Goura cristata (Pallas 1764)

La goura coronada (Goura cristata) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita els boscos de les illes Raja Ampat i el nord-oest de Nova Guinea.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen goronog y Gorllewin (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod coronog y Gorllewin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Goura cristata; yr enw Saesneg arno yw Blue crowned pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. cristata, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r colomen goronog y Gorllewin yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Korunáč modrý patří k největším holubům na zeměkouli. Dosahuje délky přes 70 cm a váží přes dva kilogramy (samci jsou trochu větší než samice).^[2] Obývá pralesy Západní Nové Guiney. Pohybuje se převážně po zemi, živí se ovocem a drobnými bezobratlými živočichy. Žije párovým způsobem života, hnízda si staví na stromech. Je modře a šedě zbarvený, charakteristickým znakem je chocholka z peří.

Domorodci loví korunáče na maso, proto jich ve volné přírodě ubývá.^[3] První odchov korunáče modrého v zajetí se podařil roku 1850 v pařížské Ménagerie du Jardin des plantes.^[4]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ http://www.avianweb.com/westerncrownedpigeons.html
3. ↑ http://www.czech-press.cz/index.php?option=com_content&view=article&id=464:koruna-modry-sp-1606742790&catid=1573:1998-07-08&Itemid=148
4. ↑ Antoni Gucwiński: Naši priatelia ze zoo. Príroda, Bratislava 1977

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu korunáč modrý ve Wikimedia Commons
• https://web.archive.org/web/http://www.arkive.org/western-crowned-pigeon/goura-cristata/
• http://www.internationaldovesociety.com/MiscSpecies/WesternCrownedPigeon.htm
• http://www.zoobojnice.sk/vtaky/zivocich/korunac-modry

Kopf einer Krontaube

Die Krontaube hat als einzige der drei Arten kein rotbraunes Brustgefieder.

Die Krontaube (Goura cristata), auch Blauschopf-Krontaube oder Blaubrust-Krontaube genannt, ist eine Art der Taubenvögel. Sie verdankt ihren Namen der auffallenden Befiederung ihres Kopfes. Sie gilt als die größte rezente Taubenart der Welt und erreicht die Körpergröße einer kleinen Truthenne. Heimisch ist sie in Teilen von Neuguinea und auf einigen vorgelagerten Inseln.

Die Bestandssituation der Krontaube wird von der IUCN mit vu (= vulnerable – gefährdet) eingestuft.^[1] Europäische Zoos sind in einem Europäischen Erhaltungszuchtprogramm um den Fortbestand der Art bemüht.

Erscheinungsbild

Die Krontaube hat eine beträchtliche Körpergröße von bis zu 70 cm und ein Gewicht bis zu 2,5 kg. Sie kann ein Alter von ca. 20 Jahren erreichen. Ein Geschlechtsdimorphismus besteht nicht. Tendenziell sind die Weibchen jedoch etwas kleiner und zierlicher.

Wie für die Gattung der Krontauben charakteristisch, hat auch die Krontaube einen abgerundeten Schwanz mit 16 Federn, keine Bürzeldrüse und keine Gallenblase.^[2] Die unbefiederten Beine sind ausgesprochen lang und kräftig. Kopf und Scheitel sind blaugrau, bei vielen Individuen sind die kurzen Federn rund um das Auge schwarz. Die Federkrone ist gleichfalls blaugrau, jedoch etwas heller als das Nackengefieder. Der obere Mantel ist ebenfalls graublau und kontrastiert auffällig mit dem kastanienbraunen dunklen Mantel, Rücken und inneren Flügeldecken. Die großen Flügeldecken sind weiß und am Ende breit kastanienbraun. Die Schwanzfedern sind dunkelblau bis dunkelblaugräulich mit einer helleren Endbinde. Kinn, Kehle und Ohrdecken sind blaugrau bis schwarz. Brust und Bauch sind ebenfalls blaugrau, die Intensität des Farbtons ist dabei individuell unterschiedlich. Auf dem gesamten Körpergefieder befinden sich bei einigen Individuen auch unterschiedlich große schwarze Flecken, die auf eine verstärkte Melanineinlagerung zurückzuführen sind. Der Schnabel ist dunkel, die Iris ist leuchtend rot.^[3]

Charakteristisch für die Krontaube ist ihr langsamer und auf den Menschen bedächtig und majestätisch wirkender Gang. Der Schwanz wippt bei jedem Schritt deutlich auf und ab. Der Flug wirkt dagegen schwerfällig und anstrengend und geht mit lauten Fluggeräuschen einher.

Der Ruf der Krontaube ist ein dunkles hoom-hoom-hoom.^[4]

Verwechslungsmöglichkeiten

Die Krontaube ähnelt der Fächertaube und der Rotbrust-Krontaube, die beide zur gleichen Gattung gehören. Sie unterscheidet sich von diesen beiden anderen Arten durch ihr blaugraues Brustgefieder, das bei den beiden anderen Arten kastanienbraun ist. Die Federkrone der Fächerkrone besteht außerdem aus dunkelblauen Federn mit weiß gesäumten, spatelförmigen Spitzen.

Verbreitungsgebiet

Die Krontaube besiedelt ausschließlich Inseln im Nordwesten von Neuguinea sowie die Halbinsel Vogelkop. Zu den besiedelten Inseln gehören Waigeo, die größte der vier Hauptinseln des Archipels von Raja Ampat vor der Küste Westneuguineas (Indonesien) sowie die etwas kleinere Insel Misool, die ebenfalls zu diesem Archipel zählt. Sie kommt auch auf der Insel Seram vor, der zweitgrößten Insel im Archipel der Molukken. Sie ist dort jedoch mit großer Sicherheit eingeführt worden.^[5]

Verhalten

Die Krontaube ist ein Bodenbewohner, der nur zum Ruhen aufbaumt. Sie ist ein geselliger Vogel, der meist in kleinen Trupps von drei bis fünf Individuen zu beobachten ist.

