nomes no trilho de navegação
The average lifespan of Southern American sea lions is 16 to 20 years. One captive sea lion, at the Valley Zoo, in Edmonton, Canada, is 30 years old (in 2008).
Range lifespan
Status: captivity: 30 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 16 to 20 years.
Average lifespan
Status: captivity: 24.8 years.
Otaria flavescens was previously known by the name Otaria byronia.
The ancestors of Southern American sea lions are from the Oligocene and Miocene era, about 25 million years ago. Enaliarctids are hypothesized to be the ancestors of these eared seals.
Perception Channels: tactile ; chemical
South American sea lions are not presently threatened. They experienced a large population decline during the past 70 years in the Falkland Islands. The reason for this abrupt decline is unknown.
Though they are not currently threatened, they are protected throughout most of their range.
The IUCN rates the species at "Lower Risk."
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
South American sea lions will steal fish from human fishing grounds by following fishing boats and stealing fish from the nets.
Negative Impacts: crop pest
Until recently Otaria flavescens was hunted for its fur, meat, and oil.
South American sea lions are carnivorous. They feed on fish, cephalopods, crustaceans, and other invertebrates depending on local abundance. These sea lions are typically found hunting in shallower waters, not more than five miles from shore. When looking for prey that travel in schools they hunt in groups. When they catch fish, they usually shake the prey in the air and then sometimes eat it whole. In addition, they have been observed eating penguins and female South American fur seals (Arctocephalus australis) and their pups.
Animal Foods: birds; mammals; fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Otaria flavescens inhabits South American coastlines from Rio de Janeiro (23 degrees south latitude) on the Atlantic ocean side and coastal Perú (5 degrees south latitude) on the Pacific coast to southernmost South America. There are records of Otaria flavescens inhabiting the Galapagos and Falkland Islands.
Biogeographic Regions: neotropical (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
South American sea lions reside along shorelines and beaches. These beaches usually consist of sand, gravel, rocks, and/or pebbles. They also inhabit flat rocky shelves or cliffs with tidepools and boulders.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: coastal
Other Habitat Features: intertidal or littoral
South American sea lions (Otaria flavescens), also known as maned seals, are the most sexually dimorphic of the five known sea lion species. Males are approximately three times the size of females.
Adult males range from 2 to 2.5 meters in height and can weigh from 200 to 350 kilograms. The coat is dark brown on the dorsal side and dark yellow to gold on the ventral side. Males have a full mane, which is a paler color than the coat and a larger, more muscled neck than do females. A male's posture is usually upright, with the rostrum turned upward.
Adult females are much smaller in size and weight. They average 2 meters in height and can weigh from 140 to 150 kilograms, roughly half the average weight of an adult male. Their coats are also lighter in color relative to males. Coat color ranges from a fair brown to yellow with some pale markings around the head.
Pups do not exhibit this brown color until about a month after they are born. Neonates are greyish orange ventrally and black dorsally. This coat later turns to a dark chocolate brown color. Sexual dimorphism is shown in pups as well as in adults. According to a study in Peninsula Valdes, Argentina (Capposso et. al 1991), male pups averaged .82 meters in length and 13.7 kilograms in weight. In contrast, female pups averaged .79 meters in length and 12.3 kilograms in weight
Range mass: 140 to 350 kg.
Range length: 2 to 2.5 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Their predators include pumas, sharks, and killer whales.
Known Predators:
Otaria flavescens is known for its polygynous lifestyle. Mating season occurs from early August to December, when males defend territories aggressively and show interest in females. Mating behavior includes mutual vocalizations, snout and mouth contact, smelling, and playful biting. Territories for breeding grounds are usually on beaches of sand, pebbles, or flat rock. Males prevent females from leaving the beaches until they have mated.
Mating System: polygynous
Birth occurs from mid-December to early February in the year after mating, with the bulk of births during mid-January. The gestation period is about 11.75 months. There is typically one pup per birth, which averages .80 to .85 meters in length and 10 to 15 kilograms in weight. Male pups tend to be larger than females. However, since mothers seem to not show any gender-based nursing difference, the gender bias in parental investment occurs only during gestation. The heightened maternal investment in male offspring is important for their reproductive success, as size is important to males in establishing their mating territories.
Mothers fast for 5 to 7 days after giving birth in order to nurse their pup. Soon after giving birth mothers enter oestrus and mate again with the male in whose territory they have given birth. After mating, the mother leaves her pup behind to find food in the sea.
Since individuals mate and breed synchronously with hundreds of other sea lions, pups are protected from both predators and abduction when the mother is away, as they are not left "alone" on the beach. The simultaneous birthing system also promotes group bonding among pups.
There are some negative consequences to mass birthing also. It triggers the mother's aggression level toward other female sea lions in defense for her pup. Mothers return from their feeding trips in intervals to nurse their young. A female is able to locate her pup by first calling to it and finally identifying it by smell.
Sometimes a mother is separated from her pup and is not successful in finding it. This occurs as a result of several factors such as high tide, storms, male abductions, and inexperience of a young mother.
Pup mortality can range from 2 to 50%, depending on the size of the population. Larger populations experience higher pup mortality because of the greater risk of pups being trampled to death by adult sea lions. Pup mortality can be due to predators (such as pumas), diseases, parasites, drowning, subadult males, and starvation (when they lose their mothers).
Pups spend most of their time in groups or pods playing, sleeping, or residing near the water. They rarely swim into the deeper waters unless accompanied by their mothers. They typically first enter the water at about 3 to 4 weeks of age with other sea lions in a large group. They continue to nurse for about 6 to 12 months, until the mother gives birth to another pup. Even then, mothers have been known to nurse both pups simultaneously.
Male pups mature later than female pups. Male pups reach maturity at 6 years of age, whereas females mature at 4 years of age. Both sexes reach their full adult size around 8 years of age.
During development, mothers must be aware of group raids by invading males, who abduct their pups. These raids can take place at any time of the day or night but are correlated with the number of females in oestrus, their location, and the tide level. Raiding and abudction of pups may be timed to occur early during the female's oestrus, in order to attract mothers away from their terrritory for mating purposes. These raids may also signify strength and power. Some pups are killed by the males during raids. Mothers do not usually leave grounds and try to retrieve a pup if it is abducted. The mother is helpless in fighting the male because of his much larger size. Some researchers have suggested that males abduct pups to gain practice in controlling females during the mating season.
Breeding interval: These animals breed annually.
Breeding season: Mating occurs from August through February, at the time when pups are born and females return to estrus.
Average number of offspring: 1.
Range weaning age: 12 (high) months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 6 (high) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 12500 g.
Average gestation period: 357 days.
Average number of offspring: 1.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Cənub dəniz şiri[1] (lat. Otaria flavescens) — Cənubi Amerikada yaşayan qulaqlı suiti fəsiləsinin cənub dəniz şiri cinsinə daxil olan yeğanə növ.
Erkəkləri 2,5 m uzunluğa və 300 kq malik olurlar. Bədənlərinin yuxarı hissələri tünd-qəhvəyi, bədəninin sinə və aşağı hissələri isə sarı-qəhvəyi rəngdə olur. Dişiləri 2 m uzunluğa, 140 kq çəkiyə malik olurlar. Bədən rəngi açıq qəhvəyi olur və tez-tez nizamsız formaya malik ləkələr müşahidə edilir.
Cənub dəniz şirləri Sakit okeanın Cənubi Amerika sahillərində, Peru, Çili sahil xətdi boyunca Odlu Torpaq arxipelaqına qədər olan ərzilərdə yaşayır. Atlantik okeannın Braziliya sahilləri və Folklend adaları boyunça geniş ərazidə yayılmışdır. Bəzən onlara Qalapaqos adaları və Braziliyanın uzaq adalarında rast gəlinir. Ancaq onlar koloniyalardan uzaqda yaşamağı xoşlamırlar.
Çütləşmə dövrü onlar sahilə üz tuturlar. Erkəklər dişilərə sahib olmaq üçün öz aralarında dalaşırlar. Döyüşlər koloniyadan nisbətən uzaqda baş verir. Erkəklər bir-birini dişləməyə calışır. Bəzən onlar bir-birlərinə ağır zərbələr vururlar. Qalib erkəyə koloniyanın mərkəzində bəzən 18 dişidən ibarət bir hərəmxanaya sahib olur. Oralama isə bir erkəyə üç dişi düşür. Sahilə çıxan koloniyanın çütləşməsi zamanı onlar 2-3 ay orada qalır. Bu müddətdə isə erkən sahili tərk etmir, demək olar ki yemir və yatmır. Hamiləlik dövrü 350 gün davam edir. Dişi dünyaya bir bala verir. Doğuş sahildə baş verir. Bir müddət sonra isə dişi növbəti cüttləməyə hazır olur.
Cənub dəniz şiri (lat. Otaria flavescens) — Cənubi Amerikada yaşayan qulaqlı suiti fəsiləsinin cənub dəniz şiri cinsinə daxil olan yeğanə növ.
Morleon Patagonia (Otaria flavescens) a zo ur bronneg mor kigdebrer eus ar c'herentiad Otariidae. Ar spesad nemetañ eo er genad Otaria.
Tiriad morleon Patagonia El lleó marí sud-americà (Otaria flavescens, abans Otaria byronia), també anomenat otària és un pinnípede que es troba a les costes de Xile, Perú, Uruguai i l'Argentina. Es tracta de l'únic membre del gènere Otaria.
Els mascles tenen un cap gros amb una gran crinera i pesen el doble de les femelles.[1] Tan mascles com femelles tenen el pelatge de color taronja. Els cadells neixen de color negre. Els adults mascles arriben a fer 2,73 m de llarg i pesar 350 kg[2] Les femelles adultes fan entre 1.8–2 m i pesen uns 150 kg.
El lleó marí sud-americà (Otaria flavescens, abans Otaria byronia), també anomenat otària és un pinnípede que es troba a les costes de Xile, Perú, Uruguai i l'Argentina. Es tracta de l'únic membre del gènere Otaria.
Lachtan hřivnatý (Otaria flavescens) je šelma z čeledi lachtanovití. Žije na západním, jižním a východním pobřeží Jižní Ameriky a také na Falklandách. Charakterizuje ho robustní hlava a hnědá srst. Samec dorůstá až 3 m a až 350 kg. Od samice ho odlišíme díky mohutné hřívě na hlavě, díky které se mu říká lvoun. Je to druh nemigrující, místo, kde se rozmnožuje, využívá po celý rok.
Žije na západním, jižním a východním pobřeží Jižní Ameriky, od Peru až k jižní Brazílii. Vyhledává vody s písčitým či plochým a skalnatým pobřežím.
Lachtan hřivnatý se živí rybami, korýši, hlavonožci a tučňáky.
Lachtani dosahují pohlavní dospělosti přibližně v 6 letech života (samice už ve 4). Opravdu silní samci mohou mít až 80 samic, většinou však tento počet nepřesáhne 20. V období rozmnožování nepřijímají lachtani žádnou potravu, využívají svých zásob podkožního tuku. Samice je březí asi 340 dní a je schopna svou březost pozastavit (opožděná nivelace), aby zajistila pro mládě ty nejvhodnější podmínky při narození. Samice rodí většinou právě jedno mládě. Mládě váží po narození přibližně 13 kg a měří 80 cm. Je černé a v průběhu několika měsíců se zbarví do hnědé až hnědočervené. Ve věku 3 – 4 týdnů začne malý lachtan plavat a ani ne ve dvou měsících je skvělým plavcem.
V ČR ho chová ZOO Liberec a ZOO Zlín, které ho již několikrát úspěšně odchovaly.
Obrázky, zvuky či videa k tématu lachtan hřivnatý ve Wikimedia Commons
Lachtan hřivnatý (Otaria flavescens) je šelma z čeledi lachtanovití. Žije na západním, jižním a východním pobřeží Jižní Ameriky a také na Falklandách. Charakterizuje ho robustní hlava a hnědá srst. Samec dorůstá až 3 m a až 350 kg. Od samice ho odlišíme díky mohutné hřívě na hlavě, díky které se mu říká lvoun. Je to druh nemigrující, místo, kde se rozmnožuje, využívá po celý rok.
Die Mähnenrobbe (Otaria flavescens), auch Südamerikanischer Seelöwe, ist eine südamerikanische Art der Ohrenrobben.
Die Männchen werden bis zu 2,50 m groß und bis zu 500 kg schwer[1]. Sie sind oberseits dunkelbraun und unterseits gelblichbraun gefärbt. Die namengebende Mähne hebt sich etwas heller ab, ist aber eigentlich keine Besonderheit dieser Robbe, sondern auch bei anderen Ohrenrobben präsent. Kühe werden dagegen nur zwei Meter lang und erreichen ein Gewicht von 140 kg. Sie sind von hellbrauner Farbe und haben oft große, unregelmäßige Flecken, die über den ganzen Körper verteilt sind.
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich entlang der Pazifikküste Südamerikas von Peru bis Feuerland und entlang der Atlantikküste bis nach Südbrasilien. Im Südatlantik gibt es zudem eine Kolonie auf den Falklandinseln. Wandernde Einzeltiere wurden weitab von den Kolonien auf den Galápagos-Inseln und vor der Küste Brasiliens gesehen, doch waren dies sehr seltene Ausnahmefälle. In den allermeisten Fällen bleiben diese Seelöwen in der Nähe ihrer Kolonien.
Das Fortpflanzungsverhalten ähnelt dem anderer Ohrenrobben: Die Bullen treffen vor den Kühen an der Küste ein und kämpfen um Territorien. In diesen Kämpfen stehen sich die Kontrahenten gegenüber und versuchen, einander zu beißen. Hierbei kommt es oft zu blutigen Verletzungen. Die schwächeren Männchen werden im Laufe dieser Auseinandersetzungen an den Rand der Kolonie gedrängt, während die stärksten die attraktiven Plätze in der Mitte beanspruchen. Wenn die Weibchen nachfolgen, gehören sie dem Harem des Bullen an, in dessen Territorium sie an Land gegangen sind. Ein Harem kann bis zu 18 Weibchen umfassen, zum Rand der Kolonie hin werden es weniger. Der Durchschnitt liegt allerdings bei nur drei Kühen je Bulle. Die Männchen sind ständig damit beschäftigt, Weibchen am Verlassen der Territorien zu hindern, wozu sie ihnen folgen und hierdurch wieder in Streit mit benachbarten Bullen geraten. Junge Bullen tun sich manchmal zu Gruppen von bis zu zehn Tieren zusammen, die regelmäßig in die Kolonie eindringen und versuchen, Weibchen zu entführen und sich mit ihnen zu paaren. Während der zwei bis drei Monate an Land bekommt ein Bulle kaum Schlaf und Nahrung.
Die Weibchen bringen nach einer Tragzeit von ca. 350 Tagen ein Junges zur Welt. Die Geburt findet gleich nach dem Landgang des Weibchens und kurz vor der erneuten Paarung mit einem Männchen statt.
Für Leder und Tran wurden die Südamerikanischen Seelöwen in vergangenen Jahrhunderten massenhaft getötet, so dass die Population von mehreren Millionen auf einige Zehntausend zurückging. Heute gibt es wieder 270.000 Mähnenrobben, wobei die Bestände vor allem an den Küsten Argentiniens und Chiles beständig zunehmen, während es noch immer Rückgänge in Uruguay und auf den Falklandinseln gibt.
Für die Mähnenrobbe existieren gegenwärtig zwei wissenschaftliche Namen: Otaria byronia (Blainville 1820) und Otaria flavescens (Shaw 1800). Nach den Regeln des International Code of Zoological Nomenclature (ICZN) hat eigentlich der ältere Name Gültigkeit, dies wäre flavescens. Allerdings hat Shaw 1800 ein Jungtier beschrieben und als Phoca flavescens benannt, das von den Merkmalen nicht gut zur Mähnenrobbe passt, so dass manche Zoologen die Zuordnung zur Mähnenrobbe ablehnen und daher byronia für die Erstbeschreibung und damit den gültigen Namen halten. Beide Bezeichnungen haben ihre Befürworter, die den jeweils anderen Namen gerne als "veraltet" bezeichnen. Ein Schiedsspruch der International Commission on Zoological Nomenclature zur Klärung der Streitfrage steht zurzeit noch aus.
Die Mähnenrobbe (Otaria flavescens), auch Südamerikanischer Seelöwe, ist eine südamerikanische Art der Ohrenrobben.
Paquyaq asuka[2] icha ch'ullasuphu asuka[3] (Otaria flavescens) nisqaqa huk asukam, Urin Awya Yalap chalanpi kawsaq, Pasiphiku, Atlantiku mama quchakunapi. Challwakunatam mikhun.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Paquyaq asuka.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Paquyaq asuka
Paquyaq asuka icha ch'ullasuphu asuka (Otaria flavescens) nisqaqa huk asukam, Urin Awya Yalap chalanpi kawsaq, Pasiphiku, Atlantiku mama quchakunapi. Challwakunatam mikhun.
The South American sea lion (Otaria flavescens, formerly Otaria byronia), also called the southern sea lion and the Patagonian sea lion, is a sea lion found on the western and southeastern coasts of South America. It is the only member of the genus Otaria. The species is highly sexually dimorphic. Males have a large head and prominent mane. They mainly feed on fish and cephalopods and haul out on sand, gravel, rocky, or pebble beaches. In most populations, breeding males are both territorial and harem holding; they establish territories first and then try to herd females into them. The overall population of the species is considered stable, estimated at 265,000 animals.
The South American sea lion was classified as Otaria flavescens by George Shaw in 1800 and as Otaria byronia by Henri Marie Ducrotay de Blainville in 1820. The two nomenclatures were historically used interchangeably, but O. flavescens has become the preferred name.[3][4] The species is also known by the common name "southern sea lion", although it is not preferred since the Australian sea lion and New Zealand sea lion also range in the Southern Hemisphere. Locally, it is known by several names, including león marino (sea lion) and lobo marino (sea wolf).[3]
The South American sea lion is among the largest of and most sexually dimorphic of the eared seals. Males measure up to 3 m (9.8 ft) in length with a weight of 350 kg (770 lb) while females reach a length 2 m (6 ft 7 in) and reach 150 kg (330 lb) in weight. Pups are born 0.86 m (2 ft 10 in) long and weigh 12–15 kg (26–33 lb). Size differences between the sexes exists in both newborns and juveniles.[3]
Adult males have large heads with short, upturned snouts and long manes which reach the shoulders.[5] The fur is mainly brownish with adult males being dark brown and females being nearly yellowish. Pups are born black but become reddish-brown after their first molt.[3]
The South American sea lion is found along the coasts and offshore islands of South America, from Peru south to Cape Horn and then north to southern Brazil.[5][3] Notable breeding colonies include Lobos Island, Uruguay; Peninsula Valdes, Argentina; Beagle Channel, and the Falkland Islands. Some individuals wander as far north as southern Ecuador, although apparently they never bred there.[5] However, the movement ecology of South American sea lions remains poorly understood, although biologging studies in recent years have advanced our understanding of their at-sea movements at some breeding locations.[6][7][8][9] There is no evidence of a winter migration of sea lions from the Falkland Islands.[10]
South American sea lions breed on beaches made of sand, gravel, rocky, or pebble. They can also be seen on flat, rocky cliffs with tidepools. Sea lion colonies tend to be small and scattered, especially on rocky beaches. The colonies make spaces between each individual when the weather is warm and sunny.[5]
South American sea lions consume numerous species of fishes, including Argentine hake and anchovies. They also eat cephalopods, such as shortfin squid, Patagonian squid, and octopus.[5] They have even been observed preying on penguins, pelicans, and young South American fur seals.[11] South American sea lions may forage at the ocean floor for slow-moving prey or hunt schooling prey in groups, depending on the area. When captured, the prey is shaken violently and torn apart.[5] South American sea lions have been recorded to take advantage of the hunting efforts of dusky dolphins.[12] The sea lions themselves are preyed on by orcas and sharks; at Peninsula Valdes, orcas will beach themselves and grab sea lions near shore.[3]
Mating occurs between December and February. Males arrive first to establish and defend territories, but then switch to defending females when they arrive. Estrus in females usually begins 6 days after the birth of a pup and soon after the copulations start with a peak in January. A male aggressively herds females in his territory and defends from both neighbors and intruders. On rocky beaches, males establish territories where females go to cool off, keeping them until estrous. On cobble or sandy beaches, males have territories near the surf and monopolize females trying to get access to the sea. The number of actual fights between males depends on the number of females in heat. The earlier a male arrives at the site, the longer his tenure will be and the more copulations he will achieve. Males are usually able to keep around three females in their harems, but some have as many as 18.[13][5]
During the breeding season, males that fail to secure territories and harems, most often subadults, will cause group raids in an attempt to change the status quo and gain access to the females. Group raids are more common on sandy beaches than rocky ones. These raids cause chaos in the breeding harems, often splitting mothers from their young. The resident males try to fight off the raiders and keep all the females in their territorial boundaries. Raiders are often unsuccessful in securing a female, but some are able to capture some females or even stay in the breeding area with one or more females. Sometimes, an invading male abducts pups, possibly as an attempt to control the females. They also take pups as substitutes for mature females. Subadults herd their captured pups and prevent them from escaping, much like adult males do to females. A pup may be mounted by its abductor, but intromission does not occur. While abducting pups does not give males immediate reproductive benefits, these males may gain experience in controlling females. Pups are sometimes severely injured or killed during abductions.[14][15]
Despite being mostly a harem-territorial species, one population in Peru has been recorded having a lek-like breeding system. Here, with its longer ratio of males in comparison to females, the males cluster together and display and try to attract females while allowing then to move freely. The warmer climate also makes the females move constantly to the water, further making the traditional mating system difficult to maintain. The group raids that exist in temperate populations are virtually non-existent here.[16]
Sea lion mothers remain with their newborn pups for nearly a week before making a routine of taking three-day foraging trips and coming back to nurse the pups.[13][5] They act aggressively to other females that come close to their pups, as well as alien pups that try to get milk from them.[17] Pups first enter the water at about four weeks and are weaned at about 12 months. This is normally when the mother gives birth to a new pup. Pups gradually spend more time in the nearshore surf and develop swimming skills.[5]
South American sea lions are observed to make various vocalizations and calls which differ between sexes and ages. Adult males make high-pitched calls during aggressive interactions, barks and growls when establishing territories, growls when interacting with females, and exhalations after antagonistic encounters. Females with pups make a mother primary call when interacting with their pups, and grunts during aggressive encounters with other females. Pups make pup primary calls. Some of those vocalizations and acoustic features may support individuality.[18]
The Moche people of ancient Peru worshipped the sea and its animals. They often depicted South American sea lions in their art.[19] Two statues of this species are the symbol of the city of Mar del Plata.[20]
Indigenous peoples of South America exploited this species for millennia and by Europeans around the 16th century.[21] The hunting has since gone down and the species is no longer threatened. The species is protected in most of its range. Numerous reserves and protected areas at rookeries and haul-out sites exist for the sea lions. Despite this, protection regulations are not effectively enforced in much of animals' range.[1]
The overall population of sea lions is considered stable; the estimate is 265,000 animals. They are declining in the Falkland Islands, and in Argentina Patagonia, but are increasing in Chile and Uruguay.[1] Many sea lions of the Peruvian population died in the 1997/1998 el Niño.[1][22] They still are killed due to their habits of stealing fish and damaging fishing nets.[1]
.jpg)
.JPG)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The South American sea lion (Otaria flavescens, formerly Otaria byronia), also called the southern sea lion and the Patagonian sea lion, is a sea lion found on the western and southeastern coasts of South America. It is the only member of the genus Otaria. The species is highly sexually dimorphic. Males have a large head and prominent mane. They mainly feed on fish and cephalopods and haul out on sand, gravel, rocky, or pebble beaches. In most populations, breeding males are both territorial and harem holding; they establish territories first and then try to herd females into them. The overall population of the species is considered stable, estimated at 265,000 animals.
