dcsimg

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / parasite
acervulus of Colletotrichum coelomycetous anamorph of Colletotrichum fuscum parasitises live, evenutally yellowish then brown leaf (esp basal) of Digitalis lanata
Remarks: season: 10-11

Foodplant / spot causer
minute, scattered pycnidium of Septoria coelomycetous anamorph of Septoria digitalis causes spots on green parts of Digitalis lanata
Remarks: season: 7

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Digitalis lanata ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Digitalis lanata ye una especie botánica de fanerógama, que crez n'Europa oriental, siendo tola planta altamente tóxica. Yá se cultivaba nos xardinos italianos na Antigüedá.

 src=
Flor
 src=
Ilustración

Carauterístiques

Ye una planta perenne paecida a la dedalera qu'algama los 3-10 dm d'altor y que floria en xunu-xunetu y los sos granes maurecen en septiembre. Tien el tarmu de color violáceo pola base. Les fueyes de color verde escura, son oblongues con nervaciones llonxitudinales. Les flores son hermafrodites de color blancu o ocre pálidu con vetes de color pardu y arrexuntar en llongures y mestos recímanos terminales. Son polinizadas poles abeyes. El frutu ye una cápsula ovoide con trés granes nel so interior.

Propiedaes

Principios activos

Contién digoxina y digitoxina, derivaos d'estos heterósidos secundarios.[3]

Usos médicos

Digitalis lanata contién un poderosu glucósido cardiacu que puede ser usáu por pacientes con problemes cardiacos. Digoxina (Digitalin) ye una droga que s'estrayi de Digitalis lanata. Utilizar pa tratar delles enfermedaes del corazón como la fibrilación auricular. Ralentízase la conducción aurículo ventricular, por que los llatíos del corazón ralentícense y aumente bien pocu'l poder de contraición (efeutu inotrópico positivu). Por cuenta de la meyora de la circulación na insuficiencia cardiaca congestiva causada pola fibrilación auricular rápida, los reñones pueden funcionar meyor, lo qu'aguiya'l fluxu de la orina, lo qu'amenorga'l volume del sangre y amenorga la carga sobre'l corazón. Este ye l'efeutu que describióse per primer vegada cuando la planta foi afayada como una medicina (Withering 1785). Digitalin nun foi afayáu hasta mediaos del sieglu 19 polos dos científicos franceses Homolle Ouevenne y Theodore Ouevenne. Nun foi sinón hasta 1875 cuando Oscar Schmiedberg identificó la digoxina na planta.[4] Foi aisllada per primer vegada na década de 1930 en Gran Bretaña pol Dr. Sidney Smith[5][6] Entós utilizábase pa tratar les úlceras na parte baxa abdome, forúnculos, dolores de cabeza, abscesos, el paralís, y el sanamientu de les feríes esternes. Anguaño inda s'estrayi de la planta porque sintetizala ye bastante caru y difícil. Sicasí, ye cada vegada menos utilizáu con frecuencia debíu al marxe terapéuticu estrechu y l'altu potencial d'efectos secundarios graves. La digoxina ta siendo reemplazada por melecines más nuevos, incluyendo los bloquiadores beta, inhibidores de la enzima convertidora de la angiotensina, y axentes bloquiadores de la canal de calciu. A midida que surden nuevos axentes farmacoterapéuticos, l'usu de los preparaos digitálicos va siguir menguando. Tamién hai otros usos comerciales de Digitalis lanata distintos de les enfermedaes del corazón. Por casu, en América del Sur les fueyes en polvu usar pa solliviar l'asma, como los sedantes y los diuréticos. Na India utilízase como una untaza que contién glucósidos digitálicos usaos ​​pa tratar feríes y quemadures.

Taxonomía

Digitalis lanata describióse por Jakob Friedrich Ehrhart y espublizóse en Beiträge zur Naturkunde 7: 152–153. 1792.[7]

Etimoloxía

Digitalis: nome xenéricu del llatín medieval digitalis = la "dixital o dedalera" (Digitalis purpurea L., Scrophulariaceae). Según Ambrosini (1666), “llámase Dixital porque les flores asonsañen la forma de l'alferga (esto ye, de la cubierta de los deos de les muyeres cuando cuesen)”.[8]

lanata: epítetu llatín que significa "lanuda".[9]

Sinonimia
  • Digitalis orientalis[10]
  • Digitalis epiglottidea Brera ex Steud.
  • Digitalis eriostachya Besser ex Rchb.
  • Digitalis nova Winterl ex Lindl.
  • Digitalis winterli Roth[11]

Ver tamién

Referencies

  1. Niazi, Sarfaraz. Handbook of Pharmaceutical Manufacturing Formulations: Compressed Solid Products. Boca Raton: CRC, 2004.
  2. Digoxin comes from Digitalis lanata. Hollman A. BMJ 1996;312:912. Online version accessed 18 November 2006.
  3. «Digitalis lanata». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 4 de xineru de 2014.
  4. G. Dragendorff (1884). Plant Analysis Qualitative & Quantitative. London: Bailliere, Tindall and Cox.
  5. George Edward Trease (1961). A text book of Pharmacognosy. London: Bailliere, Tindall and Cox.
  6. «Digitalis glucosides». Journal of the Chemical Society 23 (3). 1931.
  7. «Digitalis lanata». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 4 de xineru de 2014.
  8. En Flora Vascular
  9. N'Epítetos Botánicos
  10. Sinónimos en Tela Botánico
  11. Digitalis lanata en PlantList

Bibliografía

  1. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  2. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. O.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  3. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.Y. O.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  4. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  5. Voss, Y. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Digitalis lanata: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Digitalis lanata

Digitalis lanata ye una especie botánica de fanerógama, que crez n'Europa oriental, siendo tola planta altamente tóxica. Yá se cultivaba nos xardinos italianos na Antigüedá.

 src= Flor  src= Ilustración
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Tükcüklü üskükotu ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Tükcüklü üskükotu (lat. Digitalis lanata)[1]üskükotu cinsinə aid bitki növü.[2]

Mənbə

  1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
  2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
Inula britannica.jpeg İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Tükcüklü üskükotu: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Tükcüklü üskükotu (lat. Digitalis lanata) — üskükotu cinsinə aid bitki növü.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Wolliger Fingerhut ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Wollige Fingerhut (Digitalis lanata), auch Woll-Fingerhut, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae). Neben dem Roten Fingerhut (Digitalis purpurea) ist sie die bedeutendste Heilpflanze unter den Fingerhüten (Digitalis).

Beschreibung

 src=
Habitus mit Blütenstand
 src=
Pflanzen im ersten Jahr nur mit grundständiger Blattrosette
 src=
Blütenstand mit Riesenblüte (Pseudo-Pelorie)

Der Wollige Fingerhut ist eine zweijährige bis mehrjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von bis zu 90 cm erreicht. An den langen blau-purpurfarben überhauchten Stängeln trägt sie länglich-lanzettliche Blätter. Die Stomata sind anomozytisch, es sind keine Deckhaare vorhanden, Drüsenhaare sehr selten (wenn vorhanden, dann einzelliger Stiel und ein- oder zweizelliges Köpfchen, Epidermiszellen sind knotig verdickt) .

Der Blütenstand enthält viele kleine weiße bis cremegelbe Blüten mit brauner Aderung. Die Tragblätter des Blütenstands sind wollig behaart, daher rührt der Name dieser Pflanzenart.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 56.[1]

Verbreitung

Die Art kommt in Kulturen und Gärten vor und ist gelegentlich daraus verwildert. Die Heimat ist das pontische Klima- und Florengebiet Ungarns und Südosteuropas.[2] In Österreich und Nordamerika ist diese Art ein Neophyt. Nur noch ein Betrieb in Deutschland baut den Wolligen Fingerhut in großem Stil an.[3]

Verwendung

Alle Pflanzenteile des Wolligen Fingerhuts sind hochgradig giftig. Er wird weltweit als Heilpflanze zur industriellen Gewinnung von herzwirksamen Digitalisglykosiden angebaut, die chemisch zu den Cardenolidglykosiden zählen. Der aus den getrockneten Laubblättern gewonnene Wirkstoff dient als Rohstoff für Arzneimittel zur Behandlung von Herzinsuffizienz. Ein optimaler Wirkstoffgehalt wird dabei im Herbst des ersten Anbaujahres erreicht.[4]

Ökologie

Die Art ist insbesondere an sonnig-warmen Ruderalstandorten auf trockenen, meist kalkhaltigem, sandig-steinigen Böden anzutreffen. In der ersten Vegetationsperiode der Pflanze wird lediglich eine grundständige Blattrosette ausgebildet, der Blütenstängel wächst dann im Folgejahr.

Physiologie

Insbesondere im ersten Jahr besteht eine hohe Widerstandsfähigkeit gegen Trockenstress (Wassermangel, Wasserstress), die Blätter bleiben saftig (turgeszent) bis zu einem sehr niedrigen Wasserpotential des Blattes, was auf der osmotischen Anpassung durch Bildung nichtionischer Substanzen in den Blättern beruht. Die durch Trockenstress verursachte Verminderung der Photosynthese ist nach Bewässerung innerhalb weniger Stunden reversibel.[5] Parallel zur Verminderung der Photosyntheseaktivität wird bei Wasserstress auch die Quantenausbeute des Photosystems 2 vermindert.[6]

Inhaltsstoffe

Als wirkungsvoller Fraßschutz angesehen werden können die in den Blättern vorkommenden mehr als 70 bitteren, herzwirksamen Glykoside, die sich von den 5 Geninen Digitoxigenin, Gitoxigenin, Digoxigenin, Diginatigenin und Gitaloxigenin ableiten.[7] Ihre Konzentration kann im Gewächshausanbau durch Wärme und erhöhte Kohlendioxidkonzentration (Kohlenstoffdioxid-Düngung) deutlich gesteigert werden.[8]

Quellen

Einzelnachweise

  1. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 846.
  2. Dimitri Hartl: Scrophulariaceae. In: Gustav Hegi: Illustrierte Flora von Mitteleuropa, 2. Auflage, Band 4, 1. Teil, Seite 129–132. Verlag Carl Hanser, München 1965
  3. Digitalis: Anbau und Synthese schwierig Pharmazeutische Zeitung vom 27. Oktober 2014, abgerufen am 4. September 2016
  4. Hansjörg Hagels und Tatjana Wolf: Vor- und Nachernte Prozessschritte an Arzneipflanzen 6. Fachtagung Arznei- und Gewürzpflanzen, Humboldt-Universität zu Berlin, Landwirtschaftlich-Gärtnerische Fakultät, Berlin, 19.–22. September 2011
  5. Thomas Stuhlfauth, Dieter F. Sültemeyer, Stefanie Weinz and Heinrich P. Fock, Fluorescence quenching and gas exchange in a water stressed C3 Plant, Digitalis lanata, Plant Physiol. (1988) 86, 0246–0250 [1]
  6. H.P. Fock, K. Biehler and T. Stuhlfauth, Use and degradation of light energy in water-stressed Digitalis lanata, Photosynthetica 27(4):571–577, 1992
  7. Hildebert Wagner, Pharmazeutische Biologie, 2. Drogen und ihre Inhaltsstoffe, Gustav Fischer Verlag, Stuttgart 1980
  8. T. Stuhlfauth and H. P. Fock, effect of whole season CO2 enrichment on the cultivation of a medicinal plant, Digitalis lanata, J. Agronomy & Crop Science 164, 168–173, 1990. doi:10.1111/j.1439-037X.1990.tb00803.x
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Wolliger Fingerhut: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Wollige Fingerhut (Digitalis lanata), auch Woll-Fingerhut, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae). Neben dem Roten Fingerhut (Digitalis purpurea) ist sie die bedeutendste Heilpflanze unter den Fingerhüten (Digitalis).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Luletokëza leshtake ( Albanês )

fornecido por wikipedia emerging languages
Luletokëza leshtake Seleksionimi shkencor Lloji: Bimë Dega: Magnoliophyta Klasa: Magnoliopsida Fisi: Lamiales Familja: Plantaginaceae Grupi: Digitalis Digitalis lanata

Luletokëza leshtake ( lat. Digitalis lanata Ehrho) e njohur edhe si : - luletogzi, leshtor (Vlorë), leshtak, leshtore, togsore, pleçgjejze është bimësh e familjes Plantaginaceae.

Shiko dhe këtë

NDERTIMI: Luletogzi leshtor eshte bime barishtore shume vjecare ose 2 vjecare me kercell te vetmuar te drejte,me gjethe prejt te cilave te sipermet jane pa bisht heshtake me maje te mprehte. Lulet jane te mbledhura ne vile qe kane ngjyre te bardhe ne te verdhe.Gjethet dhe lulet jane te mbuluara me push prej nga kane marre edhe emrin.Tek ne rritet ne zona pyjore dhe kultivohet ne shume vende te evropes. PERBERJA KIMIKE: Droga permban nga 0.5-1% glikozide kardioaktive ke bejne pjese mbi 60 perberes te ndryshem, me rendesi jane: LANTOZIDI A,B,C. PERDORIMI: Perdoret ne pamjaftueshmerine kardiake ne forem te ampulave

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Luletokëza leshtake: Brief Summary ( Albanês )

fornecido por wikipedia emerging languages

Luletokëza leshtake ( lat. Digitalis lanata Ehrho) e njohur edhe si : - luletogzi, leshtor (Vlorë), leshtak, leshtore, togsore, pleçgjejze është bimësh e familjes Plantaginaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Digitalis lanata ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Digitalis lanata, vernacularly often called woolly foxglove[3] or Grecian foxglove,[4] is a species of foxglove, a flowering plant in the plantain family Plantaginaceae. It gets its name due to the woolly indumentum of the leaves. D. lanata, like other foxglove species, is toxic in all parts of the plant. Symptoms of digitalis poisoning include nausea, vomiting, severe headache, dilated pupils, problems with eyesight, and convulsions at the worst level of toxicity. The plant is also harmful to other animals.[5][6]

Description

Digitalis lanata is a biennial or perennial growing from a woody, horizontal rootstock.[7] There is a tidy rosette before the spike goes up, and it is neatly arranged around the purple-tinged stems. The plant commonly forms a single, upright, more or less uniformly leafy stem that is partly ascending at the base.[7] The plant send up these stems and flowers in usually in its second year.[4][5] The stems are 0.3 to 0.6 meters in height, or about 13 to 26 inches.[7]

The leaves are moderately green in colour, woolly, veined, and covered with white hairs on the underside. They have a very bitter taste. The lower cauline leaves are 6 to 12 cm (sometimes to 20 cm) long and 1.5 to 3.5 cm wide, the upper cauline leaves are 4 to 10 cm long and lanceolate shaped, usually with entire margins, and with a distinctive mid-rib.[7] The leaves along the stalks are alternate.[5] The lower stem leaves wither by early flowering.[7] Both flowers and stems are also woolly or hairy.

