'''Carduelis barbata ye un páxaru de la familia de los Fringillidae.
Mide ente los 13 a 14 cm de llargor.
El machu tien la parte cimera de la cabeza y el gargüelu de color negru. El llombu mariellu verdosa escura con llistes negres. El pechu, banduyu y obispillo son mariellu intensu. Les plumes de les ales son negres con una franxa mariella; les plumes de la cola son negres con cantos mariellos. El picu ye bastante gruesu y de color gris.
La fema escarez d'el color negru del machu y pueden estremase dos fases de plumaxe, la mariella y la gris pero en dambes les partes inferiores xeneralmente son abuxaes.
Bien activu.
En Chile dende Atacama hasta la isla Grande de Tierra del Fueu. Nel oeste d'Arxentina dende Neuquén hasta Tierra del Fueu y Islles Malvines.
Dende la zona costera hasta los 1.500 m.
N'escamplaes de los montes, zones de carbes y campos cultivaos. Nun-y asusta la presencia humana, frecuentando en primavera los campos cultivaos, güertos y xardinos cercanos de les cases de poblaos. Anque si siente peligru, la bandada vuela a lo alto del árbol más próximu hasta que torna la tranquilidá.
Nes Islles Malvines gústen-y les praderíes con gran densidá de Poa flabellata o llugares con plantíos d'árboles o parrotales espinosos como la retama (Ulex spp.).
Alcuéntrase-y en grupos de 10, 15 ó 20 individuos, inclusive 60 pel iviernu en bandaes ruidoses.
Aliméntase de les granes de los árboles del ñire o haya antártica (Nothofagus antarctica), de les araucarias (Araucaria araucana) y de los maitenes (Maytenus boaria).
Anque la so dieta componer de granes de les plantes pertenecientes a les families Asteraceae, Brassicaceae, Chenopodiaceae y Solanaceae busca con preferencia semilla de Camelina microcarpa y de Sisymbrium spp., tamién come inseutos de los siguientes órdenes: Diptera, canesbes, Hemiptera (Psylidae) y Homoptera (Aphidae). Ta resultando una ayuda importante nel control de la plaga de la poliyess (Rhyacionia buoliana) nos plantíos de pinos mozos al utilizalo como alimentu pa les críes.
Desenvolver ente setiembre y avientu. Meses enantes, dempués d'un iviernu nidiu.
La fema constrúi'l so nial na bifurcación d'una caña d'árbol a poco altor o nun parrotal ente los pacionales. Tien forma de taza, utiliza fibres vexetales, mofu y l'interior rellenar con clines, plumes y llana.
La postura ye de 3 a 6 güevos celeste bien claro cuasi blancos, llisos o con pintes café non bien vultables, de 18 x 13 mm. Fai trés puestes al añu.
'''Carduelis barbata ye un páxaru de la familia de los Fringillidae.
Spinus barbata és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que en diverses llengües rep el nom de "lluer golanegre" (Anglès: Black-chinned Siskin. Francès: Chardonneret à menton noir).
Habita boscos i zones arbustives del centre i sud de Xile i sud-oest de l'Argentina fins a la Terra del Foc i les illes Malvines.
Entre els mesos de setembre fins desembre, o encara abans, fan el niu en forma de tassa, a la bifurcació d'una rama, amb herba i molsa i folrat amb llana i plomes. Ponen 3 - 6 ous blancs amb tons blau cel, amb petites taques color cafè prop de l'extrem ample.
Spinus barbata és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que en diverses llengües rep el nom de "lluer golanegre" (Anglès: Black-chinned Siskin. Francès: Chardonneret à menton noir).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pila genddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon genddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis barbata; yr enw Saesneg arno yw Black-chinned siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. barbata, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r pila genddu yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Acepa Loxops coccineus Mêl-gropiwr Kauai Oreomystis bairdi Mêl-gropiwr Maui Paroreomyza montana Mêl-gropiwr Molokai Paroreomyza flammea Mêl-gropiwr Oahu Paroreomyza maculata Palîla Loxioides bailleui Pinc Laysan Telespiza cantans Pinc Nihoa Telespiza ultimaAderyn a rhywogaeth o adar yw Pila genddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon genddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis barbata; yr enw Saesneg arno yw Black-chinned siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. barbata, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Der Bartzeisig (Spinus barbatus, Syn.: Carduelis barbata) ist eine südamerikanische Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Er wird gelegentlich in Europa als Ziervogel gehalten.
Bartzeisige erreichen eine Körperlänge von 12 bis 13 Zentimetern. Das Männchen hat ein überwiegend gelbes Federkleid. Stirn, Scheitel, Flügeldecken und Schwanzfedern sind schwarz. Das Weibchen ist deutlich blasser und die beim Männchen gelben Federn sind bei ihr weißgrau. Der Schnabel und die Füße sind bei beiden Geschlechtern hornfarben.
Beim Bartzeisig baut nur das Weibchen das Nest. Es handelt sich um ein kleines, festes Napfnest. Es brütet auch nur das Weibchen, während ab dem Schlupf der Jungvögel das Männchen sich mit steigender Intensität an der Fütterung beteiligt. Die Nestlingszeit dauert etwa 20 Tage. Wenn die Jungen dann das Nest verlassen, werden sie 14 Tage lang nahezu ausschließlich vom männlichen Elternvogel versorgt. Danach verjagt das Männchen die Jungen aus dem Brutrevier.
Das Verbreitungsgebiet des Bartzeisigs ist sehr groß. Es reicht vom Süden Boliviens durch Chile und Argentinien bis nach Feuerland. Auch auf den Falklandinseln kommt der Bartzeisig vor. Der Lebensraum dieser Art sind von Büschen und Wasserläufen durchsetzte Hangwiesen.
Der Bartzeisig (Spinus barbatus, Syn.: Carduelis barbata) ist eine südamerikanische Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Er wird gelegentlich in Europa als Ziervogel gehalten.
The black-chinned siskin (Spinus barbatus) is a species of finch in the family Fringillidae. Found in Argentina, Chile and the Falkland Islands, its natural habitats are temperate forests and heavily degraded former forest.
The black-chinned siskin grows to a length of about 13 centimetres (5 in). The male has the crown and the centre of the upper throat black. The rest of the head and the upper parts of the body are yellowish-olive streaked with black. The rump is yellow and the wings are black with two yellowish bars and a yellow patch on the primary feathers. The underparts are greenish-yellow and the belly is white. The appearance of the female is similar to the male but the colouring is more muted. She lacks the black on head and throat. The head and back are a greyish-olive above with pale yellowish-olive underparts and a whitish belly. The only other bird with which it is likely to be confused is the hooded siskin (Spinus magellanica); however, that bird is not found so far south, the male has a larger area of black on head and throat, and the female has a yellow rump.[2]
The black-chinned siskin is native to southern Chile and southern Argentina as far south as Tierra del Fuego, and also the Falkland Islands.[2] It ranges up to about 1,500 metres (4,900 ft) in altitude and inhabits the edges of forests, light woodland and bushy areas, including gardens and urban areas; it is usually seen in flocks and often feeds on the ground.[2]
The phylogeny of this species has been researched by Antonio Arnaiz-Villena et al.[3][4] Evidence of hybridization was found between Serinus canaria domestica and S. barbatus in captivity.[5]
The black-chinned siskin is a common species with a very wide range and the population seems to be stable, so the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being of 'least concern'.[1]
The black-chinned siskin (Spinus barbatus) is a species of finch in the family Fringillidae. Found in Argentina, Chile and the Falkland Islands, its natural habitats are temperate forests and heavily degraded former forest.
La Nigramentona kardelo (Spinus barbatus, iam Carduelis barbata) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj.
Ĝi troviĝas en Argentino, Ĉilio kaj estas pli suda kardelo ol iu ajn inter ili ĉar atingas ĝis Fuegio kaj la Falklandoj. Ties natura habitato estas moderklimataj arbaroj kaj tre degraditaj iamaj praarbaroj ĉirkaŭ 1,500 m de altitudo.
Temas pri specio kun tre markata seksa duformismo. La masklo estas tre simila, sed iom pli granda ol la masklo de Verda kardelo (Carduelis spinus); ĝi ankaŭ havas iom pli da brilflava en kapo kaj flankoj sen strieco. La flugilmarkoj estas preskaŭ identaj al tiuj de la Kapuĉa kardelo, tio estas kun formo de T. La krono, brido, okulareo kaj mentono estas nigraj kiel ĉe la Verda kardelo, kaj tiu lasta karaktero nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo kie barbata aludas al la mentono. La orelareo estas olivecgriza kaj ĉirkaŭata de flava strio kiu venas de superokulo, kiel ĉe la Verda kardelo.
La ino estas simila al tiu de la Kapuĉa kardelo sed iom pli senkolora.
Tiu specio estas tre populara en Birdobredado kaj unusola paro povas produkti ĝis 20 idojn en unu reprodukta sezono.
La Nigramentona kardelo (Spinus barbatus, iam Carduelis barbata) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj.
Ĝi troviĝas en Argentino, Ĉilio kaj estas pli suda kardelo ol iu ajn inter ili ĉar atingas ĝis Fuegio kaj la Falklandoj. Ties natura habitato estas moderklimataj arbaroj kaj tre degraditaj iamaj praarbaroj ĉirkaŭ 1,500 m de altitudo.
Ino Nigramentona kardeloTemas pri specio kun tre markata seksa duformismo. La masklo estas tre simila, sed iom pli granda ol la masklo de Verda kardelo (Carduelis spinus); ĝi ankaŭ havas iom pli da brilflava en kapo kaj flankoj sen strieco. La flugilmarkoj estas preskaŭ identaj al tiuj de la Kapuĉa kardelo, tio estas kun formo de T. La krono, brido, okulareo kaj mentono estas nigraj kiel ĉe la Verda kardelo, kaj tiu lasta karaktero nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la latina scienca nomo kie barbata aludas al la mentono. La orelareo estas olivecgriza kaj ĉirkaŭata de flava strio kiu venas de superokulo, kiel ĉe la Verda kardelo.
La ino estas simila al tiu de la Kapuĉa kardelo sed iom pli senkolora.
Tiu specio estas tre populara en Birdobredado kaj unusola paro povas produkti ĝis 20 idojn en unu reprodukta sezono.
El jilguero golinegro, jilguero o cabecita negra austral (Spinus barbatus) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia del sur de Sudamérica.
Mide entre los 13 a 14 cm de longitud.
El macho tiene la parte superior de la cabeza y la garganta de color negro. La espalda amarilla verdosa oscura con listas negras. El pecho, vientre y obispillo son amarillo intenso. Las plumas de las alas son negras con una franja amarilla; las plumas de la cola son negras con bordes amarillos. El pico es bastante grueso y de color gris.
La hembra carece del color negro del macho y se pueden distinguir dos fases de plumaje, la amarilla y la gris pero en ambas las partes inferiores generalmente son grisáceas.
Muy activo.
En Chile desde Atacama hasta la isla Grande de Tierra del Fuego. En el oeste de Argentina desde Neuquén hasta Tierra del Fuego e islas Malvinas.
Desde la zona costera hasta los 1.500 m.
En claros de los bosques, zonas de matorrales y campos cultivados. No le asusta la presencia humana, frecuentando en primavera los campos cultivados, huertos y jardines cercanos de las casas de poblados. Aunque si siente peligro, la bandada vuela a lo alto del árbol más próximo hasta que regresa la tranquilidad.
En las islas Malvinas le gustan las praderas con gran densidad de Poa flabellata o lugares con plantaciones de árboles o arbustos espinosos como la retama (Ulex spp.).
Se le encuentra en grupos de 10, 15 o 20 individuos, incluso 60 en invierno en bandadas ruidosas.
Se alimentan de las semillas de los árboles del ñire o haya antártica (Nothofagus antarctica), de las araucarias (Araucaria araucana) y de los maitenes (Maytenus boaria).
Aunque su dieta se compone de semillas de las plantas pertenecientes a las familias Asteraceae, Brassicaceae, Chenopodiaceae y Solanaceae busca con preferencia semillas de Camelina microcarpa y de Sisymbrium spp., también come insectos de los siguientes órdenes: Diptera (larvas), Hemiptera (Psylidae) y Homoptera (Aphidae). Está resultando una ayuda importante en el control de la plaga de la polillas (Rhyacionia buoliana) en las plantaciones de pinos jóvenes al utilizarlo como alimento para las crías.
Se desarrolla entre septiembre y diciembre. Meses antes, después de un invierno suave.
La hembra construye su nido en la bifurcación de una rama de árbol a poca altura o en un arbusto entre los pastizales. Tiene forma de taza, utiliza fibras vegetales, musgo y el interior lo rellena con crines, plumas y lana.
La postura es de 3 a 6 huevos celeste muy claro casi blancos, lisos o con pintas café no muy notorias, de 18 x 13 mm. Hace tres puestas al año.
El jilguero golinegro, jilguero o cabecita negra austral (Spinus barbatus) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia del sur de Sudamérica.
Carduelis barbata Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Carduelis barbata Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Patagonianvihervarpunen (Spinus barbatus)[2] on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Patagonianvihervarpusta tavataan Etelä-Amerikan eteläosissa. Lajia on kuvattu yleiseksi, ja sen kanta on vakaa. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Patagonianvihervarpunen (Spinus barbatus) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Spinus barbatus
Le Chardonneret à menton noir (Spinus barbatus, anciennement Carduelis barbata) est une espèce de passereaux de la famille des fringillidés (ou Fringillidae).
Woods (1982) avait décrit l’alimentation dans l’archipel des Malouines. Il signalait que l’espèce se nourrissait surtout de graines de plantes herbacées comme le pissenlit et d’arbrisseaux comme la véronique elliptique Hebe elliptica, scrophulariacée. Plus récemment, Tomasevic (2004) mentionne que le chardonnet à menton noir prélève aussi des graines du pin Pinus radiata au Chili. Archuby et al. (2007) ont analysé les contenus d’estomacs de 28 spécimens, en automne, dans le nord de la Patagonie et ont trouvé onze types d’aliments (sept d’origine végétale et quatre d’origine animale). La proportion de plantes est prédominante à 85,5 % du poids total et correspond aux familles des brassicacées Camelina microcarpa et Sisymbrium sp., astéracées Anthemis sp., chénopodiacées Chenopodium sp. et Salsola kali, Solanacées Solanum sp. Les graines des brassicacées sont les plus abondantes. La part animale est représentée par des insectes (14,2 %) appartenant aux ordres des diptères (larves) et des homoptères (psyllidés et aphadidés). Les aphadidés correspondent à Pterocomma populeum dans de nombreux échantillons.
D’autres plantes ont été mentionnées par Ottaviani (2011) comme des bourgeons et des graines de saules, bouleaux, sédums, séneçons, oseilles et genêts mais de nouvelles plantes ont également été répertoriées, photos à l’appui : des graines de Lepidium draba, brassicacée et de Chiliotrichum diffusum, astéracée ainsi que les fructifications d’une rosacée du genre Acaena.
Hors période de nidification, il peut constituer des troupes d’une centaine d’individus, parfois associées à des chardonnets de Magellan au Chili et à d’autres granivores comme le bruant chingolo Zonotrichia capensis et un phrygile Phrygilus sp. Au Chili, il fréquente les bois et les zones arbustives entre 0 et 2 600 m d’altitude mais il visite aussi les parcs des villes. Il forme de petits groupes même en période de reproduction mais constitue des troupes plus importantes en hiver. Les mâles sont de bons chanteurs en saison de nidification et les troupes restent également bruyantes.
Sur l’île Carcass dans l’archipel des Malouines, la période de nidification a lieu de septembre à décembre. Les nids sont placés à 1,80-2,00 m de hauteur dans la fourche d’un gros buisson mais parfois plus bas dans une touffe d’herbe des pampas. Le nid est une coupe bien structurée d’herbes sèches, de fines racines, de mousses et de lichens avec un épais revêtement intérieur de fibres végétales, de crin et de laine de mouton. Le nid contient trois à cinq œufs blanc rosé finement tachetés de brun roux et de brun noir (Woods 1982, 1988).
Astié (2003) rapporte le second cas (la première donnée datant de 1929) de parasitisme de couvée du chardonnet à menton noir par le Vacher luisant (Molothrus bonariensis). Rojas et al., (2004) ont montré que ce chardonnet fait partie du régime alimentaire (à 97,8 % d’oiseaux) de l’Épervier du Chili (Accipiter chilensis) dans une forêt de Nothofagus du nord de la Patagonie.
L’espèce est considérée comme commune à travers son aire continentale. Sur les îles Malouines, la principale menace vient de l’introduction de différentes espèces herbivores dont la pâture rase les plantes herbacées indispensables à l’alimentation des chardonnets.
Centre et sud du Chili (Atacama, Coquimbo, Aconcagua, Santiago, Colchagua, Curico, Talca, Linarès, Nuble, Bio-bio, Cautin, Valvidia, Chiloe, Péninsule de Taitao, Aysen, Magalanes), sud de l’Argentine (Rio Negro, Neuquen, Chubut, Patagonie, Terre de Feu, îles du détroit de Magellan, îles Malouines).
Le chardonneret à menton noir est un hôte plutôt montagnard (rarement au-dessous de 1 500 m) de la zone tempérée des régions andines du sud de l’Amérique du Sud et des îles Malouines. Il habite les forêts mixtes, surtout de conifères Araucaria sp., Pinus sp., Austrocedrus chilensis et de feuillus Nothofagus sp., les bosquets et les zones plus ouvertes parsemées de buissons, de broussailles, de friches et de plantes herbacées en terrain plus ou moins escarpé. Dans le sud de l’Argentine (Patagonie) et du Chili (Magallanes), l’espèce est inféodée aux boisements ouverts de hêtres antarctiques Nothofagus sp.
Dans les îles Malouines, l’espèce était commune dans les zones plantées d’arbres et de buissons, et parsemées de touffes d’herbes Poa flabellata. Elle semblait même en augmentation d’effectifs depuis que des opérations de reboisement aient été entreprises il y a plusieurs décennies. Elle était commune dans les îles Malouines de l’Ouest en raison de la végétation de type bocage mais l’extension de l’élevage des moutons a eu des répercussions catastrophiques sur ces habitats d’où une forte régression de l’espèce dans ce secteur des îles.
L'espèce a été décrite par le naturaliste chilien Juan Ignacio Molina en 1782, sous le nom initila de Fringilla barbata.
Le chardonnet à menton noir est classiquement considéré comme une espèce monotypique mais Woods (1988) avait suggéré que les populations vivant dans l’archipel des Malouines pourraient constituer une sous-espèce différente. Comme il ne semble pas exister de différences dans la coloration du plumage (spécimens du muséum de Paris) et dans la biométrie, seule une étude génétique comparative serait décisive.
Spinus barbatus
Le Chardonneret à menton noir (Spinus barbatus, anciennement Carduelis barbata) est une espèce de passereaux de la famille des fringillidés (ou Fringillidae).
Il lucherino dai mustacchi (Spinus barbatus (Molina, 1782)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].
Il nome scientifico della specie, barbatus, deriva dal latino e significa "barbuto", e così come il suo nome comune è un chiaro riferimento alla livrea dei maschi di questi uccelli.
Misura 12–13 cm di lunghezza, per 13-20 g di peso[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto robusto, muniti di testa squadrata con penne del vertice erettili, becco conico e appuntito, ali appuntite anch'esse e coda dalla punta lievemente forcuta. Nel complesso, soprattutto i maschi ricordano molto il lucherino eurasiatico.
Il piumaggio presenta dimorfismo sessuale, sebbene non estremo come in alcune specie di lucherino nordamericano. I maschi prestentano testa, petto e codione di colore giallo, mentre nuca, dorso, guance e scapole sono di color verde oliva, sottocoda, ventre e fianchi sono di colore bianco-grigiastro e ali e coda sono invece nere, con ampi specchi bianchi e remiganti centrali gialle: l'area fra fronte ed occhi, la calotta fino al vertice ed un sottile pizzetto sotto il becco (che frutta alla specie il nome comune) sono di colore nero. Le femmine presentano lipocromo giallo molto ridotto e limitato alle ali, mentre le aree che nel maschio sono gialle si presentano di color bruno-grigiastro (con evidenti sfumature giallo-arancio su faccia, petto e codione) e quelle che nel maschio sono nere si presentano di colore bruno.
In ambedue i sessi, il becco è di colore grigio-nerastro, le zampe sono anch'esse di questo colore e gli occhi sono di colore bruno scuro.
Il lucherino dai mustacchi è un uccelletto visto e socievole, dalle abitudini diurne, che all'infuori del periodo riproduttivo si muove in stormi anche di dimensioni consistenti, passando la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo (attività che può avvenire sia al suolo che fra i rami di cespugli ed alberi) e ritirandosi poi per la notte fra le fronde di un grosso albero.
La dieta del lucherino barbato è essenzialmente granivora, componendosi in massima parte di semi di piante erbacee (soprattutto graminacee, sedano argentino e tarassaco[3]), ma comprendendo anche bacche, germogli, foglioline e piccoli frutti, così come (sebbene molto sporadicamente ed in particolar modo durante il periodo degli amori, quando il fabbisogno energetico risulta molto accresciuto) anche insetti ed altri piccoli invertebrati.
La stagione riproduttiva va dalla fine di luglio a febbraio, periodo durante il quale le coppie (si tratta di uccelli rigidamente monogami) possono portare avanti anche tre covate. Il maschio corteggia la femmina con voli di parata e cantando da posatoi in evidenza, per poi seguirla tenendo la coda spiegata e ben inarcata sopra il corpo, in maniera tale da mostrare il giallo del groppone.
Il nido viene costruito dalla sola femmina: esso, a forma di coppa, viene ubicato nel folto di un cespuglio o di un ramo d'albero e si compone di una parte esterna di erba e fibre vegetali e di una interna di pelo e piumino. Al suo interno, la femmina depone 2-5 uova, che provvede a covare da sola (col maschio che staziona di guardia nei pressi del nido e s'incarica di reperire il cibo per sé e per la compagna) per circa due settimane.
I nidiacei, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono accuditi ed abbondantemente imbeccati da ambedue i genitori con semi verdi ed invertebrati rigurgitati: in tal modo, essi s'involano attorno alle due settimane dalla schiusa, pur allontanandosi definitivamente dal nido e disperdendosi non prima del mese e mezzo d'età. Durante il periodo che intercorre fra l'involo e la dispersione, i pulli continuano a chiedere (sebbene in maniera via via più sporadica) l'imbeccata ai genitori, che nella maggior parte dei casi stanno nel frattempo portando avanti una seconda o una terza nidiata.
Il lucherino dai mustacchi occupa un areale piuttosto vasto che abbraccia gran parte del sud dell'America Meridionale, comprendendo gran parte del Cile (a sud della regione di Atacama) e dell'Argentina centro-meridionale (sud delle province di Mendoza e La Pampa), la Patagonia e la Terra del Fuoco, oltre alle Falkland.
L'habitat di questa specie è rappresentato dalle pinete o comunque dalle aree boscose a prevalenza di conifere: questi uccelli, tuttavia, colonizzando anche le radure erbose e cespugliose, le zone prative, i tussock, le piantagioni ed i pascoli, pur con presenza di zone alberate o comunque di alberi isolati.
Il lucherino dai mustacchi (Spinus barbatus (Molina, 1782)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.
De zwartkinsijs (Spinus barbatus synoniem: Carduelis barbata) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
Deze soort komt voor in Argentinië, Chili en de Falklandeilanden.
De zwartkinsijs (Spinus barbatus synoniem: Carduelis barbata) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
O Pintassilgo-de-gravata (Spinus barbatus[1] ou Carduelis barbata) é uma ave da família Fringillidae que pode ser encontrado desde o Chile até a ilha grande da Terra do Fogo.
O pintassilgo-de-gravata (Spinus barbatus) tem um comprimento médio de 13 cm. O macho tem o alto da cabeça e a garganta negras. As penas das asas são pretas com uma faixa amarela e as da cauda são pretas com bordas amarelas. O pescoço e o dorso são amarelo-esverdeado, o peito e o ventre amarelo intenso. O bico é grosso e cinzento. A fêmea não possui a cor preta do macho e existem duas fases de plumagem, amarelo e cinza, mas em ambas as partes inferiores são geralmente acinzentadas. Os juvenis parecem-se com as fêmeas mas com cores mais baças.[2] É muito parecido com o lugre (carduelis spinus) mas maior e com o bico mais grosso.[3]
Ocupa uma faixa da região andina, no Chile desde a Região de Atacama até à Terra do Fogo[4] e na Argentina desde Neuquén até à Terra do Fogo.[2] Presente também nas Ilhas Malvinas.[5]
O pintassilgo-de-gravata encontra-se desde a zona costeira até aos 1500m, nos bosques, campos cultivados, hortas, jardins.[4] Prefere os bosques de coníferas sobretudo de pinheiros, araucárias chilenas ou Austrocedrus chilensis, mas também habita as florestas de faias antárticas (Nothofagus), os bosques abertos, os matagais, as zonas de arbustos e de plantas herbáceas em terrenos mais ou menos escarpados. Como é um pássaro pouco temeroso é frequente também em zonas povoadas. No Verão vive em pequenos grupos de 10 ou 20 indivíduos, mas no Inverno vêm-se com frequência bandos ruidosos de 50 ou mais pássaros.[2] Nas ilhas Malvinas habita bosques, terrenos arborizados, matagais em especial de tojo e campos de erva tussok (Poa flabellata). A plantação de árvores e arbustos perto dos povoados veio ajudar no crescimento da espécie, mas a diminuição em cerca de 80% da erva tussok, devido à pastorícia, veio provocar uma redução na população de pintassilgos-de-gravata nestas ilhas.[5]
Alimenta-se principalmente de sementes, em particular das de cardo,[2] mas também consome pequenos insectos da ordem dos diptera (larvas) e da subordem dos Homoptera (Psyllidae e Aphididae - pulgões). Da sua dieta fazem parte também sementes de árvores como a araucária, o pinheiro, a faia antártica, a Maytenus boaria, de plantas das famílias das Asteraceae (dente-de-leão, Anthemis), das Brassicaceae (camelina , sisymbrium ), das Chenopodiaceae (chenopodium ), e das Solanaceae (solanum ). Segundo fotos de Ottaviani (2011) alimenta-se ainda de gomos de plantas, sementes de salgueiro, de bétula, de sedum, de tasneirinha, de rumex, de giesta, de chiliotrichum diffusum e de Lepidium draba.
O período de reprodução dura de Setembro a Dezembro, sendo possíveis até 3 posturas. A fêmea constrói o ninho no ramo de uma árvore, a pouca altura, num arbusto ou no solo no meio de um tufo de erva tussok.[5] O ninho em forma de taça é feito com pauzinhos, fibras vegetais, musgo e forrado com penas e pêlos. A fêmea põe 3 a 5 ovos azul-clarinho com pintas castanho-claro, que incuba sozinha durante 12 a 13 dias. Depois de nascerem as crias são alimentadas pela mãe com insectos, durante a primeira semana. Em seguida, o macho ajuda na alimentação dos passarinhos que deixam o ninho ao fim de 15 dias.[2]
Foi descoberto por Molina, em 1782, na região de Valparaíso, Chile tendo-lhe dado o nome de Fringilla barbata. Sem subespecies.[6]
Obtida por Antonio Arnaiz-Villena et al.[7]
|coautor=
(ajuda) O Pintassilgo-de-gravata (Spinus barbatus ou Carduelis barbata) é uma ave da família Fringillidae que pode ser encontrado desde o Chile até a ilha grande da Terra do Fogo.
Sydsiska[2] (Spinus barbatus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer från centrala Chile och södra Argentina till Eldslandet och Falklandsöarna.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Sydsiska (Spinus barbatus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar. Den förekommer från centrala Chile och södra Argentina till Eldslandet och Falklandsöarna. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Kara çeneli iskete (Carduelis barbata), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Erkeği erkek kara başlı isketeye benzer, fakat yan çizgileri eksiktir ve gaga kısadır, dişinin kep siyahlığı yoktur, kanat ve kuyruk erkek gibidir, üst vücut zeytin yeşil, alt vücut açık gri renklidir, çizgisizdir ve kuyruksokumu yeşilimsi sarıdır, pembemsi gri renkli gaganın üst ucu siyahtır, uzunluğunda 12-13 santim kadardır.
1.500 m yüksekliğine kadar orman kenarlarında ve tek çalılıklı ve ağaçlıklı bölgede görülür. Çoğunlukla diğer isketelerle birlikte sık sık yerde yem ararken görülür.
Şili, Arjantin ve Falkland Adaları'nda yaşar.
Kara çeneli iskete (Carduelis barbata), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Spinus barbatus là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]
Spinus barbatus là một loài chim trong họ Fringillidae.
Небольшое, чашеобразное гнездо строит только самка. Высиживает кладку тоже только самка, самец участвует в кормлении птенцов после их появления на свет. Выводковый период длится примерно 20 дней. После того, как птенцы покидают гнездо, самец продолжает приносить им корм ещё в течение 14 дней. Затем самец прогоняет птенцов со своего участка.
Небольшое, чашеобразное гнездо строит только самка. Высиживает кладку тоже только самка, самец участвует в кормлении птенцов после их появления на свет. Выводковый период длится примерно 20 дней. После того, как птенцы покидают гнездо, самец продолжает приносить им корм ещё в течение 14 дней. Затем самец прогоняет птенцов со своего участка.