nomes no trilho de navegação
Luzula és un gènere de plantes amb flors que compta amb unes 80 espècies.
Té una distribució cosmopolita i està ben representada en la flora de la tundra. La màxima biodiversitat està a Àsia i Europa sota clima temperat.
Són plantes perennes rarament anuals que fan de 20 a 80 cm d'alt, les fulles són linears.
Luzula és un gènere de plantes amb flors que compta amb unes 80 espècies.
Té una distribució cosmopolita i està ben representada en la flora de la tundra. La màxima biodiversitat està a Àsia i Europa sota clima temperat.
Són plantes perennes rarament anuals que fan de 20 a 80 cm d'alt, les fulles són linears.
Bika (Luzula) je monofyletický rod rostlin z čeledi sítinovitých. Tyto trsnaté byliny s úzkými listy a stébelnatými lodyhami se podobají travám, květy však mají odlišné. Kosmopolitně rozšířený rod je tvořen asi 115 druhy[1], z nich 11 roste v České republice[2].
Hlavní centrum rozšíření rodu je v jihozápadní Evropě, na Dálném východě, v Severní Americe, v Andách Jižní Ameriky, v Austrálii i na Novém Zélandu. V ČR vyrůstají rostliny rodu bika od nížin až do vysokohorského stupně.
Jsou to rostliny hlavně vlhkých lesů, luk, pastvin i zahrad. Jednotlivé druhy jsou různě náročné na své biotopy, některé jsou vyloženě vlhkomilné nebo rostou pouze v zastíněných porostech, jiné se vyskytují na osluněných loukách a mezích. S ohledem na teplotu prostředí volí rozdílnou nadmořskou výšku, v mírném pásmu rostou i v nížinách, kdežto v tropech se objevují až vysoko v horách.[3][4]
Vytrvalé byliny vytvářející husté trsy s okrouhlými lodyhami vysokými od 10 cm až po1 metr, které vyrůstají z krátkého oddenku. Listy bývají bazální nebo lodyžní rostoucí ve spirále a jejich listové pochvy jsou uzavřené, obvykle chlupaté a nemají ouška. Čepele listů jsou ploché, úzké, kopinaté až čárkovité, okraje mají jemně pilovité a porostlé měkkými chlupy, vrchol mívají nejčastěji zaoblený a jejich žilnatina je často špatně zřetelná.
Na koncích plodných stébel rostou vrcholičnatá květenství jednotlivých, nebo v klubíčkách či v kruželích sdružených květů. Listeny květů vyrůstají ve dvojicích a někdy jsou suše blanité. Drobné, oboupohlavné květy mají vytrvalé, blanité, šestičetné okvětí ve dvou přeslenech, šest tyčinek s tupými prašníky a ze tří plodolistů vytvořený svrchní, jednopouzdrý semeník s trojlaločnou bliznou. Květy obvykle neprodukují nektar a bývají opylovány častěji anemogamicky než entomogamicky. Po opylení se v květu vytvoří jednopouzdrá kulovitá tobolka se třemi podlouhlými semeny, která někdy mají masíčko. Mnohé druhy vytvářejí polyploidní komplexy.[5][6][7]
Z rozsáhlého rodu bika vyrůstá v přírodě České republiky těchto jedenáct druhů:
Některé druhy se mezi sebou občas kříží a v ČR se vyskytují tyto hybridy:
Obrázky, zvuky či videa k tématu bika ve Wikimedia Commons
Bika (Luzula) je monofyletický rod rostlin z čeledi sítinovitých. Tyto trsnaté byliny s úzkými listy a stébelnatými lodyhami se podobají travám, květy však mají odlišné. Kosmopolitně rozšířený rod je tvořen asi 115 druhy, z nich 11 roste v České republice.
