Eugenia stipitata (lat. Eugenia stipitata) – mərsinkimilər fəsiləsinin evgeniya cinsinə aid bitki növü.
Eugenia stipitata (lat. Eugenia stipitata) – mərsinkimilər fəsiləsinin evgeniya cinsinə aid bitki növü.
Eugenia stipitata (Araza, Portuguese common names araçá, araçá-boi Portuguese pronunciation: [ɐɾɐˈsa ˈboj], Spanish common name arazá, also known as membrillo in Ecuador) is a fruit tree native to the Amazon Rainforest in Brazil, Colombia and Ecuador.
Arazá originated in the western part of Amazonia. This plant is a lesser-known and underutilized crop, which have certain attractive properties for further agricultural development. Although the fruit is very acidic when eaten directly from the tree, it can be processed into juices, nectars, marmalades, ice-creams, and other foods with a refreshing taste. The species is believed to have its origin in the extreme west of the Amazon basin, perhaps in the Peruvian Amazon.[1] Most of the wild populations are found on old, non-floodable terraces in tropical, white, highly leached podzolic soils, which are distributed specifically within the area between the Marañón and Ucayali Rivers and where the Amazon begins and as far as Iquitos (ssp. sororia) and in Brazilian state Acre (ssp. Stipitata).[2] It is only found in the western Amazon and does not appear to have been widely spread by the indigenous people, although some of the best varieties appear to have been selected by the indigenous people of Peru around Iquitos.[3] The reason is that within the locally cultivated material, there occur varieties 12 cm in diameter and 740 g in weight, compared with the wild populations which do not exceed 7 cm in diameter and 30 g in weight.[2] Less frequently, species may be found also in Bolivia, Brazil, Colombia. It is grown as an exotic species in other tropical areas of South America, as well as Central America and Florida. Specimens have also been introduced elsewhere in the tropics, such as Malaysia.[3]
The genus was named after Francois Eugene, Prince of Savoy (1663–1736), an Austrian general who, with Marlborough, won the Battle of Blenheim and was a distinguished patron of art, science and literature.[4] The arazá is a shrub or small tree growing a height of 2.5–15 m, with densely branched canopy. The flaking bark has a brown to reddish colour. The leaves are simple, opposite, elliptical to slightly oval, 8–19 by 3.5–9.5 cm, apex acuminate, base rounded and often subcordate, margins entire, leaves dull and dark green with 6-10 pairs of impressed lateral veins, pale green, shortly pilose, with scattered hairs below. The inflorescences are in axillary racemes, usually with two to five flowers which are 1 cm wide and pedicillate, have 4 rounded sepals and 5 white, oval petals. Linear bracteoles, calyx 4 rounded, stamens 70 and long, ovary with 3–4 locules, each with 5–8 ovules, style 5–8 mm long. The fruits are a globose to oblate or spherical berry, 2–10 x 2–12 cm, which weighs up to 750g. They are pale green, verging on bright yellow, when ripe with a thin, velvety skin enclosing a juicy, aromatic, acid, thick pulp enclosing usually 12 seeds. The seeds are recalcitrant as they do not survive drying and freezing during ex-situ conservation.[2][3][4][5]
This climacteric fruit contains a high level of acidity, averaging pH 2.4 for the juice, and that confers to it a good quality for processing.[2] Moreover, it contains a high level of nitrogen and potassium.[1] The dry weight contains 8-10% of proteins, 5–6.5% of fibre, 65–72% of other carbohydrates and a small amount of calcium, 0.16–0.21%,[4] 10-12ppm of zinc and also some phosphorus, potassium and magnesium.[3] For 100g of fruit, there is approximately 775 mg of vitamin A, 9.84 mg of vitamin B1, 768 mg of vitamin C (which is double that of an orange).[3] The pulp of the fruit contains 4% of dry matter, 11.9% of proteins, 49.2% of sugars (glucose 3.1%, fructose 33.9%, sucrose 17.2%), 4% of ash, 39% of total dietary fibres amino acids and minerals.[3] The main constituents of the oil of the fruit of E. stipitata are sesquiterpenes which the main component is germacrene B and which confers an antioxidant activity at the fruit.[6][7] Furthermore, ethanolic extract of the fruit showed antimutagenic and antigenotoxic properties which suggest that this fruit could work as preventive agent against cancer.[8]
The fresh fruit can be used directly but is best with the addition of sugar because of its high acidity.[1][3] In Colombia, the economic interest of this fruit has increased since the end of the 20th century, and the fruit is at present sold by growers’ associations and even in supermarkets, while the exports to the UK have just started. The USA is in the process of registering arazá to be sold fresh.[9] Another use of this fruit tree is to rehabilitate exhausted land and also for ornamental purposes.[3]