Die Krontaube ernährt sich wie andere Tauben auch hauptsächlich von Beeren, Früchten und Samen. Obwohl Krontauben ihre Nahrung vor allem auf dem Waldboden suchen, scharren sie, wie für Tauben üblich, niemals, um diese zu erreichen. Das Nest wird hoch in den Bäumen errichtet. Das Gelege besteht aus nur einem Ei. Dieses wiegt etwa 70 Gramm. Es wird 28 Tage bebrütet.

Haltung in menschlicher Obhut

Krontauben wurden vermutlich bereits gegen Ende des 17. Jahrhunderts erstmals in die Niederlande eingeführt.^[6] Die ersten Zuchterfolge gelangen im Jahre 1850 mit der Krontaube (G. cristata) zeitgleich den Zoologischen Gärten in London, Rotterdam und Paris.^[7]

Krontauben kamen zu Beginn der 1970er Jahre in größerer Stückzahl in den europäischen Handel. Ein Exemplar wurde damals für etwa 700 DM gehandelt, der Preis, den Händler für ein Paar Schopfwachteltauben verlangten.^[8] Sie stellen jedoch an ihre Haltung hohe Voraussetzungen und benötigen einen mindestens 20 Quadratmeter großen beheizten Innenraum für ihr Wohlbefinden. Solche Haltungsvoraussetzungen bieten in der Regel nur zoologische Gärten, wo sie sehr häufig in den Freivolieren gezeigt werden.

Literatur

• Bruce M. Beehler, Thane K. Pratt: Birds of New Guinea; Distribution, Taxonomy, and Systematics. Princeton University Press, Princeton 2016, ISBN 978-0-691-16424-3.
• David Gibbs, Eustace Barnes und John Cox: Pigeons and Doves. A Guide to the Pigeons and Doves of the World. Pica Press, Sussex 2001, ISBN 90-74345-26-3.
• W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2.
• Alois Münst und Josef Wolters: Tauben – Die Arten der Wildtauben, 2. erweiterte und überarbeitete Auflage, Verlag Karin Wolters, Bottrop 1999, ISBN 3-9801504-9-6.
• Gerhard Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht. Verlag M. & H. Schaper, Alfeld-Hannover 1996, ISBN 3-7944-0184-0,

Einzelnachweise

1. ↑ Goura cristata in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 29. September 2016.
2. ↑ Gibbs, Barnes und Cox: Pigeons and Doves, S. 580.
3. ↑ Gibbs, Barnes und Cox: Pigeons and Doves, S. 581.
4. ↑ Rufe der Krontaube auf Xeno-Canto, aufgerufen am 30. September 2016
5. ↑ Beehler & Pratt: Birds of New Guinea, S. 73.
6. ↑ Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht. S. 315.
7. ↑ Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. S. 345
8. ↑ Münst, S. 44

Το Γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας είναι περιστερόμορφο πτηνό της οικογενείας των Περιστεριδών, που απαντά αποκλειστικά στην Νέα Γουινέα. ^[i] Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Goura cristata και περιλαμβάνει 3 υποείδη.^[2][3]

Το γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας, αποτελεί ένα από τα τρία είδη του γένους Γκούρα, μοναδικά σε εμφάνιση πτηνά που ανήκουν στα περιστέρια, αλλά με χρώματα και δομές που δεν «θυμίζουν» με πρώτη ματιά τα μέλη της οικογένειας όπου ανήκουν.

Τάση πληθυσμού

• Καθοδική ↓ ^[4]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους Goura είναι (νεο-)λατινικός λογισμός, άμεση απόδοση του ομώνυμου όρου, από ιθαγενή ονομασία που χρησιμοποιείται στη νήσο της Νέας Γουινέας, αγνώστου λοιπής ετυμολογίας.^[5]

Ο λατινικός όρος cristata στην επιστημονική ονομασία του είδους, προέρχεται από το crista «τούφα, λοφίο» και σημαίνει «ο φέρων λοφίο, ο λοφωτός, ο λοφιοφόρος», με σαφή αναφορά στο χαρακτηριστικό λοφίο του πτηνού.^[6]

Η αγγλική λαϊκή ονομασία του είδους, Western crowned pigeon «Δυτικό (ενν. τμήμα της Νέας Γουινέας) εστεμμένο περιστέρι», παραπέμπει στην περιοχή της Νέας Γουινέας όπου απαντά. Από την αγγλική, πήρε και την ελληνική του ονομασία το είδος.

Συστηματική Ταξινομική

Κύριο λήμμα: Γκούρα (πτηνό)

Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον διάσημο Γερμανό ζωολόγο και βοτανικό Πέτερ Πάλας (Peter Simon Pallas, 1741-1811), το 1764 από την Χερσόνησο Ονίν της Νέας Γουινέας. Πιθανόν υβριδίζεται με το γκούρα της Βικτωρίας στην περιοχή του ποταμού Σιρίβο (Siriwo).^[7]

Γεωγραφική κατανομή υποειδών

Το γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας απαντά αποκλειστικά στη Νέα Γουινέα, ^[i] νησί που -από βιογεωγραφική άποψη- αποτελεί «ζωντανό μουσείο» Φυσικής Ιστορίας, με πολλά «περίεργα» είδη και υψηλότατο βαθμό ενδημισμού, δηλαδή τα taxa που βρίσκονται εκεί δεν υπάρχουν αλλού στην υφήλιο.

Εξαπλώνεται σε όλο, σχεδόν, το δυτικό τμήμα της νήσου, το οποίο ανήκει στον ινδονησιακό τομέα, ^[i] δυτικά των Κόλπων Χέιλβινκ (ολλανδ. Geelvink) και Ήτνα (αγγλ. Etna), που έχει την χαρακτηριστική ονομασία Φόχελκοπ (ολλ. Vogelkop) «κεφαλή των πτηνών», όπως το ονόμασαν οι Ολλανδοί αποικιοκράτες. Εκεί, απαντά ο κύριος όγκος του πληθυσμού. Επίσης, βρίσκεται στα νησιά Μισόολ (Misool), Βαϊγκέο (Waigeo), Σαλαβάτι (Salawati) και Μπατάντα (;) (Batanta), στην ίδια περιοχή.^[8] Τέλος, είναι βέβαιο ότι έχει εισαχθεί στο νησί Σέραμ (Seram). ^[9][10][11]

Ήταν, ιστορικά, κοινό^[12] σε πολλές περιοχές της Νέας Γουινέας και, ακόμη και σήμερα, παραμένει σε τοπικό επίπεδο αρκετά κοινά σε διάφορες τοποθεσίες στην ηπειρωτική Παπούα,^[13][14][15] στο Σαλαβάτι^[16][17][18] και στο Σέραμ.^[19][20] Σήμερα, ωστόσο, έχει εκριζωθεί από πολλές περιοχές της Παπούα.^[21][22]

Πηγές: ^[23][24][25]

Βιότοπος

Το είδος απαντά στα ελώδη και εν μέρει πλημμυρισμένα δάση της Δ. και ΒΔ. Νέας Γουινέας, στα συνήθως αδιατάρακτα αλλουβιακά/προσχωσιγενή δάση, αλλά επίσης στα δάση των λόφων και την πυκνή δευτερογενή και μαγκρόβια βλάστηση, μέχρι τουλάχιστον τα 350 μ.^[26][27][28]

Μορφολογία

Κύριο λήμμα: Γκούρα της Βικτωρίας

Το γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας, όπως όλα τα μέλη του γένους, είναι περιστέρι με μεγάλο μέγεθος και πολύ όμορφα χρώματα, που ζει στα δάση της Νέας Γουινέας. Μοιάζει αρκετά με τα συγγενικά γκούρα, αλλά μόνο με το γκούρα της Βικτωρίας επικαλύπτεται γεωγραφικά. Σε σύγκριση με εκείνο, έχει πιο απλό, σχετικά «αναμαλλιασμένο» λοφίο και δεν διαθέτει τις χαρακτηριστικές λευκές-μωβ άκρες, που υπάρχουν σε εκείνο. Επίσης, έχει μικρότερο μέγεθος ενώ διαφέρει στον χρωματισμό του στήθους και στο μοτίβο των πτερύγων.

Το βενταλωτό λοφίο του γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας, είναι πιο απλό και λιγότερο όμορφο από εκείνο του γκούρα της Βικτωρίας

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: 66 έως 75 εκατοστά
• Βάρος: 1,8 έως 2,4 κιλά ^[29]

Τροφή

Το γκούρα της Δυτικής Νέας Γουινέας τρώει κυρίως σωροκάρπια (berries), σπέρματα έντομα και προνύμφες εντόμων.^[30]

Ηθολογία

Όπως και τα άλλα γκούρα, το γκούρα της Δυτικής Νέας Γουινέας είναι αγελαίο είδος που, συνήθως, απαντά σε ζεύγη ή μικρές ομάδες 2-10 ατόμων όταν ψάχνει για τροφή. Στο φυσικό του περιβάλλον, το είδος τείνει να είναι λιγότερο «ντροπαλό» από το γκούρα της Βικτωρίας.^[31]

Τα αρσενικά συχνά εμπλέκονται σε επιθετικές επιδείξεις, προκειμένου να καταδείξουν την δεσπόζουσα θέση τους στην ομάδα. Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις, τα περιστέρια φουσκώνουν το στήθος και ανοίγουν επανειλημμένα τις φτερούγες τους, σαν να ετοιμάζονται να κτυπήσουν τον αντίπαλο. Επίσης, κάνουν μικρές «επιθέσεις», αλλά σπάνια μπορεί να κτυπηθούν πραγματικά μεταξύ τους και, αυτό, μόνο κατά την εποχή του ζευγαρώματος.

Φωνή

• φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή

Κύριο λήμμα: Γκούρα της Βικτωρίας

Πρακτικά, τίποτε δεν είναι σαφώς καθορισμένο για την αναπαραγωγή του είδους, λόγω ελλιπών στοιχείων. Συνήθως οι καταγεγραμμένες αναφορές προέρχονται από άτομα που ζούν σε αιχμαλωσία, στους διάφορους ζωολογικούς κήπους.

Απειλές

Το είδος θηρεύεται σε μεγάλο βαθμό για το κρέας και τα φτερά του λοφίου του (αν και λιγότερο από τα άλλα δύο είδη γκούρα, επειδή η οπλοκατοχή είναι χαμηλότερη από ό, τι στην Παπούα Νέα Γουϊνέα.^[32].

Υπόκειται επίσης σε αυξημένη πίεση λόγω του εμπορίου, επειδή «εκτιμάται» ως σημαντικό τρόπαιο ανάμεσα στα κατοικίδια πτηνά.^[33] Εκτεταμένες άδειες υλοτομίας έχουν χορηγηθεί εντός της επικρατείας του και μεγάλο μέρος των οικοτόπων του έχει ήδη χαθεί.^[34]Επίσης, οι δρόμοι που διανοίγονται για την υλοτομία και την εξόρυξη πετρελαίου, προσφέρουν εύκολη πρόσβαση στους κυνηγούς.^[35]

Κατάσταση πληθυσμού

Γκούρα της δυτικής Νέας Γουινέας

Το είδος έχει χαρακτηριστεί ως Ευάλωτο/Τρωτό (VU), στην λίστα της IUCN, εξαιτίας της συνεχούς καθοδικής πορείας του πληθυσμού -με ταχείς ρυθμούς-, λόγω της απώλειας των ενδιαιτημάτων και του κυνηγιού. Ωστόσο, το συνολικό μέγεθος του πληθυσμού, η επίδραση και έκταση της υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος και οι επιπτώσεις του κυνηγιού και του εμπορίου πάνω στο είδος είναι, όλα, ελάχιστα γνωστά, και περαιτέρω έρευνα μπορεί να οδηγήσει σε αναταξινόμησή του.^[36]

Μέτρα διαχείρισης

• Το είδος συμπεριλαμβάνεται στο Παράρτημα ΙΙ της CITES, ενώ αποτελεί μέρος του προγράμματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων για τα Είδη που Απειλούνται με Εξαφάνιση. Επίσης, παρέχεται κάποια προστασία στην Ινδονησία από τις εμπορικές συναλλαγές και την χρήση ως κατοικιδίου πτηνού.^[37] Υπάρχουν απλές προστατευόμενες περιοχές σε όλα τα νησιά της Δυτικής Παπούας, ενώ έχουν προταθεί 3 πολύ μεγάλα Εθνικά Καταφύγια στην ορεινή ηπειρωτική Παπούα Νέα Γουινέα.^[38]

Προτείνονται:

• Αξιολόγηση των επιπέδων κυνηγιού και διερεύνηση των τάσεων πληθυσμού μέσω συζήτησης με τους ντόπιους κυνηγούς.
• Προσδιορισμός ανοχής των πληθυσμών σε σχέση με την υλοτομία.
• Υποστήριξη για επίσημο χαρακτηρισμό των προτεινόμενων Εθνικών Δρυμών στην ηπειρωτική Παπούα και επιβολή προστασία σε αυτές τις προστατευόμενες περιοχές.^[39]

Σημειώσεις

i. ^{^} Παρόλο που, τυπικά, το δυτικό τμήμα του νησιού ανήκει στην Ινδονησία, η βιογεωγραφική/οικογεωγραφική ζώνη αναφοράς είναι η νήσος της Νέας Γουινέας εν συνόλω, επειδή τα taxa που απαντούν εκεί, είναι ιδιαίτερα από κάθε άποψη.

Παραπομπές

Πηγές

• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
• Beehler, B. 1985. Conservation of New Guinea rainforest birds. In: Diamond, A.W.; Lovejoy, T.E. (ed.), Conservation of tropical forest birds, pp. 233-247. International Council for Bird Preservation, Cambridge, U.K.
• Beehler, B. M.; Pratt, T. K.; Zimmerman, D. A. 1986. Birds of New Guinea. Princeton University Press, Princeton.
• Bishop, K. D. 1982. Endemic birds of Biak Island.
• Coates, B. J.; Bishop, K. D. 1997. A guide to the birds of Wallacea. Dove, Alderley, Australia.
• Collar, N. J.; Butchart, S. H. M. 2013. Conservation breeding and avian diversity: chances and challenges. International Zoo Yearbook.
• Collins, N. M.; Sayer, J. A.; Whitmore, T. C. 1991. The conservation atlas of tropical forests: Asia and the Pacific. Macmillan, London.
• Eastwood, C. 1996. A trip to Irian Jaya. Muruk 8(1): 12-23.
• Erftemeijer, P.; Allen, G.; Kosamah, Z.; Kosamah, S. 1991. Birds of the Bintuni Bay region, Irian Jaya. Kukila 5(2): 85-98.
• European Association of Zoos and Aquaria. EEPs and ESBs. Available at: http://www.eaza.net/activities/cp/Pages/EEPs.aspx.
• Gibbs, D. 1993. Irian Jaya, Indonesia, 21 January--12 March 1991: a site guide for birdwatchers, with brief notes from 1992.
• IUCN. 2013. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2013.2). Available at: http://www.iucnredlist.org.
• King, C. E.; Nijboer, J. 1994. Conservation considerations for crowned pigeons, genus Goura. Oryx 28: 22-30.
• Kitchener, A. C.; Macdonald, A. A.; Howard, A. 1993. First record of the Blue Crowned Pigeon Goura cristata on Seram. Bulletin of the British Ornithologists' Club 113: 42-43.
• Macdonald, A. A. 1995. Distribution of Blue Crowned Pigeon Goura cristata on north Seram. Bulletin of the British Ornithologists' Club 115: 33-35.
• Nichols, D. G.; Fuller, K. S.; McShane-Caluzi, E.; Klerner-Ecknrode, E. 1991. Wildlife trade laws of Asia and Oceania. TRAFFIC USA/WWF, Washington, DC.
• Poulsen, B. O.; Frolander, A. 1994. Birding Irian Jaya, Indonesian New Guinea.
• Rand, A. L.; Gilliard, E. T. 1967. Handbook of New Guinea birds. Weidenfeld and Nicolson, London.
• Sujatnika; Jepson, P.; Soehartono, T. R.; Crosby, M. J.; Mardiastuti, A. 1995. Conserving Indonesian biodiversity: the Endemic Bird Area approach. BirdLife International Indonesia Programme, Bogor.

