nomes no trilho de navegação
Mancur göyrüşü (lat. Fraxinus mandshurica) — zeytunkimilər fəsiləsinin göyrüş cinsinə aid bitki növü.
Şərqi Asiyada iynəyarpaqlı və enliyarpaqlı meşələrin əsas ağaclarından biridir. Rusiyanın Primorsk diyarı və Saxalin vilayətində, Koreyada, Çində, Yaponiyada yayılmışdır.
Bu növ adi göyrüşə oxşardır. Hündürlüyü 25 m, diametri 1,5 m olan, birinci dərəcəli ağacdır. Gövdəsi düz, sütunvari, çətiri yuxarı qalxmış, enli-yumru, zərifdir. Cavan ağaclarda nazik yarıqlarla örtülmüş, yaşlandıqda rəngi bozdan tünd bozadək dəyişir. Zoğları və cavan budaqları tünd sarı və ya qonur rəngli, ağtəhər pulcuqlu, tumurcuqları qara və ya qara-qonur, çılpaqdır. Mayın əvvəllərində yarpaqları açılanadək çiçəkləyir, meyvələri sentyabrın axırları – oktyabrda yetişir, qış ərzində tökülür. Kök sistemi dərin, güclüdür. 400 ilədək yaşayır.
Soyuğa davamlıdır, ancaq cavan zoğları və yarpaqları yaz soyuqlarından əziyyət çəkir, işıqsevəndir, ancaq cavan bitki bir az kölgələnməyə dözür. Torpaqların nəmişliyinə və məhsuldarlığına tələbkardır.
Böyük və Kiçik Qafqazda təbii halda yayılmışdır.
Oduncağı möhkəm, sənaye əhəmiyyətlidir. Tək və qrup əkinlərində istifadəsi məqsədyönlüdür.
Mancur göyrüşü (lat. Fraxinus mandshurica) — zeytunkimilər fəsiləsinin göyrüş cinsinə aid bitki növü.
Die Mandschurische Esche (Fraxinus mandshurica), auch Asiatische Schwarz-Esche genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Eschen (Fraxinus) in der Familie der Ölbaumgewächse (Oleaceae).
Die Mandschurische Esche ist ein Laubbaum, der Wuchshöhen von bis zu 30 Meter erreicht. Die Zweige sind kahl und stumpf vierkantig. Die Winterknospen sind schwarzbraun gefärbt. Die mattgrüne unpaarig gefiederten Laubblätter bestehen aus sieben bis elf scharf gesägten Fiederblättchen.
Die Mandschurische Esche ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Die Blüten stehen zu vielen in einem rispigen Blütenstand zusammen. Die eingeschlechtigen Blüten besitzen keine Kron- und Kelchblätter.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 48.[1]
Die Mandschurische Esche ist in Nordostasien weit verbreitet. Sie kommt in Nordchina, dem Amurgebiet, in der Mandschurei, auf Sachalin und Japan vor. Sie besiedelt feuchte bis nasse Standorte am Rand von Flüssen und Sümpfen.
In Mitteleuropa ist sie aufgrund des frühen Austriebs sehr spätfrostgefährdet.
Das Holz der Mandschurischen Esche ist elastisch, schwer und hart. Es wird massiv und als wertvolles Furnier im Innenausbau und für Möbel verwendet. Außerdem werden Sportgeräte aus dem Holz hergestellt.
Die Mandschurische Esche (Fraxinus mandshurica), auch Asiatische Schwarz-Esche genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Eschen (Fraxinus) in der Familie der Ölbaumgewächse (Oleaceae).
Fraxinus mandshurica, the Manchurian ash, is a species of Fraxinus native to northeastern Asia in northern China (Gansu, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Jilin, Liaoning, Shaanxi, Shanxi), Korea, Japan and southeastern Russia (Sakhalin Island).[1]
It is a medium-sized to large deciduous tree reaching 30 m tall, with a trunk up to 50 cm in diameter. The leaves are 25–40 cm long, pinnate compound, with 7–13 leaflets, the leaflets 5–20 cm long and 2–5 cm broad, subsessile on the leaf rachis, and with a serrated margin. They turn to a golden-yellow in early autumn, and the tree is usually early to change color. The flowers are produced in early spring, before the new leaves, in compact panicles; they are inconspicuous with no petals, and are wind-pollinated. The fruit is a samara comprising a single seed 1–2 cm long with an elongated apical wing 2.5–4 cm long and 5–7 mm broad.[1]
It is closely related to Fraxinus nigra (black ash) from eastern North America, and has been treated as a subspecies or variety of it by some authors, as F. nigra subsp. mandschurica (Rupr.) S.S.Sun, or F. nigra var. mandschurica (Rupr.) Lingelsheim.[1] However, unlike that species, Fraxinus mandshurica is dioecious, with male and female flowers produced on separate individuals.[2]
The spelling of the species name is disputed; some (e.g. the Flora of China[1]) cite mandschurica, while others (e.g. USDA GRIN[3]) cite mandshurica. The original 1857 Russian publication spelled it without the "c".[4]
It is tolerant of many soil conditions including the wet soils of swamps and river valleys, and is not particular as to soil pH except for showing poor growth at high pH.[5] It requires full sun for optimal growth, and should receive at least 50 cm of precipitation each year. It requires a continental climate with well-defined seasons with cold winters, hot summers, and freedom from late spring frosts.[6]
The seeds are eaten by a wide variety of birds.
This tree is occasionally cultivated as an ornamental tree in parts of Canada and the United States. Manchurian ash can be used as a medium height wind break for a farmstead. It is also highly tolerant of urban pollution and will even grow well in inner city environments. The tree also makes an excellent landscape tree in moist areas, especially along roads and ditches where a good amount of water can be available. The Manchurian grows into a denser oval form with age.
It has proved very intolerant of oceanic climate conditions in cultivation, leafing out too early and then being damaged by late spring frosts.[6]
The species is being tested as a potential source of genes for resistance to emerald ash borer Agrilus planipennis, an Asian insect which occurs alongside Manchurian ash in the wild, and which has become an invasive pest species in North America.[7] However, significant mortality in Manchurian ash from emerald ash borer is also recorded in the wild in China.[8]
The cultivar Fraxinus mandshurica 'Mancana' ("Manchana Ash") has been selected by the Morden Research Station, Morden, Manitoba. It has a dense oval to globose crown, and is a male tree; it is very hardy. Hybrids with black ash have also been produced in cultivation.[7]
Fraxinus mandshurica, the Manchurian ash, is a species of Fraxinus native to northeastern Asia in northern China (Gansu, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Jilin, Liaoning, Shaanxi, Shanxi), Korea, Japan and southeastern Russia (Sakhalin Island).
It is a medium-sized to large deciduous tree reaching 30 m tall, with a trunk up to 50 cm in diameter. The leaves are 25–40 cm long, pinnate compound, with 7–13 leaflets, the leaflets 5–20 cm long and 2–5 cm broad, subsessile on the leaf rachis, and with a serrated margin. They turn to a golden-yellow in early autumn, and the tree is usually early to change color. The flowers are produced in early spring, before the new leaves, in compact panicles; they are inconspicuous with no petals, and are wind-pollinated. The fruit is a samara comprising a single seed 1–2 cm long with an elongated apical wing 2.5–4 cm long and 5–7 mm broad.
It is closely related to Fraxinus nigra (black ash) from eastern North America, and has been treated as a subspecies or variety of it by some authors, as F. nigra subsp. mandschurica (Rupr.) S.S.Sun, or F. nigra var. mandschurica (Rupr.) Lingelsheim. However, unlike that species, Fraxinus mandshurica is dioecious, with male and female flowers produced on separate individuals.
The spelling of the species name is disputed; some (e.g. the Flora of China) cite mandschurica, while others (e.g. USDA GRIN) cite mandshurica. The original 1857 Russian publication spelled it without the "c".
Fraxinus mandschurica Rupr. es una especie de árbol de la familia Oleaceae.
Son nativos de Asia, en el norte de China, Corea, Japón y el sudeste de Rusia.[1]
Se trata de un árbol mediano a grande, caducifolio que alcanza los 30 m de altura, con un tronco de hasta 5 dm de diámetro. Las hojas tienen 25-40 cm de largo, pinnadas compuestas, con 7-13 alas, cada una de 5-20 cm de longitud y 2-5 cm de ancho, subsésil sobre la hoja de raquis, y con el margen serrado; tornándose de color amarillo dorado, a principios de otoño. Las flores se producen a comienzos de primavera, antes de las nuevas hojas,se producen compactas en panículas, y son polinizadas por el viento. El fruto es una sámara con una sola semilla de 1-2 cm de largo con un ala alargada apical de 2,5-4 cm de largo y 5-7 mm de amplio.[1]
Está estrechamente relacionado con Fraxinus nigra del este de América del Norte, y ha sido tratada como una subespecie o variedad por algunos autores, como F. nigra subsp. mandschurica (Rupr.) S.S.Sun, o o F. nigra var. mandschurica (Rupr.) Wesm.[1]
Es tolerante de muchas condiciones del suelo incluido el suelo húmedo de los pantanos y los valles de los ríos, y no es particular en cuanto al pH del suelo, excepto para mostrarse pobre en el crecimiento con alto pH.[2] Se requiere pleno sol para un óptimo crecimiento, y debe recibir por lo menos 500 mm de precipitación cada año. Se requiere un clima continental con bien definidas estaciones con inviernos fríos, veranos calurosos, y la libertad de las heladas tardías de primavera.[3]
Las semillas sirven de alimento a una gran variedad de aves.
Este árbol es cultivado en ocasiones como un árbol ornamental en algunas partes de Canadá y los Estados Unidos. Es muy tolerante de la contaminación urbana e incluso crecen bien en entornos del centro de la ciudad. El árbol también hace un excelente paisaje de árboles en zonas húmedas, especialmente a lo largo de caminos y zanjas, donde una buena cantidad de agua puede estar disponible.
Ha demostrado ser muy intolerante del clima oceánico en condiciones de cultivo, nacen las hojas demasiado pronto y, a continuación, son dañadas por las heladas tardías de primavera.[4]
La especie está siendo probado como una fuente potencial de genes de resistencia a barrenador esmeralda del fresno Agrilus planipennis, un insecto asiático que se produce junto a Manchuria Ceniza en la naturaleza, y que se ha convertido en una plaga de especies invasoras en América del Norte.
Fraxinus mandshurica fue descrita por Franz Josef Ruprecht y publicado en Bulletin de la Classe Physico-Mathématique de l'Académie Impériale des Sciences de Saint-Pétersbourg 15: 371. 1857.[5]
Ver: Fraxinus
mandshurica: epíteto geográfico que alude a su localización en Manchuria.
Datos: Q1357301
Multimedia:
Especies: Fraxinus mandshurica
Grænaskur (fræðiheiti: Fraxinus mandshurica) er tegund af eskiættkvísl ættuð úr norðvestur Asíu; norður Kína (Gansu, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Jilin, Liaoning, Shaanxi, Shanxi), Kórea, Japan og suðaustur Rússland (Sakhalineyja).[1]
Þetta er meðalstórt til stórt lauffellandi tré, að 30 m hátt, með stofn sem verður að 50 sm í þvermál. Blöðin eru 25 til 40 sm löng, fjaðurskift, með 7 til 13 smáblöð, smáblöðin 5 til 20 sm löng og 2 til 5 sm breið, stilklaus og með tenningu á jaðrinum. Þau verða gullgul snemma á haustin og er tegundin yfirleitt nokkuð snemma með haustlit. Blómin koma að vori, rétt á undan blöðunum, í gisinni blómskipan, þau eru óáberandi og án krónublaða, og vindfrjóvguð. Fræin eru 1–2 sm löng með væng.[1]
Hann er náskyldur Svartaski (Fraxinus nigra) frá austur Norður Ameríku, og hefur stundum verið talinn undirtegund eða afbrigði af honum af sumum höfundum; F. nigra subsp. mandschurica (Rupr.) S.S.Sun, eða F. nigra var. mandschurica (Rupr.) Lingelsheim.[1]
Stafsetningin á tegundarheitinu er einnig umdeild; sumir (til dæmis Flora of China[1]) skrifa mandschurica, meðan aðrir (t.d. USDA GRIN[2]) skrifa mandshurica. Upprunalega skráningin 1857 (rússnesk) var ekki með "c." [3]
Hann þolir margskonar jarðveg, þar á meðal blautan mýrajarðveg og í árdölum, og hefur engar sérstakar kröfur um sýrustig, vex þó illa í mjög súrum jarðvegiH.[4] Hann þarfnast fullrar sólar til að þroskast vel, og að minnsta kosti 50 sm úrkomu á ári. Hann þarf meginlandslagsloftslag með skýrt afmörkuðum árstíðum; kaldir vetur, heit sumur og engin síðvorsfrost.[5]
Fræin eru étin af fjölda fuglategunda.