During the first, and in some cases also second or third, year it can be intercropped with annual cultures. The tree is useful for agroforestry systems and growth in the shade of taller trees appeared to be higher than under less intense shade.[10] The propagation is done by seed, which is common in most fruit trees. The seeds have the best germination rate when they are extracted from the completely mature fruits. The success of germination stays in 80% up to 60 days when the seeds are kept in water.[11] Pruning of young trees are recommended looking for the formation of three four heavy branches. Also, annual pruning and general clean up should be done.[11]
The seeds are recalcitrant. After 40 days in cold storage, they lose more than 70 percent of their viability. Consequently, seed beds must be established in the first five days after the seeds have been harvested. The seed beds are kept completely in the shade; the seeds are planted 2 cm apart and only lightly covered, as greater coverings inhibit germination. As a seed bed, partly decomposed softwood is recommended while the use of earth is not advised. Germination is not uniform and may take up to 80 days; in the conditions described, the germination rate may reach around 100 percent.[2]
The seedlings are kept in the seed bed until they reach a height of 7 to 10 cm. They are then transplanted into 6 to 8 kg polyethylene bags filled with a mixture of earth and 10 percent manure. The plants stay in the bags for up to one year; six months in the shade and 6 months in partial shade.[2] Planting out. After one year, the plants are planted out on their final site. In San Roque, distances of 3 x 3 m have been adopted, with holes measuring 50 cm deep and 30 to 50 cm in diameter. The soil is mixed with 0.50 kg of manure. It is recommended that weeds be eliminated from the planted area each month and organic material added to the soil. Experimental results on fertilization suggest that organic fertilizer with manure is preferable to chemical fertilizers.[2]
In fertilization trials, chemical fertilizers had no influence on fruit formation (between 20 and 40 percent, average 25 percent) or on the total yield, which justifies not recommending its use in the region.[2]
Arazá produces fruit throughout the year, and provides 2-4 harvests per year due to the short period (around 84 days in San José de Guaviare, Colombia) between fruit setting and harvesting.[12] Arazá can be classified as a climacteric fruit with high respiration rates but having moderate C2H4 production rates. The climacteric behavior of arazá reflects that of the Psidium genus but differs from that of the non-climacteric fruit from the Eugenia genus. Arazá fruit development in conditions of Colombian Amazon took 55 days under the climatic conditions of the Colombian Amazonia.[6] For arazá fruit, the harvesting criteria are the same as for guava: size, color and to a lesser extent, texture. If arazá fruits are allowed to mature on the tree, the subsequent post-harvest shelf life is around 72 hours, as a result of anthracnose and other causes of decay.[12] The fruit is harvested green, to avoid fruit softening and bruising.[12] Fresh fruits are transported to the processing unit in plastic trays with no more than three fruit layers.[10]
Arazá is still in an early phase of domestication and therefore it is hard to estimate properly any quantitative comparisons for improvement. Also, the genetic base is not well studied and knowledge about management practices is limited so that it is difficult to make realistic projections. Productivity may be somewhat higher if optimum growing and harvesting conditions are studied further. The success of arazá as a widespread crop will depend above all on technological developments that facilitate its acceptance on markets outside its endemic region. Any improvement or selection program will have to involve parameters such as appearance, color, smell, palatability and resistance of the fruit to transportation and storage.[2]
The species suffers heavy attacks from fruit flies, which reduces the normal density of plantings if sophisticated biological control measures are not adopted.[2] The fruit fly attacks both green and mature fruits - the larvae feed on the pulp and can destroy the fruit completely in sufficient numbers. They often appear simultaneously with the larvae of (Conotrachellus sp.). The larvae of (Atractomerus imigrans) feed on the seed, while the larvae of Conotrachellus feed on the pulp. The weevil (Plectrophoroides impressicolli) feeds on the buds, tender leaves and the flowers. The black bee eats the skin, pulp and sometimes the seed of the fruit as well. Lastly, in the case of fungi, arazá is susceptible to anthracnose.[11]
Eugenia stipitata (Araza, Portuguese common names araçá, araçá-boi Portuguese pronunciation: [ɐɾɐˈsa ˈboj], Spanish common name arazá, also known as membrillo in Ecuador) is a fruit tree native to the Amazon Rainforest in Brazil, Colombia and Ecuador.
