nomes no trilho de navegação
Iris pumila is widely grown in gardens and often persists for years after cultivation around old dwellings and along roadsides. It is thus extremely difficult to document and map its spontaneous occurrence. Although most, if not all, of the modern dwarf irises are of hybrid parentage, a number of herbarium specimens from the nineteenth century seem to represent wild forms of I. pumila.
Iris pumila (lat. Iris pumila) - süsənkimilər fəsiləsinin süsən cinsinə aid bitki növü.
Lav Iris (Iris pumila) er en lav staude med krybende, overfladenære jordstængler og lav, kompakt vækst. Bladene er lyst grågrønne, og blomsterne er oftest blåviolette. Planten dyrkes ofte i stenbede eller andre tørkeprægede bede.
Lav Iris er en flerårig, urteagtig plante med en lav, opret og bestanddannende vækst. Stænglen er ganske kort og bærer næsten altid kun én blomst. Bladene er sværdformede med en skarp, næsten stikkende spids, hel rand og parallelle til buede ribber. Begge bladsider er grågrønne og overtrukket med en tynd dug af voks. De to højblade er lancetformede og ligeledes grågrønne. Blomsterne er 3-tallige og uregelmæssige. De er endestillede og ustilkede med blosterblade, der oftest er blåviolette (eller sjældnere lyserøde, hvide eller gule). Frugterne er kapsler med mange frø.
Rodsystemet består af en højtliggende, vandret krybende jordstængel og dybtgående trævlerødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,15 x 0,25 m (15 x 3 cm/år).
Lav Iris har sin naturlige udbredelse på stepperne i Burgenland (Østrig), Slovakiet, Ungarn, Ukraine, Balkanlandene, Kaukasus og Sibirien. Desuden er planten naturaliseret mange steder med tilsvarende jordbunds- og klimaforhold.
Ved Neusiedler See i det nordøstlige Burgenland, Østrig, findes arten i tørre, steppeagtige græssamfund sammen med bl.a. Fjergræs, Bibernelle, Convolvulus cantabrica (en art af Snerle), Cypres-Vortemælk, Fjeld-Knopnellike, Glat Rottehale, Grenet Edderkopurt, Jord-Star, Linum tenuifolium (en art af Hør), Mark-Bynke, Ononis pusilla (en art af Krageklo), Plettet Knopurt, Pulsatilla grandis (en art af Kobjælde), Sibirisk Klokke, Sten-Ærenpris og Sværd-Alant[1]
De planter, der forhandles under artsnavnet "Iris pumila" er i de fleste tilfælde sorter af hybridgruppen Iris barbata-nana, som er fremavlet på grundlag af Dværg-Iris (Iris lutescens)[2].
Lav Iris (Iris pumila) er en lav staude med krybende, overfladenære jordstængler og lav, kompakt vækst. Bladene er lyst grågrønne, og blomsterne er oftest blåviolette. Planten dyrkes ofte i stenbede eller andre tørkeprægede bede.
Die Zwerg-Schwertlilie (Iris pumila) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Schwertlilien (Iris).
