nomes no trilho de navegação
Nile region, oases, Mediterranean region and eastern desert.
Temperate regions worldwide.
Weeds of cultivation and waste ground.
Annual.
La Urtica urens ye una especie de la familia de les Urticaceae. Trátase d'una especie cosmopolita.
Ye un parrotal con xamasca persistente; tarmu cuadrangular; fueyes opuestes, grandes, con pelos urticantes; coles flores de color liles. Floria de seronda a primavera y fructifica en primavera.
La carauterística más conocida d'esta planta ye la presencia de pelos urticantes que'l so líquidu cáusticu (acetilcolina) produz una irritación con picor intensu na piel cuando se la toca o raspia.
Planta Archivu:Urtica
Fueyes
Tallo Archivu:Urtica
Ilustración
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La Urtica urens ye una especie de la familia de les Urticaceae. Trátase d'una especie cosmopolita.
L'ortiga petita o ortiga menor (Urtica urens, del llatí urere, "cremar", referint-se als pèls urticants de la planta), és una planta herbàcia de la famílica de les urticàcies, cosmopolita i pluriregional. Sovint també és coneguda en castellà com Marrachincha.
És una espècie monoica amb unes dimensions d'entre 15 i 30 cm. Pel que fa als òrgans vegetatius l'arrel és fasciculada i la tija herbàcia. És de color vermellós o groguenc, erecta, ramificada i buida en els nusos. Té nusos de parelles de fulles i està recoberta de pèls urticants.
Les fulles són simples, oposades, serrades i amb quatre espícules. Els pèls estan plens d'àcid fòrmic que es troba en una glàndula de l'extrem del pèl que és molt feble. Sovint el pèl es trenca i deixa anar la substància irritant.
Pel que fa als òrgans reproductors diem que és una planta unisexual, on les flors femenines es troben a inflorescències penjants i les masculines a les inflorescències més curtes. Referent a aquestes, són cimoses, en racims espinosos, panícules pendulars, asilars i terminals.
El periant està format per flors verd-groguences amb periant monoclamidi amb estams groguencs.
L'androceu té quatre sèpals verds i quatre estams amb quatre tèpals lliures.
El gineceu és bicarpel·lar cenocàrpic. L'ovari és súper i l'estigma és sèssil. Té quatre tèpals lliures desiguals, dos interns iguals a l'aqueni i dos externs petits sense pèls ganxuts. Està absent d'estaminoids i d'estil.
El fruit és un aqueni i és simple.
La part utilitzada de la planta és a dir, la groga són les fulles i arrels.
La composició química si la planta es troba en estat fresc és la següent en el cas de fulles i planta fresca, l'ortiga és rica en vitamina C i A, clorofil·la A i B, carotens, acetilcolina, histamina, flavonoides, sals minerals (magnesi, fòsfor, potassi, calci, sofre, ferro, silici, manganès), àcids orgànics (cafèic, clorogènic, gàl·lic, fòrmic i acètic), provitamina A, mucílags i sitosterols
Pel que fa als tricomes (pèls urticants)trobem acetilcolina, histamina, serotonina i (5-hidroxitriptamina).
A l'arrel destaquen els tanins, fitosterols (beta-sitosterol) ceramides, fenilpropans, lignans, polifenols, monoterpendiols. polisacàrids: glucans, glucogalacturonans, arabinogalactans, escopoletòsid.
A les llavors trobem mucílags, proteïnes, oli 30% amb elevat contingut en àcid linoleic.
S'utilitza en les hemorràgies nasals o menstruacions abundants, per afeccions reumàtiques, hepàtiques, gota, càlculs renals i arena a l'orina. També s'utilitza per les cures de primavera com a desintoxicant de l'organisme. També és útil en anèmies degut al seu contingut en ferro i clorofil·la. Fins i tot s'utilitza com a reconstituent en cas de cansament intens o desnutrició.
Aquesta planta també és utilitzada en trastorns de la digestió com a cura per diarrees i com a ajuda en casos de diabetis perquè disminueix la quantitat de sucre en sang, és a dir, és hipoglucemiant.
Està indicada per afeccions cutànies com l'acne, èczemes, i fins i tot psoriasi. La loció amb cocció de l'arrel es recomana contra la caspa i contra la caiguda de cabell.
Presenta propietats astringents, tòniques, i fortament diurètiques.
Es pot utilitzar també per fer tes com a remeis casolans per a malalties abans citades com per exemple la gota o un cop fetes decoccions i polvoritzacions. Si es fa en forma de suc s'aplica amb pinzell o mitjançant massatge. És molt nutritiva perquè té moltes vitamines i sals minerals i a més les fibres de l'ortiga també serveixen per teixir.
Hem de tenir precaució, ja que els pèls alliberen una substància àcida que fa coïssor i inflamació a la pell. Una vegada ha entrat l'àcid dins el cos només tenen un lleuger efecte emolient.
La distribució mundial és cosmopolita, al Principat pot ser trobada a Barcelona, Girona, Alacant, illes Balears, Lleida, Tarragona i València. Es fan en terrenys molt nitrogenats com per exemple l'entrada dels corrals, suporten molt el fred i són molt difícils d'eliminar. Viu entre el nivell del mar i els 800 metres. Propera a cases o sòls habitats per l'home. Normalment habita zones humides i en ombres, horts, marges de camins.
Es recol·lecta la planta sencera, depenent de per què es vol utilitzar. Es pot usar seca o immediatament després de collir-la. Si es vol utilitzar amb finalitat medicinal s'ha de recol·lectar els mesos de maig, juny, juliol i agost tot i que no hi ha problema per recol·lectar-la al llarg de tot l'any. Amb finalitats alimentàries es recol·lecta a qualsevol període. S'ha de recol·lectar amb guants i es tallaran només les parts joves i sanes, ja que les més velles tenen un efecte molt més irritant que en prohibeix l'ús.
S'asseca a l'ombra, a un lloc ben ventilat i ben estesa. Un cop seca es guardaran només les fulles. Un cop seques deixarà de ser urticant i es podrà triturar per la seva conservació. D'aquesta manera podem continuar gaudint dels seus beneficis a l'hivern, moment en què és impossible trobar-les fresques.
L'ortiga petita o ortiga menor (Urtica urens, del llatí urere, "cremar", referint-se als pèls urticants de la planta), és una planta herbàcia de la famílica de les urticàcies, cosmopolita i pluriregional. Sovint també és coneguda en castellà com Marrachincha.
