenti stagionali alternano periodi in cui sono presenti rosette costituite da foglie carnivore ad altri in cui sono presenti rosette non-carnivore. I due raggruppamenti ecologici possono essere ulteriormente suddivisi in base alla capacità della pianta di produrre foglie diverse durante la loro stagione di accrescimento. Se la crescita estiva è differente in taglia o forma rispetto a quella primaverile (per le specie temperate) o invernale (per le specie tropicali), allora le piante sono considerate eterofille; una crescita uniforme durante tutto l'anno identifica le piante omofille.
Questo porta alla formazione di quattro raggruppamenti:
La superficie fogliare è liscia, rigida e succulenta, di solito di colore verde brillante o rosa. A seconda della specie, le foglie sono lunghe da 2 a 30 cm. La forma dipende dalla specie, ma di solito è obovata, spatulata o lineare.
Come tutte le piante appartenenti alle Lentibulariaceae, le pinguicole sono piante carnivore. Per catturare e digerire le prede le foglie usano due ghiandole specializzate sparse lungo la superficie fogliare, di solito solo sulla pagina superiore (con l'eccezione di P. gigantea e P. longifolia ssp. longifolia). Una è chiamata ghiandola peduncolare e consiste di poche cellule secernenti una secrezione mucillaginosa che forma delle goccioline visibili su tutta la superficie fogliare. Questo aspetto bagnato può attrarre gli insetti in cerca di acqua (un fenomeno simile si osserva nelle specie di Drosera). Le goccioline contengono pochi enzimi e servono principalmente ad intrappolare gli insetti. Il contatto con la preda stimola il peduncolo ghiandolare a rilasciare ulteriore mucillagine da speciali cellule poste alla base del peduncolo[2]. Gli insetti cominceranno a lottare per liberarsi, attivando più ghiandole e si ricoprono sempre più di mucillagine. Alcune specie possono ripiegare le foglie sulle prede per tigmotropismo. Il secondo tipo di ghiandole presenti sulle pinguicole sono le ghiandole sessili che giacciono sulla superficie della foglia e sono prive di peduncolo. Una volta che la preda è intrappolata dalle ghiandole peduncolari e la digestione comincia, le ghiandole sessili rilasciano degli enzimi digestivi[2], che comprendono amilasi, esterasi, fosfatasi, proteasi e ribonucleasi che digeriscono il corpo dell'insetto. I nutrienti vengono poi assorbiti all'interno della foglia per mezzo di buchi cuticolari, lasciando sulla foglia solo l'esoscheletro chitinico degli insetti più grandi. I buchi che permettono questo meccanismo digestivo sono anche un problema per la pianta, poiché essi sono delle aperture nella sua cuticola, uno strato ceroso che la protegge dall'essiccamento. Per questo motivo molte pinguicole vivono in ambienti umidi.
Le pinguicole generalmente sono in grado di catturare piccoli insetti con una grande superficie alare. Sono in grado di digerire anche i granuli pollinici che atterrano sulle foglie. Il sistema di secrezione può funzionare solo una volta, quindi un'area particolare della superficie fogliare può essere usata per digerire un solo insetto alla volta[2].
Il sistema radicale delle specie di Pinguicula è relativamente poco sviluppato. Le sottili radici bianche servono principalmente per ancoraggio e per assorbire l'umidità (i nutrienti sono assorbiti dalle foglie carnivore). In molte specie temperate queste radici appassiscono quando si forma l'hibernaculum.
Come in quasi tutte le piante carnivore, i fiori delle pinguicole sono portati da steli piuttosto lunghi per ridurre la probabilità di intrappolare i possibili insetti impollinatori. I fiori sono singoli, di lunga durata e zigomorfi, con i due petali inferiori caratteristici delle Lentibulariaceae. Il calice è costituito da 5 sepali, così come 5 sono anche i petali, 2 inferiori e 3 superiori. I fiori della maggior parte delle pinguicole sono blu, viola o bianchi. P. laueana e P. caryophyllacea, scoperta recentemente, sono le uniche specie ad avere fiori rossi. Le pinguicole sono coltivate e ibridizzate principalmente per la bellezza dei loro fiori.