The inflorescence axis is densely covered with densely matted woolly hairs (tomentose), and the flowers are densely arranged into a raceme that is pyramidal in shape.[7] The flowers are tubular and bell shaped, pale yellow to whitish with brown or violet lines (ferruginous reticulated markings),[8] and the centre lobe of the lower lip is 8 to 13 mm long.[9]

The fruit is a conical capsule with a blunt end topped by a short beak. The seeds which develop within are quadrangular or prismatic in shape, and are about 0.6mm broad and 1.1 to 1.3mm long.[7]

Distribution

It is native to Anatolia and the Balkans, where it is found in Albania, Bulgaria, Croatia, Greece, Thrace (European Turkey), Hungary, Serbia, Kosovo and Romania,[6] eastwards to northern Moldova. It has been introduced to Ukrainian Galicia,[6][7] Austria, the Czech Republic, Estonia and Germany. Its presence in Slovakia is questionable.[6]

In the US it has naturalised in a number of northeastern states. Although it has yet only spread to a few counties per state, it is still considered potentially invasive or a noxious weed. The state of Minnesota considers it a noxious weed,[5][10] and it is an invasive species of grasslands and woodlands in Wisconsin,[11] and Kansas. As of 2001, it may not be imported into Kansas.[4] It has also naturalised in the US states of Connecticut, Indiana, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Nebraska, New Hampshire, New Jersey, New York, Ohio, Pennsylvania, Vermont and West Virginia. In Canada it has become naturalised in southern Ontario and Quebec.[2] Other areas where it might be naturalised are Vietnam and the western Himalayas.[2]

Taxonomy

The word lanatus means 'woolly'.

Ecology

In Minnesota it is in leaf all year, in flower in June and July, and the seeds ripen in early-mid September.[5] The flowers are perfect (having both male and female organs). Bees pollinate the flowers. In the Ukraine and Moldova it flowers in July and August.[7]

The species is adapted to sunny and warm sites. It prefers part shade and humus-rich soil, but also grows in sandy,[12] stony loamy, and clay soils under dry or moist conditions.

During the first vegetation period, only the leaf rosette is developed, flowering follows during the second vegetation period. Therefore, especially during the first year, there is a high resistance against drought stress. The leaves remain somewhat turgid even under very low leaf water potential, due to osmotic adaptation by synthesis of non-ionic substances in the leaves. The drought induced diminishing of photosynthesis is reversible after a few hours following watering of the plants.[13] Drought stress also reduces the quantum yield of photosystem 2.[14] More than 70 bitter glycosides with cardiac activity, with five different aglyconees digitoxigenin, gitoxigenin, digoxigenin, diginatigenin and gitaloxigenin in the leaves act as a protection against herbivores.[15] Yield and concentration of these cardiac glycosides are enhanced by greenhouse cultivation through enhanced temperature and enhanced carbon dioxide concentration.[16]

Uses

Medical

Digitalis lanata contains a powerful cardiac glycoside that may be used by patients with heart conditions. Digoxin (digitalin) is a drug that is extracted from D. lanata.[17][18] It is used to treat some heart conditions such as atrial fibrillation and cardiac arrhythmias.[18] Its cardiotonic effects slows atrioventricular conduction so that the heartbeat slows down and slightly increases contraction power (positive inotropic effect).[19] Because of the improved circulation in congestive heart failure caused by fast atrial fibrillation, the kidneys can function better, which stimulates the flow of urine, which lowers the volume of the blood and lessens the load on the heart.

The medical uses of Digitalis glycosides in veterinary care has been controversial because of its relatively low therapeutic to toxicity profile, divergent physiological responses, variation in side effects, and the difficulty in demonstrating positive therapeutic responses.[19]

Cardiac glycosides from D. lanata and other natural sources have toxic effects, producing ventricular automaticity and vagal effects, resulting in AV nodal blocking. Acute toxicity produces nausea, vomiting, lethargy, confusion, and weakness.[20]

William Withering is credited as the first to clinically investigate the plant as a therapy for dropsy, writing a book in 1785 about the potential medical uses of D. purpurea extracts after his human trials.[21][22]

Digitalin was not discovered until the mid-19th century by two French scientists Homolle Ouevenne and Theodore Ouevenne. It was not until 1875 that Oscar Schmiedberg identified digoxin in the plant.[23] It was first isolated in the 1930s in Britain by Sydney Smith.[24] Today it is still extracted from the plant because industrial synthesis is too expensive and difficult.[22] However, it is becoming less frequently used[21] due to the narrow therapeutic margin[19] and high potential for severe side effects.[20] Digoxin is being replaced by newer drugs[21] including beta blockers, angiotensin-converting enzyme inhibitors, and the calcium channel blocking agents. As new pharmacotherapeutic agents arise, the use of digitalis preparations is expected to continue to decline.

Asylums used digitalis extracts throughout the 19th century as sedatives along with hyoscine and opiates.[25]

The commercial production of digoxin from D. lanata involves growing the plant from seed for two years, harvesting and drying it in a silo, then the leaves are crushed into a powder, and the compound is extracted and purified using chemical processes.[26]

Other

Digoxigenin (DIG) is a steroid found in the flowers and leaves of Digitalis species, and is extracted from D. lanata. Digoxigenin can be used as a molecular probe to detect mRNA in situ and label DNA, RNA, and oligonucleotides.[27] It can easily be attached to nucleotides such as uridine by chemical modifications. DIG molecules are often linked to nucleotides; DIG-labelled uridine can then be incorporated into RNA via in vitro transcription. Once hybridisation occurs, RNA with the incorporated DIG-U can be detected with anti-DIG antibodies conjugated to alkaline phosphatase. To reveal the hybridised transcripts, a chromogen can be used which reacts with the alkaline phosphatase to produce a coloured precipitate.

Pictures

References

  1. ^ "Digitalis lanata". International Plant Names Index. The Royal Botanic Gardens, Kew, Harvard University Herbaria & Libraries and Australian National Botanic Gardens. Retrieved 30 November 2020.
  2. ^ a b c "Digitalis lanata Ehrh". Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. 2017. Retrieved 30 November 2020.
  3. ^ Elizabeth A. Dauncey; Sonny Larsson (6 March 2018). Plants That Kill: A Natural History of the World's Most Poisonous Plants. Princeton University Press. pp. 199–. ISBN 978-0-691-17876-9.
  4. ^ a b c "Grecian Foxglove". Biological Control and Eradication Projects. Kansas Department of Agriculture. 2006. Archived from the original on 2010-08-24. Retrieved 2010-05-06.
  5. ^ a b c d e "Grecian foxglove (Digitalis lanata)". Terrestrial invasive species. Minnesota Department of Natural Resources. 2020. Retrieved 6 December 2020.
  6. ^ a b c d Marhold, Karol (2011). Greuter, Werner; von Raab-Straube, E. (eds.). "Details for: Digitalis lanata". Euro+Med Plantbase. Botanic Garden and Botanical Museum Berlin-Dahlem. Retrieved 30 November 2020.
  7. ^ a b c d e f g h i Ivanina, L. I. (1997) [1955]. Schischkin, B. K.; Bobrov, E. G. (eds.). Flora of the U.S.S.R. Vol. 22. Translated by Bakaya, Kamal. Springfield, Va.: Israel Program for Scientific Translations. p. 461.
  8. ^ John Sims (1821). Curtis's Botanical Magazine, Or, Flower-garden Displayed: In which the Most Ornamental Foreign Plants, Cultivated in the Open Ground, the Green-house, and the Stove, are Accurately Represented in Their Natural Colours ... pp. 271–.
  9. ^ Ann Fowler Rhoads; Timothy A. Block (5 September 2007). The Plants of Pennsylvania: An Illustrated Manual. University of Pennsylvania Press. p. 787. ISBN 978-0-8122-4003-0.
  10. ^ Minnesota. Legislature. Senate (2002). Journal of the Senate. p. 6503.
  11. ^ Invasiveness Ranking System for Non-native Plants of Alaska. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Alaska Region. 2008. pp. 2–.
  12. ^ Ken Druse (14 April 2015). The New Shade Garden: Creating a Lush Oasis in the Age of Climate Change. Abrams. pp. 344–. ISBN 978-1-61312-604-2.
  13. ^ Stuhlfauth, T; Sultemeyer, D. F; Weinz, S; Fock, H. P (1988). "Fluorescence Quenching and Gas Exchange in a Water Stressed C3 Plant, Digitalis lanata". Plant Physiology. 86 (1): 246–250. doi:10.1104/pp.86.1.246. PMC 1054462. PMID 16665875.
  14. ^ Fock, H.P.; Biehler, K.; Stuhlfauth, T. (1992). "Use and degradation of light energy in water-stressed Digitalis lanata". Photosynthetica. 27 (4): 571–7.
  15. ^ Hildebert Wagner, Pharmazeutische Biologie, 2. Drogen und ihre Inhaltsstoffe, Gustav Fischer Verlag, Stuttgart 1980
  16. ^ Stuhlfauth, T; Fock, H. P (1990). "Effect of Whole Season CO2 Enrichment on the Cultivation of a Medicinal Plant, Digitalis lanata". Journal of Agronomy and Crop Science. 164 (3): 168–173. doi:10.1111/j.1439-037X.1990.tb00803.x.
  17. ^ Hollman, A (1996). "Digoxin comes from Digitalis lanata". BMJ. 312 (7035): 912. doi:10.1136/bmj.312.7035.912. PMC 2350584. PMID 8611904.
  18. ^ a b Peter Harris; Sue Nagy; Nicholas Vardaxis (22 August 2018). Mosby's Dictionary of Medicine, Nursing and Health Professions - Revised 3rd Anz Edition. Elsevier Health Sciences. pp. 527–. ISBN 978-0-7295-8691-7.
  19. ^ a b c Deborah Silverstein; Kate Hopper (13 February 2008). Small Animal Critical Care Medicine - E-Book. Elsevier Health Sciences. pp. 98–. ISBN 978-1-4160-6926-3.
  20. ^ a b Daniel M Lugassy (9 February 2014). Clinical Toxicology, An Issue of Emergency Medicine Clinics of North America, E-Book. Elsevier Health Sciences. pp. 88–. ISBN 978-0-323-26655-0.
  21. ^ a b c Weisse, Allen B. (January 2010). "A Fond Farewell to the Foxglove? The Decline in the Use of Digitalis". Journal of Cardiac Failure. 16 (1): 45–48. doi:10.1016/j.cardfail.2009.08.001. PMID 20123317.
  22. ^ a b Kreis, Wolfgang (2017). "The Foxgloves (Digitalis) Revisited". Planta Medica. 83 (12–13): 962–976. doi:10.1055/s-0043-111240. PMID 28561136.
  23. ^ G. Dragendorff (1884). Plant Analysis Qualitative & Quantitative. London: Bailliere, Tindall and Cox. p. 142.
  24. ^ Sydney Smith III (1931). "Digitalis glucosides". Journal of the Chemical Society. 23 (3).
  25. ^ Healy, David (2002). The Creation of Psychopharmacology. LONDON, ENGLAND: HARVARD UNIVERSITY PRESS. p. 43. ISBN 0-674-01599-1.
  26. ^ "Foxglove plants produce heart medicine. Can science do it better?".
  27. ^ Bernard R. Glick (4 May 2018). Methods in Plant Molecular Biology and Biotechnology. CRC Press. pp. 183–. ISBN 978-1-351-09139-8.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Digitalis lanata: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Digitalis lanata, vernacularly often called woolly foxglove or Grecian foxglove, is a species of foxglove, a flowering plant in the plantain family Plantaginaceae. It gets its name due to the woolly indumentum of the leaves. D. lanata, like other foxglove species, is toxic in all parts of the plant. Symptoms of digitalis poisoning include nausea, vomiting, severe headache, dilated pupils, problems with eyesight, and convulsions at the worst level of toxicity. The plant is also harmful to other animals.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Digitalis lanata ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Digitalis lanata es una especie de fanerógama, que crece en Europa oriental, siendo toda la planta altamente tóxica. Ya se cultivaba en los jardines italianos en la Antigüedad.

 src=
Flor
 src=
Ilustración

Características

Es una planta perenne parecida a la dedalera que alcanza los 3-10 dm de altura y que florece en junio-julio y sus semillas maduran en septiembre. Tiene el tallo de color violáceo por la base. Las hojas de color verde oscura, son oblongas con nervaciones longitudinales. Las flores son hermafroditas de color blanco u ocre pálido con vetas de color pardo y se agrupan en largos y densos racimos terminales. Son polinizadas por las abejas. El fruto es una cápsula ovoide con tres semillas en su interior.

Propiedades

  • La digoxina es una droga para dolencias del corazón que se extrae de esta planta.[1][2]
  • Tónico cardíaco, también se utiliza en uso externo para curar las heridas.
Principios activos

Contiene digoxina y digitoxina, derivados de estos heterósidos secundarios.[3]

Usos médicos

Digitalis lanata contiene un poderoso glucósido cardiaco que puede ser usado por pacientes con problemas cardíacos. Digoxina (Digitalin) es una droga que se extrae de Digitalis lanata. Se utiliza para tratar algunas enfermedades del corazón como la fibrilación auricular. Se ralentiza la conducción aurículo ventricular, para que los latidos del corazón se ralenticen y aumente muy poco el poder de contracción (efecto inotrópico positivo). Debido a la mejora de la circulación en la insuficiencia cardíaca congestiva causada por la fibrilación auricular rápida, los riñones pueden funcionar mejor, lo que estimula el flujo de la orina, lo que reduce el volumen de la sangre y reduce la carga sobre el corazón. Este es el efecto que fue descrita por primera vez cuando la planta fue descubierta como una medicina (Withering 1785). Digitalin no fue descubierto hasta mediados del siglo XIX por los dos científicos franceses Homolle y Theodore Ouevenne. No fue sino hasta 1875 cuando Oscar Schmiedberg identificó la digoxina en la planta.[4]​ Fue aislada por primera vez en la década de 1930 en Gran Bretaña por el Dr. Sidney Smith[5][6]​ Entonces se utilizaba para tratar las úlceras en la parte baja abdomen, forúnculos, dolores de cabeza, abscesos, la parálisis, y la curación de las heridas externas. Hoy en día todavía se extrae de la planta porque sintetizarla es bastante caro y difícil. Sin embargo, es cada vez menos utilizado con frecuencia debido al margen terapéutico estrecho y el alto potencial de efectos secundarios graves. La digoxina está siendo reemplazada por medicamentos más nuevos, incluyendo los bloqueadores beta, inhibidores de la enzima convertidora de la angiotensina, y agentes bloqueadores del canal de calcio. A medida que surgen nuevos agentes farmacoterapéuticos, el uso de los preparados digitálicos seguirá disminuyendo. También hay otros usos comerciales de Digitalis lanata distintos de las enfermedades del corazón. Por ejemplo, en América del Sur las hojas en polvo se usan para aliviar el asma, como los sedantes y los diuréticos. En la India se utiliza como un ungüento que contiene glucósidos digitálicos usados para tratar heridas y quemaduras.

Taxonomía

Digitalis lanata fue descrita por Jakob Friedrich Ehrhart y publicado en Beiträge zur Naturkunde 7: 152–153. 1792.[7]

Etimología

Digitalis: nombre genérico del latín medieval digitalis = la "digital o dedalera" (Digitalis purpurea L., Scrophulariaceae). Según Ambrosini (1666), “se llama Digital porque las flores imitan la forma del dedal (a saber, de la cubierta de los dedos de las mujeres cuando cosen)”.[8]

lanata: epíteto latino que significa "lanuda".[9]

Sinonimia
  • Digitalis orientalis[10]
  • Digitalis epiglottidea Brera ex Steud.
  • Digitalis eriostachya Besser ex Rchb.
  • Digitalis nova Winterl ex Lindl.
  • Digitalis winterli Roth[11]

Referencias

  1. Niazi, Sarfaraz. Handbook of Pharmaceutical Manufacturing Formulations: Compressed Solid Products. Boca Raton: CRC, 2004.
  2. Digoxin comes from Digitalis lanata. Hollman A. BMJ 1996;312:912. Online version accessed 18 November 2006.
  3. «Digitalis lanata». Plantas útiles: Linneo. Archivado desde el original el 21 de septiembre de 2013. Consultado el 4 de enero de 2014.
  4. G. Dragendorff (1884). Plant Analysis Qualitative & Quantitative. Londres: Bailliere, Tindall and Cox. p. 142.
  5. George Edward Trease (1961). A text book of Pharmacognosy. Londres: Bailliere, Tindall and Cox. p. 513.
  6. Sydney Smith III (1931). «Digitalis glucosides». Journal of the Chemical Society 23 (3).
  7. «Digitalis lanata». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 4 de enero de 2014.
  8. En Flora Vascular
  9. En Epítetos Botánicos
  10. Sinónimos en Tela Botánica
  11. Digitalis lanata en PlantList

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Digitalis lanata: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Digitalis lanata es una especie de fanerógama, que crece en Europa oriental, siendo toda la planta altamente tóxica. Ya se cultivaba en los jardines italianos en la Antigüedad.

 src= Flor  src= Ilustración
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Villane sõrmkübar ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Villane sõrmkübar (Digitalis lanata) on taimeliik sõrmkübara perekonnast ja mailaseliste sugukonnast.

Välislingid

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Villane sõrmkübar: Brief Summary ( Estônio )

fornecido por wikipedia ET

Villane sõrmkübar (Digitalis lanata) on taimeliik sõrmkübara perekonnast ja mailaseliste sugukonnast.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ET

Villasormustinkukka ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Villasormustinkukka (Digitalis lanata) on sormustinkukkien sukuun kuuluva laji.

Ulkonäkö ja koko

Villasormustinkukka on 40–120 cm korkea. Lehdet melkein karvattomat, suikeat ja hieman hammaslaitaiset. Kukinto on karvainen ja symmetrinen ja kukat 2-3 cm pitkiä sormustimen mallisia karvaisia, kellertävän ruskeita joissa ruskeat suonet.[1] Kukinta aika elokuu-syyskuu. Sisältää tappavan myrkyllisiä aineita, kuten digitoksiinia (C41H64O13) ja digitaliinia (C36H56O14). Villasormustinkukasta saadaan myös lanatosidi A (C49H76O19) ja lanatosidi C (C49H76O20) nimisiä sydänglykosideja.Levinneisyys

 src=
Villasormustinkukan levinneisyys.

Euroopassa villasormustinkukka esiintyy Espanjassa ja Mustanmeren rannalla, muualla Meksikossa, Andeilla ja Aasiassa.[1]

Käyttö

Vaikeiden sydänsairauksien hoitoon.[1]

Lähteet

  1. a b c Lääkekasvit, s. 62. Tammi. ISBN 951-30-9032-9.

Aiheesta muualla

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Villasormustinkukka: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Villasormustinkukka (Digitalis lanata) on sormustinkukkien sukuun kuuluva laji.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Digitale laineuse ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Digitalis lanata

Digitalis lanata, la digitale laineuse, est une espèce de plantes de la famille des Scrophulariaceae selon l'ancienne classification, et des Plantaginaceae selon les classifications récentes[1].

Plante herbacée bisannuelle, elle est utilisée en pharmacologie. Elle est également connue pour sa toxicité.

Étymologie

« Digitale » vient du mot latin digitale, doigtier, du fait de la forme de la fleur évoquant un doigt de gant. Pour la même raison, les Anglais nomment cette plante « foxglove », gant de renard, et les Allemands « fingerhut », chapeau de doigt… En français, on l’appelle également « gant de Notre-Dame »[2].

Le nom de l’espèce, « lanata », vient de l’aspect laineux de la corolle[2].

Description morphologique

Il s'agit d'une plante herbacée haute de 40 à 90 cm voire 2 mètres [réf. nécessaire]. Formant au cours de la première année une rosette terrestre ; elle produit au cours de la seconde année une haute tige dressée portant des feuilles oblongues lancéolées, glabres et s’écartant beaucoup de la tige. Les pédoncules floraux et les calices sont velus, brun et blanc. Le fruit est une capsule.

D. lanata a un aspect duveteux. Les fleurs sont regroupées en racèmes et leur pédicelle est très court. La corolle est toujours assez longue, tout comme la paire d’étamines[3].

La fleur est caractérisée par une corolle en cloche, de couleur spécifique, de 1 à 3 cm de long à base étroite s’élargissant en chambre globulaire. La lèvre inférieure de la corolle est nettement proéminente[3].

Lors de la floraison, chaque plante donne à peu près 6,1 ± 3,24 inflorescences, donc 27 ± 7,22 fleurs d’une couleur blanche ou crème à marbrures brunes à pourpres.

Le calice, quant à lui, mesure de 0,4 à 0,9 cm de long, est linéaire et lobé. Il a un aspect laineux[3].

D. lanata produit des étamines de 1,1 à 1,25 cm de long, filiformes et didynames tandis que les styles sont légèrement bifides, crèmes à jaunâtre et de 1,4 cm de long[3].

Les longues étamines de D. lanata peuvent dépasser légèrement au-dessus de la cloche de la corolle au moment de la déhiscence. Les fleurs, hermaphrodites, se présentent en corolle tubulaire avec le style et le stigmate situés plus au-dessus des anthères[3].

Répartition et habitat

Native d’Europe de l’Est, D. lanata est retrouvée en Italie, Hongrie, Turquie et dans les Balkans. Elle aurait été introduite en Angleterre en 1798 et a été naturalisée à certains endroits depuis[4].

D. lanata est encore relativement présente en Europe. Cependant, le potentiel médical que présente la Digitale laineuse l’a amenée à être surexploitée et a créé une baisse des populations dans certaines régions. Elle a dès lors été introduite dans certains pays aux mêmes latitudes que son habitat d’origine[3].

On retrouve l’espèce dans des buissons, forêts, coins herbeux, généralement en des lieux ensoleillés. Elle se plante aussi dans des jardins.

Cycle de vie et reproduction

D. lanata est une plante bisannuelle allogame qui produit, en fin de première année, des hétérosides cardiotoniques utilisés en médecine et extraits des feuilles séchées[5].

Germination

D. lanata passe l’hiver sous forme de tubercule dormant sous terre. Avec l’arrivée du printemps, sa croissance commence et les tubercules émergent en jeunes pousses. La germination dure 21 jours et, après apparition de la rosette basilaire, la croissance végétative commence rapidement[3].

Débourrement

La phase sexuelle se passe un peu plus tard, alors que la plante commence à produire des bourgeons floraux. Dans le genre Digitalis, D. lanata est la première à initier la production de bourgeons, dans le courant du mois de mai. Environ 45 jours après cette initiation, la formation des anthères commence[3].

Floraison

Les bourgeons floraux s’ouvrent en succession acropète. Les fleurs basales de l’inflorescence se développent en premières, puis sont suivies par les fleurs plus supérieures dans un ordre régulier. Les fleurs basales entrent directement, et premièrement, en phase mâle. Lorsque tous leurs grains de pollen sont dispersés, ils passent en phase femelle. C’est à ce moment-là que les fleurs supérieures entrent en phase mâle, puis en phase femelle. Ce processus se déroule systématiquement de la base de l’inflorescence vers le haut de celle-ci[3].

La séparation spatiale et temporelle des fleurs mâles et femelles indique un phénomène de protandrie, ou hermaphrodisme successif. Ce comportement, bénéfique au succès évolutif de l’espèce, a pour but d’entraver l’autofécondation.

Typiquement, la floraison a lieu durant le mois de juin et l’entièreté des fleurs sont ouvertes après 1 à 2 semaines. Enfin, les fleurs restent ouvertes pendant 2 à 3 semaines et c’est au début du mois d’août que les fruits sont mûrs[3].

Pollinisation

Chez D.lanata, la paire de longues étamines se déplace sur les côtés, alors que la paire de courtes étamines grandit et entre en déhiscence au centre de la corolle en cloche. Si le climat est maussade et frais, la libération du pollen s’effectue en 4 à 6 jours. Par contre, s’il fait beau et sec, ce temps est réduit[3].

Des expériences sur des fleurs de D. lanata, testant leur pollinisation dans diverses conditions environnementales, ont montré la dépendance de l’espèce vis-à-vis d’agents biotiques pour aider au transfert du pollen. Ces résultats confirment aussi que la digitale laineuse n’effectue pas d’autopollinisation. Ainsi, les fleurs ne recevant pas l’aide d’agents extérieurs pollinisateurs n’ont pas de graines fructueuses[3].

Ouverture des stigmates

Les stigmates s’ouvrent vers le quatrième jour à partir du début de la dispersion du pollen. Parallèlement, ceux-ci deviennent réceptifs aux grains de pollen le quatrième jour de la déhiscence des anthères et atteignent leur summum de réceptivité après 7 jours de déhiscence[3].

Sécrétion du nectar

La sécrétion du nectar commence le jour avant le début de la déhiscence des premières anthères, mais en quantités négligeables. Cette production continue tout le temps de survie de la fleur. Cependant, le pic de sécrétion coïncide avec le pic de déhiscence des anthères Dès lors, une grande quantité de nectar est disponible, augmentant les chances d’attirer des insectes pollinisateurs[3].

Utilisations

D. lanata est très toxique : son absorption provoque des troubles tels que arythmies, obnubilations, céphalées, troubles de la vue, nausées, vomissements…

Ainsi, l’ingestion d’environ 8 grammes de feuilles provoque la mort d’une personne adulte de corpulence moyenne. Cette propriété dangereuse empêche l’utilisation populaire de l’espèce[6].

Malgré sa grande toxicité, cette plante est de grande utilité en pharmacologie car elle fournit des glycosides cardiotoniques comme la digitaline et la digoxine, employés comme stimulants cardiaques. On peut de plus retrouver des substances utiles comme des tannins, de l’inositol, de la lutoléine et des acides gras (myristique, palmitique, oléique, linoléique et linolénique) dans diverses parties de la plante[6].

Les feuilles sont utilisées en phytothérapie. Elle se récolte de septembre à octobre et se manipule avec des gants. Afin d’exploiter au mieux ses propriétés, il faut en faire sécher les feuilles une journée durant à température ambiante, en couche mince, avant de les placer à une température supérieure.

Les principales propriétés médicinales de la plante sont dues à la présence d'inotropes positifs, chronotropes négatifs et dromotropes négatifs.

Principes actifs

Les principes actifs connus présents dans D. lanata sont des hétérosides cardiotoniques, flavonoïdes, digitonine, digitaline, lanatosides.

La toxicité de D. lanata s’explique par la présence de divers alcaloïdes, dont la digitaline, employée à très petites doses comme médicament pour le cœur. C’est pour cette substance présente dans les feuilles, ainsi que pour la digoxine, que la digitale laineuse est exploitée par l’industrie pharmaceutique[6].

Les hétérosides de la digitale laineuse sont classés en 5 groupes, dont les 3 premiers sont caractérisés par leur génine[6].

Découverte des principes actifs

Digitalis lanata, contrairement à D. purpurea, n’a pas été utilisée en médecine traditionnelle comme diurétique pour le traitement d’hydropisie ou de problèmes cardiaques[7]. Cependant, la connaissance de l’utilité de D.purpurea comme agent cardiotonique a permis plus récemment l’isolement de plusieurs substances à partir de D. lanata qui sont maintenant utilisées comme agents cardiotoniques. En effet, des études chimiques sur D. lanata ont été entreprises dans l’espoir de trouver qu’elle contenait aussi ces agents[7].

Conservation de l'espèce

La digitale laineuse étant totalement dépendante de pollinisateurs afin d’effectuer la reproduction croisée, elle est plus vulnérable à toute baisse de leurs populations. Des modèles d’études sur les insectes pollinisateurs montrent que la densité de population de la plante joue un grand rôle dans le succès de la pollinisation et de la production de graines. En effet, cette densité de population a un impact direct sur la durée et la fréquence des visites de pollinisateurs[3].

Si la fragmentation des habitats de D. lanata continue à augmenter, les populations déjà éparses souffriront d’une diminution encore plus grande de leur densité. Ce phénomène engendrera une cascade de conséquences : la baisse de la disponibilité des pollinisateurs, la perte de diversité génétique, l’altération des structures de populations de digitales laineuses, la baisse de production de graines et, de ce fait, la baisse de succès reproductif ainsi que la diminution de viabilité des populations.

Donc il faut, afin de conserver cette espèce et la biodiversité qu’elle représente, prendre d’urgence des mesures de sécurité empêchant la destruction future des habitats en danger et instaurer des projets de restauration des milieux déjà fragmentés[3].

Notes et références

  1. Claire Felloni, « Deux Digitales », sur Botazoom, Botanique et Iconographie (consulté le 16 octobre 2021)
  2. a et b Couplan François, (2012), Les plantes et leurs noms : histoires insolites, éditions Quae, p. 54.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o et p Nazir Romazia, Reshi Zafar, Ahmed Wafai Bashir, (2008), Reproductive ecology of medicinally important Kashmir Himalayan species of Digitalis' L., plant species biology, 23, p. 59-70
  4. http://www.seedaholic.com/digitalis-lanata-grecian-or-woolly-foxglove.html, consulté le 13/05/2014
  5. Brudigou Christophe, Jacques Monique, (1987), Le développement de Digitalis lanata Ehrh.) en conditions contrôlées et naturelles : établissement de critères de sélection, Agronomie, 7, p. 685-694
  6. a b c et d Joly A., (2010), Intoxication digitalique non médicamenteuse : un risque non négligeable, Thèse à l’université Henry Pointcarré de Nancy, p. 40-42
  7. a et b Norman R. Farnsworth, Olayiwola Akerele, Audrey S. Bingel, Djaja D. Soejarto, Zhengang Guo, (1985), Medicinal plants in therapy, Bulletin of the World Health Organization, 63, p. 965-981
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Digitale laineuse: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Digitalis lanata

Digitalis lanata, la digitale laineuse, est une espèce de plantes de la famille des Scrophulariaceae selon l'ancienne classification, et des Plantaginaceae selon les classifications récentes.

Plante herbacée bisannuelle, elle est utilisée en pharmacologie. Elle est également connue pour sa toxicité.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Wołmjany naporst ( Sorábio superior )

fornecido por wikipedia HSB

Wołmjany naporst (Digitalis lanata) je rostlina ze swójby putnikowych rostlinow (Plantaginaceae).

Po někotrych žórłach so swójbje trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) přirjaduje.

Wopis

Wołmjany naporst je dwulětna abo krótkožiwjace wjacelěta rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 90 cm.

Kćěje we wysokim lěću a pózdnim lěću. Kćenja su swětłobeige hač brune, ale tež sćeńka žiłkate. Jich znutřkowny bok je bruna, mjeztym zo delnja hubka je beige.

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

  1. Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 286.
  2. W internetowym słowniku: Fingerhut

Žórła

  • Botanica, Einjährige und mehrjährige Pflanzen, Über 2000 Pflanzenporträts, ISBN 978-3-8331-4469-1, strona 280 (němsce)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Eksterne wotkazy

Commons
Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Wołmjany naporst
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia HSB

Wołmjany naporst: Brief Summary ( Sorábio superior )

fornecido por wikipedia HSB

Wołmjany naporst (Digitalis lanata) je rostlina ze swójby putnikowych rostlinow (Plantaginaceae).

Po někotrych žórłach so swójbje trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae) přirjaduje.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia HSB

Digitalis lanata ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La Digitalis lanata è una specie di Digitale che si trova prevalentemente nell'Europa dell'Est. La Digitalis lanata, come altre specie di Digitale, è altamente tossica in tutte le sue parti. Conserva le foglie tutto l'anno, fiorisce tra giugno e luglio, e i semi giungono a maturazione ai primi di settembre. I fiori sono ermafroditi e sono impollinati dalle api.

La pianta raggiunge altezze tra i 30 e i 60 centimetri.

Una delle più grandi popolazioni si trova vicino a Bácsalmás in Ungheria.[1]

Usi commerciali

Il principio attivo della digossina e della digitossina, medicinali usati per trattare alcuni tipi di problemi cardiaci, è estratto dalle foglie di Digitalis lanata.[2][3]

Note

  1. ^ ed. by J. Cullen, The European Garden Flora: Dicotyledons : (pt. 4), Cambridge, Cambridge Univ. Press, 2000, p. 316, ISBN 0-521-42097-0.
  2. ^ Niazi, Sarfaraz. Handbook of Pharmaceutical Manufacturing Formulations: Compressed Solid Products. Boca Raton: CRC, 2004.
  3. ^ Digoxin comes from Digitalis lanata. Hollman A. BMJ 1996;312:912. Ultimo accesso 13 settembre 2009.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Digitalis lanata: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La Digitalis lanata è una specie di Digitale che si trova prevalentemente nell'Europa dell'Est. La Digitalis lanata, come altre specie di Digitale, è altamente tossica in tutte le sue parti. Conserva le foglie tutto l'anno, fiorisce tra giugno e luglio, e i semi giungono a maturazione ai primi di settembre. I fiori sono ermafroditi e sono impollinati dalle api.

La pianta raggiunge altezze tra i 30 e i 60 centimetri.

Una delle più grandi popolazioni si trova vicino a Bácsalmás in Ungheria.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Wollig vingerhoedskruid ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Wollig vingerhoedskruid (Digitalis lanata) is een kruidachtige plant uit het geslacht vingerhoedskruid (Digitalis), die afkomstig is uit Zuidoost-Europa maar ondertussen over de hele wereld verspreid is geraakt.

Het wordt van alle vingerhoedskruiden als de meest giftige soort beschouwd, maar is net als het gewoon vingerhoedskruid evenzeer in trek om zijn geneeskrachtige werking.

Naamgeving en etymologie

De botanische naam Digitalis is afkomstig van het Latijnse digitus (vinger). De soortaanduiding lanata is afkomstig van het Latijnse lanatus (wollig), naar de wollige beharing op de onderzijde van de bladeren.

Kenmerken

Het wollig vingerhoedskruid is een tweejarige plant met tot 1 m hoge bloemstengels, aan de basis paars gekleurd en behaard. De bladeren zijn lancetvormig tot ovaal, donkergroen, met parallelle nerven en onderaan wollig wit behaard. In het eerste jaar vormt de plant enkel een bladrozet.

De bloeiwijze is een dichtbloemige tros met talrijke bloemen op de top van de bloemstengel. De bloemen zijn klok- tot buisvormig, okerkleurig met donkere nettekening, eveneens wollige behaard, met een lange en brede bleke bloemlip. De vrucht is een doosvrucht voorzien van haakjes, die in de vacht van zoogdieren blijven haken en zo verspreid worden.

De plant is zeer giftig. Het heeft een hoogte tussen de 60 en 80 centimeter en bloeit in de zomer, in de maanden juli en augustus.

Habitat en verspreiding

Het wollig vingerhoedskruid komt vooral voor op droge tot vochtige, zandige, lemige of kleiige en voedselrijke bodems op halfbeschaduwde plaatsen, zoals wegbermen, tuinen en verlaten akkers.

De plant komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Europa (onder andere Hongarije, Servië, Roemenië), maar is door de mens verspreid over de hele wereld.

Gebruik

Het wollig vingerhoedskruid wordt naast het gewoon vingerhoedskruid (Digitalis purpurea) en ondanks zijn giftigheid, gebruikt om zijn geneeskrachtige werking. Uit de plant wordt onder meer digoxine gewonnen, dat de hartslag stabiliseert en vochtafdrijvend werkt. Ook worden de verpulverde bladeren gebruikt om astma te verlichten, als sedativum en als diureticum, en in zalf om (brand)wonden te verzorgen.

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Wollig vingerhoedskruid: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Wollig vingerhoedskruid (Digitalis lanata) is een kruidachtige plant uit het geslacht vingerhoedskruid (Digitalis), die afkomstig is uit Zuidoost-Europa maar ondertussen over de hele wereld verspreid is geraakt.

Het wordt van alle vingerhoedskruiden als de meest giftige soort beschouwd, maar is net als het gewoon vingerhoedskruid evenzeer in trek om zijn geneeskrachtige werking.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Naparstnica wełnista ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src=
Rejony uprawy naparstnicy wełnistej
 src=
Kwiat naparstnicy wełnistej

Naparstnica wełnista (Digitalis lanata Ehrh.) – gatunek roślin należący do rodziny babkowatych (według systemów XX-wiecznych do trędownikowatych). Roślina pochodzi z Europy Południowej i Turcji[2]. W wielu regionach świata jest uprawiana jako roślina lecznicza. Uprawia się ją również w Polsce, czasami dziczeje przejściowo (efemerofit)[3].

Morfologia

Część podziemna
Posiada korzeń palowy, silnie rozgałęziony.
Łodyga
Pojedyncza, gruba łodyga wyrasta do 100 cm wysokości. W górnej swojej części jest okryta gęstymi, drobnymi włoskami.
Liście
W pierwszym roku z korzenia wyrasta przy ziemi różyczka lancetowatych liści. W drugim roku dopiero wyrasta łodyga z liśćmi i kwiatami. Liście na łodydze ustawione są skrętolegle, całobrzegie lub piłkowane, równowąskie, posiadają wyraźne łukowato-równoległe unerwienie. Na dolnej stronie delikatnie omszone. Liście łodygowe są siedzące.
Kwiaty
Wyrastają w górnej części łodygi tworząc grono. Dość duże (do 25 mm długości), zwieszające się w dół, rosnące na gruczołowato omszonych, krótkich szypułkach, mają brązowo-żółty kolor z fioletowymi pasemkami. Są to kwiaty grzbieciste, dwuwargowe, kielich kwiatowy mają omszony. Dolna warga jest biała, szeroka i wywinięta w dół. Pręciki są 4, słupek 1.
Owoce
Torebki o jajowatym kształcie, pękające wzdłużnie. W torebce znajduje się bardzo dużo drobnych, czarnych nasion.

Biologia

Roślina dwuletnia. Kwitnie od czerwca do września. Roślina trująca: zawarte w roślinie glikozydy kumulują się w mięśniu sercowym, co sprawia, że spożycie zbyt dużej dawki wywołuje zaburzenia pracy serca (dodatkowe skurcze komorowe, tętno bliźniacze, kołatanie serca), przy dalszym zażywaniu może nastąpić migotanie komór i zapaść.

Zastosowanie

  • Roślina lecznicza. Lecznicze własności naparstnicy odkrył pod koniec XVIII wieku szkocki lekarz Whitering. Dawniej do celów leczniczych stosowano dziko rosnącą naparstnicę zwyczajną oraz uprawianą naparstnicę purpurową. Obecnie w Polsce używa się w celach farmakologicznych wyłącznie uprawianej naparstnicy wełnistej.
    • Surowiec zielarski : Liście (Folium Digitalis lanatae). Zbiera się je z jednorocznych roślin, przy słonecznej pogodzie, a następnie suszy.
    • Działanie : Zawiera saponiny, flawonoidy, glikozydy pierwotne (lanatozydy ABCD) i glikozydy wtórne, wśród których najważniejsza jest digoksyna. Substancje te mają działanie inotropowe dodatnie - zwiększają kurczliwość mięśnia sercowego poprawiając pracę serca jako pompy. Pod ich wpływem serce pracuje wolniej, ale wydajniej. Stosowana jest w leczeniu chorób serca (niewydolność krążenia pochodzenia sercowego), najczęściej w postaci nalewki. Wchodzi też w skład różnych leków, z których najważniejsza to digoksyna. Naparstnica kumuluje się w organizmie, jest rośliną trującą, ma mały indeks terapeutyczny. Z tego względu stosowana może być tylko pod kontrolą lekarza[4]. Z uwagi na niski indeks terapeutyczny i zsyntezowanie wielu grup leków poprawiajacych wydolność krążenia - w XXI wieku rola naparstnicy jest mniejsza niż przed laty.

Obecność w kulturze

Trujące właściwości rośliny zostały wykorzystane w filmie Casino Royale[5].

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-06].
  2. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-11-11].
  3. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  4. Farmakognozja online. [dostęp 3 stycznia 2007].
  5. Casino Royale (2006) Trivia. W: IMDb [on-line]. IMDb.com, Inc.. [dostęp 2014-10-08].

Bibliografia

  1. Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
  2. Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Naparstnica wełnista: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src= Rejony uprawy naparstnicy wełnistej  src= Kwiat naparstnicy wełnistej

Naparstnica wełnista (Digitalis lanata Ehrh.) – gatunek roślin należący do rodziny babkowatych (według systemów XX-wiecznych do trędownikowatych). Roślina pochodzi z Europy Południowej i Turcji. W wielu regionach świata jest uprawiana jako roślina lecznicza. Uprawia się ją również w Polsce, czasami dziczeje przejściowo (efemerofit).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Digitalis lanata ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO


Digitalis lanata (numită popular degețel lânos) este o specie de plantă din genul Digitalis ce crește în principal în estul Europei, și este foarte toxică datorită conținutului de digoxină și digitoxină.

 src=
Floarea

Caracteristici

Vezi și

Referințe

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Digitalis lanata: Brief Summary ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO


Digitalis lanata (numită popular degețel lânos) este o specie de plantă din genul Digitalis ce crește în principal în estul Europei, și este foarte toxică datorită conținutului de digoxină și digitoxină.

 src= Floarea
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Digitalis lanata ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Digitalis lanata là một loài thực vật có hoa trong họ Mã đề. Loài này được Ehrh. mô tả khoa học đầu tiên năm 1792.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Digitalis lanata. Truy cập ngày 21 tháng 8 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết về Họ Mã đề này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Digitalis lanata: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Digitalis lanata là một loài thực vật có hoa trong họ Mã đề. Loài này được Ehrh. mô tả khoa học đầu tiên năm 1792.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Наперстянка шерстистая ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Asteranae
Семейство: Подорожниковые
Триба: Digitalideae
Вид: Наперстянка шерстистая
Международное научное название

Digitalis lanata Ehrh., (1792)

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 33583NCBI 49450EOL 578390GRIN t:13979IPNI 802028-1TPL kew-2768027

Наперстя́нка шерсти́стая (лат. Digitális lanáta) — вид многолетних травянистых растений рода Наперстянка семейства Норичниковые (Scrophulariaceae).

Ботаническое описание

Корневище горизонтальное, деревенеющее.

Стебли 30—80 см высотой, одиночные, прямостоячие, при основании слегка приподнимающиеся, большей частью тёмно-лиловые, простые, более-менее равномерно олиственные, с отмирающими к началу цветения самыми нижними листьями, в нижней части обычно голые, ось соцветия густо войлочно опушённая.

Прикорневые и нижние стеблевые листья 6—12(20) см длиной и 1,5—3,5 см шириной, продолговато-яйцевидные, тупые или заострённые, покрытые, как и верхние стеблевые листья, простыми многоклеточными и желёзистыми (головки из одной-двух клеток) волосками, большей частью цельнокрайние, реже по краю слегка волнистые или с несколькими мелкими зубчиками, с ясно заметной главной и тремя — четырьмя боковыми жилками. Верхние стеблевые листья 4—10 см длиной, ланцетные, острые, сидячие, постепенно уменьшающиеся и переходящие в прицветники. Верхние стеблевые листья сидячие, продолговато-ланцетные, около 4 см длиной и 1 см шириной, постепенно уменьшающиеся в размерах и переходящие в пазушные прицветники.

Кисть пирамидальная, более-менее длинная, сравнительно густая, многосторонняя. Цветочная ось, как прицветники и доли чашечки, густо опушённая. Цветки на коротких, желёзистоопушённых цветоножках в пазухах продолговато-ланцетных прицветников, которые равны или длиннее чашечки. Доли чашечки 10 мм длиной, ланцетные, острые, при плодах не расходящиеся. Венчик 20—30 мм длиной; трубка венчика шаровидно вздутая, буро-жёлтая с лиловыми жилками, верхняя губа неглубоко рассечена на две треугольные, отогнутые вверх лопасти; нижняя губа с маленькими треугольными, боковыми, отогнутыми наружу лопастями, с большой белой или рыжеватой, лопатообразной средней лопастью, почти равной трубке венчика. Тычинки при полном цветении равны по длине трубке венчика, голые. Пестик опушён.

Коробочка 8—12 мм длиной, конусовидная, тупая, с недлинным носиком, покрыта желёзистыми волосками. Семена четырёхгранно-призматические, 1,1—1,3 мм длиной и около 0,6 мм шириной. Цветёт в июле — августе.

Digitalis lanata (digitale laineuse).JPG
Digitalis lanata 1.JPG
Digitalis lanata 003.JPG
Слева направо: розетки листьев, соцветие, цветок

Распространение

Европа: Венгрия, Албания, Болгария, Югославия, Греция, Румыния; территория бывшего СССР: Молдавия, Украина (запад); Азия: Турция[2].

Растёт в кустарниках, в лесах и на лугах, по известняковым и глинистым склонам гор и холмов.

Химический состав

В листья наперстянки шерстистой содержатся кардиотонические гликозиды (карденолиды), из которых главные — дигиланиды (ланатозиды) А, В, С. При ферментативном гидролизе образуются вторичные гликозиды: ацетилдигитоксин, дигитоксин, ацетилгитоксин, гитоксин, ацетилдигоксин, дигоксин[3].

Хозяйственное значение и применение

В качестве лекарственного сырья используют лист наперстянки шерстистой (лат. Folium Digitalis lanatae). Сырьё собирают на первом году жизни растения в фазе развитой розетки и немедленно после сбора высушивают при температуре 50—60 °С. Из сырья получают кардиотонические препараты: «Дигоксин», «Целанид», «Лантозид», которые обладают более сильным диуретическим действием, чем препараты наперстянки пурпурной[3].

Ботаническая классификация

Синонимы

По данным The Plant List (2010)[4], в синонимику вида входят:

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. Согласно сайту GRIN. См. карточку растения
  3. 1 2 Блинова К. Ф. и др. Ботанико-фармакогностический словарь : Справ. пособие / Под ред. К. Ф. Блиновой, Г. П. Яковлева. — М.: Высш. шк., 1990. — С. 215. — ISBN 5-06-000085-0.
  4. Digitalis lanata Ehrh. is an accepted name (англ.). The Plant List (2010). Version 1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/. Royal Botanic Gardens, Kew and Missouri Botanical Garden. Проверено 19 апреля 2013. Архивировано 28 апреля 2013 года.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Наперстянка шерстистая: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Наперстя́нка шерсти́стая (лат. Digitális lanáta) — вид многолетних травянистых растений рода Наперстянка семейства Норичниковые (Scrophulariaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии