dcsimg

Ulmus laevis ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Ulmus laevis, el Llamera blanca européu, llamera temblona o llamera pedunculada ye un gran árbol de fueya caduca, perteneciente a la familia de les ulmacees, que la so área de distribución ye'l Centru, Este y Sureste d'Europa, según Asia Menor; va dende'l nordés de Francia al sur de Finlandia, y per l'este llega hasta los Urales y pol sureste hasta Bulgaria y Crimea; hai tamién una población separada nel Cáucasu. Amás, un pequeñu númberu d'árboles d'esta especie que s'atoparon n'España son consideraos anguaño una población relicta más qu'una introducción de la mano del home, y posiblemente l'orixe de la población europea.[1]

 src=
Selo postal d'Ucraína

Esencialmente endémicu del monte aluvial, escasamente alcuéntrase a un altor de más de 400 m.[2] Más frecuentemente alcuéntrase a lo llargo de ríos como'l Volga y el Danubiu, ye unu de les poques llameres tolerantes a condiciones del terrén anubiertes y anóxicas. La llamera temblona ye alógamo y ta estrechamente emparentáu cola llamera americana O. americana.

Descripción

L'árbol tien un altor similar al llamera montano, anque menos simétricu, con una estructura de cañes más fluexa y una coronación menos claramente arrondaes. Algama típicamente un altor y anchor de> 30 m, con un tueru < 2 m diámetru al altor del pechu. L'estensu sistema de raigaños pocu fondes n'última instancia, forma altos contrafuertes distintivos na base del tueru. Les fueyes son caduques, alternes, simples Forma de fueyes elíptica con punta afilada, relativamente delgada, de cutiu de testura casi como de papel y bien tresllúcides, con viesu tomentoso. Les flores apétalas, polinizaes pol vientu, apaecen primero que les fueyes en primavera, producir en recímanos de 15-30; tienen 3-4 mm d'anchu sobre tarmos de 20 mm de llargu. El frutu ye un aláu samara <15 mm de llongura por 10 mm d'anchu con un cantu ciliáu marxe, la única granaarredondiada de 5 mmm madura a finales de la primavera. Esti árbol ye'l que s'estrema más fácil d'ente otres llameres europees polos llargos tarmu de les flores, y ye el que ta más estrechamente rellacionáu cola llamera americana O. americana, del cual difier principalmente na forma copa irregular y frecuentes biltos pequeños nel tueru.[3][4][5]

 src=
"Fortaleces" de O. laevis
 src=
Flores de O. laevis; nótense los llargos pedúnculos
 src=
Fueyes y granes de O.laevis
 src=
Fueyes de O.laevis
 src=
Ulmus laevis - Museum specimen
 src=
Tueru

Plagues y enfermedaes

Al igual qu'otres llameres europees, les poblaciones naturales de la llamera temblona tienen poca resistencia innata a la grafiosis, anque la investigación por Cemagref aislló clones capaces de sobrevivir a la inoculación col fungu causal, perdiendo primeramente <70 % de la so xamasca, pero refaciéndose con fuercia al añu siguiente. Per otra parte, l'árbol nun ye del gustu del vector d'escarabayos de la corteza, que lo colonicen namái cuando nun hai alternatives disponibles otres llameres,[6] una situación pocu común nel oeste d'Europa. La investigación n'España[7] indicó que ye la presencia d'un triterpeno, alnulin, lo que fai que la corteza del árbol seya pocu curiosa pa los escarabayos. D'ende que'l cayente de la especie n'Europa occidental débase principalmente a la deforestación nos valles fluviales, non a la enfermedá.

La especie tien una sensibilidá de leve a moderada al Elm Yellows, pero una sensibilidá bien baxa pal escarabayu de la fueya de la llamera Xanthogaleruca luteola.[8]

Cultivu

Anque ideal pa les condiciones del suelu húmedu, l'árbol puede siguir creciendo, anque más amodo, en sitios secos incluyendo llombes cretácices. Sicasí, un factor primordial na eleición d'un sitiu ye la esposición. La llamera temblona ye de madera relativamente débil, muncho más que la llamera de Lock (Ulmus minor), y pollo ye una eleición desaveniente pa llugares con muncho vientu. Nos ensayos nel sur d'Inglaterra por Butterfly Conservation, los árboles nuevos de menos de 5 m d'altor fueron gravemente estropiaos poles rabaseres de 40 nuedos (75 kmh) en plenu branu.

Esta especie nunca s'introdució llargamente nos EE. XX., pero ta representáu en dellos arboretos. Nel Alloñáu Oriente, l'árbol foi llantáu na provincia de Xinjiang y otros llugares nel norte de China; el plantíu na ciudá de Tongliao sábese que foi particularmente esitosa. Sábese que tamién s'introdució la llamera temblona n'Australia.[9] Nos últimos años, l'árbol esfrutó d'una pequeña renacencia n'Inglaterra. Ye un güéspede popular pa los bárabos de la caparina Satyrium W-album en toa Europa, por ello lo panta Butterfly Conservation y otros grupos pa restablecer les poblaciones locales abrasaes polos efeutos de la grafiosis sobre les llameres natives o arqueofíticos.[10] El Cheshire Wildlife Trust, por casu, ta llantando 1.000 llameres temblones nes sos reserves nel antiguu distritu de Vale Royal.

Usos

La madera de la llamera temblona ye de mala calidá y polo tanto de poca utilidá pal home, nin siquier como lleña. La so densidá ye considerablemente menor qu'el d'otres llameres europees.

Espardimientu

Polo xeneral, ye bono de cultivar a partir de grana semada a una fondura de 6 mm en compost normal y bien regáu. Sicasí, como la viabilidá de les granes puede variar enforma d'añu n'añu, pue ser más fiable'l métodu de fraes tomaos en xunu. Les fraes broten rápido, bien dientro de quince díes, produciendo rápido una matriz trupa de raigaños.

Árboles notables

Los dos mayores árboles conocíos n'Europa alcuéntrase en Gülitz n'Alemaña (3,1 m d'anchu al altor del pechu) y Komorów en Polonia (2,96 m). El Campeón del Reinu Xuníu ta en Ferry Farm, Harewood, Cornualles (27 m d'altu, 1,8 m). Otros exemplos nel Reinu Xuníu son pocos y distantes ente sigo, pero dacuando de gran edá. Dellos sobreviven metanes llameres natives enfermos cerca de Torpoint en Cornualles; [4]; otros puédense alcuéntrase en Edimburgu (La zona de Meadows); Londres (Riverside Walk, cerca del Real Xardín Botánicu de Kew y en Peckham y Tooting); Chelmsford (xuntu al Chelmer nel Campus de Rivermead) [2009]; Brighton & Hove; y cerca de St. Albans. Nos EE.XX., un árbol con fama de magníficu crez en Portland, Oregón, pero les sos dimensiones y edá nun se conocen.

Subespecies y variedaes

La especie nun ta estremada nes subespecies o variedaes. Una variedá celtidea (dacuando tratada como una especie) de lo que güei ye Ucrania foi documentada por Rogowicz a mediaos del sieglu XIX, pero nun se conocen exemplos supervivientes.

En Rusia conócense delles formes decoratives: f. aureovariegata, f. argentovariegata, f. rubra y f. tiliifolia.

En comparanza coles especies europees O. glabra y O. minor, O. laevis recibió escasa atención hortícola, habiendo namái cinco cultivares rexistraos, nengunu de los cualos sábese que siga cultivándose, cola posible esceición de 'Colorans' y 'Pendula': Aureovariegata, Colorans, Ornata, Pendula, Punctata, Urticifolia.

O. laevis nun hibrida naturalmente, daqué que tien de mancomún cola llamera americana O. americana col que ta estrechamente rellacionáu. Los pocos casos reportaos d'hibridación artificial nel sieglu XIX son consideraos sospechosos.


Investigación

La investigación sobre Ulmus laevis Pall. n'España ta encabezada pol Dr. D. Luis Alfonso Gil Sánchez (catedráticu de la Universidá Politéunica de Madrid) dientro del programa de Meyora de los Recursos Xenéticos de les Llameres Ibériques. L'estudiu de les poblaciones relictas del sur peninsular,les cualos paecen ser l'orixe de la especie n'Europa, ta llevándose a cabu por D.Diego Maya Jiménez a cargu del Dr. D. Raúl Tapia Martín de la Universidá d'Huelva.

Taxonomía

Ulmus laevis foi descritu por Peter Simon Pallas y espublizóse en Flora Rossica 1(1): 75, t. 48, f. F. 1784.[11]

Etimoloxía

Ulmus: nome xenéricu que ye'l nome clásicu griegu pa la llamera.[12]

laevis: epítetu llatín que significa "dentáu"[13]

Sinonimia
  • Ulmus acuta Dumrt.
  • Ulmus ciliata Ehrh.
  • Ulmus effusa Willd., Loudon, Willkomm, Fliche
  • Ulmus laevis var. celtidea Rogowicz
  • Ulmus laevis var. simplicidens (Y. Wolf) Grudz.
  • Ulmus octandra Schkuhr
  • Ulmus pedunculata Foug.
  • Ulmus petropolitana Gand.
  • Ulmus racemosa (not Thomas), Borkh.
  • Ulmus reticulata Dumrt.
  • Ulmus simplicidens Y. Wolf[14]

Ver tamién

Referencies

  1. Fuentes-Utrilla, P., Squirrell, J., Hollingsworth, P. M. & Gil, L. (2006). Ulmus laevis (Pallas) in the Iberian Peninsula. An introduced or relict tree species? New data from cpDNA analysis. Genetics Society, Ecological Genetics Group conference, University of Wales Aberystwyth 2006.
  2. Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaux espoirs? Forêt entreprise Non. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.
  3. Bean, W. J. (1981). Trees and shrubs hardy in Great Britain, 7ª edición. Murray, Londres.
  4. Elwes, H. J. & Henry, A. (1913). The Trees of Great Britain & Ireland. Vol. VII. pp 1848-1929. Private publication. [1]
  5. White, J. & More D. (2003). The Trees of Britain & Northern Europe, Cassell's, Londres.
  6. Collin, Y., Bilger, I., Eriksson, G., & Turok, J. (2000). The conservation of elm genetic resources in Europe. In Dunn, C. P. (Ed.) (2000). The elms: breeding, conservation & disease management. Kluwer Academic Publishers, Boston.
  7. Martín-Benitu D., Concepción García-Vallina M., Alberto Payares J., López D. 2005. Triterpenes in elms in Spain. Can. J. For. Res. 35: 199–205 (2005). [2]
  8. Mittempergher, L. & Santini, A. (2004). The History of Elm Breeding. Invest. Agrar.: Sist Recur For. 2004 13 (1), 161-177.
  9. Spencer, R., Hawker, J. and Lumley, P. (1991). Elms in Australia, Royal Botanic Gardens, Melbourne, Australia. ISBN 0-7241-9962-4
  10. Brookes, A. H. (2006). An evaluation of disease-resistant hybrid and exotic elms as llarval host plants for the White-letter Hairstreak Satyrium w-album, Part 1. [3]. Butterfly Conservation. Lulworth, UK.
  11. «Ulmus laevis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 8 de mayu de 2015.
  12. En Nome Botánicos
  13. N'Epítetos Botánicos
  14. «Ulmus laevis». The Plant List. Consultáu'l 8 de mayu de 2015.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Ulmus laevis: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Ulmus laevis, el Llamera blanca européu, llamera temblona o llamera pedunculada ye un gran árbol de fueya caduca, perteneciente a la familia de les ulmacees, que la so área de distribución ye'l Centru, Este y Sureste d'Europa, según Asia Menor; va dende'l nordés de Francia al sur de Finlandia, y per l'este llega hasta los Urales y pol sureste hasta Bulgaria y Crimea; hai tamién una población separada nel Cáucasu. Amás, un pequeñu númberu d'árboles d'esta especie que s'atoparon n'España son consideraos anguaño una población relicta más qu'una introducción de la mano del home, y posiblemente l'orixe de la población europea.

 src= Selo postal d'Ucraína

Esencialmente endémicu del monte aluvial, escasamente alcuéntrase a un altor de más de 400 m. Más frecuentemente alcuéntrase a lo llargo de ríos como'l Volga y el Danubiu, ye unu de les poques llameres tolerantes a condiciones del terrén anubiertes y anóxicas. La llamera temblona ye alógamo y ta estrechamente emparentáu cola llamera americana O. americana.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Hamar qarağac ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Ulmus laevis (lat. Ulmus laevis)

Təbii yayılması

Atlantikada, Skandinaviyada və Оrta Avrоpada yayılıb.

Botaniki təsviri

Hündürlüyü 25-30 m-ə, gövdəsinin diamеtri 150 sm-ə çatan, еnli silindrik çətirli ağacdır. Gövdəsinin qabığı açıq-bоz rənglidir, dayaz çatlıdır və хırda löhvəciklər şəklində qоpur. Zоğları nazik, əyilən, simpоdial budaqlanır, parlaq və ya açıq-qоnur rəngdədir. Cavan zоğları tüklü və ya çılpaqdır, müхtəlif rənglidir. Yarpaqları 4-12 sm uzunluqda, 3-6 sm еnində оlub, kənarları ikişər dişlidir, aydın nəzərə çarpan 17-19 ədəd yan damarları var. Yarpaq ayası tərsyumurtavarı və ya еllips fоrmalı, yanları qеyri-bərabər, ucu sivridir, tünd-yaşıl rəngdədir. Çiçəkləri ikicinslidir, dəstə halında uzun və nazik çiçək saplaqlarında tоplanmışdır, qəhvəyi rəngdədir. Çiçək yanlığı zəng şəkilli, 5-8 dilimlidir. Mart və aprеl aylarında çiçəkləyir. Mеyvəsinin uzunluğu 11-16 mm-dir, dəyirmi-оval şəkilli, sarımtıl-qəhvəyi rəngdədir. Mеyvələri may ayında yеtişir.

Ekologiyası

Rütubətsеvən və tоrpağa tələbkar növdür.

Azərbaycanda yayılması

Böyük Qafqazda təbii halda rast gəlinir. Abşеrоnda mədəni şəraitdə əkilib-bеcərilir.

İstifadəsi

Tək və cərgə əkinlərində genış istifadə oluna bilər. Budamaya davamlıdır.

Mənbə

  • Tofiq Məmmədov, “Azərbaycan dendroflorasi” V cild, Baki, “Elm”, 2019, 370 səh.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Hamar qarağac: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ


Ulmus laevis (lat. Ulmus laevis)

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Llwyfen Ewropeaidd ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol a choeden golldaill sy'n tyfu oddi fewn i wledydd lle ceir hinsawdd dymherus yw Llwyfen Ewropeaidd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ulmaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Ulmus laevis a'r enw Saesneg yw European white-elm.[1]

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Llwyfen Ewropeaidd: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Planhigyn blodeuol a choeden golldaill sy'n tyfu oddi fewn i wledydd lle ceir hinsawdd dymherus yw Llwyfen Ewropeaidd sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ulmaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Ulmus laevis a'r enw Saesneg yw European white-elm.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Jilm vaz ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Jilm vaz (Ulmus laevis, syn. Ulmus effusa) je statný listnatý strom s širokou korunou, který roste zejména v lužních a vlhkých lesích.

Vzhled

Opadavý listnatý strom, vysoký přibližně 30 m; tvoří odnože. Koruna nepravidelná, téměř kulovitá, klenutá, často málo uzavřená, členěná nebo značně volná.[2]

Větve ve spodní části koruny poměrně krátké a vodorovně odstávající, ve střední části zprvu vystoupavé, pak ale skloněné. Pouze vrchol koruny se rozvětvuje paprsčitě směrem vzhůru.[2]

Borka starších stromů šedavě hnědá, s výraznou sítí lišt, hluboce brázditá, přitom však zdánlivě značně hladká. Brázdité jsou i spodní větší větve, které jsou v místě, kde přisedají, většinou nenápadně rozšířené. Letorosty a mladší větévky červenohnědé, sametově chlupaté.[2]

Listy 7-12 cm dlouhé a přibližně 6-9 cm široké, široce eliptické až oválné, na vrcholu krátce zašpičatělé. Báze listu nápadně zkosená a asymetrická. Žilky na kratší polovině listu po 12-18, na delší se 2-3 dalšími, lehce obloukovitě probíhající. Na okraji dvakráte pilovité až zubaté, zuby dopředu směřující, s mírně zakřivenými špičkami. Na líci matně tmavozelené, na rubu jemně šedozeleně chlupaté. Řapíky velmi krátké, pouze asi 5 mm dlouhé.[2]

Květy ve svazečcích, poměrně dlouho stopkaté.[2]

Plody asi 10-12 mm dlouhé, podlouhle oválné, v době zralosti nící. Semeno uprostřed, nedotýká se spáry zářezu v blanitém lemu.[2]

 src=
Jilm vaz - kresba (květ a list)

Stanovištní nároky

Smíšené, listnaté lesy v nížinách, zřídka výše než 600 m. nad mořem, často i v tvrdých lužních lesích v povodí větších řek, na vlhké a mokré, občas přeplavované, hluboké, živné a zásadité, hlinité půdě.[3]

Výskyt

Všude v Evropě, nikde však hojný či dokonce v porostech, nýbrž vždy ojediněle nebo v malých skupinkách. Místy však hojněji vysazován v parcích nebo ulicích.[2]

