nomes no trilho de navegação
Ara ararauna is considered least concern by the IUCN due to their large geographic range. The population trend is declining but not enough to reach vulnerable status. Populations are considered greater than 10,000 adult macaws and a decline of less than 10% over the past 10 years is evident. Ara ararauna is extinct in Trinidad and Tobago but conservation efforts have reintroduced these macaws on Trinidad. Between 1999 and 2004 wild caught macaws from Guyana were brought to Trinidad and placed into pre-release flight cages. Fourteen birds were released, 9 survived and produced 12 chicks within three mating seasons. Upon a second release, 12 macaws acclimated into pre-existing groups and produced 14 chicks within three mating seasons. Habitat degradation in South America from pollution, development, and logging is also affecting populations of blue and yellow macaws.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Blue-and-yellow macaws communicate by loud vocalizations or flock calls. They also have highly developed visual acuity. They have very complex social behavior and vocalizations, as do all macaws.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although these birds are rewarding companions, their large size, behavioral complexity, and longevity requires a large home and extensive commitment. Their removal from native habitats also often results in deaths of parents in order to obtain fledglings and destruction of important nesting trees. The illegal pet trade results in much destruction.
Negative Impacts: household pest
Blue-and-yellow macaws are popular as pets because they are beautiful, behaviorally complex, and have the ability to mimic words and sounds. They are intelligent, social animals who are great companions and become close to their owners, if handled well.
Positive Impacts: pet trade ; body parts are source of valuable material; ecotourism
Blue-and-yellow macaws are important seed predators in tropical forests, they may influence forest dynamics through seed predation and dispersal.
Blue-and-yellow macaws mainly eat seeds, nuts, and fruits. They use their strong beaks to break open nut shells and to crush seeds. In some cases, they consume clay found at riverbanks which allows them to digest the toxins from unripe seeds that they may have ingested.
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Frugivore , Granivore )
Ara ararauna (blue-and-yellow macaws) can be found throughout subtropical and tropical forests, woodlands, and savannas in South America from Venezuela to Brazil, Bolivia, Colombia and Paraguay. Blue-and-yellow macaws are also found in Mexico and are restricted to Panama in Central America.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
The life span of blue-and-yellow macaws in the wild can be up to 50 years while their breeding age ranges from 30 to 35 years. They can also live up to 50 years in captivity.
Typical lifespan
Status: wild: 30 to 35 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 30 to 35 years.
Blue-and-yellow macaws are from 81 to 91.5 cm long, weigh from 0.9 to 1.8 kg, and have a wing span of 104 to 114 cm. They are vibrantly colored, with blue on their backs and wings, yellow under parts, green forehead feathers, and green tips on the end of their wings. Their under-wing coverts and breast are yellow-orange and they have black beaks, throat, and legs. Their eyes are yellow and their facial area consists of bare white skin with several black feather lines around their eyes.
Range mass: 900 to 1814 g.
Range length: 81.28 to 91.44 cm.
Range wingspan: 104.14 to 114.3 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Known predators include harpy eagles (Harpia harpyja), hawk eagles (Nisaetus cirrhatus) and orange-breasted falcons (Falco deiroleucus) that attack while the birds are in flight. Humans are also predators because they hunt these birds for the pet trade, food, and feathers.
Known Predators:
Blue-and-yellow macaws are found mainly in rainforests in swampy and riparian areas. They nest high in trees to avoid predation.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: riparian
Blue-and-yellow macaws form monogamous pairs that mate for life.
Mating System: monogamous
Blue-and-yellow macaws reach sexual maturity at 3 to 4 years of age. Their breeding season is during the first half of the year and they breed about every 1 to 2 years. Nests are found high up in tall trees, mainly in cavities already made by other animals. Females lay 2 to 3 eggs and incubate them for 24 to 28 days, after which the young hatch blind and featherless. After 10 days the young begin to develop feathers. Within 3 months fledglings become independent.
Breeding interval: Blue-and-yellow macaws breed every 1 to 2 years.
Breeding season: Blue-and-yellow macaws breed from January through July.
Range eggs per season: 2 to 3.
Range time to hatching: 24 to 28 days.
Range time to independence: 10 (low) days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 to 4 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Blue-and-yellow macaw males and females care for their young through providing for them and protecting them. During their first week after hatching, only the female will feed the young through regurgitation, afterwards the male will also feed the young. Both parents show extreme aggression towards intruders in order to protect their young.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
The Blue-and yellow Macaw (Ara ararauna) is a very large parrot that is ultramarine blue above and mostly golden yellow below with a long tail, a large black bill, and a bare white facial patch on each side of its head with narrow lines of black feathers. The very similar (but far rarer) Blue-throated Macaw (Ara glaucogularis) has a broadly blue throat, leaving just a stripe of yellow going up each side of the neck.
Blue-and-yellow Macaws occur from eastern Panama and the tropical lowlands of South America to southeastern Brazil, Bolivia, and, at least formerly, Paraguay (they formerly occurred on Trinidad as well, but were extinct there by around 1970). They are found in wooded country, often near water. They sometimes forage in more open country, coming to the ground to feed on fallen fruits. These are gregarious, often noisy birds, usually seen in pairs, family parties, or flocks of up to 25 (or even more) individuals. They feed on a range of fruits (especially palm fruits), nuts, leafbuds, etc. Large numbers may congegate at certain riverbank locations, often with other parrot species, to ingest the mineral-rich soils exposed there. Blue-and-yellow Macaws nest high up in cavities in dead palms.
Although still common over much of their range, in other areas Blue-and-yellow Macaws have been extirpated or are currently threatened or endangered.
(Collar 1997 and references therein; Juniper and Parr 1998 and references therein)
Ara ararauna[1] a zo ur spesad perokeded bras eus ar c'herentiad Psittacidae.
Anvet e voe Psittacus Ararauna (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar frouezh, greun, had ha kraoñ dreist-holl.
Kavout a reer ar spesad e Suamerika, eus reter Panamá da reter Perou, hanternoz Bolivia, Paraguay ha reter Brazil[3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ara ararauna a zo ur spesad perokeded bras eus ar c'herentiad Psittacidae.
Anvet e voe Psittacus Ararauna (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El guacamai ararauna (Ara ararauna) és un guacamai netament sud-americà: la seva àrea de distribució comprèn des de Panamà fins al nord de l'Argentina passant per tota la conca amazònica. En captivitat es reprodueixen fàcilment; en llibertat viuen en grups de 25-30 exemplars. Així, es coneix el guacamai blau i groc o guacamai blau i daurat. Aquest lloro és el representant inconfusible dels guacamais, lloros amb poderosos becs i cues molt llargues.
Es troba en la MUG sud-americana, des de Panamà fins a Perú i Paraguai, i el 2008 pràcticament eren extints a Xile i potser el mateix ocorri a l'Argentina, encara que a l'Argentina, donats els límits permeables i la qualitat voladora d'aquest guacamai, és probable que es trobin sempre si prèviament no han estat extingits abans als països veïns. En el segle XV i amb tota probabilitat fins a la fi del segle XIX, la seva àrea de distribució abastava pràcticament tota la conca del Carib.
És conegut com a au mascota des del primer viatge de Colom a Espanya després del descobriment d'Amèrica. Són animals que es crien bé en captivitat; des de 1935, es reprodueixen en condicions artificials amb relativa facilitat, i no tenen una època de cria definida; es poden reproduir-se al llarg de tot l'any, però amb especial intensitat en la primavera tardana. Els ararauna són molt bones mascotes, amb bona capacitat per a imitar la veu humana, però requereixen un mínim d'atenció diària dels seus amos o seran propensos a deprimir-se i llevar-se les plomes. Necessiten grans gàbies, on puguin obrir les ales, joguines i lloc per a exercitar-se. Aquests aspectes són comuns en pràcticament tots els lloros.
Són de grandària mitjana, fins al metre de longitud, incloent-hi la llarga cua. Tenen un pes entre els 900 i 1.100 grams.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Macaw glas ac aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: macawiaid glas ac aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ara ararauna; yr enw Saesneg arno yw Blue & yellow macaw. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. ararauna, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r macaw glas ac aur yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Conwra euraid Guaruba guarouba Conwra talcen glas Aratinga acuticaudata
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Macaw glas ac aur (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: macawiaid glas ac aur) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ara ararauna; yr enw Saesneg arno yw Blue & yellow macaw. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. ararauna, sef enw'r rhywogaeth.
Ara ararauna (Ara ararauna) je velký papoušek z rodu Ara.
Vyskytuje se v tropických lesích na rozsáhlém území Jižní Ameriky v rozmezí od Trinidadu a Venezuely jižně až po Brazílii, Bolívii, Kolumbii a Paraguay. Částečně zasahuje také do Střední Ameriky, konkrétně na území Panamy. Ačkoli je populace žijící v Trinidadu považována za ohroženou a v Paraguay druh stojí již na hranici vyhubení, v Červeném seznamu IUCN stále spadá do kategorie málo dotčených druhů.[2]
Dorůstá 76–86 cm a váží 900–1300 g. Je velmi výrazně zbarven. Celou přední část těla má žlutou, zadní modrou a na hlavě má kolem očí velkou lysinu. Zobák je velmi mohutný, svrchní část je hákovitě zahnutá, spodní část je značně pohyblivá.
Požírá plody, ořechy a i kokosové ořechy. Za potravou létá až 25 km daleko.
Je monogamní, páry přitom tvoří zpravidla na celý život. Hnízdí v dutinách stromů a snáší 2 vejce. Mláďata se líhnou holá a slepá a peří jim naroste až po 10 týdnech. Všichni arové jsou dlouhověcí ptáci, v zajetí se dožívají více než 50 let.
Jedná se také o velmi oblíbeného klecového ptáka. Ara ararauna je často chována ve voliérách v zoologických zahradách, jako třeba v Zoo Brno, Zoo Liberec, Zoo Jihlava, Zoo Plzeň, Zoo Tábor nebo v Zoo Zlín či v Zoo Chleby.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ara ararauna ve Wikimedia Commons
Galerie ara ararauna ve Wikimedia Commons
Blågul ara (latin: Ara ararauna) er en papegøje, der lever i det nordlige Sydamerika.
Taksonomi fra Wikispecies Blågul ara (latin: Ara ararauna) er en papegøje, der lever i det nordlige Sydamerika.
Der Gelbbrustara (Ara ararauna) ist eine Papageienart der Gattung der Eigentlichen Aras (Ara).
Der Gelbbrustara erreicht meist eine Länge von 80 bis 90 cm, wobei ein erheblicher Teil auf seine Schwanzfedern entfällt.[1] Sein Gefieder ist an der Oberseite blau, an der Brust und am Bauch goldgelb gefärbt. Diese Farbe verläuft über den Kopf bis zum Nacken in ein türkises Blau. Die unbefiederten Wangen sind weiß und besitzen einige kleine, schwarz gestrichelte Federn. Die Wachshaut ist rosa und unbefiedert, während die Kehle schwarz ist und eine schwarz-grüne Abgrenzungslinie zum Rest des Körpers hat. Die Flügelunterseite ist grün bis gelblich. Der Papagei hat eine blaue Schwanzoberseite und gelbliche Schwanzunterseite. Sein Schnabel ist schwarz, die Füße sind dunkelgrau.
Gelbbrustaras sind auf dem südamerikanischen Kontinent weit verbreitet. Sie leben in Brasilien, ausgenommen der äußerste Süden und Osten, sowie in Nordparaguay, Ost-Bolivien, Ost-Peru, Ost-Kolumbien, Süd-Venezuela, Trinidad, Guyana, Surinam, Französisch-Guayana und im Norden bis Panama.
Wie bei fast allen Papageienarten befindet sich auch der Bestand des Gelbbrustaras in einigen Teilen seines Verbreitungsgebietes auf dem Rückzug. Der Hauptgrund ist die Zerstörung seiner Umwelt durch menschliche Siedler.
Die Lebensräume der Gelbbrustaras stellen tropische bis subtropische Wälder entlang der Flussläufe und offene Halbsavannen dar.
Die Ernährung ist vielfältig und reicht über verschiedene Früchte, Nüsse und Beeren. Ganz besonders gerne fressen sie Palmfrüchte von Inaja (Maximiliana regia) und Tucuma (Astrocaryum). Außerdem sucht er regelmäßig die sogenannten Lehmlecken auf, die nach neueren Forschungen nicht der Mineralaufnahme, sondern der Neutralisierung von Pflanzengiften dienen.
Der Beginn der Brutzeit variiert von Dezember, im südlichen Teil des Verbreitungsgebietes, bis Februar oder März im Norden. Die Nisthöhle befindet sich häufig in abgebrochenen Palmstämmen in bis zu 30 m über dem Boden. Bevorzugt werden Höhlen, die von bestimmten Insekten angelegt wurden. Diese sind oft nach oben geöffnet. Dies kann ein großes Risiko für die Brut in sehr regenreichen Jahren bergen. Das Gelege besteht aus bis zu vier Eiern, allerdings wird meist nur ein Junges aufgezogen.
