nomes no trilho de navegação
Regular passage visitor.
Die Withalsvlieëvanger (Ficedula albicollis) is 'n seldsame Palearktiese-broeiende trekvoël na boomveld, veral miombobome. Hulle kom een-een voor. Die voël is 13 cm groot en weeg 12 gram. In Engels staan die voël bekend as die Collared Flycatcher.
'n Withalsvlieëvanger
Eiers
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Withalsvlieëvanger.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Withalsvlieëvanger
Die Withalsvlieëvanger (Ficedula albicollis) is 'n seldsame Palearktiese-broeiende trekvoël na boomveld, veral miombobome. Hulle kom een-een voor. Die voël is 13 cm groot en weeg 12 gram. In Engels staan die voël bekend as die Collared Flycatcher.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Ficedula albicollis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae qu'habita n'Europa y África. Ye una de los cuatro especies de papamoscas blancos y negros del Paleárticu Occidental. Ye un ave migratoria que cría n'Europa central y oriental, amás de la península Itálica, y que se mueve a África suroriental pa pasar l'iviernu. Ye una rareza na mayor parte d'Europa Occidental.
Mide ente 12 y 13,5 centímetros de llargu. El machu adultu ye mayormente negru na parte cimera y blancu na inferior, y tien un collar blancu, nales y cola del mesmu color (anque dellos machos tienen llinies blanques al llau de la cola) y una franxa blanca amplia na cabeza. La so forma ye la típica de les aves insectívores. Amás d'atrapar inseutos mientres el vuelu, esti especia caza gates ente les fueyes cayíes, y dacuando tamién come frutos coloraos.
Los machos non adultos, les femes y los pichones presenten un tonu amarronáu en llugar del negru, y ye bien difícil estremalos d'otros papamoscas Fidecula, particularmente del papamoscas cerrojillo y del papamoscas semiacollarado. Con esti postreru atopáronse casos d'híbridos.
Son aves que frecuenten los montes, los parques y los xardinos, con una marcada preferencia escontra los árboles vieyos con cuévanos nes cualos puedan construyir los sos niales. Constrúin un nial abiertu nun furacu d'un árbol, o en caxes pa nial artificiales. De normal depositen ente cinco y siete güevos. El so cantar consta de xiblíos lentos, estremándose asina del papamoscas cerrojillo. Éstos pueden asonsañar el cantar de los papamoscas collarinos nes poblaciones mistes.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Ficedula albicollis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae qu'habita n'Europa y África. Ye una de los cuatro especies de papamoscas blancos y negros del Paleárticu Occidental. Ye un ave migratoria que cría n'Europa central y oriental, amás de la península Itálica, y que se mueve a África suroriental pa pasar l'iviernu. Ye una rareza na mayor parte d'Europa Occidental.
Mide ente 12 y 13,5 centímetros de llargu. El machu adultu ye mayormente negru na parte cimera y blancu na inferior, y tien un collar blancu, nales y cola del mesmu color (anque dellos machos tienen llinies blanques al llau de la cola) y una franxa blanca amplia na cabeza. La so forma ye la típica de les aves insectívores. Amás d'atrapar inseutos mientres el vuelu, esti especia caza gates ente les fueyes cayíes, y dacuando tamién come frutos coloraos.
Los machos non adultos, les femes y los pichones presenten un tonu amarronáu en llugar del negru, y ye bien difícil estremalos d'otros papamoscas Fidecula, particularmente del papamoscas cerrojillo y del papamoscas semiacollarado. Con esti postreru atopáronse casos d'híbridos.
Son aves que frecuenten los montes, los parques y los xardinos, con una marcada preferencia escontra los árboles vieyos con cuévanos nes cualos puedan construyir los sos niales. Constrúin un nial abiertu nun furacu d'un árbol, o en caxes pa nial artificiales. De normal depositen ente cinco y siete güevos. El so cantar consta de xiblíos lentos, estremándose asina del papamoscas cerrojillo. Éstos pueden asonsañar el cantar de los papamoscas collarinos nes poblaciones mistes.
Ar flouperig kolierek (pe flouperig kolier gwenn) a zo un evn amprevanetaer, Ficedula albicollis an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en Europa[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar flouperig kolierek (pe flouperig kolier gwenn) a zo un evn amprevanetaer, Ficedula albicollis an anv skiantel anezhañ.
El papamosques de collar[1] (Ficedula albicollis) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que cria als boscos, jardins i ciutats d'Europa, des de França oriental i Itàlia, cap a l'est fins a Ucraïna i Rússia occidental. Passa l'hivern a l'Àfrica Meridional. Ocasionalment es presenta als Països Catalans.[2]
El papamosques de collar (Ficedula albicollis) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que cria als boscos, jardins i ciutats d'Europa, des de França oriental i Itàlia, cap a l'est fins a Ucraïna i Rússia occidental. Passa l'hivern a l'Àfrica Meridional. Ocasionalment es presenta als Països Catalans.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog torchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ficedula albicollis; yr enw Saesneg arno yw Collared flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. albicollis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop.
Mae'r gwybedog torchog yn perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronlas Luscinia svecica Eos Luscinia megarhynchos-2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog torchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ficedula albicollis; yr enw Saesneg arno yw Collared flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. albicollis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ewrop.
Lejsek bělokrký (Ficedula albicollis) je malý pták z čeledi lejskovitých (Muscicapidae).
O něco menší než vrabec (délka těla 12–13,5 cm). Samec je černobíle zbarvený, přičemž bílá je spodina těla, čelo, široký obojek přes krk a týl (odtud název), kostřec a pole v křídlech. Samice a mladí ptáci jsou zbarveni svrchu šedohnědě. Je velmi podobný příbuznému lejsku černohlavému (Ficedula hypoleuca), od nějž se samec liší bílým obojkem kolem krku; samice a mladí ptáci jsou obtížně odlišitelní, k nejlepším znakům patří větší rozsah bílého zbarvení na kořenech ručních letek.[2]
Vábí tlumeným hvízdavým ,,ííp‘‘, zpěv je složen z tónů podobných vábení ale delších a v různých výškách. Působí melancholicky.
Hnízdní areál sahá od jihovýchodního Švédska, východní Francie a jižního Německa východně po střed evropské části Ruska a Ukrajinu.[3] Tažný, se zimovišti v Africe.[2]
Hnízdí v opadavých lesích, zahradách a parcích.[2]
V České republice hnízdí hlavně v nižších polohách ve východní polovině státu (nejpočetněji na jižní Moravě), přičemž západněji jeho početnost znatelně klesá a na západě Čech již téměř chybí. Velikost hnízdní populace byla v letech 2001–2003 odhadnuta na 35–70 tisíc párů.[4]
Živí se různými druhy hmyzu a jeho larvami, hlavně housenkami, které sbírá z listí, zdí a země nebo chytá v letu ale také malými pavouky. na konci léta požírá bobule.[2]
Hnízdí v dutinách stromů nebo budkách od května do července a to jedenkrát ročně. Hnízdní budka o výšce 20 cm s rozměry dna 14x14 cm a svisle oválným vletovým otvorem 30x45 cm v průměru musí být vyvěšována na konci dubna a na podzim odebírána, neboť silnější sýkory koňadry si budku přes zimu vyhlédnou a v průběhu dubna ji obsadí. Slabší lejskové pokoušející se budku obsadit v květnu po návratu ze zimovišť jimi mohou být i usmrceni. Hnízdo staví ze stébel, kořínků, větviček, kůry a listí. Vystýlá jej peřím a chlupy. V jedné snůšce bývá 4–7 (1–8) 18,1 x 13,3 mm velkých, tyrkysově modrých vajec.[5] Na vejcích sedí samotná samice 12–14 dní, vylíhlá mláďata krmí oba rodiče na hnízdě 14–16 dní. Po vylétnutí jsou ještě dalších 14 dní přikrmována.
Obrázky, zvuky či videa k tématu lejsek bělokrký ve Wikimedia Commons
Galerie lejsek bělokrký ve Wikimedia Commons
Hvidhalset fluesnapper (latin: Ficedula albicollis) er en fluesnapper, der har sin hovedudbredelse i det sydøstlige Europa, det vestlige Rusland indtil floden Volga samt dele af Mellemøsten. Desuden yngler en mindre bestand i Sverige på øerne Gotland og Øland. Den foretrækker løvskove eller frodige haver og parker.