Die im Gartenhandel als Iris pumila bezeichneten Pflanzen sind allerdings meist Sorten aus der Gruppe Iris Barbata-Nana, die aus Iris lutescens hervorgegangen ist.[1]
Die Zwerg-Schwertlilie ist ein ausdauernder Geophyt, der Wuchshöhen von 10 bis 17 Zentimeter erreicht. Das Rhizom[1] ist kurz und dicht rasenbildend. Der Stängel ist niedrig, fast schon verborgen und fast immer einblütig. Die Laubblätter sind schwertförmig, graugrün, 6 bis 20 Millimeter breit, spitz, stachelspitzig, bis 10 Zentimeter lang und immer länger als der Stängel.[2]
Die beiden Hochblätter sind lanzettlich, oberwärts am Rand breit häutig und am Rücken abgerundet. Die Blüte ist ungestielt. Die Perigonblätter sind meist blauviolett, können seltener aber auch blassrot, gelb oder weiß sein. Die Perigonröhre ist 5 bis 7 Zentimeter lang und ragt aus dem obersten Hochblatt heraus. Sie ist ebenso lang oder länger als die Perigonzipfel. Die äußeren Perigonabschnitte sind bis 5 Zentimeter lang und kürzer als die inneren. Die Griffel weisen lanzettliche und an den Rändern gezähnte Äste auf. Die Staubfäden sind fast ebenso lang wie die Staubbeutel. Die Kapselfrucht ist länglich, eiförmig-dreikantig, 4 bis 6 Zentimeter lang und spitz. Die Samen sind eiförmig und 4 bis 7 Millimeter lang. Ihre Schale ist fleischig und bald runzelig.[2]
Die Blütezeit liegt im April und Mai.[2] Die Blüten sind nektarlose Täuschblumen.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 32, seltener 30 oder 36.[3]
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Zwerg-Schwertlilie reicht von Niederösterreich, Tschechien, Ungarn, den nördlichen Balkan, das südliche Russland, den Kaukasus bis Transkaukasien.[4] In Mitteleuropa kommt sie ursprünglich westlich nur bis Niederösterreich vor, verwilderte aber an zahlreichen Stellen. Die kalkliebende Art wächst hier stellenweise in der Ebene auf steinigen, sonnigen und sandigen Abhängen und Höhenlagen bis 650 Meter.[2]
In Österreich ist die Zwerg-Schwertlilie im pannonischen Gebiet heimisch: Burgenland, Wien, Niederösterreich, in Oberösterreich ist sie ausgestorben. Sie wächst hier in Felssteppen und steinigen, lückigen Trockenrasen.[1]
Man kann zwei Unterarten unterscheiden:[4]
Individuen mit gelbem Perigon
Perigon von oben gesehen
Natürliches Vorkommen über Löss
Natürliches Vorkommen über Kalkstein
Die Zwerg-Schwertlilie (Iris pumila) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Schwertlilien (Iris).
Die im Gartenhandel als Iris pumila bezeichneten Pflanzen sind allerdings meist Sorten aus der Gruppe Iris Barbata-Nana, die aus Iris lutescens hervorgegangen ist.
Iris pumila, sometimes known as pygmy iris[2] or dwarf iris,[3][4] probably originated as a natural hybrid between Iris pseudopumila Boissier & Heldreich and I. attica Tineo. It ranges from Austria through eastern Europe and the Balkans, in Eurasian steppe in Ukraine, southern Russia into southern Siberia and northern Kazhakstan, and the Caucasus into Turkey.
Iris pumila is distinguished by single blooms held 10–20 cm above ground level on a lengthened perianth tube, with the ovary almost resting on the rhizome on a very short stem. The flower is protected by two spathes, both of which are round in cross-section. Flower color is variable: yellow and purple or violet are the most common, but blue, cream, white, and blended colors are also frequently found. Most forms have a darker spot on the falls.
Beginning in the mid 20th century, Iris pumila was bred extensively with the hybrid tall bearded irises of gardens, giving rise to the great variety of modern dwarf and median bearded iris cultivars.
Another pumila hybrid is 'Iris coerulea' named by Édouard Spach in Hist. Veg. Phan. xiii. 50 in 1846.[5]
Iris pumila, sometimes known as pygmy iris or dwarf iris, probably originated as a natural hybrid between Iris pseudopumila Boissier & Heldreich and I. attica Tineo. It ranges from Austria through eastern Europe and the Balkans, in Eurasian steppe in Ukraine, southern Russia into southern Siberia and northern Kazhakstan, and the Caucasus into Turkey.
Iris pumila is distinguished by single blooms held 10–20 cm above ground level on a lengthened perianth tube, with the ovary almost resting on the rhizome on a very short stem. The flower is protected by two spathes, both of which are round in cross-section. Flower color is variable: yellow and purple or violet are the most common, but blue, cream, white, and blended colors are also frequently found. Most forms have a darker spot on the falls.
Beginning in the mid 20th century, Iris pumila was bred extensively with the hybrid tall bearded irises of gardens, giving rise to the great variety of modern dwarf and median bearded iris cultivars.
Another pumila hybrid is 'Iris coerulea' named by Édouard Spach in Hist. Veg. Phan. xiii. 50 in 1846.
Iris pumila, también conocido como iris pigmeo[1] o iris enano,[2][3] probablemente se originó como un híbrido natural entre iris pseudopumila Boissier & Heldreich e iris atica Tineo. Va desde Austria a través de Europa oriental y los Balcanes, hasta la estepa euroasiática, es decir, Ucrania, el sur de Rusia, el sur de Siberia y el norte de Kazajistán, incluidos el Cáucaso y Turquía.
Iris pumila se distingue por una sola flor a unos 10-20 cm por encima del nivel de la tierra en un cuerpo alargado en forma de tubo del perianto, con el ovario casi descansando en el rizoma del tallo. La flor está protegida por dos espatas, ambas redondas en sección transversal. El color de las flores es variable: el amarillo y el púrpura o violeta son los más comunes, pero también las hay azules, colores crema o blanco. A veces encontramos colores mezclados, aunque las caracteriza una mancha oscura en la parte inferior.
Desde mediados del siglo XX, el iris pumila se cultiva abundantemente en jardinería, dando lugar a una gran variedad de modernos lirios enanos.
Otro pumila híbrido es el Iris coerulea, llamado así por Édouard Spach en la Hist. Veg. Phan. xiii. 50, de 1846.[4]
Datos: Q162300
Multimedia:
Especies: Iris pumila
Iris pumila, también conocido como iris pigmeo o iris enano, probablemente se originó como un híbrido natural entre iris pseudopumila Boissier & Heldreich e iris atica Tineo. Va desde Austria a través de Europa oriental y los Balcanes, hasta la estepa euroasiática, es decir, Ucrania, el sur de Rusia, el sur de Siberia y el norte de Kazajistán, incluidos el Cáucaso y Turquía.
Iris pumila se distingue por una sola flor a unos 10-20 cm por encima del nivel de la tierra en un cuerpo alargado en forma de tubo del perianto, con el ovario casi descansando en el rizoma del tallo. La flor está protegida por dos espatas, ambas redondas en sección transversal. El color de las flores es variable: el amarillo y el púrpura o violeta son los más comunes, pero también las hay azules, colores crema o blanco. A veces encontramos colores mezclados, aunque las caracteriza una mancha oscura en la parte inferior.
Desde mediados del siglo XX, el iris pumila se cultiva abundantemente en jardinería, dando lugar a una gran variedad de modernos lirios enanos.
Otro pumila híbrido es el Iris coerulea, llamado así por Édouard Spach en la Hist. Veg. Phan. xiii. 50, de 1846.
Kääpiökurjenmiekka (Iris pumila) on kurjenmiekkoihin kuuluva monivuotinen kasvilaji. Sitä käytetään koristekasvina.
Kääpiökurjenmiekka on matalakasvuinen, 10–17 senttimetriä korkea. Lehdet ovat harmaanvihreät, suippokärkiset, 6–20 millimetriä leveät. Kukassa on kuusi kehälehteä kahtena kiehkurana, joista ulommat ovat lyhyemmät kuin sisemmät. Lajilla on useita lajikkeita ja kukan pääväri vaihtelee: sinivioletti, vaaleanpunainen, keltainen tai valkoinen.[1]
Kääpiökurjenmiekka esiintyy luonnonvaraisena Keski-Euroopasta Länsi-Aasiaan. Levinneisyysalueeseen kuuluvat Itävalta, Unkari, Tšekki, Slovakia, Ukraina, Venäjä, Romania, Bulgaria, Kreikka, Balkanin maat ja Kaukasian maat. Viljelykarkulaisena lajia kasvaa muuallakin, kuten Pohjois-Amerikassa ja Pohjoismaissa.[2][1]
Kääpiökurjenmiekka (Iris pumila) on kurjenmiekkoihin kuuluva monivuotinen kasvilaji. Sitä käytetään koristekasvina.
Iris pumila (appelé aussi Iris nain mais qui est une dénomination vernaculaire commune à Iris lutescens, espèce proche au moins dans sa taille) - est une plante herbacée vivace de la famille des Iridacées originaire d'Asie et d'Europe centrales.
Nom russe : Ирис карликовый
Il s'agit d'un iris à rhizome.
Sa taille reste modeste : 10 à 20 centimètres de haut, mais avec une fleur assez grosse par rapport à la hauteur de la plante. Cette stature basse est à l'origine de l'épithète spécifique. Elle est adaptée à un habitat de pelouse basse régulièrement tondue par des mammifères herbivores.
La floraison a lieu d'avril à mai. La fleur comporte trois grands sépales à crête et trois pétales de plus petite taille. Leurs formes et leurs largeurs sont variables, y compris dans une même population.
Les populations sauvages de cette espèce étalent souvent une étonnante variété de coloris sur un même site. Les fleurs présentent principalement deux gammes chromatiques dans la nature : une gamme bleu-violet, allant du lavande clair au violet très foncé pouvant tirer sur le pourpre, ou bleu plus ou moins foncé pouvant aller jusqu'à l'outremer, le bleu pâle se trouve également, et une autre gamme de tons jaunes, allant du blanc crème au jaune vif, avec des nuances variées. Une fleur combine souvent plusieurs nuances dans une même gamme, mais elle peut également être multicolore.
L'iris nain est le plus parfumé et celui au parfum le plus variable parmi toutes les espèces d'iris.
Le décompte de chromosomes de l'Iris nain a conduit à des résultats contradictoires pour une seule espèce : 20, 24, 30, 32 ou 36 chromosomes selon les références[1]. Cela suggère une présence d'hybrides ou simplement de plusieurs espèces formellement proches, position étayée par le grand nombre de variétés ou sous-espèces souvent elles-mêmes considérées comme des hybrides.
L'iris nain est classé dans le sous-genre Iris, section Iris[2].
Quatre homonymes sont répertoriés :
Cette espèce compte de nombreuses sous-espèces, variétés et formes botaniques, avec aussi des synonymies croisées[3] :
Cette belle espèce d'iris habite une très vaste aire de distribution, centrée sur la steppe eurasienne où elle est particulièrement abondante, mais elle est aussi présente bien au delà dans divers types de pelouses ouvertes. Son aire va de l'Europe centrale à l'Asie : Autriche, Balkans, Grèce, Roumanie, Turquie, Arménie, Ukraine, Russie jusqu'au sud de la Sibérie, Kazakhstan...
L'iris nain est très largement répandu en horticulture florale. De nombreux cultivars, outre les variétés précédentes, sont disponibles sur le marché, par exemple :
...
Planche botanique de Iris pumilia
Groupes d'iris bleus, violets ou jaunes, dues à la colonisation de la prairie par les rhizomes. Autriche.
Fleur d'Iris pumila à l'état sauvage en Autriche.
Des Iris pumila clairs, en Crimée.
Dans la steppe russe Iris pumila cohabite à l'état sauvage avec tulipa suaveolens et d'autres fleurs de printemps.
Iris pumila (appelé aussi Iris nain mais qui est une dénomination vernaculaire commune à Iris lutescens, espèce proche au moins dans sa taille) - est une plante herbacée vivace de la famille des Iridacées originaire d'Asie et d'Europe centrales.
Nom russe : Ирис карликовый
Mała škleńčica (Iris pumila) je rostlina ze swójby škleńčicowych rostlinow (Iridaceae). Dalše serbske mjeno je niska škleńčica.
Mała škleńčica (Iris pumila) je rostlina ze swójby škleńčicowych rostlinow (Iridaceae). Dalše serbske mjeno je niska škleńčica.
Iris pumila is een plant uit de lissenfamilie (Iridaceae). De wetenschappelijke naam van deze soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Carolus Linnaeus in zijn Species plantarum van 1753.[1]
Iris pumila bereikt een hoogte tussen de 10 en 15 cm.[2] De bloemen hebben een diameter van 5 à 7 cm en kunnen qua kleur variëren van roodachtig paars tot paarsblauw, geel, blauw en soms zelfs wit. De bladeren van de soort zijn 10 tot 15 cm lang en 1 à 1,5 cm breed. Bloeit tussen april en mei.[3]
Iris pumila komt voor in het oostelijke deel van Centraal-Europa en Zuid-Europa, Moldavië, de Krim, delen van Europees Rusland, Grote Kaukasus, Zuidelijke Oeral, delen van Kazachstan en het zuiden van West-Siberië.[2][4] Ook aanwezig in de Kaukasus. De soort prefereert stenige tot zandige, kalkrijke bodems.[3]
Iris pumila is een plant uit de lissenfamilie (Iridaceae). De wetenschappelijke naam van deze soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Carolus Linnaeus in zijn Species plantarum van 1753.
Kosaciec niski (Iris pumila L.) – gatunek rośliny z rodzaju kosaćcowatych (Iridaceae). Pochodzi z Azji (występuje na Kaukazie) i środkowej, wschodniej i południowo-wschodniej Europy, rozprzestrzenił się w Ameryce Północnej[2]. W Polsce nie występuje dziko, jest uprawiany (rzadko) jako roślina ozdobna[3]. Pochodzi od niego kilka mieszańców, uprawianych jako rośliny ozdobne, np. Iris ×barbata, Iris ×hybrida hort.[3].
Nadaje się na rabaty kwiatowe, do ogródków skalnych i na kwiat cięty. Wymaga słonecznego stanowiska, nie ma natomiast specjalnych wymagań co do gleby, nie należy go sadzić na glebach świeżo nawożonych obornikiem[5] . Rozmnaża się łatwo poprzez podział kłączy wczesną wiosna lub w drugiej połowie lata[5].
Kosaciec niski (Iris pumila L.) – gatunek rośliny z rodzaju kosaćcowatych (Iridaceae). Pochodzi z Azji (występuje na Kaukazie) i środkowej, wschodniej i południowo-wschodniej Europy, rozprzestrzenił się w Ameryce Północnej. W Polsce nie występuje dziko, jest uprawiany (rzadko) jako roślina ozdobna. Pochodzi od niego kilka mieszańców, uprawianych jako rośliny ozdobne, np. Iris ×barbata, Iris ×hybrida hort..
Dvärgiris (Iris pumila) är en växtart inom familjen irisväxter och förekommer naturligt i östcentrala och östra Europa. Arten odlas som prydnadsväxt i Sverige.
Dvärgiris (Iris pumila) är en växtart inom familjen irisväxter och förekommer naturligt i östcentrala och östra Europa. Arten odlas som prydnadsväxt i Sverige.
Вид може зростати в діапазоні екологічних умов — від дуже сухих до помірно-сухих. Загальний ареал виду простягається від Австрії до Західного Сибіру з іррадіаціями на Північні Балкани, Малу Азію та Північний Кавказ. В Україні півники карликові зустрічаються у степовій зоні, на півдні лісостепової та у Гірському Криму. Всі сучасні місцезнаходження півників карликових в Україні є реліктами колишнього суцільного поширення його у межах степової та півдня Лісостепової зони[2].
Вид у 8 областях України знаходиться під регіональною охороною[3] і може бути кандидатом до включення до Червоної книги України.
Iris pumila là một loài thực vật có hoa trong họ Diên vĩ. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Iris pumila là một loài thực vật có hoa trong họ Diên vĩ. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Iris pumila L.
И́рис ка́рликовый, или Каса́тик карликовый, или Ирис ни́зкий (лат. Íris púmila) — вид многолетних травянистых растений рода Ирис (Iris) семейства Ирисовые (Iridaceae). Включён в Красную книгу России.
Западнономадийский вид. Произрастает в Малой Азии, в Центральной и Восточной Европе, на Украине, в Молдавии, Крыму, на Кавказе, на европейской части России, до границ степной зоны[2]. Растёт в степных и каштановых почвах и на солонцеватых лугах.
Многолетнее растение высотой от 10 до 15 см.
Корневище разветвлённое шириной до 1 см, дающие побеги.
Стебель практически отсутствует, все листья прикорневые, немного сизоватые, длинно-ланцетные, длиной от 8 до 16 см, шириной около 1 см.
Цветки одиночные, синие, лиловые или жёлтые, с узкими, на верхушке перепончатыми листочками обёртки. Трубка от 6 до 8 см в длину, в 2 раза длиннее околоцветника, наружные доли околоцветника продолговатые, к основанию клиновидно суженные, внутренние доли почти равны наружным, но шире их. Рыльца цельные, расширенные, сидячие.
Коробочка трёхгранная, заострённая кверху. Семена длиной около 5 мм, морщинистые, тёмно-бурые, неправильно-яйцевидные.
Помимо Красной книги России, включён в Красные книги следующих субъектов Российской Федерации: Башкортостан, Белгородская область, Волгоградская область, Воронежская область, Дагестан, Ингушетия, Калмыкия, Краснодарский край, Курганская область, Липецкая область, Оренбургская область, Орловская область, Ростовская область, Самарская область, Саратовская область, Северная Осетия, Ставропольский край, Татарстан, Ульяновская область, Челябинская область, Чечня[3].
[источник не указан 1895 дней]
И́рис ка́рликовый, или Каса́тик карликовый, или Ирис ни́зкий (лат. Íris púmila) — вид многолетних травянистых растений рода Ирис (Iris) семейства Ирисовые (Iridaceae). Включён в Красную книгу России.
