Buteo swainsoni Bonaparte 1838

Buteo swainsoni ye una especie d'ave Accipitriforme de la familia Accipitridae mesma d'América. Pel branu puebla amplies rexones del Canadá, Estaos Xuníos, Méxicu, América Central, pasando l'iviernu nel sur de Brasil, Uruguái, Chile y la Pampa arxentina. Nun se conocen subespecies.^[2]

Descripción

Ye una rapaz grande de ales anches y llargues, franxa pectoral conspicua y cola con franxes angostes, puntes de los rémixes escures (fase normal). El so pesu ye aproximao d'una llibra.

Dieta

La so dieta varia según la estación; na temporada reproductiva aliméntase principalmente de mamíferos (coneyos, perrinos de la pradería y esperteyos, ente otros) ente que na temporada non reproductiva aliméntase principalmente d'inseutos (saltapraos, libélulas, llagostes y escarabayos), dellos otros invertebraos, dacuando mamíferos (royedores) y aves. La so téunica de caza más común ye llanzase dende una percha, amás toma inseutos nel aire. Tamién puede prindar inseutos cuando caminen torpemente sobre'l suelu. Magar se cree que mientres el so vuelu dende'l sur d'Estaos Xuníos hasta Suramérica nun s'alimenta, ye pocu probable que nun s'alimente en vuelu. Esisten rexistros pa Colombia d'afayos de saltapraos, nel conteníu estomacal d'unu d'estos gavilanes.

Migración

Dende'l sur de Norteamérica hasta Suramérica percuerren ente 10.000 a 12.000 km n'aprosimao dos meses. Mientres les migraciones estos gavilanes namái entamen utilizando les corrientes d'aire y nun se detienen p'alimentase, namái pa folgar, colo qu'eviten l'aletéu qu'implica'l gastu enerxéticu. En Colombia esta especie recibe'l nome de águila cuaresmera porque xusto lleguen al departamentu del Tolima en dómina de Cuaresma. Unu de los llugares onde se presenta la mayor concentración d'estos gavilanes ye l'en el Cañón del Combeima, onde desafortunadamente son asediadas por llabradores que les cacen inmisericordemente porque'l so sabor ye paecíu al pexe y porque-yos atribúin poderes máxicos al so consumu.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Buteo swainsoni.

• Datos ya imáxenes de Buteo swainsoni

Ar vaou Swainson^[1] a zo un evn-preizh, Buteo swainsoni an anv skiantel anezhañ.

Dougen a ra anv an arzour hag evnoniour saoz William Swainson (1789-1855).

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra ar spesad e Norzhamerika ha Mec'hiko ivez^[2].
Nijal a ra kuit da hanternoz Arc'hantina, kreisteiz Brazil ha Paraguay da c'hoañviñ.

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar baoued en urzhiad Accipitriformes pe Falconiformes.

Liammoù diavaez

• Buteo swainsoni war al lec'hienn Avibase.

Notennoù ha daveennoù

L'aligot de Swainson^[1] (Buteo swainsoni) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae). Al estiu habita a regions Del Canadà, Estats Units, Mèxic i Amèrica Central. Al hivern habita al sud de Brasil, Uruguai, Xile i Argentina.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bwncath Swainson (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bwncathod Swainson) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Buteo swainsonii; yr enw Saesneg arno yw Swainson's hawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. swainsonii, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r bwncath Swainson yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Präriebussard (Buteo swainsoni) ist ein Vertreter der Echten Bussarde (Gattung Buteo) aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae). Er kommt im Westen Nordamerikas vor.

Beschreibung

Der Präriebussard hat eine durchschnittliche Körperlänge von 53 Zentimetern und eine Spannweite von 132 Zentimetern. Er kann von jedem anderen Bussard anhand der langen, schmalen und spitz endenden Flügel unterschieden werden.

Im Segelflug über Ebenen und der Prärie werden die Flügel aufgestellt und der taumelnde Flug erinnert an Geier.

Sein Gefieder ist äußerst variabel. Ihm fehlen im Gegensatz zum Rotschwanzbussard die hellen Flecken auf den Schirmfedern und den Decken der Handschwingen. Der Schnabel ist weniger mächtig, die Wachshaut ist gelb. Die Flügeloberseite ist einfarbig braun bis dunkelbraun, die Flügeldecken haben blasse helle Endsäume. Die Unterseite und die Oberschwanzdecken sind hell, ebenso der immer weiße Kehlfleck. Im Flug sind helle Querbänder auf dem Großgefieder (Armschwingen, Handschwingen und Schwanzfedern) zu sehen.

Die Iris ist bei Jungvögeln hell, bei Altvögeln dunkel.

Es lassen sich drei Morphen (Farbtypen) des Präriebussards unterscheiden.

Helle Morphe

Die Unterseite der Flügel der dunklen Morphe hat eine helle, schmutzig-weißliche Grundfarbe, die sich von den dunklen Querbändern des Großgefieders abhebt. Sie haben einen deutlichen, braunen Brustlatz, der zur restlichen, weißen Unterseite klar abgesetzt ist. Die Flanken haben eine unvollständige, dünne, hellbraune Querbänderung. Die ‚Hosen‘ (befiederte Unterschenkel) sind weiß und ungebändert.

Jungvögel dieser Morphe haben einen dunklen Bartstreif, der sich von der hellen Kehle absetzt, und einen hellen Überaugenstreifen von der Schnabelwurzel bis zum Hinterkopf. Die Flanken haben große, der Bauch kleinere dunkle Flecken.

Intermediäre Morphe

Die Färbung der intermediären Morphe (Zwischentyp) liegt zwischen der hellen und der dunklen Morphe und schließt einen bräunlichen Typ mit ein. Bei diesem ist die hellbraune Unterseite einschließlich der Hosen gleichmäßig dunkel quergebändert (‚gesperbert‘).

Dunkle Morphe

Die dunkle Morphe des Präriebussards ist dunkelbraun mit weißen Unterschwanzdecken. Die hellen Querbänder auf der Flügelunterseite heben sich weniger stark von der ansonsten dunklen Unterseite ab. Die dunkelsten Individuen dieser Morphe haben eine einfarbige Unterseite.

Stimme

Außerhalb der Brutsaison ist der Präriebussard wenig ruffreudig. Der Ruf ist ein schrilles „kiarrrrrrr“, das schwächer als der ähnliche Ruf des Rotschwanzbussards klingt.

Verbreitung

Verbreitungsgebiet des Präriebussards
gelb: Brutgebiet im Sommer
blau: Überwinterungsgebiet
hellblau: weniger häufig genutztes Überwinterungsgebiet

Der Präriebussard kommt in einem breiten Streifen vom Hinterland der Westküste der USA bis etwa zu deren Mitte, den Great Plains vor. Im Norden reicht sein Verbreitungsgebiet bis in den Südwesten Kanadas, im Süden bis in den Norden Mexikos.

Wanderungen

Der Präriebussard ist ein Teilzieher, der Zug findet in großen Schwärmen statt. Der größte Teil überwintert in Südamerika, seltener Florida und im Central Valley in Kalifornien.

Literatur

• Mel Baughman (Hrsg.): Field Guide to the birds of North America. 4th fully rev. and updated Ed., National Geographic Society, 2002, ISBN 0-7922-6877-6.

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Übersichtlicher Steckbrief mit Fotos, Verbreitungskarte und Rufen
• Buteo swainsoni in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Buteo swainsoni in der Internet Bird Collection

Swainson's hawk (Buteo swainsoni) is a large bird species in the Accipitriformes order. This species was named after William Swainson, a British naturalist. It is colloquially known as the grasshopper hawk or locust hawk, as it is very fond of Acrididae (locusts and grasshoppers) and will voraciously eat these insects whenever they are available.

Their breeding habitat is prairie and dry grasslands in western North America. They build a stick nest in a tree or shrub or on a cliff edge. This species is a long-distance migrant, wintering in Argentina; it has been recorded as a vagrant in neighboring Chile, in the island countries of the Dominican Republic, and Trinidad and Tobago, and in Norway.^[1]

This species or its immediate predecessor is the ancestor of the Galápagos hawk, as demonstrated by recent research. Then later diverged from the mainland birds perhaps 300,000 years ago, a very short time in evolution.^[2]

Description

Rufous-morph bird in Hereford, Arizona, on its way to the pampas

Swainson's hawk is a raptor and a medium-sized member of the genus Buteo. It broadly overlaps in size with the red-tailed hawk (B. jamaicensis), a related species found as a breeding resident almost throughout North America. Swainson's hawk is on average a little shorter in length, 43–56 cm (17–22 in) long, and weighs a bit less, 0.5–1.7 kg (1.1–3.7 lb).^[3][4][5] However, Swainson's hawk has a slightly longer wingspan at 117–137 cm (46–54 in), with more slender, elongated wings, than the red-tailed hawk.^[3] Female Swainson's hawks, at an average weight of 1.15 kg (2.5 lb), are somewhat larger and heavier than males, at an average of 0.81 kg (1.8 lb).^[3] Among standard measurements, the wing chord is 36.2–42.7 cm (14.3–16.8 in), the tail is 18.5–23.4 cm (7.3–9.2 in), the tarsus is 6.2–8 cm (2.4–3.1 in) and the bill (from the gape) is 3–3.5 cm (1.2–1.4 in).^[3] In flight, Swainson's hawk holds its wings in a slight dihedral; it tips back and forth slightly while soaring.

There are two main color variations. Over 90% of individuals are light-morph; the dark morph is most common in the far west of the range:^[6]

• Light-morph adults are white on the underparts with a dark, reddish "bib" on the chest and a noticeable white throat and face patch. The underwings, seen as the bird soars, have light linings (leading edge) and dark flight feathers (trailing edge), a pattern unique among North American raptors. The tail is gray-brown with about six narrow dark bands and one wider subterminal band. The upperparts are brown. Juveniles are similar but dark areas have pale mottling and light areas, especially the flanks, have dark mottling. The chest is pale with some darker marks. The subterminal band of the tail is less obvious. Birds in their first spring may have pale heads because of feather wear.
• Dark-morph birds are dark brown except for a light patch under the tail. There is a rufous variant that is lighter on the underparts with reddish bars. The tails of both these forms resemble those of the light morph.

Range and migration

Swainson's hawk inhabits North America mainly in the spring and summer, and winters in South America. Breeding areas include south-central Alberta, central Saskatchewan, southwestern Manitoba, and west and southern Minnesota. They will breed as far north as east-central Alaska, and southwestern Yukon. Breeding continues south through the eastern parts of Washington and Oregon, locally to the central valley of California, Arizona, New Mexico, Colorado, and most of Texas. The eastern part of its range includes Minnesota, northwestern Iowa, most of Nebraska, Kansas, and Oklahoma, and all but eastern Texas. It periodically occurs in Iowa and rarely in northwestern Missouri, northern Illinois, and southwestern Wisconsin.

Swainson's hawk migration route.
30 birds were fitted with satellite tracking devices to produce this map

Small populations winter in southeastern Florida and along the Texas coast, probably having failed to find the way south around the Gulf of Mexico. Individuals reported north of these areas in winter (for example, on Christmas Bird Counts) are almost invariably misidentified buteos of other species. Swainson's hawks mostly winter on the pampas of South America in Argentina, Uruguay, and southern Brazil.^[7] The populations of Swainson's hawks breeding in California's Central Valley also winter in western Mexico and central America.^[8]

The Swainson's hawk is the second longest migrant of any North American raptor, after arctic nesting Peregrine falcons. The flight from breeding ground to South American pampas in southern Brazil or Argentina can be as long as 7,100 mi (11,400 km). Each migration can last at least two months.

They leave the breeding grounds from August to October. Fall migration begins each clear day on which a wind blows in the general direction of travel. Birds gain altitude by soaring in circles on a rising thermal and then set their wings and close their tails as they glide, slowly losing altitude until they find another thermal and rise with it. Thus, waves and small groups are strung out across the sky.

The birds gradually head southwards toward Central America where virtually the entire population funnels through the Isthmus of Panama. Concentrations over locations like Ancon Hill, Balboa, and Panama City are spectacular. In the Andes, it migrates along a narrow corridor and rarely strays off course; for example, it was only recorded in the Serranía de las Quinchas of Colombia – just 100 km (62 mi) or so off its usual migration route – in 2000/2001.^[9]

In Brazil, migrating birds pass through the western states of Acre and Mato Grosso, while wintering birds may stray to the southern states of Paraná, Rio Grande do Sul and São Paulo. But surprisingly, the occasional Swainson's hawk — including birds one or two years of age — has also been recorded in the eastern states of Maranhão, Pará, Pernambuco, Piauí and Tocantins, thousands of kilometers away from their usual migration route and wintering grounds and sometimes in mid-summer. This suggests that individuals occasionally become lost during migration, and/or that they may spend a whole year in the tropical regions and range about, rather than just overwintering at one site.^[10]

In Uruguay, the first dedicated studies show it to be not uncommon but patchily distributed across the country in winter. Notably, it had been underreported in Flores and Paysandú Departments, where it seems in fact to be a regular visitor. In recent years, the first birds were seen in early November, and some stayed until late February. Numbers increase throughout November and peak in December, when flocks of many dozen roam the open lands. But many stay only for a scant few weeks before leaving again.^[11]

Spring migration broadens once the birds have passed through Mexico as they disperse through the breeding range. Migrant groups are noted in the southern U.S. states in March. The earliest Swainson's hawks arrive in southern Canada in late March, with migration peaking from mid April onwards.

Ecology

Soaring light-morph adult

The habitat of Swainson's hawk consists of open and semi-open country – deserts, grasslands and prairies – in both its breeding and wintering ranges. It favors wild prairie, hayfields, and pastures over wheat fields and alfalfa fields, which may offer its prey too much cover. It requires elevated perches for hunting and a supply of small mammals such as young ground squirrels as prey for its nestlings. The breeding distribution of Swainson's hawk is tied very closely to the distribution of various small mammals for this reason. In Saskatchewan, for example, the distribution of Richardson's ground squirrel and Swainson's hawk are precisely the same.^[12]

Swainson's hawk will defend its breeding territory from other buteos. Breeding densities may vary from one area to the next but averages one pair per 2.5 sq mi (6.5 km²). The average home range estimate for this hawk is 1 to 2 sq mi (2.6 to 5.2 km²). It gathers in groups for feeding and migrating. However, in each case, such gathering is not social, but motivated by good feeding or migrating conditions.

Swainson's hawk, the red-tailed hawk (B. jamaicensis) and the ferruginous hawk (B. regalis) compete for territory, and defend territories against each other. In many parts of the plains these three species nest in the same general area and exploit much the same prey base. Although diets overlap greatly, habitats may not overlap as much. In Oregon, Swainson's hawk selects nesting trees having a different configuration than those used by red-tailed or ferruginous hawks. In southern Alberta, different nesting habitats help reduce food competition, with Swainson's hawk favoring areas with scattered trees or riparian borders, while red-tailed hawks nest in stands of tall trees, and ferruginous hawks nest on the open plains.

Reduced reproductive success may result from Swainson's hawk's nesting proximity to these two other buteos. Swainson's hawk is generally tolerant of people. The bird is attracted to haying, mowing, and plowing operations. House sparrows, European starlings, and other small birds may nest in or near a Swainson's hawk's nest.

In winter quarters, they are far more tolerant, though many birds will still fend for themselves. In Uruguay, the species likes largely open but broken (with rocks or woods) plains or low hills, where it can be seen to gather in larger groups. Groups of a few dozen birds are not uncommon. Flocks of over one hundred birds have been recorded several times, e.g. one that roamed the Cuchilla Marincho region south of Andresito (Flores Department) in mid-late December 2005.^[11]

Natal Dispersal

Swainson’s hawks have a high natal fidelity, and individuals generally return to areas where they fledged. On average, female natal dispersal (mean distance of 11.1 kilometers) was higher than males (mean distance of 8.3 kilometers) in northern California. Longer natal dispersal distance in females is typical for many bird species, and may aid in inbreeding avoidance. Natal dispersal in the Canadian prairies was significantly higher at 66.7 kilometers, with documented movements as far as 310 kilometers.

Males that fledged in territories with higher primary productivity had lower natal dispersal in northern California, suggesting they were trying to stay closer to more prey-dense habitat.^[13]

Hunting and food

Swainson's hawks hunt using various methods. Many still-hunt, watching for prey activity from a perch such as a tree, bush, pylon, telephone pole, hummock or other high object.^[3] Others hunt by soaring over open ground with wings held in a dihedral, using their stellar vision to watch for prey activity below. It occasionally courses low over the ground like a northern harrier (Circus cyaneus) or hovers like a rough-legged hawk (B. lagopus) while hunting. They frequently engage in transect-glides while actively hunting in flight.^[3] It commonly perches on the ground both during migration and on the breeding grounds. While hunting on the ground, almost entirely for large insects, their gait can appear awkward but they are often successful in pinning down several insects per day.^[3] During migration, it typically roosts for the night on bare ground with scattered trees, a habit that distinguishes it from fellow long-distance migrants such as the broad-winged hawk (B. platypterus), which roosts in closed-canopy woodlands.

These birds patrol open areas or scan for prey from a perch; they may also catch insects in flight. They take advantage of insects turned up by farm equipment or driven out by fire. A hunting Swainson's hawk will use several strategies. It hunts insects such as dragonflies or dobsonflies while in flight, flapping little as it rides a wind current and stoops upon a fly, grabbing it with its foot and immediately transferring the prey to its bill. It uses a similar strategy to grab individual free-tailed bats from flying streams of bats. Also, when dragonfly hordes are grounded by weather, Swainson's hawk will stand near groups sheltering from the wind and pluck at individual insects. Swainson's hawk closely follows both tractors and wild fires for injured or fleeing food. It will also run down insect prey on the ground. Occasionally a hawk will stand still on a dirt bank or elevated mound waiting for prey to appear. It commonly hunts from elevated perches such as telephone poles, stooping on prey when it is sighted.

Grasshopper, a favorite food of Swainson's hawk

Swainson's hawks may be largely insectivorous except when nesting. Insect prey commonly taken includes grasshoppers, crickets, and locusts. Other Buteo hawks in this species range, including smaller-bodied species, do not normally prefer insects in their diet but instead focus on rodents and other small vertebrates.^[3] However, breeding birds switch mainly to capturing vertebrate prey, which pairs then bring to their nestlings. Breeding Swainson's hawks rely heavily upon small mammals such as young ground squirrels, young cottontails, pocket gophers, mice, young jackrabbits, and, at least locally, small birds and other vertebrates including reptiles and amphibians. Birds taken include large birds such as Mallards, and Sage Grouse which may have been injured initially.

Other unusual bird species taken include American kestrel, and young short-eared owls. More typical in size are young lark buntings taken at their fledging time. Reptiles, which can comprise large parts of a diet, include snakes such as racers, gopher snakes and striped whipsnakes, and lizards. Amphibians may include tiger salamanders and toads. Swainson's hawk is an opportunistic feeder which responds quickly to local concentrations of food.

In Argentina, flocks of immature Swainson's hawks feed on flocks of the migratory darner dragonfly Rhionaeschna bonariensis, following the hordes of insects and feeding mostly on the wing. Local outbreaks of locusts may also be exploited for food by one or more age-classes of birds. The immatures wintering in southern Florida apparently feed upon either insects, mice, or both, when turned up from field plowing. They move from one freshly ploughed field to the next.

There is also some evidence that road-killed birds and animals are also consumed both on the wintering grounds and on the breeding grounds. The species commonly follows tractors and other agricultural equipment during haying or ploughing, where rodents are exposed for the hawks to capture, or insects are uncovered after crop cutting. Wildfires often attract foraging Swainson's hawks, especially grass fires in their South American wintering range. In South American grass fires, the hawks frequently wait around the edges of the fire, picking off not only insects but also vertebrates including nothuras, lizards and snakes.^[3]

Reproduction

A Swainson's hawk chick

When Swainson's hawks arrive at their nesting sites in March or April, they may return to their original nests as these hawks are noted to be monogamous. Research indicates that they have a high degree of mate and territorial fidelity. This is unusual in a long-distance migrant. Seven to fifteen days after the birds arrive, the males begin constructing nests on the ground, ledges or in a trees. The nest consists of twigs and grasses and can take up to two weeks to complete. New nests may be constructed, old nests refurbished, or abandoned nests of other species — namely corvids (e.g. common raven, black-billed magpie, and American crow) — are refurbished.

The courtship displays of Swainson's hawk are not well known. One activity involves circling and diving above a potential nest site. The underwings and rump are flashed and the birds call. The display may end with one bird diving to land on the edge of the nest. Copulation occurs mainly in the morning and evening on the dead limbs of trees. The female may assume the receptive position without a prior display. During treading one of the birds calls.

Swainson's hawks typically nest in isolated trees or bushes, shelterbelts, riparian groves, or around abandoned homesteads. Occasionally, a pair will nest on the ground or on a bank or ledge. Nest trees and bushes include ponderosa pine, Douglas-fir, spruce, cottonwood, domestic poplar, aspen, elm, mesquite, willow, saguaro cactus, and soaptree yuccas. Nests are located from 9 to 15 ft (2.7 to 4.6 m) above the ground, often in the shaded canopy but near the top of the tree. Nests are flimsy structures, usually smaller than the nests of the red-tailed hawk, and often blow down after nesting season.

Juvenile Swainson's hawk

Clutch size ranges from one to four eggs, but averages two to three. Each egg is elliptical in shape, about 2.25 in (57 mm) long and 1.8 in (46 mm) wide. The egg is smooth with fine granulations and the ground color is white, often tinted bluish or greenish. During incubation the shell color quickly wears to dull white. Some eggs are plain; others are lightly marked with spots and blotches of light brown. The incubation period is 34 to 35 days, with the female incubating while the male brings food.

Young Swainson's hawks are fed small, young mammals. Flight feathers begin to emerge on the young at 9 to 11 days. High nestling mortality often occurs when the young are 15 to 30 days old and may be a result of fratricide. The young begin to leave the nest for surrounding branches at 33 to 37 days, fledging occurs at about 38 to 46 days. The fledglings are dependent upon their parents for 4 to 5 weeks. This species has one brood a year and apparently does not lay replacement clutches.

Lifespan

The oldest wild Swainson's hawk on record is 26 years 1 month (Swainson's Hawk26 years 01 months07/06/1986CaliforniaLocalUnknown07/24/2012CaliforniaSaw or photographed neck collar, color band, or other marker (not federal band) while bird was freeAlive - Released/Left On Bird). There are a number of cases of Swainson’s hawks living over 20 years old.^[14] In the Canadian prairies, researchers found one 17 year old Swainson’s hawk still alive and breeding.^[15] In northern California, several individuals banded as nestlings reached at least 20 years old in this population, though the age distribution suggests that these individuals are rare in a breeding population. In contrast to these relatively old individuals, most individuals that survived to breeding age in northern California died at 9.2 ± 5.5 years old, and there were not differences in longevity between males and females.^[16]

Swainson's hawks die because of collisions with traffic, illegal shooting, electrocution, and even during severe prairie weather such as hailstorms. Wind storms and hail caused 30% nest failure in one study. When sharing a grove with nesting great horned owls, the hawks suffer much egg loss due to owl predation. The species also suffers from frequent, unexplained egg infertility.

Status and conservation

Injured light-morph Swainson's hawk recuperating in Boise Zoo

Swainson's hawk has suffered population declines since the first half of the twentieth century and was Blue-listed in the United States from 1972 to 1982. It has since been placed on the National Audubon's List of Special Concern in 1986. It is now listed by the United States Fish and Wildlife Service as a Category 3C candidate. Swainson's hawk was removed from the active federal list because it was found to be more abundant than previously thought; it is not considered a threatened species by the IUCN.^[1] It remains listed as a threatened species by the California Department of Fish and Game as it has been since 1983.

A major cause of Swainson's hawk population decline was pesticide use in its wintering grounds of Argentina. Farmers there were using pesticides (DDT and monocrotophos) to control grasshopper and locust infestations, and Swainson's hawks were ingesting these pesticides in several different ways, but mainly by gorging themselves on the insects as they lay dying. The U.S. has worked with Argentine farmers to resolve this problem.^[17]

Swainson's hawk has adapted well to grazing and pastureland and seems to be holding its own over much of its breeding range, from northern Mexico to the southern parts of the prairie provinces. However, far western populations, like that of Oregon, and southern California, have drastically declined, often due to habitat loss or incompatible agricultural practices. A possible reason for declines in parts of its range may be agriculturally motivated reductions in populations of both ground squirrels and grasshoppers, major seasonal foods.

Although often nesting close to human activity, some Swainson's hawks are very easily disturbed at the nest and often desert, especially early in the season. The bird is often quite tame and an easy target for shooters traveling isolated prairie roads. The species may also be affected in ways yet to be understood by some insecticides and herbicides, including those used on its wintering grounds.^[17]

Snake River Birds of Prey National Conservation Area

Observing Swainson's hawk

One of the best places to view the hawk is in the Snake River Birds of Prey National Conservation Area (NCA) in Idaho. Birds in the NCA are most frequently sighted in mid March, May, and June, in the early morning and evening when they are actively hunting. In April, Swanson's hawks engage in more sedentary breeding and egg-guarding, and are thus more difficult to spot. In July, rising canyon temperatures make prey scarce, so many birds of prey migrate away.

References

This article incorporates text from the Bureau of Land Management which is in the public domain.

La Svainsona buteo (Buteo swainsoni), estas granda buteo tio estas rabobirdo de la ordo de Falkoformaj, foje separataj en la Akcipitroformaj ka jĉiukaze em la familio de Akcipitredoj. Tiu specio ricevis kaj la komunan nomon kaj la latinlingvan sciencan nomon laŭ William Swainson, nome brita naturalisto. Ĝi ricevas ankaŭ la komunajn nomojn de Akrida buteo aŭ Lokusta buteo, pro ties emo de Akridedoj (lokustoj kaj akridoj) kaj ili voras ege tiujn insektojn kiam disponeblas.

Ties reprodukta habitato estas prerioj kaj sekaj herbejoj de okcidenta Nordameriko. Ili konstruas neston el bastoneteroj sur arbo aŭ arbusto aŭ en klifokornico. Tiu specio estas longdistanca migranto, kaj vintras en Argentino; estis ununura vidaĵo de vaganto el Norvegio.

Tiu specio aŭ ties tuja praulo estas la praulo de la Galapaga buteo, kiel pruvis ĵusaj studoj. Tiu lasta diverĝis el kontinentaj birdoj eble antaŭ 300,000 jaroj, fakte tre malmulta tempo en evoluo.^[1]

Aspekto

Ruĝeca morfo en Hereford (Arizono), survoje al pampoj.

La Svainsona buteo estas svelta rabobirdo, iom pli malgranda ol la Ruĝvosta buteo (B. jamaicensis). Tamen la Svainsona buteo havas iom pli longan enverguron kaj pli sveltajn flugilojn ol aliaj ŝvebantaj buteoj.

Dumfluge ĝi tenas siajn flugilojn laŭ malgranda duedra; ĝi kliniĝas antaŭen kaj malantaŭen iome dum ŝvebado.

Estas du ĉefaj kolorvariantoj. Ĉirkaŭ 90 % de individuoj estas hel-morfoj; la malhela morfo estas plej komuna en pleja okcidentaj teritorioj:^[2]

• Helmorfaj plenkreskuloj estas blankaj en subaj partoj kun malhela, ruĝeca "brustomakulo" kaj rimarkindaj blankaj gorĝo kaj vizaĝmakulo. La subflugiloj, videblaj dum ŝvebado, havas helajn liniojn (antaŭa bordo) kaj malhelajn flugilplumojn (malantaŭa bordo), bildo unika inter nordamerikaj rabobirdoj. La vosto estas grizbruna kun ĉirkaŭ ses mallarĝaj malhelaj bendoj kaj unu pli larĝan antaŭfinan bendon. La supraj partoj estas malhelbrunaj. Junuloj estas similaj sed malhelaj areoj havas palan makuletecon kaj helajn areojn, ĉefe ĉe flankoj, havas malhelan makuletecon. La brusto estas pala kun iomaj malhelaj markoj. La antaŭfina bendo de la vosto estas malpli evidenta. Birdoj en sia unua printempo povas havi palajn kapojn pro plumovesto.
• Malhelmorfaj birdoj estas malhelbrunaj escepte pro hela makulo subvosta. Estas ruĝeca varianto kiu estas pli hela en subaj partoj kun ruĝecaj strioj. La vostoj de ambaŭ tiuj formoj similas al tiuj de la hela morfo.

Teritorioj kaj migrado

La Svainsona buteo loĝas en Nordameriko ĉefe printempe kaj somere kaj vintras en Sudameriko. La reproduktaj areoj estas sudcentra Alberto, centra Saskaĉevano, sudokcidenta Manitobo, kaj okcidenta kaj suda Minesoto. Ili reproduktiĝas tiom norde kiom ĝis orienta-centra Alasko, kaj sudokcidenta Jukono. La reproduktaj areoj plias suden tra la orientaj partoj de Vaŝingtonio kaj Oregono, loke al centra valo de Kalifornio, Arizono, Nov-Meksiko, kaj plej Teksaso. La orienta parto de ties teritorioj inkludas areojn de Minesoto, nordokcidenta Iovao, de plej Nebrasko, Kansaso, kaj Oklahomo, kaj la tutan escepte orientan Teksason. Ĝi foje loĝas en Iovao kaj rare en nordokcidenta Misurio, norda Ilinojso, kaj sudokcidenta Viskonsino.

Migranta vojo de la Svainsona buteo.
30 birdoj estis kontrolitaj satelite por produkti tiun mapon

Malgrandaj populacioj vintras en sudorienta Florido kaj laŭlonge de la teksasa marbordo, probable pro ne sukcese esti trovintaj la vojon suden ĉirkaŭ la Golfo de Meksiko. Oni konstatis individuojn norde de tiuj areoj vintre (ekzemple dum Kristnaska Birdokalkulo) kiuj estas preskaŭ certe misidentigitaj buteoj de aliaj specioj. Nematuruloj de Svainsona buteo vintras en pampoj de Sudameriko en Argentino, Urugvajo, kaj suda Brazilo. Oni ne certas kie precize plej plenkreskuloj vintrumas.

La Svainsona buteo estas probable la plej longdistanca migranto inter nordamerikaj rabobirdoj. La flugo el reproduktaj areoj al sudamerikaj pampoj en suda Brazilo aŭ Argentino povas esti tiom longa kiom 22,400 km. Ĉiu migrado povas daŭri almenaŭ du monatojn.

Ili eliras el la reproduktaj areoj aŭguste al oktobro. Aŭtuna migrado ekas ĉiun klaran tagon kiam vento blovas en la ĝenerala direkto de la veturado. Birdoj supreniras altitude per cirkla ŝvebado super termikoj kaj tiam malfermas siajn flugilojn kaj fermas siajn vostojn dun ili glitadas, malrapide perdante altitudon ĝis ili trovas alian termikon kaj supreniras same al ĝi. Tiele ili kuniĝas laŭ malgrandaj grupoj en la ĉielo.

La birdoj iom post iom direktas sin suden al Centrameriko kie logike la tuta populacio funelas tra la Istmo de Panamo. Koncentroj super lokoj kiaj monteto Ancón, Balboa, kaj Panamurbo estas spektaklaj. Ĉe Andoj, ili migras laŭlonge de mallarĝa koridoro kaj rare devojiĝas; ekzemple la specio estis konstatita nur en la Serranía de las Quinchas de Kolombio – ĝuste je 100 km pli malpli el la kutima migrovojo – en 2000/2001.^[3]

En Brazilo, la migrantaj birdoj pasas tra la okcidentaj ŝtatoj de Akro kaj Mato Grosso, dum vintrantaj birdoj povas direkti sin al sudaj ŝtatoj de Paranao, Rio Grande do Sul kaj San-Paŭlo. Sed surprize foje Svainsonaj buteoj – inklude birdojn unujaraĝajn aŭ dujaraĝajn – estis vidataj ankaŭ en la orientaj ŝtatoj de Maranhão, Pará, Pernambuco, Piauí kaj Tokantinso, milojn de kilometroj for el ties kutima migrovojo kaj vintrejoj kaj foje eĉ mezsomere. Tio sugestas, ke individuoj foje perdiĝas dum migrado, aŭ ili povas travivi tutan jaron en la tropikaj regionoj kaj ĉirkaŭaj teritorioj, pli ol trovintrumi je unu loko.^[4]

En Urugvajo, la unuaj studoj montris, ke ĝi ne estas nekomuna sed laŭizole distribuata en la kamparo vintre. Rimarkinde ĝi estis subkonstatita en la departementoj Flores kaj Paysandú, kie ĝi ŝajne estas regula vizitanto. En ĵusaj jaroj la unuaj birdoj estis vidataj en komenca novembro, kaj kelkaj restis ĝis fina februaro. Nombroj pliiĝantas tra novembro kaj pintas en decembro, kiam aroj de multaj dekduoj svarmas la malfermajn terojn. Sed multaj restas nur por kelkaj semajnoj antaŭ foriri.^[5]

Printempa migrado plilarĝiĝas post kiam la birdoj estis pasintaj tra Meksiko ĉar ili disiĝas tra la tuta reproduktaj teritorioj. Migrantaj grupoj estis notataj en suda Usono en marto. La plej frua Svainsona buteo alvenas en sudan Kanadon fine de marto, kaj migrado altiĝas el meza aprilo antaŭen.

Ekologio

Ŝvebanta helmorfa plenkreskulo

La habitato de la Svainsona buteo konsistas el malfermaj kaj duonmalfermaj kamparoj – dezertoj, herbejoj kaj prerioj – kaj en reproduktaj areoj kaj en vintrejoj. Ĝi preferas naturajn preriojn, fojnejoj, kaj paŝtejojn al kampoj ĉu de tritiko ĉu de luzerno, kiu povas havigi al sia predo tro multan kovreblon. Ĝi postulas altajn ripozejojn por ĉasado kaj disponeblon de malgrandaj mamuloj kiaj junaj grundosciuroj kiel predoj por ties idoj. La reprodukta distribuado de la Svainsona buteo ege ligiĝas al distribuado de diversaj malgrandaj mamuloj pro tiu tialo. En Saskaĉevano, ekzemple, la distribuado de la grundosciuro de Richardson koincidas kun tiu de la Svainsona buteo precize.

La Svainsona buteo defendas sian reproduktan teritorion el aliaj buteoj. Reproduktaj densecoj povas varii el unu areo al la venonta sed averaĝe estas de unu paro por 6.5 km². La averaĝa hejmteritorio ĉirkaŭkalkulata por tiu buteo estas de 2.5 al 5 km². Ĝi ariĝas en grupoj por manĝado kaj migrado. Tamen ĉiukaze tia arigado ne estas socia, sed motivata de bonaj manĝaj aŭ migraj kondiĉoj.

La Svainsona buteo, la Ruĝvosta buteo (B. jamaicensis) kaj la Reĝa buteo (B. regalis) konkurencas pro la teritorio, kaj defendas teritoriojn unu kontraŭ aliaj. En multaj partoj de la ebenaĵoj tiuj tri specioj nestumas en la sama ĝenerala areo kaj espluatas ege multe la saman predobazon. Kvankam la dietoj ege koincidas, habitatoj povus ne tiom multe koincidi. En Oregono, la Svainsona buteo selektas nestarbojn kun diferenca aspekto el tiuj uzataj de la Ruĝvosta aŭ la Reĝa buteoj. En suda Alberto, diferencaj nestohabitatoj helpas malpliigi la manĝokonkurencon kaj tiele la favoraj areoj de la Svainsona buteo estus disaj arboj aŭ ĉeriveraj bordoj, dum la Ruĝvosta buteo nestumas en areoj de altaj arboj, dum la Reĝa buteo nestumus en malfermaj ebenaĵoj.

Malalta reprodukta sukceso povas rezulti el la nestuma proksimeco de la Svainsona buteo al tiuj du aliaj buteoj. La Svainsona buteo estas ĝenerale tolerema de homoj. Fakte la birdo estas altirata al laboroj de rikolto de fojno, eltranĉado de herbo kaj plugado. La specioj de la Dompasero, de la Eŭropa sturno kaj aliaj malgrandaj birdoj povas nestumi en aŭ ĉe la nesto de Svainsona buteo.

Ĉe vintrejoj, ili estas pli toleremaj, kvankam multaj birdoj elturniĝas. En Urugvajo, tiu specio ege ŝatas malfermajn sed rompite (per rokoj aŭ arbaroj) ebenaĵojn aŭ malaltajn montetojn, kie ili povas esti vidataj ariĝantaj en grandaj grupoj. Ekzemple de kelkaj dekduoj da birdoj ne estas nekomunaj. Oni konstatis foje arojn de pli da cento da birdoj, ekzemple unu ĉe la regiono Cuchilla Marincho, sude de Andresito (Departamento Flores) fine de decembro 2005.^[5]

Ĉasado kaj manĝo

La Svainsona buteo ŝvebas super malferma grundo kun flugiloj laŭ duedra anglo. Ĝi foje superflugas malalte kiel Blua cirkuo (Circus cyaneus) aŭ ŝvebas kiel la Vilkrura buteo (B. lagopus). Ĝi komune ripozas surgrunde kaj dum migrado kak en la reproduktaj areoj. Dum migrado, ĝi tipe ripozas nokte sur nuda grundo kun disaj arboj, kutimo kiu distingas ĝin el aliaj longdistance migrantaj parencoj kiaj la Larĝflugila buteo (B. platypterus), kiu ripozas en arbaroj de fermitaj kanopeoj.

Tiuj birdoj traflugas malfermajn areojn aŭ serĉas predojn el ripozejo; ili povas ankaŭ kapti insektojn dumfluge. Ili profitas insektojn eliritajn pro farma laboraro aŭ incendioj. Ĉasanta Svainsona buteo uzas diversajn strategiojn. Ĝi ĉasas insektojn kiaj libeloj aŭ koridalenoj dumfluge, flugilfrapante malmulte kaj farante ventetojn por halti tien kaj preni per fingroj kaj tuje transpasi la predon al sia beko. Ĝi uzas similan strategion por kapti individuajn senvostajn vespertojn el preterpasantaj vespertaroj. Ankaŭ, kiam libelaroj estas surgrundigitaj de la vetero, la Svainsona buteo staras ĉe grupoj kiuj ŝirmiĝas el vento kaj plukas individuajn insektojn. La Svainsona buteo deproksime sekvas kaj traktorojn kaj naturajn incendiojn por kapti vunditajn aŭ fuĝintajn eventualajn predojn. Ĝi trakuras ankaŭ insektojn surgrunden. Foje la buteo staras kviete sur teramaso aŭ ia alta amaso atendante aperontan predon. Ĝi komune ĉasas el altaj ripozejoj kiaj telefonfostoj, kaj flugofalas al predo kiam ĝi vidatas.

Komuna akrido, preferata manĝo de Svainsona buteo

La Svainsona buteo povas esti ĉefe insektovora escepte dum reproduktado. Insektopredoj komune prenataj estas akridoj, griloj, kaj lokustoj. Paroj alportas vertebrulajn predojn al siaj idoj, depende ĉefe el malgrandaj mamuloj kiaj junaj grundosciuroj, junaj kotonvostuloj, geomiedoj, musoj, junaj leporoj, kaj, almenaŭ surloke, malgrandaj birdoj kaj aliaj vertebruloj inklude reptiliojn kaj amfibiojn. Kaptataj birdoj estas grandaj birdoj kiaj anasoj kaj la Artemizia lagopo kiuj povas esti vundataj dekomence.

Aliaj nekutimaj birdospecioj kaptataj estas la Amerika turfalko, kaj junaj Marĉostrigoj. Pli tipaj laŭgrande estas junaj Kalamospizoj kaptataj tuj post ties elnestiĝo. Reptilioj, kiuj povas formi grandajn partojn de la dieto, inkludas serpentojn kiaj kuristoj, katenserpentoj kaj striaj viposerpentoj, kaj lacertoj. Amfibioj povas inkludi tigrajn salamandrojn kaj bufojn. La Svainsona buteo estas oportunema manĝanto kiu reagas rapide al lokaj koncentroj de manĝo.

En Argentino aroj de nematuraj Svainsonaj buteoj manĝas arojn de migrantaj libeloj de la familio de Aeŝnedoj nome Rhionaeschna bonariensis, sekvante la svarmojn de insektoj kaj manĝante ĉefe dumfluge. Ankaŭ lokaj ekaperoj de lokustoj povas esti espluatataj por manĝo fare de unu aŭ pliaj aĝoklasoj de birdoj. La nematuruloj vintrumantaj en suda Florido ŝajne manĝas aliajn insektojn, musojn aŭ ambaŭ, kiam ili aperas el plugataj kampoj. Ili moviĝas el ĵus plugita kampo al venonta.

Estas ankaŭ iome da pruvoj ke estas konsumataj ankaŭ ŝosemortintoj kaj birdaj kaj de aliaj animaloj kaj en vintrejoj kaj en reproduktaj areoj. La specio komune sekvas traktorojn kaj aliajn agrikulturajn maŝinojn dum fojnkolektado aŭ plugado, kie roduloj estas aperigitaj aŭ elmetitaj antaŭ la buteoj kiuj kaptas ĝin, aŭ insektoj estas malkovritaj fare de rikoltotranĉiloj. La Svainsona buteo ankaŭ ĉasas en bordoj de preriaj naturaj incendioj.

Reproduktado kaj vivodaŭro

Ido de Svainsona buteo

Kiam la Svainsona buteo alvenas al sia nestoloko en marto aŭ aprilo, ili povas reveni al siaj originaj nestoj ĉar tiuj buteoj estas monogamaj. Pristudoj indikas, ke ili havas altan gradon de partnera kaj teritorian fidelecojn. Tio estas malkutima ĉe longdistanca migranto. Ĉirkaŭ 7 al 15 tagojn post la birda alveno, la maskloj ekkonstruas nestojn sur grundo, kornicoj aŭ en arboj. La nesto konsistas el bastoneteroj kaj herboj kaj la birdoj povas dediĉi ĝis 2 semajnojn por kompleti ĝin. Novaj nestoj povas esti konstruataj, malnovaj nestoj povas esti rehavigataj, aŭ abandonitaj nestoj de aliaj specioj – nome korvedoj^[6] – estas reokupataj kaj reparataj.

La pariĝadaj memmontroj de la Svainsona buteo ne estas bone konataj. Unu aktivado inkludas cirklojn kaj plonĝojn al eventuala nestoloko. La subflugiloj kaj pugo estas montrataj kaj la birdoj alvokas. La memmontro povas fini per la fakto ke unu birdo plonĝas al teron ĉe la bordo de la nesto. La kopulacio okazas ĉefe en la matenoj kaj vesperoj ĉe mortintaj pintoj de arboj. La ino povas montri la akceptan sintenon sen antaŭa memmontro. Dum la “piedpremo” unu el la birdoj alvokas.

La Svainsona buteo tipe nestumas en izolaj arboj aŭ arbustoj, kampobordoj, ĉeriveraj areoj aŭ ĉirkaŭ abandonitaj farmoj. Foje paro nestas sur grundo aŭ sur teramaso aŭ kornico. Nestarboj kaj arbustoj inkludas speciojn de ponderosa pino, pseŭdocugo, piceo, nigra poplo, komunaj poploj, tremoloj, ulmoj, prosopoj, salikoj, saguaroj, kaj saparboj. Nestoj situantas el 9 al 15 futojn supergrunde, ofte en ombreca kanopeo sed ĉe la pinto de la arbo. Nestoj estas feblaj strukturoj, kutime pli malgrandaj ol la nestoj de la Ruĝvosta buteo kaj ofte falas post la reprodukta sezono.

Junulo de Svainsona buteo

La ovokvanto gamas el 1 al 4 ovoj, sed averaĝe 2 al 3. Ĉiu ovo estas elipza laŭforme, ĉirkaŭ 57 mm longa kaj 46 mm larĝa. La ovo estas milda kun fajnaj granulaĵoj kaj la fonkoloro estas blanka, ofte nuance al blueca aŭ verdeca. Dum la kovado la konkokoloro rapide nuanciĝas al tutblanka. Kelkaj ovoj estas senmarkaj; aliaj havas helajn markojn de punktoj kaj makuletoj helbrunaj. La periodo de kovado daŭras 34 al 35 tagoj, kaj la ino kovas dum la masklo alportas manĝon.

Juna Svainsona buteo estas manĝigata el malgrandaj, junaj mamuloj. Flugilplumoj ekaperas ĉe junulo post 9 al 11 tagoj. Alta mortindico de idoj ofte okazas kiam la junoj estas 15 al 30 tagaĝaj kaj povas esti rezulto de kainismo. Elnestiĝo ekokazas al ĉirkaŭaj branĉoj post 33 al 37 tagoj, kaj totale post ĉirkaŭ 38 al 46 tagoj. La idoj estas dependaj el siaj gepatroj dum 4 al 5 semajnoj. Tiu specio faras unu ovodemetadon jare kaj ŝajne ne faras anstataŭajn ovodemetadojn.

La plej aĝa natura Svainsona buteo konstatita estis 24jaraĝa. La Svainsona buteo mortiĝas pro kolizioj kun trafiko, kontraŭleĝa pafado, elektrokutado, kaj eĉ dum akra preri-vetero kia ĉe hajloŝtormoj. Ventoŝtormoj kaj hajlo kaŭzis 30 % de reprodukta malsukceso laŭ unu studo. Kiam oni kunhavas boskon kun reproduktantaj paro de Granda kornostrigo, la buteoj suferas multajn ovoperdojn pro predado fare de la kornostrigoj. Tiu buteospecio suferas ankaŭ pro ofta sen konata kialo nefekundeco de ovoj.

Statuso kaj konservado

Vundita helmorfa Svainsona buteo rekuperanta en Zoo Boise

La Svainsona buteo suferis populacimalpliiĝojn el la unua duono de la 20a jarcento kaj estis bluelistata en Usono el 1972 al 1982. De tiam ĝi estis lokigita en la Nacia Aŭdubona Listo de Speciala Zorgo en 1986. Ĝi estis denove listata fare de Usona Fiŝkapta kaj Natura Servo de Usono kiel kategorio 3C kandidata. Oni notu, ke la Svainsona buteo estis forigita el la aktiva federala listo pro tio ke oni trovis ĝin pli abunda ol antaŭe supozata; ĝi ne estas konsiderata minacata specio fare de la IUCN pro ties ampleksa ĝenerala teritorio.^[7] Ĝi restas listata kiel minacata specio fare de la Kalifornia Departamento de Fiŝkapatado kaj Ĉasado ekde 1983.

Ĉefa kaŭzo de populacimalpliiĝoj de la Svainsona buteo estas uzado de pesticidoj en ties vintrejoj de Argentino. Farmistoj tie uzas pesticidojn (DDT kaj monokrotofo) por kontroli plagojn de akridoj kaj lokustoj, kaj la Svainsona buteo englutis tiujn pesticidojn per kelkaj diferencaj vojoj, sed ĉefe pro manĝo de la mortantaj insektoj. Usono negocas kun argentinaj farmistoj por solvi tiun problemon,^[8] post kiam la problemo venis de Usono mem.

La Svainsona buteo adaptiĝis bone al herbejoj kaj paŝtejoj kaj ŝajne bone elturniĝas ĉe multe el siaj reproduktaj teritorioj, el norda Meskiko al sudaj partoj de la preriaj provincoj. Tamen la plej okcidentaj populacioj kiaj tiuj de Oregono, kaj suda Kalifornio, ege malpliiĝantis, ofte pro habitatoperdo aŭ malkongruaj praktikoj de agrikulturo. Ebla tialo por malpliiĝoj en partoj de ties teritorioj povas esti pro agrikulturo motivataj malpliiĝoj de populacioj de kaj grundosciuroj kaj de akridoj, ĉefaj sezonaj manĝoj.

Kvankam ofte nestumas ĉe homa aktiveco, kelkaj Svainsonaj buteoj estas tre facile ĝenataj ĉe nesto kaj ofte abandonas ĝin, ĉefe frue en la sezono. La birdo estas ofte tre maltimida kaj facila celo por pafistoj veturantaj izolatajn preriŝoseojn. Tiu specio povas ankaŭ suferi pro uzado de kelkaj insekticidoj kaj herbicidoj, inklude tiujn uzatajn en siaj vintrejoj.^[8]

Observante Svainsonan buteon

Rabobirda Konservejo de Rivero Serpento

Unu el la plej bonaj lokoj por vidi tiun buteon estas la Rabobirda Konservejo de Rivero Serpento (NCA) en Idaho. Birdoj en la NCA estas plej ofte vidataj meze de marto, maje kaj junie, frumatene kaj vespere kiam ili aktive ĉasas. Aprile la Svainsona buteo engaĝiĝas en pleja nemova reprodukta kaj ovozorga sinteno kaj estas tiele pli malfacile videbla. Julie la pliiĝantaj kanjonaj temperaturoj faras predojn malabundaj kaj tiele multaj rabobirdoj formigras.

Alia bona loko por vidi la Svainsonan buteon estas la American Prairie Reserve (Usona Prerirezervo) en Nordorienta Montano.

Notoj

Referencoj

Tiu artikolo baze sur la anglalingva versio uzis tekstojn el Bureau of Land Management kio estas publika posedo.

• Azpiroz, Adrián B. & Menéndez, José L. (2008): Three new species and novel distributional data for birds in Uruguay. Bulletin of the British Ornithologists' Club 128(1): 38-56.
• BirdLife International (BLI) (2009). Buteo swainsoni. En: IUCN 2009. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 2010-JAN-07.
• Bollmer, Jennifer L.; Kimball, Rebecca T.; Whiteman, Noah Kerness; Sarasola, José Hernán & Parker, Patricia G. (2005): Phylogeography of the Galápagos hawk (Buteo galapagoensis): A recent arrival to the Galápagos Islands. Molecular Phylogenetics and Evolution 39(1): 237–247. COI:10.1016/j.ympev.2005.11.014 PDF plena teksto
• Goldstein, M.I.; Woodbridge, B.; Zaccagnini, M.E.; Canavelli, S.B. & Lanusse, A. (1996): An assessment of mortality of Swainson's hawks on wintering grounds in Argentina. Journal of Raptor Research 30(2): 106–107.
• Laverde-R., Oscar; Stiles, F. Gary & Múnera-R., Claudia (2005): Nuevos registros e inventario de la avifauna de la Serranía de las Quinchas, un área importante para la conservación de las aves (AICA) en Colombia [Novaj konstatoj kaj ĝisdatigita registraro de avifaŭno de Serranía de las Quinchas, grava birdareo (GB) en Kolombio]. Caldasia 27(2): 247-265 [hispane kun angla resumo]. PDF plena teksto
• Olmos, Fábio; Pacheco, José Fernando & Silveira, Luís Fábio (2006): Notas sobre aves de rapina (Cathartidae, Acciptridae e Falconidae) brasileiras [Notoj pri brazilaj rabobirdoj]. Revista Brasileira de Ornitologia 14(4): 401-404 [portugale kun angla resumo]. PDF plena teksto
• David Allen Sibley (2000): The Sibley Guide to Birds. Alfred A. Knopf, New York. ISBN 0-679-45122-6

El busardo chapulinero,^[2]​ gavilán langostero, gavilán de Swainson o aguilucho langostero (Buteo swainsoni) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae propia de América. En verano puebla amplias regiones del Canadá, Estados Unidos, México y América Central, pasando el invierno en el sur de Brasil, Uruguay, Chile y la pampa de Argentina. No se conocen subespecies.^[3]​

Descripción

Es una rapaz grande de alas anchas y largas, franja pectoral conspicua, cola con franjas angostas y puntas de las rémiges oscuras (fase normal). Su peso es aproximadamente de medio kilo (una libra).

Dieta

Su dieta varía según la estación; en la temporada reproductiva se alimenta principalmente de mamíferos (conejos, perritos de la pradera y murciélagos, entre otros), mientras que en la temporada no reproductiva se alimenta principalmente de insectos (saltamontes, libélulas, langostas y escarabajos), algunos otros invertebrados, ocasionalmente mamíferos (roedores) y aves. Su técnica de caza más común es lanzarse desde una percha; además toma insectos en el aire. También puede capturar insectos cuando caminan torpemente sobre el suelo. Si bien se cree que durante su vuelo desde el sur de Estados Unidos hasta Sudamérica no se alimenta, es poco probable que no se alimente en vuelo. Existen registros en Colombia de hallazgos de saltamontes en el contenido estomacal de uno de estos gavilanes.^{[cita requerida]}

Migración

Desde el sur de Norteamérica hasta Sudamérica recorren entre 10 000 y 12 000 km en aproximadamente dos meses. Durante las migraciones, estos gavilanes sólo planean utilizando las corrientes de aire y no se detienen para alimentarse, únicamente para descansar, con lo que evitan gasto energético que implica el aleteo. En Colombia esta especie recibe el nombre de águila cuaresmera, porque justo llegan al departamento de Tolima en tiempo de Cuaresma.

Referencias

Buteo swainsoni Buteo generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Buteo
• Accipitridae

Preeriahiirihaukka (Buteo swainsoni) on suurehko hiirihaukkojen sukuun kuuluva haukkalaji. Sen on saanut englanninkielisen nimensä (engl. Swainson's Hawk) ja tieteellisen nimensä 1800-luvulla eläneen englantilaisen lintutieteilijä William Swainsonin mukaan.^[3]

Ulkonäkö ja koko

Preeriahiirihaukan sulkapeitteessä on kolmea eri väriä: tummanruskeaa, vaaleanruskeaa ja kermanvalkoista.^[4] Sen siipisulat ovat tummanruskeat ja pään seutu vaaleanruskea^[4] lukuun ottamatta valkoisia kasvoja.^[5] Alavatsa on lähes valkoinen.^[4] Linnun voi tunnistaa muista samankaltaisista haukoista lyhyen ja tumman koukkunokan ansiosta.^[6] Sukupuolet ovat samannäköiset.^[6]

Preeriahiirihaukan tyypillinen ruumiinpituus on 50 senttimetriä^[5][6] ja siipien kärkiväli 120–140 senttimetriä.^[4][7][6] Se painaa 700–1 350 grammaa.^[7][5] Ruumiinrakenne on vankka ja siivet ovat suuret ja leveät.^[5][6]

Ravinto

Preeriahiirihaukan ruokavalio on petolinnuille harvinainen ja vaihteleva.^[3] Kesän aikana se syö ensisijaisesti pikkunisäkkäitä, mutta myös matelijoita, lintuja ja ahvenkaloja.^[8][4][9][6] Talvehtiessa ja muuttomatkalla sekä joskus kesälläkin^[8] sen ruokavalioon kuuluvat pienet selkärankaiset ja hyönteiset, esimerkiksi sudenkorennot, perhoset, koit ja heinäsirkat.^[7][3]

Levinneisyys ja elinympäristö

Preeriahiirihaukka elää avoimilla alueilla, kuten preerialla, tasangoilla, kuivilla niityillä ja pensasarolla läntisessä Pohjois-Amerikassa.^[7][4][9] Itäisessä Pohjois-Amerikassa laji on hyvin harvinainen, koska siellä on paljon preeriahiirihaukalle kelpaamattomia viljelysmaita^[8][4] Preeriahiirihaukka on muuttolintu,^[4] joka talvehtii Etelä-Amerikassa.^[8] Muuton aikana satojatuhansia lintuja voi yhtäjaksoisesti muuttaa etelään.^[8] Muuttoreitti kulkee Pohjois-Amerikasta Panaman kautta aina Etelä-Amerikan eteläkärkeen asti. Matka on petolintujen toiseksi pisin muuttomatka muuttohaukan jälkeen, sillä preeriahiirihaukka lentää yli 10 000 kilometriä alle kahdessa kuukaudessa, lähes 200 kilometriä päivässä.^[9] Muuttomatkan aikana linnut hyödyntävät reitillä kulkevaa lämmintä ilmavirtausta.^[3]

Lajista on tehty havaintoja Argentiinassa, Belizessä, Boliviassa, Brasiliassa, Kanadassa, Kolumbiassa, Costa Ricassa, Ecuadorissa, El Salvadorissa, Guatemalassa, Hondurasissa, Meksikossa, Nicaraguassa, Panamassa, Paraguayssa, Perussa, Yhdysvalloissa, Uruguayssa ja Venezuelassa. Preeriahiirihaukan on todettu kierrelleen myös Chilessä, Dominikaanisessa tasavallassa, Norjassa, Trinidadissa ja Tobagossa.^[1] Kokonaisuudessaan sen elinympäristö on alle 20 000 neliökilometrin laajuinen.^[1][8]

Pesintä

Preeriahiirihaukka pesii toukokuusta heinäkuuhun,^[4] ja se tekee vain yhden poikueen vuodessa.^[6] Preeriahiirihaukan munat ovat vaaleita ja niissä on harvakseltaan tummia laikkuja.^[9] Preeriahiirihaukka saa vuosittain monta poikasta, jotka surmaavat usein toisiaan.^[9] Poikanen oppii lentämään yleensä kuukauden ikäisenä.^[7][6]

Preeriahiirihaukka tekee pesänsä yksinäiseen puuhun. Pesä on kasa tikkuja, jotka on vuorattu risuilla, ruoholla ja villalla.^[9]

Uhat

Preeriahiirihaukka on luokiteltu elinvoimaiseksi,^[1] mutta lajin kanta on pienenemässä.^[3][9] Pitkällä muuttomatkalla Panaman kannaksen kautta haukat väsyvät ja ovat vaarassa joutua metsästäjien saaliiksi.^[8] Myös elinympäristöjen tuhoutuminen ja torjunta-aineiden liiallinen käyttö vähentävät kantaa.^[3] Argentiinassa todettiin vuosina 1995 ja 1996 tapaukset, joissa preeriahiirihaukat söivät myrkytettyjä heinäsirkkoja.^[8][9] Parin päivän sisällä kuoli 6 000 haukkaa.^[8][9]

Lähteet

Buteo swainsoni

La Buse de Swainson (Buteo swainsoni) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

Sa taille est de 43 à 55 cm et son envergure de 117 à 137 cm.

Répartition

Cet oiseau vit dans le centre-ouest de l'Amérique du Nord ; il hiverne dans le nord de l'Argentine.

Comportement

Voir aussi

Buteo swainsoni

La poiana di Swainson (Buteo swainsoni Bonaparte, 1838) è una specie rapace migrante diffusa nel continente americano.

La specie prende il nome da William Swainson, ornitologo britannico.

La dieta di questo uccello è sostanzialmente varia: durante il periodo riproduttivo si nutre in particolare di mammiferi, ma non disdegna nutrirsi di insetti, come cavallette, che costituiscono la dieta abituale.

Note

De prairiebuizerd (Buteo swainsoni) is een roofvogel uit de familie van de Accipitridae.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in Canada, Verenigde Staten en Uruguay.

Externe link

• Eaglewatch

Prærievåk (Buteo swainsoni), er ein stor buteo-våk i ordenen Accipitriformes, haukefuglar.

Denne våken har hekkehabitat på prærien og tørre grassletter i det vestlege Nord-Amerika. Han byggjer reir av trepinnar i eit tre eller ein busk eller på ein klippekant. Arten er ein langdistanseflyttfugl, og overvintrar i Argentina.

Prærievåk er ein slank rovfugl, litt mindre enn raudhalevåk (B. jamaicensis). Likevel har prærievåk ein litt lengre vengespenn og tynnare venger enn andre våkar som kretsflyg. Det er hovudsakleg to fargevariantar. Over 90 prosent av individa er av lys morf, den mørke morfen er vanlegast lengst vest i leveområdet:^[1]

• Lys morf av vaksne er kvite på undersida med ein mørk, raudleg flekk på brystet og ein påviseleg kvit hals og flekk i andlet. Undersida av vengene, observert når fuglen kretsflyg, har lys forkant og mørke bakkant, eit mønster unik blant nordamerikanske rovfuglar. Halen er gråbrun med rundt seks smale mørke striper og ein breiare endeband. Oversida er brun. Ungane liknar, men dei mørke partia har bleike flekker, og dei lyse områda, særleg flankane, har mørke flekker. Brystet er bleikt med nokre mørkare flekker. Endebandet på halen er mindre markert. Den første våren kan dei ha bleik hovud på grunn av fjørslitasje.

• Fuglar av den mørke morfen er mørke brune med unntak av ein ljos flekk under halen. Det er ein raudleg variant som er lysare på undersida med raudlege striper. Begge desse formene har halar som liknar dei på lys morf.

Denne arten eller den umiddelbare forgjengaren er stamfar til galapagosvåk, i følgje nyare forsking. Sistnemnde art skilte seg frå fastlandsfuglane kanskje for berre 300 000 år sidan, ein svært kort tid i evolusjonen.^[2] I USA er prærievåk òg kalla 'Grasshopper Hawk' fordi han gjerne beitar på Acrididae-grashopper, og vil grådig ete desse insekta når dei er tilgjengelege.

Ein prærievåk vart observert på Røst i mai 1986, truleg rømt frå fangenskap.^[3]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• Videoar, bilete og lydopptak av prærievåk hos Internet Bird Collection

Prærievåk (vitenskapelig navn Buteo swainsoni) er en våk.

Fuglens hekkehabitat er prærie og tørre gressletter i det vestlige Nord-Amerika. Fuglene bygger et kvistreir i et tre, en busk eller på en klippekant. Arten er en trekkfugl som overvintrer i Argentina.

Eksterne lenker

• (en) Prærievåk i Encyclopedia of Life
• (en) Prærievåk i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Prærievåk hos Fossilworks
• (en) Prærievåk hos Fauna Europaea
• (en) Prærievåk hos NCBI
• (en) Prærievåk hos ITIS
• (en) Kategori:Buteo swainsoni – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Buteo swainsoni – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Buteo swainsoni – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Myszołów preriowy (Buteo swainsoni) – gatunek ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Podczas krążenia w powietrzu skrzydła w kształcie litery V. Podczas czatowania złożone skrzydła wystają poza ogon.

Wygląd

Długość ciała 48-56 cm. Znane są 2 odmiany barwne:

• Odmiana jasna: Wierzch ciała brązowy, ogon szarobrązowy z 5 - 7 ciemnymi paskami; białe gardło, pierś brązowa, boki, brzuch oraz nogi kremowe; skrzydła od spodu białe, lotki ciemne.

• Odmiana ciemna: Spód skrzydeł płowy, reszta ciała ciemna.

Zasięg, środowisko

Równiny, rzadkie lasy na południe od Ameryki Północnej. Zimuje w Ameryce Południowej.

Przypisy

Bibliografia

• Andrew Gosler: Atlas Ptaków Świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

O gavião-papa-gafanhoto (Buteo swainsoni) é uma ave falconiforme da família Accipitridae.

Características

Mede de 43 a 55 cm de comprimento. Trata-se de um gavião de grande porte, altamente polimórfico. O nome papa-gafanhoto faz referência à sua alimentação baseada em ortópteros.

Alimentação

Quase não se alimenta durante o percurso de migração, tanto na ida como na volta; mas, nos locais de reprodução ou invernada na Argentina, consome grilos e gafanhotos, além de presas terrestres como roedores, mamíferos pequenos, répteis e também pássaros e morcegos, partindo de poleiros elevados para capturar suas presas.

Reprodução

Nidifica na América do Norte.

Hábitos

Habita em áreas abertas: campos, pastos, plantações e pradarias.

Distribuição Geográfica

Nidifica nas pradarias do centro-oeste da América do Norte, migrando durante o inverno boreal entre outubro e março para o verão da América do Sul, do sul do Trópico de Capricórnio até a Argentina. Pode aparecer em qualquer parte do Brasil como vagante em sua rota migratória, havendo predominância de indivíduos com plumagem juvenil.

Referências

Prärievråk^[2] (Buteo swainsoni) är en nordamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.^[3]

Utseende och läten

Prärievråken är en slank vråk med långa, spetsiga vingar och mörka vingpennor. I flykten känns den igen på djupa, något kärrhökslika vingslag, i glidflykt fiskgjuselik med sänkt hand och i kretsflykt med vingarna lyfta i ett svagt "V". På sittande fågel når vingspetsarna längre än stjärten. Kroppslängden är 48–56 cm, vingbredden 117–137 cm.^[4][5]

Fjäderdräkten är mycket varierande, med både ljusa, mörka och rostfärgade former, men även intermediära. Den ljusa formen har mycket rent, vit undersida med en prydlig mörk fläck på bröstet och vitt ansikte. Den mörka formen (ungefär 10% av populationen) är helbrun men med ljusare undre stjärttäckare. Det skriande lätet liknar rödstjärtad vråk, men är svagare och ljusare.^[4]

Prärievråk av den ljusa formen.

Utbredning

Prärievråken häckar i västra Nordamerika och övervintrar i norra Argentina, södra Brasilien och Paraguay.^[3] Tillfälligt har den observerats i Chile, Dominikanska republiken och Trinidad och Tobago.^[1] Den har även påträffats i Europa vid två tillfällen, dels i Nordland i Norge maj 1986, dels i Frankrike 2003. Det bedöms dock som möjligt att båda dessa kan härröra från förrymda individer.

Systematik

DNA-studier visar att prärievråken är nära släkt med både vitstrupig vråk (B. albigula)^[6] och galápagosvråk (B. galapagoensis).^[7] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Prärievråken återfinns som namnet avslöjar i öppna, prärieliknande miljöer, men även i jordbruksbygd, där den häckar i isolerade träd. Den ses ofta enstaka, men kan flytta i stora flockar. Fågeln jagar både från luften, en utkiksplats eller genom att gå på marken. Födan består huvudsakligen av små däggdjur och reptiler sommartid, under resten av året gräshoppor och andra ryggradslösa djur.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till 580.000 häckande par.^[8]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar William Swainson (1789-1855), engelsk naturforskare, konstnär och samlare.^[9]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Buteo swainsoni Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c] Sibley, David Allen (2003). The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York. sid. 107. ISBN 0-679-45120-X
5. ^ White, C.M. & Kirwan, G.M. (2019). Swainson’s Hawk (Buteo swainsoni). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/53128 13 mars 2019).
6. ^ Lerner, H.R.L., Klaver, M.C. & Mindell, D.P. (2008) Molecular phylogenetics of the buteonine birds of prey (Accipitridae). Auk 125(2): 304–315.
7. ^ Bollmer, J.L., Kimball, R.T., Whiteman, N.K., Sarasola, J.H. & Parker, P.G. (2006) Phylogeography of the Galápagos Hawk (Buteo galapagoensis): a recent arrival to the Galápagos Islands. Mol. Phylogenet. Evol. 39(1): 237–247.
8. ^ Partners in Flight (2017). Avian Conservation Assessment Database. 2017.
9. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör prärievråk.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Buteo swainsoni.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Особливості біології
• 4 Охорона
• 5 Галерея
• 6 Посилання

1. ↑ BirdLife International (2012). Buteo swainsoni: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
3. ↑ Опис канюка прерієвого на сайті, присвяченому міграціям американських птахів
4. ↑ Goldstein, M.I., T.E. Lacher Jr, B. Woodbridge, M.J. Bechard, S.B. Canavelli, M.E. Zaccagnini, G.P. Cobb, E.J. Scollon, R. Tribolet, and M.J. Hooper. 1999. Monocrotophos-induced mass mortality of Swainson's hawks in Argentina, 1995-96. Ecotoxicology 8: 201—214. DOI:10.1023/A:1026496331396 — повідомлення про масову загибель канюка Свейнсона від інсектицидів.

Buteo swainsoni là một loài chim trong họ Accipitridae.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Buteo swainsoni tại Wikispecies

Bài viết Bộ Ưng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
  • 1.1 Светлый типаж
  • 1.2 Средний типаж
  • 1.3 Тёмный типаж
• 2 Голос
• 3 Распространение
• 4 Примечания
• 5 Литература

斯温氏鵟（学名：Buteo swainsoni）是一種大形的鵟。牠們的名字是為紀念英國博物學家威廉·斯文森（William John Swainson）。牠們非常喜歡吃蝗科的昆蟲。

斯溫氏鵟棲息在北美洲西部的大草原及乾旱草原。牠們會在樹上或崖上以樹枝築巢。牠們是候鳥，會遷徙到阿根廷過冬，最遠甚至到達挪威。

斯溫氏鵟或其先祖是加拉帕戈鵟（Buteo galapagoensis）的祖先，加拉帕戈斯群島鵟約於30萬年前從大陸的鳥類中分支出來，在演化上算是非常短的時間。^[2]

特徵

棕色型

斯溫氏鵟是纖幼的猛禽，較紅尾鵟稍為細小。不過較其他鵟而言，其翼展稍長，而雙翼較纖細。飛行時，牠們的雙翼構成兩個平面，高聳時翼端會輕微向前後擺動。

斯溫氏鵟有兩種主要的顏色形態。超過90%都是淺色形態，其餘的為深色形態：^[3]

• 淺色形態的成鳥下身白色，胸部深色及有紅色的圍兜，喉嚨及面部白色。翼底有深色間及淡色的飛羽，是北美洲猛禽中獨有的斑紋。尾巴呈灰褐色，有6條深色的窄帶，另有一條較闊的近端帶。上身呈褐色。雛鳥主要呈淡色，有一些深色的斑紋。近端帶並不明顯。在出生後的第一個春天，雛鳥可能因換羽而頭部呈淡色。

• 深色形態的主要是呈深褐色，但尾巴底有淺色的斑塊。另外，亦有一些下身較淺色及有紅色橫紋的變種。兩種的尾巴都像淺色形態的。

分佈及遷徙

斯溫氏鵟於春天及夏天主要棲息在北美洲，冬天時則會到南美洲過冬。繁殖地區包括了加拿大艾伯塔省中南部、薩克斯其萬省中部、馬尼托巴省西南部及美國明尼蘇達州南部及西部。牠們最北可以到阿拉斯加中東部及育空西南部繁殖。牠們會沿華盛頓及俄勒岡州東部南下繁榮，且包括加利福尼亞州、亞利桑那州、新墨西哥州及德克薩斯州的部份地區。其東邊的分佈地包括明尼蘇達州、愛阿華州西北部、內布拉斯加州、堪薩斯州及奧克拉荷馬州，但不包括德克薩斯州東部。牠們有時會在愛阿華州出沒，而在密蘇里州西北部、伊利諾伊州北部及威斯康辛州西南部則較稀少。

在科羅拉多州東南部及沿德克薩斯州海岸有細小的群落過冬，這可能是牠們找不到通往墨西哥灣的路線。在較北的地方發現過冬的都多是誤認為斯溫氏鵟的其他鵟屬物種。雛鳥會在阿根廷、烏拉圭及巴西南部的潘帕平原過冬。而成鳥過冬的位置則不詳。

斯溫氏鵟在遷徙的前期並不進食，後期則會如常。遷徙到中美洲的群落甚至不會進食或排泄。牠們可能是北美洲猛禽遷徙得最遠的，由繁殖地至南美洲潘帕平原的遷徙距離至22400公里。每一次遷徙最少達2個月。

斯溫氏鵟會於8-10月離開繁殖地。冬天遷徙會在白天當風轉向遷徙的方向。牠們會乘熱空氣旋轉上升，展開雙翼及收起尾巴滑翔，並逐步下降，隨後會乘另一熱空氣上升。故牠們在空中飛行時會連成一線。牠們會逐步南下至中美洲，所有群落都會穿過巴拿馬地峽。在巴波亞及巴拿馬城等會看見壯觀的遷徙群落。在安地斯山脈，牠們會沿一條狹窄的走廊遷徙。^[4]

斯溫氏鵟在巴西會穿越阿克里州及馬托格羅索州，有一些會迷路到達巴拉那州、南里奧格蘭德州及聖保羅州。但奇怪的是一些斯溫氏鵟，包括1-2歲的，也會到達東部的馬拉尼昂州、帕拉、伯南布哥、皮奧伊州及托坎廷斯，距離遷徙路線及過冬地點幾千公里的地方。由此可見一些斯溫氏鵟會在遷徙途中迷路，並全年留在熱帶地區。^[5]

到了春天，斯溫氏鵟會經過墨西哥，擴散至其繁殖地。於3月會飛過美國南部的州份，最早於3月下旬到達加拿大南部，最高峰為4月中。

生態

滑翔上升的亮色型斯溫氏鵟

斯溫氏鵟不論是繁殖或過冬時，都是棲息在開放或半開放的鄉郊，如沙漠、草原及大草原。牠們喜歡野外的大草原、牧草地及長滿小麥及紫花苜蓿的草坪，因這是其獵物的棲息地。牠們會停在高處獵食，並將獵物帶給雛鳥。牠們繁殖的分佈與當季細小哺乳動物的分佈有著密切關係。例如在加拿大薩克斯其萬省，牠們與瑞氏黄鼠的分佈地就完全相同。

斯溫氏鵟是地盤性的，會阻止其鵟進入。分佈密度會有所不同，平均每6.5平方公里就有一對。牠們的平均活動範圍為2.5-5平方公里。覓食及遷徙時，牠們會聚集成群，但並非源自社群原因，而是為製造較有利的條件。

斯溫氏鵟、紅尾鵟及王鵟會爭奪地盤。整體上，這三個物種都在同一地區築巢，並獵食相同的獵物。雖然食性重疊，但棲息地卻不會重疊。在美國俄勒岡州，斯溫氏鵟會選擇棲於不同結構的樹上。在加拿大艾伯塔省南部，斯溫氏鵟棲於分散的樹上或河岸，紅尾鵟棲息在高樹上，而王鵟則棲在開放的平原，棲息環境的不同可以幫助減少為食物競爭。

斯溫氏鵟的繁殖困難令牠們棲息得越來越接近另外兩種鵟。牠們一般都可以容忍人類。牠們會受到收割、堆草堆及犁地所吸引。家麻雀、歐洲八哥及其細小鳥類會在接近斯溫氏鵟的地方築巢。

獵食及食物

淺色形態的斯温氏鵟

斯溫氏鵟在飛行時會將雙翼構成兩個平面。牠們有時會像灰澤鵟般停留在地面，或像毛足鵟般翱翔。在遷徙時，牠們在晚上會棲在地上。

斯溫氏鵟除了築巢時就主要是吃昆蟲的，包括草蜢、蟋蟀及蝗蟲。牠們飛行時會獵食蜻蜓或蛇蜻蜓，用腳抓住獵物後立即放在喙中。牠們也會以相似的方法獵食蝙蝠。若昆蟲受天氣影響留在地面時，牠們會走到昆蟲堆中喙食。牠們會捕捉因農耕或火勢而走出來的昆蟲。一般而言，牠們會站在較高的地方，如燈柱等候獵物的出現。在阿根廷，未成年的斯溫氏鵟群會獵食遷徙中的蜻蜓。

雙親會將獵物帶給雛鳥，包括細小的哺乳動物（如地松鼠、白尾灰兔、囊鼠、小鼠屬、野兔等）、細小的鳥類（如綠頭鴨、艾草榛雞）、爬行類及兩棲類。牠們是機會主義者，會很快的就食物供應作出調整。

另外亦有發現斯溫氏鵟會吃在馬路上的路死。

繁殖及壽命

當斯溫氏鵟於3-4月抵達牠們築巢的位點時，牠們會回到原有的巢中。牠們是一夫一妻制的，對配偶及地盤的忠誠度很高。對於長距離遷徙的候鳥來說是很罕有的。在抵達後的7-15日內，雄鳥開始在地上、石壁或樹上建造鳥巢。巢是以樹枝及草造成，約要2星期來完成。牠們可能會重新建造新巢，或是翻新舊巢或其他的鳥類的巢（如渡鴉、黑嘴喜鵲或美洲鴉）。

有關斯溫氏鵟的求愛方式不詳。其中一種包括在上空盤旋及急降，閃動翼底或臀部及嗚叫，最後俯衝及降落在巢邊。牠們只會在早上及晚上交配。雌鳥有可能在沒有求愛的情況下擺出接受的姿勢。

斯溫氏鵟一般在獨立的樹、防護林帶、河岸樹林或廢棄的農田築巢。築巢的樹包括西黃松、花旗松、雲杉、白楊、當地的楊屬、榆樹、豆科灌木、柳樹、巨人柱及高株絲蘭。巢會築在地面15呎以上，接近樹頂的樹蔭內。巢很易被弄壞，比紅尾鵟的巢還要細小，每一季後多會破裂。

雛鳥頭部特寫

斯溫氏鵟每次會生1-4隻蛋，平均2-3隻。蛋吐橢圓形，長57毫米及闊46毫米。表面光滑，主要呈白色，有藍色或綠色色彩。孵化期間，鳥蛋會快速變成暗白色。一些蛋是素白色的，其他的則有淺褐色的斑點。孵化期為34-35日，由雌鳥孵化，雄鳥會負責帶來食物。

雛鳥在出生後的9-11日就會長出飛羽。在15-30日大時是最容易死亡的時期，有可能是兄弟間互相殘殺。雛鳥在33-37日大時就會離開鳥巢，於38-46日大就會換羽。雛鳥會由父母照顧約4-5星期。牠們每年會繁殖一次，且似乎不會生取代的蛋。

紀錄下野外最老的斯溫氏鵟24歲。牠們會因路死、非法射殺、觸電及惡劣天氣而死亡。在一項研究中就發現風暴及冰雹破壞了30%的巢。大雕鴞會掠食牠們的蛋。另外，牠們的蛋經常會出現不明的不孕。

保育狀況

受傷的斯溫氏鵟。

斯溫氏鵟的數量自21世紀上半葉就開始下降，於1972年至1982年間就牠們在美國被列為瀕危。不過由於其數量發現較以往所想的豐富，故世界自然保護聯盟亦認為牠們是無危。^[1]

令斯溫氏鵟數量減少的主因是在阿根廷的過冬位點有殺蟲劑的使用。當地的農民使用殺蟲劑（滴滴涕及久效磷）來控制草蜢及蝗蟲的橫行，斯溫氏鵟在吃下牠們時就吸入了殺蟲劑。^[6]

斯溫氏鵟在墨西哥北部至南部的生活得非常理想，但是在俄勒岡州及加利福尼亞州南部的數量就大幅下降，原因是失去棲息地或農耕工作。農耕工作令牠們主要的食物，如地松鼠及草蜢的數量減少。

雖然斯溫氏鵟住近人類，但牠們卻很容易受到騷擾。由於牠們溫和，很易成為射殺的對象。

觀鳥

蛇河峽谷的猛禽國家保護區。

觀察斯溫氏鵟的一個好地點是在美國愛達荷州的蛇河峽谷的猛禽國家保護區（Snake River Birds of Prey National Conservation Area）。於3月中、5月及6月都經常可以見到斯溫氏鵟，尤其是在早上及晚上獵食的時間。在4月，斯溫氏鵟會忙於交配及保護鳥蛋，故很難見到牠們。於7月由於溫度上升而令獵物稀少，很多斯溫氏鵟都會遷走。

參考

外部連結

• Smithsonian Migratory Bird Center
• The Nature Conservancy Birds of Prey: Swainson's Hawk
• South Dakota Birds and Birding
• Cornell Lab of Ornithology
• USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Watch 斯溫氏鵟的紀錄片（英文）