Fuglen overvintrer på savannen i det sydøstlige Afrika. I Danmark er den hvert forår en sjælden trækgæst i den østlige del af landet.
Den hvidhalsede fluesnapper ligner meget den brogede fluesnapper, og bastarderer indimellem også med denne.
Hvidhalset fluesnapper (latin: Ficedula albicollis) er en fluesnapper, der har sin hovedudbredelse i det sydøstlige Europa, det vestlige Rusland indtil floden Volga samt dele af Mellemøsten. Desuden yngler en mindre bestand i Sverige på øerne Gotland og Øland. Den foretrækker løvskove eller frodige haver og parker.
Fuglen overvintrer på savannen i det sydøstlige Afrika. I Danmark er den hvert forår en sjælden trækgæst i den østlige del af landet.
Den hvidhalsede fluesnapper ligner meget den brogede fluesnapper, og bastarderer indimellem også med denne.
Der Halsbandschnäpper (Ficedula albicollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper. Er ist ein Charaktervogel insbesondere der Streuobstwiesen.
Der Halsbandschnäpper ist klein und kompakt gebaut. Sein Kopf ist relativ groß und trägt einen kurzen, dünnen Schnabel, der leicht nach unten und nicht leicht aufwärts gebogen ist wie beim Trauerschnäpper. Die Flügel sind breit und zugespitzt, der Schwanz ist lang, dünn und fächerförmig. Männchen sind auffällig schwarz und weiß gemustert. Der Kopf und das Gesicht sind schwarz gefärbt, eine Ausnahme ist der große, weiße Stirnfleck und die Kehle. Auch der obere Teil des Rückens, die Armschwingen, der Daumenfittich und die Handschwingen sind schwarz. Über die Armschwingen zieht sich ein breites, weißes Band. Die Schwanzoberseite ist ebenfalls schwarz, der Rest des Körpers ist weiß gefärbt. Weibchen haben ein graubraunes Gesicht und keinen Stirnfleck wie die Männchen, auch ihr Rücken und die Schulterfedern sind grau. Der Nacken ist hellgrau und auch das beim männlichen Vogel weiße Band auf dem Rücken ist dunkler. Die Handschwingen, der Daumenfittich und die äußersten Armschwingen sind schwarzbraun, das weiße Band auf diesen fällt nicht so groß aus. Ein heller Lidring zieht sich um die Augen. Im Schlicht- und Jugendkleid sind die Vögel noch weniger kontrastreich gefärbt, beziehungsweise die Flügel sind bräunlicher. Sie ähneln damit anderen Vögel der Gattung Schnäpper sehr, besonders dem Trauerschnäpper.
Von den schiefergrauen Beinen sind nur die Füße zu sehen, die je eine nach hinten und drei nach vorne weisende, bekrallte Zehe besitzen. Der Schnabel und die großen Augen sind schwarzgrau. Der Halsbandschnäpper erreicht eine Körperlänge von 13 Zentimetern.
Der Halsbandschnäpper jagt überwiegend Insekten in der Luft, sucht aber auch auf dem Boden, besonders in Laub, nach Larven, Spinnen und anderen Wirbellosen. Seltener frisst er Beeren. Er singt langsam mit gepressten Tönen trüh ziit tru sidi, ein typischer Ruf ist ein langgezogenes iip.
Der Halsbandschnäpper bevorzugt Laubwälder und Parks mit altem Baumbestand, Friedhöfe und Streuobstflächen. Er nistet in Baumhöhlen und nimmt auch künstliche Nisthilfen an. Die Brut findet in der Zeit von Mai bis Juli statt.
Der Halsbandschnäpper kommt in Laubwäldern, Parks und Gärten im östlichen Europa und im nördlichen Asien vor. Dort gibt es ihn in Nordwestitalien, Süditalien, Süddeutschland, in der Schweiz, Schweden, Österreich, Tschechien, in Osteuropa, im baltischen Teil Russlands, in Lettland, in der Ukraine und in Westfrankreich. In Asien kommt er in Südrussland, Kasachstan und in Aserbaidschan vor. Als Brutvogel fehlt der Halsbandschnäpper im nördlichen Deutschland völlig. Von August bis September zieht der Schnäpper in das zentrale und südliche Afrika, um im Mai wieder in seinen Brutgebieten anzukommen.
Sein Bestand im Verbreitungsgebiet gilt mit einer Größe von 1.400.000 bis 2.400.000 Exemplaren als gesichert. In den letzten Jahrzehnten gab es einen deutlichen Anstieg der Populationen. Die größten Populationen liegen in Rumänien und in der Ukraine und umfassen etwa 600.000 Vögel.
Der deutsche Brutbestand wird für die Jahre 2005 bis 2009 auf 3.000 bis 6.000 Brutpaare geschätzt. In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art in der Kategorie 3 als gefährdet geführt.[1]
Der Halsbandschnäpper (Ficedula albicollis) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper. Er ist ein Charaktervogel insbesondere der Streuobstwiesen.
Hálshvítur nápur (frøðiheiti - Ficedula albicollis)
Беловрато муварче (науч. Ficedula albicollis) — мала врапчевидна птица од семејството на муварчињата. Таа е една од четирите црно-бели вида муварчиња. Се размножува низ југоисточна Европа (со изолирани популации на островите во Балтичкото Море, Шведска) и југозападна Азија. Таа е птица преселница што зимува под Сахара, во Африка. Редок скитник е во западна Европа. Оваа птица е честа во Македонија.
Оваа тица е долга 12-13.5 см. Мажјакот во сезона на парење е претежно црн одозгора и бел одоздола, со бел ѓердан, голема бела дамка на крилјата, црна опашка (иако некои мажјаци имаат бели агли по страните) и голема бела дамка на челото. Под опашката, задникот е светол. Клунот му е црн, широк и заострен на врвот, типичен за птиците кои ловат инсекти во лет. Освен со инсектите, овие птици се хранат со гасеници кои ги наоѓаат под кората на дабовите, како и со бобинки.
Кај мажјаците вон сезоната на парење, женките и младенчињата, црното е заменето со бледо кафеаво, и може тешко да се разликуваат од останатите муварчиња од родот.
Живеалиштето на овие птици се отворените шуми, паркови и градини, во кои претпочитаат да има стари дрвја со дупки во кои ќе гнездат. Го градат гнездото во отворената дупка на дрвото или прифаќаат куќички за птици изградени од луѓето. Обично несат 5-7 јајца.
Песната му е бавен, развлечен свиреж.
Беловрато муварче (науч. Ficedula albicollis) — мала врапчевидна птица од семејството на муварчињата. Таа е една од четирите црно-бели вида муварчиња. Се размножува низ југоисточна Европа (со изолирани популации на островите во Балтичкото Море, Шведска) и југозападна Азија. Таа е птица преселница што зимува под Сахара, во Африка. Редок скитник е во западна Европа. Оваа птица е честа во Македонија.
The collared flycatcher (Ficedula albicollis) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family, one of the four species of Western Palearctic black-and-white flycatchers. It breeds in southeast Europe (isolated populations are present in the islands of Gotland and Öland in the Baltic Sea, Sweden) and Eastern France to the Balkan Peninsula and Ukraine and is migratory, wintering in sub Sahara Africa.[2] It is a rare vagrant in western Europe.
This is a 12–13.5 cm long bird. The breeding male is mainly black above and white below, with a white collar, large white wing patch, black tail (although some males have white tail sides) and a large white forehead patch. It has a pale rump. The bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. As well as taking insects in flight, this species hunts caterpillars amongst the oak foliage, and will take berries.
Non-breeding males, females and juveniles have the black replaced by a pale brown, and may be very difficult to distinguish from other Ficedula flycatchers, particularly the European pied flycatcher (F. hypoleuca) and the semicollared flycatcher (F. semitorquata), with which this species hybridizes to a limited extent.[3] F. albicollis vis-a-vis F. hypoleuca are speciating from each other by reinforcement, as evidenced by differences between colouration in sympatry versus allopatry. This is evidence for speciation by reinforcement.[4]
They are birds of deciduous woodlands, parks and gardens, with a preference for old trees with cavities in which it nests. They build an open nest in a tree hole, or man-made nest-boxes. Normally 5-7 eggs are laid. The song is slow strained whistles, quite unlike the pied flycatcher. Pied flycatchers can mimic the song of the collared flycatcher in sympatric populations.[5]
The genus name is from Latin and refers to a small fig-eating bird (ficus, "fig") supposed to change into the blackcap in winter. The specific albicollis is from Latin albus, white, and collum, "neck".[6]
The collared flycatcher is used as a model species in both ecology and genetics and it was one of the first birds that had its full genome sequenced.[7] Repeated spectrometric data taken from male Collared Flycatchers has revealed that plumage reflectance should be measured during courtship, the primary period of sexual signalling, with spectral traits declining over the breeding season.[8]
In a natural population of F. albicollis inbreeding appeared to be rare, but when it did occur it had severe negative consequences for fitness characteristics such as hatching success rate.[9]
The collared flycatcher (Ficedula albicollis) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family, one of the four species of Western Palearctic black-and-white flycatchers. It breeds in southeast Europe (isolated populations are present in the islands of Gotland and Öland in the Baltic Sea, Sweden) and Eastern France to the Balkan Peninsula and Ukraine and is migratory, wintering in sub Sahara Africa. It is a rare vagrant in western Europe.
This is a 12–13.5 cm long bird. The breeding male is mainly black above and white below, with a white collar, large white wing patch, black tail (although some males have white tail sides) and a large white forehead patch. It has a pale rump. The bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. As well as taking insects in flight, this species hunts caterpillars amongst the oak foliage, and will take berries.
Eggs, Collection Museum Wiesbaden Non-breeding males, females and juveniles have the black replaced by a pale brown, and may be very difficult to distinguish from other Ficedula flycatchers, particularly the European pied flycatcher (F. hypoleuca) and the semicollared flycatcher (F. semitorquata), with which this species hybridizes to a limited extent. F. albicollis vis-a-vis F. hypoleuca are speciating from each other by reinforcement, as evidenced by differences between colouration in sympatry versus allopatry. This is evidence for speciation by reinforcement.
They are birds of deciduous woodlands, parks and gardens, with a preference for old trees with cavities in which it nests. They build an open nest in a tree hole, or man-made nest-boxes. Normally 5-7 eggs are laid. The song is slow strained whistles, quite unlike the pied flycatcher. Pied flycatchers can mimic the song of the collared flycatcher in sympatric populations.
The genus name is from Latin and refers to a small fig-eating bird (ficus, "fig") supposed to change into the blackcap in winter. The specific albicollis is from Latin albus, white, and collum, "neck".
The collared flycatcher is used as a model species in both ecology and genetics and it was one of the first birds that had its full genome sequenced. Repeated spectrometric data taken from male Collared Flycatchers has revealed that plumage reflectance should be measured during courtship, the primary period of sexual signalling, with spectral traits declining over the breeding season.
In a natural population of F. albicollis inbreeding appeared to be rare, but when it did occur it had severe negative consequences for fitness characteristics such as hatching success rate.
La Blankakola muŝkaptulo, Ficedula albicollis, estas malgranda paserina birdo de la familio de Muŝkaptuledoj, unu el la kvar specioj de Nigrablankaj muŝkaptuloj de Okcidenta Palearkto. Ili reproduktiĝas en sudorienta Eŭropo (izolataj populacioj en la insuloj de Gotlando kaj Elando en la Balta Maro, kaj sudokcidenta Azio. Ili estas migrantaj, kiuj vintras ĉefe en subsahara Afriko. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
Tiu estas 12-13.5 cm longa birdo. La reprodukta masklo estas ĉefe nigra supre kaj blanka sube, kun tre klare videbla entera kolumo, granda flugilmakulo, nigra vosto (kvankam kelkaj maskloj havas blankajn vostobordojn) kaj pli granda frunta blanka makulo ol la Blanknigra muŝkaptulo. La blanka kolumo estas la ĉefa distngilo de la specio kaj ĝi nomigas ĝin kaj en Esperanto kaj en la latina scienca nomo kie albicollis sugnifas precize "kun blanka kolumo". Ĝi havas blankan pugon. La beko estas nigra kaj havas la larĝan sed pintoforman tipon de dumflugaj insektomanĝantoj. Krom kapti insektojn dumfluge, tiu specio ĉasas raŭpojn inter la kverkofoliaro, kaj manĝas ankaŭ berojn.
Nereproduktaj maskloj, inoj kaj junuloj havas helbrunan koloron anstataŭ nigran, kaj povas esti tre malfacile distingeblaj el aliaj muŝkaptuloj de la genro Fidecula, ĉefe de la Blanknigra muŝkaptulo kaj de la Duonkoluma muŝkaptulo, kun kiuj tiu specio hibridiĝas je ioma etendo (Veen et al. 2001).
Ioli estas birdoj de deciduaj arbaroj, parkoj kaj ĝardenoj, kun prefero por malnovaj arboj kun kavaĵoj taŭgaj por nestumado. Ili konstruas malferman neston en arbotruo, aŭ manfarataj nestoskatoloj. Kutime la ino demetas 5-7 ovojn. La kanto estas mallaŭtaj streĉaj fajfoj, tre malsimile al la Blanknigra muŝkaptulo, kiu povas imiti la kanton de la Blankakola muŝkaptulo en simpatriaj populacioj (Haavie et al. 2004).
La Blankakola muŝkaptulo, Ficedula albicollis, estas malgranda paserina birdo de la familio de Muŝkaptuledoj, unu el la kvar specioj de Nigrablankaj muŝkaptuloj de Okcidenta Palearkto. Ili reproduktiĝas en sudorienta Eŭropo (izolataj populacioj en la insuloj de Gotlando kaj Elando en la Balta Maro, kaj sudokcidenta Azio. Ili estas migrantaj, kiuj vintras ĉefe en subsahara Afriko. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
El papamoscas acollarado (Ficedula albicollis)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae que habita en Europa y África. Es una de las cuatro especies de papamoscas blancos y negros del Paleártico Occidental. Es un ave migratoria que cría en Europa central y oriental, además de la península itálica, y que se desplaza a África suroriental para pasar el invierno. Es una rareza en la mayor parte de Europa Occidental.
Mide entre 12 y 13,5 centímetros de largo. El macho adulto es mayormente negro en la parte superior y blanco en la inferior, y tiene un collar blanco, alas y cola del mismo color (aunque algunos machos tienen líneas blancas al lado de la cola) y una franja blanca amplia en la cabeza. Su forma es la típica de las aves insectívoras. Además de atrapar insectos durante el vuelo, este especia caza orugas entre las hojas caídas, y ocasionalmente también come frutos rojos.
Los machos no adultos, las hembras y los pichones presentan un tono amarronado en lugar del negro, y es muy difícil distinguirlos de otros papamoscas Fidecula, particularmente del papamoscas cerrojillo (F. hypoleuca) y del papamoscas semiacollarado (F. semitorquata). Con este último se han encontrado casos de híbridos.
Son aves que frecuentan los bosques, los parques y los jardines, con una marcada preferencia hacia los árboles viejos con cavidades en las cuales puedan construir sus nidos. Construyen un nido abierto en un agujero de un árbol, o en cajas para nido artificiales. Normalmente depositan entre cinco y siete huevos. Su canto consta de silbidos lentos, diferenciándose así del papamoscas cerrojillo. Estos pueden imitar el canto de los papamoscas collarinos en las poblaciones mixtas.
El papamoscas acollarado (Ficedula albicollis) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae que habita en Europa y África. Es una de las cuatro especies de papamoscas blancos y negros del Paleártico Occidental. Es un ave migratoria que cría en Europa central y oriental, además de la península itálica, y que se desplaza a África suroriental para pasar el invierno. Es una rareza en la mayor parte de Europa Occidental.
Mide entre 12 y 13,5 centímetros de largo. El macho adulto es mayormente negro en la parte superior y blanco en la inferior, y tiene un collar blanco, alas y cola del mismo color (aunque algunos machos tienen líneas blancas al lado de la cola) y una franja blanca amplia en la cabeza. Su forma es la típica de las aves insectívoras. Además de atrapar insectos durante el vuelo, este especia caza orugas entre las hojas caídas, y ocasionalmente también come frutos rojos.
Los machos no adultos, las hembras y los pichones presentan un tono amarronado en lugar del negro, y es muy difícil distinguirlos de otros papamoscas Fidecula, particularmente del papamoscas cerrojillo (F. hypoleuca) y del papamoscas semiacollarado (F. semitorquata). Con este último se han encontrado casos de híbridos.
