nomes no trilho de navegação
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Guizotia sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Guizotia abyssinica a'r enw Saesneg yw Niger.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Olewlys.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Guizotia sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Guizotia abyssinica a'r enw Saesneg yw Niger. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Olewlys.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Das Ramtillkraut (Guizotia abyssinica, Syn.: Guizotia oleifera DC.), auch Gingellikraut und Nigersaat genannt[1], ist eine Pflanzenart aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die ölhaltigen Samen der Kulturform dieser Art werden vielfältig genutzt, insbesondere als Vogelfutter. In Anlehnung an den geobotanischen Ursprung der Guizotia abyssinica in Ostafrika und Asien, namentlich Nigeria, sind die gängigen Bezeichnungen der Samen Nigersamen, Nigersaat oder Negersaat.
Das Ramtillkraut ist eine mehr oder weniger verzweigte, einjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von bis zu 1,8 m erreicht. Im unteren Bereich des hohlen, leicht brechenden und violettlich gesprenkelten, grünlichen, haarigen Stängels sind die Blätter gegenständig, im oberen Bereich sind sie wechselständig angeordnet. Die einfachen, beidseitig weichbehaarten Laubblätter sind 10 bis 20 cm lang und 3 bis 5 cm breit. Sie sind ganzrandig bis unregelmäßig gezahnt, bewimpert und halbstängelumfassend, lanzettlich bis schmaleiförmig oder verkehrteiförmig. Die Spitze ist zugespitzt bis abgerundet, Nebenblätter fehlen.
Die zwei bis drei körbchenförmigen Blütenstände stehen zusammen. Die Blütenkörbchen haben einen Durchmesser von 15 bis 50 mm und enthalten acht zygomorphe Zungen- und meist 40 bis 60 radiärsymmetrische Röhrenblüten. Die Zungenblüte ist rein weiblich, gelb oder selten grünlich und 5 bis 20 mm lang. Die Röhrenblüte ist zwittrig und gelb bis leicht orange und enthält gelbe Staubblätter und einen haarigen Griffel mit zweilappiger Narbe. Die Hüllblätter (Hüllblatt) stehen in zwei Reihen, die inneren Hüllblätter ähneln den Spreublättern (Spreublatt) auf dem Körbchenboden. Am Grunde jeder Blüte findet sich ein Haarkranz. Die Bestäubung erfolgt durch Insekten. Diese Art ist selbstfertil. Es werden schwärzliche, kantige, etwa 3,5–5 mm lange und 1,5–2 mm breite Achänen ohne Pappus als Diasporen gebildet.
Die Vegetationszeit dieser Art dauert von Mai bis Oktober, die Blütezeit reicht von August bis September und die Samen reifen von September bis Oktober.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30.[2]
Das Ramtillkraut war ursprünglich in Afrika von Äthiopien bis Malawi beheimatet. Es wird als unbeständiger Neophyt auch in Mitteleuropa gefunden. Über Vogelfutter wird es kontinuierlich neu eingeschleppt, hält sich aber wegen der klimatischen Bedingungen nur vorübergehend. In Deutschland erlangt es selten die Samenreife. Es kommt vor allem an Ruderalstandorten wie Schutthalden, Umschlagplätzen und Straßenrändern vor.[3]
Diese Art wurde wohl in Äthiopien domestiziert. Ihre Kulturform wurde wahrscheinlich schon vor dreitausend Jahren vom Menschen nach Indien eingeführt. Sie wird hauptsächlich in Äthiopien, Indien, Pakistan, Birma und Nepal angebaut. Nigersamen zählen zu den ölhaltigen Saaten und haben einen hohen Fett- und Proteinanteil.
Die Samen werden nach dem Frittieren gegessen. Aus den Samen wird Mehl produziert. Das Öl aus den Samen (Nigeröl, Ramtillöl) nutzt man zur Produktion von Seifen und Farben. Medizinisch wird das Öl zur Linderung von Rheuma eingesetzt.
Die Samen spielen in der Ernährung sowohl von Wald- als auch von Ziervögeln als Zusatzfutter eine mittlere bis große Rolle, vor allem gekeimt.
In der Mikrobiologie werden die Samen zur selektiven Anzucht von Krankheitserregern verwendet (Negersaat-Agar).
Ramtillkraut wird in Mitteleuropa als Zwischenfrucht bzw. Gründüngungspflanze genutzt, da es wegen seiner Frostempfindlichkeit zuverlässig abfriert.
Das Ramtillkraut (Guizotia abyssinica, Syn.: Guizotia oleifera DC.), auch Gingellikraut und Nigersaat genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die ölhaltigen Samen der Kulturform dieser Art werden vielfältig genutzt, insbesondere als Vogelfutter. In Anlehnung an den geobotanischen Ursprung der Guizotia abyssinica in Ostafrika und Asien, namentlich Nigeria, sind die gängigen Bezeichnungen der Samen Nigersamen, Nigersaat oder Negersaat.
रामतिल या 'काला तिल' (अंग्रेजी: Niger ; वानस्पतिक नाम : Guizotia abyssinica) एक तिलहनी फसल है।
रामतिल या 'काला तिल' (अंग्रेजी: Niger ; वानस्पतिक नाम : Guizotia abyssinica) एक तिलहनी फसल हैजगनी के नाम से आदिवासी बाहुल्य क्षेत्रों में पहचानी जाने वाली फसल रामतिल है। मध्यप्रदेश में इसकी खेती लगभग 220 हजार हेक्टेयर भूमि में की जाती है तथा उपज 44 हजार टन मिलती है। प्रदेश में देश के अन्य उत्पादक प्रदेशों की तुलना में औसत उपज अत्यंत कम (198 किलोग्राम प्रति हेक्टेयर ) है। मध्यप्रदेश में इसकी खेती प्रधान रूप से छिंदवाडा , बैतूल, मंडला, सिवनी, डिन्डौरी एवं शहड़ोल जिलों में की जाती है। रामतिल के बीजों में 35 – 45 प्रतिशत तेल एवं 25 से 35 प्रतिशत की मात्रा पायी जाती है। रामतिल की फसल विषम परिस्थितियों में भी उगाई जा सकती है। फसल को अनुपजाऊ एवं कम उर्वराशक्ति वाली भूमि में भी लिया जा सकता है। इसका तेल एवं बीज पूर्णत: विषैले तत्वों से मुक्त रहता है तथा यह कीडों बीमारियों जंगली जानवरों तथा पक्षियों से होने वाली क्षति से कम प्रभावित होती है। फसल भूमि का कटाव रोकती है। रामतिल की फसल के बाद उगाई जाने वाली फसल की उपज अच्छी आती है। प्रदेश में फसल की उपज को निम्नानुसार उन्नत कृषि तकनीकी अपनाकर बढ़ाया जा सकता है।
रामतिल की उन्नत खेती
जगनी के नाम से आदिवासी बाहुल्य क्षेत्रों में पहचानी जाने वाली फसल रामतिल है। मध्यप्रदेश में इसकी खेती लगभग 220 हजार हेक्टेयर भूमि में की जाती है तथा उपज 44 हजार टन मिलती है। प्रदेश में देश के अन्य उत्पादक प्रदेशों की तुलना में औसत उपज अत्यंत कम (198 किलोग्राम प्रति हेक्टेयर ) है। मध्यप्रदेश में इसकी खेती प्रधान रूप से छिंदवाडा , बैतूल, मंडला, सिवनी, डिन्डौरी एवं शहड़ोल जिलों में की जाती है।
ಗುರೆಳ್ಳು ಆಸ್ಟರೇಸೀ (ಕಂಪಾಸಿóಟೇ) ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯವುಳ್ಳ ಒಂದು ಏಕವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯ.
ಹುಚ್ಚೆಳ್ಳು, ಕಾರೆಳ್ಳು, ಖುರಾಸಾನಿ ಪರ್ಯಾಯ ನಾಮಗಳು. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ನೈಜರ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಗೈಜೋóಶಿಯ ಅಬಿಸೀನಿಕ ಇದರ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು. ಆಫ್ರಿಕದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಮೂಲವಾಸಿ. ಇದನ್ನು ಎಣ್ಣೆಗೋಸ್ಕರ ಆಫ್ರಿಕ ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.[೨]
ಗುರೆಳ್ಳು ನೆಟ್ಟಗೆ 1' - 3' ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುವ ಮೂಲಿಕೆ ಸಸ್ಯ. ಕಾಂಡ ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಒರಟಾದ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಗಾತ್ರದ ಕೂದಲಿನ ಹೊದಿಕೆಯಿರುವುದರಿಂದ ಈ ಭಾಗಗಳು ಒರಟಾಗಿವೆ. ಎಲೆಗಳು ಅಭಿಮುಖ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿವೆ. ಇವುಗಳ ಉದ್ದ ಸುಮಾರು 3" - 5", ಆಕಾರ ಈಟಿಯಂತೆ ಮತ್ತು ಅಂಚು ಗರಗಸದಂತೆ. ಎಲೆಗಳ ತೊಟ್ಟು ಬಲು ಚಿಕ್ಕದು; ಎಲೆಗಳ ಬುಡ ಕಾಂಡವನ್ನು ಅರ್ಧ ಸುತ್ತುವರಿದಿದೆ. ಹೂಗಳು ಬಲು ಚಿಕ್ಕವು; ಚಂಡುಮಂಜರಿ ಮಾದರಿಯ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗೊಂಡಿವೆ. ಹೂ ಗೊಂಚಲಿನ ವ್ಯಾsಸ 0.5 " - 1". ಹೂಗಳು ಅಚ್ಚ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕಿದ್ದು ಬಹಳ ಅಂದವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಫಲಗಳು ಎಕೀನ್ ಮಾದರಿಯವು. ತುಂಬ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ 1/4" - 1/2" ಉದ್ದಕ್ಕೆ ನೀಳವಾಗಿ ಇವೆ. ಹೊಳೆಯುವ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ಉಂಟು. ಇವು ಗಡುಸಾಗಿವೆ.
ಗುರೆಳ್ಳು ನಸುಗೆಂಪು ಇಲ್ಲವೆ ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಗೋಡು ಮಣ್ಣಿನ ಭೂಮಿಗಳಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎರೆಮಣ್ಣಿಲ್ಲೂ ಕೊಂಚ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಳೆ ಬೇಡ. ಮಳೆಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಮೊತ್ತ 40" ಮೀರಬಾರದು. ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ರಾಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರ ಬೆಳೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಹುರುಳಿ, ಕಡಲೆಕಾಯಿ, ಹರಳು, ನವಣೆ, ಸಜ್ಜೆ ಮುಂತಾದವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆಸುವುದುಂಟು. ಜುಲೈ ಇಲ್ಲವೆ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಸುಮಾರಿಗೆ ಬಿತ್ತನೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆಸುವಾಗ 6"-12" ಅಂತರವಿರುವ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲೂ ಹುರುಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆಸುವಾಗ 6" ಅಂತರಗಳ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲೂ ಬಿತ್ತಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭೂಮಿಯೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಉತ್ತು, ಹದ ಮಾಡಿದರೆ ಗಿಡಗಳ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ ಹುಲುಸಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದಲೆ ರಾಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆಸಿದ ಗುರಳ್ಳಿನ ಪೈರು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಬಳಿಕ ಗಿಡಗಳು ಹೂ ಬಿಡಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತವೆ. ಆಮೇಲೆ 5-6 ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಯ್ಲಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತವೆ. ಕುಡುಗೋಲಿನಿಂದ ಗಿಡಗಳ ಬುಡದವರೆಗೂ ಕೊಯ್ದು ಕಂತೆ ಕಟ್ಟಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನಂತರ ಕೋಲುಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ತೆನೆಗಳನ್ನು ಬಡಿದು ಕಾಳುಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ, ತೂರಿ, ಜರಡಿಯಾಡಿಸಿ ಚೊಕ್ಕಟ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಕಾಳಿನೊಂದಿಗೆ ಮಣ್ಣಿನ ಕಣಗಳು, ಕಳೆಬೀಜಗಳು ಸೇರಿರುವುದರಿಂದ ಗುರೆಳ್ಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಡುವಾಗ, ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸುವಾಗ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಬೆಳೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದಾಗ ಗುರೆಳ್ಳಿನ ಇಳುವರಿ ಎಕರೆಗೆ 45 ಕೆಜಿ. ಇರುವುದಾದರೂ ಶುದ್ಧ ಬೆಳೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದರೆ ಇದು ಸುಮಾರು 135-180 ಕೆಜಿ. ವರೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಬಹುದು.
ಗುರೆಳ್ಳಿನ ಬೀಜಗಳಲ್ಲಿ 40%-45% ರಷ್ಟು ಎಣ್ಣೆ ಉಂಟು. ಇದಕ್ಕೆ ರೂಢಿಯ ಹೆಸರು ಹುಚ್ಚೆಳ್ಳೆಣ್ಣೆ. ಇದು ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಎಣ್ಣೆ. ಇದರ ಬಣ್ಣ ತಿಳಿ ಹಳದಿ. ಅಡುಗೆಗೆ, ಇತರ ಬಗೆಯ ಎಣ್ಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ-- ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಎಳ್ಳೆಣ್ಣೆಯೊಂಗಿದೆ ಮಿಶ್ರ ಮಾಡಲು ಹುಚ್ಚೆಳ್ಳೆಣ್ಣೆಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಮೃದುಚಾಲಕಗಳ ಮತ್ತು ಮೃದುಸಾಬೂನುಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲೂ ಇದನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವುದಿದೆ. ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಮೇಲೆ ಉಳಿಯುವ ಹಿಂಡಿ ದನಕರುಗಳಿಗೆ ಉತ್ತಮವಾದ ಆಹಾರ. ಹಾಲು ಕರೆಯುವ ಹಸು, ಎವ್ಮ್ಮೆಗಳಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸಿದರೆ ಹಾಲಿನ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚುವುದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಹುಚ್ಚೆಳ್ಳನ್ನು ಚಟ್ನಿಪುಡಿ, ಚಟ್ನಿ, ಗೊಜ್ಜು ಮುಂತಾದವಕ್ಕೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಗುರೆಳ್ಳು ಆಸ್ಟರೇಸೀ (ಕಂಪಾಸಿóಟೇ) ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯವುಳ್ಳ ಒಂದು ಏಕವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯ.
Guizotia abyssinica is an erect, stout, branched annual herb, grown for its edible oil and seed. Its cultivation originated in the Eritrean and Ethiopian highlands, and has spread to other parts of Ethiopia. Common names include noog/nug (Ethio-Semitic and Eritrean ኑግ nūg or ኒህዩግ nihyug); niger, nyger, or nyjer seed (all pronounced /ˈnaɪdʒər/ NY-jər);[2][3] ramtil or ramtilla; inga seed; and blackseed.
Native to Ethiopia, Eritrea and Malawi, niger seeds are also grown in India.[4] Niger seeds resemble sunflower seeds in shape, but are smaller in size and black. It bears a fairly thick, adherent seed coat and can be stored for up to a year without deterioration. Niger seed contains proteins, oil and soluble sugars. Noug has been described as semi-domesticated, self-incompatible crop with yellow flowering heads and seeds[5] Recent studies have used molecular markers to reveal the genetic diversity of some noug populations grown in Ethiopia studies have reported regional genetic differentiation within noug based on RAPD and AFLP markers[6] Niger seeds are used as bird feed worldwide. Commercial niger seed is grown in Africa, India and other areas of southeast Asia, and the seed is imported around the world as a popular type of birdseed. Before it is imported, however, niger seed is sterilized by intense heat to prevent germination of any additional seeds that may be part of the mix. Treated niger seed may germinate but would typically be stunted, limiting its spread and offering less of a threat to native plants.[7]
Basic nutritional components of niger seeds
Requiring moderate rainfall between 1,000 to 1,250 millimetres (39 to 49 in) annually, niger seed needs moist soil to grow properly. Niger should be grown in light black soils or brownish loam with sufficient depth but it also can be grown on well drained heavy soils or rocky laterite soils. It can grow in semi-shade or full sun. The yield of seeds will average 300–400 kilograms per hectare (270–360 lb/acre) under favorable conditions but can produce up to 600 kilograms per hectare (540 lb/acre). It gives a dependable yield even under unfavorable climatic conditions.[8]
The seed, technically a fruit called an achene, is often sold as birdseed as it is a favourite of finches, especially the goldfinch and the greenfinch (Chloris). In the birdseed market, niger is often sold or referred to as thistle seed. This is a misnomer resulting from early marketing of the seed as "thistle" to take advantage of the finches' preference for thistle.
The Wild Bird Feeding Industry (WBFI) has trademarked the name Nyjer "... to eliminate product confusion and the offensive mispronunciation of Niger as well as to promote a positive image for the use of 'Guizotia abyssinica' as a wild bird feed."[9]
In 1982 the USDA ordered that imported niger seed must be heat sterilized to kill the contaminant dodder seed. This treatment, however, was insufficient to kill seeds of other Federal noxious weeds, including Asphodelus fistulosus (onion weed), Digitaria spp. (includes African couchgrass), Oryza spp. (red rice), Paspalum scrobiculatum (kodo millet), Prosopis spp. (includes mesquites), Solanum viarum (tropical soda apple), Striga spp. (witchweed), and Urochloa panicoides (liver-seed grass). In 2001 a new treatment required that imported niger seed must be heat treated at 120 °C (248 °F) for 15 minutes.
In 2002 the 'EarlyBird' variety of Guizotia abyssinica with a crop maturity of 65 days was developed and adapted to grow in the United States. The 'EarlyBird' variety of Guizotia abyssinica is protected by U.S.D.A. Plant Variety Protection Certificate Number 9900412. A second variety of Guizotia abyssinica submitted to the U.S.D.A. for Plant Variety Protection (Application Number 200500140) called 'Earlybird 50' has a crop maturity of 50 days and is a shorter, more dense plant with a higher yield and is less susceptible to lodging than the 'EarlyBird' variety. Both varieties have short enough maturities to make production feasible in many U.S. growing regions. Guizotia abyssinica is not a Federal noxious weed and is now in commercial agricultural production in the United States often grown as a first or second crop before or after wheat, maize, soybeans, and cucurbits. Niger is self-sterile and requires bees for cross pollination.
Niger seed yields about 30–35% of its weight in oil which is clear, slow-drying, and edible. Niger seed oil is a polyunsaturated semi-drying oil. It has a pale yellow or orange color with a nutty taste and sweet odor. The raw oil has a low acidity and can be used directly for cooking. Normally, it has a poor shelf life and will become rancid when stored for a long period. Its fatty acid composition is similar to sunflower oil and has high content of linoleic acid. It is used as a substitute for olive oil and can be mixed with linseed oil. The presence of linoleic acid varies from 45.0–65.0% depending on harvested soil conditions and seed variety. The physical character of oil and its fatty acid composition is furnished in the following tables.[10]
Physical characteristics of oil[11]
Fatty acid composition of niger seed oil[11]
Niger seeds are used for human consumption in the southern parts of India. In Karnataka, Andhra Pradesh and Maharashtra, niger seeds (called valisalu/valasulu in Telugu, uchellu/gurellu in Kannada, and karale in Marathi) are used to make a dry chutney, which is used as an accompaniment with breads such as chapati. They are also used as a spice in some curries. In Ethiopia, an infusion made from roasted and ground niger seeds, sugar and water is used in treating common colds.
A paste or gruel made from slightly roasted and ground niger seed, mixed with roasted and ground flaxseeds (Amharic: telbah) and hot water, is traditionally used in Ethiopia in treating leather.
The seed's oil is widely used for industrial purposes such as soap making, paints preparations and preparation of different types of emulsions.[12]
The seed is used as bird food. As the seeds are so small, specialized bird feeders are manufactured for niger seed. In the United Kingdom the seeds attract finches and siskins.[13]
Niger oil cake, which consists of the residues obtained after processing of the seeds to make oil, is rich in protein and is used to feed livestock, particularly in Ethiopia.[14]
Guizotia abyssinica is an erect, stout, branched annual herb, grown for its edible oil and seed. Its cultivation originated in the Eritrean and Ethiopian highlands, and has spread to other parts of Ethiopia. Common names include noog/nug (Ethio-Semitic and Eritrean ኑግ nūg or ኒህዩግ nihyug); niger, nyger, or nyjer seed (all pronounced /ˈnaɪdʒər/ NY-jər); ramtil or ramtilla; inga seed; and blackseed.
Abisinia gvizotio (Guizotia abyssinica) estas staŭdo kultivata pro ĝiaj manĝebla oleo kaj semoj. Ĝi originas de la Etiopaj Altaĵoj, kaj disvastiĝis al aliaj partoj de Etiopio.
La semoj (teknike fruktoj) nomataj akenoj, ofte estas vendata kiel birdosemo ĉar ĝi estas la favorata nutraĵo de fringoj speciale la kardelo kaj la verda fringo.
Hodiaŭ ĝi ankaŭ furoras kiel supernutraĵo por homoj pro ĝia nutreco.
La Guizotia abyssinica o nug (Ethio-Semitico ኑግ nūg) es una planta herbácea anual, cuya semilla y el aceite extraído de la misma son comestibles. Tiene otros nombre como negrillo, niger o ramtil (ramtilla).
Guizotia abyssinica tiene las lígulas de color amarillos de más de 8 milímetros. El aquenio es oblongoideo, sin vilano ni corona apical.[1]
Guizotia abyssinica es natural en África desde Etiopía hasta Malawi. En Europa es una especie introducida naturalizado en ambientes nitrificados.
Se comenzó a cultivar en las tierras altas de Etiopía y de allí se extendió por todo el territorio.
La Guizotia abyssinica o nug (Ethio-Semitico ኑግ nūg) es una planta herbácea anual, cuya semilla y el aceite extraído de la misma son comestibles. Tiene otros nombre como negrillo, niger o ramtil (ramtilla).
Keltiö (Guizotia abyssinica) on mykerökukkaiskasvilaji, jota esiintyy Itä-Afrikassa.
Se on yksivuotinen ruoho, joka kasvaa 10-100 cm korkeaksi. Keltiön varsi on vankka, mustanruskeatäplikäs, hapsi- ja nystykarvainen. Vastakkain kasvavat lehdet ovat ruodittomia, sepiviä ja suurilapaisia, harvan isohampaisia.
Mykeröstö huiskilo. Mykeröt pitkäperäisiä. Mykerön laita- ja kehräkukat ovat keltaisia. Laitakukkien kieli on leveä, 1–1,5 senttimetriä pitkä.
Hedelmä on pähkylä, n. 4 mm, litteä 3-4 kulmainen, uurteinen, kiiltävä musta tai ruskea.
Kotoisin Itä-Afrikasta. Tavataan Suomessa harvoin kaatopaikoilla ja joutomailla.[1]
Siemeniä on joissakin linnunsiemenseoksissa.[2]
Keltiö (Guizotia abyssinica) on mykerökukkaiskasvilaji, jota esiintyy Itä-Afrikassa.
Guizotia abyssinica, la guizotia d'Abyssinie, guizotia oléifère, niger[2], nyger ou noug[3], est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Asteraceae, sous-famille des Asteroideae, originaire des hauts plateaux d'Éthiopie. Ce sont des plantes herbacées annuelles pouvant atteindre deux mètres de haut.
Cette espèce est cultivée pour ses graines et son huile, principalement en Éthiopie et en Inde, où elle a été domestiquée il y a environ 3000 ans.
Guizotia abyssinica est une plante herbacée annuelle robuste, à port dressé, modérément ramifiée, dont les tiges peuvent mesurer de 50 cm à 1,5 m, voire 2 m, de haut. Ces tiges, pouvant atteindre 2 cm de diamètre, ont une couleur vert pâle, souvent teintée ou parsemée de pourpre, qui jaunit avec l'âge[4]. Elles sont creuses et se cassent facilement. Le système racinaire est bien développé, autour d'une racine pivotante et de nombreuses racines latérales, surtout dans les 5 cm supérieurs[4]. Les feuilles, simples et entières, généralement sessiles, de 3 à 23 cm de long sur 1 à 6 cm de large, sont généralement opposées, mais deviennent alternes vers le sommet des tiges[5]. De couleur vert foncé, sauf celle de la base de la plante qui ont une couleur jaune distincte, les feuilles ont un limbe de forme lancéolée à obovale, avec une marge entière ou dentée et ciliée[4].
Les fleurs, jaune vif devenant jaune d'or à maturité, ou plus rarement légèrement vertes, sont groupées en capitules de 15 à 50 mm de diamètre, avec à l'extérieur des fleurons ligulés de 5 à 20 mm de long. Les fleurons ligulés, au nombre de 6 à 8 par capitule sont des fleurs fertiles. Au centre du capitules, 40 à 60 fleurons tubulaires, hermaphrodites, sont disposés en trois verticilles. Les capitules sont eux-mêmes disposés en cymes apicales ou axillaires, entourées de bractées feuillues atteignant 3 cm de long[6],[4]. La floraison de chaque capitule dure de 7 à 8 jours. Les fleurs étant auto-incompatibles, la fécondation nécessite une pollinisation croisée, probablement réalisée par des abeilles[6],[5].
Les graines, en réalité des fruits, sont des akènes, en forme de massue, obovoïdes et étroitement longs, de 3 à 6 mm de long sur 1,5 à 4 mm de large, de couleur noire brillante avec des cicatrices blanches à jaunes sur le dessus et la base. Chaque capitule produit environ 40 à 50 graines[5].
Cytologie : Guizotia abyssinica est une espèce diploïde (2n = 2x = 30)[5].
L'aire de répartition originelle de Guizotia abyssinica s'étend en Éthiopie et en Érythrée. Par sa répartition en Éthiopie, cette espèce est sympatrique avec son ancêtre supposé, Guizotia scabra schimperii[7]. L'espèce a été introduite dans de nombreux pays d'Amérique du Nord, d'Europe, d'Afrique et d'Asie, ainsi qu'en Australie. Elle est naturalisée en Inde. La plante est largement cultivée dans le sud de l'Inde et en Éthiopie et, dans une moindre mesure, aux Antilles, en Afrique de l'Est et dans diverses régions de l'Inde[6].
L'espèce Guizotia abyssinica a été décrite et publiée sous ce nom pour la première fois en 1829 par Alexandre Henri Gabriel de Cassini dans le Dictionnaire des sciences naturelles de Cuvier (Dict. Sci. Nat. (ed. 2), 59: 248)[8]. Elle avait été précédemment décrite par Linné fils sous le nom de Polymnia abyssinica L. f. 1872, puis sous celui de Heliopsis platyglossa Cass. 1822, dans le tome 24 du même Dictionnaire des sciences naturelles. Cassini s'étant rendu compte qu'il s'agissait de la même plante décida en 1829 de la renommer Guizotia abyssinica, créant le nouveau genre Guizotia qu'il dédia à François Guizot[9].
Selon Plants of the World Online (Kew Science)[10] :
Selon Tropicos (18 mars 2019)[11] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Guizotia abyssinica est cultivée depuis plusieurs millénaires pour la production d'huile alimentaire en Inde et en Éthiopie.
Il est probable que cette espèce, a été introduite en Inde par des immigrants éthiopiens, en même temps que d'autres espèces comme l'éleusine, au cours du troisième millénaire avant notre ère. Cela explique l'absence en Inde d'espèces sauvages apparentées comme Guizotia scabra[5].
Cette espèce est connue en Europe depuis l'expédition en Éthiopie de James Bruce, explorateur écossais, qui y séjourna de 1769 à 1772. À son retour, il rencontra Buffon à Paris et remis une large part des graines qu'il avait rapportées, dont celles de Guizotia abyssinica, au jardin royal de Versailles. Ces graines ont germé et ont produit des plantes que Buffon fit dessiner, en offrant des planches à Bruce[5],[12].
La culture de la guizotia oléifère, ou niger, été testée en Europe (Allemagne, Suisse, France, Tchécoslovaquie) au cours du XIXe siècle. En Russie, des essais de culture ont été faits en 1926 à la suite de l'expédition de Nikolaï Vavilov en Éthiopie, mais sont restés sans suite à cause du rendement trop faible[5].
Un projet de recherche international a été lancé dans la période 2007-2010 pour coordonner les efforts de recherche sur la diversité et de sélection moléculaire pour améliorer la culture de cette plante classée parmi les « espèces négligées et sous-utilisées »[13].
Les graines de niger contiennent de 30 à 50 % de matière grasse. L'huile extraite de ces graines présente un profil en acide gras typique de la famille des Asteraceae (cf. carthame et tournesol), avec une teneur relativement élevée en acide linoléique[14]. Cette teneur peut atteindre 55 % dans les graines cultivées en Inde et 75 % dans celles cultivées en Éthiopie. Le tourteau obtenu après extraction de l'huile contient environ 30 % de protéines et 23 % de fibres brutes[5].
Guizotia abyssinica est cultivée pour ses graines riches en lipides, qui fournissent environ 30 % d'une huile claire, comestible, à séchage lent. Cette huile est utilisée non seulement en alimentation mais aussi pour produire peintures et savons, et pour s'éclairer. C'est un substitut de l'huile d'olive ; elle peut être mélangée avec de l'huile de lin et sert parfois d'adultérant de l'huile de colza, de sésame, ou autres[6].
Les graines (qui sont en fait des fruits secs- akènes) peuvent également être consommées frites ou comme condiment. En Éthiopie, pressées avec du miel, elles servent à faire des sortes de gâteaux[6].
Le tourteau issu de l'extraction de l'huile est utilisé pour l'alimentation du bétail. La plante entière peut être donnée en pâture ou comme fourrage aux ovins, mais elle est refusée par les bovins[4]. De ce fait, en Inde, elle est parfois plantée autour de certaines cultures pour empêcher les bovins d'y pénétrer[15]. Les graines sont appréciées de certaines espèces d'oiseaux comme les chardonnerets, les verdiers, les accenteurs et les tarins[16], et sont commercialisées dans les pays occidentaux notamment comme nourriture pour des oiseaux détenus en cage[6].
La plante peut aussi être cultivée comme engrais vert ou plante de couvert sous la dénomination de niger dans des pays septentrionaux car elle est très gélive[17]. Lorsqu'elle est utilisée comme engrais vert, Guizotia abyssinica contient, sur la base de l'herbe séchée à l'air, 0,2 % d'azote, 0,85 % de potasse et 0,11 % d'acide phosphorique[6].
Un milieu de culture à la gélose à base de graines de Guizotia abyssinica peut être utilisé pour identifier Cryptococcus neoformans (Sant) Vaill, espèce de champignons basidiomycètes qui provoque des méningites chez l'Homme[15].
Guizotia abyssinica, la guizotia d'Abyssinie, guizotia oléifère, niger, nyger ou noug, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Asteraceae, sous-famille des Asteroideae, originaire des hauts plateaux d'Éthiopie. Ce sont des plantes herbacées annuelles pouvant atteindre deux mètres de haut.
Cette espèce est cultivée pour ses graines et son huile, principalement en Éthiopie et en Inde, où elle a été domestiquée il y a environ 3000 ans.
Guizotia abyssinica (L.f.) Cass. è una pianta erbacea annuale della famiglia delle Asteracee[1], coltivata per il suo olio alimentare ed i suoi semi. La sua coltivazione ha avuto origine negli altopiani etiopici, e si è diffusa poi ad altre zone dell'Etiopia. I nomi comuni sono: noog / NUG (lingue semitiche dell'Etiopia ኑግ NUG); niger, nyger, nyjer o semi niger, ramtil o ramtilla, seme inga e blackseed.
Il frutto è un achenio contenente minuscoli semi.
Il seme viene spesso venduto come becchime in quanto è uno dei preferiti dai fringuelli, soprattutto il cardellino ed il verdone comune. Nel mercato del becchime, il nyjer è spesso venduto come seme di cardo. Questo è un termine improprio derivante dall'antica commercializzazione del seme come "cardo" per approfittare della preferenza dei fringuelli per questo seme.
La Wild Bird Feeding Industry (WBFI) ha depositato il marchio del nyjer per non confonderlo con il seme di cardo meno desiderabile.
Nel 1982 la USDA ordinò che i niger seed importati dovevano essere sterilizzati a caldo per uccidere il contaminante del seme di cuscuta. Questo trattamento, però, non era sufficiente a uccidere i semi di altre piante infestanti ritenute nocive dall'ente federale, tra cui Asphodelus fistulosus (erba cipollina), Digitaria (gramigna africana), Oryza (riso rosso), Paspalum scrobiculatum (miglio Kodo), Prosopis (comprese mezquites), Solanum viarum (mela tropicale), Striga e Urochloa panicoides. Nel 2001 venne richiesto un nuovo trattamento per i niger seed importati che dovevano essere sottoposti a trattamento termico a 120 °C (248 °F) per 15 minuti.
Nel 2002 venne sviluppata la varietà EarlyBird Niger e adattata alle condizioni climatiche degli Stati Uniti da Glenn Page. La guizotia abyssinica non è una pianta considerata infestante dalle autorità federali ed ora è in commercio la produzione agricola degli Stati Uniti.
I niger seed sono utilizzati anche nelle zone del sud dell'India. Negli Stati di Karnataka, Andhra Pradesh e Maharashtra, i semi del Niger (chiamati valisalu/valasulu, uchellu/gurellu e Karale in telugu e Kannada in marathi rispettivamente) sono utilizzati per fare un denso chutney, che viene utilizzato come accompagnamento al pane. Essi sono utilizzati anche come spezia in alcuni curry.
Guizotia abyssinica (L.f.) Cass. è una pianta erbacea annuale della famiglia delle Asteracee, coltivata per il suo olio alimentare ed i suoi semi. La sua coltivazione ha avuto origine negli altopiani etiopici, e si è diffusa poi ad altre zone dell'Etiopia. I nomi comuni sono: noog / NUG (lingue semitiche dell'Etiopia ኑግ NUG); niger, nyger, nyjer o semi niger, ramtil o ramtilla, seme inga e blackseed.
Gingellikruid (Guizotia abyssinica) is een plant die in India en Ethiopië gekweekt wordt om vogelvoer van te maken, het zogenaamde nigerzaad.
Nigerzaad wordt met name in India en Ethiopië gekweekt. Het bevat een relatief hoog gehalte aan calcium. Het wordt vooral als (bestanddeel van) vogelvoer gebruikt.
Gingellikruid Bloemen
Gingellikruid
Nigerzaad
Gingellikruid (Guizotia abyssinica) is een plant die in India en Ethiopië gekweekt wordt om vogelvoer van te maken, het zogenaamde nigerzaad.
Nigerzaad wordt met name in India en Ethiopië gekweekt. Het bevat een relatief hoog gehalte aan calcium. Het wordt vooral als (bestanddeel van) vogelvoer gebruikt.
Gingellikruid Bloemen
Gingellikruid
Nigerzaad
Olejarka abisyńska (Guizotia abyssinica) – gatunek jednorocznej rośliny z rodziny astrowatych. Wywodzi się z Etiopii, gdzie również rozpoczęto jej uprawę. Jest źródłem oleistych nasion o licznych zastosowaniach, zarówno w żywieniu ludzi, jak i ptaków egzotycznych. Ziarno to zwie się w języku polskim murzynkiem.
Po raz pierwszy gatunek opisał syn Karola Linneusza – Carl von Linné le Jeune – jako Polymnia abisynica. Autorem obecnie używanej nazwy Guizotia abyssinica jest Henri Cassini; nadał ją w 59. tomie Dictionnaire des sciences naturelles (1829)[1]. Gatunek opisywany był pod licznymi synonimami[2]. Kariotyp jest symetryczny, inaczej, niż u niektórych pozostałych olejarek; 2n=30. Odnotowano hybrydy pomiędzy olejarką abisyńską a Guizotia scabra podg. schimperi i podg. scabra oraz Guizotia villosa[3].
Pierwotnie olejarka abisyńska występowała na wyżynach Etiopii[4]. Uprawiana jest jednak na pozostałych terenach Etiopii, a także w Indiach (główny producent, obok Etiopii[5]), Nepalu, Mjanmie, Bangladeszu[5][4], Kenii[6], Malawi, Ugandzie i Demokratycznej Republice Kongo[5]. Uprawiana jest na wysokości od 200 do 2500 m n.p.m.[5][4] Olejarka abisyńska rośnie dziko także na Półwyspie Indyjskim, prawdopodobnie wprowadzili ją tam dawni kupcy. Być może wprowadzili ją imigranci z Etiopii, podobnie jak miało to miejsce z ragi, czyli manneczką łękowatą (Eleusine coracana)[3].
Olejarka abisyńska wymaga w uprawie umiarkowanych opadów. Rośnie zarówno w strefie tropikalnej, jak i umiarkowanej, jednak źle znosi chłodne noce. Plony wynoszą przeciętnie 0,2–0,3 tony/ha, z dobrym zarządzaniem ziemią osiągają 0,5–0,6 tony/ha (w Kenii osiągnięto 0,6 tony/ha w monokulturze[6]). Plony z eksperymentalnych, ulepszonych kultywarów w Indiach wyniosły 1–1,2 tony/ha[5]. Plenność w Indiach w uprawach mieszanych z manneczką łękowatą, wynosiła 0,1–0,2 tony/ha[6]. Badania w stanie Minnesota wykazały, że zapotrzebowanie upraw olejarki na azot wynosi 60 kg/ha. Nie wykazano korzyści nawożenia potasem i fosforem[5]. Podczas badań w północno-wschodnim Pakistanie wykazano, że najlepszy rozstęp między roślinami wynosi 30 cm[6]. Dobrze rośnie na glebie o pH wynoszącym 5,2–7,3. Jest odporna na zasolenie gleby, te jednak opóźnia kwitnienie[7].
Lokalna etiopska nazwa ziarna olejarki abisyńskiej to noug[7]. Olej uzyskany z murzynka jest jadalny. Schnie powoli, dodawany jest do żywności, farb i mydeł, lamp olejnych. Może zastąpić olej oliwkowy, zostać zmieszany z olejem lnianym, stanowi również domieszkę do oleju rzepakowego, sezamowego i innych. W Etiopii nasiona murzynka wyciskane z miodem wchodzą w skład ciastek, zaś makuchem karmi się bydło. We wspomnianym kraju to główna roślina oleista. Rośliny przed kwitnieniem znajdują zastosowanie jako nawóz[6]. Smażone lub przypieczone nasiona olejarki używane są jako przekąska lub przyprawa. Murzynek wchodzi także w skład karm dla drobnych ptaków egzotycznych[styl do poprawy]. W Indiach około 75% nasion z upraw przeznacza się na olej, pozostałe trafiają na eksport z przeznaczeniem na karmę dla ptaków[5]. Owce mogą jeść całą olejarkę, natomiast bydło jedynie kiszonkę. Znajduje również zastosowanie w medycynie ludowej[3].
Zawartość oleju w murzynku wynosi blisko 30%[5], jest to jednak zmienna cecha, zależna od regionu. Przykładowo wśród zbadanego ziarna z czterech lokacji w Etiopii zawartość oleju wynosiła 37,41–39,3%. Nie są to znacząco odmienne wartości niż u nasion bardziej rozpowszechnionych roślin oleistych, jak słonecznik czy orzechy arachidowe. Wśród kwasów tłuszczowych w murzynku dominuje kwas linolowy (średnio 78,2% wszystkich kwasów tłuszczowych zawartych w nasionach w stanowisku badanych w Etiopii[7], 51,6-58,4% i 45,4-65,8% w dwóch lokacjach w Indiach[3]). Zawartość witaminy E wynosi 70 mg/100 g. Jest bardzo wysoka na tle innych nasion oleistych (dla słonecznika 37,77 mg/100 g, dla orzeszków ziemnych 10,1 mg/100 g)[7].
Murzynek[6]Olejarka abisyńska (Guizotia abyssinica) – gatunek jednorocznej rośliny z rodziny astrowatych. Wywodzi się z Etiopii, gdzie również rozpoczęto jej uprawę. Jest źródłem oleistych nasion o licznych zastosowaniach, zarówno w żywieniu ludzi, jak i ptaków egzotycznych. Ziarno to zwie się w języku polskim murzynkiem.
Nigerfrö (Guizotia abyssinica), tidigare Negerfrö[1], är vanligt förekommande i fågelfröblandningar. Plantan har gula blommor, gröna, ellipsformade blad och stjälk som kan variera från grön till lila, till rödbrun. Plantan är buskliknande och kan bli ganska stor. Själva fröna är svarta och långsmala.
Vanliga namn på växten i den engelskspråkiga delen av världen är noog, niger, nyjer, niger seed, ramtil eller ramtilla, inga seed och blackseed.
Nigerfrö (Guizotia abyssinica), tidigare Negerfrö, är vanligt förekommande i fågelfröblandningar. Plantan har gula blommor, gröna, ellipsformade blad och stjälk som kan variera från grön till lila, till rödbrun. Plantan är buskliknande och kan bli ganska stor. Själva fröna är svarta och långsmala.
Vanliga namn på växten i den engelskspråkiga delen av världen är noog, niger, nyjer, niger seed, ramtil eller ramtilla, inga seed och blackseed.
Guizotia abyssinica là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.f.) Cass. mô tả khoa học đầu tiên năm 1829.[1]
Guizotia abyssinica là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.f.) Cass. mô tả khoa học đầu tiên năm 1829.
小油菊（学名：Guizotia abyssinica）为菊科小葵子属下的一个种。
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