La forma ed i colori dei fiori hanno valenza sistematica, essendo caratteristiche utilizzate per dividere il genere in sottogeneri e per distinguere le diverse specie.
La capsula del frutto di forma circolare o ovale, si apre, quando è matura, in due metà esponendo numerosi piccoli semi marroni. In presenza di umidità la capsula si richiude, per riaprirsi nuovamente quando le condizioni ambientali lo permettono per favorire la dispersione anemofila dei semi. La maggior parte delle specie presenta sulla superficie dei semi una struttura simile ad una rete che ne favorisce il galleggiamento se finiscono in acqua, dato che molte specie crescono in prossimità di bacini idrici.
Oltre alla riproduzione sessuata molte pinguicole possono riprodursi per via vegetativa. Molte formano dei getti laterali durante o poco dopo la fioritura, come in P. vulgaris. Questi getti si sviluppano in una pianta geneticamente identica alla pianta da cui si è originata. Altre specie, come P. calyptrata e P. vallisnerifolia si riproducono per stolonizzazione, altre ancora, come P. heterophylla e P. primuliflora, formano plantule che si originano dai margini fogliari.
Le pinguicole sono diffuse in tutto l'emisfero nord, ma la più grande concentrazione di specie si ha nelle regioni montane umide dell'America centrale e meridionale fino alla Terra del Fuoco. L'Oceania è l'unico continente in cui non sono presenti.
Le pinguicole si sono originate probabilmente dall'odierna America centrale, che è anche il centro della loro diversità: circa il 50% delle specie è originaria di queste zone. Da qui, le piante si sono diffuse in Europa, prima che la deriva dei continenti la separasse dalla Pangea.
La grande maggioranza delle specie di Pinguicula ha una distribuzione piuttosto limitata. Le due specie a più ampia distribuzione, P. alpina e P. vulgaris, vivono nella maggior parte dell'Europa e del Nord America.
In genere le pinguicole crescono in suoli alcalini e poveri di nutrienti. Alcune specie si sono adattate a vivere in altri tipi di suolo, come per esempio le torbiere acide (P. vulgaris, P. calyptrata e P. lusitanica), suoli composti da gesso puro (P. gypsicola ed altre specie messicane) o pareti rocciose verticali (P. ramosa, P. vallisnerifolia e la maggior parte delle specie messicane). Alcune specie sono epifite (P. casabitoana, P. hemiepiphytica, P. lignicola). Tutti questi ambienti sono relativamente poveri di nutrienti e permettono alle pinguicole di competere per lo spazio.
Le pinguicole hanno bisogno di habitat costantemente umidi o bagnati, almeno durante il periodo della loro crescita carnivora e, diversamente dalle altre carnivore che hanno bisogno di una grande quantità di luce, possono crescere anche in ambienti ombreggiati.
Lo stato di conservazione delle specie di Pinguicula dipende dalla loro localizzazione e da quanto ampia è la loro distribuzione. Le specie più minacciate sono quelle endemiche di aree piuttosto piccole, come per esempio P. ramosa, P. casabitoana e P. fiorii. Queste popolazioni sono minacciate principalmente dalla distruzione dell'habitat. Alcune specie americane sono protette dalle leggi federali e P. ionantha è inserita nell'appendice I del CITES.
Le pinguicole sono largamente coltivate dagli appassionati di piante carnivore. Le specie temperate e molte delle messicane sono di facile coltivazione ed hanno guadagnato una relativamente grande popolarità. Due delle piante maggiormente coltivate sono gli ibridi Pinguicula × sethos e Pinguicula × weser. Entrambi sono incroci tra Pinguicula ehlersiae e Pinguicula moranensis e vengono spesso utilizzati dai vivai di orchidee per combattere le infestazioni.
Le pinguicole producono una sostanza battericida che impedisce che gli insetti catturati vadano in putrefazione mentre vengono digeriti. Secondo Linneo questa proprietà era già conosciuta da molti nordeuropei che applicavano le foglie di queste piante sulle ferite delle mucche per disinfettarle e favorirne la guarigione.[3]. Inoltre, nei paesi del Nord Europa le foglie erano utilizzate per produrre una sostanza simile al latticello chiamata filmjölk.
Pinguicula appartiene alla famiglia Lentibulariaceae, insieme a Utricularia e Genlisea. Siegfried Jost Casper ha diviso il genere in tre sottogeneri con 15 sezioni[4]. Uno studio dettagliato della filogenesi delle pinguicole condotto da Cieslak et al. nel 2005[1] ha scoperto che tutti i sottogeneri e le sezioni correntemente accettati sono polifiletici. Il diagramma qui sotto fornisce una rappresentazione più accurata del cladogramma corretto. Le sezioni polifiletiche sono indicate col simbolo *.
Clade I (Sezioni Temnoceras *, Orcheosanthus *, Longitubus, Heterophyllum *, Agnata *, Isoloba *, Crassifolia)
Clade II (Sezione Micranthus * = P. alpina)
Clade III (Sezioni Micranthus *, Nana)
Clade IV (Sezione Pinguicula)
Clade V (Sezioni Isoloba *, Ampullipalatum, Cardiophyllum)
Pinguicula L. 1753 è un genere di piante carnivore appartenente alla famiglia Lentibulariaceae.
Le piante di questo genere usano foglie collose e ghiandolari per attirare, catturare, uccidere e digerire gli insetti per supplire alla carenza di nutrienti minerali presenti nel loro habitat.
Delle circa 80 specie esistenti, 12 sono originarie dell'Europa, 9 del Nord America e le restanti si trovano in Asia settentrionale, in America centrale e meridionale e nel Messico meridionale.
Tuklė (lot. Pinguicula, angl. Butterworts, vok. Fettkräuter) – notreliažiedžių (Lamiidae) poklasio skendeninių (Lentibulariaceae) šeimos augalų gentis.
Gentyje yra apie 80 vabzdžiaėdžių augalų rūšių. Šie augalai plačiai paplitę Šiauriniame pusrutulyje – Šiaurės Amerikoje, Europoje ir Azijoje.
Lietuvoje auga vienintelė rūšis:
Pinguicula is een geslacht van vleesetende planten met een 80-tal soorten die op elk continent behalve Antarctica voorkomen.
De enige soort die in Nederland (zeldzaam) voorkomt is Pinguicula vulgaris (vetblad of gewoon vetblad).
Tettegrasslekta (Pinguicula) er en planteslekt med såkalt kjøttetende planter som finnes på myr. Plantene i slekta fanger mindre dyr, særlig (insekter) på sine klebrige blader og fordøyer dem som nitrogentilskudd. Det finnes ca. 70 arter i verden, de fleste i Mexico og Sør-Amerika. I Norge finnes totalt 3 arter.[1]
Tettegrasartene har en rosett av klebrige blad, som insekter og andre små dyr kan festne på. Bladene skiller ut enzymer som gjør planta i stand til å ta opp næringsstoffer fra dyret. Dette utgjør trolig et viktig tilskudd av nitrogen på de næringsfattige områdene der plantene vokser. Den zygomorfe blomsten sitter på en stengel som går ut fra sentrum av bladrosetten.[1]
De fleste artene trives på fuktige steder. Norske arter finnes mest i myrområder. Hos noen arter folder bladene seg sakte igjen over dyret, som sitter fast på bladet.