Eugenia stipitata aŭ arazo estas plantspecio el la familio de Mirtacoj.
Ĝi estas ĉiamverda arbedo aŭ ĝis 8 m alta arbo kun rondigita krono. La folioj estas simplaj, unuopaj, glatrandaj, kontraŭsidaj, malhelverdaj, elipsaj ĝis ovalaj, pintaj kaj 6-18 × 3,5-9,5 cm grandaj. La floroj estas foliakselaj grapoloj, kiuj konsistas el du ĝis kvin floroj. La kremblankaj floroj estas ĝis 1,5 cm larĝaj kaj konsistas el kvar sepaloj kaj kvin petaloj. Meze de la floro estas stiluso kaj multnombraj stamenoj.
La frukto estas rondigita bero, kiu estas depende de la vario ĝis 12 cm larĝa kaj ĝis 750 g peza. La ŝelo estas flava kaj ĉ 1 mm dika. La fruktokarno estas flava. En la frukto estas multaj longecaj ĝis 2,5 cm longaj semoj.
La beroj povas esti uzataj por fari fruktsukojn, trinkaĵojn, glaciaĵojn, marmeladon kaj deserton. Pro la acida gusto la frukto ne estas manĝata freŝe.
Arazo estas idiĝena en la pluvarbaro de la Amazonio. La planto estas kultivata en Mezameriko kaj Karibio.
Eugenia stipitata aŭ arazo estas plantspecio el la familio de Mirtacoj.
folioj kaj fruktoĜi estas ĉiamverda arbedo aŭ ĝis 8 m alta arbo kun rondigita krono. La folioj estas simplaj, unuopaj, glatrandaj, kontraŭsidaj, malhelverdaj, elipsaj ĝis ovalaj, pintaj kaj 6-18 × 3,5-9,5 cm grandaj. La floroj estas foliakselaj grapoloj, kiuj konsistas el du ĝis kvin floroj. La kremblankaj floroj estas ĝis 1,5 cm larĝaj kaj konsistas el kvar sepaloj kaj kvin petaloj. Meze de la floro estas stiluso kaj multnombraj stamenoj.
La frukto estas rondigita bero, kiu estas depende de la vario ĝis 12 cm larĝa kaj ĝis 750 g peza. La ŝelo estas flava kaj ĉ 1 mm dika. La fruktokarno estas flava. En la frukto estas multaj longecaj ĝis 2,5 cm longaj semoj.
La beroj povas esti uzataj por fari fruktsukojn, trinkaĵojn, glaciaĵojn, marmeladon kaj deserton. Pro la acida gusto la frukto ne estas manĝata freŝe.
Arazo estas idiĝena en la pluvarbaro de la Amazonio. La planto estas kultivata en Mezameriko kaj Karibio.
