nomes no trilho de navegação
Marsilea és un gènere de falgueres pertanyent que se situa en la família Marsileaceae. Es distingeix dels altres dos gèneres (Regnellidium i Pilularia) en què posseeix frondes amb 4 pinas apicals, la qual cosa ho fa semblar un trèvol de 4 fulles.
Marsilea és un gènere de falgueres pertanyent que se situa en la família Marsileaceae. Es distingeix dels altres dos gèneres (Regnellidium i Pilularia) en què posseeix frondes amb 4 pinas apicals, la qual cosa ho fa semblar un trèvol de 4 fulles.
Semanggi ya iku jeneng kanggo kulawarga paku banyu (Salviniales) saka marga Marsilea kang ana ing Indonésia akèh tinemu ing sawah, kali utawa ing pinggir saluran irigasi.
Tuwuhan semanggi nduwéni morfologi kang khas amarga wujud entalé kang pada kaya payung. Wujud iki kasusun saka anak godhong kang cacahé papat lan dhapuré adhep-adhepan. Amarga saka wujud godhong kang kaya ngéné iki, jeneng semanggi dianggo kanggo jinis tuwuhan dikotil kang duwé godhong kang susunané mirib kaya semanggi. Tuwuhan iki kaya ta klover. Semanggi nduwé heterosporkang duwé loro tipe spora kang jinis kelaminé béda.
Godhong tuwuhan iki, umpamané M. crenata lumrahé dianggo nggawé masakan kaya ta pecel.[1] Pecel kang digawé saka semanggi diarani pecel semanggi. Pecel iki dadi masakan khas Surabaya.[1] Pérangan organ kang kanggo nyimpen spora (diarani sporokarp) M. drummondii.[1] Pérangan iki uga dimanfaataké pandhudhuh asli Australia (aborigin) dadi masakan. Semanggi M. crenata uga ngandhut fitoestrogen (estrogen tuwuhan) kang nduwéni poténsi kanggo ncegah osteoporesis.[1] Tuwuhan iki uga duwé potensi dadi tuwuhan bioremediasi, awit bisa nyesep logam berat Cd lan Pb. Kanthi iki perlu ati-ati nalika masak semanggi mligi godhong semanggi kang dijupuk saka panggonan kang akèh logam beraté.[1] Nalika digawé pecel, godhong semanggi lumrahé diwénéhi bumbu pedhes.[2] Carané masak kanthi digodhog utawa didang.[2] Semanggi lumrahé dipangan nganggo krupuk karo bumbu.[2] Bumbu kanggo masak semanggi ya iku, kacang brol, tela, gula abang, gula putih, asem, bawang, trasi, lombok, lan petis.[2]
Semanggi ya iku jeneng kanggo kulawarga paku banyu (Salviniales) saka marga Marsilea kang ana ing Indonésia akèh tinemu ing sawah, kali utawa ing pinggir saluran irigasi.
Tuwuhan semanggi nduwéni morfologi kang khas amarga wujud entalé kang pada kaya payung. Wujud iki kasusun saka anak godhong kang cacahé papat lan dhapuré adhep-adhepan. Amarga saka wujud godhong kang kaya ngéné iki, jeneng semanggi dianggo kanggo jinis tuwuhan dikotil kang duwé godhong kang susunané mirib kaya semanggi. Tuwuhan iki kaya ta klover. Semanggi nduwé heterosporkang duwé loro tipe spora kang jinis kelaminé béda.
Godhong tuwuhan iki, umpamané M. crenata lumrahé dianggo nggawé masakan kaya ta pecel. Pecel kang digawé saka semanggi diarani pecel semanggi. Pecel iki dadi masakan khas Surabaya. Pérangan organ kang kanggo nyimpen spora (diarani sporokarp) M. drummondii. Pérangan iki uga dimanfaataké pandhudhuh asli Australia (aborigin) dadi masakan. Semanggi M. crenata uga ngandhut fitoestrogen (estrogen tuwuhan) kang nduwéni poténsi kanggo ncegah osteoporesis. Tuwuhan iki uga duwé potensi dadi tuwuhan bioremediasi, awit bisa nyesep logam berat Cd lan Pb. Kanthi iki perlu ati-ati nalika masak semanggi mligi godhong semanggi kang dijupuk saka panggonan kang akèh logam beraté. Nalika digawé pecel, godhong semanggi lumrahé diwénéhi bumbu pedhes. Carané masak kanthi digodhog utawa didang. Semanggi lumrahé dipangan nganggo krupuk karo bumbu. Bumbu kanggo masak semanggi ya iku, kacang brol, tela, gula abang, gula putih, asem, bawang, trasi, lombok, lan petis.
ஆரக்கீரை (அறிவியல் பெயர்:Marsilea), (ஆங்கிலப் பெயர்: water clover) என்ற இந்த தாவரம் பன்னம் என்ற வகையில் மார்சிலெசியா என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இவை பொதுவாக நான்கு இலைகளுடன் நீரின்மேல் மிதந்துகொண்டிருக்கும். இதன் இலை நுரையீரல் போல் தோற்றம் கொண்டது.[3] இவ்வகைத் தாவரங்களில் ஆஸ்திரெலியா போன்ற நாடுகளில் காணப்படும் தாவரம் காய்ந்து போனாலும் பின்னர் மழைக்காலங்களில் மீண்டும் உயிர்பெற்று 100 ஆண்டுகள் வரை வாழும் தகவமைப்பைக் கொண்டிருக்கிறது.
ஆரக்கீரை (அறிவியல் பெயர்:Marsilea), (ஆங்கிலப் பெயர்: water clover) என்ற இந்த தாவரம் பன்னம் என்ற வகையில் மார்சிலெசியா என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இவை பொதுவாக நான்கு இலைகளுடன் நீரின்மேல் மிதந்துகொண்டிருக்கும். இதன் இலை நுரையீரல் போல் தோற்றம் கொண்டது. இவ்வகைத் தாவரங்களில் ஆஸ்திரெலியா போன்ற நாடுகளில் காணப்படும் தாவரம் காய்ந்து போனாலும் பின்னர் மழைக்காலங்களில் மீண்டும் உயிர்பெற்று 100 ஆண்டுகள் வரை வாழும் தகவமைப்பைக் கொண்டிருக்கிறது.
Marsilea is a genus of approximately 65 species of aquatic ferns of the family Marsileaceae. The name honours Italian naturalist Luigi Ferdinando Marsili (1656–1730).[3]
These small plants are of unusual appearance and do not resemble common ferns. Common names include water clover and four-leaf clover because of the long-stalked leaves have four clover-like lobes and are either present above water or submerged.
The sporocarps of some Australian species are very drought-resistant, surviving up to 100 years in dry conditions. On wetting, the gelatinous interior of the sporocarp swells, splitting it and releasing a worm-like mass that carries sori, eventually leading to germination of spores and fertilization.
.jpg)
Sporocarps of some Australian species such as Marsilea drummondii are edible and have been eaten by Aborigines and early white settlers, who knew it under the name ngardu or nardoo. Parts of Marsilea drummondii contain an enzyme which destroys thiamine (vitamin B1), leading to brain damage in sheep and horses. During floods in the Gwydir River basin 2,200 sheep died after eating nardoo. Three-quarters of the sheep that were affected did however respond to thiamine injections.[5] Thiamine deficiency from incorrectly prepared nardoo likely resulted in the starvation and death of Burke and Wills.[6][7]
The leaves of Marsilea crenata are part of the East Javanese cuisine of Indonesia, especially in the city of Surabaya. It is called Pecel Semanggi and is served with spicy peanut and sweet potato sauce.
A few species in the genus, such as Marsilea crenata, Marsilea exarata, Marsilea hirsuta, and Marsilea quadrifolia, are grown in aquaria.
Molecular phylogenetic analysis of the genus Marsilea shows the following tree.[9] This tree indicates that M. crenata is the same species (or a subspecies) of M. minuta, and possibly M. fadeniana also. Additionally, this analysis contradicts reports[10] that M. polycarpa is a synonym for M. minuta
Other species include:
Marsilea is a genus of approximately 65 species of aquatic ferns of the family Marsileaceae. The name honours Italian naturalist Luigi Ferdinando Marsili (1656–1730).
These small plants are of unusual appearance and do not resemble common ferns. Common names include water clover and four-leaf clover because of the long-stalked leaves have four clover-like lobes and are either present above water or submerged.
The sporocarps of some Australian species are very drought-resistant, surviving up to 100 years in dry conditions. On wetting, the gelatinous interior of the sporocarp swells, splitting it and releasing a worm-like mass that carries sori, eventually leading to germination of spores and fertilization.
Marsilea es un género de helechos de la familia Marsileaceae. Se distingue de los otros dos géneros (Regnellidium y Pilularia) en que posee frondas con cuatro pinas apicales, lo que lo hace parecer un trébol de cuatro hojas.
Su distribución es cosmopolita, pero está distribuido espaciadamente en regiones templado-cálidas y en islas oceánicas (Launert 1968, Kubitzki 1990). La diversidad de especies es mayor en África.
Crece en hábitats que son estacionalmente húmedos donde las plantas pueden ser emergentes o sumergidas en su mayor parte salvo por las pinas flotantes, y también en aguas poco profundas al borde de estanques, lagos o ríos (Launert 1968, 2003; Johnson 1986; Kornas 1988).
Marsilea posee adaptaciones para colonizar hábitats anfibios (Johnson 1986).
Las frondas de Marsilea son diferentes a las de todos los demás helechos, poseen un pecíolo terminado en 4 pinas (dos pares de pinas) en un arreglo en forma de cruz. Las pinas son típicamente cuneadas a flabeladas, y glabras a pubescentes (Gupta 1962, Launert 1968, Johnson 1986). La morfología de la hoja de Marsilea varía con las condiciones ambientales, en las plantas sumergidas los márgenes de las pinas son enteros a crenulados, mientras que en plantas emergentes son crenados a lobados (Launert 1968, Johnson 1986, Kornas 1988). Las hojas poseen otros caracteres que no son útiles para la sistemática debido a la variabilidad intraespecie: indumento, distribución de los estomas, forma de la pina (Launert 1968).
Las estructuras reproductivas de Marsilea nacen de tallos (también llamados "pedúnculos", "estipes" o "pedicelos", Nagalingum et al. 2007). Los esporocarpos de Marsilea constan de una pared esclerificada que contiene soros bisporangiados (Nagalingum et al. 2006). Los soros encierran dos tipos de esporas: las megasporas que producen un gametófito femenino, y las microsporas que producen gametófitos masculinos. Los esporocarpos de Marsilea son muy resistentes a la disecación, y pueden "germinar" (esto es, puede romperse la pared del esporocarpo y liberar las esporas) aún después de más de 100 años de dormición (Gupta 1962, Bhardwaja 1980, Johnson 1985). La "germinación" ocurre al hidratarse el esporocarpo. En contraste con la plasticidad de los caracteres de la hoja, el esporocarpo provee de numerosos caracteres que pueden ser utilizados para la delimitación entre especies, como número de esporocarpos unidos al pecíolo, punto de unión del esporocarpo y del tallo ("stalk"), número de soros por esporocarpo, y número de mega y microesporangios por soro (Tyron y Tyron 1982, Johnson 1986, Kubitzki 1990). Los caracteres del esporocarpo han sido utilizados por los taxónomos debido a su consistencia a diferentes condiciones ambientales.
Nagalingum, Schneider y Pryer (2007) presentan un estudio de la filogenia de 26 especies de Marsilea hecha sobre las secuencias de ADN atpB, rbcL, rps4, rps4-trnS, trnLF, trnGR. El género se encuentra dividido en dos grupos, llamados Grupo I y Grupo II. Los subgrupos dentro de los grupos recibieron nombres informales que aquí serán expuestos.
El Grupo I contiene relativamente pocas especies, con hojas glabras (aunque a veces pueden verse algunos pelos), esporocarpos sin rafe ni dientes, y tiene preferencia por la condición sumergida (dicho de otra forma son intolerantes a la desecación). Pertenecen al grupo I (entre paréntesis la región de la que fueron tomadas las muestras):
Subgrupo "clemys":
Subgrupo "mutica"
El Grupo II es relativamente diverso, sus miembros tienen hojas pubescentes, esporocarpos con rafe y de cero a dos dientes, y las plantas normalmente emergen en los bordes de los lagos y los estanques. Dentro del Grupo II se encuentran 5 subgrupos: 3 son predominantemente africanos, uno es del Nuevo Mundo, y uno es del Viejo Mundo. Pertenecen al Grupo II:
Subgrupo 1 ("macrocarpa"):
Subgrupo 2 ("nubica"):
Subgrupo 3 ("capensis"):
Subgrupo 4 ("marsilea"):
Subgrupo 5 ("nodorhizae"):
Al analizar la morfología del esporocarpo a la luz de la filogenia, los autores concluyen que la presencia de un rafe y de un diente superior son sinapomorfías confiables para distinguir entre especies de Marsilea (no así con el diente inferior ni con el lugar de maduración del esporocarpo).
Marsilea es un género de helechos de la familia Marsileaceae. Se distingue de los otros dos géneros (Regnellidium y Pilularia) en que posee frondas con cuatro pinas apicales, lo que lo hace parecer un trébol de cuatro hojas.
Apilasaniaiset[1] (Marsilea) on ormiokasveihin kuuluva suku, johon kuuluu noin 65 lajia vedessä eläviä saniaisia. Lajit ovat pieniä eikä niitä ensi vilkaisulla tunnistaisi sanikkaisiksi – lehtien muoto muistuttaa enemmänkin apilaa tai käenkaalia. Lajeja elää muun muassa Australiassa ja Kaakkois-Aasiassa, missä niistä on tullut riisipeltojen rikkaruohoja.
Joitakin lajeja (Marsilea hirsuta ja apilasaniainen Marsilea quadrifolia) on kasvatettu myös akvaariokasveina.[2]
Apilasaniaiset (Marsilea) on ormiokasveihin kuuluva suku, johon kuuluu noin 65 lajia vedessä eläviä saniaisia. Lajit ovat pieniä eikä niitä ensi vilkaisulla tunnistaisi sanikkaisiksi – lehtien muoto muistuttaa enemmänkin apilaa tai käenkaalia. Lajeja elää muun muassa Australiassa ja Kaakkois-Aasiassa, missä niistä on tullut riisipeltojen rikkaruohoja.
Joitakin lajeja (Marsilea hirsuta ja apilasaniainen Marsilea quadrifolia) on kasvatettu myös akvaariokasveina.
Le genre Marsilea regroupe quelques espèces de fougères aquatiques.
Le mot Marsilea est dédié à un naturaliste italien, Luigi Ferdinando Marsigli (1656-1730).
Raznorotka (lat. Marsilea), biljni rod iz reda Papratnica. Postoji pedesetak vrsta[1] koje rastu cpo Europi, Aziji i Sjevernoj Americi, od kojih četverolisna raznorotka (M. quadrifolia) raste i u Hrvatskoj[2], poglavito u poplavnim područjima rijeka Save i Drave.[3]
Ime roda dolazi po talijanskom botaničaru imena Luigi Ferdinando Marsili. [4]
Listovi četverolisne raznorotke nalik su onima kod djeteline, ali ih ima četiri, a i stabljika može biti duga do 100cm.
Raznorotka (lat. Marsilea), biljni rod iz reda Papratnica. Postoji pedesetak vrsta koje rastu cpo Europi, Aziji i Sjevernoj Americi, od kojih četverolisna raznorotka (M. quadrifolia) raste i u Hrvatskoj, poglavito u poplavnim područjima rijeka Save i Drave.
Ime roda dolazi po talijanskom botaničaru imena Luigi Ferdinando Marsili.
Listovi četverolisne raznorotke nalik su onima kod djeteline, ali ih ima četiri, a i stabljika može biti duga do 100cm.
Semanggi adalah sekelompok paku air (Salviniales) dari marga Marsilea yang di Indonesia mudah ditemukan di pematang sawah atau tepi saluran irigasi.
Morfologi tumbuhan marga ini khas, karena bentuk entalnya yang menyerupai payung yang tersusun dari empat anak daun yang berhadapan. Akibat bentuk daunnya ini, nama "semanggi" dipakai untuk beberapa jenis tumbuhan dikotil yang bersusunan daun serupa, seperti klover.
Semua anggotanya heterospor: memiliki dua tipe spora yang berbeda kelamin.
Daun tumbuhan ini (biasanya M. crenata) biasa dijadikan bahan makanan yang dikenal sebagai pecel semanggi, khas dari daerah Surabaya. Organ penyimpan spora (disebut sporokarp) M. drummondii juga dimanfaatkan oleh penduduk asli Australia (aborigin) sebagai bahan makanan. Semanggi M. crenata diketahui mengandung fitoestrogen (estrogen tumbuhan) yang berpotensi mencegah osteoporesis.[1] Tumbuhan ini juga berpotensi sebagai tumbuhan bioremediasi, karena mampu menyerap logam berat Cd dan Pb. Kemampuan ini perlu diwaspadai dalam penggunaan daun semanggi sebagai bahan makanan, terutama bila daunnya diambil dari lahan tercemar logam berat.
Semanggi adalah sekelompok paku air (Salviniales) dari marga Marsilea yang di Indonesia mudah ditemukan di pematang sawah atau tepi saluran irigasi.
Morfologi tumbuhan marga ini khas, karena bentuk entalnya yang menyerupai payung yang tersusun dari empat anak daun yang berhadapan. Akibat bentuk daunnya ini, nama "semanggi" dipakai untuk beberapa jenis tumbuhan dikotil yang bersusunan daun serupa, seperti klover.
Semua anggotanya heterospor: memiliki dua tipe spora yang berbeda kelamin.
Daun tumbuhan ini (biasanya M. crenata) biasa dijadikan bahan makanan yang dikenal sebagai pecel semanggi, khas dari daerah Surabaya. Organ penyimpan spora (disebut sporokarp) M. drummondii juga dimanfaatkan oleh penduduk asli Australia (aborigin) sebagai bahan makanan. Semanggi M. crenata diketahui mengandung fitoestrogen (estrogen tumbuhan) yang berpotensi mencegah osteoporesis. Tumbuhan ini juga berpotensi sebagai tumbuhan bioremediasi, karena mampu menyerap logam berat Cd dan Pb. Kemampuan ini perlu diwaspadai dalam penggunaan daun semanggi sebagai bahan makanan, terutama bila daunnya diambil dari lahan tercemar logam berat.
Marsilea is een geslacht met ongeveer 65 soorten varens uit de pilvarenfamilie (Marsileaceae). Het zijn kleine, aquatische varens, die met hun lange bladsteel en klaverachtige blaadjes helemaal niet lijken op enige andere varen.
Ze kennen een wereldwijde verspreiding, vooral in subtropische en tropische gebieden van Afrika en Zuid-Amerika. In Europa zijn drie soorten inheems, maar slechts één daarvan, de klaverbladvaren, is ooit Nederland aangetroffen.
De botanische naam Marsilea is een eerbetoon aan Luigi Fernando Marsigli (1656-1730), een Italiaans botanicus.
Marsileas zijn kleine waterplanten waarvan de sporofyten met rizomen in de bodem wortelen, waaruit een dunne, kruipende bladsteel ontspringt met aan het einde een viertallig samengesteld blaadje. De meeste soorten hebben drijvende bladen, andere hebben een stevige steel en tillen ze boven het water uit. De bladnerven zijn dichotoom vertakt maar dikwijls aan de tip met elkaar verbonden.
De sporenhoopjes zitten verzameld in gesteelde, boonvormige sporocarpen, in oorsprong gemodificeerde bladen, die ontspringen uit de rizomen of uit de basis van de bladstelen, en bevatten twee soorten sporen (heterosporie).
De sporocarpen zijn bijzonder resistent tegen de droogte. Van sommige Australische soorten is geweten dat zij tot 100 jaar kunnen overleven in ongunstige omstandigheden. Zodra ze nat worden, zwelt het gelatineuze binnenste op en splijt de sporocarp open, waarbij een wormachtige massa gelatine die de sporenhoopjes bevat, vrijkomt en ronddrijft op het wateroppervlak, zodat de zodat de sporen in het water kunnen kunnen bevrucht worden.
De gametofyten zijn sterk gereduceerd en ontwikkelen zich endospoor, binnen de spore, en kunnen dus nooit groter worden dan de spore zelf.
Marsilea-soorten zijn aquatische planten die vooral in tijdelijke of permanent poelen en in de modderige oevers van meren en traagstromende rivieren groeien, waar ze minstens een deel van het jaar volledig onder water staan. Ze kennen een wereldwijde verspreiding, met het zwaartepunt in subtropische en tropische streken. De grootste soortendiversiteit is te vinden in Afrika en op sommige oceanische eilanden.
Eén soort, de klaverbladvaren (M. quadrifolia) komt in grote delen van Europa voor en is ook in Nederland aangetroffen. Marsilea strigosa is een zeldzame plant van het Middellandse Zeegebied, en een derde soort, Marsilea azorica, is endemisch voor de Azoren.
De sporocarpen van sommige Australische soorten zoals Marsilea drummondii zijn eetbaar, en waren reeds bekend bij de Aboriginals en de eerste kolonisten onder de namen ngardu of nardoo. Doch deze varen bevat ook een enzym dat thiamine (vitamine B1) afbreekt, wat bij schapen en paarden kan leiden tot hersenbeschadiging.
De blaadjes van M. crenata worden gebruikt in de Oost-Javaanse keuken, vooral in Surabaya, waar het Pecel Semanggi wordt genoemd en wordt opgediend met pikante pinda's en zoete potato sauce.
Enkele soorten, zoals M. crenata, M. exarata en M. quadrifolia worden als vijver- en aquariumplanten gebruikt.
In de recente taxonomische beschrijving van Smith et al. (2006) is het geslacht Marsilea samen met Pilularia en Regnellidium opgenomen in de familie Marsileaceae.[1]. Het omvat ongeveer 65 soorten.
De typesoort is Marsilea quadrifolia L. (1753).
Marsilea is een geslacht met ongeveer 65 soorten varens uit de pilvarenfamilie (Marsileaceae). Het zijn kleine, aquatische varens, die met hun lange bladsteel en klaverachtige blaadjes helemaal niet lijken op enige andere varen.
Ze kennen een wereldwijde verspreiding, vooral in subtropische en tropische gebieden van Afrika en Zuid-Amerika. In Europa zijn drie soorten inheems, maar slechts één daarvan, de klaverbladvaren, is ooit Nederland aangetroffen.
Vassbregneslekten (latin: Marsilea) er en slekt av bregner innenfor vassbregnefamilien (Marsileaceae) i ordenen Salvinales. Slekten har i alt 45-65 arter av akvatiske eller halvakvatiske bregner.
Vassbregneslektens arter har 4-bladete «kløverblad» som flyter i vann. Fire av artene dyrkes i akvarier. Plantene lever i vann, og den 1 mm tykke jordstengelen har leddknuter som bladstilkene skyter opp fra. Sporehylstrene har 4 rom, og planten formerer seg ved hjelp av heterospori med to typer sporer.
Arten kløverbregne ble observert i Oslo i 1936, men finnes neppe i Norge i dag.
Vassbregneslekten (latin: Marsilea) er en slekt av bregner innenfor vassbregnefamilien (Marsileaceae) i ordenen Salvinales. Slekten har i alt 45-65 arter av akvatiske eller halvakvatiske bregner.
Vassbregneslektens arter har 4-bladete «kløverblad» som flyter i vann. Fire av artene dyrkes i akvarier. Plantene lever i vann, og den 1 mm tykke jordstengelen har leddknuter som bladstilkene skyter opp fra. Sporehylstrene har 4 rom, og planten formerer seg ved hjelp av heterospori med to typer sporer.
Arten kløverbregne ble observert i Oslo i 1936, men finnes neppe i Norge i dag.
Multimedia w Wikimedia Commons Marsylia (Marsilea) – rodzaj paproci należący do rodziny marsyliowatych. Obejmuje w zależności od ujęcia systematycznego około 45[3]–50[4]–65[5] gatunków. Baza taksonomiczna The Plant List na liście zweryfikowanych nazw gatunkowych zawiera tylko 27 gatunków[6]. Gatunki są bardzo podobne do siebie, wszystkie posiadają charakterystyczne liście przypominające czterolistną koniczynę. Do ich oznaczania konieczne są organy generatywne[3]. Rośliny spotykane są na różnych kontynentach w strefie klimatu równikowego po umiarkowanie ciepły[5]. Największe zróżnicowanie występuje w tropikalnej Afryce i w Australii[4]. W Polsce jedynym gatunkiem niegdyś występującym naturalnie, następnie wymarłym i reintrodukowanym jest marsylia czterolistna M. quadrifolia[7]. Rośliny te występują na brzegach wód stojących, na terenach bagiennych i w rowach. Niektóre gatunki są problematyczne ze względu na zarastanie rowów i pól ryżowych[5]. Nazwa rodzajowa upamiętnia włoskiego botanika – Luigiego Marsigliego (1656–1730)[8]. Ze względu na oryginalny wygląd niektóre gatunki, zwłaszcza rosnące w klimacie umiarkowanym, uprawiane są jako rośliny ozdobne[8].
Sporokarpy, będące najwyraźniej zmodyfikowanymi liśćmi (świadczy o tym układ żyłek przewodzących i ich rozwój) zawierają u szczytu zarodnię rozwijającą się w makrosporangium i niżej położone liczne mikrosporangia, rozwijające się nieco później[9]. Ich rozwój następuje tylko w odpowiednich warunkach wilgotnościowych. W niedostatecznie wilgotnym miejscu zachowują żywotność przez ponad 100 lat[8]. Każda zarodnia jest otoczona jednowarstwową ścianą i wewnątrz dwuwarstwowym tapetum. W środku zawiera 32 lub 64 zarodniki, z których w makrosporangium tylko jeden rozwija się w makrosporę, a reszta rozpuszcza się tworząc wielojądrowe plazmodium. W mikrosporangiach dojrzewają i zmieniają się w kuliste mikrospory zwykle wszystkie zarodniki[9].
Rozwój gametofitu w mikrosporach jest szybki – trwa kilkanaście godzin. W wyniku podziałów jego komórki powstaje jednokomórkowe przedrośle i dwie plemnie. Plemnie składają się ze ściany i komórki macierzystej plemników, której cztery kolejne podziały tworzą 16 komórek plemnikowych. Po rozpuszczeniu komórki przedroślowej, rozluźnieniu ścian plemni i mikrospory wydostają się one na zewnątrz. Plemniki składają się z pęcherzyka i długiej, opatrzonej licznymi wiciami wstęgi[9].
Pierwsze podziały makrospory tworzą gametofit żeński składający się z komórki gromadzącej substancje zapasowe oraz właściwy gametofit składający się z komórek wegetatywnych i rodni z komórką jajową. Rodnia otoczona jest galaretowatą masą i w jej wnętrzu rozpuszczeniu ulegają także komórki kanałowe. Przez rozluźniony gametofit plemnik dostaje się do komórki jajowej i dokonuje zapłodnienia. Rozwijający się zarodek osłonięty jest dwiema lub trzema warstwami komórek gametofitu tworzących czepiec, od zewnątrz z licznymi chwytnikami[9].
Jest to jeden z trzech rodzajów z rodziny marsyliowatych Marsileaceae. Jest siostrzany do kladu obejmującego rodzaje gałuszka Pilularia i Regnellidium[10][11][12].
O problemach z oznaczaniem i klasyfikacją gatunków w obrębie tego rodzaju świadczyć może przypadek gatunku „odkrytego” na jednym stanowisku na Azorach. Opisany w 1983 jako kolejny endemit tego archipelagu pod nazwą Marsilea azorica został objęty ochroną Konwencji berneńskiej, stał się przedmiotem ochrony sieci Natura 2000, a w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN uznany został za gatunek krytycznie zagrożony. Po szczegółowej weryfikacji morfologicznej i molekularnej rośliny z Azorów okazały się należeć do australijskiego gatunku Marsilea hirsuta, inwazyjnego w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych i najwyraźniej stamtąd zawleczonego na wyspy[13].
Różne gatunki marsylii uprawiane są jako rośliny ozdobne w stawach[8] i akwariach[14]. Rośliny w zależności od warunków klimatycznych mogą być wysadzane bezpośrednio na dnie zbiornika na płyciznach lub wstawiane do zbiorników w pojemnikach, chowanych w pomieszczeniach podczas zimy. Rośliny rozmnażane są za pomocą fragmentów pędów[8] (zawierającymi co najmniej dwa węzły[14]), ale możliwe jest też rozmnażanie generatywne za pomocą sporokarpów[8].
Sporokarpy gatunku pospolitego w Australii – M. drummondii są spożywane jako nardoo przez Aborygenów. Ze względu na dużą zawartość enzymu tiaminazy rozkładającej tiaminę (witaminę B1), przed spożyciem są rozgniatane i przepłukiwane wodą. Następnie po wysuszeniu tłucze się je na mąkę i wypieka placki, ewentualnie spożywa się je w niewielkich ilościach na surowo. Niewprawni w odpowiednim przyrządzaniu sporokarpów marsylii uczestnicy pierwszej transaustralijskiej ekspedycji Burke’a i Willsa (1860) zginęli w efekcie spowodowanej przez marsylię choroby beri-beri (niedobór witaminy B1)[15].
Marsylia (Marsilea) – rodzaj paproci należący do rodziny marsyliowatych. Obejmuje w zależności od ujęcia systematycznego około 45–50–65 gatunków. Baza taksonomiczna The Plant List na liście zweryfikowanych nazw gatunkowych zawiera tylko 27 gatunków. Gatunki są bardzo podobne do siebie, wszystkie posiadają charakterystyczne liście przypominające czterolistną koniczynę. Do ich oznaczania konieczne są organy generatywne. Rośliny spotykane są na różnych kontynentach w strefie klimatu równikowego po umiarkowanie ciepły. Największe zróżnicowanie występuje w tropikalnej Afryce i w Australii. W Polsce jedynym gatunkiem niegdyś występującym naturalnie, następnie wymarłym i reintrodukowanym jest marsylia czterolistna M. quadrifolia. Rośliny te występują na brzegach wód stojących, na terenach bagiennych i w rowach. Niektóre gatunki są problematyczne ze względu na zarastanie rowów i pól ryżowych. Nazwa rodzajowa upamiętnia włoskiego botanika – Luigiego Marsigliego (1656–1730). Ze względu na oryginalny wygląd niektóre gatunki, zwłaszcza rosnące w klimacie umiarkowanym, uprawiane są jako rośliny ozdobne.
Marsilea é um género de aproximadamente 55 espécies de pteridófitas (fetos) aquáticas. São conhecidas popularmente por trevo-de-quatro-folhas ou por trevo-de-água, dada a semelhança das suas folhas com um trevo e serem plantas aquáticas. Esta forma das folhas e a estrutura da planta dá às espécies deste género um aspecto pouco usual e dificilmente associável aos pteridófitos.
Género composto por cerca de 65 espécies de pequenos fetos aquáticos de consistência herbácea, com folhas em geral dispostas numa única roseta em torno de um curto caule que permanece enterrado nos lodos e sedimentos das zonas pantanosas e das margens de lagos e cursos de água lênticos.
As folhas são quadri-lobadas, com os 4 lobos bem pronunciados e semelhantes aos dos trevos, desenvolvendo longos pecíolos flexíveis que permitem que a sua lâmina atinja a superfície da água ou dela se aproxime. Algumas espécies apresentam pecíolos com alguma rigidez, o que permite manter as folhas acima da superfície das águas.
Os esporocarpos de algumas espécies australianas deste género são extremamente resistentes à secura, sobrevivendo até 100 anos em estado dissecado em condições de secura extrema. Quando humedecidos, os esporocarpos destas espécies absorvem água, levando ao intumescimento por formação de uma estrutura gelatinosa no seu interior, a qual provoca a ruptura da estrutura capsular envolvente. Os soros são libertados envolvidos pela massa gelatinosa e dispersos por flutuação, levando a uma eventual germinação dos esporos e posterior fertilização.
Os esporocarpos de algumas espécies australianas, como a Marsilea drummondii, são comestíveis e foram utilizados na alimentação humana pelos povos aborígenes e pelos primeiros colonos europeus da Austrália.
Algumas espécies de marsilea, como a Marsilea crenata, a Marsilea drummondii, a Marsilea exarata e a Marsilea quadrifolia são utilizadas como plantas decorativas em aquários. A Marsilea azorica é uma das mais raras plantas do Mundo, sendo endémica nos Açores, onde apenas sobrevive uma população residual num pequeno pântano isolado.
Marsilea é um género de aproximadamente 55 espécies de pteridófitas (fetos) aquáticas. São conhecidas popularmente por trevo-de-quatro-folhas ou por trevo-de-água, dada a semelhança das suas folhas com um trevo e serem plantas aquáticas. Esta forma das folhas e a estrutura da planta dá às espécies deste género um aspecto pouco usual e dificilmente associável aos pteridófitos.
Marsilea este un gen de plante din familia Marsileaceae.
Це незавершена стаття про Папороті.Marsilea L., 1753
Синонимы Типовой вид
Марсилия, или марси́лея (лат. Marsilea) — род папоротников семейства Марсилиевые. Включает около 30 видов[2] водных папоротников, которые называют «водный клевер» или «четырёхлистный клевер» по их сходству с клевером.
По информации базы данных The Plant List (на июль 2016) род включает 27 видов[2]:
Статус указанных видов пока не определён:
Спорангии некоторых марсилий Австралии, таких как Marsilea drummondii, съедобны и называются нгарду или нарду (англ. "nardoo"). Аборигены и ранние белые переселенцы использовали их в пищу только после длительной термической обработки, так как все части Marsilea drummondii содержат фермент тиаминазу, расщепляющий тиамин (витамин B1), вызывающий острый гиповитаминоз и тяжёлое повреждение мозга у лошадей и овец.
Листья Marsilea crenata используются в Индонезии в яванской кухне, особенно в городе Сурабая.
Некоторые виды рода, такие как Marsilea crenata, Marsilea exarata и Marsilea quadrifolia используются как аквариумные растения.
Марсилия, или марси́лея (лат. Marsilea) — род папоротников семейства Марсилиевые. Включает около 30 видов водных папоротников, которые называют «водный клевер» или «четырёхлистный клевер» по их сходству с клевером.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