Frytle (Luzula) er en slægt med ca. 115 arter, der er udbredt i temperede egne og på bjergene over det meste af kloden. Tyngdepunktet ligger dog i Asien og Europa. Det er flerårige, urteagtige planter, og de fleste arter er tuedannende med jordstængler eller udløbere. Bladene er grundstillede med græslignende, flade bladplader, lukkede bladskeder og fint hårede bladrande. Blomsterne er samlet i løse, endestillede stande på særlige skud. De enkelte blomster er 3-tallige og næsten regelmæssige. Frugterne er kapsler med frø, som bærer et fedtholdigt vedhæng, som lokker myrerne til at sprede frøene (se myrelegeme).
Beskrevne Arter
Die Hainsimsen (Luzula), auch als Hainbinsen oder regional als Marbel bezeichnet, sind eine Pflanzengattung in der Familie der Binsengewächse (Juncaceae). Sie umfasst weltweit etwa 115 Arten[1]. Diese sind überwiegend durch eine lange weißliche und weiche Behaarung der Blattspreiten und Blattscheidenmündungen gekennzeichnet.
Hainsimsen sind in den gemäßigten und arktischen Regionen beider Hemisphären verbreitet (kosmopolitisch). Der Schwerpunkt ihrer Diversität liegt in Europa und Asien. In den Tropen ist ihr Vorkommen auf die höheren Lagen der Gebirge beschränkt. Im Gegensatz zu den Binsen (Juncus) bevorzugen die Arten der Gattung Luzula trockenere Böden und schattige Standorte wie Wälder und Gebüsche.
Hainsimsen sind mehrjährige krautige Pflanzen. Die meisten Arten sind von horstförmigem Wuchs. Häufig bilden sie kurze Rhizome oder seltener Stolonen. Die Blätter sind grundständig. Die Stängelblätter sind, wenn vorhanden, meist reduziert. Die Blattanordnung ist dreizeilig. Die Blattspreiten sind grasähnlich und flach, selten rinnig. Die Blattscheiden sind immer geschlossen. Die Blattränder und Scheidenmündungen sind mit wenigen Ausnahmen lang und weich bewimpert. Die Scheidenmündung ist nicht geöhrt.
Der Blütenstand ist eine Spirre, eine abgewandelte Form der Rispe. Die randlichen beziehungsweise unteren Blüten sind am längsten gestielt. Die zentralen oder oberen stehen dagegen gestauchter. Auf diese Weise entsteht ein fast becherförmiges Gebilde. Die Blütenorgane, sechs Blütenhüllblätter (Tepalen), sechs Staubblätter (Stamen) und drei Fruchtblätter (Karpellen), sind regelmäßig und meist vollständig ausgebildet. Die Fruchtknoten sind immer oberständig und enden in drei relativ lange, papillöse, oft eingedreht Narbenäste. Die Kapselfrüchte sind einfächrig und dreisamig. Die Basis der einzelnen Samen ist behaart. An der Spitze der Samen sind bei vielen Arten lange weiße Anhängsel (Elaiosomen) ausgebildet. Bei den Hainsimsen ist neben der Windausbreitung (Anemochorie) die Ameisenausbreitung (Myrmekochorie) vorherrschend. Die fettreichen Anhängsel der Samen dienen den Ameisen als Nahrung. Die Samen werden in die Ameisenbauten getragen und so an andere Orte verschleppt.
Blütenstand der Schneeweißen Hainsimse (Luzula nivea)
Feld-Hainsimse (Luzula campestris) mit Kapselfrüchten
Feld-Hainsimse (Luzula campestris), Früchte mit Elaiosomen
Die Hainsimsen (Luzula), auch als Hainbinsen oder regional als Marbel bezeichnet, sind eine Pflanzengattung in der Familie der Binsengewächse (Juncaceae). Sie umfasst weltweit etwa 115 Arten. Diese sind überwiegend durch eine lange weißliche und weiche Behaarung der Blattspreiten und Blattscheidenmündungen gekennzeichnet.
Tekst üüb Öömrang Haaspuaten (Luzula) san en skööl faan 115 slacher uun det plaantenfamile Juncaceae. Miast ment am uun Nuurdfresklun di slach Luzula campestris.
Haaspuaten (Luzula) san en skööl faan 115 slacher uun det plaantenfamile Juncaceae. Miast ment am uun Nuurdfresklun di slach Luzula campestris.
Luzula is a genus of flowering plants in the rush family Juncaceae. The genus has a cosmopolitan distribution, with species occurring throughout the world, especially in temperate regions, the Arctic, and higher elevation areas in the tropics.[2] Plants of the genus are known commonly as wood-rush,[3] wood rush, or woodrush.[4] Possible origins of the genus name include the Italian lucciola ("to shine, sparkle") or the Latin luzulae or luxulae, from lux ("light"), inspired by the way the plants sparkle when wet with dew.[2] Another etymology sometimes given is that it does derive from lucciola but that this meant a mid-summer field, or from the Latin luculus, meaning a small place; the same source also states that this name was applied by Luigi Anguillara (an Italian botanist) in 1561.[5]
These rushes are usually perennial plants with rhizomes and sometimes stolons. They generally form clumps of cylindrical stems and narrow leaves with hair-lined edges. The inflorescence is often a dense cluster of flowers with two leaf-like bracts at the base, or sometimes a solitary flower or a few flowers borne together. They have six brownish tepals.[2][6]
Luzula species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including the smoky wainscot. Several moths of the genus Coleophora have been observed on the plants. Coleophora biforis and C. otidipennella feed exclusively on Luzula. C. antennariella is limited to Luzula pilosa, and C. sylvaticella feeds only on L. sylvatica.
Some species, notably Luzula sylvatica and its cultivars, are used as ornamental garden plants.
There are around 140 species in the genus:[7]
Luzula is a genus of flowering plants in the rush family Juncaceae. The genus has a cosmopolitan distribution, with species occurring throughout the world, especially in temperate regions, the Arctic, and higher elevation areas in the tropics. Plants of the genus are known commonly as wood-rush, wood rush, or woodrush. Possible origins of the genus name include the Italian lucciola ("to shine, sparkle") or the Latin luzulae or luxulae, from lux ("light"), inspired by the way the plants sparkle when wet with dew. Another etymology sometimes given is that it does derive from lucciola but that this meant a mid-summer field, or from the Latin luculus, meaning a small place; the same source also states that this name was applied by Luigi Anguillara (an Italian botanist) in 1561.
These rushes are usually perennial plants with rhizomes and sometimes stolons. They generally form clumps of cylindrical stems and narrow leaves with hair-lined edges. The inflorescence is often a dense cluster of flowers with two leaf-like bracts at the base, or sometimes a solitary flower or a few flowers borne together. They have six brownish tepals.
Luzula species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including the smoky wainscot. Several moths of the genus Coleophora have been observed on the plants. Coleophora biforis and C. otidipennella feed exclusively on Luzula. C. antennariella is limited to Luzula pilosa, and C. sylvaticella feeds only on L. sylvatica.
Some species, notably Luzula sylvatica and its cultivars, are used as ornamental garden plants.
Luzulo (latine Luzula) estas genro de plurajaraj herboj.
La folioj de luzuloj estas similaj al tiuj de poacoj. La floroj estas sesnombraj, aranĝitaj en glomeruloj, en spiko similaj aŭ en umbelosimilaj infloreskoj. Luzulo ofte kreskas en arbaroj.
Kelkaj specioj de luzulo estas uzataj kiel dekoracio en ombraj areoj de ĝardenoj.
Luzula es un género de alrededor de 80 especies de la familia Juncaceae, con una distribución cosmopolita, en las regiones templadas e ambos hemisferios. Difieren de la mayoría de los conocidos juncos del género cercano Juncus en que tienen hojas graminoides, planas o acanaladas, con largos pelos sedosos que bordean las márgenes. En general son perennes y perennifolios, formando penachos o macollos, y algunos son estoloníferos y pueden ser un poco invasivos. Los tallos floridos sarmentosos se extienden por encima del follaje y dan racimos de florecitas entre gris claro y marrón dorado, a veces teñidas de rosa.
Luzula es un género de alrededor de 80 especies de la familia Juncaceae, con una distribución cosmopolita, en las regiones templadas e ambos hemisferios. Difieren de la mayoría de los conocidos juncos del género cercano Juncus en que tienen hojas graminoides, planas o acanaladas, con largos pelos sedosos que bordean las márgenes. En general son perennes y perennifolios, formando penachos o macollos, y algunos son estoloníferos y pueden ser un poco invasivos. Los tallos floridos sarmentosos se extienden por encima del follaje y dan racimos de florecitas entre gris claro y marrón dorado, a veces teñidas de rosa.
Piiphein (Luzula DC.) on loaliste sugukonda kuuluv taimede perekond.
Perekonda kuulub süstemaatikast olenevalt 80–140 liiki.
Piipheinad kasvavad kõikjal maailmas. Kõige suurem on nende mitmekesisus Euraasia parasvöötmes.
Piipheinad on mitmeaastased, harvem üheaastased rohttaimed. Nad kasvavad 20–80 cm kõrgeks. Lehed on lamedad, suletud lehetupega, lehetupest välja kasvavad lehed on suuremad kui varrele kinnituvad.
Õisikuks on kõige sagedamini pööris või sarikas. Õis on 6 õielehega, mis on alusel kokku kasvanud, teravad või hambulise servaga, ühesuurused ja tumedad. Emakakael on niitjas või vaevumärgatav, emakasuid on umbes 3 ja idulehti on samuti umbes 3.
Vili on ühekambriline kolmnurkne kupar, mis lõheneb pikuti kolmeks. Seemneid on umbes 3. Nad on munajad, piklikud või ümarad ja nende ühes otsas on arenenud jahukas lise.
Piiphein (Luzula DC.) on loaliste sugukonda kuuluv taimede perekond.
Perekonda kuulub süstemaatikast olenevalt 80–140 liiki.
Piipheinad kasvavad kõikjal maailmas. Kõige suurem on nende mitmekesisus Euraasia parasvöötmes.
Piipheinad on mitmeaastased, harvem üheaastased rohttaimed. Nad kasvavad 20–80 cm kõrgeks. Lehed on lamedad, suletud lehetupega, lehetupest välja kasvavad lehed on suuremad kui varrele kinnituvad.
Õisikuks on kõige sagedamini pööris või sarikas. Õis on 6 õielehega, mis on alusel kokku kasvanud, teravad või hambulise servaga, ühesuurused ja tumedad. Emakakael on niitjas või vaevumärgatav, emakasuid on umbes 3 ja idulehti on samuti umbes 3.
Vili on ühekambriline kolmnurkne kupar, mis lõheneb pikuti kolmeks. Seemneid on umbes 3. Nad on munajad, piklikud või ümarad ja nende ühes otsas on arenenud jahukas lise.
Piipot (Luzula) on vihviläkasvien (Juncaceae) heimoon kuuluva suku. Ne ovat monivuotisia, yleensä mätästäviä. Niiden lehtitupet ovat umpinaisia ja niiden tupen suu on karvainen, kun taas vihvilöiden lehtitupet ovat avoimia ja kalvolaitaisia.[1] Suomessa esiintyy noin kymmenen piippolajia, joista osa jaetaan edelleen alalajeihin.
Piipot (Luzula) on vihviläkasvien (Juncaceae) heimoon kuuluva suku. Ne ovat monivuotisia, yleensä mätästäviä. Niiden lehtitupet ovat umpinaisia ja niiden tupen suu on karvainen, kun taas vihvilöiden lehtitupet ovat avoimia ja kalvolaitaisia. Suomessa esiintyy noin kymmenen piippolajia, joista osa jaetaan edelleen alalajeihin.
Luzula est un genre de plantes herbacées, les luzules, de la famille des Juncaceae.
On le trouve dans les pays tempérés ; les racines traçantes des luzules aident à soutenir les terrains en pente.
Luzula est un genre de plantes herbacées, les luzules, de la famille des Juncaceae.
On le trouve dans les pays tempérés ; les racines traçantes des luzules aident à soutenir les terrains en pente.
Syćel[1][2] (Luzula) je ród ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Syćel (Luzula) je ród ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
alpska syćel (Luzula alpina) badenska syćel (Luzula desvauxii) blěda syćel (Luzula pallidula) bruna syćel (Luzula alpinopilosa) forsterowa syćel (Luzula forsterii) hórska syćel (Luzula sudetica) kłóskata syćel (Luzula spicata) łučna syćel (Luzula campestris) lěsna syćel (Luzula sylvatica) mnohokwětkata syćel (Luzula multiflora) naha syćel (Luzula glabrata) nažołta syćel (Luzula luzulina) slěborna syćel (Luzula luzuloides) sněhběła syćel (Luzula nivea) stłóčena syćel (Luzula congesta) sucholěsna syćel (Luzula divilgata) zažna syćel (Luzula pilosa)Kiškiagrikis (lot. Luzula, angl. Woodrush, vok. Hainsimsen) – vikšrinių (Juncaceae) šeimos augalų gentis. Gentis pavadinimas iš lotynų k. luceo – blizgėti, švytėti; daugelio rūšių žiedai sidabriškai blizga. Tai daugiamečiai žoliniai augalai lapuotais stiebais. Lapai su plaukuotais pakraščiais ir uždaromis, be auselių makštimis. Žiedai sukrauti skėtiškuose arba šluotelės pavidalo žiedynuose.
Gentyje yra daugiau kaip 60 rūšių. Lietuvoje auga 5 rūšys:
De veldbies (Luzula) is een geslacht van planten uit de russenfamilie (Juncaceae). De veldbies is een nauwe verwant van de rus (Juncus). Veldbiezen lijken oppervlakkig gezien op grassen. Een overeenkomst is de aanwezigheid van de lijnvormige, vlakke bladeren, en scheden van waaruit de bladeren groeien. De bladeren zijn aan de rand wittig gewimperd.
De bloemen bij veldbiezen zijn lang zo sterk niet op windbestuiving ingericht als bij de grassen en zijn daardoor de duidelijk als zodanig te herkennen. De verschillende onderdelen van de bloem zijn de tepalen (bloemdekbladen), zes meeldraden, het driehokkige vruchtbeginsel met stijl en drie stempels. De tepalen zijn bruin of groen en kunnen een vliezige rand hebben.
Het vruchtbeginsel is bovenstandig, het aantal bloemdekbladen is zes en ook het aantal meeldraden is zes. De driehokkige doosvrucht bevat drie zaden.
Soorten in Nederland zijn:
De veldbies (Luzula) is een geslacht van planten uit de russenfamilie (Juncaceae). De veldbies is een nauwe verwant van de rus (Juncus). Veldbiezen lijken oppervlakkig gezien op grassen. Een overeenkomst is de aanwezigheid van de lijnvormige, vlakke bladeren, en scheden van waaruit de bladeren groeien. De bladeren zijn aan de rand wittig gewimperd.
De bloemen bij veldbiezen zijn lang zo sterk niet op windbestuiving ingericht als bij de grassen en zijn daardoor de duidelijk als zodanig te herkennen. De verschillende onderdelen van de bloem zijn de tepalen (bloemdekbladen), zes meeldraden, het driehokkige vruchtbeginsel met stijl en drie stempels. De tepalen zijn bruin of groen en kunnen een vliezige rand hebben.
Het vruchtbeginsel is bovenstandig, het aantal bloemdekbladen is zes en ook het aantal meeldraden is zes. De driehokkige doosvrucht bevat drie zaden.
Soorten in Nederland zijn:
Luzula pilosa, ruige veldbies Luzula campestris, gewone veldbies Luzula multiflora, veelbloemige veldbies, met als als ondersoorten: Luzula multiflora subsp. multiflora Luzula multiflora subsp. congesta Luzula sylvatica, grote veldbies Luzula luzuloides, witte veldbiesFrytle er ei planteslekt i sevfamilien. Frytle er fleirårige plantar med flate eller renneforma ofte spreitt langhåra blad med heil slire. Blomstrane sit i kvast eller hovud. Dei dannar ei kapselfrukt med tre brunsvarte frø. Heile planten er ofte litt raud- eller brunfarga. Om lag femten artar veks i Noreg.
Frytle er ei planteslekt i sevfamilien. Frytle er fleirårige plantar med flate eller renneforma ofte spreitt langhåra blad med heil slire. Blomstrane sit i kvast eller hovud. Dei dannar ei kapselfrukt med tre brunsvarte frø. Heile planten er ofte litt raud- eller brunfarga. Om lag femten artar veks i Noreg.
Norske artar Hårfrytle (Luzula pilosa) Hengjefrytle (Luzula parviflora) Reinfrytle (Luzula wahlenbergii) Storfrytle (Luzula sylvatica) Kvitfrytle (Luzula luzuloides) Bogefrytle (Luzula arcuata) Vardefrytle (Luzula confusa) Aksfrytle (Luzula spicata) Snøfrytle (Luzula arctica) Markfrytle (Luzula campestris) Heifrytle (Luzula congesta) Engfrytle (Luzula multiflora) Seterfrytle (Luzula frigida) Myrfrytle (Luzula sudetica) Bleikfrytle (Luzula pallescens)
Multimedia w Wikimedia Commons Kosmatka (Luzula DC.) – rodzaj roślin należących do rodziny sitowatych. Należy do niego w zależności od ujęcia systematycznego ok. 75[3] do 108[4] gatunków. Gatunkiem typowym jest Luzula campestris (L.) DC.[2] Do flory Polski należy 10 gatunków[5]. Kosmatki występują w strefie klimatu chłodnego na obu półkulach, w strefie międzyzwrotnikowej głównie na terenach górskich[3]. Rodzaj potwierdzony został w analizach filogenetycznych jako takson monofiletyczny[6].
Juncoides Séguier
Rodzaj należy do rodziny sitowatych (Juncaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales) stanowiącego jeden z kladów jednoliściennych (monocots)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd sitopodobne (Juncanae Takht.), rząd sitowce (Juncales Dumort.), podrząd Juncineae Engl., rodzina sitowate (Juncaceae Juss.), rodzaj kosmatka (Luzula L.)[7].
Kosmatka (Luzula DC.) – rodzaj roślin należących do rodziny sitowatych. Należy do niego w zależności od ujęcia systematycznego ok. 75 do 108 gatunków. Gatunkiem typowym jest Luzula campestris (L.) DC. Do flory Polski należy 10 gatunków. Kosmatki występują w strefie klimatu chłodnego na obu półkulach, w strefie międzyzwrotnikowej głównie na terenach górskich. Rodzaj potwierdzony został w analizach filogenetycznych jako takson monofiletyczny.
Luzula DC. é um género botânico de plantas floríferas pertencente à família Juncaceae. É composto por aproximadamente 250 espécies.
São plantas cosmopolitas, ou seja, distribuídas por todo o mundo, mas com maior diversidade nas regiões temperadas da Ásia e da Europa.
As espécies são perenes ( raramente anuais), com crescimento entre 20 e 80 cm de altura. Suas folhas são lineares, semelhantes às das gramíneas.
Devido às suas raízes profundas, são ideais para cultivos em declive, pois dificultam a erosão.
Há espécies de Luzula que as larvas de alguns lepidópteros utilizam como fonte de alimento.
Luzula DC. é um género botânico de plantas floríferas pertencente à família Juncaceae. É composto por aproximadamente 250 espécies.
São plantas cosmopolitas, ou seja, distribuídas por todo o mundo, mas com maior diversidade nas regiões temperadas da Ásia e da Europa.
As espécies são perenes ( raramente anuais), com crescimento entre 20 e 80 cm de altura. Suas folhas são lineares, semelhantes às das gramíneas.
Devido às suas raízes profundas, são ideais para cultivos em declive, pois dificultam a erosão.
Há espécies de Luzula que as larvas de alguns lepidópteros utilizam como fonte de alimento.
Frylesläktet (Luzula)[1][2] är ett växtsläkte bestående av fleråriga örter tillhörande familjen tågväxter. Släktet har drygt 80 arter varav 13 växter i Sverige.
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Frylesläktet.
Wikispecies har information om Frylesläktet.
Frylesläktet (Luzula) är ett växtsläkte bestående av fleråriga örter tillhörande familjen tågväxter. Släktet har drygt 80 arter varav 13 växter i Sverige.
Luzula là một chi thực vật có hoa trong họ Juncaceae.[2]
.jpg)
Luzula là một chi thực vật có hoa trong họ Juncaceae.
Luzula DC., 1805, nom. cons.
Синонимы Типовой вид
Ожи́ка (лат. Lúzula) — крупный род цветковых растений семейства Ситниковые (Juncaceae).
Многолетние травянистые растения с доверху олиственными стеблем.
Листья плоские, по краю бело-ресничато-волосистыми, с замкнутыми влагалищами, стеблевые мельче прикорневых.
Соцветие метёльчатое, зонтиковидное или головчатое, с одиночными или собранными в пучки цветками. Цветки с перепончатыми, ресничатыми прицветниками. Околоцветник шестилистный, его листочки при основании сращённые, тонко-кожистые, острые или по краю зубчатые, равновеликие и тёмно окрашенные. Завязь одногнездная, столбик нитевидный, или едва выраженный, рыльца в числе трёх, семядоли в числе трёх.
Плод — трёхгранная, одногнездная коробочка, расщепляющаяся вдоль по гнездам, с тремя створками. Семена в числе трёх, яйцевидные, продолговатые или округлые, с развитым мучнистым придатком на одном конце.
Кормовое значение рода плохо изучено и сведения часто противоречивы (по состоянию на 1935 год). В тундре весной охотно поедается оленем (Ожика мелкоцветковая (Luzula parviflora), Ожика колосистая (Luzula spicata), Ожика Валенберга (Luzula wahlenbergii) и некоторые другие виды). В лесных и горных районах поедается скотом плохо или совсем не поедается.
Род Ожика входит в семейство Ситниковые (Juncaceae) порядка Злакоцветные (Poales).
Согласно данным сайта Королевских ботанических садов Кью род насчитывает 140 видов[4]. На территории России и сопредельных стран произрастают следующие виды:[5]
Ожи́ка (лат. Lúzula) — крупный род цветковых растений семейства Ситниковые (Juncaceae).
地杨梅属（学名：Luzula）是灯心草科下的一个属，为多年生、簇生草本植物。该属共有60种，主要分布于东半球热带地区。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
スズメノヤリ(Luzula capitata)は、小柄な野草である。早春に穂を出す。
スズメノヤリは、単子葉植物イグサ科に属する植物である。見かけはイグサには似ず、小柄なイネ科植物に見える。
茎は短くて地中にあり、地表には根出葉だけを伸ばす。葉はイネ科植物のような線形の細長い形で、ゆるやかに曲がって、断面は浅いU字になる。葉は緑色でややつやがあり、縁に沿って長くて白い毛がまばらに生えている。また、葉の先端がすらりと細くなるのではなく、先端の部分が細いながらも厚い棒状の形になって終わる。日本産の同属のものは、ほとんどがこの特徴をもつので、ここに気をつければ花がなくても見分けがつく。
三月ころに穂を伸ばす。10cm位の細長い花茎が伸びて、その先端に花が頭状に集まる。見かけ上は個々の花ははっきりせず、赤褐色のくす玉のような固まりが着いているように見える。固まりは一つ、あるいは二つくらいに分かれており、時には短い柄を伸ばしてその先により小さな固まりをつける。なお、花茎の途中には一枚の苞葉がつく。
この花の固まりは、よく見れば一つ一つの花がはっきりしているので、イネ科に見られる小穂とは異なる。個々の花は六枚の花被がある。花被は先がとがった楕円形で、紫褐色をしている。花被が開くと中からは黄色くて大きな葯が顔を見せる。花被は果実になっても残り、緑色の果実の下側を包むようになる。
この花被と葯が結構目立つので、早春に姿を見せる野草として結構親しまれている。和名はこの穂を毛槍に見立てたものである。別名にシバイモというのと、スズメノヒエというのがあるが、スズメノヒエはイネ科植物にそれを標準和名を持つものがあってややこしい。シバイモは、芝薯で、根に小さな芋のようなものを生じるためと言われる。
日本では南西諸島より北の全土に分布し、海外では中国からカムチャツカ半島、東シベリアまで分布する。
よく似た種にヤマスズメノヒエがある。外見はスズメノヤリそっくりで、花軸の先端から複数の柄が伸びて、それぞれの先にも花序をつけるのが特徴である。ただしスズメノヤリも一つの花軸から数個の花序を出すことがあり、正確な同定には花の構造を詳しく見る必要がある。他に近縁種が数種ある。
全体の姿はやや似ているが、スズメノヤリのように花軸先端に頭状に集まった花序をつけないのがヌカボシソウの類である。花軸先端からは多数の枝が伸び、それぞれの先に花を一つずつつける。個々の花が小さいため、花が咲いていてもスズメノヤリ程に目立たない、地味な草である。これも類似のものが他にもある。 ヤマスズメノヒエ、オカスズメノヒエなどは種子を取り出して、種枕の比率により同定する。 同定のさいには他に朔果と花被片の長さ関係などをチェックすることもあるが、 この辺はコウガイゼキショウの類の同定と共通する。 見られやすい種の中では～ヌカボシソウはやや湿った場所、～スズメノヒエは乾いた場所で見やすい。
ヌカボシソウの仲間には根茎を伸ばして繁殖するものがあり、クロボシソウと呼ばれる。ほか、 ミヤマヌカボシソウなどもあるが、どれも実はスズメノヒエと付くものに比べ小さい。 各地山道や谷間の道端に生えているが、気づかれることは少ない。
また、高山に生育するタカネスズメノヒエは、少数の花が頭状に集まったものを数個つけるもので、葉先は細くとがるなど、他のものとは異なる点がある。 実の粒が比較的小さく黒っぽく熟すのでスズメノヒエの仲間では見分けやすい。 ハイマツ帯などで見られる。 ブナ帯上部まで見られるヤマスズメノヒエとはすみ分けていると思われるが、シラビソなどが生える亜高山帯の、やや裸地の雰囲気のある環境あたりが、識別に際してのグレーゾーンとなる。 蛇足ながらこのような環境では周辺の草付きでヒメスゲ、ウシノケグサの仲間も比較的見やすい。
北方系の周極要素も多く、大雪山にみられるコゴメヌカボシや、 本州中部以北の高山帯でみられるクモマスズメノヒエなどは北半球での分布は広い。
なお、カヤツリグサ科スゲ属のヒメスゲは、温帯性のスゲで本州では山地帯に生育するが、結実したころの姿が意外にスズメノヤリの結実したところとよく似ている。
この属の植物は世界では温帯から亜寒帯にかけて分布し、60-80種あるとされる。日本に約十種ある。多くは日本から以北のアジアにかけて、種によっては北半球全域の温帯にまたがる広い分布域を持つ。代表的なもののみを挙げる。
イグサ科 Juncaceae
スズメノヤリ(Luzula capitata)は、小柄な野草である。早春に穂を出す。
꿩의밥속(---屬, 학명: Luzula 루줄라[*])은 골풀과의 속이다.[1] 전 세계에 널리 분포하며, 한국에서 자생하는 종은 꿩의밥을 비롯한 8종이다. 땅속줄기나 기는줄기가 발달한 여러해살이풀인 경우가 많다. 꿩의밥속 식물은 통나방이나 줄무늬밤나방 등의 나방 애벌레의 먹이이다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
