nomes no trilho de navegação
Megachile zo ur genad bras-bras e rummatadur ar gwenan.
Bevañ a reont a-unanoù ha ne reont ket mel. Darn anezho a droc'h tammoù delioù d'ober o neizhioù er mogerioù, en douar pe e kefioù ar gwez. Gant ar barez e vez lakaet ur vi e kement kell zo en neizh, hag ur meskaj nektar ha pollen e pep hini. Ar pared a varv goude an embarañ.
Aloubet e vez o neizhioù ivez gant himnoptered all eus ar c'herentiadoù Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae hag ar genad Coelioxys.
Kelc'h-buhez Megachile rotundata 
Megachile sp. o tastum pollen
Penn ur Megachile brevis
_from_Badlands_National_Park,_South_Dakota_-_USGS_Bee_Inventory_and_Monitoring_Laboratory.jpg)
Megachile centuncularis o troc'hañ un delienn
Gwenanenn o tougen un tamm delienn troc'het ganti.
Delienn troc'het gant ur megachile.
Megachile zo ur genad bras-bras e rummatadur ar gwenan.
Bevañ a reont a-unanoù ha ne reont ket mel. Darn anezho a droc'h tammoù delioù d'ober o neizhioù er mogerioù, en douar pe e kefioù ar gwez. Gant ar barez e vez lakaet ur vi e kement kell zo en neizh, hag ur meskaj nektar ha pollen e pep hini. Ar pared a varv goude an embarañ.
Aloubet e vez o neizhioù ivez gant himnoptered all eus ar c'herentiadoù Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae hag ar genad Coelioxys.
Kelc'h-buhez Megachile rotundata
Megachile és un gènere d'àpids de distribució cosmopolita són abelles solitàries sovint anomenades abelles talladores de fulles encara que no totes tallen fulles. Aquest és un dels gèneres d'àpids amb més espècies, unes 500 dins de 50 subgèneres. Megachile rotundata es fa servir comercialment com a pol·linitzadora.
Fan nius sovints en troncs d'arbres buits o estructures similars però també en forats a terra. La femella pon un ou a cada cel·la del niu amb una provisió de pol·len o una mescla de nèctar i pol·len. Els mascles són de mida més petita que les femelles i emereixen abans que les femelles però moren després de l'aparellament. Nombroses famílies d'abelles i vespes parasiten els nius de Megachile, els paràsits inclouen Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae, i diversos cleptoparàsits incloent el gènere relacionat Coelioxys.
El subgènere Chalicodoma inclou l'abella més grossa del món, Megachile pluto.
Megachile és un gènere d'àpids de distribució cosmopolita són abelles solitàries sovint anomenades abelles talladores de fulles encara que no totes tallen fulles. Aquest és un dels gèneres d'àpids amb més espècies, unes 500 dins de 50 subgèneres. Megachile rotundata es fa servir comercialment com a pol·linitzadora.
Fan nius sovints en troncs d'arbres buits o estructures similars però també en forats a terra. La femella pon un ou a cada cel·la del niu amb una provisió de pol·len o una mescla de nèctar i pol·len. Els mascles són de mida més petita que les femelles i emereixen abans que les femelles però moren després de l'aparellament. Nombroses famílies d'abelles i vespes parasiten els nius de Megachile, els paràsits inclouen Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae, i diversos cleptoparàsits incloent el gènere relacionat Coelioxys.
El subgènere Chalicodoma inclou l'abella més grossa del món, Megachile pluto.
Die Mörtel- und Blattschneiderbienen (Megachile) sind eine Gattung der Bienen aus der Ordnung der Hautflügler. Sie bauen ihr Nest auf zwei unterschiedliche Weisen:
Die Mörtelbienen mauern ein Nest aus Erde und Steinchen, entweder freistehend oder in Hohlräumen. Sie verwenden keine Blattstücke.
Die Blattschneiderbienen, auch Tapezierbienen genannt, bauen ihr Nest in Hohlräume und tapezieren diese mit abgeschnittenen Blattstücken aus.
Die Mörtelbienen werden von manchen Autoren von der Gattung Megachile abgetrennt und in eine eigene Gattung Chalicodoma gestellt. Viele Aspekte sprechen für eine Teilung in zwei Gruppen, doch es gibt so viele Übergangsformen, dass eine exakte Trennung in zwei Gattungen derzeit nicht möglich erscheint. Der Vielfalt der morphologischen Unterschiede wird durch die Einteilung in zahlreiche Untergattungen Rechnung getragen.[1]
Die Mörtel- und Blattschneiderbienen sind Insekten mit sehr breitem Kopf, Bruststück und Hinterleib und langen, an der Basis verbreiteten Mandibeln. Beim Weibchen ist der Hinterleib auf dem Rücken bedeutend abgeflacht, auf der Bauchseite trägt es eine oft auffällig gefärbte Bauchbürste, in der der Pollen transportiert wird: „Bauchsammlerinnen“. Beim Männchen sind die beiden letzten Hinterleibsringe nach unten eingekrümmt, auch hat es keine Pollentransporteinrichtung. Der Hinterleib wird bei beiden Geschlechtern oft in typischer Weise schräg nach oben gestreckt.
Die Gattung ist fast weltweit verbreitet. Einige Blattschneiderbienen sind in Mitteleuropa häufig. Blattschneiderbienen können aber auch in Nordeuropa oder im Mittelmeerraum angetroffen werden. Mörtelbienen kommen in Nordeuropa nicht vor, sie sind in Mitteleuropa stark zurückgegangen und inzwischen sehr selten, einige Arten lassen sich jedoch im Mittelmeerraum häufiger beobachten.
Die meisten Arten sammeln Pollen ganz verschiedener Pflanzen, einige wenige Arten sind jedoch Nahrungsspezialisten, sie sind von einer oder ganz wenigen Pflanzenarten abhängig (oligolektisch, bzw. monolektisch).
Blattschneiderbienen bauen ihre Nester in Baumlöchern, Mauerspalten, Erdhöhlen, anderen vorhandenen Hohlräumen oder sie graben ihre Nester selbst in markhaltigen Stängeln, Totholz oder im Boden. Die Brutzellen werden mit abgeschnittenen Blattstücken verschiedener Laubbäume, Sträucher oder Kräuter oder auf eine passende Größe zurechtgebissenen Plastikstücken[2] tapeziert. In jede Zelle wird ein Pollenvorrat und ein Ei gelegt und die Zelle wird dann mit weiteren Blattstücken verschlossen.
Die Nester der Mörtelbienen sehen oft wie auffällige Lehmklumpen an Steinen oder Wänden aus. Die Zellen werden in den folgenden Jahren oft gesäubert und wiederbenutzt.
Die entwickelten Larven spinnen in ihrer Zelle einen Kokon und überwintern dort, um im nächsten Frühjahr als Bienen zu schlüpfen. Die Blattschneiderbienen werden vorwiegend von den Kegelbienen parasitiert.
In Deutschland sind bisher folgende Arten nachgewiesen:
Die auf den Bacan-Inseln (nördliche Molukken) lebende Megachile pluto (Smith, 1861), deren Weibchen bis 39 mm Körperlänge erreichen, gilt als größte Bienenart der Welt. Megachile chrysopogon kommt in Afrika vor.
Blattschneiderbienen sind häufig in der Umgebung menschlicher Behausungen und in Gärten anzutreffen (Synanthropie) und zählen damit für Naturkundige zu den vertrauten Erscheinungen.
Blattschneiderbienen sind wichtige Bestäuber vieler Kultur- und Wildpflanzen. So wird zum Beispiel die Blattschneiderbiene Megachile rotundata in Nordamerika und Europa speziell zur Bestäubung von Luzerne gezüchtet. Das Vorkommen von Blattschneiderbienen oder gar seltenen Mörtelbienen in Gärten und landwirtschaftlichen Kulturen wird daher von vielen Gärtnern begrüßt. Blattschneiderbienen können durch Nisthilfen und Anbau von Pollenpflanzen im Garten gefördert werden.
Einige Rosenzüchter betrachten Blattschneiderbienen als Schädlinge, da sie exakt kreisrunde Löcher (mit bis zu 1 cm Durchmesser) vom Rand her in die Rosenblätter schneiden. Es handelt sich jedoch nur um eine kleine Beschädigung am Laubblatt, die die betroffene Pflanze kaum beeinträchtigt. Eine Bekämpfung ist daher in den meisten Fällen weder ökonomisch noch ökologisch sinnvoll und verbietet sich in Deutschland aufgrund des besonderen gesetzlichen Schutzes, unter dem die Blattschneiderbienen stehen.
Die Mörtel- und Blattschneiderbienen (Megachile) sind eine Gattung der Bienen aus der Ordnung der Hautflügler. Sie bauen ihr Nest auf zwei unterschiedliche Weisen:
Die Mörtelbienen mauern ein Nest aus Erde und Steinchen, entweder freistehend oder in Hohlräumen. Sie verwenden keine Blattstücke.
Die Blattschneiderbienen, auch Tapezierbienen genannt, bauen ihr Nest in Hohlräume und tapezieren diese mit abgeschnittenen Blattstücken aus.
Die Mörtelbienen werden von manchen Autoren von der Gattung Megachile abgetrennt und in eine eigene Gattung Chalicodoma gestellt. Viele Aspekte sprechen für eine Teilung in zwei Gruppen, doch es gibt so viele Übergangsformen, dass eine exakte Trennung in zwei Gattungen derzeit nicht möglich erscheint. Der Vielfalt der morphologischen Unterschiede wird durch die Einteilung in zahlreiche Untergattungen Rechnung getragen.
Το γένος Megachile είναι μια κοσμοπολίτικη ομάδα μοναχικών μελισσών, που συνήθως ονομάζονται μέλισσες φυλλοκόπτριες (Αγγλικά: leafcutter bees ή leafcutting bees). Ενώ άλλα γένη εντός της οικογένειας Megachilidae, μπορεί να μασούν τα φύλλα ή τα πέταλα σε θραύσματα, για να χτίσουν τις φωλιές τους, ορισμένα είδη εντός των Megachile, κόβουν νοικοκυρεμένα κομμάτια φύλλων ή πετάλων, εξ ου και η κοινή τους ονομασία. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα γένη των μελισσών, με σχεδόν 1500 είδη[1][2] σε πάνω από 50 υπογένη.
Η Βόρεια Αμερική έχει πολλά ιθαγενή είδη Megachile. Η εισαγόμενη φυλλοκόπτρια μέλισσα αλφάλφα (Megachile rotundata),[Σημ. 1] διαχειρίζεται για την επικονίαση των καλλιεργειών.
H ετυμολογία του γένους Megachile, μεταφράζεται προχείρως από το αρχαίο ελληνικό (μέγας (μεγάλος) + χείλος)· τα "μεγάλα χείλη" τους και οι ισχυροί σιαγόνες είναι κατάλληλοι για τη συλλογή των υλικών κατασκευής της φωλιάς.
Μερικές φορές, οι φωλιές κατασκευάζονται μέσα σε κούφια κλαδιά ή άλλες παρομοίως στενεμένες φυσικές κοιλότητες, αλλά συχνά βρίσκονται σε λαγούμια εντός του εδάφους. Οι φωλιές συνήθως αποτελούνται από μονές επιμήκεις στήλες κυψελών, οι οποίες κυψέλες, κατασκευάζονται διαδοχικά από το βαθύτερο τμήμα της σήραγγας προς τα έξω. Το θηλυκό τοποθετεί ένα ωάριο σε κάθε κελί μαζί με τροφή, γενικά γύρη, μερικές φορές αναμεμειγμένη με νέκταρ. Κατασκευάζει ένα καπάκι και απομονώνει τους τοίχους του κελιού. Η προνύμφη εκκολάπτεται από το αυγό και καταναλώνει την τροφή. Αφού μαδήσει μερικές φορές, γνέθει ένα κουκούλι και μεταμορφώνεται σε νύμφη (pupates), συχνά μετά από αρκετούς μήνες λήθαργου ως χρυσαλλίδα (prepupa). Εμφανίζεται από τη φωλιά ως ενήλικας. Τα αρσενικά, τα οποία συνήθως είναι μικρότερα και εμφανίζονται πριν από τα θηλυκά, πεθαίνουν λίγο μετά το ζευγάρωμα, αλλά τα θηλυκά επιβιώνουν για άλλες λίγες εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων χτίζουν νέες φωλιές. Πολυάριθμες οικογένειες σφηκών και μελισσών παρασιτοποιούν τις φωλιές των Megachile, συμπεριλαμβανομένων των Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae και διαφόρων κλεπτοπαρασιτικών μεγαχειλιδίων (megachilids), όπως το στενά συγγενές γένος Coelioxys. Τα Megachile rotundata και Megachile campanulae, είναι από τα πρώτα έντομα που τεκμηριώνονται στην επιστημονική βιβλιογραφία, για τη χρήση συνθετικών υλικών στη δημιουργία φωλιών.[3]
Πολλά είδη Megachile χρησιμοποιούν κομμένα φύλλα, για να ευθυγραμμίσουν τα κελιά των φωλιών τους. Θεωρείται ότι οι δίσκοι των φύλλων, βοηθούν στην αποφυγή της αποξήρανσης, των προμηθειών τροφής της προνύμφης.[1] Διάφορα είδη στο γένος, ειδικά εκείνα του υπογένους Chalicodoma και των συναφών ομάδων, δεν χρησιμοποιούν κομμένα φύλλα για να ευθυγραμμίσουν τα κελιά, αλλά αντ' αυτού, χρησιμοποιούν αρκετά ξηρή φυτική ρητίνη, την οποία μεταφέρουν στις γνάθες τους. Το υπογένος Chalicodoma περιλαμβάνει τη Megachile pluto, τη μεγαλύτερη μέλισσα στον κόσμο, καθώς και μια από τις μεγαλύτερες megachilids στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Megachile sculpturalis, το Ασιατικό είδος που εισήχθη πρόσφατα.
Μερικά είδη Megachile δεν έχουν λοβό (arolia) μεταξύ των δαγκάνων τους, έτσι δεν μπορούν να σκαρφαλώσουν λείους τοίχους ή υάλινες επιφάνειες.[4]
Στην Κένυα, Ουγκάντα και Τανζανία, περιγράφονται περισσότερα από 100 είδη Megachile (Eardley και Urban 2010).[2] Απαιτούνται διεξοδικές έρευνες από αντιπροσωπευτικά οικοσυστήματα, για να διαπιστωθεί τι έχει η Ανατολική Αφρική, όσον αφορά την ποικιλία των ειδών Megachile.[2]
Στην Ανατολική Αφρική, οι μέλισσες Megachile, δεν είναι γνωστές στους ντόπιους (συμπεριλαμβανομένων των αγροτών).[2] Αυτά τα έντομα συνήθως δεν αναγνωρίζονται ως μέλισσες από τους ντόπιους της Ανατολικής Αφρικής, όπου η ονομασία μέλισσα, γενικά θεωρείται ότι εφαρμόζεται μόνο στις μέλισσες που παράγουν μέλι.[2] Πολλές μέλισσες Megachile, έχουν μια γκριζωπή εμφάνιση λόγω της παρουσίας χλωμών τριχών πάνω σε μια μαύρη επιδερμίδα.[2] Απαλές ζώνες τριχών στη γαστέρα είναι συνηθισμένες.[2] Στην Ανατολική Αφρική, οι μέλισσες Megachile ποικίλουν σε μήκος, από 9 έως 22 mm.[2]
Οι μέλισσες Megachile, μπορούν να βρεθούν σε διάφορα ενδιαιτήματα (χρήσεις γης) στην Ανατολική Αφρική, όπως βοσκοτόπια, φυσικά δάση, ελώδεις εκτάσεις, προστατευόμενες περιοχές, γεωργικές εκτάσεις, δασικές εκτάσεις, παραποτάμιες ακτές και σε παράκτιες περιοχές.[2]
Οι μέλισσες Megachile που εμφανίζονται στην Ανατολική Αφρική, επισκέπτονται διάφορα είδη άγριων φυτών (δέντρα, θάμνους, βότανα, ζιζάνια, αναρριχητικά φυτά, χόρτα) σε διαφορετικούς οικότοπους, ειδικά φυτά, με μικρά πρασινωπά έως λευκά άνθη.[2] Ορισμένα φυτά που επισκέπτονται, παρέχουν υλικά μόνο για τις κτιριακές κατασκευές, στις φωλιές της φυλλοκόπτριας μέλισσας.[2]
Ορισμένα είδη εντόμων, όπως άλλες μέλισσες, σκαθάρια και μύγες, μπορούν να θεωρηθούν λανθασμένα ως μέλισσες Megachile. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν τις μέλισσες Megachile με τις μέλισσες που κάνουν μέλι.[2] Ωστόσο, μπορούν εύκολα να διακριθούν, παρατηρώντας τη συμπεριφορά τους.[2] Οι μέλισσες Megachile, δεν ζουν σε αποικίες, όπως κάνουν οι μέλισσες, μεταφέρουν τη γύρη κάτω από την γαστήρα και τεμαχίζουν φύλλα, για να σχηματίσουν τις φωλιές τους.[2]
Τα γένη των μελισσών Ceratina (μέλισσες μικρών ξυλουργών), Xylocopa (μέλισσες ξυλουργών) και Halictus (μέλισσες ιδρώτα), μπορούν επίσης να θεωρηθούν λανθασμένα ως μέλισσες Megachile, αλλά, διαφέρουν επειδή μεταφέρουν τη γύρη, σε τριχωτές βούρτσες στα πίσω πόδια τους.[2] Οι μύγες μπορούν να ξεχωρίσουν από τις μέλισσες Megachile, καθώς έχουν μόνο δύο φτερά, ενώ οι μέλισσες έχουν τέσσερα φτερά.[2] Ορισμένα σκαθάρια μπορεί επίσης να συγχέονται με τις μέλισσες Megachile.[2] Τα σκαθάρια έχουν σκληρυμένα εμπρόσθια φτερά (elytra) ενώ οι μέλισσες έχουν τέσσερα μεμβρανώδη φτερά.[2]
Στην περιοχή της Ανατολικής Αφρικής, οι μέλισσες Megachile και άλλα είδη μελισσών, απειλούνται από παράγοντες όπως την υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων, τη γεωργική εντατικοποίηση (π.χ. αντικατάσταση των θαμνωδών φραχτών με περιφράξεις από συρματόπλεγμα και την αυξημένη χρήση των ζιζανιοκτόνων, μπορούν να επηρεάσουν τον αριθμό των άγριων λουλουδιών), την κατάχρηση των εντομοκτόνων και τη συλλογή της ξηράς ξυλείας.[2] Οι πληθυσμοί των μελισσών Megachile στην Ανατολική Αφρική, είναι πιθανό να επηρεαστούν από παράσιτα και ασθένειες, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες για το θέμα αυτό.[2] Οι πρακτικές καλλιέργειας που συνεπάγονται με τη συχνή εκσκαφή των εδαφών, είναι πιθανό να απειλούν τους πληθυσμούς αυτών των μελισσών, καθώς συχνά φωλιάζουν σε υπόγεια λαγούμια.[2] Η έλλειψη γνώσης σχετικά με αυτές τις μέλισσες και η οικονομική τους σημασία από τους ανθρώπους (de facto θεματοφύλακες της φύσης) είναι σημαντική καθώς οι πρακτικές διατήρησης και διαχείρισης που εφαρμόζονται σε επίπεδο γεωργικών εκμεταλλεύσεων, θα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την αξία που τους αποδίδουν οι άνθρωποι.[2]
Το γένος Megachile περιέχει 50 υπογένη, με σχεδόν 1500 αναγνωρισμένα είδη.[1]
Αξιοσημείωτα υπογένη:
Αξιοσημείωτα είδη:
Megachile centuncularis τεμαχίζοντας ένα φύλλο.
Megachile sp. με τεμαχισμένο φύλλο.
Τεμαχισμένο φύλλο από Megachile sp.
Στέγαστρο για Megachile.
Ο κύκλος ζωής των φυλλοκόπτριων μελισσών.
Θηλυκή μέλισσα Megachile (Chalicodoma) sicula, συλλέγοντας άμμο, για το χτίσιμο της φωλιάς της, Ισραήλ.
Σύγκριση μεταξύ σύγχρονης και απολιθωμένης χρυσαλλίδας από τις λακκούβες La Brea Tar Pits.[Σημ. 3]
Το γένος Megachile είναι μια κοσμοπολίτικη ομάδα μοναχικών μελισσών, που συνήθως ονομάζονται μέλισσες φυλλοκόπτριες (Αγγλικά: leafcutter bees ή leafcutting bees). Ενώ άλλα γένη εντός της οικογένειας Megachilidae, μπορεί να μασούν τα φύλλα ή τα πέταλα σε θραύσματα, για να χτίσουν τις φωλιές τους, ορισμένα είδη εντός των Megachile, κόβουν νοικοκυρεμένα κομμάτια φύλλων ή πετάλων, εξ ου και η κοινή τους ονομασία. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα γένη των μελισσών, με σχεδόν 1500 είδη σε πάνω από 50 υπογένη.
Η Βόρεια Αμερική έχει πολλά ιθαγενή είδη Megachile. Η εισαγόμενη φυλλοκόπτρια μέλισσα αλφάλφα (Megachile rotundata), διαχειρίζεται για την επικονίαση των καλλιεργειών.
The genus Megachile is a cosmopolitan group of solitary bees, often called leafcutter bees or leafcutting bees; it also includes the called resin bees and mortar bees. While other genera within the family Megachilidae may chew leaves or petals into fragments to build their nests, certain species within Megachile neatly cut pieces of leaves or petals, hence their common name. This is one of the largest genera of bees, with more than 1500 species[1] in over 50 subgenera.[2] The alfalfa leafcutter bee (Megachile rotundata) is managed on a commercial scale for crop pollination, and has been introduced by humans to various regions around the world.
Nests are sometimes constructed within hollow twigs or other similarly constricted natural cavities, but often are in burrows in the ground. Nests are typically composed of single long columns of cells, the cells being sequentially constructed from the deepest portion of the tunnel outwards. The female places an egg in each cell with a supply of food, generally pollen, sometimes mixed with nectar. She builds a cap and walls off the cell. The larva hatches from the egg and consumes the food supply. After moulting a few times, it spins a cocoon and pupates, often after several months of hibernation as a prepupa. It emerges from the nest as an adult. Males, which are typically smaller and emerge in advance of females, die shortly after mating, but females survive for another few weeks, during which time they build new nests. Numerous families of wasps and bees parasitize Megachile nests, including Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae, and various kleptoparasitic megachilids, such as the closely related genus Coelioxys. M. rotundata and M. campanulae are among of the first insects documented in scientific literature to use synthetic materials for making nests.[3]
Many Megachile species use cut leaves to line the cells of their nests. It is thought that the leaf discs help prevent the desiccation of the larva's food supply.[1] Various species in the genus, especially those in the subgenus Chalicodoma and related groups, do not use cut leaves to line the cells, but instead use fairly dry plant resin, which they carry in their mandibles. The subgenus Chalicodoma includes the world's largest bee, Megachile pluto, as well as one of the largest megachilids in the United States, the recently introduced Asian species, Megachile sculpturalis.
Some Megachile species have no lobe (arolia) between their claws, thus are unable to climb smooth walls or glass.[4]
Megachile centuncularis cutting a leaf
Megachile sp. with cut leaf
Leaves cut by Megachile sp.
Dissected nest of a Megachile bee
Nests of Megachile bees from Bangalore, India.
Dissected cut leaf bits from a nest.
The genus Megachile contains 56 subgenera with 1520 recognized species.[1] See also the list of Megachile species.
Notable subgenera:
Notable species:
Male Megachile Subgenus Xanthosarus with modified front legs
Shelter built for Megachile
Leafcutter bee life cycle
Comparison between a modern pupa and a fossil pupa from the La Brea Tar Pits
Megachile inimica female
Megachile pugnata pugnata female
_-_Keila.jpg)
Male Megachile The genus Megachile is a cosmopolitan group of solitary bees, often called leafcutter bees or leafcutting bees; it also includes the called resin bees and mortar bees. While other genera within the family Megachilidae may chew leaves or petals into fragments to build their nests, certain species within Megachile neatly cut pieces of leaves or petals, hence their common name. This is one of the largest genera of bees, with more than 1500 species in over 50 subgenera. The alfalfa leafcutter bee (Megachile rotundata) is managed on a commercial scale for crop pollination, and has been introduced by humans to various regions around the world.
La genro Megachile (Megaĥilo) estas kosmopolita grupo de solemaj abeloj, ofte nomitaj folitranĉaj abeloj; ĝi inkludas ankaŭ la nomitajn rezinabelojn kaj la morterabelojn. Kvankam aliaj genroj ene de la familio Megaĥiledoj povas maĉi foliojn aŭ petalojn en fragmentoj por konstrui siajn nestojn, kelkaj specioj ene de la genro de Megaĥiloj simple tranĉas pecojn de folioj aŭ petaloj, kaj el tie la komuna nomo. Tiu estas unu el la plej grandaj genroj de abeloj, lun pli ol 1500 specioj[1] en ĉirkaŭ 50 subgenroj.[2] Nordameriko havas multajn indiĝenajn speciojn de Megachile. La enmetita folitranĉulo de luzerno (Megachile rotundata) estas uzata por polenigo de kultivoj.
Megachile fortis
Megachile ericetorum.
Masklo de Megachile subgenro Xanthosarus kun modifitaj antaŭaj kruroj.
Megachile centuncularis folitranĉanta.
Megachile sp. kun folitranĉaĵo.
Folio tranĉita de Megachile.
Ŝirmejo konstruita de Megachile.
Vivociklo de folitranĉaj abeloj.
Komparo inter modernaj kaj fosilia pupo el La Brea Tar Pits
Ino de Megachile inimica.
Ino de Megachile pugnata pugnata.
La genro Megachile (Megaĥilo) estas kosmopolita grupo de solemaj abeloj, ofte nomitaj folitranĉaj abeloj; ĝi inkludas ankaŭ la nomitajn rezinabelojn kaj la morterabelojn. Kvankam aliaj genroj ene de la familio Megaĥiledoj povas maĉi foliojn aŭ petalojn en fragmentoj por konstrui siajn nestojn, kelkaj specioj ene de la genro de Megaĥiloj simple tranĉas pecojn de folioj aŭ petaloj, kaj el tie la komuna nomo. Tiu estas unu el la plej grandaj genroj de abeloj, lun pli ol 1500 specioj en ĉirkaŭ 50 subgenroj. Nordameriko havas multajn indiĝenajn speciojn de Megachile. La enmetita folitranĉulo de luzerno (Megachile rotundata) estas uzata por polenigo de kultivoj.
Megachile es un género de abejas en la familia Megachilidae. Son de distribución cosmopolita, son abejas solitarias, a menudo denominadas abejas cortadoras de hojas aunque no todas cortan hojas. Este es uno de los géneros de abejas con más especies, unas mil quinientas dentro de cincuenta subgéneros.[1] Megachile rotundata es una especie europea que ha sido introducida a otras regiones geográficas para utilizarla comercialmente como polinizadora especialmente de alfalfa.
Hacen nidos en troncos de árboles huecos o estructuras similares pero también en agujeros en el suelo. La hembra pone un huevo en cada celda del nido con una provisión de polen o una mezcla de néctar y polen. Los machos son de menor tamaño que las hembras y emergen antes que las hembras pero mueren después del apareamiento. Numerosas especies de varias familias de abejas y avispas parasitan los nidos de Megachile, los parásitos incluyen Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae y varios cleptoparásitos incluyendo el género relacionado Coelioxys.
El subgénero Chalicodoma incluye la abeja más grande del mundo, Megachile pluto.
Se han descrito unas mil quinientas especies[2]
Especies incluidas:
Véase también la Lista de especies de Megachile.
Macho Megachile Subgenus Xanthosarus con patas delanteras modificadas
Megachile centuncularis cortando una hoja
Megachile sp. con hoja cortada
Hojas cortadas por Megachile sp.
Galerías hechas para la nidificación de Megachile
Megachile pugnata, hembra
Megachile inimica hembra
Megachile es un género de abejas en la familia Megachilidae. Son de distribución cosmopolita, son abejas solitarias, a menudo denominadas abejas cortadoras de hojas aunque no todas cortan hojas. Este es uno de los géneros de abejas con más especies, unas mil quinientas dentro de cincuenta subgéneros. Megachile rotundata es una especie europea que ha sido introducida a otras regiones geográficas para utilizarla comercialmente como polinizadora especialmente de alfalfa.
Megachile erle genero bat da, espezie gehien dituen generoetako bat. Mundu osoan zehar bizi dira eta bakartiak dira. Megachile rotundata komertzialki erabiltzen da polinizazioa egiteko. Megachile pluto munduko erlerik handiena da.
Zuhaitz hustuetan edo antzeko egituretan habiak egiten dituzte, baita lurrean egon daitezkeen zuloetan ere. Emeak arrautz bat jartzen du habiaren zelda bakoitzan, nektar eta polen nahasketa batekin. Arrak emeak baino txikiagoak dira eta emeak baino lehen agertzen dira, baina ernaldu ostean hiltzen dira. Beste erle eta liztor familia batzuek Megachilek egindako habiak kolonizatzen dituzte, adibidez Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae , eta Coelioxys generoko espezie batzuk.
1.500 espezietik gora zenbatu dira:
Megachile erle genero bat da, espezie gehien dituen generoetako bat. Mundu osoan zehar bizi dira eta bakartiak dira. Megachile rotundata komertzialki erabiltzen da polinizazioa egiteko. Megachile pluto munduko erlerik handiena da.
Le genre Megachile, communément appelées « mégachiles », regroupe au sein de la famille des Megachilidae un grand nombre d'espèces d'abeilles solitaires.
Ce groupe abrite la plus grande des abeilles actuellement connue, qui n'est trouvée que sur quelques îles d'Indonésie : Megachile pluto.
Le genre Megachile rassemble un grand nombre d'espèces (plus de 500 espèces regroupées dans plus de 50 sous-genres).
Ces abeilles sont de tailles, formes et couleurs variées, souvent velues, et dotées de fortes mandibules. Elles sont qualifiées d'abeilles « coupeuses de feuilles » parce que de nombreuses espèces de mégachiles découpent des fragments réguliers, ovales ou arrondis de certaines feuilles ou fleurs pour construire le nid dans lequel elles déposeront leurs œufs. D'autres genres d'abeilles au sein de la même famille mâchent simplement des feuilles ou des pétales pour en faire une sorte de papier mâché. Certaines espèces collectent aussi des résines.
Certaines espèces du genre Megachile coupent de manière si nette des feuilles ou des pétales que ceux-ci donnent l'impression d'avoir été poinçonnés. Il ne faut pas confondre les traces de leur travail avec les ravages causés au feuillage par les otiorhynques (Otiorhynchus), qui sont de petits coléoptères qui découpent aussi la périphérie des feuilles, mais de manière moins nette et moins circulaire.
En Amérique du Nord, une espèce indigène de mégachile est le premier pollinisateur utilisé par les agriculteurs et arboriculteurs pour la pollinisation agricole ou sylvicole, bien qu'une espèce importée d'Europe soit aussi utilisée (Megachile rotundata)[réf. nécessaire].
Selon les cas et les espèces, les nids peuvent être construits dans les tiges creuses de plantes (on parle alors d'espèces « caulicoles »), dans les anfractuosités ou fentes d'écorces, de bois mort, de poutres, dans d'anciennes galeries creusées par d'autres insectes, dans des trous dans la roche ou dans une construction, mais le plus souvent dans des galeries creusées ou occupées dans le sol.
Les nids sont généralement composés d'une seule et longue série de cellules, construites de façon séquentielle, du fond de la galerie vers l'extérieur. Et bien que les œufs pondus en dernier soient les plus récents, les jeunes adultes qui émergeront les premiers en proviendront. La femelle dispose un approvisionnement en nourriture (pollen ou mélange de nectar et pollen) dans chaque cellule, puis ferme cette cellule par une cloison qui la séparera de la suivante. Cette cloison est assez perméable pour laisser passer l'oxygène nécessaire à l'œuf puis à la larve.
Une fois sortie de l'œuf, la jeune larve consacre son temps à se nourrir, puis après la mue elle forme un cocon et une pupe, souvent après plusieurs mois d'hibernation comme un prepupa. De cette pupe, au printemps suivant, le jeune adulte émerge et recherche un partenaire sexuel et - pour la femelle - entame la construction d'un nid semblable à celui dans lequel elle est née. Les mâles (généralement plus petits que les femelles) - comme chez les osmies - émergent avant les femelles. Les mâles mourront peu après l'accouplement. Les femelles leur survivront quelques semaines, le temps de construire de nouveaux nids.
La démographie des mégachiles est « contrôlée » par de nombreuses espèces de guêpes et abeilles parasites qui pondent dans leur nids et mangent leurs larves. Parmi les parasites des mégachiles figurent de nombreux Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae, et même quelques mégachiles cleptoparasites, dont du genre étroitement lié Coelioxys.
Différentes espèces de ce genre, et notamment les abeilles solitaires du sous-genre Chalicodoma, n'utilisent cependant pas de feuilles coupées pour former les cellules de leurs nids, mais se servent d'argile ou de résine végétale à demi-sèche, qu'elles mettent en forme dans leurs mandibules.
Le sous-genre Callomegachile comprend l'une des plus grandes abeilles, l’abeille de Wallace (Megachile pluto), ainsi que l'une des plus grandes espèces de mégachiles trouvée aux États-Unis, récemment introduite d'Asie : le Megachile sculpturalis (abeille résinière géante).
Les mégachiles n'ont pas de lobe (arolia) entre leurs griffes, ce qui ne leur permet pas de tenir et se déplacer sur des surfaces lisses (verre… ).
Les mégachiles sont plus discrètes que les abeilles coloniales et ne produisent pas de miel, ce qui explique probablement pourquoi - hormis pour quelques espèces jugées d'intérêt commercial ou économique - elles sont mal suivies et l'état de leurs populations est mal connu ; ceci malgré leur grand intérêt agroéconomique en tant que pollinisateurs, et alors que les « abeilles à miel » sont dans le monde entier en déclin rapide et important pour des raisons encore mal comprises (Voir Syndrome d'effondrement des colonies d'abeilles).
Comme toutes les abeilles et la plupart des insectes, les mégachiles semblent en régression. Les pesticides et parasites éventuellement introduits peuvent être en cause, de même que la destruction et la fragmentation de leurs habitats (le recul des prairies au profit de sols travaillés, le recul des fleurs sauvages, du vieux-bois, du bois mort et des arbres à cavités, l'imperméabilisation des sols urbains, les bâtiments modernes (pauvres en anfractuosités hospitalières pour ce type d'insectes)… et certains modes de gestion de l'environnement (les tontes régulières, et même la fauche tardive avec exportation (recommandée par la gestion différenciée comme moins nuisible que les tontes trop répétées) sont la cause d'une moindre disponibilité de pollen et de nectar, et d'une moindre ressource en tiges creuses (qui abritaient les nids et larves de certaines espèces).
La conservation de l'habitat d'espèce et notamment des zones fleuries sauvages, de « zones-refuges » non fauchées d'une année sur l'autre et d'habitats pour ces espèces (sols non travaillés, zones riches en cavités…) sont des moyens de protéger ces espèces, considérées comme utiles car excellentes pollinisatrices.
En termes de conservation des espèces, de nombreux pays s'inquiètent de voir leurs populations de pollinisateurs s'effondrer (abeilles, papillons en particulier). En France, une des propositions du Grenelle de l'Environnement (fin 2007) était la mise en place rapide d'un plan de restauration « Pollinisateurs », sous l'autorité d'une DIREN coordinatrice, qui pourrait éventuellement s'appuyer sur des ruchers conservatoires.
Abris pour Mégachiles
Les espèces européennes, selon Fauna Europaea (18 octobre 2018)[1],
Le genre Chalicodoma est aujourd'hui considéré comme un sous-genre de Megachile[2].
Selon Fauna Europaea (7 mai 2019)[3],
pupe de Megachile
Le genre Megachile, communément appelées « mégachiles », regroupe au sein de la famille des Megachilidae un grand nombre d'espèces d'abeilles solitaires.
Ce groupe abrite la plus grande des abeilles actuellement connue, qui n'est trouvée que sur quelques îles d'Indonésie : Megachile pluto.
De behangersbijen (Megachile) zijn een geslacht van vliesvleugelige insecten uit de familie Megachilidae. Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1802 door Latreille. Ze leven in holletjes van bijvoorbeeld bamboe of in hout. Typerend voor de soort is onder meer dat ze geen arolia tussen hun klauwtjes hebben; in tegenstelling tot andere bijen kunnen ze dus niet tegen gladde oppervlakken zoals glas oplopen. De Megachile pluto, de grootste bij ter wereld, komt uit deze familie.
Deze lijst van 1506 stuks is mogelijk niet compleet.
De behangersbijen (Megachile) zijn een geslacht van vliesvleugelige insecten uit de familie Megachilidae. Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1802 door Latreille. Ze leven in holletjes van bijvoorbeeld bamboe of in hout. Typerend voor de soort is onder meer dat ze geen arolia tussen hun klauwtjes hebben; in tegenstelling tot andere bijen kunnen ze dus niet tegen gladde oppervlakken zoals glas oplopen. De Megachile pluto, de grootste bij ter wereld, komt uit deze familie.
Bladskjærerbier er en slekt med bier i familien Megachilidae som lever solitært. De tapetserer et bol (rede) med blad de har skåret løs med de kraftige kjevene.
Megachile finnes i hele verden, vanligvis på varme solrike steder. Ti arter i Norge, særlig i sør.
Megachile er mellom 8 og 12 mm lange. Hodet er generelt ganske bredt.
Bladskjærerbiene finnes vanligvis på varme solrike steder, de voksne sees ofte på blomster i mai til august. De lever solitært (ikke i samfunn) og lager sylindriske bol i gammelt morkent treverk eller i hulrom i jorden. Bolet fores innvendig med biter av blad fra ulike trær, som roser, pære og andre. Larvene lever i bolet av såkalte biebrød, en blanding av nektar og pollen, som hunnen etterlater seg sammen med egget. Etter puppestadiet bryter (skjærer) den voksne bien seg ut fra bolet.
De mest kjente utenlandske bladskjærerbiene: Nest etter honningbia er Megachile (Eutricharaea) rotundata den biearten med størst økonomisk betydning. Den brukes kommersielt til bestøving av lusern. Artens opprinnelige utbredelse er tempererte deler av Eurasia, men ikke Nord-Europa, den er nå innført til Nord-Amerika. Livshistoriene til de mellom- og sydeuropeiske Megachile (Chalicodoma) parietina og Megachile (Chalicodoma) sicula ble dokumentert av den franske entomologen og forfatteren Jean-Henri Fabre. Verdens største bie er Megachile (Callomegachile) pluto. Den finnes på øygruppa Molukkene i Indonesia og bygger bol i termittuer. Megachile (Callomegachile) sculpturalis kommer opprinnelig fra Øst-Asia, men har nå spredd seg til USA hvor den ble rapportert første gang i 1994. I 2008 ble den fotografert i Frankrike. Det er en stor art som vekker mye oppsikt.
Bladskjærerbier er en slekt med bier i familien Megachilidae som lever solitært. De tapetserer et bol (rede) med blad de har skåret løs med de kraftige kjevene.
Miesierka, miesiarka[1] (Megachile Latr.) rodzaj owadów z rodziny miesierkowatych (Megachilidae) z rzędu błonkoskrzydłych. W Polsce reprezentowany przez ok. 20 gatunków. Największe osiągają prawie 2 cm, ale większość ma około 1 cm. Samice zbierają pyłek kwiatowy na szczoteczkę brzuszną na spodzie odwłoka, przy okazji zapylając wiele roślin, w tym wiele motylkowych, zwłaszcza komonicę.
U tego rodzaju na przednich skrzydłach występują dwie komórki kubitalne, mniej więcej jednakowej wielkości. Golenie i pierwszy człon tylnych stóp są pokryte krótkimi włoskami. Między pazurkami brak poduszeczek. Część twarzowa płaska (bez wyrostka). Żuwaczki mocne, zwykle czterozębne. Odwłok spłaszczony grzbieto-brzusznie. Całe ciało zwykle gęsto pokryte włoskami w kolorze czarnym z partiami w kolorze żółtym lub białym.
Samice z przyciętych liści (np. brzozy) przygotowują misterne tutki, do których składają jaja i materiały zapasowe (pyłek). Całość przymykają okrągłym zamknięciem z liścia. W momencie przygotowywania tutek najłatwiej je zauważyć (czerwiec) – wyglądają jakby frunęły na latawcu z liścia. Tutki budują i ukrywają w szczelinach, w ziemi, w drewnie - w korytarzach wygryzionych przez szkodniki, między zmurszałym drewnem a ziemią, w inspektach i skrzynkach balkonowych na kwiaty oraz w pustych łodygach roślin. Larwy jesienią budują brunatne kokony, w których przepoczwarczają się i zimują. W maju wygryzają się z nich i zaczynają dorosłe życie.
Miesierka, miesiarka (Megachile Latr.) rodzaj owadów z rodziny miesierkowatych (Megachilidae) z rzędu błonkoskrzydłych. W Polsce reprezentowany przez ok. 20 gatunków. Największe osiągają prawie 2 cm, ale większość ma około 1 cm. Samice zbierają pyłek kwiatowy na szczoteczkę brzuszną na spodzie odwłoka, przy okazji zapylając wiele roślin, w tym wiele motylkowych, zwłaszcza komonicę.
U tego rodzaju na przednich skrzydłach występują dwie komórki kubitalne, mniej więcej jednakowej wielkości. Golenie i pierwszy człon tylnych stóp są pokryte krótkimi włoskami. Między pazurkami brak poduszeczek. Część twarzowa płaska (bez wyrostka). Żuwaczki mocne, zwykle czterozębne. Odwłok spłaszczony grzbieto-brzusznie. Całe ciało zwykle gęsto pokryte włoskami w kolorze czarnym z partiami w kolorze żółtym lub białym.
Samice z przyciętych liści (np. brzozy) przygotowują misterne tutki, do których składają jaja i materiały zapasowe (pyłek). Całość przymykają okrągłym zamknięciem z liścia. W momencie przygotowywania tutek najłatwiej je zauważyć (czerwiec) – wyglądają jakby frunęły na latawcu z liścia. Tutki budują i ukrywają w szczelinach, w ziemi, w drewnie - w korytarzach wygryzionych przez szkodniki, między zmurszałym drewnem a ziemią, w inspektach i skrzynkach balkonowych na kwiaty oraz w pustych łodygach roślin. Larwy jesienią budują brunatne kokony, w których przepoczwarczają się i zimują. W maju wygryzają się z nich i zaczynają dorosłe życie.
Tapetserarbin eller bladskärarbin (Megachile) är ett stort släkte solitära bin i insektsordningen steklar.
Tapetserarbin har oftast en längd på mellan 8 och 12 millimeter men släktet innehåller också världens största bi Megachile pluto med en längd på 39 millimeter.
Tapetserarbin lever solitärt och skär ut halvcirkelformade bladbitar från främst rosväxter som de placerar i dött trä eller i jorden. Honan tapetserar bohålan med blad, därav det svenska namnet, och lägger flera ägg i samma bo. Kägelbin lever som boparasiter i tapetserarbinas bon.
Tapetserarbin är ett mycket stort släkte med cirka 1 500 arter i över 50 undersläkten.
I Sverige finns 12 arter, varav 3 hotade. Även Finland har 3 hotade arter.
Wikimedia Commons har media som rör tapetserarbin.
Tapetserarbin eller bladskärarbin (Megachile) är ett stort släkte solitära bin i insektsordningen steklar.
Megachile là một chi ong trong họ Megachilidae. Chi này được Latreille miêu tả khoa học năm 1802.
Các loài trong chi này gồm:[1]
Megachile là một chi ong trong họ Megachilidae. Chi này được Latreille miêu tả khoa học năm 1802.
Мегахилы[1] (лат. Megachile, от др.-греч. μεγάλη χηλή «большая лапа») — один из крупнейших и распространённый по всему миру род пчёл из семейства Megachilidae, включающий более 1300 видов, в том числе и пчёл-листорезов Megachile rotundata. Иногда в состав Megachile включают пчёл-каменщиц из рода Chalicodoma, рассматриваемых в качестве подрода (к которым относят самую крупную в мире пчелу Megachile pluto, 6 см)[2][3][4].
Гнездятся в готовых полостях (в древесине, земле), ячейки выстилают кусочками листьев, лепестков, бересты. Некоторые олиголекты. Летние и позднелетние формы.
Многочисленные виды ос и пчел паразитируют в гнездах Мегахил, особенно представители семейств Gasteruptiidae, Leucospidae, Sapygidae, и различные клептопаразитические рода и виды Megachilidae, включая близкородственный род Coelioxys.
Повсеместно. В Европе около 100 видов.
Крупные и средней величины пчелы. Переднее крыло с 2 радиомедиальными ячейками. Черные, обильно опушенные. Аролии отсутствуют. Самая крупная пчела в мире это Megachile pluto, с длиной тела 39 мм и размахом крыльев в 63 мм.
Род включает более 1300 видов пчёл, и около 50 подродов.
Пчела-листорез Megachile rotundata — вид, искусственно разводимый для опыления люцерны.
Megachile rotundata
Мегахилы (лат. Megachile, от др.-греч. μεγάλη χηλή «большая лапа») — один из крупнейших и распространённый по всему миру род пчёл из семейства Megachilidae, включающий более 1300 видов, в том числе и пчёл-листорезов Megachile rotundata. Иногда в состав Megachile включают пчёл-каменщиц из рода Chalicodoma, рассматриваемых в качестве подрода (к которым относят самую крупную в мире пчелу Megachile pluto, 6 см).
_-_Keila.jpg)
_(2).jpg)
_from_Badlands_National_Park,_South_Dakota_-_USGS_Bee_Inventory_and_Monitoring_Laboratory.jpg)
_from_Badlands_National_Park,_South_Dakota_-_USGS_Bee_Inventory_and_Monitoring_Laboratory.jpg)
_from_Badlands_National_Park,_South_Dakota_-_USGS_Bee_Inventory_and_Monitoring_Laboratory.jpg)
_from_Badlands_National_Park,_South_Dakota_-_USGS_Bee_Inventory_and_Monitoring_Laboratory.jpg)
)_(35683551295).jpg)
_canariensis_(%E2%99%80)_(6066405924).jpg)
.jpg)