Þessi tegund er stundum ræktuð sem skrauttré í hlutum Kanada og Bandaríkjunum. Þar er hann notaður í skjólbelti fyrir bóndabæi. Hann þolir líka mjög vel mengun í bæjum og borgum. Hann er einnig gott landslagstré á rökum svæðum, sérstaklega meðfram vegum og síkjum þar sem nægur raki er til staðar. Krónan verður meir egglaga er hann eldist.
Hann þolir illa hafrænt loftslag í ræktun, laufgast of snemma og skaddast af seinum vorfrostum.[5]
Það er verið að rannsaka möguleika á því að fá erfðaþátt úr honum til varnar Agrilus planipennis, asískri skordýrategund sem er upprunalega með áþekka útbreiðslu og grænaskur, en hún hefur orðið mikil plága í Norður Ameríku.[6] Hinsvegar eru einnig umtalsverð afföll af grænaski af hennar völdum í Kna.[7]
Blendingar við svartask hafa verið ræktaðir.[6]
Grænaskur (fræðiheiti: Fraxinus mandshurica) er tegund af eskiættkvísl ættuð úr norðvestur Asíu; norður Kína (Gansu, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Jilin, Liaoning, Shaanxi, Shanxi), Kórea, Japan og suðaustur Rússland (Sakhalineyja).
Þetta er meðalstórt til stórt lauffellandi tré, að 30 m hátt, með stofn sem verður að 50 sm í þvermál. Blöðin eru 25 til 40 sm löng, fjaðurskift, með 7 til 13 smáblöð, smáblöðin 5 til 20 sm löng og 2 til 5 sm breið, stilklaus og með tenningu á jaðrinum. Þau verða gullgul snemma á haustin og er tegundin yfirleitt nokkuð snemma með haustlit. Blómin koma að vori, rétt á undan blöðunum, í gisinni blómskipan, þau eru óáberandi og án krónublaða, og vindfrjóvguð. Fræin eru 1–2 sm löng með væng.
Hann er náskyldur Svartaski (Fraxinus nigra) frá austur Norður Ameríku, og hefur stundum verið talinn undirtegund eða afbrigði af honum af sumum höfundum; F. nigra subsp. mandschurica (Rupr.) S.S.Sun, eða F. nigra var. mandschurica (Rupr.) Lingelsheim.
Stafsetningin á tegundarheitinu er einnig umdeild; sumir (til dæmis Flora of China) skrifa mandschurica, meðan aðrir (t.d. USDA GRIN) skrifa mandshurica. Upprunalega skráningin 1857 (rússnesk) var ekki með "c."
Fraxinus mandshurica (vertaling: Mantsjoerijse es) is een boomsoort in de olijffamilie (Oleaceae).
Deze loofboom komt voor in het noordoosten van Azië: Noordoost-China en Mantsjoerije (in het bijzonder de vlakte van de Amoer), het Russische Verre Oosten, Korea en Japan.
De boom wordt tot 30 m groot. De oneven geveerde bladeren bestaan uit zeven tot elf scherp getande blaadjes.
Het hout van de boom is buigzaam, zwaar en hard. Het is waardevol als fineerhout en als hout voor meubels en gymnastiektoestellen.
De illegale houtkap en ongecontroleerde handel van deze boomsoort en van de in hetzelfde gebied voorkomende Quercus mongolica (Mongoolse eik) verarmen echter de loofbossen en bedreigen de diersoorten die ze als bron van voedsel gebruiken en, indirect, roofdieren die deze dieren als prooi hebben, zoals de Siberische tijger en de Amoerpanter.
De Russische Federatie heeft daarom in 2014 gevraagd om deze twee boomsoorten op te nemen in bijlage III bij de Overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde in het wild levende dier- en plantensoorten (CITES). Ze wenst daarmee de medewerking van andere landen te verkrijgen om de in- en uitvoer van deze soorten te controleren; die zou slechts mogen indien kan aangetoond worden dat het hout op legale wijze is gekapt.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesFraxinus mandshurica (vertaling: Mantsjoerijse es) is een boomsoort in de olijffamilie (Oleaceae).
