Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The Quaker parrot is not currently under threat of endangerment. They are well adapted in most environments including locations of cold weather and snow.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
According to a representative from the California Department of Agriculture, Quakers are considered a pest bird species. Quakers are illegal in California, under any circumstances, despite the lack of any documented evidence of crop destruction in the state by wild colonies of Quakers. Embassies, consulates and UN representatives of countries such as Argentina claim that the birds are pest species in their habitat, destroying as much as two-thirds of the grain crops planted each year (Higdon 1998).
They do not appear to cause significant problems in Chicago (South 1998).
There is a market for Quakers as pets. In captivity, mutations are prized. Unusual color mutations in pet quakers are highly valued and breeders strive to achieve them. In this way, breeders have been developed some parrot colors such as blue, yellow, cinnamon, pied, and albino. Such mutations are prized by many collectors, making them much more expensive than normal Quakers (Jordan 1997) .
Myiopsitta monachus has been observed to eat a variety of seeds, fruits, blossoms, insects, leaf buds, thistles, grasses and parts of trees. They consume an assortment of sunflower seeds, both black and stiped; safflower seeds, pumpkin seeds, and other smaller seeds. Near populated areas, the birds have also been known to eat sweet potatoes, legumes, drying meat, cereal crops, such as maize and sorghum, as well as citrus crops (Higdon 1998).
Monk parakeets, more commonly known as Quaker parrots, can be found near large water sources, and in the lowland areas of Paraguay, Bolivia, Argentina, and Brazil. They inhabit open savannas, scrub forests, and palm groves, especially where rainfall is low. They are also distributed in South American city parks, on farms, and in yards (Higdon 1998). In North America, escaped birds have established breeding colonies in Chicago and Miami and in the states of Alabama Connecticut, Delaware, Louisiana, New York, Oregon, Texas, and Virginia (South 1998).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Myiopsitta monachus prefers open savannas, scrub forests, and palm groves (Higdon 1998). But because it is a highly adaptable species, the parrots readily take residence in eucalyptus trees. Quakers make their own nests by weaving sticks, twigs, small branches, and other materials into complex structures (Doane 1994).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 22.1 years.
A Quaker Parrot is a medium-sized bird, about 11 to 13 inches long from head to the tip of the long, tapered tail. The basic colors of the bird are green and gray. Adults of the nominate race, Myiopsitta monachus, have a blue-gray forehead. The lores, cheeks, and throat are pale gray. Feathers on the throat and abdomen are edged in a lighter gray, giving them a scalloped, barred look. Feathers below the abdomen are olive green, becoming yellowish green on the lower abdomen, legs and under the tail. The beak is a light pinkish-brown color, and the legs are gray. The eyes are brown. Males and females are not sexually dimorphic (Greeson 1995).
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 81.7 g.
Average basal metabolic rate: 0.5189 W.
Reproduction of the Quaker parrot begins in late August and continues until Novemeber. Groups of wild Quakers live together, each pair with its own residence comprising of [at] least two chambers. Each compartment serves a different purpose, including one for egg incubation or a place to feed young chicks, another in which to feed older chicks, and a third from which parents can keep a watch for danger (Higdon 1998). Each clutch of eggs ranges from four to seven eggs. Incubation lasts approximately twenty days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 31 days.
Average eggs per season: 7.
La cotorreta pitgrisa (Myiopsitta monachus), coneguda també amb el nom de cotorra argentina i a les Balears amb el de cotorra de cap gris, és un ocell que pertany a l'ordre dels psitaciformes, com els lloros, les cacatues o els periquitos. Era considerada l'única espècie del gènere Myiopsitta, si bé actualment alguns autors han considerat la subespècie luchsi, una espècie de ple dret.[1] És originari de l'Amèrica del Sud, però ha colonitzat recentment diferents llocs d'Europa i Nord-amèrica, a partir d'individus escapats de la captivitat, ja que és comuna com a mascota.
Aquestes cotorres, s'importaven d'Amèrica del Sud (Argentina) per a vendre-les en botigues d'animals domèstics com a mascotes. Es transportaven en unes grans gàbies en vaixells de mercaderies. En una d'aquestes travesses pel Mar Mediterrani les cotorretes van aconseguir escapar-se i, d'aquí, la seva expansió. S'adaptaren, fàcilment, a la nova situació geogràfica, que van trobar idònia per a reproduir-se.
La cotorra de pit gris es caracteritza, com bé diu el seu nom, perquè té la part alta del pit i el front de color gris. La panxa pot ser una mica més grogosa que el pit i la resta del cos és verda. Les ales són punxegudes, com la cua, i poden presentar tons blavosos o verd fosc. Són gregàries i molt sorolloses, amb un vol ràpid, bategant molt les ales, i normalment no gaire alt.
La seva àrea de distribució original va des de Bolívia fins al sud de Brasil i centre de l'Argentina (els psitàcids són tots originaris de les zones equatorials, tropicals i subtropicals de tot el planeta). En l'actualitat, però, també podem veure aquesta espècie en altres zones de sud Amèrica, on no hi era present abans, a Nord-amèrica i a Europa (per exemple a Itàlia o a Bèlgica), on ha estat introduïda. A l'estat Espanyol és present a nombroses zones d'Andalusia, Madrid, a tota la franja litoral de llevant, des de Múrcia a Catalunya i també a les Illes Balears. Sembla ser, doncs, que tot i ser una espècie tropical s'adapta molt bé a les temperatures baixes. A Brussel·les, per exemple, hi ha una població que ha sobreviscut hiverns de –15°C.
La seva primera detecció a la ciutat de Barcelona es remunta a dos exemplars al Parc de la Ciutadella[2] el 1975, a causa d'una fuga accidental, i des d'aleshores la seva població s'ha anat incrementant gradualment. L'any 1985 se'n van detectar una cinquantena, el 1991 més de 200 i el 1994 la població s'havia incrementat fortament i s'estimava en uns 850 individus. El creixement de la població barcelonina ha estat exponencial, doblant-se la població aproximadament cada nou anys.[3] A la tardor del 2001 ja se'n trobaven nius en comarques de l'interior com l'Osona, el Segrià i el Bages, a més de les d'àrea metropolitana de Barcelona i moltes comarques litorals del Tarragonès a l'Alt Empordà,[4] i si bé la majoria de colònies es localitzen en zona urbana i associades a palmeres, també han colonitzat algunes zones d'importància agrícola;[3] la població s'estimava en uns 1450 individus i 313 nius a Barcelona i 2200 i 492 nius a tot Catalunya.[3] A causa de la distància entre alguns d'aquests nuclis, se suposa que tenen un origen independent en animals escapats.[3] L'estat de la població, doncs, és bo i reproductivament és molt activa.
Aquesta espècie és molt generalista i és capaç d'utilitzar un ampli espectre d'hàbitats i recursos. És per aquesta raó que en els seus nous hàbitats no presenta cap problema en trobar aliment. Es poden observar fàcilment a qualsevol zona verda o jardí, sovint penjades en palmeres mentre s'alimenten de dàtils o també menjant-se la gespa dels parterres. A més, s'alimenten d'una gran varietat de fruits, flors, larves i insectes i fins i tot poden depredar ocells petits com ara mallerengues o pollets de merla. Com a espècie introduïda que és, pot suposar un risc per l'ecosistema envaït i fins i tot podria provocar importants pèrdues econòmiques degudes a danys a l'agricultura, que ja han estat descrits. S'ha observat, també, una competència pels dàtils de les palmeres amb les merles, a part de la competència directa amb els coloms pel menjar subministrat pels humans, sobretot el pa. En captivitat se'ls sol alimentar amb gra i vegetals frescos.
A Catalunya es reprodueix entre els mesos d'agost i desembre, i fins i tot poden fer dues postes d'ous anuals. Normalment ho fan en nius construïts amb branques per elles mateixes al voltant de la base de les fulles de palmeres del gènere Phoenix, preferentment Phoenix canariensis, que presenta fulles més denses que altres palmeres. A més a més, però, també s'han vist nius de cotorres en altres arbres com ara eucaliptus, oms, pins o cedres, i fins i tot en antenes i també en edificis.
Cada niu acostuma a presentar més d'una cambra, on s'allotja una parella i els seus pollets. Els nius són vigilats i defensats grupalment per tot el conjunt de cotorres que l'habiten. Curiosament, els pardals se n'aprofiten i fan el seu niu entre les branques dels nius de cotorra, i sembla que no els molesti gaire que hi siguin.
La millor hora per observar-les al matí, quan estan més actives, i no és difícil identificar-les pel seu color i perquè acostumen a anar en grup tot cridant mentre volen. També es pot provar de buscar els seus nius en palmeres Phoenix canariensis[5] com les que hi ha en molts parcs i jardins, o passeigs. Als seus nius hi retornen cada vespre, quan es fa fosc, per passar la nit.
Aquesta no és l'única cotorra que es pot trobar a les contrades catalanes, però sí que és la més habitual i la més fàcil de veure. Altres espècies de psitàcides exòtiques també hi són presents a causa de la gran demanda d'aquests animals, que són importats legalment i il·legal a Catalunya. La introducció accidental d'aquestes espècies als ecosistemes catalans no pot ésser considerada com a bona, ja que es desconeix de quina manera s'hi adaptaran i com competiran amb les espècies autòctones.
La cotorreta pitgrisa (Myiopsitta monachus), coneguda també amb el nom de cotorra argentina i a les Balears amb el de cotorra de cap gris, és un ocell que pertany a l'ordre dels psitaciformes, com els lloros, les cacatues o els periquitos. Era considerada l'única espècie del gènere Myiopsitta, si bé actualment alguns autors han considerat la subespècie luchsi, una espècie de ple dret. És originari de l'Amèrica del Sud, però ha colonitzat recentment diferents llocs d'Europa i Nord-amèrica, a partir d'individus escapats de la captivitat, ja que és comuna com a mascota.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parotan mynach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotanod mynach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mylopsitta monachus; yr enw Saesneg arno yw Monk parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. monachus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r parotan mynach yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corbarot brongoch Micropsitta bruijnii Corbarot Finsch Micropsitta finschii Corbarot Meek Micropsitta meeki Corbarot penfelyn Micropsitta keiensis Corbarot wyneblwyd Micropsitta pusio Loricît cain Charmosyna pulchella Loricît Caledonia Newydd Charmosyna diadema Loricît gyddfgoch Charmosyna amabilis Loricît Josephine Charmosyna josefinae Loricît palmwydd Charmosyna palmarum Loricît talcenlas Charmosyna toxopei Macaw Spix Cyanopsitta spixii Macaw torgoch Orthopsittaca manilatusAderyn a rhywogaeth o adar yw Parotan mynach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotanod mynach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mylopsitta monachus; yr enw Saesneg arno yw Monk parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. monachus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Papoušek mniší nebo mníšek šedý (Myiopsitta monachus, Boddaeart 1783) patří mezi středně velké ptáky ve své čeledi – dorůstá kolem 29 cm. Žije v Jižní Americe: od střední Bolívie po jižní Brazílii, střední Argentinu, je vysazen v Puerto Ricu a na severovýchodě USA. Ptáci uniklí z chovů vytvořili místy v Evropě (v Belgii, v Itálii, ve Španělsku) životaschopné populace.V těchto státech je mníšek šedý označován za invazní druh a pro jeho chov platí určitá omezení. Podle některých zdrojů měla být hnízdní kolonie i v Česku, ale jinými byla zpráva označena za smyšlenou[2]. Jeho přirozený biotop jsou řídce zalesněné oblasti, palmové háje, kulturní krajina a eukalyptové plantáže.
Papoušek mniší se vyskytuje poměrně hojně, je to papoušek střední velikosti, má dlouhá ocasní pera a mohutný zobák. Je to oblíbený klecový pták. V přírodě se snadno přizpůsobuje a rád pobývá v blízkosti člověka v ovocných zahradách nebo se pase na obilných polích, zvláště když jsou lidská obydlí nedaleko. Papoušek mniší je velmi společenský pták, který žije v hejnech 10 až 100 ptáků. Buduje si společné hnízdo ohromných rozměrů, což je u papoušků zvyk zcela neobvyklý.
Hnízdo ptáci používají jako místo k odpočinku nebo ke hnízdění, je obýváno po celý rok. Bývá umístěno uprostřed areálu veškeré činnosti, ptáci tu čile poletují a hlasitě se ozývají. Papoušci mniší opouštějí své hnízdo společně a odlétají na pole nebo jinam hledat potravu. Několik ptáků přitom zůstává v okolí na stromech a hlídají, při nejmenším náznaku nebezpečí spustí varovný křik a celé hejno se vrací. Papoušek mniší se živí semeny, plody, bobulemi, ořechy, květy, listy, hmyzem a larvami, často žere i zemědělské plodiny a ovoce a může způsobit velké škody.
Hnízdo je používané celý rok, a tak na začátku hnízdní sezony papoušci rozšiřují prostor a opravují škody. Hnízdo je velmi stabilní a obvykle je umístěno na vrcholu stromu. Je stavěno z trnitých větví, což odrazuje dravce. Na začátku je tvořeno jen z několika komor, v průběhu se rozšiřuje až na 20. Každá komůrka je obývána jedním párem papoušků. Stavba bývá tak pevná, že na ní hnízdí i jiní papoušci.
Samice klade 5–8 vajec, ale protože není snadné nahlížet do hnízdních komor, není příliš mnoho známo o hnízdním chování a výchově mláďat, která asi po 6 týdnech hnízdo opustí.
Papoušek mniší nebo mníšek šedý (Myiopsitta monachus, Boddaeart 1783) patří mezi středně velké ptáky ve své čeledi – dorůstá kolem 29 cm. Žije v Jižní Americe: od střední Bolívie po jižní Brazílii, střední Argentinu, je vysazen v Puerto Ricu a na severovýchodě USA. Ptáci uniklí z chovů vytvořili místy v Evropě (v Belgii, v Itálii, ve Španělsku) životaschopné populace.V těchto státech je mníšek šedý označován za invazní druh a pro jeho chov platí určitá omezení. Podle některých zdrojů měla být hnízdní kolonie i v Česku, ale jinými byla zpráva označena za smyšlenou. Jeho přirozený biotop jsou řídce zalesněné oblasti, palmové háje, kulturní krajina a eukalyptové plantáže.
Der Mönchssittich (Myiopsitta monachus) ist ein südamerikanischer Papagei aus der Familie der eigentlichen Papageien. Als einzige Papageienart baut er große Nester aus Zweigen. Mönchssittiche weisen neben Halsbandsittichen als Neozooen aus der Ordnung der Papageien die weiteste Verbreitung auf. Die Vögel erreichen ein Alter von etwa 20 bis 30 Jahren.
Der Mönchssittich ist in Südamerika beheimatet. Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Argentinien, Brasilien, Uruguay, Bolivien und Paraguay. Darüber hinaus ist er in Chile, den USA und West- und Südeuropa (Großbritannien, Niederlande, Belgien, Frankreich, Deutschland, Portugal, Spanien, Italien und Griechenland) sowie in Israel als Neubürger (Neozoon) anzutreffen.
Der Mönchssittich ist vorwiegend grün und hat den typischen langen Papageienschwanz. Die Stirn ist bläulich-grau, der Rest des Kopfes und auch die Brust sind grau. Der Schnabel ist hellbräunlich und die Iris dunkelbraun. Mönchssittiche haben einen grauen Augenring und graue Füße. Die Handschwingen sind blau und schwarz, die Unterflügel hellgrau und blassbläulich. Die Schwanzfedern zeigen oben eine blaue und grüne Zeichnung, die Unterseite ist hellgrün bis hellblau gesäumt. Männchen und Weibchen sind gleich gefärbt und äußerlich nicht zu unterscheiden. Zur sicheren Unterscheidung muss daher ein Gen- oder Bluttest herangezogen werden. Es gibt mehrere Unterarten, die sich nur geringfügig z. B. in der Größe unterscheiden, sowie eine blaue Farbvariante. Die Vögel der Nominatform sind durchschnittlich 29 Zentimeter groß und haben ein Gewicht von etwa 100 Gramm. Ihre Flügelspannweite beträgt etwa 48 Zentimeter. Weibchen sind zwar in der Regel 10–20 % kleiner, aber auch für die Größe gilt, das die Vögel nur durch DNA- oder Federtests zuverlässig geschlechtsspezifisch bestimmt werden können.
Mönchssittiche bauen in Bäumen und Palmen große Gemeinschaftsnester. Dies ist eine Besonderheit unter den Papageienvögeln, die in der Regel Höhlenbrüter sind. Die Nester sind in „Wohnungen“ unterteilt, die jeweils von einem Paar bewohnt werden. Jede „Wohnung“, besteht wiederum aus mehreren spezialisierten Kammern zum Schlafen, Brüten und Aufenthalt. Die Nester ausgeflogener Jungtiere werden in der Nähe der Altvögel gebaut. Mönchssittiche legen fünf bis sechs Eier, die sie 22 bis 23 Tage lang bebrüten. Die Jungen werden nach 42 bis 45 Tagen flügge und etwa zwei bis drei Wochen nach dem Ausfliegen selbständig.
Der Mönchssittich (Myiopsitta monachus) ist ein südamerikanischer Papagei aus der Familie der eigentlichen Papageien. Als einzige Papageienart baut er große Nester aus Zweigen. Mönchssittiche weisen neben Halsbandsittichen als Neozooen aus der Ordnung der Papageien die weiteste Verbreitung auf. Die Vögel erreichen ein Alter von etwa 20 bis 30 Jahren.
The monk parakeet (Myiopsitta monachus), also known as the Quaker parrot, is a species of true parrot in the family Psittacidae. It is a small, bright-green parrot with a greyish breast and greenish-yellow abdomen. Its average lifespan is 20–30 years. It originates from the temperate to subtropical areas of South America. Self-sustaining feral populations occur in many places, mainly in areas of similar climate in North America and Europe.
The monk parakeet was described by French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon, in 1780 in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle, which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name, but in 1783, Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Psittacus monachus in his catalogue of the Planches Enluminées.[4] As Buffon did not specify the origin of his specimen, in 1937 the American ornithologist James Peters assigned the type location as Montevideo, Uruguay.[5] The monk parakeet is now placed in the genus Myiopsitta that was introduced by French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1854.[6][7] The genus name combines the Ancient Greek mus, muos meaning "mouse" and the Neo-Latin psitta meaning "parrot", alluding to the mouse-grey face and underparts. The specific epithet monachus is Late Latin for a "monk".[8]
The monk parakeet is one of two species in the genus Myiopsitta, the other being the cliff parakeet (Myiopsitta luchsi). The two parakeets were previously considered to be a single species. Due to morphological and behavioral differences, and geographical dissimilarities, the cliff parakeet has been elevated to species status.[7] The cliff parakeet's altitudinal range apparently does not overlap, so is thus entirely, but just barely, allopatric.[9] The American Ornithological Society has deferred recognizing the cliff parakeet as distinct "because of insufficient published data".[10]
Three subspecies are recognized:[11][9]
The subspecies' ranges meet in the general area of Paraguay, and there they are insufficiently delimited. The distinctness and delimitation of M. m. calita and M. m. cotorra especially require further study.
Like the other Neotropical parrots, the monk parakeet is usually placed in the tribe Arini, which might warrant elevation to subfamily rank as the Arinae. M. monachus belongs to the long-tailed clade of these – macaws and conures, essentially, which would retain the name Arini/Arinae if this polyphyletic group were split.
The nominate subspecies of this parakeet is 29 cm (11 in) long on average, with a 48-centimetre (19 in) wingspan, and weighs 100 g (3.5 oz). Females tend to be 10–20% smaller, but can only be reliably sexed by DNA or feather testing. It has bright-green upperparts. The forehead and breast are pale gray with darker scalloping and the rest of the underparts are very light-green to yellow. The remiges are dark blue, and the tail is long and tapering. The bill is orange. The call is a loud and throaty chape(-yee) or quak quaki quak-wi quarr, and screeches skveet.[11][9]
Domestic breeds in colors other than the natural plumage have been produced. These include birds with white, blue, and yellow in place of green. As such coloration provides less camouflage, feral birds are usually of wild-type coloration.
The monk parakeet and the cliff parrot are the only two parrot species that build a stick nest, in a tree or on a man-made structure, rather than using a hole in a tree. The monk parrot gregarious species often breeds colonially, building a single large nest with separate entrances for each pair. In the wild, the colonies can become quite large, with pairs occupying separate "apartments" in composite nests that can reach the size of a small automobile. These nests can attract many other tenants, including birds of prey such as the spot-winged falconet (Spiziapteryx circumcincta), ducks such as the yellow-billed teal (Anas flavirostris), and even mammals. Their five to 12 white eggs hatch in about 24 days.
Unusually for a parrot, monk parakeet pairs occasionally have helper individuals, often grown offspring, which assist with feeding the young (see kin selection).
The lifespans of monk parakeets have been given as 20-30 years;[13] the former might refer to typical lifespans in captivity and/or in the wild, while the latter is in the range of maximum lifespans recorded for parakeets.
In its native range, the monk parakeet is very common.[1] In Argentina, Brazil, and Uruguay, monk parakeets are regarded as major agricultural pests (as noted by Charles Darwin, among others). Their population explosion in South American rural areas seems to be associated with the expansion of eucalyptus forestry for paper pulp production, which offers the bird the opportunity to build protected nests in artificial forests where ecological competition from other species is limited.[11]
Self-sustaining feral populations have been recorded in several U.S. states and various regions of Europe[1] (namely Spain, Portugal, Azores, Madeira, Balearic Islands, Gibraltar, France, Corsica, Malta, Cyprus, Sardinia, Italy, Greece, Channel Islands, Great Britain, Ireland, and Belgium), as well as in British Columbia, Canada,[14] Brazil, Mexico, Chile, Israel, Bermuda, Bahamas, the United States, Cayman Islands, Puerto Rico, Easter Island, South Korea, Singapore,[15] and Japan. As it is an open-woodlands species, it adapts readily to urban areas.
In areas where they have been introduced, some fear they will harm crops and native species, while others dispute evidence of harm caused by feral colonies, and oppose exterminating these birds, but local bans and eradication programs exist in some areas of the U.S. Outside the U.S., introduced populations do not appear to raise similar controversy, presumably because of smaller numbers of birds, or because their settlement in urban areas does not pose a threat to agricultural production. The U.K. appears to have changed its view on its feral populations and the Department for the Environment, Food and Rural Affairs is planning to remove monk parakeets from the wild, as it believes that they threaten local wildlife and crops.[16]
Feral populations are often descended from very small founder populations. Being as social and intelligent as they are, monk parakeets develop some cultural traditions, namely vocal dialects that differ between groups. In populations descended from a large number of birds, a range of "dialects" exists. If the founder population is small, however, a process similar to genetic drift may occur if prominent founders vocalize in an unusual "dialect", with this particular way of vocalizing becoming established in the resulting feral colony. For example, no fewer than three different "dialects" occur among the feral monk parrots of the Milford, Connecticut, metropolitan area.[17]
The species has in recent years expanded its range in Brazil, where a self-sustaining population occurs in the downtown area of Rio de Janeiro. Since this population occurs far from the bird's original range in Brazil – it was only found in the far south and southwest – it is most probably a consequence of escapees from the pet trade. In Rio de Janeiro, the bird can be easily seen at the Aterro do Flamengo gardens – where it nests on palm trees and feeds on their fruit; the Rio birds seem to favor nesting amid the leaves of coconut palm trees, and in the vicinity of the neighboring domestic flight terminal, the Santos Dumont Airport and in the gardens of Quinta da Boa Vista, where communal nests roughly 1 m in diameter have been seen.[18] In Santa Catarina State, probable escapees have been reported on occasion for quite some time, and a feral population seems to have established itself in Florianópolis early in the first decade of the 21st century when birds were observed feeding right next to the highway in the Rio Vermelho-Vargem Grande area.[12]
The monk parakeet was first recorded in Mexico City in 1999.[19] Records exist from seven other locations, including the cities of Puebla, Morelia, Celaya, Oaxaca, Tuxtla Gutiérrez, Hermosillo, and Mexicali, and the mouth of the Loreto River in Baja California Sur.
Nesting populations are known in Mexico City and Oaxaca. A small but growing population has also been established in the southern part of the city of Puebla, Puebla, in the surroundings of the city's aviary, which they are known to visit frequently, and where they can often be seen clinging to the outer side of its mesh walls. No studies have been made to assess the impact they might have on the relict populations of green parakeets that live in the same area and other well-wooded zones of the city.
Following the ban on the trade of native parrot species, local traditional bird sellers have now switched to the monk parakeet as their staple parrot, and that might have increased the number of escapees. Sometimes, the head and breast feathers of monk parakeets are dyed yellow to deceive uninformed buyers, mimicking the endangered yellow-headed amazon. The presence of this species in seven geographically distant and independent locations in Mexico indicates that the source of these individuals is most likely the pet trade.[19]
Thousands of monk parakeets were imported to the United States between the 1960s and the 1980s as pets.[20] Many escaped or were intentionally released, and populations were allowed to proliferate. By the early 1970s, M. monachus was established in seven states, and by 1995, it had spread to eight more. In Florida alone, estimates range from 150,000 to 500,000.[21] Austin and Houston, Texas, also have thriving monk parakeet populations.[22][23]
As one of the few temperate-zone parrots, the monk parakeet is more able than most to survive cold climates (partly because they build communal nests about heat-producing electrical equipment atop utility poles), and colonies exist as far north as New York City, Chicago, Wisconsin, Cincinnati, Louisville, coastal Rhode Island, Massachusetts, Connecticut, and southwestern Washington. Edgewater, New Jersey has had a colony since 1980.[24] This hardiness makes this species second only to the rose-ringed parakeet among parrots as a successful introduced species.
In 2012, a pair of monk parakeets attempted nesting in Watervliet, New York, about 240 km (150 mi) north of New York City, near Albany, New York.[25] Prior to egg-laying, one bird was captured and the nest eventually was removed due to concerns that the nest built adjacent to an electrical transformer created a fire hazard.[26]
They have also found a home in Brooklyn, New York, after an accidental release decades ago of what appear to have been black-market birds[27] within Green-Wood Cemetery. The grounds crew initially tried to destroy the unsightly nests at the entrance gate, but no longer do so because the presence of the parrots has reduced the number of pigeons nesting within it. The management's decision was based on a comparative chemical analysis of pigeon feces (which destroy brownstone structures) and monk parakeet feces (which have no ill effect). The monk parakeets are in effect preserving this historic structure.
Brooklyn College has a monk parakeet as an "unofficial" mascot in reference to the colony of the species that lives in its campus grounds. It is featured on the masthead of the student magazine. They have also made their homes in the lamp posts in Pelham Bay Park in the Bronx. Most of these monk parakeet populations have been traced to shipments of captured birds from Argentina.[28]
The population in Chicago is estimated to be at 1,000 birds, with healthy colonies located in several of the city's parks.[29] Parrot origin theories include a University of Chicago experiment gone awry,[30] an overturned truck on its way to a pet store,[30] escaped birds from a holding pen at O'Hare Airport[29] or released / escaped pets.[29] According to University of Chicago ornithologist Dr. Stephen Pruett-Jones, "They got here through the pet trade and the pet trade really peaked in the mid- to late 1960s."[30]
The first documented parrot nest in Chicago dates to 1973.[30] The species continues to thrive despite several unusually harsh winters that occurred during the 1980s and in 2014.[29] Various attempts to remove them were made over the years, most of which were resisted by a group of Hyde Park residents, including Mayor Harold Washington.[31] The birds are generally welcomed in the city, especially by bird watchers, and were the subject of a 2012 ornithological study.[29]
Two Quakers in a tree – Florida
Monk parakeet nest in League City
The large nest in the Green-Wood Cemetery gate
In Spain, monk parakeets can be seen in Madrid, Barcelona, Cadiz, Seville, Torremolinos, Málaga, Nerja, Valencia, Tarragona, Roquetas de Mar (Andalusia), Zaragoza, the Canary Islands, and Majorca in the Balearic Islands. They were first seen around 1975. In Madrid, they especially frequent the Ciudad Universitaria (Complutense University campus) and Casa de Campo park. They are a common sight in Barcelona parks, often as numerous as pigeons. They form substantial colonies in Parc de la Ciutadella, Parc de la Barceloneta, and in smaller city parks such as Jardins Josep Trueta in Poble Nou, with a colony as far north as Empuriabrava. They are more frequent in watered urban parks with grass areas and palm trees, near to a river or the sea. The monk parakeet, as an invasive species, has become a problem to local fauna such as pigeons and sparrows, but not yet so harmful to magpies. Parakeets have also caused trouble to agriculture near the cities. Spain has outlawed the possession, selling, breeding, and trafficking of monk parakeets since 2013.[32] Madrid has the greatest population of monk parakeets in Europe, with 10,800 parakeets as of June 2015.[33] As of 2015, the estimated population of monk parakeets in Barcelona was 6,248.
In Greece, monk parakeets have established breeding colonies in the National Garden, Athens.[34]
The United Kingdom population in 2011 is believed to be around 150, in the Home Counties region. The Department for the Environment, Food and Rural Affairs announced plans in 2011 to control them, countering the threat to infrastructure, crops, and native British wildlife by trapping and rehoming, removing nests, and shooting when necessary.[35]
Groups of monk parakeets can be found in the Belgian capital city Brussels and its surrounding areas. They have been living in the wild at least since the 1970s.[36]
Populations in Germany, Czech Republic, Austria, and Denmark were once reported, but these seem to have been extirpated. Other populations in the U.K., France, and the Netherlands have also similarly declined into extirpation.[36]
Monk parakeets are highly intelligent, social birds. Those kept as pets routinely develop vocabularies of scores of words and phrases.[37] Due to this early speaking ability, it is overtaking the cockatiel as the favorite bird to teach to talk. Another contributing factor to growing popularity is that this bird has a shorter lifespan and lower price than African grey parrots.
Because of monk parakeets' listing as an agricultural pest, the U.S. states of California, Georgia, Kansas, Kentucky, Hawaii, Maine, New Jersey,[38] Pennsylvania, Tennessee, and Wyoming,[28] as well as Western Australia[39] outlaw sale and ownership. In Connecticut, one can own monk parakeets, but cannot sell or breed them. In New York and Virginia, one can own monk parakeets with banding and registration. In Ohio, owning one is legal if the bird's flight feathers are clipped or it is incapable of free flight.[28][40]
The monk parakeet (Myiopsitta monachus), also known as the Quaker parrot, is a species of true parrot in the family Psittacidae. It is a small, bright-green parrot with a greyish breast and greenish-yellow abdomen. Its average lifespan is 20–30 years. It originates from the temperate to subtropical areas of South America. Self-sustaining feral populations occur in many places, mainly in areas of similar climate in North America and Europe.
La Monaĥa psitako (Myiopsitta monachus) estas specio de psitako, laŭ granda parto de fakuloj la ununura membro de la genro Myiopsitta. Tamen la Bolivia psitako estas foje konsiderata subspecio de la Monaĥa psitako kaj foje kiel aparta specio, kio farus la Monaĥan psitakon unu el du specioj de la genro, formante ambaŭ superspecion. Ĝi estas malgranda, brilverda psitako kun grizeca brusto kaj verdecflava abdomeno.
La Monaĥa psitako estas indiĝena el moderklimataj al subtropikaj areoj de Argentino kaj ĉirkaŭaj landoj en Sudameriko, nome sudorienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo kaj Urugvajo. Elteneblaj naturigitaj populacioj loĝas en multaj aliaj lokoj jam el la 1930-aj jaroj, ĉefe en Nordameriko kaj Okcidenta Eŭropo danĝere por konkurencaj indiĝenaj specioj kaj damaĝe por agrikulturo kaj vegetaĵaro.
Ekzemple por Hispanio, kie ĝi estas konsiderata invada specio nedezirata, ĵusaj kalkuloj ĉirkaŭkalkulis 20 000 ekzemplerojn.[1] Tiele tie estas malpermesita ties posedo, transporto kaj komerco. Ili estis viditaj unuafoje en 1975 en Barcelono, kaj poste en Malago kaj Tenerife en 1978. El 1985 en multaj lokoj ĉefe en urboj. Danke al studo fare de 600 volontuloj en pli ol 450 municipoj oni trovis la specion en 125 municipoj de 25 provincoj de 15 regionoj, ĉefe en la provincoj Madrido kaj Katalunio kie oni censis 72 % el la ekzempleroj. Kaj ĉefe en la urboj mem Madrido kaj Barcelono (po 5 000), sekve de Malago (po 2 000), Cartagena kaj Hospitalet de Llobregat.[2]
La Monaĥa psitako (Myiopsitta monachus) estas specio de psitako, laŭ granda parto de fakuloj la ununura membro de la genro Myiopsitta. Tamen la Bolivia psitako estas foje konsiderata subspecio de la Monaĥa psitako kaj foje kiel aparta specio, kio farus la Monaĥan psitakon unu el du specioj de la genro, formante ambaŭ superspecion. Ĝi estas malgranda, brilverda psitako kun grizeca brusto kaj verdecflava abdomeno.
La Monaĥa psitako estas indiĝena el moderklimataj al subtropikaj areoj de Argentino kaj ĉirkaŭaj landoj en Sudameriko, nome sudorienta Brazilo, Bolivio, Paragvajo kaj Urugvajo. Elteneblaj naturigitaj populacioj loĝas en multaj aliaj lokoj jam el la 1930-aj jaroj, ĉefe en Nordameriko kaj Okcidenta Eŭropo danĝere por konkurencaj indiĝenaj specioj kaj damaĝe por agrikulturo kaj vegetaĵaro.
Ekzemple por Hispanio, kie ĝi estas konsiderata invada specio nedezirata, ĵusaj kalkuloj ĉirkaŭkalkulis 20 000 ekzemplerojn. Tiele tie estas malpermesita ties posedo, transporto kaj komerco. Ili estis viditaj unuafoje en 1975 en Barcelono, kaj poste en Malago kaj Tenerife en 1978. El 1985 en multaj lokoj ĉefe en urboj. Danke al studo fare de 600 volontuloj en pli ol 450 municipoj oni trovis la specion en 125 municipoj de 25 provincoj de 15 regionoj, ĉefe en la provincoj Madrido kaj Katalunio kie oni censis 72 % el la ekzempleroj. Kaj ĉefe en la urboj mem Madrido kaj Barcelono (po 5 000), sekve de Malago (po 2 000), Cartagena kaj Hospitalet de Llobregat.
La cotorra argentina,[2][3] perico monje argentino o perico monje, (Myiopsitta monachus),[3] también conocida como cotorra monje o cotorrita verdigrís es una especie de la familia Psittacidae. Mide 30 cm de largo y pesa 140 g en promedio. Se caracteriza por su color verde claro, más grisáceo hacia el pecho. Pico color cuerno y patas grisáceas. La especie se distribuye de forma natural en América del Sur y ha sido introducida en numerosos países alrededor del mundo. Se adapta muy bien a distintas condiciones ambientales ya sean tropicales, templadas o frías. La UCN2019-1 clasifica a la especie en su categoría de preocupación menor. Esta cotorra es apreciada como mascota para el hogar.[3]
Es de tamaño pequeño, de entre 28 y 31 cm de largo,[4] y tiene entre 120 y 140 g de peso.[5] Su plumaje es de un verde brillante, con las alas verdes azuladas; la frente, mejillas, garganta, pecho y vientre son grises claros. Su cola es larga y puntiaguda, de color verde, como el dorso; el pico es ocre y las patas son grisáceas.[4][5]
Es originaria de Sudamérica, de la zona centro y sur, desde Bolivia y Brasil hasta Argentina, Paraguay y Uruguay. Las introducciones por parte del humano, al comprarla enjaulada y liberarla después, la han extendido por numerosos países de América, Europa, Asia y África, como Chile, Estados Unidos, México, Francia, España, Italia, Portugal, Reino Unido, Holanda, Bélgica, Grecia, Israel y Marruecos, entre otros.[5][6][7] En Argentina originariamente se encontraba solo hasta el sur de la provincia de Córdoba pero, con el avance del hombre y la forestación que tuvo lugar en la pampa húmeda, hoy día se hallan colonias hasta en el sur de la provincia de Buenos Aires, lo que hace notar su enorme capacidad de adaptación a otros climas y ecosistemas.
Son animales muy inteligentes y de una adaptabilidad muy flexible. Desarrollan su vida en grupos sociales de gran complejidad llegando a construir nidos comunales en la mayor altura posible disponible, generalmente en los árboles. Es la única especie de loro que construye sus propias nidificaciones utilizando ramas.[8]
Posee una gran adaptación alimentaria y suele explotar diversos recursos alimenticios, esto es gracias a la gran adaptabilidad morfológica conformada por un pico muy fuerte y versátil como una estructura flexible de sus patas que le permite trepar en la vegetación y asir alimentos.[8]
En la naturaleza vuelan en ruidosas bandadas a gran velocidad, nunca levantando las alas por encima del cuerpo, y aleteando constantemente.[cita requerida]
Es capaz de emitir una amplia variedad de chillidos y graznidos,[5] también puede vocalizar o imitar palabras.[9]
Es una especie principalmente granívora; en la naturaleza se alimenta de semillas de plantas tanto silvestres como cultivadas. Entre las primeras se destacan las semillas de cardo; entre las segundas muestra preferencia por el sorgo, el maíz y el arroz. También consume frutos y flores, así como insectos adultos y sus larvas.[5] Pese a la importancia de los elementos vegetales en su dieta, si la ocasión se presenta, las cotorras monje pueden alimentarse de la carne de animales muertos.[cita requerida]
Son aves altamente gregarias. Construyen un nido, al contrario que la mayoría de los loros. Nidifican comunitariamente, construyendo nidos que pueden llegar a ser bastante grandes, utilizando ramas de plantas espinosas entretejidas, y compartiendo cada nido un buen número de parejas.[5] El nido lo ubican en árboles o en estructuras artificiales, como torres de radiocomunicación o tendidos eléctricos.
Ponen de cinco a ocho huevos por nidada, y la incubación dura unos veintiséis días.[5] Los huevos se adaptan a cualquier tipo de climas templados o tropicales; esto se da por la protección térmica que proporcionan las cámaras de los nidos coloniales.
Sus principales depredadores naturales son las aves rapaces y la comadreja colorada (Lutreolina crassicaudata).[cita requerida]
Se ha introducido en muchos lugares como mascotas que se liberaron y se liberan en la actualidad deliberadamente o por accidente y se asilvestraron. Aunque muchos artículos periodísticos[cita requerida] repiten que compite o desplaza a las especies autóctonas como el gorrión común (Passer domesticus), parecen estar basados en el imaginario colectivo, ya que no existe un solo estudio científico que apoye la teoría de que afectan negativamente a ninguna especie animal fuera de Sudamérica.[10] Aun así, se ha constatado situaciones de competencia alimentaria por los frutos de Phoenix spp. con el mirlo común (Turdus merula), con el cual convive en el área metropolitana de Barcelona, que se manifiestan en ataques y expulsiones por parte de Myiopsitta monachus.[11]
La población de Myiopsitta monachus se ha multiplicado en España, donde las cotorras son ya un problema para especies autóctonas y para los agricultores en varias ciudades y sus alrededores.[12][13] [14] Debido a su potencial colonizador y a constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por lo que está prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[15]
Entre los impactos y amenazas que justifican esta catalogación, destacan:[16]
En 2015 la Sociedad Española de Ornitología coordinó un censo para cuantificar el número de cotorras argentinas y su distribución por toda España. Éste es el mayor censo del mundo realizado hasta la fecha basado en estimar el número de cotorras argentinas a partir del recuento de todos los nidos y el cálculo de la ocupación de cotorras por nido. Se censaron más de 450 municipios y se contabilizaron entre 18.980 y 21.455 cotorras argentinas distribuidas por 142 municipios pertenecientes a 13 comunidades autónomas. Aunque está ampliamente distribuida por toda España, las ciudades de Madrid y Barcelona acumulan más del 51% de las cotorras de España.[17] Muchas de las ciudades españolas donde se han estudiado las cotorras argentinas a lo largo del tiempo muestran un crecimiento exponencial, es decir que cuanto más grande es la población más rápido crece, lo que establece una situación de cuenta atrás si se quiere gestionar antes de que sea demasiado numerosa.[17][18][19]
En Madrid capital, según un estudio de 2013 realizado en la Facultad de Biología de la Universidad Complutense de Madrid, la población de estas aves rondaba los 1768 ejemplares,[20] cifra que se elevaba hasta las 12 000 cotorras en 2019.[21] La Comunidad de Madrid, por medio de la Consejería de Medio Ambiente y Ordenación del Territorio, establece en el artículo 22, de la Orden 1613/2013, de 25 de junio, el permiso regulado para la captura y muerte de cualquier ejemplar de cotorra de Kramer (Psittacula krameri) y de cotorra argentina (Myiopsitta monachus) durante la práctica de cualquier actividad cinegética autorizada, durante los períodos hábiles de caza. Además, faculta a todos los municipios de la Comunidad de Madrid para establecer mecanismos de control de las especies de fauna declaradas como exóticas invasoras.
A principios de octubre de 2019, la actual administración del Ayuntamiento de Madrid anunció que atajaría el problema en lo que respecta a la capital, debido a que es algo que le acucia imperiosamente a la ciudad. El consistorio pondrá en marcha un plan para poder erradicar a la especie, que abunda y prolifera sobre todo en sitios específicos de la capital, con un coste que oscila entre los 6 y 8 euros por pájaro, lo que supone un coste de 100.000 en total. [22]
Entre 1960 y 1980 se introdujeron miles de cotorras a los Estados Unidos como mascotas.[23] Muchos se escaparon o abandonaron intencionalmente, lo que permitió la proliferación de la especie en estado asilvestrado. En la década de 1970 había ejemplares en siete estados y en 1995 se había difundido a otros ocho. Se calcula que en Florida debe haber entre 150,000 y 500,000 a principios del siglo XXI.[24] Es considerada una plaga invasora.
En Chile esta especie fue introducida luego de que las hayan traído como mascotas, actualmente se encuentran desde Arica a Puerto Montt, es considerada una plaga en ciudades como Santiago, y esta especie es un peligro para otras especies de loros nativos.[cita requerida]
Tiene descritas cuatro subespecies:[25]
|número-autores=
(ayuda) La cotorra argentina, perico monje argentino o perico monje, (Myiopsitta monachus), también conocida como cotorra monje o cotorrita verdigrís es una especie de la familia Psittacidae. Mide 30 cm de largo y pesa 140 g en promedio. Se caracteriza por su color verde claro, más grisáceo hacia el pecho. Pico color cuerno y patas grisáceas. La especie se distribuye de forma natural en América del Sur y ha sido introducida en numerosos países alrededor del mundo. Se adapta muy bien a distintas condiciones ambientales ya sean tropicales, templadas o frías. La UCN2019-1 clasifica a la especie en su categoría de preocupación menor. Esta cotorra es apreciada como mascota para el hogar.
Myiopsitta monachus Myiopsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Myiopsitta monachus Myiopsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Munkkiaratti (Myiopsitta monachus) on eteläamerikkalainen papukaijalaji. Laji pesii suurissa parvissa samantapaisissa yhteispesissä kuin esimerkiksi tasavaltalaiset. Munkkiaratit myös yöpyvät näissä pesissä ja ruoanhakuun lähtiessään ne jättävät muutaman vartioimaan pesiä.
Munkkiaratteja pidetään myös lemmikkilintuina.
Munkkiaratin luontainen levinneisyysalue on Boliviassa, Brasiliassa ja Argentiinassa. Istutettuna lajia esiintyy Puerto Ricossa, Yhdysvaltojen koillisosassa ja Espanjassa. Munkkiaratit viihtyvät sademetsien lisäksi muun muassa hedelmä- ja palmuviljelmillä.
Munkkiaratit pitävät hedelmistä, pähkinöistä, kukista ja lehdistä sekä hyönteisistä ja niiden toukista. Lemmikkeinä munkkiaratit ovat herkkiä lihomaan.
Munkkiaratit voivat pesiä kaikkina vuodenaikoina, mutta tavallisesti ne tekevät sen lokakuussa. Silloin naaras munii 5–8 munaa erityisessä poikuekammiossa. Lisääntyminen on huonosti tunnettua, mutta poikaset itsenäistyvät kuusiviikkoisina. Täysikasvuisina linnut ovat noin 29 cm pitkiä.
Munkkiaratti (Myiopsitta monachus) on eteläamerikkalainen papukaijalaji. Laji pesii suurissa parvissa samantapaisissa yhteispesissä kuin esimerkiksi tasavaltalaiset. Munkkiaratit myös yöpyvät näissä pesissä ja ruoanhakuun lähtiessään ne jättävät muutaman vartioimaan pesiä.
Munkkiaratteja pidetään myös lemmikkilintuina.
Myiopsitta monachus
La Perruche veuve (Myiopsitta monachus), anciennement Conure veuve, encore appelée Perruche veuve[1], Perruche torrègne, Perruche moine, Perruche-souris, Perruche Quaker (États-Unis et Canada) ou Perruche jeune-veuve (cotorra en Argentine), est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des psittacidés. En tant que Psittacidé, le terme « conure » est à préférer[2], « perruche » étant plutôt réservé aux Psittaculidés[3].
Cette espèce est de couleur verte, avec le front et la poitrine gris pâle, les couvertures sus-alaires bleues et le dessous des rémiges bleu foncé. Elle mesure environ 29 cm de longueur pour une envergure de 48 cm et une masse de 100 g. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel, cependant habituellement les femelles présentent un poids plus réduit de 10 à 20%.
La Perriche veuve est originaire du Brésil, du Paraguay et de l'Argentine. L'espèce est désormais implantée dans l'est des États-Unis, au nord jusqu'à Chicago et au Massachusetts[4]. Des colonies, généralement issues de lâchers sauvages, sont installées dans certaines régions d'Europe : en Espagne (parc Montjuic à Barcelone, mais aussi en Andalousie) et en France, notamment à Montpellier (quartier des Aubes), à Marseille (parc Longchamp), à Toulon et dans le parc de la Légion d'honneur à Saint-Denis (93200). En Grèce, elle est présente dans le jardin national d'Athènes. En Italie à Rome, elle est présente dans les parcs de la ville. A Bruxelles, elle est présente dans différents parcs.
Son vol rectiligne rapide de cime en cime peut le rendre difficile à observer. Au sol, elle présente une démarche maladroite caractéristique.
L'espèce a ceci de remarquable qu'elle est la seule parmi les perruches à construire de vastes nids collectifs à entrées multiples, faits de branches et brindilles, lesquels peuvent atteindre plusieurs mètres d'envergure et peser jusqu'à 200 kg. Ces nids volumineux peuvent endommager les immeubles et les lignes électriques[5]. La femelle pond de 4 à 6 œufs par ponte. La durée d'incubation est de 23 à 25 jours.
Sa sous-espèce Myiopsitta monachus luchsi est désormais considérée comme l'espèce à part entière Myiopsitta luchsi[6].
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Conure veuve (Mato Grosso, Brésil)
Conure veuve (Mato Grosso, Brésil)
Myiopsitta monachus
La Perruche veuve (Myiopsitta monachus), anciennement Conure veuve, encore appelée Perruche veuve, Perruche torrègne, Perruche moine, Perruche-souris, Perruche Quaker (États-Unis et Canada) ou Perruche jeune-veuve (cotorra en Argentine), est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Psittaciformes et de la famille des psittacidés. En tant que Psittacidé, le terme « conure » est à préférer, « perruche » étant plutôt réservé aux Psittaculidés.
A cotorra de peito gris,[2] tamén chamada cotorra arxentina[3] ou cata[4] (Myiopsitta monachus) é unha especie de papagaio da familia Psittacidae. É un papagaio pequeno, de cor verde brillante cun peito gris e abdome amarelo cincento. A súa zona de orixe son as áreas temperadas ou subtropicais de Arxentina e países próximos en Suramérica. É un popular animal de compañía. Establecéronse poboacións silvestres en moitos lugares do mundo xeralmente a partir de animais escapados da catividade, principalmente en Norteamérica e Europa, incluíndo Galicia.[2]
Esta especie foi descrita polo polígrafo francés Georges-Louis Leclerc, conde de Buffon en 1780 na súa Histoire Naturelle des Oiseaux (Historia natural das aves).[5] O paxaro foi tamén ilustrado nunha placa gravada pintada a man de François-Nicolas Martinet nas Planches Enluminées D'Histoire Naturelle (Planchas iluminadas de historia natural), que se realizaron baixo a supervisión de Edme-Louis Daubenton para acompañar ao texto de Buffon.[6] Nin na descrición da placa nin no texto de Buffon se incluía o nome científico, pero en 1783 o naturalista holandés Pieter Boddaert acuñou para ela o nome binomial Psittacus monachus no seu catálogo de Planches Enluminées (Planchas iluminadas).[7] Como Buffon non especificou a orixe do seu espécime, en 1937 o ornitólogo alemán James Peters asignoulle como localización tipo Montevideo, Uruguai.[8] A cotorra de peito gris está agora situada no xénero Myiopsitta, que foi creado polo naturalista francés Charles Lucien Bonaparte en 1854.[9][10] O nome do xénero combina a palabra do grego antigo mus, muos, que significa 'rato' e a palabra neolatina psitta, que significa 'papagaio', aludindo á súa face e partes inferiores de cor gris como o pelo do rato. O epíteto de especie monachus procede do latín tardío e significa 'monxe'.[11]
É unha das especies do xénero Myiopsitta, que ten outra chamada Myiopsitta luchsi. Estas dúas cotorras eran antes consideradas unha soa especie. Porén, debido a diferenzas morfolóxicas e de comportamento e a desemellanzas xeográficas, a especie M. luchsi foi elevada á categoría de especie.[10] A distribución altitudinal de M. luchsi aparentemente non se solapa coa outra especie, polo que é enteiramente, aínda que por pouco, alopátrica.[12] A American Ornithological Society pospuxo o recoñecemento de M. luchsi como especie distinta "debido aos insuficientes datos publicados".[13]
Recoñécense tres subespecies:[14][12]
As áreas das subespecies encóntranse na área xeral de Paraguai, e alí están insuficientemente delimitadas. A distinción e delimitación especialmente de M. m. calita e M. m. cotorra require maiores estudos.
Igual que outros papagaios neotropicais, a cotorra de peito gris é normalmente situada na tribo Arini, que podería merecer elevarse a caegoría de subfamilia como Arinae. M. monachus pertence ao clado de cola longa destas aves, que mantería o nome Arini/Arinae se este grupo polifilético fose dividido.
A subespecie nominada desta cotorra é de 29 cm de longo como media, cunha envergadura alar de 48 cm, e pesa 100 g. As femias tenden a sen dun 10 a un 20% máis pequenas, pero só poden ser sexadas de forma fiable con probas de ADN ou probas das plumas. As partes superiores son verdes brillantes. A fronte e o peito son gris claros cun marcado máis escuro e o resto das partes inferiores de verde claro a amarelo. As rémixes son azul escuras e a cola é longa e vaise estreitando. O peteiro é laranxa. A chamada é un forte e gutural chape(-yi) ou cuak cuaki cuak-ui cuarr, e renxidos skvit.[14][12]
As cotorras domésticas criadas como animais de compañía poden ás veces ter outras cores distintas das naturais. Hainas que son brancas, azuis e amarelas en vez de verdes. Tales cooracións proporcionan menos camuflaxe, pero as que escaparon e crearon poboacións silvestres xeralmente teñen a coloración do tipo silvestre.
A cotorra de peito gris é o único papagaio que constrúe un niño feito de paus situado nunha árbore ou nunha estruura construída polo ser humano, en vez de usar un burato nunha árbore. Esta especie gregaria a miúdo cría en colonias, construíndo un só niño grande con entradas separadas para cada unha das varias parellas que o utilizan. Na natureza, as colonias poden ser bastante grandes, e as parellas ocupan "apartamentos" separados nos niños, os cales poden ter o tamaño dun pequeno automóbil. Estes niños poden atraer moitos outros inquilinos, como aves de presa como o Spiziapteryx circumcincta, patos como Anas flavirostrise incluso mamíferos. Poñen de 5 a 12 ovos que fan eclosión nuns 24 días.
Algo pouco común entre os papagaios é que as parellas desta especie teñen individuos axudantes, que adoitan ser fillos xa crecidos, que axudan a alimentar as crías (ver selección de parentesco).
A duración da vida desta especie é normalmente de entre 15 e 20 anos,[16] pero rexistráronse máximos de 25 a 30 anos.[17]
A cotorra de peito gris é moi común globalmente.[1] En Arxentina, Brasil e Uruguai, considérase unha praga agrícola importante (como xa sinalara Charles Darwin, entre outros). A súa explosión poboacónal nas áreas rurais de Suramérica parece estar asociada coa expansión das plantacións de eucalipto para a produción de papel, xa que estes bosques artificiais ofrecen á ave a oportunidade de construír niños ben protexidos onde a competición ecolóxica con outras especies é limitada.[14]
Existen poboacións estables destas aves que se fixeron silvestres en varios estados de Estados Unidos e diversas rexións de Europa (concretamente España, Portugal, Azores, Madeira, illas Baleares, Xibraltar, Francia, Córsega, Malta, Chipre, Sardeña, Italia, Grecia, illas do Canal, Gran Bretaña, Irlanda e Bélxica), e tamén na Columbia Británica de Canadá,[18] Brasil, México, Chile, Israel, Bermuda, Bahamas, illas Caimán, illa de Pascua, Puerto Rico, Corea do Sur e Xapón. Como é unha especie de bosques abertos, adáptase doadamente ás áres urbanas.
En áreas onde foron introducidas, témese que causen danos á agricultura e ás especies nativas, mentres que algúns discuten que haxa probas de que as colonias que se fixeron silvestres causen danos e opóñense a exterminar estes paxaros. Porén, existen programas de prohibición e erradicación nalgunhas áreas de Estados Unidos e outros países.[19] Nalgúns países, as poboacións introducidas non parecen suscitar controversisa similares, probablemente porque son pouco numerosas ou porque o seu establecemento en áreas urbanas non supón unha ameaza para as producións agrícolas.
As poboacións que se fixeron silvestres adoitan descender de pobocións fundacionais moi pequenas. Como son sociais e intelixentes, desenvolven algunhas tradicións culturais, como dialectos vocais que difiren entre grupos. En poboacións que descenden dun gran número de aves, hai un conxunto de "dialectos". Porén, se a poboación fundadora é pequena, pode ocorrer un proceso similar á deriva xenética se os fundadores prominentes vocalizan nun "dialecto" pouco común, e este particular xeito de vocalización acaba quedando establecido na colonia final resultante.[20]
As cotorras de peito gris poden verse en Galicia nas Rías Baixas (onde están en expansión),[2] en Madrid, Barcelona, Cádiz, Sevilla, Torremolinos, Málaga, Nerja, València, Tarragona, Roquetas de Mar, Zaragoza, as illas Canarias e Mallorca. En España apareceron por primeira vez en 1985. En parques urbanos con herba, árbores e preto de ríos ou o mar son especialmente frecuentes e abundasn en cidades como Madrid e Barcelona. Como son especies invasoras, convertéronse nun problema para a fauna local, como pombas e pardais, pero non tanto para as pegas. Causan tamén problemas ás explotacións agrícolas preto das cidades. En España prohibiuse a posesión, venda, crianza e tráfico de cotorras de peito gris desde 2013.[21]
As cotorras de peito gris son aves sociais e moi intelixentes. Os que as teñen como animais de compañía notan que continuamente desenvolven vocabularios de moitas palabras e frases.[22] Debido a esta capacidade temperán de falar, está superando ás cacatúa como paxaro favorito para ensinarlle a falar. Outro factor que contribúe ao crecemento da súa popularidade é que esta ave ten unha esperanza de vida curta e menor prezo que os papagaios grises africanos.
Como a especie está na lista de pragas agrícolas en varios estados de Estados Unidos,[23] e en Australia Occidental[24] non é legal neses estados vendela ou posuíla,[23][25] igual que ocorre en España.
Gran niño de cotorra de peito gris no portal do Cemeterio de Green-Wood en Brooklyn, Nova York
|url=
(Axuda) A cotorra de peito gris, tamén chamada cotorra arxentina ou cata (Myiopsitta monachus) é unha especie de papagaio da familia Psittacidae. É un papagaio pequeno, de cor verde brillante cun peito gris e abdome amarelo cincento. A súa zona de orixe son as áreas temperadas ou subtropicais de Arxentina e países próximos en Suramérica. É un popular animal de compañía. Establecéronse poboacións silvestres en moitos lugares do mundo xeralmente a partir de animais escapados da catividade, principalmente en Norteamérica e Europa, incluíndo Galicia.
Il parrocchetto monaco (Myiopsitta monachus Boddaert, 1783) o parrocchetto torrigiano è un uccello della famiglia degli Psittacidi. È l'unica specie del genere Myiopsitta Bonaparte, 1854.[2]
Insieme al parrocchetto dal collare (Psittacula krameri) è la sola ad essere stabilmente nidificante in Italia (come specie esotica a carattere sempre più invasivo, la cui influenza competitiva sulle specie autoctone è ancora in fase di studio).[3]
Agile e affusolato pappagallo dalla colorazione generale verde chiaro, con fronte, guance e petto grigio chiaro, ventre giallognolo sfumato in verde; remiganti e timoniere blu. Con l'uccello in volo si nota maggiormente il blu della coda e della parte inferiore dell'ala. Ha becco bruno, iride marrone e zampe grigie. La taglia si aggira attorno ai 29 cm.
È gregario, socievole e stanziale: crea gruppi stabili molto numerosi, anche oltre i 100 individui, che, emettendo continui richiami molto forti, si muovono insieme alla ricerca di cibo: semi di cardi, di erbe prative, di alcuni alberi, frutta, bacche, fiori e occasionalmente larve e insetti. Il periodo riproduttivo inizia a ottobre e, se la stagione è favorevole, può portare a termine anche due covate. Costruisce grandi nidi coloniali sulle cime di grandi alberi anche a 20 metri di altezza. Un nido medio che ospita da una decina a una ventina di coppie arriva a pesare anche 200 kg. Per questo i parrocchetti monaci collegano saldamente le strutture del nido a rami grandi all'attaccatura con il tronco, quindi intrecciano decine di rametti e formano una grande «fascina» percorsa da tunnel comunicanti e da camere di cova dove ogni femmina depone 5-8 uova che vengono incubate per 20 giorni. I piccoli si involano entro le 6 settimane dalla schiusa.
È originario di una vasta area della parte sud-orientale del Sudamerica, che include Argentina, Paraguay, Uruguay, Bolivia e Brasile, dove è spesso cacciato come uccello dannoso alle coltivazioni, ciononostante è ancora molto comune.
Uccello normalmente di pianura o di collina, ama le foreste aperte, quelle a galleria lungo i corsi d'acqua, le boscaglie di acacie e le savane alberate. Normalmente è diffuso fino a quote attorno ai 1000 metri, ma si adatta molto bene anche a quote più elevate tanto che la M. m. luchsi è stata segnalata fino a 3000 metri. In alcune aree, la piantumazione con alberi ad alto fusto come l'Eucalyptus lo ha notevolmente avvantaggiato.
Vi sono colonie di questi uccelli, sfuggiti alla cattività e perfettamente ambientatisi anche in Europa e negli Stati Uniti: una colonia di notevoli dimensioni è localizzata dentro la città di New York. In Italia vi sono diverse grandi città tra cui Roma[4][5], Cagliari e Firenze[6], che hanno nei parchi o nei viali piccole bande di parrocchetti monaci. Numerose colonie di parrocchetti monaci sono presenti a Palermo nell'orto botanico e nel parco Piersanti Mattarella. È diffusissimo pure nella città di Molfetta[7] dove è presente almeno dal 1985; ve ne è almeno una colonia nel ponente genovese, avvistato a Barletta ed è presente un po' lungo tutta la costiera adriatica, da Barletta sino a Bari e relativo hinterland. Procede nella sua espansione verso l'interno della fascia costiera: colonie sono presenti nei territori di Terlizzi e Grumo Appula. Recentemente si è stabilito anche nei parchi di Milano, Monza e Pavia[8]. Almeno tre colonie si sono stabilizzate a Manfredonia nella località di Siponto. Avvistato anche nelle campagne di Corato (BA), ai margini del Parco dell'Alta Murgia.
È classificato in 4 sottospecie:
Il parrocchetto monaco (Myiopsitta monachus Boddaert, 1783) o parrocchetto torrigiano è un uccello della famiglia degli Psittacidi. È l'unica specie del genere Myiopsitta Bonaparte, 1854.
Insieme al parrocchetto dal collare (Psittacula krameri) è la sola ad essere stabilmente nidificante in Italia (come specie esotica a carattere sempre più invasivo, la cui influenza competitiva sulle specie autoctone è ancora in fase di studio).
De monniksparkiet of muisparkiet (Myiopsitta monachus) is een parkiet uit Argentinië en het zuidelijke deel van Brazilië in Zuid-Amerika. Als exoot doen deze vogels het goed in Europa en Noord-Amerika.
Monniksparkieten hebben een opvallende groene kop, een olijfgroene buik en een lange, groene staart. Hun voorhoofd, teugel, wangen, kin, keel en de bovenborst zijn lichtgrijs. Het verenkleed bij beide geslachten is gelijk. Ze hebben een kromme papegaaiensnavel, die lichtbeige-roze is. Het verschil tussen mannetjes en poppen is nauwelijks te zien. Men gaat ervan uit dat poppen iets groter gebouwd zijn dan de mannen. De lichaamslengte bedraagt 29 cm en het gewicht 125 gram.
In het wild bestaat het menu voornamelijk uit bloemknoppen, jong blad, boombast, bessen en verse zaden. In de broedtijd worden ook rupsen en kleine insecten gegeten.
Per keer legt het vrouwtje vijf tot twaalf eieren. Deze worden in ongeveer 24 dagen uitgebroed. Zowel het mannetje als het vrouwtje helpen mee met het uitbroeden van de eieren en met het opvoeden van de jongen.
Deze kolonievogels nestelen in vrij grote groepen. Ze bouwen zeer grote vrijstaande nesten, die een diameter hebben van wel een meter. De binnenzijde van de nesten zijn bedekt met zachte grasstengels, het overige bouwwerk wordt gemaakt van takken. In een boom bevinden zich vaak meerdere nesten en elk nest wordt vaak door meerdere paartjes bewoond. Elk paartje heeft in zo'n nest zijn eigen kraamkamer. Ook buiten de broedtijd worden de nesten door de vogels bewoond.
De monniksparkiet bouwt zijn nest in vogelkolonies met vele parkieten. Het is voorgekomen dat een dergelijke "parkietenflat" het formaat had van een kleine auto. Dit gedrag is vrij ongewoon voor een papegaai en is waarschijnlijk geëvolueerd doordat op de pampa's weinig bomen groeien en de aanwezige nestruimte efficiënt moest worden gebruikt.
De 'gewone' monniksparkiet komt voor in Zuidoost-Brazilië, Uruguay en Noordoost-Argentinië. De Boliviaanse monniksparkiet heeft zijn verspreidingsgebied in Centraal-Bolivia. De Paraguayaanse monniksparkiet is te vinden in Paraguay en de mendozamonniksparkiet heeft zijn verspreidingsgebied in West-Argentinië.
Buiten de broedtijd komen ze voor in grote zwermen van wel 50 tot 200 exemplaren. Ze zijn vooral te vinden in landbouwgebieden en aangrenzende bossen. Bij hun zoektochten naar voedsel kunnen ze hier grote schade aanrichten aan gewassen, zoals graan en maïs. Inmiddels komen de papegaaien ook voor in stedelijke gebieden waar ze voor veel geluidsoverlast kunnen zorgen.[2]
Van het geslacht Myiopsitta monachus, zoals de wetenschappelijke naam van de muis- of monniksparkiet luidt, worden vier ondersoorten onderscheiden, te weten:
De ondersoort M. m. luchsi uit Midden-Bolivia heeft volgens BirdLife International en de IOC World Bird List de status van aparte soort, de klifparkiet.
Het komt voor dat monniksparkieten "halfwild" leven. Dat wil zeggen dat ze vrij kunnen vliegen (en meestal nestelen) maar dat ze voor voedsel bij hun eigenaar terechtkunnen. Een gebruikelijke gang van zaken is de dieren eerst in een volière aan de omgeving (bijvoorbeeld de achtertuin) te laten wennen en ze na een aantal maanden pas los te laten. De kans is groot dat de vogels dan terug blijven komen voor voedsel. Die kans wordt groter als meerdere dieren samenwerken en gezamenlijk vrij vliegen. De monniksparkiet is een sociaal dier en zal anders op zoek gaan naar een andere kolonie. Vrijlaten in groepen bevord dat de dieren gaan nestelen, hierdoor kunnen het er snel meer worden.
In het Mheenpark in Apeldoorn bevindt zich sinds ca. 2010 een door de mens getolereerde zelfstandige kolonie.[3] Ouwehands Dierenpark in Rhenen heeft een groot aantal vrijvliegende monniksparkieten. In 2003 werd een grote groep van deze vogels aangetroffen in het naburige Wageningen. Na opmerkingen over faunavervalsing heeft het dierenpark de kolonie laten wegvangen.
De monniksparkiet of muisparkiet (Myiopsitta monachus) is een parkiet uit Argentinië en het zuidelijke deel van Brazilië in Zuid-Amerika. Als exoot doen deze vogels het goed in Europa en Noord-Amerika.
Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er ein fugl i parakittfamilien, Psittacidae. Munkeparakitten stammar frå tempererte til subtropiske område av Argentina og nabolanda i Sør-Amerika. Særleg i Nord-Amerika og Europa finst det mange forvilla populasjonar.
Denne papegøyen er 29 cm lang i gjennomsnitt, og har vengespenn på 48 cm, han veg 100 gram. Hofuglar har ein tendens til å vere 10-20 % mindre. Fuglen er overvegande grøn og har den typiske lange papegøyehalen. Panna er blåaktig til grå, resten av hovudet og brystet er grått. Nebbet er oransje eller lyst brunleg. Munkeparakitten har ein grå ring rundt augo og grå føter. Handvengfjørene er blå og svarte, undersida av vengene og lysgrå til blassblåleg. Halefjøra syner ei blå og grøn teikning, undersida er lys grøn til lyseblå. Kjønna er heilt like i fjørdrakta.
Fuglar i fangenskap har andre farger enn den naturlege fjørdrakta. Slike fuglar syner mellom anna kvitt, blått og gult i staden for grønt. Ettersom slike farger gjev dårlegare kamuflasje, liknar forvilla fuglar meir på dei ville fuglane i farger.
Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er ein fugl i parakittfamilien, Psittacidae. Munkeparakitten stammar frå tempererte til subtropiske område av Argentina og nabolanda i Sør-Amerika. Særleg i Nord-Amerika og Europa finst det mange forvilla populasjonar.
Denne papegøyen er 29 cm lang i gjennomsnitt, og har vengespenn på 48 cm, han veg 100 gram. Hofuglar har ein tendens til å vere 10-20 % mindre. Fuglen er overvegande grøn og har den typiske lange papegøyehalen. Panna er blåaktig til grå, resten av hovudet og brystet er grått. Nebbet er oransje eller lyst brunleg. Munkeparakitten har ein grå ring rundt augo og grå føter. Handvengfjørene er blå og svarte, undersida av vengene og lysgrå til blassblåleg. Halefjøra syner ei blå og grøn teikning, undersida er lys grøn til lyseblå. Kjønna er heilt like i fjørdrakta.
Fuglar i fangenskap har andre farger enn den naturlege fjørdrakta. Slike fuglar syner mellom anna kvitt, blått og gult i staden for grønt. Ettersom slike farger gjev dårlegare kamuflasje, liknar forvilla fuglar meir på dei ville fuglane i farger.
Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er en papegøyefugl som tilhører undergruppen med parakitter. Den stammer fra Argentina, Uruguay og det sørlige Brasil. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.
Munkeparakitt (Myiopsitta monachus) er en papegøyefugl som tilhører undergruppen med parakitter. Den stammer fra Argentina, Uruguay og det sørlige Brasil. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.
Mnicha[4] (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.
Nazwa łacińska monachus jest rodzajem męskim rzeczownika "mnich" w łacinie[5]. Mnicha nizinna to jedyny przedstawiciel rodzaju Myiopsitta[4]. Wyróżnia się 4 podgatunki[6]:
W stanie dzikim typowe umaszczenie jest zielono-szare z niebieskimi końcówkami skrzydeł i pomarańczowym dziobem. Szare są: czoło, policzki oraz pierś. W wieku dorosłym na piersi samców pojawia się ciemniejszy wzór. Reszta ciała (z wyjątkiem niebieskich lotek pierwszorzędowych) jest zielona, przy czym zewnętrzne strony ud są jasnozielone lub żółtawe. W niewoli wyhodowano kilka odmian kolorystycznych, np. białą (albinotyczną), lutino (żółtą), cynamonową i niebieską.
Samice nieco mniejsze od samców ale rozróżnienie płci jest bardzo trudne bez badań. Jednakże skrzydło samca ma długość 155 mm, a samicy 151 mm[7].
15-20 lat. W niewoli niekiedy nawet 30 lat.
Żywią się różnymi nasionami, jagodami i innymi owocami, młodymi pędami i kwiatami drzew oraz owadami i ich larwami. W okresie lęgowym ważnym składnikiem są nasiona ostów.
Naturalny zasięg występowania obejmuje obszary Ameryki Południowej o klimacie subtropikalnym i umiarkowanym (gł. Argentyna, Paragwaj, Urugwaj, Boliwia oraz południowy skrawek Brazylii). Gatunek został introdukowany w wielu rejonach świata i obecnie żyje dalej na północ Brazylii a także w Puerto Rico, na Bermudach, Bahamach, w ośmiu stanach USA, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Gibraltarze, w Belgii, Izraelu i Japonii. Na niektórych obszarach uważany za poważnego szkodnika upraw. Dobrze się przystosowała do życia w miastach.
W stanie naturalnym mnicha zamieszkuje niezbyt zwarte tereny lesiste. Dogodne warunki znajduje dla siebie na plantacjach eukaliptusów. Liczne populacje występują na terenach zurbanizowanych gdzie występuje obok gołębi czy szpaków. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Zdziczałe kolonie występują w Nowym Jorku, New Jersey, Cincinnati, Louisville, Connecticut, w stanie Waszyngton oraz Rhode Island.
Mnicha jest jedyną papugą budującą gniazda. Inne gatunki wykorzystują dziuple i jamy. Co więcej, są to zbiorowe gniazda służące całej kolonii. Budują je z długich (do 60 cm) i odpowiednio grubych (5-10 mm) patyczków. Najpierw powstaje jedno kuliste gniazdo a następnie inne osobniki dobudowują do niego kolejne z osobnymi wejściami. Takie konstrukcje przekraczają niekiedy 3 m średnicy i masę ponad 200 kg. Czasami wybudowanie takiego gniazda trwa nawet 3 miesiące. Poza sezonem lęgowym służą ptakom jako miejsce noclegu. Zazwyczaj takie gniazdo mieści się na szczycie drzewa, słupa energetycznego czy oświetleniowego.
Okres lęgowy trwa od listopada do marca. Samica składa 1-11 białych jaj, które wysiaduje przez 22-26 dni. Pisklęta są w gnieździe przez ok. 6 tygodni. W tydzień po opuszczeniu gniazda samodzielnie zdobywają pokarm.
Układ filogenetyczny (podrodziny, plemiona, rodzaje) na podstawie:
Mnicha (Myiopsitta monachus) – gatunek ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae) pochodzącej z Ameryki Południowej, obecnie introdukowany w wielu rejonach świata. Szeroko rozpowszechniony na terenach zurbanizowanych. W niektórych krajach uważany za szkodnika upraw. Obok aleksandretty obrożnej jest to najlepiej przystosowany do chłodnego klimatu gatunek papugi. Mnichy budują wielkie, zbiorowe gniazda na drzewach lub słupach energetycznych i oświetleniowych. Bywają trzymane jako zwierzęta domowe. Wyhodowano kilka odmian kolorystycznych.
A caturrita (português brasileiro) ou periquito-monge (português europeu) (Myiopsitta monachus), também conhecida como periquito torrenho, catorra, miranha ou cocota, é uma ave da família Psittacidae. A caturrita é nativa das regiões subtropical e temperada da América do Sul. São encontradas nos pampas à leste dos Andes na Bolívia, Paraguai, Uruguai e sul do Brasil até a região da Patagônia na Argentina. A caturrita também é conhecida no Brasil por catorra, cocota, periquito barroso, papo branco e outros nomes, dependendo da região.
As caturritas têm penas verdes no dorso, que contrastam com a barriga, peito, garganta e testa acinzentados. O bico é pequeno e alaranjado. No peito, a plumagem é escamada e nas asas e cauda possuem penas longas azuladas. As caturritas adultas têm 28 a 30 cm de comprimento total.
As caturritas são aves gregárias, que vivem em bandos de 15 a 20 aves (bandos maiores, até de 100 aves, não são incomuns), e não migratória. A época de reprodução decorre de julho a novembro.
A caturrita é a única espécie de psitacídeos que constrói o seu próprio ninho. Todos os outros membros do grupo (papagaios, araras, etc) fazem ninhos em buracos ocos de árvores, barrancos ou cupinzeiros. Os casais de caturritas nidificam com o resto do seu bando e podem formar ninhos comunitários com, no máximo, um metro de diâmetro e 200 kg de peso. Os ninhos são estruturas cilíndricas fechadas, unidas aos ninhos vizinhos através das paredes externas. As caturritas constroem os ninhos com gravetos, nos galhos mais altos de diferentes tipos de árvores como eucaliptos, coqueiros, e também butiazeiros. Os ninhos são usados durante todo o ano. Quando não estão no período reprodutivo, as caturritas usam-nos para dormir ou como protecção em caso de tempestades. As caturritas chega a por 11 ovos por postura, sendo que cerca de 7 dos filhotes conseguem chegar a idade adulta.
Na natureza, a alimentação das caturritas é composta por frutos, verduras, legumes, sementes de arbustos e capins, flores e brotos, e mesmo em cativeiro, não é recomendado o uso de alimentos fora desse padrão.
São conhecidas quatro subespécies de caturritas:
No sul do Brasil, na Argentina e no Uruguai, a caturrita é considerada praga em zonas de cultivo de milho e sorgo e em pomares. Com o desaparecimento das matas onde viviam, as caturritas começaram a procurar alimento nas culturas que hoje ocupam seu habitat natural. Com alimento fácil e a extinção progressiva de seus predadores, como o gavião, a população da espécie aumentou facilmente.
O cultivo de eucalipto, originário da Austrália e introduzido no Brasil entre os anos de 1855 e 1870, também tem um papel importante na explosão populacional das caturritas. A caturrita encontrou no eucalipto um local perfeito para nidificar, construindo ninhos nos galhos mais altos do eucalípto (a 10 metros de altura), os ovos, filhotes e adultos ficam muito bem protegidos do ataque dos seus inimigos naturais e dificultando o controle populacional por parte do homem.
Em outras regiões, onde não há uma agricultura de gramíneas muito extensa, como é o caso do Pantanal Matogrossense, as caturritas causam danos localizados, mas de pouca expressão. A presença de predadores naturais e espécies competidoras as mantém em níveis populacionais compatíveis.
Nos Estados Unidos, exemplares fugidos do cativeiro se reproduziram e agora também estão presentes em New York, New Jersey, Flórida e Virgínia, preocupando as autoridades ambientais americanas.
Também na Europa existem comunidades nidificantes, nomeadamente na Espanha e na Bélgica.
Foram libertadas no início do século XX num dos parques da cidade de Bruxelas e é hoje em dia possível encontrá-los numa parte significativa dos espaços verdes urbanos.[1] Entretanto começam a surgir possíveis avistamentos da espécie noutras áreas urbanas próximas.
Desde 1985, altura em que os periquitos-monge se fixaram em Madrid, o número de exemplares não tem parado de aumentar, o que constitui uma ameaça para outras aves autóctones.
A presença destas aves em Madrid e noutras cidades espanholas, como Barcelona e Málaga está também a provocar danos no ambiente e a trazer problemas para a saúde pública.
Os periquitos-monge são agressivos, roubam comida a outras aves e podem ser portadores de psitacose, uma doença infeciosa transmitida via respiratória. Para além disso, o peso dos ninhos — que podem chegar aos 150 quilos — pode provocar a queda de ramos de árvores.
Em 2019, a câmara municipal de Madrid vai avançar com um plano para eliminar 12 mil periquitos-monge. O plano passa por permitir a caça de periquitos-monge e pela esterilização dos ovos. A morte de cada ave custará entre seis a oito euros. A medida pode custar, no total, 100 mil euros. A câmara municipal local diz que uma comunidade de cerca de 600 exemplares seria o “mínimo aceitável”.
Em Portugal, esta espécie está presente em Lisboa e no Porto. As comunidades não são abundantes, mas podem ser vistas ao longo de todo o ano[2].
.
A caturrita (português brasileiro) ou periquito-monge (português europeu) (Myiopsitta monachus), também conhecida como periquito torrenho, catorra, miranha ou cocota, é uma ave da família Psittacidae. A caturrita é nativa das regiões subtropical e temperada da América do Sul. São encontradas nos pampas à leste dos Andes na Bolívia, Paraguai, Uruguai e sul do Brasil até a região da Patagônia na Argentina. A caturrita também é conhecida no Brasil por catorra, cocota, periquito barroso, papo branco e outros nomes, dependendo da região.
As caturritas têm penas verdes no dorso, que contrastam com a barriga, peito, garganta e testa acinzentados. O bico é pequeno e alaranjado. No peito, a plumagem é escamada e nas asas e cauda possuem penas longas azuladas. As caturritas adultas têm 28 a 30 cm de comprimento total.
As caturritas são aves gregárias, que vivem em bandos de 15 a 20 aves (bandos maiores, até de 100 aves, não são incomuns), e não migratória. A época de reprodução decorre de julho a novembro.
A caturrita é a única espécie de psitacídeos que constrói o seu próprio ninho. Todos os outros membros do grupo (papagaios, araras, etc) fazem ninhos em buracos ocos de árvores, barrancos ou cupinzeiros. Os casais de caturritas nidificam com o resto do seu bando e podem formar ninhos comunitários com, no máximo, um metro de diâmetro e 200 kg de peso. Os ninhos são estruturas cilíndricas fechadas, unidas aos ninhos vizinhos através das paredes externas. As caturritas constroem os ninhos com gravetos, nos galhos mais altos de diferentes tipos de árvores como eucaliptos, coqueiros, e também butiazeiros. Os ninhos são usados durante todo o ano. Quando não estão no período reprodutivo, as caturritas usam-nos para dormir ou como protecção em caso de tempestades. As caturritas chega a por 11 ovos por postura, sendo que cerca de 7 dos filhotes conseguem chegar a idade adulta.
Na natureza, a alimentação das caturritas é composta por frutos, verduras, legumes, sementes de arbustos e capins, flores e brotos, e mesmo em cativeiro, não é recomendado o uso de alimentos fora desse padrão.
Munkparakit[2] (Myiopsitta monachus) är en papegoja som i naturligt tillstånd förekommer i Sydamerika, men som etablerats som häckfågel i olika delar av världen med ursprung från förrymda burfåglar.[3]
Munkparakiten är en 28–31 centimeter lång papegoja, med klargrön ovansida, ljusgrå panna, strupe och bröst samt ljusgrön buk. Vingarna är blåtonade och den långa spetsiga stjärten är grön, medan näbben är orange.[4]
Fågeln lever i sin naturliga miljö i torra halvöppna låglänta områden, generellt upp till 1000 meter över havet, i galleriskog, savannlandskap, Acacia-snårmarker, palmlundar och fruktträdgårdar. Den skyr inte människans närhet och trivs gärna i stadsparker och skogiga förortsområden. Munkparakiten lever av diverse frön, framför allt palmnötter och från Celtis tala och under häckningssäsong tistlar. Den intar även frukt, bär, lövknoppar, blommor och insekter. Den betraktas som ett allvarligt skadedjur i majs-, solros-, persiko-, päron- och citrusodlingar.[5]
Munkparakiten häckar mellan oktober och februari i kolonier. Den bygger väl synliga kvistbon, ofta innehållande ett antal olika kamrar, gärna placerat på närmaste högsta punkt, som i toppen av träd som eukalyptus, men också kraftledningsstolpar, väderkvarnar och andra människoskapade konstruktioner. Den lägger mellan ett och elva ägg som den ruvar i 24 dagar.[5]
Munkparakit delas in i fyra underarter:[3]
Underarten luchsi urskiljs ibland som egen art, boliviaparakit.
Arten förekommer även förvildad i Europa i Belgien, Italien, Kanarieöarna, Spanien (Barcelona och Balearerna) och Slovakien.[4] Frilevande populationer finns även i Caymanöarna, Chile, Japan, Mexiko, Puerto Rico, USA, Amerikanska jungfruöarna samt på Bermuda och Guadeloupe.[1]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller mycket vanlig.[1]
Munkparakit (Myiopsitta monachus) är en papegoja som i naturligt tillstånd förekommer i Sydamerika, men som etablerats som häckfågel i olika delar av världen med ursprung från förrymda burfåglar.
Vẹt thầy tu đuôi dài (danh pháp hai phần: Myiopsitta monachus) là một loài chim thuộc họ Psittacidae[1]. Loài này bắt nguồn từ các khu vực ôn đới đến các khu vực cận nhiệt đới của Argentina và các nước xung quanh ở Nam Mỹ. Các quần thể hoang dã tự duy trì diễn ra ở nhiều nơi, chủ yếu là ở Bắc Mỹ và châu Âu. Do kết quả của du nhập, đã có sự thành lập của quần thể vẹt thầy tu đuôi dà ở vài thành phố của Bắc Mỹ, sau khi chúng thoát ra khỏi tình trạng nuôi nhốt[2]
|coauthors=
bị phản đối (trợ giúp)
Vẹt thầy tu đuôi dài (danh pháp hai phần: Myiopsitta monachus) là một loài chim thuộc họ Psittacidae. Loài này bắt nguồn từ các khu vực ôn đới đến các khu vực cận nhiệt đới của Argentina và các nước xung quanh ở Nam Mỹ. Các quần thể hoang dã tự duy trì diễn ra ở nhiều nơi, chủ yếu là ở Bắc Mỹ và châu Âu. Do kết quả của du nhập, đã có sự thành lập của quần thể vẹt thầy tu đuôi dà ở vài thành phố của Bắc Mỹ, sau khi chúng thoát ra khỏi tình trạng nuôi nhốt
Населяют степи и лиственные леса, по склонам гор до высоты 100 м над уровнем моря. Ведут стайный образ жизни. В стае бывает 200—500 попугаев. Такие стаи могут наносить вред сельскохозяйственным угодьям, истребляя на полях посевы пшеницы, кукурузы, проса и других злаков[4]. Местные жители их уничтожают или ловят для продажи.
Гнездятся в болотистых местах. Единственные известные науке попугаи, гнездящиеся прямо на ветвях деревьев, а не в дуплах или иных укрытиях. Большие, круглой формы гнёзда (до 3 м в диаметре и до 2 кг массой) строят на деревьях из веток или занимают чужие гнёзда крупных птиц. Несколько пар попугаев строят одно гнездо с множеством входов. Процесс строительства такого поселения довольно прост: одна пара птиц начинает строительство своего гнезда, другая, используя его как одну из опор для стенки или основания своего будущего жилища и так далее. Входное отверстие птицы располагают обычно сбоку, иногда снизу. Строительство гнезда длится довольно долго, иногда до 3 месяцев. В холодное время года в этих гнёздах они проводят ночь. В кладке бывает 5—8 белых яиц, через 22—26 дней появляются птенцы, а к 6—7 недельному возрасту птенцы вылетают из гнезда. Некоторые пары гнездятся 2 раза в году, а само гнездо используют по нескольку лет.
В Европе они появились около 130 лет тому назад. Эти попугаи не относятся к идеальным птицам для содержания, потому что часто и громко кричат. Продолжительность жизни от 15 до 30 лет.
Вид включает в себя 4 подвида:
和尚鸚鵡(學名:Myiopsitta monachus)是一種小型的鸚鵡,在許多分類系統中都是和尚鸚鵡屬(英语:Myiopsitta)的唯一物種,這種鸚鵡原產於南美洲阿根廷與鄰近國家亞熱帶至溫帶的區域,不過現在是常見的飼養鸚鵡,被人移入飼養後,可逃脫再野生化形成野生族群,廣泛分佈於全世界,在許多國家造成外來種問題[2]。
和尚鸚鵡的胸部與前額為淡灰色,腹部為淡黃綠色,翅上飛羽(英语:Flight feather)呈深藍色,尾巴細長,喙為淡橘膚色,鳴叫聲大且沙啞。其大小身長平均為29公分、張翼時可達48公分,體重約100公克,雌鳥只有雄鳥的八、九成大小,但仍要靠羽毛或DNA鑑定才能準確判斷性別[3][4]。
被人飼養的和尚鸚鵡品種,原本為綠色的部分可能變成白色、藍色或黃色等其他顏色,因為缺乏保護色,這類顏色改變的品種,容易在自然環境下被捕食,所以再野生化的個體群中,不容易看見這類顏色不同之品種,大多還是與野生種相同之綠色。
在巴西、阿根廷與烏拉圭,和尚鸚鵡被視為危害農作物的重要害鳥,據估計在阿根廷一年造成太陽花、玉米與其他作物的農損合計超過十億美元[7]。近期其數量在南美洲的鄉村地區大量增加,可能與當地為製作紙漿而擴大種植桉樹有關,桉樹林為和尚鸚鵡提供築巢的隱密環境而有助於其族群的拓展。其亞種懸崖鸚鵡有時也會啄食田裡的玉米,但因危害程度不大而較不受重視[3]。
和尚鸚鵡是唯一一種使用樹枝築巢,而非直接使用樹上的孔洞當巢穴的鸚鵡。且它們是群居的社會性動物,在野外會築成一個如同公寓般、大小接近一輛小車的大巢,每一對雌雄鸚鵡分別使用巢中一個獨立的區域,因為巢的體積很大,有時會吸引其他種類的鳥(例如斑翅花隼(英语:Spiziapteryx circumcincta)與黄嘴鸭(英语:Yellow-billed teal))甚至哺乳類來居住。其巢中可產5-12顆白色的蛋,約於24天後孵化。幼鳥的飼育上,除了雙親外,其他的年輕成鳥也會參與,這種親擇現象在鸚鵡中是相當少見的。懸崖鸚鵡則顧名思義,以懸崖的裂縫作巢,它們一般不會築群居的大巢,但每一對成鳥仍偏好彼此棲息在鄰近的地方[3]。和尚鸚鵡的壽命大約有15-20年,好好照顧可以有20年以上[8]或25-30年兩種說法[9]。
和尚鸚鵡的智力很高,作為寵物時甚至能記得一些字串或片語,許多飼養者喜歡教其說話,因而成為很受歡迎的飼養鳥種。然而因為和尚鸚鵡是會造成農損的害鳥,美國加州、喬治亞州、堪薩斯州、肯塔基州、夏威夷州、紐澤西州、賓州、田納西州與懷俄明州等九個州份,以及澳大利亞的西澳洲都禁止飼養與輸入和尚鸚鵡[7]。美國康乃狄克州允許飼養和尚鸚鵡,但不允許販賣之,紐約州與維吉尼亞州允許飼主登記之後飼養,俄亥俄州則只允許飼養飛行羽經修剪而無飛到野外之虞的鳥隻。[10][11]。
和尚鸚鵡雖原產於南美洲,但作為寵物引入世界各地後,已在歐洲大陸、英國、塞普勒斯、亞速群島、海峽群島、馬德拉、巴利亞利群島、科西嘉島、薩丁尼亞島,以及美國、加拿大卑詩省、墨西哥、百慕達、巴哈馬、開曼群島、復活節島、波多黎各及亞洲的日本、臺灣與韓國建立野外族群,而且和尚鸚鵡作為棲息於開放林地的鳥類,對城市的適應力也很好。
和尚鸚鵡在這些地區可能成為破壞農作物的害鳥,其野外族群是否是害鳥仍有爭議,許多人也因其外形漂亮而不願撲殺,但美國許多地方確有撲殺和尚鸚鵡的計畫進行。在美國之外的地方和尚鸚鵡雖為外來種,但族群規模較小,且多棲息於城市中,較不易對農作物造成傷害。不過英國也開始重視和尚鸚鵡的外來種問題,擔心莊稼與原生野生動物受到影響,該國環境、食品暨鄉村事務部(英语:Department for Environment, Food and Rural Affairs)正計劃消滅野外的和尚鸚鵡族群[12]。
1960年至1980年有上千隻和尚鸚鵡被引進美國作為寵物[13],許多自行逃離或被飼主野放,逐漸在野外形成族群,1970年代早期和尚鸚鵡已在美國的七個州建立野外族群,1995年增加至八個以上,僅佛羅里達一州就有高達15萬至50萬隻的和尚鸚鵡[14]。2012年有一對和尚鸚鵡準備在紐約州瓦特弗利特築巢[15],不過因其巢位於變壓器附近有造成火災的危險而被移除[16]。
不同族群的和尚鸚鵡叫聲有差別,又和尚鸚鵡的野外族群通常是由少數幾隻個體開始建立,因此有些族群有創始者效應造成類似基因漂變的現象發生,如果族群的建立者不多,且叫聲都帶有某種腔調,則之後整個族群的叫聲都會有這種腔調,例如美國康州米爾福德市區的野生和尚鸚鵡族群就只有三種鳴叫的腔調[17]。
|accessdate=
需要含有|url=
(帮助) 和尚鸚鵡(學名:Myiopsitta monachus)是一種小型的鸚鵡,在許多分類系統中都是和尚鸚鵡屬(英语:Myiopsitta)的唯一物種,這種鸚鵡原產於南美洲阿根廷與鄰近國家亞熱帶至溫帶的區域,不過現在是常見的飼養鸚鵡,被人移入飼養後,可逃脫再野生化形成野生族群,廣泛分佈於全世界,在許多國家造成外來種問題。
オキナインコ(翁鸚哥、学名:Myiopsitta monachus)は、オウム目インコ科に分類される鳥。
以下の4亜種が知られている。
体長29cm、翼開長48cm、体重100g。メスの方が10-20%小さい。
野生種は背面全体が明緑色で、額、頬から胸にかけては淡灰色で濃灰色のスカラップ模様がある。腹部は淡い黄緑色。風切羽は濃青色で尾は長く先にかけて細くなる。嘴はオレンジ色。
飼養種には緑色の部分が白色、青色、黄色などに色変わりした品種があるが、それらの色は自然環境下では捕食者に見つけられやすく、再野生化した個体群は野生種と同じ緑色をしているものがほとんどである。
木の穴を巣に利用するオウム類の中で唯一、枝を使った巣を作る。ヒナの養育に両親以外の若鳥が参加する。