dcsimg

Manacus manacus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Manacus manacus[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Pipridae que cría na zona tropical d'América del Sur. Alcuéntrase en Colombia, Venezuela, Trinidá, al sur de Bolivia y al norte d'Arxentina.

Taxonomía

Esti saltarín ye un ave bastante común nos montes. La fema constrúi un nial en forma de concu pocu fondu nes cañes de los árboles, pon dos güevos blancos o marrón motudo, y namái la fema guarar en mientres unos 18 a 19 díes. y los pollos van caltener nel nial 13 a 15 díes más. Los pollos son alimentaos principalmente de frutos regurgitados con dalgunos inseutos.

Al igual qu'otros saltarinos, el saltarín barbiblanco ye un ave compacta, de colores claros, polo xeneral mide 10,7 centímetros de llargu y el so pesu ye de 16,5 gramos. El machu adultu tien tien pates anaranxaes, la corona, la parte cimera de les nales, llombu y cola negres, y el plumaxe ye blancu nes demás árees.

Les femes y los mozos machu son de color verde oliva y aseméyense a les femes de la especie saltarín cabecidorado, pero tienen pates anaranxaes. La raza endémica de Trinidá, el Manacus manacus trinitatis ye más grande que les aves del continente, y la fema tien les partes inferiores de color mariellu.

El machu saltarín barbiblanco tien una reproducción interesada yá que realicen la parada nupcial nun lek comunal. Cada machu llimpia un cachu de suelu de los montes de tierra descubierta, y pósase sobre un palu. La exhibición compónse de saltos rápidos ente los palos y el suelu, acompañaos d'un chasquíu fuerte coles nala, un runfíu de les nales, y una llamada que suena chi-poo. Grupos d'hasta 70 aves pueden actuar xuntes, los leks más grandes tán en Trinidá.

Amás de la exhibición de runfíos y cantar, el saltarín barbiblanco tien un númberu de llamaes, incluyendo una trino musical que suena peeerr.

Estos saltarinos comen frutes y dellos inseutos.

Distribución y hábitat

Estiéndese per América del Sur, dos terceres partes de la población de saltarínes barbiblancos distribuyir pola cuenca del Amazones, les Guayanas y el drenaxe del ríu Orinoco en Venezuela, tamién l'oriente de Colombia. Esisten tres poblaciones dixuntes: na mariña del Pacíficu d'Ecuador, col suroeste de Colombia; la mariña ya interior occidental de Venezuela col noroeste de Colombia; y el más grande, al sudeste de Brasil, coles rexones interiores estremeres del sur de Paraguay, y del estáu de Paraná a la rexón costera de Pernambuco al nordés.

Namái nuna área de la cuenca del Amazones nun s'atopa la especie, a unos 2200 kilómetros de la rexón del ríu Purús, nel suroeste del estáu d'Amazones.

Referencies

  1. BirdLife International. «Manacus manacus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2011.2.
  2. F. Bernis, E. de Juana, J. del Hoyo, M. Fernández-Cruz, X. Ferrer, R. Sáez-Royuela y J. Sargatal, Nomes en castellán de les aves del mundu encamentaos pola SEO (9ª parte p. 492)

Bibliografía

  • Hilty, Steven L (2003). Birds of Venezuela. Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidá and Tobago, 2ª, Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Manacus manacus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Manacus manacus ye una especie d'ave paseriforme de la familia Pipridae que cría na zona tropical d'América del Sur. Alcuéntrase en Colombia, Venezuela, Trinidá, al sur de Bolivia y al norte d'Arxentina.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Manacin barfwyn ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin barfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod barfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Manacus manacus; yr enw Saesneg arno yw White-bearded manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. manacus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

Teulu

Mae'r manacin barfwyn yn perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Manacin barfwyn Manacus manacus Manacin cefnlas Chiroxiphia pareola
Prachtpipra (Chiroxiphia pareola) 01.jpg
Manacin helmog Antilophia galeata
Helmeted Manakin (Antilophia galeata) female.jpg
Manacin talcenwyn Lepidothrix serena
Planches enluminées d'histoire naturelle (1765) - Lepidothrix serena (cropped).png
Manacin y tepwi Lepidothrix suavissima
PipraSuavissimaKeulemans.jpg
Teyrnfanacin corunfelyn Neopelma chrysocephalum
HeteropelmaIgnicepsSmit.jpg
Teyrnfanacin gwelw Neopelma pallescens
Neopelma pallescens - Pale-bellied tyrant-manakin.JPG
Teyrnfanacin torfelyn Neopelma sulphureiventer Teyrnfanacin Wied Neopelma aurifrons
Neopelma aurifrons - Wied's Tyrant-Manakin.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Manacin barfwyn: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin barfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod barfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Manacus manacus; yr enw Saesneg arno yw White-bearded manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. manacus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Säbelpipra ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Säbelpipra (Manacus manacus), auch Weißsäbelpipra oder Mönchschnurrvogel genannt, ist eine 9,5 bis 11 Zentimeter große Art aus der Familie der Schnurrvögel.

Aussehen

Das Männchen dieser Art hat einen schwarzen Rücken und schwarze Flügel. Die Schwanzoberseite und der obere Teil des Kopfes sind ebenfalls schwarz. Der Schnabel ist silbern, die Beine sind orange. Der Bauch, die Kehle und der Großteil des Kopfes sind weiß. Das Weibchen ist in einem schlichten Olivgrün gefärbt.

 src=
Weiblicher Säbelpipra im Nest

Verbreitung und Lebensweise

Diese Art kommt in den Wäldern des tropischen Südamerikas von Trinidad bis Nordost-Argentinien vor. Sie bewohnt die dortigen Wälder sowie die Flussufer und die Waldränder. Als Nahrung dienen ihnen Früchte, welche sie im Fluge von den Ästen reißen oder anpicken. Daneben werden auch Insekten im Flug erbeutet. Die Vögel sind ganzjährig standorttreu.

 src=
Verbreitungskarte des Säbelpipras

Fortpflanzung

Zur Fortpflanzung finden sich kleinere Gruppen von bis zu 50 Tieren zusammen. Die Männchen errichten zur Balz einen vom Pflanzenbewuchs entfernten Kreis mit einem Durchmesser von ca. einem Meter als Arena. Hier machen sie mit hellen Rufen und einem an ein Feuerwerk erinnernden Knall schon von Weitem auf sich aufmerksam. Um die Weibchen zu beeindrucken, vollführen sie Tänze mit aufgeplustertem Federkleid. Mit den Schwungfedern ihrer Flügel erzeugen sie Töne. Den Nestbau, das Ausbrüten des Geleges und die Aufzucht der Jungen überlassen sie allein den Weibchen. Die Männchen paaren sich meist mit mehreren Weibchen. Das Weibchen legt nur zwei weiße Eier in ein napfförmiges Nest, das in einer Höhe von 0,5–2 Metern über dem Erdboden in Büsche gebaut wird. Die Brutdauer beträgt 17–21 Tage. Die Jungen werden erst im Alter von 14 Tagen flügge. Die Jungen werden mit Insekten versorgt. Der Säbelpipra hat eine ganzjährige Fortpflanzungsperiode.

Gefährdung und Schutzmaßnahmen

Aufgrund ihrer weiten Verbreitung und das für diese Art keinerlei Gefährdungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als (Least Concern) nicht gefährdet ein.

Literatur

  • Christopher M. Perrins: Die große Enzyklopädie der Vögel. Aus dem Englischen, Orbis-Verlag, München 1996, ISBN 3-572-00810-7, S. 231, 233.
  • David Burnie (Hrsg.), Mariele Radmacher-Martens: Tiere: Die große Bild-Enzyklopädie mit über 2.000 Arten. Aus dem Englischen von Gabriele Lehari. Dorling Kindersley, München 2012, ISBN 978-3-8310-2232-8, S. 347.
  • Jiří Felix (Hrsg.), Alena Čepická: Tierwelt Amerikas in Farbe. Aus dem Tschechischen von Jaroslav Konšal. Karl Müller Verlag, Erlangen 1989. S. 68–69.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Säbelpipra: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Säbelpipra (Manacus manacus), auch Weißsäbelpipra oder Mönchschnurrvogel genannt, ist eine 9,5 bis 11 Zentimeter große Art aus der Familie der Schnurrvögel.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

White-bearded manakin ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The white-bearded manakin (Manacus manacus) is a small passerine bird which breeds in tropical South America. It is found from Colombia, Venezuela and Trinidad south to Bolivia and northern Argentina. This manakin is found in forests, secondary growth and plantations. It is a small, plump bird about 10.7 centimetres (4.2 in) long. Males have a black crown, upper back, wings and tail and are otherwise white. Females are olive-green and resemble female golden-headed manakins. At breeding time, males are involved in lekking behaviour on the forest floor during which they puff out their neck feathers. This is a fairly common species with a wide range, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being of "least concern".

Description

Like other manakins, the white-bearded manakin is a compact, brightly coloured forest bird, typically 10.7 centimetres (4.2 in) long and weighing 16.5 grams (0.58 oz). The adult male has a black crown, upper back, wings and tail, and the plumage is otherwise white. He has orange legs.

The female and young males are olive-green and resemble female golden-headed manakins, but they have orange legs. The race endemic to Trinidad, M. m. trinitatis is larger than mainland birds, and the female has yellower underparts. Apart from the buzzing display song, the white-bearded manakin has a number of other calls, including a trilled musical peeerr.

Ecology

Female on nest in Brazil

These manakins eat fruit and some insects.

The male white-bearded manakin has a fascinating breeding display at a communal lek. Each male clears a patch of forest floor to bare earth, and perches on a bare stick. The display consists of rapid leaps between sticks and the ground, accompanied by a loud wing snap, the whirring of the wings, and a chee-poo call. Groups of up to 70 birds may perform together, the largest leks being in Trinidad. The female builds a shallow cup nest low in a tree; two brown-mottled white eggs are laid, and incubated entirely by the female for about 18–19 days, with a further 13–15 days to fledging. The young are fed mainly on regurgitated fruit with some insects.

Distribution

In South America, two thirds of white-bearded manakin's range is in the combined Amazon Basin, the Guianas, and the Orinoco River drainage of Venezuela; also eastern Colombia. Three disjunct populations occur: Pacific coastal Ecuador, with southwestern Colombia; coastal and inland western Venezuela with northwestern Colombia; and the largest, southeastern Brazil, with inland regions bordering Paraguay in the south, and from Paraná state to coastal Pernambuco in the northeast.

Only one area of the Amazon Basin does not have the species, the 2200 km Purus River region in southwestern Amazonas state.

Status

This bird has a very wide range, is fairly common and is presumed to have a large total population. The population trend is thought to be stable and the International Union for Conservation of Nature has rated the bird's conservation status as being of "least concern".[1]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Manacus manacus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22701112A93813825. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22701112A93813825.en. Retrieved 12 November 2021.
  • Hilty, Steven L (2003). Birds of Venezuela. London: Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (2nd ed.). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

White-bearded manakin: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The white-bearded manakin (Manacus manacus) is a small passerine bird which breeds in tropical South America. It is found from Colombia, Venezuela and Trinidad south to Bolivia and northern Argentina. This manakin is found in forests, secondary growth and plantations. It is a small, plump bird about 10.7 centimetres (4.2 in) long. Males have a black crown, upper back, wings and tail and are otherwise white. Females are olive-green and resemble female golden-headed manakins. At breeding time, males are involved in lekking behaviour on the forest floor during which they puff out their neck feathers. This is a fairly common species with a wide range, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being of "least concern".

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Manacus manacus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El saltarín barbiblanco[4]​ (en Colombia) (Manacus manacus), también denominado bailarín blanco (en Argentina y Paraguay), saltarín de barba blanca (en Perú), saltarín maraquero (en Venezuela) o matraquero blanco,[3]​ es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Manacus de la familia Pipridae. Es nativo de América del Sur.

Distribución y hábitat

Se extienden por América del Sur, en poblaciones disjuntas: por la cuenca del Amazonas, Guyana, Surinam, Guayana francesa, inclusive Trinidad, y el drenaje del río Orinoco en Venezuela, también el oriente de Colombia, este de Ecuador, norte del Perú, norte de Bolivia y norte y centro oeste de Brasil; al oeste de los Andes, en la costa del Pacífico de Ecuador, con el suroeste de Colombia; por la costa e interior occidental de Venezuela con el noroeste de Colombia; y al sudeste de Brasil, con las regiones interiores limítrofes del este de Paraguay y extremo noreste de Argentina. Está ausente en un área al suroeste de la cuenca del Amazonas,[5]​ a unos 2200 kilómetros de la región del río Purús, en el suroeste del estado de Amazonas. Ver detalles en Subespecies.

Es ampliamente diseminado y a menudo común en el denso sotobosque de bordes de selvas y bosques húmedos tropicales y subtropicales, generalmente abajo de los 1000 msnm de altitud,[6]​ hasta los 1900 m en Colombia.[5]

Descripción

Al igual que otros saltarines, el saltarín barbiblanco es un ave pequeña, de cola corta, por lo general mide 11 cm de largo y su peso es de 17 g. El iris es pardo; el pico, con maxilar negro y mandíbula gris azulada, gris o parda; el tarso y dedos son anaranjados o amarillo anaranjado; el macho adulto tiene la corona, la parte superior de las alas, espalda y cola negras, rabadilla gris, las plumas de la garganta, que los machos en exhibición expanden como una “barba”, y el collar nucal son blancos, más grisáceo hacia abajo. El ancho del collar nucal y el color del ábdomen varían geográficamente entre gris y blanco.

Las hembras y los jóvenes macho son de color verde oliva y se asemejan a las hembras de la especie saltarín cabecidorado, pero tienen patas anaranjadas. La raza endémica de Trinidad, el Manacus manacus trinitatis es más grande que las aves del continente, y la hembra tiene las partes inferiores de color amarillo.[5][6]

Comportamiento

Son aves inconspícuas; cuando están fuera de sus leks, usualmente andan solos, en árboles fructíferas, donde pueden juntarse varios individuos.[6]

Alimentación

El saltarín barbiblanco vuela en busca de frutas e insectos. Su dieta es poco conocida, excepto en Trinidad y en la Guayana francesa, en estas regiones fueron reportadas más de 100 especies de frutas en su dieta, principalmente Melastomataceae (47 -65 % de todas las frutas), pero también Euphorbiaceae, Moraceae, y Rubiaceae. En el sureste de Brasil otras frutas en su dieta incluyen especies de Ulmaceae, Meliaceae, Burseraceae, Araliaceae, y Amaranthaceae.

El tipo de artrópodos consumidos es bien menos conocido, pero incluye arañas, Coleoptera, Diptera, hormigas, Hemiptera, avispas, y termitas. Se informa que el saltarín barbiblanco sigue regularmente regueros de hormigas legionarias.[5]

Reproducción

 src=
Una hembra en su nido en Ubatuba, São Paulo, Brasil.

La hembra construye un nido en forma de cuenco poco profundo en las ramas de los árboles, pone dos huevos blancos o marrón moteado, y únicamente la hembra los incuba en durante unos 18 a 19 días. y los polluelos se mantendrán en el nido 13 a 15 días más. Los polluelos son alimentados principalmente de frutos regurgitados con algunos insectos.[5]

El macho saltarín barbiblanco tiene una reproducción curiosa ya que realizan la parada nupcial en un lek comunal. Cada macho limpia un pedazo de suelo de los bosques de tierra descubierta, y se posa sobre un palo. La exhibición se compone de saltos rápidos entre los palos y el suelo, acompañados de un chasquido fuerte con las ala, un zumbido de las alas, y una llamada que suena “chi-pu”.[6]​ Grupos de hasta 70 aves pueden actuar juntas, los “leks” más grandes están en Trinidad.

Vocalización

Aparte de la exhibición de zumbidos y canto, el saltarín barbiblanco emite una gran variedad de llamadas, incluyendo una trino musical que suena “piiurr”.[6]

Sistemática

 src=
Manacus manacus, ilustración en Swainson, A selection of the birds of Brazil and México, 1841.

Descripción original

La especie M. manacus fue descrita por primera vez por el naturalista sueco Carolus Linnaeus en 1766 bajo el nombre científico Pipra manacus; localidad tipo «Surinam».[7]

Taxonomía

Las cuatro especies de este género forman una superespecie y ya fueron tratadas como conespecíficas como grupo Manacus manacus. La presente especie hibrida con Manacus vitellinus en Colombia, en el bajo valle del Cauca. Casi todas las variaciones geográficas son probablemente clinales, y algunas de las subespecies descritas tal vez no sean válidas; sería deseable una amplia revisión taxonómica.[7]

Subespecies

Según la clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[8]​ y Clements Checklist v.2015,[9]​ se reconocen 15 subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[7]

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Manacus manacus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 9 de mayo de 2016.
  2. Linnaeus, C. (1766). Systema naturæ: per regna tria natura, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (en latín). Tomo 1 Parte 1. Ed. 12, reformata. Holmiæ (Estocolmo): Impensis Direct Laurentii Salvii. p. 340. Disponible en Biodiversitas Heritage Library. doi:10.5962/bhl.title.68927.
  3. a b Saltarín Barbiblanco Manacus manacus (Linnaeus, 1766) en Avibase. Consultada el 9 de mayo de 2016.
  4. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2004). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Novena parte: Orden Passeriformes, Familias Cotingidae a Motacillidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 51 (2): 491-499. ISSN 0570-7358. Consultado el 9 de mayo de 2016. P. 492.
  5. a b c d e Tu, Lindsey, Casey McCabe, and Wendy Tori. 2013. Neotropical Birds Online (T. S. Schulenberg, Editor). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; consultado de White-bearded Manakin (Manacus manacus) el 9 de mayo de 2016.
  6. a b c d e Ridgely, Robert and Guy Tudor. 2009, Manacus manacus, p. 491, en Field guide to the songbirds of South America: the passerines – 1st ed. – (Mildred Wyatt-World series in ornithology). ISBN 978-0-292-71748-0
  7. a b c White-bearded Manakin (Manacus manacus) en IBC - The Internet Bird Collection. Consultada el 9 de mayo de 2016.
  8. Gill, F. & Donsker, D. (Eds.). «Cotingas, manakins, tityras & becards». IOC – World Bird List (en inglés). Consultado el: 9 de mayo de 2016. Versión/Año: 6.2., 2016.
  9. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan & C. L. Wood (2015). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2015». Disponible para descarga. The Cornell Lab of Ornithology.

Bibliografía

  • Hilty, Steven L. (2003). Birds of Venezuela. Londres: Christopher Helm. ISBN 0-7136-6418-5.
  • ffrench, Richard (1991). A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago (2ª edición). Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Manacus manacus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El saltarín barbiblanco​ (en Colombia) (Manacus manacus), también denominado bailarín blanco (en Argentina y Paraguay), saltarín de barba blanca (en Perú), saltarín maraquero (en Venezuela) o matraquero blanco,​ es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Manacus de la familia Pipridae. Es nativo de América del Sur.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Manacus manacus ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Manacus manacus Manacus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Manacus manacus: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Manacus manacus Manacus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Manakin casse-noisette ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Manacus manacus

Le Manakin casse-noisette (Manacus manacus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Pipridae.

Répartition

Cette espèce vit en Amérique du Sud.

Taxinomie

Selon le Congrès ornithologique international[1] et Alan P. Peterson[2] il existe quinze sous-espèces :

  • Manacus manacus abditivus Bangs, 1899 ;
  • Manacus manacus flaveolus Cassin, 1852 ;
  • Manacus manacus bangsi Chapman, 1914 ;
  • Manacus manacus interior Chapman, 1914 ;
  • Manacus manacus trinitatis (Hartert, 1912) ;
  • Manacus manacus umbrosus Friedmann, 1944 ;
  • Manacus manacus manacus (Linnaeus, 1766) ;
  • Manacus manacus leucochlamys Chapman, 1914 ;
  • Manacus manacus maximus Chapman, 1924 ;
  • Manacus manacus expectatus Gyldenstolpe, 1941 ;
  • Manacus manacus longibarbatus Zimmer, 1936 ;
  • Manacus manacus purissimus Todd, 1928 ;
  • Manacus manacus gutturosus (Desmarest, 1806) ;
  • Manacus manacus purus Bangs, 1899 ;
  • Manacus manacus subpurus Cherrie & Reichenberger, 1923.

Annexes

Références taxinomiques

Notes et références

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Manakin casse-noisette: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Manacus manacus

Le Manakin casse-noisette (Manacus manacus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Pipridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Bonte manakin ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De bonte manakin (Manacus manacus) is een vogel uit de familie der manakins (Pipridae).

Kenmerken

Het verenkleed is aan de onderkant grijswit met witte keelveren. De bovenkant is donkergrijs, inclusief de vleugels. Op de kop heeft de vogel een zwarte kruin. De poten zijn oranje. De staartveren van de mannetjes kunnen tijdens de balts een mechanisch geluid voortbrengen. De lichaamslengte bedraagt 10 cm.

Verspreiding

Deze soort komt voor in de laaglanden van Zuid-Amerika. Het zijn standvogels. De soort telt 15 ondersoorten:

  • M. m. abditivus: noordelijk Colombia.
  • M. m. flaveolus: centraal Colombia.
  • M. m. bangsi: zuidwestelijk Colombia en noordwestelijk Ecuador.
  • M. m. interior: oostelijk Colombia, noordwestelijk en het zuidelijke deel van Centraal-Venezuela, oostelijk Ecuador, noordelijk Peru en noordwestelijk Brazilië.
  • M. m. trinitatis: Trinidad.
  • M. m. umbrosus: centraal Amazonas in zuidelijk Venezuela.
  • M. m. manacus: zuidelijk Venezuela, de Guyana's en noordoostelijk Brazilië.
  • M. m. leucochlamys: noordwestelijk Ecuador.
  • M. m. maximus: zuidwestelijk Ecuador.
  • M. m. expectatus: noordoostelijk Peru en westelijk Brazilië.
  • M. m. longibarbatus: noordoostelijk Brazilië bezuiden de Amazonerivier.
  • M. m. purissimus: oostelijk Brazilië.
  • M. m. gutturosus: zuidoostelijk Brazilië, oostelijk Paraguay en noordoostelijk Argentinië.
  • M. m. purus: het noordelijke deel van Centraal-Brazilië bezuiden de Amazonerivier.
  • M. m. subpurus: het zuidelijke deel van Centraal-Brazilië.
Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Bonte manakin: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De bonte manakin (Manacus manacus) is een vogel uit de familie der manakins (Pipridae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Rendeira ( Português )

fornecido por wikipedia PT

A rendeira (Manacus manacus) é uma ave passeriforme da família Pipridae, encontrada das Guianas à Argentina, de coroa, costas, asas e cauda negras, partes inferiores e colar brancos e pés laranja. Durante a dança pré-nupcial, a ave produz estalos semelhantes àqueles produzidos durante a confecção de renda na almofada de bilro. Também é conhecida pelos nomes de atangaratinga, barbudinho, bilreira, cabeça-de-prata, corrupião, maria-rendeira, monge, mongo, mono, quebra-nozes, rendeira-branca, rendeiro, tangaratinga e uirapuru.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Munkmanakin ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Munkmanakin[2] (Manacus manacus) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Munkmanakin delas in i hela 15 underarter med följande utbredning:[3]

  • M. m. manacus – södra Venezuelas anslutning till Guyana och norra Brasilien
  • M. m. abditivus – Santa Marta, lägre Cauca och dalen kring mellersta Magdalena
  • M. m. flaveolus – norra Colombia (tropiska övre Magdalena-dalen)
  • M. m. bangsi – tropiska sydvästra Colombia och allra nordvästra Ecuador
  • M. m. interiorColombia (öster om Anderna) till östra Ecuador, norra Peru och nordvästra Brasilien
  • M. m.s trinitatis – Trinidad
  • M. m. umbrosus – tropiska södra Venezuela (Amazonas)
  • M. m. leucochlamys – tropiska nordvästra Ecuador (Esmeraldas, Manabi och Guayas)
  • M. m. maximus – tropiska sydvästra Ecuador (El Oro och West Loja)
  • M. m. expectatus – tropiska nordöstra Peru (Loreto) och intilliggande västra Brasilien
  • M. m. longibarbatus – lägre Amazonområdet i Brasilien (från Rio Xingu till Rio Tocantins)
  • M. m. purissimus – östra Brasilien (från Rio Tocantins till sydöstra Pará och norra Maranhão)
  • M. m. gutturosus – sydöstra Brasilien (Alagoas) till östra Paraguay och nordöstra Argentina
  • M. m. purus – norra Brasilien (från Rio Madeira till Rio Tapajós och sydvästra Pará)
  • M. m. subpurus – södra och centrala Brasilien (sydöstra Amazonområdet, östra Rondônia och nordvästra Mato Grosso)

Referenser

  1. ^ [a b] Birdlife International 2016 Manacus manacus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Munkmanakin: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Munkmanakin (Manacus manacus) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.

Munkmanakin delas in i hela 15 underarter med följande utbredning:

M. m. manacus – södra Venezuelas anslutning till Guyana och norra Brasilien M. m. abditivus – Santa Marta, lägre Cauca och dalen kring mellersta Magdalena M. m. flaveolus – norra Colombia (tropiska övre Magdalena-dalen) M. m. bangsi – tropiska sydvästra Colombia och allra nordvästra Ecuador M. m. interior – Colombia (öster om Anderna) till östra Ecuador, norra Peru och nordvästra Brasilien M. m.s trinitatis – Trinidad M. m. umbrosus – tropiska södra Venezuela (Amazonas) M. m. leucochlamys – tropiska nordvästra Ecuador (Esmeraldas, Manabi och Guayas) M. m. maximus – tropiska sydvästra Ecuador (El Oro och West Loja) M. m. expectatus – tropiska nordöstra Peru (Loreto) och intilliggande västra Brasilien M. m. longibarbatus – lägre Amazonområdet i Brasilien (från Rio Xingu till Rio Tocantins) M. m. purissimus – östra Brasilien (från Rio Tocantins till sydöstra Pará och norra Maranhão) M. m. gutturosus – sydöstra Brasilien (Alagoas) till östra Paraguay och nordöstra Argentina M. m. purus – norra Brasilien (från Rio Madeira till Rio Tapajós och sydvästra Pará) M. m. subpurus – södra och centrala Brasilien (sydöstra Amazonområdet, östra Rondônia och nordvästra Mato Grosso) Flickr - Dario Sanches - RENDEIRA (Manacus manacus).jpg Manacus manacus -Registro, Sao Paulo, Brazil -female-8.jpg Manacus manacus.jpg White-bearded Manakin (Manacus manacus).jpg
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Manacus manacus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Manacus manacus là một loài chim trong họ Pipridae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Manacus manacus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Manacus manacus là một loài chim trong họ Pipridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI