Sturnia pagodarum (Gmelin & JF 1789)

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Sturnia pagodarum^[2])^{[3] [4]} ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sturnidae. Polo xeneral ye vistu en pareyes o pequeñes bandaes en hábitats abiertos nes llanures del subcontinente indiu.

Descripción

Mide ente 19 y 20 cm de llargu, 9,9 a 11,5 cm de valumbu y 40-54 g de pesu. El plumaxe ye de color beige cremosu maciu, cola parte cimera del cuerpu de color marrón-buxu y un gorru negru. El picu ye de color mariellu cola base azulada. Tien los iris pálidos y un parche de piel azulao alredor de los güeyos. Los machos adultos tien una cresta más prominente que les femes y tienen les plumes del pescuezu más llargues. Les aves xuveniles son más opaques y el capuchón ye más marrón.^[5]

El nome de la especie pagodarum créese que ta basáu na presencia de la especie n'edificios y pagodes nel sur de la India.^[6]

Distribución y hábitat

Ye criador residente en Nepal y la India, visitante d'iviernu en Sri Lanka y visitante de branu en delles partes de los Himalayas occidentales y nororientales. Tienen notes de llamada musicales compuestes d'una serie de notes arrastraes que terminen abruptamente.^[5] Anque ye vistu principalmente nes llanures hai dellos rexistros de riba de 3000 m principalmente en Ladakh.^[7]

Habita típicamente en montes secos, carbes y cultivos y alcuéntrase de cutiu cerca de viviendes humanes. Favorécenlu especialmente les zones con tierres anubiertes o pantanoses.^[5]

Comportamientu y ecoloxía

Como la mayoría de los estorninos, ye omnívoru, comiendo frutes ya inseutos. Fueron conocíos por alimentar se de los frutos de Thevetia peruviana que son tóxicos pa munchos vertebraos.^[8] Estes aves nun son tan arbóreas como l'estornín malabar (Sturnia malabarica) y formen bandaes pequeñes que s'entemecen con otros estúrnidos nel suelu. Tamién suelen visitar les flores pol néctar, particularmente Salmalia, Butea monosperma y Erythrina. Duermen comunalmente nun gran númberu d'árboles frondosos, de cutiu en compañía de periquitos y otros estorninos.^[9]

Constrúi'l so nial en buecos de los árboles o cuévanos artificiales.^[5][10] La dómina de reproducción ye dende marzu hasta setiembre, pero varia según el llugar, siendo más temprana nel sur de la India. Dambos sexos participen na construcción del nial. El nial ta forráu con yerba, plumes y trapos. La niarada normal ye de 3-4 güevos que son de color verde azuláu maciu. Los güevos eclosionen nunos 12 a 14 díes.^[6][9][11]

Taxonomía y sistemática

Atopóse que los xéneros d'estorninos son polifiléticos en base de la filoxenia molecular y esto dio llugar a cambeos nel allugamientu de los xéneros. Esta especie foi asitiada tradicionalmente nel xéneru Sturnus y Temenuchus, pero un estudiu de 2008 asitiar dientro del xéneru Sturnia (Zuccon et al. 2008).^[2]

Referencies

Otres fontes

• Tyagi, AK; Lamba,BS (1984) A Contribution to the Breeding Biology of Two Indian Mynas. (Records of the Zoological Survey of India. Occasional Papers, 55.) Zoological Survey of India, Calcutta. 97 pages.
• Ali, Salim & Daniel, J.C. (1995): The book of Indian Birds. Bombay Natural History Society, India.
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol, Inskipp, Tim & Byers, Clive (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• Jønsson, Knud A. & Fjeldså, Jon (2006): A phylogenetic supertree of oscine passerine birds (Aves: Passeri). Zool. Scripta 35(2): 149–186. doi 10.1111/j.1463-6409.2006.00221.x (HTML abstract)

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Sturnia pagodarum.

• Semeyes, videos y soníos n'Internet Bird Collection, ----

• Esta obra deriva de la traducción de Brahminy starling de Wikipedia - inglés, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Sturnia pagodarum és un ocell de la família dels estúrnids (Sturnidae) que habita boscos, matolls i conreus de l'est de l'Afganistan, Pakistan, Índia, Nepal, Bangladesh i Sri Lanka.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Sturnia pagodarum

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Drudwen benddu (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: drudwy penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sturnus pagodarum; yr enw Saesneg arno yw Black-headed starling. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. pagodarum, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r drudwen benddu yn perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Drudwen benllwyd Sturnia malabarica Drudwen benwen Sturnia erythropygia Drudwen dagellog Creatophora cinerea Drudwen Dawria Agropsar sturninus Drudwen fronwen Grafisia torquata Drudwen gefnbiws Agropsar philippensis Drudwen Sri Lanka Sturnornis albofrontatus Maina Bali Leucopsar rothschildi Maina eurben Ampeliceps coronatus Sturnia pagodarum Sturnia pagodarum Sturnia sinensis Sturnia sinensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

ब्राह्मणी मैना या पूहई (अंग्रेजी:Brahminy starling) (Sturnia pagodarum) चिरइन की मैना परिवार क सदस्य पक्षी हवे।

इहो देखल जाय

• भारत की चिरइन क लिस्ट

संदर्भ

1. ↑ BirdLife International (2012). "Sturnus pagodarum". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. International Union for Conservation of Nature. पहुँचतिथी 30 मई 2016.CS1 maint: Uses authors parameter (link)

ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਗਟਾਰ :,brahminy starling (Sturnia pagodarum^[2]) ਬਾਹਮਣੀ ਗਟਾਰ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਪੱਧਰੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿਚ ਬਸਰਨ ਵਾਲਾ ਗਟਾਰ ਖੱਲ੍ਹਣੇ ਦਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਂਅ Sturnia Pagodarum ਏ। ਇਸਦਾ ਇਹ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਂਅ ਇਸ ਵੱਲੋਂ ਪਗੋਡਾ (Pagoda) ਵਿਚ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ ਕਰਕੇ ਪਿਆ। ਪਗੋਡਾ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਬਣੇ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸਤੂਪਾਂ/ਮੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਟਾਰਾਂ ਦੀ ਨਸਲ ਚੋਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮੰਨਦੇ, ਕੁਝ ਮਾਹਰ ਇਸਨੂੰ ਵੱਖਰੀ ਨਸਲ ਮੰਨਦੇ ਸਨ ਪਰ 2008 ਵਿਚ ਹੋਈ ਇੱਕ ਖੋਜ ਦੁਆਰਾ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਗਟਾਰ ਨਸਲ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਰਕਮ ਦਾ ਪੰਛੀ ਏ। ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜੋੜਿਆਂ ਜਾਂ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਫ਼ਗ਼ਾਨਿਸਤਾਨ ਦੀ ਉੱਤਰੀ-ਲਹਿੰਦੀ ਬਾਹੀ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਦੱਖਣੀ-ਚੜ੍ਹਦੇ ਮੈਦਾਨ, ਭਾਰਤ ਤੇ ਨੇਪਾਲ ਵਿਚ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਹਿਮਾਲਿਆ ਲਾਗਲੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਤਾਂ ਇਹ ਪੰਖੇਰੂ ਮੈਦਾਨੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਏ ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਲਦਾਖ਼ ਵਰਗੇ ਥਾਂ 'ਤੇ 3000 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ਸੀਤਰ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਪਰਸੂਤ ਵੇਲਾ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਆਪਣੀ ਸਿਆਲ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸ੍ਰੀ-ਲੰਕਾ ਦਾ ਪਰਵਾਸ ਕਰਕੇ ਬਿਤਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਜਾਣ ਪਛਾਣ

ਇਸਦੀ ਲੰਮਾਈ 20 ਸੈਮੀ ਦੇ ਏੜ-ਗੇੜ ਤੇ ਵਜ਼ਨ 40 ਤੋਂ 54 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਇਸਦਾ ਸਿਰ 'ਤੇ ਕਾਲ਼ੇ ਢਿੱਲੇ ਵਾਲਾਂ ਵਰਗੇ ਖੰਭ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਨਰ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਕਾਲ਼ੇ ਖੰਭ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਰੀਰ ਦਾ ਮਗਰਲਾ ਪਾਸਾ ਸਲੇਟੀ-ਭੂਰਾ ਜਿਹਾ ਤੇ 'ਗਾੜੀਓਂ ਲਾਖੇ ਰੰਗ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਪੂੰਝਾ ਸਲੇਟੀ-ਭੂਰਾ ਚਟਾਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਚੁੰਝ ਦਾ ਰੰਗ ਖੱਟਾ, ਚੁੰਝ ਦਾ ਮੁੱਢ ਤੇ ਅੱਖੀਂ ਲਾਗਲਾ ਥਾਂ ਫਿੱਕਾ ਨੀਲਾ ਹੁੰਦਾ। ਜਵਾਨ ਹੁੰਦੇ ਪੰਖੇਰੂਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਫਿੱਕਾ ਤੇ ਸਿਰ ਦਾ ਟੋਪ ਭੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਏ।

ਖ਼ੁਰਾਕ

ਬਾਹਮਣੀ ਗਟਾਰ ਇੱਕ ਸਰਬਖੋਰ ਪੰਛੀ ਹੈ, ਜਾਣੀਕੇ ਜੋ ਵੱਜੇ ਛਕ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਇਹ ਫ਼ਲ, ਕੀਟ-ਪਤੰਗੇ ਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਕੇਸੂ ਵਰਗੇ ਰਸਦਾਰ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਰਸ ਵੀ ਚੂਸ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਇਹ ਤੋਤਿਆਂ ਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਰਕਮਾਂ ਦੀਆਂ ਗਟਾਰਾਂ ਨਾਲ ਡਾਰਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਵੀ ਚੋਗਾ ਚੁਗਦੀਆਂ ਹਨ।

ਪਰਸੂੂੂਤ

ਇਸਦਾ ਪਰਸੂਤ ਵੇਲਾ ਫੱਗਣ ਤੋਂ ਅੱਸੂ (ਫਰਵਰੀ ਤੋਂ ਸਤੰਬਰ) ਤੱਕ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਇਹ ਭਾਰਤ, ਨੇਪਾਲ ਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਕੁਝ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਪਰਸੂਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਆਵਦਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਘੋਰਿਆਂ, ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿੱਥਾਂ ਜਾਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੇ ਉਤਲੇ ਦਾਅ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਪੰਖੀਆਂ ਲਈ ਡੱਬੇ ਵੀ ਆਲ੍ਹਣੇ ਲਈ ਵਰਤ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜੋੜਾ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਮਿਲ ਵੰਡਕੇ ਪੱਤਿਆਂ, ਸੁੱਕੇ, ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਤੇ ਅਜਿਹੇ ਹੋਰ ਸਮਾਨ ਤੋਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਚਾਹ ਰੱਖਦਾ ਨਰ ਮਾਦਾ ਸਾਵੇਂ ਖਲੋਕੇ ਪਰ ਫੜ-ਫੜਾਉਂਦਾ ਤੇ ਹਿੱਕ ਚੌੜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ 1 ਵੇਰਾਂ 3 ਤੋਂ 5, ਪਰ ਬਹੁਤਾਤ ਵਿਚ 4 ਆਂਡੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹਨਾਂ 'ਤੇ ਜੋੜਾ ਰਲ਼ਕੇ 12 ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਰਾਕ ਵਜੋਂ ਬਿਨਾਂ ਰੀੜ੍ਹ ਵਾਲੇ ਕੀਟ ਵੀ ਜੋੜਾ ਰਲ਼ਕੇ ਹੀ ਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਬੋਟ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਉਮਰੇ ਉੱਡਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਏ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਉਡਾਰੀ ਲਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ^[3][4]

ਹਵਾਲੇ

கருங்கொண்டை நாகணவாய் (ஆங்கிலப்பெயர்: brahminy myna அல்லது brahminy starling, அறிவியல் பெயர்: Sturnia pagodarum^[2]) என்பது நாகணவாய் குடும்ப பறவைகளில் ஒன்றாகும். இது பொதுவாக இரு பறவைகளாகவோ அல்லது சிறு குழுவாகவோ இந்திய துணைக் கண்டத்தின் சமவெளிகளின் திறந்த வெளிப் பகுதிகளில் காணப்படும்.

பரவல் மற்றும் வாழ்விடம்

இவை வருடம் முழுவதும் நேபாளம் மற்றும் இந்தியாவில் காணப்படும் பறவைகள் ஆகும். குளிர் காலத்தில் இவை இலங்கைக்கும் மற்றும், கோடை காலத்தில் மேற்கு இமயமலை மற்றும் வடகிழக்கு இமயமலை பகுதிகளுக்கும் வலசை செல்லும் பறவைகள் ஆகும். பாகிஸ்தானின் சமவெளிப் பகுதிகளிலும் இவை காணப்பட்டுள்ளன. பெரும்பாலும் சமவெளி பகுதியில் காணப்பட்டாலும் 3000 மீட்டர் உயரத்திற்கும் அதிகமான பகுதிகளிலும் இவை காணப்பட்டுள்ளன. அவ்வாறு காணப்பட்ட இடங்கள் பெரும்பாலும் லடாக் பகுதியிலேயே உள்ளன.^[3]

இப்பறவை பொதுவாக உலர்ந்த காடுகள், புதர் நிறைந்த காடுகள் மற்றும் சாகுபடி செய்யப்படும் விளைநிலங்களுக்கு அருகிலேயே காணப்படும். பெரும்பாலும் மனிதர்கள் வாழும் பகுதிகளுக்கு அருகிலேயே காணப்படும். இவை பொதுவாக நீர் தேங்கிய அல்லது சதுப்பு நிலப் பகுதிகளை தேர்வு செய்து வசிக்கக் கூடியவை ஆகும்.^[4]

உசாத்துணை

^[1]

1. ↑ "Sturnus pagodarum". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2012.2. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2012). பார்த்த நாள் 3 June 2013.
2. ↑ Zuccon, D.; Pasquet, E.; Ericson, P. G. P. (2008). "Phylogenetic relationships among Palearctic–Oriental starlings and mynas (genera Sturnus and Acridotheres : Sturnidae)". Zoologica Scripta 37: 469–481. doi:10.1111/j.1463-6409.2008.00339.x. http://www.nrm.se/download/18.251938811dab4a5dcc8000180/Zuccon%20et%20al%20Sturnus%20ZSC%202008.pdf.
3. ↑ Akhtar, S Asad (1990). "Altitudinal range extension of the Brahminy Myna Sturnus pagodarum in Chushul, Ladakh". J. Bombay Nat. Hist. Soc. 87 (1): 147. https://biodiversitylibrary.org/page/48806839.
4. ↑ Rasmussen PC & JC Anderton (2005). Birds of South Asia: The Ripley Guide. Volume 2. Smithsonian Institution & Lynx Edicions. பக். 582.

The brahminy myna or brahminy starling (Sturnia pagodarum)^[2] is a member of the starling family of birds. It is usually seen in pairs or small flocks in open habitats on the plains of the Indian subcontinent.

Description

This myna is pale buff creamy with a black cap and a loose crest. The bill is yellow with a bluish base. The iris is pale and there is a bluish patch of skin around the eye. The outer tail feathers have white and the black primaries of the wings do not have any white patches. The adult male has a more prominent crest than the female and also has longer neck hackles. Juveniles are duller and the cap is browner.^[3]

The species name pagodarum is thought to be based on occurrence of the species on buildings and temple pagodas in southern India.^[4]

Distribution and habitat

It is a resident breeder in Nepal and India, a winter visitor to Sri Lanka and a summer visitor in parts of the western and northeastern Himalayas. They are spotted in the plains of Pakistan as well. They have musical call notes that are long, made up of a series of slurred notes that end abruptly.^[3] Although mainly seen on the plains, there are a few records from above 3,000m, mainly from Ladakh.^[5]

This passerine is typically found in dry forest, scrub jungle and cultivation and is often found close to human habitations. They especially favour areas with waterlogged or marshy lands.^[3]

Behaviour and ecology

Like most starlings, the brahminy starling is omnivorous, eating fruit and insects. They have been known to feed on the fruits of Thevetia peruviana which are toxic to many vertebrates.^[6] These birds are not as arboreal as the grey-headed mynas and they form small flocks that mix with other mynas on grass covered ground. They sometimes forage beside grazing cattle. They also visit flowers for nectar, particularly Salmalia, Butea monosperma and Erythrina. They roost communally in large numbers in leafy trees, often in the company of parakeets and other mynas.^[7]

It builds its nest in tree holes or artificial cavities.^[3][8] The breeding season is March to September but varies with location, being earlier in southern India. The season coincides with the fruiting of many plants and the young hatch just as the rains begin. The male selects the nest, sometimes having to compete with other hole-nesters such as barbets and sparrows. The male displays by puffing up feathers, fanning the tail, erecting the crest and raising up its bill. Both sexes take part in nest building. The nest is lined with grass, feathers and rags. The normal clutch is three to four eggs which are pale bluish green. The females do not add replacement eggs when eggs are removed nor do they stop laying if an egg is artificially added. Incubation begins only after laying the second egg with the female brooding at night with the male share limited to brief periods during the day. The eggs hatch in about 12 to 14 days. The young fledge and leave the nest when they are three weeks old. The young are fed with insects in the early stages and grains in the later stages. After feeding the parents wait for the young to eject faecal pellets which they carefully remove and drop about 20 metres (66 ft) away from the nest. Two or three broods may be raised in succession.^{[4][7][9][10]}

Taxonomy and systematics

The starling genera were found to be polyphyletic on the basis of molecular phylogeny and this has led to changes in the genus placements. This species has been traditionally placed in the genus Sturnus and Temenuchus, but a 2008 study confidently placed it within the genus Sturnia.^[2]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Brahminy_starling&oldid=1147899487"

La Pagodosturno aŭ Pagoda minao (Sturnia pagodarum^[1]) estas membro de la familio de sturnedoj. Ĝi estas kremoranĝecbruna birdo kun nigra krono kaj ioma kresto. Ili estas kutime vidataj laŭ paroj aŭ etaj aroj en amlfermaj habitatoj de la ebenaĵoj de Suda Azio.

Aspekto

Tiu minao estas kremoranĝecbruna birdo kun nigra krono kaj ioma al nuko pendanta kresto. La beko estas flava kun tre blua bazo. La iriso estas palblua kaj estas malgranda malhelblueca makulo de nuda haŭtaĵo ĉirkaŭ la okulo. La eksteraj vostoplumoj havas blankon, la flugiloj estas helgrizecaj kaj la nigraj unuarangaj flugilplumoj ne havas blankajn makulojn. Maskla plenkreskulo havas pli elstaran kreston ol la ino kaj havas ankaŭ pli longajn kolplumojn. Junuloj estas pli senkoloraj kaj la krono estas pli bruna.^[2]

La kialo de la specinomo en Esperanto kaj en la latina scienca nomo pagodarum rilatas supozeble al la kutima ĉeesto de tiu specio sur konstruaĵoj kaj temploj (pagodoj) en suda Barato.^[3]

Distribuado kaj habitato

Ili estas loĝantaj birdoj en Nepalo kaj Barato, vintra vizitanto en Srilanko kaj somera vizitanto en partoj de okcidenta kaj nordorienta Himalajoj. Ili havas muzikajn alvokonotojn kiuj konsistas el longa serio de trenitaj notoj kiuj finas abrupte.^[2] Kvankam ĉefe estas vidata en ebenaĵoj estas kelkaj vidaĵoj el super 3000 m ĉefe el Ladako.^[4]

Tiu paserino tipe troviĝas en seka arbaro, arbusta ĝangalo kaj kultivejoj kaj troviĝas ofte ĉe homa setlejo. Ili preferas ĉefe areojn ĉu inonditajn ĉu marĉajn.^[2]

Kutimaro kaj ekologio

Kiel plej parto de sturnedoj, ankaŭ la Pagodosturno estas ĉiomanĝanta, kaj manĝas fruktojn kaj insektojn. Ili manĝas eĉ fruktojn de Thevetia peruviana kiuj estas veneaj al multaj vertebruloj.^[5]

Ili konstruas sian neston en arbotruoj aŭ artefaritaj kavaĵoj.^[2][6] La nesto estas kovrata el herbo, plumoj kaj tolaĵeroj. La normalo ovodemetado estas de 3-4 ovoj kiuj estas palbluecverdaj. La idoj eloviĝas post ĉirkaŭ 12 al 14 tagoj.^[3][7]

Taksonomio kaj sistematiko

Sturnaj genroj estas polifiletikaj ĉe la redifino de la genrolimoj. Tiu specio estis tradicie lokita en la genroj Sturnus kaj Temenuchus, sed studo de 2008 fidinde lokis ĝin en la genro Sturnia (Zuccon et al. 2008).^[1]

• kun nestomaterialo ĉe lago Pocharam, Andra-Pradeŝo, Barato.

• kun nestomaterialo ĉe lago Pocharam, Andra-Pradeŝo, Barato.

• Memmontrado ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• Desupra vidaĵo ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• Plumaranĝado ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• Ĉe Nacia Parko Keoladeo, Bharatpur, Raĝastano, Barato.

• Ĉe Nacia Parko Keoladeo, Bharatpur, Raĝastano, Barato.

• Ĉe Hodal en Faridabado, distrikto de Harjano, Barato.

• Pagodosturno kun nuko- kaj kronplumoj ŝvelaj.

• Manĝante

Referencoj

Aliaj fontoj

• Tyagi,AK; Lamba,BS (1984) A Contribution to the Breeding Biology of Two Indian Mynas. (Records of the Zoological Survey of India. Occasional Papers, 55.) Zoological Survey of India, Calcutta. 97 pages.
• Salim Ali & Daniel, J.C. (1995): The book of Indian Birds. Bombay Natural History Society, India.
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol, Inskipp, Tim & Byers, Clive (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• Jønsson, Knud A. & Fjeldså, Jon (2006): A phylogenetic supertree of oscine passerine birds (Aves: Passeri). Zoologica Scripta 35(2): 149–186. COI::10.1111/j.1463-6409.2006.00221.x (HTML resumo)

El estornino de las pagodas o estornino de cabeza negra (Sturnia pagodarum)^[2]​^[3]​ ^[4]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae. Por lo general es visto en parejas o pequeñas bandadas en hábitats abiertos en las llanuras del subcontinente indio.

Descripción

Mide entre 19 y 20 cm de largo, 9,9 a 11,5 cm de envergadura y 40-54 g de peso. El plumaje es de color beige cremoso pálido, con la parte superior del cuerpo de color marrón-grisáceo y un gorro negro. El pico es de color amarillo con la base azulada. Tiene los iris pálidos y un parche de piel azulado alrededor de los ojos. Los machos adultos tiene una cresta más prominente que las hembras y tienen las plumas del cuello más largas. Las aves juveniles son más opacas y el capuchón es más marrón.^[5]​

El nombre de la especie pagodarum se cree que está basado en la presencia de la especie en edificios y pagodas en el sur de la India.^[6]​

Distribución y hábitat

Es criador residente en Nepal y la India, visitante de invierno en Sri Lanka y visitante de verano en algunas partes de los Himalayas occidentales y nororientales. Tienen notas de llamada musicales compuestas de una serie de notas arrastradas que terminan abruptamente.^[5]​ Aunque es visto principalmente en las llanuras hay algunos registros de arriba de 3000 m principalmente en Ladakh.^[7]​

Habita típicamente en bosques secos, matorrales y cultivos y se encuentra a menudo cerca de viviendas humanas. Le favorecen especialmente las zonas con tierras inundadas o pantanosas.^[5]​

Comportamiento y ecología

Como la mayoría de los estorninos, es omnívoro, comiendo frutas e insectos. Han sido conocidos por alimentarse de los frutos de Thevetia peruviana que son tóxicos para muchos vertebrados.^[8]​ Estas aves no son tan arbóreas como el estornino malabar (Sturnia malabarica) y forman bandadas pequeñas que se mezclan con otros estúrnidos en el suelo. También suelen visitar las flores por el néctar, particularmente Salmalia, Butea monosperma y Erythrina. Duermen comunalmente en un gran número de árboles frondosos, a menudo en compañía de periquitos y otros estorninos.^[9]​

Construye su nido en huecos de los árboles o cavidades artificiales.^[5]​^[10]​ La época de reproducción es desde marzo hasta septiembre, pero varía según el lugar, siendo más temprana en el sur de la India. Ambos sexos participan en la construcción del nido. El nido está forrado con hierba, plumas y trapos. La nidada normal es de 3-4 huevos que son de color verde azulado pálido. Los huevos eclosionan en unos 12 a 14 días.^[6]​^[9]​^[11]​

Taxonomía y sistemática

Se encontró que los géneros de estorninos son polifiléticos en base de la filogenia molecular y esto ha dado lugar a cambios en la colocación de los géneros. Esta especie ha sido colocada tradicionalmente en el género Sturnus y Temenuchus, pero un estudio de 2008 lo colocó dentro del género Sturnia (Zuccon et al. 2008).^[2]​

Referencias

Otras fuentes

• Tyagi, AK; Lamba,BS (1984) A Contribution to the Breeding Biology of Two Indian Mynas. (Records of the Zoological Survey of India. Occasional Papers, 55.) Zoological Survey of India, Calcutta. 97 pages.
• Ali, Salim & Daniel, J.C. (1995): The book of Indian Birds. Bombay Natural History Society, India.
• Grimmett, Richard; Inskipp, Carol, Inskipp, Tim & Byers, Clive (1999): Birds of India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Bhutan, Sri Lanka, and the Maldives. Princeton University Press, Princeton, N.J.. ISBN 0-691-04910-6
• Jønsson, Knud A. & Fjeldså, Jon (2006): A phylogenetic supertree of oscine passerine birds (Aves: Passeri). Zool. Scripta 35(2): 149–186. doi 10.1111/j.1463-6409.2006.00221.x (HTML abstract)

Sturnia pagodarum Sturnia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sturnidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Sturnia
• Sturnidae

Bramiinikottarainen (Sturnia pagodarum), myös Sturnus pagodarum, on aasialainen varpuslintu. Sen elinympäristö käsittää Intian niemimaan, Länsi-Nepalin, Itä-Afganistanin ja Pakistanin etelä- ja itäosia. Lajin holotyypin kuvaili Johann Friedrich Gmelin Malabarista ja Coromandelista Intian eteläosasta 1789.^[2]

Lähteet

Sturnia pagodarum

L'Étourneau des pagodes (Sturnia pagodarum) aussi appelé Martin des pagodes, Martin brahmanique^[1],[2] est une espèce de passereaux de la famille des Sturnidae récemment déplacée vers le genre Sturnia mais quelquefois encore classé dans le genre Sturnus.

Description

Il mesure 21 cm et ne présente pas de dimorphisme sexuel.

Répartition

Il vit en Afghanistan, au Népal, en Inde et au Sri Lanka.

Galerie

• Vu de dessus, à Faridabad (District de Haryana, Inde)

• Toujours à Faridabad

• Au Keoladeo National Park (Bharatpur, Rajasthan, Inde)

• Adulte se nourrissant

Voir aussi

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 20 mai 2015)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Sturnus pagodarum
• (en) Référence NCBI : Sturnus pagodarum (taxons inclus)

Notes et références

1. ↑ Liste des oiseaux de la famille des Sturnidae, avec nom scientifique et vernaculaire(s)
2. ↑ Ainsi dénommé car on le compare aux nonnes renonçantes errantes, Gérard Huet, Dictionnaire Héritage du Sanscrit, entrée « śaṃkara », lire en ligne: [1]. Consulté le 27 janvier 2021.

Lo storno bramino (Sturnia pagodarum (J. F. Gmelin, 1789)) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia degli Sturnidi.^[1][2][3]

Di solito, vive in coppia o in piccoli stormi, in habitat aperti localizzati nelle pianure del subcontinente indiano.

Note

Vogels

De pagodespreeuw (Sturnia pagodarum) is een spreeuwensoort uit het geslacht Sturnia, een geslacht van zangvogels uit de familie spreeuwen (Sturnidae). De soorten uit dit geslacht worden ook wel geplaatst in het geslacht Sturnus. Een studie uit 2008 wees echter uit dat Sturnus dan een polyfyletische groep vormde en dat daarom plaatsing in een eigen geslacht Sturnia meer voor de hand ligt.^[2]

Kenmerken

De pagodespreeuw is 21,5 tot 23 cm lang; het is een roomkleurig tot oranje gekleurde spreeuw met zwart op de kop en een kuifje. De snavel is geel, aan de basis blauw. Rond het oog is een smalle ring van naakte huid die ook blauwachtig van kleur is. De kuif is bij het mannetje opvallender dan bij het vrouwtje.

Verspreiding en leefgebied

Waarschijnlijk heeft de vogel de naam pagodespreeuw omdat rond tempels in Zuid-India deze spreeuw veel voorkomt. De vogel broedt in Nepal (niet hoger dan 3000 m boven de zeespiegel) en India en komt in Sri Lanka voor als wintergast. Het is een vogel van verschillende soorten landschappen zoals droge bossen, struwelen en cultuurland in de buurt van menselijke bewoning. Buiten de broedtijd leeft de vogel in groepen, vaak met andere soorten spreeuwen en parkieten.

De pagodespreeuw wordt ook als volièrevogel gehouden.^[3]

Foto's

• Pagodespreeuwen gefotografeerd in Andhra Pradesh, Haryana en Bharatpur (India)
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Szpak bramiński (Sturnia pagodarum) – gatunek ptaka z rodziny szpakowatych. Główna część jego zasięgu obejmuje subkontynent indyjski. Poza tym obszarem występuje na wschodzie Półwyspu Arabskiego, gdzie został introdukowany, a w 2011 stwierdzono pierwszy lęg w Tadżykistanie. Nie jest zagrożony wyginięciem. Część populacji podejmuje wędrówki.

Długość ciała wynosi 18–20 cm, masa ciała 40–54 g. U szpaków bramińskich dymorfizm płciowy objawia się w długości czuba na głowie, która u samców jest większa. Zarówno czoło, jak i ciemię z którego wyrastają wydłużone pióra tworzące czub są czarne. Płaszcz, grzbiet, pokrywy skrzydłowe i kuper są szare z brązowym nalotem. Spód ciała ma barwę cynamonową. Ogon szarobrązowy, wszystkie sterówki za wyjątkiem środkowej pary mają białe końcówki. Dziób żółty, zielonawy i niebieskawy u nasady odpowiednio górnej szczęki i żuchwy. Zasięg występowania szpaków bramińskich obejmuje południową Azję, od południowo-wschodniej części Tadżykistanu (pierwszy stwierdzony lęg: 2011), północno-wschodni Afganistanu, wschodni Pakistan oraz Indie. Część populacji z północnej części zasięgu obecna tylko w sezonie lęgowym, zaś na Cejlonie szpaki bramińskie występują tylko w sezonie zimowym; poza tym osiadłe. Zalatują do Azji Południowo-Wschodniej.

Środowiskiem życia szpaków bramińskich są otwarte lasy z drzewami zrzucającymi liście, zakrzewienia i tereny upraw niedaleko ludzkich siedlisk. Stwierdzane były do wysokości 4400 m n.p.m. Przebywają w parach, grupach lub większych stadach. Podczas żerowania dołączają również do ptaków innego gatunku. Żywią się owadami i innymi bezkręgowcami, owocami, kwiatami i nektarem. Jako przystosowanie do zjadania nektaru wykształciły podobną do szczoteczki końcówkę języka. Szukając pokarmu odwiedzają pastwiska dla bydła, a niekiedy podążają za pługami. Okres lęgowy trwa od lutego lub maja do sierpnia lub września, głównie od kwietnia do sierpnia. Gniazdo budowane jest w dziupli drzewa, niekiedy przejętej po ptakach innego gatunku, w szczelinie ściany, pod dachem i budce lęgowej. W niedbale zbudowanym z suchych traw, martwych liści, piór czy skrawków papieru gnieździe samica składa 3–5 jaj. Wysiadywanie trwa 12–14 dni. Młode opuszczają gniazdo po 18–21 dniach życia.

Taksonomia

Po raz pierwszy naukowo gatunek opisał Johann Friedrich Gmelin w 1789. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Turdus pagodarum. Holotyp pochodził z Wybrzeża Malabarskiego lub Wybrzeża Koromandelskiego^[3] (obydwa znajdują się w południowej części Indii). Wcześniej w 1783 John Latham opisał szpaka bramińskiego w swoim A general synopsis of birds nadając mu nazwę Pagoda Thrush (ang. Thrush – drozd; nazwa rodzaju Turdus, w którym umieścił ptaka Gmelin, również oznacza drozda^[4]). Podał te same miejsca występowania, co Gmelin. Zaznaczył, że ptak ten „spotykany jest głównie przy wieżach pagód”^[5]. Epitet gatunkowy pagodarum odnosi się właśnie do tych budowli^[4]. Tę samą lokalizację i typowe miejsce występowania wskazał dwa lata wcześniej, w 1781, francuski przyrodnik i podróżnik Pierre Sonnerat. Opisał ptaka żyjącego u Wybrzeża Malabarskiego i Koromandelskiego, którego nazwał Le Martin Brame (fr. brame – archaicznie bramin) ze względu na zwyczaj przebywania przy pagodach^[6].

Obecnie (2019) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza szpaka bramińskiego w rodzaju Sturnia. Uznaje go za gatunek monotypowy^[7], podobnie jak autorzy Handbook of the Birds of the World^[8]. Wcześniej należał do rodzaju Sturnus, jednak w pierwszej dekadzie XXI wieku wyodrębniono z niego do Sturnia 4 gatunki na podstawie badań mtDNA. Lovette et al. zaproponowali, by te 4 gatunki wraz ze szpakiem bramińskim przenieść do rodzaju Temenuchus Cabanis 1815. Nie jest to jednak nazwa ważna, gdyż pierwszeństwo ma Sturnia Lesson, 1837. Data 1815 musi być pomyłką, jako że pierwszy raz opublikowano nazwę Temenuchus w Museum Heineanum z datą wydania 1850–1851^[9]. Pod nazwą Temenuchus pagodarum szpak bramiński występuje jednak na przykład w monografii Starlings and Mynas (2010)^[10].

Badany był kariotyp szpaka bramińskiego. 2n=80 lub 2n=82^[11].

Morfologia i anatomia

Długość ciała wynosi 18–20 cm^[12], masa ciała 40–54 g^[8]. Wymiary szczegółowe podane w milimetrach wraz z liczbą zmierzonych osobników (n) podano w poniższej tabeli^[12].

Płeć n Długość skrzydła n Długość ogona n Długość dzioba n Długość skoku samiec 12 102,5–112 12 60–70 26 18–23,5 26 26–30,3 samica 12 98–108,5 12 59–68

Czoło i ciemię są czarne i połyskliwe. Ciemię porastają pióra wydłużone i zjeżone, u samców dłuższe, niekiedy zachodzące na środek grzbietu i zakrywające kasztanowe pióra karku. Broda, gardło, górna część piersi, boki szyi i karku mają barwę cynamonową. Pióra w górnej części piersi wyróżniają się jasnymi stosinami i nastroszeniem. Brzuch porastają pióra cynamonowe, po bokach ciała bardziej szare. Płaszcz, grzbiet, pokrywy skrzydłowe i kuper są szare z brązowym nalotem. Lotki I rzędu mają barwę ciemnobrązową, pozbawioną połysku. U nasady są białe, podobnie jak i spód ciała. Sterówki szarobrązowe z białymi końcówkami (nie ma jej środkowa para), szerszymi na zewnętrznych sterówkach. Dziób żółty, nasada górnej szczęki jest zielonawa, nasada żuchwy – niebieskawa^[12]. Ukształtowanie żuchwy widzianej od spodu jest typowe dla owocożernych ptaków takich jak przedstawiciele Gracula^[13]. Nogi i stopy cytrynowożółte, tęczówka jasnozielona^[10] lub jasnoniebieska^[12]. Za okiem obecny jest płat nagiej białej skóry^[10]. Obydwa ptaki z pary są ubarwione podobnie, samice wyróżnia krótszy czub^[14]. Osobniki młodociane cechuje matowość upierzenia i bardziej brązowy grzbiet. Mają brązowy wierzch głowy, pozbawiony czuba i bez najeżonych piór. Spód ciała jest bardziej płowy, nogi różowawe, brak niebieskiej nasady dzioba. Tęczówka szara. Kompletne pierzenie ma miejsce w październiku i listopadzie. Młode w swojej 1. zimie są nieodróżnialne od dorosłych^[10].

Koniec języka u szpaków bramińskich przypomina swoją formą szczoteczkę^[15][13] (według jednego z opisu wygląda na „wystrzępiony” i „w połowie rozgałęziony”^[13]), co ma związek ze zjadaniem przez te ptaki nektaru^[15][13].

Zasięg występowania

Zasięg występowania szpaków bramińskich ciągnie się od skrajnie południowo-wschodniej części Tadżykistanu (dystrykt Iszaszim) i północno-wschodniego Afganistanu na wschód po zbocza górskie we wschodnim Nepalu i Bengal Zachodni, dalej na południe po wschodni Pakistan i położoną na półwyspie część Indii. Poza sezonem lęgowym szpaki te spotykane są także na Cejlonie^[8], głównie na wybrzeżach^[10]. W Tadżykistanie pierwszy lęg stwierdzono w 2011. Obserwowano parę szpaków bramińskich zbierających materiał na gniazdo, którego jednak nie odnaleziono^[16]. Według Aliego i Ripley’a jeszcze w 1987 nie było wiadomo o występowaniu tego ptaka w Nepalu^[14], jednak jest to nieprawdą – jego występowanie w tym kraju odnotował już XIX-wieczny ornitolog Brian Houghton Hodgson^[17]. W większej części zasięgu szpaki bramińskie są osiadłe, miejscami podejmują sezonowe wędrówki, szczególnie związane z pojawianiem się monsunów. W północnej części zasięgu w Pakistanie i Kaszmirze występują jedynie w porze letniej. Przybywają tam w kwietniu lub maju^[10].

Na Półwyspie Arabskim występuje populacja wywodząca się prawdopodobnie od uciekinierów z niewoli^[12][18]. W Zjednoczonych Emiratach Arabskich istnieje populacja lęgowa, w Omanie szpaki bramińskie regularnie się pojawiają^[12] (we wrześniu 2010 miała miejsce 10. obserwacja w kraju^[19]). Ich występowanie w okolicach Dubaju zaczęto dostrzegać w 1985, w maju 1987 i w 1988 odnotowano lęgi^[18]. Istnieje kilka stwierdzeń spoza normalnego zasięgu występowania. W marcu 1977 w środkowej Tajlandii obserwowano cztery osobniki w towarzystwie szpaków chińskich (S. sinensis)^[10][20]. Na tej podstawie niektórzy autorzy uznawali szpaka bramińskiego za ptaka bardzo rzadko zalatującego do Tajlandii, jednak do 2016 dokonano tam łącznie 17 obserwacji. Część dodatkowo opatrzono fotografiami i umieszczono w bazie Bird Conservation Society of Thailand^[20]. Przed 1987 szpak bramiński był obserwowany w Junnanie (południowo-zachodnie Chiny)^[10]. W Mjanmie z wyjątkiem jednej informacji z 1875 o obserwacji w Rakhine do 2016 najprawdopodobniej nie było innych stwierdzeń. Zachowały się jednak wykonane w październiku 2012 zdjęcia pary szpaków bramińskich wykonane w okolicy uniwersytetu w Myeik. W Kambodży odnotowany raz w prowincji Siĕm Réab (2007), w Malezji – dwukrotnie, w grudniu 2014 i w styczniu 2015, w stanie Perlis. W Singapurze stwierdzony trzy razy – w 1971, 1988, 2016^[20].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia szpaków bramińskich są otwarte lasy z drzewami zrzucającymi liście, zakrzewienia i tereny upraw niedaleko ludzkich siedlisk^[8]. Unikają pustyń i obszarów półpustynnych oraz wilgotnych lasów. W Pakistanie występują głównie w dnach dolin, w których uprawy ryżu poprzeplatane są sadami owocowymi i skupiskami wysokich drzew. Na Cejlonie spotykane są przeważnie na wybrzeżu, w otwartych zakrzewieniach lub wśród ludzkich osiedli^[10]. W Pakistanie i Kaszmirze pojawiają się głównie na wysokości 900–1800 m n.p.m., niekiedy do 4400 m n.p.m.^[10] W Tadżykistanie lęg stwierdzono na wysokości 2750 m n.p.m.^[16] W Nepalu głównie na wysokości 75–915 m n.p.m., ogółem do 3050 m n.p.m.^[21] – na takiej wysokości miała miejsce obserwacja z doliny Langu (północno-zachodni Nepal) z maja 1983^[17].

Szpaki bramińskie są towarzyskie. W porównaniu do szpaków szarogłowych (S. malabarica) wykazują mniejsze przywiązanie do drzew^[14]. Żyją w parach lub grupach^[10] liczących od 4 do 7 osobników, jeśli pożywienie pojawia się obficie, łączą się w większe stada. Podobnie czynią w trakcie wspólnego odpoczynku. Chętnie dołączają się do szpaków szarogłowych i innych owoco- i nektarojadów^[14], na przykład bilbili czerwonoplamych (Pycnonotus cafer)^[22]. Żerując na pastwiskach łapią przepłoszone przez bydło owady wraz ze szpakami srokatymi (Gracupica contra), majnami szarymi (Acridotheres fuscus) i brunatnymi (Acridotheres tristis)^[14]. Podążają także za pługiem podczas orki, korzystając z wydobytych z gleby bezkręgowców^[23]. Poruszają się typowo dla szpaków – żwawo i w wyprostowanej pozycji^[14]. Lot wydaje się być wolniejszy i mniej zwinny, niż u majn z rodzaju Acridotheres. Szpaki bramińskie wiele czasu w ciągu doby spędzają na odpoczynku na drzewach. Nie są płochliwe względem ludzi^[24].

Szpaki bramińskie żerują na kwitnących i owocujących drzewach lub na ziemi, szczególnie wśród pasącego się bydła^[12][10]. Ich pożywieniem są owady i inne bezkręgowce, owoce (w tym jagody), kwiaty i nektar. Dorosłe osobniki zjadają pająki (Araneae) i ślimaki (Gastropoda)^[8] oraz, jak wykazały badania zawartości żołądka, prostoskrzydłe (Orthoptera), mrówkowate (Formicidae) i chrząszcze (Coleoptera)^[23]. Spożywane przez nie owoce należą do różnorodnych roślin, są to między innymi owoce figowców (Ficus), lantany pospolitej (Lantana camara), Salvadora persica i S. oleides, głożyny (Zizyphus), czapetek (Syzygium), Bridelia, Manilkara hexandra, silnie trującej tewencji peruwiańskiej (Cascabela thevetia). Zjadają także mięsiste kwiaty Madhuca longifolia, części kwiatów Butea i Grevillea i nektar kwiatowy wełniaków (Bombax), koralodrzewi (Erythrina), Butea i kaparów (Capparis)^[10]. Badania prowadzone w Dehradun (stolica stanu Uttarakhand) wykazały sezonową zmienność w składzie pożywienia. Ich wyniki opublikowano w 1984. Były pierwszymi badaniami poświęconymi składowi pokarmu, w których uwzglęniono analizę zawartości żołądków zamiast opierania się wyłącznie na obserwacjach. W wybranej lokacji ulubionym pokarmem szpaków bramińskich były jagody lantany pospolitej, gatunku inwazyjnego obcego dla Indii. Prawdopodobnie szpaki odegrały znaczącą rolę w rozsiewaniu tej niepożądanej rośliny^[23].

Pieśń szpaka bramińskiego składa się z różnorodnych dźwięków, także naśladujących głosy innych gatunków^[8]. Opisywana była jako przyjemny dla ucha nieregularny szczebiot z wplecionymi głosami innych ptaków^[14], również jako dźwięczniejsza od pieśni majny brunatnej^[10]. Szpaki bramińskie śpiewają z zacienionej gałęzi, zwykle samce stawiają wtedy czub i stroszą upierzenie^[10][14]. Według innego źródła śpiewają także z ziemi. Prócz śpiewu wydają z siebie rozmaite rechoczące i skrzeczące dźwięki. Jeden z autorów opisał trzy rodzaje pieśni: głośną pieśń terytorialną, drugą – mającą na celu przywabienie partnerki i trzecią – wykonywaną przez obydwa ptaki z pary przed i po kopulacji^[10]. Wśród głosów kontaktowych tych ptaków jest podobny do skrzeczenia papug ostry dźwięk poprzedzony innym, nosowym. Alarmują zgrzytliwym churr^[12] (zapis w transkrypcji angielskiej). Częstotliwość głosu kontaktowego szpaka bramińskiego waha się od 2600 do 4300 Hz, stwierdzono również głosy o nieco niższej częstotliwości i w okolicach 10 000 Hz^[25].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od lutego lub maja do sierpnia lub września, głównie od kwietnia do sierpnia. W południowej części zasięgu zwykle rozpoczyna się wcześniej niż w północnej^[8]. Pora lęgów u tych ptaków podyktowana jest fotoperiodyzmem. Lęgi kończą się, gdy szpaki bramińskie uodparniają się na stymulujące działanie długiej ekspozycji na światło dnia^[26]. Udowodniono również, że długość dnia wpływa także na wzrost masy ciała i powiększenie się jąder. Wyniki były spójne z dotychczasową koncepcją, wedle której masa ciała u ptaków zwiększa się przed powiększeniem się gonad^[27]. Jeden z autorów opisał zaloty odbywające się na ziemi. Śpiewający samiec stoi wyprostowany na ziemi z odchyloną do tyłu głową, nastroszonym upierzeniem, postawionym czubem i porusza rozłożonym ogonem. Kopulacja zwykle ma miejsce na ziemi, czasami też na drzewie lub dachu budynku^[10]. Jeśli jest dostępna odpowiednia ilość dziupli, szpaki bramińskie mogą gniazdować kolonijnie^[10][14]. Gniazdo budowane jest w dziupli drzewa, nierzadko zostaje przejęte po sikorach (Paridae), brodaczach (Capitonini) czy dzięciołowatych (Picidae)^[10], na przykład dzięciołów pakistańskich (Dendrocopos assimilis)^[24]. Wykorzystywane są również szczeliny w ścianach lub pod dachami oraz budki lęgowe^[10]. Opisywane były przykłady sporów o zajętą dziuplę z pstrogłowem nakrapianym (Psilopogon zeylanicus) i aleksandrettą obrożną (Psittacula krameri)^[24].

Gniazdo zbudowane jest niedbale z suchych traw, martwych liści, piór czy skrawków papieru. Wyściełane zostaje delikatniejszym materiałem. W jego budowie, trwającej 12–25 dni^[10], uczestniczą obydwa ptaki z pary^[24]. Wymiary dla 100 jaj: 21,8–29,2 na 16,8–20,3 mm. Zniesienie liczy 3–5 jaj. Skorupka ma barwę jasnoniebieską lub jasnego błękitu pruskiego, pozbawiona jest wzorów. Składane są w odstępach 24-godzinnych. Inkubacja trwa około 12 dni (12–14^[28]). W wysiadywaniu uczestniczą obydwa ptaki z pary, samica jednak w większym stopniu. Podczas wysiadywania jest karmiona przez samca. Nad młodymi sprawują opiekę obydwoje rodzice. Początkowo wynoszą także skorupki jaj oraz odchody potomstwa. Młode opuszczają gniazdo po 18–21 dniach^[10]. Szpaki bramińskie mogą wyprowadzać dwa lub trzy lęgi^[10][14].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje szpaka bramińskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2019). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za nieznany. Wymienia 8 ostoi ptaków IBA, w którym odnotowano ten gatunek; wszystkie znajdują się w Nepalu. Są to między innymi parki narodowe Bardia i Ćitwan oraz Ghodaghodi Tal^[29]. Poza tym występują między inynymi w indyjskich parkach narodowych Chandoli (Ghaty Zachodnie)^[30], Dudhwa (Uttar Pradesh; w 1998 nieczęsty)^[31], Sariska (Radżastan)^[32], Manas (Asam)^[33] oraz pakistańskim Margalla Hills^[34]. Są lokalnie pospolite, być może w swojej północnej części ich zasięg występowania poszerza się^[8].

W Indiach są trzymane jako ptaki ozdobne ze względu na swój śpiew^[10]. Łatwo oswajają się w niewoli^[22]. Dla rolników są ptakami pożytecznymi, bowiem zjadają pasożyty upraw roślin z kilku grup roślin uprawnych, między innymi turkuciami (Gryllotalpa)^[23].

Przypisy

Sturnia pagodarum é uma espécie de passeriforme da família Sturnidae. É geralmente visto em pares ou em pequenos bandos em habitats abertos nas planícies do subcontinente indiano.^[1]

Referências

Pagodstare^[2] (Sturnia pagodarum) är en sydasiatisk fågel i familjen starar inom ordningen tättingar.^[3]

Utseende

Pagodstaren är en medelstor stare med en kroppslängd på 21 centimeter. Den har karakteristiskt rödorange undersida och huvud, svart hätta med tofs, grå ovansida och vitspetsad grå stjärt. Ungfågeln saknar den svarta tofsen, hättan är snarare gråbrun och undersidan blekare gulbrun.

• 
• 
• 

Utbredning och systematik

Pagodstaren återfinns från östra Afghanistan till Bangladesh, södra Nepal, Indien och Sri Lanka.^[3] Förrymda burfåglar har också etablerat en population i Förenade Arabemiraten.^[4] Den förekommer även i Bhutan, Myanmar och Thailand, med okänt ursprung.^[1] Den ses även under flyttning och vintertid i Oman, antagligen fåglar från Förenade Arabemiraten.^[4] Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Släktestillhörighet

Tidigare placerades den i släktet Sturnus, men flera genetiska studier visar att släktet är starkt parafyletiskt, där de flesta arterna är närmare släkt med majnorna i Acridotheres än med den europeiska staren (Sturnus vulgaris).^[5][6]

Levnadssätt

Arten trivs i torra skogsområden och törnbuskmarker.^[7] Den påträffas ofta nära människan och övernattar socialt i stora flockar i lövbärande träd, gärna tillsammans med parakiter och andra starar.^[8]

Föda

Liksom de flesta starar är pagodstaren en allätare som intar både frukt och insekter. De har setts äta frukterna av Thevetia peruviana som är giftiga för många djur.^[9] Den är mindre trädlevande än gråhuvad stare och ses ofta i små grupper med andra starar på grästäckt mark, ibland nära betande boskap. De besöker också blommor på jakt efter nektar, framför allt Salmalia, Butea monosperma och Erythrina.

Häckning

Pagodstaren häckar från mars till september. Båda könen bygger sitt bo i trädhål eller artificiella bohål.^[10][11] I boet läggs tre till fyra blekt blågröna ägg som ruvas i tolv till 14 dagar. Den kan lägga två eller tre kullar.^[12][8][13]

Status och hot

Artens population har inte uppskattats och dess populationstrend är okänd, men utbredningsområdet är relativt stort. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.^[1] Den beskrivs som lokal och oberäknelig i Pakistan, frekvent förekommande i västra Nepal men ovanlig i centrala och södra Nepal, lokalt vanlig i Indien och sällsynt i Sri Lanka.

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Sturnia pagodarum Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2017-01-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11
4. ^ [a b] Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle Easte: : An Annotated Checklist (första). Barcelona: Lynx Edicions. sid. 192. ISBN 978-84-941892-9-6
5. ^ Lovette, I.J., B.V. McCleery, A.L. Talaba, and D.R. Rubenstein (2008), A complete species-level molecular phylogeny for the “Eurasian” starlings (Sturnidae: Sturnus, Acridotheres, and allies): Recent diversification in a highly social and dispersive avian group, Mol. Phylogenet. Evol. 47, 251-260.
6. ^ Zuccon, D., E. Pasquet, and P.G.P. Ericson (2008), Phylogenetic relationships among Palearctic-Oriental starlings and mynas (genera Sturnus and Acridotheres: Sturnidae), Zool. Scripta 37, 469-481.
7. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
8. ^ [a b] Ali, S & SD Ripley (1986). Handbook of the Birds of India and Pakistan. Volume 5 (2nd). Oxford University Press. Sid. 160–162.
9. ^ Raj, PJ Sanjeeva (1963). ”Additions to the list of birds eating the fruit of Yellow Oleander (Thevetia neriifolia ).”. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 60 (2): sid. 457–458. https://biodiversitylibrary.org/page/48053644.
10. ^ Rasmussen PC & JC Anderton (2005). Birds of South Asia: The Ripley Guide. Volume 2. Smithsonian Institution & Lynx Edicions. Sid. 582.
11. ^ Sharma, Satish Kumar (1996). ”Nesting in anchor-pipe by Brahminy Myna, Sturnus pagodarum (Gmelin)”. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 93 (1): sid. 91. https://biodiversitylibrary.org/page/48603339.
12. ^ Hume, AO (1890). The nests and eggs of Indian birds. Volume 1. R H Porter. Sid. 374–375. https://archive.org/stream/nestseggsofindia01hume#page/374/mode/2up/search/pagodarum.
13. ^ Lamba, BS; Tyagi, AK (1977). ”Period of incubation in Brahminy Myna, Sturnus pagodarum (Gmelin)”. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 74 (1): sid. 173–174. https://biodiversitylibrary.org/page/48238928.

Externa länkar

• Wikispecies har information om Sturnia pagodarum.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Инфраотряд: Passerida

Надсемейство: Muscicapoidea

Семейство: Скворцовые

Род: Скворцы

Вид: Браминский скворец

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22710864

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Общественной поведение
• 4 Размножение
• 5 Питание
• 6 Примечания

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Браминский_скворец&oldid=84214712

二名法 Sturnus pagodarum
(Gmelin)^[1]

黑冠椋鸟（学名：Sturnus pagodarum）为椋鸟科椋鸟属的鸟类。分布于阿富汗、印度、斯里兰卡以及中国大陆的云南等地，主要栖息于开阔落叶阔叶林和灌木林中以及多营巢于树洞中或其他洞穴内。该物种的模式产地在印度Malabar和Coromandel。^[1]

参考文献

这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=黑冠椋鸟&oldid=49571976”