Orcaella heinsohni Beasley, Robertson & Arnold 2005

Orcaella heinsohni és una espècie recentment reconeguda de dofí, descrita científicament el 2005. Està estretament relacionat amb el cap d'olla de l'Irauadi (O. brevirostris) i se li assembla molt. Fins fa molt poc, es creia que formaven una única espècie. Tanmateix, O. heinsohni és tricolor, mentre que el cap d'olla de l'Irauadi només té dos colors. El crani i les aletes també presenten diferències menors entre ambdues espècies.

Orcaella heinsohni er en nyligt opdaget delfinart fra Australien og Ny Guinea. Den er bl.a. fundet på lavt vand ved en flodudmunding ved byen Townsville i det nordøstlige Australien. Arten blev første gang videnskabeligt beskrevet i 2005.^[2] Den er nært beslægtet med irrawaddy-delfinen (Orcaella brevirostris), og ligner den i et vist omfang, blandt andet har de begge et rundt hoved uden tydeligt næb. Indtil for nylig blev de to arter anset for at være identiske. Orcaella heinsohni er trefarvet, mens irrawaddy-delfinen kun har to farver. Derudover udviser også kranium og finner mindre forskelle mellem de to arter.^[2][3]

Navn

Arten bærer det videnskabelige navn Orcaella heinsohni opkaldt efter den australske hvalforsker George Heinsohn fra Queensland. På engelsk hedder den Australian snubfin dolphin og er på dansk blevet kaldt braknæset delfin.^[4] På grund af hovedet er den desuden blevet kaldt verdens grimmeste delfin.^[5][6]

Referencer

Eksterne links

• Orcaella heinsohni, Australian Snubfin Dolphin – beskrivelse af den nye delfinart fra MarineBio.org

Verbreitung des Australischen Stupsfinnendelfins (blau), mögliche Verbreitung (gelb)

Der Australische Stupsfinnendelfin (auch Stupsflossendelfin, Orcaella heinsohni) ist eine Delfinart, die erst im Jahr 2005 beschrieben wurde und bis dahin mit dem nahe verwandten Irawadidelfin (Orcaella brevirostris) als konspezifisch angesehen wurde. Es gibt jedoch deutliche Unterscheidungsmerkmale, und der Artstatus wurde auch durch genetische Untersuchungen bestätigt. Dass diese Art so lange unentdeckt blieb, ist auf ihre Scheu vor Menschen und Booten zurückzuführen, von denen sie sich im Gegensatz zu anderen Delfinarten fernhält. Nach der kurzen Finne nannten die Erstbeschreiber die Art Australian snubfin dolphin.

Merkmale

Im Gegensatz zum zweifarbigen Irawadidelfin ist der Australische Stupsfinnendelfin dreifarbig. Zusätzlich zu der blaugrauen Körperfärbung mit blassem Bauch weisen Australische Stupsfinnendelfine ein dunkles Cape auf dem Rücken auf. Die Bereiche sind wenig deutlich voneinander abgegrenzt. Des Weiteren gibt es Unterschiede in Schädel- und Flossenform beider Arten. Durch Analysen des Erbgutes konnte der Artstatus zusätzlich gerechtfertigt werden. Die Männchen erreichen etwa 270 Zentimeter Körperlänge, die Weibchen 210 Zentimeter.

Verbreitung

In australischen Gewässern bei Townsville konnten von den Erstbeschreibern rund 200 Tiere nachgewiesen werden. Es wird vermutet, dass sich das Verbreitungsgebiet der Art vom Nordosten Australiens bis Papua-Neuguinea erstreckt.

Quellen

• Isabel Beasley, Kelly M. Robertson, Peter Arnold: Description of a new dolphin, the Australian Snubfin Dolphin Orcaella heinsohni sp. n. (Cetacea, Delphinidae). In: Marine Mammal Science. Band 21, Nr. 3, 2005, S. 365–400 (englisch).

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Orcaella heinsohni in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: Reeves, R.R., Jefferson, T.A., Karczmarski, L., Laidre, K., O’Corry-Crowe, G., Rojas-Bracho, L., Secchi, E.R., Slooten, E., Smith, B.D., Wang, J.Y. & Zhou, K., 2008. Abgerufen am 29. Dezember 2013.

The Australian snubfin dolphin (Orcaella heinsohni) is a dolphin found off the northern coasts of Australia. It closely resembles the Irrawaddy dolphin (of the same genus, Orcaella) and was not described as a separate species until 2005. The closest relative to the genus Orcaella is the killer whale, Orcinus orca. The Australian snubfin has three colors on its skin, while the Irrawaddy dolphin only has two. The skull and the fins also show minor differences between the two species.

Taxonomy

The taxonomic specific name, heinsohni, was chosen in honor of George Heinsohn, an Australian biologist who worked at James Cook University, "for his pioneering work on northeast Australian odontocetes, including the collection and initial analysis of Orcaella heinsohni specimens which form the basis for much of our knowledge of the new species".^[2]

New species of large mammals are quite rarely described nowadays, and those that are usually are from remote areas — such as the saola - or are otherwise rarely encountered, see for example Perrin's beaked whale, or the spade-toothed whale, which is only known from two complete specimens and a few bones cast ashore. In fact, the Australian snubfin was the first new dolphin species to be described in 56 years, but was followed, in 2011, by the discovery and description of the Burrunan dolphin (T. australis), also from the Australian continent. The Australian snubfin dolphin is unusual among recently described mammals in that a population is accessible for scientific study.

Nonetheless, the existence of snubfin dolphins in the waters of northern Australia had only become known in 1948, when a skull was found at Melville Bay (Gove Peninsula, Northern Territory). This individual apparently had been caught and eaten by aboriginals. However, the discovery remained unnoted until discussed by Johnson (1964),^[3] and soon thereafter a Dutch skipper had his observations of the then-unrecognized species published.^[4] The common name "snubfin dolphin" was suggested in 1981 and highlights a diagnostic external character and has previously been used in field guides for identification.^[5]

Two scientists, Isabel Beasley of James Cook University and Peter Arnold of Museum of Tropical Queensland, took DNA samples from the population of dolphins off the coast of Townsville, Queensland, and sent them to the National Oceanic and Atmospheric Administration's Southwest Fisheries Science Center in La Jolla, California. The results showed George Heinsohn was correct in his hypothesis that the Townsville population was a new species.^[6]

The holotype QM JM4721 (JUCU MM61) is the skull and some other bones of an adult male found drowned in a shark net at Horseshoe Bay, Queensland, on 21 April 1972. It was about 11 years old at the time of its death.^[2]

Description

A species of delphinid in the genus, Orcaella, which contains one other species, the Irrawaddy dolphin Orcaella brevirostris, O. heinsohni females can reach lengths of 230 cm (91 in) and males can reach 270 cm (110 in).^[6] Australian snubfin dolphins are subtly tricoloured: brownish on the top, lighter brown along the sides, and a white belly; the Irrawaddy dolphin, on the other hand, is uniformly slate grey except for the white belly. The new species has a rounded forehead, very unlike other dolphin species in Australia, and the very small, "snubby" dorsal fin distinguishes it from other dolphins in its range. The lack of a groove on each side of the back and the presence of a neck crease further distinguishes this species from its relative. Tail flukes also have an identifiable jagged trailing edge that can help distinguish it from other species of delphinids.

The number of nasal bones in each side of a snub fin dolphin's skull vertex varies from none to six. There is a poorly developed mesthemoid plate. In the upper jaw there are roughly 11–22 teeth in each half, and in the lower jaw there are roughly 14–19 teeth in each half.^[5]

Life history

In a study of Australian snubfin dolphins consisting of 18 individuals, it was determined the approximate life span is around 30 years. However, since sightings are so rare, a lot remains unknown about many about this species. Gestation is estimated to be around 11 months based on rates of similar species.^[7]

Behavior

Much remains unknown about the ecology and behaviors of the Australian snubfin dolphin.^[8] Australian snubfin dolphins have a varied diet, eating a range of fish, shrimp, and cephalopods (squid, cuttlefish and octopus).^[9] They are found in small groups of about 2–6, but larger groups (up to 14 individuals) have also been observed.^[10] Populations are usually smaller than 150 individuals.^[11] Some instances of long-term sociability have been observed among individuals off the coast of Queensland, Australia.^[7] Grouping associations seem to be strongest among male individuals implying some potential correlation to reproductive strategy.^[7] Additionally, there was an observation of snubfin dolphins displaying mating courtship between Australian humpback dolphins.^[12]

Both the Australian snubfin dolphin and the Australian humpback dolphin co-occur throughout much of the tropical Northern waters of Australia, and have similar vocal repertoires consisting of click trains, burst pulses, and whistles.^[8] As a member of the suborder odontoceti, much of these vocalizations are thought to be associated with echolocation for both navigation and foraging.^[13] They produce clicks of short durations with high peaks, making their clicks distinguishable from other odontocetes.^[14]

Snub fin dolphins have also been observed interacting with Australian humpback dolphins, and one case of a hybrid between the two species was documented using DNA analysis in 2014.^[15]

Australian snubfin dolphins have been observed to spit jets of water across the surface of the water as a potential feeding strategy.^[7] Jets of water appear to cause fish to leap from the water towards the dolphin, making them easier prey targets.

Feeding

Off the coast of Queensland, Australia, the Australian snubfin dolphin predominantly feeds in coastal-estuarine waters.^[16] There is a predominance of feeding activity by rivers and areas off the coast of Cleveland bay. Australian snubfin dolphins have also been seen foraging and then following passing by fish trawlers to capitalize on an opportunity for prey.^[17] They can be classified as opportunistic feeders and have been seen congregating to feed in groups.^[16] Being opportunistic feeders snubfins consume a large array of prey items.^[16] Snubfin dolphin consume a wide array of prey, that can be narrowed down to coastal, estuarine, and reef‐associated fishes throughout the water column and at the bottom.^[16] The most common prey items by specie are cardinal fish (Apogon), proceeded by the cuttlefish (Sepia), the squid Uroteuthis (Photololigo), and the toothpony fish (Gazza).^[17] Another big part of the snubfin diet are cephalopods.^[17]

Range and status

The snubfin dolphin is considered endemic to Australia. In the Pacific Ocean off Townsville, about 200 individual snubfin dolphins were found. The range of the species is expected to extend to Papua New Guinea; that is, O. heinsohni is endemic to the northern half of the Sahul Shelf, but the majority live in Australian waters. They are found all along the northern coasts of Australia, from Broome, Western Australia, to the Brisbane River in Southeast Queensland.^[10] They are not thought to be common, and are being given a high conservation priority. Australian snubfin dolphins are currently listed as "vulnerable" by the IUCN.^[11]

Habitat range has primarily been determined through visual sightings and stranding data, limiting the range to areas accessible by humans. Pacific acoustic monitoring methods are being deployed to attempt to more accurately determine the range of these animals by listening for their distinctive echolocation clicks.^[14]

Threats

Although some hunting by indigenous people occurs (as evidenced by the 1948 specimen), this is likely to be insignificant compared to other threats such as drowning in sharknets and fishing gear. Snubfins are particularly at risk from incidental capture in gillnets, which are often placed in near-shore areas and near the mouths of rivers, where these dolphins are more likely to be found.^[11] Although it is not known how many dolphins die in this manner, it is considered to be the greatest threat to populations in Papua New Guinea. Anti-shark nets and drumlines put in place for Queensland's shark control program are also a significant threat to snubfins, with about 1.8 snubfin dolphins killed every year between 1997 and 2011.^[11]

The coastal zones along the Australian snubfin dolphin's range have been highly modified for mining and agricultural purposes as well as ports, aquaculture and residential development. Land reclamation, vessel traffic and construction results in the degradation of the snubfin's natural habitat through increased noise, lower water quality and a reduction in food supply, in addition to direct loss of habitat areas due to land reclamation. This can result in decreased survival rates and/or emigration in search of better resources.^[11]

Pollution is another threat to snubfin dolphins, as the water discharge from rivers in the dolphins' Australian range are contaminated by industrial and agricultural runoff. The snubfin dolphins' strong site fidelity means they are likely exposed to pollutants on a daily basis. Indeed, one study of snubfins on the Great Barrier Reef found levels of polychlorinated biphenyls (PCBs) far exceeding the thresholds for small cetaceans, over which reproductive anomalies and immunosuppression can occur.^[18] Periodic floods present a temporary threat to snubfin dolphins in that they result in an increase in freshwater discharge, heavy metals, nutrients, sediment and pesticides in coastal areas. Increases in floods, cyclone severity, storm surges and sea surface temperatures due to climate change will likely also affect the habitat and future food supply of snubfin dolphins.^[19] As a result of the cumulative effects of drowning as bycatch and habitat loss and degradation, the Australian snubfin dolphin population is believed to be decreasing and is likely to meet the criteria for IUCN's "endangered" status in the near future.^[11]

As small populations are more vulnerable to extinction due to the small numbers and low genetic diversity, the snubfin dolphin is at significant risk in their human populated habitat.^[20] The insufficient data on the species poses additional threat as their general ecology is not fully understood.

Conservation

The Australian snubfin dolphin is listed on Appendix II^[21] of the Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS). It is listed on Appendix II^[21] as it has an unfavourable conservation status or would benefit significantly from international co-operation organised by tailored agreements.^[22]

Australian snubfin dolphins are also listed as "vulnerable" by the IUCN.^[11]

In addition, Australian snubfin dolphins are covered by Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MOU).^[23]

See also

• List of cetaceans
• Marine biology
• Environmental issues in Australia

References

El delfín beluga de Heinsohn o delfín de aleta chata australiano (Orcaella heinsohni) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae. Es una especie de delfín australiano descubierta en 2005. Tiene tres colores, lo cual lo diferencia de delfín Irrawaddy, su pariente más cercano.

Su nombre científico es en honor a George Heinsohn, biólogo australiano que trabajó en la Universidad de James Cook.

Orcaella heinsohni

Orcaella heinsohni ou Orcelle d'Heinshon est une espèce de dauphins de la famille des Delphinidae. Il est appelé Australian Snubfin Dolphin en anglais ce qui se traduit par dauphin à aileron retroussé d'Australie.

Il est apparenté au Dauphin de l'Irrawaddy. Il en est très proche et vit dans les mêmes régions (le long des côtes et dans les fleuves en Asie et dans le nord de l'Australie). Pour cette raison, il n'a été que très récemment identifié comme espèce à part, notamment grâce à des travaux d'identification génétique effectués en Californie en collaboration avec le musée du Queensland tropical.

Taxinomie

Le dauphin à aileron retroussé d'Australie a été identifié grâce à des recherches génétiques menées en Californie en collaboration avec le musée du Queensland tropical. Ces recherches qui ont permis de le distinguer de l'Irrawaddy ont été notamment menées par Isabel Beasley de l'Université James-Cook et Peter Arnold du musée du Queensland tropical.
Il doit son nom scientifique à George Heinsohn, un chercheur de l'Université James-Cook dont les études sur des carcasses de dauphin durant les années 1960 et 1970 ont aidé à identifier l’Orcaella heinsohni comme étant une espèce distincte du genre Orcaella.

Description physique

Pratiquement identique à l'orcelle de l'Irrawaddy, il diffère cependant par de petites différences aussi bien physiques que moléculaires.

Différences majeures avec l'Irrawaddy

Modèles de coloration

les observations de spécimens en vie et de carcasses fraîches de Dauphin Irrawaddy dans l'ensemble de l'Asie, ont confirmé un modèle de coloration de deux tonalités - gris schisteux foncé uniforme (nuances de gris changeant considérablement entre les individus) sur les champs dorsaux et latéraux, avec un champ ventral coloré pâle se prolongeant en avant au menton inférieur et postérieurement à l'antérieur de l'anus. Pour le dauphin à aileron retroussé d'Australie, la coloration tripartite, avec un cap dorsal distinct a été confirmée par des observations sur la côte centrale et nordique du Queensland.

Morphologie externe

l'aileron dorsal et les nageoires sont plus petits sur le dauphin à aileron retroussé d'Australie comparé au dauphin Irrawaddy.

Différences de crâne

des caractéristiques divergentes de celui de l'Irrawaddy dans la morphologie du crâne du dauphin à aileron retroussé d'Australie sont présentes dans tous les spécimens de l'espèce.

Analyses moléculaires

des différences importantes et significatives ont été montrées par les analyses génétiques.

Autres différences avec l'Irrawaddy

• Il y avait statistiquement des différences significatives entre les spécimens asiatiques et australiens dans le nombre de dents/alvéoles dans les deux rangées supérieures de dents aussi bien que dans les mâchoires inférieures.
• La variation géographique et interspécifique des os tympanoperiotic demeure non documentée.
• Le nombre de vertèbres dans le O. heinsohni ( 58 − 61 , n = 6 ) {displaystyle (58-61,n=6)} est plus petit que celui rapporté pour les O. brevirostris ( 62 − 63 , n = 4 ) {displaystyle (62-63,n=4)} .
• L'acromion de l'omoplate est habituellement plus grand que le processus coracoïde, alors que l'opposé semble être le cas habituel dans des O. brevirostris
• Le sternum du O. heinsohni reste composé même chez les animaux mûrs; ceci n'a pas été rapporté pour des O. brevirostris.

D'autres différences entre les deux espèces ont été recensées mais elles sont basées sur des observations limitées et nécessitent d'être confirmées.

Population et distribution

Encore en étude, l'espèce n'ayant été classifiée que très récemment (2005), on dispose néanmoins d'enregistrements :

• Un enregistrement confirmé à Broome, en Australie occidentale et nordique ainsi que le long des côtes du Queensland et au sud de la rivière de Brisbane.
• Un enregistrement supplémentaire à Daru, Papouasie-Nouvelle-Guinée.
• Les enregistrements à vue confirment que ces dauphins apparaissent principalement dans des eaux côtières, peu profondes et protégées, particulièrement à côté des bouches de fleuves et des criques.
• On prévoit que le O. heinsohni se déplace donc dans les zones côtières de l'Australie et de la Papouasie-Nouvelle-Guinée. Ces secteurs sont séparés par des eaux océaniques profondes, restées séparées même pendant des périodes des niveaux de mer abaissés des périodes glaciaires pléistocènes.

L'espace apparent dans la distribution révélé par les enregistrements publiés de l'espèce, a besoin d'être justifié par d'autres études de distribution, en particulier dans l'archipel indonésien.

Menaces

En raison du fait qu'ils vivent dans des eaux du littoral peu profondes, ils sont menacés par l'homme. En effet ils font face à des dangers tels une capture accidentelle dans des filets de pêche ou les effets du développement côtier.

Les orcelles d'Heinshon sont aussi attaqués par les requins-tigres et les requins-bouledogues, les crocodiles de mer et même les dauphins à bosse du Pacifique (sotalies de Chine).

Cependant, le dauphin à aileron retroussé d'Australie semblerait moins en danger que le dauphin de l'Irrawaddy^[1].

Notes et références

Publication originale

• Beasley, Robertson & Arnold, 2005 : Description of a new dolphin, the Australian snubfin dolphin Orcaella heinsohni sp. n. (Cetacea, Delphinidae). Marine Mammal Science, vol. 21, n. 3, p. 365-400.

Pesut australia (Orcaella heinsohni) merupakan sejenis lumba-lumba yang ditemukan di lepas pesisir utara Australia.^[1] Hewan ini mirip dengan sepupunya Pesut Mahakam dan tidak dianggap sebagai spesies tersendiri sampai tahun 2005. Pesut ini memiliki tiga warna kulit, dibandingkan Pesut Mahakam yang hanya memiliki dua warna. Terdapat juga perbedaan kecil di bagian tengkorak dan sirip dari kedua spesies ini. Hewan ini terdaftar sebagai salah-satu spesies rentan oleh IUCN.^[2]

Rupa

Pesut australia betina bisa mencapai panjang tubuh 230 cm (91 in) sementara jantannya lebih panjang yaitu 270 cm (110 in).^[3] Hewan ini sebenarnya memiliki tiga warna tubuh yang tidak mencolok, dimana punggungnya berwarna kecoklatan, sisi tubuhnya coklat muda sedangkan perutnya berwarna putih. Ini berbeda dengan Pesut Mahakam yang hampir seluruh tubuhnya berwarna abu-abu kecuali bagian perut yang putih. Berbeda dengan lumba-lumba lainnya di Australia, hewan ini memiliki dahi berbentuk bundar dan sirip punggung yang gemuk. Pesut australia juga tidak memiliki lekuk di kedua sisi punggungnya namun memiliki leher yang berbeda dari lumba-lumba lain. Sementara ekornya juga memiliki tepian bergerigi yang tidak dimiliki oleh spesies lumba-lumba lain.^[4][5]

Jumlah tulang hidung dari kedua sisi tengkorak Pesut australia beragam, mulai dari tidak ada sampai enam. Hewan ini memiliki tampalan mestemoid yang tidak begitu berkembang, sementara rahang atasnya memiliki 11-22 gigi di kedua sisi, sedangkan rahang bawahnya hanya memiliki 14-19 gigi di kedua sisinya.^[6]

Rujukan

L'orcella australiana (Orcaella heinsohni) è una specie di delfino scoperta di recente e classificata scientificamente solo nel 2005.

È strettamente imparentata all'orcella asiatica, ed è spesso confusa con questa specie a causa dell'aspetto molto simile, ma, mentre l'orcella australiana ha la pelle di tre colori, l'orcella asiatica ne presenta solo due, e vi sono inoltre differenze minori nella forma del cranio e delle pinne.

Scoperta

L'orcella australiana è la prima nuova specie di delfino descritta in 56 anni, ed è un caso insolito fra i mammiferi scoperti di recente che una popolazione sia accessibile a studi scientifici.

L'esistenza di questi delfini nelle acque dell'Australia nord occidentale è divenuta nota solo nel 1948, quando il teschio di un esemplare, apparentemente catturato e mangiato dagli aborigeni, è stato ritrovato nella baia di Melville (Penisola di Gove, territorio del Nord). La scoperta rimase ignorata finché non fu trattata da Johnson^[2], e subito dopo un capitano olandese non pubblicò le sue osservazioni della specie allora sconosciuta^[3].

Le analisi condotte su campioni di DNA prelevati dalla popolazione di delfini al largo della costa di Townsville, Queensland, attestarono la validità dell'ipotesi avanzata^[4] che quella popolazione costituisse una nuova specie.

L'olotipo di riferimento è rappresentato dal teschio e da alcune ossa di un maschio adulto trovato soffocato in una rete per squali nella Horseshoe bay, Queensland, il 21 aprile del 1972. Aveva circa 11 anni al momento della morte.^[5]

La classificazione tassonomica, Orcaella heinsohni, è stata scelta in onore di George Heinsohn, un biologo australiano che ha lavorato alla James Cook University "per i suoi lavori pionieristici sugli odontoceti dell'Australia nord orientale, inclusa la raccolta e l'analisi iniziale degli esemplari campione di Orcaella heinsohni che rappresentano la base della maggior parte delle conoscenze su questa nuova specie."

Descrizione

Pinna dorsale dell'orcella australiana

O.heinsohni ha una colorazione distinta in tre tonalità, con un capo più scuro, il ventre bianco ed una tinta intermedia dal grigio chiaro al marroncino sul dorso e sui fianchi. La fronte è arrotondata, al contrario delle altre specie di delfino in Australia, e la pinna dorsale, smussata e molto piccola (meno di 30 cm), situata nella metà posteriore del corpo, distingue questa specie dagli altri delfini della stessa zona. La mancanza di solchi su ciascun lato del dorso, la presenza di una piega che separa la testa dal collo e l'assenza del becco la distinguono ulteriormente dalle altre specie affini. Le dimensioni dei maschi possono raggiungere una lunghezza di 2,7 metri, mentre le femmine, leggermente più piccole, arrivano a 2,3 metri.

Distribuzione e conservazione

Le informazioni sulla diffusione e lo stato di conservazione dell'orcella australiana sono ancora preliminari. Nell'oceano Pacifico al largo di Townsville, è stata individuata una popolazione di circa 200 esemplari. Ci si aspetta che la diffusione della specie si estenda alla Papua Nuova Guinea, ma che la maggioranza degli individui viva nelle acque australiane. Si suppone che la specie non sia comune, e per questo gli è stata assegnata un'alta priorità di conservazione. La IUCN classifica la specie come vulnerabile. Le minacce alla sopravvivenza delle orcelle australiane includono il soffocamento in reti da pesca o antisqualo, mentre la probabile caccia da parte delle popolazioni indigene (supposta in base al ritrovamento dell'esemplare del 1948) sembra non essere una minaccia rilevante.

Note

Orcaella heinsohni is een walvis uit de familie van de dolfijnen. De soort werd in 2005 beschreven.

Kenmerken

O. heinsohni heeft een ronder hoofd, met een soort "groef" in de nek. De rugvin is groter dan die van O. brevirostris. O. heinsohni is driekleurig, terwijl O. brevirostris slechts twee kleuren heeft en een aparte "kleurzone" op de rug mist. O. heinsohni heeft ook meer neusbeentjes, maar die zijn gemiddeld kleiner. Een aantal andere kenmerken van het skelet verschilt ook tussen de beide soorten.

Verspreiding

Deze soort komt voor in Australië en Nieuw-Guinea. De typelocatie ligt bij Magneticeiland, voor de kust van Queensland. De soort is door genetisch onderzoek van de Irrawaddydolfijn (Orcaella brevirostris), de andere soort van het geslacht, afgesplitst.

Deze nieuwe soort is genoemd naar dr. George E. Heinsohn, die onder andere veel van de bekende exemplaren van O. heinsohni heeft gevangen. Tot nu toe is deze soort bekend van twee locaties langs de kust van West-Australië, drie bij het Noordelijk Territorium, twee in Queensland, en één bij de zuidkust van Papoea-Nieuw-Guinea. Waarschijnlijk komt hij voor langs de hele kust van Australië en Nieuw-Guinea. O. heinsohni komt voornamelijk voor in beschermde, smalle watergebieden, dicht bij de kust, met name bij mondingen van kreken en rivieren.

Bron

• Beasley, I., Robertson, K.M. & Arnold, P. 2005. Description of a new dolphin, the Australian snubfin dolphin Orcaella heinsohni sp. n. (Cetacea, Delphinidae). Marine Mammal Science 21(3):365-400.

Referentie

Oreczka australijska^[3] (Orcaella heinsohni) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Zamieszkuje północne wybrzeża Australii oraz zachodnie i południowe wybrzeża Nowej Gwinei. Występuje na terenach płytkich, najczęściej do 6 km od brzegu. Z powodu trudów w obserwacji jest stosunkowo słabo poznany. Wpisany do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych jako bliski zagrożenia (NT). Największymi zagrożeniami dla oreczki australijskiej są degradacja środowiska oraz rybołówstwo. Długo uważano gatunek ten za południową subpopulację oreczki krótkogłowej. Dopiero w 2005 roku, dzięki badaniom George'a Heinsohna wyodrębniono nowy takson.

Taksonomia

W 1866 roku sir Richard Owen, bazując na badaniach przeprowadzonych na osobniku złowionym nieopodal Visakhapatnam, na wschodnim wybrzeżu Indii^[4], opisał nowy gatunek walenia – oreczkę krótkogłową. Przez długi czas naukowcy uważali, iż oreczka krótkogłowa zamieszkuje zarówno południowo-wschodnie wybrzeża Azji, jak i północne wybrzeża Australii^[5][6]. George Heinsohn, specjalista od ssaków morskich z Uniwersytetu Jamesa Cooka, który pod koniec XX wieku zajmował się szerokopasmowymi badaniami oraz pozyskiwaniem okazów waleni dla potrzeb naukowych, wysunął tezę, iż zwierzęta tworzące dwie populacje mogą tak naprawdę okazać się przedstawicielami dwóch odmiennych, blisko spokrewnionych gatunków. Teza ta opierała się jedynie na różnicach morfologicznych^[7]. Isabel Beasley z Uniwersytetu Jamesa Cooka i Peter Arnold z Museum Queensland wysłali próbki DNA pozyskane z dwóch populacji O. brevirostris do Południowo-Zachodniego Centrum Badań nad Rybołówstwem w kalifornijskim La Jolla, należącego do Amerykańskiej Narodowej Służby Oceanicznej i Meteorologicznej. Wyniki badań potwierdziły wcześniejsze założenia Heinsohna^[8]. W 2005 roku Beasley, Robertson i Arnold utworzyli oraz opisali nowy takson O. heinsohni. Holotyp gatunku o numerze katalogowym QM JM4721 (JUCU MM61) został wyłowiony z sieci rybackich w Zatoce Horseshoe 21 kwietnia 1972 roku. Był to samiec, który w chwili śmierci miał około 11 lat. Nazwa gatunkowa honoruje zasługi George'a Heinsohna^[8].

Wygląd

Oreczka australijska jest podobny do oreczki krótkogłowej (Orcaella brevirostris), ale w przeciwieństwie do swojego krewniaka nie posiada wyraźnej bruzdy dorsalnej^[8]. Ponadto odróżnia go zabarwienie skóry. Grzbiet oreczki australijskiej jest koloru szaro-brunatnego, boki ciała są lekko jaśniejsze, a podbrzusze białe. Niektóre osobniki posiadają jaśniejsze ubarwienie, czyli szary grzbiet i jasnoszare boki. Skóra gładka, pokryta produkowanym w gruczołach śluzem, który zmniejsza opór podczas poruszania się w wodzie. Ciało wydłużone, wrzecionowate pokryte grubą warstwą tkanki skórnej i mięśniowej. Głowa tępo ścięta z przodu o zaokrąglonym lub bulwiastym kształcie. Na przodzie głowy delfin posiada wyraźnie zaznaczoną poduszkę powietrzną (melon), czyli okrągły narząd odgrywający rolę w echolokacji. Na czubku głowy znajduje się nozdrze. Dziób nie występuje. W szczękach zwierzęcia znajduje się 68 centymetrowych, stożkowatych zębów, 38 w szczęce i 30 w żuchwie. Linia warg jest prosta z lekkim zakrzywieniem ku dołowi na końcach. Mózg proporcjonalnie duży w porównaniu do reszty ciała. Płetwa grzbietowa mała i zaokrąglona na szczycie z delikatnym zagięciem z tyłu. Płetwy brzuszne duże, z przodu zaokrąglone, z tyłu ścięte. Na końcu ogona znajduje się fałd skórny, pełniący funkcję poziomej płetwy ogonowej. Dorosłe osobniki osiągają długość od 2,3 m (samice) do 2,7 m (samce) i wagę do 130 kilogramów^[9].

Występowanie

Delfiny z rodzaju Orcaella preferują płytkie wody stref przybrzeżnych lub lekko zasolone ujścia rzek. Oreczka australijska występuje na północnym zachodzie Nowej Gwinei, w południowych wodach Nowej Gwinei (od Merauke na zachodzie do wód Zatoki Papui) oraz na północy Australii (od Broome (Australia Zachodnia) na zachodzie do ujścia rzeki Brisbane (Queensland) na wschodzie). Można go spotkać również na otwartych wodach Morza Arafura, rzadziej Morza Koralowego. Zasięg występowania O. heinsohni obejmuje północ prehistorycznego kontynentu Sahul, w przeciwieństwie do delfina krótkogłowego, który zamieszkuje południowe krańce prehistorycznego lądu Sunda^[9].

Środowisko

Oreczki australijskie unikają wód o głębokości mniejszej niż 2,5 metra oraz większej niż 18 metrów, preferując wody o głębokościach pomiędzy tymi wielkościami^[10]. Upodobanie do życia w płytkich przybrzeżnych wodach tropikalnych wiąże się prawdopodobnie z bogactwem pokarmowym tych wód^[11]. Zwierzęta te bardzo rzadko wpływają na głębokie wody mórz, stosunkowo często występują jednak w mającej do kilkuset metrów głębokości wodach zatoki Cleveland. Obserwacje z powietrza dowiodły, iż oreczka australijska występuje najczęściej na obszarach oddalonych od brzegu o 6–10 km^[12][13]. Zwierzęta te wpływają czasami do ujść, lub nawet w dolny bieg większych rzek. Wynurzenie jest krótkie, lecz systematyczne. Podczas pobierania powietrza zwierzę eksponuje na powierzchni jedynie mały skrawek głowy oraz szczyt płetwy grzbietowej – dlatego oreczka australijska jest tak trudna w obserwacji^[9].

Migracje

Oreczka australijska nie odbywa dalekodystansowych migracji. W 1989 roku Freeland i Bayliss uznali, że delfin krótkopyski odbywa coroczne migracje z północy na południe i na odwrót^[10]. Jednakże po wyodrębnieniu nowego gatunku w 2005 roku, okazało się, iż było to błędne założenie, oparte na obserwacji zarówno delfina krótkopyskiego występującego na północy, jak i Orcaella heinsohni zamieszkującego południowe obszary dawnego, mylnie wyznaczonego zasięgu O. brevirostris^[8]. Parra i inni w 2006 roku udowodnili, iż oreczka australijska spędza cały rok kalendarzowy na tych samych obszarach^[11].

Wielkość populacji

Bardzo mało wiadomo o wielkości populacji tego gatunku^[14][9]. Do jej określenia używa się (jak w przypadku innych waleni) standardowych, lotniczych technik obserwacji. Dzięki nim zaobserwowano, iż główne skupiska O. heinsohni zamieszkują północne wybrzeże Australii. Na wodach przyległych do Nowej Gwinei odnotowano jedynie nieliczne, pojedyncze obserwacje osobników tego gatunku. Głównym siedliskiem oreczki australijskiej jest zatoka Karpentaria, w której według oszacowań żyje około 1 tys. zwierząt. Największe skupisko O. heinsohni zamieszkuje zatokę Blue Mud^[10]. Jednakże dane te są już przestarzałe, oparte na badaniach sprzed 20 lat, dlatego też do ich potwierdzenia potrzebne są kolejne badania^[14].

Najnowsze dane przedstawił Parra wraz z innymi w 2006 roku. Naukowcy dzięki obserwacjom z powietrza i wykonanym w ten sposób zdjęciom w latach 1999–2002 w Zatoce Cleveland na północnym wschodzie Queensland otrzymali ogólny obraz wielkości populacji oraz szybkości jej przyrostu. W 2000 roku zaobserwowano 76 osobników, w 2001 64 osobniki oraz 67 osobników w roku 2002. Z powodu małego zasięgu badań Parra wraz z współpracownikami wykazali, że przyrost populacji na przestrzeni sześciu lat na badanych obszarach wyniósł 5%, a na przestrzeni ostatnich 2 lat, aż 20%. Naukowcy ustalili także, że w przybliżeniu wielkość populacji gatunku oreczki australijskiej wynosi obecnie od kilku do kilkunastu tysięcy osobników. W latach 1987–1995, na wschodzie Queensland podczas lotniczych poszukiwań zaobserwowano 29 osobników^[12][13], a podczas poszukiwań prowadzonych na tym samym obszarze w 2002 roku za pomocą łodzi zaobserwowano 22 dorosłe osobniki^[15].

Pożywienie

Badania zmierzające do ustalenia szczegółowej diety trwają od końca lat 80. XX wieku^[16]. Wcześniej uważano, że delfiny z rodzaju Orcaella odżywiają się (podobnie jak inne delfinowate) głównie rybami oraz głowonogami^[17]. Szczegółowe informacje i statystyki zostały opublikowane w 2009 roku. Badania, które opisuje opracowanie Guido J. Parra'ego i innych, dotyczyły danych zebranych pomiędzy latami 1970–2008. Naukowcy badali zawartość żołądków 14 martwych osobników (pięciu samic, siedmiu samców i dwóch osobników młodocianych o nieokreślonej płci) wyrzuconych na brzeg w okolicy Townsville, w północno-wschodnim Queensland^[16]. Zwierzęta zginęły prawdopodobnie poprzez zaplątanie w sieci chroniące kąpieliska przez rekinami. Treść żołądków została przepłukana i przepuszczona przez filtry kolejno o gęstości 1 mm i 0,5 mm. Dzięki tej technice naukowcy zebrali nie tylko łuski, chrząstki i kostki, ale również małe rybie otolity, dzioby drobnych głowonogów oraz niestrawione fragmenty pancerzy skorupiaków. Eksponaty trafiły do trzech placówek: Muzeum Queensland, Muzeum Wiktorii i Uniwersytetu Jamesa Cooka. Pozyskiwaniem szczegółowych informacji zajęli się naukowcy z poszczególnych dziedzin, w tym: Jeffrey Johnson, specjalista od ryb, dr Peter Davies, ekspert z dziedziny skorupiaków, obaj z Muzeum Queensland, oraz dr Mark Norman z Muzeum Wiktorii, specjalizujący się w mięczakach. Naukowcy, dzięki danych uzyskanych po oznaczeniu poszczególnych okazów, stworzyli szczegółowy zarys diety oreczki autsralijskiej^[16]. Na podstawie liczby osobników danego gatunku uzyskali procentowe dane ukazujące udział poszczególnych rzędów i rodzin stworzeń morskich w odżywianiu się tego gatunku. Eksperci z australijskich muzeów ustalili, że spośród 1353 okazów około 65% stanowiły ryby, głównie z rzędów śledziokształtnych i okoniokształtnych, a 34% głowonogi, głównie mątwy z rodzaju Sepia oraz kałamarnice z rodzaju Uroteuthis. Pozostały procent stanowiły pancerzowce z rzędu dziesięcionogów oraz małże. Spośród ryb przeszło 36% stanowił rodzaj Apogeon. Większość osobników posiadała w żołądkach zarówno szczątki ryb jak i głowonogów, choć dwa z nich posiadały jedynie rybie pozostałości^[16]. Jeden z osobników, wyłowiony 9 września 2007 roku w okolicy Gladstone, nie posiadał żadnych szczątków niestrawionego pokarmu, zarówno w żołądku, jak i innych częściach przewody pokarmowego. Uważa się, iż pomimo licznych okaleczeń spowodowanych z pewnością przez rekiny osobnik ten zdechł zapewne z głodu^[16].

Rozmnażanie

Niewiele wiadomo na temat rozmnażania oreczki australijskiej, ponieważ w środowisku naturalnym ich obserwacja jest trudna^[18]. Większość informacji na ten temat pochodzi z obserwacji najbliższych mu krewnych, w tym oreczki krótkogłowej. Ssaki z rodzaju Orcaella żyją w małych grupach liczących od 6 do 8 osobników^[8]. Przypuszcza się, że zwierzęta te krzyżują się najczęściej z osobnikami grupy rodzinnej, do której same należą^[19]. Gody odbywają się pomiędzy grudniem a czerwcem^[20]. Prawdopodobnie, podobnie jak u innych delfinowatych, jeden lub dwa samce rywalizują o względy u większej liczby samic za pomocą popisów. Ciąża trwa w przybliżeniu 14 miesięcy^[21].

Opieka nad młodymi

Poród trwa od 1 do 4 godzin. Młode po urodzeniu mierzą niecały metr i ważą około 13-15 kilogramów. W ciągu pierwszych 7 miesięcy rosną o około 60%, zwiększając przy tym masę o ponad 230%, nawet do 1 kilograma dziennie. Od chwili urodzenia do ukończenia 2 lat młode pożywiają się głównie mlekiem matki, choć już po upływie pół roku od narodzin mogą przyjmować pokarm rybny. Młode uczą się zdobywać pokarm, czyli polować, dzięki obserwacji zachowań matki^[20]. Osobniki młodociane osiągają dorosłość po około 4-5 latach. Naukowcy uważają, iż dojrzałość płciowa pokrywa się z osiągnięciem dorosłych rozmiarów. Długość życia to około 25-32 lata. Osobniki trzymane w niewoli żyją znacznie krócej^[21].

Zagrożenia

Degradacja środowiska

Uchwycony moment wynurzenia

Głównym zagrożeniem dla oreczki australijskiej jest zniszczenie lub utrata środowiska, w którym żyją, czyli płytkich akwenów wzdłuż północnej Australii oraz zachodniej i południowej części wybrzeża Nowej Gwinei. Najsilniejszy wpływ na te tereny wywiera działalność ludzka, głównie przemysł związany z wydobywaniem gazu ziemnego i ropy naftowej^[13]. Mniejszy wpływ na degradację środowiska naturalnego północnej Australii ma górnictwo nabrzeżne, rozwój portów, intensywny rozwój rolnictwa przy ujściach rzek, turystyka oraz rozwój działalności rekreacyjnej. Na północnych terenach w okolicy Wickham Point ma miejsce podwodne wydobycie gazu ziemnego^[22]. Intensywne działania wydobywcze wpływają na zmienianie środowiska na tych obszarach. Duży wpływ na populację O. heinsohni mają roboty ziemne w okolicy ujścia rzeki McArthura w zachodniej części Zatoki Karpentaria służące budowie portu handlowego. Zwierzęta są płoszone przez maszyny i statki przebywające na tych terenach. Na wybrzeżu Zachodniej Australii wpływ na środowisko, w którym żyje oreczka australijska, ma wydobycie rudy żelaza oraz podwodnych złóż ropy naftowej^[11]. Według badań z 2002 roku nieznaczny wpływ na degradację środowiska wywierają badania sejsmiczne oraz poszukiwania nowych złóż paliw kopalnych^[13].

Rybołówstwo

Delfiny bardzo często wpadają w sieci rybaków^[23]. Dużym zagrożeniem dla północnoaustralijskich delfinów, w tym oreczek australijskich, są połowy barramundi (Lates calcarifer), ryb z rodziny wiciakowatych, wiciaka wielkiego (Eleutheronema tatradactylum) i Polynemus sheridani oraz rozstawianie nieodpowiednich sieci, mających chronić ludzi wypoczywających na kąpieliskach przed rekinami^[24]. W latach 1967–1987 aż 520 delfinów zginęło przez zaplątanie w sieci rybackie wzdłuż wybrzeża Queensland^[25]. Dużą część z nich stanowili przedstawiciele oreczki australijskiej. Od 1993 do 2003 roku w sieci zaplątało się osiem delfinów, z czego śmierć poniosło aż pięć. Zmniejszenie liczby śmiertelnych wypadków wiąże się z zastosowaniem przez rybaków nowych, bezpiecznych dla żółwi i delfinów sieci. Sieci chroniące kąpieliska przed rekinami są obecnie również zagrożeniem dla tego gatunku – z powodu zaplątania w nie w latach 1979-2002 zginęło 30 osobników^[26]. Większość przypadków tego typu ma miejsce w okolicy Townsville.

Ochrona

Oreczka australijska została wpisana do II Aneksu Konwencji o Gatunkach Migrujących (CMS) nt. Gatunków Migrujących Chronionych Prawnie^[27] oraz do I Aneksu Międzynarodowej Konwencji ds. Handlu Zagrożonymi Gatunkami (CITES)^[28]. Umieszczono ją również przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (IUCN) na Czerwonej Liście jako gatunek bliski zagrożenia (NT)^[29]. Badania wykazują, iż w naturalnym środowisku może żyć nie dużo więcej niż 10 000 osobników^[11]. O. heinsohni ma ograniczony zasięg występowania, a środowisko, które preferuje, w dużym stopniu degradowane jest przez działalność człowieka^[30]. W związku z tym podkomisja do spraw małych waleni Międzynarodowej Komisji Wielorybnictwa (IWC) zarządziła przeprowadzenie kolejnych badań mających określić dokładny zasięg jego występowania, zabrać najnowsze dane odnośnie wielkości populacji i określić dokładnie wielkość obszarów preferowanych przez O. heinsohni oraz ich cechy oceanograficzne, biologiczne i batymetryczne. Trwają dyskusje nad umieszczeniem tego gatunku jako gatunek o stosunkowo wysokim ryzyku wymarcia (VU) lub gatunek zagrożony (EN) na Czerwonej Liście IUCN^[30].

Przypisy

O golfinho-australiano (nome científico: Orcaella heinsohni), também conhecido por golfinho-de-heinsohn, é uma espécie de mamífero cetáceo pertencente à família Delphinidae. Foi descrita pela primeira vez em 2005, com distribuição pelo norte da Austrália. Possui três cores, o que o diferencia da espécie Orcaella brevirostris, seu parente mais próximo.

Seu epíteto específico, heinsohni, foi escolhido em homenagem ao biólogo australiano George Heinsohn, que trabalhou na Universidade James Cook.

Referências

Orcaella heinsohni är en art i familjen delfiner som beskrevs för första gången så sent som år 2005 och den är nära släkt med Irrawadidelfinen.

Att hitta en ny däggdjursart är sällsynt och denna delfin är den första nya delfinart som har hittats på 56 år. Två forskare vid James Cook-universitetet, Isabel Beasley och Peter Arnold hade tagit DNA-prover på en grupp delfiner utanför Townsville i Australien och det visade sig att de tillhörde olika arter.

Delfinen döptes efter en australiensk forskare som arbetat med delfiner på 60- och 70-talen, George Heinsohn.

Utseende

Den påminner mycket om Irrawaddidelfinen men den är trefärgad, har en annorlunda skalle och simfenor. Delfinen är trefärgad, upptill är den mörk, på sidorna ljusbrun och den har vit mage. Pannan är rundad, vilket är ovanligt hos delfiner i Australien och sedan finns en liten kort ryggfena, som har gett arten det engelska namnet "Snubfin". Hanar är med en kroppslängd (inklusive svans) upp till 2,7 m större än honor som når 2,2 m. Hanar kan maximalt väga 130 kg.^[2]

Utbredning

Man tror att deras utbredningsområde är ifrån Australien till Papua Nya Guinea och man antar att deras antal inte är stort.

Ekologi

Individerna vistas ofta nära kustlinjen där vattnet är bara 10 meter djupt. De bildar mindre flockar och är ganska skygga. När de känner sig hotade kan de dyka längre tider.^[2] Födan utgörs av fiskar, bläckfiskar och kräftdjur.^[1]

Källor

• Översatt ifrån den engelska Wikipedian.

Noter

1. ^ [a b] Orcaella heinsohni på IUCN:s rödlista, auktor: Reeves, R.R. et. al. (2008), besökt 12 januari 2009.
2. ^ [a b] Australischer Stupsfinnen-Delfin (tyska), Whale and Dolphin Conservation, läst 5 maj 2014.

Orcaella heinsohni, Avustralya'nın kuzey kıyılarında bulunan bir yunus türüdür.Orcaella cinsinin diğer üyesi olan Irrawaddy yunusuna çok benzer ve 2005 yılına kadar da ayrı bir tür olarak tanımlanmamıştır. Irrawaddy yunusu iki renge sahip iken O. heinsohni üç renge sahiptir. Ayrıca kafatası ve yüzgeç yapıları da iki tür arasında küçük farklılıklar gösterir.

Taksonomi ve sınıflandırma

Orcaella heinsohni

Epiteti olan "heinsohni" adı, James Cook Üniversitesi'nde çalışmış olan Avustralyalı biyolog George Heinsohn'a ithafen, aralarında Orcaella heinsohni türünün ilk örnekleri üzerinde yapılan ilk analiz de dahil olmak üzere Avustralya'nın kuzeydoğusundaki dişli balinalar üzerine yaptığı öncü çalışmalar nedeniyle verilmiştir.^[1]

Büyük memelilerin yeni türleri günümüzde oldukça nadiren tanımlanmaktadır. Tanımlananlar da ya saola gibi çok dar ve ulaşılması zor alanlarda yaşayanlar ya da Mesoplodon perrini gibi nadiren rastlananlar ya da kürek dişli gagalı balina gibi yalnızca iki numune ile karaya vurmuş bazı kemiklerden tanımlanan hayvanlar olmuştur. Aslında O. heinsohni 56 yıl içinde tanımlanan ilk yunus türüdür ve hemen ardından 2011 yılında yine Avustralya'dan Tursiops australis türünün keşfi ve tanımlaması bunu izlemiştir. O. heinsohni popülasyonlarının bilimsel araştırma yapabilmek için ulaşılabilir olması nedeniyle son zamanlarda tanımlanan memeliler arasında sıradışı bir yer tutmaktadır.

Buna rağmen Avustralya'nın kuzey sularında bu türün varlığı yalnızca 1948 yılında Kuzey Toprakları'nda Gove Yarımadası'nın Melville koyunda bir kafatası bulunana kadar bilinmemekteydi. Kafatası bulunan yunus muhtemelen Avustralya yerlileri tarafından yakalanmış ve yenmişti. Ancak bu keşif konu D.P. Johnson^[3] tarafından 1964 yılında tartışılana ve hemen sonra Hollandalı yelkenci Mörzer Bruyns tarafından 1966 yılında gözlemlerinin yayımlanmasına^[4] kadar fark edilmemiştir.

İki bilim insanı, James Cook Üniversitesi'nden Isabel Beasley ve Queensland Tropical Müzesi'nden Peter Arnold Townsville, Queensland açıklarında yaşayan yunus populasyonundan aldıkları DNA örneklerini La Jolla, California'da bulunan NOAA'nın (Ulusal Okyanus ve Atmosfer Dairesi) Güneybatı Balıkçılık Bilim Merkezi'ne gönderdi. Sonuçlar George Heinsohn'un Townsville populasyonunun yeni bir tür olduğu hipotezinin^[5] doğru olduğunu göstermiştir.

Holotip QM JM4721 (JUCU MM61) Queesnland'ta Horseshoe Bay yakınlarında 21 Nisan 1972'de köpekbalığı ağına takılarak ölen bir yunusa ait kafatası ve diğer kemiklerdir. Bu yunus öldüğünde yaklaşık 11 yaşındaydı.^[1]

Fiziksel Özellikleri

Irrawaddy yunusu ile Orcaella cinsinde yer alan O. heinsohni belli belirsiz üç renklidir: Üst taraf kahverengimsi, yanlar açık kahverengi ve karın da beyaz renklidir. Irrawaddy yunusu ise beyaz karnı dışında kurşunî gridir. Yeni türün alnı Avustralya'da yaşayan diğer yunus türlerinde olmadığı şekilde yuvarlaktır. Ayrıca çok küçük "güdük" sırt yüzgeci de diğer yunuslardan ayırt edilmesine yarar. Sırtının iki yanında iz olmaması ve boyun kıvrımınn daha geride olması yakın akrabası ile ayrılmasını sağlar.

Dağılımı ve korunma durumu

Pasifik Okyanusu'nda Townsville açıklarında 200 kadar birey bulunmuştur. Dağılımının Papua Yeni Gine'ye kadar uzanması beklenmektedir. Diğer bir deyişle O. heinsohni Sahul Sahanlığının kuzey yarısına endemiktir ancak populasyonun çoğu Avustralya sularında yaşar. Çok yaygın olarak bulunmadıklarından yüksek bir korunma statüsü verilmiştir. IUCN bu türü neredeyse tehdit altındaki türler arasında sınıflandırmıştır.^[6] Tehditler arasında balıkçılık ve köpekbalıklarına karşı kullanılan ağlar sayılabilir. Yerli halk tarafından avlanması ağlara takılarak boğulmasının yanında çok büyük bir tehdit teşkil etmemektedir.

Koruma çabaları

Bu yunus türü Vahşi Hayvanların Göçmen Türlerinin Korunmasına ilişkin Bonn Sözleşmesi'nin (CMS) EK-II listesinde yer alır.^[7] Olumsuz korunma statüsü olması ve uluslararası anlaşmalar ile düzenlenecek işbirliğinden önemli ölçüde yaralanbileceği için EK-II'de listelenmiştir.^[7][8]

Bu tür aynı zamanda Pasifik Adaları Bölgesinde Balina ve Yunuslar ile bu Türlerin Doğal Yaşam Alanlarının Korunması için Mutabak Belgesi'nde de yer almaktadır.^[9]

Ayrıca bakınız

• Balina ve yunuslar listesi
• Irrawaddy yunusu
• Ganj ve İndus nehir yunusu

Notlar

• 1 Морфологія
• 2 Поширення
• 3 Поведінка
• 4 Загрози та охорона
• 5 Джерела
• 6 Див. також

Cá heo mũi hếch Australia (Danh pháp khoa học: Orcaella heinsohni) là một loài cá heo sống ngoài khơi bờ biển phía bắc Úc. Nó rất giống loài cá heo Irrawaddy (trong cùng chi Orcaella) và chỉ mới được mô tả thành một loài riêng biệt từ năm 2005. Loài này có 3 màu, còn cá heo Irrawaddy chỉ có 2 màu. Hộp sọ và vây của nó cũng thể hiện những khác biệt nhỏ giữa hai loài trên.

Chú thích

Tham khảo

• Arnold, Peter W. & Heinsohn, George E. (1996): Phylogenetic status of the Irrawaddy dolphin Orcaella brevirostris (Owen in Gray): A cladistic analysis. Memoirs of the Queensland Museum 39(2): 141-204. HTML abstract
• Beasley, Isabel; Robertson, Kelly M. & Arnold, Peter W. (2005): Description of a new dolphin, the Australian Snubfin Dolphin Orcaella heinsohni sp. n. (Cetacea, Delphinidae). Marine Mammal Science 21(3): 365-400. doi:10.1111/j.1748-7692.2005.tb01239.x (HTML abstract)
• Reeves, R.R., Jefferson, T.A., Karczmarski, L., Laidre, K., O’Corry-Crowe, G., Rojas-Bracho, L., Secchi, E.R., Slooten, E., Smith, B.D., Wang, J.Y. & Zhou, K. (2008). Orcaella heinsohni. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 24 tháng 3 năm 2009. Database entry includes a lengthy justification of why this species is listed as near threatened
• Johnson, D.P. (1964): Mammals of the Arnhem Land expedition. In: Specht, R.L. (ed.): Records of the American-Australian scientific expedition to Arnhem Land. Zoology: 427-515. Melbourne University Press, Melbourne, Australia.
• Mörzer Bruyns, W.F.J. (1966): Some notes on the Irrawaddy dolphin, Orcaella brevirostris (Owen 1866). Zeitschrift fur Säugetierkunde 31: 367-372.

Liên kết ngoài

• http://media.jcu.edu.au/story.cfm?id=425
• DNA samples reveal new dolphin species
• Rare Australian snubfin dolphins filmed for first time
• Great Barrier Reef Marine Park Authority enraged at death of snubfin dolphins tied to concrete block
• Convention on Migratory Species page on the Australian snubfin dolphin
• Official webpage of the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Orcaella heinsohni — вид дельфина, обитающий около северного побережья Австралии. Этот вид очень схож с иравадийским дельфином, относящимся к тому же роду Orcaella. До 2005 года австралийский курносый дельфин не был описан как отдельный вид. Основное отличие от иравадийского дельфина — окраска: в окраске австралийского курносого дельфина присутствуют 3 цвета, а в окраске иравадийского — только 2. Различия в строении черепа и форме плавников между этими двумя видами минимальны.

Таксономия

Латинское название, Orcaella heinsohni, дано этому виду в честь Джорджа Хайнзона (George Heinsohn), австралийского биолога, работавшего в Университете Джеймса Кука. Таким образом была отмечена его «первооткрывательская работа в области исследования зубатых китов северо-восточной Австралии, в том числе первоначальное исследование представителей Orcaella heinsohni, заложившее основу под наши знания об этом виде».^[1]

Сейчас сравнительно редко описывают новые виды крупных млекопитающих, а сами новооткрываемые виды обычно живут в отдалённых районах (как псевдоорикс) или редко встречаются с людьми по каким-либо иным причинам (таковы клюворыл Перрина, (Mesoplodon perrini) и лопатозубый кит, (Mesoplodon traversii), известный только по нескольким выброшенным на берег костям). По сути, австралийский курносый дельфин — первый новый вид дельфина, открытый после перерыва в 56 лет. Причём — что необычно для открываемых сейчас видов млекопитающих — его популяция доступна для изучения.

Однако присутствие курносых дельфинов в водах у северного побережья Австралии впервые было обнаружено в 1948. Тогда в бухте Мэлвилл (полуостров Гоув, Северная территория) был найден череп представителя этого вида. Очевидно, эта особь была добыта и съедена аборигенами. Разумеется, открытие нельзя было считать состоявшимся до тех пор, пока вопрос не был рассмотрен Джонсоном в 1964, а вскоре после этого капитан-голландец наблюдал в тех водах несколько дельфинов не известного тогда вида.^[2]

Двое учёных: работавшая в Университете Джеймса Кука Изабелл Бизли и сотрудничавший с Музеем Тропического Квинсленда Питер Арнольд взяли образцы ДНК у дельфинов, обитающих около побережья Таунсвилла, Квинсленд. Результаты исследования полученных ими образцов показали, что Джордж Хайнзон был прав^[3], и таунсвилльская популяция дельфинов действительно относится к новому виду.

В Музее Квинсленда представлены череп и некоторые другие кости взрослого курносого дельфина. Он был найден уже мёртвым — утонувшим в поставленной на акул сети в заливе Подковы, Квинсленд, 21апреля 1972. На момент смерти ему было примерно 11 лет.^[3]

Описание

Этот вид относится к группе океанских дельфинов, наряду с ещё одним видом — иравадийским дельфином Orcaella brevirostris — входит в род Иравадийские дельфины. В окраске австралийского курносого дельфина присутствуют 3 цвета: его спина коричневатая, бока более светлого коричневого цвета, брюхо белое. Иравадийский же дельфин весь синевато-серый, только брюхо у него белое. Голова у нового вида спереди округлая, этим он сильно отличается от других австралийских дельфинов. Спинной плавник у него очень маленький, как бы «курносый» — это отличает его от всех дельфинов ареала. Кроме того, этот вид отличается наличием шеи и тем, что бока его спины гладкие, на них нет продольных вогнутых областей.

Ареал и охранный статус

Около 200 курносых дельфинов обитают в Тихом океане около Таунсвилля. Предполагается, что ареал этого вида простирается до Папуа-Новой Гвинеи. В этом случае курносый дельфин эндемичен для северной половины Сахульского Шельфа, причём большая часть популяции обитает в водах, омывающих Австралию. Маловероятно, что курносые дельфины часто встречаются в этих водах. Поэтому этот вид нуждается в усиленной охране. По классификации IUCN он (как и иравадийский дельфин) проходит как «вид, данных о котором недостаточно» («data deficient»). Таково заключение Группы Исследования Китообразных за 1996. Основную опасность для этого вида представляют противоакульи сети, в которых дельфины запутываются и тонут. Хотя, скорее всего, аборигены охотятся на дельфинов этого вида (что доказывает хотя бы обнаруженный в 1948 череп), эта угроза считается незначительной по сравнению с угрозой утопления из-за сетей.

Примечания

オーストラリアカワゴンドウ（豪州河巨頭、Orcaella heinsohni）はクジラ目ハクジラ亜目マイルカ科カワゴンドウ属に属する海棲哺乳類である。

2005年に新たに発見された種で、カワゴンドウ属の構成種はオーストラリアカワゴンドウとカワゴンドウの2種となった。

概要[編集]

体長は、雄が約2.7m、雌が約2.3mとなる^[1]。同じカワゴンドウ属のカワゴンドウに非常に良く似ているが、カワゴンドウの体色が2色であるのに対し、オーストラリアカワゴンドウは3色である。また頭蓋骨やひれの形状も若干異なる。

オーストラリアのタウンズビル（クイーンズランド州)において、約200頭が見つかった。生息域はパプアニューギニアにまで及ぶが、大多数はオーストラリアの海域に棲息すると考えられている。希少な種であると考えられており、優先的に保護されている。

学名の heinsohni は、1960年代から1970年代にかけてジェームズクック大学 (James Cook University) においてオーストラリアカワゴンドウを含むクジラ目の研究を行ったオーストラリアの生物学者 George Heinsohn に由来する。

脚注[編集]

参考文献・外部リンク[編集]

1. ジェームズクック大学 "New dolphin species discovered" （『新種のイルカ発見』 英文）
2. ABC News Online "DNA samples reveal new dolphin species" （『遺伝子解析により新種のイルカ発見』 英文）
3. Isabel Beasley et al., Description of a New Dolphin, The Australian Snubfin Dolphin Orcaella heinsohi Sp. N. (Cetacea, Delphinidae), Marine Mammal Science, Vol. 21, No. 3, pp. 365-400 (2005). (Abstract)

• 村山司 『鯨類学』 東海大学出版会〈東海大学自然科学叢書〉、ISBN 978-4-486-01733-2。

오스트레일리아강거두고래(Orcaella heinsohni)는 참돌고래과 강거두고래속에 속하는 고래의 일종이다. 오스트레일리아 북부 해안에서 발견된다. 강거두고래와 매우 닮았으며, 2005년까지는 같은 종으로 인식되었다. 강거두고래의 피부가 2가지 색을 지닌 반면에, 오스트레일리아강거두고래는 3가지 색을 띤다.

각주