nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Corapipo gutturalis[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Pipridae que vive en Suramérica.
Atópase nes selves húmedes de rexones baxes de Brasil, la Guayana francesa, Guyana, Surinam y Venezuela.[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Corapipo gutturalis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Pipridae que vive en Suramérica.
El manaquí gorjablanc (Corapipo gutturalis) és un ocell de la família dels píprids (Pipridae) que habita boscos del sud de Veneçuela, Guaiana i nord de Brasil.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Corapipo gutturalis; yr enw Saesneg arno yw White-throated manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. gutturalis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r manacin gyddfwyn yn perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Manacin cynffon hirflew Pipra filicauda Manacin llostfain Ilicura militaris
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Corapipo gutturalis; yr enw Saesneg arno yw White-throated manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. gutturalis, sef enw'r rhywogaeth.
The white-throated manakin (Corapipo gutturalis) is a species of bird in the family Pipridae. It is found in Brazil, French Guiana, Guyana, Suriname, and Venezuela. Its natural habitat is subtropical or tropical moist lowland forest.
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the white-throated manakin in his Ornithologie. He used the French name Le manakin à gorge blanche and the Latin Manacus gutture albo.[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[3] One of these was the white-throated manakin. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Pipra gutturalis and cited Brisson's work.[4] The specific name gutturalis is Medieval Latin for "of the thoat".[5] This species is now placed in the genus Corapipo that was introduced by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1854.[6] The white-throated manakin is monotypic.[7]
The white-throated manakin (Corapipo gutturalis) is a species of bird in the family Pipridae. It is found in Brazil, French Guiana, Guyana, Suriname, and Venezuela. Its natural habitat is subtropical or tropical moist lowland forest.
El saltarín gorgiblanco oriental[3] (Corapipo gutturalis), también denominado saltarín gargantiblanco (en Venezuela) o saltarín de garganta blanca,[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Pipridae. Es nativo de Sudamérica.
Se distribuye por el sur de Venezuela (Bolívar, norte de Amazonas), Guyana, Surinam, Guayana francesa y norte de Brasil (Roraima al este hasta Amapá, al sur localmente hasta el área de Manaus).[4]
Es localmente bastante común en el sotobosque de selvas húmedas de piedemonte hasta los 1300 msnm de altitud, prefiriendo regiones con colinas y es ausente o mucho menos numerosa en terrenos más planos.[5]
El saltarín gorgiblanco oriental (Corapipo gutturalis), también denominado saltarín gargantiblanco (en Venezuela) o saltarín de garganta blanca, es una especie de ave paseriforme de la familia Pipridae. Es nativo de Sudamérica.
Corapipo gutturalis Corapipo generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Corapipo gutturalis Corapipo generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Multimedia w Wikimedia Commons Białobrodzik amazoński (Corapipo gutturalis) – gatunek małego ptaka z rodziny gorzyków. Występuje w Ameryce Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz; wzmianka o tym ptaku ukazała się w 12. edycji Systema Naturae w 1766. Bazowała na czarno-białym wizerunku tego ptaka z 1760[3], zamieszczonym w Ornithologie Mathurin-Jacques’a Brissona w 1760. Brisson nie nadał mu nazwy naukowej, a określił go jako Le manakin à gorge blanche (fr. „gorzyk z białym gardłem”)[4]. Linneusz nadał nowemu gatunkowi nazwę Pipra gutturalis[3][5]; obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza białobrodzika amazońskiego w rodzaju Corapipo pod nazwą C. gutturalis. IOC uznaje gatunek za gatunek monotypowy[6]. Podgatunek C. g. carminae został opisany w 1955 na podstawie jednego okazu, samicy; nie ma jednak dostatecznej ilości danych, by potwierdzić odrębność tego podgatunku[3]. Możliwe, że białobrodzik amazoński tworzy nadgatunek z białobrodzikiem kolumbijskim (C. leucorrhoa)[5].
Długość ciała wynosi 8,5–9,5 cm[5]. Długość skrzydła samca (n=20) 50–55,8 mm, samicy (n=8) 49,5–57 mm; długość ogona samca (n=20) 27–32 mm, samicy (n=7) 26–31 mm; długość dzioba samca (n=19): 8,14–10,54 mm, samicy (n nieokreślone[a]) 9,03–10,66 mm; długość skoku samca (n=8) 13,46–16,2 mm, samicy: (n=5) 13,19–16,38 mm. Masa ciała u 6 samców: 7,7–8,1 g, u 2 samic: 8,8–9,5 g[3].
Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Samiec jest jednolicie czarny w większości upierzenia, wierzch ciała z wyjątkiem kupra i sterówek wyróżnia dodatkowo głęboki, niebieski, metaliczny połysk. Na gardle dostrzec można czysto białą plamę, która ciągnie się dalej na kształt litery V na górną część piersi, przeważnie wyraźnie odcinając się od czarnych piór. Dla obserwatora w terenie bardzo rzadko widoczne są dobrze najbardziej wewnętrzne lotki I rzędu i większość lotek II rzędu, które mają wyraźne białe chorągiewki zewnętrzne[3]. Samica z wierzchu ciała porośnięta jest w większości mszystozielonymi piórami, na lotkach kolor ten jest już szary, podobnie jak na pokrywach skrzydłowych większych i końcówkach sterówek. Lotki mają wąskie, jaskrawozielone krawędzie. Spód ciała jest w większości brudnobiały, najbardziej kontrastowo na brodzie i gardle. Po bokach ciała występują pióra jasnozielone. Pokrywy ogonowe i brzuch mają nieco żółtawy odcień. U samców tęczówka jest ciemna, dziób szarawy lub jasnoróżowawy, a nogi fioletowawe. Samice mają nogi ołowianoszare lub szarawe[3].
Białobrodziki amazońskie zamieszkują południową Wenezuelę (Bolívar, Amazonas), region Gujany i północną Brazylię (Roraima, m.in. Serra do Navio[3] na wschód po Amapá, na południe lokalnie do Manaus)[5]. W Wenezueli stwierdzany głównie na obszarach górzystych, od 200 do 1100 m n.p.m.; okaz z 1955, mający być holotypem nowego podgatunku, pochodził najpewniej z Cerro Marahuaca z wysokości około 1500 m n.p.m. W Surinamie występowanie białobrodzików amazońskich stwierdzano między 400 a 700 m n.p.m. W Brazylii te gorzyki zasiedlają głównie niziny, ale w stanie Roraima były spotykane powyżej 600 m n.p.m.[3]
Środowiskiem życia przedstawicieli C. gutturalis są wysokie, wilgotne lasy, również lasy górskie, okazjonalnie ich obrzeża i przecinki leśne. Prum opisał środowisko zasiedlane przez te ptaki w Surinamie jako mające dość otwarty podszyt i piętro koron sięgające do 20–35 m[3]. Ptaki obydwu płci wydają z siebie głos oznajmiający o terytorium; brzmi jak wydłużone głosy wydawane podczas żerowania, wysokie SEE-seee lub SEE-seee-ee-e. Zdarza się, że białobrodziki amazońskie reagują na głosy sóweczek brazylijskich (Glaucidium hardyi). Są to ptaki trudne do obserwacji i łatwo można je przeoczyć, również ze względu na wysokość piętra koron, w którym przebywają[7].
Pożywieniem tych gorzyków są małe owoce i owady, przy czym zdają się preferować owoce roślin z rodziny zaczerniowatych (Melastomaceae) i marzanowatych (Rubiaceae), przynajmniej w Gujanie Francuskiej. Białobrodziki amazońskie regularnie dołączają do stad wielogatunkowych, prawdopodobnie najchętniej z tanagrami, ale dołączają także do lasówek (Parulidae)[b], innymi gorzykami i ostrodziobami (Oxyruncus cristatus), a niekiedy i w podszycie wraz z garncarzami (Furnariidae) i chronkowatymi (Thamnophilidae). W południowo-centralnej Gujanie obserwowano grupy do 10 samców żerujących na owocujących figowcach (Ficus) w towarzystwie innych gorzyków: złotogłowych (Ceratopipra erythrocephala) i białogłowych (Dixiphia pipra) i bławatnikami: kajeńskim (Cotinga cayana), purpurowym (C. cotinga) i palmożerem amarantowym (Xipholena punicea)[7].
Zaloty samców u białobrodzików amazońskich są unikatowe i zróżnicowane. Centralnym punktem jest opadła, omszona kłoda o długości do 30 m i szerokości do 1 m, na której ptaki przebywają na wycinku o długości około 1 m. Kilka samców może przebywać w takim miejscu równocześnie, ale nie wchodzą ze sobą w interakcje. Występuje system kojarzenia typu lek. Zwykle samce tokują przez 10 minut, nim przemieszczą się na kolejną kłodę; najwyżej odwiedzić mogą 5 kłód, nim opuszczą obszar tokowiska. Zaloty zaczynają się w drzewach na wysokości 1–10 m nad ziemią, nieopodal kłód. Samce prostują głowę wskazując dziobem w górę i eksponując białe gardło oraz strosząc pióra u nasady gardła. Prezentują również skoki z obrotami o 180° (about-faces), czasem do 5 razy z rzędu, latają tam i z powrotem na gałęzie oddalone o 0,5–2 m, niekiedy przelatując 15 razy bardzo gwałtownie między gałęziami. Niekiedy przerywają poszczególne części swoich „pokazów” głosami, jednak same toki odbywają się w ciszy, przeważnie grupowo. Po omówionej części następują loty nad drzewami, podczas których ptaki śpiewają; podobne odbywają się u białobrodzików panamskich (Corapipo altera)[7]. Ptaki osiągają wysokość 10–25 m nad poziomem koron drzew, samiec również i w locie przyjmuje postawę ukazującą białe gardło. Przed wylądowaniem na kłodzie ptak spuszcza się na nią, ale wznosi się ponownie w powietrze, po czym ląduje. Niejednokrotnie wskakuje na grzbiet zdominowanemu samcowi, strosząc przy tym pióra na gardle. Gdy samiec już wyląduje na kłodzie, zaczyna eksponować gardło, robić obroty o 90 lub 180° oraz zniża głowę, podnosi skrzydła i nerwowo chodzi do tyłu. W razie zauważenia innego samca – intruza – zniża głowę i podnosi nasady skrzydeł. Pozostałe możliwe elementy zalotów obejmują m.in. latanie od kłody do kłody. Po dalszej części zalotów samiec wyciąga głowę kierując ją w dół i skrada się w tył w kierunku samicy trzepocząc skrzydłami. W trzech obserwowanych przypadkach samica „zaakceptowała” samca dotykając dziobem jego lotek I rzędu, po czym nastąpiła kopulacja. Samica może również oddalić się[8].
Niewiele wiadomo o lęgach; w 2011 znany był tylko jeden opis gniazda. Gniazdo z jajami w Gujanie Francuskiej obserwowane było w 4. tygodniu października; ptaki w kondycji rozrodczej w Surinamie odławiano w styczniu i październiku. Jedno odnalezione gniazdo znajdowało się na wysokości 8,3 m nad ziemią na drzewie z rodzaju Sloaena (eleokarpowate); była to stosunkowo mała konstrukcja o kształcie kubeczka. Zewnętrzną warstwę stanowiły mchy, wewnętrzną ryzomorfy grzybów z rodzaju Marasmius. Zniesienie liczy 2 jaja o skorupce barwy różowobiałej. Wysiaduje jedynie samica, ale nie są znane długość okresu inkubacji czy czas do opierzenia się piskląt[8].
IUCN uznaje białobrodzika amazońskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy ze względu na postępującą wycinkę lasów amazońskich[9]. Występuje na licznych obszarach chronionych, w tym parkach narodowych, np. Park Narodowy Tumucumaque (Amapá) i Brownsberg Nature Park w Surinamie[8].
Białobrodzik amazoński (Corapipo gutturalis) – gatunek małego ptaka z rodziny gorzyków. Występuje w Ameryce Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
O dançarino-de-garganta-branca (Corapipo gutturalis) é uma espécie de ave da família Pipridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Brasil, Guiana Francesa, Guiana, Suriname e Venezuela.[1]
Os seus habitats naturais são as florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude na Amazônia.[1][2]
Media relacionados com no Wikimedia Commons
O dançarino-de-garganta-branca (Corapipo gutturalis) é uma espécie de ave da família Pipridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Brasil, Guiana Francesa, Guiana, Suriname e Venezuela.
Os seus habitats naturais são as florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude na Amazônia.
Vitstrupig manakin[2] (Corapipo gutturalis) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer i södra Venezuelas anslutning till Guyana och nordöstra Amazonområdet i (Brasilien.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikispecies har information om Corapipo gutturalis.
Vitstrupig manakin (Corapipo gutturalis) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar. Den förekommer i södra Venezuelas anslutning till Guyana och nordöstra Amazonområdet i (Brasilien. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Corapipo gutturalis là một loài chim trong họ Pipridae.[2]
_-_Corapipo_gutturalis_(cropped).png)
_-_Corapipo_gutturalis_(cropped).png)
