Eudyptes robustus Oliver 1953

Sners kəkilli pinqvin (lat. Eudyptes robustus) — Kəkilli pinqvinlər cinsinə daxil olan növ. Sners adalarının endemik canlısıdır. Onun arealı 3,3 km² təşkil edir. Bu isə bütün pinqvin növləri arasında ən kiçik areala malikdir. Bu kiçik ərazində cəmi 30 000 cüt sners kəkilli pinqvini yaşayır.

Bu növə daxil yetkin nümayəndələrin uzunluğu 55 sm, çəkisi isə 4 kq-dır. 5-6 yaşında iki yumurta qoyurlar. Yumurtanın inkubasiya dövrü 32—35 gün sürür. 2,5 aydan sonra balalar sərbəst şəkildə dənizə çıxırlar.^[1] Qidasının əsasını kril təşkil edir (60 %). Orta ömür müddəti 15-20 ildir^[2].

Dənizdə əsas təhlükə Yeni Zelandiya dəniz şiri, quruda isə müxtəlif növ quş növləridir.

Mənbə

• Pinqvinlərin dünyası: Sners pinqvini
• Eudyptes robustus

İstinadlar

Ar Mank Snares (Eudyptes robustus) a zo un evn dic'houest da nijal eus Zeland-Nevez.

El pingüí de les Snares (Eudyptes robustus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, degut a les contrastades plomes grogues que llueixen al cap.

Morfologia

• És un pingüí de mitjana grandària que fa uns 50 – 70 cm de llargària i un pes de 2500 – 4000 grams. És molt fàcil de confondre amb el pingüí de Fiordland.
• Negre per sobre i el cap. Blanc a les parts inferiors.
• Línia estreta de plomes grogues des de l'obertura nasal, per dalt de l'ull i per sota del capell.
• Iris vermell, bec marró rogenc clar i potes color carn.
• Els joves són semblants als adults, amb la gola blanquinosa i les plomes de cresta poc marcades.

Hàbitat i distribució

Ocell pelàgic, cria en zones de bosc a les Illes Snares, al sud-oest de Nova Zelanda. Arriba fins a Austràlia Meridional, Tasmània, Nova Zelanda, Macquarie i Antípodes.^[1]

Alimentació

S'alimenta principalment de krill (60%), seguit de cefalòpodes (20%) i peixets (2%).

Reproducció

Els mascles arriben a les colònies de cria en Agost per preparar el niu, amb pedres, fusta i vegetació. La femella arriba poc després i pon dos ous en setembre o principis d'octubre. Normalment el primer ou no és viable. Els dos pares fan torns per covar, mentre l'altre va a la mar per alimentar-se. Coven durant 37 – 39 dies. Els pares alimenten el pollet mitjançant regurgitació. A les tres setmanes el pollet passa a viure a una guarderia, juntament amb pollets de la seva edat. A les 11 setmanes abandonen l'àrea de cria i s'endinsen en el mar.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin Ynys Snares (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid Ynys Snares) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes robustus; yr enw Saesneg arno yw Snares Island penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. robustus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r pengwin Ynys Snares yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Tučňák snárský (Eudyptes robustus) je zástupce čeledi tučňákovitých obývající Nový Zéland. Vyskytuje se na skupině ostrovů na jihu Jižního ostrova s názvem Snares.

Popis

Dospělí mají černo-modrá záda a bíle až krémové břicho. Mají robustní zobák a charakteristické žluto-zlaté chocholy, které z vrchu lemují oči a na konci jsou vodorovně roztřepené. Od ostatních druhů jeho rodu je snadno rozeznatelný díky nápadnému bílému lemu po stranách, kolem koutků zobáku.

Mláďata jsou na zádech tmavě hnědá s bílým bříškem, které se postupně zbarvuje do béžova. Dospívající pak mají záda našedlá. Během chovu jsou po celou dobu od dospělých rozeznatelní a to především nezbarvenými chocholy.

Dosahují výšky 47 až 62 cm a váhy 3 až 4 kg, která kolísá asi o 1 kg během rozmnožování. Jsou to zpravidla monogamní ptáci. Tučňák snárský se dožil i 20 let.

Potrava

Tito tučňáci loví ve skupinách (15 - 30 tučňáků) a to především z 60 % drobné korýše (např. Nyctiphanes australis), z 20 % chobotnice (např. Moroteuthis ingens a Nototodarus sloanii) a rovněž asi z 20 % ryby (např. Paranotothenia magellanica). V době rozmnožování se nevzdalují více jak 50 km od pobřeží.

Způsob života

Rozmnožování a chov

Hnízdí v malých (10 hnízd) až velkých (1200 hnízd) koloniích v lese nebo na otevřené planině.

V srpnu samci zamíří do obvyklého hnízdiště. Týden budou hájit svá hnízdní teritoria a vyčkávat příchod svých loňských nebo budoucích družek. Hnízda si staví v keřích nebo ve vysoké trávě a v tomto čase jej upravují. Hnízdem je zpravidla jen mělká díra v hlíně schovaná ve výše zmíněné vegetaci.

V době přítomnosti samic, samci svá teritoriální chování zmírní a věnují pozornost výhradně jim. Snaží se být nepřehlédnutelní a vydávají hluboké hrdelní tóny. Udržují vzpřímenou polohu s nataženou hlavou, s níž kývají. Takto vyhledávají své loňské družky nebo vábí nové nezadané samice. Po dohledání se u společného hnízda oddávají pozdravům, což je charakterizováno společným ukláněním, troubením či třením tělem, hlavou nebo zobákem. Mezi důkaz náklonnosti patří i vzájemné probírání peří. Takovéto rituály se provádí pokaždé i když se jedná o pár, který spolu hnízdí více let. Teprve až poté jsou plně odhodláni k páření.

Na začátku října snese samice dvě modro-zelené vejce. První (92 g) je podobně jako u ostatních druhů rodu Eudyptes menší než druhé (120 g). Období rozmnožování začíná bezprostředně po snesení vajec, při inkubační době trvající 31 - 39 dní. Zprvu je pár pospolu a samec ochraňuje jinak bezmocnou samičku. Asi po 11 dnech se však odloučí, samec zabere její místo a samička se půjde nakrmit. Pozice si následně neustále vyměňují i po vylíhnutí mláďat (jeden hlídá, druhy loví). Po třech týdnech loví pospolu, kdy se mláďata zdržují v tzv. školkách. V nepřítomnosti rodičů se tak chrání proti predátorům.

Zřídkakdy přežijí dvě mláďata z páru. Museli by být opravdu vhodné podmínky a tím spíš nadbytek potravy. Větší mládě to menší doslova odstrčí a vztahuje pozornost na sebe. Kdo více žadoní ten dostane nažrat, alespoň takový je postoj rodičů.

Koncem ledna, po 75 - 80 dnech mláďata definitivně přepeří a opustí spolu s ostatními kolonii. Plně samostatná se vykrmí a v květnu opět zamíří na břeh přepelichat.

Pohlavně dospělý jsou samice v pěti a samci až v šesti letech

Přirození predátoři

Na moři jsou ohroženy celou řadou predátorů jako je tuleň leopardí (Hydrurga leptonyx) či lachtani novozélandští (Phocarctos hookeri a Arctocephalus forsteri). Tučňáci jsou loveni téměř vždy v době, kdy se pohybují ve vodě. Na souši je žřídkakdy dohoní a chytí do čelistí. Pokud jej uloví, s kořistí se odeberou dále k hladině a mrskají s ní do stran. Kořist se tak o hladinu trhá a zbavuje se nechtěného peří. Zanedlouho se nad predátorem objeví racci, kteří budou chtít ukrást alespoň kousek masa.

Vejce a mláďata jsou ohrožovány chaluhami nebo buřňáky (Macronectes giganteus). Na obranu tučňáci používají silné zobáky.

Ohrožení

Populace

Sčítáním z roku 2010 se počítá s 62.000 dospělými ptáky a s 31.000 ne-dospělci. Dle průzkumů je populace stabilní nebo dokonce mírně vzrůstá, avšak je tento druh považován za zranitelný.

Faktory

Tučňáky ohrožuje hlavně nadměrný rybolov, ať už z hlediska nedostatku potravy nebo tím, že se tučňáci omylem chytají do sítí. Tyto lovné sítě mohou dosahovat délky několika kilometrů a zachytí několik stovek tučňáků ročně. Uvíznou a utopí se. Velkým nebezpečím jsou také havárie tankerů, při kterých uniká ropa do moře. Jedna taková havárie způsobí několik set tisícové ztráty na životech nejen tučňáků. Nějakou dobu také trvá, než se zamořená oblast stane obyvatelnou. Na moři jsou tučňáci dostiženi tvrdě. Ropa na peřním šatu způsobuje minimální tření, neumožní tučňákům plout tak rychle, jakou rychlostí mohou ulovit potravu a umírají hlady. Ve snaze si peří očistit se také mohou otrávit.

Kvůli bezpečnosti jsou ostrovy omezeny návštěvností a to především proto, aby se zde neusadila jiná nepřirozená zvířena, která by mohla ohrozit hnízdění.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

• http://www.pinguine.net/
• https://web.archive.org/web/http://www.iucnredlist.org/
• http://www.pinguins.info
• http://www.penguinsworld.cz/

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák snárský ve Wikimedia Commons

Der Snaresinselpinguin (Eudyptes robustus), auch Snares-Dickschnabelpinguin oder einfach Snarespinguin genannt, ist eine Pinguinart, die nur auf den Snaresinseln südlich von Neuseeland brütet. Er zählt zu der Gattung der Schopfpinguine. Es werden keine Unterarten unterschieden.

Der Snaresinselpinguin wird von der IUCN als gefährdet (vulnerable) eingestuft, da die Art nur auf einer kleinen Inselgruppe brütet. Außergewöhnliche Ereignisse können sich daher sehr schnell und sehr stark auf den Gesamtbestand auswirken.^[1]

Aussehen

Der Snaresinselpinguin erreicht eine Körpergröße zwischen 51 und 61 Zentimeter. Männchen sind etwas größer und schwerer als die Weibchen. Es ist der einzige auffallende Sexualdimorphismus und besonders dann auffallend, wenn Brutpaare beobachtet werden. Männchen wiegen zwischen 2,6 und 3,4 Kilogramm. Weibchen erreichen ein Gewicht von 2,5 bis 2,8 Kilogramm.^[2] Das Gewicht unterliegt dabei deutlichen jahreszeitlichen Schwankungen. Das geringste Gewicht haben grundsätzlich geschlechtsreife Snaresinselpinguine während der Aufzucht der Küken.^[3]

Das Gefieder adulter Snaresnselpinguine ist an Kinn, Kehle, Wangen, Rücken und Flügel schwarz. Vom Schnabel ausgehend läuft beidseitig des Kopfes jeweils ein Band blass- bis leuchtendgelber Schopffedern oberhalb der Augen zum Hinterkopf. Der Oberkörperseite ist bläulich schwarz, wenn das Gefieder frisch gemausert ist. Bei adulten Vögeln, die kurz vor der Mauser stehen, ist es zu einem bräunlichen Ton verblasst. Die zu Flossen umgebildeten Flügel sind auf der Oberseite ebenfalls blauschwarz, die Flossenunterseite ist weißlich mit einem dunklen Fleck an der Flossenspitze. Der lange und kräftige Schnabel ist orange-braun. An der Schnabelbasis verläuft ein schmaler Streifen unbefiederter rosaweißer Haut, die am Schnabelansatz ein auffälliges Dreieck bildet. Die Iris ist bei den meisten Individuen auffallend rötlich braun. Füße und Beine sind überwiegend rosafarben, die Sohlen, die Spitzen der Schwimmhäute und die Rückseite der Beine sind schwarzbraun.^[4]

Jungvögel können anhand der Unterschiede im Gefieder bis zu einem Alter von zwei oder drei Jahren von adulten Vögeln unterschieden werden.^[5] Sie sind bis zum Ende ihres ersten Lebensjahres deutlich kleiner als die ausgewachsenen Snaresinselpinguine. Der Federschopf ist nur andeutungsweise vorhanden. Das Kinn ist weißlich bis grau und nur bei einzelnen Individuen schwarz. Die unbefiederte Haut an der Schnabelbasis ist bereits vorhanden, aber nicht so auffällig wie bei den Adulten. Der Schnabel ist matter gefärbt und weniger kräftig. Zwei- und dreijährige Vögel gleichen den Adulten schon sehr weitgehend, aber auch bei ihnen ist der Federschopf wesentlich kürzer als bei den Adulten.

Verwechslungsmöglichkeiten besteht mit allen anderen Arten der Schopfpinguine. Bei nassen Vögeln, bei denen der Federschopf am Kopf anliegt, ist die Verwechslungsmöglichkeit mit dem Kronenpinguin und dem Dickschnabelpinguin besonders groß. Unverkennbare Kennzeichen des Snaresinselpinguin sind allerdings die Kombination aus dem kräftigen und dicken Schnabel und die unbefiederte Haut am Schnabelansatz.^[6]

Verbreitung

Snaresinseln

Der Snaresinselpinguin brütet ausschließlich auf den Snaresinseln, die etwa 120 km südlich der Südinsel Neuseelands liegen. Im Gebiet ihrer Brutkolonien fehlen sie von Mai bis August. Sie migrieren dann in andere Ozeanregionen; während dieser Zeit können die Vögel gelegentlich an den Küsten des neuseeländischen Festlandes (Südinsel) angetroffen werden. Weiterhin wurden Snarespinguine auf den Chatham-Inseln, der Macquarieinsel und auf Tasmanien^[7][8] gesichtet. Das maritime Verbreitungsgebiet erstreckt sich über den äußersten Südwesten des Pazifiks.^[9]

Ernährung und Fressfeinde

Die Ernährungsweise der Snaresinselpinguine ist bislang nur sehr oberflächlich untersucht. Vermutlich fressen sie überwiegend Krill aber auch kleine Fische und Tintenfische.^[9] Aufgrund der Anwesenheitszeiten der Pinguine in ihren Brutkolonien schließt man, dass sie überwiegend tagsüber nach Nahrung suchen und sich während der Brutzeit dabei in der Nähe ihrer Brutkolonien aufhalten. Auch nachts halten sich die meisten Brutvögel in den Kolonien auf. Sie werden häufig in kleinen Gruppen beobachtet und sind dann oft mit anderen Seevögeln wie beispielsweise Albatrossen vergesellschaftet.^[10] Die Fressfeinde des Snaresinselpinguin sind dort vorkommende Meeressäuger wie neuseeländische Seebären, neuseeländische Seelöwen und Schwertwale sowie Haie.^[9]

Brut und Aufzucht

Snaresinselpinguine

Die Snaresinselpinguine brüten ausschließlich auf vier Inseln der Snares-Inselgruppe. Brutkolonien finden sich auf flachen, schlammigen Küstenabschnitten sowie sanft ansteigenden, felsigen Hügeln. Die Brutkolonien liegen bis zu 600 Meter im Inland und 70 Meter über dem Meeresniveau. Die Brutpaare landen an felsigen Küstenabschnitten an den geschützteren Ostseiten der Inseln an. Sie nisten auf Lichtungen oder unter Bäumen und Sträuchern der Gattungen Olearia und Brachyglottis. Sie nutzen auch Dickichte von Hebe am Rand von Wäldern und brüten auch auf exponierten Felsbändern sowie zwischen Geröll.^[11] Grundsätzlich zeigen Snaresinselpinguine ein ähnliches Sozialverhalten wie die anderen Schopfpinguine, sie leben aber verglichen mit dem Dickschnabelpinguin und dem Felsenpinguin etwas sozialer.^[12] Zu den aggressiven Gesten zählt unter anderem ein Drohen mit geöffnetem Schnabel, dabei lassen sie häufig zischende Laute hören. Gelegentlich heben sie auch ihre Flossen, beugen sich nach vorne und gehen einige Schritte in Richtung ihres Gegners. Dabei rufen sie laut trompetend. In direkten Auseinandersetzungen ergreifen sie sich gelegentlich auch an den Schnäbeln.

Im August beginnen die Snaresinselpinguine unter heftigen Revierkämpfen im Brutgebiet, den Wäldern der Inseln, mit der Koloniebildung. Die Nester stehen eng beieinander und die Kolonien sind klein bis mittelgroß.^[13] Sie umfassen zwischen 160 und 1.900 Paare. Pro Quadratmeter stehen zwei Nester, die Nestmulde liegt dabei durchschnittlich 35,7 Zentimeter entfernt. Das Nest ist eine flache Mulde, die sich gelegentlich auf einer kleinen Plattform aus Zweigen, Ästchen und Schlamm befindet. Es wird überwiegend vom Männchen errichtet.^[14]

Während der Brutzeit im September und Oktober legt das Weibchen im Abstand von vier bis fünf Tagen zwei Eier, wobei das erste in der Regel kleiner ist. Es hat normalerweise nur 77 Prozent der Masse des zweiten Eis. Sofern nicht eines der beiden Eier während der Inkubation verloren geht (z. B. bei der Brutroutine oder Angriffen benachbarter Pinguine), schlüpfen nach einer Brutzeit von 31 bis 37 Tagen zwei Küken. Die Brutzeit lässt sich in drei Phasen teilen. Während der ersten Phase von etwa zehn Tagen brüten die beiden Elternvögel abwechselnd. Dann brütet allein der weibliche Elternvogel für einen Zeitraum von zwölf Tagen und danach übernimmt das Männchen die Brut, bis die Küken schlüpfen. Der Schlupf der Küken ist innerhalb der Kolonie weitgehend synchronisiert. Während die Eiablage innerhalb einer Kolonie in einem Zeitraum von 23 Tagen stattfindet, schlüpfen die Küken über einen Zeitraum von 14 Tagen. Der Schlupfabstand zwischen den beiden Eiern eines Geleges beträgt zwischen 0 und vier Tagen. Bei etwa 93 Prozent der Gelege schlüpft mindestens ein Küken, bei 63 Prozent der Gelege auch noch das zweite Küken. Das frisch geschlüpfte Küken wird für einen Zeitraum von drei Wochen allein vom Männchen bewacht. Das Weibchen bringt vermutlich täglich Futter für das Jungtier heran. Von den zwei Küken eines Geleges überlebt immer nur eines. Es ist normalerweise das Küken des ersten Eis, das innerhalb von zehn Tagen verhungert, weil es nicht von den Elternvögeln gefüttert wird. Es gibt bis jetzt nur einen belegten Fall, in dem Snaresinselpinguine beide Jungvögel großzogen.^[15] Mit drei bis vier Wochen bilden die Jungtiere größere Gruppen, mit 75 Tagen kommen sie in die Mauser.

Die gegenwärtige Population wird von der IUCN auf 60.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.^[16]

Belege

Literatur

• Tony D. Williams: The Penguins. Oxford University Press, Oxford 1995, ISBN 0-19-854667-X

Einzelbelege

1. ↑ BirdLife Factsheet zum Snaresinselpinguin, aufgerufen am 17. November 2010
2. ↑ Williams, S. 200 und S. 202
3. ↑ Williams, S. 202
4. ↑ Williams, S. 201
5. ↑ Williams, S. 202
6. ↑ Williams, S. 203
7. ↑ Williams et al., S. 202
8. ↑ T. C. Lamey: Snares penguin in the Falkland Islands. In: Notornis. 37(1), 1990, S. 78
9. ↑ ^{a b c} Daniel Gilpin: Pinguine. Parragon Books Ltd., ISBN 978-1-4075-0629-6.
10. ↑ Williams, S. 204
11. ↑ Williams, S. 203
12. ↑ Williams, S. 204
13. ↑ Williams, S. 204
14. ↑ Williams, S. 205
15. ↑ Williams, S. 205
16. ↑ BirdLife Factsheet zum Snaresinselpinguin, aufgerufen am 17. November 2010

The Snares penguin (Eudyptes robustus), also known as the Snares crested penguin and the Snares Islands penguin, is a penguin from New Zealand. The species breeds on the Snares Islands, a group of islands off the southern coast of the South Island. It is a yellow-crested penguin, with a size of 50–70 cm (19.5–27.5 in) and a weight of 2.5–4 kg (5.5–8.8 lb). It has dark blue-black upper parts and white underparts. It has a bright yellow eyebrow-stripe which extends over the eye to form a drooping, bushy crest. It has bare pink skin at the base of its large red-brown bill.

The species nests in colonies ranging in size from around 10 nests to around 1200, under forest cover or the open. The main colonies are located on North East Island; other colonies are established on Broughton Island as well as the rocky Western Chain.

The Snares penguin's main prey is krill, supplemented by squid and small fish. The species is rated as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) as its breeding range is restricted to one small island group. The population is estimated at around 25,000 breeding pairs.

Nomenclature

Snares penguins were originally collected in 1874 and named atrata by Frederick Hutton. However, Hutton lost his sample at sea whilst drawing the bird before a full speciation could be identified. A description written by Hutton and an illustration done by Keulemans in Buller's A History of the Birds of New Zealand are evidence that this is the same penguin previously identified by Hutton.

Hutton married Annie Gouger Montgomerie in 1863, and resigned his commission in 1866 to travel with his wife and two children to New Zealand, where four more children would follow. They lived initially in Waikato, where Hutton tried his hand at flax milling, but he soon changed back to geology, joining the Geological Survey of New Zealand in 1866 and becoming Provincial Geologist of Otago in 1874. At the same time, he was made lecturer in geology at the University of Otago and curator of the museum there.

Hutton became professor of biology at Canterbury College in 1880, and was elected a Fellow of the Royal Society in 1892. The following year, he also took on the curatorship of the Canterbury Museum. Towards the end of his life, Hutton was made president of the Royal Australasian Ornithologists Union and the New Zealand Institute. He was awarded the Clarke Medal by the Royal Society of New South Wales in 1891.

However, there is some debate over the classification of this penguin, and Oliver was able to successfully propose that a few slight anatomical differences did exist between the Snares penguins and the early description and illustration, leading the Snares penguin to be called robustus instead of atratus.^[2]

Description

The Snares penguin is often compared to the Fiordland penguin (Eudyptes pachyrhynchus), which is related by the genus of crested penguins (Eudyptes). Snares penguins can be distinguished from Fiordland penguins by a patch of skin at the base of their beaks.^[3] The Snares penguin is similarly coloured to other species of penguins, having a black head, back and flippers with a white belly. A bright-yellow crest, beginning at the base of the bill, runs along the upper part of the head on both sides and ends at the back of the head. It has a thick reddish-brown beak, traced with light pink skin at the base.^[4] The eyes are generally described as a bright red-brown colour, but this colouration can vary somewhat between individuals and in different lighting.^[2] The colour patterns under the wings differ from individual to individual, so it is not a good characteristic for species identification.^[5]

The penguin can make a large variety of vocal noises. It is difficult to verbally describe these noises, but they range from hisses and explosive cries when threatened to rhythmical braying and trumpeting sounds that can be heard from long distances at sea.^[2]

Distribution and habitat

The Snares penguin is named after the place in which it breeds —the Snares Islands. The Snares Islands are a small group of islands off the coast of southern New Zealand. Although little is known of their range and migration outside of the breeding season, it is not thought that they migrate far in the winters. Occasional sightings have occurred on the coasts of Tasmania, southern Australia, the Chatham Islands, Stewart Island, and the southern New Zealand mainland.^[6][7] There are approximately 25,000 living pairs of Snares penguins.^[4]

Diving Snares penguins

Snares penguins nest in dense colonies under the tree cover of the Olearia forests or on coastal rocks.^[5] To build a nest, the penguins dig up shallow holes in the ground and layer the bottom with grass, leaves, twigs, peat, or pebbles.^[4] A small rim of mud is added to the rim of the nest to raise it above ground level.^[2] Vegetation at nesting sites dies dues to the dense nesting activities, and the colony moves to a new nesting site.^[6] Colonies nesting near streams may have some advantage, as the stream provides water for drinking and bathing. However, it is not essential that nesting colonies are located near a stream and many are far from any stream.^[2]

Conservation

Although Snares penguins are not currently threatened, they are considered a vulnerable species. If a threat arose, it could quickly wipe out their population because their breeding grounds are confined to a small island group. Possible threats include the introduction of a new predator, overfishing around the islands that would deplete their food source, increasing water temperatures from global warming driving prey away, and pollution.^[6][7] The New Zealand government has taken action to protect the Snares Islands habitats and marine feeding grounds.^[4]

Behavior

Diet

The diet of Snares penguins usually consists of krill of the species Nyctiphanes australis, small fish, and cephalopods. One study found that about 60 percent of the mass of stomach contents from Snares penguins consisted of krill, 30 percent was fish, and about 10 percent was cephalopods. The researchers concluded that the number of fish otoliths and cephalopod beaks indicated the importance of these types of prey to adult penguins while at sea.^[8] Another study reports the diet consisting of about 55 percent krill, 24 percent fish, and 21 percent cephalopods, also suggesting that fish and cephalopods are more important prey types than the percentages of stomach composition indicate.^[9]

Foraging ecology

The foraging patterns of breeding Snares penguins are well defined. After shared incubation of eggs, males leave on two-week-long foraging trips, which has been found to be synchronised with spring plankton blooms, as they are reliable predictors of food sources.^[9] Upon the return of the males, the females go on somewhat shorter foraging trips (less than a week), returning in time for the chicks to hatch. Throughout the chick guard stage, the female is the lone provider of food performing short foraging trips (one to three days). While male penguins performing long foraging trips reach depths of up to 120 m, chick rearing birds usually exhibit shallow pursuit diving strategies (average dive depths 20–40 m) to catch prey.^[9]

Predators

Predators of adult Snares penguins are sea lions and leopard seals. Their eggs and chicks are vulnerable to predation by skuas and petrels.^[3]

Courtship and breeding

The breeding season of Snares penguins occurs in the summer of New Zealand, beginning in early September and ending in late January.^[10] Snares penguins begin reproducing in the age range of 5 to 9 years old.^[2] To court females, single males stand erect with their wings spread out and pumping their chest.^[6] It is likely that the pairs remain faithful to each other for more than one season. The pairs then build a nest, most of the work being done by the male.^[2] The female lays two eggs, typically about three to five days apart, which hatch 31–37 days later. The second laid egg is up to 85 percent larger than the first and also hatches first. The smaller, later-hatched chick is outcompeted by its siblings and usually does not survive, also called "siblicide". Egg-size dimorphism is particularly large in Snares penguins, and the larger egg hatching first only accentuates the sibling size difference.^[10]

Hatching pattern and size-dimorphic eggs are two of the mechanisms by which birds can change their breeding pattern in response to environmental and breeding conditions. In altricial birds, such as Snares penguins, egg-size variation and asynchronous hatching are adaptive mechanisms that may lead to brood reduction. However, Snares penguins and other members of their genus, Eudyptes, differ from most other birds in that their last laid egg is larger and hatches first rather than being the smallest and last to hatch.^[11]

Egg incubation does not occur until both eggs have been laid, and they are usually incubated one in front of the other. The smaller, first-laid egg is often placed in the anterior position for incubation, which is thought to be the less favourable location since they have lower and more variable temperatures during incubation. Although the smaller, first egg receives less favourable incubation, it was found that egg-size dimorphism affects the hatching pattern in Snares penguins instead of egg incubation position.^[12] Both parents incubate the eggs. For the first ten days, they alternate. Then the male leaves for an extended period (about 12 days) to forage for food, while the mother stays with the eggs. When he returns, the roles are reversed. Also, upon his return, the pair engages in a display of bowing and trumpeting, which further strengthens their bond.

For the first three weeks after hatching, the male guards the chicks from predators while the female searches for food, returning each day to feed her offspring.^[6] It was observed that parents can recognise their chicks and chicks can recognise their parents. The study found that calls between chick and parent were more important for recognition than visual cues.^[13] The parents provide food for their young each day until it has moulted and can forage for its own food.^[4] The chicks fledge at approximately 11 weeks.^[3]

References

La Forta pingveno (laŭ la latina scienca nomo Eudyptes robustus) aŭ Pingveno de la Snares, konata ankaŭ kiel Snara krestopingveno kaj Snarinsula pingveno, estas pingveno el Novzelando. La specio reproduktiĝas sur la Insuloj Snares / Tini Heke, nome grupo de insuloj ĉe la suda marbordo de la Suda Insulo. Tiu estas mez-malgranda, flav-kresta pingveno, 50–70 cm longa kaj peza 2.5–4 kg. Ĝi havas malhelajn bluecnigrajn suprajn partojn kaj blankajn subajn partojn. Ĝi havas brilflavan brovbendon kiu etendas super la okulo por formi falantan, krispan kreston. Ĝi havas nudan rozkoloran haŭtaĵon baze de ties granda ruĝec-bruna beko.

Tiu pingveno nestumas en malgrandaj (10 nestoj) al grandaj (1200 nestoj) kolonioj sub arbara kovro aŭ eĉ malferme. Ĉefaj kolonioj estas situantaj en Nordorienta Insulo, aliaj kolonioj estas setlitaj en Insulo Broughton same kiel ĉe la roka Okcidenta Montoĉeno. La ĉefaj predoj de la Forta pingveno estas krilo, suplementata de kalmaroj kaj malgrandaj fiŝoj. Tiu specio estas nune taksita kiel 'vundebla' fare de IUCN ĉar ties reprodukta teritorio estas limigita al unu malgranda insularo. La nuna populacio estas ĉirkaŭkalkulita je 25,000 reproduktaj paroj.

Nomenklaturo

Forta pingveno estis origine kolektita en 1874 kaj nomigita atrata de Frederick Wollaston Hutton. Tamen, Hutton perdis sian ekzempleron mare, sed pentris la birdon kun helpo de la pingvenentuziasmulo Emile Campbell-Browne, antaŭ ol oni povus decidi speciigon. La priskribo verkita de Hutton kaj la ilustracio fare de Keulemans en la verko de Buller nome “A History of the Birds of New Zealand” estas pruvoj ke tiu estas la sama pingveno antaŭe identigita de Hutton. Tamen estas ioma polemiko pri la klasigo de tiu pingveno, kaj Oliver kapablis sukcesi proponi, ke ekzistas malgrandaj anatomiaj diferencoj inter la Fortaj pingvenoj kaj la komencaj priskribo kaj ilustracio, konduke al fakto, ke oni nomigu la Fortan pingvenon kiel robustus anstataŭ atratus.^[1]

Priskribo

La Forta pingveno estas ofte komparata al la Fjordlanda pingveno (Eudyptes pachyrhynchus), kiu estas same membro de la genro de Krestopingvenoj (Eudyptes). La Fortaj pingvenoj povas esti distingataj el la Fjordlandaj pingvenoj per makulo de haŭto ĉe la bazo de ties bekoj.^[2] La Forta pingveno estas similkolora al aliaj specioj de pingvenoj, kaj havas nigrajn kapon, dorson kaj naĝilojn kun blanka ventro. Brilflava kresto, komenca ĉe la bekobazo, trairas laŭlonge de la supra parto de la kapo ambaŭflanke kaj finas ĉe la malantaŭo de la kapo. Ĝi havas dikan ruĝec-brunan bekon, markita per hela rozkolora haŭtaĵo ĉe la bekobazo.^[3] La okuloj estas ĝenerale priskribitaj kiel brile ruĝecbrunaj, sed tiu koloraro povas varii iome laŭ la individuoj kaj laŭ diferenca lumo.^[1] La kolormodeloj subflugile diferencas el individuo al individuo, tiele ĝi ne estas bona karaktero por la specia identigo.^[4]

Tiu pingveno povas elsendi ampleksan varion de voĉaj bruoj. Malfacilas pervorte priskribi tiujn bruojn, sed ili gamas el fajfoj kaj eksplodaj krioj kaze de minaco al ritmaj azenblekaj kaj trumpetaj sonoj kiuj povas esti aŭdataj ellongdistance mare.^[1]

Distribuado kaj habitato

La Snarinsula pingveno estas tiele nomita laŭ la loko kie ili reproduktiĝas, nome la insuloj Snares, kiuj estas malgranda grupo de insuloj ĉe la marbordo de suda Novzelando. Kvankam oni scias malmulte pri ties teritorioj kaj migrado for de la reprodukta sezono, oni supozas, ke ĝi ne migras for vintre. Eventualaj vidaĵoj okazis ĉe la marbordoj de Tasmanio, suda Aŭstralio, la Ĉathamoj, Stewart-insulo, kaj suda ĉeftero de Novzelando.^[5][6] Estas proksimume 25,000 vivantaj paroj de Fortaj pingvenoj.^[3]

Plonĝantaj Fortaj pingvenoj

Fortaj pingvenoj nestumas en densaj kolonioj sub arbokovro de arbaroj de Olearia aŭ sur marbordaj rokoj.^[4] Por konstrui neston, la pingvenoj elfosas neprofundajn truojn en grundo kaj kovras la fundon el herboj, folioj, bastonetoj, torfo aŭ ŝtonetoj.^[3] Oni aldonas malgrandan bordon el koto al la nestobordo por levi ĝin super la grundonivelo.^[1] Vegetaĵaro ĉe la nestolokoj mortiĝas pro la densa nestagado, kaj la kolonio moviĝas al nova nestoloko.^[5] Kolonioj nestumantaj ĉe rojoj povas havi ioman avantaĝon, ĉar la rojo havigas akvon por trinkado kaj banado. Tamen ne esencas ke nestokolonioj estu lokigitaj ĉe rojo ĉar multaj estas for el rojo.^[1]

Konservado

Kvankam Fortaj pingvenoj ne estas nune minacataj, ili estas konsiderataj vundebla specio. Se leviĝas minaco, ĝi povus rapide formortigi ties populacion ĉar ties reproduktejaj lokoj estas limigitaj al malgranda insularo. Eblaj minacoj estas enmeto de nova predanto, troa fiŝkaptado ĉe la insuloj kiuj povus malgrandigi ties manĝofonton, pliiĝantaj akvotemperaturoj pro tutmonda varmigado kiu malproksimigus predojn, kaj poluado.^[5][6] La novzelanda registaro entreprenis agadon por protekti la habitatojn kaj marajn manĝejojn de la Snares.^[3]

Kutimaro

Dieto

La dieto de Fortaj pingvenoj kutime konsistas el krilo de specio Nyctiphanes australis, malgrandaj fiŝoj, kaj cefalopodoj. Unu studo trovis, ke ĉirkaŭ 60 % el la maso de stomakenhavo el Fortaj pingvenoj konsistis el krilo, 30 % estis fiŝo, kaj ĉirkaŭ 10 % estis cefalopodoj. La priserĉistoj koncludis, ke la kvanto de fiŝaj otolitoj kaj cefalopodaj bekoj indikis la gravon de tiuj tipoj de predo por plenkreskaj pingvenoj ĉe maro.^[7] Alia studo informis, ke la dieto konsistanta el ĉirkaŭ 55 % de krilo, 24 % el fiŝo, kaj 21 % el cefalopodoj, sugestis ankaŭ ke fiŝoj kaj cefalopodoj estas pli gravaj predotipoj ol la porcentaĵo el stomakenhava kompono indikis.^[8]

Manĝekologio

La manĝomodeloj de la reproduktaj Fortaj pingvenoj estas bone difinita. Dum kunrespondeco pri ovokovado, la maskloj foriras por dusemajna longa manĝoveturado, kiu koincidas kun printempa eksplodo de planktono, ĉar ili estas fidindaj antaŭsciantoj pri manĝofontoj.^[8] Post la reveno de la maskloj, la inoj foriras por iome pli mallongaj manĝoveturado (malpli ol unu semajno), revenante akurate por la eloviĝo. Dum idozorgado nur la ino havigas nutradon plenumante mallongajjn manĝoveturadojn (1 al 3 tagoj). Dum maskloj plenumas longajn manĝoveturadojn atingas profundojn de ĝis 120 m, idozorgadaj birdoj kutime montras neprofundajn persekutajn plonĝostrategiojn (averaĝa plonĝo al profundoj de 20-40 m) por kapti predon.^[8]

Predantoj

Predantoj de plenkreskaj Fortaj pingvenoj estas marleonoj kaj marleopardoj. Ties ovoj kaj idoj estas ĉasataj de rabmevoj kaj petreloj.^[2]

Pariĝado kaj reproduktado

La reprodukta sezono de la Fortaj pingvenoj okazas en la somero de Novzelando, starte en la komenco de septembro kaj fine en la fino de januaro.^[9] La Fortaj pingvenoj ekreproduktiĝas en la aĝa gamo de kvin al naŭ jaroj.^[1] Por allogi inojn, sola masklo staras erekte kun siaj flugiloj foretende kaj ŝvelante sian bruston.^[5] Verŝajne paroj restas fidelaj unu al alia por pli ol unu sezono. La paro poste konstruas neston, kaj plej el la verko estas farata de la masklo.^[1] La ino demetas du ovojn, tipe ĉirkaŭ 3 al 5 tagojn aparte, kiuj eloviĝas post 31 al 37 tagoj. La dua demetita ovo estas ĝis 85 procente pli granda ol la unua kaj ankaŭ eloviĝas unua. La pli malgranda, laste eloviĝinta ido suferas konkurencon fare de la frato kaj kutime ne survivas, kio nomiĝas "kainismo". Ovogranda dimorfismo estas partikulare granda ĉe Fortaj pingvenoj, kaj la pli granda eloviĝinto nur plimarkas la fratan grandodiferencon.^[9] La eloviĝa modelo kaj la grandodimorfaj ovoj estas du el la mekanismoj per kiuj birdoj povas ŝanĝi sian reproduktan modelon reage al mediaj kaj reproduktaj kondiĉoj. Ĉe malfrumaturaj birdoj, kiaj la Fortaj pingvenoj, ovogranda variado kaj malsamtempa eloviĝo estas adaptaj mekanismoj kiuj povas konduki al reprodukta malpliiĝo. Tamen, la Fortaj pingvenoj kaj aliaj membroj de ties genro, Eudyptes, diferencas el plej aliaj birdoj je tio ke ties laste demetita ovo estas pli granda kaj eloviĝas unua anstataŭ esti la plej malgranda kaj lasta por eloviĝi.^[10]

Ovokovado ne okazas ĝis ambaŭ ovoj estis demetitaj, kaj ili estas kutime kovataj unu antaŭ la alia. La pli malgranda, unue demetita estas ofte lokita en la antaŭ situacio por kovado, kio estas supozeble la plej malfavora loko ĉar ili havas pli malaltajn kaj pli variajn temperaturojn dum la kovado. Kvankam la plej malgranda, unua ovo ricevas malpli favoran kovadon, oni trovis, ke la ovogranda dimorfismo efikas al la eloviĝa modelo ĉe Fortaj pingvenoj anstataŭ la kovada lokigo.^[11] Ambaŭ gepatroj kunrespondecas ĉe ovokovado. Dum la unuaj dek tagoj, ili alternas. Poste la masklo foriras por longa periodo (ĉirkaŭ 12 tagojn) por manĝi, dum la patrino restas kun la ovoj. Kiam li revenas, la roloj invertiĝas. Ankaŭ, post lia reveno, la paro engaĝiĝas en memmontrado per kaposubigo kaj trumpetado, kio plue plifortigas ties ligon. Dum la unuaj tri semajnoj post eloviĝo, la masklo zorgas la idojn el predantoj dum la ino serĉas manĝon, revenante ĉiun tagon por nutri siajn idojn.^[5] Oni observis, ke la gepatroj povas rekoni siajn idojn kaj idoj povas rekoni siajn gepatrojn. Tiu studo trovis, ke la alvokoj inter ido kaj generinto estis pli gravaj por rekono ol vidaj klopodoj.^[12] La gepatroj havigas manĝon por siaj junuloj ĉiutage ĝis ido faris mudon kaj povas manĝi sian propran manĝon.^[3] La idoj sendependiĝas proksimume post 11 semajnoj.^[2]

Referencoj

• Wilson, David. "Causes and Benefits of Chick Aggregations in Penguins." The Auk 126.3 (2009): 688-93. JSTOR. Web. 16 Apr. 2011.

El pingüino de las Snares (Eudyptes robustus)^[2]​ es una especie de ave esfenisciforme de la familia Spheniscidae nativa de Nueva Zelanda. La especie cría en las islas Snares, un grupo de islas al sur de las costas de la isla Sur. Es un pequeño pingüino con penachos amarillos, con una talla de entre 50–70 cm y un peso de 2,5–4 kg. Sus partes superiores son de color negro azulado y las inferiores blancas. Tiene unas marcadas listas superciliares amarillas que se prolongan en penachos a modo de plumeros. Tiene una zona de piel desnuda de color rosa en la base de su pico pardo rojizo.

Este pingüino anida en colonias que van de pequeñas (10 nidos) a grandes (1200 nidos) situadas bajo la cubierta del bosque o en lugares abiertos. Las principales colonias se localizan en la isla Noreste, otras colonias se encuentran en la isla Broughton además de en los rocosos islotes de Western Chain. El pingüino de las Snares se alimenta principalmente de kril, complementando su dieta con pequeños peces y calamares. La especie se cataloga actualmente como vulnerable por la UICN debido a que su área de reproducción se limita a un reducido grupo de islas. La población actual se estima en unas 25.000 parejas reproductoras.

Taxonomía

El pingüino de las Snares fue recolectado por primera vez en 1874 Frederick Wollaston Hutton y nombrado como atrata. Sin embargo Hutton perdió en el mar este espécimen mientras lo dibujaba con la ayuda de Emile Campbell-Browne, antes de que se realizara la identificación científica. Una descripción escrita por Hutton, con una ilustración de Keulemans, en la obra “A History of the Birds of New Zealand” de Buller indica que era el mismo pingüino descrito por Hutton. Sin embargo se produjo un debate sobre la clasificación de este pingüino debido a ligeras diferencias anatómicas entre los pingüinos de las Snares y la descripción e ilustración iniciales, y Oliver propuso con éxito que se clasificara como robustus en lugar de atratus.^[3]​

Descripción

El pingüino de las Snares con frecuencia se compara con el pingüino de Fiordland (Eudyptes pachyrhynchus), que es miembro de su mismo género (Eudyptes). El pingüino de las Snares se distingue del de Fiordland porque este último no tiene piel desnuda en la base de su pico.^[4]​ Los pingüinos de las Snares tiene una coloración similar a otras especies de pingüinos, tiene la cabeza, espalda y aletas negras y el vientre blanco. Tiene listas superciliares amarillas que empiezan en la base del pico y se prolongan hasta unos penachos dirigidos hacia la parte posterior de la cabeza. Tiene un pico robusto de color pardo rojizo, bordeado por una pequeña zona de piel de color rosa claro sin plumas.^[5]​ Sus ojos suelen ser de color marrón rojizo intenso, aunque puede haber cierta variación individual.^[3]​ El patrón de color bajo las alas difiere entre individuos, por lo que no es una buena característica para la identificación de la especie.^[6]​

Este pingüino puede emitir una gran variedad de sonidos, que son difíciles de describir verbalmente pero que varían desde los siseos y gritos explosivos cuando se sienten amenazados a rebuznos y trompeteos que pueden escucharse a grandes distancias en el mar.^[3]​

Pingüino de Snares

Distribución y hábitat

El pingüino de las Snares debe su nombre al lugar donde cría, las islas Snares, que son un pequeño grupo de islas costeras al sur de la isla Sur de Nueva Zelanda. Aunque se sabe poco de su área de distribución y desplazamientos fuera de la estación de cría se cree que no migran demasiado lejos en invierno. Ocasionalmente aparecen en las costas de Tasmania, sur de Australia, las islas Chatham, isla Stewart, y las islas principales de Nueva Zelanda.^[7]​^[8]​ There are approximately 25,000 living pairs of Snares Penguins.^[5]​

Pingüinos de las Snares zambulléndose.

Los pingüinos de las Snares anidan en densas colonias bajo la cobertura de los árboles de los bosques de Olearia o sobre las rocas costeras.^[6]​ Para construir su nido los pingüinos cavan en el suelo un hoyo poco profundo y recubren su interior con hierba, hojas, ramitas, turba o piedrecitas.^[5]​ Suelen añadir un borde de barro que lo hace sobresalir del nivel del suelo.^[3]​ La vegetación del lugar de anidamiento suele morir debido a la actividad de la densa colonia, y entonces suelen desplazarse a un nuevo lugar de anidamiento.^[7]​

Comportamiento

Dieta

La dieta del pingüino de las Snares se compone principalmente de kril de la especie Nyctiphanes australis, pequeños peces, y cefalópodos. Un estudió descubrió que aproximadamente el 60% de la masa contenida en el estómago de los pingüinos de las Snares Penguins consistía en kril, el 30% era pescado y alrededor del 10% eran cefalópodos. Los investigadores concluyeron que la cantidad de otolito de peces y picos de cefalópodos encontrados indicaban la importancia de este tipo de presas para los adultos cuando están en el mar.^[9]​ Otro estudio registró porcentajes en su dieta del 55 de kril, 24 de peces y 21 de cefalópodos, indicando que los peces y los cefalópodos suponían presas de mayor que la indicada por el de contenido estomacal.^[10]​

Búsqueda de alimento

Los patrones de búsqueda de alimento de los pingüinos de las Snares durante la estación de cría están bien definidos. Tras compartir la incubación de los huevos, los machos se van durante dos semanas para buscar alimento, de forma sincronizada con la explosión primaveral plancton, que es un indicador fiable de recursos alimenticios.^[10]​ Hasta el regreso de los machos las hembras realizan incursiones cortas en busca de alimento (de menos de una semana), regresando a tiempo para la eclosión de los pollos. Durante el periodo de custodia de los pollos la hembra es la única que les suministra comida realiando incursiones cortas en el mar. Aunque los pingüinos macho realian viajes de larga distancia para buscar alimento, alcanzado profundidades de hasta 120 m, las aves que están criando a los pollos generalmente realizan inmersiones poco profundas (entre 20-40 m) para pescar.^[10]​

Depredadores

Los principales depredadores de los pingüinos de las Snares son los leones marinos y las focas leopardo. Sus huevos y pollos son capturados por los págalos y los petreles.^[4]​

Reproducción

La estación de cría del pingüino de las Snares transcurre en el verano de Nueva Zelanda, comenzando a principios de septiembre y terminando a finales de enero.^[11]​ Alcanzan la madurez sexual entre los cinco y los nueve años.^[3]​ Para cortejar a las hembras los machos solteros se yerguen con las alas extendidas e hinchando sus pechos.^[7]​ Es probable que las parejas permanezcan unidas más de una estación de cría. Las parejas construyen el nido, aunque la mayor parte del trabajo lo realiza el macho.^[3]​ La hembre pone dos huevos, generalmente con una separación de tres a cinco días, y son incubados durante 31–37 días. El segundo huevo llega a ser hasta un 85 por ciento más grande que el primero y también eclosiona antes. El pollo más pequeño y que eclosionó más tarde es superado por sus hermanos y generalmente no sobrevive. El dimorfismo de tamaño del huevo está particularmente acentuado en los pingüinos de las Snares, y que el huevo más grande además eclosione primero incrementa la diferencia en el tamaño de los pollos.^[11]​ Los patrones de eclosión y los huevos dimórficos respecto al tamaño son dos de los mecanismos que pueden usar estas aves en respuesta a las condiciones ambientales y de cría. En las aves atriciales, como los pingüinos de las Snares, la variación del tamaño de los huevos y la asincronía en la eclosión son mecanismos adaptativos que permiten la reducción de la nidada. Los pingüinos de las Snares y otros miembros del género, Eudyptes se diferencian de la mayoría de las aves en las que el primer huevo es el mayor y el primero en eclosionar.^[12]​

La incubación no se produce hasta que se hayan puesto los dos huevos, y generalmente incuban uno frente a otro. El huevo menor y puesto primero a menudo se coloca en la posición delantera, que se cree es la menos favorable ya que se expone a temperatura más bajas y con mayores variaciones durante la incubación. Aunque el primer huevo recibe condiciones de incubación menos favorables lo que más influye en los tiempos de eclosión es la diferencia de tamaño de los huevos.^[13]​ Los dos miembros de la pareja comparten la incubación de los huevos. Durante los diez primeros días se alternan. Entonces los machos se marchan cuando quedan unos 12 días para buscar alimento, mientras la madre se queda con los huevos. Cuando él vuelve los papeles se invierten. A su regreso la pareja empieza una exhibición de reverencias y emisión de trompeteos que estrecha su vínculo. Las tres primera semanas tras la eclosión el macho custodia a los pollos defendiéndoles de los depredadores, mientras la hembra busca comida, y vuelve cada día para alimentar a los polluelos.^[7]​ Se ha obserbado que los progenitores pueden reconocer a sus pollos y viceversa. Se ha descubierto que las llamadas entre pollos y progenitores son más importantes que las pistas de reconocimiento visual.^[14]​ Los pollos son alimentados cada día hasta que mudan el plumaje y pueden buscar alimento por sí mismos.^[5]​ Los polos tardan en desarrollarse por completo aproximadamente 11 semanas.^[4]​

Conservación

Aunque los pingüinos de las Snares actualmente no están amenazados, están clasificados como especie vulnerable. Si surgiera una amenaza podría rápidamente esquilmar su población ya que sus lugares de cría se restringen a un pequeño grupo de islas. Entre las posibles amenazas se incluyen la introducción de nuevos depredadores, la sobrepesca alrededor de las islas que mermaran sus fuentes alimenticias, el calentamiento global que podría hacer que sus presas se trasladaran y la polución.^[7]​^[8]​ El gobierno de Nueva Zelanda tiene puesta en marcha acciones para proteger sus hábitats de las islas Snares y sus zonas marinas de alimentación.^[5]​

Referencias

Bibliografía

• Wilson, David. "Causes and Benefits of Chick Aggregations in Penguins." The Auk 126.3 (2009): 688-93. JSTOR. Web. 16 de abril de 2011.

Eudyptes robustus Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Eudyptes
• Spheniscidae

Snaressaartenpingviini (Eudyptes robustus) on Uuden-Seelannin kotoperäinen pingviinilaji. Walter Oliver kuvaili lajin holotyypin vuonna 1953.^[2]

Koko ja ulkonäkö

Pingviini kasvaa noin 40 senttimetrin pituiseksi ja 3 kilogramman painoiseksi. Ulkonäöltään snaressaartenpingviini on hyvin samankaltainen vuonopingviinin kanssa. Kaula, selkä ja kyljet ovat mustat, vatsa valkoinen. Nokan vierustalta molemminpuolisesti kulkee keltainen viiru silmien yli.^[3][4]

Ravinto

Ravinto koostuu pääasiassa äyriäisistä, kaloista ja kalmareista.^[3][4]

Lisääntyminen ja levinneisyys

Pingiivini munii syys-lokakuussa kaksi munaa. Noin 60 prosenttisesti kaksi poikasta kuoriutuu, mutta yleensä vain toinen poikasista selviää hengissä. Snaressaartenpingviini elää vain Snaressaarilla, jotka sijaitsevat noin 200 kilometriä Eteläsaaresta etelään. Lajin populaation koko on noin 30 000 pesivää paria.^[3][4]

Lähteet

Eudyptes robustus

Le Gorfou des Snares (Eudyptes robustus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Spheniscidae. Les gorfous des Snares vivent principalement sur les Snares en Nouvelle-Zélande. Comme les autres gorfous, ils se distinguent par une touffe de plume de chaque côté de sa tête appelée aigrette. La population est d’environ 30 000 couples.

Description

Pesant environ 3 kg et mesurant environ 50 à 60 cm, le gorfou des Snares possède un plumage noir sur le dos et blanc sur le ventre. Il porte particulièrement deux bandes blanches au-dessus des yeux partant à l’arrière de la tête, et se terminant en plume jaune clair. Il possède des yeux rouges mais pas aussi brillants que le Gorfou Sauteur. Il est souvent confondu avec le gorfou du Fiordland.

Habitat

Carte de répartition du Gorfou des Snares

En vert, les zones où le Gorfou des Snares vit.

En rouge, les zones de reproduction.

Ce manchot habite dans les îles Snares. Ces îles sont recouvertes de forêt dense. Ce manchot aime les eaux tempérées et ne s’aventure jamais au-delà de la zone subantarctique. Les îles des Snares sont interdites au public.

Comportement

Le gorfou des Snares se nourrit principalement de krill, puis de calmar et de poisson. Il arrive parfois de le voir perché sur des arbustes (Olearia lyallii).

Reproduction

Le mâle retourne dans les colonies pour préparer le nid en août. Il est construit à l’aide de pierres et de bois, ainsi que de la végétation. La femelle le suit peu de temps après et pond deux œufs fin septembre / début octobre. Le premier œuf n’est pas viable (de très rares cas de réussite).

Après avoir couvé l’œuf pendant 10 jours, le mâle part en mer pour 12 jours laissant la femelle couver. À son retour la femelle part enfin en mer se nourrir. Le mâle couve à son tour jusqu’à l’éclosion qui se produit entre 37 et 39 jours suivant la ponte. Le mâle reste alors à garder et couver le petit encore 3 semaines durant lesquelles la femelle fait des aller-retour entre la mer et le nid pour nourrir le poussin par régurgitation.

Au bout de ces 3 semaines, le petit peut enfin s’autoréguler. Il est alors laissé à une crèche. Ce sont des regroupements de poussins permettant ainsi d’augmenter les chances de survie de ceux-ci.

Jusqu'à ce que le petit ait 11 semaines, les parents vont le nourrir conjointement. Une fois cette période passée, le poussin prendra la mer et ne reviendra pour se reproduire qu’une fois atteint l’âge de 6 ans.

L''eudipte delle isole Snares o pinguino delle Snares (Eudyptes robustus Oliver, 1953) è un uccello della famiglia Spheniscidae.^[2]

Distribuzione e habitat

E. robustus nidifica nelle isole Snares, circa 200 km a sud della Nuova Zelanda.^[1]

Habitat marino.

Sistematica

Forma una superspecie con Eudyptes pachyrhynchus e Eudyptes sclateri.

Note

Bibliografia

• B. Stonehouse, "The Snares Islands Penguin Eudyptes robustus" Ibis 113: 1-7 (1971)

Didysis kuoduotasis pingvinas (lot. Eudyptes robustus) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio neskraidantis paukštis.

Paplitimas

Endeminiai, tik 341 ha ploto Snerso salų, priklausančių Naujajai Zelandijai, paukščiai. Populiacijoje yra 63 000 individų.^[1]

Išvaizda

Kūnas aptakus ir kresnas, 56–73 cm ilgio. Sveria apie 3 kg. Plunksnos tankios, nelaidžios vandeniui. Nugara, galva ir gerklė juodos spalvos. Pilvas sniego baltumo. Virš akių ir antsnapio yra geltonų plunksnų kuokštai, kurie užkrenta iki pakaušio. Snapas kūgio formos, tvirtas, oranžinis. Aplink snapo pamatą yra rožinės spalvos plika oda.^[2] Jauniklių snapai ir kuodai yra mažesni. Akys mažos, rainelė raudona. Sparnai plokšti ir tvirti, plaukmenų formos. Kojos trumpos ir storos. Letenų pirštus jungia plaukiajamoji plėvė.

Biologija

Gyvena miškais ir krūmais apaugusiose vietovėse. Kartais tupi ant medžių šakų, net 2 m aukštyje.^[3] Puikiai plaukia, gali panerti į 120 m gylį. Minta kriliumi, kalmarais ir smulkia žuvimi.

Gyvena apie 20 metų, lytiškai subręsta 4 metų.^[4]

Peri 50–500 porų kolonijose. Pirmieji į perėjimo vietas sugrįžta patinai ir iš žemių, akmenų ir šakelių krauna lizdą ir iškloja žole. Rugsėjo–spalio mėnesiais patelė deda du kiaušinius. Pirmasis kiaušinis yra mažesnis, dažniausiai jis žūna. Peri abu tėvai, 31–37 dienas. Lizde jaunikliai būna 3 savaites. 75 dienų jaunikliai jau keliauja į jūrą.

Apsauga

Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis didysis kuoduotasis pingvinas yra pažeidžiama rūšis.

Populiacijos mažėjimo priežastys:

• globalinis atšilimas, nes pasikeitus vandenyno temperatūrai nyksta organizmai, kuriais maitinasi pingvinai,
• Vandenyno tarša naftos produktais.
• Natūralūs gamtiniai priešai: jūrų leopardai, plėšikinių šeimos paukščiai, didysis audrapaukštis.
• Komercinė žūklė

Apsaugos priemonė – žūklės ribojimas 100 km atstumu nuo Snerso salų.

Šaltiniai

De snareskuifpinguïn (Eudyptes robustus) is een pinguïnsoort die voorkomt in Nieuw-Zeeland. De pinguïn broedt op de Snareseilanden. De soort werd in 1953 door de Nieuw Zeelandse ornitholoog Walter Oliver beschreven.^[2][3]

Herkenning

De snareskuifpinguïn is 56 tot 73 cm lang en weegt 2,4 tot 4,3 kg. Het is een middelgrote pinguïn van boven is de vogel zwart met een blauwe glans op de rug. Deze pinguïn lijkt sterk op de fjordlandkuifpinguïn, met ook een zeer forse snavel die oranje tot roodachtig is, maar met een vleeskleurig tot roze vlies aan de snavelbasis. Verder ontbreken de witte streepjes op de kop. De kuif of wenkbrauwstreep is bleekgeel en loopt dicht langs het oog en eindigt in vrij lange, losse afhangende kuif.^[4]

Verspreiding, leefgebied en broedgebied

Zoals alle pinguïnsoorten verblijft de vogel buiten de broedtijd op open zee. De soort komt voor rond het Zuidereiland en eilanden daar ten zuiden van en het hele zeegebied tot aan de kusten van Tasmanië. Ze foerageren voornamelijk op krill, maar ook pijlinktvissen en kleine vissoorten. De vogel broedt in modderig bebost gebied op de Snareseilandenen; daar is een grote kolonie op North East Island en een op Broughton Island.^[4]

Status

De snareskuifpinguïn heeft een zeer klein broedgebied (3 km²) en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat circa 31.000 broedparen. De populatie-aantallen zijn stabiel, maar omdat het broedgebied zeer klein is, kunnen onverwachte bedreigingen de vogel tot ernstig bedreigde soort maken. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Externe links

• Penguin World: Snares kuifpinguïn
• ARKive - filmpjes en foto's (Eudyptes robustus)
• www.pinguins.info : Informatie over alle soorten pinguïns
• TerraNature - Snares kuifpinguïns, foto's en informatie over zes pinguïnsoorten uit Nieuw-Zeeland

Snarespingvin (Eudyptes robustus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Eudyptes (toppingviner) og tilhører pingvinfamilien. Arten er navngitt etter hekkeplassen.

Beskrivelse

Snarespingvinen har et kraftig rødbrunt nebb

Dykkende snarespingviner på Snaresøyene

Som pingviner flest er også snarespingvinen sort på oversiden og hvit på undersiden. Den har et rødbrunt, tykt nebb og en karakteristisk (for slekten) gul stripe med fjær som løper fra bakkant av nebbet og over øyet til nakken, der fjærene ender i en utstående børste. Vingene er omdannet til luffelignende svømmeredskaper som fuglene bruker til å skape framdrift med under dykking.

Snarespingvinen blir omkring 56–73 cm høy^[2] og veier cirka 3–4 kg. Hannene blir noe større enn hunnene og har kraftigere nebb.

Arten er en så nær slektning av skogpingvinen (E. pachyrhynchus) at noen forskere regner snarespingvinen som en underart av denne.^[3] Flertallet holder imidlertid snarespingvinen for å være en egen art, slik den oppføres her.^[4]

Utbredelse og habitat

Snarespingvinene hekker kun på de ubebodde Snaresøyene, cirka 200 km sør for Sørøya på New Zealand. Utenom hekkeperioden kan fuglene også en sjelden gang i mellom besøke det sørlige Australia, Tasmania, Falklandsøyene og det sørlige Argentina.

Totalbestanden er stabil^[5] og har blitt anslått til cirka 31 000 par.^[1]

Habitatet består gjerne av skog med leire- eller steingrunn i slette skråninger. Etter hvert som vegetasjonen forsvinner (på grunn av hekkingen) flytter fuglene redene til nye plasser.^[2]

Atferd

Arten bygger redene relativt tett (cirka to reder per m²) i kolonier. Koloniene varierer i størrelse, fra små grupper på 10 par til over 1 200 par (typisk 50–500 par). Hannene ankommer hekkeplassene først, gjerne i august. Hunnene ankommer like etter. Redene bygger i fordypninger på bakken, som ligger i ly under et tre eller busk. Redene fôres fjerne med gress og småkvister. Hunnen legger to egg med 4–5 dagers mellomrom. Det andre egget er større enn det første. Foreldrene bytter på med rugingen de første ti dagene, hvoretter hannen drar på sjøen for å spise mens hunnen ruger på eggene de neste 12 dagene. Deretter bytter de plass. Når kyllingene klekkes fungerer hannen som verge i de første tre ukene, mens mora mater dem daglig. Omkring 11 uker gamle er kyllingene klare til å forlate redet for godt. Det er imidlertid sjelden at mer enn en av ungene overlever de første tre ukene etter klekking.

Man antar at krill, fisk og blekksprut utgjør det meste av dietten. Som andre pingviner er dette en art som fanger byttet under dykking. I hekkesesongen jakter arten på føde innenfor en radius av 50 km nord for øygruppa.^[6] Man vet lite om arten atferd utenom hekkesesongen.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Snarespingvin – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Snarespingvin i Encyclopedia of Life
• (en) Snarespingvin i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Snarespingvin hos NCBI
• (en) Snarespingvin hos ITIS
• (en) Kategori:Eudyptes robustus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Eudyptes robustus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Eudyptes robustus – detaljert informasjon på Wikispecies

Pingwin grzebieniasty (Eudyptes pachyrhynchus robustus lub Eudyptes robustus) – takson ptaka z rodziny pingwinowatych (Spheniscidae). Niepewna pozycja taksonomiczna, czasami uważany za podgatunek pingwina grubodziobego^[1], czasami wyodrębniany do rangi gatunku ^[5][6][7]. Gnieździ się w koloniach (pomiędzy 50 a 500 gniazd) na wyspach Snares położonych na południe od Nowej Zelandii^[4].

Ma około 50-70 cm wzrostu i waży 2,5-4 kg.

Jego dietę stanowią: kryl (60%), ryby (30%) i kałamarnice (10%)^[4].

Gatunek narażony na wyginięcie według danych IUCN (status VU – vulnerable) z powodu występowania na małym obszarze. Populację oceniano w 2013 na około 63 000 dorosłych osobników^[4].

Przypisy

• kiwi brunatny
• kiwi północny
• kiwi mały
• kiwi plamisty
• kiwi szary

• perkoz maoryski

• kormoran nakrapiany
• kormoran szorstkodzioby
• kormoran zielonolicy
• kormoran nowozelandzki
• kormoran czarnoszyi
• kormoran łuskowany
• kormoran wyspowy
• kormoran plamisty

• kazarka rajska
• krzywonos
• cyraneczka rdzawa
• cyraneczka auklandzka
• cyraneczka południowa
• ogorzałka nowozelandzka

• sokół nowozelandzki

• weka
• wodnik maoryski
• takahe południowy

• ostrygojad krótkodzioby
• ostrygojad zmienny
• szczudłak czarny
• sieweczka nowozelandzka
• sieweczka ozdobna
• sieweczka koroniasta
• bekas wyspowy
• bekas auklandzki
• skrętodziób
• mewa czarnodzioba
• mewa nowozelandzka
• rybitwa czarnoczelna

• garlica maoryska

• kakapo
• nestor kea
• nestor kaka
• modrolotka mała
• modrolotka czerwonoczelna
• modrolotka żółtoczapkowa
• modrolotka zielona

• kukiel długosterny

• barglik
• łazik skalny
• krzakówka długodzioba
• zwisogonek paprociowy
• maorysek towarzyski
• maorysek żółtogłowy
• skalinek wielkogłowy
• skalinek czarny
• skalinek białoczelny
• koralnik modropłatkowy
• kędziornik
• miodnik
• miodożer szmaragdowy
• kurobród siodłaty
• świergotek nowozelandzki

• albatros królewski
• albatros ciemnoskrzydły
• albatros żółtooki
• albatros siwogłowy
• albatros białoczelny
• burzyk szarogrzbiety
• burzyk wędrowny
• burzyk ciemny
• burzyk czarny
• petrel nowozelandzki
• petrel klifowy
• petrel szarobrzuchy
• petrel czarnopręgi
• petrel reliktowy

• pingwin żółtooki
• pingwin grubodzioby
• pingwin grzebieniasty
• pingwin szczotkoczuby

O Pinguim-das-snares (Eudyptes robustus) é um pinguim da Nova Zelândia que se reproduz nas Ilhas Snares, a sudoeste da Ilha Sul.^[1]

Morfologia

É um pinguim pequeno, que mede entre 50 a 70 cm e pesa de 2,5 a 4 kg. É preto no dorso e branco no ventre. Tem penachos amarelos a fazer de sobrancelhas que se prolongam para lá da cabeça. Tem olhos vermelhos e um bico laranja-acastanhado rodeado por pele rosada.

Reprodução

As colónias mais numerosas encontram-se na Ilha Nordeste, a principal ilha do grupo das Ilhas Snares, enquanto que outras colónias se encontram na Ilha Broughton, assim como na rochosa Cadeia Ocidental. Estes pinguins reproduzem-se no verão, quando o tempo é mais brando.

Alimentação

As suas presas principais são o krill (60% da dieta), lulas (20%) e pequenos peixes (20%).

Estado

A espécies está actualmente classificada como vulnerável pela IUCN. A população atual é estimada em 30 000 pareceiros aptos para a reprodução.

Referências

Snarespingvin^[3] (Eudyptes robustus) är en tofspingvin som förekommer i Nya Zeeland.^[4] Den finns främst på Snaresöarna, en ögrupp på Sydöns södra kust.

Utseende

Dykande snarespingvin

Snarespingvinen är en relativt liten pingvin som mäter 50–70 centimeter på längden och väger 2.5–4 kilogram. Fågeln har mörkt blåsvart ovansida och vit undersida. Den har en ljusgult ögonbrynsstreck som sträcker sig över ögat och formar en slokande, spretig tofs. Den har också rosa vaxhud vid basen av dess stora rödbruna näbb.

Utbredning och systematik

Huvudkolonierna finns på North East Island, medan andra kolonier finns på Broughton Island men även på de klippiga öarna i ögruppen Western Chain. Vissa betraktar arten som en underart till fjordpingvin (Eudyptes pachyrhynchus).^[2] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Ekologi

Snarespingvin häckar i små (tio reden) till stora (1200 reden) kolonier som förekommer under skyddande träd eller i öppna biotoper. Dess huvudsakliga föda utgörs av krill, som utgör ungefär 60% av dieten, kompletterat med bläckfisk och småfisk som vardera utgör ungefär 20%.

Hot och status

Arten kategoriseras som sårbar (VU) av internationella naturvårdsunionen IUCN eftersom dess häckningsutbredning är koncentrerat till en liten ögrupp. Den globala populationen uppskattas till cirka 30.000 häckande par.^[1]

Namn

Arten har på svenska i litteratur även kallats Snaresöns tofspingvin^[5] eller snarestofspingvin.

Källor

1. ^ [a b] BirdLife International 2012 Eudyptes robustus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
2. ^ [a b] Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
3. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
4. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
5. ^ Harrison, Peter. Seabirds of the World: A Photographic Guide. Princeton University Press, Princeton, New Jersey, 1987, ISBN 0-691-01551-1

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör snarespingvin.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Розповсюдження
• 4 Джерела

Chim cánh cụt Snares (danh pháp hai phần: Eudyptes robustus) là một loài chim trong họ Spheniscidae^[2], chúng còn được gọi là Chim cánh cụt mào Snares và Chim cánh cụt quần đảo Snares. Đây là giống loài trên quần đảo Snares, một nhóm các đảo nằm ngoài khơi bờ biển phía Nam của Đảo Nam, New Zealand. Đây là một loài chim cánh cụt nhỏ, mào vàng, cao từ 50–70 cm (20–28 in) và trọng lượng khoảng 2,5–4 kg (5,5-8,8 lbs). Nó có phần lưng màu xanh-đen và phần trước từ cổ xuống màu trắng. Lông mày của chúng có màu vàng-sọc sáng kéo dài trên mắt để tạo thành một mào rủ rậm rạp.

Chim cánh cụt Snares phân bố chính nằm trên phía Bắc Đảo Đông, thuộc địa khác được thành lập trên đảo Broughton cũng như các chuỗi đá phía Tây. Con mồi chính của chim cánh cụt Snares là loài nhuyễn thể, bổ sung thêm bằng mực và cá nhỏ. Các loài hiện đang được đánh giá là "dễ bị thương tổn" bởi IUCN, và bị giới hạn ở một nhóm đảo nhỏ. Dân số hiện nay ước tính khoảng 25.000 cặp chim bố mẹ.

Hình ảnh

Tham khảo

• Wilson, David. "Causes and Benefits of Chick Aggregations in Penguins." The Auk 126.3 (2009): 688-93. JSTOR. Web. 16 tháng 4 năm 2011.

Liên kết ngoài

• In-depth information on Snares penguins and their biology
• Snares penguins from "International Penguin Conservation" Web Site
• ARKive - images and movies of the snares crested penguin (Eudyptes robustus)
• www.pinguins.info: information about all species of penguins
• TerraNature - Snares crested penguin, images and information on six New Zealand penguins

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

ハシブトペンギン（Eudyptes robustus）は、ペンギン目ペンギン科に分類される鳥類。別名：スネアズペンギン。

分布[編集]

ニュージーランド（スネアーズ諸島）固有種^[1]

形態[編集]

全長51-61センチメートル^[1]。頭部から上面の羽衣は黒く、下面の羽衣は白い^[1]。嘴基部から眼上部、後頭にかけて太く黄色い筋模様が入り、後部では垂れ下がる^[1]。頬には白い筋模様が入らない^[1]。

虹彩は赤褐色^[1]。嘴基部に白い皮膚が裸出する^[1]。嘴は橙褐色^[1]。後肢はピンク色^[1]。

生態[編集]

繁殖形態は卵生。集団繁殖地（コロニー）を形成する^[1]。標高70メートル以下で海岸から600メートル以内にある岩場や低木の下、湿原などに2個の卵を産む^[1]。生後6年で性成熟する^[1]。

人間との関係[編集]

1968年から調査が進められ生息数が増加傾向にあったが、1988年の調査では生息数が安定していると考えられている^[1]。スネアーズ諸島では動物の持ち込みを禁止するなどの保護対策が進められている^[1]。1988年における生息数は66,000羽と推定されている^[1]。

参考文献[編集]

関連項目[編集]

• ペンギン目

外部リンク[編集]

스네어스펭귄(Snares penguin, Eudyptes robustus, Snares crested penguin, Snares Islands penguin)은 뉴질랜드 기원의 펭귄이다. 이 종은 남섬 해안 남부에서 떨어진 섬들인 스네어스제도에서 서식한다. 크기는 중간 정도이고, 노란 볏이 있는 펭귄이며 크기는 50~70cm, 몸무게는 2.5~4kg에 달한다. 윗쪽은 군청색이고 아래는 흰색이다.

스네어스펭귄의 주요 먹이는 크릴새우이며 그 외에 살오징어와 조그마한 물고기를 보충식으로 잡아먹는다.

외부 링크

• In-depth information on Snares penguins and their biology
• Snares penguins from International Penguin Conservation website
• ARKive - images and movies of the snares crested penguin (Eudyptes robustus)
• www.pinguins.info information about all species of penguins
• TerraNature - Snares crested penguin, images and information on six New Zealand penguins