Deze loofboom komt voor in het noordoosten van Azië: Noordoost-China en Mantsjoerije (in het bijzonder de vlakte van de Amoer), het Russische Verre Oosten, Korea en Japan.
De boom wordt tot 30 m groot. De oneven geveerde bladeren bestaan uit zeven tot elf scherp getande blaadjes.
Het hout van de boom is buigzaam, zwaar en hard. Het is waardevol als fineerhout en als hout voor meubels en gymnastiektoestellen.
Fraxinus mandshurica er et løvfellende tre i askeslekta.
Det blir opptil 30 meter høyt. Bladene er finnete og 25–35 cm lange. Bladstilken er 6–8 cm lang. Det er 7–11 småblad; de er 5–20 cm lange og 2–5 cm brede. Blomstene er vindpollinerte og har verken kronblad eller begerblad. Arten er særbu. Fraxinus mandshurica er nært beslektet med den amerikanske svartask (Fraxinus nigra) og blir ofte betraktet som en underart av den.
Fraxinus mandshurica vokser i skog i Kina, Japan, Korea og Russlands fjerne østen. Trevirke fra denne arten har hatt stor økonomisk betydning, men i 2014 ble den oppført i CITES Appendix III slik at det nå er restriksjoner på internasjonal handel. Overdreven hogst truer habitatene til blant annet sibirtiger og amurleopard.
Fraxinus mandshurica er et løvfellende tre i askeslekta.
Det blir opptil 30 meter høyt. Bladene er finnete og 25–35 cm lange. Bladstilken er 6–8 cm lang. Det er 7–11 småblad; de er 5–20 cm lange og 2–5 cm brede. Blomstene er vindpollinerte og har verken kronblad eller begerblad. Arten er særbu. Fraxinus mandshurica er nært beslektet med den amerikanske svartask (Fraxinus nigra) og blir ofte betraktet som en underart av den.
Fraxinus mandshurica vokser i skog i Kina, Japan, Korea og Russlands fjerne østen. Trevirke fra denne arten har hatt stor økonomisk betydning, men i 2014 ble den oppført i CITES Appendix III slik at det nå er restriksjoner på internasjonal handel. Overdreven hogst truer habitatene til blant annet sibirtiger og amurleopard.
Manchurisk ask (Fraxinus mandshurica)[1][2] är en syrenväxtart som beskrevs av Franz Joseph Ruprecht. Fraxinus mandshurica ingår i släktet askar, och familjen syrenväxter.[3][4][3]
Wikimedia Commons har media som rör Fraxinus mandshurica.
Wikispecies har information om Fraxinus mandshurica.
Manchurisk ask (Fraxinus mandshurica) är en syrenväxtart som beskrevs av Franz Joseph Ruprecht. Fraxinus mandshurica ingår i släktet askar, och familjen syrenväxter.
Fraxinus mandshurica Rupr.
Ясень маньчжурский (лат. Fráxinus mandshurica) — древесное растение; вид рода Ясень семейства маслиновых (Oleaceae).
Родина ясеня маньчжурского — Маньчжурия, Китай, полуостров Корея, Япония.
В России он встречается в Приморском и Хабаровском краях, Амурской области, на острове Сахалин и острове Кунашир. Растет в широколиственных и смешанных лесах, чистых насаждений образует редко. Вместе с тополем Максимовича и вязом японским и другими видами образует формацию: ильмово-ясеневых (урёмных) лесов.
Поднимается по склонам до 700—800 м над уровнем моря.
Используется в озеленении города Владивостока.
Ясень маньчжурский — дерево двудомное с раздельнополыми цветками, однако иногда встречаются обоеполые цветки с 2—4 тычинками, с прямым стволом и косо вверх вытянутыми ветвями, высотой 20—30 м (иногда до 35 м) и диаметром ствола до 1,5 м. Крона высокоподнятая, ажурная.
Кора серая или коричневатая трещиноватая, толщиной 3—5 см, с продольными рёбрами и тонкими трещинами.
Побеги толстоватые, с тёмно-жёлтой или бурой корой. Почки крупные, тёмно-коричневые, почти чёрные, голые. Листья непарноперистые, состоят из 7—15 листочков. Листочки 5—12 см длины, 3—9 см ширины, с клиновидным основанием и заострённым, вытянутым концом, мелкопильчатый по краю.