El arazá o guayabo amazónico (Eugenia stipitata) es un arbusto de la familia de las mirtáceas. El arazá es originario de la región amazónica occidental comprendida entre los ríos Marañón y Ucayali, y en las proximidades de Requena y el nacimiento del río Amazonas. La mayor diversidad genética de Eugenia stipitata se registra en el sudoeste de la Amazonía, de igual manera, la especie se encuentra en estado silvestre solamente en la Amazonía Occidental.
Existe en estado silvestre en muchas partes del departamento de Loreto, Perú, donde alcanza los 10 metros de altura en la cuenca del río Marañón. También se han identificado en la cuenca del río Ucayali cerca de la provincia de Requena. Si bien se creía que era originaria del Brasil (donde es llamada araca-boi o guayaba peruana), los ejemplares allí presentes fueron introducidos desde el Perú.[1]
También es conocido como guayaba amazónica. Su fruto tiene excelente sabor y aroma; es apto para producir jugos, mermeladas y helados; para la producción industrial de pulpa congelada, fruta desecada y la posibilidad de obtener aromas para perfumes. Se adapta bien a suelos pobres y ácidos; de clima tropical y subtropical, sin riesgo de heladas.
Se propaga por semillas , puesto que hasta el momento la propagación asexual no ha mostrado resultados exitosos, que germinan entre los 30 y 105 días después de sembradas. Es un arbusto con follaje denso que alcanza alrededor de los 3 metros de altura ; presenta peciolos de 1 a 5 mm, algunas veces sésiles; hojas simples, opuestas, enteras, de tamaño mesófilo, delgadas, fuertes, esclerófilas, de forma elíptica, elíptico–oblonga y lanceolada, con ápice acuminado hasta aristado y base redondeada obtusa a subcordada; la hoja exhibe una longitud de 11 cm y un ancho de 4.49 cm. Sus ramas de edad adulta son de color marrón, elípticas y cubiertas de vellosidades. Presenta inflorescencia de 1 a 4 flores pediceladas. La planta de arazá inicia la producción de frutos después del segundo año de establecida en campo y a partir de este momento el rendimiento aumenta gradualmente; la producción comercial se alcanza entre el quinto y duodécimo año y el cultivo se considera rentable a partir del sexto año.
El fruto se caracteriza por ser una baya globos-cóncava o esférica, ligeramente achatado arriba, el epicarpio es delgado de 1 mm, diámetro de 5 a 10 cm y peso de 200 a 400 g; presenta pubescencia fina y color verde claro que se torna amarillento o anaranjado en la madurez; la pulpa (mesocarpio) es suculenta, espesa, jugosa, entre amarillo y naranja, ácida agradable, muy aromático, relativamente frágil, y la cavidad interior del fruto esta ocupada por un número de 12 a 16 semillas de 1-2.5 cm de longitud.
El fruto de arazá es muy perecedero (3 días a 25ºC, con enorme deshidratación y problemas de podredumbre por antracnosis). Es sensible a daños por frío (escaldadura) a temperaturas de conservación inferiores a 12ºC. Un calentamiento intermitente durante la conservación frigorífica a temperaturas subóptimas reduce estos daños. Un tratamiento del fruto con 1-metilciclopropeno (1 ppm) durante 1 h a 20ºC previo a su conservación a 12ºC extiende su vida comercial hasta las 2 semanas retrasando su maduración. Esta especie produce a lo largo de todo el año, encontrándose cosechas relativamente mayores cada dos o tres meses. Dependiendo de la edad y de las condiciones ambientales y de manejo, se han estimado rendimientos entre 2.5 y 60 ton./ha-año.
Actualmente en los sistemas productivos de la región se distinguen frutos de dos ecotipos, uno de origen peruano y otro de origen brasilero. El arazá ecotipo peruano posee una forma aperada y sus características organolépticas resultan más atractivas al consumidor; sin embargo, el fruto es más pequeño y el número de semillas por lo general es mayor aunque de menor tamaño.
La inflorescencia es una cima axilar simple de pedúnculo corto que presenta de uno a cinco botones florales, seis excepcionalmente. La inflorescencia está conformada por flores hermafroditas que presentan un cáliz constituido por 4 sépalos libres de aproximadamente 0.4 cm y color verde claro; una corola con 4 pétalos de 1.18 cm de longitud de color crema; un androceo con estambres libres, numerosos (más de 100), con una longitud promedio de 0.8 cm y anteras con dehiscencia lateral. La flor se caracteriza por presentar estilos largos (aprox. 1.1 cm.) con respecto a los estambres (0.68 mm), fenómeno conocido como longistilia; esta característica morfológica favorece la polinización cruzada o alogamia por medio de una barrera física que restringe la autopolinización.
El desarrollo de la flor desde el estado de botón hasta la ántesis toma aproximadamente 29 días, en este momento las flores alcanzan una longitud máxima promedio de 9.25 mm de largo y un diámetro promedio de 6.5 mm. La apertura de la flor ocurre entre las 3:00 y 4:00 AM cuando el día que la precede ha sido soleado; en contraste, los botones comienzan a abrir a las 12:30 AM si el día ha sido nublado y con bajas temperaturas. Aproximadamente media hora después de la apertura de la flor, el estigma se hace receptivo. La ántesis (apertura de las anteras) se evidencia entre 6:00 y 7:00 AM (2000). El tiempo transcurrido desde la apertura de la flor hasta cuando existe evidencia de polinización es de 1 mes aproximadamente, si la flor no ha sido polinizada se aprecia marchites progresiva de toda la estructura floral (pétalos, sépalos, anteras y estilo) y caída a partir del tercer día después de la apertura. Las horas más probables para la polinización de entomófilos está entre las 8 y las 10:30 a.m. Los polinizadores identificados en condiciones del piedemonte amazónico son Apis mellifera, Melipona sp. y Trigona sp.
Es originario de la Amazonia. Su cultivo se ha extendido en Ecuador, Colombia, Venezuela, Perú y Brasil. En Colombia, aunque no en grandes cultivos, se encuentra distribuida en los departamentos de Meta, Santander, Caquetá, Putumayo y Amazonas, Chocó, Cundinamarca y en el eje cafetero.
Uno de los principales problemas del arazá, es que después de su recolección, es altamente delicada y perecedera, por lo es necesaria su industrialización para asegurar un muy buen mercado. Usualmente, algunos cultivadores la despulpan manualmente, le quitan las semillas y la congelan, empacándola en bolsas de plástico, así se aseguran de prolongar su vida útil.
En el Meta, en Colombia, la producción de esta fruta viene ganando adeptos, especialmente el municipio de Acacías. También se cultiva en la granja Iracá, propiedad del departamento (entre San Martín y Granada), donde hay dos hectáreas sembrada, y en fincas particulares como Villa Sara, en la vereda La Llanerita (Villavicencio), donde están sembradas 350, actualmente en producción. Se debe destacar que en Cundinamarca (Colombia), en la finca Sarvipay en Yacopí, se comercializa la producción de 1.350 plantas.
En Colombia nació el gremio con el propósito de que se impulse la producción, comercialización e investigación en Villavicencio el Comité Nacional de Productores de Arazá recientemente creado; este gremio busca también dar a conocer los avances en investigación acerca del arazá y el fomento de la producción en los departamentos de Meta, Guaviare, Tolima, Caquetá y Cundinamarca y analizar aspectos como la comercialización, mercadeo y algunas técnicas del cultivo.
Eugenia stipitata fue descrita por Rogers McVaugh y publicado en Fieldiana, Botany 29(3): 219. 1956.[2]
Subespecies:
El arazá o guayabo amazónico (Eugenia stipitata) es un arbusto de la familia de las mirtáceas. El arazá es originario de la región amazónica occidental comprendida entre los ríos Marañón y Ucayali, y en las proximidades de Requena y el nacimiento del río Amazonas. La mayor diversidad genética de Eugenia stipitata se registra en el sudoeste de la Amazonía, de igual manera, la especie se encuentra en estado silvestre solamente en la Amazonía Occidental.
