Eupetomena macroura ye una especie d'ave de la familia Trochilidae, que s'atopa nel centru y oriente d'América del Sur.
Mide ente 15[3] y 19[4] cm de llargor, cuasi la metá de la so estensión correspuende a lo cabero, y pesa en promediu 9 g. Ello ye que ye la especie más grande de colibrí. Les sos ales abiertes algamen cerca de 8 cm de llargu, más que los estándares pal colibrí, anque'l so picu, negru y llixeramente curvado ye de llongura media, 21 mm, similar al de parientes más pequeños.
El so plumaxe ye verde brillosu iridiscente, cola so cabeza, parte cimeru del pechu y cola azules. El pequeñu llurdiu blancu detrás del güeyu, común ente los colibríes, de cutiu nun ye visible nesta especie, pero les guedeyes blanques sobre la base de les pates, son vultables. La remeres son de color marrón coritu. Tien un pocu curvos medianu y llargu picu negru. Dambos sexos son bien similares, pero les femes tienen un tamañu hasta un 25% más pequeñu y un plumaxe daqué más apagáu qu'el de los machos. Les aves inmadures tienen la cabeza particularmente opaca, de color marrón tiñíu.[3]
El so llamáu inclúi un psek y gorjeos más débiles. Llapada con un tik, cuando ta asustáu o escitáu.
La mayoría vive na Caatinga y el Cerrado de Brasil y nes zones vecines del norte y oriente de Bolivia y estremu norte de Paraguái y tamién, nes rexones costeres, dende la Guayana Francesa hasta los estaos de São Paulo y Santa Catarina, al sur de Brasil.[5][4]
Xeneralmente evita la selva y solamente preséntase llocalmente, nos estremos sur y este de la cuenca amazónica y n'ambiente relativamente abiertos a lo llargo de les seiciones inferiores de los ríu Amazones, incluyendo la isla de Marajó agües enriba del ríu Tapajós, y n'enclaves aisllaos de sabanes, nel suroriente del Perú (parte cimeru del ríu Urubamba y Pampes del Heath),[6] sur de Surinam (sabana Sipaliwini ),[7] centru de Brasil y norte de Bolivia.
Presentar en cuasi cualquier hábitat semiabierto, inclusive en xardinos y parques de les principales ciudaes,[8] tales como Rio de Janeiro y São Paulo. Evita l'interior del monte húmedu, pero dacuando apaez nes escamplaes o nel cantu. Ye común ente la vexetación tipo sabana. Usualmente ye una especie de tierres baxes, pero puede atopase llocalmente hasta los 1.500 m d'altitú. Nun ye un verdaderu migrante, pero delles poblaciones de movese escontra'l norte o escontra'l sur a una curtia distancia nos meses secos del iviernu.[3]
A lo llargo de la mayor parte de la so distribución, atopar ente les especies más comunes de colibríes, anque ye pocu común nes rexones perifériques y menos nes húmedes. Nel sur de Brasil la so población ye cada vegada mayor y la so área paez ampliar nes últimes décades.[9] Considerar pola UICN como una especie de "Esmolición Menor".[1] Hasta 1970, yera esportáu comercialmente, pero al igual qu'otros colibríes, anguaño'l so comerciu ta acutáu.[3] Son polo xeneral difíciles de caltener en cautividá, y anque esta especie ye xeneralmente más resistente, reparóse que los mozos pueden morrer, a pesar de tener un tratamientu óptimo.[10]
Busca alimentu más frecuentemente nos niveles medios, pero aprovecha fontes bones d'alimentu de cualquier nivel, dende mui cerca del suelu, hasta'l visu de los árboles. Aliméntase principalmente del néctar de les flores, sobremanera de Fabaceae, por casu Erythrina speciosa[11] Gesneriaceae, Malvaceae (especialmente Bombacoideae y Malvoideae), Myrtaceae, Rubiaceae y epífites Bromeliaceae. Nun ye bien especializáu y tamién se rexistró en flores d'otres families, tales como Asteraceae, como Stifftia chrysantha,[12] o Caryocaraceae, como Caryocar brasiliense.[13] Utiliza tantu flores d'especies natives, como de delles plantes ornamentales introducíes.[12] Tamién s'alimenta d'inseutos prindaos. Nel sureste de Brasil, onde ye abondosu, inclusive en parques y xardinos urbanos, ye comúnmente atraíu pola xente escontra los alimentadores de colibríes.[3]
Ye fuertemente territorial y defende agresivamente les sos fontes de néctar.[3] Por cuenta del so tamañu, ye xeneralmente dominante sobre les demás especies de colibríes, ya inclusive, ataquen aves muncho más grandes. Dan llamaes d'alvertencia cuando detecten aves o mamíferos carnívoros. Nel mediu urbanu puede tolerar el observadores humanos mientres un tiempu enllargáu, inclusive cuando añeren, si caltienen una distancia d'hasta 10 m.[10]
Nun estudiu d'un nial, na zona urbana de São Paulo, reparóse qu'una madre colibrí alloñó a palombos Columbina talpacoti qu'intentaben d'añerar cerca. Interpretóse qu'asina amenorgó la posible atracción de los palombos a los depredadores, pela redolada del so propiu nial. Sicasí, pequeños mamíferos, como'l tití común (Callithrix jacchus), puede llograr de xemes en cuando escalar los niales, a pesar de los intentos de les aves pa defendelos.[14] En delles situaciones, los canesbes de moscardu Philornis pueden infestar les aves nel nial ya inclusive los pitucos pueden morrer pola infeición d'estos parásitos.[10]
Pue tar dispuestu pa reproducise cuasi tol añu. Nel cortexu, el machu esnala frente a la fema sentada, a cualquier hora del día, sacante na más caloroses del mediudía, o la escuerre nel aire y los dos xuntos realicen un "zig-zag de vuelu, frecuentes cuando yá escureció.[15]
Fueron vistos llevando material pa construyir el nial, ente xunetu y setiembre y n'avientu. El nial ye una estructura en forma de copa, forráu con fibra vexetal nidia y revistíu nel esterior con liquenes y mofos, asitiaos xuntu con fibres de telaraña. Asitiar nuna caña horizontal de dalgún árbol, más bien pequeñu, por casu, Cochlospermum, polo xeneral a menos de 3 m sobre'l suelu, pero n'ocasiones, hasta a 15 m. La fema pon dos güevos blancos y al igual que n'otros colibríes, namái ella guara de los güevos y curia los pitucos.[16]
Los pitucos nacen dempués de 15 a 16 díes d'incubación; primeramente son desnudos, sacante dellos llixos grises sobre l'envés, y tienen escura. Empiécen-yos a crecer les plumes a los 5 díes de la eclosión, a partir de la remeres; les rectrices empiecen a surdir alredor de 3 díes dempués. Los mozos son alimentaos una a dos veces per hora. La fema pasa la metá del día criando y alimentando a los sos fíos y l'otra metá volando alredor y buscando alimentos. Dempués de 22 a 24 díes nel nial, los mozos salen a volar, pero entá tornen al nial a dormir y son independientes unes 2 a 3 selmanes dempués d'emplumar. Reproducir por primer vegada cuando tien ente 1 a 2 años d'edá.[16]
La mayoría de les autoridaes clasifiquen esta especie como monotípica, nel xéneru Eupetomena, anque dalgunos asitiar nel xéneru Campylopterus basaos nos cantares y na espesura de les exes de les primaries de los machos.[3]
Anguaño son reconocíes 5 subespecies, la postrera de les cualos describióse en 1988.[17] Estrémense principalmente pol color del so plumaxe, polos matices d'azul, que van dende l'azul verdoso ultramarín al fondu azul real; y polos matices de verde, que van dende verde doráu o morenura hasta verde botella y verde azuláu. La subespecieY. m. simoni ta llargamente distribuyida s, ente que les otres son reinales o más alcontraes:[3]
Eupetomena macroura ye una especie d'ave de la familia Trochilidae, que s'atopa nel centru y oriente d'América del Sur.
Eupetomena macroura[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Trochilidae.
Ar spesad nemetañ er genad Eupetomena an hini eo.
Anvet e voe Trochilus macrourus (kentanv) da gentañ-penn (e 1788)[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
Bevañ a ra diwar sun-bleuñv peurvuiañ ha kemer amprevaned ivez.
Ar spesad a gaver ar pemp isspesad[3] anezhañ e Suamerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Eupetomena macroura a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Trochilidae.
Ar spesad nemetañ er genad Eupetomena an hini eo.
Anvet e voe Trochilus macrourus (kentanv) da gentañ-penn (e 1788) gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
El colibrí cuaforcat (Eupetomena macroura) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) i única espècie del gènere Eupetomena (Gould, 1853).
Habita sabanes i matolls de Guaiana, oest, nord i est de Brasil, sud-est de Perú, nord de Bolívia i Paraguai.
El colibrí cuaforcat (Eupetomena macroura) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) i única espècie del gènere Eupetomena (Gould, 1853).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn cynffonfforchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod cynffonfforchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eupetomena macroura; yr enw Saesneg arno yw Swallow-tailed hummingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. macroura, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Mae'r sïedn cynffonfforchog yn perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Seren goed torch biws Myrtis fanny Sïedn cleddbig Ensifera ensifera Sïedn clustfioled brown Colibri delphinae Sïedn clustfioled tinwyn Colibri serrirostris Sïedn cynffonnog coch Sappho sparganurus Sïedn cynffonnog efydd Polyonymus caroli Sïedn dreinbig melynwyrdd Chalcostigma olivaceum Sïedn gên emrallt Abeillia abeillei Sïedn y werddon Rhodopis vesperAderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn cynffonfforchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod cynffonfforchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eupetomena macroura; yr enw Saesneg arno yw Swallow-tailed hummingbird. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. macroura, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Kolibřík vlaštovčí (Eupetomena macroura) je druh malého kolibříka obývající Jižní Ameriku, především pak Brazílii. Oficiálně je řazen do monotypického rodu Eupetomena, avšak též je možné vidět jej řazeného do rodu Campylopterus.[2] Tento druh je typický nejen pestrým zbarvením, ale především široce rozeklaným ocasem, který dospělci mají.
Kolibřík vlaštovčí byl poprvé popsán v roce 1788 německým přírodovědcem Johannem Friedrichem Gmelinem (1748–1804). Ten zvažoval i zařazení druhu do rodů Trochilus nebo Campylopterus. V současné době bývá uváděno pět různých poddruhů, přičemž poslední z nich byl popsán až roku 1988.
S délkou těla 15 až 17 cm a hmotností 9 g se jedná o poměrně velký druh kolibříka (pro porovnání: délka těla kolibříků rubínohrdlých se pohybuje okolo 10 cm). Téměř polovinu z celé délky těla ale tvoří dlouhý ocas. Křídla měří přibližně 8 cm. Samce a samice od sebe prakticky nelze rozeznat: neexistuje zde pohlavní dimorfismus. Jediným možným faktorem je délka těla: samice jsou o něco kratší a obecně drobnější. Mladí jedinci vypadají jako samice, ale jejich hlava bývá zbarvená spíše do hněda.[2] Dospělé kolibříky vlaštovčí je možné zaměnit s kolibříky fialovotemennými (Thalurania glaucopis), ti mají též modrou hlavu a zbytek těla převážně zelený.
Kolibřík vlaštovčí je pestře zbarvený: zatímco hlava bývá zářivě fialová, hrdlo a náprsenka jsou leskle modré a zbytek těla bývá zelený. Spodní strana ocasu je tmavá až černá. Zobák je, podobně jako u jiných druhů kolibříků, velmi dlouhý, úzký a šedé barvy. Drobné nohy jsou též šedé.
Kolibříci vlaštovčí vyhledávají především brazilské biomy Caatinga a Cerrado, ale také přiléhající bolivijské a paraguayské oblasti. Dále také obývá pobřežní oblasti od Francouzské Guayany, přes jižní Surinam[3] až po jihobrazilský stát Santa Catarina[2]. Spíše než hustě zalesněný prales, kterému se vyhýbají, vyhledávají otevřené oblasti jižního a východního okraje povodní Amazonky, ostrov Marajó nebo okolí řeky Tapajós. Obývají i parky nebo zahrady velkých měst, jako je například São Paulo.[4] Dále také preferují oblasti s nižší nadmořskou výškou, maximálně do 1 500 m.
Nejedná se o stěhovavý druh, jen některé severní populace se během studených zimních měsíců přesouvají více na jih, avšak ne na velké dálky.[2]
Až do roku 1970 bylo možné ptáky ze země svobodně vyvážet a právě kolibřík vlaštovčí byl častým cílem chovatelů okrasných ptáků i překupníků.[2] Právě roku 1970 bylo díky CITES silně omezeno vyvážení ptáků a protože se jedná o druh, kterému je v zajetí těžké zajistit vhodné podmínky, prakticky vůbec nelze kolibříky vlaštovčí vidět v zajetí, ať už jde o zoologické zahrady nebo soukromé chovatele.[5] Mezinárodní svaz ochrany přírody (IUCN) přiřadil druhu status málo dotčený (LC).
Kolibříci vlaštovčí sbírají potravu jak na zemi, tak v korunách a větvích stromů. Živí se především nektarem z květů podpětovitých (Gesneriaceae), broméliovitých (Bromeliaceae), mořenovitých (Rubiaceae) a myrtovitých (Myrtaceae) rostlin. Dále také nektarem z bobovitých (Fabaceae) a slézovitých (Malvaceae) rostlin. Z bobovitých rostlin jde speciálně o druh Erythrina speciosa. Krom nektaru ale chytají také malý hmyz a v jihovýchodní Brazílii se živí i z krmítek v parcích a zahradách.[2]
Při shánění potravy mohou být kolibříci vlaštovčí agresivní i vůči mnohem větším druhům ptáků, jako jsou sojky kadeřavé (Cyanocorax cristatellus) nebo kukačky ani (Crotophaga ani).[2] Pokud se jedná o výrazně větší ptáky, například jestřáby nebo kukačky guira (Guira guira), kolibřík vlaštovčí většinou jen spustí varovné volání. Byla ale pozorována samice, která zaútočila na více jak stokrát těžší káni bělohrdlou (Buteo swainsoni). I přesto ale samice často neubrání svá hnízda před kosmany bělovousými (Callithrix jacchus), kteří z nich vybírají vejce.[5] Vůči lidem se běžně agresivně nechovají.[5]
Kolibříci vlaštovčí byli pozorováni při nošení trávy na stavbu hnízd mezi červencem a zářím a v prosinci. Hnízdo, které staví společně, má tvar kalíšku, uvnitř je vyztuženo mechy a lišejníky, zatímco zvenku jej drží vlákna z rostlin. Bývá umístěno na vodorovných větvích nižších stromů a keřů (obvykle méně než 3 m, maximálně do 15 m). Do hnízda samice naklade dvě čistě bílá vejce, o která se i po vylíhnutí ptáčat stará sama.[2]
Z vajec se přibližně po 15 dnech líhnou holá ptáčata tmavší barvy. Přibližně po pěti dnech jim začne růst peří, v tu dobu je samice krmí i jednou až dvakrát za hodinu. 22 až 24 dnů od vylíhnutí jsou již ptáčata plně opeřená, za další tři týdny jsou plně samostatná. Pohlavní dospělosti pak dosahují mezi prvním a druhým rokem života.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Swallow-tailed hummingbird na anglické Wikipedii.
Kolibřík vlaštovčí (Eupetomena macroura) je druh malého kolibříka obývající Jižní Ameriku, především pak Brazílii. Oficiálně je řazen do monotypického rodu Eupetomena, avšak též je možné vidět jej řazeného do rodu Campylopterus. Tento druh je typický nejen pestrým zbarvením, ale především široce rozeklaným ocasem, který dospělci mají.
Svalehalekolibri (latin: Eupetomena macroura) er en kolibriart, der lever i Brasilien og Bolivia.
Svalehalekolibri (latin: Eupetomena macroura) er en kolibriart, der lever i Brasilien og Bolivia.
Der Breitschwingenkolibri (Eupetomena macroura), Blauer Gabelschwanzkolibri oder Schwalbenkolibri ist eine in Südamerika beheimatete Art der Kolibris (Trochilidae).
Breitschwingenkolibris werden etwa 15 bis 17 cm groß, wobei die Flügel 7,8 cm, der tiefgegabelte Schwanz 90 mm und der Schnabel 21 mm lang sind. Der Kopf, Hals und die Brust ist dunkelviolettblau. Der Rücken, die Unterseite und die Flügeldecken glänzen dunkelgrün. Einige der Oberschwanzdecken sind dunkelweinrot gefärbt, während der Schwanz und die Unterschwanzdecken stahlblau sind. Die Flügel schimmern schwärzlichpurpurn. Schnabel und Füße sind schwarz. Die Weibchen sind etwas matter gefärbt und etwas kleiner. Während die Männchen ca. 8 g wiegen, sind die Weibchen mit ca. 6 g etwas leichter.[2]
Jungvögel haben braune Federsäume an Kopf und Hinterrücken.[2]
Die Nahrung der Tiere besteht aus dem Nektar von Pflanzen sowie aus kleinen Insekten.
Sie kommen in offenem lockeren Buschwerk und von Bäumen bewachsenen Campgebieten vor. Außerdem findet man sie in den Cerrados Brasiliens.[2] Er gilt unter Brasilianern als bekannteste Art der Kolibris, da er häufig in Gärten nach Nahrung sucht.[3]
Die napfförmigen Nester bauen sie im Astwerk und in Astgabeln. Sie bestehen hauptsächlich aus verschiedenen Flugsamen und Baumwatte. Die Außenwände sind mit Moos und Flechten verziert, die mit Spinnfäden fest umsponnen sind. Der Bau erfolgt in ca. 1,5 bis 3 Meter Höhe, kann aber auch bis 12 Meter reichen. Die Brutdauer beträgt 16 Tage, wobei der Nachwuchs ca. 25 Tage Nesthocker ist.[2]
Von der Art sind bisher fünf Unterarten bekannt.[4]
Johann Friedrich Gmelin beschrieb den Kolibri unter dem Namen Trochilus macrourus.[5] Es war John Gould, der ihn in seiner Lieferungen 6 seiner Kolibritafeln 1853 in der neuen Gattung Eupetomena einordnete.[1] Dieser Name ist griechischen Ursprungs und setzt sich aus den Worten »eu ευ« für »fein, gut« und »petomenos, petomai πετομενος, πετομαι« für »fliegend, fliegen« zusammen.[10] Auch das Artepitheton »macroura« ist ein griechisches Gebilde aus »makros μακρος« für »lang« und »-ouros -ουρος« für »-schwänzig«.[11] »Simoni« ist Eugène Simon gewidmet, der als Erster versuchte diese Art in Unterarten aufzuteilen.[12] »Cyanoviridis« ist eine lateinische Wortkombination aus »cyaneus« für »dunkelblau« und »viridis« für »grün«.[13] »Hirundo« ist das lateinische Wort für »Schwalbe«.[14] »Boliviana« steht für das Land »Bolivien«.[15]
Der Breitschwingenkolibri (Eupetomena macroura), Blauer Gabelschwanzkolibri oder Schwalbenkolibri ist eine in Südamerika beheimatete Art der Kolibris (Trochilidae).
The swallow-tailed hummingbird (Eupetomena macroura) is a species in the hummingbird family (Trochilidae), found mainly in east-central South America. Most authorities place it in the genus Eupetomena, although some place it in Campylopterus based on song and the thick shafts of the males' first primaries.[3] Its common name and specific epithet (which means "large-tailed") both refer to the long, deeply forked, somewhat swallow-like tail.
The swallow-tailed hummingbird was formally described in 1788 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with all the other hummingbirds in the genus Trochilus, coined the binomial name Trochilus macrourus and specified the type locality as Jamaica.[4] Gmelin cited earlier authors including Hans Sloane who in 1725 had described and illustrated a humming bird from Jamaica and Mathurin Jacques Brisson who in 1760, had described and illustrated a hummingbird from Cayenne, French Guiana.[5][6] In 1929 Carl Eduard Hellmayr argued that Gmelin conflated two different species and that his diagnosis applied to Brisson's specimen from Cayenne; Sloane's Jamaican bird was probably the red-billed streamertail. Hellmayr therefore redesignated the type locality as Cayenne.[7][8] The swallow-tailed hummingbird is now placed together with the sombre hummingbird in the genus Eupetomena that was introduced in 1853 by the English ornithologist John Gould.[9][10] The genus name combines the Ancient Greek eu meaning "good" and petomenos meaning "always on the wing" or "flying" (from petomai "to fly"). The specific epithet macroura is from the Ancient Greek makros meaning "long" and -ouros meaning "-tailed".[11]
Five subspecies are recognised, the most recent was described in 1988.[10][12]
With a total length of 15–17 cm (6–6+1⁄2 in), nearly half of which is made up by the tail, and weighing up to 9 g (0.32 oz), this is a relatively large hummingbird. Indeed, in much of its range it is the largest species of typical hummingbird. Its wings are also nearly 8 cm long – quite much for its size by hummingbird standards – though its bill is only of mediocre length, with c. 21 mm (0.83 in) not longer in absolute terms than that of many smaller relatives.
Its plumage is brilliant iridescent green, with a blue head, upper chest, tail and vent. The tiny white spot behind the eye, common among hummingbirds, is often not visible in this species, but the white ankle tufts, also common among the Trochilinae, are well-developed. The remiges are blackish-brown. It has a slightly decurved medium-long black bill. The sexes are very similar, but females are about one-fourth smaller and slightly duller than males on average. Immature birds appear like females, but their heads are particularly dull and brownish-tinged.[3]
The subspecies vary mainly in the hue of the plumage, with the blue sections ranging from green-tinged blue over ultramarine to deep royal blue, and the green sections ranging from golden bronzy-green over deep bottle-green to blue-tinged green. The nominate subspecies and E. m. simoni occur over a wide range, while the others are more localized endemics.[3] For E. m. hirundo the blue quite dull and the tail less deeply forked. E. m. simoni is the bluest subspecies; the blue parts are dark royal blue, the green parts blue-tinged. E. m. bolivianus is the greenest subspecies; the head is more green than blue and the green parts pure bright green. E. m. cyanoviridis is another very green subspecies with the blue parts green-tinged and the green parts golden bronzy green.[3]
Its voice includes relatively loud psek notes and weaker twitters. A tik call is given when excited or alarmed.
The swallow-tailed hummingbird is virtually unmistakable, although occasionally confused with the male violet-capped woodnymph (Thalurania glaucopis). These have only a blue cap however, the remainder of their head is the same green as the belly.
The majority of the range of the swallow-tailed hummingbird is in the Caatinga and Cerrado of Brazil, and adjacent parts of northern and eastern Bolivia, and far northern Paraguay. In the coastal regions, it occurs from French Guiana in north to Santa Catarina, Brazil, in south.[13]
It generally avoids the rainforest found throughout most of the Amazon Basin, and only extends locally into this region along the southern and eastern edge, in the relatively open habitats along the lowermost sections of the Amazon River, including Marajó Island, and upstream to around the Tapajós River, and in isolated enclaves of woodland or savanna-like habitats within the Amazon (including so-called "Amazonian Caatinga") in south-eastern Peru (upper Urubamba River and Pampas del Heath),[14] southern Suriname (Sipaliwini Savanna),[15] central Brazil, and northern Bolivia.
It occurs in virtually any semi-open habitat; even gardens and parks within major cities[16] such as Rio de Janeiro and São Paulo. It avoids the interior of humid forest, but does occur in openings or along the edge; the swallow-tailed hummingbird is most common among savanna-like vegetation. It is generally a species of lowlands, but occurs locally up to 1,500 m (4,900 ft). Not a true migrant, some populations move north or south a short distance in the dry winter months.[3]
Throughout the bulk of its range, it is among the commonest species of hummingbird, although it generally is uncommon in the outlying regions, particularly where it becomes more humid. In southern Brazil, it is apparently increasing and seems to have extended its range in recent decades.[17] It is considered to be a Species of Least Concern by the IUCN.[1] It was frequently exported for the cage bird trade up to 1970, but like other hummingbirds,[3] it is nowadays on CITES Appendix II and trade is restricted. Also, hummingbirds are generally hard to keep in captivity, and though this species is generally rather hardy, it has been noted that abandoned young may die despite given optimal treatment when trying to hand-raise them.[18]
It is aggressive and will defend rich food sources from other nectarivores;[3] due to its size, it is generally dominant over other species of hummingbirds. Even much larger birds are attacked by diving at them when they perch; particularly when breeding the swallow-tailed hummingbird will go and "dive-bomb" birds twice its own length or more, such as Campo flickers (Colaptes campestris), curl-crested jays (Cyanocorax cristatellus) or smooth-billed anis (Crotophaga ani), until they have enough and leave. Disturbed by much larger birds such as Guira cuckoos (Guira guira) or hawks, it will usually just give warning calls, but a female swallow-tailed hummingbird has been observed to attack a Swainson's hawk (Buteo swainsonii) – weighing more than a hundred times as much as the hummingbird – in mid-air. Warning calls are also given at mammalian carnivores and humans, though in urban environment this hummingbird may tolerate human observers for prolonged time, even when nesting, if they keep a distance of 10 meters or so.[18]
In a study of a nest in urban São Paulo, it was noted that the swallow-tailed hummingbird mother drove away ruddy ground doves (Columbina talpacoti) attempting to nest nearby. Far more placid, cumbersome and meaty birds than the hummingbird, these small doves often become prey to smaller carnivores, and by chasing away the doves the hummingbird would have lowered attractiveness to its nest's surroundings to such predators. Smaller mammals, such as the common marmoset (Callithrix jacchus) may occasionally plunder swallow-tailed hummingbird nests, despite the birds' attempts to defend their offspring.[19]
At least in some situations, Philornis botfly larvae heavily infest nestling birds. It seems that quite a considerable number of nestlings are even killed by these parasites.[18]
The swallow-tailed hummingbird mainly forages at mid-levels, but good food sources are exploited from anywhere near ground level right up to the tree tops. It chiefly feeds on flower nectar, particularly from Fabaceae,[20] Gesneriaceae, Malvaceae (especially Bombacoideae and Malvoideae), Myrtaceae, Rubiaceae and epiphytic Bromeliaceae. It is not a very specialized feeder however, and has also been recorded from plants of other families, such as Asteraceae[21] or Caryocaraceae.[22] It utilizes flowers of native as well as those of some introduced ornamental plants.[23] It will also take insects caught by hawking. In south-eastern Brazil where it is plentiful even in urban parks and gardens, it is commonly attracted to hummingbird feeders.[3]
Across its range, it can be found to engage in some behavior related to reproduction almost year-round. In courtship, the male hovers in front of the sitting female and chases her through the air, and the two may beform a 'zig-zag flight' together; the former activity can be seen throughout the day except in the hottest hours around noon, while courtship chases are most frequent at dusk.[24]
Birds have been seen carrying nesting material between July and September and in December. The nest is a cup-shaped structure lined with soft plant fibres and clad on the outside with lichen and mosses, held together with spider webs. It is placed on a horizontal twig in smallish trees, e.g. Cochlospermum, typically below 3 m (10 ft), but occasionally as high as 15 m (50 ft) above the ground. The clutch consist of two white eggs and like in other hummingbirds. Only the female takes care of the eggs and young.[25]
The chicks hatch after 15–16 days; they are initially hairless, save for some grey down on the back, and have dark skin. They start to grow feathers 5 days or so after hatching, starting with the remiges; the rectrices begin to emerge about 3 days later. The young are fed 1-2 times per hour on average, and the female spends about half of the day brooding and feeding her offspring, and the other half flying around and feeding. The young fledge after 22–24 days but still return to the nest to sleep and be brooded for some more days; they are independent some 2–3 weeks after fledging. Two broods may be raised subsequently, sometimes reusing the nest; due to the prolonged breeding season, three broods might be raised per year in theory, but this does not seem to happen. The species first breeds at 1–2 years of age.[25]
The swallow-tailed hummingbird (Eupetomena macroura) is a species in the hummingbird family (Trochilidae), found mainly in east-central South America. Most authorities place it in the genus Eupetomena, although some place it in Campylopterus based on song and the thick shafts of the males' first primaries. Its common name and specific epithet (which means "large-tailed") both refer to the long, deeply forked, somewhat swallow-like tail.
El colibrí golondrina[4] o picaflor tijereta (Eupetomena macroura) es una especie de ave de la familia Trochilidae, que se encuentra en el centro y oriente de América del Sur.
Mide entre 15[3] y 19[5] cm de longitud, casi la mitad de su extensión corresponde a la cola, y pesa en promedio 9 g. De hecho, es la especie más grande de colibrí. Sus alas abiertas alcanzan cerca de 8 cm de largo, más que los estándares para el colibrí, aunque su pico, negro y ligeramente curvado es de largo medio, 21 mm, similar al de parientes más pequeños.
Su plumaje es verde brillante iridiscente, con su cabeza, parte superior del pecho y cola azules. La pequeña mancha blanca detrás del ojo, común entre los colibríes, a menudo no es visible en esta especie, pero los mechones blancos sobre la base de las patas, son notorios. El remeras son de color marrón negruzco. Tiene un poco curvos mediano y largo pico negro. Ambos sexos son muy similares, pero las hembras tienen un tamaño hasta un 25% más pequeño y un plumaje algo más apagado que el de los machos. Las aves inmaduras tienen la cabeza particularmente opaca, de color marrón teñido.[3]
Su llamado incluye un psek y gorjeos más débiles. Llama con un tik, cuando está asustado o excitado.
La mayoría vive en la Caatinga y el Cerrado de Brasil y en las zonas vecinas del norte y oriente de Bolivia y extremo norte de Paraguay y también, en las regiones costeras, desde la Guayana Francesa hasta los estados de São Paulo y Santa Catarina, al sur de Brasil.[6][5]
Generalmente evita la selva y solamente se presenta localmente, en los extremos sur y este de la cuenca amazónica y en ambiente relativamente abiertos a lo largo de las secciones inferiores de los río Amazonas, incluyendo la isla de Marajó aguas arriba del río Tapajós, y en enclaves aislados de sabanas, en el suroriente del Perú (parte superior del río Urubamba y Pampas del Heath),[7] sur de Surinam (sabana Sipaliwini ),[8] centro de Brasil y norte de Bolivia.
Se presenta en casi cualquier hábitat semiabierto, incluso en jardines y parques de las principales ciudades,[9] tales como Río de Janeiro y São Paulo. Evita el interior del bosque húmedo, pero a veces aparece en los claros o en el borde. Es común entre la vegetación tipo sabana. Usualmente es una especie de tierras bajas, pero puede encontrarse localmente hasta los 1.500 m de altitud. No es un verdadero migrante, pero algunas poblaciones de moverse hacia el norte o hacia el sur a una corta distancia en los meses secos del invierno.[3]
A lo largo de la mayor parte de su distribución, se encuentra entre las especies más comunes de colibríes, aunque es poco común en las regiones periféricas y menos en las húmedas. En el sur de Brasil su población es cada vez mayor y su área parece haber ampliado en las últimas décadas.[10] Se considera por la UICN como una especie de "Preocupación Menor".[1] Hasta 1970, era exportado comercialmente, pero al igual que otros colibríes, actualmente su comercio está restringido.[3] Son en general difíciles de mantener en cautividad, y aunque esta especie es generalmente más resistente, se ha observado que los jóvenes pueden morir, a pesar de tener un tratamiento óptimo.[11]
Busca alimento más frecuentemente en los niveles medios, pero aprovecha fuentes buenas de alimento de cualquier nivel, desde muy cerca del suelo, hasta la cima de los árboles. Se alimenta principalmente del néctar de las flores, sobre todo de Fabaceae, por ejemplo Erythrina speciosa[12] Gesneriaceae, Malvaceae (especialmente Bombacoideae y Malvoideae), Myrtaceae, Rubiaceae y epífitas Bromeliaceae. No es muy especializado y también se ha registrado en flores de otras familias, tales como Asteraceae, como Stifftia chrysantha,[13] o Caryocaraceae, como Caryocar brasiliense.[14] Utiliza tanto flores de especies nativas, como de algunas plantas ornamentales introducidas.[13] También se alimenta de insectos capturados. En el sureste de Brasil, donde es abundante, incluso en parques y jardines urbanos, es comúnmente atraído por la gente hacia los alimentadores de colibríes.[3]
Es fuertemente territorial y defiende agresivamente sus fuentes de néctar.[3] Debido a su tamaño, es generalmente dominante sobre las demás especies de colibríes, e incluso, atacan aves mucho más grandes. Dan llamadas de advertencia cuando detectan aves o mamíferos carnívoros. En el medio urbano puede tolerar los observadores humanos durante un tiempo prolongado, incluso cuando anidan, si mantienen una distancia de hasta 10 m.[11]
En un estudio de un nido, en la zona urbana de São Paulo, se observó que una madre colibrí alejó a palomas Columbina talpacoti que intentaban de anidar cerca. Se interpretó que así redujo la posible atracción de las palomas a los depredadores, en los alrededores de su propio nido. Sin embargo, pequeños mamíferos, como el tití común (Callithrix jacchus), puede lograr de vez en cuando saquear los nidos, a pesar de los intentos de las aves para defenderlos.[15] En algunas situaciones, las larvas de moscardón Philornis pueden infestar las aves en el nido e incluso los polluelos pueden morir por la infección de estos parásitos.[11]
Puede estar dispuesto para reproducirse casi todo el año. En el cortejo, el macho revolotea frente a la hembra sentada, a cualquier hora del día, excepto en la más calurosas del mediodía, o la persigue en el aire y los dos juntos realizan un "zig-zag de vuelo, frecuentes cuando ya ha oscurecido.[16]
Han sido vistos llevando material para construir el nido, entre julio y septiembre y en diciembre. El nido es una estructura en forma de copa, forrado con fibra vegetal suave y revestido en el exterior con liquen y musgos, colocados junto con fibras de telaraña. Se coloca en una rama horizontal de algún árbol, más bien pequeño, por ejemplo, Cochlospermum, por lo general a menos de 3 m sobre el suelo, pero en ocasiones, hasta a 15 m. La hembra pone dos huevos blancos y al igual que en otros colibríes, sólo ella incuba de los huevos y cuida los polluelos.[17]
Los polluelos nacen después de 15 a 16 días de incubación; inicialmente son desnudos, a excepción de algunas motas grises sobre el dorso, y tienen oscura. Les comienzan a crecer las plumas a los 5 días de la eclosión, a partir de la remeras; las rectrices comienzan a surgir alrededor de 3 días después. Los jóvenes son alimentados una a dos veces por hora. La hembra pasa la mitad del día criando y alimentando a sus hijos y la otra mitad volando alrededor y buscando alimentos. Después de 22 a 24 días en el nido, los jóvenes salen a volar, pero aún regresan al nido a dormir y son independientes unas 2 a 3 semanas después de emplumar. Se reproduce por primera vez cuando tiene entre 1 a 2 años de edad.[17]
La mayoría de las autoridades clasifican esta especie como monotípica, en el género Eupetomena, aunque algunos la colocan en el género Campylopterus basados en los cantos y en el espesor de los ejes de las primarias de los machos.[3]
Actualmente son reconocidas 5 subespecies, la última de las cuales fue descrita en 1988.[18] Se diferencian principalmente por el color de su plumaje, por los matices de azul, que van desde el azul verdoso ultramarino al profundo azul real; y por los matices de verde, que van desde verde dorado o bronceado hasta verde botella y verde azulado. La subespecieE. m. simoni está ampliamente distribuida s, mientras que las otras son endémicas o más localizadas:[3]
El colibrí golondrina o picaflor tijereta (Eupetomena macroura) es una especie de ave de la familia Trochilidae, que se encuentra en el centro y oriente de América del Sur.
Eupetomena macroura Eupetomena generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Eupetomena macroura Eupetomena generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Eupetomena macroura
Le Colibri hirondelle (Eupetomena macroura) est une espèce de colibris (famille des Trochilidae).
Cet oiseau vit dans le centre/est de l'Amérique du Sud.
Cet oiseau habite les forêts tropicales et subtropicales sèches et les savanes sèches mais aussi les anciennes forêts fortement dégradées. Très territorial et agressif, il peut attaquer les autres colibris de la région et même des guêpes et des abeilles.
D'après Alan P. Peterson[1], cet oiseau est représenté par 5 sous-espèces :
Eupetomena macroura
Le Colibri hirondelle (Eupetomena macroura) est une espèce de colibris (famille des Trochilidae).
Il colibrì coda di rondine (Eupetomena macroura (J.F.Gmelin, 1788)) è un uccello della famiglia Trochilidae.[2]
È un colibrì di media taglia, lungo 14,5–17,5 cm (di cui circa 2 cm spettano al becco, e 7–9 cm alla coda); il peso è di 8–9,5 g nei maschi, 6–7 g nelle femmine.[3]
È una specie prevalentemente nettarivora che si nutre del nettare di numerose specie di angiosperme tra cui Leguminosae e Malvaceae (p.es. Pavonia spp., Hibiscus spp.).[3]
La specie è diffusa in Suriname, Guyana francese, Brasile, Perù, Bolivia, Paraguay e Argentina settentrionale.[1]
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Il colibrì coda di rondine (Eupetomena macroura (J.F.Gmelin, 1788)) è un uccello della famiglia Trochilidae.
De zwaluwstaartkolibrie (Eupetomena macroura) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
Deze soort komt voor in noordoostelijk, oostelijk en centraal Zuid-Amerika en telt 5 ondersoorten:
De zwaluwstaartkolibrie (Eupetomena macroura) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
Śmigacz[5] (Eupetomena macroura) – gatunek ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Zręczny lotnik, często przemieszcza się lotem ślizgowym.
Śmigacz (Eupetomena macroura) – gatunek ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Zręczny lotnik, często przemieszcza się lotem ślizgowym.
Wygląd Długość ciała 19 cm. Długi, głęboko wcięty, ciemnoniebieski ogon. Dziób czarny, lekko zakrzywiony. Głowa, gardło oraz pierś purpurowoniebieskie, reszta ciała zielona z metalicznym połyskiem. Zasięg, środowisko Od Gujany i środkowej Brazylii do Boliwii. Zarośla i sawanny, głównie na wyżynach.Beija-flor-tesoura ou tesourão é uma espécie de ave da família Trochilidae (beija-flores). Seu nome científico é Eupetomena macroura, do (grego) eu = divindade, deus; e petonemos = sempre sustentado pelas asas, voando; e do (grego) makros = longo, comprido; e ouros, oura = cauda.[2]
É uma das espécies mais comuns em áreas abertas de quase todo o Brasil, exceto em alguns locais da Amazônia. Ocorre desde a Guiana Francesa até a Bolivia e o Paraguai.[3]
São reconhecidas cinco subespécies: [4]
O tesourão tem esse nome devido a sua cauda ser dividida no meio, dando a aparência semelhante a de uma tesoura. Sua cabeça, pescoço e cauda são azuis e o resto de sua plumagem verde-escuro brilhante. Sua coloração é igual em ambos os sexos, somente nas fêmeas sendo levemente mais escura e é menor. Medem entre 15–19 cm da ponta do bico a calda, o bico mede 2,2 cm e pesam 9-11 g.[3][5]
Indivíduos com plumagem flavística são aqueles que têm ausência parcial de melanina, podendo ainda ser observado com um pouco da cor original da ave. Além da ave flavística possuir uma coloração de aparência diluída devido à perda de melanina, são encontrados em sua plumagem a presença de pigmentos carotenoides, encontrado em seres desde bactérias até plantas e animais que dão na natureza os tons de amarelo ao vermelho.[2][6]
O beija-flor-tesoura é considerado como um dos beija-flores mais comuns do Brasil. É comumente encontrado até mesmo em grandes regiões urbanizadas, além de viver em locais possuidores de áreas semiabertas, parques, jardins e bordas de florestas. Devido aos seus locais de habitat e à convivência de alguns indivíduos com as cidades, não costumam ter medo das pessoas, sendo capaz de aproximar-se delas para se alimentar nas garrafas com água e açúcar ou do néctar nas flores de jardins.[2]
Assim como outros beija-flores o tesourão alimenta-se de néctar de flores, logo tem um importante papel na polinização de muitas plantas. Também faz parte de sua dieta caçar pequenos insetos.[2]
É uma das espécies mais agressivas de beija-flor do Brasil principalmente na época da reprodução, podendo atacar pequenos mamíferos e até mesmo outros pássaros maiores que ele. É territorialista, disputa entre si e com outros animais o seu território e suas fontes de alimento. Na escassez de néctar se aloja em uma árvore (geralmente mulungu ou ipê) e a defende destemidamente contra qualquer outro pássaro. Reproduz danças ritualísticas entre outras espécies com voo em defesa de seu território.[2]
Beija-flores-tesoura acasalam-se pela primeira vez na idade de 1-2 anos e é caracterizado pelo voo do macho e da fêmea juntos em zig-zag. A fêmea fica responsável pela escolha do local de seu ninho, este com formato de tigela aberta, e localiza-se geralmente em um ramo um pouco horizontal ou numa forquilha de arbusto ou árvore, a cerca de 2 a 3 metros do solo.
O ninho é feito com teias de aranha e aderido extremamente a fragmentos de folhas, musgos e líquens; fibras vegetais macias incluindo paina ou algodão. A fêmea põe de dois a três ovos de coloração branca e de formato alongado no período de janeiro e fevereiro. Somente ela encuba os ovos, que eclodem depois de 15-16 dias. Os filhotes nascem nus, com um pouco de penugem. Suas penas nascem depois de 5 dias, e são alimentados por sua mãe de uma a duas vezes por hora, principalmente por insetos. Os filhotes deixam o ninho com 22 a 24 dias após seu nascimento.[2]
Um macho pode acasalar com várias fêmeas, do mesmo modo que uma fêmea também pode acasalar com vários machos durante seu tempo de vida.[2]
Beija-flor-tesoura ou tesourão é uma espécie de ave da família Trochilidae (beija-flores). Seu nome científico é Eupetomena macroura, do (grego) eu = divindade, deus; e petonemos = sempre sustentado pelas asas, voando; e do (grego) makros = longo, comprido; e ouros, oura = cauda.
Svalstjärtskolibri[2] (Eupetomena macroura) är en fågelart som ensam placeras i släktet Eupetomena i familjen kolibrier.[3]
Svalstjärtskolibrin är en förhållandevis stor kolibri med en längd på 15–17 centimeter och en vikt på upp till nio gram. Fjäderdräkten är blå och grönaktig och ett kännetecken för arten är dess långa och kluvna stjärt, som ofta beskrivs som påminnande lite om den hos en svala.
Arten förekommer i Sydamerika och delas in i fem underarter med följande utbredning:[3]
Som andra kolibrier livnär sig svalstjärtskolibrin på nektar, dock kan den även fånga små insekter i flykten. Den förekommer i savannliknande biotoper med buskar och träd. Fågeln häckar mellan åtminstone oktober och mars i Brasilien, till juni i delstaten São Paulo.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde, men både populationsstorlek och trend är okända.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotat och kategoriserar den därför som livskraftig (LC).[1] Den beskrivs som ganska vanlig,[5] dock sällsynt i Guyanaregionen och först noterad i Argentina i juli 1993.[4]
Svalstjärtskolibri (Eupetomena macroura) är en fågelart som ensam placeras i släktet Eupetomena i familjen kolibrier.
Eupetomena macroura là một loài chim trong họ Chim ruồi.[3]
Eupetomena macroura là một loài chim trong họ Chim ruồi.
Eupetomena macroura (Gmelin, 1788)
ПодвидыШирококры́лый коли́бри[1] (лат. Eupetomena macroura) — вид колибриобразных птиц из подсемейства Trochilinae внутри семейства колибри (Trochilidae), выделяемый в монотипный род Eupetomena. Этот вид распространён в Аргентине, Боливии, Бразилии, Французской Гвиане, Перу и Суринаме[2]. Длина тела самца 17—17,5 см, самки — 14,5 см; длина клюва у обоих полов 2,2 см[3]. Встречаются эти птицы на плантациях, в сельских садах, городских местностях, засушливых саваннах, тропических и субтропических засушливых и влажных лесах[4].
Ширококры́лый коли́бри (лат. Eupetomena macroura) — вид колибриобразных птиц из подсемейства Trochilinae внутри семейства колибри (Trochilidae), выделяемый в монотипный род Eupetomena. Этот вид распространён в Аргентине, Боливии, Бразилии, Французской Гвиане, Перу и Суринаме. Длина тела самца 17—17,5 см, самки — 14,5 см; длина клюва у обоих полов 2,2 см. Встречаются эти птицы на плантациях, в сельских садах, городских местностях, засушливых саваннах, тропических и субтропических засушливых и влажных лесах.
ツバメハチドリ(学名:Eupetomena macroura )は、アマツバメ目ハチドリ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています(ポータル鳥類 - PJ鳥類)。