Цветение в мае, до распускания листьев, а созревают плоды в конце сентября.
Плоды — узкие крылатки, с плоским семенем до 40 мм по длине и 10 мм по ширине, вначале зелёного цвета, потом коричневого.
Продолжительность вегетационного периода — от начала разверзания почек до окончания листопада проходит 128—160 дней.
Растёт быстро, предпочитает плодородные почвы.
Древесина вязкая, твёрдая, тяжёлая, красивая по текстуре и цвету.
Предельный возраст, до которого доживают отдельные деревья в природе, превышает 350 лет.
Ясень маньчжурский (лат. Fráxinus mandshurica) — древесное растение; вид рода Ясень семейства маслиновых (Oleaceae).
水曲柳（学名：Fraxinus mandschurica）为木犀科梣属的植物。
落叶大乔木；小枝对生有四棱；奇数羽状复叶，卵状长圆形小叶7－11枚，基部楔形，不对称，边缘有锯齿，下面沿着脉和小叶基部密生黄褐色绒毛，叶轴微有翅；圆锥花序腋生，雌雄异株，夏季开花。
分布于朝鲜、日本、俄罗斯以及中国的陕西、甘肃、湖北、东北、华北等地，生长于海拔700米至2,100米的地区，一般生长在山坡疏林中或河谷平缓山地，目前在日本有人工引种栽培案例。
大叶梣、东北梣（华北树木志）
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヤチダモ（谷地梻、学名：Fraxinus mandshurica var. japonica）は、モクセイ科トネリコ属の落葉広葉樹。単にタモともいう。（「梻」は木偏に「佛」）
トネリコやアオダモの近縁種。英名のManchurian Ash（マンチュリアン・アッシュ）は「満州のトネリコ」の意味。厳密には本種のもとになったマンシュウトネリコ（F. mandshurica）を指す。ヤチダモは北海道と本州に分布するが、特に北海道に多く産し、植林も盛んに行われている。本州では山間の沢沿いで見かける。根が冠水しても生きているため、たびたび水没するような人造湖の壁面にも生育する。
家具や装飾材、日常器具の材料として利用されるほか、合板の材料にも用いられる。また硬質で弾力性に富むため、野球のバットやテニスのラケットに使用される素材でもある。成長がよく、年輪幅が広いと重厚になり、成長が悪いと軽くなる。成長のよいものは運動用具材に。成長の悪いものは家具材として重宝される。
第二次世界大戦後、野球熱とともにバットの需要が高まると北海道のヤチダモが注目され、各地の広葉樹伐採跡地や旧軍馬放牧地にまとまって成立していたヤチダモの二次林から大量供給されるようになった。バット需要が一巡するころにはヤチダモの一斉林は姿を消し[1]、既にまとまった量のヤチダモ林を求めることは難しくなっている。
葉が落ちた状態
（2009年4月、弟子屈町にて）
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
들메나무(Fraxinus mandshurica)는 물푸레나무과에 딸린 갈잎큰키나무이다. 학명으로 mandschurica 또는 mandshurica의 두 가지 표기가 모두 사용되고 있다.
한국·중국·일본 등지에 분포하며 깊은 산의 골짜기에서 자란다. 높이는 30m 정도이고 작은 가진 녹갈색이며 한쪽으로 편평해진다. 잎은 마주나고 기수 1회 우상복엽이다. 작은 잎은 3-17개이고 작은잎자루는 없으며 긴 타원상 난형이거나 긴 타원상 피침형으로 끝은 꼬리처럼 긴 것이 있고 밑은 둔하다. 잎 길이는 7-22cm로 앞면은 어두운 녹색이고 뒷면은 연한 녹색으로 잎맥 위에 털이 있다. 꽃은 2가화로 5월에 피며 지난해 가지의 잎겨드랑이에서 나와 복총상꽃차례로 많이 달린다. 꽃덮이가 없고 수꽃에는 2개로 갈라진 수술이 있으며 암꽃에는 2개의 수술과 1개의 씨방이 있고 암술머리가 2개로 갈라진다. 열매는 길이 2.5-4cm의 시과로 9월에 익는다.
산중턱 이하의, 토양이 깊고 습기 있는 곳에 조림하기에 적당한 나무이다. 건축재·기구재·선박재·조림수 등으로 이용한다.