Son aves que frecuentan los bosques, los parques y los jardines, con una marcada preferencia hacia los árboles viejos con cavidades en las cuales puedan construir sus nidos. Construyen un nido abierto en un agujero de un árbol, o en cajas para nido artificiales. Normalmente depositan entre cinco y siete huevos. Su canto consta de silbidos lentos, diferenciándose así del papamoscas cerrojillo. Estos pueden imitar el canto de los papamoscas collarinos en las poblaciones mixtas.
Kaelus-kärbsenäpp (Ficedula albicollis) on kärbsenäplaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.[1]
Kaelus-kärbsenäpp (Ficedula albicollis) on kärbsenäplaste sugukonda kuuluv lind.
Eestis on ta eksikülaline.
Euli-txori lepazuria (Ficedula albicollis) Ficedula generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Euli-txori lepazuria (Ficedula albicollis) Ficedula generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Sepelsieppo (Ficedula albicollis) on pieni hyönteissyöjä, joka muistuttaa kirjosieppoa.
Pituus 12–13½ cm, paino n. 13 g.
Muistuttaa suuresti kirjosieppoa ja lähinnä vain keväiset koiraat voidaan tunnistaa maastossa. Mustavalkoinen pieni sieppo, jolla valkoinen kaularengas (kirjosiepolla selkäpuoli ja niska kokomusta). Naaras, nuori lintu ja syksyinen sulkasadon läpikäynyt koiras muistuttavat kirjosiepponaarasta, ja ne voidaan varmuudella erottaa ainoastaan erittäin hyvin nähtynä ja kuultuna tai kädessä tarkkailemalla.
Ääni on erilainen kuin kirjosiepolla: satakielimäinen korkea vihellys "iiiip". Laulu eroaa selvästi kirjosiepon laulusta.
Sepel- ja kirjosieppo voivat risteytyä keskenään. Risteymät muistuttavat sekä kirjo- että sepelsieppoa, ja lisäksi vielä paria muutakin sieppolajia. Risteymäkoiraat ovat usein lisääntymiskykyisiä, naaraat eivät ole.
Sepelsiepon kuvaili ja nimesi hollantilainen Coenraad Jacob Temminck.
Keski- ja Itä-Eurooppa. Ruotsin itärannikolla Gotlannissa ja Öölannissa pesii vakaa kanta, josta säännöllisesti keväisin harhautuu meille joitakin yksilöitä. Ei pesi Suomessa.
Lehtimetsät, puutarhat ja puistot.
Pesii puunkoloon tai linnunpönttöön. Vaaleansinisiä munia tavallisesti 6 kpl. Naaras hautoo n. 2 viikkoa. Poikaset lähtevät pesästä lentokykyisinä n. 16 päivän ikäisinä.
Sepelsieppo syö sekä lentäviä että maassa ja kasveilla liikkuvia hyönteisiä.
Vepsäläinen, Kari, Järvinen, Olli, Keynäs, Kalevi & Salminen, Pekka 1975: Sepelsiepot Ficedula albicollis Hankoniemellä 1971-74. - Lintumies 4.1975 s. 118-122. SLY.
Sepelsieppo (Ficedula albicollis) on pieni hyönteissyöjä, joka muistuttaa kirjosieppoa.
Ficedula albicollis
Le Gobe-Mouche à collier (Ficedula albicollis) appartient aux passereaux cavernicoles de la famille des Muscicapidae.
C'est une espèce considérée comme bioindicatrice de certains habitats, dont les populations ont été en augmentation (ou restauration) dans les forêts européennes d'Europe centrale et de l'Est de 1980 à 1996. Elles ont chuté de 1996 à 2000 pour remonter à leur niveau antérieur en 2005. L'espèce est plus rare en Europe de l'Ouest, et en progression de 1998 à 2004[1]
Ficedula albicollis
Le Gobe-Mouche à collier (Ficedula albicollis) appartient aux passereaux cavernicoles de la famille des Muscicapidae.
La balia dal collare (Ficedula albicollis (Temminck, 1815)) è un uccello passeriforme della famiglia Muscicapidae.[2]
È un passeriforme con una lunghezza media di 13 cm e un peso di 10 g.
L'apertura alare e di circa 24 cm.
Il piumaggio primaverile del maschio è nero sulla testa e sulle parti superiori mentre è bianco nelle parti inferiori, macchia alare e sui bordi della coda. Il bianco della gola si estende fino alla nuca a formare un esteso collare. In autunno il piumaggio somiglia a quello della femmina, con riduzione del collare e dei segni bianchi.
Il piumaggio della femmina è più grigio, si distingue dalla balia nera per i segni sulle ali più marcati.
Cattura mosche ed altri insetti in volo, partendo da posatoi e si nutre spesso a terra. Frequenta boschi vicino all'acqua. Nidifica nei buchi dei muri e degli alberi e in casette nido.
In Italia ci sono poche nidificazioni, in primavera inoltrata in habitat boschivi, è visibile anche nei periodi della migrazioni, è visibile anche in quasi tutta l'Europa, Africa, ed Asia del nord.
Ficedula albicollis ha un ampio areale ed una popolazione molto numerosa e pertanto la IUCN Red List la classifica come specie a rischio minimo (Least Concern).[1]
La balia dal collare (Ficedula albicollis (Temminck, 1815)) è un uccello passeriforme della famiglia Muscicapidae.
Baltakaklė musinukė (lot. Ficedula albicollis, angl. Collared Flycatcher) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos paukštis.
Paplitusi rytinėje Europos ir šiaurinėje Azijos dalyje. Baltakaklių musinukių arealas apima vakarinę Prancūziją, šiaurės vakarų Italiją, pietų Italiją, pietų Vokietiją, Šveicariją, Švediją, Austriją, Čekiją, Rytų Europą iki Pietų Uralo, Ukrainą, pietuose siekia Iraną, Azerbaidžaną, Kaukazą, Juodosios ir Viduržemio jūrų pakrantes. Lietuvoje labai retai užklystanti rūšis. Žiemoja centrinėje ir pietų Afrikoje.
Manoma, kad populiaciją sudaro 1,4 – 2,4 mln. paukščių.
Baltakaklė musinukė yra naminio žvirblio dydžio. Kūnas baltas, viršugalvis, uodega ir sparnai juodi. Baltos dėmės yra ant sparnų, kaktoje ir aplink kaklą. Patinas sveria 10-14,9 g, patelė 12-17 g. Galva santykinai didelė, snapas trumpas ir truputį palenktas žemyn (skirtingai nuo šiek tiek aukštyn pakreipto margasparnės musinukės snapo). Sparnai platūs, uodega ilga ir plokščia.
Aptinkama miškuose, kur gausu drevėtų medžių: ąžuolynuose, bukynuose, skroblynuose. Gyvena pamiškėse arba prie miško aikštelių. Peri natūraliose drevėse ar kitų paukščių uoksuose. Lizdą suka iš žolių. Deda 6, rečiau 5 ar 7 balsvai žydrus 17x13 mm dydžio kiaušinius. Inkubacinis periodas 13 dienų.
Baltakaklė musinukė minta daugiausia vikšrais (lapsukių, sprindžių, pelėdgalvių), kartais lesa vabzdžius, suaugusius drugius[1]. Rečiau lesa uogas.
Baltakaklė musinukė (lot. Ficedula albicollis, angl. Collared Flycatcher) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos paukštis.
