Otus bakkamoena Pennant 1769

Otus bakkamoena^[2][3] ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae mesma d'Asia. L'epítetu de la especie derivar de bakamuna, el nome cingalés pa la curuxa común (Tyto alba) y el búho pescador de Ceilán (Ketupa zeylonensis).^[4]

Distribución

Distribuyir nes rexones del sur d'Asia, dende l'este d'Arabia al traviés del subcontinente indiu, a esceición del estremu norte, al traviés de gran parte del sudeste d'Asia a Indonesia. Ye residente común nos montes y otres árees montiegues. Añera nel furacu d'un árbol, nel que la fema pon de 3-5 güevos.

Descripción

Ye un búho de tamañu pequeñu (23-25 cm de llargor), anque ye unu de los más grandes nel xéneru Otus. Al igual qu'otros autillos, tien pequeñes guedeyes o oyíos na cabeza. Les partes cimeres son de color gris o marrón, dependiendo del morfo, con llurdios de color ante pálidu. Les partes inferiores son ante con rayes fines más escures. El discu facial ye ablancazáu o beige, y los güeyos son de color naranxa o marrón. Dambos sexos son similares n'apariencia. Ye una especie nocherniega. Gracies a el so camuflaje natural, ye bien malo de ver nel día.

Referencies

Bibliografía

• Condor 109: p. 617. doi:10.1650/8262.1.
• Forktail 16: p. 147.
• Grimmett. Birds of India. ISBN 0-691-04910-6.
• Voous, Karel. Owls of the Northern Hemisphere. ISBN 0-00-219493-7.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Otus bakkamoena .

• BirdLife International. «Species factsheet: Otus bakkamoena».

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

El xot de l'Índia (Otus bakkamoena) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita boscos i zones més obertes d'Àsia Meridional, a Nepal, Índia i Sri Lanka

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Xot de l'Índia

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tylluan sgops India (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: tylluanod sgops India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Otus bakkamoena; yr enw Saesneg arno yw Indian scops owl. Mae'n perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae) sydd yn urdd y Strigiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. bakkamoena, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r tylluan sgops India yn perthyn i deulu'r Tylluanod (Lladin: Strigidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Cordylluan Glaucidium passerinum Cordylluan Bolifia Glaucidium bolivianum Cordylluan Brasil Glaucidium brasilianum Cordylluan Ciwba Glaucidium siju Cordylluan dorchog Glaucidium brodiei Cordylluan fannog Glaucidium perlatum Cordylluan frongoch Glaucidium tephronotum Cordylluan Hardy Glaucidium hardyi Cordylluan resog Asia Glaucidium cuculoides Cordylluan y goedwig Glaucidium radiatum Cordylluan y Gogledd Glaucidium gnoma Cordylluan yr Andes Glaucidium jardinii

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Die Hindu-Halsbandeule (Otus bakkamoena), auch Indien-Zwergohreule genannt, ist eine mittelgroße Eulenart aus der Gattung der Zwergohreulen (Otus). Die Hindu-Halsbandeule ist eine auf dem indischen Subkontinent weit verbreitete und häufige Art. Sie kommt in einer grauen und einer braunen Farbmorphe vor. Es werden mehrere Unterarten unterschieden.^[1] Die Bestandssituation wird von der IUCN als ungefährdet (least concern) eingestuft.

Merkmale

Die Hindu-Halsbandeule erreicht eine Körperlänge von 20 bis 22 Zentimetern, wovon 6,5 bis 8,9 Zentimeter auf den Schwanz entfallen. Das Gewicht liegt zwischen 125 und 152 Gramm. Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus.^[1]

Der Gesichtsschleier der grauen Farbmorphe ist blass graubraun mit einem schwärzlichen Rand. Der Scheitel ist fast schwärzlich und deutlich dunkler als der Mantel. Die Stirn und die Augenbrauen sind heller als das umgebende Gefieder. Die Federohren sind im Verhältnis zur Körpergröße lang. Der Rücken ist graubraun mit dunklen Längsstreifen. Die Körperunterseite ist isabellfarben bis ockerfarben, wird zum Bauch hin heller und weist wenige dunklere Längsstreifen auf. Die Läufe sind blass graubraun bis weiß befiedert. Die Augen sind haselnussbraun bis braun, nur bei wenigen Individuen haben sie einen gelblichen Ton. Der Schnabel ist grünlich hornfarben. Der Unterschnabel ist heller als der Oberschnabel.

Die braune Farbmorphe weist eine ähnliche Gefiederfärbung auf, der Grundton des Gefieders ist jedoch ein Rotbraun.

Der Ruf der Hindu-Halsbandeule ist ein froschähnliches, fragendes What....What... .

Verbreitungsgebiet und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet der Hindu-Halsbandeule reicht vom Süden Pakistans über den Nordwesten des Himalayagebietes und Zentralnepal bis nach Sri Lanka. In diesem großen Verbreitungsgebiet ist die Hindu-Halsbandeule überwiegend ein Standvogel.

Die Art ist sehr anpassungsfähig. Sie kommt neben Wäldern auch in ariden Landschaften vor und ist auch in der Nähe menschlicher Siedlungen zu finden. Ihre Höhenverbreitung reicht von den Tiefebenen bis in Höhenlagen von 2200 Metern.^[1]

Lebensweise

Die Hindu-Halsbandeule ist nachtaktiv und nur selten während des Tages zu beobachten. Sie verbringt diese Zeit gut versteckt in den Kronen dicht belaubter Bäume.

Die Nahrung besteht überwiegend aus Insekten, darunter Käfer und Heuschrecken. Sie frisst gelegentlich auch Wirbeltiere wie Eidechsen, Mäuse und kleine Singvögel.

Hindu-Halsbandeulen brüten in natürlichen Baumhöhlen. Das Gelege besteht aus drei bis vier Eiern.

Literatur

• del Hoyo, J.; Collar, N. J.; Christie, D. A.; Elliott, A.; Fishpool, L. D. C. 2014: HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Barcelona, Spain and Cambridge UK: Lynx Edicions and BirdLife International.
• Claus König, Friedhelm Weick, Jan-Hendrik Becking: Owls of the World. 2. Auflage. Christopher Helm, London 2008, ISBN 978-0-7136-6548-2.

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b c} König et al.: Owls of the World, S. 276.

उलुक (Otus bakkamoena) नेपाल लगायतका दक्षिण तथा पूर्वी एसियाका भूभागमा पाइने एक प्रकारको चराको प्रजाति हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा "इण्डियन स्कप्स आउल" (Indian Scops Owl) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

பட்டைக் கழுத்து சின்ன ஆந்தையானது ஆசியாவின் தென் பகுதியில் மட்டுமே வாழும் ஒரு சிற்றினம் ஆகும்.

பெயர்கள்

தமிழில் :பட்டைக் கழுத்து சின்ன ஆந்தை

ஆங்கிலப்பெயர் :Collared Scops Owl Indian scops owl ^[1] அறிவியல் பெயர் : Outs bakkamoena'

உடலமைப்பு

24 செ.மீ. - தலையில் காதுபோல் அமைந்த சிறு கொம்புகளும் பின் கழுத்தில் வெளிர்பட்டையும் கொண்டது. உடல் சாம்பல் பழுப்பாகக் கருஞ்சிவப்புத் தோய்ந்து காணப்படும். மார்பும் வயிறும் வெளிர் மஞ்சளாகக் கருங்கோடுகளும் நெளியான செம்பழுப்புக் கீற்றுக்களும் கொண்டது.

காணப்படும் பகுதிகள் & உணவு

தமிழகம் எங்கும் இலையுதிர்க் காடுகள், மாறாப் பசுங்காடுகள், தோப்புகள், வயல்கள், சார்ந்து பகல் முழுவதும் மரக்கிளைகளில் இலை தழைகளிடையே பதுங்கியிருந்து இரவில் வெளிப்பட்டு ஓணான், எலி, தத்துக்கிளி, வண்டு முதலியவற்றை இரையாகத் தேடி உண்ணும். வாயுட்? வாயுட்? எனக் கேள்வி கேட்பது போன்ற இதன் குரல் கொண்டு மட்டுமே இதன் இருப்பை அறிய முடியும். தொடர்ந்து இதுபோலக் குரல் கொடுத்தபடி இருக்கும்.

இனப்பெருக்கம்

ஜனவரி முதல் மார்ச் முடிய மரப் பொந்துகளில் 3 முதல் 5 முட்டைகள் இடும்.

^[2]

படங்கள்

• 
• 
• 
• 

உள் இணைப்புகள்

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Indian_scops_owl". பார்த்த நாள் 19 திசம்பர் 2017.
2. ↑ தமிழ்நாட்டுப் பறவைகள் முனைவர் க.ரத்னம்-மெய்யப்பன் பதிப்பகம்,பக்கம் எண்:75

The Indian scops owl (Otus bakkamoena) is a species of owl native to South Asia.

Taxonomy and etymology

This species formerly included the collared scops owl (Otus lettia). The species epithet is derived from "bakamuna", the Sinhalese name for the white barn owl (Tyto alba), and the brown fish owl (Ketupa zeylonensis).^[2]

Description

The Indian scops owl is a small 23–25 cm (9.1–9.8 in) owl, although it is one of the largest of the scops owls. Like other scops owls, it has small head tufts, or ears. The upperparts are grey or brown, depending on the morph, with faint buff spotting. The underparts are buff with fine darker streaking. The facial disc is whitish or buff, and the eyes are orange or brown. There is a buff neckband. Sexes are similar. The flight is deeply undulating.

This species is very similar to the slightly larger partially migratory collared scops owl (Otus lettia) and the oriental scops owl (Otus sunia). They can be separated on call and eye colour.

Distribution and habitat

The species occurs from eastern Arabia through the Indian Subcontinent, except the far north.

Ecology

The Indian scops owl is nocturnal. Through its natural camouflage, it is very difficult to see in daytime, but may sometimes be located by the small birds that mob it while it is roosting in a tree. It feeds mainly on insects. The call is a soft single note ("whuk?"). It nests in tree holes, laying 3–5 eggs.

References

• Grimmett; Inskipp; Inskipp. Birds of India. ISBN 0-691-04910-6.
• Voous, Karel. Owls of the Northern Hemisphere. ISBN 0-00-219493-7.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Indian_scops_owl&oldid=1146329819"

La Koluma orelstrigo, Otus bakkamoena, estas eta strigo, tio estas birdospecio parto de pli granda grupo de noktaj rabobirdoj konataj kiel Strigedoj, kiuj enhavas plej parton de la specioj nomataj strigoj. La alia grupo estas la turstrigoj, nome Titonedoj.

Disvastiĝo

Ĝi estas loĝanto kaj reproduktanto en suda Azio el orienta Arabio tra Barato, escepte la plej malproksima nordo, kaj Srilanko orienten ĝis Indonezio. La Koluma orelstrigo estas komuna loĝanta birdo en arbaroj kaj aliaj arbaj areoj.

Aspekto

La Koluma orelstrigo estas eta (23-25cm) strigo, kvankam ĝi estas la plej granda el la malgrandaj orelstrigoj. Kiel aliaj malgrandaj orelstrigoj, ĝi havas etajn kapotufojn, aŭ orelojn. La supraj partoj estas grizaj aŭ brunaj, depende de la morfo, kun sablokoloraj punktoj. La subaj partoj estas sablokoloraj kun fajnaj pli malhelaj strioj. La vizaĝa disko estas blankeca aŭ sablokolora, kaj la okuloj estas oranĝaj aŭ brunaj. Estas sablokolora kolumo, kiu nomigas la specion. Ambaŭ seksoj estas similaj. La flugo estas tre ondeca.

Kutimoj

Tiu ĉi specio estas noktema. Pro sia natura kamuflado, ĝi estas tre malfacile videbla dumtage. Sed ĝi povas ofte esti lokigita pro la etaj birdoj kiuj ĝenas ĝin, kiam ĝi ripozas en arbo. Ĝi manĝas ĉefe insektojn. La voĉo estas milda sola noto gvuk.

Ili nestumas en arba truo, kie la ino demetas 3-5 ovojn.

Tiu ĉi specio estas tre simila al iomete pli granda kaj parte migranta Hindia orelstrigo Otus lettia kaj al la Orienta orelstrigo Otus sunia. Ili povas esti diferencigitaj pro la voĉo kaj pro la koloro de la okuloj.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Otus bakkamoena. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 Majo 2006. Ne minacata
• Birds of India de Grimmett, Inskipp kaj Inskipp, ISBN 0-691-04910-6
• Owls of the Northern Hemisphere, Karel Voous, ISBN 0-00-219493-7

Bildaro

• Ĉe Nacia Parko Keoladeo, Bharatpur, Raĝasthano, Barato.

El autillo indio (Otus bakkamoena)^[2]​^[3]​ es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae propia de Asia. El epíteto de la especie se deriva de bakamuna, el nombre cingalés para la lechuza común (Tyto alba) y el búho pescador de Ceilán (Ketupa zeylonensis).^[4]​

Distribución

Se distribuye en las regiones del sur de Asia, desde el este de Arabia a través del subcontinente indio, a excepción del extremo norte, a través de gran parte del sudeste de Asia a Indonesia. Es residente común en los bosques y otras áreas boscosas. Anida en el agujero de un árbol, en el que la hembra pone de 3-5 huevos.

Descripción

Es un búho de tamaño pequeño (23-25 cm de longitud), aunque es uno de los más grandes en el género Otus. Al igual que otros autillos, tiene pequeños mechones u oídos en la cabeza. Las partes superiores son de color gris o marrón, dependiendo del morfo, con manchas de color ante pálido. Las partes inferiores son ante con rayas finas más oscuras. El disco facial es blanquecino o beige, y los ojos son de color naranja o marrón. Ambos sexos son similares en apariencia. Es una especie nocturna. Gracias a su camuflaje natural, es muy difícil de ver en el día.

Referencias

Bibliografía

• Condor 109: 617. JSTOR 4500997. doi:10.1650/8262.1.
• Forktail 16: 147.
• Grimmett; Inskipp; Inskipp (1999). Birds of India. ISBN 0-691-04910-6.
• Voous, Karel. Owls of the Northern Hemisphere. ISBN 0-00-219493-7.

Otus bakkamoena Otus generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Otus
• Strigidae

Sepelpöllönen (Otus bakkamoena) on pöllöihin kuuluva lintu. Sitä tavataan hyvin laajalla alueella Etelä-Aasiassa Arabian niemimaan itäosasta alkaen Intian, sen pohjoisosia lukuun ottamatta, ja Sri Lankan kautta Indonesiaan. Lajiin kuului aiemmin nykyisin omaksi lajikseen erotettu Otus lettia. Sen lajinimi on johdettu sanasta "bakamuna", sinhalan kielellä tornipöllö (Tyto alba) ja kalahuuhkaja (Ketupa zeylonensis).^[3]

Lintu on yleinen paikkalintu metsäisillä alueilla. Se pesii puunkolossa ja munii pesään 3–5 munaa.

Pöllö on pieni (23–25 cm), joskin pöllösistä suurimpia. Kuten muillakin pöllösillä, sillä on pienet korvatupsut. Sen yläosa on harmaa tai ruskea, ja siinä on heikkoa nahanruskeaa pilkutusta. Alapuoli on nahanruskea, ja siinä on ohuita tummempia juovia.

Naamakiehkura on vaalea tai nahanruskea, silmät ovat oranssit tai ruskeat. Kaulassa on nahanruskea raita. Sukupuolet ovat samanlaisia. Se lentää syvään aaltomaisesti.

Laji on yölintu. Luontaisen suojavärinsä ansiota sitä on vaikea havaita päiväsaikana, mutta usein sen paikallistaa siitä, että pikkulinnut kiusaavat sitä kun se on puunoksalla. Se syö lähinnä hyönteisiä. Ääni on vaimea yksisävelinen ("vak").

Laji muistuttaa hyvin paljon sitä suurempaa vaeltavaa pöllöä Otus lettiaa ja idänkyläpöllöstä Otus sunia. Ne erottaa äänestä ja silmienväristä.

Se painaa 126 g ^[4]

Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset kuivat ja kosteat alavat ja vuoristometsät, viljellyt alueet, puutarhat ja kaupunkialueet.^[5]

Alalajit

Sillä on 15 alalajia:^[2]

• Otus bakkamoena bakkamoena Pennant, 1769
• Otus bakkamoena condorensis Kloss, 1930
• Otus bakkamoena deserticolor Ticehurst, 1922
• Otus bakkamoena erythrocampe (Swinhoe, 1874)
• Otus bakkamoena gangeticus Ticehurst, 1922
• Otus bakkamoena glabripes (Swinhoe, 1870)
• Otus bakkamoena kangeanus Mayr, 1938
• Otus bakkamoena lempiji (Horsfield, 1821)
• Otus bakkamoena lettia (Hodgson, 1836)
• Otus bakkamoena marathae Ticehurst, 1922
• Otus bakkamoena plumipes (Hume, 1870)
• Otus bakkamoena pryeri (Gurney, 1889)
• Otus bakkamoena semitorques Temminck & Schlegel, 1844
• Otus bakkamoena umbratilis (Swinhoe, 1870)
• Otus bakkamoena ussuriensis (Buturlin, 1910)

Lähteet

Otus bakkamoena

Le Petit-duc indien (Otus bakkamoena) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.

Répartition

Cette espèce vit en Asie.

Taxinomie

Suivant les travaux de König et al. (1999), Otus bakkamoena est divisé en quatre espèces : Otus bakkamoena (4 sous-espèces), Otus semitorques (3), Otus lempiji (5) et Otus lettia (5). Ce complexe d'espèces était auparavant connu sous le nom normalisé CINFO de Petit-duc à collier. Après la division, c'est l'espèce Otus lettia qui a hérité de ce nom normalisé.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Otus bakkamoena
• (fr+en) Référence Avibase : Otus bakkamoena (+ répartition) (consulté le 1^er juillet 2015)

L'assiolo indiano (Otus bakkamoena Pennant, 1769) è un uccello della famiglia degli Strigidi originario del subcontinente indiano^[2].

Descrizione

Dimensioni

Misura 20-22 cm di lunghezza ed ha un'apertura alare di 60,5-61 cm nel maschio e di 66 cm nella femmina; pesa 125-152 g^[3].

Aspetto

In questo rapace di medie dimensioni il piumaggio varia dal bruno-sabbia al marrone camoscio ed è ricoperto da macchie e puntolini neri e marrone scuro. Le ali sono arrotondate e i ciuffetti auricolari sono particolarmente sviluppati. Il disco facciale è particolarmente evidente ed è nettamente contornato da una banda nerastra.

Per quanto riguarda la forma grigia, le parti inferiori presentano una colorazione camoscio-grigio chiaro. Nella forma bruna, il ventre è più sfumato di camoscio-rosso. I lievi motivi a forma di freccia che la decorano sono interconnessi da sottili ornamenti a forma di onda e da leggere vermicolature.

Un doppio collare circonda discretamente la parte posteriore della testa, il primo a livello della nuca e il secondo sulla parte alta del collo. Gli occhi sono marrone scuro o di colore variabile dal nocciola al giallastro. Le zampe sono ricoperte di piume fino alla base dei piedi.

Fino a non molto tempo fa l'assiolo indiano veniva raggruppato in una singola specie assieme all'assiolo della Sonda (Otus lempiji), all'assiolo dal collare (O. lettia) e all'assiolo del Giappone (O. semitorques); le quattro specie presentano tutte dimensioni e colore simili, ma differiscono per l'aspetto dei ciuffetti auricolari^[3].

Voce

Il maschio produce dei what?.... what?...wwatt leggermente interrogativi e a intervalli regolari, che ricordano il gracidio di una rana. Queste serie di note interrogative sono intervallate da pause. Esso emette occasionalmente anche una sorta di parlottii e di delicati «borbottii» ripetuti più volte. Questi ackackackakak che salgono di tonalità formano delle catene di 5 secondi che si alternano spesso alle note normali, ma a volte vengono emessi anche in modo indipendente^[3].

Biologia

Gli assioli indiani sono rigorosamente notturni. È estremamente raro riuscire a vederli durante il giorno e, durante la notte, è possibile localizzarli solo udendo i loro richiami, in quanto la loro presenza è tradita da deboli wii wii monosillabici. Durante il giorno si nascondono in zone all'ombra o sui rami che presentano un fogliame molto sviluppato, restando in posizione eretta e perfettamente immobili^[3].

Alimentazione

Gli assioli indiani si nutrono di coleotteri, di cavallette e di altri tipi di insetti, ma il loro menu comprende anche lucertole, topi e uccelli di piccole dimensioni. Pipistrelli e roditori sono prede occasionali. Particolarmente apprezzate sono le larve di insetto^[3].

Riproduzione

La stagione della nidificazione va da dicembre a maggio, ma varia notevolmente da regione a regione. Il picco della deposizione delle uova si riscontra in marzo e aprile. Nel sud del loro areale la riproduzione di questi uccelli è strettamente influenzata dalle precipitazioni. In Pakistan la deposizione delle uova e le parate nuziali sono più numerose nel mese di marzo.

I nidi vengono generalmente installati nelle cavità naturali dei tronchi degli alberi, tra 2 e 7 metri di altezza dal suolo. A volte questi uccelli nidificano anche in edifici abbandonati non lontano dalle abitazioni e in rami cavi caduti a terra.

La covata comprende generalmente da 3 a 5 uova che vengono covate per 25-27 giorni. Queste hanno una forma arrotondata e misurano 31 millimetri per 27. Con ogni probabilità i genitori condividono i vari compiti parentali quali la cova e l'alimentazione dei piccoli, ma questo richiede tuttora una conferma^[3].

Distribuzione e habitat

Gli assioli indiani frequentano le foreste e le aree boschive in corso di rigenerazione, ma si trovano anche nelle zone ricoperte da vegetazione di tipo desertico e nei fitti boschetti situati nei giardini urbani. Questi rapaci di piccole dimensioni apprezzano anche i frutteti di mango e di altri alberi da frutto che si trovano ai margini dei villaggi e dei terreni coltivati. Sono in grado di vivere a varie altitudini, dal livello del mare fino a 2200 metri.

Come indica il loro nome, questi assioli sono originari del subcontinente indiano. Il loro areale comprende il settore nord-occidentale dell'Himalaya, le pianure settentrionali fino al Bengala, al Pakistan e al Nepal e tutto il resto della penisola, nonché lo Sri Lanka. Probabilmente sono presenti anche nel Pakistan meridionale (Sindh) e nell'Iran sud-orientale, come indicano testimonianze ormai datate^[3].

Tassonomia

Vengono ufficialmente riconosciute quattro sottospecie^[2]:

• O. b. deserticolor Ticehurst, 1922, diffusa nelle regioni occidentali e meridionali del Pakistan e, forse, nell'Iran sud-orientale; sono probabilmente errate le voci che la vogliono presente in Oman;
• O. b. gangeticus Ticehurst, 1922, diffusa dalle regioni nord-occidentali di Pakistan e India fino alle pianure del Nepal;
• O. b. marathae Ticehurst, 1922, diffusa dalle regioni centro-settentrionali dell'India peninsulare alle regioni meridionali del Bengala Occidentale;
• O. b. bakkamoena Pennant, 1769, diffusa nelle regioni sud-occidentali e sud-orientali dell'India e nello Sri Lanka.

Conservazione

Secondo BirdLife International la specie non è da considerarsi minacciata. Claus König, nella sua monografia sugli Strigiformi, Owls of the world, sostiene che essa è persino frequente in Pakistan e localmente comune nella penisola indiana^[3].

Note

Burung Hantu Reban ^[2] merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Otus bakkamoena. Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar yang terdapat di Tanah Melayu. ^[3]

Ciri-ciri

Burung Hantu Reban ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Hantu Reban mempunyai paruh tanpa gigi.

Jantung Burung Hantu Reban terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Hantu Reban membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Rujukan

Pautan luar

• (Melayu) Jabatan Haiwan Liar Malaysia
• Carian Google burung Hantu Reban.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De Indische dwergooruil (Otus bakkamoena) is een vogel uit de familie van de uilen (Strigidae).

Kenmerken

Het is een van de grotere dwergooruilen (23 tot 25 cm).

Voortplanting

De Indische dwergooruil nestelt in boomholtes. Het legsel bestaat uit 3 tot 5 eieren.

Verspreiding

Deze soort komt voor van India tot aan Indonesië en telt 4 ondersoorten:

• O. b. deserticolor: zuidelijk Iran en zuidelijk Pakistan.
• O. b. gangeticus: van noordwestelijk India tot Nepal.
• O. b. marathae: centraal India.
• O. b. bakkamoena: zuidelijk India en Sri Lanka.

Bronnen, noten en/of referenties

Otus bakkamoena é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae que habita a maior parte do subcontinente indiano e a porção leste da Península Arábica. É uma ave parcialmente migratória. Algumas aves invernam na Índia, Sri Lanka e Malásia. Medindo de 23 a 25 cm, é a maior representante do gênero Otus. Habita em floresta e em outros locais com vegetação densa. Faz o seu ninho em buracos de árvores. É uma espécie preferencialmente nocturna e alimenta-se de insectos.

Referências

Indisk dvärguv^[2] (Otus bakkamoena) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Indisk dvärguv är en 23-25 cm lång uggla som förekommer i en gråbrun och en rostfärgad form. Den liknar orientdvärguven, men skiljer sig genom större storlek, tydligt beigefärgad krage kantad i mörkbrunt, något finare streckad under och svagare beigefärgade fläckar på skapularerna. Ögonen är vanligtvis mörkorange eller bruna, men kan vara gula som orientdvärguvens. Kinesisk dvärguv är mycket lik, dock något kraftigare tecknad med kortare streck.^[4]

Läten

Lätet är ett grodlikt, dämpat och stigande eller frågande "whuk?" som upprepas oregelbundet.^[4]

Utbredning och systematik

Indisk dvärguv delas in i fem underarter med följande utbredningsområde:^[3]

• Otus bakkamoena deserticolor – södra Pakistan och eventuellt i sydöstra Iran, dock inga säkra fynd^[5]
• Otus bakkamoena gangeticus – nordvästra Indien till låglänta områden i Nepal
• Otus bakkamoena marathae – centrala Indien
• Otus bakkamoena bakkamoena – södra Indien och Sri Lanka

Tidigare inkluderas även kinesisk dvärguv (O. lettia), sundadvärguv (O. lempiji) och japansk dvärguv (O. semitorques) med underarter i Otus bakkamoena och vissa gör det fortfarande.^[6] De urskiljs dock idag oftast som egna arter, främst baserat på skillnader i läten. Taxonet plumipes fördes tidigare till indisk skrikuv, men har flyttats till kinesisk dvärguv på utseendemässiga grunder.^[7]

Levnadssätt

Indisk dvärguv förekommer i skogsområden upp till 2400 meters höjd, alltifrån tät skog till ungskog, lundar intill städer och jordbruksbygd samt i trädrika trädgårdar. Den är starkt nattaktiv och tillbringar dagen gömd i tätt lövverk i ett träd, ofta intill stammen, eller i ett trädhål. Födan består huvudsakligen av ryggradslösa djur som skalbaggar, gräshoppor och andra insekter. Fågeln häckar mellan december och maj, oftast under regnperioden i södra delen av utbredningsområdet.^[1][8]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig och vida spridd.^[9]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn bakkamoena kommer från singalesiska Bakamūnā för olika sorters större ugglor.^[10] På svenska har den även kallats indisk kragdvärguv.

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2014 Otus bakkamoena Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-15.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b] Grimmett, Richard; Carol Inskipp, Tim Inskipp (2011). Birds of the Indian Subcontinent. London: Helm Field Guides. ISBN 978-1-4081-2763-6
5. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 250. ISBN 978-84-941892-9-6
6. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
7. ^ Rasmussen, P.C. & Anderton, J.C. (2005) Birds of South Asia. The Ripley Guide. Vols. 1 and 2. Smithsonian Institution & Lynx Edicions, Washington, D.C. & Barcelona.
8. ^ Holt, D.W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J.L., Rangel Salazar, J.L., Segars, K.P., Wood, K.L. & Marks, J.S. (2019). Indian Scops-owl (Otus bakkamoena). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/54947 10 februari 2019).
9. ^ del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. 1999. Handbook of the Birds of the World, vol. 5: Barn-owls to Hummingbirds. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
10. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör indisk dvärguv.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Otus bakkamoena.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Otus bakkamoena là một loài chim trong họ Strigidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Совообразные

Семейство: Совиные

Подсемейство: Настоящие совы

Род: Совки

Вид: Ошейниковая совка

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 61855263

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Ошейниковая_совка&oldid=93489876

二名法 Otus bakkamoena
Pennant, 1769

印度领角鸮（学名：Otus bakkamoena、Indian scops owl），角鴞屬的一种。

生态环境

夜間活動，鬆散的翅膀邊緣使牠飛行快速無聲，會站在顯眼的地方，好奇心強，並不怕人(這點有爭議）

分布地域

印度、巴基斯坦、尼泊爾等國的喜馬拉雅山脈以南地區及中國南部。

特征

身长23cm，偏灰或偏褐色，具明显耳羽簇及特征性的浅沙色颈圈。上体偏灰或沙褐，并多具黑色及皮黄色的杂纹或斑块；下体皮黄色，条纹黑色。虹膜－深褐；喙－黄色；脚－污黄，頭上兩搓毛會伸縮。叫声-轻柔的wheoo声，每次分隔約10秒。

食物

昆蟲及小型哺乳類動物。 生肉且須帶骨，否則易因缺乏鈣質造成無法站立。

繁殖

會用喜鵲的舊巢，亦會利用樹洞及人工巢箱，繁殖期為3-5月。

過去是中醫師給風濕和肺結核病人藥方的主要成分。

參考資料