Die Gelbbrustaras halten sich immer zu zweit auf und bilden Paare, daher sieht man auch diese Art nur zusammen durch die Lüfte fliegen oder aber oft auf den Baumwipfeln.
Der Gelbbrustara (Ara ararauna) ist eine Papageienart der Gattung der Eigentlichen Aras (Ara).
The Blue-an-yellae macaw (Ara ararauna), an aa kent as the Blue-an-gowd macaw, is a lairge Sooth American paurit wi blue tap pairts an yellae unner pairts. It is a member o the lairge group o Neotropical paurits kent as macaws. It inhabits forest (especially varzea, but an aa in open sections o terra firme or non-floodit forest) an widland o tropical Sooth Americae.
The Blue-an-yellae macaw (Ara ararauna), an aa kent as the Blue-an-gowd macaw, is a lairge Sooth American paurit wi blue tap pairts an yellae unner pairts. It is a member o the lairge group o Neotropical paurits kent as macaws. It inhabits forest (especially varzea, but an aa in open sections o terra firme or non-floodit forest) an widland o tropical Sooth Americae.
Kaninde (karaiñe'ẽ: Guacamayo azulamarillo) / (latinañe'ẽme: Ara ararauna) ha'e peteĩ guyra gua'a guasu oĩ Yvate Ñembyamérika ha Yvy Mbyteamérika, Paranaguasu ka'aguy.
Kaninde hete guasu ha sa'yju, ijatukupe ha'e hovykangy ha iñakã ha'e sa'y morotĩ ha sa'yky avei, heta haguere huguáire. Oguereko tĩ mbarete. Oguereko 76cm térã 86cm yvatére ha ipohyikue ha'e 900g gotyo 1500g.
Q'illu wakamayu (Ara ararauna) nisqaqa huk wakamayum, q'illupas anqaspas phuruyuqmi.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Q'illu wakamayu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Q'illu wakamayu
Q'illu wakamayu (Ara ararauna) nisqaqa huk wakamayum, q'illupas anqaspas phuruyuqmi.
In Tōztli (Ara ararauna) cē tlazohtotōmeh. Inin tototl itech nemi ipan cuauhtlah, quipiya hueyic aztin cenca tlapaltic, ce yacatl ihuan garras.
Ο κυανόχρυσος μακαό (Ara ararauna) είναι μεγάλο σε μέγεθος είδος παπαγάλου της Λατινικής Αμερικης, με μπλε και ανοιχτά πορτοκαλί σημεία στο σώμα του, δυνατό Ράμφος και πράσινο φτερωμα στην κεφαλή. Είναι μέλος μιας μεγάλης ομάδας παπαγάλων, τους Μακάο. Λόγω κάποιων ιδιαίτερων ικανοτήτων τους, (όπως η ικανότητα ομιλίας, η κοινωνικοποίηση και το πολύχρωμο φτέρωμά τους) οι παπαγάλοι αυτοί είναι δημοφιλή κατοικίδια ζώα
Αυτά τα πουλιά μπορούν να φτάσουν σε μήκος 76-86 cm και να ζυγίζουν 0.900-1.5 kg κάνοντάς τα από τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειάς τους. Φέρουν ανοιχτόχρωμα φτερά στην κορυφή των φτερών τους, και τον κορμό, και πιο σκούρα στην ουρά. Στο κάτω μέρος αυτών των προαναφερθέντων περιοχών του σώματος τους είναι και φτερά χρώματος πορτοκαλί. Το ράμφος τους είναι μαύρο, καθώς και τα φτερά κάτω από το σαγόνι τους. Τα πόδια τους γκρι χρώμα. Ο παπαγάλος έχει λευκό δέρμα, με το πρόσωπό του να μην έχει σχεδόν φτερά δίπλα σε μερικές μαύρες που απέχουν μεταξύ τους και σχηματίζουν ένα ριγωτό μοτίβο γύρω από τα μάτια.
Ο κυανοχρυσος μακαό (Ara Aryana, Λινναίος 1758) είναι μέλος του γένους Ara, και ένα από τα έξι ειδη παπαγάλων της Νοτίου και Κεντρικής Αμερικης.
Ο κυανόχρυσος μακαό (Ara ararauna) είναι μεγάλο σε μέγεθος είδος παπαγάλου της Λατινικής Αμερικης, με μπλε και ανοιχτά πορτοκαλί σημεία στο σώμα του, δυνατό Ράμφος και πράσινο φτερωμα στην κεφαλή. Είναι μέλος μιας μεγάλης ομάδας παπαγάλων, τους Μακάο. Λόγω κάποιων ιδιαίτερων ικανοτήτων τους, (όπως η ικανότητα ομιλίας, η κοινωνικοποίηση και το πολύχρωμο φτέρωμά τους) οι παπαγάλοι αυτοί είναι δημοφιλή κατοικίδια ζώα
Сино-жолта ара или сино-жолт макао (латински: Ara ararauna) е вид на папагал, исто така познат и како сино-златна ара.[1] Нивното најчесто живеалиште е шумата (посебно варзеа, но и на отворените делови на Тера Фрија) и тропските шуми во Јужна Америка со Тринидад и Венецуела јужно до Бразил, Боливија и Парагвај. Таа едвај се протега во Средна Америка, каде што е ограничена на Панама.
Сино-жолта ара или сино-жолт макао (латински: Ara ararauna) е вид на папагал, исто така познат и како сино-златна ара. Нивното најчесто живеалиште е шумата (посебно варзеа, но и на отворените делови на Тера Фрија) и тропските шуми во Јужна Америка со Тринидад и Венецуела јужно до Бразил, Боливија и Парагвај. Таа едвај се протега во Средна Америка, каде што е ограничена на Панама.
Сіне-жоўты ара - (па-лацінску: Ara ararauna, (Linnaeus, 1758) ) - птушка сямейства (атрад Папугаепадобныя).
ब्ल्यु गोल्ड सुगा (अङ्ग्रेजी: Blue-and-Yellow Macaw) जसलाई ब्ल्यु वा गोल्ड सुगा को रुपमा समेत चिनिने गरिन्छ । यो दक्षिण अमेरिकी बृहत सुगा हो जसको उच्च भागमा निलो रङ र तल्लो भाग पहेलो रङ्गको हुने गर्दछ ।[२]
जर्मनीमा
फ्रान्समा
दक्षिण अफ्रिकामा
जर्मनीमा
ब्ल्यु गोल्ड सुगाको निधार
एन्टिकुवामा
प्वाख
ब्ल्यु गोल्ड सुगा (अङ्ग्रेजी: Blue-and-Yellow Macaw) जसलाई ब्ल्यु वा गोल्ड सुगा को रुपमा समेत चिनिने गरिन्छ । यो दक्षिण अमेरिकी बृहत सुगा हो जसको उच्च भागमा निलो रङ र तल्लो भाग पहेलो रङ्गको हुने गर्दछ ।
நீலமஞ்சள் ஐவண்ணக் கிளி அல்லது நீலமஞ்சள் பெருங்கிளி என்பது கிளிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மக்காவ் என்னும் பெருங்கிளி வகையைச் சேர்ந்த ஒரு பறவை. இப்பறவைகள் தென்னமெரிக்கக் காடுகளில் காணப்படுகின்றன.
இப்பெருங்கிளி 76 முதல் 83 செ.மீ நீளமும் 900 முதல் 1300 கிராம் எடை வரையும் வளரக்கூடியது. இப்பறவை பார்ப்பதற்கு அழகாக நீல இறக்கை, வாலுடனும் கருநீல கன்னமும், உடலின் அடிப்பகுதி பொன்மஞ்சளாகவும் இருக்கும். இதன் நெற்றி பச்சைநிறத்திலும் அலகு கருப்பாகவும் இருக்கும். கடினமான கொட்டைகளை உடைத்துத் தின்ன ஏதுவாக இப்பறவை உறுதியான அலகினைப் பெற்றுள்ளது.
இப்பறவைகள் பொதுவாக வாழ்நாள் முழுவதும் ஓரிணையுடன் வாழ்கின்றன. மரப்பொந்துகளில் கூடுகட்டி வாழ்கின்றன. பெண் கிளியானது இரண்டிலிருந்து மூன்று முட்டைகள் வரை இடும். 28 நாட்கள் அம்முட்டைகளை அடைகாக்கும்.
இப்பறவைகள் இவற்றின் அழகான தோற்றத்திற்காகவும் இவற்றின் பேசும் திறனுக்காகவும் மக்களால் விரும்பி வளர்க்கப்படுகின்றன.
நீலமஞ்சள் ஐவண்ணக் கிளி அல்லது நீலமஞ்சள் பெருங்கிளி என்பது கிளிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மக்காவ் என்னும் பெருங்கிளி வகையைச் சேர்ந்த ஒரு பறவை. இப்பறவைகள் தென்னமெரிக்கக் காடுகளில் காணப்படுகின்றன.
ကြက်တောကြီး(ပြာဝါ)သည် အရွယ်အစားကြီးမားသော တောင်အမေရိက ကြက်တူရွေးတစ်မျိုး ဖြစ်သည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် အပြာရောင်ရှိပြီး ကိုယ် အောက်ပိုင်းတွင် အဝါရောင် ရှိသည်။ မကောကြက်တူရွေး (သို့မဟုတ်) ကြက်တောကြီးအနွယ်ဝင် ဖြစ်သည်။ အပူပိုင်းတောင်အမေရိကတိုက်ရှိ တောအုပ်များ၊ သစ်တောများနှင့် ဆာဗားနားမြက်ခင်းပြင်များတွင် တွေ့ရသည်။ ယင်းတို့ ၏ ထူးခြားလှပသောအရောင်အသွေးနှင့် စကားပြောနိုင်စွမ်းတို့ကြောင့် အလှမွေးငှက်လောကတွင် လူသိများသည်။ သိပ္ပံအမည်မှာ အေရာ အေရာရာအူနာ ဖြစ် သည်။
Head in high detail. Jurong Bird Park, Singapore.
Perching on a branch in a tree at Lujan Zoo, Argentina
Flying at Zoo de Pont-Scorff, Morbihan, France
At World of Birds, Cape Town, South Africa
High detail picture of head in Gran Canaria (Spain)
Sleepy couple at Weltvogelpark Walsrode (Walsrode Bird Park, Germany)
ကြက်တောကြီး(ပြာဝါ)သည် အရွယ်အစားကြီးမားသော တောင်အမေရိက ကြက်တူရွေးတစ်မျိုး ဖြစ်သည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် အပြာရောင်ရှိပြီး ကိုယ် အောက်ပိုင်းတွင် အဝါရောင် ရှိသည်။ မကောကြက်တူရွေး (သို့မဟုတ်) ကြက်တောကြီးအနွယ်ဝင် ဖြစ်သည်။ အပူပိုင်းတောင်အမေရိကတိုက်ရှိ တောအုပ်များ၊ သစ်တောများနှင့် ဆာဗားနားမြက်ခင်းပြင်များတွင် တွေ့ရသည်။ ယင်းတို့ ၏ ထူးခြားလှပသောအရောင်အသွေးနှင့် စကားပြောနိုင်စွမ်းတို့ကြောင့် အလှမွေးငှက်လောကတွင် လူသိများသည်။ သိပ္ပံအမည်မှာ အေရာ အေရာရာအူနာ ဖြစ် သည်။
ब्ल्यु गोल्ड सुगा (अङ्ग्रेजी: Blue-and-Yellow Macaw) जे ब्ल्यु आ गोल्ड सुगा के रुपमे सेहो जानल जाएत अछि । ई दक्षिण अमेरिकी बृहत सुगा छी जेकर उच्च भागमे नीर आ निचुलका भागमे पियर रङ होएत अछि ।[२]
जर्मनीमे
फ्रान्समे
दक्षिण अफ्रिकामे
जर्मनीमे
ब्ल्यु गोल्ड सुगाक कपार
एन्टिकुवामे
पंख फैलेने
The blue-and-yellow macaw (Ara ararauna), also known as the blue-and-gold macaw, is a large South American parrot with a mostly blue dorsum, light yellow/orange venter, and gradient hues of green on top of its head. It is a member of the large group of neotropical parrots known as macaws. It inhabits forest (especially varzea, but also in open sections of terra firme or unflooded forest), woodland and savannah of tropical South America. They are popular in aviculture because of their striking color, ability to talk, ready availability in the marketplace, and close bonding to humans.
The blue-and-yellow macaw was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae. He placed it with all the other parrots in the genus Psittacus and coined the binomial name Psittacus ararauna.[2] This macaw is now one of the eight extant species placed in the genus Ara that was erected in 1799 by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède.[3][4] The genus name is from ará meaning "macaw" in the Tupi language of Brazil. The word is an onomatopoeia based on the sound of their call. The specific epithet ararauna comes from the Tupi Arára úna meaning "big dark parrot" for the hyacinth macaw.[5] The word ararauna had been used by the German naturalist Georg Marcgrave in 1648 in his Historia Naturalis Brasiliae.[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[4]
These birds can reach a length of 76–86 cm (30–34 in) and weigh 0.900–1.5 kg (2–3 lb), making them some of the larger members of their family. They are vivid in appearance with bright aqua blue feathers on the top of their body except for the head, which is lime colored. The bottom, however, is a rich deep yellow/light orange. Their beak is black, as well as the feathers under their chin. Its feet are of a gray color, save for black talons. The bird has white skin, with its face having nearly no feathers beside a few black ones spaced apart from each other forming a striped pattern around the eyes. The irises are pale light yellow.
Blue-and-yellow macaws can live from 30 to 35 years in the wild, and reach sexual maturity between the ages of 3 and 6 years.[7]
Little variation in plumage is seen across the range. Some birds have a more orange or "butterscotch" underside color, particularly on the breast. This was often seen in Trinidad birds and others of the Caribbean area. The blue-and-yellow macaw uses its powerful beak for breaking nutshells, and for climbing up and hanging from trees.[7] As well as nuts, it will also feed on seeds, fruits, vegetable matter, bark and leaves, also insects, snails and small animals.[8][9]
This species occurs in Colombia, Venezuela, Peru, Brazil, Bolivia, Ecuador, and Paraguay. The range extends slightly into Central America, where it is restricted to Panama. While most breed in rural and forested areas, small numbers breed in urban cities such as Rondonópolis (Mato Grosso, Brazil), nesting in dead palms planted for ornamental purposes alongside city roads.[10] Although they were nearly wiped out in Trinidad due to human activity during the 1970s, a recent programme of reintroduction has proved successful. Between 1999 and 2003, wild-caught blue-and-yellow macaws were translocated from Guyana to Trinidad, in an attempt to re-establish the species in a protected area around Nariva Swamp;[11] despite this, the IUCN still lists them as extirpated from the country. A small breeding population descended from introduced birds is found in Puerto Rico,[1] and another has inhabited Miami-Dade County, Florida, since the mid-1980s.[12]
The blue-and-yellow macaw generally mates for life. They nest almost exclusively in dead palms and most nests are in Mauritia flexuosa palms. The female typically lays two or three eggs. The female incubates the eggs for about 28 days. One chick is dominant and gets most of the food; the others perish in the nest. Chicks fledge from the nest about 97 days after hatching. The male bird's color signals readiness for breeding. The brighter and bolder the colors, the better the chance of getting a mate.[13]
The blue-and-yellow macaw is on the verge of being extirpated in Paraguay, but it still remains widespread and fairly common in a large part of mainland South America. The species is therefore listed as Least Concern by BirdLife International. It is listed on CITES Appendix II, trade restricted.[1] Its current wild population is estimated to be between 100,000 and 200,000 individuals.
Even well-tended blue-and-yellow macaws are known to "scream" for attention, and make other loud noises. Loud vocalizations, especially "flock calls", and destructive chewing are natural parts of their behavior and should be expected in captivity. Due to their large size, they also require plentiful space in which to fly around. According to World Parrot Trust, an enclosure for a blue-and-yellow macaw should, if possible, be at least 15 m (50 ft) in length.[14] Captive macaws, kept with good diet, exercise, and veterinary care are known to have lived 60 or more years.[15] People considering a macaw as a companion parrot must be aware of this and consider that the bird may outlive the owner.
The blue-and-yellow macaw has been noted to blush its bare facial skin and fluff the feathers of its cheeks, head and nape when interacting with humans. This may be an expression of the parrot's emotional state.[16]
Head in high detail, Vogelburg (bird park), Weilrod, Germany
Two macaws, showing their colorful feathers
.jpg)
Flying at Zoo de Pont-Scorff, Morbihan, France
_Weltvogelpark_Walsrode_2010.jpg)
Sleepy couple at Weltvogelpark Walsrode (Walsrode Bird Park, Germany)
Blue and yellow macaw skeleton (Museum of Osteology)
At Walsrode Bird Park, Germany
.jpg)
Alligator Farm in Florida, US
Video clip
Macaw in captivity, Florida, US
The blue-and-yellow macaw (Ara ararauna), also known as the blue-and-gold macaw, is a large South American parrot with a mostly blue dorsum, light yellow/orange venter, and gradient hues of green on top of its head. It is a member of the large group of neotropical parrots known as macaws. It inhabits forest (especially varzea, but also in open sections of terra firme or unflooded forest), woodland and savannah of tropical South America. They are popular in aviculture because of their striking color, ability to talk, ready availability in the marketplace, and close bonding to humans.
El guacamayo amarillo azulado (Ara ararauna),[2] también conocido como guacamayo azul y amarillo, papagayo amarillo o paraba azul amarillo,[3] es una especie de ave psittaciforme de la familia de los loros propia de América del Sur. Su área de distribución comprende desde Panamá hasta el noreste de Argentina[4][5] pasando por toda la cuenca amazónica. En Costa Rica extinta en libertad haciendo que ya no forme parte de la fauna natural. En cautividad se reproducen fácilmente; en libertad viven en grupos de veinticinco a treinta ejemplares. Este loro es el representante inconfundible de los guacamayos, loros con poderosos picos y colas muy largas.
Mide entre 76 y 86 cm de largo y pesa de 900 a 1500 g. Macho y hembra adultos son generalmente iguales, su plumaje es de color azul en la parte superior, de color amarillo teñido de oro en el pecho y el vientre, la barbilla es de color azul oscuro y la frente verde. El pico es de color negro y las patas de color gris oscuro. La cara es de color blanco y llena de pequeñas plumas negras, volviéndose de color rosa en las aves excitadas.
Hay poca variación en el plumaje en toda la gama. Algunas aves tienen un color más anaranjado en la parte inferior, sobre todo en el pecho. Esto fue visto a menudo en las aves de Trinidad y otras zonas caribeñas y parece deberse a factores ambientales.[6][7]
Se encuentra en Sudamérica, desde Panamá hasta Perú, Bolivia[1] y el noreste del Argentina,[4][5][8] se considera extinta en Paraguay, donde fue indicada tanto en las selvas del extremo septentrional como en las del noroeste[9] como las del nordeste.[10][11] Se extiende ligeramente en América Central, donde se limita solo a Panamá. Es una especie en peligro de extinción en Trinidad, pero todavía sigue estando muy extendida y es bastante común en gran parte del territorio continental de América del Sur. También hay una población reproductora en el Condado de Miami-Dade en la Florida, formada por aves escapadas del cautiverio.[12] Por lo tanto aparece como de Preocupación Menor por la BirdLife International.[1] En el siglo XV y con toda probabilidad hasta fines de siglo XIX su área de distribución abarcaba prácticamente toda la cuenca del Caribe.
Viven en hábitats variados que van desde bosque húmedo tropical, selva tropical a Sabana seca.[1] Viven principalmente en bosques cercanos a los cauces de los ríos.[13]
Una vez formada la pareja ya no se separan. Si en su zona los sitios de anidación son escasos, las parejas pueden expulsar o matar a los ocupantes de los nidos ya establecidos.[13] Anidan cada dos años entre agosto y enero, cavan agujeros en los troncos de los árboles y palmeras y la hembra generalmente pone dos o tres huevos. La hembra incuba los huevos durante unos veintiocho días y los polluelos abandonan el nido en aproximadamente noventa días después de la eclosión. El macho alimenta a la hembra durante este período y protege el nido de los intrusos. Un estudio realizado en el parque nacional de las Emas en dieciocho nidos de control, indicó una tasa de natalidad del 72 %. Los polluelos nacen sin plumas y ciegos y son alimentados por ambos padres con frutos y semillas regurgitados, permaneciendo en el nido durante tres meses. Incluso después las crías permanecen con los padres un máximo de un año y alcanzan la madurez sexual solo después de tres o cuatro años.[14]
En cautividad en Gran Canaria (España).
En el World of Birds de Ciudad del Cabo, Sudáfrica.
El guacamayo amarillo azulado (Ara ararauna), también conocido como guacamayo azul y amarillo, papagayo amarillo o paraba azul amarillo, es una especie de ave psittaciforme de la familia de los loros propia de América del Sur. Su área de distribución comprende desde Panamá hasta el noreste de Argentina pasando por toda la cuenca amazónica. En Costa Rica extinta en libertad haciendo que ya no forme parte de la fauna natural. En cautividad se reproducen fácilmente; en libertad viven en grupos de veinticinco a treinta ejemplares. Este loro es el representante inconfundible de los guacamayos, loros con poderosos picos y colas muy largas.
Ararauna (Ara ararauna) ehk lasuuraara on linnuliik aara perekonnast papagoilaste sugukonnast papagoiliste seltsist.
Ararauna (Ara ararauna) ehk lasuuraara on linnuliik aara perekonnast papagoilaste sugukonnast papagoiliste seltsist.
Guakamaio hori-urdina (Ara ararauna) Ara generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Bizkarraldea eta hegoak urdinak, eta sabel-paparrak horiak dituena. Ameriketako hegoaldean, Argentinara bitarteko lurraldeetan bizi da.[3]
Guakamaio hori-urdina (Ara ararauna) Ara generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Bizkarraldea eta hegoak urdinak, eta sabel-paparrak horiak dituena. Ameriketako hegoaldean, Argentinara bitarteko lurraldeetan bizi da.
Sinikelta-ara eli ararauna (Ara ararauna) on arojen sukuun kuuluva papukaijalintu. Se on yksi suurimmista papukaijalajeista.
Sinikelta-ara on maailman suurimpia lentäviä papukaijoja. Sen keskimääräinen pituus on 80–90 cm (yleensä noin 86 cm) ja siipien kärkiväli yli 100 cm. Sinikelta-aran vatsa, siipien ja pyrstön alapuoli ovat keltaiset, selkä, pyrstön takaosa, siivet ja niska siniset, kaula musta, päälaki vihreä, silmien alue valkoinen ja silmän ympärillä on mustia juovia.
Sinikelta-araa tavataan Panaman itäosista Bolivian pohjoisosiin ja Kaakkois-Brasiliaan. Laji on hävinnyt Trinidad ja Tobagosta, jossa sitä aikanaan tavattiin. Carl von Linné kuvaili lajin holotyypin Pernambucosta saadusta näytteestä.[2]
Sinikelta-ara elää vesialueita reunustavissa metsissä ja soisilla alueilla 500 metrin korkeuteen saakka.
Sinikelta-arat pesivät tavallisimmin katkenneiden palmujen koloissa ja munivat tavallisesti kaksi valkeaa munaa. Pesintä tunnetaan vankeudesta: vain naaras hautoo noin 25 päivää ja poikanen jättää pesän 13 viikon ikäisenä. Nuori lintu käy läpi sulkasadon ja puolivuotiaana sen erottaa aikuisesta arasta oikeastaan vain tummista silmistä.[3]
Sinikelta-ara syö erilaisia lehtiä, siemeniä, hedelmiä ja pähkinöitä. Manun kansallispuistossa Perussa sen on todettu syövän ainakin kahtakymmentä eri kasvia, joista monet sisältävät ihmiselle, mutta eivät ilmeisesti sille myrkyllisiä tai pahanmakuisia yhdisteitä. Häkkilintuna sille voi syöttää papukaijan siemenseosta, viherravintoa, hedelmiä ja pähkinöitä. Sinikelta-arat ja muut arat kerääntyvät usein syömään mineraalipitoista maata, mikä saattaa auttaa ravintokasvien vaarallisten yhdisteiden neutraloimisessa, mutta myös mineraalivarojen täydentämien on olennainen osa savirinteillä käyntejä.
Sinikelta-aran olemassaoloa uhkaavat elinympäristöjen tuhoutuminen ja runsas pyynti lemmikkikauppaa varten.
Sinikelta-ara eli ararauna (Ara ararauna) on arojen sukuun kuuluva papukaijalintu. Se on yksi suurimmista papukaijalajeista.
Ara ararauna
L'Ara bleu (Ara ararauna), également appelé Ara bleu et jaune ou Ara ararauna, est un grand perroquet du genre Ara facilement reconnaissable aux couleurs de son plumage.
Cet oiseau est protégé par la Convention de Washington (Annexe II) et l'arrêté ministériel du 15 mai 1986 listant les espèces d'oiseaux protégées de Guyane. Il vit dans les plaines de la moitié nord de l'Amérique du sud
Il mesure environ 90 cm de long et pèse environ 1,3 kg. Le dessus est bleu turquoise et le dessous jaune d'or. Le front et la calotte sont bleu-vert. Les sous-caudales sont jaune bleuté. Un collier noir est présent sous la face. Les joues blanches sont dénudées mais marquées cependant de quelques stries de plumes noires. Les yeux sont jaunes, le bec et les pattes noirs. La femelle est plus petite et plus claire que le mâle.
Son aire s'étend du sud-est du Panama à l'État de São Paulo. Il fréquente notamment des régions de Mauritia flexuosa.
Cette espèce vit en couple ou en bandes qui regroupent une vingtaine d'individus. Les couples restent formés à l'intérieur des bandes, même en vol.
Cet oiseau niche dans des trous de palmiers secs.
Les aras à gorge bleue se reproduisent de manière sexuée. La ponte est de 2 à 4 œufs. L'incubation dure 28 jours. Les jeunes quittent le nid à 3 mois environ, mais les parents continuent à nourrir les oisillons jusqu'à l'âge de 6 à 8 mois. La maturité sexuelle est atteinte vers l'âge de 8 à 10 ans.
La reproduction en captivité est possible.
L'ara bleu se nourrit principalement de grains, de noix et de fruits (e.g. Spondias, Terminalia, Hura, Enterolobium, Inga, Parkia, Platypodium). Il consomme également de l'argile.
Cet oiseau a pour prédateurs de grands rapaces tels que la harpie huppée ou encore la harpie féroce. Toutefois, sa principale menace est l'homme, via la déforestation et la capture pour la revente.
La ménagerie du Jardin des plantes détient sept spécimens (Réf vidéo[1]).
Ara ararauna
L'Ara bleu (Ara ararauna), également appelé Ara bleu et jaune ou Ara ararauna, est un grand perroquet du genre Ara facilement reconnaissable aux couleurs de son plumage.
Cet oiseau est protégé par la Convention de Washington (Annexe II) et l'arrêté ministériel du 15 mai 1986 listant les espèces d'oiseaux protégées de Guyane. Il vit dans les plaines de la moitié nord de l'Amérique du sud
O guacamaio azul e amarelo[2] (Ara ararauna), é unha gran ave de América do Sur de cor azul e amarela. Forma parte da familia de papagaios neotropicais coñecidos como guacamaios. Habita nas selvas (especialmente varzea, pero tamén noutras seccións de terra firme e bosque inundado) e zonas arboradas de América do Sur. É moi popular na avicultura por mor das súas cores, habilidade para falar e estreita relación cos humanos.
O guacamaio azul e amarelo (Ara ararauna), é unha gran ave de América do Sur de cor azul e amarela. Forma parte da familia de papagaios neotropicais coñecidos como guacamaios. Habita nas selvas (especialmente varzea, pero tamén noutras seccións de terra firme e bosque inundado) e zonas arboradas de América do Sur. É moi popular na avicultura por mor das súas cores, habilidade para falar e estreita relación cos humanos.
L'ara gialloblù (Ara ararauna) è un uccello della famiglia degli Psittacidi.[2]
L'ara gialloblù, spesso semplicemente chiamata «ararauna», è senza dubbio la specie di ara più nota e più diffusa: colore e dimensioni, docilità e tranquillità la rendono eccellente come animale da compagnia ma anche come giocoliere circense (in alcuni parchi acquatici e parchi-giochi infatti questi pappagalli costituiscono una vera attrazione, da soli o in associazione con altri animali).
Si tratta di un animale molto bello per forma e colori, longevo e molto robusto e soprattutto è l'ara che meglio di tutte si è prestata alla riproduzione in cattività: questa la ragione del suo grande successo presso allevatori e appassionati.
È uno dei pappagalli di maggiore taglia, con i suoi 86–88 cm, grazie anche alla lunga coda. È anche noto per la sua longevità, potendo raggiungere e superare i 70 anni.
L'aspetto generale è di un uccello dalla forma selvatica (cioè allungata), piuttosto forte e compatto, dalla buona apertura alare. In effetti si tratta di un buon volatore ma come la maggior parte degli Psittaciformi ama arrampicarsi facendo uso delle forti zampe e del becco.
La testa è grande, leggermente più massiccia nei maschi (ma il dimorfismo sessuale non è evidente), con fronte verde che sfuma in azzurro-blu verso il capo e la nuca; le redini e le guance sono di pelle nuda bianca con leggere striature nere, più accentuate in prossimità degli occhi. Evidente il nero del sottogola. Il forte e grande becco, anche in questo caso di maggior dimensioni nel maschio, è nero. L'occhio ha iride nera bordata di giallo (nei soggetti giovani la colorazione è marroncina). La nuca, la groppa e in generale tutta la parte superiore, comprese ali e coda, sono di un bell'azzurro-blu, mentre il collo, il petto, il ventre, l'addome e la parte inferiore di ali e coda sono di colore giallo intenso.
Le zampe, corte e robuste, adatte all'arrampicamento, sono di colore grigio scuro, come le unghie.
L'habitat preferito è quello delle boscaglie fitte e delle foreste; tuttavia si adatta anche alle savane purché ricche di grandi alberi dove trovare riparo. È un uccello tranquillo, docile, gregario e buon imitatore, che in natura ha alcuni competitori ma pochissimi nemici (se si esclude l'uomo che sta distruggendo i suoi habitat) e che quindi ha sviluppato un elevato grado di socievolezza, che lo rende capace di convivere bene sia con i conspecifici sia con altre specie.
L'alimentazione consiste di frutta, sementi, bacche, germogli, lumachine e in generale tutto ciò che di commestibile trova sugli alberi, visto che a terra va poco e malvolentieri data la goffaggine con cui si muove. Il forte becco gli permette di mangiare senza difficoltà anche noci e altra frutta a guscio, da cui trae l'apporto proteico necessario.
La nidificazione avviene nel cavo di un albero, la femmina depone 2-3 uova che cova per 26 giorni: i piccoli escono dal nido dopo circa 14 settimane e per altrettante settimane resteranno ancora con i genitori che li nutriranno e li accudiranno con cura.
A circa 6-7 mesi la giovane ara è svezzata ma il suo periodo sensibile (ossia di apprendimento) durerà ancora almeno fino ai 3-4 anni, mentre la maturità sessuale sarà raggiunta attorno ai 6 anni, le femmine un po' prima dei maschi.
La distribuzione di questo pappagallo è abbastanza vasta: è infatti presente in tutta la parte centro-settentrionale dell'America del Sud: Panama, Colombia, Ecuador, Perù, Venezuela, Guyana, Trinidad, Brasile, Bolivia, Paraguay e anche nel nord dell'Argentina dove però è assai più frequente incontrare una specie molto simile, che per alcuni studiosi sarebbe una sottospecie dell'ara gialloblù, ossia l'ara golablù, presente anche in Bolivia e Paraguay.
L'ara gialloblù (Ara ararauna) è un uccello della famiglia degli Psittacidi.
Geltonkrūtė ara, arba ararauna (lot. Ara ararauna, angl. Blue-and-yellow Macaw, vok. Gelbbrustara) – papūginių (Psittacidae) šeimos paukštis.
Užauga iki 76-86 cm ir sveria apie 900–1300 g. Ryškių, išsiskiriančių spalvų, su mėlynais sparnais ir uodega. Žalia galva, pilvas geltonos (aukso) spalvos. Jų snapai – masyvūs pritaikyti sutraiškyti riešutams.
Šie paukščiai veisiasi pelkėtuose miškuose, džiunglėse nuo Panamos iki Brazilijos, nuo Bolivijos iki Paragvajaus. Veisėsi Trinidade, dabar neaptinkama.
Labai populiaros dėl savo išvaizdos, bei sugebėjimo mėgdžioti kalbėjimą. Reikalinga maisto įvairovė. Kai kuris maistas šiems paukščiams nuodingas (avokadai, šokoladas, vyšnios (dėl kauliukų).
Geltonkrūtė ara, arba ararauna (lot. Ara ararauna, angl. Blue-and-yellow Macaw, vok. Gelbbrustara) – papūginių (Psittacidae) šeimos paukštis.
Zildzeltenā ara (Ara ararauna) ir papagaiļu suga, kas mīt Dienvidamerikas tropu lietus mežos. Tas ir ļoti krāšņs putns, ko bieži audzē zoodārzos.
Garums 80 – 86 cm. Augšējā daļa spilgti zila. Krūtis, kakls, pavēdere, astes spalvas koši dzeltenas, dažām populācijām oranži dzeltenas, piere zaļa, vaigi balti, ar melnām joslām. Knābis melns, spēcīgs, ar ko aras izloba cietos riekstus.
Pēdām divi pirksti, kas vērsti uz priekšu, un divi pirksti, kas vērsti uz aizmuguri. Papagailis tos izmanto, kad rāpjas zaros, un pietur ar tiem barību.
No Panamas līdz Brazīlijas dienvidiem.
Sabiedriska, meklē barību un nakšņo lielos baros. Visbiežāk sastopama mežos, kas aug mitrās vietās vai upju krastos. Baroties lido uz atklātām teritorijām.
Rītausmā, skaļi iekliedzoties, pamet nakšņošanas vietu un dodas baroties. Bieži nolido pat 25 kilometrus. Zildzeltenās aras ir tramīgas un cenšas pēc iespējas tālāk turēties no cilvēkiem. Apdzīvotajos reģionos šo putnu skaits ir stipri samazinājies, vai arī tie pilnībā izzuduši.
Pārtiek no augļiem, sēklām un riekstiem. Zildzeltenās aras stiprajam knābim šķērslis nav pat viscietākā čaumala.
Tropiskajos un subtropiskajos reģionos, kur dzīvo zildzeltenās aras, augļi nobriest dažādos gadalaikos, tādēļ putniem visu gadu ir pieejama barība. Lieli aru bari katru dienu veic lielu attālumu no kopīgajām pārgulēšanas vietām uz barošanās vietām. Iespējams, ka aras zina atsevišķu koku atrašanās vietu un augļu nogatavošanās laiku un spēj šo pieredzi nodot cita citai. Baru ceļā uz barības vietu vienmēr vada veci, pieredzējuši putni.
Gada lielāko daļu pavada baros, kuros ir pieauguši un jaunie putni. Vairoties sāk trīs četru gadu vecumā un veido pārus, kas ilgi paliek kopā. Pat baros var atšķirt putnus, kam vienam pret otru ir simpātijas. Viņi tīra viens otram spalvas un visu laiku lido kopā, turklāt tik tuvu, ka gandrīz saskaras ar spārnu galiem.
Parasti ligzdo nokaltušu palmu dobumos, kas ir augstu virs zemes. Mātīte izdēj divas vai trīs baltas olas, ko izperē viena. Perēšanas ilgums apmēram 28 dienas. Tēviņš viņai nepalīdz. Taču ligzdu no svešiniekiem agresīvi sargā abi putni.
Putnēni izšķiļas kaili un akli. Spalvas tiem izaug pēc desmit nedēļām. Pat tad, kad iemācās lidot, vairākums putnēnu vēl vairākus mēnešus paliek kopā ar vecākiem, kas visu šo laiku rūpējas par viņiem.
Piejaucētas aras dzīvoja indiāņu ciematos ilgi pirms eiropiešu kolonizācijas. To košo krāsu dēļ astes un spārnu spalvas Amerikas pamatiedzīvotāji izmantoja kā rotājumu.
Vislielākās briesmas arām rada nežēlīga viņu dabiskās vides izpostīšana. Kokos šie putni barojas, tajos viņi arī ligzdo. Džungļi tiek izcirsti un to vietā ierīkotas lauksaimniecībā apsaimniekojamas zemes.
Aras apdraud arī malumednieki, lai tās pārdotu nebrīvē. Putnu ķērāji dodas pēc savvaļā dzīvojošiem papagaiļiem uz arvien tālākām un mežonīgākām vietām. Nereti pēc ligzdas atklāšanas putnu ķērājs vienkārši nocērt koku, kurā ir ligzda, un nogalina vecos putnus. Aras tiek uzskatītas par delikatesi, un tās tiek medītas arī gaļai.
Jauni putni viegli pierod pie saimnieka. Spēj atdarināt cilvēku valodu un iemācīties vairākus desmitus vārdu. Neērtības var radīt to spalgie ķērcieni. Atsevišķi pārtikas produkti — ķiršu kauliņi, rožu dzimtas kauliņi un sēklas, avokado, šokolāde — tiem ir indīgi.
Zildzeltenā ara (Ara ararauna) ir papagaiļu suga, kas mīt Dienvidamerikas tropu lietus mežos. Tas ir ļoti krāšņs putns, ko bieži audzē zoodārzos.
Makaw biru-dan-kuning (Ara ararauna), juga dikenali sebagai Makaw biru-dan-emas, adalah satu anggota dalam kumpulan besar parrot Neotropika yang dikenali sebagai makaw. Ia membiak di dalam hutan (walaupun tertumpu di hutan paya air tawar, ia juga membiak di kawasan terbuka di Terra Firme) dan hutan tropika di Amerika Selatan bermula di Trinidad dan Venezuela dan selatan ke Peru, Brazil, Bolivia, dan Paraguay. Taburan populasinya juga menjangkau sedikit ke Amerika Tengah, iaitu di Panama. Makaw ini merupakan spesies terancam di Trinidad, dan hampir-hampir pupus dari Paraguay, tetapi masih biasa ditemui dan didapati di sebahagian besar Amerika Selatan. Terdapat juga populasi yang membiak di Kaunti Miami-Dade, Amerika Syarikat.[1] Oleh itu, ia disenaraikan sebagai Sedikit Bimbang oleh BirdLife International.
Makaw ini boleh membesar sehingga 76 hingga 86 cm (30 hingga 34 in) panjang dan seberat 2.7kg hingga 3.9kg(2.9 to 8.5 paun). Warnanya terang dengan warna biru di sayap dan ekor, pipi berwarna biru tua, berwarna emas di bahagian bawah badan, dan berdahi hijau. Paruhnya berwarna hitam, dan sangat kuat untuk memecahkan kekacang. Mukanya yang berwarna putih akan bertukar menjadi merah jambu apabila teruja, dengan garis-garis bulu berwarna hitam.
Terdapat sedikit perbezaan warna pada bulu pada burung yang berasal dari kawasan berlainan. Beberapa makaw ini memiliki warna oren yang lebih banyak terutamanya di bahagian dada. Ini boleh dilihat pada makaw yang berasal dari Trinidad dan kawasan Caribbean lain, dan berkemungkina atas faktor alam sekitar.[petikan diperlukan] Makaw biru-dan-kuning menggunakan paruh kuatnya untuk memecahkan kulit kekacang dan juga digunakan untuk memancat atau bergantung di pokok.
Secara umumnya makaw biru-dan-kuning berpasangan seumur hidup. Ia bertelur di dalam lubang pokok dan burung betina akan menelurkan dua hingga tiga biji telur. Burung betina akan mengeram telur kira-kira 28 hari dan anak burung akan meninggalkan sarang kira-kira 90 hari selepas menetas.[2]
Makaw biru-dan-kuning (Ara ararauna), juga dikenali sebagai Makaw biru-dan-emas, adalah satu anggota dalam kumpulan besar parrot Neotropika yang dikenali sebagai makaw. Ia membiak di dalam hutan (walaupun tertumpu di hutan paya air tawar, ia juga membiak di kawasan terbuka di Terra Firme) dan hutan tropika di Amerika Selatan bermula di Trinidad dan Venezuela dan selatan ke Peru, Brazil, Bolivia, dan Paraguay. Taburan populasinya juga menjangkau sedikit ke Amerika Tengah, iaitu di Panama. Makaw ini merupakan spesies terancam di Trinidad, dan hampir-hampir pupus dari Paraguay, tetapi masih biasa ditemui dan didapati di sebahagian besar Amerika Selatan. Terdapat juga populasi yang membiak di Kaunti Miami-Dade, Amerika Syarikat. Oleh itu, ia disenaraikan sebagai Sedikit Bimbang oleh BirdLife International.
De blauwgele ara (Ara ararauna) is een papegaaiachtige uit de familie van de papegaaien van Afrika en de Nieuwe Wereld (Psittacidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Psittacus ararauna in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
Blauwgele ara's worden ongeveer 76-86 centimeter lang en wegen tot 900-1300 gram. Kenmerkend is hun kleurrijke verenkleed met blauw en olijfgele vleugels en staart en een groene tip op de kop van de ara. De keel en borst is olijfgeel gekleurd. Hun snavel is zwart en zeer krachtig en in staat om grote noten te kraken. De irissen van de ogen zijn lichtgeel. De huid rondom de ogen en de snavel is naakt en wit van kleur. Bij opgewonden of gestreste vogels kan dit echter rossig van kleur zijn. Op de naakte huid zijn kleine donkere lijntjes te zien die worden veroorzaakt door korte stoppelige zwarte veertjes. Deze veerlijntjes komen samen bij de neus en keel. De krachtige poten zijn donkergrijs. Tussen het mannetje en het vrouwtje, ook pop genoemd, bestaat nauwelijks seksuele dimorfie. Het mannetje is vaak iets forser in zijn bouw en heeft meestal een iets bredere snavel.
Deze ara soort komt voor in Bolivia, Colombia, Brazilië, Ecuador, Frans Guyana, Guyana, Panama, Paraguay, Peru, Suriname en Venezuela. Voorheen kwam de vogel ook voor op het eiland Trinidad. Hier is hij nu echter uitgestorven. Op het eiland Puerto Rico is het dier uitgezet. Het leefgebied bestaat uit zowel droge als vochtige tropische en subtropische wouden. Ook wordt hij aangetroffen op de savannes. Het eenvoudigst zijn de dieren te vinden in de nabijheid van water. Van zeeniveau tot op hoogtes van ongeveer 500 m boven de zeespiegel. Hij houdt zich voornamelijk op in de boomtoppen.
Deze ara soort heeft een zeer groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) niet zo groot. De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Het is een niet zo algemene vogel in het wild. De blauwgele ara gaat in aantal achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze ara als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1] De soort is opgenomen in bijlage II van de overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde wilde diersoorten, waardoor aan de handel beperkingen zijn gesteld.
Op het menu van deze vogel staan diverse soorten fruit, noten zoals de amandel en palmnoten, jonge knoppen van planten en bomen, zaden, boomschors en nectar. Ook tijdens het eten zit het dier meestal in de toppen van de bomen, veelal in paartjes of groepjes. De krachtige snavel wordt gebruikt om harde noten te kraken. Hierbij houdt het dier de noot vast in zijn poot. Bij de rivieroevers worden de dieren soms gezien terwijl de dieren klei eten. Enerzijds zorgt de klei voor extra mineralen, anderzijds helpt klei bij het neutraliseren van gifstoffen in de zaden die ze eten.
Mannetjes en vrouwtjes vormen een koppel voor het leven. De papegaaien nestelen in boomholtes. Het broedseizoen ligt tussen de maanden december tot en met mei. Afhankelijk van de aard van het leefgebied. In Colombia broeden de vogels relatief vroeg. In de maanden december tot februari. In Suriname in februari en maart. Het vrouwtje legt in de meeste gevallen 2 tot 3 eitjes. Deze eitjes worden alleen door het vrouwtje uitgebroed. Na 28 dagen komen de jongen uit. Na ongeveer 4 weken openen de jongen de ogen. Na 25 dagen krijgen de jongen hun eerste veren. Het verenkleed is na 80 dagen compleet. Na 90 dagen verlaten ze voor het eerst het nest. Het mannetje zorgt voor voedsel voor het vrouwtje en de jongen. Nadat de jongen het nest hebben verlaten worden de jongen door beide ouders nog ongeveer een maand bijgevoerd. Na 5 jaar zijn de dieren geslachtsrijp. De dieren kunnen makkelijk een leeftijd van 50 tot 60 jaar behalen in het wild en in gevangenschap zelfs tot meer dan 80 jaar.
Het is een moeilijk te houden vogel door zijn gedrag, grootte en ouderdom. Ze vereisen veel meer aandacht en kennis van hun eigenaar dan bijvoorbeeld honden of katten. Ze tonen een grote intelligentie in hun gedrag en vereisen constante intellectuele stimulatie om hun nieuwsgierigheid te bevredigen. Blauwgele ara's genieten van veel aandacht; te weinig aandacht kan leiden tot gedragsproblemen en maakt de papegaai erg ongelukkig.
Ook de best verzorgde blauwgele ara zal "schreeuwen" en andere zeer luide geluiden maken. Luide geluiden en het afknagen van velerlei objecten zijn een natuurlijk onderdeel van hun gedrag en moeten worden geaccepteerd door hun eigenaar. Ze vereisen een zeer gevarieerd dieet en alleen zaad of pellets zal leiden tot gezondheidsproblemen zoals vitaminetekort of, in het geval van pellets, problemen met de krop. Een voorbeeld van een goede basisvoeding voor de ara papegaai is bijvoorbeeld een mixvoer speciaal voor ara-papegaaien, in combinatie met goede pellets en daarnaast vers fruit, groente en noten. Het komt vaak voor dat de blauwgele ara met hun eigenaar mee-eet. Papegaaien zijn van oudsher herbivoren en mogen vrijwel alle groenten, fruit en noten eten die de mens ook eet, behalve avocado. Het is belangrijk om de papegaai niet van te vet voer te voorzien, zoals voer waarin veel zonnebloempitten of pinda's zijn verwerkt. Overigens vinden papegaaien dit erg lekker en het kan zelfs leiden tot een eetverslaving van zonnebloempitten. Hele walnoten zijn een gezonde aanvulling op het voer, zodat de papegaai iets te slopen heeft. Papegaaien vinden palmnoten vaak erg lekker en eten deze ook in hun natuurlijke leefomgeving zodat hiervan 1 of 2 toegevoegd kunnen worden aan het dagelijkse voer. Indien de papegaai dit niet eet is er ook palmolie beschikbaar, waarvan enkele druppels aan het voer toegevoegd kunnen worden. Het is zeer goed voor een papegaai en zorgt ervoor dat de veren een mooie glanzende kleur behouden.
Er zijn enkele producten die giftig zijn voor vogels en papegaaien in het bijzonder zoals kersenpitten, avocado, chocolade en cafeïne. Deze producten zijn bij kleine hoeveelheden dodelijk voor papegaaien.
In gevangenschap wordt deze papegaaisoort ook wel gekruist met andere rassen, met als doel nieuwe kruisingen voort te brengen. Wanneer de geelvleugelara met de blauwgele ara wordt gekruist, ontstaat er de Catalina macau; in een kruising met de groenvleugelara ontstaat de Robijnmacau.[3]
Catalina macau kruising van de blauwgele ara met de geelvleugelara
Blauwgele ara in Henry Villas Zoo, Wisconsin
Blauwgele ara in vlucht, zijaanzicht
Blauwgele ara in vlucht, vooraanzicht
Blauwgele ara
Kop van de Zuid-Amerikaanse blauwgele ara.
In Venezuela
De blauwgele ara (Ara ararauna) is een papegaaiachtige uit de familie van de papegaaien van Afrika en de Nieuwe Wereld (Psittacidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Psittacus ararauna in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Blågulara (Ara ararauna) er en fugl i gruppen araer og en av flere arter i slekten Ara.
Kroppen er i hovedsak blå og gul. Ryggen og vingene er blå, og bakfra sees kun blått. Brystet, og undersiden av vingene og halen, er gult.
Et parti foran på hodet er mørkegrønt. I området rundt øyet er det helt bart, med unntak fra små sorte fjær som danner et tydelig mønster. Under nebbet har fuglen en sort «krage» som går opp til ørene og fortsetter videre som ansiktsmønster. Nebbet er sort.
Blågulara blir cirka 80–90 cm lang, fr issen til tuppen av stjerten.
Blågulara spiser for det meste frukt og nøtter, men også egg og andre ting den kommer over. Den blir kalt «Sør-Amerikas skjære».
Fuglen er en vanlig selskapsfugl i norske hjem.
Blågulara (Ara ararauna) er en fugl i gruppen araer og en av flere arter i slekten Ara.
Kroppen er i hovedsak blå og gul. Ryggen og vingene er blå, og bakfra sees kun blått. Brystet, og undersiden av vingene og halen, er gult.
Et parti foran på hodet er mørkegrønt. I området rundt øyet er det helt bart, med unntak fra små sorte fjær som danner et tydelig mønster. Under nebbet har fuglen en sort «krage» som går opp til ørene og fortsetter videre som ansiktsmønster. Nebbet er sort.
Blågulara blir cirka 80–90 cm lang, fr issen til tuppen av stjerten.
Blågulara spiser for det meste frukt og nøtter, men også egg og andre ting den kommer over. Den blir kalt «Sør-Amerikas skjære».
Fuglen er en vanlig selskapsfugl i norske hjem.
Multimedia w Wikimedia Commons Ara ararauna, ararauna (Ara ararauna) – gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), z jaskrawoniebieskimi piórami z wierzchu i żółtymi od spodu. Na boku głowy naga biała skóra poprzecinana czarnymi prążkami. Najczęściej żyje w parach, lecz czasami w luźnych grupach powyżej 25 osobników. Lata pewnie, chociaż wolno. Aktywna głównie wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Przez większą część dnia żeruje w koronach drzew, gdzie trudno ją dostrzec.
Długość ciała: 80-95cm Rozpiętość skrzydeł: 90 - 95 cm. Składa dwa białe jaja. Gniazduje w dziuplach wysokich drzew. Pożywienie: owoce, liście, nasiona, orzechy, młode pędy, ziarno zbóż. Zjada ok. 20 gatunków roślin, z których wiele jest dla ludzi niesmacznych lub nawet toksycznych.
Zamieszkuje lasy wzdłuż rzek i podmokłe rejony do 500 m n.p.m.
Ara ararauna, ararauna (Ara ararauna) – gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), z jaskrawoniebieskimi piórami z wierzchu i żółtymi od spodu. Na boku głowy naga biała skóra poprzecinana czarnymi prążkami. Najczęściej żyje w parach, lecz czasami w luźnych grupach powyżej 25 osobników. Lata pewnie, chociaż wolno. Aktywna głównie wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Przez większą część dnia żeruje w koronach drzew, gdzie trudno ją dostrzec.
Długość ciała: 80-95cm Rozpiętość skrzydeł: 90 - 95 cm. Składa dwa białe jaja. Gniazduje w dziuplach wysokich drzew. Pożywienie: owoce, liście, nasiona, orzechy, młode pędy, ziarno zbóż. Zjada ok. 20 gatunków roślin, z których wiele jest dla ludzi niesmacznych lub nawet toksycznych.
Zasięg, środowisko Od Panamy do południowej Brazylii. Nizinne puszcze i lasy galeriowe.Zamieszkuje lasy wzdłuż rzek i podmokłe rejony do 500 m n.p.m.
A arara-canindé (Ara ararauna, Linnaeus, 1758), também conhecida como arara-de-barriga-amarela, arari[1], arara-amarela, arara-azul-e-amarela, araraí[2] e canindé[1], é uma das mais conhecidas representantes do gênero Ara, sendo uma das espécies emblemáticas do cerrado brasileiro e importante para muitas comunidades indígenas. É muito apreciada como animal de estimação. Ocorre da América Central ao Brasil, Bolívia e Paraguai.
"Arara" provém do tupi a'rara. "Canindé" é oriundo do tupi kanimé. "Arari" provém do tupi ara'ri[1].
Os indivíduos desta espécie pesam cerca de 1,1 quilogramas e chegam a medir até noventa centímetros de comprimento, com partes superiores azuis e inferiores amarelas, alto da cabeça verde, fileiras de penas faciais negras sobre o rosto glabro e branco, olhos de íris amarela e garganta negra. Têm uma longa cauda triangular, asas largas, um bico escuro grande e forte e as típicas patas zigodáctilas dos psitacídeos, com dois pares de dedos opostos, o que lhes dá grande destreza para escalar árvores e manipular os alimentos. Seu grito típico é um RRAAAAK gutural e áspero com entonação ascendente, mas podem produzir diversas outras vocalizações mais anasaladas e musicais.[3][4][5]
A Ara ararauna ocorre em uma grande região da América do Sul a leste da Cordilheira dos Andes, concentrada na região amazônica até o norte do Paraguai e Bolívia, mas chegando ao litoral somente no norte do continente, entre o Pará e a Venezuela. Também é encontrada em ilhas de ocorrência no sul do Panamá, Peru, Equador e Colômbia.[3] No Pantanal, sua ocorrência é rara.[6] Foi introduzida pelo homem em Porto Rico.[7] É raramente avistada em altitudes superiores a 1 650 m.[8]
Graças à sua vasta distribuição e grande população estimada, esta espécie de arara não está em condição de ameaça imediata,[7] mas sua população vem declinado diante da destruição do ambiente e do comércio intenso, muitas vezes ilegal, sendo procurada em todo o mundo como animal de estimação por sua docilidade em cativeiro e grande beleza. Entre 1981 e 2005, foi registrado o comércio de 55 531 exemplares,[7][8] e o preço por indivíduo pode chegar a 4 000 dólares estadunidenses.[9] O relatório da Rede Nacional de Combate ao Tráfico de Animais Silvestres apontou a existência de quatro tipos de tráfico de animais no Brasil. O primeiro é o tráfico para colecionadores particulares e zoológicos. Os principais clientes situam-se na Europa, Ásia e América do Norte e, entre as espécies mais procuradas, encontra-se a arara-canindé. A segunda modalidade, a chamada biopirataria, sequestrando espécimes para a pesquisa científica, não chega a atingir a canindé, mas a terceira sim, a que busca animais para petshops, bem como a quarta, que busca suas penas para a indústria da moda.[10]
A atividade predatória do homem já fez com que em alguns locais fosse extinta, como em Trinidad e Tobago,[7] Santa Catarina, Paraguai e Bolívia,[11] ou quase extinta, como em São Paulo.[12] Na área do cerrado, atualmente o bioma mais ameaçado da América do Sul, onde outrora abundava, já é considerada em perigo.[13] O caso se torna mais grave quando se sabe que a canindé está envolvida na dispersão de sementes, atividade importante para o equilíbrio do seu ecossistema,[10] e que os caçadores clandestinos muitas vezes abatem as árvores com os ninhos para chegar aos filhotes, prejudicando a reprodução de diversas espécies de aves que utilizam o mesmo ninho em épocas reprodutivas diferentes.[14]
Por outro lado, medidas para sua conservação já foram e estão sendo tomadas. O governo brasileiro proíbe o comércio e cativeiro de animais silvestres em geral e mantém reservas ecológicas onde ela ocorre,[10][15] e algumas regiões elaboraram políticas específicas para sua proteção.[16][17] Já existem diversos projetos, mantidos pela iniciativa privada e/ou pelos governos, para o estudo, proteção e recuperação das populações de araras-canindé,[18][19][20][21] e os criadouros comerciais regulamentados também contribuem na proteção e propagação da espécie. As técnicas para sua criação já foram bem dominadas e o número de ovos produzidos em cativeiro a cada postura pode chegar a vinte, em comparação com a média de dois na natureza.[11][22]
As araras-canindé na natureza vivem em habitats variados, desde a floresta tropical úmida até savanas secas.[7] Vivem preferencialmente no estrato arbóreo superior e em proximidade da água.[8] Essas aves, como outros membros de sua família, são gregárias e barulhentas, podendo viver em comunidades numerosas, mas grupos pequenos ou mesmo apenas casais com crias também são comuns. Podem passar longos períodos do dia em repouso, relacionando-se com companheiros ou fazendo acrobacias no alto dos galhos. Voam em pares ou em grupos de três indivíduos, frouxamente ligados a um grupo maior. São grandes voadoras e podem transpor grandes distâncias entre os locais de repouso e nidificação e os de alimentação a cada manhã e tardinha, e tipicamente seus gritos são ouvidos muito antes de as aves serem vistas. Ocasionalmente alguns exemplares podem ser encontrados a grande distância de suas áreas de frequentação habitual.[4]
Uma vez que formam casal, não mais se separam. Se em sua região os locais para nidificação são escassos, casais podem expulsar ou matar ocupantes de ninhos já estabelecidos.[8] Nidificam a cada dois anos entre agosto e janeiro, em buracos que escavam nos troncos de árvores e palmeiras. A serragem resultante se acumula no fundo e serve para secar as fezes e acolchoar os ovos, em geral dois, podendo chegar a cinco, que a fêmea, principalmente, choca por cerca de 25 dias. O macho alimenta a fêmea durante este período e protege o ninho de invasores. Um estudo realizado no Parque Nacional das Emas, monitorando dezoito ninhos, indicou uma taxa de natalidade de 72%. Os filhotes nascem implumes, cegos e indefesos, e são alimentados por ambos os pais com frutas e sementes regurgitadas, permanecendo no ninho por três meses. Mesmo depois de aprenderem a voar as crias permanecem com os pais por até um ano inteiro, e atingem a maturidade sexual somente depois de três ou quatro anos.[5][8][14][15][18][22]
Seus maiores inimigos são aves de rapina de grande porte,[8] mas tucanos e primatas de médio porte podem predar ovos e filhotes.[14] Alimentam-se de sementes e frutos, incluindo o buriti (Mauritia flexuosa), o cajuzinho (Anacardium humile), o iriri (Allagoptera leucocalyx) e a gabiroba (Campomanesia adamantinum),[18] de preferência ainda verdes, a despeito das toxinas ou do sabor desagradável que tais alimentos possam ter. Reúnem-se em grandes bandos em encostas argilosas expostas para ingerir argila, necessária para eliminarem toxinas da dieta e para enriquecê-la com um suplemento de elementos minerais. Têm grande força no bico, possibilitando-lhes abrir sementes de casca muito dura, como a castanha-do-pará.[8]
Bem cuidadas, podem viver até 70 anos em cativeiro,[23] mas sua criação é bastante trabalhosa, pois são aves grandes que exigem amplas instalações e precisam de muito estímulo na forma de socialização com o criador; pessoas que passam a maior parte do dia fora de casa não devem manter esta espécie em cativeiro, além de ser imprescindível oferecer-lhes brinquedos diversos com que possam se exercitar e manter-se ocupadas em outros horários. Podem também causar algum incômodo por serem animais naturalmente barulhentos. Para que se mantenham saudáveis a dieta deve ser variada, incluindo sementes, vegetais e frutas frescas. É recomendável disponibilizar um osso para que obtenham cálcio e desgastem o bico sempre em crescimento.
Como seus hábitos incluem roer madeira, as gaiolas devem ser de metal, e devem possuir uma área grande para que possam voar. À noite a gaiola pode ser coberta para manter as aves tranquilas e habituá-las a horários definidos. Muitos criadores costumam cortar parte de suas penas alares para diminuir sua capacidade de voo e mantê-las sob o alcance e controle.
Elas podem ser treinadas para imitar a voz humana, muitas vezes aprendem uma palavra após ouvi-la apenas uma vez, e podem ser manipuladas, desde que com gentileza e atenção. Durante a procriação podem se tornar extremamente agressivas, e seu bico poderoso pode infligir ferimentos sérios. Sob estresse, na forma de gaiolas pequenas, má alimentação, maus tratos ou recebendo pouca atenção, podem desenvolver doenças e comportamentos aberrantes, incluindo aumento da agressividade e da destrutividade, que podem chegar até a automutilação.[24][25][26]
Estas araras eram admiradas pelos povos indígenas pré-coloniais desde tempos remotos, participando de seus mitos. Os Tupis celebravam sua beleza em canções;[27] uma etnia denominou-se Kanindé em lembrança a um cacique ancestral que assim se chamava por ser tão bonito - e tão barulhento - como estas araras;[28] entre os Urueu-wau-wau e os Ticuna a arara-canindé é o nume tutelar de troncos familiares;[29][30]; entre os Craós o personagem mítico Khwök se transformou em arara-canindé e foi responsável pela formação de um dos "grandes perigos" que existem na mata, dois troncos de buriti que lançam chamas,[31] e segundo uma lenda de origem desconhecida a arara-canindé foi uma das criações da Arara Encantada, um ser divino que ensinou às tribos as artes da música, da dança, da fala e todo o saber.[32] Suas penas estão presentes em muitos artefatos rituais indígenas[33] e as araras em geral estão associadas aos mitos solares e os ligados à criação do fogo.[34][35]
Assim que os conquistadores chegaram ao Novo Mundo ficaram impressionados com sua beleza. Jean de Léry comparou sua plumagem ao rico damasco e ao ouro, e disse que ela, junto com a araracanga, tinha a plumagem mais bela do mundo.[27] Desde então sua perseguição pelo homem branco se intensificou, mas também se tornaram aves emblemáticas do cerrado brasileiro[36] e deram nome à cidade de Canindé (Ceará), sendo parte integrante de seu folclore.[37][38]
As araras-canindé são talvez dentre todas as araras as mais populares como animal de estimação, exercendo um fascínio que remonta aos primórdios do Brasil Colônia. Durante aqueles tempos possuir uma arara ou um papagaio era sinal de riqueza, muitos exemplares foram levados para as cortes europeias, e o gosto pela sua criação se disseminou também entre o povo.[22][39] São apreciadas pela beleza de sua plumagem, pela sua docilidade e pela relativa facilidade com que aprendem a imitar a fala humana. Elas se adaptam bem ao ambiente humanizado, e a reprodução é razoavelmente fácil. São inteligentes e podem ser treinadas, e são conhecidas por socializarem confortavelmente com pessoas de todas as idades.[40]
Além de seu papel destacado na cultura, a arara-canindé tem uma grande função na teia de inter-relações que sustenta a vida na natureza, pois seus hábitos alimentares provocam a dispersão de sementes de várias espécies vegetais e deixam frutos abertos e semiconsumidos, ou espalhados pelo chão, para outras espécies de aves e mamíferos que de outra forma não teriam como se aproveitar deles, seja por terem cascas excessivamente duras, seja por estarem fora do alcance.[15]
Aquarela de Edward Lear, século XIX
Pintura de Józef Simmler mostrando um nobre polonês com uma canindé domesticada, século XIX
Selo russo com efígie da arara-canindé
Selo alemão com araras-canindé
A arara-canindé (Ara ararauna, Linnaeus, 1758), também conhecida como arara-de-barriga-amarela, arari, arara-amarela, arara-azul-e-amarela, araraí e canindé, é uma das mais conhecidas representantes do gênero Ara, sendo uma das espécies emblemáticas do cerrado brasileiro e importante para muitas comunidades indígenas. É muito apreciada como animal de estimação. Ocorre da América Central ao Brasil, Bolívia e Paraguai.
Ara cu pieptul galben (Ara ararauna) este o specie de papagali neotropicali, din familia Psittacidae.
Poate atinge până la 76 – 86 cm lungime și 900 - 1300 g greutate. Coloritul pe coadă, aripi și spate este albastru, partea abdominală galbenă - portocalie, fruntea verde, sub bărbie negru, bărbia și în jurul ochilor sunt golașe, obrajii au culoare albă, ciocul negru, iar picioarele sunt negru - cenușiu.
Sunt originari din America de Sud și America Centrală. În libertate sunt răspândiți prin nord - vestul Columbiei, estul Panamei, Venezuela, Ecuador, Peru, Surinam, Guyana, Brazilia, Bolivia, nordul Argentinei și Paraguay.
În unele regiuni sunt deja dispăruți din cauza braconajului și distrugerii habitatului.
În libertate trăiesc în grupuri de 20 - 100 de păsări. Deseori sunt împreună cu Ara cloroptera și Ara macao.
Această specie de papagali este foarte populară, datorită aspectului frumos și a abilității de a vorbi. Sunt păsări sociabile și inteligente. Dacă sunt îngijite corespunzător sunt cuminți, iubitoare și devin foarte atașate de stăpâni. Păsări foarte active cu o voce foarte puternică, sunt foarte curioși, plini de energie și foarte robuști. În afara perioadei de împerechere se pot ține ușor și cu alte specii de papagali.
Acești papagali necesită o dietă variată. Se hrănesc cu diferite fructe uscate și proaspete, legume, amestec de semințe, minerale, hrană încolțită, etc. Nu sunt recomandate fructele de avocado, boabele de cafea.
În perioada de reproducere și cât puii sunt încă în cuib se recomandă un supliment alimentar format din mâncare preparată din ouă și pâine albă.
Voliera exterioară este indicat să fie cel puțin 6 m lungime, 2 m lățime și 2 m înălțime. În voliera exterioară este indicat amplasarea unei voliere interioare. Pe timp de iarna temperatura indicată în voliera interioară este de minim 12 °C. Cuibul poate să rămână, tot timpul, în voliera interioară.
Acești papagali se împerechează pe viață și se reproduc destul de ușor, important este să fie o pereche care armoniează.
În perioada împerechierii sunt foarte agresivi. Perioadă care începe prin luna aprilie. Depun 1-3 ouă, uneori chiar 4. Deseori, însă, sunt ouă infertile. Perioada incubației este de 25-28 zile. Puii ies din cuib la vîrsta de 12-13 săptămâni și este indicat să mai rămînă o perioadă în compania părinților. Unele perechi se reproduc chiar și de două ori pe an.
Detaliu cap. Parcul Jurong, Singapore.
În parcul Jurong, Singapore
Stând pe o creangă la Grădina Zoologică Lujan, Argentina
Lumea păsărilor, Cape Town, Africa de Sud
Detaliu cap. Gran Canaria, Spania
Veenzuela
Ara cu pieptul galben (Ara ararauna) este o specie de papagali neotropicali, din familia Psittacidae.
Ara modro-žltá (lat. Ara ararauna) patrí do skupiny papagájov Ara, ktoré žijú v tropickej oblasti Južnej Ameriky od južnej Panamy po Brazíliu, Bolíviu, Paraguaj a Trinidad. V Trinidade patrí medzi ohrozené druhy.
Ara modro-žltá môže dosiahnuť až 76 – 86 cm dĺžku a hmotnosť medzi 900 – 1 300 gramami. Krídla samca sú v priemere 384,8 mm dlhé, chvost je dlhý v priemere 500,8 mm. Vďaka týmto parametrom patrí medzi najväčšie papagáje sveta.
Najvýraznejšie sú jeho svetlomodré krídla a chvostové perá, čierna brada, v kontraste s jasnožltou brušnou partiou. Vrch hlavy má ara modro-žltá pokrytú svetlozeleným perím. Ara modro-žltá má veľký silný čierny zobák, prispôsobený na lúskanie orechov. Nahá tvárová časť okolo očí má bielu farbu, ktorá sa počas rozrušenia mení na staroružovú. Okolo očí má tento papagáj vytvorené linky, ktoré sa skladajú z jemných čiernozelených pierok.
Samica má oproti samcovi menšiu hlavu a zobák. Mladé vtáky sú podobné dospelým, majú svetlý zobák a líca majú ružové.
V zafarbení peria ary modro-žltej sa môžu vyskytovať niektoré odchýlky. Niektoré vtáky majú žlté brucho sfarbené viac do oranžova, iné môžu svojím zafarbením hlavne v prsných partiách viacej pripomínať maslovú farbu. Táto farebná variácia sa vo väčšej miere vyskytuje v Trinidade, či iných územiach karibskej oblasti.
Ara modro-žltá je spoločenský vták, ktorý hniezdi v dutinách na vrchole objemných stromov, často v palmách. V Guyane hniezdia v období od februára do júna, v Trinidade od apríla do mája. Samičky týchto papagájov znášajú spravidla dve vajcia. Ich silný zobák im umožňuje lúskať tvrdé orechy, ale často ho ary modro-žlté používajú ako tretí oporný bod pri lezení po stromoch.
V prírode sa tieto papagáje živia plodmi pralesa ako sú orechy, bobule a mladé výhonky vetvičiek rôznych stromov.
Vďaka svojmu nápadnému sfarbeniu a schopnosti reprodukovať ľudskú reč a zvuky sú ary modro-žlté atraktívne pre chov v domácnostiach. Ich cena v Severnej Amerike je vysoká, v rozpätí 1 000 – 2 000 USD. Chov ary modro-žltej je známy už od roku 1580. Patrí medzi najčastejšie dovážané druhy papagájov, chovaný je takmer v každej zoologickej záhrade. Dosť veľkým hendikepom pri domestikácii je pre tento druh papagája jeho veľkosť. Chov ary modro-žltej si vyžaduje oproti chovu tradičných domácich miláčikov ako sú psy a mačky oveľa viac skúseného opatrovateľa so značnou dávkou odborných znalostí.
V zajatí je ara modro-žltá najčastejšie chovaná vo voliérach, kde sa za dodržania určitých podmienok a s istou dávkou šťastia darí aj odchov potomstva týchto papagájov. Voliéry musia byť priestranné vyrobené z kovu. Drevené konštrukcie tento papagáj rýchlo likviduje. Voliérové vtáky sú plaché, temperamentné a na klietku, či stojan si nikdy nezvyknú. Austrálske druhy papagájov vyhľadávajú potravu väčšinou na zemi, preto sa im krmivo ukladá na dno voliéry. Väčšina juhoamerických druhov papagájov žije v pralesoch vo vysokých korunách stromov, na zem nesadá a preto im v zajatí, hlavne u importovaných vtákov, dávame krmivo a vodu na najvyšších miestach v blízkosti bidiel, na ktorých sa zdržiavajú. Časom znižovaním miesta kŕmenia sa dajú tieto vtáky naučiť na to, aby si potravu a vodu brali aj zo zeme. Tiež je dôležité si uvedomiť, že biotop, z ktorého ary pochádzajú, sa vyznačuje vyššou vlhkosťou vzduchu. Pre dosiahnutie úspešného hniezdenia týchto vtákov je potrebné udržiavať vlhkosť vzduchu na úrovni 80 – 85 %, ktorá je ročným priemerom na amazonskej nížine. V dobe ich hniezdenia je vlhkosť vzduchu v tropickom amazonskom pralese až 95 %.
Ary sú sociálne a inteligentné vtáky a dokážu sa stať spoločenskými v rukách opatrovateľa, ktorý má dostatočné znalosti o spôsobe ich života a o ich životných potrebách. Skrotené vtáky vysedávajú na určenom mieste, málokedy ho opúšťajú. Stojan pre ary musí byť z tvrdého dreva a nádobky pre krmivo a vodu musia byť o tento stojan pevne prichytené. Priväzovanie papagájov o stojan retiazkou sa dnes vo všeobecnosti odsudzuje.
Je potrebné napríklad vedieť aj to, že v období sexuálnej aktivity, spravidla 6 – 8 týždňov počas jari sa ary stávajú silne agresívnymi[2]. Chovateľ môže očakávať, že aj najlepšie opatrované ary modro-žlté sú veľmi hlučné a pre tento druh papagájov je prirodzeným správaním deštruktívne ozobávanie nábytku a iného zariadenia vo svojom okolí. Dokáže sa naučiť viac ako 800 slov. Majú rady škrabkanie na bruchu a hlave, keď si ľahnú na chrbát.[chýba zdroj]
Ary modro-žlté si vyžadujú pestrú stravu. Na rozdiel od austrálskych druhov papagájov sa živia hlavne plodmi v korunách stromov, sú preto viac citlivé na nedostatok vitamínov. Pre svoj život potrebujú mať k dispozícii orechy, ale aj vitamíny vo forme sušeného a čerstvého ovocia, nesmú byť chované ľudskou stravou, ako sú napríklad cestoviny či chlieb. Pri chove ary modro-žltej je dôležité vyvarovať sa väčšieho množstva tukov. Pre ary sú jedovaté napríklad aj višne či plody rastlín z čeľade ružovitých, avokádo, čokoláda a kofeín. Čokoládu a kofeín papagáje nedokážu metabolizovať, ružovité rastliny obsahujú glykosidy a avokádo obsahuje nedávno objavený karcinogén persin, ktorý nie je toxický len pre papagáje, ale aj pre ľudí.[3].
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ara modro-žltá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ara modro-žltá
Ara modro-žltá (lat. Ara ararauna) patrí do skupiny papagájov Ara, ktoré žijú v tropickej oblasti Južnej Ameriky od južnej Panamy po Brazíliu, Bolíviu, Paraguaj a Trinidad. V Trinidade patrí medzi ohrozené druhy.
Blågul ara[2] (Ara ararauna) är en papegoja i släktet aror.[3]
Blågul ara förekommer i områden i Sydamerika med tropiskt klimat, från södra Panama till Bolivia och Paraguay.
Den blågula aran blir 86 cm från huvud till spetsen på stjärtfjädrarna och kan som vuxen väga 800–1200 gram.
Blågul ara är intelligenta och tåliga, men framför allt krävande. Genom sin storlek, kraftiga skrik och stora gnagbehov är de inte lämpade som sällskapsdjur i möblerade bostäder utan kräver en stor voljär av metall. Voljären måste ha tjocka naturgrenar och vara vind- och regnskyddad.[4]
Wikimedia Commons har media som rör blågul ara.
Wikispecies har information om Ara ararauna.
Mavi-sarı ara (Ara ararauna), uzun kuyruğu ve sarı-mavi tüyleriyle tanınan bir papağan türü. Güney Amerika'nın bataklık ormanlarında, Panama, Brezilya, Bolivya, Paraguay ve Trinidad'da ürer. Trinidad'da nesli tükenen türler arasındadır.
76–86 cm (29.9-33.9 inç) boya ve 900-1300 gr (2-3 libre) ağırlığa ulaşabilir. Bu da onları dünyanın en iri papağanlarından biri yapar. Mavi kanatları ve kuyruğu, siyah çenesi, altın rengi alt kısımları ve yeşil alnı ile canlı bir görününümdedirler. Kabuklu yemişleri kesmede gagaları çok kuvvetli ve testere gibidir. Çıplak yüzü beyazdır. Bazı kuşlar alt taraf renginde ve özellikle göğüslerde daha çok portakal rengi ve kavuniçi renktedir.
Çarpıcı ve şaşırtıcı görünüşleri ve konuşma yeteneklerinden dolayı bu kuşların bir tekinin fiyatı Kuzey Amerika 'da $1000-$2000 in üzerindedir. Çok iri oluşları ise onların evcilleştirilmesini zorlaştırır.
Geleneksel ev hayvanlarından olan kedi ve köpekten daha farklı olarak sahiplerinden daha fazla efor ve bilgi isterler. Zeki ve sosyaldirler. Evcil hayvanlar ile iyi ve sevimli ilişki kurarlar. Sahipleri ile bir kişi olarak bilinirler. Sahiplerine çok yakın bağ ile bağlıdırlar.
Beslenme diyetleri çeşitli karışımlardan olmalıdır. Yalnız hububatlar ile beslemek vitamin eksikliği gibi problemlere yol açar. Karışım diyeti hububatlar ile birlikte kabuklu yemişler ve kuru meyveler, taze sebzeler (yeşillik ve kökler) ve meyveler olmalıdır. En önemlisi de yüksek yağ içeren gıdalardan kaçınmalıdır. Bazı yiyecekler grup olarak kuşlar ve papağanlar için zehirlidir. Kiraz, gülgillerin meyve çekirdeği, avokado, çikolata, kafein papağanlar için zehirdir. Çikolata ve kafein kuşlar tarafından insanlardaki gibi metabolize edilemez. Gülgiller tohumları glikoz molekülleri içerir ve avokadolar persin içerir ki bunlar zehirli bileşiklerdir. [1]
Mavi-sarı ara (Ara ararauna), uzun kuyruğu ve sarı-mavi tüyleriyle tanınan bir papağan türü. Güney Amerika'nın bataklık ormanlarında, Panama, Brezilya, Bolivya, Paraguay ve Trinidad'da ürer. Trinidad'da nesli tükenen türler arasındadır.
Довжина тіла 80-95 см, крила — 37-39 см, хвоста — 52 см; вага 900—1300 грам. Верхня частина оперення тіла яскраво-блакитна, боки шиї, грудки й живіт оранжево-жовті. Криючі пера хвоста яскраво-блакитні. Горло чорне. Щоки спереду безпері сіро-білі із чорними смужками. Дзьоб чорний, дуже сильний і здатний лущити горіхи й перегризати галузки дерев. Ноги бурувато-чорні. Райдужна оболонка солом'яно-жовта. Голос гучний і різкий.
Населяє незаймані тропічні ліси, воліючи прибережні області рік. Селяться також у полонинах до субальпійських лугів. Дуже прив'язаний до місць свого перебування. Ведуть парний або одиночний спосіб життя, зграй не утворюють. Тримаються в кронах високих дерев.
Шлюбний період із грудня по березень. Гніздяться дуже високо в дуплах дерев, найчастіше пальм, будують гнізда на гілках. Далеко від гнізда, як правило, не летять. У кладці 2-3 яйця, але буває й до 5. Насиджує самка протягом 24-30 днів. Молоді птахи залишають гніздо у віці близько 3 місяців, але батьки опікують їх ще 2-3 місяця, після чого ті переходять до самостійного життя. По забарвленню молоді птахи майже не відрізняються від дорослих, але мають більше світлий дзьоб і сіро-коричневий колір райдужної оболонки.
Молоді дуже добре приручаються. З давніх часів їхніх приручали корінні жителі, у яких він належав до улюблених птахів. У Європі відомі з XVII століття. Здатні до вимови декількох десятків слів. Хоча й популярні як свійські тварини через красу й можливість наслідувати людську мову, важкі в утриманні й вимагають великої уваги, на відміну від традиційних вихованців — собак і кішок. Дуже інтелектуальні.
Мають сильний крикливий голос, що створюють незручності для сусідів (відволікають іграшками й спілкуванням). Постійно гризуть різні предмети, перекушуючи навіть сталевий дріт.
Живляться різноманітною рослинною їжею: горіхи, насіння, злаки, фрукти та овочі (у тому числі й сушені), зелень і т. д.
Деякі харчові продукти (вишневі кісточки, авокадо, шоколад і кава) отруйні для птахів.
Vẹt đuôi dài vàng lam (danh pháp khoa học: Ara ararauna) là một loài vẹt có màu lam (phần trên) và vàng (phần dưới) ở Nam Mỹ. Loài này sinh sống ở rừng, đặc biệt là rừng ngập nước ngọt nhưng cũng sinh sống ở rừng không ngập nước và rừng gỗ ở khu vực nhiệt đới Nam Mỹ. Đã có một quần thể sinh sản nhỏ ở quận Miami-Dade, Florida, từ giữa thập niên 1980.[2] Loài vẹt này phổ biến trong giới nuôi chim cảnh vì màu sắc nổi bật của chúng, khả năng học nói và có sẵn trên thị trường, và có mối liên kết gần gũi với con người.
Loài vẹt này có thể dài đến 76 đến 86 cm (30 đến 34 in) và cân nặng 900 đến 1500 gram, là loài lớn nhất trong họ.
Vẹt đuôi dài vàng lam (danh pháp khoa học: Ara ararauna) là một loài vẹt có màu lam (phần trên) và vàng (phần dưới) ở Nam Mỹ. Loài này sinh sống ở rừng, đặc biệt là rừng ngập nước ngọt nhưng cũng sinh sống ở rừng không ngập nước và rừng gỗ ở khu vực nhiệt đới Nam Mỹ. Đã có một quần thể sinh sản nhỏ ở quận Miami-Dade, Florida, từ giữa thập niên 1980. Loài vẹt này phổ biến trong giới nuôi chim cảnh vì màu sắc nổi bật của chúng, khả năng học nói và có sẵn trên thị trường, và có mối liên kết gần gũi với con người.
Loài vẹt này có thể dài đến 76 đến 86 cm (30 đến 34 in) và cân nặng 900 đến 1500 gram, là loài lớn nhất trong họ.
Сине-жёлтый ара[1] (лат. Ara ararauna) — птица семейства попугаевых.
Длина тела 80—95 см, крыла — 37—40 см, хвоста — 52 см; вес 900—1300 г. Верхняя часть оперения тела ярко-голубая, бока шеи, грудка и живот оранжево-жёлтые. Кроющие перья хвоста ярко-голубые. Горло чёрное. Щёки спереди неоперённые серо-белые с чёрными полосками. Лоб зелёный. Клюв чёрный, очень сильный и способен лущить орехи и перегрызать ветви деревьев. Ноги буровато-чёрные. Радужка соломенно-жёлтая. Голос громкий и резкий, созвучен с названием птицы.
Гнездится от восточной части Панамы до Бразилии и Северного Парагвая. Предположительно, на Тринидаде эта птица вымерла.
Населяет девственные тропические леса, предпочитая прибрежные области рек. Селится также в горных долинах до субальпийских лугов. Очень привязан к местам своего обитания. Кормиться вылетает рано утром в места, удалённые от гнезда на 25 км, и возвращается после заката. Ведет парный или одиночный образ жизни, стай не образует. Держится в кронах высоких деревьев.
Брачный период с декабря по март. Гнездятся очень высоко в дуплах деревьев, чаще всего пальм, строят гнёзда на ветках. Далеко от гнездовья, как правило, не улетают. В кладке 2—3 яйца, но бывает и до 5. Насиживает самка в течение 24—30 дней. Молодые птицы покидают гнездо в возрасте около 3 месяцев, но родители опекают их ещё 2—3 месяца, после чего те переходят к самостоятельной жизни. По окраске молодые птицы почти не отличаются от взрослых, но имеют более светлый клюв и серо-коричневый цвет радужки.
Молодые очень хорошо приручаются. С давних времён их приручали коренные жители, у которых он принадлежал к числу любимых птиц. В Европе известны с XVII века. Способны к произношению нескольких десятков слов. Популярны как домашние животные из-за красоты и возможности подражать человеческой речи, трудны в содержании и требуют большого внимания, в отличие от традиционных питомцев — собак и кошек. Очень интеллектуальны.
Обладают сильным крикливым голосом, чем создают неудобства для соседей (отвлекают игрушками и общением). Постоянно грызут различные предметы, перекусывая даже стальную проволоку.
Питаются разнообразной растительной пищей: орехи, семечки, злаки, фрукты и овощи (в том числе и сушёные), зелень и т. д.
Некоторые пищевые продукты (вишнёвые косточки, авокадо, шоколад и кофе) ядовиты для птиц.
Сине-жёлтый ара (лат. Ara ararauna) — птица семейства попугаевых.
藍黃金剛鸚鵡，又名琉璃金剛鸚鵡（學名Ara ararauna）屬於鹦鹉科中的金剛鸚鵡屬。生長於南美洲的沼澤森林，由巴拿马南部至巴西、玻利维亚及巴拉圭一帶。但可能已絕跡於千里達及托巴哥。
牠們的身長可達76至84厘米，重約900至1300克。鳥身為亮麗的藍色，前額有少許綠色羽毛，臉部有著白色的皮膚，皮上有橫向黑色的細羽毛；耳孔旁邊的羽毛、前胸、下腹以至尾巴為黃色，尾巴上方為藍色，而鳥喙呈黑色，可咬開堅硬的果殼。
藍黃金剛鸚鵡擁有攝人的外表及良好的語言能力，是最受飼養者歡迎的鸚鵡之一，但飼養牠們往往需要較多的努力及知識，因為牠們不同於飼養貓狗。牠們有高度的智力，脾性溫和友善，只要滿足到牠們的需要，牠們會是很好的寵物。
但即使得到良好照顧，藍黃金剛鸚鵡仍會鳴叫，而且非常吵耳。大聲鳴叫及用鳥喙破壞物件是牠們的天性，即使在人工飼養的環境下，牠們亦會做出這些行為。可以訓練鸚鵡只咬玩具，但當沒有人看管的情況下，如果鸚鵡沒有被在籠內，牠們會大肆破壞。
野外的藍黃金剛鸚鵡主要進食水果、堅果、各種棕櫚樹的果實、種子、花朵、嫩芽，以及寄生植物、昆蟲等。每天清晨和傍晚，牠們會到河岸食用泥土，原因是他們的食物中很多是未成熟的種子或果實，其中含有毒素，進食泥土不但可以協助排出這些毒素，更可補充礦物質並幫助消化。目前，這些泥土河岸已經被列為觀光景點。
而人工飼養藍黃金剛鸚鵡，需要給予多種不同的食物，只有種子的膳食會引起健康問題，如維他命缺乏。良好的膳食應該是包括營養補充劑、種子、果仁、乾果，並定時給予新鮮的水果及蔬菜。有一些食物對鳥類或鸚鵡是有害的，例如櫻桃核、巧克力、咖啡鹼。巧克力、咖啡鹼在鳥類體內的新陈代谢與人類的有所不同。
藍黃金剛鸚鵡，又名琉璃金剛鸚鵡（學名Ara ararauna）屬於鹦鹉科中的金剛鸚鵡屬。生長於南美洲的沼澤森林，由巴拿马南部至巴西、玻利维亚及巴拉圭一帶。但可能已絕跡於千里達及托巴哥。
牠們的身長可達76至84厘米，重約900至1300克。鳥身為亮麗的藍色，前額有少許綠色羽毛，臉部有著白色的皮膚，皮上有橫向黑色的細羽毛；耳孔旁邊的羽毛、前胸、下腹以至尾巴為黃色，尾巴上方為藍色，而鳥喙呈黑色，可咬開堅硬的果殼。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : オウム目 Psittaciformes 科 : インコ科 Psittacidae 属 : コンゴウインコ属 Ara 種 : ルリコンゴウインコ
ルリコンゴウインコ （学名：Ara ararauna）は、コンゴウインコ属に分類される鳥類の一種。
南アメリカ大陸のパナマ南部からブラジル、ボリビア、パラグアイとトリニダードにいたる沼沢性熱帯雨林に生息する。トリニダードでは絶滅危惧種である。
体長 76〜86cm、体重 900g から 1300g にも達することがあり、世界でも最大級のインコのひとつとなっている。青い羽と尾、黒い顎、金色の胸から腹、そして前頭部が緑色と目のさめるような外見をしている。嘴は漆黒でナッツを砕くため大変に強靭である。羽毛のない顔は白く、この鳥が興奮するとピンク色に染まる。そして黒い小さな羽根による線が走る。
生息域によって羽毛にはわずかなバリエーションがある。中には下部の色彩、ことに胸部がもっとオレンジがかったものや“バタースコッチ”色のものもある。これらはしばしばトリニダード産の個体に見られ、その他のものはカリブ海沿岸に見られる。そしてこれは明らかに環境的な要因によるものである。
ルリコンゴウインコは60年以上生きることができ、一般に生涯つがいを守る。木の幹の最上部に巣を作り、雌は通常二個の卵を孵す。その強力な嘴を固いナッツの殻を砕くために、また木に登ったりぶら下がるためにも使う。
印象的な外見やおしゃべりの能力から、ペットとしてポピュラーであるにもかかわらず北アメリカにおけるルリコンゴウインコ一羽の価格は、1,000 〜2,000 US ドルにも及ぶ。また体が大きいことから家畜化することは難しい。
ルリコンゴウインコの飼育には、イヌやネコのようなもっと伝統的なペットに比べて遥かに多大な努力と知識が要求される。彼らは賢く社会性があるので、十分な世話ができる者にとっては優れた愛らしいコンパニオンアニマルになることができる。ルリコンゴウインコは飼い主たちから"飼い主専用" の鳥以外の何物でもないことで知られており、その飼い主と非常に密接な絆を結ぶ。
非常によく世話されたルリコンゴウインコでさえも“雄たけび”をあげ、そのほかにも大きな声を出すことがある。それでもなお静かにさせることは可能である。大声を出すこと、ことに“群れの呼び鳴き”や物を噛み砕くことは彼らの自然な行動の一部であり、飼育下においてもそれは予想されうることである。ある程度はおもちゃを噛むように仕向けることができるだろう。しかしとりかごに入れずに室内で一羽でおいたコンゴウインコはおそらく部屋の改装にとりかかることだろう。かごの中でたくさんのおもちゃを与えれば、鳥はそういった適切な対象を噛むことに集中して、必要なものを噛み砕かれる被害を軽減することができるかもしれない。
ルリコンゴウインコはさまざまな食餌を必要とする。種子のみの食餌はビタミン欠乏のような健康上の問題を引き起こすことがある。よい食餌の一例としては、良質なペレットミックスに、混合された種子、ナッツとドライフルーツを組合せ、常に新鮮な野菜（葉物と根菜）と果物を与えることがあげられよう。さらにその上、パスタやパンなどのような安全な食物を飼い主の食事とともにとることは広く行われており、そしてインコもそれを楽しんでいる。
バラエティに富んだ食餌を与えるよう努力している間は高脂肪分の食品一般は避けることが重要である。食品の中にはそのグループ全体が鳥類やインコに対して有毒なものがある。サクランボやその他のほとんどのバラ科植物の種子の核、そしてアボカド、チョコレートやカフェインなどはインコに有害である。鳥類においてはチョコレートとカフェインはヒトがそれを代謝するようには代謝されない。バラ科植物の種子には 青酸グリコシドが含まれており、アボカドにはペルシンが含まれているが、これらはいずれも有害な化合物である[1]。
ルリコンゴウインコ （学名：Ara ararauna）は、コンゴウインコ属に分類される鳥類の一種。
.jpg)
_Weltvogelpark_Walsrode_2010.jpg)
.jpg)
_Weltvogelpark_Walsrode_2010.jpg)
.jpg)
_Weltvogelpark_Walsrode_2010.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1975,_MiNr_2030.jpg)
.jpg)
_Weltvogelpark_Walsrode_2010.jpg)
.jpg)
