nomes no trilho de navegação
Qırxbuğum, Yol otu, Xarmanotu - Polygonum aviculare L. [1]
Hündürlüyü 15-40 sm olan birillik ot bitkisidir. Gövdələri düz və ya açılmışdır. Yarpaqları enli lansetvari, gövdədən bitənlər daha iridir. Çiçəklərinin rəngi yaşıl, qıraqları isə ağ, çəhrayı və ya al qırmızıdır, meyvəsi üç tərəfli ovalvaridir. May-oktyabr (dekabr) aylarında çiçəkləyir və meyvə verir.
Qırxbuğum boreal coğrafi tipinin qolarktik sinfinə aiddir. Rusiya, Orta Asiya və Qafqazda yayılmışdır. Azərbaycanda qırxbuğum Abşeron, Qobustan, Diabar, Lənkəran Muğanı, Kür-Araz və Lənkəran ovalıqları, Kür düzənliyi, Böyük Qafqazın Quba massivi, Kiçik Qafqazın mərkəzi rayonları, Lənkəran və Naxçıvanın dağlıq hissəsində yayılmışdır. Arandan yuxarı dağ qurşağına kimi (dəniz səviyyəsindən 2300 m qədər) bitir.
Kserofitdir, dağ-kserofit və alaq bitkilik tiplərində rast gəlir. Əsasən daşlı yamaclarda, yol kənarlarında və baxımsız olan yerlərdə sərilmiş kiçik ləkələr əmələ gətirir.
Kumarin, flavonoid, efir yağları, C vitamini və antosianlarla zəngindir.
Qırxbuğum farmakopeyaya daxil olan ofisinal dərman bitkisidir. Elmi, praktiki, eksperimental, Tibet, Çin və xalq təbabətində, eləcə də homeopatiyada və farmakologiyada geniş tətbiq edilir. Əsasən mədə və onikibarmaq bağırsaq xoraları, dizenteriya, öd kisəsi, böyrək, sidik kisəsi, qaraciyər, ağciyər vərəmi, dəri, malyariya xəstəlikləri, şişlər, podaqra, babasil, qanaxmalar zamanı istifadə olunur. Antioksidant, antihelmint, fitonsid, sidikqovucu, hərarəti salan, hipotenziv, qansaxlayıcı, büzücü, damargenişləndirici, şualanmadan qoruyucu, iltihab proseslərinə qarşı və s. təsirə malikdir.
Hamiləlik dövründə istifadəsi ziyandır.
Müalıcə məqsədi ilə bitkinin yerüstü hissəsi, yarpaqları və toxumları istifadə edilir.
Cövhərlər.
Yol otunun yerüstü hissəsi çiçəkləmədən əvvəl bişmiş halda qida kimi istifadə olunur. Çox vaxt qurudulur və qışda dovğaya əlavə olunur. Bundan başqa qırxbuğumlu plovun hazırlanmasında da istifadə olunur. Ev quşları üçün yem, eləcə də boyaq bitkisidir.
Mehdiyeva N.P. «Azərbaycanın dərman florasının biomüxtəlifliyi». Bakı, 2011
Çiçək açan dövrdə bitkinin yerüstü hissələri toplanır və açıq havada qurudulur. Böyrək xəstəlikləri və sidik yolları xəstəliklərində istifadə olunur.
Qırxbuğum, Yol otu, Xarmanotu - Polygonum aviculare L.
Polygonum és un gènere de plantes amb flors dins la família Polygonaceae. Hi ha diverses opinions sobre la circumscripció d'aquest gènere. El nom del gènere prové del grec: poly, "molts" i gonu, "genolls" fent referència a la forma que fa la unió de les fulles amb la tija.[1]
El gènere principalment creix a les regions temperades de l'hemisferi nord. Les formes que adopten les espècies són variades, des de prostrades a erectes, algunes anuals i altres perennes. També hi ha lianes de 20 a 30 m de longitud. Algunes són plantes aquàtiques. La forma de la fulla varia segons les espècies i fan d'1 a 30 cm de llarg. Les tiges són rogenques. Les flors són petites.
Algunes espècies són comestibles cuites,[2] per exemple en èpoques de fam.[3] L'espècie Polygonum cognatum es menja a Turquia. En la medicina tradicional xinesa s'anomena Relinqing Keli usada tradicionalment contra infeccions urinàries.
Entre 65[1]–300 espècies estan reconegudes; alguns botànics divideixen el gènere Polygonum en altres de més petits, incloent Fagopyrum, Fallopia i Persicaria.
El gènere Polygonella és morfològicament similar amb Polygonum i alguns especialistes han inclòs Polygonella dins Polygonum.[1]
Algunes espècies són:
Polygonum és un gènere de plantes amb flors dins la família Polygonaceae. Hi ha diverses opinions sobre la circumscripció d'aquest gènere. El nom del gènere prové del grec: poly, "molts" i gonu, "genolls" fent referència a la forma que fa la unió de les fulles amb la tija.
El gènere principalment creix a les regions temperades de l'hemisferi nord. Les formes que adopten les espècies són variades, des de prostrades a erectes, algunes anuals i altres perennes. També hi ha lianes de 20 a 30 m de longitud. Algunes són plantes aquàtiques. La forma de la fulla varia segons les espècies i fan d'1 a 30 cm de llarg. Les tiges són rogenques. Les flors són petites.
Truskavec (Polygonum) je rod jednoletých rostlin z čeledě rdesnovitých (Polygonaceae) podčeledě Polygonoideae.
Rostliny tohoto rodu jsou rozšířeny celosvětově a rostou v různých podmínkách. Jsou mezi nimi helofyty, mesofyty i xerofyty. V České republice se některé druhy vyskytují hojně a bývají dokonce řazeny mezi nepříjemné plevele.
Jsou to rostliny po morfologické stránce velice rozdílné, rostou ve formě bylin, keřů i polokeřů. Některé druhy jsou různolisté a další dokonce různoplodé, vyrůstají z kořenů které u některých druhů dřevnatí a u jiných jsou zas tenké, vláknité. Stopky, většinou se 4 až 5 hranami, jsou vzpřímené, poléhavé nebo popínavé s úponky otáčejícími se po směru hodinových ručiček. Na lodyže vyrůstají listy převážně střídavě, výjimečně vstřícně, bývají řapíkaté nebo přisedlé, čepele s celistvým nebo vroubkovaným okrajem mají tvar lineární, kopinatý, vejčitý, eliptický nebo kulatý. Tenké blanité botky jsou trvalé nebo rozpadávající se, dvoulalokovité, lysé. Někdy se vyskytuje bazální koncentrace listů.
Malé květy vyrůstají osamoceně nebo ve svazečcích, vytvářejí klasnatá květenství která bývají terminální, axiální nebo vyrůstají z paždí listů. Květy bez palistů mají stopky nebo jsou přisedlé, jsou oboupohlavné, někdy kleistogamické. Okvětí má v jednom přeslenu pět plátků, někdy nestejně velikých, bývají srostlé od 30 do 70 % délky. V květu dále vyrůstá ve dvou přeslenech 3 až 8 volných nebo s okvětní trubkou srostlých tyčinek se šídlovitými nitkami zakončenými prašníky které jsou barvy bělavě žluté, růžové až fialové nebo oranžové a tvaru eliptického či podlouhlého. Synkarpní gyneceum je složeno ze tří plodolistů. Z jednodílného, sekundárně děleného semeníku vyrůstají 2 až 3 kratičké čnělky, někdy jsou ve středu částečně srostlé, s hlavičkovitými bliznami. Placentace je bazální. Opylovány jsou větrem, hmyzem nebo dochází k samoopylení přímým stykem prašníku s bliznou.
Plody jsou suchá semena, nažky trojhranné nebo čočkovitého tvaru. Nažky dozralé během léta bývají hnědé barvy a vejčité, uzrálé až na podzim jsou olivově zelené, kopinaté a dvojnásobně větší.Semena jsou vybavena endospermem, embryo je zakřivené. Rostliny často obsahují šťavelany.[1][2][3][4]
V minulosti byl rod Polygonum podstatně reorganizován, byly z něj vyděleny některé druhy a přeřazeny do jiných rodů např. Bistorta, Persicaria, naopak do něj byly převedeny druhy z rodů např. Fallopia, Reynoutria. Rekonstrukce rodu však není ještě plně ustálena.