The western crowned pigeon (Goura cristata), also known as the common crowned pigeon or blue crowned pigeon, is a large, blue-grey pigeon with blue lacy crests over the head and dark blue mask feathers around its eyes. Both sexes are almost similar but males are often larger than females. It is on average 70 cm (28 in) long and weighs 2.1 kg (4.6 lbs).^[3]

Along with its close and very similar-looking relatives the Victoria crowned pigeon, Sclater's crowned pigeon, and Scheepmaker's crowned pigeon, it is one of the largest members of the pigeon family. The western crowned pigeon is found in and is endemic to the lowland rainforests of northwestern New Guinea; the other species of crowned pigeon inhabit different regions of the island. The diet consists mainly of fruits and seeds.

Hunted for food and its plumes, it remains common only in remote areas. Due to ongoing habitat loss, limited range and overhunting in some areas, the western crowned pigeon is evaluated as Vulnerable on the IUCN Red List of Threatened Species. It is listed in Appendix II of CITES.

The western crowned pigeon was first described by the German naturalist Peter Simon Pallas in 1764 and given the binomial name Columba cristata.^[4][5][6] A molecular phylogenetic study published in 2018 found that the western crowned pigeon was most closely related to Sclater's crowned pigeon (Goura sclaterii).^[7]

In culture

• The western crowned pigeon is the official provincial bird of West Papua,^[8] and it appears on its coat of arms.
• The video game spin-off Angry Birds Stella has a western crowned pigeon named Willow, who wears a striped hat to conceal her crest.

Gallery

References

La Okcidenta kronokolombo, Goura cristata estas birdo de la familio de Kolombedoj kiu inkludas turtojn kaj kolombojn. Temas pri granda kolombo kiuj loĝas en la malaltaj pluvarbaroj de Nov-Gvineo, de grando kiel de meleagro aŭ ĉirkaŭ 75 cm longa, blugriza aŭ malhelblua kun tre eleganta blua punta kresto surkape kaj malhelbluaj (preskaŭ nigraj) maskoplumoj ĉirkaŭ siaj okuloj kiuj montras ankaŭ ruĝan okulringon. Ambaŭ seksoj estas preskaŭ similaj, sed maskloj estas pli grandaj ol inoj.

Kun sia proksimaj kaj tre similaj parencoj, nome la Viktoria kronokolombo kaj la Suda kronokolombo, ĝi estas unu el la plej grandaj kaj plej belaj membroj de la familio de Kolombedoj. La Okcidenta kronokolombo troviĝas kaj estas endemismo de malaltaj pluvarbaroj de la Papua provinco de Indonezio ĉe Nov-Gvineo; la aliaj specioj de kronokolomboj loĝas diferencajn regionojn de la insulo. La dieto konsistas ĉefe el fruktoj kaj semoj.

Ĉasata kiel manĝaĵo aŭ pro siaj plumoj, ĝi restas kiel komuna birdo nur en malproksimegaj areoj. Pro la pliiĝanta mediperdo, limigita teritorio kaj troa ĉasado en kelkaj areoj, la Okcidenta kronokolombo estas konsiderata kiel Vundebla en la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj. Ĝi estas listita en la Apendico 2 de CITES.

Bildaro

Referencoj

• BirdLife International (2004). Goura cristata. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 10 Majo 2006. vundebla

La gura occidental^[2]​ o paloma coronada occidental (Goura cristata) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae.^[3]​

Uno de los miembros más grandes de la familia de las palomas, la gura occidental se encuentra y es endémica de la selva de las tierras bajas de Nueva Guinea No se conocen subespecies.

Es cazada para aprovechar su carne y sus plumas, sólo sigue siendo común en las áreas remotas. La gura occidental es evaluada por Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza como una especie vulnerable en su Lista Roja.^[1]​ Se lista en el Apéndice II de CITES.

Subespecies

Se conocen dos subespecies de Goura cristata:^[3]​

• G. c. cristata (Pallas, 1764) - noroeste de Nueva Guinea
• G. c. minor Schlegel, 1864 - islas Raja Ampat
• G. c. pygmaea Mees, 1965 - Misool

Referencias

Goura cristata Goura generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Goura
• Columbidae

Lännenkruunukyyhky (Goura cristata) on kyyhkyihin kuuluva lintulaji. Se elää uhanalaisena ja endeemisenä Indonesiassa.

Koko ja ulkonäkö

Lännenkruunukyyhky on suurikokoinen kyyhkylaji ja voi kasvaa 66–70 cm pitkäksi. Yleisväritykseltään se on siniharmaa. Lajin yläselkä ja siipien kainalot ovat väriltään tumman punaruskea. Siivissä on valkoinen täplä. Lännenkruunukyyhkyn selkeä tuntomerkii on päälaella oleva kookas höyhenistä muodostunut kruunumainen töyhtö.^[2][3]

Levinneisyys ja elintavat

Lännenkruunukyyhkyä tavataan Indonesialle kuuluvilta Länsi-Papuan saarilta Misoolilta, Waigeolta, Salawatilta ja Batantan saarilta. Sen elinympäristöä ovat pääasiassa alankomaiden sademtsät, tulvametsät, soiset alueet ja mangrovemetsät. Lännenkruunukyyhkyt liikkuvat usein jokien varsilla. Lännenkruunukyyhkyjen ravintoa ovat maahan pudonneet hedelmät ja hyönteiset. Lännenkruunukyyhkynaaras munii yhden munan pesimäkauden aikana.^[2][3]

Lännenkruunukyyhlykannan kooksi arvioidaan 3 500–15 000 yksilöä. Sitä uhkaavat metsäsätys ravinnoksi ja sen komean töyhdön vuoksi. Myös metsien hakkaaminen linnun levinneisyysalueella on uhka lajille sopivien elinympäristöjen vähenemisen vuoksi.^[2][1]

Lähteet

Goura cristata

Le Goura couronné (Goura cristata) est une espèce d'oiseaux de la famille des Columbidae.

Description

Cet oiseau se distingue des deux autres espèces du genre par son ventre gris et la présence de marron sur le manteau et les couvertures alaires.

Répartition

Cet oiseau peuple le nord-ouest de la Nouvelle-Guinée et les îles de Salawati (où il est commun), Batanta, Waigeo, Misool et Céram (où il a été introduit dans des temps immémoriaux comme gibier).

Emblème

Le Goura couronné est l'oiseau national de la République de Papouasie occidentale^[1].

Comportement

Il habite dans les forêts et, pour se nourrir, il cherche les fruits tombés des arbres^[2].

Il vole très peu, uniquement pour rejoindre son nid, dormir sur les branches des arbres et se sauver en cas de danger.

Pendant la période de reproduction, le mâle déploie une belle huppe de plumes en forme d'éventail pour séduire la femelle. Celle-ci ne pond qu'un seul œuf qu'elle dépose et couve dans un gros nid. Le poussin est nourri par ses parents^[2].

Référence

A goura común (Goura cristata) é unha especie de paxaro columbiforme da familia Columbidae.^[2] Un dos meirandes membros da familia das pombas, a goura común é endémica da selva das terras baixas da illa de Nova Guinea.

É cazada para aproveitar a súa carne e as súas plumas e só segue a ser común nas áreas máis illadas. A goura común é avaliada por Unión Internacional para a Conservación da Natureza como unha especie vulnerable na súa Lista Vermella.

Galería de imaxes

Notas

Véxase tamén

Mambruk ubiaat dalam nama ilmiahnya Goura cristata, juga dikenal dengan nama Mambruk barat, Mambruk biasa atau Mambruk mahkota-biru, Goura cristata, adalah salah satu spesies burung Mambruk atau Dara mahkota yang merupakan kerabat merpati.Burung berwarna biru keabu-abuan ini berukuran cukup besar dengan ciri khas mahkota seperti renda di atas kepalanya serta bulu gelap di sekitar matanya. Baik jantan maupun betina memiliki ukuran dan bentuk yang sama, akan tetapi jantan biasanya berukuran lebih besar. Ukuran rata-ratanya adalah panjang 70 cm (28 inci) dan berat 2.100 grams (4,6 lbs).^[1]

Burung ini berkerabat dekat dengan Mambruk victoria dan Mambruk selatan, semuanya adalah jenis yang terbesar sekaligus yang tercantik dalam keluarga merpati (Columbidae). Mambruk ubiaat adalah hewan endemik Papua Indonesia, karena hanya ditemukan di hutan hujan dataran rendah di bagian barat Pulau Papua di wilayah Indonesia; jenis lain Mambruk menghuni bagian lain dari pulau ini. Makanan utama burung ini adalah buah dan biji-bijian.

Penduduk asli Papua memburu burung ini diburu untuk dimakan dan mendapatkan bulunya yang indah dan berwarna biru. Akibat kehilangan habitat, sebarannya yang terbatas dan perburuan, Mambruk ubiaat dikategorikan sebagai spesies rentan dalam Daftar Merah IUCN untuk spesies terancam. Hewan ini didaftarkan dalam apendiks II CITES.

Galeri

Referensi

Kepustakaan

• BirdLife International (2004). Goura cristata. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. Diakses 10 May 2006. Sumber data termasuk peta habitat dan pernyataan mengenai status perlindungan hewan ini

Pranala luar

• ARKive - foto dan film mengenai Mambruk Ubiaat (Goura cristata)
• BirdLife Species Factsheet
• IUCN Red List
• Red Data Book
• Database Burung Terancam Punah - Burung Indonesia

La gura occidentale (Goura cristata Pallas, 1764) è una specie della famiglia dei Columbidi^[2].

Descrizione

La gura occidentale è lunga 66–75 cm e pesa 1800-2400 g^[3]. Colorazione generale grigio bluastro scuro^[3]. La cresta è grigio blu con sfumature argentate e più pallida rispetto al resto del corpo^[3]. Ali e coda hanno tinte più intense e la coda termina con una banda blu grigiastro pallido^[3]. Le parti superiori del corpo e le copritrici delle ali sono rosso violaceo scuro^[3]. Le ali presentano una macchia bianca ed hanno la parte terminale violacea^[3]. I giovani rassomigliano agli adulti ma presentano sulle ali una macchia color crema anziché bianca, la tinta grigia ed il rosso delle ali si trasformerà in castano in età adulta^[3]. G. c. minor, delle isole della Papua ovest, presenta un maggior numero di individui melanici ma non mostra notevoli differenze morfologiche dalla forma nominale^[3].

Biologia

I maschi nei loro rituali territoriali verso i rivali e nei corteggiamenti, inarcano il corpo, allargano parzialmente le ali, alzano ritmicamente la coda, abbassano il capo ripetutamente fin quasi a toccare il terreno con la cresta, il gozzo si rigonfia di aria ed emettono un suono caratteristico^[3]. Nei corteggiamenti il maschio combina il comportamento appena descritto con una sorta di ballo con le ali allargate, la femmina risponde sollevando ed allargando le ali e correndo attorno al maschio con le zampe leggermente piegate dopodiché si accovaccia per l'accoppiamento^[3]. Il verso a basse frequenze rassomiglia ad un tamburo molto simile al verso dell'emù e viene usato anche nei rituali aggressivi e come richiamo di avvertimento^[3]. Heinroth (1903) descrive questo verso come una nota profonda simile ad un brontolio: «un richiamo molto forte come quello che i Papuani fanno con i loro tamburi»^[3]. In natura la riproduzione dovrebbe svolgersi nel mese di aprile^[3]. I nidi vengono costruiti a 10 metri di altezza dal terreno e la femmina vi depone un uovo di colore bianco^[3]. Il piccolo lascia il nido e si ricopre di penne a 30-36 giorni di età ma continua ad essere alimentato in media per altri 30 giorni^[3]. In cattività i giovani ritornano nel nido per trascorrere la notte fino a 41 giorni di età; il maschio alimenta il piccolo fino a 56 giorni di età^[3]. Una femmina tenuta in cattività depose il suo primo uovo a 15 mesi di età^[3].

Distribuzione e habitat

La distribuzione di questa specie comprende il nord ovest della Nuova Guinea e isole circostanti: Misool, Salawati, Batanta, Waigeo, Seram^[3]. Il suo habitat è rappresentato dalle pianure con foresta pluviale ed anche zone paludose, aree parzialmente allagate e foreste di mangrovie^[3]. Oltre i 150 metri di altezza nelle isole di Waigeo, Batanta, Salawati e Misool^[3]. Durante la giornata trascorre la maggior parte del tempo a livello del terreno mentre di notte o quando viene spaventata si rifugia sugli alberi^[3].

Tassonomia

Sono state descritte le seguenti sottospecie:^[2]

• G. cristata cristata (Pallas, 1764) - Nuova Guinea nord-occidentale;
• G. cristata minor Schlegel, 1864 - isole Papua occidentali;
• G. cristata pygmaea Mees, 1965 - isola di Misool.

Conservazione

La IUCN classifica G. cristata come specie vulnerabile.^[1]

La specie è inserita nella Appendice II della Convention on International Trade of Endangered Species (CITES).^[4]

Un tempo la gura occidentale era abbastanza comune in Nuova Guinea, adesso non lo è più e viene continuamente cacciata in prossimità dei villaggi anche se in misura minore rispetto alle due specie congeneri^[3]. A detta delle popolazioni indigene G. cristata è scomparsa dall'isola di Batanta^[3]. Molto probabilmente questa specie è stata introdotta in Nuova Guinea dove viene comunemente allevata anche a scopo alimentare^[3]. Nonostante si tratti di una specie protetta in Nuova Guinea il commercio di contrabbando è particolarmente attivo, un trafficante di Singapore attesta di avere catturato e venduto 900 esemplari in Irian Jaya^[3].

Note

Bibliografia

• (EN) Bruxaux J et al., Recovering the evolutionary history of crowned pigeons (Columbidae: Goura): implications for the biogeography and conservation of New Guinean lowland birds, in Molecular Phylogeny and Evolution, vol. 120, 2017, pp. 248-258.

De kroonduif of gewone kroonduif (Goura cristata) is een endemische vogelsoort uit Nieuw-Guinea.

Kenmerken

Hij wordt ongeveer 80 centimeter lang en heeft een gewicht van ongeveer 2,5 kilogram. De kroonduif is een heel rustige duif die zich in hoofdzaak op de grond ophoudt, waar hij zijn voedsel bij elkaar scharrelt. Hoewel hij korte stukjes kan vliegen doet hij dit vrijwel nooit. Het verenkleed is blauw met donkere vleugels. Een merkwaardig kenmerk is de waaiervormige verenrij op de kop.

Voortplanting

Het nest wordt in een boom gemaakt en er wordt één ei in gelegd dat in 4 weken wordt uitgebroed. Het jong vliegt pas uit als het ongeveer 1 maand oud is en wordt vaak minstens 1,5 maand begeleid en gevoerd, alvorens het voor zichzelf kan zorgen. Kroonduiven kunnen oud worden. Vogels die meer dan 20 jaar oud zijn kunnen met succes in gevangenschap broedsels grootbrengen. Er zijn meldingen van kroonduiven die ouder dan 40 jaar zijn geworden.^[bron?]

Voorkomen en leefgebied

De kroonduif komt voor in moerassen en bosrijke streken op eilanden westelijk van Nieuw-Guinea zoals Misool, Waigeo, Salawati en Batanta. Verder op Vogelkop (West-Papoea) en ook op de Ceram (Zuid-Molukken) in Indonesië. In de Zuid-Molukken is deze vogelsoort zeer waarschijnlijk geïntroduceerd.

Tot in de 20ste eeuw was het een algemene vogel. Op het vasteland van Nieuw-Guinea en op de eilanden Salawati en Ceram is het plaatselijk nog een vrij algemene vogel, maar op Batanta en op sommige plaatsen in West-Papoea is de vogel uitgeroeid.

Het leefgebied bestaat uit bossen die een gedeelte van het jaar onder water staan en heuvellandbos tot op een hoogte van 350 m boven de zeespiegel.

De soort telt 3 ondersoorten:

• G. c. cristata: het eiland Salawati (West-Papoea) en een groot deel van Vogelkop tot in het noordwesten van de provincie Papoea.
• G. c. minor: eilanden Waigeo en Batanta (West-Papoea).
• G. c. pygmaea: Misool (West-Papoea).

Bedreiging

De vogel wordt bejaagd, hoewel de jachtdruk lager is dan die voor de andere soorten kroonduiven die in Papoea-Nieuw-Guinea voorkomen. Bovendien bestaat er (illegale) handel in deze vogel die als siervogel zeer gewild is. Verder wordt het leefgebied bedreigd door houtkap en de aanleg van wegen voor de exploitatie van hout en mineralen. Hierdoor wordt de habitat weer gemakkelijker toegankelijk voor stropers.^[1] De kroonduif staat op de Rode Lijst van de IUCN en valt onder het de overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde soorten wilde dieren en planten.

Koroniec siodłaty (Goura cristata) – gatunek dużego ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Osiąga długość 78 cm i masę ciała 2 kg. Żyje na Nowej Gwinei i przyległych wyspach w niedostępnych lasach nadbrzeżnych. Pokarm zbierają na ziemi, a nocują na niskich gałęziach drzew. Ma czerwone oko z ciemno brązową otoczką. Dziób cienki, bez woskówki, czoło płaskie. Na głowie ma szaro-niebieską koronę z piór. Wole jest brązowe a plecy szare.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• ARKive - zdjęcia i filmy Korońca siodłategi(ang.)
• BirdLife Species Factsheet(ang.)

Goura cristata, conhecida popularmente como pomba-goura, é uma espécie de ave da família Columbidae.^[1]

Caracterização

Mede aproximadamente 75 cm de comprimento, sendo o maior pombo do mundo. Apresenta sexos semelhantes, com o macho sendo algumas vezes um pouco maior que a fêmea. Possui uma plumagem azul-cinzenta, com uma notável crista em forma de leque de coloração mais clara no alto da cabeça. Uma faixa azul-escuro contorna os olhos do animal, os quais são vermelhos.

Vive nas florestas da Nova Guiné. Sua dieta consiste principalmente de frutos e sementes.

Referências

Blå kronduva^[2] (Goura cristata) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Blå kronduva delas upp i två underarter:^[3]

• G. c. cristata – förekommer på nordvästra Nya Guinea (från Vogelkophalvön till Etna Bay och Siriwofloden)
• G. c. minor – förekommer på västpapuanska öarna Misool, Salawati, Batanta och Waigeo

Status

IUCN kategoriserar arten som sårbar.^[1]

Bilder

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2013 Goura cristata Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Blå kronduva.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Goura cristata.
  Artförteckning

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Харчування
• 4 Розмноження
• 5 Галерея
• 6 Примітки
• 7 Література

1. ↑ BirdLife International (2013). Goura cristata: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013

Goura cristata là một loài chim trong họ Columbidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

Bài viết Bộ Bồ câu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Питание
• 4 Размножение
• 5 Примечания
• 6 Литература

蓝凤冠鸠是鸽形目内体型最大品种之一。体长可达70厘米，雌性与雄性外形非常相似。拥有蓝色头冠，羽毛一般为蓝紫色，有时也有黑色羽毛甚至全身黑色。生活在新几内亚等印度尼西亚群岛。多活动在沼泽地和雨林中，通常以2到10只的为单位群体活动，水果和植物种子为其主要食物，也吃昆虫。雌性与雄性之间为终身配偶，且实行一夫一妻制。巢穴建在树上，每次产卵一枚。孵化期约为28天，幼年孵化后雌鸟与雄鸟轮流喂养。大约一个月后幼年羽化，之后双亲仍会喂养幼鸟一段时间。

资料来源

• Western Crowned-pigeon Goura cristata

カンムリバト（冠鳩、Goura cristata）は、ハト目ハト科カンムリバト属に分類される鳥類。

分布[編集]

インドネシア（サラワティ島、ニューギニア島北西部、バタンタ島、ミソール島、ワイゲオ島）固有種。セラム島に移入？

形態[編集]

全長66-75cm。種小名cristataは「鶏冠のある」の意で、頭部に大型で扇状に広がるレース状の冠羽があり和名の由来にもなっている。全身は青みがかった灰色の羽毛で覆われる。上面と小雨覆、中雨覆は赤褐色。大雨覆は淡灰色。

生態[編集]

低地にある森林や湿地などに生息する。2-10羽からなる小規模な群れを形成し生活する。地表棲で、主に林床で生活する。昼行性で、夜間は樹上で休む。

食性は雑食で、昆虫類や果実などを食べる。地表で採食を行う。

繁殖形態は卵生。樹上に木の枝などを組み合わせた皿状の巣を作り、1回に1個の卵を産む。雌雄とも抱卵し、抱卵期間は28-29日程。育雛も雌雄共に行う。雛は孵化してから30-36日で巣立つ。

人間との関係[編集]

生息地では羽毛が装飾品になったり、食用とされる。

開発による生息地の破壊や、羽毛目的や食用、ペット用の乱獲などにより生息数は激減している。そのためインドネシアでは法的な保護の対象とされている。

関連項目[編集]

• カンムリバト属

参考文献[編集]

• 中村登流監修 『原色ワイド図鑑4 鳥』、学習研究社、1984年、69、186頁。
• 小原秀雄・浦本昌紀・太田英利・松井正文編著 『レッド・データ・アニマルズ7 オーストラリア、ニューギニア』、講談社、2000年、60-61、179頁。

外部リンク[編集]

• CITES homepage
  • Appendices I, II and III
• IUCN 2008 Red List - Home Page -
  • BirdLife International 2008. Goura cristata. In: IUCN 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species.