Bladene har vært brukt i produksjon av en tykk kulturmelk (tettemelk). Hvorvidt bladene er avgjørende for å opprette den bakterikulturen som er nødvendig for å lage denne syrna melketypen er omdiskutert.[2] Hva som er klart er at bladene av tettegrasarter (i hovedsak "vanlig" tettegras), har vært brukt på denne måten og planten har derfor vært godt kjent av folk. Dette skal også ha gitt planten dens norske navn.[3]
I Norge har vi tre arter i tettegrasslekta:
Tettegras, Strynefjell (Jörg Hempel)
Fjelltettegras, Rax, Østerrike
Dvergtettegras, Tingsvaet, Oppdal (Tinymonty)
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tettegrasslekta (Pinguicula) er en planteslekt med såkalt kjøttetende planter som finnes på myr. Plantene i slekta fanger mindre dyr, særlig (insekter) på sine klebrige blader og fordøyer dem som nitrogentilskudd. Det finnes ca. 70 arter i verden, de fleste i Mexico og Sør-Amerika. I Norge finnes totalt 3 arter.
Tłustosz (Pinguicula L.) – rodzaj roślin należący do rodziny pływaczowatych. Obejmuje ok. 55[3][4]–77[5] gatunków. Najbardziej zróżnicowany jest w Ameryce Środkowej[4][6], liczne gatunki występują poza tym w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, nieliczne w Ameryce Południowej sięgając na południu po Patagonię[4], kilka gatunków rośnie też w strefie klimatu okołobiegunowego[3]. W Europie występuje 13 gatunków[3], z czego w Polsce dwa lub trzy w zależności od ujęcia: tłustosz alpejski P. alpina, tłustosz pospolity P. vulgaris i tłustosz dwubarwny P. bicolor (uznawany też za podgatunek wcześniej wymienionego)[7].
Są to rośliny owadożerne rosnące zwykle na siedliskach bagiennych, także na wilgotnych skałach, na urwiskach[6]. Niektóre gatunki są epifitami rosnącymi na kępach torfowców (P. villosa) lub na drzewach (P. lignicola)[8]. Rośliny z tego rodzaju wyróżniają się wśród dwuliściennych tym, że kiełkując rozwijają tylko jeden liścień[8].
Na liściach tłustoszy występują dwa rodzaje gruczołów: wydzielające lepki śluz gruczoły na trzoneczkach oraz gruczoły siedzące wydzielające śluz zawierający enzymy rozkładające białka, które następnie wchłaniane są do wnętrza liścia. Drobne owady siadają na powierzchni liścia zwabione skrzącymi się kropelkami śluzu i są więzione z powodu jego dużej lepkości. Poruszając się powodują bodźcami dotykowymi zwiększenie wydzielania śluzu, tak że w końcu zostają nim całkowicie zakryte i uduszone[8]. Dodatkowo poruszanie się owada powoduje zwijanie się liścia, co utrudnia wydostanie się z pułapki i ułatwia trawienie ofiary. Wydzielany z gruczołów siedzących śluz poza enzymami zawiera także kwas benzoesowy, który zapobiega rozkładowi bakteryjnemu ofiary. W zależności od wieku liścia wydzielanie śluzów zawierających enzymy trawienne trwa jeden do trzech dni. Po tym czasie liść się prostuje, wiatr zwiewa niestrawione szczątki owada, a po kolejnych kilku dniach ponownie wydzielane są kropelki śluzu w celu zwabienia kolejnej ofiary[10].
Owady nie są jedynym źródłem pożywienia tych roślin – tłustosze przeprowadzają fotosyntezę – są autotrofami. Owadożerność umożliwia im uzupełnianie związków azotu i mikro- oraz makroelementów, których jest niedostatek na ubogich siedliskach, na których rosną[10].
Jeden z trzech rodzajów w obrębie rodziny pływaczowatych (Lentibulariaceae)[1].
Tłustosz (Pinguicula L.) – rodzaj roślin należący do rodziny pływaczowatych. Obejmuje ok. 55–77 gatunków. Najbardziej zróżnicowany jest w Ameryce Środkowej, liczne gatunki występują poza tym w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, nieliczne w Ameryce Południowej sięgając na południu po Patagonię, kilka gatunków rośnie też w strefie klimatu okołobiegunowego. W Europie występuje 13 gatunków, z czego w Polsce dwa lub trzy w zależności od ujęcia: tłustosz alpejski P. alpina, tłustosz pospolity P. vulgaris i tłustosz dwubarwny P. bicolor (uznawany też za podgatunek wcześniej wymienionego).