Výskyt v minulosti a současnosti

Jilm měl největší rozšíření v postglaciální historii lesa a pozdějším teplém období smíšeného bukového lesa, v něm tvořil spolu s lípou důležitou složku. Později jeho počty snížil člověk zásahy v lese, hlavně redukováním lužních lesů, které byly často nahrazeny loukami a poli. K ústupu přispěla i regulace řek se změnami hladiny spodní vody. Současné rozšíření jilmů, tedy i vazu, bylo ve 20. století také negativně ovlivněno několika vlnami grafiózy (holandské nemoci jilmů), i když jilm vaz je trochu odolnější než ostatní druhy českých jilmů.[4]

 src=
Jilm vaz na jaře

Ochrana

Jilm vaz je důležitou součástí lesních porostů lužního charakteru i ve zvláště chráněných územích, např. Litovelské Pomoraví, Moravský kras, České středohoří, národních přírodních rezervací, např. Soutok na jižní Moravě. Pozoruhodné stromy jilmu vazu jsou chráněny v kategorii památných stromů, vyhlášeno je 29 položek ústředního seznamu ochrany přírody, což představuje 107 stromů (z toho alej u Duchcova má 70 stromů). Největší z nich jsou např. Jilm u hájenky v Lukovečku u Fryštáku na Zlínsku s výčetním obvodem kmene 544 cm (2009), Jilm u vodárny v Černčicích u Loun s obvodem kmene 486 cm (2005), Vaz v Poustce u Frýdlantu s obvodem kmene 482 cm (2004) nebo Maděrův jilm v Kobylé, s obvodem kmene 470 cm (2005).[4]

Nemoci

Jilmy, které jsou domovem v Severní Americe, Evropě a Asii, podléhají stále častěji tzv. grafióze jilmů, houbovité infekci, která byla objevena poprvé na jilmových porostech v Nizozemsku a v posledních desetiletích se velmi rozšířila. Přitom se projevují zřetelné rozdíly v rezistenci mezi různými, v dané oblasti domácími nebo vysázenými druhy. Účinná kontrola houbových infekcí, na nichž se rozhodujícím způsobem podílejí dva druhy kůrovce rodu Scolytus, nebyla až dosud možná. K dispozici je sice řada jedovatých látek, které jak houbu, tak kůrovce usmrtí, ve svém účinku jsou však vesměs dosti nevypočitatelné a kromě toho postihuji velmi silně negativně i bezprostřední okolí.[2]

 src=
Kořenové náběhy jilmu vazu

Česká zajímavost o výskytu jilmu vazu v minulosti

Jan Evangelista Chadt-Ševětínský (1913) evidoval 8 lokalit mohutných jilmů vazů, k z nichž k některým se váže řada pověstí; nejznámější byl vaz v lese Luhy u Chlumce nad Cidlinou zvaný Morana s obvodem 520 cm (1912).[4]

Památné jilmy

Galerie

Odkazy

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
  2. a b c d e f g h průvodce přírodou, nakladatelství Knižní klub a Ikar, článek Jilm vaz str. 142
  3. kapesní atlas, nakladatelství Slovart, článek Jilm vaz str. 192
  4. a b c Mezinárodní rok biodiversity 2010 (info o taxonech) [1]

Literatura

Externí odkazy

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Jilm vaz: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Jilm vaz (Ulmus laevis, syn. Ulmus effusa) je statný listnatý strom s širokou korunou, který roste zejména v lužních a vlhkých lesích.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Skærmelm ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA
 src=
Ulmus laevis


Skærmelm (Ulmus laevis), også skrevet Skærm-Elm, er et op til 25 meter højt træ, der i Danmark vokser meget sjældent i f.eks. skovsumpe.

Beskrivelse

Skærmelm er et stort, løvfældende træ med en åben og uregelmæssig kronebygning. Træet har en udpræget tendens til at danne "brætrødder" ved rodhalsen. Grenene er buede med talrige vanrisknuder. Barken er først behåret og rødbrun, men snart olivenbrun på lyssiden og gulgrøn på skygggesiden. Senere bliver den lyst gråbrun. Gamle grene og stammen får efterhånden en svagt furet bark med brede, regelmæssige kamme. Knopperne er spredtstillede, spidse og orangebrune.

Bladene er ægformede til rundagtige med stærkt asymmetrisk bladgrund og dobbelt savtakket rand. Oversiden er mørkegrøn og en smule blank, mens undersiden er lysegrøn med bløde, grålige hår. Høstfarven er gul. Blomstringen foregår før løvspring, dvs. i april. Blomsterne er samlet i kortstilkede bundter, og hver enkelt blomst er uregelmæssig (den mangler kronblade) med mange støvdragere. Frugterne er vingede nødder (kaldet "manna").

Rodnettet er dybtgående med kraftige hovedrødder. Derfra skyder der udløbere og rodskud i vejret.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 25 x 20 m (40 x 30 cm/år).

Voksested

Indikatorværdier Skærmelm L = 8 T = 6 K = x F = 8 R = 7 N = 7

Skærmelm er udbredt i Mellem- og Østeuropa, hvor den findes i floddale med fugtig til våd (ofte oversvømmet) og næringsrig jord.

I Danmark er den meget sjælden i løvskov og skovsumpe i det østlige Lolland og vestlige Falster.

I naturreservatet Vrapač, som hører under beskyttelsesområdet Litovelské Pomoraví i det øvre Mähren, Tjekkiet, fandtes arten indtil Middelalderen sammen med bl.a. ask, avnbøg, hassel, alm. hvidtjørn, alm. hyld, pære, rød kornel, småbladet elm, småbladet lind, spidsløn, stilkeg, storbladet lind og vintereg[1]




Noter

  1. ^ journals.uzpi.cz: I. Machar: Historical development of floodplain forests in the Upper Moravian Vale

Kilder

  • Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.

Eksterne henvisninger

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Skærmelm: Brief Summary ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA
 src= Ulmus laevis


Skærmelm (Ulmus laevis), også skrevet Skærm-Elm, er et op til 25 meter højt træ, der i Danmark vokser meget sjældent i f.eks. skovsumpe.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Flatterulme ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Flatterulme (Ulmus laevis), auch Flatterrüster oder Weißrüster genannt[1], ist ein Großbaum aus der Gattung der Ulmen (Ulmus) und gehört in die Familie der Ulmengewächse (Ulmaceae).

Die Flatterulme ist Baum des Jahres 2019 in Deutschland.[2][3][1]

Beschreibung

 src=
Blatt

Flatterulmen sind sommergrüne Laubbäume mit gelber Herbstfärbung. Sie werden bis 35 Meter hoch und besitzen einen weit in die Krone reichenden Stamm. Die graubraune Borke ist längsrissig und auch schon bei jüngeren Bäumen rau mit abblätternden Schuppen. Die jungen Zweige sind grau- bis rot-braun und anfangs weich behaart.

Die kurz gestielten, wechselständigen Blätter[1][2] weisen, wie bei allen mitteleuropäischen Ulmenarten, einen asymmetrischen Spreitengrund auf. Diese Asymmetrie ist bei der Flatterulme oft stark ausgeprägt. Die Blätter haben eine einzelne ausgezogene Blattspitze. Im Unterschied zur Flatterulme weisen die Blätter der Bergulme häufig zwei kleinere Nebenspitzen auf. Die Blattoberseite ist dunkelgrün, meist kahl oder nur leicht behaart und im Gegensatz zur Blattoberseite der Bergulme nicht rau. Die Blattunterseite ist graugrün und dicht behaart. Der Blattrand ist doppelt gesägt, wobei die größeren Zähne stark zur Blattspitze hin gekrümmt sind. Die Laubknospen sind zweifarbig und schlank, kegelförmig spitz. Die Knospenschuppen sind hell- bis rotbraun (zimtbraun) und verfügen über einen dunklen Rand, wodurch ein charakteristisches Streifenmuster entsteht. Der Blattaustrieb ist etwa ab Mitte April.

Die unauffälligen, lang gestielten Blüten[2] erscheinen vor dem Blattaustrieb und stehen in vielblütigen Büscheln zusammen. Auf Grund der im Gegensatz zur Feld- und Bergulme langen Blütenstiele hängen die Blüten weit über. Sie sind zwittrig und besitzen 5–8 Staubblätter mit rotvioletten Staubbeuteln und einen oberständigen Fruchtknoten mit einer weißen, filzigen, zweilappigen Narbe. Blüten werden meist erst ab einem Alter von 35 Jahren ausgebildet. Die Blütezeit ist meist von Ende März bis Anfang April. Es erfolgt hauptsächlich Windbestäubung. Die Blütenknospen sind breit und kegelförmig - anders als die mehr runden Blütenknospen der Feld- und Bergulme.

Die lang gestielten, herabhängenden, elliptischen Flügelnüsse tragen einen einzelnen, mittigen Samenkörper und sind im Gegensatz zu den kahlen Früchten der Feld- und Bergulme am Rand silbrig dicht bewimpert.

Die Flatterulme ist mit der Amerikanischen Ulme aus der gleichen Untergattung Oreoptelea näher verwandt als mit den beiden anderen mitteleuropäischen Ulmenarten Feld- und Bergulme, die beide in die Untergattung Ulmus gehören. Die Flatterulme bildet mit diesen Ulmenarten auch keine Hybride aus.[1]

Die Chromosomenzahl der Flatterulme beträgt 2n = 28.[4][5]

Vorkommen

 src=
Verbreitung der Flatterulme
  • Natürliche Verbreitung
  • × Isolierte Populationen
    Eingeführte und verwilderte Vorkommen (synanthropisch)[6]

    Hauptverbreitungsgebiet ist das kontinentalere Osteuropa, d. h. die östlichen bis nordöstlichen Teile von Mitteleuropa.[6][7] In Deutschland kommt die Flatterulme vorwiegend in den nordöstlichen Bundesländern sowie im südlichen Oberrheingraben vor.[8] Sie tritt vom Tiefland bis in die Hügellandstufe von ca. 500 Höhenmetern auf. In Gebirgslagen und in den Alpen fehlt sie.

    Flatterulmen kommen vor allem gewässerbegleitend, in Auwäldern, auf Grundwasserböden und in feuchten Mischwäldern vor. Sie vertragen Überflutungen von mehr als 100 Tagen im Jahr. Eine Anpassung auf diese besonderen Bodenverhältnisse stellen Brettwurzeln dar, die sie mitunter ausbilden können. Diese spezielle Ausprägung der Stammbasis, die eher für viel tropische Baumarten typisch ist, stellt aber für eine heimische Baumart ein einzigartiges Merkmal dar. Die Flatterulme ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Pflanzenverbands Erlen-Eschen-Auwald ("Alno-Ulmion") und kommt besonders oft im Traubenkirschen-Eschenwald ("Pruno-Fraxinetum") vor.[4]

    Ökologie

    Die Flatterulme dient den folgenden Schmetterlingsarten als Raupen-Futterpflanze: Streckfuß (Calliteara pudibunda), Rotbraune Ulmeneule (Cosmia affinis), Großer Fuchs (Nymphalis polychloros), C-Falter (Polygonia c-album) und Ulmen-Zipfelfalter (Satyrium w-album).[9]

    Unter dem Aspekt des Artenschutzes kommt der Flatterulme eine besondere Bedeutung zu. Sie stellt für bestimmte Arten, so für den Ulmenblattfloh (Psylla ulmi), den einzigen Lebensraum dar.

    Gefährdung, Ulmensterben

    Die Flatterulme wurde 2017 in die Rote Liste gefährdeter Arten aufgenommen. Bei der Flatterulme handelt es sich demnach trotz ihres großen Verbreitungsgebiets um eine seltene Baumart mit zurückgehender Population. Der Grund für den Rückgang der Population liegt unter anderem in einem Verlust von geeigneten Lebensräumen und dem Verlust von Waldflächen. Zudem ist auch die Flatterulme vom Ulmensterben betroffen (vgl. nächster Abschnitt).[10]

    Vom Ulmensterben ist die Flatterulme deutlich weniger betroffen als andere Ulmenarten. Der Große Ulmensplintkäfer (Scolytus scolytus) und der Kleine Ulmensplintkäfer (Scolytus multistriatus), die die hauptsächlichen Überträger des Ulmensterbens sind, fliegen die Flatterulme aufgrund von Rindeninhaltsstoffen seltener an. Gegen den Schlauchpilz Ophiostoma novo-ulmi verfügt sie über unvollständige Resistenz.

    Nutzung

    Das schön gezeichnete Holz der Flatterulmen weist im Verhältnis zur Feld- und Bergulme eine höhere Zähigkeit auf. Das Holz ist in einen breiten, hellen, weißlich gelben Splintholzbereich und in einen dunkleren, grau- bräunlich-gelben Kernholzbereich gegliedert. Das Holz der Flatterulme wird im Gegensatz zum Holz der anderen europäischen Ulmenarten auf Grund seiner schwierigen Bearbeitbarkeit anscheinend nicht sonderlich geschätzt.[1][6]

    Auf Grund ihres raschen Wachstums, ihres Zierwerts und ihrer Widerstandsfähigkeit gegenüber Erdverdichtung, Streusalz und Luftverschmutzung wurden Flatterulmen lange Zeit in Städten und an Straßenrändern gepflanzt.

    Weitere Illustrationen

    Literatur

    • Gordon Mackenthun: Die Gattung Ulmus in Sachsen. Forstwissenschaftliche Beiträge Tharandt, Heft 9 (zugleich Dissertation). Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-4712-2
    • Stefan Müller-Kroehling (2003a): Flatterulme (Ulmus laevis Pall.). – in: Weisgerber et al. (Hrsg.): Enzyklopädie der Holzgewächse, 33. Ergänzungslieferung, 13 S.
    • Stefan Müller-Kroehling (2003b): Flatterulme – unbekannter Baum. 10 verbreitete Irrtümer zu einer heimischen Baumart. – AFZ/Der Wald (25): 1282–1286.
    • Stefan Müller-Kroehling (2003c): Die Flatterulme in Bayern. - LWF aktuell 42:51-54.
    • Stefan Müller-Kroehling (2005): Flatterüster. Eine wenig bekannte heimische Holzart – Holz-Zentralblatt. – 131(8): 109–111.
    • Ulrich Hecker: Bäume und Sträucher. BLV Verlagsgesellschaft mbH, München 2003, S. 128.

    Einzelnachweise

    1. a b c d e Ulmus laevis - Flatter-Ulme, Flatter-Rüster (Ulmaceae), Baum des Jahres 2019 von Veit Martin Dörken und Armin Jagel
    2. a b c Flatter-Ulme (Ulmus laevis), Baum des Jahres 2019 Artikel zur Flatter-Ulme (Ulmus laevis) auf Baum des Jahres
    3. Flatter-Ulme ist Baum des Jahres 2019. Süddeutsche Zeitung, 9. November 2018, abgerufen am 25. August 2020.
    4. a b Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. Seite 319.
    5. Ulmus laevis Pall. auf Tropicos.org, IPCN Chromosome Reports
    6. a b c Ulmus laevis, European white elm auf EUFORGEN
    7. Ulmus laevis Pall. auf GRIN-Global (U.S. National Plant Germplasm System)
    8. ROBIN-WOOD-Magazin, Nr. 139/4.2018, „Verbrannter Wald“. (pdf) Die Flatter-Ulme. www.robinwood.de, 7. September 2018, abgerufen am 5. Januar 2019 (hier Seite 26 bis 31, 6,4 MB).
    9. Schmetterlingsfutterpflanze Ulmus laevis Pall., Flatter-Ulme auf FloraWeb
    10. European White Elm, Ulmus laevis auf The IUCN Red List of Threatened Species
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Flatterulme: Brief Summary ( Alemão )

    fornecido por wikipedia DE

    Die Flatterulme (Ulmus laevis), auch Flatterrüster oder Weißrüster genannt, ist ein Großbaum aus der Gattung der Ulmen (Ulmus) und gehört in die Familie der Ulmengewächse (Ulmaceae).

    Die Flatterulme ist Baum des Jahres 2019 in Deutschland.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia DE

    Dłujkowogonkaty wěz ( Baixo Sorábio )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src=
    Ulmus laevis

    Dłujkowogonkaty wěz (Ulmus laevis) jo rostlina ze swójźby wězowych rostlinow (Ulmaceae).

    Wopis

    Dłujkowogonkaty wěz jo bom, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót 35 m.

    Łopjena dośěgnu dłujkosć wót 6 až do 12 cm, su górjejce mutne błyšćece, zelene, dołojce šero-zelene a njasu krotke měke kósmy.

    Kwiśo wót měrca až do apryla. Kwiśonki se pśed łopjenami jawje.

    Płod dośěgnjo dłujkosć wót 1 až do 1,4 cm a ma na kšomje mykawkowane kśiłko. Semje jo někak w srjejźišću.

    Stojnišćo

    Rosćo we ługowych gólach, wósebnje wjelikich rěcnych dołow. Preferujo wót zapšažowanja włožne, wutkate a bazowe glinjane a běłoglinate zemi.

    Rozšyrjenje

    Nožki

    1. Starosta: Dolnoserbsko-nimski słownik, Niedersorbisch-deutsches Wörterbuch, Bautzen 1999, ISBN 3-7420-1096-4, bok 535
    2. W internetowem słowniku: Ulme

    Žrědła

    • Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, bok 394 (nim.)

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Dłujkowogonkaty wěz: Brief Summary ( Baixo Sorábio )

    fornecido por wikipedia emerging languages
     src= Ulmus laevis

    Dłujkowogonkaty wěz (Ulmus laevis) jo rostlina ze swójźby wězowych rostlinow (Ulmaceae).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia emerging languages

    Ulmus laevis ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    Ulmus laevis Pall., variously known as the European white elm,[2] fluttering elm, spreading elm, stately elm and, in the United States, the Russian elm, is a large deciduous tree native to Europe, from France[3] northeast to southern Finland, east beyond the Urals into Kyrgyzstan and Kazakhstan, and southeast to Bulgaria and the Crimea; there are also disjunct populations in the Caucasus and Spain, the latter now considered a relict population rather than an introduction by man, and possibly the origin of the European population.[4] U. laevis is rare in the UK, although its random distribution, together with the absence of any record of its introduction, has led at least one British authority to consider it native.[5] NB: The epithet 'white' elm commonly used by British foresters alluded to the timber of the wych elm.[6]

    The species was first identified, as Ulmus laevis, by Pallas, in his Flora Rossica published in 1784.[7] The tree is allogamous and is most closely related to the American elm U. americana.[8]

    Endemic to alluvial forest, U. laevis is rarely encountered at elevations above 400 m.[9] Most commonly found along rivers such as the Volga and Danube, it is one of very few elms tolerant of prolonged waterlogged, anoxic ground conditions. The species is threatened by habitat destruction and disturbance in some countries, notably Spain. Flood control schemes are particularly harmful, as seed dispersion is reliant on floods, while abstraction from aquifers lowering ground water levels has compromised the development of the trees.

    Although not possessed of an innate genetic resistance to Dutch elm disease, the species is rarely infected in western Europe.[8]

    Description

    Ulmus laevis is similar in stature to the wych elm, if rather less symmetric, with a looser, untidy, branch structure and less neatly rounded crown. The tree typically reaches a height and breadth of> 30 m, with a trunk < 2 m d.b.h. The extensive shallow root system ultimately forms distinctive high buttresses around the base of the trunk. The bark is smooth at first, then in early maturity breaks into thin grey scales, which separate with age into a network of grey-brown scales and reddish-brown underbark, and finally is deeply fissured in old age like other elms.[10] The leaves are deciduous, alternate, simple ovate with a markedly asymmetric base, < 10 cm long and < 7 cm broad, comparatively thin, often almost papery in texture and very translucent, smooth above with a downy underside. Significantly, the leaf veins do not divide from the central vein to the leaf margin. The leaves are shed earlier in autumn than other species of European elm.

    The tree is most reliably distinguished from other European elms by its long flower stems, averaging 20 mm. Moreover, the apetalous wind-pollinated flowers are distinctively cream-coloured,[11] appearing before the leaves in early spring in clusters of 15-30; they are 3–4 mm across. The fruit is a winged samara < 15 mm long by 10 mm broad with a ciliate margin, the single round 5 mm seed maturing in late spring. The seeds have a generally high rate of germination, 45–60% for Serbian trees examined by Stilinović.[12]

    Although the species is protandrous, levels of self-pollination can be high[13] The tree can grow very rapidly; where planted in persistently moist soil, trunk width of 13-year-old trees increased by 4 cm per annum at breast height (d.b.h.).[14] The species differs from its closest relative, the American elm, mainly in the irregular crown structure and frequent epicormic shoots, features which also give the tree a distinctive winter silhouette.[15][16] The American elm also has less acute leaf buds, longer petioles, narrower leaves, and a deeper apical notch in the samara which reaches the seed.[17]

    Pests and diseases

    Like other European elms, natural populations of the European white elm have little innate resistance to Dutch elm disease, although research by Irstea has isolated clones able to survive inoculation with the causal fungus, initially losing < 70% of their foliage, but regenerating strongly the following year.[18] Moreover, the tree is not favoured by the vector bark beetles, which colonize it only when there are no other elm alternatives available,[19] an uncommon situation in western Europe. Indeed, in a study of elm in Flanders, not one example of U. laevis was found to be afflicted by Dutch elm disease.[20] Meanwhile in France, the IRSTEA clone F298L completely recovered four years after natural infection.[21] Research in Spain has indicated that it is the presence of an antifeedant triterpene, alnulin, at a concentration of 200 μg/g {dried bark} which renders the tree unattractive to the beetles.[22] Ergo: the tree's decline in western Europe has been chiefly owing to woodland clearance in river valleys, and river management systems eliminating flooding, not disease. However, in 2020, it was noted by the Dutch forestry commission that many laevis in Zeeland were succumbing to Dutch elm disease, [23] likewise in Hampshire, England.[21]

    It was noted by Jouin at Metz,[15] and a century later by Mittempergher and Santini in Italy, that U. laevis had a very low susceptibility to the elm leaf beetle Xanthogaleruca luteola.[24] Research in Germany has established that the tree is also eschewed by the Zig Zag sawfly Aproceros leucopoda.[25]

    Elwes observed that trees planted at Ugbrooke in Devon were infested with Cacopsylla ulmi,[26] which he had never found on any other elm in Britain, an affliction confirmed many years later by Richens, who discovered the specimens of U. laevis grown at Kew were the only elms in the Gardens afflicted by the louse, and the aphid Tinocallis platani.[27]

    The species has a slight to moderate susceptibility to elm yellows.[24]

    Cultivation

    U. laevis is essentially a riparian tree, able to withstand over 100 days of continual flooding,[28] although it is intolerant of saline conditions [11] Spanish trees were found to be calcifuge, preferring slightly acid, siliceous soils, and also drought-intolerant, their xylem vessels prone to drought-stress cavitation.[29] In England, the tree failed to prosper in chalk stream valleys, where the soil was predominantly black peat, named 'Adventurers' for the Adventurers' Land SSSI in Cambridgeshire, owing to dehydration in summer.[14] Trees planted in dry ground are notoriously short-lived. [30]

    U. laevis is comparatively weak-wooded, much more so than field elm Ulmus minor, and thus an inappropriate choice for exposed locations. In trials in southern England by Butterfly Conservation, young trees of <5 m height were badly damaged by wind gusts of 40 knots (75 km/h) in midsummer storms.[14] The species was never widely introduced to the United States, but is represented at several arboreta. Ulmus effusa, supplied by the Späth nursery of Berlin, was planted at the Dominion Arboretum, Ottawa, Canada, in 1896,[31] as U. pedunculata.[32] In the Far East, the tree has been planted in Xinjiang province and elsewhere in northern China; planting in Tongliao City is known to have been particularly successful. White elm is also known to have been introduced to Australia.[33]

    Since the beginning of the 21st century, the tree has enjoyed a small renaissance in England. A popular larval host plant of the white-letter hairstreak Satyrium w-album butterfly across Europe, the elm is now being planted by Butterfly Conservation and other groups to restore local populations decimated by the effects of Dutch elm disease on native or archaeophytic elms. The Cheshire Wildlife Trust, for example, planted numerous white elms on its reserves in the former Vale Royal district of the county.[14]

    Introduction to the UK and Ireland

    Ulmus effusa, The spreading-flowered Elm, Arboretum et fruticetum britannicum (1854)

    U. laevis is probably not native to the United Kingdom despite its random occurrence in the countryside, although the date and circumstances of its introduction have not survived. The earliest published references to the tree (as U. effusa, citing Willdenow) were in Sibthorp's Flora Oxoniensis (1794),[34] and (as U. effusa Willd. but without description) in Miller's posthumously revised Gardener's and Botanist's Dictionary (1807).[35] The first specimen to be reported in cultivation, in 1838, was at Whiteknights Park, Reading, which featured an elm grove;[36] the tree measured 63 ft (19 m) in height, suggesting it had been planted at the end of the 18th century.[37] However, the authenticity of the Whiteknights tree is a matter of contention; it flowered but did not set fertile seed, which suggested to Loudon that it might be U. campestris (U. minor 'Atinia'), or, on account of it not producing suckers, possibly U. montana (:U. glabra).[37] Moreover, Whiteknights was supplied by the Lee and Kennedy nursery of Hammersmith,[38] which is not known to have stocked U. laevis. A tree at Syon Park identified by Elwes & Henry as U. laevis was later considered by Bean as more closely resembling U. americana by dint of its symmetrical branch arching.[16] The species was not reported from the wild until 1943, with the discovery of a tree in a Surrey hedgerow.[39]

    It is possible the tree's distribution was associated with Capability Brown (1716–1783), known to have favoured U. laevis, which he listed among his preferred "native" (sic) trees.[40] This could explain the existence of the seven old specimens discovered by Elwes in 1908 on Mount Pleasant within Ugbrooke Park, Devon,[15] designed by Brown in 1761.[41] Ugbrooke is four miles from Mamhead Park, which had earlier been planted with numerous exotic trees, notably holm oak, collected by its owner, merchant Thomas Ball ( d. 1749) during his commercial travels in Europe.[42][43] Ball's introductions were known to have been marketed by his head gardener William Lucombe, who in 1720 founded the first commercial nursery in the south-west at Exeter,[44] though an account of trees growing at Mamhead by Pince (grandson of Lucombe) in 1835 makes no mention of U. laevis nor of any other elms.[45] None of Lucombe's early catalogues are known to survive, and thus the introduction of U. laevis through south Devon cannot be confirmed. However, the tree does not feature in any of the surviving arboreta accessions lists, or catalogues of the larger, nationally famous, nurseries of the day, and its earliest-known mention in commerce remains in the south-west, in the catalogue of the Ford & Please nursery (as U. pedunculata) at Exeter circa 1836.[44] James Main mentions the tree as 'a native of Hungary' and in 1838 only to be met in 'ornamental plantations',[46] but by 1846 was 'becoming available in (UK) nurseries'.[47]

    U. laevis, obtained from the Späth nursery of Berlin as U. effusa, was planted in Kew Gardens (1895),[15] in the Ryston Hall arboretum, Norfolk (1914),[48][49] and, re-propagated, in Cambridge University Botanic Garden (1909). Evidently the tree did not gain in popularity, and was overlooked or ignored by most authors of popular guides to trees in Britain during the 20th century, notably Mabey in his Flora Britannica.[50] The tree is also omitted from Keble-Martin's comprehensive Flora of Devon.[51]

    It is not known whether U. laevis was introduced to Scotland before the early 20th century. Two of the three specimens supplied by the Späth nursery, Berlin, to the Royal Botanic Garden Edinburgh in 1902 as U. effusa may survive in Edinburgh, as it was the practice of the garden to distribute trees about the city;[52] the third specimen was in the garden itself.[53] Other examples can be found in the city, notably in Fettes College grounds opposite Inverleith Allotments, and at the entrance to North Merchiston Cemetery.[54] In Wales, two mature trees with numerous seedlings occur in a small wood at Rhydyfelin near Aberystwyth,[55] while another grows at Llandegfan, Anglesey. In Ireland, the tree is represented by a line of four at the Old Rectory, Kells Road, Ardee, County Louth (22 m or 72 ft, girth 3 m or 9.8 ft, October 2009),[56] and in the Channel Islands, by a clump near the well at La Seigneurie (Le Manoir), Sark.[57]

    Notable trees

    The two largest known trees in Europe are at Gülitz in Germany (3.1 m d.b.h.), and at Komorów in Poland (2.96 m d.b.h. in 2011), known as the Witcher. Other veterans survive at Casteau, Belgium (bole-girth 5.15 m), in Rahnsdorf near Berlin (bole-girth 4.5 m)[58][59] and in Ritvala, Finland (bole-girth 4.49 m).[60] A lane of Ulmus laevis is found at Eibergen, Netherlands (see Gallery below), while a large, mature specimen is found within the Alhambra, Granada.

    Ulmus laevis has very occasionally been planted as an ornamental tree in the UK, and even more randomly in countryside hedgerows. The UK Champion is at Ferry Farm, on the banks of the Tamar at Harewood, Cornwall (27 m high, 1.8 m d.b.h. in 1997).[61] Other examples are few and far between though sometimes of considerable age, surviving amid diseased native elm in Cornwall at Torpoint,[62] and Pencalenick (21 m high, d.b.h. 1.75 m),[63] and near Over Wallop in Hampshire (16 m high, d.b.h. 1.3 m 2016)[64] The largest-known aggregation in England is the ring of 50 trees planted circa 1950 within a ring of common lime around a former ammunition dump on the elevated chalk of Salisbury Plain at Hexagon Wood, Larkhill, about 2 km (1.2 mi) north of Stonehenge.[14]

    In the United States, a tree of 31.4 m (103 ft) in height (2015) grows at 3331 NE Hancock Street in Portland, Oregon; its age is not known.[65][66]

    Uses

    The timber of the white elm is of poor quality, the cross-grain causing problems when machined, and thus of little practical use, not even as firewood. The density of the timber is significantly lower than that of other European elms. However, owing to its rapid growth, tolerance of soil compaction, air pollution and de-icing salts, the tree has long been used for amenity planting in towns and along roadsides.[8]

    Propagation

    U. laevis is easily grown from seed sown on ordinary compost and kept well-watered. However, viability can vary greatly from year to year, while the seed is remarkably short-lived. Germination should occur within one week even without heat, the best seedlings attaining as much as half a metre in their first year.[67] Softwood cuttings taken in June is also a reliable method; the cuttings strike very quickly, well within a fortnight, rapidly producing a dense matrix of roots.

    Subspecies and varieties

    Several putative varieties have been identified. A variety celtidea from what is now Ukraine was reported by Rogowicz in the middle of the 19th century, but no examples are known to survive. Another variety parvifolia has been reported from Serbia.[68] 'Simplicidens' is a very rare variety, the only example known to survive is at the National Botanic Garden of Latvia in Salaspils.

    Cultivars

    Compared with the other European species of elm, U. laevis has received scant horticultural attention, there being only eight recorded cultivars:

    In Russia other ornamental forms are recognized: f. argentovariegata, f. rubra, and f. tiliifolia. A pyramidal form was reported in 1888 from the Fredericksfelde cemetery in Berlin by Bolle.[69] A line of similar monopodial trees grows (2019) on the island in the Lot at Entraygues, France.

    Hybrids

    U. laevis does not hybridize naturally, in common with the American elm (U. americana) to which it is closely related. However, in experiments at the Arnold Arboretum, it was successfully crossed with U. thomasii and U. pumila; no such crosses have ever been released to commerce.

    Accessions

    U. laevis, Ukrainian postage stamp, 2012

    Europe

    North America

    Nurseries

    References

    1. ^ Barstow, M. & Harvey-Brown, Y. 2017. Ulmus laevis. The IUCN Red List of Threatened Species 2017: e.T61967009A61967013. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2017-3.RLTS.T61967009A61967013.en. Downloaded on 12 April 2021.
    2. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 2015-06-26. Retrieved 17 October 2014.
    3. ^ Photographs of U. laevis (L'Orme lisse) in France: in the Forêt du Romersberg, Moselle, [1] (bottom of page), and near Walbourg, Bas-Rhin,[2] (top of page); Archive Krapo arboricole
    4. ^ Fuentes-Utrilla, P., Squirrell, J., Hollingsworth, P. M. & Gil, L. (2006). Ulmus laevis (Pallas) in the Iberian Peninsula. An introduced or relict tree species? New data from cpDNA analysis. Genetics Society, Ecological Genetics Group conference, University of Wales Aberystwyth 2006.
    5. ^ Medhurst, J. (2013). Archive for the tree detail text Category, p30. [3]
    6. ^ Edlin, H. L. (1947). British Woodland Trees, p.26. 3rd. edition. London: B. T. Batsford Ltd.
    7. ^ Pallas, P. S. (1784). Flora Rossica. i.75, t.48, f.F.
    8. ^ a b c Collin, E. (2003). EUFORGEN Technical Guidelines for genetic conservation and use for European white elm (Ulmus laevis). IPGRI, Rome, Italy. ISBN 92-9043-603-4
    9. ^ Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaux espoirs? Forêt entreprise No. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.
    10. ^ Elwes & Henry (1913), Mitchell (1974), Phillips (1978), Bean (1981).
    11. ^ Harris, E. (1996). "The European White Elm in Britain". Quarterly Journal of Forestry. Royal Forestry Society. 90 (2): 122–123.
    12. ^ Stilinović, S. (1985): Semenarstvo šumskog i ukrasnog drveća i žbunja. Univerzitet u Beogradu - Šumarski fakultet, Beograd: 1-399/Seed science of forest and decorative trees and bushes, University of Belgrade– Faculty of Forestry, Belgrade: 1-399/
    13. ^ Hans, A. S. (1981). "Compatibility and Crossability Studies in Ulmus". Silvae Genetica. 30: 4–5.
    14. ^ a b c d e Brookes, A. H. (2020). Disease-resistant elm cultivars. Butterfly Conservation, Lulworth, England. [4]
    15. ^ a b c d Elwes, Henry John; Henry, Augustine (1913). The Trees of Great Britain & Ireland. Vol. 7. pp. 1851–1855. Republished 2004 Cambridge University Press, ISBN 9781108069380
    16. ^ a b Bean, W. J. (1981). Trees and shrubs hardy in Great Britain, 7th edition. Murray, London.
    17. ^ Chater, A. O. (1996).'Ulmus laevis naturalized in Cards, VC46'. BSBI News 75 p.63. Botanical Society of Britain & Ireland. [5]
    18. ^ Solla et al. (2005). Screening European Elms for Resistance to Ophiostoma novo-ulmi. Forest Science, 134–141. 51 (2) 2005. Society of American Foresters.
    19. ^ Collin, E., Bilger, I., Eriksson, G., & Turok, J. (2000). The conservation of elm genetic resources in Europe. In Dunn, C. P. (Ed.) (2000). The elms: breeding, conservation & disease management. Kluwer Academic Publishers, Boston.
    20. ^ Vander Mijnsbrugge, K., Vanden Broeck, A., & Van Slycken, J. (2005). A study of Ulmus laevis in Flanders (Northern Belgium). Belgian Journal of Botany, Vol. 138, No. 2 (2005), 199–204. Royal Botanical Society of Belgium.
    21. ^ a b Brookes, A. H. (2020). Great Fontley Elm Trial, 2020 Report. Butterfly Conservation, Lulworth, England.
    22. ^ Martín-Benito, D.; Concepción García-Vallejo, M.; Alberto Pajares, J.; López, D. (2005). "Triterpenes in elms in Spain". Can. J. For. Res. 35: 199–205. doi:10.1139/x04-158.
    23. ^ Calle, J., Calle, L., Kopinga, J., Meffert, J. (2020). Nu ook iepziekte in fladderiep. ('Now also elm disease in White Elm'). Natuur Bos Landschap, 164–168, October 2020.
    24. ^ a b Mittempergher, L; Santini, A (2004). "The history of elm breeding" (PDF). Investigacion Agraria: Sistemas y Recursos Forestales. 13 (1): 161–177.
    25. ^ Blank, S; Kohler, T; Pfannenstill, T; Liston, A (2013). "Zig-zagging across Central Europe: recent range extension, dispersal speed and larval hosts of Aproceros leucopoda (Hymenoptera, Argidae) in Germany". Journal of Hymenoptera Research. 41: 57–74. doi:10.3897/JHR.41.8681.
    26. ^ Jerinić-Prodanović, D. (2006). A new jumping louse, Cacopsylla ulmi Förster (Homoptera, Psyllidae) on elm in Serbia. Acta entomologica serbica. 2006, 11 (1/2): 11–18. [6]
    27. ^ Richens, R. H. (1983). Elm. p.64. Cambridge University Press. ISBN 9780521249164
    28. ^ Spohn, M. (2008). Trees of Britain & Europe (Black's Nature Guides), 256 p. A & C Black, ISBN 978-140810152-0
    29. ^ Venturas, M. et al. (2013). Ulmus laevis Pall. a native elm in the Iberian peninsula: a multidisciplinary approach. Abstracts. 3rd International Elm Conference 2013. The elm after 100 years of Dutch elm disease. Florence 2013. p.48.
    30. ^ Pokorny, J. (1974). Colour Guide to Familiar Trees, Leaves, Bark and Fruit. Octopus, Czechoslovakia. ISBN 9780706402889
    31. ^ Ulmus effusa at Ottawa, from Späth; New York Botanical Garden herbarium specimen 02465976, vplants.org
    32. ^ Saunders, William; Macoun, William Tyrrell (1899). Catalogue of the trees and shrubs in the arboretum and botanic gardens at the central experimental farm (2 ed.). Ottawa. p. 76.
    33. ^ Spencer, R., Hawker, J. and Lumley, P. (1991). Elms in Australia, Royal Botanic Gardens, Melbourne, Australia. ISBN 0-7241-9962-4
    34. ^ Sibthorp, John (1794). Flora Oxoniensis. p. 87.
    35. ^ Miller, P. (1807). The Gardener's and Botanist's Dictionary. Revised by Thomas Martyn, Regius Professor of Botany, University of Cambridge.
    36. ^ Hofland, Mrs. (1819). A descriptive account of the mansion and gardens of White-Knights: a seat of His Grace the Duke of Marlborough Private publication, London.[7].
    37. ^ a b Loudon, John Claudius (1838). Arboretum et fruticetum Britannicum. Vol. 3. p. 1397.
    38. ^ "White Knights". The Gardener's Magazine and Register of Rural & Domestic Improvement. 9: 665. 1833.
    39. ^ Online Atlas of the British & Irish Flora
    40. ^ Ignatieva, M. E. and Stewart, G. H. 'Homogeneity of urban biotopes and similarity of landscape design language in former colonial cities', in: McDonnell, M., Hahs, A., & Breuste, J. (eds.) (2009). Ecology of Cities and Towns: A comparative approach. Part III, 23, p. 409. Cambridge. ISBN 978-0521678339
    41. ^ Stroud, D. (1950). Capability Brown. New edition 1984, Faber & Faber, London. ISBN 978-0571134052
    42. ^ Britton, J. & Brayley, E. W. (1803). Beauties of England & Wales. Vol. 4, Devon & Cornwall, Devonshire, p 99. Various publishers.
    43. ^ Historic England. "UGBROOKE PARK (1000705)". National Heritage List for England. Retrieved 7 February 2017.
    44. ^ a b Harvey, J. (1975). Early Nurserymen. Phillimore, Chichester, UK.
    45. ^ Pince, Robert T. (1835). "An account of some remarkable trees now growing at Mamhead". The Gardener's Magazine and Register of Rural & Domestic Improvement. 11: 127–132. Retrieved 17 October 2017.
    46. ^ Main, James (1839). The Forest Planter and Pruner's Assistant. London: Ridgway. p. 113.
    47. ^ Main, James (1847). The Forest Planter and Pruner's Assistant (2 ed.). London: Ridgway.
    48. ^ rystonhall.co.uk/
    49. ^ Ryston Hall Arboretum catalogue. c. 1920. pp. 13–14.
    50. ^ Books on trees in Britain in the 20th century: Trimble, L. J. F. (1946) Trees in Britain, Macmillan, London. Step, E. (1904). Wayside And Woodland Trees. A Pocket Guide To The British Sylva. Frederick Warne & Co., London. Gurney, R. (1958). Trees of Britain. Faber & Faber, London. Mabey, R. (1998) Flora Britannica. Chatto & Windus, London. ISBN 978-0701167318
    51. ^ Keble-Martin, W., and Fraser, G. (1939). Flora of Devon. Buncle, Arbroath.
    52. ^ Accessions book. Royal Botanic Garden Edinburgh. 1902. pp. 45, 47.
    53. ^ Tree C2711, RBGE Cultivated herbarium accession book, 1958 Melville annotations
    54. ^ U. laevis in Edinburgh: East Fettes Avenue [8], North Merchiston Cemetery [9], Leith Links [10].
    55. ^ Chater, A; Allen, D; Preston, C; Smith, P (2010). "Flora of Cardiganshire" (PDF): 385. Retrieved 21 June 2021. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)ISBN 9780956575005
    56. ^ Tree Register of Ireland (Tree Council of Ireland)
    57. ^ Watsonia (2001). p557
    58. ^ Rahnsdorf_Ulme.html
    59. ^ "Einzelbäume in Treptow-Köpenick / Land Berlin". Berlin.de. Retrieved 7 February 2017.
    60. ^ "European white elm on the estate Oitti in Ritvala". MonumentalTrees.com. Retrieved 7 February 2017.
    61. ^ Harris, E. M. H (1997). "Ulmus laevis - European white-elm" (PDF). BSBI News. Vol. 76. pp. 58–59. Retrieved 25 November 2016.
    62. ^ "Page not found - Cornwall Council". Cornwall.gov.uk. Retrieved 7 February 2017. {{cite web}}: Cite uses generic title (help)
    63. ^ Tree Register of the British Isles.
    64. ^ BSBI, (2016). BSBI records for north Hampshire, vc. 12. Botanical Society of Britain & Ireland, Shirehampton, Bristol.
    65. ^ "Google Maps". Google.co.uk. Retrieved 7 February 2017.
    66. ^ "Ulmus laevis | Heritage Trees by Species | The City of Portland, Oregon". PortlandOregon.gov. Retrieved 27 August 2015.
    67. ^ Harris, E. (2017). The European White Elm, Ulmus laevis Pall. Quarterly Journal of Forestry, Vol. 111, No. 4, October 2017. p.261. Royal Forestry Society.
    68. ^ Jovanović, B. & Radulović, S. (1980). Ulmus laevis var. parvifolia. Glasn. Prir. Muz. u Beogradu. (Bulletin of the Natural History Museum, Belgrade). 35 : 32, 38 (1980). Belgrade, Serbia.
    69. ^ Bolle, C. (1888). "Ulmus effusa". Garden and Forest. New York: The Garden and Forest Publishing Co. 1: 381–382.
    70. ^ "Arboretum de La Petite Loiterie - Un parc pédagogique". Free.fr. Retrieved 7 February 2017.
    71. ^ "REIBURG-GÜNTERSTAL ARBORETUM at the Municipal Forest District of Freiburg". Uni-Ulm.de. Retrieved 7 February 2017.
    72. ^ "Contact the National Arboreta". Archived from the original on October 12, 2007.
    73. ^ "Brooklyn Botanic Garden". BBG.org. Retrieved 7 February 2017.
    74. ^ "Russian Elm - Ulmus laevis". CirrusImage.com. Retrieved 7 February 2017.
    75. ^ "English.htm". Arboretum-Waasland.be. Retrieved 7 February 2017.
    76. ^ Plantago - Plantindex Archived 2007-07-29 at the Wayback Machine
    77. ^ "Home - Noordplant Kwekerijen - Glimmen". Noordplant.nl. Retrieved 7 February 2017.
    78. ^ "Pan-global Plants - Specialist plant nursery in Gloucestershire". PanglobalPlants.com. Retrieved 7 February 2017.
    79. ^ "UmbraFlor srl - Azienda vivaistica regionale". UmbraFlor.it. Retrieved 7 February 2017.
    Wikimedia Commons has media related to Ulmus laevis.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Inglês )

    fornecido por wikipedia EN

    Ulmus laevis Pall., variously known as the European white elm, fluttering elm, spreading elm, stately elm and, in the United States, the Russian elm, is a large deciduous tree native to Europe, from France northeast to southern Finland, east beyond the Urals into Kyrgyzstan and Kazakhstan, and southeast to Bulgaria and the Crimea; there are also disjunct populations in the Caucasus and Spain, the latter now considered a relict population rather than an introduction by man, and possibly the origin of the European population. U. laevis is rare in the UK, although its random distribution, together with the absence of any record of its introduction, has led at least one British authority to consider it native. NB: The epithet 'white' elm commonly used by British foresters alluded to the timber of the wych elm.

    The species was first identified, as Ulmus laevis, by Pallas, in his Flora Rossica published in 1784. The tree is allogamous and is most closely related to the American elm U. americana.

    Endemic to alluvial forest, U. laevis is rarely encountered at elevations above 400 m. Most commonly found along rivers such as the Volga and Danube, it is one of very few elms tolerant of prolonged waterlogged, anoxic ground conditions. The species is threatened by habitat destruction and disturbance in some countries, notably Spain. Flood control schemes are particularly harmful, as seed dispersion is reliant on floods, while abstraction from aquifers lowering ground water levels has compromised the development of the trees.

    Although not possessed of an innate genetic resistance to Dutch elm disease, the species is rarely infected in western Europe.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EN

    Longtiga ulmo ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    La longtiga ulmo (Ulmus laevis) estas granda falfolia arbo indiĝena en Eŭropo, ekde Francujo [1] nordoriente ĝis suda Suomujo, oriente tiel fore kiel Uralo, kaj sudoriente ĝis Bulgarujo kaj Krimeo; estas ankaŭ disa populacio en Kaŭkazo. Plie, eta nombro da arboj trovitaj en Hispanujo nuntempe estas konsiderita kiel relikvan populacion pli ol perhoman enmeton, kaj eble la originon de la eŭropa populacio[2].

    Esence endemia en aluvia arbaro, oni malofte trovas ĝin je altitudo super 400 m [3]. Plej kutime trovita laŭlonge de riveroj kiaj Volgo kaj Danubo, ĝi estas unu el la tre maloftaj ulmoj kiuj toleras daŭre inundajn grundojn. Tiu palearktisa specio estas alogama kaj plej malfore parenca al amerika ulmo (Ulmus americana).

    Referencoj

    1. francePhotographs of U. laevis (L'Orme lisse) in France: in the Forêt du Romersberg, Moselle, [1] (bottom of page), and near Walbourg, Bas-Rhin,[2] (top of page); Archive Krapo arboricole
    2. angle Fuentes-Utrilla, P., Squirrell, J., Hollingsworth, P. M. & Gil, L. (2006). Ulmus laevis (Pallas) in the Iberian Penunsula. An introduced or relict tree species? New data from cpDNA analysis. Genetics Society, Ecological Genetics Group conference, University of Wales Aberystwyth 2006.
    3. france Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaŭ espoirs? Forêt entreprise No. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Longtiga ulmo: Brief Summary ( Esperanto )

    fornecido por wikipedia EO

    La longtiga ulmo (Ulmus laevis) estas granda falfolia arbo indiĝena en Eŭropo, ekde Francujo nordoriente ĝis suda Suomujo, oriente tiel fore kiel Uralo, kaj sudoriente ĝis Bulgarujo kaj Krimeo; estas ankaŭ disa populacio en Kaŭkazo. Plie, eta nombro da arboj trovitaj en Hispanujo nuntempe estas konsiderita kiel relikvan populacion pli ol perhoman enmeton, kaj eble la originon de la eŭropa populacio.

    Esence endemia en aluvia arbaro, oni malofte trovas ĝin je altitudo super 400 m . Plej kutime trovita laŭlonge de riveroj kiaj Volgo kaj Danubo, ĝi estas unu el la tre maloftaj ulmoj kiuj toleras daŭre inundajn grundojn. Tiu palearktisa specio estas alogama kaj plej malfore parenca al amerika ulmo (Ulmus americana).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EO

    Ulmus laevis ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    Ulmus laevis, el olmo blanco europeo, olmo temblón u olmo pedunculado es un gran árbol de hoja caduca, perteneciente a la familia de las ulmáceas, cuya área de distribución es el Centro, Este y Sureste de Europa, así como Asia Menor; va desde el noreste de Francia al sur de Finlandia, y por el este llega hasta los Urales y por el sureste hasta Bulgaria y Crimea; hay también una población separada en el Cáucaso. Además, un pequeño número de árboles de esta especie que se han encontrado en España son considerados actualmente una población relicta más que una introducción de la mano del hombre, y posiblemente el origen de la población europea.[1]

     src=
    Selo postal de Ucrania

    Esencialmente endémico del bosque aluvial, rara vez se encuentra a una altura de más de 400 m.[2]​ Más frecuentemente se encuentra a lo largo de ríos como el Volga y el Danubio, es uno de los pocos olmos tolerantes a condiciones del terreno inundadas y anóxicas. El olmo temblón es alógamo y está estrechamente emparentado con el olmo americano U. americana.

    Descripción

    El árbol tiene una altura similar al olmo montano, aunque menos simétrico, con una estructura de ramas más floja y una coronación menos claramente redondeadas. Alcanza típicamente una altura y anchura de> 30 m, con un tronco hojas son caducas, alternas, simples elíptica con punta afilada, relativamente delgada, a menudo de textura casi como de papel y muy traslúcidas, con envés tomentoso. Las flores apétalas, polinizadas por el viento, aparecen antes que las hojas en primavera, se producen en racimos de 15-30; tienen 3-4 mm de ancho sobre tallos de 20 mm de largo. El fruto es un alado samara ciliado margen, la única semillaredondeada de 5 mmm madura a finales de la primavera. Este árbol es el que se distingue más fácil de entre otros olmos europeos por los largos tallos de las flores, y es el que está más estrechamente relacionado con el olmo americano U. americana, del cual difiere principalmente en la forma copa irregular y frecuentes brotes pequeños en el tronco.[3][4][5]

     src=
    "Fortalezas" de U. laevis
     src=
    Flores de U. laevis; nótense los largos pedúnculos
     src=
    Hojas y semillas de U.laevis
     src=
    Hojas de U.laevis
     src=
    Ulmus laevis - Museum specimen
     src=
    Tronco

    Plagas y enfermedades

    Al igual que otros olmos europeos, las poblaciones naturales del olmo temblón tienen poca resistencia innata a la grafiosis, aunque la investigación por Cemagref ha aislado clones capaces de sobrevivir a la inoculación con el hongo causal, perdiendo inicialmente [6]​ una situación poco común en el oeste de Europa. La investigación en España[7]​ ha indicado que es la presencia de un triterpeno, alnulin, lo que hace que la corteza del árbol sea poco atractiva para los escarabajos. De ahí que el declive de la especie en Europa occidental se deba principalmente a la deforestación en los valles fluviales, no a la enfermedad.

    La especie tiene una sensibilidad de leve a moderada al Elm Yellows, pero una sensibilidad muy baja para el escarabajo de la hoja del olmo Xanthogaleruca luteola.[8]

    Cultivo

    Aunque ideal para las condiciones del suelo húmedo, el árbol puede seguir creciendo, aunque más lentamente, en sitios secos incluyendo colinas cretácicas. Sin embargo, un factor primordial en la elección de un sitio es la exposición. El olmo temblón es de madera relativamente débil, mucho más que el olmo de Lock (Ulmus minor), y por ello es una elección inapropiada para lugares con mucho viento. En los ensayos en el sur de Inglaterra por Butterfly Conservation, los árboles jóvenes de menos de 5 m de altura fueron gravemente dañados por las ráfagas de 40 nudos (75 kmh) en pleno verano.

    Esta especie nunca se introdujo ampliamente en los EE. UU., pero está representado en varios arboretos. En el Lejano Oriente, el árbol ha sido plantado en la provincia de Xinjiang y otros lugares en el norte de China; la plantación en la ciudad de Tongliao se sabe que ha sido particularmente exitosa. Se sabe que también se ha introducido el olmo temblón en Australia.[9]​ En los últimos años, el árbol ha disfrutado de un pequeño renacimiento en Inglaterra. Es un huésped popular para las larvas de la mariposa Satyrium W-album en toda Europa, por ello lo panta Butterfly Conservation y otros grupos para restablecer las poblaciones locales diezmadas por los efectos de la grafiosis sobre los olmos nativos o arqueofíticos.[10]​ El Cheshire Wildlife Trust, por ejemplo, está plantando 1000 olmos temblones en sus reservas en el antiguo distrito de Vale Royal.

    Usos

    La madera del olmo temblón es de mala calidad y por lo tanto de poca utilidad para el hombre, ni siquiera como leña. Su densidad es considerablemente menor que el de otros olmos europeos.

    Propagación

    Por lo general, es fácil de cultivar a partir de semilla sembrada a una profundidad de 6 mm en compost normal y bien regado. Sin embargo, como la viabilidad de las semillas puede variar mucho de año en año, puede ser más fiable el método de esquejes tomados en junio. Los esquejes brotan rápidamente, bien dentro de quince días, produciendo rápidamente una matriz densa de raíces.

    Árboles notables

    Los tres mayores árboles conocidos en Europa se encuentran en Toledo en España (3 metros de tronco y 34 metros de alto con más de 500 años), Gülitz en Alemania (3 m de ancho a la altura del pecho) y Komorów en Polonia (2,96 m). El Campeón del Reino Unido está en Ferry Farm, Harewood, Cornualles (27 m de alto, 1,8 m). Otros ejemplos en el Reino Unido son pocos y distantes entre sí, pero a veces de gran edad. Varios sobreviven en medio de olmos nativos enfermos cerca de Torpoint en Cornualles; [4]; otros se pueden encontrar en Edimburgo (La zona de Meadows); Londres (Riverside Walk, cerca del Real Jardín Botánico de Kew y en Peckham y Tooting); Chelmsford (junto al Chelmer en el Campus de Rivermead) [2009]; Brighton & Hove; y cerca de St. Albans. En los EE. UU., un árbol con fama de magnífico crece en Portland, Oregón, pero sus dimensiones y edad no se conocen.

    Subespecies y variedades

    La especie no está dividida en las subespecies o variedades. Una variedad celtidea (a veces tratada como una especie) de lo que hoy es Ucrania fue documentada por Rogowicz a mediados del siglo XIX, pero no se conocen ejemplos supervivientes.

    En Rusia se conocen varias formas decorativas: f. aureovariegata, f. argentovariegata, f. rubra y f. tiliifolia.

    En comparación con las especies europeas U. glabra y U. minor, U. laevis ha recibido escasa atención hortícola, habiendo sólo cinco cultivares registrados, ninguno de los cuales se sabe que siga cultivándose, con la posible excepción de 'Colorans' y 'Pendula': Aureovariegata, Colorans, Ornata, Pendula, Punctata, Urticifolia.

    U. laevis no hibrida naturalmente, algo que tiene en común con el olmo americano U. americana con el que está estrechamente relacionado. Los pocos casos reportados de hibridación artificial en el siglo XIX son considerados sospechosos.

    Investigación

    La investigación sobre Ulmus laevis Pall. en España está encabezada por el Dr. D. Luis Alfonso Gil Sánchez (catedrático de la Universidad Politécnica de Madrid) dentro del programa de Mejora de los Recursos Genéticos de los Olmos Ibéricos. El estudio de las poblaciones relictas del sur peninsular,las cuales parecen ser el origen de la especie en Europa, se está llevando a cabo por el Dr. D. Raúl Tapias Martín de la Universidad de Huelva.

    Taxonomía

    Ulmus laevis fue descrito por Peter Simon Pallas y publicado en Flora Rossica 1(1): 75, t. 48, f. F. 1784.[11]

    Etimología

    Ulmus: nombre genérico que es el nombre clásico griego para el olmo.[12]

    laevis: epíteto latíno que significa "dentado"[13]

    Variedades
    Sinonimia
    • Ulmus acuta Dumrt.
    • Ulmus ciliata Ehrh.
    • Ulmus effusa Willd., Loudon, Willkomm, Fliche
    • Ulmus octandra Schkuhr
    • Ulmus pedunculata Foug.
    • Ulmus petropolitana Gand.
    • Ulmus racemosa (not Thomas), Borkh.
    • Ulmus reticulata Dumrt.
    • Ulmus simplicidens E. Wolf[14]

    Véase también

    Referencias

    1. Fuentes-Utrilla, P., Squirrell, J., Hollingsworth, P. M. & Gil, L. (2006). Ulmus laevis (Pallas) in the Iberian Peninsula. An introduced or relict tree species? New data from cpDNA analysis. Genetics Society, Ecological Genetics Group conference, University of Wales Aberystwyth 2006.
    2. Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaux espoirs? Forêt entreprise No. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.
    3. Bean, W. J. (1981). Trees and shrubs hardy in Great Britain, 7.ª edición. Murray, Londres.
    4. Elwes, H. J. & Henry, A. (1913). The Trees of Great Britain & Ireland. Vol. VII. pp 1848-1929. Private publication. [1]
    5. White, J. & More D. (2003). The Trees of Britain & Northern Europe, Cassell's, Londres.
    6. Collin, E., Bilger, I., Eriksson, G., & Turok, J. (2000). The conservation of elm genetic resources in Europe. In Dunn, C. P. (Ed.) (2000). The elms: breeding, conservation & disease management. Kluwer Academic Publishers, Boston.
    7. Martín-Benito D., Concepción García-Vallejo M., Alberto Pajares J., López D. 2005. Triterpenes in elms in Spain. Can. J. For. Res. 35: 199–205 (2005). [2]
    8. Mittempergher, L. & Santini, A. (2004). The History of Elm Breeding. Invest. Agrar.: Sist Recur For. 2004 13 (1), 161-177.
    9. Spencer, R., Hawker, J. and Lumley, P. (1991). Elms in Australia, Royal Botanic Gardens, Melbourne, Australia. ISBN 0-7241-9962-4
    10. Brookes, A. H. (2006). An evaluation of disease-resistant hybrid and exotic elms as larval host plants for the White-letter Hairstreak Satyrium w-album, Part 1. [3]. Butterfly Conservation. Lulworth, UK.
    11. «Ulmus laevis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 8 de mayo de 2015.
    12. En Nombre Botánicos
    13. En Epítetos Botánicos
    14. «Ulmus laevis». The Plant List. Consultado el 8 de mayo de 2015.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia ES

    Ulmus laevis, el olmo blanco europeo, olmo temblón u olmo pedunculado es un gran árbol de hoja caduca, perteneciente a la familia de las ulmáceas, cuya área de distribución es el Centro, Este y Sureste de Europa, así como Asia Menor; va desde el noreste de Francia al sur de Finlandia, y por el este llega hasta los Urales y por el sureste hasta Bulgaria y Crimea; hay también una población separada en el Cáucaso. Además, un pequeño número de árboles de esta especie que se han encontrado en España son considerados actualmente una población relicta más que una introducción de la mano del hombre, y posiblemente el origen de la población europea.​

     src= Selo postal de Ucrania

    Esencialmente endémico del bosque aluvial, rara vez se encuentra a una altura de más de 400 m.​ Más frecuentemente se encuentra a lo largo de ríos como el Volga y el Danubio, es uno de los pocos olmos tolerantes a condiciones del terreno inundadas y anóxicas. El olmo temblón es alógamo y está estrechamente emparentado con el olmo americano U. americana.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ES

    Künnapuu ( Estônio )

    fornecido por wikipedia ET

    Künnapuu (Ulmus laevis) on jalakaliste sugukonda jalaka perekonda kuuluv mitmeaastane ühekojaline lehtpuu.

    Kirjeldus

    Puu kõrgus võib ulatuda umbes 30 meetrini. Taime õied ilmuvad enne lehti varakevadel; tuultolmleja. Puu juurestik on pinnapealne.

    Künnapuu sarnaneb üsnagi jalakaga. Künnapuu lehed on siledad (jalakal karedad), leherood ei hargne (jalakal mõned leherood hargnevad), lehelaba alus on ebasümmeetrilisem kui jalakal.

    Levila

    Künnapuu looduslik levila on Euroopa: Kirde-Prantsusest Lõuna-Soomeni, ka Bulgaaria kaguosas ja Krimmis, eraldi populatsioon ka Kaukasuses.

    Kasvukoht

    Enamasti kasvab jõgede kaldapiirkonnas.

    Kasutamine

    Künnapuu eestikeelne nimetus on seotud tema kasutamisega atrade valmistamiseks, milleks ta sobib kõva puidu tõttu.

    Künnapuud kasvatatakse Eestis ka ilupuuna. Künnapuu on Eestis kaitsealune liik (III kategooria).

    Vaata ka

    Viited

    Välislingid

    Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:Ulmus laevis seisuga 6.03.2008.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ET

    Künnapuu: Brief Summary ( Estônio )

    fornecido por wikipedia ET

    Künnapuu (Ulmus laevis) on jalakaliste sugukonda jalaka perekonda kuuluv mitmeaastane ühekojaline lehtpuu.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia ET

    Zumar dilindari ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU

    Zumar dilindaria (Ulmus laevis) zuhaitz hosto-erorkorra da, klima epel-hezeetako urertzetan aurkitzen dena, ibai handien inguruan edo lurzoru hezeetan zehar. Gune urperatuetan, hau da, baldintza anoxikoetan bizirauteko gaitasuna duen zumar bakarretakoa da. Europa erdian eta ekialdean zehar banatzen da. Europan arrarotzat hartzen da eta uholdeak ohikoak diren guneetan babestuz aurrera egiten du. Gainontzeko zumarretatik erraz bereizten da lorek zintzilikariak eta hauen pedizeloa luzea dutelako, samararen ertzak ziliatuak dituelako eta hosto azpialde guztia ilaunduna delako. Amerikar zumarrarekin (U. americana) estuki erlazionaturik dago; alogamoak dira. Polena eta haziak haizearen bidez banatzen ditu.

    Morfologia

    30 m-rainoko zuhaitza da eta ale helduetan enborra zuzena eta azala zartatua izaten da. Enborraren diametroa bi m baino gutxiagokoa da bularraren altuera inguruan. Zumar hostozabalaren (U. glabra) antzeko altuera du, baina itxuraz ez da horren simetrikoa adarren egitura irregularragoa delako eta ez delako horren borobila. Adabegiak pitin bat ilaundunak dira. Sustrai-sistema zabala da baina ez oso sakona. Horregatik, sustraiek moldapen gisa enborraren oinean kontrahorma itxurako ohol bereizgarriak eratzen dituzte.

    Hosto-erorkorreko zuhaitza da. Hostoak suborbikularrak dira, oina nabarmenki asimetrikoa dute eta lobulua nahiko handia da, 13 mm-koa. Lobuluaren luzera pezioloarenaren berdina da gutxi gorabehera. Txandakatuak dira, akuminatuak, eliptikoak, nahiko argalak eta 6-12 cm-ko luzerakoak. Ertza bitan zerratua dute, zumar hostozabalaren moduan eta pezioloa laburra da, 12 mm-koa. Azpialde guztia ilaunduna da, ile grisaxka luze eta finekin. Nerbiazioa pinatua da, 20 nerbiotarainokoa.

    Loreak hermafroditak dira eta zintzilikariak dira, kandu luzeetan kokatuak. Zimetan biltzen dira, 15-30 loreko sortetan eta oso ugariak dira. Zumar hostozabalean bezala, periantoa monoklamideoa da ez duelako petalorik. Periantoaren lobuluak asimetrikoak dira. Pedizeloak 35 mm-rainokoak izaten dira, nabarmenki luzeak beste zumarrekin konparatzen bada. Anemofiloak dira eta udaberrian hostoak agertu baino lehen loratzen dira.

    Samara da fruitua, hazia erdian duen fruitu obalatua. Bereizten da hegalen ertza ziliatua delako. Puntan muxarradura sakon bat du. Hazia fruituaren erdian eta muxarretik urrun kokatzen da.

    Banaketa

    Europa erdialdean, ekialdean eta hego-ekialdean aurkitzen da, baita Asia Txikian ere. Frantzia ipar-ekialdetik Finlandia hegoalderaino zabaltzen da, ekialdean Uraletaraino eta hego-ekialdean Bulgaria eta Krimearaino iristen da. Inguru hauetan arraroa edo galtzeko zorian dagoen espeziea da.

    Orain gutxi arte, Iberiar penintsula iparraldeko zumar dilindariaren aleak, hasiera batean landatutako aleetatik naturalizatu zirela uste zen. Duela gutxiko azterketa batzuek (Fuentes-Utrilla 2008) baieztatu dute populazioen izaera espontaneoa dela. Espeziea azken izotzaldietan zehar klima leunagoko babeslekuetan mantendu da. Beraz, Zamora, Soria, Nafarroa eta Gipuzkoako populazioak espontaneoak eta erreliktikoak kontsideratzen dira.

    Euskal Herrian ipar erdiko ibai batzuen ertzetako ibar-basoetan aurkitzen da eta, populazio honek berezko banaketaren hegoaldeko muga osatzen du. Gipuzkoako eta Nafarroako hainbat erreketan ezagutzen da, hala nola Urola (Zumaia eta Azpeitia udalerrien artean), Agauntza (Ataunen) eta Araxesen (Gaztelu eta Lizartza arteko gune babestuan). Populazio hauek nahiko ugariak dira, bereziki Urola errekakoa eta adin desberdinetako aleek osatzen dute. Arabako Batan ibaian erreferentzia bat dago, baina ez da espontaneoa kontsideratzen.

    Habitat bereko espezie batzuk:


    Ekologia

    Ur-bazterretako espeziea da; ibaien inguruan, aintziren ertzetan eta leku hezeetan aurki daiteke, lurzoru fresko eta sakonetan. Banaketaren erdialdean dauden baso-estepetako lurzoru lehorrak jasateko gai da. Gutxitan aurkituko dugu 400 m-ko altitudetik gora. Baldintza anoxikoak jasateko gai den zumar bakarrenetakoa da.

    Fenologia

    Udaberri bukaeran (apirila-maiatza) hazia heltzen da eta anemokoria ematen da. Ur bazterretako habitatetan, fruituak ur gainean geratzen direnez distantzia handiagoak koloniza ditzake.

    Erabilerak

    Apaingarri modura erabiltzen da bereziki eta ikerketa ugari egin dira landaketa metodologia eta banaketaren inguruan.

    Espezieen arteko elkarrekintzak

    Grafiosiarekiko sentibera den arren, ez da kontsideratzen gaixotasun honek asko kaltetzen duenik, banaketaren mendebaldean behintzat. Ikerketek erakutsi dute Scolytus scolytus kakalardoak, hau da grafiosi gaixotasuna eragiten duen onddoaren bektoreak, ez duela zumar dilindaria gustuko bazka gisa.

    Kontserbazioa

    Ez da kontsideratzen arriskuan dagoen espeziea denik, baina taxon sentibera da. Erliebe baxuko ur-bazterretan hazten denez, deforestazioaren, nekazaritzaren eta industriarako lurzoruaren drainatzearen eraginez, espezie honek habitat ugari galdu ditu. Gaur egun, populazio gehienen banaketa area txikia da eta gainera nahiko isolatuak daude. Honek, populazio naturalei izaera erreliktikoa eman die. Populazio espontaneo autoktonoetan, erosio genetikoa gertatzeko arriskua dago, naturalizatu berri diren populazioz inguratuak daudelako eta bi hauen gurutzaketa jazo daitekeelako.

    Zenbat populazio dauden ez dakigunez, EAEko flora baskularraren zerrenda gorrian datu gutxiegi (DD) moduan sailkatu da.

    Antzeko espezieak

    • Ulmus americana. Zumar amerikarra Ipar Amerikan jatorria duen espeziea da, zumar dilindariarekin ahaidetua dagoena. Oso zuhaitz gogorra da, -42 °C-ko tenperaturak jasan ditzakena. Heldutasun sexuala 150 urterekin garatzen du, nahiz eta gaur egun hori oso zaila izan grafiosia dela eta.
    • Ulmus minor. Oin asimetrikoa du eta hostoaren lobulu basala periantoa baino motzagoa delako bereizten da, baita fruitua samararen goiko lehen herenean kokatua duelako ere.
    • Ulmus glabra. Zumar hostozabala Ulmus generoko hostorik handienak dituena da eta gainontzekoak baino enbor azal leunagoa du. Altitude handiagoetara igotzen da mendian bere ahaideekin konparatzen badugu, esaterako zumar hostotxikiarekin (U. minor).

    Erreferentziak

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Zumar dilindari: Brief Summary ( Basco )

    fornecido por wikipedia EU

    Zumar dilindaria (Ulmus laevis) zuhaitz hosto-erorkorra da, klima epel-hezeetako urertzetan aurkitzen dena, ibai handien inguruan edo lurzoru hezeetan zehar. Gune urperatuetan, hau da, baldintza anoxikoetan bizirauteko gaitasuna duen zumar bakarretakoa da. Europa erdian eta ekialdean zehar banatzen da. Europan arrarotzat hartzen da eta uholdeak ohikoak diren guneetan babestuz aurrera egiten du. Gainontzeko zumarretatik erraz bereizten da lorek zintzilikariak eta hauen pedizeloa luzea dutelako, samararen ertzak ziliatuak dituelako eta hosto azpialde guztia ilaunduna delako. Amerikar zumarrarekin (U. americana) estuki erlazionaturik dago; alogamoak dira. Polena eta haziak haizearen bidez banatzen ditu.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia EU

    Kynäjalava ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI

    Kynäjalava eli vanhan kansan kielellä kynneppää (Ulmus laevis) on jalavien (Ulmus) sukuun kuuluva jalo lehtipuu. Kynäjalava oli pitkään ainoa rauhoitettu puulaji Suomessa. Sittemmin myös vuorijalava on rauhoitettu.

    Ulkonäkö ja koko

     src=
    Täysikasvuinen kynäjalava.
     src=
    Kynäjalavan kukkia.
     src=
    Pähkylöitä

    Kynäjalava kasvaa yleensä 12–20 metriä korkeaksi puuksi, joka kasvattaa myös juurivesoja. Latvus on leveä ja kupumainen ja oksat kasvavat lähes vaakasuoraan. Kuluvan kesän kasvainranka on tavallisesti karvainen. Kukinta tapahtuu keväällä ennen lehtien puhkeamista. Lehtisilmut ovat pitkänomaisia ja suippoja, silmusuomut ovat vaaleanruskeita ja tummakärkisiä. Lehdet ovat oksissa kierteisesti, ja ne ovat korvakkeettomia ja lyhytruotisia. Lehtilapa on 7–15 cm pitkä, ehyt, laidaltaan toissahainen, vastapuikean tai leveänsoikean muotoinen ja tyvestä hyvin epämukainen. Päältä lehti on sileä, alta tasaisesti karvainen tai kokonaan kalju. Lehtien sivusuonet ovat tavallisesti haarattomia ja sivusuonten hangoissa ei ole karvatupsuja.[1][2]

    Yksikotisen kynäjalavan kukinto on harsu terttu. Pienet kukat ovat pitkäperäisiä. Kukan kehä yhdislehtinen, 4- tai 5-liuskainen ja väriltään rusehtava. Kukat ovat kaksineuvoisia ja niissä on heteitä 4 tai 5, emejä on yksi. Suomessa kynäjalava kukkii toukokuussa. Hedelmä on pitkäperäinen, pyöreähkö, siipipalteinen pähkylä, joka on 10–12 mm pitkä ja 8–9 mm leveä. Siipipalle on ripsilaitainen ja sen kärkilovi on matala eikä ulotu siemenlokeroon.[1][2]

    Toinen Suomessa luonnonvaraisena tavattava jalavalaji, vuorijalava (Ulmus glabra), on kynäjalavaan verrattuna suurempikokoinen, sen lehdet ovat kapeampia, vähemmän epämukaisia, päältä karheita ja sivusuonet kaksihaaraisia.[1]

    Levinneisyys

    Kynäjalavan levinneisyys käsittää suuren osan Eurooppaa aivan läntisintä osaa lukuun ottamatta. Läntisimmät esiintymät ovat Ranskassa, Saksassa, Tanskan koillisrannalla, Ruotsin Öölannissa ja Suomessa, ja itäisimmät Uralilla Venäjällä.[3] Itä- ja Keski-Euroopassa kynäjalava ja vuorijalava esiintyvät samoilla alueilla. Suomessa kynäjalavaa kasvaa erityisesti Kokemäenjoen vesistön keskusjärvien alueella Etelä-Hämeessä. Vakain kanta kasvaa Vanajaveden rannoilla lähinnä Valkeakoskella ja sen lähikunnissa, Pyhäjärven sekä Kuloveden maisemissa. Toinen, paljon pienempi keskittymä sijaitsee Lohjanjärven seuduilla ja kolmas Ruotsinpyhtään Taasianjoelta. Muualta Etelä-Suomesta löytyy yksittäisiä pieniä esiintymiä. Luonnonvaraisia puumaisia kynäjalavia lienee Suomessa noin 2 000 yksilöä.[4] Vuorijalavaan verrattuna kynäjalavan esiintymisalue Suomessa on huomattavasti suppeampi.[1] Erikoiseen levinnäisyyteen vaikuttanee se, että laji lienee levinnyt Skandinaviaan lämpimällä kaudella noin 6 000 vuotta sitten, jolloin Suomen nykyrannikot olivat Litorinameren peitossa ja vetten mukana kelluvat siemenet osuivat lähelle nykyisiä kasvuinseutuja.[5]

    Elinympäristö

    Kynäjalava kasvaa vuorijalavaa kosteammissa paikoissa, kuten järvien ja lampien rehevissä rantalehdoissa, varsinkin rantatörmissä ja järvenlaskun paljastamilla rantatasanteilla. Lajia tavataan myös lehtokallioilla ja puronvarsissa. Kynäjalava sietää erittäin hyvin tulvaa. Kynäjalavaa on jonkin verran istutettu myös koristepuuksi ja esiintyy joskus asutuksen lähellä villiintyneenä.[1][4]

    Kynäjalavan esiintymiä on vähentänyt vuosisatainen rantalehtojen raivaus pelloiksi. Aikaisemmin rantalaidunnus haittasi lajin uudistumista. Nykyään Vanajaveden säännöstely on vähentänyt kevättulvia, joka on johtanut kuusien yleistymiseen kynäjalavien kasvualueille.[4] Edelleen jatkuu rantarakentaminen ja rantojen "siistiminen" risukoista, jolloin menetetään nuorta jalavakasvustoakin.[5] Vakava uhka Suomen molemmille jalavalajeille olisi jalavataudin leviäminen Suomeen.[4] Myös vieraslajina ilmaantunut suurkokoinen heinäkasvi isosorsimo tuntuu vievän kynäjalavalta elintilaa.[5]

    Käyttö

    Kynäjalavaa kasvatetaan jonkin verran puisto- ja kujannepuuna. Viljeltynä laji menestyy sopivilla kasvupaikoilla Oulun korkeudelle saakka.[2] Aikaisemmin nuoria kynäjalavia käytettiin tarvepuuna varsinkin hevosten luokkien valmistamiseen.[4]

    Lähteet

    • Retkeilykasvio. Toim. Hämet-Ahti, Leena & Suominen, Juha & Ulvinen, Tauno & Uotila, Pertti. Luonnontieteellinen keskusmuseo, Kasvimuseo, Helsinki 1998.
    • Suomen puu- ja pensaskasvio. Toim. Hämet-Ahti, Leena & Alanko, Pentti & Palmén, Annikki & Tigerstedt, Peter M. A.. 2. uudistettu painos. Dendrologian seura – Denrologiska Sällskapet r.y., Helsinki 1992.
    • Uotila, Pertti: Kynäjalava. Teoksessa Uhanalaiset kasvimme. Toim. Terhi Ryttäri ja Taina Kettunen. Suomen ympäristökeskus, Helsinki 1997, s. 263.

    Viitteet

    1. a b c d e Retkeilykasvio 1998, s. 96.
    2. a b c Suomen puu- ja pensaskasvio 1992, s. 120.
    3. Den virtuella floran: Vresalm (myös levinneisyyskartat (ruots.) Viitattu 13.2.2012.
    4. a b c d e Uotila 1997, s. 263.
    5. a b c Järventausta, Kari: Kynäjalava Vanajavedellä, 2014. Suomen Luonnonsuojeluliiton Pirkanmaan ja Etelä-Hämeen luonnonsuojelupiiri.

    Aiheesta muualla

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Kynäjalava: Brief Summary ( Finlandês )

    fornecido por wikipedia FI

    Kynäjalava eli vanhan kansan kielellä kynneppää (Ulmus laevis) on jalavien (Ulmus) sukuun kuuluva jalo lehtipuu. Kynäjalava oli pitkään ainoa rauhoitettu puulaji Suomessa. Sittemmin myös vuorijalava on rauhoitettu.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FI

    Ulmus laevis ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    L'Orme lisse, orme blanc ou orme pédonculé (Ulmus laevis) est une espèce d'arbres de la famille des Ulmacées.

    Synonymes

    • U. pedunculata Fougeroux de Bondaroy
    • U. effusa Willd.
    • U. ciliata Ehrh.
    • U. octandra Schkuler.
    • U. racemosa Borckh.

    Description

     src=
    Floraison et bourgeon d'un Ulmus laevis.
     src=

    Cette description est inspirée de celle de Christian You, 2012.

    • Port général : arbre de 15 à 20 m, mais pouvant atteindre 30 m. Forme de cône arrondi à la cime. Tronc droit, bosselé au-dessus du tiers inférieur et garni de gourmands grêles. Base munie de grosses racines à contreforts très développés lui assurant une bonne fixation dans les zones de prédilection des forêts alluviales. Écorce d’abord lisse devenant épaisse et fissurée.
    • Appareil végétatif : jeunes rameaux et turions pubescents même à maturité. Bourgeons très pointus brun-rouge, glabres à faiblement ciliés. Feuilles fortement asymétriques, molles, dentées. Pétiole pubescent. Limbe au revers à peine pubescent, sauf sur les nervures.
    • Appareil reproducteur : fleurs et fruits portés par de longs pédicelles (1-3 cm) se réunissant en faisceaux. Samares velues et ciliées au bord (voir photo de la taxobox).

    Habitat et distribution

    Habitat

    Forêts alluviales (alliance de l’Alnion glutinosae) et de l’aulnaie-frênaie (alliance de l’Alno Padion) ordre des Fagetalia sylvaticae ; c’est une espèce de demi-ombre sur des matériaux alluviaux fins, limono-argileux, riches, neutres à légèrement acides.

    Distribution

    L’orme lisse est essentiellement présent au nord de la partie occidentale de l'Écozone paléarctique. Devenu rare à l'état naturel (du fait notamment de la graphiose), il est cependant présent sur la majeure partie du territoire de la France métropolitaine, à l'exception notamment des zones suivantes : majeure partie du Midi-Méditerranéen et des Alpes, Pays basque, tiers nord de Nouvelle-Aquitaine, Maine, Haute-Normandie, Artois[1].

    Propriétés et utilisation

    De croissance assez rapide, le bois de l’Orme lisse est mou, peu coloré et peu durable, à l'exception notable de la loupe d'orme recherchée en ébénisterie d'art.

    Références

    1. (fr) Référence INPN : Ulmus laevis Pall., 1784 Répartition de l'orme lisse en France métropolitaine.

    Voir aussi

    Article connexe

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Francês )

    fornecido por wikipedia FR

    L'Orme lisse, orme blanc ou orme pédonculé (Ulmus laevis) est une espèce d'arbres de la famille des Ulmacées.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia FR

    Vez ( Croato )

    fornecido por wikipedia hr Croatian

    Vez (vezika, treperavi brijest, lat. Ulmus laevis) do 30 m vi­soko stablo široko zaobljene krošnje, sivo-smeđe kore i ži­lava lika, koje je odlično za vezanje.

    Opis

    Grančice su do druge godine dlakave, dosta tanke. Lišće je najšire u sredini, ozdo dlakavo. Postrane žilice gornjeg dijela plojke nikad se ne razgranjuju. Cvjetovi i plodovi stoje na dugačkoj stapci. Oni čine ovelike kitice i vise. Pupovi su oštri, goli, svijetlo smeđi, s tamnim rubovima ljusaka. Plod na rubu krilca je dlakav. Sjeme se nalazi u sredini ploda.

     src=
    Lišće brijesta veza

    Rasprostranjenost

    Raste u sjevernoj i srednjoj Europi, te zapadnoj Aziji. Najraspro­stranjeniji je sjeverno od Alpa. Raste pretežno u nizi­nama.

    Bioekološke karakteristike

    U okviru prirodnog areala rasprostranjenosti vrsta je vezana za aluvijalne šume, i rijetko prelazi visine iznad 400 m.[1] Najčešća je duž rijeka, kao što su Volga i Dunav, i predstavlja jednu od rijetkih vrsta brijesta koja je toleranta na duža plavljenja, i anaerobne uvjete tla, ali ima veće zahtjeve prema svijetlosti od poljskoga brijesta. Živi do 400 godina. Iako nema urođenu genetsku otpornost prema holandskoj bolesti brijesta, vrlo rijetko obolijeva. Najsrodniji je s američkim brijestom.


    Izvori

    1. Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaux espoirs? Forêt entreprise No. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.

    Nuvola apps bookcase.pngOvaj članak uključuje tekst iz Hrvatske enciklopedije, objavljivane od 1941. do 1945. godine, koja je javno dobro.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori i urednici Wikipedije
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia hr Croatian

    Vez: Brief Summary ( Croato )

    fornecido por wikipedia hr Croatian

    Vez (vezika, treperavi brijest, lat. Ulmus laevis) do 30 m vi­soko stablo široko zaobljene krošnje, sivo-smeđe kore i ži­lava lika, koje je odlično za vezanje.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori i urednici Wikipedije
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia hr Croatian

    Dołhošiškaty wjaz ( Sorábio superior )

    fornecido por wikipedia HSB

    Dołhošiškaty wjaz (Ulmus laevis) je rostlina ze swójby wjazowych rostlinow (Ulmaceae).

    Wopis

    Dołhošiškaty wjaz je štom, kotryž docpěje wysokosć wot 35 m.

    Łopjena

    Łopjena docpěwaja dołhosć wot 6 hač do 12 cm, su horjeka mutne błyšćace, zelene, deleka šěrozelene a njesu krótke mjechke kosmy.

    Kćenja

    Kćěje wot měrca hač do apryla. Kćenja so před łopjenami jewja.

    Płody

    Płód docpěwa dołhosć wot 1 hač do 1,4 cm a ma na kromje mikawčkowane křidleško. Symjo je někak w srjedźišću.

    Stejnišćo

    Rosće we łučinowych lěsach, wosebite wulkich rěčnych dołow. Ma radšo wot sakanja włóžne, wutkate a bazowe hlinjane a běłohlinjane pódy.

    Rozšěrjenje

    Nóžki

    1. Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 542.
    2. W internetowym słowniku: Ulme

    Žórła

    • Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 394 (němsce)
    • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
    • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
    • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
    • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

    Eksterne wotkazy

    Commons
    Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
    Dołhošiškaty wjaz
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia HSB

    Dołhošiškaty wjaz: Brief Summary ( Sorábio superior )

    fornecido por wikipedia HSB

    Dołhošiškaty wjaz (Ulmus laevis) je rostlina ze swójby wjazowych rostlinow (Ulmaceae).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia HSB

    Ulmus laevis ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT
     src=
    Fiori
     src=
    Ulmus laevis

    L'olmo bianco (Ulmus laevis Pall., 1784), noto anche come olmo ciliato, è un grande albero della famiglia Ulmaceae proprio delle pianure d'Europa.[2]

    Descrizione

    L'olmo bianco o ciliato è un albero alto fino a 30 metri, a foglia caduca.

    Le foglie, lunghe al massimo 10 cm, sono asimmetriche alla base della lamina e sensibilmente dentate. Le nervature, a differenza di quelle di Ulmus minor, non sono ramificate. La pagina inferiore è vellutata ("laevis" in latino significa appunto "vellutato").

     src=
    Foglie di Ulmus laevis

    I fiori appaiono precocemente a primavera, prima delle foglie. Sono riuniti in infiorescenze, hanno piccioli lunghi circa 2 cm e sono privi di petali. L'impollinazione è anemofila.

    Il frutto, una samara, si distingue da quello degli altri olmi per essere lungamente peduncolato e finemente ciliato sui bordi: questo fatto gli conferisce il nome di "olmo ciliato". Ogni samara contiene un unico seme rotondo, di circa 5 mm. Anche le samare appaiono precocemente sulla pianta, appena prima dell'apertura delle gemme o insieme alle prime foglioline, e prima di maturare sono di colore verde. Questo fa sì che a un esame superficiale possano essere scambiante per foglioline.

    I rametti, molto fini e privi di peluria (a differenza di quelli di Ulmus glabra), hanno piccole gemme alterne.

    Ecologia

    L'olmo ciliato predilige i terreni fertili e freschi, ricchi di azoto e con pH neutro o sub-acido.

    È una specie meso-igrofila, cioè trova le migliori condizioni di crescita in terreni umidi ma non paludosi. Sopporta però per breve tempo anche terreni molto ricchi di acqua o, all'opposto, moderatamente asciutti. La capacità di tollerare situazioni di terreno sensibilmente differenti da quella ottimale, è una caratteristica che accomuna molte specie di olmo.

    Preferisce situazioni di mezz'ombra.

    Distribuzione

    L'olmo bianco è una specie tipicamente europea. Il suo areale naturale si estende dalla Francia centro-settentrionale alla Russia (Urali, Crimea); a nord arriva fino alla Finlandia meridionale, a sud fino alla Grecia settentrionale. Popolazioni disgiunte si trovano in Spagna (dove potrebbe essere un relitto dell'era glaciale) e sul Caucaso.

    Nel suo areale naturale, l'olmo ciliato supera raramente l'altitudine di 400 m.

    In Italia è presente sporadicamente nel centro-nord, ma il suo indigenato è considerato dubbio da molti autori: si tratterebbe, insomma, di una specie piantata in occasione di rimboschimenti e cure colturali ai boschi, anche per la sua minore sensibilità alla grafiosi.

    L'olmo bianco è stato piantato in varie parti del mondo (in particolare in Inghilterra, in Nordamerica, in Cina e in Australia), ma in nessuna di queste è veramente comune.

    Silvicoltura

    Come gli altri olmi, nel sud Europa è governato spesso a ceduo per la sua buona capacità pollonifera e per il fatto che il tronco è difficilmente dritto e cilindrico. Nel nord Europa presenta portamenti migliori. Difficile da fendere, è utilizzato spesso come legna da ardere o per realizzare parquet o, se governato a fustaia, in ebanisteria.

    Curiosità

    Forse il più grande esemplare conosciuto si trova a Gülitz, in Germania, e ha una circonferenza di 9,7 m e un'età stimata tra 400 e 700 anni.

    Note

    1. ^ (EN) Barstow, M. & Harvey-Brown, Y. 2017, Ulmus laevis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
    2. ^ (EN) Ulmus laevis Pall., su Plants of the World Online, Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 9 aprile 2021.

     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Italiano )

    fornecido por wikipedia IT
     src= Fiori  src= Ulmus laevis

    L'olmo bianco (Ulmus laevis Pall., 1784), noto anche come olmo ciliato, è un grande albero della famiglia Ulmaceae proprio delle pianure d'Europa.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia IT

    Paprastoji vinkšna ( Lituano )

    fornecido por wikipedia LT
    Binomas Ulmus laevis
    Sinonimai
    • Ulmus celtidea Litv.
    • Ulmus communis var. ornata Carrière
    • Ulmus effusa Willd.
    • Ulmus pedunculata Foug.
    • Ulmus simplicidens E. Wolf

    Vinkšna, terminologijoje paprastoji vinkšna (lot. Ulmus laevis, vok. Flatter-Ulme) – guobinių (Ulmaceae) šeimos, guobų (Ulmus) genties medis.

     src=
    Paprastosios vinkšnos žiedai
     src=
    Paprastosios vinkšnos šakelė su lapais ir sėklomis
     src=
    Paprastosios vinkšnos lapas rudenyje
     src=
    Paprastosios vinkšnos kamieno pagrindas
     src=
    Medis pavasaris
     src=
    Ulmus laevis

    Paplitimas

    Savaime paplitusi Europoje nuo Prancūzijos iki Uralo kalnų, šiaurės rytuose iki pietų Suomijos, pietryčiuose iki Krymo pusiasalio bei pietryčių Balkanų (Bulgarijos). Taip pat izoliuotas jų arealas yra Kaukaze bei negausiai aptinkama Iberijos pusiasalyje.

    Paplitimas ir augavietės Lietuvoje

    Apyretė, vietinių Lietuvos medžių rūšis. Auga upių šlaituose, pavienių medžių pasitaiko lapuočių miškuose derlingame drėgname dirvožemyje.

    Matmenys

    Iki 40–50 metų amžiaus medžiai auga labai greitai, vėliau jų augimo tempai sulėtėja. Medis užauga iki 35 m aukščio su iki 2 m skersmens kamienu.

    Aukščiausia žinoma vinkšna auga Olandijos Houthem mieste, jos aukštis 32,20 m, kurią 2011 metais išmatavo Leo Goudzwaard.

    Didžiausią kamieno skersmenį turi Vokietijos Brandenburgo žemėje, Giulico-Reco (Gülitz-Reetz) mieste augantis medis, jo kamieno skersmuo krūtinės aukštyje 3,1 m. Lenkijos Komoruvo (Komorów) kaimelyje (Świdnica apygarda) auganti paprastoji vinkšna turi 2,96 m skersmens kamieną.

    Amžius

    Gyvena iki 300-500 metų.

    Požymiai

    Laja tanki, plačiai elipsiška. Kamieno žievė suaižėjusi. Stambiosios šakos auga į viršų, plonosios svyra žemyn. Ūgliai šviesiai rudi, plaukuoti. Lapai pailgi, atvirkščiai kiaušiniški arba elipsiški, nesimetrišku pagrindu, nusmailėjusia viršūne, dvigubai pjūkliškais kraštais, šiurkštūs, tamsiai žaliai plika viršutine ir šviesesne, plaukuota, ryškiai gyslota apatine puse. Žiedai rausvi, smulkūs, dvilyčiai ant trumpo kotelio. Apyžiedis netaisyklingos varpelio formos. Kuokeliai 6-8. Piestelė viena. žiedai apdulkinami vėjo. Vaisius - pailgai rutuliški, įkirpta viršūne, blakstienotais kraštais, gelsvai rudi, ilgakočiai sparnavaisiai.

    Žydi balandžio mėn., prieš skleidžiantis lapams.

    Panaudojimas

    Mediena prastos kokybės, nors tinka stalių gaminiams, apdailai, papuošalams. Nuo seno sodinama miestams ir kaimams apželdinti.

    Pavadinimas

    Mokslinio, lotynų kalba šios medžių rūšies pavadinimo autorius Peter Simon von Pallas, gyvenęs 1741-1811 metais.

    Literatūra

    Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 152 psl.

    Nuorodos


    Vikiteka

    Dendrologija Botanika · Augalija · Flora · Augalai · Sumedėjęs augalas · Liana · Puskrūmis · Krūmokšnis · Krūmas · Krūmedis · Medis · Vaismedis

    Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai

    Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)

    Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia LT

    Paprastoji vinkšna: Brief Summary ( Lituano )

    fornecido por wikipedia LT

    Vinkšna, terminologijoje paprastoji vinkšna (lot. Ulmus laevis, vok. Flatter-Ulme) – guobinių (Ulmaceae) šeimos, guobų (Ulmus) genties medis.

     src= Paprastosios vinkšnos žiedai  src= Paprastosios vinkšnos šakelė su lapais ir sėklomis  src= Sėklos  src= Paprastosios vinkšnos lapas rudenyje  src= Paprastosios vinkšnos kamieno pagrindas  src= Medis pavasaris  src= Ulmus laevis
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia LT

    Fladderiep ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    De fladderiep of steeliep (Ulmus laevis) is een boom die behoort tot de iepenfamilie (Ulmaceae). De boom komt van nature voor in Europa tot Bulgarije en de Krim met een niet aansluitende populatie in de Kaukasus. De boom komt vooral voor langs de Wolga en de Donau in hardhoutooibossen. De boom kan goed tegen periodieke hoge waterstanden. Bomen van autochtone herkomst komen in Vlaanderen nog op een tiental plaatsen voor.[1] In Nederland zijn onder andere in Limburg, Twente, Achterhoek en Gelderse Vallei inheemse fladderiepen te vinden.

     src=
    Plankwortels
     src=
    Bladeren met vruchten
     src=
    Bloemen
     src=
    Stam van de fladderiep te Heure

    Het 6-12 cm grote omgekeerd eironde tot ovale, toegespitste, veernervige blad heeft een scheve bladvoet en een dubbelgezaagde bladrand. De onderzijde van het blad is behaard. De steunblaadjes vallen af. De slank-kegelvormige bladknoppen zijn tweekleurig en gewimperd. De knopschubben hebben een licht- tot roodbruine kleur en een donkere rand. De schors schilfert al bij jonge bomen af.

    De fladderiep bloeit in maart en april voor het verschijnen van de bladeren met tweeslachtige bloemen die aan lange stelen hangen. De bloemen hangen aan de twijgen als een bundeltje roodbruine klokjes die fladderen in de wind, vandaar de naam. De helmknoppen zijn rood. De vrucht is een gevleugeld, eirond, gewimperd nootje, dat in mei van de boom valt. De steeliep wordt tot 35 m hoog en kan plankwortels vormen voor een extra stevige worteling in drassige grond.

    In Heure bij Borculo staat de dikste fladderiep van Nederland. De omtrek bedroeg 600 cm in 2014 en de hoogte was toen 25,20 meter. Deze boom is hier rond 1835 geplant.

    Ziekten

    De fladderiep is gevoelig voor de iepziekte, maar doordat de iepenspintkevers de boom nauwelijks aantasten, ontsnapt de boom aan deze ziekte.

    Namen in andere talen

    • Duits: Flatterulme
    • Engels: European White Elm
    • Frans: Orme lisse

    Externe link

    Bronnen, noten en/of referenties
    Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ulmus laevis op Wikimedia Commons.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Fladderiep: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

    fornecido por wikipedia NL

    De fladderiep of steeliep (Ulmus laevis) is een boom die behoort tot de iepenfamilie (Ulmaceae). De boom komt van nature voor in Europa tot Bulgarije en de Krim met een niet aansluitende populatie in de Kaukasus. De boom komt vooral voor langs de Wolga en de Donau in hardhoutooibossen. De boom kan goed tegen periodieke hoge waterstanden. Bomen van autochtone herkomst komen in Vlaanderen nog op een tiental plaatsen voor. In Nederland zijn onder andere in Limburg, Twente, Achterhoek en Gelderse Vallei inheemse fladderiepen te vinden.

     src= Plankwortels  src= Bladeren met vruchten  src= Bloemen  src= Stam van de fladderiep te Heure

    Het 6-12 cm grote omgekeerd eironde tot ovale, toegespitste, veernervige blad heeft een scheve bladvoet en een dubbelgezaagde bladrand. De onderzijde van het blad is behaard. De steunblaadjes vallen af. De slank-kegelvormige bladknoppen zijn tweekleurig en gewimperd. De knopschubben hebben een licht- tot roodbruine kleur en een donkere rand. De schors schilfert al bij jonge bomen af.

    De fladderiep bloeit in maart en april voor het verschijnen van de bladeren met tweeslachtige bloemen die aan lange stelen hangen. De bloemen hangen aan de twijgen als een bundeltje roodbruine klokjes die fladderen in de wind, vandaar de naam. De helmknoppen zijn rood. De vrucht is een gevleugeld, eirond, gewimperd nootje, dat in mei van de boom valt. De steeliep wordt tot 35 m hoog en kan plankwortels vormen voor een extra stevige worteling in drassige grond.

    In Heure bij Borculo staat de dikste fladderiep van Nederland. De omtrek bedroeg 600 cm in 2014 en de hoogte was toen 25,20 meter. Deze boom is hier rond 1835 geplant.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NL

    Vrangalm ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Vrangalm (Ulmus laevis) er et løvtre i slekten alm. Den kan bli over 30 m høy og har lysbrun eller lys brungrå bark som kan bli litt oppsprukket med mindre korklister. Den mangler rotskudd og vokser ofte enkeltvis. Arten foretrekker fuktig leirjord i flomområder.

    Vrangalm vokser i Sentral- og Øst-Europa fra østlige Frankrike til Uralfjellene og Kaukasus. En trodde tidligere at den var innført til Den iberiske halvøy, men det er nå påvist at den vokser naturlig der. I Norden finnes vrangalm på Öland og spredt i det sørlige Finland. I litteraturen hevdes det ofte at vrangalm ikke vokser naturlig i Danmark, men dansk rødliste oppgir at den vokser spontant fem steder på Lolland og Falster.

    Også vrangalm er en art som er alvorlig truet av «almesyken».

    Vrangalm har 7–15 cm lange blader, bladplaten er elliptisk-lansettformet og bredest på midten med tydelig spiss og en bunn hvor den ene bladplate-halvdelen er oppsvingt halvveis rundt bladstilken. Bladene er snaue på oversiden men med litt behåring på og mellom nervene under. Bladkanten er fint tannet, og spissen er sjelden utdratt. De 12–16 parene med sidenerver i bladet har ikke forgreininger. Frukten er om lag 1 cm stor, og sitter i midten eller enda nærmere stilken (lengre fra innskjæringen på flyvevingen).

    Arten har en rekke plantede varianter.

    Kilder

    Eksterne lenker

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Vrangalm: Brief Summary ( Norueguês )

    fornecido por wikipedia NO

    Vrangalm (Ulmus laevis) er et løvtre i slekten alm. Den kan bli over 30 m høy og har lysbrun eller lys brungrå bark som kan bli litt oppsprukket med mindre korklister. Den mangler rotskudd og vokser ofte enkeltvis. Arten foretrekker fuktig leirjord i flomområder.

    Vrangalm vokser i Sentral- og Øst-Europa fra østlige Frankrike til Uralfjellene og Kaukasus. En trodde tidligere at den var innført til Den iberiske halvøy, men det er nå påvist at den vokser naturlig der. I Norden finnes vrangalm på Öland og spredt i det sørlige Finland. I litteraturen hevdes det ofte at vrangalm ikke vokser naturlig i Danmark, men dansk rødliste oppgir at den vokser spontant fem steder på Lolland og Falster.

    Også vrangalm er en art som er alvorlig truet av «almesyken».

    Vrangalm har 7–15 cm lange blader, bladplaten er elliptisk-lansettformet og bredest på midten med tydelig spiss og en bunn hvor den ene bladplate-halvdelen er oppsvingt halvveis rundt bladstilken. Bladene er snaue på oversiden men med litt behåring på og mellom nervene under. Bladkanten er fint tannet, og spissen er sjelden utdratt. De 12–16 parene med sidenerver i bladet har ikke forgreininger. Frukten er om lag 1 cm stor, og sitter i midten eller enda nærmere stilken (lengre fra innskjæringen på flyvevingen).

    Arten har en rekke plantede varianter.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia NO

    Ulmus laevis ( Pms )

    fornecido por wikipedia PMS
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PMS

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Pms )

    fornecido por wikipedia PMS

    Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.

    Distribussion

    Da finì.

    Notissie

    Da finì.

    Elm Foliage.jpg
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia authors and editors
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia PMS

    Wiąz szypułkowy ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
    Commons Multimedia w Wikimedia Commons
     src=
    Rozszerzenia dolnej części pnia
     src=
    Stary wiąz szypułkowy w Komorowie koło Gubina
     src=
    Owoce

    Wiąz szypułkowy, limak (Ulmus laevis)[2]gatunek drzewa należący do rodziny wiązowatych. Inne nazwy: wiąz gładki, wiąz rozpierzchły[3].

    Rozmieszczenie geograficzne

    Europa środkowa, wschodnia i południowo-wschodnia aż po Kaukaz, na wschód od Uralu. Nie występuje w Anglii i nie przekracza granicy Bałtyku i Morza Północnego. W Europie Zachodniej jest dość rzadki, w południowo-wschodniej zaś jest bardziej pospolity od wiązu polnego. W całej Polsce jest dość pospolity.

    Morfologia

    Pokrój
    Drzewo o szerokiej, kopulastej lub pucharowato rozszerzonej ku górze koronie i o wysokości do 35–40 m. Obwodowe, drobne gałęzie często zwisają. Pień o średnicy do 1,5 m jest prosty, u drzew wolno stojących często bywa nisko rozdzielony na kilka odnóg o dość sporych rozmiarach. Korowina na pniu młodych drzew u podstawy łuszczy się cienkimi płatami. Bardzo charakterystyczne dla tego gatunku są deskowato rozszerzone nasady głównych korzeni. Natomiast u drzew starszych nasada pnia jest przez to rozszerzona i wzmocniona poprzez potężne wsporniki.
    Pędy
    Pędy, nawet starsze gałązki, szczeciniasto owłosione. Pączki jednakowej wielkości i kształtu. Łuski dwubarwne – jasnobrunatne z ciemniejszymi brzegami. Pączki ostre. Pęd bruzdowany, bardzo gęsto się rozgałęzia.
    Liście
    Liście o kształcie eliptycznym lub odwrotnie jajowatym, najszersze powyżej środka, długości 6–14 cm, podwójnie piłkowane, na szczycie nagle zaostrzone. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest silna asymetryczność liści u nasady. Z wierzchu liście są gładkie lub nieco szorstkie, od spodu miękko omszone. Ogonek liściowy krótki (4–6 mm).
    Kwiaty
    Na długich, zwisających szypułkach. Okwiat 6-dzielny o orzęsionych brzegach. Pręciki (6–8) o fioletowych pylnikach. Znamiona białe. Kwitnie od marca do kwietnia.
    Owoce
    Owocem jest spłaszczony orzeszek otoczony dokoła pergaminowym skrzydełkiem. Owoce niewielkie, gęsto i drobno orzęsione, z orzeszkiem pośrodku, zwisające na długich i cienkich szypułkach. Dojrzewają w maju–czerwcu, szybko opadają z drzewa i wkrótce kiełkują.
    Korzeń
    Ma głęboki system korzeniowy. Oprócz głębokiego korzenia palowego wytwarza silne i również dość głębokie korzenie boczne. Dzięki temu jest odporny na silne wiatry.

    Biologia i ekologia

    Drewno
    Dość twarde i ciężkie, wodoodporne. Jest pierścieniowonaczyniowe i ma jasnożółtawą i brunatną twardziel. Promienie drzewne są bardzo wąskie i widoczne jedynie na przekroju promieniowym jako krótkie i połyskujące odcinki wstęg. Na pozostałych przekrojach są niewidoczne. Słoje roczne na przekroju poprzecznym są dobrze widoczne, gdyż wytwarza pierścień dużych naczyń we wczesnej strefie słoja[4].
    Siedlisko i wymagania
    Rośnie w lasach łęgowych wraz z topolami i wierzbami oraz w wilgotnych lasach na żyznych, głębokich glebach. W górach dochodzi do wysokości 1200 m n.p.m. i rośnie głównie nad potokami. Jest wymagający w stosunku do gleby – przeważnie rośnie na żyznych glebach. Dobrze znosi długotrwałe (do 20 dni) zalewy. Jest odporny na mrozy i dobrze znosi zacienienie (gatunek cienioznośny).
    Zbiorowiska roślinne
    Nie tworzy czystych drzewostanów, lecz występuje jako domieszka w lasach liściastych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla SAll. Ulmenion minoris[5].
    Gatunki powiązane
    Drzewo to jest rośliną żywicielską (podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju wiąz) gąsienic motyla ogończyka wiązowca[6].

    Zmienność

    Opisano szereg odmian uprawnych, m.in.:

    • Ulmus laevis 'Aureovariegata' – kultywar opisany w książce Handbuch der Laubholzkunde w 1903 jako U. effusa f. aureo-variegata Hort. z informacją, że drzewo ma liście z żółtymi plamkami[7].
    • Ulmus laevis 'Colorans' – odmiana opisana w 1864 jako drzewo o liściach jesienią czerwieniejących (u roślin typowych liście żółkną)[7].
    • Ulmus laevis 'Folia Variegata' – odmiana z liśćmi marmurkowato pstrobarwnymi opisana w 1892 jako U. pedunculata var. foliis variegatis Hort[7].

    Zastosowania

    Ciekawostki

    Przypisy

    1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-01-21].
    2. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland : a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
    3. Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Wyd. czwarte. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 306. ISBN 83-01-00129-1.
    4. Otwarta Encyklopedia Leśna. 13 marca 2008 r..
    5. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
    6. Buszko J., Masłowski J.: Motyle dzienne Polski. Nowy Sącz: Wydawnictwo "Koliber", 2008, s. 80. ISBN 978-83-925150-4-3.
    7. a b c Green, P. S.: Registration of cultivar names in Ulmus (ang.). W: Arnoldia 24 [on-line]. Arnold Arboretum, Harvard University, 1964. s. 49. [dostęp 2010-12-05].
    p d e
    Rodzime drzewa i krzewy Polski na podstawie Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski (Mirek i in. 2002)Nagonasienne Drzewa i krzewy Okrytonasienne Krzewy i pnącza Drzewa
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Wiąz szypułkowy: Brief Summary ( Polonês )

    fornecido por wikipedia POL
     src= Rozszerzenia dolnej części pnia  src= Stary wiąz szypułkowy w Komorowie koło Gubina  src= Owoce

    Wiąz szypułkowy, limak (Ulmus laevis) – gatunek drzewa należący do rodziny wiązowatych. Inne nazwy: wiąz gładki, wiąz rozpierzchły.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia POL

    Dolgopecljati brest ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia SL

    Dolgopecljati brest ali vez (znanstveno ime Ulmus laevis) je tujeprašna (alogamna) vrsta listopadnih dreves iz družine brestov, ki se ne križa s preostalimi evropskimi vrstami brestov. Razširjen je tudi v Sloveniji, kot Ulmus laevis pa ga je prvi opisal Pallas, v svojem delu Flora Rossica, objavljenem leta 1784.[1]

    Opis

    Dolgopecljati brest je nižinska in nekoliko bolj celinska vrsta, ki v višino doseže največ do 35 metrov in doseže starost okoli 200, izjemoma celo 300 let.[2] Najbolje uspeva na svežih globokih, peščenih ali ilovnatih tleh v nižinskih gozdovih ob vodotokih in celo na občasno poplavljenih tleh, uspeva tudi v globokih zmerno suhih tleh, pojavlja pa se celo v gozdnih stepah do nadmorske višine okoli 300 metrov. Odporen je proti mrazu, suše pa ne prenaša dobro. Za rast potrebuje nekoliko več svetlobe kot poljski in gorski brest.[3] Koreninski sistem je plitev, a močan, na prsni višini pa deblo lahko doseže premer do 2 m. Drevesna skorja je sprva gladka. kasneje pa razpoka na tanke sive luske, ki s starostjo postajajo sivo-rjave, skorja pod njimi pa rdečkasto-rjava. Stara drevesa imajo močno razbrazdano skorjo, ki je podobna drugim vrstam brestov.[4] Listi so tanki, enostavni, narobe jajčasti ali eliptični z značilno asimetrično bazo. V dolžino dosežejo do 10 cm, v širino pa okoli 7 cm. Imajo dvakrat napiljen listni rob. Spodnja stran listov je poraščena z gostimi, kratkimi dlačicami. Drevo listje odvrže zgodaj v jeseni, hitreje kot ostale vrste brestov. Cvetovi dolgopecljatega bresta so smetanaste barve, obojespolni in se oprašujejo z vetrom. Na veje so nameščeni z dolgimi peclji, ki povprečno merijo okoli 2 cm. Drevo cveti pred olistanjem. Plod je krilati orešek, ki zgodaj dozori, semena pa so dobro kaliva[5] in se raznašajo z vetrom ali vodotoki. V dolžino oreški merijo okoli 1,5 cm, v širino pa okoli 1 cm. Sposobnost odganjanja novih poganjkov iz panjev je omejena.[2]

    Razširjenost in uporabnost

    Dolgopecljati brest je samonikel po celotni srednji in vzhodni Evropi. Njegov areal zavzema območje od Urala do vzhodne Francije in od južne Finske do Kavkaza ter Bosne in Hercegovine.[6]

    Dolgopecljati brest gospodarsko ni preveč pomembna drevesna vrsta, saj je njegov les zaradi prečne zrnatosti težaven za strojno obdelavo. Poleg tega je les manj gost kot pri drugih vrstah brestov, prav tako pa ni preveč primeren za kurjavo. Zaradi hitre rasti in okrasnih lastnosti, pa tudi zato, ker dobro prenaša zbitost prsti, višje koncentracije soli za posipanje cest in onesnažen zrak, ga pogosto sadijo v mestih.[7] V primerjavi z drugimi vrstami brestov, je dolgopecljati brest manj dovzeten za holandsko bolezen brestov, predvsem v zahodni Evropi, kjer podlubniki iz rodu Scolytus, ki so vektorji za razširjanje bolezni redkeje napadajo dolgopecljati brest in pogosteje poljski brest.[2]

    Vrsta Ulmus laevis taksonomsko ni deljena na podvrste in varietete.[2]

    Obstoj dolgopecljatega bresta je zaradi uničevanja naravnega habitata ogrožen, predvsem z vidika genetske raznolikosti vrste. Na uničevanje habitata v največji meri vpliva izsuševanje obvodnih ekosistemov za potrebe kmetijstva. Posledično postajajo sestoji dolgopecljatega bresta majhni, kar vrsto dodatno izpostavlja negativnim učinkom genetskega zdrsa.[2]

    Reference

    1. Pallas, P. S. (1784). Flora Rossica. i.75, t.48, f.F.
    2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Prenos ohranitvene biologije v gospodarjenje z gozdovi: dinamično varstvo genetske pestrosti gozdnega drevja" (PDF). Gozdarski inštitut Slovenije. Pridobljeno dne 29. marca 2019.
    3. Brus, R. (2004). Drevesne vrste na Slovenskem. Ljubljana: Mladinska knjiga. CS1 vzdrževanje: Večkratna imena: authors list (link)
    4. Elwes & Henry (1913), Mitchell (1974), Phillips (1978), Bean (1981).
    5. Stilinović, S. (1985): Semenarstvo šumskog i ukrasnog drveća i žbunja. Univerzitet u Beogradu - Šumarski fakultet, Beograd: 1-399/Seed science of forest and decorative trees and bushes, University of Belgrade– Faculty of Forestry, Belgrade: 1-399/
    6. Mlakar, J. (1990). Dendrologija. Drevesa in grmi. Ljubljana: Tehniška založba Slovenije. CS1 vzdrževanje: Večkratna imena: authors list (link)
    7. Collin, E. (2003). EUFORGEN Technical Guidelines for genetic conservation and use for European white elm (Ulmus laevis). IPGRI, Rome, Italy. ISBN 92-9043-603-4
    Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Dolgopecljati brest
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SL

    Dolgopecljati brest: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

    fornecido por wikipedia SL

    Dolgopecljati brest ali vez (znanstveno ime Ulmus laevis) je tujeprašna (alogamna) vrsta listopadnih dreves iz družine brestov, ki se ne križa s preostalimi evropskimi vrstami brestov. Razširjen je tudi v Sloveniji, kot Ulmus laevis pa ga je prvi opisal Pallas, v svojem delu Flora Rossica, objavljenem leta 1784.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SL

    Vresalm ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV
     src=
    Ulmus laevis

    Vresalm (Ulmus laevis) är en växtart i familjen almväxter.

    Vresalm är ett stort lövfällande träd som växer vilt i Europa, från Frankrike nordost till södra Finland, österut till Uralbergen och åt sydost till Bulgarien och Krimhalvön. Det finns också en åtskild population i Kaukasus. Dessutom finns ett litet antal individer i Spanien som numera betraktas som en återstod från gamla tider (och alltså inte har introducerats där av människor). Möjligen utgör denna population ursprunget för hela den europeiska populationen.[1]

    Dessa träd växer bara i skogar på marktypen alluvium och påträffas mycket sällan över 400 meters höjd över havet.[2] Oftast hittar man den längs floder, som Volga och Donau. Den är en av de få almarna som kan leva även där marken är vattendränkt under långa tider och blir syrefattig.

    Vresalmens närmaste släkting är Ulmus americana.


    Referenser

    1. ^ Fuentes-Utrilla, P., Squirrell, J., Hollingsworth, P. M. & Gil, L. (2006). Ulmus laevis (Pallas) in the Iberian Peninsula. An introduced or relict tree species? New data from cpDNA analysis. Genetics Society, Ecological Genetics Group conference, University of Wales Aberystwyth 2006.
    2. ^ Girard, S. (2007). Dossier: L'orme: nouveaux espoirs? Forêt entreprise No. 175, Juillet 2007, Institut pour le developpement forestier, Paris.

    Externa länkar

    Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    Vresalm: Brief Summary ( Sueco )

    fornecido por wikipedia SV
     src= Ulmus laevis

    Vresalm (Ulmus laevis) är en växtart i familjen almväxter.

    Vresalm är ett stort lövfällande träd som växer vilt i Europa, från Frankrike nordost till södra Finland, österut till Uralbergen och åt sydost till Bulgarien och Krimhalvön. Det finns också en åtskild population i Kaukasus. Dessutom finns ett litet antal individer i Spanien som numera betraktas som en återstod från gamla tider (och alltså inte har introducerats där av människor). Möjligen utgör denna population ursprunget för hela den europeiska populationen.

    Dessa träd växer bara i skogar på marktypen alluvium och påträffas mycket sällan över 400 meters höjd över havet. Oftast hittar man den längs floder, som Volga och Donau. Den är en av de få almarna som kan leva även där marken är vattendränkt under långa tider och blir syrefattig.

    Vresalmens närmaste släkting är Ulmus americana.


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia SV

    В'яз гладкий ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK

    В'яз гладкий, або європейський, білий (Ulmus laevis) — дерево родини в'язових (Ulmaceae) (15—30 м заввишки) з товстим стовбуром, вкритим буро-коричневою корою. Молоді пагони червонувато-бурі, опушені, гілки тонкі, гладенькі, блискучі, бруньки гострі, конічні.

    Листки чергові, яйцеподібні або овальні (6—12 см завдовжки, 3,5 см завширшки), з нерівнобоко-серцеподібою основою, пилчасті, зверху голі, темно-зелені, зісподу світліші, опушені, бічні жилки не дають вилчастого розгалуження і закінчуються в зубцях.

    Квітки двостатеві з коричнюватою, простою, дзвоникуватою, восьмилопатевою оцвітиною (до 8—11 мм у діаметрі) на довгих (до 2 см) квітконіжках. Тичинок 6—8, пиляки темно-фіолетові, зав'язь верхня.

    Плід — горішок, оточений крилоподібним виростом. Крилатка (12—16 мм завдовжки) округла або овальна, у верхній частині виїмчаста, по краю війчаста, плодоніжка довга, у 2—5 разів перевищує плід. Горішок розміщений у центрі крила.

    В'яз гладкий входить до складу дубово-широколистяних лісів, особливо часто росте на узліссях і галявинах. Солевитривала, світлолюбна рослина. Квітне у квітні — червні.

    В'язи поширені по всій Україні, особливо в Лісостепу і Степу, де і зосереджені райони їх заготівель. Усі в'язи культивують; в останні десятиріччя їх запаси зменшились внаслідок поширення грибних хвороб (голландська хвороба ільмових).

    Див. також

    Література

    Джерела


    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    В'яз гладкий: Brief Summary ( Ucraniano )

    fornecido por wikipedia UK
     src= Ulmus laevis — Тулузький музей

    В'яз гладкий, або європейський, білий (Ulmus laevis) — дерево родини в'язових (Ulmaceae) (15—30 м заввишки) з товстим стовбуром, вкритим буро-коричневою корою. Молоді пагони червонувато-бурі, опушені, гілки тонкі, гладенькі, блискучі, бруньки гострі, конічні.

    Листки чергові, яйцеподібні або овальні (6—12 см завдовжки, 3,5 см завширшки), з нерівнобоко-серцеподібою основою, пилчасті, зверху голі, темно-зелені, зісподу світліші, опушені, бічні жилки не дають вилчастого розгалуження і закінчуються в зубцях.

    Квітки двостатеві з коричнюватою, простою, дзвоникуватою, восьмилопатевою оцвітиною (до 8—11 мм у діаметрі) на довгих (до 2 см) квітконіжках. Тичинок 6—8, пиляки темно-фіолетові, зав'язь верхня.

    Плід — горішок, оточений крилоподібним виростом. Крилатка (12—16 мм завдовжки) округла або овальна, у верхній частині виїмчаста, по краю війчаста, плодоніжка довга, у 2—5 разів перевищує плід. Горішок розміщений у центрі крила.

    В'яз гладкий входить до складу дубово-широколистяних лісів, особливо часто росте на узліссях і галявинах. Солевитривала, світлолюбна рослина. Квітне у квітні — червні.

    В'язи поширені по всій Україні, особливо в Лісостепу і Степу, де і зосереджені райони їх заготівель. Усі в'язи культивують; в останні десятиріччя їх запаси зменшились внаслідок поширення грибних хвороб (голландська хвороба ільмових).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia UK

    Ulmus laevis ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI

    Ulmus laevis là một loài thực vật có hoa trong họ Ulmaceae. Loài này được Pall. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1784.[1]

    Hình ảnh

    Chú thích

    1. ^ The Plant List (2010). Ulmus laevis. Truy cập ngày 15 tháng 9 năm 2013.

    Liên kết ngoài


    Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ Hoa hồng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Ulmus laevis: Brief Summary ( Vietnamita )

    fornecido por wikipedia VI

    Ulmus laevis là một loài thực vật có hoa trong họ Ulmaceae. Loài này được Pall. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1784.

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia VI

    Вяз гладкий ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
    Царство: Растения
    Подцарство: Зелёные растения
    Отдел: Цветковые
    Надпорядок: Rosanae
    Порядок: Розоцветные
    Семейство: Вязовые
    Род: Вяз
    Вид: Вяз гладкий
    Международное научное название

    Ulmus laevis Pall.

    Wikispecies-logo.svg
    Систематика
    на Викивидах
    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    NCBI 233204EOL 5721442GRIN t:40842IPNI 856879-1TPL kew-2448688

    Вяз гла́дкий, или обыкновенный[2] (лат. Úlmus laévis) — лиственное дерево, вид рода Вяз (Ulmus) семейства Вязовые (Ulmaceae).

    Распространение и экология

    Вяз гладкий произрастает практически на всей территории Европы (за исключением Пиренейского полуострова и Британских островов), на Кавказе, в Малой Азии и на Урале (Челябинская и Свердловская область), а также в Казахстане[3][4]. На севере доходит до юго-восточной Швеции (остров Эланд), южной Финляндии, южных районов Республики Карелия, Архангельской области (в Архангельской области он проникает за 63° с.ш., достигая самой северной оконечности своего ареала), Республики Коми[5][6].

    Часто растёт в смешанных лесах. Чаще всего вяз гладкий можно увидеть в дубовых лесах, где он образует второй ярус растительности с некоторыми другими деревьями[7].

    Ботаническое описание

    Дерево высотой до 40 метров с широкоцилиндрической, слегка закруглённой кверху кроной, живущее до 200—250 лет[7]. В молодом возрасте растёт очень быстро, после 40—50 лет рост его замедляется. Ствол старого вяза может достигать метра в диаметре. Сучья толстые, направленные вверх. Кора буро-коричневая, растрескивающаяся, отслаивается тонкими пластинками. У основания ствола крупных деревьев иногда образуются плоские досковидные корни, выполняющие функцию дополнительной опоры[8]. Побеги светло-бурые, блестящие, иногда с седым налётом и чечевичками.

    Листья простые, яйцевидные или овальные, с заострённой верхушкой, у основания сильно неравнобокие, тёмно-зелёного цвета (снизу более светлые), на коротких черешках. Длина листа до 12 см, ширина до 8 см. Край листовой пластинки двоякозубчатый, верхняя сторона листа блестящая, нижняя голая или мягкоопушённая.

    Цветки мелкие, обоеполые, собраны в пучки на длинных цветоножках. Околоцветник пяти— или восьмилопастной, неравнобокий. Цветёт вяз гладкий в апреле — мае, до распускания листьев, опыляется ветром.

    Плод имеет округлое или овальное опушённое крылышко, в центре которого находится семя. Плоды висят пучками на длинных плодоножках.

    Ulmus Laevis Buttress root 107.jpg
    Elm Foliage.jpg
    Ulmus laevis.jpg
    Ulmus laevis1.JPG
    Ulmus laevis MHNT.BOT.2010.12.4.jpg
    Вяз гладкий. Слева направо: досковидные корни; ветвь с листьями и плодами; цветки; плоды крупным планом; плоды

    Хозяйственное значение и применение

    Древесина вяза прочная, тяжёлая, устойчива к воздействию воды, заболонь довольно широкая, светло-жёлтая, ядро светло-бурое или серо-бурое. Применяется для изготовления мебели, ружейных прикладов и других изделий.

    Кору прежде применяли для дубления кож, а из луба плели верёвки и циновки.

    Вяз гладкий используют в полезащитных насаждениях и озеленении городов[7][8]. Этот вид более морозостоек по сравнению с другими вязами, засухоустойчив и мирится с незначительным засолением почв. Требователен к почвам, но в посадках встречается на самых разнообразных почвах, за исключением сильно засолённых, где он недолговечен и быстро усыхает[3]. В городских условиях мирится с уплотнением почвы, но при недостаточном поливе и сильном асфальтировании улиц суховершинит. Устойчив к пыли и загазованности воздуха.

    В благоприятные вёсны ценен как ранний медонос и пыльценос[9].

    Голландская болезнь вяза

    Как и многие другие виды вяза, вяз гладкий подвержен опасному заболеванию, известному как Голландская болезнь вяза. Споры гриба переносятся жуками-короедами и некоторыми листогрызущими насекомыми, а также через заражённую древесину и опилки. Борьба с голландской болезнью ведётся путём санитарных рубок, уборки остатков деревьев на месте вырубки, уничтожения насекомых — переносчиков болезни. Действенным методом также считается инъекция антибиотиков в ствол дерева[10].

    Таксономия

    Вид Вяз гладкий входит в род Вяз (Ulmus) семейства Вязовые (Ulmaceae) порядка Розоцветные (Rosales).


    ещё 8 семейств
    (согласно Системе APG II) ещё около 40 видов порядок Розоцветные род Вяз отдел Цветковые, или Покрытосеменные семейство Вязовые вид
    Вяз гладкий
    ещё 44 порядка цветковых растений
    (согласно Системе APG II) ещё около 9 родов

    Синонимы

    По данным The Plant List[11]:

    Примечания

    1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
    2. Вяз гладкий, или обыкновенный (U. laevis Pall.)
    3. 1 2 Вяз (неопр.). Архивировано 20 апреля 2014 года.
    4. По данным сайта GRIN (см. карточку растения).
    5. Ulmus laevis Pall. (швед.). Den Virtuella Floran. Naturhistoriska riksmuseet (22 december 1999). Проверено 28 января 2013. Архивировано 3 февраля 2013 года.
    6. Ареал вяза гладкого (Ulmus laevis Pall.). (неопр.). © 2003-2009 Проект «Агроэкологический атлас России и сопредельных стран: экономически значимые растения, их болезни, вредители и сорные растения». Дикие родичи культурных растений. (20.09.2007). Проверено 28 января 2013. Архивировано 3 февраля 2013 года.
    7. 1 2 3 Деревья и кустарники СССР / Под ред. П. И. Лапина. — М.: Мысль, 1966. — С. 325—326.
    8. 1 2 Ботанический атлас / Под общ. ред. чл.-корр. АН СССР Б. К. Шишкина. — М.—Л.: Сельхозиздат, 1963. — С. 133—134.
    9. Абрикосов, Х. Н. и др. Вяз // Словарь-справочник пчеловода / Сост. Н. Ф. Федосов. — М.: Сельхозгиз, 1955. — С. 72.
    10. Жизнь растений. В 6 т / Гл. ред. чл.-кор. АН СССР, проф. Ал. А. Фёдоров. — М.: Просвещение, 1980. — Т. 5, Ч. 1. Цветковые растения. Под ред. А. Л. Тахтаджяна. — С. 265.
    11. Ulmus laevis Pall. (англ.). The Plant List (2010). Version 1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/. Royal Botanic Gardens, Kew and Missouri Botanical Garden (2010). Проверено 15 сентября 2012. Архивировано 25 октября 2012 года.
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    Вяз гладкий: Brief Summary ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию

    Вяз гла́дкий, или обыкновенный (лат. Úlmus laévis) — лиственное дерево, вид рода Вяз (Ulmus) семейства Вязовые (Ulmaceae).

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    欧洲白榆 ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
    二名法 Ulmus laevis
    Pall.
     src=
    Ulmus laevis

    欧洲白榆学名Ulmus laevis)是榆科榆属的植物。分布在欧洲以及中国大陆北京新疆东北安徽江苏山东等地,目前已由人工引种栽培。

    别名

    大叶榆(新疆)

    参考文献

    • 昆明植物研究所. 欧洲白榆. 《中国高等植物数据库全库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-02-25]. (原始内容存档于2016-03-05).
    小作品圖示这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    欧洲白榆: Brief Summary ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
     src= Ulmus laevis

    欧洲白榆(学名:Ulmus laevis)是榆科榆属的植物。分布在欧洲以及中国大陆北京新疆东北安徽江苏山东等地,目前已由人工引种栽培。

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科