Celosvětově je uznáváno okolo 50 druhů, mnohde existuje nejednotnost zda se jedná o druh nebo poddruh. V České republice rostou tyto 3 druhy:
Někdy je truskavec vesnický považován za pouhý poddruh truskavce ptačího:
Polygonum oxyspermum
Polygonum maritimum
Polygonum paronychia
Obrázky, zvuky či videa k tématu truskavec ve Wikimedia Commons
Galerie truskavec ve Wikimedia CommonsTruskavec (Polygonum) je rod jednoletých rostlin z čeledě rdesnovitých (Polygonaceae) podčeledě Polygonoideae.
For alternative betydninger, se Pileurt. (Se også artikler, som begynder med Pileurt)
Pileurt (Polygonum) er udbredt i Europa, Asien og Nordafrika. Det er urteagtige planter, som har helrandede blade og fåblomstrede blomsterstande i bladhjørnerne. Frugten er en trekantet nød. Her omtales kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Beskrevne arter
Vogelknöteriche (Polygonum) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae). Die etwa 65 Arten sind fast weltweit verbreitet.
Die Polygonum-Arten wachsen als einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen oder Halbsträucher. Die Ochrea ist sehr variabel. Die fast immer wechselständigen Laubblätter sind immer länger als breit.
In ein- bis vielblütigen Knäulen in den Blattachseln oder in ährigen, traubigen, oder sehr selten auch rispigen Blütenständen stehen die Blüten zusammengefasst. Die Blüten sind bei fast allen Arten zwittrig und nur selten eingeschlechtig. Das Perigon besteht aus fünf gleichartigen, weißen, grünlichen oder rötlichen Blütenhüllblättern (Tepalen). Diese sind zur Fruchtzeit weder gekielt noch geflügelt. In den Blüten finden sich vier bis acht Staubblätter und zwei oder drei Griffel.
Die Früchte sind dreikantige oder linsenförmige Nussfrüchte, die stets weniger als doppelt so lang wie das Perigon sind und eingeschlossen sind oder nur mit der Spitze herausragen.
Die Gattung Polygonum wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 359 aufgestellt. Der Gattungsname Polygonum L. nom. cons. ist nach den Regeln der ICBN konserviert (Vienna ICBN Art. 14.9 & App. III).[1] Der wissenschaftliche Name Polygonum ist zwar lautlich identisch mit dem altgriechischen polýgonos (= viel erzeugend, fruchtbar), gehört aber semantisch eher zu goný (= das Knie; Internodium), das sich auf die typisch knotigen Stängel bezieht.[2] Ein Synonym für Polygonum L. ist Duravia (S. Watson) Greene[3]
Die Gattung Polygonum gehört zur Tribus Polygoneae in der Unterfamilie Polygonoideae innerhalb der Familie Polygonaceae.[3]
Ursprünglich stellte Carl von Linné nur drei Arten Polygonum latifolium, Polygonum sive und Polygonum angustifolium in die Gattung Polygonum. Heute gehören diese drei Arten nicht mehr zur Gattung Polygonum, sondern sind in verwandte Gattungen ausgegliedert. Zwischenzeitlich wuchs die Artenzahl der Gattung, in die Carl von Linné ursprünglich nur drei Arten aufgestellt hatte, auf über dreihundert Arten an. Heute wird die Gattung von den meisten Autoren aufgeteilt in mehrere monophyletische Gattungen. Es sind noch etwa 65 Arten in der Gattung Polygonum verblieben.
Die Gattung Polygonum ist fast kosmopolitisch, das heißt, sie ist auf fast der ganzen Welt verbreitet. Ausnahmen sind Afrika, das tropische Südamerika und die westindischen Inseln. Die wichtigsten Mannigfaltigkeitszentren, das heißt Gebiete, in denen die meisten Arten heimisch sind, liegen in Südwestasien und im westlichen Nordamerika. Auch der Mittelmeerraum ist vergleichsweise reich an Arten dieser Gattung.
Es gibt etwa 65 Polygonum-Arten, hier eine Auswahl:
Nicht mehr zu dieser Gattung Polygonum wird gestellt:
Neben dem Namen Vogelknöterich waren noch eine große Anzahl anderer Volksnamen für die Gattung im Gebrauch.[5] Im Althochdeutschen war die Bezeichnung denngras gebräuchlich.[6]
Vogelknöteriche (Polygonum) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae). Die etwa 65 Arten sind fast weltweit verbreitet.
Dërdest (Polygonum L.) - to je szlach roscënów z rodzëznë dërdestowatëch. Na Kaszëbach rosce wiele dërdestów, a m. jin. ptôszé zelé.
Rūgtis ī tuokiū žuoliū vards. Žemaitėškā rūgtim šauka daugomuo pelievėrkštės, rūgtius dėrvėnius ė panašės vėjuoklės, katras guoža lėnus, javus, aug daržūs, ganīklūs. Daugoms tūm augalū seniau muokslėškā prigolė prī šeimuos luotīnėškā: Polygonum, bet paskom bova ėš anuos ėšskirstītė.
Rūgtē gadin karviu pėina, vėniuojas ont augalū, rūgštėn dėrva.
Rūgtis gīvatėninks
Rūgtis kartosis
Îşkok (polygonum) komekê riwekan ji famîleya polygonaceae ye. Di hin devokan de îşkik, îşkîşk jî dibêjin. Li Kurdistanê di warê bijîşkiya gelêrî de tê bikaranîn. Carekê bê ajotin, çend salan li ser koka xwe digihê. Li ser qemçikekê yek an gelek gupik vedidin.
Li ser 3 rehan nêzîkî 300 cureyên wê digihên, lê florîstên nûjen niha hejmarê wekî 65 didin, ên din wekî hev dibinîn. Hin ji cureyên wê ev in:
Vê riwekê li ber tavê hişk dikin, dipişirînin. Li dijî ragirtinên riya mîzê, kanalên gurçikê bikartînin. Di nava xwarinê de didan zarokan jî. Lê têkela wê çawa bû niha kêm kes dizanin.
Îşkok (polygonum) komekê riwekan ji famîleya polygonaceae ye. Di hin devokan de îşkik, îşkîşk jî dibêjin. Li Kurdistanê di warê bijîşkiya gelêrî de tê bikaranîn. Carekê bê ajotin, çend salan li ser koka xwe digihê. Li ser qemçikekê yek an gelek gupik vedidin.
Li ser 3 rehan nêzîkî 300 cureyên wê digihên, lê florîstên nûjen niha hejmarê wekî 65 didin, ên din wekî hev dibinîn. Hin ji cureyên wê ev in:
Polygonum argyrocoleon Steud. ex Kunze Polygonum aviculare L. Polygonum equisetiforme Sm. Polygonum erectum L. Polygonum hickmanii H. R. Hinds & Rand. Morgan Polygonum idaeum Hayek Polygonum oxyspermum C.A.Mey. & Bunge ex Ledeb Polygonum polygaloides Meisn.: Polygonum polygaloides subsp. kelloggii (Greene) J. C. Hickman Polygonum polygaloides subsp. polygaloides Polygonum ramosissimum Michx.Ару (лат-бз. Polygonum) — лӀэужьыгъуэ зы бжанэу гуэша лъэпкъыгъуэщ.
Арухэр я тхьэмпэхэмкӀэ, гъагъэхэмкӀэ, я лъабжьэхэмкӀэ, я теплъэкӀэ, къыщыкӀ щӀыпӀэхэмкӀэ зэхуэдэкъым. ЗэщхьэщыкӀыныгъэ яӀэ пэтми, ахэр зы лъэпкъыгъуэу къызэщӀэзыубыдэ щытыкӀэхэр нэхъыбэщ.
Ару лӀэужьыгъуэхэр къыщокӀ губгъуэхэм, мэз лъапэхэм, псы Ӏуфэхэм, псылъэхэм, уеблэмэ къущхьэхъу, мэкъупӀэхэм.
Абыхэм яхэтщ Ӏэщым, джэдкъазым фӀыуэ яшххэр, хущхъуэ къызыхаххэр.
Хьэкъун Б. Адыгэ къэкӀыгъэцӀэхэр. ТхылътедзапӀэ «Элбрус». Налшыч 1992 гъ.
Кăвакал туни (лат. Polýgonum) — Хура тулă йышне кĕрекен пĕр е нумай çул ӳсекен ӳсентăрансен ăрачĕ, 300 яхăн тĕс кĕрет. Нумайрах чухне курăксем, çавах тĕмĕсемпе лианăсем тĕл пулаççĕ. Пĕтĕм Çĕр чăмăрĕпех сарăлнă. Ял хуçалăхĕнче 20 яхăн тĕс ĕрчетеççĕ. Хальхи ăслăх ячĕ грек πολλόν, нумай, тата γωνία, кĕтес, сăмахĕсенчен пулнă (нумайкĕтеслĕх).
Раççейре хĕр тĕсĕсем эмел курăкĕ пек паллă.
Маларах Polygonum L. ăратне кĕртнĕ нумай тĕсе халь урăх ăратсене кĕртеççĕ:
GRIN сайтпа килĕшӳллĕн, кăвакал ути ăратне çак тĕсем кĕреççĕ:[1]
Кăвакал туни (лат. Polýgonum) — Хура тулă йышне кĕрекен пĕр е нумай çул ӳсекен ӳсентăрансен ăрачĕ, 300 яхăн тĕс кĕрет. Нумайрах чухне курăксем, çавах тĕмĕсемпе лианăсем тĕл пулаççĕ. Пĕтĕм Çĕр чăмăрĕпех сарăлнă. Ял хуçалăхĕнче 20 яхăн тĕс ĕрчетеççĕ. Хальхи ăслăх ячĕ грек πολλόν, нумай, тата γωνία, кĕтес, сăмахĕсенчен пулнă (нумайкĕтеслĕх).
Кымыздык (лат. Polygonum, L. 1753) – кымыздыктар тукумундагы уруу. Бир же көп жылдык чөп, чанда бадалча жана- бадал. Сабагы тик өйдө, кээде төшөлүп же чырмалып өсөт. Жалбырагы жөнөкөй, түрдүү формада. Гүлү майда, 4-6 мүчөлүү, алар жалбырак колтугунан өсөт. Топ гүлү чачыдай же шыпыргыдай. Аталыгы 4-8, энелиги 2-3. Мөмөсү үч кырдуу же жасмык (буурчак) сымал. Мелүүн жана- тропик областтарда 300дөй түрү таралган. 22 түрү Кыргызстанда өсөт. К-тын кээ бир түрлөрү ашаткыч, боёк заттарды алууда, ошондой эле дары өсүмдүк катары медицинада колдонулат.
Кымыздык (лат. Polygonum, L. 1753) – кымыздыктар тукумундагы уруу. Бир же көп жылдык чөп, чанда бадалча жана- бадал. Сабагы тик өйдө, кээде төшөлүп же чырмалып өсөт. Жалбырагы жөнөкөй, түрдүү формада. Гүлү майда, 4-6 мүчөлүү, алар жалбырак колтугунан өсөт. Топ гүлү чачыдай же шыпыргыдай. Аталыгы 4-8, энелиги 2-3. Мөмөсү үч кырдуу же жасмык (буурчак) сымал. Мелүүн жана- тропик областтарда 300дөй түрү таралган. 22 түрү Кыргызстанда өсөт. К-тын кээ бир түрлөрү ашаткыч, боёк заттарды алууда, ошондой эле дары өсүмдүк катары медицинада колдонулат.
Кырлач (лат. Polygonum L., 1753[1][2]) — карабодайлылар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
კამპეტი (ლათ. Polygonum) — ჩანარეფიშ გვარი კამპეტიშობურეფიშ ფანიაშე. ართწანიანი დო მიარეწანიანი ოდიარეეფი რე, ოშა-გოშათ ბართვოდიარე დო ბართვეფი რე. თინგემარინჯე ვარ-და გონთხაფილილი, კანკალეშა კარკატია ღერი უღუ, 4-6 ფურცელამი გურგინიშობური პიოლოფორე დო სუმწახნაკამი გუმნაღელი.
ჩანარიშ გვარს 300-შახ გვარობა რე. უმენტაშო გოფაჩილი რე ზჷმიერ დო ტროპიკულ ოლქეფს. საქორთუოს 28 გვარობა ჩანს, თინეფს შქას კათას ჯგირო ჩინებული გვარობეფი რე წართხალი (Polygonum alpinum), წყარიშ დუფარა (ლათ. Polygonum amphibium), რჩქვანელობური კამპეტი (ლათ. Polygonum aviculare), დვალურა (ლათ. Polygonum carneum), ყანაჭკომუ (ლათ. Polygonum convolvulus), ღობერძგა (ლათ. Polygonum dumetorum), სარდაკია (ლათ. Polygonum hydropiper) დო შხვა გვარობეფი.
თინეფშე კანკალე უდუთხინაფუ ჟვერი რე, კანკალეს ოკათე მედიცინას გიმირინუანა, კანკალე — ჩხოლარეფიშ (გიშაკერძაფილო ღორღონჯეფიშ დო ინდურეფიშ) ოჩამური რე.
კამპეტი (ლათ. Polygonum) — ჩანარეფიშ გვარი კამპეტიშობურეფიშ ფანიაშე. ართწანიანი დო მიარეწანიანი ოდიარეეფი რე, ოშა-გოშათ ბართვოდიარე დო ბართვეფი რე. თინგემარინჯე ვარ-და გონთხაფილილი, კანკალეშა კარკატია ღერი უღუ, 4-6 ფურცელამი გურგინიშობური პიოლოფორე დო სუმწახნაკამი გუმნაღელი.
ჩანარიშ გვარს 300-შახ გვარობა რე. უმენტაშო გოფაჩილი რე ზჷმიერ დო ტროპიკულ ოლქეფს. საქორთუოს 28 გვარობა ჩანს, თინეფს შქას კათას ჯგირო ჩინებული გვარობეფი რე წართხალი (Polygonum alpinum), წყარიშ დუფარა (ლათ. Polygonum amphibium), რჩქვანელობური კამპეტი (ლათ. Polygonum aviculare), დვალურა (ლათ. Polygonum carneum), ყანაჭკომუ (ლათ. Polygonum convolvulus), ღობერძგა (ლათ. Polygonum dumetorum), სარდაკია (ლათ. Polygonum hydropiper) დო შხვა გვარობეფი.
თინეფშე კანკალე უდუთხინაფუ ჟვერი რე, კანკალეს ოკათე მედიცინას გიმირინუანა, კანკალე — ჩხოლარეფიშ (გიშაკერძაფილო ღორღონჯეფიშ დო ინდურეფიშ) ოჩამური რე.
Polygonum is a genus of about 130 species of flowering plants in the buckwheat and knotweed family Polygonaceae. Common names include knotweed and knotgrass (though the common names may refer more broadly to plants from Polygonaceae). In the Middle English glossary of herbs Alphita (c. 1400–1425), it was known as ars-smerte.[1] There have been various opinions about how broadly the genus should be defined. For example, buckwheat (Fagopyrum esculentum) has sometimes been included in the genus as Polygonum fagopyrum. Former genera such as Polygonella have been subsumed into Polygonum; other genera have been split off.
The genus primarily grows in northern temperate regions. The species are very diverse, ranging from prostrate herbaceous annual plants to erect herbaceous perennial plants.
Polygonum species are occasionally eaten by humans, and are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species – see list. Most species are considered weeds in Europe and North America.
When the genus is defined narrowly, Polygonum species are annual or perennial herbaceous plants, rarely shrubby, with much branched stems. The leaves are arranged alternately, usually less than 2 cm (0.8 in) long, with a length greater than the width. They have a membranous ochrea (a sheath around the stem nodes). The flowers are usually bisexual, rarely unisexual, and have five (occasionally four) tepals, the outer being slightly different from the inner ones. There are usually four to six stamens and three (rarely two) styles. The fruit is three-sided.[2]
The genus Polygonum was first described by Carl Linnaeus in 1754. The genus name is usually said to be from the Greek πολυ- (poly-, 'many') and γόνυ (gonu, 'knee' or 'joint'), in reference to the swollen jointed stem.[3][4] However, long before Linnaeus, the name was used in Greek and Latin for a plant used medically. Discussing the plant he knew as polygonum in 1655, Matthias Martinius referred to Scribonius Largus (who wrote a list of prescriptions around 47 AD) and gave an alternative etymology, based on γόνος (gonos, 'offspring', 'seed'), the meaning of the name then being the Latin foecundus, i.e. 'fecund', 'with many offspring'.[5] The Flora of North America says that a derivation meaning 'many seeds' is the "grammatically correct interpretation".[6]
Many members of the family Polygonaceae that are now placed in separate genera were at one time or other placed in Polygonum, including species of Fagopyrum, Fallopia, Persicaria and Reynoutria,[7] and older sources frequently use much wider definitions of the genus. Molecular phylogenetic studies, particularly in the 21st century, have led to major changes. Clarifying the circumscription of genera split from Polygonum was described in 2015 as "still ongoing".[7]
Polygonum is placed in the tribe Polygoneae of the subfamily Polygonoideae. Within the tribe, it is most closely related to the genera Duma and Atraphaxis, forming the so-called "DAP clade".[7]
PolygoneaePolygonum ciliinode (syn. Fallopia ciliinodis)
DAP clade RMF cladeBetween 65[8] and 300 species have been recognised at various times, depending on the circumscription of the genus. A number of species that had been included in Polygonum have been moved into several other genera, including Bistorta, Fagopyrum, Fallopia, Koenigia, Persicaria and Reynoutria. Other genera, such as Polygonella, have been subsumed into Polygonum.
As of February 2019, Plants of the World Online accepted 129 species.[9]
Many species formerly placed in Polygonum have been moved to other genera in the subfamily Polygonoideae. Some synonyms are listed below.[10]
Several species can be eaten cooked,[11] for example during famines.[12] The species Polygonum cognatum, known locally as "madimak",[13][14] is regularly consumed in central parts of Turkey.
In The Man Who Laughs Victor Hugo wrote of the Comprachicos (child-buyers) who created artificial dwarfs, formed "by anointing babies' spines with the grease of bats, moles and dormice" and using drugs such as "dwarf elder, knotgrass, and daisy juice". The idea of such use was also known to Shakespeare, as Beatrice K. Otto pointed out, quoting A Midsummer Night's Dream:[15]
Get you gone, dwarf;
You minimus, of hindering knot-grass made;
Polygonum is a genus of about 130 species of flowering plants in the buckwheat and knotweed family Polygonaceae. Common names include knotweed and knotgrass (though the common names may refer more broadly to plants from Polygonaceae). In the Middle English glossary of herbs Alphita (c. 1400–1425), it was known as ars-smerte. There have been various opinions about how broadly the genus should be defined. For example, buckwheat (Fagopyrum esculentum) has sometimes been included in the genus as Polygonum fagopyrum. Former genera such as Polygonella have been subsumed into Polygonum; other genera have been split off.
The genus primarily grows in northern temperate regions. The species are very diverse, ranging from prostrate herbaceous annual plants to erect herbaceous perennial plants.
Polygonum species are occasionally eaten by humans, and are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species – see list. Most species are considered weeds in Europe and North America.
Ĉi tiu artikolo temas pri la planto poligono. Pri la geometria figuro legu ĉe plurlatero.
Poligono (Polygonum) estas genro de la familio de la poligonacoj. Estas 200 specioj en la genro. Ili estas grimpaj arbedoj kun unu- aŭ plurjaraj herboj kaj kun rondformaj tigoj ofte havantaj nodojn, super kiuj estas membraneca foliingo, la karakteriza stipulformiĝo de tiu. Ĝi havas kvinnombrajn florojn kaj triangulecajn aŭ platajn nuksojn.
(Polygonum fagopyrum): unujara herbo kun kor- aŭ sagformaj folioj, blankaj aŭ helruĝaj floroj kaj akute triangulaj nuksoj utiligeblaj por fari grizan farunon kaj grion.
Alia specio iam kalkulita inter la poligonoj estas la bistorto (Persicaria bistorta, iam Plygonum bistorta).
Oni rekonas inter 150 kaj 300 specioj depende de tio kiel oni priskribas la genron; iuj botanikistoj dividas la genron inter pluraj malgrandaj genroj, inter ili Fagopyrum, Fallopia kaj Persicaria. Inter la specioj estas:
Ĉi tiu artikolo temas pri la planto poligono. Pri la geometria figuro legu ĉe plurlatero.
Poligono (Polygonum) estas genro de la familio de la poligonacoj. Estas 200 specioj en la genro. Ili estas grimpaj arbedoj kun unu- aŭ plurjaraj herboj kaj kun rondformaj tigoj ofte havantaj nodojn, super kiuj estas membraneca foliingo, la karakteriza stipulformiĝo de tiu. Ĝi havas kvinnombrajn florojn kaj triangulecajn aŭ platajn nuksojn.
(Polygonum fagopyrum): unujara herbo kun kor- aŭ sagformaj folioj, blankaj aŭ helruĝaj floroj kaj akute triangulaj nuksoj utiligeblaj por fari grizan farunon kaj grion.
Alia specio iam kalkulita inter la poligonoj estas la bistorto (Persicaria bistorta, iam Plygonum bistorta).
Polygonum es un género de plantas de la familia Polygonaceae, del orden Caryophyllales.
El nombre proviene de las palabras griegas poly, "muchos" y gonu, "nudo". Hay otra teoría que afirma que la segunda parte del nombre deriva de la palabra griega gonos, "niños".
Nombres comunes: polígono, hierba de Santa María, hierba pejiguera, palero, pata de perdiz, correquetepillo, vid rusa, parra rusa,
Las plantas de este género se encuentran primordialmente, en las regiones templadas del hemisferio norte.
Varían en el porte: unas son herbáceas en las plantas anuales de unos 5 centímetros de altura; otras plantas perennes de porte herbáceo alcanzan de 3 a 4 m de altura; otros son enredaderas leñosas perennes que alcanzan los 20 o 30 m de altura, utilizando como soporte a árboles. Algunas son acuáticas, creciendo como plantas flotantes dentro de los estanques.
Con hojas de bordes lisos afilados, varían grandemente sus formas según la especie, y pueden ser lanceoladas estrechas, ovaladas, triangulares amplias, con forma de corazón o de punta de flecha. Tienen una longitud de 1 a 30 centímetros.
Los vástagos son a menudo rojizos o manchados de rojo. Las flores son pequeñas, rosadas, blancas, o verdosas, formando en verano racimos densos de los empalmes de la hoja o en los ápices del vástago.
Muchas especies de Poligonum particularmente el Poligonum japonicum, el polígono gigante y el polígono de los Himalayas se consideran como especies invasoras nocivas. Como otras muchas hierbas, el Poligonum japonés, fue introducido desde Japón primero en U.K., y después en Norteamérica como planta ornamental en el siglo XIX.
Recientemente Poligonum japonicum y otras especies del género, se han utilizado para explotar sus altas concentraciones del principio de transporte resveratrol, que se encuentra en los tallos de las plantas. Asociado previamente e identificado principalmente en las pieles de uvas rojas, el resveratrol está actualmente en estudio en gran número de proyectos de investigación sobre sus reconocidas características antienvejecimiento.
Algunos Poligonum crecen extremadamente rápido durante el verano; Poligonum gigante puede alcanzar 4.5 m cada verano, el Poligonum japonicum 3 m, y el "enano" (Poligonum himalaya) 1.5-2 m. En Japón, Poligonum japonicum se conoce como itadori, o "planta fuerte".
Una cierta especie puede desarrollar rápidamente una extensa red de rizomas (raíces que pueden brotar) que se extienden a partir de la planta del padre de 7 a 20 m y por lo menos 2 m de profundidad. Los fragmentos de la raíz y del vástago de un tamaño tan reducido como un centímetro pueden dar lugar a nuevas colonias de la planta.
Las inundaciones y los desbordamientos del agua lavan las plantas enteras o parcialmente que se encuentran en las cercanías de los ríos y los arrastra, los pedazos de dispersión del Poligonum a través del área y de los bancos inundados, dan lugar a nuevas plantas. Se considera como especie de planta invasora, aunque se arranque del suelo, sus restos de rizomas, permiten rápidamente el crecimiento de nuevos Poligonum para dar lugar a nuevas plantas para pasar a asumir el control el área, suprimiendo a otras especies.
El cortarlo, la siega, el cavarlo y la aplicación de herbicida son los tratamientos utilizados para erradicar a esta planta, especialmente durante el inicio de la estación de crecimiento. A mediados del otoño se produce el crecimiento encintado del Poligonum y de hecho se estimula la producción de lanzamientos de los brotes latentes dispersados a su alrededor o por los rizomas de la raíz.
Polygonum cuspidatum se está utilizando en tratamientos contra el cáncer. Sin embargo, existen investigaciones científicas que demuestran que el resveratrol tiene efecto indeseable en pacientes con cáncer de seno y que se encuentran en quimioterapia con compuestos relacionados con el taxol, por eso es recomandable consultar al médico.
Resveratrol attenuates the anticancer efficacy of paclitaxel in human breast cancer cells in vitro and in vivo.
Las especies de plantas de Polygonum son la base alimenticia de las larvas de algunas especies de Lepidoptera.[cita requerida]
Se reconocen entre 150 a 300 especies dependiendo de la circunscripción del género; algunos botánicos dividen el género en otros varios géneros. Algunas de las especies:
Polygonum es un género de plantas de la familia Polygonaceae, del orden Caryophyllales.
Kirburohi (Polygonum L.) on taimeperekond tatraliste sugukonnas.
Kirburohu perekonna esindajad kasvavad peamiselt põhjapoolkera parasvöötmes. Liigid erinevad suuresti üksteisest: perekonnast leiab nii alla 5 cm kõrgusi üheaastaseid rohttaimi, mitmeaastaseid rohttaimi, mis kasvavad 3–4 m kõrguseks, mitmeaastasi puituvaid ronitaimi, mis kasvavad 20–30 m kõrgusele puude otsa, mitmeid veetaim ning lausa veepinnal elavaid taimi.
Terveservaliste lehte kuju ja suurus varieerub liigiti. Lehed võivad olla süstjad, ovaalsed, laikolmnurksed, südajad või nooljad ning suuruses vahemikus 1–30 cm. Varred on tihti punakad või punase täpilised. Õied väikesed, roosad, valged või rohekasvalged. Tihedad õisikud moodustuvad lehekaenaldesse või varrele.
Sõltuvalt käsitlusest loetakse perekonda kuuluvaks 65–300 liiki. Mõned teadlased jagavad perekonna omakorda alamperekondadeks:
Kirburohi (Polygonum L.) on taimeperekond tatraliste sugukonnas.
Kirburohu perekonna esindajad kasvavad peamiselt põhjapoolkera parasvöötmes. Liigid erinevad suuresti üksteisest: perekonnast leiab nii alla 5 cm kõrgusi üheaastaseid rohttaimi, mitmeaastaseid rohttaimi, mis kasvavad 3–4 m kõrguseks, mitmeaastasi puituvaid ronitaimi, mis kasvavad 20–30 m kõrgusele puude otsa, mitmeid veetaim ning lausa veepinnal elavaid taimi.
Terveservaliste lehte kuju ja suurus varieerub liigiti. Lehed võivad olla süstjad, ovaalsed, laikolmnurksed, südajad või nooljad ning suuruses vahemikus 1–30 cm. Varred on tihti punakad või punase täpilised. Õied väikesed, roosad, valged või rohekasvalged. Tihedad õisikud moodustuvad lehekaenaldesse või varrele.
Sõltuvalt käsitlusest loetakse perekonda kuuluvaks 65–300 liiki. Mõned teadlased jagavad perekonna omakorda alamperekondadeks:
Fagopyrum – Tatar Fallopia – Konnatatar Persicaria – KirbutatarPiper-belarra (Polygonum) Polygonaceae familiako generoaren espezien izen arrunta da, eskualde epeletan bizi dena.
Generoak 65[1] eta 300 arteko espezie ditu, zenbait botanikok Fagopyrum, Fallopia eta Persicaria generoak sortu dituztelako.
Hona hemen espezie hautatuak:
Piper-belarra (Polygonum) Polygonaceae familiako generoaren espezien izen arrunta da, eskualde epeletan bizi dena.
Pihatattaret (Polygonum) on tatarkasveihin kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluu noin 20 lajia. Ne ovat yksivuotisia, ruohovartisia kasveja.[1]
Laajasti käsitettynä Polygonum-sukuun sisältyvät konnantattarien (Bistorta), ukontattarien (Persicaria) ja röyhytattarien (Aconogonon) suvut. Osa lajeista on monivuotisia. Lajeja:
Myös kiertotattarien suku (Fallopia), johon kuuluvat Suomessa tavattavista lajeista japanintatar (Fallopia japonica), jättitatar (Fallopia sachalinensis), kiertotatar (Fallopia convolvulus) ja pensaikkotatar (Fallopia dumetorum) on joskus yhdistetty tattariin.
Pihatattaret (Polygonum) on tatarkasveihin kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluu noin 20 lajia. Ne ovat yksivuotisia, ruohovartisia kasveja.
Polygonum est un genre de plantes à fleurs de la famille des Polygonaceae. Il comprend plus d'une centaine d'espèces réparties dans le monde entier. Polygonum aviculare est l'espèce type[2].
Les genres suivants sont synonymes de Polygonum[3] :
Polygonum est un genre de plantes à fleurs de la famille des Polygonaceae. Il comprend plus d'une centaine d'espèces réparties dans le monde entier. Polygonum aviculare est l'espèce type.
Cuid mhaith speiceas atá gaolta le glúineach bheag, i réigiúin mheasartha sa leathsféar thuaidh den chuid is mó. Cuid acu uisciúil. Na gais ceartingearach, na nóid cumhdaithe le truaillí páipéaracha. Na duilleoga lansa-chruthach go dtí leathfhada. Na bláthanna beaga bán, bándearg nó dearg, ar spící foirceanta.
Dvornik (dreslin, norava, lat. Polygonum nom. cons.), najvažniji rod u porodici dvornikovki. Pripada mu preko 140 vrsta[1] jednogodišnjeg raslinja, listopadnih i vazdazelenih trajnica i grmova. Oko 20 vrsta i podvrsta dvornika raste i po Hrvatskoj[2], to su kritično ugroženi pješčani dvornik (P. arenarium), ptičji dvornik (P. aviculare) i drugi
Vodeni dvornik (Persicaria amphibia), planinski dvornik (Koenigia alpina) i mali dvornik (Persicaria minor), japanski dvornik (Reynoutria japonica) nisu predstavnici ovog roda.
Dvornik (dreslin, norava, lat. Polygonum nom. cons.), najvažniji rod u porodici dvornikovki. Pripada mu preko 140 vrsta jednogodišnjeg raslinja, listopadnih i vazdazelenih trajnica i grmova. Oko 20 vrsta i podvrsta dvornika raste i po Hrvatskoj, to su kritično ugroženi pješčani dvornik (P. arenarium), ptičji dvornik (P. aviculare) i drugi
Vodeni dvornik (Persicaria amphibia), planinski dvornik (Koenigia alpina) i mali dvornik (Persicaria minor), japanski dvornik (Reynoutria japonica) nisu predstavnici ovog roda.
Poligono (nome scientifico Polygonum L. 1753) è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Polygonaceae, dall'aspetto di erbacee annuali o perenni con piccoli fiori.
La famiglia di questo genere è mediamente numerosa (una cinquantina di generi per circa un migliaio di specie), mentre il genere comprende diverse centinaia di specie, di cui almeno 25 circa sono spontanee della nostra flora (ridotte a metà secondo le ultime classificazioni – vedi sotto).
Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Polygonaceae all'ordine delle Polygonales mentre la moderna classificazione APG la colloca nell'ordine delle Caryophyllales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella a destra).
La presenza di questo genere sul nostro globo è antichissima: di alcune sue specie sono state trovate tracce fossili nei giacimenti del terziario in Europa (un arco di tempo che va da 65 milioni di anni fa ad oggi). Ma anche dal punto di vista tassonomico questo genere era già largamente noto alla fine del secolo di Linneo; infatti prima di appartenere all'attuale famiglia, Linneo stesso lo aveva assegnato al gruppo della Octandria Monogynia e Antoine-Laurent de Jussieu (1748 -1836) alla famiglia delle Polygonate.
Qui di seguito è indicata la classificazione scientifica di questo genere[1][2]:
Il “Poligono” è un genere molto diversificato e variabile : alcune unità specifiche sono xerofitiche (Polygonum arenarium), altre sono più o meno acquatiche (Polygonum amphibium, ora assegnata al genere Persicaria), altre sono polimorfiche (Polygonum aviculare); in effetti in questi ultimi tempi molti botanici lo hanno diviso in più generi (Persicaria, Fallopia e Fagopyrum).
Limitatamente alle sole specie spontanee della nostra flora una buona analisi è stata fatta dal Fiori (Adriano Fiori, botanico italiano 1865 – 1950) riassunta nell'elenco sottostante, analisi interessante anche perché in parte è alla base delle attuali suddivisioni del genere:
Dato il carattere polimorfo del genere in altre aree sono state adottate altre sottodivisioni. In America ad esempio si usa suddividere il genere Polygonum in tre sezioni : Polygonum, Duravia e Monticola[4].
Altre sezioni usate per questo genere sono le seguenti :
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche.
La polimorfia di questo genere si manifesta anche attraverso l'ibridazione con generi diversi : ibridazione intergenerica, oltre all'ibridazione interspecifica (ossia nell'ambito dello stesso genere). Infatti esiste un “genere ibrido” denominato xPolygonorumex Weill (1947)[5], appartenente sempre alla famiglia delle Polygonaceae, ma i cui componenti sono degli ibridi tra il genere Polygonum e il genere Rumex. Uno di questi componenti è xPolygonorumex guinetii Weill (1947) ibrido tra Polygonum hydeopiper (ora passato al genere Persicaria) e Rumex obtusifolius.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Polygonum. I generi che più si avvicinano a quelli della nostra scheda sono ovviamente quelli che sono stati separati ultimamente.
Il nome del genere è stato formato da Linneo nell'anno 1737 coniugando le parole di due radici greche: polys (= molto) e gonu (= nodo o ginocchio), alludendo all'aspetto dei numerosi nodi (internodi) che si formano lungo il fusto delle sue specie.
Ma secondo altre ricerche etimologiche sembra che il nome del genere, nella seconda parte, derivi dalla parola greca gònos (= discendenza, o seme o sementi); e quindi formando, insieme alla prima parte, la frase “tanta discendenza” o “tante sementi”; qui si allude alla facilità di propagazione delle piante di questo genere. Quest'ultima interpretazione secondo alcuni è anche grammaticalmente più corretta.
Sono piante erbacee (annuali o perenni) a portamento molto variabile : strisciante, prostrato, eretto o rampicante. La dimensione è estremamente variabile : da pochi centimetri per quelle erbacee, ai 3 - 4 metri per quelle perenni, fino a 20 – 30 metri per quelle legnose e rampicanti.
Le radici sono generalmente a fittone e comunque sono fibrose o legnose.
Il fusto è perlopiù cilindrico, a volte striato; la ramosità è varia ma in genere il fusto è più ramoso verso la parte alta della pianta. All'altezza degli internodi sono presenti delle stipole tubolari ocreate (struttura tipica della famiglia di questo genere) di colore rossastro o argenteo. Alcune sono bi-lobate, altre divise finemente in fibre.
Le foglie lungo il fusto sono a disposizione alterna; la lamina è semplice e intera. Possono essere pelose o glabre, picciolate o sessili. La forma può essere lanceolato – stretta oppure ovale allargata; ma anche a forma di cuore o triangolare o a freccia (sagittata).
L'infiorescenza è formata da piccoli fiori disposti all'ascella delle foglie. I peduncoli possono essere presenti come no. Ogni infiorescenza può contenere al massimo una decina di fiori.
La struttura dei fiori delle specie di questo genere è diversa dal “classico” Fiore delle angiosperme in quanto il calice e la corolla non sono ben differenziati; abbiamo quindi un perigonio con diversi tepali (e non un perianzio con un calice e i suoi sepali e una corolla con i suoi petali). Questa “diversità” non sempre è chiara e ben definita, o accettata dai vari botanici, per cui in alcuni casi strutture di questo tipo si definiscono come “perianzio corollino con tepali”[6] oppure “perianzio aciclico”[7]
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, pentameri e persistenti.
I frutti sono degli acheni piriforme (a forma di fiamma) ad un solo loculo e quindi un solo seme; la sezione dei frutti è triangolare (sono trigoni) e sono appuntiti all'apice, mentre alla base sono arrotondati; le tre facce sono lievemente concave. Il frutto rimane racchiuso nei tepali che sono persistenti.
Le specie di questo genere popolano tutti i paesi temperati del mondo su terreni in prevalenza calcarei. Delle 11 specie spontanee della nostra flora solo 4 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione di queste 4 specie alpine.
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca/Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province); mentre la comunità vegetale per tutte e 4 le specie è la stessa:
A parte qualche unità particolare (usata nell'alimentazione o nella medicina popolare) la maggior parte delle specie di questo genere hanno in prevalenza un utilizzo ornamentale. È all'inizio del XVIII secolo i primi impieghi di queste piante nei giardini d'Europa, questo per la loro facilità di coltivazione facendo attenzione al tipo di terreno (se calcareo o siliceo).
Queste piante formano anche oggetto di curiosità scientifica in quanto presentano delle caratteristiche difficilmente riscontrabili in alti gruppi: le varie forme di viviparità (i bulbilli di Polygonum viviparum); il dimorfismo di alcune specie (come Polygonum amphibium); la facile moltiplicazione vegetativa in Polygonum bistorta; oppure la presenza della ocrea, una stipola caratteristica di questo genere.
Poligono (nome scientifico Polygonum L. 1753) è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Polygonaceae, dall'aspetto di erbacee annuali o perenni con piccoli fiori.
Rūgtis (lot. Polygonum, vok. Knöterich) – rūgtinių (Polygonaceae) šeimos augalų gentis.
Tai vienmečiai, žoliniai augalai. Stiebai statūs arba kylantys, bambliuoti. Lapai pailgi, lygiais kraštais. Žiedai rožiniai arba balti, susitelkę į varpas. Vaisius – riešutėlis. Žydi liepos-rugsėjo mėnesiais.
Rūšys:
Varkensgras (Polygonum) is een geslacht van kruidachtige planten uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). Het geslacht komt wereldwijd zeer algemeen voor, met name in de gematigde streken.
De botanische naam Polygonum betekent "veel knieën" (van Oudgrieks 'poly' = veel en 'gonu' = knie).[bron?] De stengel vertoont dan ook veel knopen, ook wel knieën genoemd.
Oorspronkelijk werd het geslacht Polygonum veel ruimer opgevat dan tegenwoordig, maar het geslacht is opgesplitst in duizendknoop (Persicaria), kielduizendknoop (Fallopia) en varkensgras (Polygonum).
In Nederland komen voor:
Verder wordt nog beschreven:
In vrijwel alle oude kruidenboeken staat beschreven dat varkensgras een goed middel is tegen bloedspuwingen. Ook werd het kruid vroeger als geneesmiddel aan het vee gegeven.
Varkensgras (Polygonum) is een geslacht van kruidachtige planten uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). Het geslacht komt wereldwijd zeer algemeen voor, met name in de gematigde streken.
De botanische naam Polygonum betekent "veel knieën" (van Oudgrieks 'poly' = veel en 'gonu' = knie).[bron?] De stengel vertoont dan ook veel knopen, ook wel knieën genoemd.
Oorspronkelijk werd het geslacht Polygonum veel ruimer opgevat dan tegenwoordig, maar het geslacht is opgesplitst in duizendknoop (Persicaria), kielduizendknoop (Fallopia) en varkensgras (Polygonum).
In Nederland komen voor:
Gewoon varkensgras (Polygonum aviculare) Zandvarkensgras (Polygonum oxyspermum subsp. raii)Verder wordt nog beschreven:
Knolduizendknoop (Polygonum viviparum) Strandvarkensgras (Polygonum maritimum)Tungras (Polygonum) er ei gruppe i slireknefamilien.
Artene i gruppa er utbredt i Europa, Asia og Nord-Afrika og varierer vidt fra urteaktige ettårige planter under 5 cm til opprette flerårige planter som blir 3 til 4 meter høye, og andre treaktige klatreplanter som blir 20–30 m høye i trær; enkelte er og akvatiske, og vokser som flyteplanter i dammer.
Viltvoksende arter i Norge:
Tungras (Polygonum) er ei gruppe i slireknefamilien.
Artene i gruppa er utbredt i Europa, Asia og Nord-Afrika og varierer vidt fra urteaktige ettårige planter under 5 cm til opprette flerårige planter som blir 3 til 4 meter høye, og andre treaktige klatreplanter som blir 20–30 m høye i trær; enkelte er og akvatiske, og vokser som flyteplanter i dammer.
Viltvoksende arter i Norge:
Tungras (Polygonum aviculare) Risslirekne (Polygonum bellardii) Nebbslirekne (Polygonum oxyspermum) Russeslirekne (Polygonum patulum) Sandslirekne (Polygonum raii)
Hasło w Wikisłowniku Rdest (Polygonum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny rdestowatych. Pod względem taksonomicznym jest to bardzo trudny rodzaj, o zmieniającej się klasyfikacji na przestrzeni lat. W pierwotnym, szerokim ujęciu ustalonym przez Karola Linneusza (Polygonum sensu lato), rodzaj ten obejmuje ponad 200 gatunków[1]. Ponieważ w ujęciu tym rodzaj ma charakter parafiletyczny od wielu lat różni taksonomowie proponują nowe ujęcia mające na celu wyodrębnienie rodzajów monofiletycznych. Współczesne publikacje taksonomiczne wyodrębniają w miejscu dawnego rodzaju rdest (Polygonum sensu lato) szereg drobniejszych rodzajów, spośród których we florze Polski przedstawicieli mają: Polygonum sensu stricto, Persicaria, Bistorta, Fallopia[2]. Gatunkiem typowym jest Polygonum aviculare L.[3] W polskim piśmiennictwie z zakresu nomenklatury botanicznej zaadaptowano wyodrębnienie rodzaju Fallopia nazywając go odrębną nazwą polską jako „rdestówka”. Dodatkowo sekcja Reynoutria w obrębie tego rodzaju nazywana jest po polsku jako „rdestowiec”. Nazwa „rdest” pozostaje w użyciu w stosunku do pozostałych rodzajów wydzielanych z szerokiego ujęcia rodzaju Polygonum[4].
Charakterystyka rodzaju Polygonum w wąskim ujęciu (sensu stricto)[5]:
Avicularia (Meisner) Börner, Centinodium (H. G. L. Reichenbach) Montandon, Discolenta Rafinesque
Pod względem taksonomicznym jest to bardzo trudny rodzaj, o zmieniającej się klasyfikacji na przestrzeni lat. W pierwotnym, szerokim ujęciu ustalonym przez Karola Linneusza (Polygonum sensu lato), rodzaj ten obejmuje ponad 200 gatunków[1]. Ponieważ w ujęciu tym rodzaj ma charakter parafiletyczny od wielu lat różni taksonomowie proponują nowe ujęcia mające na celu wyodrębnienie rodzajów monofiletycznych. Przełomowy charakter ma publikacja Kerstin Haraldson z 1978[6], bowiem jej klasyfikacja została później potwierdzona dalszymi dowodami, w tym molekularnymi[2]. W efekcie współczesne publikacje taksonomiczne wyodrębniają w miejscu dawnego rodzaju rdest (Polygonum sensu lato) następujące rodzaje: Polygonum sensu stricto (z włączeniem lub wyodrębnieniem drobnego rodzaju Polygonella), Persicaria, Bistorta, Oxygonum, Fallopia, Pteropyrum, Atraphaxis i Calligonum[2]. Rodzaje te wchodzą w skład dwóch plemion – Polygoneae i Persicarieae. Do plemienia Persicarieae należą rodzaje: Persicaria (ok. 150 gatunków), Koenigia (6 gatunków), Aconogonon i Bistorta[2], w niektórych ujęciach zalicza się tu także rodzaj gryka (Fagopyrum)[7]. Plemię Polygoneae obejmuje 7–8 rodzajów, w tym: Calligonum (ok. 80 gatunków), Oxygonum (ok. 30 gatunków), Atraphaxis (ok. 25 gatunków), Polygonum (sensu stricto), Polygonella, Fallopia, Pteropyrum[7][2].
W wąskim ujęciu w obrębie rodzaju Polygonum (sensu stricto) wyróżnia się w zależności od ujęcia wielu drobnych taksonów od ok. 20[7] do ok. 65 gatunków[5].
Relacje filogenetyczne wybranych rodzajów w obrębie Polygonum sensu lato[2][8]:
Polygonum (sensu stricto, w tym jednak Polygonella)
Należy do podrodziny Polygonoideae, rodziny rdestowatych (Polygonaceae), rzędu goździkowców (Caryophyllales) w obrębie dwuliściennych właściwych.
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa goździkowe (Caryophyllidae Takht.), nadrząd Polygonanae Takht. ex Reveal, rząd rdestowce (Polygonales Dumort.), rodzina rdestowate (Polygonaceae Juss.), podrodzina Polygonoideae Eaton, plemię Polygoneae Rchb., podplemię Polygoninae Horan., rodzaj rdest (Polygonum L.)[9].
Spośród gatunków zaliczanych do rodzaju Polygonum w wąskim ujęciu na terenie Polski występują[4] (wszystkie reprezentują sekcję Polygonum[5]):
Rdest (Polygonum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny rdestowatych. Pod względem taksonomicznym jest to bardzo trudny rodzaj, o zmieniającej się klasyfikacji na przestrzeni lat. W pierwotnym, szerokim ujęciu ustalonym przez Karola Linneusza (Polygonum sensu lato), rodzaj ten obejmuje ponad 200 gatunków. Ponieważ w ujęciu tym rodzaj ma charakter parafiletyczny od wielu lat różni taksonomowie proponują nowe ujęcia mające na celu wyodrębnienie rodzajów monofiletycznych. Współczesne publikacje taksonomiczne wyodrębniają w miejscu dawnego rodzaju rdest (Polygonum sensu lato) szereg drobniejszych rodzajów, spośród których we florze Polski przedstawicieli mają: Polygonum sensu stricto, Persicaria, Bistorta, Fallopia. Gatunkiem typowym jest Polygonum aviculare L. W polskim piśmiennictwie z zakresu nomenklatury botanicznej zaadaptowano wyodrębnienie rodzaju Fallopia nazywając go odrębną nazwą polską jako „rdestówka”. Dodatkowo sekcja Reynoutria w obrębie tego rodzaju nazywana jest po polsku jako „rdestowiec”. Nazwa „rdest” pozostaje w użyciu w stosunku do pozostałych rodzajów wydzielanych z szerokiego ujęcia rodzaju Polygonum.
Polygonum L. é um gênero botânico da família polygonaceae.
Polygonum L. é um gênero botânico da família polygonaceae.
Trampörtssläktet, även kallade slideknäsläktet, trampörter eller pilörtsläktet[1] (Polygonum), är ett växtsläkte i familjen slideväxter.
Arterna förekommer utbredda över hela jorden, huvudsakligen i de tempererade områdena. De är ett- eller fleråriga örter, mera sällan halvbuskar med upprätt, nedliggande eller slingrande, starkt knöligt ledad stam, hela blad med stipelslida och vita eller röda blommor, sittande i på olika sätt ordnade knippen. I Sverige förekommer ett tiotal arter främst som ogräs jämte en del underarter och hybrider.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Trampörtssläktet.
Trampörtssläktet, även kallade slideknäsläktet, trampörter eller pilörtsläktet (Polygonum), är ett växtsläkte i familjen slideväxter.
Arterna förekommer utbredda över hela jorden, huvudsakligen i de tempererade områdena. De är ett- eller fleråriga örter, mera sällan halvbuskar med upprätt, nedliggande eller slingrande, starkt knöligt ledad stam, hela blad med stipelslida och vita eller röda blommor, sittande i på olika sätt ordnade knippen. I Sverige förekommer ett tiotal arter främst som ogräs jämte en del underarter och hybrider.
В Україні 41 вид, з них деякі декоративні (в культурі), чинбарні, фарбувальні. Найчисленніші: спориш звичайний (Polygonum aviculare L.), росте по засмічених відкритих місцях по всій Україні, використовується як в'яжучий і сечогінний засіб (при хворобах нирок і ниркових каменях), з коріння видобувають синю фарбу; водяний перець (Polygonum hydropiper L.), росте при берегах, по каналах, на луках, у вологих лісах по всій Україні, крім Полинового Степу, вживають як кровотамуючий засіб, Гірчак зміїний (Polygonum carneum).
Крім вищезгаданих видів по всій території України поширені: Гірчак земноводний (Polygonum amphybium), Гірчак почечуйний (Polygonum persicaria). В лісових та лісостепових районах зустрічається Гірчак шорсткий (Polygonum scabrum). На субальпійських луках у Карпатах росте Гірчак живорідний (Polygonum viviparum). Дуже рідко на півдні та сході України можна зустріти Гірчак гірський (Polygonum montanum). Культивують як декоративну рослину Гірчак сахалінський (Polygonum sachalinensis). Також в Україні інтродукований Гірчак Панютіна (Polygonum panjutinii).
Трава спориша або гірчака складається з флавоноїду авікулярину і кверцетину, аскорбинової кислоти — до 0,9% на суху масу. Вітамини: K, E, каротин, кремнієву кислоту, а також багато її розчинних складників, смол, слизу, жирів, вуглеводів, дубильних речовин — 0,35% та сліди ефірної олії.
Для свіжих салатів придатне молоде листя усіх видів споришу. Дещо кислуваті на смак пагони й листя усіх видів споришу вживають для приготування зелених борщів, юшок, щів.[6]
Polygonum maritimum Гірчак морський
Polygonum maritimum
Polygonum aviculare
Polygonum paronychia
Polygonum L., 1753
Синонимы Типовой вид
Горе́ц, или гречи́шник, или гречи́шка (лат. Polýgonum) — род одно- или многолетних травянистых растений, реже полукустарников и лиан семейства Гречишные (Polygonaceae), насчитывающий более 200 видов[3], широко распространённых по всему земному шару. В культуре употребляются около 20 видов.
Современное научное название рода произошло от греч. πολλόν — «много», и γωνία — «угол», дословно — многоугольник.
Стебли прямостоячие или распростёртые, иногда вьющиеся.
Листья простые, очерёдные.
Цветки мелкие, в малоцветковых завитках, часто собранных в кистевидные или метельчатые соцветия. Формула цветка: ∗ P 5 A 3 + 3 G ( 2...3 ) {displaystyle ast P_{5};A_{3+3};G_{(2...3)}} 
Плод — орешек. В 1 г до 100 семян.
В России некоторые виды горца известны прежде всего как лекарственные растения, например, Горец птичий (Polygonum aviculare).
По информации базы данных The Plant List, род включает 217 видов[3]. Некоторые из них:
Горе́ц, или гречи́шник, или гречи́шка (лат. Polýgonum) — род одно- или многолетних травянистых растений, реже полукустарников и лиан семейства Гречишные (Polygonaceae), насчитывающий более 200 видов, широко распространённых по всему земному шару. В культуре употребляются около 20 видов.
Современное научное название рода произошло от греч. πολλόν — «много», и γωνία — «угол», дословно — многоугольник.
蓼属(蓼读liǎo)（学名：Polygonum）是蓼科的一年生草本植物。
蓼的叶子为披针形，花为淡红色或绿色。果实成卵形，扁形。茎叶有辣味。种类很多，大多生长在水边，有何首乌、水蓼、红蓼、扛板归等。全草可以入药，而葉或莖則可拿來作染料使用，但其作為靛青染料之原料實為是相當淺的藍色，故往往再經由不同的提煉技術變化出多樣染法。 蓼科中部分植物的泛称 [knot-weed]。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 蓼属(蓼读liǎo)（学名：Polygonum）是蓼科的一年生草本植物。
蓼的叶子为披针形，花为淡红色或绿色。果实成卵形，扁形。茎叶有辣味。种类很多，大多生长在水边，有何首乌、水蓼、红蓼、扛板归等。全草可以入药，而葉或莖則可拿來作染料使用，但其作為靛青染料之原料實為是相當淺的藍色，故往往再經由不同的提煉技術變化出多樣染法。 蓼科中部分植物的泛称 [knot-weed]。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 Eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 Core eudicots 目 : ナデシコ目 Caryophyllales 科 : タデ科 Polygonaceae 亜科 : タデ亜科 Polygonoideae 連 : 複数 属 : タデ属 Polygonum sensu lato 学名 Polygonum L. タイプ種 ミチヤナギ Polygonum aviculare 英名 knotgrass 現在の属 タデ属（タデぞく、Polygonum sensu lato）はタデ科にかつて置かれていた属である。
約300種を含む大きな属だった。しかしその実態はタデ亜科全体に分散する多系統であり、Hedberg (1946) やそれに続く研究者により分割され[1]、現在は8属
となった[2]。そのうち1属は旧タデ属の学名 Polygonum を保つが、タデ類を含まず、和名はミチヤナギ属となる。
Polygonum は、ギリシア語でミチヤナギなどの茎の形から「多くの（Poly）ひざ（Gonu）がある」の意味といわれるが、その他の語源説もある。
分割の過程ではさまざまな属が提唱されたため、学名には属の異なるシノニムが多数ある。
大部分は草本で、中には数メートルの高さに達するものや、つる性（一部は木性）のものもある。湿地または水中に生育するものも多い。
茎は赤みを帯びるものが多く、とげを持つものもある（イシミカワ、ママコノシリヌグイ、ウナギツカミなど）。
葉は全縁の単葉で互生し、形は多様で、幅広い卵形（ミズヒキ）から、細長いもの（ヤナギタデ、ミチヤナギ）、心臓形（ツルドクダミ）、ほこ形（イタドリ）、三角形（イシミカワ）などがある。葉の中央部に黒斑のあるものもある。また托葉があり、多くは茎を包む筒状であるが、イシミカワのように大きく広がるものもある。
花には4-6個の花被片があり、緑色、白色、または淡紅色ないし赤色に色づく。総状、穂状または頭状の花序をなす。花被片は花後も宿存し、果実を包むものもある。
イヌタデ、ミチヤナギ、イタドリなど、雑草として至る所に見られるものも多い。経済的に最も重要なのはソバである。このほか、香辛料もしくは野菜として食用にするヤナギタデがある。イタドリなど山菜として利用されるものもある。ツルドクダミ（何首烏）は漢方薬に用いられる。染料として使われるアイ（タデアイ）も含む。また、観賞用に栽培されるヒメツルソバ、オオケタデ、ミズヒキ、ナツユキカズラなどがある。
旧タデ属は、タデ亜科の中の広い範囲に分散する[2]。
次の系統樹で、旧タデ属以外の属は主要なもののみであり完全ではない。
Reynoutria イタドリ属 （旧タデ属）
Duma
Aconogonon オンタデ属 （旧タデ属）
Persicaria イヌタデ属 （旧タデ属）
Eriogonoideae
ソバカズラ属 Fallopia に含める説もあったが、この広義のソバカズラ属はミューレンベッキア属 Muehlenbeckia を内包する側系統になる[2]。
旧タデ属の節 sect. Eleutherospermum Hook.f.（セリ科の属 Eleutherospermum K.Koch とは別）の種はチシマミチヤナギ属に移された[1]。
オンタデ属とイブキトラノオ属をイヌタデ属 Persicaria に含める説もあったが、この広義のイヌタデ属はチシマミチヤナギ属 Koenigia を内包する側系統になる[2]。
旧タデ属の節 sect. Rubrivena を Rubrivena 属として分離するあるいはイヌタデ属 Persicaria に含める説があったが、系統的にオンタデ属内に位置する[3]。
オンタデ属とイブキトラノオ属をイヌタデ属 Persicaria に含める説もあったが、この広義のイヌタデ属はチシマミチヤナギ属 Koenigia を内包する側系統になる[2]。
ミズヒキ節 sect. Tovara をミズヒキ属 Antenoron として分離する説があったが、系統的にイヌタデ属内に位置する[4]。
タデ属（タデぞく、Polygonum sensu lato）はタデ科にかつて置かれていた属である。
約300種を含む大きな属だった。しかしその実態はタデ亜科全体に分散する多系統であり、Hedberg (1946) やそれに続く研究者により分割され、現在は8属
Fallopia ソバカズラ属 Reynoutria イタドリ属 Polygonum (s.s.) ミチヤナギ属 Fagopyrum ソバ属 Koenigia チシマミチヤナギ属 の一部 Aconogonon オンタデ属 Bistorta イブキトラノオ属 Persicaria イヌタデ属となった。そのうち1属は旧タデ属の学名 Polygonum を保つが、タデ類を含まず、和名はミチヤナギ属となる。
Polygonum は、ギリシア語でミチヤナギなどの茎の形から「多くの（Poly）ひざ（Gonu）がある」の意味といわれるが、その他の語源説もある。
分割の過程ではさまざまな属が提唱されたため、学名には属の異なるシノニムが多数ある。
.jpg)
.jpg)
