nomes no trilho de navegação
Harings is klein olierige vissies wat in die Noordelike Halfrond voorkom in die matige water van die Noord-Atlantiese Oseaan, die Oossee, die Noordelike Stille Oseaan, en die Middellandse See. Harings beweeg in reuse skole wat in die lente na die kus van Europa en Amerika swem waar hulle in groot hoeveelhede gevang, gesout en gerook word. Geblikte "sardientjies" wat in supermarkte verkoop word, kan in werklikheid sprotte of ronde harings wees.
Haringlarwes lewe van plankton en die volwasse diere van groter plankton (o.m. roeipootkrefies), asook garnale en kleiner visse. Harings kom in groot skole voor; soms bestaande uit meer as 'n miljoen visse. Die vis se naam is ook te danke aan laasgenoemde feit; haring is in Oud-Nederlands as "heering" geskryf. Die woord is afgelei van "heer" in die sin van leërskare. Dit is dus 'n vis wat in groot skole as 'n "heer" deur die water trek.
Harings behoort reeds eeue lank tot die belangrikste visse in vissery. Deur oorvangste is die haringbevolking op verskeie plekke kwaai verminder en was regerings genoodsaak om 'n 6-jarige vangverbod (1977–1983) in plek te stel. Deur streng Europese vangbeperkinge, wat steeds van toepassing is, het die haringbevolking herstel.
Die familie Clupeidae, waartoe naas die eintlike harings ook onder meer elwe, sardyne en sprotte behoort, word wel ook as 'harings' aangedui.
Haring is 'n olierige vis wat ryk is aan omega-3 vetsure. Haringwurm, 'n parasiet, kom soms in harings voor.
Buiten die gewone gaarmaak van die vissie, word haring in verskeie kulture op verskillende maniere genuttig.
Nederlandse "Hollandse nieuwe" is rou haring wat ten minste 16 persent vet bevat. Die Nederlanders eet ook "rolmopse": haring wat om 'n stukkie agurkie gerol is en in asyn ingelê is.
Ook ander kulture lê haring in: die Oos-Europese Joodse "suurharing" is haring wat in asyn en kruie (dille, peper en jenewerbessies) ingelê is, terwyl Skandinawiese lande die asyn vir wyn of 'n romerige sous vir verruil,
'n Ander gewilde variant is bokkoms, waartydens die vis met sout ingevryf word en dan in die wind gehang word om uit te droog.
Die genus Clupea kom nie aan die Suider-Afrikaanse kus voor nie.
Harings is klein olierige vissies wat in die Noordelike Halfrond voorkom in die matige water van die Noord-Atlantiese Oseaan, die Oossee, die Noordelike Stille Oseaan, en die Middellandse See. Harings beweeg in reuse skole wat in die lente na die kus van Europa en Amerika swem waar hulle in groot hoeveelhede gevang, gesout en gerook word. Geblikte "sardientjies" wat in supermarkte verkoop word, kan in werklikheid sprotte of ronde harings wees.
Haringlarwes lewe van plankton en die volwasse diere van groter plankton (o.m. roeipootkrefies), asook garnale en kleiner visse. Harings kom in groot skole voor; soms bestaande uit meer as 'n miljoen visse. Die vis se naam is ook te danke aan laasgenoemde feit; haring is in Oud-Nederlands as "heering" geskryf. Die woord is afgelei van "heer" in die sin van leërskare. Dit is dus 'n vis wat in groot skole as 'n "heer" deur die water trek.
Harings behoort reeds eeue lank tot die belangrikste visse in vissery. Deur oorvangste is die haringbevolking op verskeie plekke kwaai verminder en was regerings genoodsaak om 'n 6-jarige vangverbod (1977–1983) in plek te stel. Deur streng Europese vangbeperkinge, wat steeds van toepassing is, het die haringbevolking herstel.
Die familie Clupeidae, waartoe naas die eintlike harings ook onder meer elwe, sardyne en sprotte behoort, word wel ook as 'harings' aangedui.
Haring is 'n olierige vis wat ryk is aan omega-3 vetsure. Haringwurm, 'n parasiet, kom soms in harings voor.
Siyənək — Siyənəklər fəsiləsinə aid xırda dəniz balığı. Qidada əsasən duzlanmış və hisdə qurudulmuş halda istifadə olunur.
Siyənək — Siyənəklər fəsiləsinə aid xırda dəniz balığı. Qidada əsasən duzlanmış və hisdə qurudulmuş halda istifadə olunur.
Clupea és un gènere de peixos de la família dels clupèids i de l'ordre dels clupeïformes.[3]
Clupea és un gènere de peixos de la família dels clupèids i de l'ordre dels clupeïformes.
Pysgod bychain olewog ydy Penwaig (Saesneg: Herring) sydd yn rhan o rywogaeth Clupea ac sydd i'w canfod yn nŵr bas tymherol Cefnfor Gogledd yr Iwerydd, a'r Môr Baltig, gogledd y Môr Tawel a Môr y Canoldir. Mae 15 math o benwaig, y mwyaf cyffredin yw Pennog yr Iwerydd (Clupea harengus). Mae penwaig yn symyd o gwmpas mewn heigiau enfawr, ac yn symyd i lannau Ewrop ac America yn y gwanwyn lle delir hwy, eu halltu a'u cochi mewn niferoedd mawr. Gall "sardînau" a welir mewn caniau mewn archfarchnadau yn aml fod yn gorbennog (sprat) neu'n Bennog Mair mewn gwirionedd.
Echte Heringe (Clupea) sind eine Gattung der Familie Heringe (Clupeidae).
Es handelt sich um Fische, die in großen Schwärmen leben. Ihre Hauptnahrung sind Copepoden, kleine Krebse, die im Plankton leben.
Der Körper ist länglich, der Bauch rundlicher als bei der Sprotte. Die Schuppen am Bauch sind nicht gekielt. Eine Fettflosse fehlt. Der Hering wird maximal um 45 cm lang, ist weiß geschuppt und glänzt silbergrün. Der frische Fisch wird grüner Hering genannt, in Abgrenzung vom Salzhering, der mittels Salz oder Salzlake haltbar gemacht ist.
Sowohl pazifische als auch atlantische Heringe drücken Luft aus ihrer Schwimmblase über den Analtrakt nach außen und erzeugen damit pulsierende Töne (Fast Repetetive Tick, FRT). FRTs dauern 0,6 bis 7,6 Sekunden und erzeugen Schallwellen im Bereich von 1,7 bis 22 kHz. Deren genaue Funktion ist noch nicht erforscht. Da sie aber vermehrt in dichten Schwärmen und nachts auftreten, wird eine soziale Funktion angenommen.[1]
Echte Heringe (Clupea) sind eine Gattung der Familie Heringe (Clupeidae).
Es handelt sich um Fische, die in großen Schwärmen leben. Ihre Hauptnahrung sind Copepoden, kleine Krebse, die im Plankton leben.
Der Körper ist länglich, der Bauch rundlicher als bei der Sprotte. Die Schuppen am Bauch sind nicht gekielt. Eine Fettflosse fehlt. Der Hering wird maximal um 45 cm lang, ist weiß geschuppt und glänzt silbergrün. Der frische Fisch wird grüner Hering genannt, in Abgrenzung vom Salzhering, der mittels Salz oder Salzlake haltbar gemacht ist.