Są to rośliny owadożerne rosnące zwykle na siedliskach bagiennych, także na wilgotnych skałach, na urwiskach. Niektóre gatunki są epifitami rosnącymi na kępach torfowców (P. villosa) lub na drzewach (P. lignicola). Rośliny z tego rodzaju wyróżniają się wśród dwuliściennych tym, że kiełkując rozwijają tylko jeden liścień.
Pinguicula L. é um género de plantas carnívoras que têm um sistema de armadilhas parecidas com o das droseras, e 77 espécies. Pertence à família Lentibulariaceae. Nativo da Europa, Ásia e Américas.
Pinguicula L. é um género de plantas carnívoras que têm um sistema de armadilhas parecidas com o das droseras, e 77 espécies. Pertence à família Lentibulariaceae. Nativo da Europa, Ásia e Américas.
Tätörtssläktet är ett släkte av örter i familjen tätörtsväxter.[1] I Sverige finns tre arter: tätört eller vanlig tätört (Pinguicula vulgaris), dvärgtätört (Pinguicula villosa) och fjälltätört (Pinguicula alpina). Tätörten har lila blommor och den avsevärt mindre dvärgtätörten har ljuslila, medan fjälltätörten har vita.
Växten har en bladrosett på marken, och en blomma på en stängel som hos den vanliga tätörten kan bli 18 centimeter hög. Tätörten är en köttätande växt. Den fångar små insekter på de klibbiga bladen. Djuret löses upp med proteinnedbrytande enzymer, så att växten kan tillgodogöra sig den kväverika näringen. Det har beräknats att bladen har 25 000 körtlar per kvadratcentimeter, som utsöndrar det enzymrika slem som används för fångsten.
Tätörten är relativt vanlig i hela Sverige, och växer gärna i fuktig mark som vid myrar. Första beskrivningen av tätört i Sverige finns i Olof Rudbecks Catalogus plantarum från 1658.
Förr använde man ibland tätört för att bereda fil, men det är tveksamt om växten egentligen hade någon större funktion i sammanhanget.
Vanlig tätört, bladrosett
Wikimedia Commons har media som rör Tätörtssläktet.
Wikispecies har information om Pinguicula.
Tätörtssläktet är ett släkte av örter i familjen tätörtsväxter. I Sverige finns tre arter: tätört eller vanlig tätört (Pinguicula vulgaris), dvärgtätört (Pinguicula villosa) och fjälltätört (Pinguicula alpina). Tätörten har lila blommor och den avsevärt mindre dvärgtätörten har ljuslila, medan fjälltätörten har vita.
Växten har en bladrosett på marken, och en blomma på en stängel som hos den vanliga tätörten kan bli 18 centimeter hög. Tätörten är en köttätande växt. Den fångar små insekter på de klibbiga bladen. Djuret löses upp med proteinnedbrytande enzymer, så att växten kan tillgodogöra sig den kväverika näringen. Det har beräknats att bladen har 25 000 körtlar per kvadratcentimeter, som utsöndrar det enzymrika slem som används för fångsten.
Tätörten är relativt vanlig i hela Sverige, och växer gärna i fuktig mark som vid myrar. Första beskrivningen av tätört i Sverige finns i Olof Rudbecks Catalogus plantarum från 1658.
Förr använde man ibland tätört för att bereda fil, men det är tveksamt om växten egentligen hade någon större funktion i sammanhanget.
Перший опис Pinguicula було зроблено Конрадом Геснером (1555), який ввів назву майбутнього роду пізніше вивчаллася Джоном Реєм(1660) і Карлом Ліннеєм (1737), описаний Ліннеєм (1753). Альфонс Декандоль (1844) представив першу класифікацію роду, який мав три секції, і збільшив числа видів до 32. Декандоль окреслив морфологічні ознаки Pinguicula, такі як розмір шпори, квіткову симетрію, розмір квіткової трубки, і колір пелюсток.
До кінця XX століття було описано декілька десятків видів — за різними джерелами прийнятими вважаються від 35[1] до 85 видів[2] (див. Список видів роду Товстянка). Майже половина з них (40) мешкає в Мексиці.[3]
Наукова назва Pinguicula походить від грец. pinguis — жир через наявність на верхній стороні листя блискучих крапельок слизу. Товстянкою в деяких українських джерелах називають також інший рід рослин — Crassula L. (інша українська назва — товстолист) з родини Товстолистих.
Комахоїдна трав'яниста рослина з неправильною квіткою. Квітки поодинокі, на довгих квітконіжках, віночки двогубі, з шпорцем, фіолетові, блакитні, рожеві, рідко білі; тичинок 2; плід — коробочка. Листя в прикореневій розетці, здебільшого еліптичні. Ловчий апарат товстянки — лист. На верхній стороні листа знаходяться залозки на ніжках, що виділяють цукристу слиз для залучення комах, і сидячі залозки, що виробляють слиз з набором ферментів для перетравлення здобичі. Комаха, що сідає на на лист, приклеюється до його поверхні, після чого відбувається повільне скручування листа і переварювання захопленої комахи. Через певний час листки розгортаються і знову готові до полювання на комах. Товстянка — єдиний представник родини, що зберегли при переході до комахоїдних справжні корені.
Поширені в позатропічних областях Північної півкулі, а також в Південній Америці. Лише декілька видів зустрічаються у тропіках, високо в горах. Ростуть у воді або вологих місцях, по берегах струмків, на сфагнових болотах, деякі з них як епіфіти на мохах і деревах.
У флорі України є три види роду товстянка:
Всі три є дуже рідкісними видами флори України.
До Червоного списку Міжнародного Союзу Охорони Природи входить п'ять видів:
До Червоної книги України входять 3 види роду Товстянка:
В культурі товстянки з'явилися в кінці XIX століття, але мають досить незначне поширення.
Як декоративні рослини вирощуються близько 20 видів, насамперед, мексиканські види товстянок — Pinguicula caudata та Pinguicula gypsicola, які є рослинами помірного клімату.
Вимогливі до вологості. Надають перевагу сонячному або напівтінистому місцю розташування з піщаним ґрунтом багатим вапном. Розмножуються насінням і живцями. Насіння дрібне, зі слабко розвиненим ендоспермом, світлочутливе. Проростають на світлі повільно при 15 — 22 °C протягом 6 місяців. У культурі уживається погано. Живці укорінюють в торфі.
Ця рослина діє на тварин як проносне, тому вони не поїдають її. Лапландці проціджують через листя товстянки звичайної парне молоко, від чого воно гусне, отримує деякий приємний смак і не згортається. Це густе молоко лапландці називають Tate або taet miolk.
Pinguicula là một chi thực vật ăn thịt sử dung tuyến lá dính để thu hút, bẫy và tiêu hóa côn trùng để bổ sung dinh dưỡng nghèo nàn chúng có được từ môi trường. Trong số gần 80 loài hiện đang được biết đến loài, 12 có nguồn gốc từ châu Âu, 9 đến từ Bắc Mỹ, và một số ở miền Bắc Á. Số lượng lớn nhất của các loài tại Nam và Trung Mỹ.
Bài viết Bộ Hoa môi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Pinguicula là một chi thực vật ăn thịt sử dung tuyến lá dính để thu hút, bẫy và tiêu hóa côn trùng để bổ sung dinh dưỡng nghèo nàn chúng có được từ môi trường. Trong số gần 80 loài hiện đang được biết đến loài, 12 có nguồn gốc từ châu Âu, 9 đến từ Bắc Mỹ, và một số ở miền Bắc Á. Số lượng lớn nhất của các loài tại Nam và Trung Mỹ.
Pinguicula L., 1753
Жиря́нка (лат. Pinguícula) — род многолетних, реже однолетних насекомоядных растений семейства Пузырчатковые (Lentibulariaceae).
Обитают во внетропических областях Северного полушария, а также в Южной Америке. В Европе произрастают 12 видов[2], России — 6—7 видов. Самый распространённый из них — Жирянка обыкновенная (Pinguicula vulgaris).
В отличие от прочих родов семейства Пузырчатковые, у жирянок имеются настоящие корни.
Листья образуют прикорневую розетку. Верхняя сторона листа покрыта многочисленными желёзками: одни из них выделяют сахаристую слизь, являющуюся ловушкой для мелких насекомых; другие желёзки генерируют ферменты, способствующие перевариванию пищи. Движения попавшихся насекомых приводят к медленному скручиванию листа, а слизь растворяет белки тела жертвы.
Из розетки развиваются несколько необлиствленных цветоносов с одним верхушечным двугубым цветком. Лепестки венчика срастаются в шпорец. Окраска цветков: фиолетовая, голубая, розовая, малиновая, редко белая[2].
Род Жирянка состоит из 73[3] видов.
Список основан на данных EOL и GRIN.
Жиря́нка (лат. Pinguícula) — род многолетних, реже однолетних насекомоядных растений семейства Пузырчатковые (Lentibulariaceae).
捕蟲堇属（学名：Pinguicula），为多年生草本植物，多分佈於溫帶北部，中國西南及中部也有少量分佈。其葉呈旋疊狀，葉面上有腺體能分泌黏液粘住昆蟲，葉緣稍向上彎。當昆蟲被雨水沖至葉緣時，葉緣即受刺激旋卷將蟲包於其內，然後分泌一種消化液將蟲體消化後，隨即恢復成原來的狀態。
食蟲植物
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類（クロンキスト体系） 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 亜綱 : キク亜綱 Asteridae 目 : ゴマノハグサ目 Scrophulariales 科 : タヌキモ科 Lentibulariaceae 属 : ムシトリスミレ属 Pinguicula 学名 Pinguicula L. 種 ムシトリスミレ属（ムシトリスミレぞく、学名：Pinguicula、和名漢字表記：虫取菫属）はタヌキモ科の属の一つ。
多年草。湿原や湿り気がある岩地、地面などに生育する。根ぎわから根出葉をロゼット状につける。葉は長楕円形で、縁は全縁で内側にややまくれ上がり、やわらかくやや厚い。葉の表面に腺毛が密生し、粘液を分泌して虫を捕える。萼は唇形で5裂し、花冠の上唇は2裂し、下唇は上唇より大きく3裂し、基部には長く先のとがった距があり、スミレに似る。
北半球の温帯から寒帯、南アメリカの高山、南極地方に約80種あり、日本には2種が生育する。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
벌레잡이제비꽃속(Pinguicula)은 끈끈한 액체(점액)를 분비하여 먹이를 잡는 식충식물 속의 일종이다. 약 80여 종이 알려져 있으며, 자생지는 유럽 12종, 북아메리카 9종, 북아시아 일부이며, 대부분은 남아메리카와 중앙아메리카에 자생한다.
잎뿐만 아니라 꽃대에도 점액분비샘이 분포해서 광택이 난다. 이 무리의 점액선은 짧고 움직이지 않는다. 도저히 식충식물로 보이지 않는 이 식물은 잎이 포충기이다. 날아다니는 작은곤충이 잎에 앉으면 비교적 빠르게 잎의 표면적을 넓혀 먹이를 말거나 그릇모양을 만들어 담는다.(굴촉성) 잎은 마는 것은 먹이를 소화하기 쉽게 하기 위한 것도 있지만 빗물에 먹이가 씻겨내려가는 것을 방지하기 위한 목적도 있다
-01.JPG)
_-_Keila.jpg)
_-_Keila.jpg)
_-_Keila.jpg)
.jpg)
.jpg)