Eugenia stipitata adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Myrtaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Myrtales. Spesies Eugenia stipitata sendiri merupakan bagian dari genus Eugenia.[1] Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh McVaugh.
Eugenia stipitata adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Myrtaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Myrtales. Spesies Eugenia stipitata sendiri merupakan bagian dari genus Eugenia. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh McVaugh.
De arazá (Eugenia stipitata) is een plant uit de mirtefamilie (Myrtaceae).
Het is een groenblijvende struik of tot 8 m hoge boom met een afgeronde kroon. De bladeren zijn enkelvoudig, tegenoverstaand, gaafrandig, donkergroen,elliptisch tot ovaal, toegespitst en 6-18 × 3,5-9,5 cm groot. De bloeiwijzen zijn bladokselstandige trossen die gewoonlijk uit twee tot vijf bloemen bestaan. De crèmewitte bloemen zijn tot 1,5 cm breed en bestaan uit vier kelkbladeren en vijf kroonbladeren. In het midden van de bloem ontspringen een stijl en talloze meeldraden.
De vrucht is een afgeronde bes, die afhankelijk van het ras rijp tot 12 cm breed is en tot 750 g kan wegen. De schil is rijp geel en circa 1 mm dik. Het vruchtvlees is geel. De vrucht bevat een aantal langwerpige, tot 2,5 cm lange zaden.
De vruchten kunnen worden gebruikt voor de productie van vruchtensappen, frisdranken, ijs, jam en in nagerecht. Vanwege de zure smaak worden de vruchten over het algemeen niet uit de hand gegeten.
De arazá komt van nature voor in het Amazoneregenwoud. Tevens wordt de soort gekweekt voor zijn vruchten in Midden-Amerika en op de Caraïben.
De arazá (Eugenia stipitata) is een plant uit de mirtefamilie (Myrtaceae).
Het is een groenblijvende struik of tot 8 m hoge boom met een afgeronde kroon. De bladeren zijn enkelvoudig, tegenoverstaand, gaafrandig, donkergroen,elliptisch tot ovaal, toegespitst en 6-18 × 3,5-9,5 cm groot. De bloeiwijzen zijn bladokselstandige trossen die gewoonlijk uit twee tot vijf bloemen bestaan. De crèmewitte bloemen zijn tot 1,5 cm breed en bestaan uit vier kelkbladeren en vijf kroonbladeren. In het midden van de bloem ontspringen een stijl en talloze meeldraden.
De vrucht is een afgeronde bes, die afhankelijk van het ras rijp tot 12 cm breed is en tot 750 g kan wegen. De schil is rijp geel en circa 1 mm dik. Het vruchtvlees is geel. De vrucht bevat een aantal langwerpige, tot 2,5 cm lange zaden.
De vruchten kunnen worden gebruikt voor de productie van vruchtensappen, frisdranken, ijs, jam en in nagerecht. Vanwege de zure smaak worden de vruchten over het algemeen niet uit de hand gegeten.
De arazá komt van nature voor in het Amazoneregenwoud. Tevens wordt de soort gekweekt voor zijn vruchten in Midden-Amerika en op de Caraïben.
Eugenia stipitata – gatunek goździkowca rodzimy dla Amazonii w Brazylii. Uprawiany także w Kalifornii.
Jest to drzewo owocowe o charakterystycznym i cenionym owocu o masie osiągającej 750 g. Owoc ma bardzo kwaśny smak (pH 2,4 – podobne do cytryny). Zawiera więcej witaminy C niż pomarańcza. Jest używany do produkcji soków lub dżemów. Gatunek w ojczyźnie nie jest intensywnie eksploatowany komercyjnie ze względu na słabą przydatność owoców do transportu morskiego.
Drzewa są małe do średnich i tolerują zarówno małe powodzie jak i susze (do 2 miesięcy). Istnieje znaczne zainteresowanie dalszym rozwojem upraw dzięki selektywnej hodowli.
Eugenia stipitata – gatunek goździkowca rodzimy dla Amazonii w Brazylii. Uprawiany także w Kalifornii.
Jest to drzewo owocowe o charakterystycznym i cenionym owocu o masie osiągającej 750 g. Owoc ma bardzo kwaśny smak (pH 2,4 – podobne do cytryny). Zawiera więcej witaminy C niż pomarańcza. Jest używany do produkcji soków lub dżemów. Gatunek w ojczyźnie nie jest intensywnie eksploatowany komercyjnie ze względu na słabą przydatność owoców do transportu morskiego.
Drzewa są małe do średnich i tolerują zarówno małe powodzie jak i susze (do 2 miesięcy). Istnieje znaczne zainteresowanie dalszym rozwojem upraw dzięki selektywnej hodowli.
A Eugenia stipitata, conhecida popularmente como araçá-boi ou "araça-mark", é uma planta pertencente à família Myrtaceae originária da região Amazônica, adaptável ao clima tropical úmido. A espécie foi descrita pelo botânico estadunidense Rogers McVaugh no ano de 1956.[2] A planta é um arbusto de até 3 metros de altura.
Seus frutos pesam de 30 a 300 g, com casca de cor amarelo ouro bastante fina, com 4 a 10 sementes de 1 cm de comprimemnto.
A polpa é bastante ácida e é utilizada para confecção de suco, sorvetes e geléias.
A planta é propagada por sementes e produz no primeiro ano após o plantio.
O espaçamento varia de 3 a 4 metros e desenvolve-se melhor a pleno sol.
A planta frutifica 4 a 5 vezes ao ano.
Seus frutos são bastante suscetíveis à mosca do fruto e a planta suscetível à ferrugem.
Pode ser encontrado em todo o território nacional menos na região sul.
O fruto do Araçá-Boi é tipo baga, mole e aredondado, de coloração amarelo dourado e casca fina e aveludada tornando-o delicado quando maduro dificultando seu transporte por longas distâncias, de tamanho relativamente mediano, chegando a pesar cerca de 50 a 800 gramas, possuindo de 4 a 12 sementes. A polpa do Araçá-Boi é mole possuindo um sabor ácido e um aroma adocicado porém volátil, se perdendo após a abertura do fruto.
A utilidade do araçazeiro é extremamente dinâmica, suas folhas e ramos novos são matéria prima de corantes, suas raízes possuem propriedades diuréticas são consideradas antidiabéticas (porém ainda não foi comprovada tal aptidão), sua casca é utilizada em curtumes. Porém grande parte de sua fama se dá pelo fruto que possui uma alta quantidade de polpa.
Apresentando varias aplicações, desde o armazenamento da polpa para a preparação de sucos, geléias e sorvetes, até a confecção de doces, chocolates etc,sendo possível também seu consumo in natura. Possui grande potencial nutritivo contendo vitaminas A, B e C e altas taxas de carboidratos e proteínas, sendo considerado uma novidade no mercado nacional e internacional apesar de a muito já ser conhecido e utilizado pelas comunidades do Norte do Brasil.
O cultivo do araçazeiro é feito através de sementes, a planta chega a florar e frutificar em até 2 anos (o descascar das sementes para a semeadura acelera a germinação), e se adequadamente nutrido frutifica de 4 a 5 vezes no ano apesar de se adaptar bem a solos ácidos e pouco férteis, prefere luminosidade intensa desenvolvendo-se melhor em pleno sol.
A Eugenia stipitata, conhecida popularmente como araçá-boi ou "araça-mark", é uma planta pertencente à família Myrtaceae originária da região Amazônica, adaptável ao clima tropical úmido. A espécie foi descrita pelo botânico estadunidense Rogers McVaugh no ano de 1956. A planta é um arbusto de até 3 metros de altura.
Seus frutos pesam de 30 a 300 g, com casca de cor amarelo ouro bastante fina, com 4 a 10 sementes de 1 cm de comprimemnto.
A polpa é bastante ácida e é utilizada para confecção de suco, sorvetes e geléias.
A planta é propagada por sementes e produz no primeiro ano após o plantio.
O espaçamento varia de 3 a 4 metros e desenvolve-se melhor a pleno sol.
A planta frutifica 4 a 5 vezes ao ano.
Seus frutos são bastante suscetíveis à mosca do fruto e a planta suscetível à ferrugem.
Pode ser encontrado em todo o território nacional menos na região sul.
Araçá-boiO fruto do Araçá-Boi é tipo baga, mole e aredondado, de coloração amarelo dourado e casca fina e aveludada tornando-o delicado quando maduro dificultando seu transporte por longas distâncias, de tamanho relativamente mediano, chegando a pesar cerca de 50 a 800 gramas, possuindo de 4 a 12 sementes. A polpa do Araçá-Boi é mole possuindo um sabor ácido e um aroma adocicado porém volátil, se perdendo após a abertura do fruto.
A utilidade do araçazeiro é extremamente dinâmica, suas folhas e ramos novos são matéria prima de corantes, suas raízes possuem propriedades diuréticas são consideradas antidiabéticas (porém ainda não foi comprovada tal aptidão), sua casca é utilizada em curtumes. Porém grande parte de sua fama se dá pelo fruto que possui uma alta quantidade de polpa.
Apresentando varias aplicações, desde o armazenamento da polpa para a preparação de sucos, geléias e sorvetes, até a confecção de doces, chocolates etc,sendo possível também seu consumo in natura. Possui grande potencial nutritivo contendo vitaminas A, B e C e altas taxas de carboidratos e proteínas, sendo considerado uma novidade no mercado nacional e internacional apesar de a muito já ser conhecido e utilizado pelas comunidades do Norte do Brasil.
O cultivo do araçazeiro é feito através de sementes, a planta chega a florar e frutificar em até 2 anos (o descascar das sementes para a semeadura acelera a germinação), e se adequadamente nutrido frutifica de 4 a 5 vezes no ano apesar de se adaptar bem a solos ácidos e pouco férteis, prefere luminosidade intensa desenvolvendo-se melhor em pleno sol.
Eugenia stipitata là một loài thực vật có hoa trong Họ Đào kim nương. Loài này được McVaugh mô tả khoa học đầu tiên năm 1956.[1]
Eugenia stipitata là một loài thực vật có hoa trong Họ Đào kim nương. Loài này được McVaugh mô tả khoa học đầu tiên năm 1956.
Eugenia stipitata McVaugh
Араза (лат. Eugēnia stipitāta, исп. arazá) — плодовое дерево; вид рода Eugenia семейства Миртовые.
Араза — дерево высотой до 2,5 м с простыми овальными листьями 6—18 см длиной и 3,5—9,5 см шириной.
Белые цветки собраны в густые кисти в пазухах листьев.
Плод — сферическая ягода, диаметром до 12 см и массой до 750 г, с тонкой блестящей жёлтой кожицей. Внутри плода содержится жёлтая мякоть с несколькими крупными продолговатыми семенами.
Араза растёт в диком виде в лесах амазонской части Бразилии, восточного Перу и восточного Эквадора. В XX веке её стали вводить в культуру в этих странах.
Плод аразы используется для изготовления соков, безалкогольных напитков, мороженого и фруктовых консервов. Он редко употребляется в свежем виде из-за очень кислого вкуса.
아라사(포르투갈어: araçá, 스페인어: arazá, 학명: Eugenia stipitata 에우게니아 스티피타타[*])는 도금양과의 과일 나무이다.
남아메리카가 원산지이다.[2] 브라질, 에콰도르, 콜롬비아, 페루의 아마존 우림에 분포한다.[2]