El lobo marino sudamericano (Otaria flavescens, anteriormente clasificado como O. byronia), también llamado otario de la Patagonia, lobo marino chusco, lobo marino de un pelo, león marino del sur, león marino sudamericano o simplemente lobo marino o lobo, es una especie de mamífero pinnípedo de la familia Otariidae.
Son de color pardo oscuro cuando son adultos y negro cuando son jóvenes. Los machos adultos habitualmente pesan unos 300 kg, el doble que las hembras, y poseen una capa de pelo castaño rojizo sobre el cuello. Esta «melena» es la causa de que sean llamados «leones marinos».
Viven en colonias de unos 15 individuos, formadas por el macho, su harén, y unos pocos jóvenes. Durante el verano, en diciembre y enero, se trasladan a parir a sitios protegidos donde se congregan miles de ejemplares. La gestación dura casi un año, pariendo una sola cría. Durante la época de reproducción, los machos entran en combate por el control de su territorio y por las hembras (son muy territoriales entre ellos), y es usual que no se alimenten en ese periodo. Viven entre 25 y 50 años.
Habita en las costas australes de Sudamérica. En el Pacífico se halla en las costas de Perú y Chile; en las islas Galápagos y la isla de la plata (Ecuador) y en islas de Malpelo y Gorgona, en Colombia. En el Atlántico habita el litoral del Uruguay y Argentina, así como en los archipiélagos de Malvinas e islas Sandwich del Sur.
Su comida son peces, pulpos, calamares, pingüinos y otras aves marinas. Comen entre 15 y 25 kg de alimento por día y, a su vez, son presas de las orcas y de los tiburones.
El lobo marino común es una especie clave del ecosistema costero desplazándose ampliamente en la plataforma continental. Sin embargo las hembras suelen ser más costeras que los machos en sus desplazamientos. La dieta se estudió en el norte y centro de Patagonia sobre la base del reconocimientos de otolitos de peces y picos de cefalópodos en contenidos estomacales. Las presas más importantes fueron la merluza (Merluccius hubbsi), la raneya (Raneya fluminensis), los calamares (Illex argentinus y Doryteuthis gahi) y los pulpos (Octopus tehuelchus y Enteroctopus megalocyathus). También se incluye a la anchoíta (Engraulis anchoita), las nototenias (Patagonotothen cornucola y P. ramsayi), el salmón de mar (Pseudopercis semifasciata), el abadejo (Genypterus blacodes), y varios elasmobranquios. De los crustáceos incluye varias especies, pero no son de importancia, salvo en años de abundancia del langostino (Pleoticus muelleri). Estos resultados indican que el lobo común es una especie oportunista que preda sobre una amplia gama de recursos con una tendencia a predar sobre especies demersales y bentónicas, algunas de ellas de importancia comercial. Entre los parásitos del lobo común se han encontrado nematodes (Anisakis simplex, Contracaecum ogmorhini, Pseudoterranova decipiens, y Uncinaria sp.); también se hallaron el acantocéfalo (Corynosoma australe), y el cestode (Diphyllobothrium pacificum).[2][3]
El ser humano los cazaba para obtener carne y aceite; pero la principal razón para perseguirlos era que la piel de las crías recién nacidas, llamadas "popos" (del inglés puppy), tiene uso en peletería.
Aunque la explotación directa en la Patagonia haya cesado, los lobos marinos de un pelo interaccionan con todo tipo de pesquerías y de muy diversa forma. Durante la década de 1990 se estimaron tasas de mortalidad en diversos artes de arrastre de fondo y pelágicos. La mortalidad total anual varió entre 150 y 600 individuos.[4][5] También interactúa con pesquerías de redes de agalla en la Provincia de Buenos Aires dirigidas a tiburón y corvina, donde consume parte de la captura disminuyendo su valor económico pero no resulta enmallado.[6] También interacciona con la pesca de palangre en el golfo San Matías donde daña la captura y es objeto de persecución por parte de los pescadores. Otro tipo de interacciones con pesquerías es el que se refiere a las específicas o ecológicas y que dan cuenta de los efectos indirectos de la explotación pesquera sobre las presas que son comunes a otros predadores del ecosistema marino. Siendo el lobo una especie conspicua y abundante en el sistema marino, es susceptible de interaccionar con las pesquerías a través del consumo de presas comunes con la pesquería. Es de esperar que la composición de la dieta de un predador como el lobo, cambie si se modifican las abundancias relativas de sus presas; sobre todo considerando que la merluza y el calamar común son las presas más importantes y también constituyen las principales especies blanco de las pesquerías en la región. Por lo tanto, los efectos que las pesquerías produzcan en las abundancias de estas especies, terminarán modificando la dieta de los predadores tope. Se desarrolló un modelo multiespecífico que incluyó el calamar común, la anchoíta, la merluza y el lobo marino de un pelo en el norte y centro de Patagonia.[7] Los resultados obtenidos indican que existen efectos recíprocos entre las especies incluidas, siendo los más significativos la cosecha de calamar y de merluza, que pueden repercutir negativamente sobre la población del lobo marino según las intensidades de la cosecha. La población del litoral patagónico se encuentra en expansión aunque no ha recuperado aún su tamaño poblacional original. Los problemas de mortalidad incidental en artes de pesca, si bien han sido evaluados preliminarmente, aún no han sido considerados por el sistema de gestión pesquera. El problema de la fauna acompañante no forma parte del sistema de evaluación de los recursos pesqueros y en los programas de observadores a bordo apenas se evalúan cuestiones relativas a la especie blanco. En cuanto al turismo si bien no puede ser considerado una amenaza o un problema de conservación, como se mencionó más arriba los nuevos asentamientos de lobos marinos se encuentran en zonas de explotación privada, con escasa protección o control por parte de guardafaunas o del sistema de manejo de áreas protegidas.[8][9]
Lobos marinos en Rada Tilly, costa Argentina.
Lobos marinos en la Isla San Gallán.
Lobos marinos en la Patagonia.
Detalle de la dentadura de un ejemplar en Talcahuano, Chile.
Esqueleto de un lobo marino.
Lobos marinos, machos, hembras, y crías, en la Península de Valdés.
Lobos marinos, un macho subadulto, y hembras jóvenes, en Chubut.
Ejemplar en el zoo de Múnich.
El lobo marino sudamericano (Otaria flavescens, anteriormente clasificado como O. byronia), también llamado otario de la Patagonia, lobo marino chusco, lobo marino de un pelo, león marino del sur, león marino sudamericano o simplemente lobo marino o lobo, es una especie de mamífero pinnípedo de la familia Otariidae.
Patagoonia merilõvi (Otaria flavescens; varem ka Otaria byronia) on loivaliste alamseltsi kuuluv kõrvukhülglane, merilõvi perekonna ainuliik.
Merilõvi nimetus tuleneb sellest, et isastel isendeil on kaelal ja rinnaosas lõvi laka taoline moodustis.
Patagoonia merilõvi levila on Tšiili, Peruu, Uruguay ja Argentina rannikuveed.
Patagoonia merilõvi on suurepärane ujuja, ta on väga väle ning suudab kalu ja kalmaare tabada ise täiskiirusel ujudes.
Sigimisperioodil kaitseb isasloom raevukalt oma rannapiirkonda, sellele alale kogub ta oma haaremi, kus võib olla kuni 30 emast. Isase valib aga endale välja emasloom.
Paaritumine toimub vees. Tiinus kestab 10 kuud. Korraga sünnib tal üks poeg, keda ema imetab 7-8 kuud. Ema ja poeg tunnevad teineteist hääle ja lõhna järgi.
Patagoonia merilõvid on värvuselt oranžikad. Isased on emastest ligi kaks korda suuremad. Täiskasvanud isaste tüvepikkus ulatub üle 2,73 m ja kehakaal kuni 350 kg; emastel vastavalt 1,8–2 m ja 150 kg ringis.
Peruu Ballestase saarte merilõvid
Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:South American Sea Lion seisuga 4.10.2008.
Patagoonia merilõvi (Otaria flavescens; varem ka Otaria byronia) on loivaliste alamseltsi kuuluv kõrvukhülglane, merilõvi perekonna ainuliik.
Merilõvi nimetus tuleneb sellest, et isastel isendeil on kaelal ja rinnaosas lõvi laka taoline moodustis.
Patagoonia merilõvi levila on Tšiili, Peruu, Uruguay ja Argentina rannikuveed.
Otaria flavescens Otaria generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Otariidae familian sailkatuta dago..
Otaria flavescens Otaria generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Otariidae familian sailkatuta dago..
Patagonianmerileijona eli harjasmerileijona (Otaria flavescens) on suuri eteläamerikkalainen korvahyljelaji.
Patagonianmerileijonakoiraat voivat olla 2,6 metrin pituisia ja 500 kilon painoisia, naaraat ovat 1,8–2 metrin pituisia ja yli 150 kilon painoisia. Lajin tunnistaa pienistä korvista ja vanhojen urosten suuresta kaulaharjasta. Turkki on lyhyttä ja harvaa, lyhintä se on rinnasta. Uroksilla niskasta keskiselkään ulottuu leveä ja paksu harja. Naaraan rinta ja vatsa ovat usein kellanharmaat ja ne ovat uroksia hieman tummempia. Urosten raajat ovat isommat kuin naarailla, joten ne ovat maalla paljon naaraita nopeampia.
Patagonianmerileijonia elää Perun, Chilen, Argentiinan, Uruguayn ja Etelä-Brasilian rannikoilla. Runsaiten niitä on Patagoniassa ja Falklandinsaarilla. Merileijonat suosivat viileitä vesiä ja lisääntyvät rauhallisilla rannoilla.
Patagonianmerileijonien elintavat ovat hyvin samantapaiset kuin muillakin merileijonilla. Ne liikkuvat laajalla alueella ravinnonhaussa ja vaeltavat joka vuosi lisääntymisrannoille. Patagonianmerileijonat viipyvät kuukausia valitsemallaan lisääntymispaikalla, missä naaraat synnyttävät yhden, harvoin kaksi poikasta 330 päivän kantoajan jälkeen. Koiraat valtaavat haaremin, jossa on keskimäärin yhdeksän naarasta poikasineen. Urokset käyvät usein verisiäkin kamppailuja naaraista. Sukukypsiä patagonianmerileijonat ovat viisivuotiaina. Patagonianmerileijona syö pääasiassa kalaa, mutta etenkin urokset saalistavat usein pingviinejä. Niillä itsellään on miekkavalasta ja kuutteja usein syöviä merileopardeja lukuun ottamatta vähän luonnollisia vihollisia. Kuutteja menehtyy myös tiheässä yhdyskunnassa, kun niitä jää suurten urosten alle. Patagonianmerileijonakanta on useita satojatuhansia yksilöitä eikä se ole uhanalainen. Osasyy lajin menestymiseen on sen melko arvoton turkki ja ohut rasvakerros, joiden takia niiden pyynti ei ole ollut yhtä kannattavaa kuin muiden korvahylkeiden.
Patagonianmerileijona eli harjasmerileijona (Otaria flavescens) on suuri eteläamerikkalainen korvahyljelaji.
Otaria flavescens
L'otarie à crinière, otarie de Patagonie ou lion marin (Otaria flavescens) est un mammifère marin. C'est la seule espèce du genre d'otaries Otaria, l'espèce Otaria byronia (Blainville, 1820) étant aujourd'hui considérée comme un synonyme d’Otaria flavescens (Shaw, 1800).
Elle est également appelée lion de mer sud-américain, lion de mer du sud et lion de mer de Patagonie. Localement, elle est connue notamment sous les vocables lobo marino et león marino qui se traduisent respectivement par loup de mer et lion de mer en espagnol.
Les mâles sont de couleur brun-sombre à la différence des femelles. Ils possèdent une crinière et atteignent une taille de 2,5 mètres et un poids de 350 kilogrammes. Les petits naissent de fin décembre à fin janvier. Ils sont noirs et bêlent comme des agneaux. À la naissance, leur poids se situe autour de 13 kilos.
L'otarie à crinière réside sur les côtes du Chili, du Pérou, de l'Uruguay et d'Argentine jusqu'en Terre de Feu et aux Malouines.
Otaria flavescens
L'otarie à crinière, otarie de Patagonie ou lion marin (Otaria flavescens) est un mammifère marin. C'est la seule espèce du genre d'otaries Otaria, l'espèce Otaria byronia (Blainville, 1820) étant aujourd'hui considérée comme un synonyme d’Otaria flavescens (Shaw, 1800).
Elle est également appelée lion de mer sud-américain, lion de mer du sud et lion de mer de Patagonie. Localement, elle est connue notamment sous les vocables lobo marino et león marino qui se traduisent respectivement par loup de mer et lion de mer en espagnol.
Otaria flavescens (antes Otaria byronia) é unha especie de pinnípede otárido suramericano coñecido como león mariño,[3] que tamén recibe o nome local de lobo mariño (lobo marinho, lobo marino). Vive nas costas de Ecuador, Perú, Chile, illas Malvinas, Arxentina, Uruguai e sur do Brasil. É a especie monotípica do xénero Otaria. O seu nome científico estivo suxeito a controversias e algúns taxónomos denomínano O. flavescens, mentres que outros prefiren chamalo O. byronia. Pero finalmente o que polo momento triunfou foi o primeiro,[4] mais aínda é posible que isto sexa rectificado.[5]
Esta especie ten a aparencia arquetípica dun león mariño. Os machos teñen unha cabeza moi grande cunha melena ben desenvolvida, o que lle dá o aspecto máis leonesco de todos os otáridos. Os machos teñen o dobre de peso que as femias.[6] Tanto os machos coma as femias son laranxas ou marróns con fociños dirixidos cara arriba. As crías necen sendo de cor laranxa gris pola parte ventral e negra pola dorsal e mudan cambiando a cor chocolate.
O tamaño e peso nesta especie pode variar considerablemente. Os machos adultos poden medrar ata os 2,73 m e pesar ata 350 kg.[7] As femias adultas crecen ata os 1,8–2 m e pesan aproximadamente a metade que os machos, arredor duns 150 kg. Esta especie presenta máis dimorfismo sexual que os outros leóns mariños da familia.[8]
Viven ao longo das costas e illas costeiras de Suramérica, desde Perú ao sur de Chile no Pacífico e cara ao norte polo Atlántico en Arxentina e Uruguai ata o sur do Brasil.[9] Son colonias reprodutoras notables as da illa de Lobos en Uruguai; Península Valdés en Arxentina; canal de Beagle e as illas Malvinas. Algúns individuos poden chegar errantes ao sur de Ecuador, pero parece que nunca se reproducen alí. Porén, a ecoloxía dos desprazamentos destes leóns mariños non se coñece ben, aínda que estudos de rexistros feitos nos últimos anos melloraron o noso coñecemento dos seus desprazamentos no mar nalgúns sitios de reprodución.[10][11][12][13] Non hai evidencias de migración invernal desde as illas Malvinas.[14]
Reprodúcense en praias de area, grava, croios ou rochas.[9] Tamén poden verse en arrecifes rochosos chairos con pozas de marea.[9] As colonias adoitan ser pequenas e espalladas, especialmente nas prais rochosas.[9] Nas colonias hai bastante espazo entre os individuos cando o tempo é cálido e solloso.[9] Poden tamén atoparse en paseos marítimos e peiraos, pero non se reproducen alí.
Comen numerosas especies de peixes, como merlúcidos e anchoas.[9] Tamén comen cefalópodos, como luras e polbos.[9] Foron observados depredando pingüíns, pelicanos e focas novas da especie Arctocephalus australis.[15] Poden alimentarse no fondo do océano de presas de movementos lentos ou cazar en grupos en bancos de peixes, dependendo da área. Cando capturan a presa, sacódena violentamente para desgarrala en cachos. Observáronse aproveitándose (cleptoparasitismo) das actividades de caza dos golfiños Lagenorhynchus obscurus, comendo os peixes que estes acurralaron.[16] Os leóns mariños son unha das presas das candorcas e os tiburóns e son visitados como fonte dispoñible de sangue polos vampiros Desmodus rotundus procedentes da illa Pan de Azúcar de Chile.[17]
O apareamento ocorre entre agosto e decembro e as crías nacen entre decembro e febreiro. Os machos chegan primeiro para establecer e defender os seus territorios, mais despois dedícanse a defender a posesión das femias cando estas chegan.[8] Un macho reúne agresivamente femias no seu territorio e deféndeas dos machos veciños ou intrusos.[8] En praias rochosas, os machos establecen territorios onde as femias van descansar, manténdoas alí ata que chegan ao estro.[9] En praias de croios ou area, os machos teñen territorios situados preto de onde chegan as ondas e monopolizan as femias que tratn de acceder ao mar.[9] A cantidade de verdadeiras loitas entre machos depende do número de femias en celo.[8] Canto antes chegue un macho ao lugar, máis longa será a súa dominación nel e máis copulacións conseguirá ter.[8] Os machos poden xeralmente reter unhas tres femias no seu harén, pero algúns poden reter ata dezaoito.[8]
Durante a estación de apareamento, os machos que non conseguen facerse cun territorio e un harén, na maioría dos casos subadultos, causan incursións en grupo para desafiar o status quo e conseguir acceso ás femias.[18] As incursións en grupo son máis comúns en praias areosas que nas rochosas.[18] Estas incusrsións causan o caos nos haréns reprodutores, e a miúdo as nais quedan separadas dos seus fillos. Os machos residentes tratan de expulsar os incursores e conservar as femias nos seus límites territoriais. Os incursores adoitan ter pouco éxito á hora de facerse cunha femia, mais algúns poden capturar algunhas femias ou mesmo permanecer na área reprodutora cunha ou máis femias.[18] Ás veces, un macho invasor ssecuestra crías, posiblemente para intentar controlar as femias.[18] Tamén toman crías como substitutas para femias maduras.[19] Os subadultos pastorean as crías capturadas e impídenlles escapar, de forma similar ao que fan os machos adultos coas femias.[19] Unha cría pode ser montada polo seu secuestrador, pero sen que haxa penetración.[19] Aínda que este rapto de crías non lles dá aos machos beneficios reprodutores inmediatos, si poden acumular experiencia para saber controlar as femias.[19] As crías ás veces quedan gravemente feridas ou morren durante estes secuestros.[18][19]
Malia ser unha especie maiormente territorial de haréns, observouse unha poboación en Perú que ten un sistema reprodutor similar ao lek. Alí, ao haber unha maior proporción de machos en comparación coas femias, os machos agrúpanse e exhíbense tratando de atraer as femias e permiten que estas se movan libremente. O clima máis cálido tamén fai que as femias se despracen constantemente á auga, o que tamén fai que o sistema tradicional de apareamento sexa difícil de manter. As incursións en grupo que existen nas poboacións de climas temperados virtualmente non existen aquí.[20]
As nais de leóns mariños con crías recentemente nadas permanecen con elas durante case unha semana ata adoptar o costume de facer viaxes de tres días ao mar para alimentarse e regresar despois para alimentar as crías.[8][9] Actúan agresivamente contra outras femias que se acheguen ás súas crías, así como contra crías alleas que intenten mamar delas.[21] As crías aventúranse por primeira vez na auga ás catro semanas e son desleitadas aos 12 meses. Isto último ocorre normalmente cando a femia dá a luz unha nova cría. As crías pasan gradualmente máis tempo na ondada da beira da praia e van desenvolvendo as súas habilidades natatorias.[9]
Os leóns mariños suramericanos poden emitir varias vocalizacións e chamadas que varían co sexo e a idade.[22] Os machos adultos fan chamadas de ton agudo durante as súas interaccións agresivas,[22] ladran cando establecen territorios,[22] gruñen cando interaccionan coas femias,[22] e bufan despois de encontros antagónicos.[22] As femias con crías fan unha chamada primaria materna cando se relacionan coas súas crías,[22] e gruñen durante os seus encontros agresivos con outras femias.[22] As crías fan chamadas primarias de cría.[22] Algunhas destas vocalizacións e características acústicas poden servirlles para individualizarse.[22]
O pobo Moche do antigo Perú adoraba o mar e os seus animais e na súa arte representaron con frecuencia leóns mariños.[23] Dúas esttuas destes animais son o símbolo da cidade arxentina de Mar del Plata.
Os pobos indíxenas de Suramérica aproveitáronse desta especie durante milenios e os europeos empezaron a facelo deste o século XVI.[24] A caza desde entón foi diminuíndo e a especie xa non está ameazada. A especie está protexida na maior parte da súa área de distribución.[1] Hai numerosas reservas e áreas protexidas nos sitios de reprodución e descanso dos leóns mariños.[1] Malia esta protección, as regulacións non se aplican de forma efectiva en toda a área xeográfica onde viven.[1]
A poboación global de leóns mariños considérase estable, e estímase en 265 000 animais. Están en declive nas illas Malvinas e na Patagonia arxentina, mais están incrementándose en Chile e Uruguai.[1] Moitos dos leóns mariños da poboación peruana morreron durante o fenómeno climático de El Niño de 1997/1998.[1][25] Aínda os matan debido aos seus hábitos de roubar peixes das redes ou danar as redes de pesca.[1]
Individuos desta especie ás veces téñense en catividade.
Otaria flavescens (antes Otaria byronia) é unha especie de pinnípede otárido suramericano coñecido como león mariño, que tamén recibe o nome local de lobo mariño (lobo marinho, lobo marino). Vive nas costas de Ecuador, Perú, Chile, illas Malvinas, Arxentina, Uruguai e sur do Brasil. É a especie monotípica do xénero Otaria. O seu nome científico estivo suxeito a controversias e algúns taxónomos denomínano O. flavescens, mentres que outros prefiren chamalo O. byronia. Pero finalmente o que polo momento triunfou foi o primeiro, mais aínda é posible que isto sexa rectificado.
Il leone marino sudamericano o leone marino meridionale (Otaria flavescens, in passato Otaria byronia) è un leone marino che vive lungo le coste cilene, peruviane, uruguayane e argentine. Il suo nome scientifico è stato oggetto di notevoli controversie tra i tassonomisti che spingevano per Otaria flavescens e i sostenitori di Otaria byronia. Alla fine, ha prevalso il nome più antico.
L'aspetto del leone marino sudamericano è forse l'archetipo del leone marino. I maschi hanno una testa molto grande ricoperta da una criniera ben sviluppata che rende questa specie la più leonina tra le otarie. Pesano il doppio delle femmine[1]. Sia i maschi che le femmine sono di colore arancio ed hanno il muso rivolto verso l'alto. Le criniere dei maschi sono di colore più chiaro di quelle delle femmine, ma il pelo della testa e del collo, al contrario, è più chiaro in queste ultime. I piccoli nascono neri o marroni scuri, ma successivamente, dopo la muta, divengono color cioccolata. Le dimensioni e il peso del leone marino sudamericano variano notevolmente. I maschi adulti possono raggiungere i 2,6 m di lunghezza e pesare fino a 300 kg. Le femmine, invece, raggiungono solamente gli 1,8–2 m di lunghezza e pesano circa la metà dei maschi, intorno ai 150 kg. Questi leoni marini presentano il dimorfismo sessuale più accentuato tra tutte e cinque le specie di leone marino.
I leoni marini sudamericani si nutrono di una grande varietà di pesci, compresi naselli argentini e acciughe. Si nutrono anche di cefalopodi, come calamari pinnacorta, calamari della Patagonia e polpi. Sono stati visti perfino attaccare pinguini e giovani otarie orsine sudamericane. Cacciano generalmente in acque basse a non più di cinque chilometri dalla costa. Spesso si nutrono sul fondo alla ricerca di prede lente, ma sono stati visti cacciare anche in gruppo. Quando catturano una preda, la sbattono violentemente e la divorano a parte. A loro volta, però, questi leoni marini vengono predati da orche, squali e puma.
I leoni marini sudamericani preferiscono riprodursi su spiagge sabbiose, ma si adattano, se necessario, anche a quelle costituite da ghiaia, rocce o ciottoli. Possono essere visti, inoltre, sulle piatte rocce delle scogliere con pozze di marea. Le colonie di leoni marini localizzate su spiagge rocciose sono più sparse che di quelle su spiagge sabbiose, ghiaiose o ciottolose. Le colonie si distanziano l'una dall'altra quando il tempo è più caldo e soleggiato.
Gli accoppiamenti avvengono tra agosto e dicembre e i piccoli vengono messi alla luce tra dicembre e febbraio. Ogni gruppo riproduttivo è composto da un numero di femmine fino a 18 esemplari e da uno o più maschi. Questi ultimi difendono i propri confini bramendo, ruggendo ed emettendo altre vocalizzazioni. I maschi sorvegliano le femmine all'interno dei propri territori e non le lasceranno fino a quando non le avranno fecondate. Il numero dei combattimenti tra maschi varia a seconda del numero di femmine in palio.
Durante la stagione riproduttiva, questi gruppi subiscono l'attacco da parte di bande di maschi subadulti che tentano di accoppiarsi con le femmine. Queste incursioni portano il caos negli harem, separando le madri dai giovani. I maschi residenti non sono in grado di scacciare tutti gli invasori e di tenere le femmine all'interno dei territori.
Tuttavia, non sempre i maschi subadulti riescono ad accoppiarsi. A volte si accoppiano mentre il gruppo riproduttivo dorme, altre volte rapiscono dei cuccioli, forse per tentare di tenere sotto controllo le femmine. Quando ciò accade, i cuccioli vengono feriti gravemente o perfino uccisi.
Dopo aver partorito, le madri intervallano periodi in cui si nutrono in mare ad altri trascorsi sulla spiaggia ad allattare. I piccoli entrano in acqua per la prima volta a 4 settimane, ma non sono svezzati fino a 12 mesi, cioè fino a quando la madre non partorisce un nuovo piccolo.
I leoni marini sudamericani sono stati cacciati intensamente nel XIX e XX secolo. Da allora la caccia è diminuita e per questa specie, protetta nella maggior parte del suo areale, l'uomo non costituisce quasi più una minaccia. Comunque, sulle isole Falkland, il loro numero continua a diminuire, poiché vengono spesso uccisi dai pescatori, visto che rubano il pesce e danneggiano le reti. A parte questo, i leoni marini giocano un ruolo importante nell'ecosistema.
Il leone marino sudamericano o leone marino meridionale (Otaria flavescens, in passato Otaria byronia) è un leone marino che vive lungo le coste cilene, peruviane, uruguayane e argentine. Il suo nome scientifico è stato oggetto di notevoli controversie tra i tassonomisti che spingevano per Otaria flavescens e i sostenitori di Otaria byronia. Alla fine, ha prevalso il nome più antico.
Pietinis jūrų liūtas (lot. Otaria flavescens, angl. South American sea lion) – ruonių (Pinnipedia) pobūrio jūros žinduolis.
Senovės Peru Močės kultūros žmonės garbino jūrą ir jos gyvūnus, o pietinius jūrų liūtus dažnai vaizduodavo savo mene.[1] Dviejų jūrų liūtų skulptūros yra Mar del Platos miesto simbolis.
Pietinių jūrų liūtų populiacija yra pastovi (apie 265 000 gyvūnų). Jų populiacija auga Patagonijoje (Argentinoje), bet mažėja Čilėje ir Urugvajuje. Daug jūros liūtų žuvo 1997–1998 m. El Ninjo sukeltų orų pokyčių metu, be to, jie vis dar yra žudomi dėl savo įpročių vogti žuvis ir gadinti žuvų tinklus. Mar del Platos uosto jūrų liūtų organizmuose taip pat buvo rasta toksinių chemikalų ir sunkiųjų metalų.[2]
Pietiniai jūrų liūtai kartais yra laikomi nelaisvėje.
Pietinis jūrų liūtas (lot. Otaria flavescens, angl. South American sea lion) – ruonių (Pinnipedia) pobūrio jūros žinduolis.
Senovės Peru Močės kultūros žmonės garbino jūrą ir jos gyvūnus, o pietinius jūrų liūtus dažnai vaizduodavo savo mene. Dviejų jūrų liūtų skulptūros yra Mar del Platos miesto simbolis.
Pietinių jūrų liūtų populiacija yra pastovi (apie 265 000 gyvūnų). Jų populiacija auga Patagonijoje (Argentinoje), bet mažėja Čilėje ir Urugvajuje. Daug jūros liūtų žuvo 1997–1998 m. El Ninjo sukeltų orų pokyčių metu, be to, jie vis dar yra žudomi dėl savo įpročių vogti žuvis ir gadinti žuvų tinklus. Mar del Platos uosto jūrų liūtų organizmuose taip pat buvo rasta toksinių chemikalų ir sunkiųjų metalų.
Pietiniai jūrų liūtai kartais yra laikomi nelaisvėje.
De manenrob of Patagonische zeeleeuw (Otaria flavescens, ook wel incorrect Otaria byronia) is een oorrob.
De volwassen bul is een imponerende verschijning met zijn enorme met manen bezette nek. De jonge mannetjes missen deze manen nog. Volwassen mannetjes worden ongeveer 2,6 m lang en wegen ongeveer 300 kg. Volwassen vrouwtjes worden ongeveer 1,8-2 m lang en wegen maar 150 kg.
Aan de kust van het zuidelijk deel van Zuid-Amerika en op de Falklandeilanden leven ongeveer een miljoen manenrobben. Ze leven in grote kolonies met daarbinnen de haremgroepen. Elke harem wordt geleid door een volwassen bul (stier) en bestaat uit gemiddeld tien wijfjes. Vooral in de voortplantingstijd zijn de bullen erg agressief. Daarbuiten houden ze zich rustiger en zijn ze voorbeeldige vaders voor de jongen in hun harem.
Bronnen, noten en/of referentiesDe manenrob of Patagonische zeeleeuw (Otaria flavescens, ook wel incorrect Otaria byronia) is een oorrob.
Søramerikansk sjøløve (Otaria flavescens) er en sel i øreselfamilien.
Hannene er opptil 2,5 meter lange og veier cirka 300 kg. Deres pels Er på oversiden mørkebrun og på undersiden gulbrun. De har en man som er litt lysere. Hunner har en vekt på omkring 140 kg og blir to meter lange. Hunnenes pels er lysebrun og har uregelmessige flekker.
Søramerikansk sjøløver lever i Stillehavet langs Sør-Amerikas kyst fra Peru til Ildlandet. I Atlanterhavet forekommer de fra sør i Brasil til kontinentens sørlige spets. Kolonier finnes dessuten på Falklandsøyene. Vandrende individer har blitt observert lenger nord.
I parringstiden er hannene de første i kolonien og innen hunnene ankommer kjemper hannene om bra plasser. De stridende partene forsøker å bite hverandre til den svakeste forlater plassen. De fremgangsrike hannene vaker over opp til 18 hunner og parrer seg med dem. I gjennomsnitt er det tre hunner per hanndyr. Unge hanndyr danner iblant små grupper og forsøker å røve bort noen hunner. Det medfører at hannen nesten ikke får mat og søvn i parringstiden.
Hunner føder oftest én unge og parrer seg kort tid etter fødelsen på nytt.
Under den store seljakten som begynte ved slutten av 1700-tallet drepte man tusentalls søramerikanske sjøløver. Populasjonen sank fra noen millioner individer til noen tusen dyr. I dag er det i mange søramerikanske stater forbudt å jakte sjøløver. Spesielt i Chile og Argentina har bestanden økt, og beregnes nå til 270 000 individer.
Phocidae (selfamilien)
antarktisk pelssel (Arctocephalus gazella)
guadalupepelssel (Arctocephalus townsendi)
Juan Fernández-pelssel (Arctocephalus philippii)
galápagospelssel (Arctocephalus galapagoensis)
New Zealand-pelssel (Arctocephalus forsteri)
australsk sjøløve (Neophoca cinerea)
New Zealand-sjøløve (Phocarctos hookeri)
tropisk pelssel (Arctocephalus tropicalis)
sørafrikansk pelssel (Arctocephalus pusillus)
søramerikansk sjøløve (Otaria flavescens)
californiasjøløve (Zalophus californianus)
galápagossjøløve (Zalophus wollebaeki)
japansjøløve (Zalophus japonicus) (†)
stellersjøløve (Eumetopias jubatus)
nordlig pelssel (Callorhinus ursinus)
hvalross (Odobenus rosmarus)
Kladogrammet over viser slektskapet i øreselfamilien.[2]
Søramerikansk sjøløve (Otaria flavescens) er en sel i øreselfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Uchatka patagońska[4], otaria[5] (Otaria flavescens) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny uchatkowatych występujący u południowych wybrzeży Ameryki Południowej[6].
Żółtobrązowa albo szarobrunatna sierść, samce posiadają grzywę na karku.
Dzienny tryb życia. Żyje w stadach złożonych z samca, samic oraz młodych. Żywi się rybami i głowonogami, w poszukiwaniu których nurkuje na głębokość do kilkudziesięciu metrów.
Samica rodzi jedno młode po 11 miesięcznej ciąży, usamodzielniające się w wieku 4-5 lat.
Uchatka patagońska, otaria (Otaria flavescens) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny uchatkowatych występujący u południowych wybrzeży Ameryki Południowej.
O leão-marinho-da-patagônia (Otaria flavescens, antigamente Otaria byronia), também chamado de leão-marinho-do-sul, é uma espécie de leão-marinho da família Otariidae encontrado no Chile, Equador, Peru, Uruguai, Argentina e nas costas do sul do Brasil. É o único membro do gênero Otaria. Nos países sul-americanos de língua espanhola, é conhecido por vários nomes, mais comumente como lobo marino ou león marino (leão-marinho) ou ainda otario de la Patagonia.
O leão-marinho-da-patagônia é, talvez, o leão-marinho com a aparência mais incomum das espécies de leão-marinho conhecidas. Os machos têm uma cabeça muito grande, com uma juba bem desenvolvida, tornando-o mais parecido com um leão do que os outros representantes da família Otariidae. Eles tem o dobro do tamanho e do peso das fêmeas. Os machos geralmente são marrons e as fêmeas são de cor alaranjada, com focinhos arrebitados. Os filhotes nascem acinzentados na região do ventre e pretos ou de cor-chocolate na região dorsal.
O tamanho e peso do leão-marinho-da-patagônia pode variar consideravelmente. Os machos adultos podem crescer mais de 2,73 m e pesar até 350 kg. As fêmeas adultas crescem até 1,8-2 m e pesam cerca de metade do peso dos machos, cerca de 150 kg . Esta espécie é a que apresenta mais dimorfismo sexual entre os leões-marinhos.
O leão-marinho sul-americano é encontrado ao longo das costas e ilhas da América do Sul, a partir de Peru ao sul para o Chile e no Pacífico e depois para o sul do Brasil no Atlântico. Ele viaja para o norte durante o inverno e primavera e vai para o sul para procriar. Colônias reprodutivas notáveis incluem a Ilha de Lobos, no Uruguai, Península Valdés, na Argentina, Canal Beagle e as Ilhas Malvinas. Alguns indivíduos foram observados vagando tão ao norte como do sul do Equador, embora aparentemente eles nunca procriaram por lá.
Leões-marinhos-da-patagônia preferem se reproduzir em praias de areia, embora se reproduzam em praias de cascalho, rochosas ou de seixos também. Eles também pode ser vistos em penhascos rochosos planos com poças de maré. Colônias de leões-marinhos tendem a ser pequenas e dispersas, especialmente em praias rochosas. As colônias tornam os espaços entre cada indivíduo quando está quente e ensolarado. Eles também podem ser encontrados em portos e cais, mas não se reproduzem lá.
Leões-marinhos-da-patagônia caçam inúmeras espécies de peixes, incluindo a pescada argentina, garoupas, arenques e anchovas. Eles também comem cefalópodes , como a lula-da-patagônia (Doryteuthis gahi) e polvos. Eles ainda foram observados predando pinguins, pelicanos e jovens focas sul-americanas. Leões-marinhos da América do Sul podem forragear o fundo do oceano procurando por uma presa em movimento lento ou caçar no mar aberto em grupos, dependendo da área. Quando capturada, a presa é sacudida violentamente e dilacerada. São também predadores oportunistas, pois leões-marinhos-da-patagônia já foram observados tirando proveito dos esforços de caça de golfinhos-escuros, alimentando-se dos peixes que os golfinhos caçam em grupos. Os próprios leões-marinhos são predados por orcas e grandes tubarões, e são ainda, parasitados pelo morcego-vampiro na Isla Pan de Azúcar.
O acasalamento ocorre entre agosto e dezembro, e os filhotes nascem entre dezembro e fevereiro. Os machos chegam primeiro nas praias, para estabelecer e defender territórios, mas, em seguida, mudam para defender as fêmeas quando elas chegam. Um macho defende suas fêmeas agressivamente em seu território e defende tanto dos vizinhos quanto de intrusos. Em praias rochosas, os machos estabelecem territórios onde as fêmeas vão para se refrescar e mantê-los até o fim da temporada. Na rochas ou praias, os machos têm territórios perto do mar e monopolizam as fêmeas que tentando obter acesso ao mar. O número de lutas reais entre os machos depende da número de fêmeas no cio. Quanto mais cedo macho chega ao local o maior será o seu mandato e mais com fêmeas ele vai se acasalar. Os machos são geralmente capazes de manter cerca de três a cinco fêmeas em seu harém, mas alguns têm muitas como 18 ou mais.
Durante a época de reprodução, os machos que não conseguem proteger os territórios e haréns por muito tempo, na maioria das vezes sub-adultos, fará ataques ao grupo, na tentativa de alterar o status do macho dominante e ganhar acesso às fêmeas. Ataques em grupo são mais comuns em areia do que as praias rochosas. Esses ataques causam caos nos haréns de criação, muitas vezes separando as mães de seus filhotes. Os machos residentes vão tentar lutar contra os invasores e manter todas as fêmeas em seus limites territoriais. Invasores são muitas vezes mal-sucedidos na obtenção de uma fêmea, no entanto, alguns são capazes de capturar algumas fêmeas ou até mesmo ficar na área de criação com uma ou mais delas. Às vezes, um macho invasor irá raptar filhotes, possivelmente como uma tentativa de controlar e atrair as fêmeas. Eles também ter filhotes como substitutos para fêmeas maduras. Sub-adultos vão pastorear seus filhotes capturados e impedi-los de escapar, muito parecido com o que os machos adultos fazem para as fêmeas. Enquanto sequestra filhotes machos não dá benefícios reprodutivos imediatos, esses homens podem ganhar experiência no controle das fêmeas. Os filhotes são, por vezes gravemente feridos ou mortos durante os sequestros.
Leoas-marinhas permanecem com seus filhotes recém-nascidos por quase uma semana antes de fazer rotina de se retirar durante três dias de viagens para se alimentar no mar e voltando para amamentar os filhotes. Eles vão agir agressivamente para outras fêmeas que vêm perto de seus filhotes, bem como filhotes invasores que tentam obter leite de sua mãe com eles. Filhotes entram na água com cerca de quatro semanas e são desmamados aos 12 meses. Isso normalmente é quando a mãe dá à luz um novo filhote. Filhotes gradualmente passou mais tempo próximos do mar, para desenvolver suas habilidades de natação. Porém lá podem ser vítimas de orcas, que usam uma técnica chamada encalhe intencional, na qual literalmente surfam até a praia para capturar os filhotes que estão aprendendo a nadar. Tal feito é muito perigoso, pois algumas orcas podem encalhar e morrer na praia.
Leões-marinhos-da-patagônia são observados executando várias vocalizações e chamados que diferem os sexos e idades. Os machos adultos fazem chamadas de alta-frequência durante as interações agressivas, rugem ao estabelecer territórios, rosnam ao interagir com as fêmeas, e exalações que são feitas depois de encontros agonísticos. As fêmeas que têm filhotes fazem o que é conhecido com "chamada primária",no qual mãe interage com seus filhotes, e grunhidos durante encontros agressivos com outras fêmeas. Os filhotes de leão-marinho fazem o que se chama "chamadas primárias dos filhote", onde se comunicam entre si e com suas mães. Algumas dessas vocalizações e características acústicas pode apoiar individualidade.
Os Moche, povos antigos do Peru adoravam o mar e seus animais. Eles muitas vezes representavam leões-marinhos da América do Sul em sua arte. Duas estátuas desta espécie são o símbolo da cidade de Mar del Plata.
Os povos indígenas da América do Sul exploravam essa espécie há milênios e pelos europeus em todo o século 16. A caça desde então tem ido para baixo e a espécie hoje não é mais ameaçada. A espécie é protegida na maior parte da sua gama. Vários parques e áreas protegidas em viveiros existem para os leões-marinhos. Apesar disso, os regulamentos de proteção não são efetivamente aplicadas em grande parte da gama do animal.
A população total de leões-marinhos é considerada estável. A estimativa da população é 265.000 animais. Eles estão aumentando na Patagônia argentina, mas estão diminuindo no Chile e no Uruguai. Muitos leões marinhos da população peruana morreram em 1997/1998, no fenômeno climático El Niño. Eles ainda são mortos devido a hábitos de roubar peixes e por serem capturados em redes de pesca. A poluição do mar também ameaça a populaçao da espécie, pois alguns leões marinhos no porto de Mar del Plata foram encontrados com produtos químicos tóxicos e metais pesados em seus sistemas digestivos,
O leão-marinho-da-patagônia (Otaria flavescens, antigamente Otaria byronia), também chamado de leão-marinho-do-sul, é uma espécie de leão-marinho da família Otariidae encontrado no Chile, Equador, Peru, Uruguai, Argentina e nas costas do sul do Brasil. É o único membro do gênero Otaria. Nos países sul-americanos de língua espanhola, é conhecido por vários nomes, mais comumente como lobo marino ou león marino (leão-marinho) ou ainda otario de la Patagonia.
Otaria byronia
Patagonski morski lev (znanstveno ime Otaria flavescens, prej Otaria byronia), tudi Južnoameriški morski lev, je vrsta iz rodu morskih levov, ki je značilna za področje Čila, Peruja, Urugvaja in Argentine.
Zraste lahko do dolžine 3 m in teže do 340 kg. Je dober plavalec, saj lahko doseže do 37 km/uro. Je zaščitena živalska vrsta.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Patagonski morski levSydamerikanskt sjölejon (Otaria flavescens), även patagoniskt sjölejon och mansäl[3], är en säl i familjen öronsälar.[2]
Hannar är upp till 250 centimeter långa och väger cirka 300 kilogram. Deras päls är på ovansidan mörkbrun och på undersidan gulbrun. De har en man som är lite ljusare. Honor har en vikt på omkring 140 kilogram och blir 200 centimeter långa. Honornas päls är ljusbrun och har oregelbundna fläckar.[4]
Sydamerikanska sjölejon lever i Stilla havet längs Sydamerikas kust från Peru till Eldslandet. I Atlanten förekommer de från södra Brasilien till kontinentens södra spets. Kolonier finns dessutom på Falklandsöarna. Vandrande individer har setts även längre norrut men vanligtvis stannar de i samma område. Arten vistas vanligen nära kustlinjen, sällan registrerades den i djupare vatten. Ibland förekommer den i bräckt vatten och lite uppför floder.[1]
Vid parningstiden är hannarna de första i kolonin och innan honorna anländer strider hannarna för en bra plats. De stridande partierna provar att bita varandra tills den svagare lämnar platsen. De framgångsrika hannarna vakar över upp till 18 honor och parar sig med dem. Unga hannar bildar ibland små till medelstora grupper med upp till 40 individer och försöker röva bort några honor. Det medför att hannen får nästan ingen mat och sömn under parningstiden. Efter 2 till 3 år gör alfahannen plats åt yngre hannar.[4]
Födan utgörs främst av fiskar, bläckfiskar, kräftdjur och andra ryggradslösa djur. Stimfisk jagas vanligen i grupp. I sällsynta fall dödar de pingviner eller honor och ungdjur av Sydamerikansk pälssäl.[4]
Honor föder oftast en unge och parar sig kort efter födelsen på nytt. Dräktigheten varar i genomsnitt 11,75 månader och ungdjuret väger vid födelsen mellan 10 och 15 kilogram. Under första veckan letar honan inte efter föda utan ger bara di åt ungdjuret. Ungen avvänjs efter maximalt 12 månader. I kolonin föds alla ungar samtidig och så är de bra skyddade mot fiender. Å andra sidan kvävs de ibland ihjäl när vuxna hannar strider om en bättre plats i hierarkin. Dödligheten bland ungdjuren varierar mycket mellan olika kolonier och kan gå upp till 50 %. Livslängden uppskattas med 16 till 20 år och i fångenskap blev vissa individer 30 år gamla.[4]
Under den stora säljakten som började vid slutet av 1700-talet dödade man tusentals sydamerikanska sjölejon. Populationen sjönk från några miljoner individer till några tusen djur. Idag är det i många sydamerikanska stater förbjudet att jaga sjölejon. Särskilt i Chile och Argentina har beståndet ökat och beräknas nu till 270 000 individer.[1]
Just nu finns det två vetenskapliga namn som används, Otaria byronia från Blainville 1820 och Otaria flavescens från Shaw 1800. Vanligtvis har det äldre namnet företräde men Shaw beskrev ett ungdjur och många zoologer tycker att Blainvilles namngivning får användas. Tills ett domslut bestämmer det slutgiltiga namnet står bägge beteckningar bredvid varandra.
Sydamerikanskt sjölejon (Otaria flavescens), även patagoniskt sjölejon och mansäl, är en säl i familjen öronsälar.
Yeleli denizaslanı ya da Güney Amerika denizaslanı (Otaria flavescens), denizaslanıgiller (Otariidae) familyasının Güney Amerika'ya özgü bir türü.
Erkekler 2,50 m kadar boya sahip olurken ağırlıkları 300 kg kadar gelir. Üst kısmı koyu kahverengi olup, alt kısımlar sarımsı-kahverengindedir. Türe adını veren yeleler biraz daha açık renkte olup, aslında türe özgü bir özellik değildir ve diğer deniz aslanlarında da mevcuttur. Buna karşın dişiler 2 m boyundadır ve 140 kg ağırlığa ulaşırlar. Açık kahverengidirler ve gövdelerinde sıklıkla tüm vücuda yayılmış büyük, düzensiz lekeler vardır.
Türün dağılım bölgesi, Güney Amerika'nın Pasifik sahili boyunca Peru'dan Ateş Toprakları'na kadar ve Atlantik sahili boyunca Güney Brezilya'ya kadar uzanır. Bundan başka Güney Atlantik'te Falkland Adaları'nda bir koloni bulunur. Ayrıca dolaşan tek tük hayvanlar, yukarıda Galapagos Adaları kolonilerinde ve Brezilya sahili önlerinde görülmüştür. Ancak bunlar çok ender ististani durumlardır. Genel durumda bu deniz aslanları kolonilerinin yakınlarında kalırlar.
Üremeleri diğer deniz aslanlarına benzer. Erkekler sahilde dişilerin önünde buluşur ve bölgeleri için dövüşürler. Bu dövüşlerde karşılıklı olarak dikilerek birbirlerini ısırmaya çalışırlar. Bu esnada sıkça kanlı yaralanmalar meydana gelir. Zayıf olan erkekler bu kavgalar süresince koloninin dışına itilirken, en kuvvetliler ortada, en cazip yerlerde hak sahibi olurlar. Eğer dişiler erkeği takip ederse, bölgesinde karaya çıkmış oldukları erkeğin haremine dahil olurlar. Bir harem 18 kadar dişiyi kapsayabilir, koloninin kıyısına doğru bu sayı azalır. Ortalama olarak erkek başına sadece 3 dişi düşer. Erkekler sürekli olarak dişilerin kendi bölgelerini terk etmesini önlemekle meşguldurler. Aksi halde bu durum komşu erkeklerle yeniden bir kavgaya neden olur. Genç erkekler bazen on kadar erkekle grup oluştururlar ve düzenli olarak koloniye saldırarak dişileri kaçırmaya ve çiftleşmeye çalışırlar. Karada geçen iki ile üç ay boyunca bir erkek neredeyse hiç uyumaz ve beslenmez.
Dişiler 350 günlük bir gebeliğin ardından bir yavru dünyaya getirirler. Doğum, dişiler karaya çıktıktan hemen sonra, bir erkekle yeniden çiftleşmeden kısa süre önce gerçekleşir.
Derileri ve yağları sebebiyle Güney Amerika deniz aslanları geçtiğimiz yüzyıllarda topluca öldürülmüşlerdir. Bu yüzden birkaç milyonun üzerinde olan popülasyonları birkaç onbine gerilemiştir. Bugün yeniden 270.000 kadar yeleli deniz aslanı mevcut olup, en başta Şili ve Arjantin sahilinde sayıları sabit bir şekilde artarken, Uruguay ve Falkland Adaları'ndaki sayılarında halen daha gerileme vardır.
Yeleli denizaslanı ya da Güney Amerika denizaslanı (Otaria flavescens), denizaslanıgiller (Otariidae) familyasının Güney Amerika'ya özgü bir türü.
грец. ωτός — «вухо» (натякаючи на малі, але помітні зовнішні закрилки вуха), лат. flavescens — «жовтавий».
Самці можуть досягати величини до 2,5 метрів і важити до 300 кілограмів. На верхній стороні тіла вони темно-коричневі, на нижній забарвлені в жовтувато-коричневий колір. Грива трохи світліша за шкіру. Самки значно менші і досягають до 2 метрів завдовжки і важать до 140 кілограмів. Їх забарвлення світло-коричневе і на шкірі часто зустрічаються великі плями неправильної форми розкидані по всьому тілу.
Ареал південних морських левів простягається вздовж тихоокеанського узбережжя Південної Америки від Перу до Вогняної Землі, а також вздовж атлантичного узбережжя до півдня Бразилії. Колонії південних морських левів існують також на Фолклендських островах. Окремі мандрівні особини іноді зустрічаються і далеко від основних колоній, наприклад на Галапагоських островах або на ділянках бразильського узбережжя північніше звичного ареалу. Проте як правило, південні морські леви воліють перебувати поблизу своїх колоній.
Статева поведінка і шлюбний період нагадують інших вухатих тюленів. Зрілі самці зустрічають самок на узбережжі і борються між собою за ділянки берега. У цих поєдинках суперники намагаються вкусити один одного, нерідко справа доходить до крові і глибоких ран. Слабші самці в ході боїв витісняються на край колонії, в той час як найбсильніші здобувають право на найпрестижніші місця в центрі лежбища. При виході на берег самки потрапляють до гарему того самця, якому належить відповідна ділянка. В самця може бути до 18 самок, але чим ближче ареал самця до краю колонії, тим менший його гарем. У середньому у кожного самця при паруванні є по три самки. Самці постійно зайняті тим, що заважають самкам покинути свою територію. При цьому вони нерідко проникають на сусідні ділянки і вступають у конфлікт з їхніми господарями. Молоді самці іноді збиваються в холостяцькі групи чисельністю до десяти тварин, регулярно намагаючись проникнути в колонію, викрасти самку і спаруватися з нею. Під час перебування на суші, а це від двох до трьох місяців, самець майже не їсть і не спить.
Після вагітності, термін якої становить близько 350 днів, самка народжує на світ одне дитинча. Пологи відбуваються відразу після виходу на берег і напередодні нового спарювання.
Для південного морського лева в наш час[коли?] існує дві наукових назви — Otaria byronia (Blainville, 1820) і Otaria flavescens (Shaw, 1800). За правилами Міжнародного кодексу зоологічної номенклатури (МКЗН) дійсним є старше ім'я, flavescens. Однак Джордж Шоу описав в 1800 році дитинча Otaria flavescens, опис якого не дуже пасує південним морським левам. Тому деякі зоологи вважають саме Otaria byronia першим правильним описом виду і відповідно використовують цю назву. В обох назв є свої прихильники, які називають іншу назву «застарілою». Рішення МКЗН з цього питання поки відсутнє.
Otaria flavescens là một loài động vật có vú trong họ Otariidae, bộ Ăn thịt. Loài này được Shaw mô tả năm 1800.[2] Loài sư tử biển này được tìm thấy trên các bờ biển Chile, Ecuador, Peru, Uruguay, Argentina và bờ biển miền Nam Brazil. Nó là thành viên duy nhất của chi Otaria. Tên khoa học của loài này là chủ đề để tranh cãi, một số nhà phân loại học với đề cập đến nó như Otaria flavescens và những người khác đề cập đến loài này với danh pháp Otaria byronia.
.jpg)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Otaria flavescens là một loài động vật có vú trong họ Otariidae, bộ Ăn thịt. Loài này được Shaw mô tả năm 1800. Loài sư tử biển này được tìm thấy trên các bờ biển Chile, Ecuador, Peru, Uruguay, Argentina và bờ biển miền Nam Brazil. Nó là thành viên duy nhất của chi Otaria. Tên khoa học của loài này là chủ đề để tranh cãi, một số nhà phân loại học với đề cập đến nó như Otaria flavescens và những người khác đề cập đến loài này với danh pháp Otaria byronia.
Южный морской лев[1] (лат. Otaria flavescens) — южноамериканский вид ушастых тюленей (Otariidae).
Самцы могут достигать величины до 2,5 м и весить до 300 кг. На верхней стороне тела они тёмно-коричневые, на нижней окрашены в желтовато-коричневый цвет. Грива несколько светлее шкуры. Самки достигают лишь 2 м и весят до 140 кг. Их окраска светло-коричневая и на шкуре часто встречаются крупные пятна неправильной формы, разбросанные по всему телу.
Ареал южных морских львов простирается вдоль тихоокеанского побережья Южной Америки от Перу до Огненной Земли, а также вдоль атлантического побережья до юга Бразилии. Колонии южных морских львов существуют также на Фолклендских островах. Отдельные странствующие особи иногда встречаются и вдали от основных колоний, к примеру на Галапагосских островах или на более северных участках бразильского побережья. Однако как правило, южные морские львы предпочитают находиться вблизи их колоний.
Воспроизводственное поведение напоминает других ушастых тюленей. Зрелые самцы встречают самок на побережье и борются между собой за участки берега. В этих поединках соперники пытаются укусить друг друга, нередко дело доходит до крови и глубоких ран. Более слабые самцы в ходе боёв вытесняются на край колонии, в то время как наиболее сильные добывают право на самые престижные места в центре лежбища. При выходе на берег самки входят в гарем того самца, которому принадлежит соответствующий участок. Гарем может состоять из 18 самок, но чем ближе участок самца к краю колонии, тем меньше его гарем. В среднем у каждого самца при спаривании имеется по три самки. Самцы постоянно заняты тем, чтобы воспрепятствовать покиданию самками своего участка. При этом они нередко проникают на соседние участки и вступают в конфликт с их хозяевами. Молодые самцы иногда сбиваются в холостяцкие группы численностью до десяти животных, регулярно пытаясь проникнуть в колонию, похитить самку и с ней спариться. Находясь на суше от двух до трёх месяцев, самец почти не ест и не спит.
После беременности, срок которой составляет около 350 дней, самка рождает на свет по одному детёнышу. Роды происходят сразу после выхода на берег и накануне нового спаривания.
У южного морского льва в настоящее время существуют два научных названия — Otaria byronia (Blainville, 1820) и Otaria flavescens (Shaw, 1800). По правилам Международного кодекса зоологической номенклатуры (МКЗН) действительным является более старое имя, flavescens. Однако Джордж Шоу описал в 1800 году детёныша, названного им Phoca flavescens, описание которого не очень подходит к южным морским львам. Поэтому некоторые зоологи отвергают его и считают Otaria byronia первым правильным описанием вида и действительным названием. У обоих названий есть свои сторонники, называющие другое название «устаревшим». Решение МКЗН, способное разрешить спор, пока отсутствует.
Южный морской лев (лат. Otaria flavescens) — южноамериканский вид ушастых тюленей (Otariidae).
南海獅（学名：Otaria flavescens）主要分佈於智利、秘鲁、乌拉圭和阿根廷沿岸，是南海獅属唯一的种类。
雄性南海獅的头非常大，鬃毛浓密，使它们成为有耳海獅中最像獅子的一种。雄性的重量是雌性的两倍。[1]雄性和雌性都有橙色的向上翘的鼻子。雄性的鬃毛比雌性浅，而雌性的头部和颈部的毛皮比雄性浅。幼崽出生时为黑色或深棕色，换毛后变成巧克力色。南海獅的个头和重量很大。成年雄性的长度为2.73米，重量可达350公斤。[2]成年雌性长度为1.8到2米，重量约为150公斤。南海獅是五种海獅中最两性异形的海獅。
正如其名称所示，南海獅分布在南美洲的海岸线和沿海的小岛上。从秘鲁北部直到巴西南部，主要分布区域包括乌拉圭洛沃斯岛、阿根廷瓦尔德斯半岛、比格尔海峡和福克兰群岛。
南海獅喜欢在沙质海滩上繁殖后代，但是也可以在碎石或卵石海滩繁殖。他们还被发现生活在带有潮池的扁平的悬崖上。
南海獅吃很多种类的鱼，包括阿根廷雪鱼和鳀鱼。它们还吃头足纲动物，包括鱿鱼和章鱼。它们还捕食企鹅和南美毛皮海獅的幼崽。南海獅通常在靠近海岸5英里内的浅水区域捕食。它们在海底觅食移动缓慢的猎物，但是也捕食成群活动的猎物。当它们抓住猎物时，将猎物猛烈晃动并撕碎。南海獅自身则是虎鯨和鲨鱼的猎物。
8月到12月间为南海獅的交配季节，12月到2月间幼崽出生。繁殖群由多达18头雌性和1到多头雄性组成。雄性通过吠、咆哮和其他声音来维持其区域。雄性将雌性聚集到它的领域，并保护它们直到交配季节结束。
在繁殖季节，繁殖群会遭受攻击，主要是由于其它成年的雄性试图与群里的雌性交配。这种攻击使群变得混乱，常常将母亲和它们的孩子分离。群里的雄性无法将所有的攻击者打败，保留所有领域内的雌性。然而，未成年的入侵雄性通常不能获得一头雌性。有时，一只入侵的雄性会带走幼崽来试图控制雌性。在这种情况下，幼崽常常受伤或死亡。
雌性南海獅有固定的路线到海里寻找食物，然后返回来抚育幼崽。幼崽大约4周后可以进入到水中，12个月后断奶。雌性南海獅则开始生下一个幼崽。
南海獅在19世纪和20世纪被大量扑杀。如今扑杀已经减少，这个物种没有灭绝危险，并且在其栖息地被保护起来。总计数量大约为265000头，在阿根廷和智利数量有所增加但是在福克兰群岛和乌拉圭数量在减少。由于南海獅破坏渔网并扑食鱼类，因此仍旧被杀死。在马德普拉塔港口发现的南海獅体内有有毒的化学物质和重金属。
.jpg)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
,_Tierpark_Hellabrunn,_M%C3%BAnich,_Alemania,_2012-06-17,_DD_04.JPG)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
_fur_skin,_coloured.jpg)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
_(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
|date=中的日期值 (帮助) 
この項目では、哺乳動物について説明しています。「オタリア」を略称とするライトノベル作品については「おまえをオタクにしてやるから、俺をリア充にしてくれ!」をご覧ください。 _(Peninsula_de_Valdes,_Jan_1984).jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目（食肉目） Carnivora 亜目 : アシカ亜目（鰭脚亜目） Pinniped 科 : アシカ科 Otariidae 亜科 : アシカ亜科 Otariinae 属 : オタリア属 Otaria Péron, 1816 種 : オタリア O. flavescens 学名 Otaria flavescens (Shaw, 1800) シノニム Otaria byronia (de Blainville, 1820)
英名 South American Sea Lionオタリア (Otaria flavescens) はネコ目（食肉目）アシカ亜目（鰭脚亜目）アシカ科アシカ亜科オタリア属の海棲哺乳類である。オタリア属はオタリア1種のみで構成される。
オタリアはチリ、ペルー、ウルグアイ、アルゼンチンなどの沿岸に生息する。雄の成体の特徴は、大きい頭部、たてがみと少し上向き加減の鼻である。雌および未成熟の雄にはたてがみはない。雌雄とも体表はオレンジがかった黒である。雄のたてがみの色は若干明るいオレンジである。雌の頭部や首の辺りの体表は若干明るいオレンジである。
オタリアの体長や体重にはかなり幅があるが、典型的な雄の成体は2.6m程度、300kg程度である。雌は雄よりも小さく、体長は1.8mから2m程度、体重は雄の約半分の150kg程度である。
1頭の雄が10頭程度の雌を集めてハレムを形成する。
カリフォルニアアシカとともに日本の水族館などで数多く飼育されている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
남아메리카바다사자 또는 오타리아 (Otaria flavescens)는 칠레와 에콰도르, 페루, 우루과이, 아르헨티나 그리고 브라질 술 지방 해안에서 발견되는 바다사자이다. 남아메리카바다사자속(Otaria)의 유일종이다. 남방바다사자 또는 파타고니아바다사자로도 불린다. 일부 분류학자는 "오타리아 플라베스켄스"(Otaria flavescens) 그리고 일부는 "오타리아 비로니아"(Otaria byronia)로 불러서 학명이 논란이 되었다. 플라베스켄스로 결정되었으나[2] 아직 둘 다 사용되고 있다.[3] 현지에서는 로보 마리노(lobo marino, 바다늑대)와 레온 마리노(león marino, 바다사자) 등으로 알려져 있다. 천적은 범고래 다.
다음은 물개과의 계통 분류이다.[4]
물개과 북방물개속 큰바다사자속 바다사자속남아메리카바다사자 또는 오타리아 (Otaria flavescens)는 칠레와 에콰도르, 페루, 우루과이, 아르헨티나 그리고 브라질 술 지방 해안에서 발견되는 바다사자이다. 남아메리카바다사자속(Otaria)의 유일종이다. 남방바다사자 또는 파타고니아바다사자로도 불린다. 일부 분류학자는 "오타리아 플라베스켄스"(Otaria flavescens) 그리고 일부는 "오타리아 비로니아"(Otaria byronia)로 불러서 학명이 논란이 되었다. 플라베스켄스로 결정되었으나 아직 둘 다 사용되고 있다. 현지에서는 로보 마리노(lobo marino, 바다늑대)와 레온 마리노(león marino, 바다사자) 등으로 알려져 있다. 천적은 범고래 다.
