dcsimg

Distribution in Egypt ( Inglês )

fornecido por Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Mediterranean region.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Bibliotheca Alexandrina
autor
BA Cultnat
fornecedor
Bibliotheca Alexandrina

Global Distribution ( Inglês )

fornecido por Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Europe, North Africa and southwest Asia to Pakistan, naturalized elsewhere.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Bibliotheca Alexandrina
autor
BA Cultnat
fornecedor
Bibliotheca Alexandrina

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Plant / resting place / under
adult of Chrysolina haemoptera may be found under leaf of Plantago coronopus
Other: major host/prey

Foodplant / open feeder
larva of Chrysolina intermedia grazes on live leaf of Plantago coronopus
Remarks: captive: in captivity, culture, or experimentally induced

In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / parasite
cleistothecium of Erysiphe sordida parasitises live Plantago coronopus
Remarks: season: 9-10

Foodplant / sap sucker
nymph of Henestaris laticeps sucks sap of Plantago coronopus

Foodplant / feeds on
larva of Mecinus collaris feeds on Plantago coronopus

Foodplant / parasite
underground tuber of Orobanche minor var. maritima parasitises root of Plantago coronopus
Other: minor host/prey

Foodplant / feeds on
larva of Trichosirocalus dawsoni feeds on Plantago coronopus

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Brief Summary ( Inglês )

fornecido por Ecomare
The leaves of buck's-horn plantain have a strong resemblance to deer antlers, which explains its name. This plant cannot tolerate much competition from other plants, however it grows well under circumstances unpleasant for most plants. It tolerates certain extreme or fluctuating conditions, such as salt and wetness/dryness. Young plants are more sensitive to treading and salt, while older plants are more tolerant. Buck's-horn plantain stores the salt in its leaves, as opposed to sea lavender which excretes the salt. The plant has been cultivated for centuries as a vegetable, being particularly popular in Italy.
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Copyright Ecomare
fornecedor
Ecomare
original
visite a fonte
site do parceiro
Ecomare

Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por Ecomare
De bladeren van hertshoornweegbree lijken wel wat op hertengeweien,vandaar de naam. De plant kan goed tegen zout. Hij groeit vaak op het hoogste deel van, op zeedijken of op lage zandheuveltjes bij de zee. Als de plant ouder wordt kan hij steeds beter tegen zout. Hertshoornweegbree slaat het zout op in de bladeren, terwijl zeeweegbree het uitscheidt. Italianen kweken al eeuwen hertshoornweegbree als groente.
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Copyright Ecomare
fornecedor
Ecomare
original
visite a fonte
site do parceiro
Ecomare

Description ( Inglês )

fornecido por eFloras
Perennial or annual, small, stemless herb, up to 15 (-20) cm tall, hirsute; hairs more or less appressed. Leaves oblong-lanceolate, 8-10 (-12) cm long, 1 (-1.8) cm broad, pinnatidentate to (bi-) pinnatifid; segments linear to lanceolate, acute. Scapes 5-8 cm long, ascendent or erect, longer to sometimes shorter than the leaves. Spikes narrow cylindrical. Bracts ovate, acute to acuminate, narrowly margined, covered with short appressed hairs. Anterior sepals narrow to broad elliptic, 2-2.75 mm long, margin, ciliolate, carinate, posterior sepals ovate, broad, up to 3 mm long. Corolla tube pilose. Seeds 4-5.

The type subsp. has scapes thin to moderately thick. Spikes narrow cylindrical, lax to more or less dense. Bracts scarcely shorter, usually longer than the calyx; carina in the bracts and anterior sepal moderately broad. It is probably confind to Pakistan.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
citação bibliográfica
Flora of Pakistan Vol. 0: 7 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
fonte
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
projeto
eFloras.org
original
visite a fonte
site do parceiro
eFloras

Distribution ( Inglês )

fornecido por eFloras
Distribution of species: Europe from southern Scandinavia to England and Mediterranian regions to Western Asia. Introduced in North America, Australia and New Zealand; Pakistan, Waziristan (Blatter et al).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
citação bibliográfica
Flora of Pakistan Vol. 0: 7 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
fonte
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
projeto
eFloras.org
original
visite a fonte
site do parceiro
eFloras

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por IABIN
IV, VI, VIII
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Universidad de Santiago de Chile
autor
Pablo Gutierrez
site do parceiro
IABIN

Plantago coronopus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

La yerba estrella, Plantago coronopus L. 1753, ye una especie de planta yerbácea cosmopolita que crez en terrenes incultos, de cutiu cercanos al mar.

Carauterístiques

Ye una planta herbal, dende añal hasta perenne, cola raigañu simple, estrecha y llarga y con raicillas. Les fueyes, en roseta basal, miden de 2-20 cm de llargor. Van de subenteras a bipinnatipartidas, tienen 1-3 nervios y, xeneralmente, unos pares de dientes. Les flores tán entamaes n'espigues llargues y compactes más curties qu'el pedúnculu, que ye llisu y pubescente. Les flores son tetrámeres con solo los 2 sépalos posteriores alaos y 4 pétalos soldaos en tubu poles sos bases. El frutu ye un pequeñu pixidio con media docena de granes de color pardu.[1] Especie bien variable que floria n'en mayu-xunetu.

Hábitat y distribución

Nativa dende Europa septentrional hasta Paquistán, incluyida África del Norte. Introducida en Australasia y Norteamérica.
Vive en terrenes incultos, inclusive daqué salinos.

 src=
Roseta basal y escapes con espigues
 src=
Inflorescencies (espigues), detalle
 src=
Vista de la planta nel so hábitat

== Propiedaes utiliza la planta en decocción, xarabe o estractu fluyíu pa tratar los catarros, les bronquitis y el asma.

Taxonomía

Plantago media describióse por (Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 113. 1753.[3]

Etimoloxía

Plantago: nome xenéricu que deriva de plantago = bien principalmente, nome de delles especies del xéneru Plantago L. (Plantaginaceae) –rellacionáu cola pallabra llatina planta, -ae f. = "planta del pie"; pola forma de les fueyes, según dicen–. Asina, Ambrosini (1666) cúntanos: “Ye llamada Plantago polos autores llatinos, vocablu que tomen de la planta del pie ( por causa del anchor de les sos fueyes, les que recuerden la planta del pie; y coles mesmes porque les fueyes tienen llinies como feches con aráu, asemeyaos a les que vemos na planta del pie)”[4]

coronopus: epítetu llatín que foi aplicáu a la planta por Pliniu'l Vieyu en Naturalis Historia (XXI, 99), col significáu de «pie de cuervu» (del griegu korone, «cuervu» y pous, «pie», aludiendo a la forma digitada de les fueyes) que ye tamién unu de los nomes vernáculos en Castellán, y otros idiomes.

Citoloxía

Númberos cromosomáticos de Plantago coronopus (Fam. Plantaginaceae) y táxones infraespecificos: 2n=11[5] 2n=10, 20[6][1]

Sinonimia
  • Plantago coronopus subsp. coronopus L., Sp. Pl., I: 115-12 (1753)
  • Plantago ceratophylla Hoffmanns. & Link Fl. Portug. 1: 431, pl. 74 (1813-1820)
  • Plantago columnae Gouan, Ill. Observ. Bot. 6 (1773)
  • Plantago commutata Guss., Fl. Sicul. Prodr. Suppl. 46 (1832)
  • Plantago laciniata Willk. in Bot. Zeitung (Berlin) 6: 413 (1848)
  • Plantago macrorhiza subsp. occidentalis Pilg. in Repert. Spec. Nov. Regni Veg. 28: 310 (1930)
  • Plantago macrorhiza subsp. purpurascens Willk. ex Nyman, Consp. Fl. Eur. 617 (1881)
  • Plantago majoricensis Willk., Ill. Fl. Hispan. 1: 4, tab. 4a (1881)
  • Plantago maxonnoi Sennen, Diagn. Nouv. 114 (1936)
  • Plantago purpurascens Willk. in Oesterr. Bot. Z. 25: 110 (1875), nom. illeg., non Rapin
  • Plantago serraria var. laciniata (Willk.) Pau in Mem. Mus. Ci. Nat. Barcelona, Ser. Bot. 1(1): 67 (1922)
  • Plantago tenuis Hoffmanns. & Link, Fl. Portug. 1: 426 (1813-1820)
  • Plantago weldenii subsp. purpurascens (Willk. ex Nyman) Greuter & Burdet in Willdenowia 12: 199 (1982)
  • Plantago weldenii Rchb., Fl. Germ. Excurs. 396 (1831-1832)

Asina que innumberables subespecies, variedaes, subvariedaes y formes de la especie típica y qu'escarecen de valor taxonómicu.[1]

Nome común

Castellanu: archicorilla, barballa, berballa, carrapito, cervina, chupos de pollín, comedera, corniciervo, coronopo, coronopo estrellada, corónopo, cuernu de venáu, estrella, estrella de empedraos, estrella de mar, estrella mar, estrella-mar, estrellada, estrellamar, estrellamar de empedraos, yerba almorranera, yerba amigo, yerba cervina, yerba de la estrella, yerba de les almorranes, yerba de la banda, yerba estrella, la de les almorranes, llantén, marias, pelusa, pie cervino, pie de venáu, pie de falpayar, pie de cuervu, planta de les almorranes, plantago, rabu de mur, rampete, rampetes, rampeti, raigañu de les almorranes, sagadilla, salgadilla, seguidilla bolera, tarmu de culiebra, yerba cervina, yerba de la estrella, yerba de la banda, yerba-estrella, yerva estrella; estrelletas (Alto Aragón).[1][7]

Ver tamién

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 «Plantago coronopus». Real Xardín Botánicu: Flora Ibérica.
  2. Font Quer P., Plantes medicínales-El Dióscorides Anováu, p. 723, Ed. Llabor, Barcelona, 1980
  3. «Plantago coronopus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 16 d'avientu de 2013.
  4. En Flora Vascular
  5. Esperimental and cytological studies on plant species III. Plantago coronopus and allied species. Bocher, W., K. Larsen & K. Rahn. Hereditas 41: 423-453 (1955).
  6. Esperimental and cytological studies on plant species III. Plantago coronopus and allied species. Bocher, W., K. Larsen & K. Rahn. Hereditas 41: 423-453 (1955).
  7. Nomes vernáculos p.p.max. en Anthos-Real Xardín Botánicu[1]

Bibliografía

  1. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
  2. Gibbs Russell, G. Y., W. G. Welman, Y. Reitief, K. L. Immelman, G. Germishuizen, B. J. Pienaar, M. v. Wyk & A. Nicholas. 1987. List of species of southern African plants. Mem. Bot. Surv. S. Africa 2(1–2): 1--152(pt. 1), 1--270(pt. 2).
  3. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. O.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.Y. O.S. (ed. 2) i-lxxv, 1-910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Hefler, S. M., A. C. Cervi & W. A. Rodrigues. 2003. Duas novas citaçõye de Plantago L. (Plantaginaceae) para o Brasil. Fontqueria 55(15): 75–80.
  6. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i-xvii, 1-1400. University of California Press, Berkeley.
  7. Marticorena, C. & M. Quezada. 1985. Catálogu de la Flora Vascular de Chile. Gayana, Bot. 42: 1–157.
  8. Munz, P. A. 1974. Fl. S. Calif. 1-1086. University of California Press, Berkeley.
  9. Munz, P. A. & D. D. Keck. 1959. Cal. Fl. 1-1681. University of California Press, Berkeley.
  10. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  11. Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & Y. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogu de les Plantes Vasculares del Conu Sur (Arxentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguái). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1--983; 107(2): i--xx, 985--2286; 107(3): i--xxi, 2287--3348.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Plantago coronopus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Plantago coronopus

La yerba estrella, Plantago coronopus L. 1753, ye una especie de planta yerbácea cosmopolita que crez en terrenes incultos, de cutiu cercanos al mar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Plantago coronopus ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Plantago coronopus (lat. Plantago coronopus) – bağayarpağıkimilər fəsiləsinin bağayarpağı cinsinə aid bitki növü.

Mənbə

Xarici keçidlər

Inula britannica.jpeg İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Plantago coronopus: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Plantago coronopus (lat. Plantago coronopus) – bağayarpağıkimilər fəsiləsinin bağayarpağı cinsinə aid bitki növü.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Cervina ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

La cervina, Plantago coronopus L. 1753, és una espècie de planta herbàcia de distribució cosmopolita.

Les seves fulles creixen en roseta basal i fan de 2-20 cm de longitud. Són de subenteres a biìnnatipartides, tenen 1-3 nervis i, generalment, uns parells de dents. Les flors són en espigues llargues i compactes. Les seves flors són tetràmeres. el fruit és un pixidi petit amb unes 6 llavors de colors bruts. Floreix de maig a juliol. Coronopus, el seu nom en llatí va ser aplicat per Plini el Vell en Naturalis Historia (XXI, 99), amb el significat de «peu de corb» (derivat del grec korone, «corb» i pous, «peu», fent referència a la forma digitada de les fulles).

Hàbitat i distribució

És nativa des d'Europa septentrional fins al Paquistan, incloent el Nord d'Àfrica. Ha estat introduïda a Australàsia i Amèrica del Nord.
Viu en terrenys sense cultivar, fins i tot en els un poc salins.

 src=
Roseta basal i espigues
 src=
Inflorescències (espigues), en detall

Propietats

Sinònims

  • Plantago coronopus subsp. coronopus L., Sp. Pl., I: 115-12 (1753)
  • Plantago ceratophylla Hoffmanns. & Link Fl. Portug. 1: 431, pl. 74 (1813-1820)
  • Plantago columnae Gouan, Ill. Observ. Bot. 6 (1773)
  • Plantago commutata Guss., Fl. Sicul. Prodr. Suppl. 46 (1832)
  • Plantago laciniata Willk. in Bot. Zeitung (Berlin) 6: 413 (1848)
  • Plantago macrorhiza subsp. occidentalis Pilg. in Repert. Spec. Nov. Regni Veg. 28: 310 (1930)
  • Plantago macrorhiza subsp. purpurascens Willk. ex Nyman, Consp. Fl. Eur. 617 (1881)
  • Plantago majoricensis Willk., Ill. Fl. Hispan. 1: 4, tab. 4a (1881)
  • Plantago maxonnoi Germà Sennen, Diagn. Nouv. 114 (1936)
  • Plantago purpurascens Willk. in Oesterr. Bot. Z. 25: 110 (1875), nom. illeg., non Rapin
  • Plantago serraria var. laciniata (Willk.) Pau in Mem. Mus. Ci. Nat. Barcelona, Ser. Bot. 1(1): 67 (1922)
  • Plantago tenuis Hoffmanns. & Link, Fl. Portug. 1: 426 (1813-1820)
  • Plantago weldenii subsp. purpurascens (Willk. ex Nyman) Greuter & Burdet in Willdenowia 12: 199 (1982)
  • Plantago weldenii Rchb., Fl. Germ. Excurs. 396 (1831-1832)

Referències

  1. «vol. 1 - Caroli Linnaei ... Species plantarum - Biodiversity Heritage Library».
  2. Font Quer P., Plantas medicínales-El Dióscorides Renovado, p. 723, Ed. Labor, Barcelona, 1980

Bibliografia

  1. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
  2. Gibbs Russell, G. E., W. G. Welman, E. Reitief, K. L. Immelman, G. Germishuizen, B. J. Pienaar, M. v. Wyk & A. Nicholas. 1987. List of species of southern African plants. Mem. Bot. Surv. S. Africa 2(1–2): 1--152(pt. 1), 1--270(pt. 2).
  3. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i-lxxv, 1-910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Hefler, S. M., A. C. Cervi & W. A. Rodrigues. 2003. Duas novas citações de Plantago L. (Plantaginaceae) para o Brasil. Fontqueria 55(15): 75–80.
  6. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i-xvii, 1-1400. University of California Press, Berkeley.
  7. Marticorena, C. & M. Quezada. 1985. Catálogo de la Flora Vascular de Chile. Gayana, Bot. 42: 1–157.
  8. Munz, P. A. 1974. Fl. S. Calif. 1-1086. University of California Press, Berkeley.
  9. Munz, P. A. & D. D. Keck. 1959. Cal. Fl. 1-1681. University of California Press, Berkeley.
  10. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  11. Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las Plantas Vasculares del Cono Sur (Argentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguay). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1--983; 107(2): i--xx, 985--2286; 107(3): i--xxi, 2287--3348.

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cervina Modifica l'enllaç a Wikidata  src= Podeu veure l'entrada corresponent a aquest tàxon, clade o naturalista dins el projecte Wikispecies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Cervina: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

La cervina, Plantago coronopus L. 1753, és una espècie de planta herbàcia de distribució cosmopolita.

Les seves fulles creixen en roseta basal i fan de 2-20 cm de longitud. Són de subenteres a biìnnatipartides, tenen 1-3 nervis i, generalment, uns parells de dents. Les flors són en espigues llargues i compactes. Les seves flors són tetràmeres. el fruit és un pixidi petit amb unes 6 llavors de colors bruts. Floreix de maig a juliol. Coronopus, el seu nom en llatí va ser aplicat per Plini el Vell en Naturalis Historia (XXI, 99), amb el significat de «peu de corb» (derivat del grec korone, «corb» i pous, «peu», fent referència a la forma digitada de les fulles).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Llyriad corn carw ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol yw Llyriad corn carw sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Plantaginaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Plantago coronopus a'r enw Saesneg yw Buck's-horn plantain.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llwynhidydd Corn Carw, Corn y Carw, Dail Llwynhidl, Efa, Erllyriad, Henllydan, Llwyn y Neidr, Llydan y Ffordd, Llyriad Corn y Carw, Llys Efa, Seren y Ddaear.

Llwyn (neu brysgwydd) ydyw, fel eraill yn yr un teulu.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Llyriad corn carw: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol yw Llyriad corn carw sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Plantaginaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Plantago coronopus a'r enw Saesneg yw Buck's-horn plantain. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llwynhidydd Corn Carw, Corn y Carw, Dail Llwynhidl, Efa, Erllyriad, Henllydan, Llwyn y Neidr, Llydan y Ffordd, Llyriad Corn y Carw, Llys Efa, Seren y Ddaear.

Llwyn (neu brysgwydd) ydyw, fel eraill yn yr un teulu.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Fliget vejbred ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Fliget vejbred (Plantago coronopus) er en én- eller toårig plante i vejbred-familien. Bladene er fjersnitdelte eller fligede og gråligt dunhårede. Planten varierer meget i størrelse, men det opstigende blomsterskaft bliver normalt højst 15 centimeter. Det grønlige aks er 1-4 centimeter langt med bleggule støvknapper. Fliget vejbred er udbredt langs kysterne af Europa, Nordafrika og Vestasien samt findes indslæbt til Nordamerika og New Zealand.

I Danmark er arten temmelig almindelig ved kyster på skrænter, strandoverdrev og strandvolde. Den blomstrer i juli og august.[1]

Kilder og eksterne henvisninger

  1. ^ Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Fliget vejbred: Brief Summary ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Fliget vejbred (Plantago coronopus) er en én- eller toårig plante i vejbred-familien. Bladene er fjersnitdelte eller fligede og gråligt dunhårede. Planten varierer meget i størrelse, men det opstigende blomsterskaft bliver normalt højst 15 centimeter. Det grønlige aks er 1-4 centimeter langt med bleggule støvknapper. Fliget vejbred er udbredt langs kysterne af Europa, Nordafrika og Vestasien samt findes indslæbt til Nordamerika og New Zealand.

I Danmark er arten temmelig almindelig ved kyster på skrænter, strandoverdrev og strandvolde. Den blomstrer i juli og august.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Krähenfuß-Wegerich ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Krähenfuß-Wegerich (Plantago coronopus) (auch Hirschhorn-Wegerich, Schlitz-Wegerich, Schlitzblatt-Wegerich, Kapuzinerbart, Mönchsbart oder Ziegenbart genannt) ist eine Salzpflanze, die nach Ellenberg einen geringen bis mäßigen Salzgehalt anzeigt. Sie gehört zur Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) und ist ein- oder mehrjährig.

Beschreibung

Der Krähenfuß-Wegerich ist eine etwa 5 bis 25 cm große Pflanze, deren Laubblätter in einer grundständigen Rosette stehen und die einen langen blätterlosen, blütentragenden Stängel ausbildet. Die zahlreichen, weißlichen, häufig vorweiblichen Einzelblüten stehen in einer Ähre, welche nicht länger als der übrige Teil des Stängels wird. Die Einzelblüten sind zur Fruchtzeit stark abgeflacht. Aus ihnen bildet sich eine ein- bis fünfsamige Kapselfrucht aus, die jedoch im Blütenkelch eingeschlossen bleibt. Bis zu 50 einzelne, recht dünne, etwa 4 bis 8 cm lange Laubblätter kommen nur rosettig am Grund vor. Sie sind, entgegen anderen Vertretern der Gattung Wegeriche, jedoch fiederteilig oder grob gezähnt. Sie weisen zudem abstehende, kurze, oft steif zottige Haare auf, die im Laufe der Blattentwicklung auch verkahlen können.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 10.[1]

Ökologie

Die Pflanze bildet eine Pfahlwurzel aus, mit der sie den Winter überdauern kann. Die Bestäubung erfolgt, wie bei anderen Arten der Gattung Wegeriche (Plantago), durch den Wind. Die Kapselfrüchte werden zumeist durch das Wasser ausgebreitet (Hydrochorie). Sie können jedoch auch am Fell von Tieren oder am Gefieder von Vögeln haften bleiben und auf diese Weise ausgebreitet werden (Epizoochorie).

Vorkommen und Verbreitung

Die Pflanze kommt nicht nur in Nähe der Küsten Europas vor, sondern ist auch in den temperierten Breiten West-Asiens verbreitet.

Die zwischen Juni und September blühende Pflanze wächst an feuchten, oder wechselfeuchten, gestörten und oft trittbeeinflussten Salzstellen. An der Küste ist sie häufig auf Salzwiesen zu finden. Im Binnenland kommt sie jedoch nur selten an Binnensalzstellen vor. Ihre Bestände gehen derzeit etwas zurück. Das liegt vor allem an der Aufgabe der traditionellen extensiven Viehbeweidung von salzbeeinflussten Wiesen. Der Krähenfuß-Wegerich besitzt sein Hauptvorkommen in der Pflanzenformation der Salzpflanzenfluren und der Kriech- und Trittrasen. Sie ist Kennart der Assoziation Lolio-Plantaginetum coronopi und Begleitart des Verbandes Armerion maritimae. Durch den Einsatz von Streusalz ist sie in Deutschland auch an Autobahnen zu finden.[2][3]

 src=
Blattrosette des Krähenfuß-Wegerichs
 src=
Blattrosette von Plantago coronopus subsp. commutata in Kreta

Systematik

Die Art ist die Typusart der Untergattung sowie der gleichnamigen Sektion Coronopus. Man kann bei ihr folgende Unterarten unterscheiden:

  • Plantago coronopus ssp. coronopus
  • Plantago coronopus ssp. commutata (Guss.) Pilger (Syn.: Plantago coronopus subsp. weldenii (Rchb.) Arcang.), ist im zentral- bis ostmediterranen Küstenraum beheimatet. Wird von manchen Autoren auch als eigene Art angesehen: Plantago weldenii Rchb.
  • Plantago coronopus ssp. cupanii (Guss.) Nyman: Wird von manchen Autoren auch als eigene Art angesehen: Plantago cupanii Guss.: Sie kommt in Marokko, Algerien, Tunesien und Sizilien vor.
  • Plantago coronopus ssp. purpurascens Pilger. Sie wird auch als Unterart zu Plantago weldenii Rchb. gestellt: Plantago weldenii subsp. purpurascens (Nyman) Greuter & Burdet.

Verwendung

Der Krähenfuß-Wegerich wurde in der Vergangenheit oft als Gemüse genutzt. Der Arzt und Botaniker Hieronymus Bock führt ihn in seinem Kräuterbuch von 1546 als „Kräen- oder Rappenfüßlein“ auf und empfiehlt ihn als Heilkraut bei Nieren- und Blasenbeschwerden.

Der Krähenfuß-Wegerich wird noch heute in Norditalien und dem schweizerischen Kanton Tessin als Salatpflanze (barba dei frati) angebaut. Der Anbau erfolgte in den letzten Jahrzehnten in relativ kleinem Rahmen, da die Pflanze weitgehend von den heute üblichen Gemüse und Salaten verdrängt wurde. Seit kurzem jedoch erlebt der Krähenfuß-Wegerich einen Aufschwung und ist heute wieder vermehrt auf dem Wochenmarkt, in Spezialitätenläden und in Bioläden zu finden. Er findet auch als Mischungspartner in der Saatgutmischung Misticanza seinen Platz.

Die Pflanze kann roh oder gekocht gegessen werden. Der Geschmack ist leicht bitter, auch säuerlich und kann, je nach Anbauort, auch schwach salzig sein.

Literatur

Einzelnachweise

  1. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 873.
  2. focus.de
  3. Archivierte Kopie (Memento des Originals vom 28. Oktober 2010 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.bswr.de
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Krähenfuß-Wegerich: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Krähenfuß-Wegerich (Plantago coronopus) (auch Hirschhorn-Wegerich, Schlitz-Wegerich, Schlitzblatt-Wegerich, Kapuzinerbart, Mönchsbart oder Ziegenbart genannt) ist eine Salzpflanze, die nach Ellenberg einen geringen bis mäßigen Salzgehalt anzeigt. Sie gehört zur Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) und ist ein- oder mehrjährig.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Hirtshäörewaegbrei ( Limburguês )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src=
Hirtshäörewaegbrei.

Hirtshäörewaegbrei of hirtshaorewaegbrei (Plantago coronopus) is 'n einjäörige of vaste, twieëslechtige plantj die 5 toet 20 cm hoeag is en 'ne paolwortel haet. De plantj greutj op ziltjige, zenjetige plaatsen in dune, op zieËdieke, hoeag sjorre en greun strenj. Ze kan good taenge vertraejing en greutj op plaatse wo anger plantjen 't neet zo good doon.

Hirthäörewaegbrei wuuertj al veerhóngerdj jaor lang es gruuendje gaete. Hae wuuertj den van mieërt toet augustus gezejdj en geougs nao zeve toet ach waeke. De jóng blajer zeen gesjik veur consumptie. Ze kónne waere gekaok of raw gaeten in slaaj.

De gróndjstenjige blajer vanne plantj staon in blaadrozètte. 't Blaad is vleisjig of zaachbehaordj, inkelveljig, lien- toet lintjvörmig of vaervörmig ingesni-jje en toegespits. De blaadrandj is intak of getendj. De basis vanne blaadsjief is vleugelvörmig. De nerve zeen in e vaernervig petroean gerangsjik. De blaadsteel is hieël kort of gaar-neet dao.

De bloomsstengel is rechstäöndj of opstiegendj, behaordj, róndj en massief. De bleujwies is 'nen aor. De witte blome zeen buus- of stermvörmig en radiair symmetrisch. De blome bestaon oet veer kroeanblajer en veer kelchblajer. De kroean is aeve lank of korter es de kelch. De blome höbbe veer maeldräöj en eine stiel mit eine stempel. De hirtshäörewaegbrei bleutj van junie toet september. Nao de bevröchting waere doesvröchte gevörmp.

Zuuch ouch

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Hirtshäörewaegbrei: Brief Summary ( Limburguês )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src= Hirtshäörewaegbrei.

Hirtshäörewaegbrei of hirtshaorewaegbrei (Plantago coronopus) is 'n einjäörige of vaste, twieëslechtige plantj die 5 toet 20 cm hoeag is en 'ne paolwortel haet. De plantj greutj op ziltjige, zenjetige plaatsen in dune, op zieËdieke, hoeag sjorre en greun strenj. Ze kan good taenge vertraejing en greutj op plaatse wo anger plantjen 't neet zo good doon.

Hirthäörewaegbrei wuuertj al veerhóngerdj jaor lang es gruuendje gaete. Hae wuuertj den van mieërt toet augustus gezejdj en geougs nao zeve toet ach waeke. De jóng blajer zeen gesjik veur consumptie. Ze kónne waere gekaok of raw gaeten in slaaj.

De gróndjstenjige blajer vanne plantj staon in blaadrozètte. 't Blaad is vleisjig of zaachbehaordj, inkelveljig, lien- toet lintjvörmig of vaervörmig ingesni-jje en toegespits. De blaadrandj is intak of getendj. De basis vanne blaadsjief is vleugelvörmig. De nerve zeen in e vaernervig petroean gerangsjik. De blaadsteel is hieël kort of gaar-neet dao.

De bloomsstengel is rechstäöndj of opstiegendj, behaordj, róndj en massief. De bleujwies is 'nen aor. De witte blome zeen buus- of stermvörmig en radiair symmetrisch. De blome bestaon oet veer kroeanblajer en veer kelchblajer. De kroean is aeve lank of korter es de kelch. De blome höbbe veer maeldräöj en eine stiel mit eine stempel. De hirtshäörewaegbrei bleutj van junie toet september. Nao de bevröchting waere doesvröchte gevörmp.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Plantago coronopus ( Manês )

fornecido por wikipedia emerging languages

She lus vleeanagh ny daa-vleeanagh 'sy ghenus Plantago ee Plantago coronopus (bollan Vreeshey, bossan Vreeshey). T'ee dooghyssagh da'n yn Europey, yn Aishey as yn Affrick Hwoaie, agh t'eh ry-akin myr dooie jeant dooghyssagh ayns buill elley.

Ta ny h-enmyn cadjin eck çheet er lossreeyn elley ny keayrtyn: ta bollan Vreeshey çheet er Polygala vulgaris ("bollan y chee") ny keayrt, as ta bossan Vreeshey çheet er Lapsana communis ("duillag vie, duillag Vreeshey, lus ny kee").

Jalloo-oaylleeaght

Ta duillagyn sleeanagh babbanagh wheesh as 25cm er lhiurid eck, as adsyn reaghit ayns cummey rose. Ta'n dhossan blaaghey gaase wheesh as 50cm er yrjid, as ta blaaghyn beggey baney echey.

Imraaghyn

Kianglaghyn mooie

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Plantago coronopus: Brief Summary ( Manês )

fornecido por wikipedia emerging languages

She lus vleeanagh ny daa-vleeanagh 'sy ghenus Plantago ee Plantago coronopus (bollan Vreeshey, bossan Vreeshey). T'ee dooghyssagh da'n yn Europey, yn Aishey as yn Affrick Hwoaie, agh t'eh ry-akin myr dooie jeant dooghyssagh ayns buill elley.

Ta ny h-enmyn cadjin eck çheet er lossreeyn elley ny keayrtyn: ta bollan Vreeshey çheet er Polygala vulgaris ("bollan y chee") ny keayrt, as ta bossan Vreeshey çheet er Lapsana communis ("duillag vie, duillag Vreeshey, lus ny kee").

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Plantago coronopus ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Plantago coronopus, the buck's-horn plantain,[2] is a herbaceous annual to perennial flowering plant in the family Plantaginaceae. Other common names in the US and Italy include minutina and erba stella.[3]

Description

Plantago coronopus produces a basal rosette of narrowly lance-shaped leaves up to 25 centimeters long that are toothed or deeply divided. The inflorescences grow erect to about 4 to 7 cm in height. They have dense spikes of flowers which sometimes curve. Each flower has four whitish lobes each measuring about a millimeter long. Plantago coronopus mainly grows on sandy or gravelly soils close to the sea, but also on salt-treated roadsides.[4] It is native to Eurasia and North Africa but it can be found elsewhere, including the United States, Australia, and New Zealand as an introduced species.

It is grown as a leaf vegetable known as erba stella,[3] mostly incorporated in salad mixes for specialty markets. Recently it has become popular as a frost-hardy winter crop for farmers in northern climates, and is usually grown in unheated hightunnels.

References

  1. ^ The Plant List: A Working List of All Plant Species, retrieved 4 March 2016
  2. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 2015-06-26. Retrieved 2014-10-17.
  3. ^ a b Coleman, E. (1999), Four-Season Harvest: Organic Vegetables from Your Home Garden All Year Long (second ed.), Chelsea Green Publishing, ISBN 978-1890132279
  4. ^ "Online atlas of the British and Irish flora: Plantago coronopus". Biological Records Centre and Botanical Society of Britain and Ireland. Retrieved 5 June 2019.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Plantago coronopus: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Plantago coronopus, the buck's-horn plantain, is a herbaceous annual to perennial flowering plant in the family Plantaginaceae. Other common names in the US and Italy include minutina and erba stella.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Plantago coronopus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

La hierba estrella, Plantago coronopus L. 1753, es una especie de planta herbácea cosmopolita que crece en terrenos incultos, a menudo cercanos al mar.

Características

Es una planta herbácea, desde anual hasta perenne, con la raíz simple, estrecha y larga y con raicillas. Las hojas, en roseta basal, miden de 2-20 cm de longitud. Van de subenteras a bipinnatipartidas, tienen 1-3 nervios y, generalmente, unos pares de dientes. Las flores están organizadas en espigas largas y compactas más cortas que el pedúnculo, que es liso y pubescente. Las flores son tetrámeras con solo los 2 sépalos posteriores alados y 4 pétalos soldados en tubo por sus bases. El fruto es un pequeño pixidio con media docena de semillas de color pardo.[1]​ Especie muy variable que florece en mayo-julio.

Hábitat y distribución

Nativa desde Europa septentrional hasta Pakistán, incluida África del Norte. Introducida en Australasia y Norteamérica.
Vive en terrenos incultos, incluso algo salinos.

 src=
Roseta basal y escapos con espigas
 src=
Inflorescencias (espigas), detalle
 src=
Vista de la planta en su hábitat
 src=
Estambres patentes, propios de una planta anemófila

Propiedades

  • Se utiliza la planta en decocción, jarabe o extracto fluido para tratar los catarros, las bronquitis y el asma.
  • En gargarismo alivia las anginas.
  • En colirio está indicado para conjuntivitis y la inflamación de los párpados.
  • Se considera notablemente diurética.[2]
  • El aceite resultante de freír la planta en aceite de oliva tiene propiedades beneficiosas contra las hemorroides.[cita requerida]

Taxonomía

Plantago media fue descrita por (Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 113. 1753.[3]

Etimología

Plantago: nombre genérico que deriva de plantago = muy principalmente, nombre de varias especies del género Plantago L. (Plantaginaceae) –relacionado con la palabra latina planta, -ae f. = "planta del pie"; por la forma de las hojas, según dicen–. Así, Ambrosini (1666) nos cuenta: “Es llamada Plantago por los autores latinos, vocablo que toman de la planta del pie (a causa de la anchura de sus hojas, las que recuerdan la planta del pie; y asimismo porque las hojas tienen líneas como hechas con arado, semejantes a las que vemos en la planta del pie)”[4]

coronopus: epíteto latíno que fue aplicado a la planta por Plinio el Viejo en Naturalis Historia (XXI, 99), con el significado de «pie de cuervo» (del griego korone, «cuervo» y pous, «pie», aludiendo a la forma digitada de las hojas) que es también uno de los nombres vernáculos en Castellano, y otros idiomas.

Citología

Números cromosomáticos de Plantago coronopus (Fam. Plantaginaceae) y táxones infraespecificos: 2n=11[5]​ 2n=10, 20[5][1]

Sinonimia
  • Plantago coronopus subsp. coronopus L., Sp. Pl., I: 115-12 (1753)
  • Plantago ceratophylla Hoffmanns. & Link Fl. Portug. 1: 431, pl. 74 (1813-1820)
  • Plantago columnae Gouan, Ill. Observ. Bot. 6 (1773)
  • Plantago commutata Guss., Fl. Sicul. Prodr. Suppl. 46 (1832)
  • Plantago laciniata Willk. in Bot. Zeitung (Berlin) 6: 413 (1848)
  • Plantago macrorhiza subsp. occidentalis Pilg. in Repert. Spec. Nov. Regni Veg. 28: 310 (1930)
  • Plantago macrorhiza subsp. purpurascens Willk. ex Nyman, Consp. Fl. Eur. 617 (1881)
  • Plantago majoricensis Willk., Ill. Fl. Hispan. 1: 4, tab. 4a (1881)
  • Plantago maxonnoi Sennen, Diagn. Nouv. 114 (1936)
  • Plantago purpurascens Willk. in Oesterr. Bot. Z. 25: 110 (1875), nom. illeg., non Rapin
  • Plantago serraria var. laciniata (Willk.) Pau in Mem. Mus. Ci. Nat. Barcelona, Ser. Bot. 1(1): 67 (1922)
  • Plantago tenuis Hoffmanns. & Link, Fl. Portug. 1: 426 (1813-1820)
  • Plantago weldenii subsp. purpurascens (Willk. ex Nyman) Greuter & Burdet in Willdenowia 12: 199 (1982)
  • Plantago weldenii Rchb., Fl. Germ. Excurs. 396 (1831-1832)

Así que innumerables subespecies, variedades, subvariedades y formas de la especie típica y que carecen de valor taxonómico.[1]

Nombres comunes

Castellano: archicorilla, barballa, berballa, carrapito, cervina, chupos de burro, comedera, corniciervo, coronopo, coronopo estrellada, corónopo, cuerno de ciervo, estrella, estrella de empedrados, estrella de mar, estrella mar, estrella-mar, estrellada, estrellamar, estrellamar de empedrados, hierba almorranera, hierba amiga, hierba cervina, hierba de la estrella, hierba de las almorranas, hierba del costado, hierba estrella, la de las almorranas, llantén, marias, pelusa, pie cervino, pie de ciervo, pie de codorniz, pie de cuervo, planta de las almorranas, plantago, rabo de mur, rampete, rampetes, rampeti, raíz de las almorranas, sagadilla, salgadilla, seguidilla bolera, tallo de culebra, yerba cervina, yerba de la estrella, yerba del costado, yerba-estrella, yerva estrella; estrelletas (Alto Aragón).[1][6]

Referencias

  1. a b c d «Plantago coronopus». Real Jardín Botánico: Flora Ibérica.
  2. Font Quer P., Plantas medicínales-El Dióscorides Renovado, p. 723, Ed. Labor, Barcelona, 1980
  3. «Plantago coronopus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 16 de diciembre de 2013.
  4. En Flora Vascular
  5. a b Experimental and cytological studies on plant species III. Plantago coronopus and allied species. Bocher, W., K. Larsen & K. Rahn. Hereditas 41: 423-453 (1955).
  6. Nombres vernáculos p.p.max. en Anthos-Real Jardín Botánico[1]

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Plantago coronopus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

La hierba estrella, Plantago coronopus L. 1753, es una especie de planta herbácea cosmopolita que crece en terrenos incultos, a menudo cercanos al mar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Izar-plantain ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Izar-plantain (Plantago coronopus) plantaginazeoen familiako urtebeteko edo gehiagoko bizitza duen belar landarea da, 4–24 cm luzea. Ekilorearen antzera zapala izaten da baina hosto mamitsuagoak eta bigunagoak ditu, berde iletsuak. Zurtoin bat baino gehiago izan dezake eta sustrai sendoak ditu. Lorea ezkata antzeko xafla zuriz osatua du. Itsasalderako lur hondartsuetan eta harri askokotan hazten da.

Erreferentziak


Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Izar-plantain: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Izar-plantain (Plantago coronopus) plantaginazeoen familiako urtebeteko edo gehiagoko bizitza duen belar landarea da, 4–24 cm luzea. Ekilorearen antzera zapala izaten da baina hosto mamitsuagoak eta bigunagoak ditu, berde iletsuak. Zurtoin bat baino gehiago izan dezake eta sustrai sendoak ditu. Lorea ezkata antzeko xafla zuriz osatua du. Itsasalderako lur hondartsuetan eta harri askokotan hazten da.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Plantain corne-de-cerf ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Plantago coronopus

Le plantain corne-de-cerf (Plantago coronopus) encore appelé pied-de-corbeau[1] ou plantain corne-de-bœuf est une plante de la famille des Plantaginacées.

Son nom lui vient de la forme de ses feuilles divisées comme les bois d'un cerf. L'épithète coronopus dérive du grec koronê, « corneille » et pous, « pied », les divisions de la feuille pouvant évoquer, avec un peu d'imagination, les doigts d'une patte de corneille[2].

Description

lieux digue du break 59140 année 2016
Plantain corne de cerf
 src=
Plantain corne de cerf dans un chemin sableux. Cette plante est souvent la dernière à subsister sur les sols piétinés.
Organes reproducteurs
Graine

Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.

Plantago aschersonii est rapproché de Plantago coronopus ; il s'en différencie par ses feuilles lancéolées pubescentes.

Utilisations

Médicale

Déjà connu des médecins de l'Antiquité, le plantain fut utilisé comme astringent dans les métrorragies ou pour simuler la virginité chez les jeunes filles qui l'avaient perdue.

De nos jours, employé comme diurétique. Entre dans la composition d'infusions, d'emplâtres contre les ulcères, pustules ou piqûres d'insectes. Peut servir aussi de collutoire pour gargarismes, ou de solution efficace contre la conjonctivite.

C'est au tanin et à la pectine de leurs différents organes et au mucilage des graines, que les plantains doivent leurs propriétés médicinales, notamment antibactériennes : soigne la dysenterie et les entérites diarrhéïformes (en infusions).

L'action astringente du tanin explique les bons effets du plantain en ophtalmologie et cicatrisation des ulcères variqueux (application des feuilles trempées dans l'eau bouillie). On dit le plantain utile contre l'acné, en crème. Contre les laryngites, pharyngites et trachéites en décoction.

Alimentaire

Les feuilles de la première année sont parfois consommées comme légume (crues ou cuites), c'est ce que l'on nomme « un légume oublié ».

Plante-témoin

C'est une « plante témoin », lorsqu'il n'y a plus que lui sur une dune c'est qu'elle va, très vite, redevenir mobile, il faut immédiatement en interdire l'accès.

Références

  1. « Plantain corne de cerfːJohann Georg Sturm », , plantes.sauvages.free
  2. François Couplan, Les plantes et leurs noms : Histoires insolite, Éditions Quae, 2012 (lire en ligne), p. 100
  3. « Plantago coronopus L. », , Belles Fleurs de France

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Plantain corne-de-cerf: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Plantago coronopus

Le plantain corne-de-cerf (Plantago coronopus) encore appelé pied-de-corbeau ou plantain corne-de-bœuf est une plante de la famille des Plantaginacées.

Son nom lui vient de la forme de ses feuilles divisées comme les bois d'un cerf. L'épithète coronopus dérive du grec koronê, « corneille » et pous, « pied », les divisions de la feuille pouvant évoquer, avec un peu d'imagination, les doigts d'une patte de corneille.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Plantago coronopus ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA

Is speiceas de planda bláthanna luibheach iltíreach é Plantago coronopus (ar a dtugtar na hadharca fia), san fhine Plantaginaceae.

Cur síos

Táirgeann an Plantago corónopus bunróiséad de dhuilleoga cúngaithe lansacha suas le 25 ceintiméadar ar fad atá roinnte go fiaclach nó go domhain. Fásann na bláthraí suas go dtí thart ar 4 go 7 cm ar airde. Tá spící dlútha de bhláthanna acu a lúbann uaireanta. Tá ceithre chluas scothbhán ag gach bláthanna de thomhas thart ar mhilliméadar ar fad. Den chuid is mó, fasann Plantago coronopus ar ithreacha gainmheacha nó garbh, gar don fharraige. Tá sé dúchasach don Eoráise agus don Afraic Thuaidh, ach is féidir é a fháil in áiteanna eile, lena n-áirítear na Stáit Aontaithe, an Astráil agus an Nua-Shéalainn mar speiceas coimhthíoch.

 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Plantago coronopus: Brief Summary ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA

Is speiceas de planda bláthanna luibheach iltíreach é Plantago coronopus (ar a dtugtar na hadharca fia), san fhine Plantaginaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Wrónicowy putnik ( Sorábio superior )

fornecido por wikipedia HSB

Wrónicowy putnik (Plantago coronopus) je rostlina ze swójby putnikowych rostlinow (Plantaginaceae).

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

  1. Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 409.
  2. W internetowym słowniku: Wegerich

Žórła

  • Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Eksterne wotkazy

Commons
Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Wrónicowy putnik
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia HSB

Wrónicowy putnik: Brief Summary ( Sorábio superior )

fornecido por wikipedia HSB

Wrónicowy putnik (Plantago coronopus) je rostlina ze swójby putnikowych rostlinow (Plantaginaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia HSB

Plantago coronopus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La piantaggine barbatella (Plantago coronopus L., 1753) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Plantaginaceae[1]

Etimologia

Il nome generico (Plantago) deriva dalla parola latina "planta" che significa "pianta del piede" e fa riferimento alle piatte foglie basali di questa pianta simili a "piante di un piede".[2][3] L'epiteto specifico (coronopus) usato anticamente da Teofrasto (371 a.C. – Atene, 287 a.C.), filosofo e botanico greco antico, discepolo di Aristotele, autore di due ampi trattati botanici, deriva da due parole greche: "korone" (= corona) e "puos" (= piede) e fa riferimento alla particolare forma delle foglie (come le punte di una corona).[4][5] Altre etimologie propongono una traduzione diversa: "piede di corvo".[6]

Il nome scientifico della specie è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 1: 115"[7] del 1753.[8]

Descrizione

 src=
Descrizione delle parti della pianta
 src=
Il portamento
 src=
Rosetta basale
 src=
Infiorescenza

Le piante di questa voce hanno una altezza variabile da 3 a 30 cm. La forma biologica è emicriptofita rosulata (H ros), ossia in generale sono piante erbacee, a ciclo biologico perenne, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e hanno le foglie disposte a formare una rosetta basale. Sono presenti anche cicli biologici bienni (H bienn) e altre forme biologiche come terofita scaposa (T scap), piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme e sono munite di asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. Sono inoltre piante proterogine (gli ovuli maturano prima del polline per evitare l'autofecondazione in quanto sono piante soprattutto anemogame). In genere la pubescenza di queste piante è formata da peli semplici.[9][10][11][12][13][14]

Radici

Le radici sono secondarie e numerose da rizoma.

Fusto

La parte aerea della pianta consiste in uno o più assi fiorali (= scapi) ascellari, allungati, arcuati e privi di foglie. Gli scapi sono robusti con un diametro di 1,0 - 1,5 mm e lunghezza 1 - 2 volte le foglie. La superficie è ricoperta di peli irsuti o più o meno appressati. Lunghezza degli scapi: 5 – 8 cm.

Foglie

Le foglie sono tutte in rosetta basale con disposizione spiralata e sono persistenti per tutto l'anno. La lamina è lunga e stretta con parte centrale larga (alla base) 2 – 3 mm (all'apice si restringe di poco). Ai lati (nella metà superiore) sono presenti 2 - 6 lacinie per lato, acute e spesso dentate (quelle più grandi si presentano più o meno pennatosette). La consistenza è membranosa ma non carnosa. Dimensioni delle foglie: larghezza 2 – 5 mm; lunghezza 3 – 7 cm.

Infiorescenza

Le infiorescenze sono delle spighe composte da fiori riuniti in gran numero. I fiori sono sessili, piccoli e ridotti in ogni elemento. Le spighe hanno delle forme cilindrico-lineari interrotte alla base. Ogni spiga è sorretta da uno scapo (= peduncolo) robusto, eretto, angoloso e generalmente pubescente. Nell'infiorescenza sono presenti delle brattee carenate a forma ovata (alla base) e con un mucrone lungo 2/3 - 3/4 della parte laminare; le brattee avvolgono il calice e sono più lunghe del calice stesso, sono inoltre ricoperte da corti peli appressati. La spiga prima dell'antesi è ricurva. Dimensioni della spiga: lunghezza 2 – 10 cm; diametro 3 – 4 mm. Lunghezza delle brattee: 2,5 – 3 mm.

Fiore

I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, tetrameri (4-ciclici), ossia con quattro verticilli (calicecorolla - androceogineceo) e tetrameri (4-meri: la corolla e il calice sono più o meno a 4 parti).

  • Formula fiorale. Per la famiglia di queste piante viene indicata la seguente formula fiorale:
X oppure *, K (4-5), [C (2+3) oppure (4), A 2+2 oppure 2] G (2), (supero), capsula.[10]
  • Calice: il calice formato da 4 sepali è gamosepalo e attinomorfo a forma di tubo terminante con 4 denti (la parte terminale dei quattro sepali); la superficie è glabra o cigliata. I sepali possono essere leggermente riuniti 2 a 2, e quelli posteriori sono carenati acutamente con un'ala stretta o nulla. Il calice è inoltre persistente.
  • Corolla: la corolla formata da 4 petali è gamopetala e attinomorfa (in realtà i petali da 5 sono diventati 4 per fusione dei due petali superiori). La consistenza è membranosa (o scariosa) ed ha un tubo peloso allungato terminante con 4 lobi patenti e glabri. La forma dei lobi è ovato-acuminata e sono lunghi metà della parte tubolare (dimensione: larghezza 0,6 mm; lunghezza 1 - 1,2 mm). Lunghezza del tubo corollino: 2 - 2,5 mm.
  • Androceo: gli stami sono 4 didinami e epipetali (adnati all'interno della corolla) con disposizione alternata rispetto ai petali; la loro lunghezza supera quella della corolla. Le antere a forma ellittica sono grosse a due logge con appendice triangolare (le sacche polliniche sono divergenti) e deiscenza longitudinale. I grani pollinici sono tricolporati.
  • Gineceo: l'ovario è supero formato da due carpelli saldati (ovario biloculare; ma possono essere presenti da 1 fino a 4 loculi). In ogni loculo si trova uno o più ovuli a placentazione assile (se il loculo è uno solo, allora la placentazione può essere libera, centrale o basale). Gli ovuli hanno un solo tegumento e sono tenuinucellati (con la nocella, stadio primordiale dell'ovulo, ridotta a poche cellule).[15] Lo stilo è unico, filiforme con uno stigma cilindrico o usualmente bilobo (a volte lo stigma è piumoso). Il disco nettario è assente (l'impollinazione è soprattutto anemogama).
  • Fioritura: da aprile a agosto (al Sud dell'Italia da marzo a ottobre).

Frutti

I frutti sono delle capsule da ovoidi a ellissoidi con deiscenza trasversale (opercolata, ossia con coperchio) in parte nascoste dai sepali persistenti. I semi sono numerosi (da 4 a 5) e con la faccia interna piana; il colore è bruno. I cotiledoni sono paralleli al lato ventrale. Lunghezza dei semi: 1 mm.

Riproduzione

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene in parte tramite insetti (impollinazione entomogama), ma soprattutto tramite il vento (impollinazione anemogama).[9]
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi cadendo a terra (dopo essere stati trasportati per alcuni metri dal vento – disseminazione anemocora) sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria), ma anche da uccelli.[10]

Distribuzione e habitat

 src=
Distribuzione della pianta
(Distribuzione regionale[16] – Distribuzione alpina[6])

Fitosociologia

Areale alpino

Dal punto di vista fitosociologico alpino la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[6]
Formazione: delle comunità terofitiche pioniere nitrofile.

Classe: Stellarietea mediae
Ordine: Polygono aviculari-Poetalia annuae
Alleanza: Polygonion avicularis

Areale italiano

Per l'areale completo italiano la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[18]
Macrotipologia: vegetazione alofila costiera e continentale e delle dune sabbiose.

Classe: Saginetea maritimae
Ordine: Frankenietalia pulverulentae
Alleanza: Gaudinio-podospermion cani

Descrizione: l'alleanza Gaudinio-podospermion cani riunisce comunità legate ad ambienti argilloso-calanchivi. Per queste formazioni il bioclima è tipicamente mediterraneo, con termotipi da termo- a meso-mediterraneo. La distribuzione dell'alleanza interessa le aree calanchive dei territori centro-mediterranei (Sicilia e Aspromonte). Il tipo di vegetazione è a carattere effimero con dominanza di terofite con esigenze subalofile. Un'altra proprietà di questa comunità è il carattere marcatamente pioniero.[19]

Altre alleanze per questa specie sono:[20]

  • Podospermo laciniati-Elytrigion athericae
  • Plantagini-Catapodion marini
  • Periballio-Trifolion subterranei

Tassonomia

La famiglia di appartenenza della specie (Plantaginaceae) comprende 113 generi e 1800 specie[10] (114 generi e 2100 specie[12] o anche 90 generi e 1900 specie[21] secondo altre fonti) ha una distribuzione più o meno cosmopolita ma con molti taxa distribuiti soprattutto nelle zone temperate e nell'areale mediterraneo. Il genere Plantago si compone di oltre 250 specie una trentina delle quali sono presenti nella flora spontanea italiana. All'interno della famiglia Plantaginaceae il genere è descritto nella tribù Plantagineae.[22]

Il genere Plantago è suddiviso in 4 sottogeneri (subg. Plantago; subg. Coronopus (Lam. & DC.) Rahn; subg. Psyllium (Juss.) Harms; subg. Bougueria (Decne) Rahn & Reiche). La specie di questa voce è descritta all'interno del sottogenere Plantago sect. Coronopus insieme ad altre specie come Plantago alpina L. e Plantago maritima L..[23]

La specie di questa voce (relativamente all'areale italiano) appartiene al gruppo Gruppo di P. coronopus comprendente le specie: P. coronopus, P. macrorrhiza Poir. e P. cupani Guss.. Questo gruppo di specie è individuato dai seguenti caratteri:[9]

  • lo scapo, generalmente arcuato, è posizionato alle ascelle delle foglie;
  • le foglie sono tutte in rosetta basale con forme 1-2-pennatosette (larghezza 2 – 5 mm; lunghezza 3 – 7 cm);
  • la spiga dell'infiorescenza è cilindrica (lunghezza 2 – 10 cm) e prima dell'antesi è ricurva;
  • le antere hanno forme ellittiche (lunghezza 1,2 mm) con appendice triangolare di 0,3 mm;
  • i semi sono colorati di bruno e sono lunghi 1 mm.

Il numero cromosomico di P. coronopus è: 2n = 10.[24]

Variabilità e sottospecie

Questa specie è variabile e polimorfa anche durante lo sviluppo della pianta stessa. Le prime foglie si presentano indivise, mentre solamente in seguito acquistano la tipica lamina dentata della specie. Le popolazioni in habitat salmastri (scogliere vicine agli spruzzi marini) tendono ad avere un ciclo biologico più breve (annuo) con fogliame a lamine indivise (e possono essere confuse con gli individui della specie Plantago bellardi All.). Tuttavia procedendo verso l'interno del territorio si trovano sempre più individui a ciclo bienne o perenne con foglie più o meno divise. La polimorfia in questo caso è "agenica"[25] (non trasmissibile geneticamente).[9]

Per questa specie è riconosciute valida la seguente sottospecie:[9][26]

  • Plantago coronopus subsp. ceratophylla (Hoffmanns. & Link) Franco, 1984: ha un ciclo biologico annuo o bienne, le foglie sono più o meno grasse con rachide allargata e denti acuti (non acuminati).

Sandro Pignatti nella "Flora d'Italia" descrive la sottospecie commutata (Guss.) Pilger attualmente considerata una specie autonoma con il nome di Plantago weldenii Rchb.[27] e la varietà columnae (Gouan) Willd. con denti e lacinie irregolari e radici ingrossate, attualmente considerata un sinonimo della specie di questa voce.[1]

Sinonimi

Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[1][17]

  • Arnoglossum subulatum Gray
  • Asterogeum laciniatum Gray
  • Coronopus vulgaris Fourr.
  • Plantago aschersonii Bolle
  • Plantago columnae Gouan
  • Plantago coronopifolia L.
  • Plantago coronopoda St.-Lag.
  • Plantago filiformis K.Koch
  • Plantago jacquinii Roem. & Schult.
  • Plantago laciniata Willk.
  • Plantago neglecta Guss.
  • Plantago tenuis Hoffmanns. & Link
  • Plantago stellaris Salisb.

Sinonimo della sottospecie ceratophylla

  • Plantago ceratophylla Hoffmanns. & Link

Specie simili

 src=
A: P. coronopus subsp. coronopus - B: P. coronopus subsp. ceratophylla - C: P. coronopus var. columnae - D: P. weldewnii - E: P. macrorrhiza - F: P. cupani (da Pignatti)

Le tre specie del Gruppo di P. coronopus si distinguono per i seguenti caratteri:[9]

  • Plantago coronopus L: la parte centrale delle foglie è nastriforme (con bordi più o meno paralleli) e i denti sono acuti; le brattee sono mucronate e possono superare in lunghezza il calice; la spiga dell'infiorescenza è sottile (diametro 3 – 4 mm); i lobi della corolla sono lunghi 1/2 della parte tubolare; i semi sono 4 - 5.
  • Plantago macrorrhiza Poir.: la parte centrale delle foglie si allarga verso l'apice e i denti sono ovati; le brattee sono mucronate e possono superare in lunghezza il calice; la spiga dell'infiorescenza è grossa (diametro 5 – 6 mm); i lobi della corolla sono lunghi come la parte tubolare; i semi sono 1 - 2.
  • Plantago cupanii Guss.: le brattee non sono mucronate e sono lunghe 1/2 del calice.

Una specie molto simile a quella di questa voce è Plantago weldenii Rchb. (in passato considerata sottospecie di coronopus: Plantago coronopus subsp. commutata (Guss.) Pilger). Si distingue dalla specie di questa voce per i seguenti caratteri:[9]

  • le brattee sono più piccole (non sporgono oltre il calice) e la mucronatura è lunga al massimo 1/3 della parte laminare;
  • lo scapo è più grosso (diametro di 1,5 – 2 mm), ma più breve delle foglie;
  • i sepali posteriori hanno la carena con una ala allargata.

Distribuzione e habitat: si trova solamente al Sud dell'Italia con habitat tipico sulle coste sabbiose o rocciose.

Usi

Farmacia

Secondo la medicina popolare questa pianta ha le seguenti proprietà medicamentose:[28]

  • lassativa (ha proprietà purgative);
  • oftalmica (facilità il flusso del sangue agli occhi e quindi rafforza la resistenza alle infezioni).

Cucina

In cucina vengono usate le giovani foglie crude o cotte; sono abbastanza tenere ed hanno un lieve sapore amaro. In alcune zone le foglie, per intenerirle, vengono sbollentate per alcuni secondi prima di essere usate.[28]

Altre notizie

La piantaggine piede di corvo in altre lingue è chiamata nei seguenti modi:[6]

  • (DE) Krähenfuß-Wegerich
  • (FR) Plantain pied de corbeau
  • (EN) Buck's-horn Plantain

Note

  1. ^ a b c (EN) Plantago coronopus L., in The Plant List. URL consultato il 25 gennaio 2016.
  2. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato il 26 dicembre 2015.
  3. ^ David Gledhill 2008, pag. 305.
  4. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato il 25 gennaio 2016.
  5. ^ David Gledhill 2008, pag. 122.
  6. ^ a b c d e f Aeschimann et al. 2004, Vol. 2 - pag. 170.
  7. ^ BHL - Biodiversity Heritage Library, su biodiversitylibrary.org. URL consultato il 25 gennaio 2016.
  8. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato il 25 gennaio 2016.
  9. ^ a b c d e f g Pignatti 1982, Vol. 2 - pag. 630.
  10. ^ a b c d Judd, pag. 493.
  11. ^ Motta 1960, Vol. 3 - pag. 359.
  12. ^ a b Strasburger, pag. 852.
  13. ^ Kadereit 2004, pag. 327.
  14. ^ eFloras - Flora of Pakistan, su efloras.org. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  15. ^ Musmarra 1996.
  16. ^ Conti et al. 2005, pag. 144.
  17. ^ a b EURO MED - PlantBase, su ww2.bgbm.org. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  18. ^ Prodromo della vegetazione italiana, su prodromo-vegetazione-italia.org, p. Plantago coronopus. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  19. ^ Prodromo della vegetazione italiana, su prodromo-vegetazione-italia.org, p. 25.2.2 ALL. GAUDINIO-PODOSPERMION CANI BRULLO & SIRACUSA 2000. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  20. ^ Prodromo della vegetazione italiana, su prodromo-vegetazione-italia.org, p. Elenco specie. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  21. ^ Angiosperm Phylogeny Website, su mobot.org. URL consultato il 27 dicembre 2015.
  22. ^ Olmstead 2012.
  23. ^ Ronsted et al. 2002.
  24. ^ Tropicos Database, su tropicos.org. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  25. ^ Mayr 1970.
  26. ^ Plantago coronopus subsp. ceratophylla, su The Plant List. URL consultato il 26 gennaio 2016.
  27. ^ Plantago weldenii, su The Plant List. URL consultato il 25 gennaio 2016.
  28. ^ a b Plants For A Future, su pfaf.org. URL consultato il 26 gennaio 2016.

Bibliografia

  • Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume secondo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 630, ISBN 88-506-2449-2.
  • AA.VV., Flora Alpina. Volume secondo, Bologna, Zanichelli, 2004, p. 170.
  • Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta., Milano, Federico Motta Editore. Volume 3, 1960, p. 3596.
  • David Gledhill, The name of plants (PDF), Cambridge, Cambridge University Press, 2008. URL consultato il 26 gennaio 2016 (archiviato dall'url originale il 4 marzo 2016).
  • Eduard Strasburger, Trattato di Botanica. Volume secondo, Roma, Antonio Delfino Editore, 2007, p. 852, ISBN 88-7287-344-4.
  • F.Conti, G. Abbate, A.Alessandrini, C.Blasi, An annotated checklist of the Italian Vascular Flora, Roma, Palombi Editore, 2005, p. 127, ISBN 88-7621-458-5.
  • Judd S.W. et al, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, p. 493, ISBN 978-88-299-1824-9.
  • Alfio Musmarra, Dizionario di botanica, Bologna, Edagricole, 1996.
  • Richard Olmstead, A Synoptical Classification of the Lamiales, 2012.
  • Kadereit J.W, The Families and Genera of Vascular Plants, Volume VII. Lamiales., Berlin, Heidelberg, 2004, p. 327.
  • Nina Rønsted, Mark W. Chase, Dirk C. Albach & Maria Angelica Bello, Phylogenetic relationships within Plantago (Plantaginaceae): evidence from nuclear ribosomal ITS and plastid trnL-F sequence data (PDF), in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 139, 2002, pp. 323-338.
  • Ernst Mayr, L'evoluzione delle specie animali, vol. 1, Torino, Einaudi Editore, 1970, p. 149.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Plantago coronopus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La piantaggine barbatella (Plantago coronopus L., 1753) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Plantaginaceae

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Hertshoornweegbree ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De hertshoornweegbree (Plantago coronopus) is een in België en Nederland van nature voorkomende, eenjarige of vaste, tweeslachtige, 5–20 cm hoge plant met een penwortel.

Kenmerken

De grondstandige bladeren staan in bladrozetten. Het blad is vlezig of zachtbehaard, enkelvoudig, lijn- tot lintvormig en/of veervormig ingesneden en toegespitst. De bladrand is gaaf of getand. De basis van de bladschijf is vleugelvormig. De nerven zijn in een veernervig patroon gerangschikt. De bladsteel is zeer kort of afwezig.

 src=
Aar (bloeiwijze)

De bloemstengel is rechtopstaand of opstijgend, behaard, rond en massief. De bloeiwijze is een aar. De witte bloemen zijn buis- of stervormig en radiair symmetrisch. De bloemen bestaan uit vier kroonbladen en vier kelkbladen. De kroon is even lang of korter dan de kelk. De bloemen hebben vier meeldraden en één stijl met één stempel. De hertshoornweegbree bloeit van juni tot september. Na bevruchting worden er doosvruchten gevormd.

Verspreiding

De hertshoornweegbree komt voor in de kustregio's van Europa, Noord-Afrika en Voor-Azië.

De plant groeit op ziltige, zandige plekken in duinen, op zeedijken, hoge schorren en groene stranden. Deze plant kan goed tegen vertrapping en groeit op plaatsen waar andere planten niet goed gedijen. Bij het opkomen van andere soorten verdwijnt de hertshoornweegbree.

Gebruik

Hertshoornweegbree is al vierhonderd jaar als groente in cultuur. Hij kan als groente van maart tot augustus worden gezaaid en na zeven tot acht weken worden geoogst. De jonge bladeren zijn geschikt voor consumptie. Ze kunnen worden gekookt of rauw in salades worden verwerkt. De groente bevat vitamine C, β-caroteen, vitamine B1 en voedingsvezels. Italië is de voornaamste producent van de hertshoornweegbree als groente.

Afbeeldingen

 src=
Rijpende aren
 src=
Groeiwijze
 src=
Bladrozet

Externe link

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Hertshoornweegbree: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De hertshoornweegbree (Plantago coronopus) is een in België en Nederland van nature voorkomende, eenjarige of vaste, tweeslachtige, 5–20 cm hoge plant met een penwortel.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Flikkjempe ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NN

Flikkjempe (Plantago coronopus) er ein plante i kjempeslekta.[1]

Han er ein urteaktig plante med ein rosett av blad ved bakken. Han kan vera eittårig, toårig eller fleirårig.[2] Planten veks hovudsakleg på sand- eller grushaldig jord nær havet. Han kan også veksa nær saltbehandla vegar.[3]

Flikkjempe stammar frå Europa, Vest-og Sentral-Asia og Nord-Afrika. Han finst også som innført art i USA, Australia og New Zealand. Nokre av desse stadene kan han bli eit problem.[2] Han er observert nokre få gonger i Noreg, hovudsakleg på slutten av 1800-talet.[4]

Blada er smale og lanseforma med tenner eller takkar, og kan bli opptil 25 centimeter lange.

Blomestanden veks opprett og kan bli rundt 4-7 cm høg. Dei spisse blomane sit tett og bøyer seg av og til. Kvar blom har fire kvitlege flikar som er rundt ein millimeter lange.

Planten blir dyrka som ein grønsak kjend som erba stella[5] som hovudsakleg blir brukt i salat.

Galleri

Kjelder

  1. «Flikkjempe Plantago coronopus». Artsdatabanken. Henta 19. august 2018.
  2. 2,0 2,1 «Plantago coronopus (Buck's-horn plantain)». Invasive Species Compendium. CABI.
  3. «Plantago coronopus». Online Atlas of the British and Irish flora. Henta 19. august 2018.
  4. «Vis utvalg i liste - Artskart 2». Artsdatabanken. Henta 19. august 2018.
  5. Coleman, E. (1999), Four-Season Harvest: Organic Vegetables from Your Home Garden All Year Long (second utg.), Chelsea Green Publishing, ISBN 978-1890132279

Bakgrunnsstoff

Commons-logo.svg Commons har multimedia som gjeld: Flikkjempe
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NN

Flikkjempe: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NN

Flikkjempe (Plantago coronopus) er ein plante i kjempeslekta.

Han er ein urteaktig plante med ein rosett av blad ved bakken. Han kan vera eittårig, toårig eller fleirårig. Planten veks hovudsakleg på sand- eller grushaldig jord nær havet. Han kan også veksa nær saltbehandla vegar.

Flikkjempe stammar frå Europa, Vest-og Sentral-Asia og Nord-Afrika. Han finst også som innført art i USA, Australia og New Zealand. Nokre av desse stadene kan han bli eit problem. Han er observert nokre få gonger i Noreg, hovudsakleg på slutten av 1800-talet.

Blada er smale og lanseforma med tenner eller takkar, og kan bli opptil 25 centimeter lange.

Blomestanden veks opprett og kan bli rundt 4-7 cm høg. Dei spisse blomane sit tett og bøyer seg av og til. Kvar blom har fire kvitlege flikar som er rundt ein millimeter lange.

Planten blir dyrka som ein grønsak kjend som erba stella som hovudsakleg blir brukt i salat.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NN

Babka pierzasta ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Babka pierzasta (Plantago coronopus L.) – gatunek rośliny z rodziny babkowatych (Plantaginaceae).

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek szeroko rozprzestrzeniony na kuli ziemskiej. Rodzimy obszar występowania obejmuje Afrykę Północną, Azory, Wyspy Kanaryjskie, obszary Azji o umiarkowanym klimacie i dużą część Europy, centrum rozmieszczenia znajduje się zwłaszcza w regionie śródziemnomorsko-atlantyckim. Jako gatunek zawleczony występuje także w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej[2]. W Polsce gatunek bardzo rzadki.

Morfologia

 src=
Morfologia
 src=
Kłos
 src=
Liście
Łodyga
Głąbik o wysokości 5–40 cm. Jest wzniesiony lub podnoszący się, górą silnie owłosiony, obły i bez bruzd. Pod ziemią brak kłącza.
Liście
Wyłącznie liście odziomkowe skupione w różyczkę, o charakterystycznie pierzasto podzielonej blaszce. Rzadko tylko zdarzają się okazy o niepodzielonej, a tylko grubo piłkowanej blaszce. Liście mięsiste, owłosione o odcinkach równowąskich, ząbkowane.
Kwiaty
Zebrane w walcowaty kłos o długości 1–6 cm wyrastający na głąbiku. Kwiaty różowe, przysadki jajowate o zaostrzonych końcach, rurka korony owłosiona. Kwiat składa się z 4 wolnych działek kielicha, cylindrycznej, błoniastej i rurkowatej korony z 4 krótkimi łatkami, słupka i 4 pręcików o długich nitkach.
Owoc
Jajowata torebka zawierająca 3-4 nasiona. Otwiera się wieczkiem poniżej połowy swojej długości.

Biologia i ekologia

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do września. Rośnie na słonych nadmorskich łąkach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Asteretea tripolium, Ass. Juncetum gerardi[3]

Zagrożenia i ochrona

Od 2004 roślina objęta ścisłą ochroną gatunkową. Z czterech znanych w Polsce stanowisk, obecnie zachowały się tylko dwa. Jedno to dawna znane stanowisko na solnisku na północ od wsi Karsibór u nasady i w środkowej części Karsiborskiej Kępy[4]. W 2007 roku odkryto nowe stanowisko między Kołobrzegiem a Budzistowem na prywatnych terenach o powierzchni ok. 20 hektarów, położonych na granicy gmin miejskiej i wiejskiej. Stanowisko to jest zagrożone zniszczeniem w związku z planami budowy drogi łączącej Kołobrzeg z krajową drogą numer 6. Ratunkiem dla babki okazuje się utrzymanie prowadzonego od lat wypasu, który eliminuje jej potencjalnych konkurentów. Samej babce wypas i deptanie nie szkodzi dzięki przytulonym do podłoża różyczkom rośliny.

Informacje o stopniu zagrożenia na podstawie:

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-06].
  2. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-11-11].
  3. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  4. Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
  5. K. Zarzycki, R. Kaźmierczakowa: Polska Czerwona Księga Roślin. Kraków: IB PAN, 2001. ISBN ​ISBN 83-85444-23-8​.
  6. Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
  7. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista rolin i grzybów Polski. Kazimierz Zarzycki. Kraków: IB PAN, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  8. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

Bibliografia

  1. Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Babka pierzasta: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Babka pierzasta (Plantago coronopus L.) – gatunek rośliny z rodziny babkowatych (Plantaginaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Plantago coronopus ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Plantago coronopus também conhecida nas ilhas da Macaronésia como Diabelha, é uma espécie botânica pertencente à família Plantaginaceae.

Trata-se de uma erva anual ou bienal, ou mais raramente perene, bastante variável em hábito. As folhas vão de lineares a oblanceoladas, arranjadas em roseta, e as flores estão dispostas numa espiga cilíndrica e compacta, com o pedúnculo maior do que a espiga.

A diabelha é uma espécie nativa da região mediterrânica, de zonas atlânticas da Europa até à Finlândia e Oeste da Ásia.

Ocorre um pouco por todo o país em caminhos, calçadas, terrenos cultivados, pastagens, e nas areias e arribas litorais[1].

Referências

Bibliografia

  • Erik SjOgren - Plantas e Flores dos Açores. Edição do autor 2001.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Plantago coronopus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Plantago coronopus também conhecida nas ilhas da Macaronésia como Diabelha, é uma espécie botânica pertencente à família Plantaginaceae.

Trata-se de uma erva anual ou bienal, ou mais raramente perene, bastante variável em hábito. As folhas vão de lineares a oblanceoladas, arranjadas em roseta, e as flores estão dispostas numa espiga cilíndrica e compacta, com o pedúnculo maior do que a espiga.

A diabelha é uma espécie nativa da região mediterrânica, de zonas atlânticas da Europa até à Finlândia e Oeste da Ásia.

Ocorre um pouco por todo o país em caminhos, calçadas, terrenos cultivados, pastagens, e nas areias e arribas litorais.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Strandkämpar ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Strandkämpar (Plantago coronopus) är en växtart i familjen grobladsväxter.

Externa länkar

Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Strandkämpar: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Strandkämpar (Plantago coronopus) är en växtart i familjen grobladsväxter.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Подорожник перистий ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Опис

Однорічна, дворічна або багаторічна, від 5 до 25 см заввишки рослина, листя якої в прикореневій розетці і формує довгі голі, квітучі стебла. Рослина утворює стрижневий корінь, з яким може пережити зиму. Листя 15–2,2 x 0,1–1,5 см, від лінійних оберненоланцетовидих. Суцвіття ростуть вертикально на 4–7 см у висоту. Численні, білуваті, квітки. Цвіте з лютого по червень.

Поширення

Північна Африка: Алжир; Єгипет; Лівія; Марокко. Азія: Кувейт; Афганістан; Кіпр; Єгипет — Синай; Іран; Ірак; Ізраїль; Йорданія; Ліван; Сирія; Туреччина; Таджикистан; Туркменістан; Узбекистан; Пакистан. Кавказ: Азербайджан; Росія — Дагестан. Європа: Данія; Фарерські острови; Ірландія; Швеція; Об'єднане Королівство; Бельгія; Німеччина; Нідерланди; Польща; Україна — Крим; Албанія; Болгарія; Хорватія; Греція [вкл. Крит]; Італія [вкл. Сардинія, Сицилія]; Румунія; Сербія; Словенія; Франція [вкл. Корсика]; Португалія [вкл. Азорські острови, Мадейра]; Іспанія [вкл. Балеарські острови, Канарські острови]. Натуралізований у деяких інших країнах. Населяє піщані або гравійні ґрунти близько до моря; 0–1100 м.

Галерея

Примітки

  1. а б Plantago coronopus // Ю. Кобів. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин (Серія «Словники України»). — Київ : Наукова думка, 2004. — 800 с. — ISBN 966-00-0355-2.
  2. Довідник назв рослин України. Наукове товариство імені Шевченка Лісівничої академії наук України, за участю працівників Державного природознавчого музею НАН України та студентів і викладачів Прикарпатського лісогосподарського коледжу. Розробка веб-ресурсу: Третяк Платон Романович.

Джерела


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Plantago coronopus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Plantago coronopus là một loài thực vật có hoa trong họ Mã đề. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Plantago coronopus. Truy cập ngày 21 tháng 8 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết về Họ Mã đề này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Plantago coronopus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Plantago coronopus là một loài thực vật có hoa trong họ Mã đề. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Подорожник оленерогий ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Asteranae
Семейство: Подорожниковые
Вид: Подорожник оленерогий
Международное научное название

Plantago coronopus L.

Синонимы
  • Plantago coronopus subsp. commutata (Guss.) Pilg.
Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 32903NCBI 101996EOL 579230GRIN t:28781IPNI 685048-1TPL kew-2571444

Подоро́жник оленеро́гий (лат. Plantago coronopus) — растение рода Подорожник семейства Подорожниковые. Родом из Европы, Макронезии, Канарских островов, Северной Африки, Аравийского полуострова, Западной Азии и Кавказа; натурализован в Австралии, Новой Зеландии и США[2]. Другие названия: подорожник перистолопастный, подорожник олений рог, подорожник перистый, воронья нога. Однолетнее или многолетнее травянистое растение. В высоту вырастает до 4—25 см.

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. 1 2 По данным GRIN.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Подорожник оленерогий: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Подоро́жник оленеро́гий (лат. Plantago coronopus) — растение рода Подорожник семейства Подорожниковые. Родом из Европы, Макронезии, Канарских островов, Северной Африки, Аравийского полуострова, Западной Азии и Кавказа; натурализован в Австралии, Новой Зеландии и США. Другие названия: подорожник перистолопастный, подорожник олений рог, подорожник перистый, воронья нога. Однолетнее или многолетнее травянистое растение. В высоту вырастает до 4—25 см.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии