nomes no trilho de navegação
TheRed-flanked Bluetail(Tarsiger cyanurus), also known as theOrange-flanked Bush-robin, is a smallpasserinebirdthat was formerly classed as a member of thethrushfamilyTurdidae, but is now more generally considered to be anOld World flycatcher,Muscicapidae. It, and related species, are often calledchats.
It is amigratoryinsectivorous species breeding in mixedconiferousforest with undergrowth in northernAsiaand northeasternEurope, fromFinlandeast acrossSiberiatoKamchatkaand south toJapan. It winters mainly in southeastern Asia, in theIndian Subcontinent, theHimalayas,Taiwan, and northernIndochina. The breeding range is slowly expanding westwards through Finland (where up to 500 pairs now breeding), and it is a rare but increasingvagrantto western Europe, mainly toGreat Britain.[2][3][4]There have also been a few records in westernmostNorth America, mostly in westernAlaska.[5][6]
At 13–14cm long and 10–18 g weight, the Red-flanked Bluetail is similar in size and weight to theCommon Redstartand slightly smaller (particularly with a slimmer build) than theEuropean Robin. As the name implies, both sexes have a blue tail and rump, and orange-red flanks; they also have a white throat and greyish-white underparts, and a small, thin black bill and slender black legs. The adult male additionally has dark blue upperparts, while females and immature males are plain brown above apart from the blue rump and tail, and have a dusky breast. In behaviour, it is similar to a Common Redstart, frequently flicking its tail in the same manner, and regularly flying from a perch to catch insects in the air or on the ground. The male sings its melancholy trill from treetops. Its call is a typical chat "tacc" noise. The nest is built on or near the ground, with 3–5 eggs which are incubated by the female.[2][7]
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Tarsiger cyanurus,[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae, enantes clasificada como un miembru de la familia Turdidae. Distribuyir n'Asia y Europa Oriental.
Ye una especie migratoria, reproducir en montes mistos de coníferes y sotobosque nel norte d'Asia y el nordés d'Europa, dende l'este de Finlandia al traviés de Siberia a Kamchatka y el sur de Xapón. Pasa l'iviernu principalmente nel sureste d'Asia, nel subcontinente indiu, los Himalayes, Taiwán y el norte d'Indochina. La so área de reproducción ta espandiéndose amodo escontra l'oeste al traviés de Finlandia, y ye un vagamundu raru n'Europa occidental.[4][5][6] Tamién hubieron rexistros nel noroeste d'América del Norte, principalmente nel oeste d'Alaska.[7][8]
Mide de 13 a 14 cm de llargor y pesa de 10 a 18 g, ye similar en tamañu y pesu al colirrojo real y llixeramente más pequeñu qu'el raitán européu. Dambos sexos tienen la cola y la rabadilla azul y los lladrales anaranxaos, tien el gargüelu blancu y les partes inferiores de color blancu-buxu, el picu y les pates son de color negru. El machu adultu tien, adicionalmente, les partes cimeres de color azul escuru. Les femes y los machos inmaduros son de color marrón claro percima, tienen la grupa y la cola azul y el pechu escuru. Nel comportamientu ye similar al colirrojo real, moviendo la cola con frecuencia de la mesma manera, y regularmente volando dende una posición alta p'atrapar inseutos nel aire o nel suelu. El machu canta'l so trino murniu dende les copes de los árboles. El nial ye construyíu n'o cerca del suelu, con 3-5 güevos que son guaraos pola fema.[4][9]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Tarsiger cyanurus, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae, enantes clasificada como un miembru de la familia Turdidae. Distribuyir n'Asia y Europa Oriental.
An Eostig divgazel ruz (liester : eostiged divgazel ruz)[1] a zo ur spesad golvaneged bihan, Tarsiger cyanurus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla Cyanurus da gentañ-penn (e 1773)[2] gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
Bevañ a ra diwar amprevaned dreist-holl.
Gouennañ a ra ar spesad en un takad hag a ya eus Finland ha hanternoz Rusia da vMongolia, biz Sina, Korea ha Japan tra ma nij kuit da greisteiz Sina, Taiwan, Indez-Sina, Myanmar ha Thailand da c'hoañviñ[3].
An Eostig divgazel ruz (liester : eostiged divgazel ruz) a zo ur spesad golvaneged bihan, Tarsiger cyanurus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Motacilla Cyanurus da gentañ-penn (e 1773) gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
La cotxa cuablava[1] (Tarsiger cyanurus) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que únicament s'ha identificat en dues ocasions als Països Catalans.
Habita en boscos de coníferes septentrionals, des de Finlàndia i nord-oest de Rússia, cap a l'est, a través de Sibèria, fins al Mar d'Okhotsk, Kamtxatka, el Massís de l'Altai, nord de Mongòlia, Manxúria, illes Kurils, Sakhalín i Japó. Ocasionalment és albirat a Europa Occidental. Hi ha dues cites per als Països Catalans, les dues durant la tardor, una al Delta del Llobregat (1998), i altra a prop de València (2005).[2]
La cotxa cuablava (Tarsiger cyanurus) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que únicament s'ha identificat en dues ocasions als Països Catalans.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cynffonlas ystlysgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cynffonleision ystlysgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tarsiger cyanurus; yr enw Saesneg arno yw Red-flanked bluetail neu weithiau orange-flanked bush-robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes, ond arferid credu ei fod yn perthyn yn agos i'r fBronfraith.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru'n aml iawn; fodd bynnag, fe'i gwelwyd yn Wern Ddu, Caerffili yn 2016.[2]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. cyanurus, sef enw'r rhywogaeth.[3] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'n 13–14 cm ac yn pwyso 10–18 g.
Mae'r cynffonlas ystlysgoch yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych chwibanol Formosa Myophonus insularis
_-_Turdidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cynffonlas ystlysgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cynffonleision ystlysgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tarsiger cyanurus; yr enw Saesneg arno yw Red-flanked bluetail neu weithiau orange-flanked bush-robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes, ond arferid credu ei fod yn perthyn yn agos i'r fBronfraith. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru'n aml iawn; fodd bynnag, fe'i gwelwyd yn Wern Ddu, Caerffili yn 2016.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. cyanurus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'n 13–14 cm ac yn pwyso 10–18 g.
Modruška tajgová (Tarsiger cyanurus) je malý pěvec z čeledi lejskovitých. Samec je nezaměnitelný - svrchu šedomodrý, s oranžovými boky a bílou spodinou. Samice a mladí ptáci jsou shora hnědí a zespodu bělaví, s modrou svrchní stranou ocasu a oranžovými boky. Nápadná je také šedá hruď a tváře v kombinaci s bílou bradou a kroužkem kolem oka. Hnízdí v severní Asii na západ po východní Finsko, zimuje v jihovýchodní Asii. Do západní Evropy zaletuje jen vzácně.[2] říjnu 2007 byla poprvé zjištěna také na území České republiky (u Volenic).[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu modruška tajgová ve Wikimedia Commons
Galerie modruška tajgová ve Wikimedia Commons
Modruška tajgová (Tarsiger cyanurus) je malý pěvec z čeledi lejskovitých. Samec je nezaměnitelný - svrchu šedomodrý, s oranžovými boky a bílou spodinou. Samice a mladí ptáci jsou shora hnědí a zespodu bělaví, s modrou svrchní stranou ocasu a oranžovými boky. Nápadná je také šedá hruď a tváře v kombinaci s bílou bradou a kroužkem kolem oka. Hnízdí v severní Asii na západ po východní Finsko, zimuje v jihovýchodní Asii. Do západní Evropy zaletuje jen vzácně. říjnu 2007 byla poprvé zjištěna také na území České republiky (u Volenic).
Orsigno à flancs roux (Tarsiger cyanurus )
Sinihändy (Tarsiger cyanurus) on lindu.
Velblái (frøðiheiti - Tarsiger cyanurus)
सुन्तलाकोखे रबिन नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-फ्ल्याङ्क्ड ब्लुटेल (Red-flanked bluetail) भनिन्छ।
सुन्तलाकोखे रबिन नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-फ्ल्याङ्क्ड ब्लुटेल (Red-flanked bluetail) भनिन्छ।
The red-flanked bluetail (Tarsiger cyanurus), also known as the orange-flanked bush-robin, is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher, Muscicapidae. It, and related species, are often called chats.
It is a migratory insectivorous species breeding in mixed coniferous forest with undergrowth in northern Asia and northeastern Europe, from Finland east across Siberia to Kamchatka and south to Japan. It winters mainly in southeastern Asia, in the Indian Subcontinent, the Himalayas, Taiwan, and northern Indochina. The breeding range is slowly expanding westwards through Finland (where up to 500 pairs now breed), and it is a rare but increasing vagrant to western Europe, mainly to Great Britain.[2][3][4] There have also been a few records in westernmost North America, mostly in western Alaska, but one on San Clemente Island off the southern California coast.[5][6] And one overwintering on the Central California coast in Santa Cruz, California 2023[7]
At 13–14 cm long and 10–18 g weight, the red-flanked bluetail is similar in size and weight to the common redstart and slightly smaller (particularly with a slimmer build) than the European robin. As the name implies, both sexes have a blue tail and rump, and orange-red flanks; they also have a white throat and greyish-white underparts, and a small, thin black bill and slender black legs. The adult male additionally has dark blue upperparts, while females and immature males are plain brown above apart from the blue rump and tail, and have a dusky breast. In behaviour, it is similar to a common redstart, frequently flicking its tail in the same manner, and regularly flying from a perch to catch insects in the air or on the ground. The male sings its melancholy trill from treetops. Its call is a typical chat "tacc" noise. The nest is built on or near the ground, with 3–5 eggs which are incubated by the female.[2][8]
The genus name Tarsiger is from Ancient Greek tarsos, "flat of the foot" and Latin gerere, "to carry". The specific cyanurus is also derived from Greek, the roots being kuanos, "dark-blue", and oura, "tail".[9]
In the past generally treated as comprising two subspecies, T. c. cyanurus breeding in northern Asia and T. c. rufilatus breeding in the Himalaya, it is now increasingly being treated as monotypic, with T. c. rufilatus split off as a distinct species, Himalayan bluetail T. rufilatus. The species has also been known by a variety of English and scientific names in the ornithological literature.
The subspecies albocoeruleus, distributed in north-central China, was described by Wilhelm Meise in 1937.[10] It was usually considered invalid, until recognized by Hadoram Shirihai and Lars Svensson in 2018.[11] And it is now proposed to be a full species, the Qilian bluetail (T. albocoeruleus), in a molecular phylogenetic study published in 2022. It is distinctive in genetics and vocalisation, but only marginally different in morphology. The males of albocoeruleus have bluer fore-supercilium, and less white than in cyanurus.[12]
The table below details the treatments adopted by some major works, by publication date (newest first):
Text was copied from this source, which is available under a Creative Commons Attribution 4.0 International License. 
The red-flanked bluetail (Tarsiger cyanurus), also known as the orange-flanked bush-robin, is a small passerine bird that was formerly classed as a member of the thrush family Turdidae, but is now more generally considered to be an Old World flycatcher, Muscicapidae. It, and related species, are often called chats.
La Bluvostulo, Ruĝflanka bluvostulo, Ruĝflanka tarsigero, Oranĝaflanka bluvostulo aŭ Oranĝaflanka tarsigero (Tarsiger cyanurus), estas specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj kaj genro de Tarsigeroj.
Tiu genro karakteras iel laŭ aspekto pro flaveca koloro en subaj partoj, sed kombine kun blua aŭ griza en supraj partoj; ĉe tiu specio la subaj partoj estas sablokoloraj (pli helaj ĉe maskloj, iomete pli malhelaj bruste), dum la supraj partoj estas grizbrunaj ĉe ino kaj bluaj ĉe masklo.
La specio, kiel ĉe multaj parencaj genroj, estas ekzemplo de seksa duformismo. La plej karakteraj ecoj de la specio en ambaŭ seksoj estas flankoj klare markataj je ruĝoranĝa koloro, kio nomigas la specion, krom la bluaj vostoj, kio estas kialo por alia parto de la specinomo (ankaŭ en la latina scienca nomo cyanurus signifas “blua” el “cianus” kaj “vosto” el “uros” el la antikva greka).
Krome en maskloj, kiel ĉe la Ruĝecbrusta tarsigero, estas du brilaj helbluaj markoj sed ne tiom markataj kiom ĉe tiu specio nome en ŝultroj kaj kiel superokula strio (kio finas kiel blankeca frunto), kio ĉe inoj estas malmulte markata hela superokula strio. Ĉe ambaŭ seksoj la mentono kaj gorĝo estas blankecaj, dum en brusto estas iom da malpureco bruneca ĉe inoj kaj blua ĉe maskloj.
Ĝi estas iomete pli granda ol la Eŭropa ruĝgorĝulo.
Ĝi estas migranta insektomanĝanta specio kiu reproduktiĝas en miksitaj arbaroj de koniferoj kun subkreskaĵaro en norda Azio al Himalajo kaj okcidenta Ĉinio. Tiu specio vintras en sudorienta Azio.
La teritorio de tiu specio estas malrapide etendante okcidenten tra Finnlando. Ĝi estas tre rara sed pliiĝanta vaganto al okcidenta Eŭropo, kaj estis kelkaj vidaĵoj ankaŭ en plej okcidenta Nordameriko.
La Bluvostulo nestumas ĉegrunde; la ino demetas 3-5 ovojn, kiujn nur ŝi kovas.
La masklo kantas sian melankolian triladon el arbopintoj. Ties alvoko estas tipa bruo "tak" kiel de saksikoloj aŭ enantoj.
La Bluvostulo, Ruĝflanka bluvostulo, Ruĝflanka tarsigero, Oranĝaflanka bluvostulo aŭ Oranĝaflanka tarsigero (Tarsiger cyanurus), estas specio de birdo de la familio de Muŝkaptuledoj kaj genro de Tarsigeroj.
Sinisaba (Tarsiger cyanurus) on värvuliste seltsi, kärbsenäplaste sugukonda kuuluv väike lind.
Emased sinisabad on oliivpruuni selja ja tumesinise sabaga[2], lisaks on neil väike valge silmarõngas.[3] Isaslindudel on erinevalt emastest nii selg kui ka saba tumesinised. Mõlemal sugupoolel on aprikoositooni hajutatud piiridega laik külgedel, hall rinnavööt ning valge kurgualune ja kõht.[3]
Sinisaba võib suvisel pesitsusajal kohata okas- või segametsades.[4] Peamiselt asustab lind samblikurikkaid puutumatuid kuusikuid, kus leidub küllaldaselt mahalangenud puid.[5] Sinisabasid on nähtud ka jõgede kallaste lähedal olevate paljandite juures. Siberis on linde kohatud aga järskudel mäenõlvadel, kus kasvavad kuused ja Siberi nulud.[6]
Pesitsemisperiood kestab juunist augustini. Pesapaik asub maapinnal, puujuurte või okste vahel, aga ka veidi kõrgemal kändude või mahalangenud puude õõnsustes. Pesa karkass, mis on sügava tassi kujuline, koosneb samblast, rohust ja puujuurtest ning vooderduseks kasutatakse pehmemaid kõrsi, karvu, vahel ka männiokkaid ja muud pehmet materjali.[2] Kurnas on 5–7 muna[2], mille haudumisega tegeleb 12–15 päeva ainult emane lind.[3] Tibud lahkuvad pesast 15 päeva pärast koorumist.[7]
Sinisaba toitub peamiselt putukatest ning väljaspool sigimisperioodi ka puuviljadest ja seemnetest. Ta toitub madalatel puudel ja põõsastel, aga ka maapinnal. Putukaid püüab maapinnal hüpates või puuoksal istudes ja lühikesi õhusööste tehes nagu kärbsenäpid (Muscicapidae).[2]
Sinisaba on levinud peamiselt erinevates okasmetsades Aasias, Euroopas, alates Soomest läbi Siberi Kamtšatka ja Jaapanini. Talviti võib leida sinisaba Aasias, Indias, Himaalajas, Taiwanis ja Indohiina poolsaarel. Levik toimub sinisabal Soome kaudu, mõni üksik isend on ka vahel mõnda teise Euroopa riiki ära eksinud (peamiselt Suurbritanniasse).[8] Leidub ka väheseid isendeid, keda on kohatud Põhja- Ameerikas, peamiselt Lääne-Alaskal. Pikamaarändajateks on lääne palearktilised populatsioonid. Sügisene ränne algab septembri alguses, kulgedes Põhja-Aasiast läbi Kesk-Aasia mägede lõunasse läbi Mongoolia ja Hiina. Tagasi hakatakse rändama aprilli algusest ja kuu keskpaigaks jõuavad nad Lõuna-Siberisse.[2]
Sinisaba (Tarsiger cyanurus) on värvuliste seltsi, kärbsenäplaste sugukonda kuuluv väike lind.
Urretxindor buztanurdina (Tarsiger cyanurus) Tarsiger generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Urretxindor buztanurdina (Tarsiger cyanurus) Tarsiger generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Sinipyrstö (Tarsiger cyanurus) on sieppojen heimoon kuuluva vähän punarintaa suurempi euraasialainen lintulaji.
Linnun pituus on 14 cm, siipien kärkiväli 21–24,5 cm ja paino keskimäärin 12–15 g. Pää on iso, muodoltaan lähellä sieppoja. Sinipyrstöllä on kaikissa puvuissa oranssinpunaiset kyljet ja sininen pyrstö. Juhlapukuinen koiras on päältä kokonaan sininen, vatsa ja kurkku ovat valkoiset. Naaras ja nuori ovat yleisväritykseltään ruskeita.
Sinipyrstö huomataan usein kirkkaasta ja voimakkaasta laulustaan, joka muistuttaa hieman leppälintua. Laulun säe on tyypillinen, esimerkiksi ”tidy tidy tyty tidydydydy”. Varoitusääni on ”iih”.
Sinipyrstö pesii Pohjois-Aasiassa Japania myöten, Siperiassa ja Luoteis-Venäjällä. Erillinen populaatio elää etelämpänä Afganistanista Kiinaan ulottuvalla alueella. Suomessa se pesii melko harvalukuisena, mutta yleistyvänä Itä-Suomessa, Kainuussa ja Etelä-Lapissa. Lajin levinneisyysalueen laajuus on 1–10 miljoonaa neliökilometriä, ja sen eurooppalainen populaatio on 20 000–41 000 yksilöä. Lajin talvehtimisalueet sijaitsevat Kaakkois-Aasiassa. Suomessa laji on pesimäalueiden ulkopuolella harvinainen, etelärannikolta on vain muutamia havaintoja koko historian ajalta.[2]
Suomessa sinipyrstöt viihtyvät vanhoissa kuusikoissa ja aarniometsissä. Aasiassa elinympäristö on laveampi ja laji elää myös esimerkiksi puutarhoissa ja metsiköissä. Japanissa lajia tavataan vuoristoissa kolmen kilometrin korkeudelle saakka missä puut, pääasiassa koivut, ovat kitukasvuisia ja vain pari–kolme metriä korkeita. Himalajalla laji voi pesiä jopa neljän kilometrin korkeudella. Muuttoaikana lajia voidaan havaita monenlaisissa ympäristöissä.
Pesä on kannossa, mättäässä tai puunjuurten onkalossa. Naaras munii toukokuun lopulla tai kesäkuussa 5–7 valkeahkoa munaa. Naaras yksin hautoo, haudonta-ajan pituutta ei tunneta. Poikaset jättävät pesän noin kahden viikon ikäisinä. Pesii toisinaan kahdesti kesässä. Pesimäbiologia tunnetaan puutteellisesti.
Sinipyrstö on hyönteissyöjä, joka pesimäajan ulkopuolella syö lisäksi marjoja ja siemeniä.
Sinipyrstö (Tarsiger cyanurus) on sieppojen heimoon kuuluva vähän punarintaa suurempi euraasialainen lintulaji.
Paprastoji mėlynuodegė (lot. Tarsiger cyanurus, angl. Red-flanked Bluetail arba angl. Orange-flanked Bush-Robin, vok. Blauschwarz) - musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Patinai spalvingi, žvilgančia mėlyna plunksnų danga viršuje, apačioja pilki ir balti, turi balsvą antakį ir rudą juostą šone. Patelės blyškesnės. Abiejų gerai išsiskiria oranžiniai šonai.
Gyvena žemyno viduryje ir aukštutinėse platumose, tik miškuose ir kalnų zonose, tankiuose spygliuočių miškuose.
Lietuvoje neperi, stebimi atsitiktinai migracijos metu užklystantys individai.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Paprastoji mėlynuodegė (lot. Tarsiger cyanurus, angl. Red-flanked Bluetail arba angl. Orange-flanked Bush-Robin, vok. Blauschwarz) - musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis. Patinai spalvingi, žvilgančia mėlyna plunksnų danga viršuje, apačioja pilki ir balti, turi balsvą antakį ir rudą juostą šone. Patelės blyškesnės. Abiejų gerai išsiskiria oranžiniai šonai.
Gyvena žemyno viduryje ir aukštutinėse platumose, tik miškuose ir kalnų zonose, tankiuose spygliuočių miškuose.
Lietuvoje neperi, stebimi atsitiktinai migracijos metu užklystantys individai.
Porūšiai Tarsiger cyanurus cyanurus Tarsiger cyanurus rufilatus Sinonimai Luscinia cyanura Erithacus cyanurusRudsānu zilastīte (Tarsiger cyanurus) ir mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns. Mājo Eiropas ziemeļaustrumos un Āzijā.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]
Rudsānu zilastītes izplatības areāla rietumu daļa sasniedz Krievijas ziemeļrietumus un nedaudz iesniedzas Somijas centrālajā daļā. Vienlaidus areāls plešas Sibīrijā no Urālu kalniem līdz Kamčatkai, Mongolijas ziemeļiem, Ķīnas ziemeļaustrumiem un Japānai. Ziemo Dienvidāzijā un Dienvidaustrumāzijā.[3] Rudsānu zilastīte mēdz ieklejot Rietumeiropā, galvenokārt Lielbritānijā.[4] Reizēm tā ieklejo Ziemeļamerikas rietumkrastā, parasti Aļaskas rietumos, bet ir novērota arī Kalifornijas rietumos.[5][6]
Rudsānu zilastītei Latvijā līdz šim bijuši trīs novērojumi (pirmais Birzgales pagastā, 2015. gadā), visos gadījumos putns noķerts tīklā gredzenošanai. Taču, iespējams, tā pie mums ieceļo regulāri: vairāki simti pāru ligzdo Somijas centrālajā un ziemeļu daļā, tuvāk Krievijas robežai; Zviedrijā līdz 2013. gada oktobrim reģistrēti 92 novērojumi; Igaunijā 5 novērojumi (turklāt bijusi pierādīta ligzdošana); Lietuvā līdz 2014. gadam bijuši 6 novērojumi.[3]
Rudsānu zilastīte ir neliels dziedātājputns. Apmēram tikpat liela kā sarkanrīklīte, lai gan zilastītei ir īsāks knābis un garāka aste.[7] Ķermeņa garums 12—15 cm, spārnu plētums 21—24 cm, svars 10—18 g.[8][9]
Rudsānu zilastītei raksturīgs dzimumu dimorfisms: tēviņa apspalvojums ir košāks un krāsaināks nekā mātītei. Tēviņa galva, pleci, mugura, virsaste un aste ir koši zili. Spārnu lidspalvas pelēkbrūnas. Tumši zilajā sejā izceļas baltas svītras, kas stiepjas no knābja līdz acīm. Mātītes apspalvojums ķermeņa augšpusē ir olīvbrūns, izņemot virsasti un asti, kas tāpat kā tēviņam ir zilas. Abiem dzimumiem ir arī dzeltenoranži sāni (šai īpašībai dodot sugas nosaukumu), balta pakakle un pelēkbalts vēders. Knābis melns, kājas tumši brūnas. Ap acīm mātītei atšķirībā no tēviņa ir arī gaišs gredzens. Jaunie putni izskatās līdzīgi mātītei.[10][11] Rudenī, beidzoties ligzdošanas sezonai, tēviņu apspalvojuma intensīvais zilais tonis kļūst bālāks un no attāluma tie var atgādināt mātīti.[11]
Rudsānu zilastīte mājo skujkoku un jauktu koku mežos, priekšroku dodot mitriem, sūnainiem egļu mežiem, kuros daudz kritušu koku un ne pārāk biezs pamežs. Sastopama arī priežu mežos un mežos, kas jaukti ar bērziem un rododendriem.[1] Rudsānu zilastīte ir uzmanīgs un tramīgs putniņš, kas slēpjas no vērotājiem. Par tās klātbūtni vieglāk spriest pēc tēviņa dziedāšanas, kurš dziedot apmetas augstu koka galotnē.[10]
Rudsānu zilastīte barojas ar sīkiem bezmugurkaulniekiem, galvenokārt ar kukaiņiem un to kāpuriem (piemēram, vabolēm, tauriņiem, skudrām un lapsenēm). Ārpus vairošanās sezonas barojas arī ar augļiem un sēklām.[1][10] Barību meklē zemos krūmos un kokos, arī uz zemes vai ķerot kukaiņus lidojumā.[7][10]
Ligzdošanas sezona ilgst no maija un jūnija līdz jūlijam vai augustam (atkarībā no izplatības reģiona).[1] Pavasarī pirmie atgriežas tēviņi un ieņem ligzdošanas teritoriju, apmēram 50 m rādiusā, par to paziņojot ar skaļu dziedāšanu. Drīz pēc tam ierodas mātītes un izvēlas sev partneri. Lai arī tiek veidoti monogāmi pāri, partneri var sapāroties arī ar citiem īpatņiem (gan mātītes, gan tēviņi).[10] Ligzdai kausveida forma, vīta no zāles, sūnām, papardēm, zariņiem, salmiem un saknītēm. No iekšpuses izklāta ar matiem, spalvām, smalkākiem zāļu stiebriņiem un reizēm ar priežu skujām. Ligzda var atrasties koka dobumā, zemes iedobē zem koka saknēm, zem krituša koka stumbra vai kraujas sienas iedobē.[1][10][11]
Parasti viens perējums, bet var būt arī otrais.[8] Dējumā ir 3—7 baltas olas ar sarkanbrūniem raibumiņiem.[1][10] Inkubācijas periods ilgst apmēram 15 dienas, perē tikai mātīte. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni ligzdu atstāj apmēram 15 dienu vecumā.[10][11]
Rudsānu zilastīte (Tarsiger cyanurus) ir mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns. Mājo Eiropas ziemeļaustrumos un Āzijā. Ģeogrāfisko variāciju nav.
De blauwstaart (Tarsiger cyanurus synoniem: Luscinia cyanura) is een zangvogel uit de familie vliegenvangers (Muscicapidae). Vaak wordt de himalayablauwstaart (T. rufilatus) tot dezelfde soort gerekend, onder andere door BirdLife International.[2]
De vogel is 13 tot 14 cm lang.Het mannetje in broedkleed is van boven dofblauw, de vleugelboeg is wat feller, meer kobaltblauw. De buik en borst zijn wit en de flanken zijn oranje gekleurd. Het vrouwtje en het mannetje buiten de broedtijd zijn minder opvallend gekleurd, grijsbruin van boven en vuilwit van onder. De staart is van boven altijd blauw in alle kleden en typisch is ook de oranje flank en een scherp begrensde lichte keelvlek.[3]
Het broedgebied bevindt zich in het noordoostelijk deel van Europa, vanaf Finland en van Noord-Azië tot Japan. Het broedgebied ligt in de zone van de taiga, waarbij deze zangvogel de voorkeur heeft voor verouderd, vochtig bos met sparren, omgevallen stammen en een beetje ondergroei, vaak op hellingen in heuvelig terrein. In het oosten van het verspreidingsgebied wordt de vogel ook aangetroffen in de struikzone met dwergberk tot op 3000 m boven de zeespiegel.
De blauwstaart is een trekvogel die 's winters verblijft in Zuidoost-Azië, maar ook in Japan en op Taiwan. In de overwinteringsgebieden bevindt de vogel zich in dicht loofbos met veel ondergroei, vaak aan de randen van open plekken en wegen.[4]
De blauwstaart is een dwaalgast in West-Europa. Tussen 1967 en 2013 zijn in Nederland 20 waarnemingen (waarvan 3 vóór 2000).[5]
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Er zijn wel schattingen gemaakt voor diverse landen. Daarbij komt dan de IUCN geen onderscheid maakt tussen de gewone blauwstaart en de himalayablauwstaart. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de blauwstaart als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe blauwstaart (Tarsiger cyanurus synoniem: Luscinia cyanura) is een zangvogel uit de familie vliegenvangers (Muscicapidae). Vaak wordt de himalayablauwstaart (T. rufilatus) tot dezelfde soort gerekend, onder andere door BirdLife International.
Blåstjert (Tarsiger cyanurus) er ein liten sporvefugl i flugesnapparfamilien. Han har det sentrale hekkeområdet i Sibir, men det finst òg hekkepopulasjonar i Europa, både i Nordvest-Russland og i Nord-Finland. Blåstjert er ein trekkfugl som overvintrar i søraustlege delar av Asia, inkludert Japan.
Med 13–14 centimeter i kroppslengd og 10–18 gram vekt, har blåstjerten storleik og vekt omtrent som raudstjert og marginalt mindre og slankare kropp enn raudstrupe. Som namnet tilseier har begge kjønn ein blå hale og overgump; dei har òg ein kvit hals og gråkvitt underparti, oransjeraude flankar, og eit kort og spinkelt svart nebb, og tynne svarte bein. Vaksne hannar har i tillegg djupblå overside, medan hoer og umodne hannar har brunfarge her bortsett frå blå overgumpen og hale, og dei har eit mørkt bryst. I åtferd liknar blåstjerten på ein raudstjert, ofte rører han seg på same måten og flyg regelmessig frå ei grein for å fange insekt i lufta eller nede på bakken.
Himalayablåstjert, Tarsiger rufilatus, liknar og han vart tidlegare ofte rekna som ein underart av blåstjert.[1]
Dette er ein trekkande, insektetande art som hekkar i blanda barskog med undervekst. Hekkeområdet er samanhengande i sentrale og austre Sibir, frå Uralfjella i vest og austover til stillehavskysten, så langt sør som nordlege Mongolia, nordaustre Kina, Nord-Korea og i aust inkluderer hekkeområdet Kamtsjatkahalvøya og øyane som avgrensar Okhotskhavet, sør til øya Hokkaido i nordlegaste Japan. I tillegg hekkar blåstjerten i meir fragmenterte område i nordvestre Russland, inkluder Kolahalvøya, og i Nord-Finland. Arten har overvintringsområde hovudsakleg i Japan, på Korea-halvøya, sørlegaste Kina og nordlege Indokina.
Hekkeområdet blir utvida sakte vestover gjennom Finland,[2] kor ca. 150-6500 par no hekkar,[3] og det er ein sjeldan, men aukande streiffugl i Vest-Europa, hovudsakleg til Storbritannia. Det har òg vore nokre få registreringar i det vestlegaste Nord-Amerika, mest i vestlege Alaska, men ein gong på ei øy utanfor den sørlege kaliforniakysten.
I Sibir hekkar han i taigaskog, i fuktig, mosegrodd granskog og gjerne i høgtliggande terreng, men òg i furuskog eller blanda med bjørk. I Japan er hekkehabitatet eviggrøn lauvskog med tett underskog.[4]
Det er registrert eitt hekkefunn i landet, i Sør-Varanger, 2011. Frå 2005 til og med 2019 er det registrert minst ein blåstjert per år i landet, år 2010 representerer ein topp med 15 individ, alle på hausten og spreidd på seks ulike fylke.[5]
Storleiken på populasjonen i Europa er estimert til ca. 40 000-113 000 individ, det er antatt å gjere ut for 5 % av den globale populasjonen. Bestanden er trudd å vere stabil. Arten er klassifisert som globalt livskraftig, LC.[6]
Blåstjert (Tarsiger cyanurus) er ein liten sporvefugl i flugesnapparfamilien. Han har det sentrale hekkeområdet i Sibir, men det finst òg hekkepopulasjonar i Europa, både i Nordvest-Russland og i Nord-Finland. Blåstjert er ein trekkfugl som overvintrar i søraustlege delar av Asia, inkludert Japan.
Blåstjert (vitenskapelig navn Tarsiger cyanurus) er en fluesnappere.
Lengde: 14 cm
Arten finnes i: Bhutan, Kina, Estland, Finland, Hongkong, India, Japan, Kasakhstan, Nord-Korea, Sør-Korea, Laos, Mongolia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Russland, Republikken Kina, Thailand og Vietnam.[1]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Blåstjert (vitenskapelig navn Tarsiger cyanurus) er en fluesnappere.
Lengde: 14 cm
Scientìfich: Tarsiger cyanurus
Piemontèis : ...
Italian : Codazzurro
Multimedia w Wikimedia Commons Modraczek zwyczajny, modraczek (Tarsiger cyanurus) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Długość ciała wynosi 13–15 cm[2], rozpiętość skrzydeł: 22-24 cm[4], masa ciała 10–18 g[2]. Sylwetka podobna do rudzika. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U ptaków obu płci widoczne są rdzawe boki ciała, szaroniebieskie z wierzchu sterówki i białe gardło. U samca w sezonie lęgowym głowa, wierzch ciała i kuper są szaroniebieskie; u samicy te obszary ciała są szarobrązowe. W szacie spoczynkowej samiec płowieje i przypomina samicę[5].
Modraczki w sezonie lęgowym zamieszkują obszar od Finlandii, północno-zachodniej Rosji i Uralu po Kamczatkę i dalej na południe po Mongolię, Japonię i Chiny. Zimują w południowej i południowo-wschodniej Azji[2]. W Polsce stwierdzony 6 razy (stan w czerwcu 2015), z czego cztery stwierdzenia dotyczą ptaków schwytanych podczas akcji obrączkowania, jedno martwego ptaka znalezionego w Jastarni w październiku 2010, a ostatnie stwierdzenie miało miejsce w maju 2014, kiedy jeden ptak złapał się w sieć ornitologiczną w Kuźnicy[5].
Modraczki gniazdują w lasach iglastych, preferują naturalne, stare i wilgotne lasy świerkowe z obecnymi porostami, często na obszarze górzystym. Zimują w gęstych zaroślach złożonych z liściastych krzewów, preferują wzgórza i okolice górskich szczytów; obserwowane są także przy drogach. Pożywieniem modraczków są bezkręgowce, głównie owady, a poza sezonem lęgowym także i owoce. Biologia gatunku słabo poznana[5]. W Rosji okres lęgowy trwa od maja do sierpnia[6]. Swoje gniazda modraczki budują nisko nad ziemią lub na ziemi, w półotwartej dziupli, między korzeniami drzew[5], pod zwalonym konarem albo w dziurze w skarpie. Mają one formę kubeczka z trawy, mchu, paproci, gałązek i korzeni; wyściółkę stanowią włosy, pióra, delikatne trawy, a niekiedy i igły sosnowe. Zniesienie liczy od 3 do 7 jaj[6].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Modraczek zwyczajny, modraczek (Tarsiger cyanurus) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).
Długość ciała wynosi 13–15 cm, rozpiętość skrzydeł: 22-24 cm, masa ciała 10–18 g. Sylwetka podobna do rudzika. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U ptaków obu płci widoczne są rdzawe boki ciała, szaroniebieskie z wierzchu sterówki i białe gardło. U samca w sezonie lęgowym głowa, wierzch ciała i kuper są szaroniebieskie; u samicy te obszary ciała są szarobrązowe. W szacie spoczynkowej samiec płowieje i przypomina samicę.
Modraczki w sezonie lęgowym zamieszkują obszar od Finlandii, północno-zachodniej Rosji i Uralu po Kamczatkę i dalej na południe po Mongolię, Japonię i Chiny. Zimują w południowej i południowo-wschodniej Azji. W Polsce stwierdzony 6 razy (stan w czerwcu 2015), z czego cztery stwierdzenia dotyczą ptaków schwytanych podczas akcji obrączkowania, jedno martwego ptaka znalezionego w Jastarni w październiku 2010, a ostatnie stwierdzenie miało miejsce w maju 2014, kiedy jeden ptak złapał się w sieć ornitologiczną w Kuźnicy.
Modraczki gniazdują w lasach iglastych, preferują naturalne, stare i wilgotne lasy świerkowe z obecnymi porostami, często na obszarze górzystym. Zimują w gęstych zaroślach złożonych z liściastych krzewów, preferują wzgórza i okolice górskich szczytów; obserwowane są także przy drogach. Pożywieniem modraczków są bezkręgowce, głównie owady, a poza sezonem lęgowym także i owoce. Biologia gatunku słabo poznana. W Rosji okres lęgowy trwa od maja do sierpnia. Swoje gniazda modraczki budują nisko nad ziemią lub na ziemi, w półotwartej dziupli, między korzeniami drzew, pod zwalonym konarem albo w dziurze w skarpie. Mają one formę kubeczka z trawy, mchu, paproci, gałązek i korzeni; wyściółkę stanowią włosy, pióra, delikatne trawy, a niekiedy i igły sosnowe. Zniesienie liczy od 3 do 7 jaj.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Modravec červenoboký (iné názvy: modravec prostý, modravec žltochvostí, modravec žltochvostý, modravec lesný[2]; lat. Tarsiger cyanurus) je spevavec a patrí do čeľadi muchárovité. Žije v Palearktíde na severe Ázie na západ po Fínsko. Obýva husté porasty vlhkých ihličnatých lesov, kde hniezdi na zemi alebo tesne nad zemou, na 5 - 9 vajíčkach sedí samička. Na zimu odlieta do juhovýchodnej Ázie. Na Slovensku bol pozorovaný 28. mája 1973 povyše Štrbského plesa[3] a odchytený 4. novembra 2017 pri obci Ždiar.[4][5] Prvé pozorovanie nebolo akceptované Faunistickou komisiou pre nedostatočný popis.[3]
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov modravec červenoboký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, malá Európska populácia má stúpajúci trend.[1]
Modravec červenoboký je veľký asi ako žltochvost domový, má aj podobnú postavu. Samec má modrastý chrbát, plecia, kostrč a chvost. Najtmavšie odtiene modrej má na lícach a bokoch krku. Spodnú časť tela má krémovú, boky žiarivo oranžové. Nad čelom a očami má biely pásik.
Samica má vrchnú časť tela olivovo-hnedú, spodnú časť svetlejšiu. Kostrč i chvost sú modrasté, boky oranžové. Mláďatá sú podobne škvrnité ako mladé červienky obyčajné.
Vábenie znie podobne ako u červienky obyčajnej "tik-tik". Spev začína ticho a stupňuje sa do hlasného, klesajúceho motívu "tri-lí tri-lí" a opäť sa zoslabuje a končí potichu. Spieva cez deň aj v noci, často na vrcholkoch stromov.
Mláďa
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Modravec červenoboký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Modravec červenoboký
Modravec červenoboký (iné názvy: modravec prostý, modravec žltochvostí, modravec žltochvostý, modravec lesný; lat. Tarsiger cyanurus) je spevavec a patrí do čeľadi muchárovité. Žije v Palearktíde na severe Ázie na západ po Fínsko. Obýva husté porasty vlhkých ihličnatých lesov, kde hniezdi na zemi alebo tesne nad zemou, na 5 - 9 vajíčkach sedí samička. Na zimu odlieta do juhovýchodnej Ázie. Na Slovensku bol pozorovaný 28. mája 1973 povyše Štrbského plesa a odchytený 4. novembra 2017 pri obci Ždiar. Prvé pozorovanie nebolo akceptované Faunistickou komisiou pre nedostatočný popis.
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov modravec červenoboký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, malá Európska populácia má stúpajúci trend.
Tajgablåstjärt[2] (Tarsiger cyanurus) är en liten tätting i familjen flugsnappare.[3]
Till storleken är tajgablåstjärten något större än en rödhake. Som namnet indikerar har båda könen en blå stjärt och den har röda kroppssidor. Den adulta hanen har mörkt blå ovansida och vitt undersida. Adulta honor är bruna på ovansidan och har ett smutsvitt bröst.
Hanens sång är en trestavig melodisk drill. Tajgablåstjärten har för sin familj ett typiskt tacc-läte som lockläte.
Tajgablåstjärten är en flyttfågel som häckar på tajgan i norra Asien i ett område som sträcker sig från några mindre populationer i östra Finland genom stora delar av norra Ryssland till Kamtjatka och norra Japan, och från Afghanistan till Nepal. Arten övervintrar i södra Kina, Stora Sundaöarna, Myanmar, Thailand och Laos.[3]
Artens västliga utbredningsområde har under lång tid ökat västerut in i Finland men populationen väster om Uralbergen är utspridd på några få mindre områden. Den är en ovanlig besökare i Västeuropa men observationer av den har ökat och det har även observerats några få individer i Nordamerika.[4]
Observationer i Sverige av tajgablåstjärt har ökat från slutet av 1980-talet. Första fyndet i Sverige var en 1K som sågs mellan den 27 och 29 december 1965 i Vallåkra i Landskrona i Skåne. Sommaren 1996 gjordes det första fyndet av häckande tajgablåstjärt i Sverige. Sex individer, varav en hona befann sig då i Naakajärvi ekopark i Pajala kommun i Norrbotten. Fram till 2014 hade det observerats ett 80-tal blåstjärtar i Sverige.[4][5]
Tajgablåstjärten häckar i undervegetationen i barrskogar. Den bygger sitt bo nära marken och lägger 3 till 5 ägg som ruvas av honan. Tajgablåstjärten är en insektsätare.
Länge behandlades de båda taxonen cyanurus och rufilatus som underarter till arten Tarsiger cyanurus som då bar trivialnamnet blåstjärt. Studier visar dock att de utgör två goda arter varför Tarsiger cyanurus fick det nya namnet tajgablåstjärt och Tarsiger rufilatus fick namnet himalayablåstjärt.[2][5]
Tajgablåstjärt ansågs fram tills nyligen liksom bland andra buskskvättor, stentrastar, rödstjärtar vara små trastar. DNA-studier visar dock att de är marklevande flugsnappare (Muscicapidae) och förs därför numera till den familjen.[6][7]
Wikimedia Commons har media som rör tajgablåstjärt.
Tajgablåstjärt (Tarsiger cyanurus) är en liten tätting i familjen flugsnappare.
Tarsiger cyanurus là một loài chim trong họ Muscicapidae.[1]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tarsiger cyanurus là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Tarsiger cyanurus (Pallas, 1773)
Синонимы
Синехвостка[1] (лат. Tarsiger cyanurus) — птица из семейства мухоловковых.
Мелкая (мельче воробья) птица с синими надхвостьем и хвостом. У самца ярко-синее оперение верхней части тела, на плечах, гузке и хвосте. Синяя окраска оперения темнее всего на щеках и по бокам шеи. Нижняя часть тела сливочного цвета с ярко-оранжевыми боковыми сторонами. Над лбом и глазами проходит белая полоса.
У самки оперение верхней части тела оливково-коричневого цвета, светлее внизу. Гузка и хвост синеватого цвета, боковые стороны оранжевые. Молодые птицы похожи на молодых, пятнистых зарянок.
Песня — набор свистов. Характерное пение синехвостки начинается очень тихо, затем переходит к громкой трели «три-лии, три-лии» и снова тихо заканчивается. Птица поёт и днём и ночью, сидя чаще на вершине дерева. Крик — громкое «фьить-трр».
Синехвостка имеет большую область распространения, которая простирается от Эстонии и Финляндии через Сибирь до Японии и Кореи. На юге она распространена в Казахстане, Пакистане, Индии, Непале и Таиланде. Это робкая птица, населяющая густые сосновые и еловые леса, влажные чащи.
Синехвостка гнездится на земле, в гнилом пне, дупле или в поваленном дереве. В кладке 5—7 белых с бежевым венчиком на тупом конце яиц.
Синехвостка (лат. Tarsiger cyanurus) — птица из семейства мухоловковых.
红胁蓝尾鸲（学名：Tarsiger cyanurus）又名蓝尾鸲，俗名蓝点冈子及蓝尾巴根子，是小型雀形目鸟类。
一般长为13-14厘米，体重10-18克。特征为橘黄色两胁与白色腹部及臀成对比。雄鸟的上体灰蓝色；前额眼先和颊部黑色；颏、喉和胸均棕白色；腹和尾下覆羽纯白色;胸侧蓝色,两胁橙色。雌性是橄榄褐色（或普通的棕色），雌鸟胸部颜色较暗，前额和眼先白色沾黄，下体臀部和尾巴羽色似雄鸟。雄鸟比雌鸟羽色艳丽。[2][3][4]
长期栖于湿润山地森林及次生林的林下低处。
以小昆虫、幼虫或飞蝇为食，有时也吃植物种子及果实；它会在觅食时先将食物储存在它身体中的某个囊里，然后有时间再“反刍”。 [5]
适应性强，有迁徙繁殖的特点。一般生活在北部或东北部地区，从芬兰东部横跨西伯利亚堪察加半岛，到日本、中国南部。冬季主要集中在东南亚，印度次大陆，喜马拉雅山脉，台湾，北部和印度支那。繁殖的范围向西到英国以及美国西部的阿拉斯加。[2][6][7][8][9]
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ヒタキ科 Old World flycatcher 属 : Tarsiger 種 : ルリビタキ T. cyanurus 学名 Tarsiger cyanurus (Pallas, 1773) 和名 ルリビタキ 英名 Red-flanked bluetail ルリビタキ（瑠璃鶲、Tarsiger cyanurus）は、スズメ目ヒタキ科に分類される鳥。
アフガニスタン、インド、エストニア、カザフスタン、タイ、大韓民国、台湾、中華人民共和国北部および南部（香港含む）、日本、ネパール、パキスタン、フィンランド、ブータン、ベトナム、ミャンマー、モンゴル、ラオス、ロシア
夏季はユーラシア大陸の亜寒帯やヒマラヤ山脈で繁殖し、冬季はユーラシア大陸南部で越冬する。日本では基亜種が夏季に本州中部以北、四国で繁殖し、冬季になると本州中部以南で越冬する。
全長14cm。体側面はオレンジ色の羽毛で覆われ、英名（flanked＝脇腹、側面）の由来になっている。腹面の羽毛は白い。尾羽の羽毛は青い。種小名cyanurusは「青い尾の」の意。
オスの成鳥は頭部から上面にかけての青い羽毛で覆われる。幼鳥やメスの成鳥は上面の羽毛は緑褐色。オスの幼鳥はメスの成鳥に比べて翼が青みがかり、体側面や尾羽の色味が強い。
2-3亜種に分かれるとされる。
森林に生息する。群れは形成せず、単独で生活する。
食性は雑食で、昆虫類、節足動物、果実などを食べる。地表や樹上を移動しながら獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。繁殖期には縄張りを形成する。6-8月に針葉樹林の地表に枯葉や苔などでお椀状の巣を作り、1回に4-5個の卵を産む。メスのみが抱卵し、抱卵期間は約15日。雛は孵化してから約15日で巣立つ。生後1年で性成熟する。ジュウイチに托卵の対象とされることもある。
オス
メス
ダケカンバにとまるオス
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