Planhigyn blodeuol a choeden golldaill sy'n tyfu oddi fewn i wledydd lle ceir hinsawdd dymherus yw 'Danhadlen fach sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Urticaceae sef teulu'r 'danadl poethion. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Urtica urens a'r enw Saesneg yw Small nettle.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Danhadlen Leiaf, Danad Lleiaf, Danadl Bach Blynyddol, Danadlen, Danadlen Leiaf, Dryned, Dynhaden, Dynhaden Lleiaf.
Planhigyn blodeuol a choeden golldaill sy'n tyfu oddi fewn i wledydd lle ceir hinsawdd dymherus yw 'Danhadlen fach sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Urticaceae sef teulu'r 'danadl poethion. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Urtica urens a'r enw Saesneg yw Small nettle. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Danhadlen Leiaf, Danad Lleiaf, Danadl Bach Blynyddol, Danadlen, Danadlen Leiaf, Dryned, Dynhaden, Dynhaden Lleiaf.
Kopřiva žahavka (Urtica urens) je vedle kopřivy dvoudomé druhý běžný zástupce rodu na českém území. Lidově je nazývána žahavka nebo žihlava. Vzhled je podobný, jde však o jednoletou, jednodomou bylinu podstatně menšího vzrůstu (10–30 cm) a její žahavé chlupy jsou mírně účinnější.
Kopřiva má kořenový systém velmi rozvětvený a to hlavně pod povrchem do hloubky 14–18 cm.[1] Lodyha je čtyřhranná, dorůstající do 10–30 cm, bývá v horní polovině větvená a její barva je zelená až hnědozelená s žahavými chlupy na povrchu. U kopřivy žahavky nalezneme drobné listy kopinaté nebo vejčité s ozubenými okraji a žahavými chlupy.[2] Čepel listu je dlouhá 1,5–4 cm a na bázi klínovitě zúžená až uťatá.[3]
Kopřiva má květenství kratší, nebo skoro stejně dlouhá jako je řapík u jejích listů, v jejichž úžlabí vyrůstají.[3] Květy jsou drobné a jednopohlavné.[2] Kopřiva je jednodomou bylinou, v jednom květenství se tedy nachází prašníkové i pestíkové květy. Po tom co odkvetou, jsou květenství slabě převislá a poměrně hustá.[1] Rostlina kvete od května do listopadu a jejím plodem je zploštělá nažka, jejíž barva je světle hnědá až zelenavě hnědá.[3] Kopřiva žahavka je jednoletá bylina bez obnovovacích pupenů, která nepříznivá období přečkává pouze v semenech.[3]
Kopřiva tohoto druhu se vyskytuje na celém území České republiky od nížin až po hornaté oblasti, kde jsou půdy bohaté na živiny.[2] Nejčastější místa výskytu jsou rumiště, pole, zahrady a opuštěné příbytky. V zahradnictví je brána především jako nežádoucí plevel.[3] Tuto rostlinu můžeme nalézt téměř po celém světě, avšak nejhojněji se vyskytuje v Evropě, Malé Asii, na Kavkazu, v Severní a Jižní Americe, Austrálii a v jižní Africe.[2]
Kopřiva žahavka má řadu léčivých účinků, je určena k vnitřnímu i vnějšímu použití. Má také blahodárné účinky na špatně hojící se rány, ekzémy a na akné.[2] Nálev z kopřivy se využívá k podpoře růstu vlasů[2] a čaj z jejích usušených listů má močopudné a projímavé účinky.[1] Kopřiva je i součástí kuchyně, kde se využívá k přípravě salátů, polévek či nádivek.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kopřiva žahavka ve Wikimedia Commons
Kopřiva žahavka (Urtica urens) je vedle kopřivy dvoudomé druhý běžný zástupce rodu na českém území. Lidově je nazývána žahavka nebo žihlava. Vzhled je podobný, jde však o jednoletou, jednodomou bylinu podstatně menšího vzrůstu (10–30 cm) a její žahavé chlupy jsou mírně účinnější.
Liden nælde (Urtica urens) er en 10-45 cm høj urt, der er meget almindelig på næringsrig jord. Den ligner stor nælde, men bladene er kun op til 6 cm lange og afrundede (ikke spidse). Arten er indikatorplante for højt kvælstofindhold i jorden. Blade og stængler har brændhår med myresyre.
Liden nælde er en enårig, plante med en åben, opret vækst. Stænglerne er furede og forsynet med talrige brændhår, som indeholder myresyre. Bladene er modsatte og ovale med tandet rand. Over- og undersiderne er græsgrønne og bærer brændhår ganske som stænglerne.
Planterne er sambo, dvs. at de både bærer rent hanlige og rent hunlige blomster på samme plante. Her er de fordelt sådan, at der er nogle få hanblomster og mange hunblomster i samme stand. Blomstringen sker i juni-oktober, hvor de små, lysegrønne og uanselige blomster sidder i aksagtige stande fra bladhjørnerne. Frugterne er nødder.
Rodnettet er spinkelt og kun svagt forgrenet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,40 x 0,25 m (40 x 25 cm/år).
Arten hører hjemme på lysåben, næringsrig jord, hvor den danner ruderat- og pionersamfund sammen med en lang række andre velkendte, enårige planter.
På det bynære jernbaneterræn ved Braunschweig i Tyskland findes den sammen med bl.a. agersennep, agerstedmoderblomst, cikorie, alm. fuglegræs, hyrdetaske, slangehoved, blød storkenæb, spergel, farvegåseurt, hvid stenkløver, kornvalmue, lancetvejbred, liden tvetand, lægejordrøg, rejnfan, rød arve, sort natskygge, taghejre, tofrøet vikke og uldbladet kongelys[1]
Liden nælde (Urtica urens) er en 10-45 cm høj urt, der er meget almindelig på næringsrig jord. Den ligner stor nælde, men bladene er kun op til 6 cm lange og afrundede (ikke spidse). Arten er indikatorplante for højt kvælstofindhold i jorden. Blade og stængler har brændhår med myresyre.
Die Kleine Brennnessel (Urtica urens), auch Eiternessel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Brennnesseln (Urtica). Sie ist in Eurasien weit verbreitet und in einigen Gebieten der Welt ein Neophyt.
Die Kleine Brennnessel wächst als einjährige krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 10 bis 60 Zentimetern. Die einfache, dunkelgrüne Blattspreite ist meist weniger als 5 cm lang und eiförmig-elliptisch mit keilförmiger bis stumpfer Spreitenbasis. Der Blattrand ist eingeschnitten gesägt. Der Endzahn ist nicht länger als die Seitenzähne.[1][2]
Die Blüten der Kleinen Brennnessel sind getrenntgeschlechtig (monözisch) einhäusig. Die Blütenstände sind meist kürzer als der Blattstiel.[1][2] Die Blüten sind eingeschlechtig. Es wird eine einsamige Nussfrucht gebildet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[3]
Die Kleine Brennnessel (lateinisch früher urtica minor[4]) ist eine sommerannuelle Pflanze. Sie „brennt“ stärker als die Große Brennnessel (Urtica dioica). Ihr Trivialname Eiternessel (auch Heiternessel und älter Habernessel) beruht vermutlich auf althochdeutsch ait „Feuer“, in Bezug auf ihren „hitzigen brand“,[5] sowie auf mittelhochdeutsch eiter bzw. gleichbedeutend althochdeutsch aitar („brennendes Gift“).[6] In Mitteleuropa ist sie ein Archäophyt, aber heute in den gemäßigten und warmgemäßigten Gebieten weltweit verschleppt (Kulturbegleiter). Es findet Windbestäubung statt. Sie ist ein Wärmekeimer.[7]
Die Kleine Brennnessel kommt zerstreut in Unkrautfluren von Schuttplätzen oder in Gärten, in Gemüsekulturen, an Mistplätzen, vor allem in Dörfern vor. Sie bevorzugt nährstoffreiche, extrem stickstoffreiche Böden.[3]
Nach Ellenberg ist sie eine Halblichtpflanze, ein Frischezeiger, ein ausgesprochener Stickstoffzeiger und eine Klassencharakterart der Ruderalgesellschaften und verwandter Acker- und Garten-Beikrautgesellschaften (Chenopodietea).[8] In Mitteleuropa kommt sie oft im Urtico-Malvetum aus dem Verband Sisymbrion vor.[3] In den Allgäuer Alpen steigt sie bis zu einer Höhenlage von 1000 Metern auf.[9]
Die Heilanzeigen sind ähnlich wie bei der Großen Brennnessel (Urtica dioica). Es werden auch die gleichen Pflanzenteile verwendet: Die Blätter, die Wurzel und in der Volksmedizin auch die Früchte (Brennnesselsamen), also die ganze Pflanze.[10][11]
Sie wird bei nesselsuchtartigen Erkrankungen der Haut, Gicht, Nierenleiden, Erkrankungen des Stütz- und Bewegungsapparates sowie bei Allergieneigung eingesetzt. In der Anthroposophie wird sie bei Verbrennungen, Insektenstichen und Sonnenbrand meist kombiniert mit Arnika verwendet.[12]
Die Kleine Brennnessel ist in der Küche vielseitig verwendbar. Die jungen Sprosse (Ernte: April/Mai) finden gegart in Gemüsegerichten, in frischem Gemüsesaft, roh und fein gehackt in Kräuterbutter, in Salaten, als Brotbelag, Spinat, in Kräutersaucen, in Ausbackteig sowie als Trockengewürz Verwendung. Die grünen Samen (Ernte: Juni/Juli) sind als Brotbelag oder geröstet einsetzbar und die reifen (September) als Zusatz zum Wein. Das Blättermehl kann wiederum als Streckpulver für Schnupftabak oder als Trockengewürz genutzt werden.[13]
Die Kleine Brennnessel, früher auch als Urtica pinguis[14] bezeichnet, ist wie die Große Brennnessel zur Chlorophyllgewinnung geeignet und wurde deshalb auch früher dafür herangezogen. Sie ist allerdings nicht zur Fasergewinnung geeignet wie z. B. die Sibirische Hanfnessel, die Röhricht-Brennnessel oder die Große Brennnessel.[15]
Die Kleine Brennnessel (Urtica urens), auch Eiternessel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Brennnesseln (Urtica). Sie ist in Eurasien weit verbreitet und in einigen Gebieten der Welt ein Neophyt.
Joudnuotrīnė (luotīnėškā: Urtica urens) ī piktžuolė, katra muokslėškā prīgol prī nuotrīnu šeimuos (Urticaceae). Ta ī vėinmetis, 25-40 cm augštoma augals, ėštėsā apaugė̄s smailēs ė trapēs dilgėnamaisēs plaukalēs. Anūm paleista rūgštės aitrėn skūra. Augala šaknės nedėdlė, stombris statmens, ketorbriaunis, dėdlē šakuots ė lapouts. Žėidā balti ī.
Joudnuotrīnė žīda nug lėipas lėgė siejės. Aug daržūs, šiokšlīnūs, suodnūs, patuoriūs.
At letj braannäädel (Urtica urens) as en plaantenslach uun det famile Urticaceae.
Mula kisa,[1] Urqu ithana[2] icha Quwi kisa[3] (Urtica urens) nisqaqa huk quram, rikch'aq kisam, hampi yuram. Iwrupamanta hamun, kunantaq tukuy Tiksimuyuntinpi kawsan.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Mula kisa
Mula kisa, Urqu ithana icha Quwi kisa (Urtica urens) nisqaqa huk quram, rikch'aq kisam, hampi yuram. Iwrupamanta hamun, kunantaq tukuy Tiksimuyuntinpi kawsan.
Taẓegduft (Isem usnan: Urtica urens) d talmest n yemɣi seg twacult n wurticaceae 
. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Taẓegduft (Isem usnan: Urtica urens) d talmest n yemɣi seg twacult n wurticaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Żôgówka abò żgôwka (Urtica urens L.) – to je jednorocznô roscëna z rodzëznë pòkrzëwòwatëch. Na Kaszëbach rosce wiele ti pòkrzëwë.
Urtica urens, commonly known as annual nettle, dwarf nettle, small nettle, dog nettle, or burning nettle, is a herbaceous annual flowering plant species in the nettle family Urticaceae. It is native to Eurasia, including the Himalayan regions of Kalimpong, Darjeeling and Sikkim in India and can be found in North America, New Zealand and South Africa as an introduced species. It is reputed to sting more strongly than common nettle.[1]
Unlike the perennial and dioecious stinging nettle Urtica dioica, Urtica urens is an annual plant, monoecious (with male and female flowers on the same plant) and generally much shorter. It can be distinguished from the stinging nettle by its more rounded leaves with coarser, deeper toothing and with the terminal tooth of similar length to the adjacent teeth. The lower leaves are shorter than their longer petioles and have stinging hairs only.[2]: 305 [3]: 36
The native distribution of Urtica urens includes most of Europe except the British Isles, northern Asia, north and north-west Africa.[4] In the British Isles, Urtica urens is an archaeophyte, an ancient introduction.[5] It has been introduced to all other continents of the world except Antarctica.[4]
In Europe, Urtica urens is one of the food plants of the small tortoiseshell butterfly (Aglais urticae). In New Zealand it is also a food plant for the New Zealand red admiral butterfly (Bassaris gonerilla, syn. Vanessa gonerilla, syn. Papilio gonerilla), and the Australian / New Zealand yellow admiral butterfly (Vanessa itea).[6]
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: editors list (link) Urtica urens, commonly known as annual nettle, dwarf nettle, small nettle, dog nettle, or burning nettle, is a herbaceous annual flowering plant species in the nettle family Urticaceae. It is native to Eurasia, including the Himalayan regions of Kalimpong, Darjeeling and Sikkim in India and can be found in North America, New Zealand and South Africa as an introduced species. It is reputed to sting more strongly than common nettle.
Malgranda urtiko (Urtica urens) estas plantspecio el la genro Urtiko (Urtica). Ĝi estas disvastigata en Eŭrazio kaj estas en kelkaj regionono de la mondo neofito.
La malgranda urtiko kreskas kiel unujara herba planto kaj atingas kreskalton de 10 ĝis 60 cm. La simpla, malhelverda foliplatoestas plej ofte malpli ol 5 cm longa kaj ovforma –elipta kun kojnoforma ĝis malpinta folibazo. La folirando estas entranĉite segilforma. La fina dento ne estas pli granda ol la flankaj dentoj.[1][2]
La malgranda urtiko estas monoika. La floraroj estas plej ofte pli malgrandaj ol la folitigo.[1][2] La floroj estas unuseksaj. La planto formas unusemajn nuksofruktojn.
La kromosomnombro estas 2n = 24.[3]
La malgrand urtiko estas somerunujara planto. Ĝi brulas pli forte ol la Granda urtiko (Urtica dioica). En Mezeŭropo ĝi estas Malnovplanto, kiu hodiaŭ estas neofito en la moderaj kaj varmmoderaj regionoj tutmondaj. Gi estas tipa hemerofilo).La planto estas polenigata per vento. [4]
La malgrand urtiko kreskas diese en fiherbejoj de rubejoj kaj en ĝardenoj, en legombedojkaj en vilaĝoj.Ĝi preferas nutraĵriĉaj, ekstreme nitrogenriĉaj grundoj.[3]
La kuracefikoj samas kiel ĉe la granda urtiko (Urtica dioica). La samaj plantpartoj estas uzataj: folioj, radikoj kaj en la popola medicino ankaŭ la fruktoj (semoj), do ls tuta planto.[5][6]
Ĝi estas uzata ĉe urtikario de la haŭto, podagro, reno malsanoj, malsanoj de la muskolskeleta sistemo kaj ĉe alergioj. En la antropozofio ĝi estas uzata ĉe bruligado, insektopikoj kaj sunbrulumo plej ofte en kombinaĵo kun Arniko.[7]
La malgranda urtiko estas multflanke uzebla en la kuirejo. La junaj ŝosoj uzeblas kiel kaj en legomsuko, en herba butero, en salatoj kaj multaj aliaj.[8]
La malgranda urtiko same kiel la granda urtiko estas uzata por gajni klorofilon..[9]
Malgranda urtiko (Urtica urens) estas plantspecio el la genro Urtiko (Urtica). Ĝi estas disvastigata en Eŭrazio kaj estas en kelkaj regionono de la mondo neofito.
La ortiga menor (Urtica urens) es una especie de planta de la familia Urticaceae. Se trata de una especie cosmopolita. Tiene fama de picar más que la ortiga mayor.[1]
Es una hierba anual, monoica, con tallos erguidos de 10(20) a 50(60) cm de altura, decumbentes en la base. Hojas opuestas de 4 a 6 cm de longitud por 3 a 4 cm de ancho, con el pecíolo menor que el limbo, de lámina ovada o elíptica, margen dentado y la base cuneada. Pelos urticantes en los tallos y en las hojas. Flores femeninas y masculinas en un mismo glomérulo denso y oblongo.[2][3]
La característica más conocida de esta planta es la presencia de pelos urticantes cuyo líquido cáustico (acetilcolina) produce una irritación con picor intenso en la piel cuando se la toca o roza.
Urtica urens fue descrita por el científico, naturalista, botánico y zoólogo sueco Carlos Linneo en Species Plantarum 2: 984 (1753).[4]
Urtica: nombre genérico dado por Linneo que viene de la palabra latina: ùrere que significa "quemar" o "irritar".[5]
urens: epíteto latino que significa "con escozor".[6]
Planta
Hojas
Tallo
Ilustración
Datos: Q157175
Multimedia:
Especies: Urtica urens
La ortiga menor (Urtica urens) es una especie de planta de la familia Urticaceae. Se trata de una especie cosmopolita. Tiene fama de picar más que la ortiga mayor.
See artikkel räägib taimest; Raudnõges on ka Otto Krusteni pseudonüüm Raudnõges (Urtica urens) on nõgeseliste sugukonna nõgese perekonda kuuluv üheaastane kahekojaline suvehaljas rohttaim.
Raudnõges (Urtica urens) on nõgeseliste sugukonna nõgese perekonda kuuluv üheaastane kahekojaline suvehaljas rohttaim.
Asunbeltza (Urtica urens L.) Urticaceae familiako asuna da, Eurasian jatorria duena. Sendabelar ezaguna da.[1]
Asun-tximeletak jaten du.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Asunbeltza (Urtica urens L.) Urticaceae familiako asuna da, Eurasian jatorria duena. Sendabelar ezaguna da.
Asun-tximeletak jaten du.
Rautanokkonen (Urtica urens) on matalakasvuinen, poltinkarvallinen ja yksivuotinen nokkoskasvi.
Rautanokkonen kasvaa 10–50 senttimetriä korkeaksi. Varsi on nelisärmäinen ja tavallisesti melko haarova. Vastakkain olevat vaaleanvihreät lehdet ovat ehyitä ja sahalaitaisia. Lehtilapa on tavallisesti 1,5–5 senttimetriä pitkä, soikea tai soikean puikea, tylppätyvinen ja lyhytkärkinen. Lehtilavan kärkihammas ulottuu vain hieman viereisiä hampaita pitemmälle. Lehtihankaiset kukinnot ovat 1–2 senttiä pitkiä, lehtiruoteja lyhyempiä norkkoja. Yksikotiset kukat ovat pieniä, vihertäviä ja yksineuvoisia. Kukan kehä on nelilehtinen ja verhiömäinen. Rautanokkonen kukkii Suomessa heinä-syyskuussa. Hedelmä on kahden sisemmän kehälehden suojaama pähkylä.[1]
Rautanokkosen poltinkarvat polttavat isonokkosta (Urtica dioica) enemmän.[2] Tähän ominaisuuteen viittaa paitsi lajin virallinen nimi, myös lajin kansanomaiset nimet, kuten ”kusiaisnokkonen”.[3]
Rautanokkonen on levinnyt koko Eurooppaan, joskin maanosan pohjoisosissa laji on harvinainen. Levinneisyysalue jatkuu Aasian puolella Turkkiin, Lähi-itään sekä Siperian keski- ja eteläosien läpi aina Venäjän kaukoitään saakka. Lajia tavataan myös Afrikassa Marokosta Tunisiaan ja Egyptissä sekä paikoitellen muuallakin mantereella. Pohjois-Amerikassa rautanokkosta tavataan paikoitellen ympäri mannerta. Lisäksi lajia tavataan myös paikoin Etelä-Amerikassa ja Oseaniassa.[4]
Suomessa rautanokkonen on muinaistulokas ja sitä voi tavata koko maassa. Runsaimmin lajia kasvaa Lounais- ja Etelä-Suomessa. Laji on suuresti harvinaistunut 1900-luvun loppupuolella koko maassa.[5][6]
Koska rautanokkosella ei ole talvehtivaa maavarsistoa, se ei muodosta isonokkosen tapaan laajoja kasvustoja, vaan kasvaa yksittäin.[4] Lajia tavataan runsastyppisillä paikoilla pihoilla, puutarhoissa, karjapihoilla, kanatarhoissa, pelloilla, kaatopaikoilla ja merenrannoilla.[5][7] Rautanokkonen on hyvin vanha kulttuurin seuralainen. Se on kuitenkin suuresti harvinaistunut perinteisen maatalouden ja eläintenhoidon loputtua. Myös autoistuminen on vähentänyt lajia. Esimerkiksi Helsingissä hevosvetoisen liikenteen loputtua katosi myös suurin osan rautanokkosen suosimista eläinperäisistä typpipitoisista kasvupaikoista kaupungissa.[2]
Rautanokkosen lehtiä voi syödä samaan tapaan kuin isonokkosta.[4]
Rautanokkonen (Urtica urens) on matalakasvuinen, poltinkarvallinen ja yksivuotinen nokkoskasvi.
L’Ortie brûlante, Ortie grièche ou Petite Ortie (Urtica urens) est une plante herbacée commune de la famille des Urticaceae. On la distingue de la grande ortie par sa taille plus petite et par le fait qu’elle soit annuelle et à racine pivotante alors que la grande ortie est pérenne et à souche rampante. Elle est entièrement couverte de poils urticants et par endroits de poils plus courts, non urticants (photo 2).
Urtica et urens ont la même racine latine uro, (ussi, ustum, urere) « brûler, embraser, consumer, échauffer, exciter, faire souffrir, tourmenter », par allusion aux piqures brûlantes occasionnées par les poils. En outre, le mot Urtica existait en latin et désignait l’ortie.
Cette plante était bien connue des Anciens. Ses usages ont été décrits en Grèce antique, par Dioscoride et Galien, en Inde ancienne par la médecine ayurvédique etc.
L’Ortie brûlante se reconnaît à sa petite taille qui en général se situe entre 20 et 60 cm.
Les feuilles sont opposées, ovales et ne dépassent pas 4–5 cm de long. Elles sont bordées de dents aiguës de 3–5 mm.
L’Ortie brûlante se distingue également de l’Ortie commune par ses fleurs unisexuées, mâles et femelles, sur la même grappe simple, non ramifiée. Les fleurs femelles, beaucoup plus nombreuses que les fleurs mâles, possèdent 4 tépales : deux petits extérieurs, deux grands intérieurs ornés d'un grand poil urticant. La fleur mâle comporte 4 tépales soudés, un ovaire vestigial et 4 étamines, repliées dans le bouton et se redressant brutalement à l'anthèse en éjectant au loin le pollen (cf. photo 3). C’est une plante monoïque alors que l’Ortie commune est essentiellement dioïque. La floraison s’étale de mars à octobre et la pollinisation se fait par le vent (par anémogamie).
Le fruit est un akène ovoïde, compressé, de moins de 1 mm, entouré des deux grands tépales accrescents.
1. Feuille
2. Les deux types de poils
3. Fleur femelle fécondée (dessous) et fl. mâle avec 2 filets déployés
4. Fleur mâle et fleur femelle fécondée
Le fruit
C’est une plante assez cosmopolite qui se rencontre partout en France (sauf peut-être en Charente et dans les Vosges)[réf. nécessaire].
Elle est très largement distribuée dans les régions tempérées et dans les hautes terres des régions tropicales (Europe, Asie, Afrique et Amérique septentrionales).
Elle se plaît dans les décombres, les friches et les lieux cultivés ayant reçu un excès de fumure. C'est une adventice des cultures maraîchères à fortes fumures et bien arrosées.
L'ortie est riche en flavonoïdes, en fer, en calcium, en potassium, en magnésium ainsi qu'en vitamine A et C. Les racines contiennent des phytostérols[1].
L’Ortie brûlante a, comme l’Ortie dioïque, de très nombreux usages traditionnels en alimentation, phytothérapie et agriculture.
Jadis utilisée pour nourrir les volailles, elle continue à être employée en alimentation humaine. Les jeunes pousses et les jeunes feuilles d'ortie peuvent être consommées en salade, en soupe, en purée et en légumes comme des épinards.
C’est aussi une plante médicinale reconnue[2] dont les parties aériennes sont utilisées :
Les décoctions de racines d’ortie sont aussi utilisées dans le traitement de l’hypertrophie bénigne de la prostate.
Le purin d’ortie[3], obtenu par macération des feuilles hachées dans de l’eau, est utilisé en agriculture biologique pour tuer ou repousser les insectes et comme fertilisant.
L’Ortie brûlante, Ortie grièche ou Petite Ortie (Urtica urens) est une plante herbacée commune de la famille des Urticaceae. On la distingue de la grande ortie par sa taille plus petite et par le fait qu’elle soit annuelle et à racine pivotante alors que la grande ortie est pérenne et à souche rampante. Elle est entièrement couverte de poils urticants et par endroits de poils plus courts, non urticants (photo 2).
Urtica et urens ont la même racine latine uro, (ussi, ustum, urere) « brûler, embraser, consumer, échauffer, exciter, faire souffrir, tourmenter », par allusion aux piqures brûlantes occasionnées par les poils. En outre, le mot Urtica existait en latin et désignait l’ortie.
Cette plante était bien connue des Anciens. Ses usages ont été décrits en Grèce antique, par Dioscoride et Galien, en Inde ancienne par la médecine ayurvédique etc.
A estruga menor ou ortiga menor (Urtica urens) é unha especie da familia Urticaceae. Trátase dunha especie cosmopolita.
É un arbusto con follaxe persistente; talo cuadrangular; follas opostas, grandes, con pelos urticantes; coas flores de cor lila. Florea de outono a primavera e frutifica na primavera.
A característica máis coñecida desta planta é a presenza de pelos urticantes cuxo líquido cáustico (acetilcolina) produce unha irritación con picor intenso na pel cando se toca ou roza.
Planta
Follas
Talo
Ilustración
A estruga menor ou ortiga menor (Urtica urens) é unha especie da familia Urticaceae. Trátase dunha especie cosmopolita.
Mała kopřiwa (Urtica urens) je rostlina ze swójby kopřiwowych rostlinow (Urticaceae). Dalše serbske mjeno je žahalca.
Mała kopřiwa je jednodomna, jednolětna rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 10 hač 60 cm.
Stołpik je njewobšěrny a štyrihranity.
Łopjena su přećiwostejne, eliptiske abo jejkojte, tupe, swětłozelene a docpěwaja dołhosć wot 2 hač do 4 (5) cm.
Kćěje wot junija hač septembra. Pakić njese muske a žónske kćenja a je krótša hač łopjenowy stołpik.
Při dótknjenju špicy palnych kosmow wotłamaja, kaž kanile do kože so drěja a jich wobsah wuprózdnja. Wobsah wobsteji z histamina, acetylcholina, mrowjaceje kisaliny a hišće nic dokładnje identifikowaneho jěda. Palenje je při tutej družinje sylniše hač při wulkej kopřiwje.
Rosće na smjećowych městnach, zanjerodźenych zahrodach, hnojowych městnach, winicach, hródźach. Preferuje ekstremnje dusykate pódy.
Rostlina je w Europje rozšěrjena.
Mała kopřiwa (Urtica urens) je rostlina ze swójby kopřiwowych rostlinow (Urticaceae). Dalše serbske mjeno je žahalca.
Smánetla (fræðiheiti: Urtica urens) er planta af netluætt. Hún er ættuð frá Evrasíu en finnst nú í Norður-Ameríku og Nýja-Sjálandi sem innflutt tegund.[1] Hún er talin brenna meira en brenninetla.[2]
Smánetla (fræðiheiti: Urtica urens) er planta af netluætt. Hún er ættuð frá Evrasíu en finnst nú í Norður-Ameríku og Nýja-Sjálandi sem innflutt tegund. Hún er talin brenna meira en brenninetla.
L'ortica annua o ortica minore (Urtica urens L., 1753) è una pianta erbacea annuale appartenente alla famiglia Urticaceae, nativa dell'Eurasia e del Nord Africa.[1]
Come l'ortica comune, la pianta possiede dei peli che, quando toccati, rilasciano una sostanza irritante per la pelle.
L'ortica annua è una pianta erbacea annuale, monoica, alta tra i 10 e i 60 cm.[2]
Le foglie sono di colore verde chiaro, ovali, opposte e seghettate, densamente provvisti di peli urticanti su entrambi i lati.[3] I fiori sono piccoli, unisessuali, verdi giallognoli, riuniti in infiorescenza a spiga pendula, ascellari e bisessuali. Il periodo di fioritura è da maggio ad ottobre.
Questa specie è diffusa in Eurasia e Nord Africa[1]. In Italia è comune sull'arco alpino, soprattutto nei pressi degli alpeggi in prossimità dei cumuli di letame, dove la presenza di azoto è abbondante. È stata introdotta in alcune zone del Nord America, dell'Australia]] e della Nuova Zelanda.
L'ortica annua condivide le proprietà medicinali di Urtica dioica.[4]
L'ortica annua o ortica minore (Urtica urens L., 1753) è una pianta erbacea annuale appartenente alla famiglia Urticaceae, nativa dell'Eurasia e del Nord Africa.
Come l'ortica comune, la pianta possiede dei peli che, quando toccati, rilasciano una sostanza irritante per la pelle.
Gailioji dilgėlė (lot. Urtica urens, vok. Kleine Brennnessel, angl. Annual Nettle) – dilgėlinių (Urticaceae) šeimos, dilgėlių (Urtica) genties augalas.
Vienmetis, 25-40 cm aukščio augalas, visas apaugęs smailiais ir trapiais dilginamaisiais plaukeliais. Palietus dilgėlę, plaukeliai įsminga į odą, nulūžta ir į žaizdelę patenka skruzdžių rūgšties lašelis. Rūgštis žaizdą graužia. Todėl nusidilginus oda parausta, ją niežti ir degina. Šaknis nedidelė, liemeninė. Stiebas status, keturbriaunis, gausiai šakotas ir lapuotas. Lapai priešiniai, kotuoti, kiaušiniški, pjūkliškai dantyti, viršūnė apybukė. Žiedai vienalyčiai. Kuokeliniai žiedai iš 4 balsvai žalių apyžiedžio lapelių ir 4 kuokelių, piesteliniai iš 4 žalių apyžiedžio lapelių ir 1 piestelės. Augalai vienanamiai, t. y. šluotelės pavidalo žiedynuose yra abiejų lyčių žiedai. Vaisius – mažas, pilkšvas, kiausiniskas kaulavaisis. Vienas augalas subrandina 100–1300 ir daugiau sėklų. Jos geriausiai sudygsta peržiemojusios.
Žydi liepos – rugsėjo mėn. Anksčiau buvo dažna piktžolė. Auga visoje Lietuvoje šiukšlynuose, soduose, daržuose, patvoriuose. Lapus galima vartoti maistui. Augalas vaistinis.
Rudenį žydintys augalai, Ramunėlė Jankevičienė, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1991, 8 psl.
Gailioji dilgėlė (lot. Urtica urens, vok. Kleine Brennnessel, angl. Annual Nettle) – dilgėlinių (Urticaceae) šeimos, dilgėlių (Urtica) genties augalas.
Vienmetis, 25-40 cm aukščio augalas, visas apaugęs smailiais ir trapiais dilginamaisiais plaukeliais. Palietus dilgėlę, plaukeliai įsminga į odą, nulūžta ir į žaizdelę patenka skruzdžių rūgšties lašelis. Rūgštis žaizdą graužia. Todėl nusidilginus oda parausta, ją niežti ir degina. Šaknis nedidelė, liemeninė. Stiebas status, keturbriaunis, gausiai šakotas ir lapuotas. Lapai priešiniai, kotuoti, kiaušiniški, pjūkliškai dantyti, viršūnė apybukė. Žiedai vienalyčiai. Kuokeliniai žiedai iš 4 balsvai žalių apyžiedžio lapelių ir 4 kuokelių, piesteliniai iš 4 žalių apyžiedžio lapelių ir 1 piestelės. Augalai vienanamiai, t. y. šluotelės pavidalo žiedynuose yra abiejų lyčių žiedai. Vaisius – mažas, pilkšvas, kiausiniskas kaulavaisis. Vienas augalas subrandina 100–1300 ir daugiau sėklų. Jos geriausiai sudygsta peržiemojusios.
Žydi liepos – rugsėjo mėn. Anksčiau buvo dažna piktžolė. Auga visoje Lietuvoje šiukšlynuose, soduose, daržuose, patvoriuose. Lapus galima vartoti maistui. Augalas vaistinis.
De kleine brandnetel (Urtica urens) is een plant uit de brandnetelfamilie (Urticaceae).
De kleine brandnetel is een eenjarige plant met een geel-witte penwortel. De plant wordt maximaal 50 cm hoog. De bladeren zijn dun en diep ingezaagd. De planten zijn eenhuizig. De bloemtrosjes in de oksels van de bladeren met vrouwelijke en mannelijke bloemen staan voor het grootste deel rechtop of schuin uit. De plant bloeit van mei tot de herfst. In tegenstelling tot de grote brandnetel komen op de kleine brandnetel alleen brandharen voor, gewone haren ontbreken.
De vrucht is een dopvrucht. De zaden zijn 2,5-3 mm lang.
De kleine brandnetel komt voor op akkerland en in moestuinen, waar de soort als onkruid wordt beschouwd. Dit komt omdat al zeer snel nieuw zaad wordt gevormd. De kleine brandnetel komt ook voor op opengewerkte grond in de duinen. In mest van loslopende kippen kan zeer veel zaad van de kleine brandnetel zitten.
Stengel met bloeiwijzen
Brandharen
Bladeren
Kruin
Bloeiwijze kleine brandnetel
zaden
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Urtica urens op Wikimedia Commons. De kleine brandnetel (Urtica urens) is een plant uit de brandnetelfamilie (Urticaceae).
De kleine brandnetel is een eenjarige plant met een geel-witte penwortel. De plant wordt maximaal 50 cm hoog. De bladeren zijn dun en diep ingezaagd. De planten zijn eenhuizig. De bloemtrosjes in de oksels van de bladeren met vrouwelijke en mannelijke bloemen staan voor het grootste deel rechtop of schuin uit. De plant bloeit van mei tot de herfst. In tegenstelling tot de grote brandnetel komen op de kleine brandnetel alleen brandharen voor, gewone haren ontbreken.
De vrucht is een dopvrucht. De zaden zijn 2,5-3 mm lang.
Smånesle eller eiternesle (Urtica urens)[1] er ein eittårig plante i nesleslekta med «brennande» blad og stengel. Ho er ein av to nesleartar som veks i Noreg; den andre er stornesle.[2]
Planten har motsette, grovtagga blad og lysegrøne blomar som heng i knippe frå bladhjørna. Stengel og blad har brennhår som sprøyter ut ei giftig væske når den skjøre, glasaktige spissen blir broten av.[2]
Smånesle stammar frå Eurasia og er innført i Nord-Amerika[3] og på New Zealand. Ein finn gjerne smånesle i gartneri og kjøkkenhagar.[2]
Smånesle er kjent frå langt tilbake i historia. Fruktene av smånesle er funne i Osebergskipet. Albertus Magnus (1192–1280) oppgav at ho brann sterkare enn stornesle.[2]
Smånesle eller eiternesle (Urtica urens) er ein eittårig plante i nesleslekta med «brennande» blad og stengel. Ho er ein av to nesleartar som veks i Noreg; den andre er stornesle.
Planten har motsette, grovtagga blad og lysegrøne blomar som heng i knippe frå bladhjørna. Stengel og blad har brennhår som sprøyter ut ei giftig væske når den skjøre, glasaktige spissen blir broten av.
Smånesle stammar frå Eurasia og er innført i Nord-Amerika og på New Zealand. Ein finn gjerne smånesle i gartneri og kjøkkenhagar.
Smånesle er kjent frå langt tilbake i historia. Fruktene av smånesle er funne i Osebergskipet. Albertus Magnus (1192–1280) oppgav at ho brann sterkare enn stornesle.
Multimedia w Wikimedia Commons Pokrzywa żegawka (Urtica urens L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae Juss.). Gatunek kosmopolityczny, występujący na wszystkich kontynentach (z wyjątkiem Antarktydy) i na wielu wyspach. W Europie jej zasięg na północy sięga po Islandię i północne wybrzeża Półwyspu Norweskiego, występuje także na Grenlandii[3]. W Polsce jest archeofitem występującym dość pospolicie na całym obszarze kraju[4].
Roślina jednoroczna. Rośnie na glebach żyznych, bogatych w związki azotowe lub próchnicę (gatunek azotolubny). Jest chwastem[8]. Rośnie w ogrodach, przy drogach, płotach, domach, na gruzach i przy oborach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Urtico-Malvetum[9]. Kwitnienie od maja do listopada.
Tworzy mieszańce z pokrzywą zwyczajną[5].
W Biblii pokrzywa (bez rozróżnienia gatunku) jest opisana trzema różnymi słowami hebrajskimi i wymieniona w kilku cytatach: Iz 34,13, 55,13, Oz 9,6, Prz 24,13. Już za czasów biblijnych zauważono, że pokrzywy najlepiej rozrastają się na siedliskach ruderalnych, jak w cytacie z Księgi Izajasza: „szedłem koło roli próżniaka i koło winnicy głupiego; a oto wszystko zarosło pokrzywą”.
Pokrzywa żegawka (Urtica urens L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae Juss.). Gatunek kosmopolityczny, występujący na wszystkich kontynentach (z wyjątkiem Antarktydy) i na wielu wyspach. W Europie jej zasięg na północy sięga po Islandię i północne wybrzeża Półwyspu Norweskiego, występuje także na Grenlandii. W Polsce jest archeofitem występującym dość pospolicie na całym obszarze kraju.
Urtica urens é uma espécie de planta com flor pertencente à família Urticaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 984. 1753.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e Arquipélago da Madeira e introduzida no arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Urtica urens é uma espécie de planta com flor pertencente à família Urticaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 984. 1753.
Etternässla (Urtica urens) är en art i familjen nässelväxter och en nära släkting till brännässla.
Etternässla är en ettårig ört, upp till 40 cm hög (alltså lite mindre än brännässla). Den är sambyggare, det vill säga blommorna är enkönade men sitter på samma planta. Bladen är motsatta på stjälken, med små stipler. Bladen är hela, sågade, ovala, eller hos var. lanceolata lansettlika. Etternässla finns på odlad mark över nästan hela norra halvklotet och är också införd i Sydamerika. [1]
Så tidigt som 1546 har tordönsnässla noterats för Urtica urens, men det namnet har troligen så småningom fallit ur bruk. Detta namn ska inte förväxlas med torsnässla, som i Södermanland använts för Scropularia nodosa, flenört.[5]
Det är värt att lägga märke till att det inte är denna art, Urtica urens, som på flera nordeuropeiska språk kallas brännässla (danska: Braende-Naelde, norska: Brenn-nesle), utan Urtica dioica.
Wikimedia Commons har media som rör Etternässla.
Etternässla (Urtica urens) är en art i familjen nässelväxter och en nära släkting till brännässla.
Трав'яниста рослина заввишки 40-60 см. За сприятливих умов може сягнути двох метрів. Листя та стебла вкриті мечоподібними волосинками, що схожі на порожні дудочки. Стінки волосинок просякнуті карбонатом кальцію тому дуже крихкі. Горішня частина волосинки наповнена жалючим соком складного хімічного складу: ацетилхолін, гістамін та різні органічні кислоти. Від зіткнення з різними предметами та шкірою волосинки зламуються, гострі кінці зламу проколюють шкіру та вміст волосинки потрапляє у ранку. Ацетилхолін та гістамін діють на нервові закінчення, викликаючи печію та свербіж.[2]
Відрізняється від кропиви дводомної меншими розмірами (10–60 см заввишки), овальними пилчастими листками.
Росте на забур'янених лісових площах, у листяних і мішаних лісах. Тіньовитривала рослина.
Імовірно, рослина родом з Європи. Широко розповсюджений вид у регіонах з помірним кліматом і тропічних гірських районах. Зростає в Північній Африці, Азії, Північній Америці.
В Україні зростає на пустирях, пасовищах, вздовж доріг, в садах, на городах, біля житла — по всій території[1].
За давнини із стебел кропиви отримували прядиво для виготовлення грубих тканин, міцних линв, мотузок. У країнах Сходу кропива слугує для виготовлення вищих сортів паперу.
У Польщі з листя кропиви одержують хлорофіл, що застосовується у парфумерії та харчовій промисловості.
Застосовують як кровотамувальний, сечогінний, протигарячковий, ранозагоювальний, протиревматичний засіб.
Листя кропиви містить велику кількість вітаміну C, K1, B2, провітамін A. Має 18-20% азотистих речовин, 9-10% крохмалю і до 7% жирів. Вважають, що за поживністю листя кропиви не поступаються перед зеленим горошком, квасолею, бобами.
Молоді пагони та стебла - цінна присмака до зеленого борщу. Стебло солять і маринують про запас. У скандинавських країнах і Польщі з молодих листків роблять пюре до м'ясних страв. На Поліссі з посіченого та звареного листя кропиви готують соуси до м'ясних та борошняних стрів і картоплі.
Квашені молоді пагони готують так само як капусту, але замість моркви додають листя городнього портулаку. Квашена кропива має пікантніший аромат, ніж квашена капуста, а також смачніша і поживніша.
Молода рослина
Волосинки на стеблі
Квіти
Насіння
Urtica urens là loài thực vật có hoa trong họ Tầm ma. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến họ Tầm ma (Urticaceae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Urtica urens là loài thực vật có hoa trong họ Tầm ma. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Urtica urens L.
Крапи́ва жгу́чая (лат. Urtíca úrens) — однолетнее травянистое растение, вид рода Крапива (Urtica).
Стебли прямостоячие, тупочетырёхгранные, бороздчатые, с жёсткими жгучими волосками, высотой 15—35 см.
Листья супротивные, тёмно-зелёные, мелкие, 2—6 см длиной, овальные или яйцевидные, острые, пильчатые, покрытые жгучими волосками.
Растение однодомное. Цветки мелкие, зелёные, одиночные или в соцветиях, пазушные, правильные или неправильные, тычиночные и пестичные, большей частью с простым околоцветником из трёх листочков. Цветки собраны в колосовидное соцветие, которое короче или равно по длине черешкам листьев (в отличие от крапивы двудомной, где оно длиннее). Тычинок 6—12. Завязь нижняя или полунижняя, 4—6-гнёздная, столбик один, рыльце раздельное. Цветёт с мая до поздней осени.
Плод — сухая либо сочная многосемянная коробочка, изредка орешек. Плодоносит с июня.
На территории России распространена повсеместно, кроме Крайнего Севера.
Растёт на пустырях, около жилья, у дорог, на огородах, около заборов. Больших зарослей не образует, а формирует небольшие куртины.
У крапивы жгучей используются листья и молодые стебли. По своей питательной ценности она превосходит крапиву двудомную. В фазе цветения в ней содержится 25 % белка, 20,7 % углеводов, 2,8 % жиров, 34,1 % клетчатки, 11,4 % БЭВ, 26,7 % золы, 2,7 % кальция, 4,5 % калия, 0,57 % фосфора, 0,63 % магния, от 150 до 370 мг витамина С и до 188,1 мг каротина. Содержит также муравьиную кислоту, дубильные вещества, витамины группы B и K.
Листья крапивы жгучей используются так же, как и листья крапивы двудомной. Листья идут для приготовления супов, салатов, борщей, рассольников и в качестве приправ[2].
В лекарственных целях используются, в основном, листья и корни. При некоторых заболеваниях и профилактически применяется и сок, получаемый из молодых стеблей и листьев.
Ещё греческий врач Диоскорид знал о лечебных свойствах крапивы жгучей. Он применял её для лечения мочекаменной болезни. В XVIII веке русские медики с помощью крапивы врачевали различные повреждения кожи, в том числе язвы.
欧荨麻（学名：Urtica urens）为荨麻科荨麻属的植物。分布在西伯利亚、亚洲、非洲、欧洲、高加索以及中国大陆的西藏、青海、辽宁、新疆等地，生长于海拔2,800米至2,900米的地区，多生长于林缘路边及住宅旁，目前尚未由人工引种栽培。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