Los arencs (Clupea spp.) son un genre constituit per 15 espècias de peisses teleostèus, de color blava e natius de las aigas atempradas e pauc prigondas de l'Ocean Atlantic e la Mar Baltica. Fan de grands cardumens. L'arenc adulte viu en nauta mar e de nuèch puèja fins a la superfícia per s'i noirir de plancton. A de dents pichonas, mas sas branquias foncionan coma una crivèla, que li permet de capturar d'animals pichons en colant l'aiga qu'empassa quand nada. La feme met mai de 40 000 uòus annalament e los escampa dins l'aiga: se depausan sul jaç marin e fòrça son engolits per de peisses e d'autres predators; los que capitan de subreviure genèran de creaturas pichonas que pojan vèrs la superfícia atrachas per la lutz. En Euròpa, lor pesca se fa dempuèi las epòcas preïstoricas e, pendent las darrièras annadas, las capturas son estadas tan incontrarotladas que lor nombre s'es considerablament redusit. Pòdon aver una talha fins a 45 cm de longor e lor abitat es lo nòrd de l'Ocean Atlantic.
Los arencs (Clupea spp.) son un genre constituit per 15 espècias de peisses teleostèus, de color blava e natius de las aigas atempradas e pauc prigondas de l'Ocean Atlantic e la Mar Baltica. Fan de grands cardumens. L'arenc adulte viu en nauta mar e de nuèch puèja fins a la superfícia per s'i noirir de plancton. A de dents pichonas, mas sas branquias foncionan coma una crivèla, que li permet de capturar d'animals pichons en colant l'aiga qu'empassa quand nada. La feme met mai de 40 000 uòus annalament e los escampa dins l'aiga: se depausan sul jaç marin e fòrça son engolits per de peisses e d'autres predators; los que capitan de subreviure genèran de creaturas pichonas que pojan vèrs la superfícia atrachas per la lutz. En Euròpa, lor pesca se fa dempuèi las epòcas preïstoricas e, pendent las darrièras annadas, las capturas son estadas tan incontrarotladas que lor nombre s'es considerablament redusit. Pòdon aver una talha fins a 45 cm de longor e lor abitat es lo nòrd de l'Ocean Atlantic.
Arinki (genus Clupea) nisqaqa hatun mama quchakunapi kawsaq tullu challwakunam.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Arinki
Arinki (genus Clupea) nisqaqa hatun mama quchakunapi kawsaq tullu challwakunam.
n Heern is n lutje visk dij allendig veurkommen op t noordelk haalfrond. Dizzent binnen te verdailn in twai heufdsoorten: de Pacifische heern (C. pallassii) en de Atlantische heern (C. harengus) dij op zoch weer te verdailen vallen in klaindere subgroupen. n Deursnede heern is om en bie 45 sìntimeter laank en vouern zoch mit plaankton, genoat en klaindere viske.
Heerns beheurden laank tot de belaankriekste viske in de viskerij. Deur overbevisken wuir op verschillende ploatsen t heernbestaand staark verminderd, woardeur de regeern zoch neudzaakt vuilde om n 6-joareg vangstverbod (1977-1983) in te stèllen.
Heerns worden voak eten as:
In Skandinoavische landen wordt heern inlègd in verschillende kruden, as mit dille, in wien of in n romege saus.
n Heern is n lutje visk dij allendig veurkommen op t noordelk haalfrond. Dizzent binnen te verdailn in twai heufdsoorten: de Pacifische heern (C. pallassii) en de Atlantische heern (C. harengus) dij op zoch weer te verdailen vallen in klaindere subgroupen. n Deursnede heern is om en bie 45 sìntimeter laank en vouern zoch mit plaankton, genoat en klaindere viske.
Heerns beheurden laank tot de belaankriekste viske in de viskerij. Deur overbevisken wuir op verschillende ploatsen t heernbestaand staark verminderd, woardeur de regeern zoch neudzaakt vuilde om n 6-joareg vangstverbod (1977-1983) in te stèllen.
'S e seòrsa iasg a tha ann an sgadan[1][2][3] (iolra: sgadain) (Laideann: clupea harengus).
'S e seòrsa iasg a tha ann an sgadan (iolra: sgadain) (Laideann: clupea harengus).
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Slédz to je rëba z rodzënë slédzowatëch, wëstãpiwô na nordze Atlantikù ë przëległich mòrzach.
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Slédz to je rëba z rodzënë slédzowatëch, wëstãpiwô na nordze Atlantikù ë przëległich mòrzach.
Ang tamban, sardinas, silinyasi o tunsoy (Ingles: herring o sardine) ay isang uri ng isdang nakakain. Maaaring gawing delatang pagkain ito.[2]
|accessdate= (tulong)CS1 maint: extra text (link) 
Ang lathalaing ito na tungkol sa Isda ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang tamban, sardinas, silinyasi o tunsoy (Ingles: herring o sardine) ay isang uri ng isdang nakakain. Maaaring gawing delatang pagkain ito.
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन सामान्य नाव
अधिकार नियंत्रण 
पाला हा मत्स्यवर्गातील क्लुपिइडी कुलातील एक मासा आहे. याचे शास्त्रीय नाव क्लुपिया (किंवा हिल्सा ) इलिशा आहे. याला ‘भिंग’ असेही म्हणतात. पर्शियन आखातापासून ब्रह्मदेशापर्यंत भारताच्या सर्व समुद्रकिनाऱ्यालगत आणि द. भारतातील व बंगालमधील सर्व नद्यांमध्ये हा आढळतो. तसेच इराकमधील टायग्रिस व युफ्रेटिस आणि ब्रह्मदेशातील इरावती या नद्यांतही तो सापडतो.
याचा आकार साधारण आयताकृती असून दोन्ही बाजू थोड्याशा बहिर्गोल असतात. डोळे मोठे असून ते डोक्याच्या मध्यभागी असतात. पृष्ठपक्ष (पाठीवरील पर म्हणजे हालचालीसाठी किंवा तोल सांभाळण्यास उपयोगी पडणारी त्वचेची स्नायुमय घडी) जवळजवळ मुस्कटाच्या मागील टोकापासून सुरू होतो. त्याचा वरचा भाग अंतर्गोल असतो. अंसपक्ष (छातीवरील पर) जवळजवळ अधरपक्षापर्यंत (खालच्या परापर्यंत) पोचलेला असतो व त्याचा अर्धा भाग पृष्ठपक्षांनी झाकला गेलेला असतो. पुच्छपक्ष (शेपटीचा पर) खालपर्यंत विभागलेला असतो. रंग रूपेरी असून त्यावर सोनेरी व जांभळट झाक असते. शरीराची वरची बाजू हिरवट असते. पिलाच्या पाठीचा रंग काशासारखा (ब्रॉंझसारखा) असून पाठीवर वरच्या कडेने गडद रंगाचे ठिपके असतात व पुच्छपक्षाची कडा गडद रंगाची असते. हे ठिपके पूर्ण वाढ झाल्यावर दिसेनासे होतात. पूर्ण वाढ झालेल्या मादीची लांबी ३८ – ४६ सेंमी. असते. नर मादीपेक्षा आकारमानाने लहान असतो. पावसाळ्याच्या सुरुवातीला याची अंडी फुटून पिले बाहेर येतात.
हा मासा रुचकर असल्यामुळे त्याच खाद्य म्हणून उपयोग करतात. नरापेक्षा वयात आलेली किंवा गाभण मादी जास्त चविष्ट लागते, तिला ‘चस्की’ म्हणतात. याच्या अंगात काटे जास्त असतात, तरीही याच्या रुचकर चवीमुळे व २०% वसा (चरबी) संचयामुळे याचा खाद्य म्हणून मोठ्या प्रमाणावर वापर केला जातो.
पाला हा मत्स्यवर्गातील क्लुपिइडी कुलातील एक मासा आहे. याचे शास्त्रीय नाव क्लुपिया (किंवा हिल्सा ) इलिशा आहे. याला ‘भिंग’ असेही म्हणतात. पर्शियन आखातापासून ब्रह्मदेशापर्यंत भारताच्या सर्व समुद्रकिनाऱ्यालगत आणि द. भारतातील व बंगालमधील सर्व नद्यांमध्ये हा आढळतो. तसेच इराकमधील टायग्रिस व युफ्रेटिस आणि ब्रह्मदेशातील इरावती या नद्यांतही तो सापडतो.
Clupea is genus of planktivorous bony fish belonging to the family Clupeidae, commonly known as herrings. They are found in the shallow, temperate waters of the North Pacific and the North Atlantic oceans, including the Baltic Sea. Two main species of Clupea are currently recognized: the Atlantic herring (Clupea harengus) and the Pacific herring (Clupea pallasii), which have each been divided into subspecies. Herrings are forage fish moving in vast schools, coming in spring to the shores of Europe and America, where they form important commercial fisheries.
The species of Clupea belong to the larger family Clupeidae (herrings, shads, sardines, menhadens), which comprises some 200 species that share similar features. They are silvery-colored fish that have a single dorsal fin, which is soft, without spines. They have no lateral line and have a protruding lower jaw. Their size varies between subspecies: the Baltic herring (Clupea harengus membras) is small, 14 to 18 centimeters; the proper Atlantic herring (C. h. harengus) can grow to about 45.72 cm (18.00 in) and weigh up 680 g (1.50 lb); and Pacific herring grow to about 38 cm (15 in).
See Atlantic herring for videos of juvenile herring feeding by catching copepods.
Predators of herring include humans, seabirds, dolphins, porpoises, striped bass, seals, sea lions, whales, sharks, dog fish, tuna, cod, salmon, and halibut. Other large fish also feed on adult herring.
Young herring feed on phytoplankton and as they mature they start to consume larger organisms. Adult herring feed on zooplankton, tiny animals that are found in oceanic surface waters, and small fish and fish larvae. Copepods and other tiny crustaceans are the most common zooplankton eaten by herring. During daylight herring stay in the safety of deep water, feeding at the surface only at night when there is less chance of being seen by predators. They swim along with their mouths open, filtering the plankton from the water as it passes through their gills.
Adult herring are harvested for their meat and eggs, and they are often used as baitfish. The trade in herring is an important sector of many national economies. In Europe the fish has been called the "silver of the sea", and its trade has been so significant to many countries that it has been regarded as the most commercially important fishery in history.[14] Environmental Defense have suggested that the Atlantic herring (Clupea harengus) fishery is one of the more environmentally responsible fisheries.[15]
Clupea is genus of planktivorous bony fish belonging to the family Clupeidae, commonly known as herrings. They are found in the shallow, temperate waters of the North Pacific and the North Atlantic oceans, including the Baltic Sea. Two main species of Clupea are currently recognized: the Atlantic herring (Clupea harengus) and the Pacific herring (Clupea pallasii), which have each been divided into subspecies. Herrings are forage fish moving in vast schools, coming in spring to the shores of Europe and America, where they form important commercial fisheries.
Clupea estas genro de plantovoraj ostaj fiŝoj apartenantaj al la familio Klupeedoj, komune konataj kie haringoj, en la ordo Klupeoformaj kaj klaso Aktinopterigoj. Ili troviĝas en neprofundaj, moderklimataj akvoj de Norda Pacifiko kaj Norda Atlantiko, inklude la akvojn de la Balta Maro. Oni agnoskas tri speciojn de Clupea. La ĉefaj taksonoj, nome la Atlantika haringo (Clupea harengus) kaj la Pacifika haringo (Clupea pallasii) povus esti ambaŭ dividataj en subspecioj. Haringoj estas predofiŝoj kiuj moviĝas en grandaj fiŝaroj, kiuj venas printempe al la marbordoj de Eŭropo kaj Ameriko, kie ili estas okazo por grava komerca fiŝkaptado.
Clupea estas genro de plantovoraj ostaj fiŝoj apartenantaj al la familio Klupeedoj, komune konataj kie haringoj, en la ordo Klupeoformaj kaj klaso Aktinopterigoj. Ili troviĝas en neprofundaj, moderklimataj akvoj de Norda Pacifiko kaj Norda Atlantiko, inklude la akvojn de la Balta Maro. Oni agnoskas tri speciojn de Clupea. La ĉefaj taksonoj, nome la Atlantika haringo (Clupea harengus) kaj la Pacifika haringo (Clupea pallasii) povus esti ambaŭ dividataj en subspecioj. Haringoj estas predofiŝoj kiuj moviĝas en grandaj fiŝaroj, kiuj venas printempe al la marbordoj de Eŭropo kaj Ameriko, kie ili estas okazo por grava komerca fiŝkaptado.
Los arenques (Clupea) son un género que abarca unas 15 especies de peces teleósteos, de color azul, eurihalinos y nativos de las aguas templadas y poco profundas del océano Atlántico y el mar Báltico. Forman grandes cardúmenes.
El arenque adulto vive en alta mar donde, por la noche, asciende hasta la superficie para alimentarse de plancton. Tiene dientes pequeños, pero sus branquias funcionan como un tamiz y le permiten capturar pequeños animales filtrando el agua que va tragando al nadar.
La hembra pone más de 41.000 huevos al año y los va esparciendo en el agua: se depositan en el lecho marino y muchos son engullidos por peces y otros predadores; de los que logran sobrevivir nacen pequeñas crías que alcanzan la superficie atraídas por la luz.
En el norte de Europa, su pesca se lleva a cabo desde épocas prehistóricas y, en los últimos años del siglo XX, las capturas alcanzaron tal magnitud que su número mermó considerablemente.
Llegan a medir hasta 45 centímetros de largo y su hábitat es el norte del Océano Atlántico.
El arenque en conserva es considerado una exquisitez en el norte de Europa, y se ha convertido en un plato reconocido de la gastronomía del Báltico, nórdica, neerlandesa, alemana (Bismarckhering), polaca, rusa y judía. La mayoría del curado del arenque se realiza mediante un proceso de dos etapas. Inicialmente el arenque es curado con sal para extraerle el agua. En la segunda etapa se desala y se le agregan condimentos, típicamente vinagre, sal, azúcar, y una solución de azúcar que contiene ingredientes tales como pimienta en grano, hojas de laurel y cebollas crudas. En épocas recientes se le han comenzado a agregar otros sabores a causa de influencias extranjeras. Sin embargo, la tradición es muy fuerte en Dinamarca, Suecia, Finlandia, Noruega, Holanda, Islandia, Rusia y Alemania. Cebolla, cereza, mostaza y eneldo son algunos de los condimentos tradicionales.
En los países nórdicos y en Alemania, una vez que se completa el proceso de preparación y dependiendo de cual de la docena de sabores tradicionales de arenque se ha utilizado (mostaza, cebolla, ajo, arándanos rojos, etc.), se come acompañado de pan oscuro de centeno, pan crujiente, crema agria, o patatas. Este plato es consumido usualmente en Navidad, Pascua y Midsommar (San Juan), cuando se consume acompañado de akvavit. A menudo es incorporado en un Fischbrötchen.
Durante el siglo XIX, los berlineses desarrollaron un bocadillo especial denominado rollmops,[1][2] filetes de arenque preparados en conserva enrollados alrededor de un trozo de pepinillo en vinagre o una cebolla.
El arenque en conserva es común también en la gastronomía rusa, donde se sirve en trozos acompañados con aceite de girasol y cebollas, o como ingrediente de una ensalada de arenque, la cual se prepara con verduras y se adereza con mayonesa.
La conserva de arenque es común en la cocina judía asquenazí, en particular por la ensalada forshmak.
El arenque en conserva también se encuentra en la cocina de Hokkaidō en Japón, donde las familias tradicionalmente almacenan grandes cantidades para consumir durante el invierno.
Ha existido controversia sobre la sistemática de este género, con cambios en los últimos años de varias especies que han pasado a otros géneros y de divisiones en subespecies de las que quedan:
Según FishBase las especies válidas de arenque son:[3]
Según ITIS las 3 especies válidas de arenque son:[4]
Los arenques (Clupea) son un género que abarca unas 15 especies de peces teleósteos, de color azul, eurihalinos y nativos de las aguas templadas y poco profundas del océano Atlántico y el mar Báltico. Forman grandes cardúmenes.
El arenque adulto vive en alta mar donde, por la noche, asciende hasta la superficie para alimentarse de plancton. Tiene dientes pequeños, pero sus branquias funcionan como un tamiz y le permiten capturar pequeños animales filtrando el agua que va tragando al nadar.
La hembra pone más de 41.000 huevos al año y los va esparciendo en el agua: se depositan en el lecho marino y muchos son engullidos por peces y otros predadores; de los que logran sobrevivir nacen pequeñas crías que alcanzan la superficie atraídas por la luz.
En el norte de Europa, su pesca se lleva a cabo desde épocas prehistóricas y, en los últimos años del siglo XX, las capturas alcanzaron tal magnitud que su número mermó considerablemente.
Llegan a medir hasta 45 centímetros de largo y su hábitat es el norte del Océano Atlántico.
Sardinzarrak (Clupea spp.) ur gazian bizi den, arrain generoa da. Ozeano Atlantikoan, Ozeano Barean eta Itsaso Baltikoan bizi dena. Batez besteko pisua 0,5 — 0,7 kg ingurukoa da. 50 cm-rainoko eta zilar-koloreko gorputz luzexka eta obalatua du. Sarda handiak osatzen ditu. Arrain urdinak dira
5 espezie, edo azpiespezie, dira:
Sardinzarrak (Clupea spp.) ur gazian bizi den, arrain generoa da. Ozeano Atlantikoan, Ozeano Barean eta Itsaso Baltikoan bizi dena. Batez besteko pisua 0,5 — 0,7 kg ingurukoa da. 50 cm-rainoko eta zilar-koloreko gorputz luzexka eta obalatua du. Sarda handiak osatzen ditu. Arrain urdinak dira
Clupea on sillien heimoon (Clupeidae) ja Clupeinae-alaheimoon kuuluva kalasuku. Nämä ovat planktonia syöviä ulappaveden parvikaloja.
Nykyisin Clupea-sukuun luetaan kolme lajia, jotka kaikki ovat taloudellisesti tärkeitä saaliskaloja: Pohjoisen pallonpuoliskon silli (C. harengus) ja tyynenmerensilli (C. pallasii) sekä Chilen rannikoiden C. bentincki ( = Strangomera bentincki).[1][2]
Clupea on sillien heimoon (Clupeidae) ja Clupeinae-alaheimoon kuuluva kalasuku. Nämä ovat planktonia syöviä ulappaveden parvikaloja.
Nykyisin Clupea-sukuun luetaan kolme lajia, jotka kaikki ovat taloudellisesti tärkeitä saaliskaloja: Pohjoisen pallonpuoliskon silli (C. harengus) ja tyynenmerensilli (C. pallasii) sekä Chilen rannikoiden C. bentincki ( = Strangomera bentincki).
Clupea est un genre de poissons de la famille des clupéidés (Clupeidae). Cette famille comprend certains des poissons les plus consommés dans le monde comme les harengs, aloses, sardines, et menhadens.
Selon World Register of Marine Species (29 janvier 2020)[1] :
Clupea est un genre de poissons de la famille des clupéidés (Clupeidae). Cette famille comprend certains des poissons les plus consommés dans le monde comme les harengs, aloses, sardines, et menhadens.
Iasc olúil é an scadán den ghéineas Clupea, a bhíonn ar fáil in uisce éadomhain teomheasartha an Aigéin Chiúin Thuaidh agus an Atlantaigh Thuaidh, lena n-áirítear an Mhuir Bhailt. Aithnítear trí speiceas de Clupea. Féadfaidh na taxa is mó, an scadán Atlantaigh (Clupea harengus) agus scadán an Aigéin Chiúin (Clupea pallasii) beirt a roinnt ina fhospeiceas. Is éisc fhoráiste iad na scadáin a ngluaiseann i scoileanna móra, ag teacht san earrach chuig cóstaí na hEorpa agus Mheiriceá, áit a ngabhtar, a sailltear, a ndeataítear, a mharanáiditear agus a n-uachtaraítear iad.
Clupea é un xénero de peixes da familia dos clupeidos, da orde dos clupeiformes.[2]
O xénero conta con tres especies, segundo o SIIT,[3] aínda que algúns autores só recoñecen dúas, desbotando á primeira das citadas a continuación:[4]
En FishBase pódense ver todas as especies que algunha vez foron consideradas como pertencentes ao xénero Clupea e que hoxe están clasificadas noutros taxons.[8]
Clupea, riblji rod koji obuhvaća prave haringe u porodici Clupeidae.
Clupea è un genere di pesci ossei marini appartenente alla famiglia Clupeidae. A questo genere appartiene l'aringa.
I membri del genere si incontrano nelle aree settentrionali e artiche dell'Oceano Atlantico e dell'Oceano Pacifico. Sono sconosciuti nel mar Mediterraneo[1].
Clupea è un genere di pesci ossei marini appartenente alla famiglia Clupeidae. A questo genere appartiene l'aringa.
Paprastosios silkės, arba tiesiog silkės (Clupea) – silkinių žuvų gentis. Kūnas žemas, šonuose be dėmių. Pilvinis pelekas yra arčiau uodegos. Turi daugiau kaip 50 stuburo slankstelių.
Žinomiausios verslinės žuvys:
Siļķes (Clupea) ir viena no siļķu dzimtas (Clupeidae) ģintīm, kas apvieno 3 siļķveidīgo zivju sugas.[1] Mājo seklos mērenās joslas ūdeņos Klusajā un Atlantijas okeānā, Baltijas jūru ieskaitot. Tās ir saimnieciski nozīmīgas zvejas zivis.
Siļķu ģinti Latvijā pārstāv viena suga — reņģe (Clupea harengus membras), kas ir Baltijas jūrā dzīvojoša Atlantijas siļķes pasuga. Reņģe ir saimnieciski nozīmīga Baltijas jūras zivs.[2] Šī suga nārsto jūras piekrastes sēkļos. Izšķir rudenī un pavasarī nārstojošas reņģu populācijas. Pēc nārsta reņģes aizceļo tālu no krasta un izklīst mazākos baros. Dažreiz nelieli reņģu bariņi ieklejo piejūras upēs un ezeros.[2]
Siļķes ir vidēji lielas, sudrabainas zivis ar tumšu muguru un izvirzītu apakšžokli. Ķermenis slaids, proporcionāli garš, nedaudz no sāniem saplacināts. Vēders noapaļots, to sedz ķīļveida zvīņas. Žaunu vāki noapaļoti. Tām ir viena muguras spura, kas atrodas apmēram ķermeņa vidusdaļā. Vēdera spuras atrodas tieši apakšā muguras spurai vai novirzītas nedaudz uz aizmuguri. Tām parasti ir 9 stari. Visām spurām stari ir mīksti. Uz sāniem nav sānu līnijas.[3]
Siļķes parasti ir 20—25 cm.[3] Mazākā ģintī ir reņģe, kuras ķermeņa garums ir apmēram 15—20 cm.[4][5] Lielākā ir Atlantijas siļķes nominālpasuga, kas var sasniegt 45 cm.[6]
Siļķes mājo jūrās, krasta tuvumā, kur dziļums nepārsniedz 200 m. Jaunās zivtiņas līdz 2 gadu vecumam uzturas seklumā, nārsta vietās. Pēc tam tās pārvietojas uz dziļākiem ūdeņiem.[3] Uzturas baros, raksturīga nārsta migrācija. Līdz gada vecumam barojas ar sīka izmēra zooplanktonu, pēc tam galvenā barība ir dažādi vēžveidīgie, nelielas zivtiņas un tārpi.[3]
Siļķu ģints (Clupea)[1]
Siļķes (Clupea) ir viena no siļķu dzimtas (Clupeidae) ģintīm, kas apvieno 3 siļķveidīgo zivju sugas. Mājo seklos mērenās joslas ūdeņos Klusajā un Atlantijas okeānā, Baltijas jūru ieskaitot. Tās ir saimnieciski nozīmīgas zvejas zivis.
Haringen (Clupea) zijn een geslacht van straalvinnige vissen van het noordelijk halfrond.
Door veel auteurs wordt ook de sardine (Sardina pilchardus) onder zijn oorspronkelijke naam Clupea pilchardus in dit geslacht ingedeeld. Andere geslachten uit de familie Clupeidae, waartoe onder meer de elften en sprotten behoren, worden eveneens als 'haringen' aangeduid.
Haringen (Clupea) zijn een geslacht van straalvinnige vissen van het noordelijk halfrond.
Multimedia w Wikimedia Commons Clupea – rodzaj ryb z rodziny śledziowatych (Clupeidae), obejmujący gatunki wspólnie określane nazwą śledź, wcześniej klasyfikowane jako podgatunki Clupea harengus, nazywanego też śledziem oceanicznym.
Zasiedlają południowo-wschodni Pacyfik, północny Atlantyk i przyległe morza, gdzie przebywają w wodach słonych, słonawych a nawet wpływają do wód słodkich (np.Clupea pallasii).
Niektóre gatunki tworzą zróżnicowane formy lokalne traktowane jako podgatunki lub rasy różniące się miejscem występowania i porą tarła.
Gatunki zaliczane do tego rodzaju[2]:
Występującym w Bałtyku podgatunkiem śledzia oceanicznego jest Clupea harengus membras (śledź bałtycki, inaczej sałaka).
Clupea – rodzaj ryb z rodziny śledziowatych (Clupeidae), obejmujący gatunki wspólnie określane nazwą śledź, wcześniej klasyfikowane jako podgatunki Clupea harengus, nazywanego też śledziem oceanicznym.
Arenques são pequenos peixes gordurosos (a gordura está dispersa por toda a carne e pele) do género Clupea encontrados nas águas temperadas e rasas do Atlântico Norte, do Mar Báltico e do Pacífico Norte.
Há 3 espécies de género Clupea, a mais abundante é a do arenque do Atlântico, Clupea harengus. Os arenques se deslocam em grandes cardumes, chegando na primavera às costas da Europa e da América do Norte onde eles são capturados, salgados e defumados em grandes quantidades. As latas de "sardinhas" vendidas em supermercados podem, na verdade, ser de espécies de arenques pequenos.
Nos Países Baixos, o arenque tem desempenhado um papel importante no desenvolvimento econômico e histórico do país desde antes do século XIV.
Quase todas as 200 espécies na família Clupeidae compartilham de características semelhantes. Eles são peixes de cor prateada que têm uma única barbatana dorsal. Ao contrário da maioria dos outros peixes, eles têm barbatanas dorsais macias sem espinhos, entretanto algumas espécies apresentam escamas que formam uma quilha dentada. Eles não possuem linha lateral e têm o maxilar inferior proeminente. Seu tamanho varia de espécie para espécie: o arenque do Báltico é pequeno, geralmente mede cerca de 14 a 18 centímetros de comprimento, o arenque do Atlântico pode atingir até aproximadamente 46 centímetros e pesar cerca de 700 gramas, o arenque do Pacífico chega a cerca de 38 centímetros.
Dentre os predadores de arenques adultos estão: as aves marinhas, os golfinhos, os marsuínos, as focas, os leões-marinhos, as baleias e os seres humanos. Os grandes peixes, como o tubarão, o cação, o atum, o bacalhau, o salmão, o linguado gigante e outros grandes peixes também se alimentam do arenque adulto. Muitos desses organismos também atacam arenques juvenis.
Os arenques juvenis se alimentam de fitoplânctons e quando adultos começam a se alimentar de organismos maiores. O arenque adulto alimenta-se de zooplânctons, minúsculos animais que são encontrados na superfície das águas oceânicas e de pequenos peixes e larvas de peixes. Os copépodos e outros minúsculos crustáceos são os zooplânctons mais comuns que servem de alimento para os arenques. Durante o período de luz do dia os arenques procuram o refúgio seguro das águas profundas, vindo para se alimentar na superfície apenas à noite quando há uma chance menor de predação. Eles nadam juntos com suas bocas abertas, filtrando o plâncton da água que passa por suas brânquias.
O arenque é um importante produto comercial. Os peixes adultos são apreciados por sua carne e ovos. No sudeste do Alasca o arenque é vendido como isca para peixes. O Órgão de Defesa Ambiental dos Estados Unidos da América sugere o arenque do Atlântico (Clupea harengus) como a melhor escolha ecológica para a alimentação.
O arenque é conhecido como fonte alimentar desde 3000 a.C. Há diferentes modos de se servir o peixe e uma infinidade de receitas regionais: servido cru, fermentado, em conserva, ou desidratado por outras técnicas. O peixe era às vezes conhecido como bife de dois olhos.
O arenque é muito rico em ácidos graxos ômega 3, ácido eicosapentaenoico e ácido docosa-hexaenoico. Ele é fonte de vitamina D. Ele tem também baixa taxa de toxinas bifenilpoliclorados, dioxinas e mercúrio.
O arenque do Báltico excede ligeiramente os limites recomendados em relação à dioxina. Contudo, os benefícios à saúde provenientes dos ácidos graxos são mais importantes que o risco teórico da dioxina.
O arenque em conserva é um prato muito popular na Europa e tem se tornado um alimento básico da culinária judaica. A maioria dos arenques secos utiliza um duplo processo de desidratação em duas etapas. Inicialmente, o arenque é salgado para a retirada da água. A segunda etapa envolve a retirada do sal e a adição de temperos, tipicamente uma solução de vinagre, sal e açúcar além de ingredientes como pimenta-do-reino, folhas de louro e cebola crua.
Na Escandinávia, quando o processo de conserva está terminado e dependendo do tempero que foi utilizado, ele geralmente é consumido com pão preto, torradas, ou batatas. Este prato é típico do Natal e nas Festividades do Verão onde é consumido acompanhado de bebidas destiladas.
Na Idade Média os neerlandeses desenvolveram um tratamento especial do arenque conhecido em inglês como soused herring.
As conservas de arenque são também comuns na culinária asquenazita, talvez mais conhecida pela salada forshmak.
O arenque em conserva pode também ser encontrado na culinária de Hokkaidō no Japão, onde as famílias reservam grandes quantidades para passar o inverno.
A palavra Rollmops, emprestada do alemão, refere-se ao filé enrolado de arenque em conserva (daí o seu nome) em uma forma cilíndrica em torno de um pedaço de pepino ou uma cebola.
Na Suécia, o arenque do Báltico é fermentado para se fazer o surströmming.
Um prato típico neerlandês é o arenque cru (Hollandse Nieuwe). Ele é normalmente servido com cebola crua. O Hollandse nieuwe está apenas disponível na primavera, quando é realizada a primeira pesca sazonal do arenque. Isto é comemorado em festivais tais como o Festival do Arenque de Vlaardingen. Os arenques frescos são congelados e adicionados conservantes para durarem o ano todo.
A utilização da ova crua de arenque, assim como de outros muitos peixes, faz parte integral da culinária do Japão (ver Sushi).
O arenque é também enlatado e exportado para muitos países. Um sild é um arenque juvenil que é enlatado como sendo sardinha na Islândia, Suécia, Noruega ou Dinamarca.
Muitos arenques juvenis são chamados de "peixe miúdo" e são consumidos como iguarias (que podem ser enlatados ou preparados de outras formas).
Um kipper é um arenque aberto ao meio e defumado, um bloater é um arenque inteiro defumado, sem sofrer nenhum corte ou retirada de suas vísceras, e um buckling é um arenque defumado com as vísceras e a cabeça retiradas. Todos são produtos da culinária britânica. De acordo com George Orwell em The Road to Wigan Pier, o Imperador Carlos V mandou erguer uma estátua para o inventor dos bloaters.
Na Escandinávia, a sopa de arenque é também um prato tradicional.
No sudeste do Alasca, os ramos do tsuga do oeste (Tsuga heterophylla) são cortados e jogados no oceano antes da chegada dos cardumes de arenque. Os ovos fertilizados do arenque ficam presos aos ramos e são facilmente coletados. Depois de serem ligeiramente cozidos, os ovos são retirados dos ramos. Os ovos de arenque coletados dessa maneira são consumidos puros ou em saladas. Este método de coleta faz parte da tradição da tribo ameríndia do grupo Kolosh dos Tlingit.
Os arenques são motivos para muitas brincadeiras como conseqüência da cena de Monty Python and the Holy Grail, onde os Cavaleiros que dizem Ni pedem ao Rei Artur para "serrar o tronco da maior árvore da floresta com... um arenque".
No Brasil o arenque também é conhecido pelo nome de Hering, especialmente no sul do país, devido a influência da língua alemã na região. Hering também é um sobrenome de origens na Europa Central e muito reconhecido no Brasil devido o nome da marca comercial Hering da Cia. Hering, sediada na cidade de Blumenau, Santa Catarina, que tem como símbolo dois peixes cruzados em X, representando dois arenques.
Arenques são pequenos peixes gordurosos (a gordura está dispersa por toda a carne e pele) do género Clupea encontrados nas águas temperadas e rasas do Atlântico Norte, do Mar Báltico e do Pacífico Norte.
Há 3 espécies de género Clupea, a mais abundante é a do arenque do Atlântico, Clupea harengus. Os arenques se deslocam em grandes cardumes, chegando na primavera às costas da Europa e da América do Norte onde eles são capturados, salgados e defumados em grandes quantidades. As latas de "sardinhas" vendidas em supermercados podem, na verdade, ser de espécies de arenques pequenos.
Nos Países Baixos, o arenque tem desempenhado um papel importante no desenvolvimento econômico e histórico do país desde antes do século XIV.
Ringa, sardalyagiller (Clupeidae) familyasından kemikli balık cinsi.[1]
Ringaların Atlas okyanusunun kuzey kesiminde yaşayan Atlantik ringası (Clupea harengus), ince-uzun gövdeli, 12–40 cm boyunda, gövdesi gümüşi renkli bir balıktır. Genellikle plankton gibi küçük hayvanlarla beslenirse de, bazen büyük balıklara da saldırır. Üreme mevsiminde dişisi, sığ sulara 30.000'e yakın yumurta döker. Ticari önemi olan bir balık türüdür. Taze, tütsülenmiş, salamura edilmiş olarak tüketilir.
Ringa, sardalyagiller (Clupeidae) familyasından kemikli balık cinsi.
Ringaların Atlas okyanusunun kuzey kesiminde yaşayan Atlantik ringası (Clupea harengus), ince-uzun gövdeli, 12–40 cm boyunda, gövdesi gümüşi renkli bir balıktır. Genellikle plankton gibi küçük hayvanlarla beslenirse de, bazen büyük balıklara da saldırır. Üreme mevsiminde dişisi, sığ sulara 30.000'e yakın yumurta döker. Ticari önemi olan bir balık türüdür. Taze, tütsülenmiş, salamura edilmiş olarak tüketilir.
Морські оселедці — зграйні планктоноїдні риби, звичайно до 33–35 см довжини. Відкладають донну ікру, що прилипає, на ґрунт або водорості. Більшість морських оселедців живуть поблизу берегів, тільки деякі раси в період нагулу йдуть за межі шельфу. Серед морських оселедців є як здійснюючі далекі міграції з пасивним розселенням личинок і мальків, поворотними міграціями підростаючих риб і нагульно-нерестовми міграціями дорослих особин, так і утворюючі місцеві стада, приурочені до окраїнних морів. Сьогодні[коли?] розрізняють три види морських оселедців — атлантичний, або багатохребцевий, східний, або малохребцевий, і чилійський оселедець.
Кількість представників цього роду колосальна, і вони відіграють надзвичайно важливу роль у рибному промислі. Лише деякі тропічні види (Clupea thrissa, Clupea venenosa та ін.) є вкрай отруйними, так що вживання їх у їжу небезпечно для життя.
Морські оселедці — зграйні планктоноїдні риби, звичайно до 33–35 см довжини. Відкладають донну ікру, що прилипає, на ґрунт або водорості. Більшість морських оселедців живуть поблизу берегів, тільки деякі раси в період нагулу йдуть за межі шельфу. Серед морських оселедців є як здійснюючі далекі міграції з пасивним розселенням личинок і мальків, поворотними міграціями підростаючих риб і нагульно-нерестовми міграціями дорослих особин, так і утворюючі місцеві стада, приурочені до окраїнних морів. Сьогодні[коли?] розрізняють три види морських оселедців — атлантичний, або багатохребцевий, східний, або малохребцевий, і чилійський оселедець.
Кількість представників цього роду колосальна, і вони відіграють надзвичайно важливу роль у рибному промислі. Лише деякі тропічні види (Clupea thrissa, Clupea venenosa та ін.) є вкрай отруйними, так що вживання їх у їжу небезпечно для життя.
Clupea là một chi cá trích trong họ Clupeidae. Chúng được tìm thấy trong các vùng biển nông, vùng biển ôn đới của Bắc Thái Bình Dương và các đại dương như Bắc Đại Tây Dương, bao gồm biển Baltic. Ba loài Clupea đã được công nhận. Các đơn vị phân loại chính gồm cá trích Đại Tây Dương (Clupea harengus) và cá trích Thái Bình Dương (Clupea pallasii) có thể được chia thành từng phân loài.
Các loài Clupea thuộc họ Clupeidae lớn hơn (cá trích, cá trích sông, cá mòi, cá mòi dầu), trong đó bao gồm khoảng 200 loài có cùng tính chất tương tự. Chúng là những con cá có ánh bạc màu có một vây lưng duy nhất, và mềm mại, không có gai. Chúng không có đường bên và có một hàm dưới nhô ra.
Kích thước của chúng khác nhau giữa các phân loài chẳng hạn như cá trích Baltic (Clupea harengus membras) là loại cá nhỏ từ 14 đến 18 cm trong khi cá trích Đại Tây Dương (C. h. harengus) có thể dài đến khoảng 46 cm (18 inch) và nặng 700 g (£ 1,5) và cá trích Thái Bình Dương dài đến khoảng 38 cm (15 inch).
Cá trích con ăn thực vật phù du và khi chúng trưởng thành chúng bắt đầu ăn các sinh vật lớn hơn. Thức ăn của cá trích trưởng thành gồm động vật phù du, động vật nhỏ được tìm thấy trong vùng nước bề mặt đại dương, cá nhỏ và ấu trùng cá. Chân chèo và động vật giáp xác nhỏ khác là động vật phù du phổ biến nhất cho những bữa ăn của cá trích.
Trong ánh sáng ban ngày cá trích ở trạng thái an toàn của vùng nước sâu, chúng kiếm ăn ở bề mặt và chỉ vào ban đêm khi những kẻ săn mồi khó nhìn thấy chúng. Cá trích bơi với cái miệng mở toang để lọc sinh vật phù du từ nước khi nó đi qua mang. Động vật săn mồi của cá trích bao gồm con người, chim biển, cá heo, hải cẩu, sư tử biển, cá voi, cá mập, cá chó, cá ngừ, cá tuyết, cá hồi, cá bơn. Cá lớn khác cũng ăn cá trích trưởng thành.
Cá trích là cá thức ăn gia súc di chuyển thành từng đàn lớn, đến mùa xuân chúng di chuyển đến bên bờ châu Âu và Mỹ, nơi chúng hình thành nguồn thủy sản thương mại quan trọng. Cá trích được thu hoạch để lấy thịt cá trích và trứng cá của chúng, và chúng thường được sử dụng như cá mồi. Việc buôn bán cá trích là một ngành quan trọng của nhiều nền kinh tế quốc gia. Tại châu Âu, cá đã được gọi là bạc của biển, và thương mại của nó đã rất đáng kể cho nhiều quốc gia mà nó đã được coi là ngành thủy sản thương mại quan trọng nhất trong lịch sử.
Least concern[8] - C. h. harengus Linnaeus, 1758 [9] - C. h. membras Valenciennes, 1847 [10] Clupea pallasii Valenciennes, 1847 46.0 cm 25.0 cm 19 years [11] [12] [13] Not assessed - C. p. pallasii Valenciennes, 1847 46.0 cm 25.0 cm [11] - - C. p. marisalbi L. S. Berg, 1923 34.0 cm [14] -[15] - C. p. suworowi Rabinerson, 1927 31.5 cm [16] - Clupea là một chi cá trích trong họ Clupeidae. Chúng được tìm thấy trong các vùng biển nông, vùng biển ôn đới của Bắc Thái Bình Dương và các đại dương như Bắc Đại Tây Dương, bao gồm biển Baltic. Ba loài Clupea đã được công nhận. Các đơn vị phân loại chính gồm cá trích Đại Tây Dương (Clupea harengus) và cá trích Thái Bình Dương (Clupea pallasii) có thể được chia thành từng phân loài.
Сельди[1], или океанические сельди[2] (лат. Clupea) — ценные промысловые рыбы, обитающие в северной части Атлантического и Тихого океанов, а также в Северном Ледовитом океане.
Тело сжатое с боков, с зазубренным краем брюха. Чешуя умеренная или крупная, редко мелкая. Верхняя челюсть не выдаётся за нижнюю. Рот умеренный. Зубы, если имеются, рудиментарные и выпадающие. Анальный плавник умеренной длины и имеет менее 80 лучей. Спинной плавник расположен над брюшными. Хвостовой плавник раздвоенный. К этому роду относят 3 вида. Пищу их составляют различные мелкие животные, особенно мелкие ракообразные.
Все представители рода имеют важное промысловое значение, используются в пищу, а также для изготовления рыбной муки.
Особенно важны в экономическом отношении тихоокеанская сельдь (лат. Clupea pallasii) и атлантическая сельдь (Clupea harengus).
Область распространения сельди занимает Атлантический океан (как у европейских, так и у североамериканских берегов), на север до южной Гренландии и Финнмарка, на юг до Бискайского залива; Балтийское море с его заливом (именно мелкая разновидность, называемая салакой), Финнмарк и Мурманский берег и Белое море (преимущественно у западного и южного берега); Тихий океан.
По-видимому, сельдь проводит часть жизни на больших глубинах. Океанический лов её в Европе начинается ежегодно около Шетландских островов, где начинается область относительного мелководья, и постепенно переходит далее и далее на юг. Икрометание продолжается весь год и происходит в разных местах в разное время. Нередко можно установить два отдельных главных периода для одного места; так, в Балтийском море икрометание происходит перед летом и после лета, в океане — перед началом зимы и в конце зимы. Икрометание крупной сельди происходит на большей глубине (до 128—213 метров), мелкая мечет икру ближе к берегу, иногда на 2 метрах глубины и часто в менее солёных частях моря. Для нереста сельдь собирается колоссальными стаями, иногда настолько густыми, что давление со стороны нижних рыб выпирает верхних из воды. Вода становится мутной, и резкий запах разносится на значительное расстояние. Массы оплодотворённой икры падают на дно и прилипают к подводным предметам или слипаются в комья. Число икринок приблизительно 20 000-40 000. Диаметр их у балтийской сельди обыкновенно от 0,92 до 1 мм, у океанической от 1 до 1,3 мм. До выхода из икры проходит обыкновенно около 2 недель, но при высокой температуре развитие сокращается до нескольких дней.
Пища сельди состоит главным образом из мелких ракообразных, особенно из веслоногих (лат. Copepoda), но в желудке их попадается и мелкая рыба. Новейшие исследования показывают, что приближение сельди к берегам, от которых целиком зависит успех берегового лова, самым тесным образом связано с распределением воды высокой солености и температуры.
К роду относят виды[3]:
Основные способы: пелагический трал, сеть, кольцевой невод. Главный лов сельди производится в настоящее время в Северном море, который ведётся с осени до весны. Этим ловом занимаются более 150 000 человек, а годовой улов сельди достигает нескольких миллиардов штук. В последние годы вновь разрешён квотируемый лов норвежской весенне-нерестящейся сельди. В основном промысел ведётся в центральной части Норвегии — в округах Мёре и Нурланн.
Голландцы солят пойманную сельдь тут же на судах, в которые грузятся бочки с солью. Живая сельдь зябрится, то есть у неё вырывают ножом жабры; зябреную сельдь бросают в бочки, с перекладкой солью; судно возвращается домой лишь после того, как весь запас бочек будет заполнен сельдью. Шотландцы доставляют весь залов сельди на берег обычно в день лова. Здесь рыба поступает в солильни, где и приготовляется такими же способами, как голландская. Существенная разница заключается в том, что сельдь зябрится не живая, и кровеносные сосуды не кровоточат, как при зябрении живых сельдей. В этом случае посолёная сельдь отличается белизной и нежностью мяса. Посол сельди в Шотландии делается также сухой солью непосредственно в бочки и без применения охлаждения. В Норвегии лов производится чаще громадными неводами, которыми перегораживаются целые фьорды (морские заливы). Главными центрами сельдяного промысла и торговли в Голландии служат Влардинген и Масслёйс: из этих мест выходит сельдяной флот на лов рыбы, и сюда же наловленная сельдь свозится, и здесь происходит продажа товара; в Шотландии наиважнейшим портом является Фрэзербург (англ.)русск., в котором имеются колоссальные солильни и склады шотландской сельди. В Норвегии сборным для сельди пунктом является Кристиансунн, но главным центром торговли сельдью является город Берген.
В России промышленные размеры имеет лов мелкой сельди в Белом море (развозится по России под названием копчушки), лов салаки и кильки (Cl. sprattus) в Балтийском море в Финском, Ботническом, Калининградском и Куршском заливах. Первая "сельдяная" экспедиция в Атлантику из Калининграда состоялась в 1948 году. В честь этого события, давшего начало калининградскому морскому рыболовному флоту, празднуется ежегодный "день селёдки". Из кильки готовятся весьма распространённые жестяночные консервы (солёная с примесью пряностей килька) и кроме того много её готовится в копчёном виде; в энциклопедическом словаре Брокгауза и Ефрона сказано: «…многие заводы Прибалтийских губерний России и всего побережья Пруссии и Померании заняты приготовлением впрок этой рыбы.»
Сельди, или океанические сельди (лат. Clupea) — ценные промысловые рыбы, обитающие в северной части Атлантического и Тихого океанов, а также в Северном Ледовитом океане.
鲱属（学名：Clupea）是生活在北太平洋和北大西洋（包括波罗的海）温带浅水中的一个多油的鱼属[1]。这个属有两个种：大西洋鲱和太平洋鲱。这两个种又可以各分数个亚种。鲱鱼是成群的鱼，它们在春天成群聚集在欧洲和北美洲的海岸前，捕撈後經醃製或者燻製保存及販售。
所有200多种鲱科中的鱼的外貌均很相似。他们体银色，只有一背鳍。与大多数鱼不同的是它们的背鳍是软的，里面没有刺。他们没有体侧线，下颚突出。他们的体型不同：波罗的海的鲱鱼比较小，仅14至18厘米。大西洋鲱可以达46厘米，重680克，太平洋鲱则可达38厘米。
無危 波羅的海鯡 Clupea harengus membras 菲律賓鯡 Clupea manulensis 未予評估 白海鯡 Clupea pallasii marisalbi 未予評估 太平洋鯡 Clupea pallasii 未予評估 蘇氏大西洋鯡 Clupea pallasii suworowi 未予評估 成年鲱鱼的天敌包括人類、海鸟、海豚、銀花鱸魚、海豹、海狮、鲨、鲸、白斑角鯊、鮪魚、鳕鱼、鮭魚、比目鱼和其它大型的鱼。许多这些天敌也捕猎幼鲱鱼，其中最大天敵往往是人類。
小鲱鱼吃浮游植物，它们长大后开始吃比较大的生物。成年鲱鱼吃浮游生物、小鱼和鱼仔。橈腳類和其它小甲壳动物也是它们的食物。在白天鲱鱼待在比较安全的深水中，只有在夜里它们上升到浅水吃东西。他们游动时张着嘴，过滤水中的浮游生物。
鲱鱼是重要的经济鱼类。成鱼的肉和卵被大量食用。在阿拉斯加州东南部鲱鱼也当作诱饵使用。美国环保协会认为大西洋鲱对环境平衡起重要的作用[2]。
从公元前3000年开始鲱鱼就已经是重要的食用魚。在不同地区有许多不同的食用方法：生吃、发酵、腌等等。
鲱鱼含有很高的长链二十碳五烯酸和二十二碳六烯酸。它们是维他命D的原料。
在欧洲腌鲱鱼是一个名肴，在波兰、立陶宛、爱沙尼亚、拉脱维亚、德国、丹麦、芬兰、瑞典、挪威和犹太菜里都有。大多数腌鲱鱼有两个步骤。首先用盐来吸收鱼体内的盐，在第二步中盐被取掉，加入调味品如醋、盐、糖以及胡椒粉、洋葱等。近年来也有添加其它来自亚洲的调料的。
在斯堪的纳维亚根据腌制的味道不同它可以和燕麦面包、脆面包、酸奶或者马铃薯一起吃。它是圣诞节、复活节和夏至的节日菜肴。吃的时候饮用白兰地。
俄罗斯菜里腌鲱鱼也很常见。在这里它可以切成块和向日葵油和洋葱一起吃，也可以和蔬菜、蛋黃醬一起拌成鲱鱼色拉[3]。
阿什肯納茲猶太人的菜肴中也有腌鲱鱼，其中最著名的是鲱鱼色拉。
在日本北海道的菜肴中也有腌鲱鱼，过去这里的人在冬天准备大量腌鲱鱼过冬。
鲱鱼卷是把腌的鲱鱼肉片卷成卷状，配上腌的小黄瓜或者洋葱。
在瑞典和波罗的海国家里有食用发酵的鲱鱼的习惯（酸鱼）。
荷兰的生鲱鱼是春末夏初捕的鲱鱼，一般与生洋葱一起吃。弗拉尔丁恩和斯赫弗宁恩有专门的鲱鱼节庆祝。被捕的鱼被冻起来保存，开秋开始出售。
鲱鱼也装罐出口。
非常小的鲱鱼被称为吻仔魚，被全吃。
英国、丹麦、波罗的海国家、瑞典食品中有熏鲱鱼。在斯堪的纳维亚鲱鱼汤也很传统。
在阿拉斯加州人们把树枝插入海中，让鲱鱼在上面产卵，然后把卵收集起来。这样的卵可以用来做鲱鱼卵色拉。
鲱属（学名：Clupea）是生活在北太平洋和北大西洋（包括波罗的海）温带浅水中的一个多油的鱼属。这个属有两个种：大西洋鲱和太平洋鲱。这两个种又可以各分数个亚种。鲱鱼是成群的鱼，它们在春天成群聚集在欧洲和北美洲的海岸前，捕撈後經醃製或者燻製保存及販售。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : ニシン目 Clupeiformes 亜目 : ニシン亜目 Clupeoidei 科 : ニシン科 Clupeidae 亜科 : ニシン亜科 Clupeinae 属 : ニシン属 Clupea 学名 Clupea L., 1758 英名 Herring ニシン属（鰊属）は、ニシン科の1属。英語ではヘリング (Herring) と総称される。
北大西洋、北太平洋、バルト海、地中海の温水域に住む海水魚。大きな群れを作る。
15種が属する。
청어(靑魚)는 청어과 청어속(靑魚屬, Clupea)에 속하는 어류의 총칭이다. 기름기가 많은 작은 생선군이며, 북대서양, 발트 해, 북태평양, 지중해의 온대류의 얕은 바다에서 발견된다. 청어에는 15가지 종의 생선이 있으며, 가장 많은 종이 대서양청어(Clupea harengus)이다. 대한민국 해역을 포함하는 태평양에 서식하는 청어는 청어(Clupea pallasii)이다. 청어는 대규모 집단으로 움직이며, 봄에 유럽과 아메리카 해안에 올라오며, 어획되어 소금에 대량으로 절이거나 훈제한다.
청어(靑魚)는 청어과 청어속(靑魚屬, Clupea)에 속하는 어류의 총칭이다. 기름기가 많은 작은 생선군이며, 북대서양, 발트 해, 북태평양, 지중해의 온대류의 얕은 바다에서 발견된다. 청어에는 15가지 종의 생선이 있으며, 가장 많은 종이 대서양청어(Clupea harengus)이다. 대한민국 해역을 포함하는 태평양에 서식하는 청어는 청어(Clupea pallasii)이다. 청어는 대규모 집단으로 움직이며, 봄에 유럽과 아메리카 해안에 올라오며, 어획되어 소금에 대량으로 절이거나 훈제한다.
.JPG)