Baltkakla mušķērājs (Ficedula albicollis) ir neliela auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns. Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Tas ligzdo Eiropas centrālajā daļā, ziemo Subsahāras Āfrikā.[2]
Baltkakla mušķērājs ligzdo Eiropas centrālajā daļā, bet vairāk tās dienvidu daļā. Sugas areāls lēnām izplešas ziememļu virzienā. Areāla ziemeļu atzars sasniedz Gotlandi un Ēlandi Zviedrijā, taču Baltijas valstīs sastopams reti. Areāls rietumos aptver Vācijas dienvidu daļu un sniedzas līdz Francijas austrumiem, dienvidos Apenīnu pussalu līdz Sicīlijai un Balkānos līdz Maķedonijas ziemeļiem. Austrumos areāls iesniedzas Krievijā līdz Maskavas apgabalam, iespējams, ka arī tālāk līdz Volgai ap Kazaņu un Samāru.[2][3]
Ziemo Afrikā uz dienvidiem no ekvatora. Migrācijas laikā sastopams arī Kazahstānas rietumos, Kaukāzā, Turcijā, Irānas ziemeļos un Sīrijā.[2][3]
Baltkakla mušķērājs Latvijā ir rets ieceļotājs un ligzdotājs. Līdz šim bijuši 11 novērojumi.[3]
Baltkakla mušķērājs ir neliels vai vidēji liels mušķērājs, līdzīgs melnajam mušķērājam.[4] Ķermeņa garums 12—13 cm, spārnu plētums 15—17 cm, svars 10,5—13,5 g.[4][5]
Ligzdošanas sezonas laikā raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņam ir košs, melnbalts apspalvojums: melna mugura (lejasdaļa balta), balts vēders un kakls, kā arī uz melnajiem spārniem ir lieli, balti laukumi, melna aste (dažiem īpatņiem malējās spalvas ir baltas) un balta piere. Knābis melns, pie pamatnes plats, knābja gals smails. Mātītes apspalvojums vietās, kur tēviņam ir melns, ir gaiši brūns. Jaunie putni un tēviņi ārpus vairošanās sezonas izskatās līdzīgi mātītēm.[4]
Baltkakla mušķērājs sastopams dažādos mežos, bet visbiežāk apmetas lapu koku mežos, mežmalās, parkos un dārzos. Īpaši iecienīti veci ozolu meži. Necieš, ja mežā notiek mežizstrādes darbi. Lapotnes augšējos zaros uzturas daudz biežāk, nekā apakšējos zaros un vēl retāk tas nolaižas uz zemes.[4][5]
Barojas ar dažādiem posmkājiem, tai skaitā gan ar lidojošiem, gan nelidojošiem kukaiņiem. Ligzdošanas sezonas laikā nozīmīgs barības avots ir tauriņu kāpuri. Barību uzlasa no koku zariem un lapām, arī no zemes. Lidojošos kukaiņus ķer īsā lidojumā no koka zara. Nekustīgus kukaiņus neuztver kā barību.[4]
Baltkakla mušķērāji veido monogāmus pārus. Centrāleiropā ligzdošanas sezona sākas maijā vai jūnija vidū. Sezonā viens perējums. Ligzdu vij koka dobumā, izmanto gan dabīgus dobumus, gan putnu būrīšus. Ligzda parasti atrodas 15 m augstumā no zemes, ļoti reti zemāk. To būvē no sausas zāles, lapām, stiebriem, no iekšpuses izklāj ar smalkākiem stiebriņiem. Dējumā 5—7 olas. Inkubācijas periods ilgst 12—14 dienas. Perē tikai mātīte. Par mazuļiem rūpējas arbi vecāki. Jaunie putni izlido 15—18 dienu vecumā.[4][5] Savvaļā var sasniegt 9,8 gadu vecumu.[6]
Baltkakla mušķērājs (Ficedula albicollis) ir neliela auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns. Ģeogrāfisko variāciju nav. Tas ligzdo Eiropas centrālajā daļā, ziemo Subsahāras Āfrikā.
De withalsvliegenvanger (Ficedula albicollis) is een zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae).
De vogel is 12 tot 13,5 cm lang. De vogel lijkt sterk op de bonte vliegenvanger. Daar waar het verspreidingsgebied overlapt met dat van de bonte vliegenvanger, komt hybridisering voor. Het mannetje is echter gemakkelijk herkenbaar door de witte hals die helemaal als een witte halsband doorloopt. Hij heeft net als een bonte vliegenvanger zwart op de kop, rug, vleugels en staart. Verder een duidelijke witte vleugelstreep, een witachtige stuit en wit op de keel, borst en buik. Het vrouwtje is veel minder opvallend. Ze is grijsbruin daar waar het mannetje zwart is, verder heeft ze iets meer wit op de vleugel als het vrouwtje van de bonte vliegenvanger.[2]
De withalsvliegenvanger komt voor in Noordwest- en Zuid-Italië, Zuid-Duitsland, Oost-Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië, verder in Oost-Europa tot diep in Rusland, Baltische staten, Zweden, Kazachstan en Azerbeidzjan. Het leefgebied bestaat uit gevarieerd loofbos met open plekken, weelderige tuinen en parken.[2] Het is een trekvogel die overwintert in Afrika en het Nabije Oosten.
Bij nestkastje
Withalsvliegenvanger in het Woud van Białowieża.
De grootte van de Europese populatie werd in 2004 geschat op 1,4 tot 2,4 miljoen paar. De aantallen gaan mogelijk vooruit. Om deze redenen staat de withalsvliegenvanger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe withalsvliegenvanger (Ficedula albicollis) is een zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae).
Halsbåndfluesnapper (vitenskapelig navn Ficedula albicollis) er en fugl i fluesnapperfamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Halsbåndfluesnapper (vitenskapelig navn Ficedula albicollis) er en fugl i fluesnapperfamilien.
Scientìfich: Ficedula albicollis
Piemontèis : ...
Italian : Balia dal collare
Órdin: ---
Famija: ---
Géner: ---
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Ficedula albicollis
Multimedia w Wikimedia Commons Muchołówka białoszyja (Ficedula albicollis) – gatunek małego ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Jest to ptak bardziej ciepłolubny niż muchołówka żałobna, na co wskazuje obszar występowania. Zamieszkuje południowo-wschodnią Europę i południowo-zachodnią Azję. Najdalej na północy Europy spotykany na Olandii i Gotlandii. We Włoszech, Środkowej Europie i wąskim pasem we wschodniej gnieździ się wyspowo. W Europie Zachodniej (Francja, Niemcy, Włochy) i w zachodniej części Morza Śródziemnego to gatunek przelotny i rzadki ze względu na trasy migracji. Wędrowny, zimuje w subsaharyjskiej wschodniej i południowo-środkowej Afryce (Zambia, Zair, Uganda). Zasięg występowania jest mniejszy niż u muchołówki żałobnej. Brak wyróżnionych podgatunków. W Europie populację szacuje się na 350 000 do 820 000 par, najwięcej w Rumunii (100 000 do 300 000), na Słowacji i Węgrzech (70 000 do 150 000 par), w Czechach (25 000 - 50 000), Mołdawii (ok. 25 000 par) i w Rosji (do 50 000 par). Znaczne coroczne różnice w liczebności (przez drapieżniki gniazdowe, np. mysz leśną) utrudniają dokładne określenie jej w Polsce - ok. 3 000 do 6 000 par lęgowych (w samej Puszczy Białowieskiej w latach 80. 5 000 - 5 500).
Osobliwy ptak pod względem ubarwienia samca i śpiewu o smukłej sylwetce. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec w szacie godowej wiosną z wierzchu czarny, od spodu biały od gardła po pokrywy podogonowe. Jego upierzenie bardzo lśni w okresie godowym. Po nim czerń zastępuje matowa czarnobrązowa barwa. Również białe pióra wtedy już tak nie błyszczą. Głowa czarna z wyjątkiem białego czoła, wokół szyi szeroka biała obroża i plama nad dziobem. Na czarnych skrzydłach (lotkach trzeciorzędowych, pokrywach i na nasadzie lotek pierwszorzędowych) duża biała plama. Biała plama jest też w tylnej części grzbietu. Ogon czarny, na kuprze niewyraźna biaława plama. Dziób i nogi czarne. Samica wygląda dość niepozornie, gdyż w jej upierzeniu dominują odcienie szarości i brązu, a jedynie spód ciała jest biały. Ogon i skrzydła mają ciemniejszy odcień niż grzbiet ciała i głowa. Biały rysunek na skrzydłach jest obecny u obu płci, ale u samicy to cecha odróżniająca od czarno-białej muchołówki żałobnej, poza tym ma ona mniej bieli niż samiec. Podobny samiec muchołówki białoszyjej ma pełną białą obrożę z tyłu szyi.
Podobna muchołówka półobrożna ma niepełną obrożę i biało obrzeżony ogon. Również podobna muchołówka żałobna jest ubarwiona mniej kontrastowo (zamiast koloru czarnego występuje raczej ciemnoszarobrązowy), ma mniejszą plamkę na czole (a często dwie plamki), mniejsze lusterko na skrzydłach i brak obroży. Tymczasem muchołówka białoszyja oprócz szerokiej, białej obroży na szyi ma białą plamę na kuprze i większe białe plamy skrzydłowe, tzn. biel zaczyna się już od trzecie, a kończy na piątej lotce pierwszorzędowej. Dodatkowo druga lotka pierwszego rzędu jest przeważnie dłuższa od piątej.
Samce w szacie spoczynkowej, samice i młode są bardzo do siebie podobne, o szarobrązowym grzbiecie i białym spodzie. Trudno je odróżnić od osobników muchołówki żałobnej. Z większej odległości obserwatorzy rozpoznają je po zupełnie innym śpiewie (odgłos ostrzegawczy jest znacznie wyższy) oraz sposobie wabienia. Ptak mniejszy od wróbla i wielkością zbliżony do modraszki, choć ma delikatniejszą budowę.
ok. 10–15 g
Wabi wydłużonym, żałosnym "fii" (intensywniejszym, gdy jest zaniepokojony), alarmuje twardym "pik" i suchym terkotem. Śpiewa w powolnym tempie (podobnie jak pleszka), jest to prosta piosenka złożona z kilku zgrzytliwych tonów różnej wysokości, niekiedy z wplecionymi czystszymi dźwiękami, podobnymi do śpiewu muchołówki żałobnej. Samce na początku zwrotki każdego śpiewu ten sam głos. Oprócz tego są jeszcze inne głosy wydawane przez muchołówki, ale nie są specyficzne dla gatunku.
Rozpoznawanie różnic pomiędzy omawianym gatunkiem a muchołówką żałobną jest jednak problematyczne. Normalnie okrzyk tej drugiej jest krótki "bit", ale nie zawsze typowy dla gatunku. W Puszczy Białowieskiej kilkanaście procent samców muchołówki żałobnej wykonuje śpiew mieszany, a pojedyncze imitują dźwięki muchołówki białoszyjej. W takich przypadkach nawet doświadczeni ornitolodzy gdy nie widzą muchołówki błędnie oznaczają ptaki.
Prowadzi dzienny i samotniczy tryb życia (nie spotyka się go w stadach, choć gniazdować może w wysokich zagęszczeniach). Siada na eksponowanych miejscach wyczekując na owady, machając czasem skrzydłami (a nierzadko tylko jednym) lub ogonem, co typowe jest dla muchołówek. Wędrówki prowadzi nocą pojedynczo. Na lęgowiska samce przylatują szybciej, dodatkowo później pojawiają się jednoroczne samce niż starsze. Gdy migrują są rzadko widywane poza lęgowiskami, przeważnie w Polsce północno-zachodniej. Zimowiska są słabo poznane przez mylenie jej tam z muchołówką półobrożną. W Zambii obserwowano jak poluje wysoko lub nisko nad ziemią na skraju lasów, a w ich głębi na wierzchołkach.
Stare, wysokopienne lasy liściaste i mieszane z odpowiednio ilością dziuplastych drzew (zarazem obumierających lub martwych, które nie występują zwykle w kompleksach gospodarczych) na ciepłych stanowiskach, zbliżone do pierwotnych i naturalnych. W Polsce na niżu zamieszkuje głównie cieniste grądy (w niektórych latach zagęszczenie może dojść do 22 par na hektar, co czyni ten gatunek najliczniejszym lęgowym w tym siedlisku) i stare łęgi oraz olsy, w górach - buczyny i łęgi. Spotykana również w starych parkach (m.in. we Wrocławiu, być może w wyniku wycięcia pobliskich starych lasów pod Oławą i Brzegiem[4]), ogrodach i sadach owocowych. Wymaga obecności dziuplastych drzew, przynajmniej kilku na hektar. W grądach Puszczy Białowieskiej najczęściej zamieszkuje graby (80% drzew), w łęgach - olsze czarne. Ogólnie zasiedla podobne biotopy jak muchołówka żałobna.
Siedliska istotne dla gatunku:
Głównie stawonogi - owady chwytane w locie. Zbiera również gąsienice z liści i pni, pająki, a sporadycznie nawet jagody. Po przylocie na lęgowiska dieta jest bardzo zróżnicowana.
Sposób polowania jest podobny do tego stosowanego przez innych przedstawicieli rodziny muchołówkowatych. Muchołówka oczekuje na zdobycz siedząc w wybranych, ulubionych, stanowiskach obserwacyjnych, np. martwych gałęziach. Z nich nagle wylatuje za przelatującymi w pobliżu owadami. Ptak zbiera też ofiary z gałęzi, liści, pni, kwiatów i z ziemi, ale robi to rzadziej i głównie w trakcie niekorzystnej pogody, gdy owady nie latają, np. w trakcie deszczowej aury. Na przełomie maja i kwietnia dominują gąsienice, a gdy wiosna jest zimna i brakuje latających owadów żeruje na ściółce czatując na zdobycz gałązkach rosnących pół metra nad ziemią. Gdy pisklęta opuszczą gniazda dorosłe ptaki wraz z młodymi zaczynają żerować w koronach drzew.
Okres lęgowy przypada na maj i czerwiec. Muchołówki przylatują do Polski ok. 20 kwietnia, choć samce mogą przybyć już na początku tego miesiąca. Terytorializm u muchołówek białoszyich jest bardzo słabo zaznaczony i dotyczy on tylko najbliższych okolic dziupli lęgowej (promień wynosi około 50 m od dziupli). Już parę dni po przylocie samiec zaczyna wabić samicę do konkretnej dziupli śpiewając oraz dając jej odpowiednie sygnały - powtarza przed nią przyloty do otworu wejściowego dziupli, rozpościera ogon i skrzydła. Gody zatem nie różnią się od tych w wykonaniu muchołówek żałobnych. Również u tego gatunku zdarza się poligamia - samiec miewa parę partnerek.
W dziupli (w lasach pierwotnych zasiedla te na wysokości ok. 8 m, choć zdarzają się ulokowane od 0,4 do 20 m), wyłożonej butwiejącymi liśćmi, korzonkami, z wyściółką z traw, włosia i sierści. Wykorzystuje również budki lęgowe (ich obecność zwiększa liczebność lokalnych populacji, gdyż jeśli są obecne skłonna jest do gniazdowania nawet w lasach sosnowych). Na tereny lęgowe przylatuje dość późno, co jest związane z dostępnością pokarmu, czyli z obecnością owadów latających.
Samica od końca kwietnia do końca maja składa 5–7 bladoniebieskich jaj (podobnie jak u muchołówki żałobnej). Wyprowadza jeden lęg w ciągu roku (pojedyncze pary mogą powtórzyć lęg).
Jaja są wysiadywane przez 12–14 dni.
Młode, gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 15–18 dniach (przeważnie 16). Wcześniej są karmione przez rodziców. Rodziny muchołówek przebywają w tym czasie wysoko w koronach drzew i są trudne do obserwacji, toteż niewiele wiadomo o dorastaniu młodych. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia. Ponadto zdarza się czasem, że samce, którym lęgi uległy zniszczeniu pomagają w karmieniu młodych innych par.
Po opierzeniu potomstwa cała rodzina trzyma się jeszcze przez krótki czas gniazda.
W Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową[5]. Gatunek wymieniony w załączniku nr 1 do dyrektywy ptasiej. Zagrożeniem jest niewłaściwa gospodarka leśna, w tym wycinanie starodrzewów liściastych i ich nadmierna eksploatacja oraz eliminowanie z krajobrazu martwych i obumierających drzew.
Na niektórych obszarach, m.in. na Gotlandii i w Puszczy Białowieskiej, muchołówka białoszyja krzyżuje się z muchołówką żałobną, tworząc mieszańce o pośrednich cechach upierzenia. Mogą one przypominać z wyglądu muchołówkę półobrożną. Mieszańce takie są bezpłodne.
Muchołówka żałobna i białoszyja to gatunki bliźniacze, które powstały w wyniku rozdzielenia pierwotnej populacji podczas ostatniego zlodowacenia, i są genetycznie bardzo mało zróżnicowane[6].
Muchołówka białoszyja (Ficedula albicollis) – gatunek małego ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Muchárik bielokrký alebo muchárik belokrký[3] (lat. Ficedula albicollis) je druh z čeľade muchárovité. Hniezdi v Európe od Francúzska cez strednú Európu, Ukrajinu po juzozápadné Rusko. Slovensko má druhú najpočetnejšiu populáciu muchárikov bielokrkých v Európe.[4]
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov muchárik bielokrký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je stúpajúci, stavy v Európe v rokoch 1982 – 2013 mierne stúpli.[1]
Veľký ako muchárik čiernohlavý (dĺžka tela je asi 130 mm[5], krídla samcov 78-82 mm, samíc 77-80 mm, chvosta 49-54 mm). Podobný ako muchárik čiernohlavý, od ktorého sa samček odlišuje bielym pásikom na krku, oddeľujúcim čiernu čiapočku od čierneho chrbta. Biela škvrna na krídle a čele je rozsiahlejšia. Samička je podobná samičke muchárika čiernohlavého. Rozpoznávací znak: biele škvrny na letkách začínajú už na 3., 4., a 5. letke, väčšia biela škvrna na krídlach, vidieť náznak bieleho pása okolo krku[6], kostrč je svetlejšia a celkový farebný dojem je sivší[5].
Muchárik bielokrký spieva pomaly a nemelodicky. Rôzne tóny, čisté i škrípavé, vydáva akoby "sem a tam" "cit-cit-cit"[7][5]. Má tiež veľmi typické volanie, melancholické "hiip". Varovný hlas znie "pik", často v kombinácii s volaním "hiip-pik hiip-pik".[5]
Ako hniezdič je v listnatých lesoch na Slovensku pomerne hojný, ak je v poraste dostatok stromových dutín. Najvyššie hustoty dosahuje v riedkych dubových lesoch v ktorých nie je silný podrast a majú veľa dutín, 14,4 - 21,3 páru/10 ha v pohori Tribeč, Malá Suchá. Rozšírený je od nížin až do výšky 1 200 – 1 300 m, odhad počtu hniezdiacich párov je 70 000 - 150 000[4].
Sťahovavý. Prilieta v apríli, odlieta v auguste a septembri[5].[4]
Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[4] a 2001[8] žiadny. V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][9][10] Európsky ochranársky status SPEC4 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Obýva najmä staršie listnaté lesy s dostatkom dutín. Menšie počty dosahuje v zmiešaných lesoch, parkoch a sadoch.[4] V parkoch, záhradách sa objavuje počas migrácie.
Hniezdi v dutinách a polodutinách stromov. Začiatok hniezdenia je v máji. Samička znáša 4 – 7 jednofarebno modrozelených vajec veľkosti 17x13 mm. Inkubačný čas 12-13 dní, výchova mladých v hniezde 13 – 14 dní.[6]
Živí sa predovšetkým lietajúcim hmyzom.
Užitočný hmyzožravý druh, ktorý si zaslúži všestrannú ochranu. Je zákonom chránený, spoločenská hodnota je 920 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[11]. Druh je zaradený do Bonnského dohovoru (Príloha II), Bernského dohovoru (Príloha II) a smernici o vtákoch (Príloha I).[12]
Hniezdi v dutinách, polodutinách aj v búdkach
Loví z postriežky, za hmyzom vyletuje
Samička je sfarbená menej výrazne
Vajíčka, Museum Wiesbaden
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Muchárik bielokrký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Muchárik bielokrký
Muchárik bielokrký alebo muchárik belokrký (lat. Ficedula albicollis) je druh z čeľade muchárovité. Hniezdi v Európe od Francúzska cez strednú Európu, Ukrajinu po juzozápadné Rusko. Slovensko má druhú najpočetnejšiu populáciu muchárikov bielokrkých v Európe.
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov muchárik bielokrký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je stúpajúci, stavy v Európe v rokoch 1982 – 2013 mierne stúpli.
Belovrati muhar (znanstveno ime Ficedula albicollis) je ptica iz družine muharjev.
Odrasli belovrati muhar doseže v dolžino do 13 cm, tehta pa med 14 in 18 g, razpon peruti je okoli 22 cm. Samec ima črno glavo in bel vrat, vsa ptica ima črno belo perje, samica pa je sivo bele barve.
V Sloveniji gnezdi maja, junija in julija, v gnezdo pa samica odloži 5 do 7 svetlomodrih jajc.
Belovrati muhar (znanstveno ime Ficedula albicollis) je ptica iz družine muharjev.
Halsbandsflugsnappare (Ficedula albicollis) är en liten svartvit fågel inom familjen flugsnappare.[2]
Halsbandsflugsnapparen är mycket lik sina nära släktingar svartvit flugsnappare (Ficedula hypoleuca), balkanflugsnappare (Ficedula semitorquata) och atlasflugsnappare (Ficedula speculigera). Den adulta fågeln blir ungefär 13 centimeter lång och väger tolv till 18 gram. Hanen är på våren huvudsakligen svart på ovansidan och vit på undersidan, med en vit krage, ett stort vitt område på vingen och en markant vit fläck i pannan. Honan är brungrå på ovansidan, saknar det vita halsbandet och har ingen eller en liten vit pannfläck. Stjärten är svart på ovansidan men en mindre andel har vita fält på de yttersta stjärtpennorna (främst unga hanar samt alla honor).
Unga hanar har bruna handpennor eftersom dessa inte ruggas på vintern (partiell ruggning på vintern, komplett ruggning på sommaren). I höstdräkten är även hanarna mer brungrå och honlika. Fåglarna kan vara svåra att särskilja från andra Ficedula-arter. Eftersom halsbandsflugsnapparen i liten utsträckning hybridiserar med svartvit flugsnappare och balkanflugsnappare så förekommer individer med klinal morfologi mellan dessa arter.
Halsbandsflugsnapparens lock- och varningsläte är en tunn och inandande vissling, iihp.[3] Sången skiljer sig kraftigt från sin nära släkting svartvit flugsnappare, en serie pressade visslingar med stora tonkliv.[3]
Halsbandsflugsnapparen häckar på våren/sommaren på Gotland, Öland, i östra Europa och i sydvästra Asien. Den är en flyttfågel som övervintrar i centrala delarna av Afrika i Kongobäckenet.
Fågeln delas vanligtvis inte upp i underarter. Tidigare kategoriserades dock balkanflugsnapparen (Ficedula semitorquata) som en underart F. a. semitorquata till halsbandsflugsnapparen.[4]
Denna art hör hemma i lövskogar, parker, ängar och trädgårdar och väljer gärna äldre skogar. Den bygger öppna bon i håligheter i träden och kan lätt utnyttja sig av en vanlig fågelholk med öppning framåt. Boet består av torrt gräs och ibland av smala barkremsor. Den lägger fem till sju ägg som ruvas i ungefär 14 dagar. Ungarna är färdiga att flyga efter två veckor.
Halsbandflugsnapparen hybridiserar i liten utsträckning med svartvit flugsnappare och balkanflugsnappare. Hybrid-honorna är sterila medan hanarna kan reproducera sig. Hybridhanar har istället reducerad reproduktiv framgång då deras partner är otrogna i stor utsträckning.
Halsbandsflugsnapparen äter främst insekter och larver.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen (tillika den europeiska populationen) uppskattas till mellan drygt 1,5 miljoner och drygt tre miljoner häckande par.[1]
Halsbandsflugsnappare är Gotlands landskapsfågel.
Fågeln har på svenska även kallats halsbandad flugsnappare.[5]
Wikimedia Commons har media som rör halsbandsflugsnappare.
Halsbandsflugsnappare (Ficedula albicollis) är en liten svartvit fågel inom familjen flugsnappare.
Halkalı sinekkapan (Ficedula albicollis), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından bir sinekkapan türü.
12-13.5 cm büyüklüğündedirler. Üreme dönemindeki erkeğin çoğunlukla yukarısı siyah ve aşağısı beyazdır. Beyaz bir yaka, büyük beyaz kanat yaması, siyah kuyruk ve büyük beyaz bir alın yaması vardır. Kıç soluk renklidir. Gaga siyah ve geniştir. Şekli ise havayla ilgili böcekçil hayvanlardaki gibi sivri uçludur.
Uçarken yakaladıkları böceklere ek olarak, meşe yapraklarının arasındaki tırtılları avlarlar ve küçük yumuşak meyveleri de yerler.
Dökülen ormanlık bölgeler, parklar ve bahçelerin kuşlarıdırlar. Tercihen yaşlı ağaçların oyuklarında yuva yaparlar. Bir ağaç deliğinde açık bir yuva inşa ederler veya insan yapımı kutu-yuvalarda yaşarlar. 5-7 yumurta bırakırlar.
Güneydoğu Avrupa ve kuzeybatı Asya'da yayılış gösterirler. Göçmendirler, kışı Afrika'da Sahra Çölünde geçirirler. Batı Avrupa'da nadir görülürler.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Halkalı sinekkapan (Ficedula albicollis), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından bir sinekkapan türü.
Маса тіла 9-15 г, довжина тіла близько 13 см. У шлюбному вбранні дорослий самець підвиду albicollis зверху чорний; лоб і задня частина шиї білі; поперек білуватий; низ білий; на покривних перах другорядних махових і на третьорядних махових перах широка біла смуга; махові пера чорно-бурі, по основі першорядних махових пер проходить широка біла смуга; хвіст чорний, на основі крайніх стернових пер невеликі білі плями; дзьоб і ноги чорні; у підвиду semitorquata, який трапляється в Криму, задня частина шиї чорна; на лобі невелика біла пляма; на трьох крайніх парах стернових пер білий колір охоплює значну частину їх основи; у позашлюбному оперенні чорний колір змінюється на чорнувато-сірий. У обох підвидів доросла самка сірувато-бура; низ білуватий; білі смуги на крилах вузькі; поперек сіруватий; білої плями на лобі нема. Молодий птах зверху сірувато-бурий, з вохристими плямами; пера горла, вола і грудей вохристі, з темно-бурою верхівковою облямівкою; черево білувате; смуги на крилах вохристі.
Дорослий самець підвиду albicollis від дорослого самця строкатої мухоловки відрізняється білою задньою частиною шиї і білуватим попереком: а дорослий самець підвиду semitorquata від дорослого самця строкатої мухоловки — ширшими білими смугами на крилі і білою верхньою частиною бічних стернових пер; доросла самка та молодий птах від дорослої самки та молодого молодої строкатої мухоловки відрізнити у польових умовах майже неможливо.[1]
Пісня нагадує пісню строкатої мухоловки, але мелодійніша повільніша і ніжніша: поклик — тихе неголосне «гіп» або «ігп».[1]
Мухоловка білошия мешкає у Східній Європі і північній Азії. Зокрема, зустрічається на північному заході та півдні Італії, в південній Німеччині, Швейцарії, Швеції, Австрії, Чехії, у Східній Європі, в балтіській частині Росії, в Латвії, Україні і на заході Франції. В Азії зустрічається на півдні Росії, в Казахстані й Азербайджані.
В Україні гніздиться в лісовій і лісостеповій смугах, а також на більшій частині степової смуги; мігрує на всій території.[1]
У серпні—вересні мігрують на зимівлю в Центральну і Південну Африку, звідки вертаються на місця гніздування у другій половині квітня — в травні.
Мухоловка білошия є самостійним видом, проте відомі випадки успішної гібридизації з мухоловкою строкатою[2]. Вид мухоловка білошия включає два підвиди: Ficedula albicollis albicollis, Ficedula albicollis semitorquata.
Чисельність в Європі оцінена в 1,4—2,4 млн пар, в Україні гніздиться найбільша популяція в Європі — 580–700 тис. пар. Спостерігається слабке збільшення чисельності виду[3].
Населяє високостовбурові листяні, рідше мішані хвойно-листяні ліси. Віддає перевагу широколистяним деревостанам: дубово-грабовим і дубово-вільховим, а також дібровам із домішками різноманітних широколистяних порід — ясена, в'яза, клена, осики. Іноді трапляється в сосново-дубових лісах. Гніздиться також у культурному ландшафті — в парках, садах. Обирає ділянки лісу з добре розвиненим підліском поблизу від галявин, лісових доріг, узлісся та інших освітлених місць. Нерідко тримається лісових ярів.
Гніздиться окремими парами, хоча в оптимальних місцях існування (грабові діброви) може утворювати невеликі скупчення, де гнізда інколи розташовуються на відстані 20-25 м одне від одного (у ряді випадків два близько розташованих гнізда «обслуговує» один самець, тобто спостерігається полігамія).
Гніздо завжди влаштовує в дуплі, використовуючи для цієї мети різноманітні природні порожнини в стовбурах дерев і пеньків. Висота гніздування зазвичай не перевищує 2-3 м, інколи досягає 5 м і більше. Саме гніздо складається із сухого листя дерев, стебел трави, лика; лоток — із різного рослинного матеріалу, тонких луб'яних волокон, невеликої кількості шерсті звірів.
У повній кладці зазвичай 5-7 яєць. Середній розмін яєць 17,88×13,45 мм. Вони блідо-блакитні, практично не відрізняються від яєць мухоловки строкатої. До відкладання яєць приступають протягом травня — початку червня. Насиджування триває 12-13 діб.[4]
Мухоловка білошия полює переважно на комах, а також павуків та інших безхребетних; рідше споживає ягоди. Полює переважно на льоту, серед крон дерев.
Перебуває під охороною Бернської конвенції.
Ficedula albicollis là một loài chim trong họ Muscicapidae.[2]
.jpg)
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ficedula albicollis là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Ficedula albicollis (Temminck, 1815)
Охранный статус
Мухоло́вка-белоше́йка[1], или березовка[2] (лат. Ficedula albicollis) — певчая птица семейства мухоловковых (Muscicapidae).
Мухоловка-белошейка маленькая, компактного телосложения птица, длиной 13 см. Голова относительно крупная, клюв короткий, тонкий, слегка согнут наверх. Крылья широкие и заострённые, хвост длинный, тонкий и веерообразный. Самцы имеют броское чёрно-белое оперение. Голова и лицо окрашены в чёрный цвет, исключение составляет большое, белое пятно на лбу и горле. Верхняя часть спины, крылья также чёрные. От крыльев тянется широкая, белая полоса. Верхняя сторона хвоста также чёрная, остальное тело окрашено в белый цвет. У самок бурое лицо, пятно на лбу как у самцов отсутствует, её спина и крылья серые. Затылок светло-серый, белая полоса у самцов на спине темнее. Вокруг глаз тянется светлое кольцо века. Серые ноги имеют один направленный назад и три направленных вперёд когтя. Клюв и большие глаза чёрно-серые. В зимнем наряде птицы окрашены ещё менее контрастно, напр., крылья более коричневатые. Они очень похожи на других представителей рода, особенно на мухоловку-пеструшку.
Мухоловка-белошейка охотится преимущественно в воздухе на насекомых, на земле, особенно в листве, ищет личинок, пауков и других беспозвоночных. Реже питается ягодами. Она медленно поёт с сжатыми звуками «трю-циит-тру-зиди», типичный призыв растянутое «иип».
Птица предпочитает лиственные леса и парки со старыми деревьями, кладбища и поля с фруктовыми деревьями. Она гнездится в дуплах деревьев, а также в скворечниках. Выводок появляется в период с мая по июль.
Мухоловка-белошейка обитает в лиственных лесах, парках и садах в Европе и Северной Азии. Она встречается на северо-западе и на юге Италии, в южной Германии, восточной Франции[3], в Швейцарии, Швеции, Австрии, Чехии, в Литве, Латвии, Эстонии[3], во всех странах Восточной Европы, в том числе в Европейской части России. На севере граница ареала доходит до 52° с. ш.[3] В Азии мухоловка-белошейка встречается на юге России, в Казахстане и Азербайджане. С августа по сентябрь птицы мигрируют в центральную и южную Африку: от Ганы на западе до Уганды и Танзании на востоке, на юг — до севера Анголы, Замбии, севера Зимбабве[3]. В мае белошейки возвращаются в свой гнездовой ареал.
Популяция насчитывает от 1 400 000 до 2 400 000 особей. В последних десятилетиях имелся отчётливый подъём популяций. Самые большие популяции находятся в Румынии и на Украине и охватывают примерно 600 000 птиц.
Мухоло́вка-белоше́йка, или березовка (лат. Ficedula albicollis) — певчая птица семейства мухоловковых (Muscicapidae).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Park_Pa%C5%82acowy,_Bia%C5%82owie%C5%BCa,_Poland.jpg)
,_Park_Pa%C5%82acowy,_Bia%C5%82owie%C5%BCa,_Poland.jpg)
,_Park_Pa%C5%82acowy,_Bia%C5%82owie%C5%BCa,_Poland.jpg)
