nomes no trilho de navegação
male: 103g to 120g
female: 126g to 166g
Generally, the American kestrel is 19 - 21 cm in length with an average wingspan of 50 - 60 cm.
Excepting the Seychelles kestrel, the American kestral is the smallest species in the genus Falco. There is a strong selection for sexual dichromatism, with males being brightly and rufously colored and females having a more even tone.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 117 g.
Average lifespan
Status: wild: 176 months.
The American kestrel nests in tree cavities, woodpecker holes, crevices of buildings, holes in banks, nest boxes or, rarely, old nests of other birds. The American kestrel is highly adaptable behaviorly and lives just about everywhere, as long as there is some open ground for hunting and conspicuous places on which to perch (e.g., telephone wires).
Terrestrial Biomes: taiga ; desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; scrub forest ; mountains
The American kestrel permanently inhabits (without seasonal migration) North and South America from near the tree-line in Alaska and Canada and south to Tierra del Fuego. The bird can also be found in the West Indies, the Juan Fernandez Islands and Chile. It is largely absent from heavily forested areas, including Amazonia.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
In the summer, American kestrels hunt in the early morning and evening, eating large insects (mainly grasshoppers). During winter, they hunt throughout daylight hours and eat small mammals (mice and sparrow-sized birds), sandpiper chicks, lizards, scorpions and amphibians.
The American kestrel plays a prominent part in controlling creatures that humans usually consider a nuisance (mice, insects, etc.).
The availability of nesting places (tree-cavities) may be the chief density limiting factor in breeding populations of American kestrels. This density can be increased by the installation of nesting boxes. However, whether or not additional nesting boxes are introduced, the bird is common.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The common name "sparrow-hawk" is a misnomer because the diet of Falco sparvarius is not even close to being exclusively made up of sparrows. Its other common name, "American kestrel," is more appropriate.
For up to six weeks before egg laying, females are promiscuous, mating with two or three males. Once a female settles with one mate, the pair mate frequently until egg laying. Three to seven eggs are laid (usually 4 or 5) over a period of 2 or 3 days. Eggs are white, cream or pale pink with an average size of 35 x 29 mm. Laying dates vary with geographical location:
Chile: September - October
Trinidad: May
Curacao: January
Florida: mid-March - early June
Central USA: mid-April - early June
Canada: late May - mid-June
The female does most of the incubation, but males have been known to occasionally sit. Both sexes have brooding patches. Incubation lasts 29 - 30 days and hatched chicks are non-competitive. Once chicks have hatched, females beg food from males. The female, in turn, feeds the young for the first 20 days. After that period, chicks beg for food from males and feed themselves. After 30 days, chicks leave the nest. The family remains as a unit for some time. The survival rate of chicks is about 50% under natural conditions, but it is usually higher under better conditions (e.g., human-provided nesting boxes).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 29 days.
Average eggs per season: 5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
The smallest falcon in North America (9-12 inches), the American Kestrel is most easily identified by its small size, rufous-brown tail, and rufous-brown back with dark horizontal bars. Other field marks include a white throat, white cheeks, and a slate-blue head with a rufous crown. Male American Kestrels have slate-blue wings, while females are larger and have rufous wings. The American Kestrel breeds across a wide portion of North America from Alaska and Canada to central Mexico. In winter, American Kestrels withdraw from northern portions of their range, wintering from the north-central United States south to Panama. Many American Kestrels in southern portions of this species’ breeding range are non-migratory, as are other populations in Central America, the West Indies, and South America. American Kestrels inhabit a number of open habitats, including grasslands, fields, meadows, and urban areas, that provide cavities for nesting as well as open areas for hunting. This species utilizes similar habitat types in winter as in summer, although nesting cavities are not necessary in that season. American Kestrels eat a variety of small animals, including insects, small birds, and rodents. Due to this species’ preference for open habitat, American Kestrels may be most easily seen perched prominently, perhaps in a tree or on a utility pole, while watching for prey. This species may also be observed hunting, when it may be seen pursuing and capturing prey with its talons. American Kestrels are primarily active during the day.
The smallest falcon in North America (9-12 inches), the American Kestrel is most easily identified by its small size, rufous-brown tail, and rufous-brown back with dark horizontal bars. Other field marks include a white throat, white cheeks, and a slate-blue head with a rufous crown. Male American Kestrels have slate-blue wings, while females are larger and have rufous wings. The American Kestrel breeds across a wide portion of North America from Alaska and Canada to central Mexico. In winter, American Kestrels withdraw from northern portions of their range, wintering from the north-central United States south to Panama. Many American Kestrels in southern portions of this species’ breeding range are non-migratory, as are other populations in Central America, the West Indies, and South America. American Kestrels inhabit a number of open habitats, including grasslands, fields, meadows, and urban areas, that provide cavities for nesting as well as open areas for hunting. This species utilizes similar habitat types in winter as in summer, although nesting cavities are not necessary in that season. American Kestrels eat a variety of small animals, including insects, small birds, and rodents. Due to this species’ preference for open habitat, American Kestrels may be most easily seen perched prominently, perhaps in a tree or on a utility pole, while watching for prey. This species may also be observed hunting, when it may be seen pursuing and capturing prey with its talons. American Kestrels are primarily active during the day.
Pueden planear aprovechando las termales, tal como lo hacen los gavilanes del género Buteo.
Distribucion General: Se reproduce desde el oeste de Alaska y el norte de Canadá hasta el noreste de Nicaragua, en las Bahamas y las Antillas y en Suramérica hasta la Tierra del Fuego. Las poblaciones norteñas inviernan hasta el este de Panamá.
Se alimenta de aves pequeñas, saltamontes y otros insectos, ratones y lagartijas (Anolis limifrons, Ameiva sp.)
El xoriguer americà (Falco sparverius) és un ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita en ambdues Amèriques. És un migrant parcial, i la població que cria al Canadà migra cap al sud a l'hivern.
Els mascles són més petits que les femelles i tenen un to grisenc al cap i les puntes de les ales.
S'alimenta preferentment de rosegadors, aus petites, insectes i amfibis i rèptils petits. Viuen generalment en zones temperades i tropicals i són sedentaris. No van en grups, només quan emigren, generalment van sols o en parelles. Quan arriben a la maduresa arriben a mesurar de 21 a 27 cm de llarg.
Es coneixen 17 subespècies de Falco sparverius :[1]
El xoriguer americà (Falco sparverius) és un ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita en ambdues Amèriques. És un migrant parcial, i la població que cria al Canadà migra cap al sud a l'hivern.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cudyll coch America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cudyllod cochion America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco sparverius; yr enw Saesneg arno yw American kestrel. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. sparverius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r cudyll coch America yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Caracara cyffredin Caracara plancus Caracara gyddf-felyn Daptrius ater.jpg)
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cudyll coch America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cudyllod cochion America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco sparverius; yr enw Saesneg arno yw American kestrel. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. sparverius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Poštolka pestrá (Falco sparverius) je jediným zástupcem poštolek na americkém kontinentu. V Severní Americe je nejběžnějším zástupcem rodu Falco.
Svou velikostí 19 – 21 centimetrů patří za nejmenšího zástupce rodu Falco v Severní Americe. Rozpětí křídel se pohybuje mezi 50 - 60 centimetrů; samice jsou obvykle větší než samci. Hmotnost samce dosahuje 120 gramů, u samic je to až 166 gramů.
Samci mají šedomodrá křídla s černými tečkami, hřbet je červenohnědý, spodina těla je bílá s černými tečkami. Ocas je červenohnědý, přechází v černý pás a je zakončený bílou nebo červenohnědou špičkou. Samice mají červenohnědý hřbet i křídla s množstvím úzkých černých pásků.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku American Kestrel na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu poštolka pestrá ve Wikimedia Commons
Poštolka pestrá (Falco sparverius) je jediným zástupcem poštolek na americkém kontinentu. V Severní Americe je nejběžnějším zástupcem rodu Falco.
K'illichu (Falco sparverius) nisqaqa huk tukuy Abya Yalapi kawsaq uchuy hap'iq pisqum, huk wamanmi, kuru wallpa.
K'illi k'illichu; huk sutin: k'illimcha. Kastilla simipi: 'cernícalo' [1]. Ankash rimaypi: killiksha [2]
Wakarpay quchapi achka k'illichu q'isachanmi.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: K'illichu
K'illichu (Falco sparverius) nisqaqa huk tukuy Abya Yalapi kawsaq uchuy hap'iq pisqum, huk wamanmi, kuru wallpa.
K'illi k'illichu; huk sutin: k'illimcha. Kastilla simipi: 'cernícalo' . Ankash rimaypi: killiksha
Wakarpay quchapi achka k'illichu q'isachanmi.
Taninna n Marikan (Assaɣ ussnan: Falco sparverius) d talmest n iseflayen yeṭṭafaren tawacult n Tiseflay, Yettidir deg umenẓaw n Marikan
K'ilik'ili (kastilla aru: Cernícalo), aycha manq'iri alaxpachnama jaliri jisk'a paka. Yaqhipa jaqinakatakixa k'ilik'ilina jalakipatapaxa ancha khusawa.
Америкадин тIегъерхъан (лат. Falco sparverius) — гъвечӀи жуьре йиртижи нуькlвер двул кард хзан кардрин, йашамиш жезва Африкада. Бедендин йаргъивал — 19-21 см, бедендин заланвал — 126—166 (дишиди) — 103—120 (эркек) г.
Америкадин тIегъерхъан (лат. Falco sparverius) — гъвечӀи жуьре йиртижи нуькlвер двул кард хзан кардрин, йашамиш жезва Африкада. Бедендин йаргъивал — 19-21 см, бедендин заланвал — 126—166 (дишиди) — 103—120 (эркек) г.
La Amerika turfalko (Falco sparverius) estas la plej eta kaj la plej kolorplena falko el Nordameriko. Ĝi estas malgranda falko, tio estas birdo de la familio de Falkedoj, kaj la ununura membro de la grupo de turfalkoj en Ameriko. Ĝi estas la plej komuna falko en Nordameriko, kaj ĝi troviĝas en ampleksa vario de vivejoj. Ĝi estas 19-21 cm longa, kaj la plej malgranda falko de Nordameriko. Ĝi estas kazo de seksa dimorfismo laŭ grando kaj laŭ plumaro, kvankam ambaŭ seksoj havas ruĝecbrunan dorson kun rimarkinda strieco. Junuloj estas similaj laŭ plumaro al plenkreskuloj.
La Amerika turfalko reproduktiĝas de centra kaj okcidenta Alasko tra norda Kanado al Nova Skotio, kaj suden tra Nordameriko, al centra Meksiko kaj Karibio. Ĝi estas loka reproduktulo en Centrameriko kaj estas amplekse distribuata tra Sudameriko ĝis la suda pinto, kvankam ĝi mankas en densaj arbaroj, kiel la Amazona arbarego. Plej parto de la birdoj de Alasko, Kanado kaj norda Usono migras suden dum vintro. Krome la specio estas foje vaganto en okcidentan Eŭropon.
Ĝi estas komuna birdo uzata en falkado, ĉefe fare de komencantoj.
Ĝiaj moroj similas al tiuj de la kuza eŭropa turfalko, sed ĝi ĉasas pli ofte el ripozejo ol per ŝvebo, kaj ĝi manĝas plie insektojn, ĉefe akridoj, ol mamuletojn kiaj musoj aŭ lacertoj kaj aliaj malgrandaj birdoj.
Ili nestumas en kavaĵoj en arboj, klifoj, konstruaĵoj kaj aliaj strukturoj. La tri ĝis sep ovoj estas demetataj en variaj monatoj laŭ lando: junio en Kanado, marto en Florido, januaro en Centrameriko, oktobro en Ĉilio. Ambaŭ gepatroj helpas al kovado.
Ĉefaj karakteroj estas ruĝbrunaj dorso kaj vosto, blugrizaj flugiloj (ruĝbrunaj je ino), griza kapo, blankaj vangoj kun du nigraj vertikalaj strioj.
Granda kiel granda turdo, la Amerika turfalko estas la plej malgranda falko de Nordameriko.[1] La Amerika turfalko estas ekzemplo de seksa dimorfismo, kvankam estas ioma koincido en plumarkoloraro inter ambaŭ seksoj. Tiu birdo estas 19-21 cm longa kun enverguro de 50-60 cm, kaj la ino estas tipe pli granda ol la masklo. La masklo pezas 103-120 g, kaj la ino 126-166 g.[2]
La plumaro havas pli da variado inter seksoj ol grando. Maskloj havas blugrizajn flugilojn kun nigraj punktoj kaj blankaj subflugiloj kun nigra strieco. La dorso estas ruĝecbruna kun strieco en suba duono. La ventro kaj flankoj estas blankaj kun nigra punkteco. Ankaŭ la vosto estas ruĝecbruna, kun blanka aŭ ruĝecbruna pinto kaj nigra antaŭfina zono.[3] La dorso kaj flugiloj de la ino de la Amerika turfalko estas ruĝecbruna kun malhelbruna strieco. Subaj partoj de inoj estas kremokoloraj al sablokoloraj kun tre markata bruna strieco. La vosto estas rimarkinde diferenca el tiu de la masklo, ĉar estas ruĝecbruna kun nombraj mallarĝaj nigraj strioj. Junuloj montras kolorbildojn similajn al tiuj de plenkreskuloj.[3] Ĉe ambaŭ seksoj, la kapo estas blanka kun bluecgriza pinto. Estas ankaŭ du mallarĝaj, vertikalaj nigraj vizaĝaj markoj ĉe ĉiu kapoflanko, dum aliaj falkoj havas unu.[4] Estas du nigraj punktomakuloj (ocelli) en ĉiu flanko de la blanka aŭ oranĝeca nuko.[5] La funkcio de tiuj punktoj estas studata, sed plej komune akceptita teorio estas ke ili funkcias kiel "falsaj okuloj", kaj helpas protekti la birdon el eventualaj atakuntoj el malantaŭe.[6] La flugiloj estas mezlongaj, sufiĉe mallarĝaj kaj eĉ pli mallarĝaj pinte. Dum la turfalko ripozas, la flugilpintoj estas rimarkinde pli mallongaj ol la vostopinto.
La Amerika turfalko havas tri bazajn voĉojn – la "klii" aŭ "kili", la "ĝemo", kaj la "babilaĵo."[7] La "klii" estas kutime elsendita kiel rapida serio – klii, klii, klii, klii kiam la turfalko estas ĝenata aŭ ekscitata. Tiu alvoko estas uzata en ampleksa vario de situacioj kaj estas aŭdata de ambaŭ seksoj, sed la pli grandaj inoj tipe havas pli bastonajn voĉojn ol la maskloj. La "ĝema" alvoko estas ĉefe asocia kun manĝo, sed ĝi estas ankaŭ kriata dum kopulacio. La "babilaĵo" estas uzata en aktivado rilata al interagado inter masklo kaj ino, inklude ceremonian manĝadon, kopulacion, kaj manĝigadon de idoj.[8] Idoj povas produkti alvokojn similajn al tiuj de plenkreskuloj kiam tiuj estas 16-tagaj.[9]
Ĝis la sesa eldono de la AOU Checklist of North American Birds estis publikigata de la American Ornithologists' Union en 1983, la plej komune uzata nomo por la Amerika turfalko estis la Pasernizo aŭ Pasera nizo. Tio okazis pro miskonekto kun la Nizo de la genro Accipiter. La sesa eldono de la listo AOU korektis tion, oficiale renomante la birdon American Kestrel (Amerika turfalko). Aliaj popolaj nomoj por la turfalko estas Grasshopper Hawk (akridonizo), pro ties dieto, kaj Killy Hawk (Kiliakcipitro), pro ties distinga alvoko.[10]
La latina scienca nomo de la Amerika turfalko nome, Falco sparverius, estis farata de Carolus Linnaeus en sia verko de la 18a jarcento nome Systema Naturae.[11] La genro aludas al falkata (glavoforma), aŭ hokoforma, formo de la beko, kaj la specifa parto signifas "rilata al pasero", alude al la birda malgrando kaj foja ĉasado de paseroj.[10]
Oni agnoskis 17 subspeciojn de la Amerika turfalko, ĝenerale baze sur plumaro, grando kaj voĉoj:[12]
Amerikaj turfalkoj troviĝas en ampleksa vario de biotopoj, inklude herbejojn, paŝtejojn, dezertojn kaj aliajn malfermajn al duonmalfermajn regionojn. Ili povas troviĝi ankaŭ kaj en urbaj kaj en ĉeurbaj areoj. La turfalka vivejo devas inkludi ripozejojn, malfermajn spacojn por ĉasado, kaj kavaĵojn por nestado (ĉu naturajn ĉu artefaritajn).[13] La Amerika turfalko povas vivi en tre diversaj kondiĉoj, game el sub Arkta Cirklo,[14] al tropikoj de Centrameriko, al altaĵoj de super 4500 m ĉe Andoj.[15] Tiu birdospecio estas distribuata el norda Kanado kaj Alasko al plej suda pinto de Sudameriko, Fajrolando. Ĝi estas la ununura turfalko troviĝanta en Ameriko.[16] Ĝi estis kiel vaganto en Britio, Danio, Malto kaj Azoroj.[17]
Amerikaj turfalkoj de Kanado kaj de norda Usono tipe migras suden vintre, foje tiom malproksime kiom ĝis Centrameriko kaj Karibio. Birdoj kiuj reproduktiĝis suden je ĉirkaŭ 35 gradoj norde latitude estas kutime loĝantaj birdoj la tutan jaron. Migrado dependas ankaŭ el lokaj veterkondiĉoj.[18] La vintrejoj kaj ties habitatoj estas elektitaj depende de la sekso. Inoj troviĝas en malfermaj areoj plej ofte ol maskloj for de la reprodukta sezono. Komuna klarigo por tiu konduto estas ke la plej grandaj inoj alvenas al preferata habitato la unuaj kaj forpelas la masklojn el siaj teritorioj.[19]
Tiu nearktisa kaj neotropisa birdo ne estas longviva, kun averaĝa vivodaŭro de 15 monatoj.[20] La plej aĝa ringita natura birdo estis 11jara kaj 7monata,[21] kaj la plej aĝa kaptiva turfalko estis 17-jarulo maskla.[20] Laŭ iu studo, homoj respondecas pri 43.2% de 1,355 konstatitaj mortoj, kiuj inkludis rektajn mortigojn kaj ŝosemortintojn, dum predado (inklude tiun fare de pli grandaj rabobirdoj) respondecis pri nur 2.8%. Tiu statistiko estas eble nuancigota tamen ĉar informitaj mortoj kutime okazas ĉe aŭ en areoj loĝataj de homoj.[22]
Amerikaj turfalkoj manĝas ĉefe malgrandajn animalojn kiaj akridoj, libeloj, lacertoj, musoj kaj kampomusoj. Ili manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn birdojn. Oni scias ke ili eĉ mortigas pli grandajn animalojn kiaj serpentoj, vespertoj kaj sciuroj.[23] La turfalkoj havas altajn populacidensecojn, parte pro amplekseco de ties dieto. La ĉefa sistemo de la Amerika turfalko por ĉasado estas per ripozo kaj atendo de preterpasanta predo. Tiu birdo estas karaktere vidata ĉe ŝoseflankoj aŭ kampoj ripoze sur elstarejoj kiaj arboj, elektraj turoj aŭ fostoj aŭ simile. Ili ĉasas ankaŭ per ŝvebo en aero kaj rapidaj flugilfrapoj kaj priserĉado de la grundo por predoj. Aliaj ĉasteknikoj estas malalta flugo super kampoj, aŭ ĉasado de insektoj dumfluge.[24]
Predo estas preskaŭ ĉiam kaptata surgrunde. Antaŭ frapo la turfalko karaktere movas sian kapon kaj voston, kaj poste faras rektan flugon al la predo por kapti ĝin en siaj ungoj. Dum la reprodukta sezono, la birdo alportas grandajn predojn al sia partnero aŭ junulo. Unu studo trovis, ke paro de Amerika turfalko "manĝis laŭ sistemo kiu malpliigis la koston de energiakiro en sia partikulara situacio". Ekzemple, se la sukcesindico pri predokapto malpliiĝas klare en preciza areo, la birdo moviĝas al diferenca areo.[25]
Amerikaj turfalkoj estas sekse maturaj je sia unua printempo.[26] Ĉe migrantaj populacioj, la maskloj alvenas al la reproduktejoj antaŭ la inoj, poste la ino selektas partneron. Parligoj estas fortaj, ofte porĉiamaj. Paroj kutime uzas antaŭajn nestolokojn en sinsekvaj jaroj. Tio havigas al birdoj avantaĝon super pli junaj aŭ invadaj individuoj, ĉar ili jam estas familiaraj kun la ĉasejoj, najbaroj, predantoj kaj aliaj karakteroj de la loko.[27] Maskloj plenumas prilaboratajn plonĝomontradojn ceremoniajn por averti pri siaj teritorioj kaj allogi partneron. Tiu memmontrado konsistas el kelkaj ascendoj kaj aerplonĝoj, kun 3 aŭ 4 alvokoj "klii" elsenditaj el la pinto. Inoj estas promiskuaj dum unu aŭ du semajnoj post siaj alvenoj al la nestolokoj. Tio klopodas stimuli ovoladon.[28] Manĝotranspaso el masklo al ino okazas el ĉirkaŭ 4 al 5 semajnoj antaŭ ovodemetado ĝis 1 al 2 semajnoj poste.[29]
Amerikaj turfalkoj estas kavonestantoj, sed ili kapablas adaptiĝi al ampleksa vario de nestosituacioj. Ili ĝenerale preferas naturajn kavaĵojn (kiaj en arboj) kun fermitaj pintoj kaj mallarĝaj enirejoj, por havi maksimuman protekton de ovoj kaj idoj.[30] Turfalkoj foje nestas en truoj kreitaj de grandaj pegoj,[31] aŭ uzas abandonitajn nestojn de aliaj birdoj, kiaj Jamajka buteo, Kolombfalko kaj korvo.[32] Oni konstatis nestadon en klifokornicoj kaj konstrupintoj, same kiel en abandonitaj kavaĵoj de kaktoj.[33] Amerikaj turfalkoj uzas komune ankaŭ nestoskatolojn.[34]
La ino demetas 3 al 7 ovojn (tipe 4 aŭ 5) proksimume aparte 24–72 horojn. La averaĝa ovogrando estas de 32 mm por 29 mm, 10% pli grandaj ol averaĝe por birdoj de sia korpogrando. La ovoj estas blankaj al kremokoloraj kun bruna aŭ griza makuleteco. Kovado kutime daŭras 30 tagojn kaj estas ĉefe respondeco de la ino, kvankam la masklo kovas 15–20 % de la tempo. Perditaj ovoj estas tipe anstataŭataj en 11–12 tagoj. Eloviĝo okazas dum 3 aŭ 4 tagoj. La idoj estas malfrukapablaj kaj povas sidi nur post 5 tagoj. Ili kreskas tre rapide, kaj atingas plenkreskan pezon post 16–17 tagoj. Post 28–31 tagoj, ties flugiloj disvolviĝas kaj estas pretaj por elnestiĝo.[35]
La Amerika turfalko estas la plej abunda falko en Nordameriko, kvankam ties totala populacio estas malfacile kalkulebla, ĉae lokaj populacioj povas ŝanĝi rapide pro manĝodisponeblo. La nordamerika populacio estis ĉirkaŭkalkulata en 1.2 milionoj de paroj, kaj la populacioj de Centra kaj Suda Amerikoj estas pli grandaj. Pli malgranda ĉirkaŭkalkulo vidis 236,000 birdojn vintrantajn en Nordameriko. Populacipliiĝo okazis en la 18a kaj 19a jarcentoj, probable pro senarbarigo farata por uzado por agrikulturo. La rezultaj paŝtejoj havigis taŭgajn habitatojn por la turfalkoj.[22]
La subspecio de sudorienta Usono (Falco sparverius paulus) malpliiĝis je 82% el 1940 pro malpliiĝo de nestoloka disponeblo. Tiu malpliiĝo estis rezulto de la fakto ke la arbaroj de Marĉopinoj estis klarigitaj pro agrikulturaj kampoj.[36] Spite tion, la Amerika turfalko estis klasita kiel Malplej Zorgiga fare de la IUCN Ruĝa Listo.[37]
Grava uzado de la Amerikaj turfalkoj estas en falkado. Kvankam plej falkadistoj preferas pli grandajn birdojn kiaj Migra falko kaj Akcipitroj por ĉasado, turfalkoj povas esti uzataj por kapti malgrandajn birdojn, insektojn kaj rodulojn. Amerikaj turfalkoj estas ofte uzataj por sciencaj studoj, ĉar ili povas esti bredataj facile en kaptiveco. Per nenatura manipulado de la taglumaj horoj en kaptiveco, la sciencistoj bredis ilin pli da unufoje jare.[38]
Migrantaj rabobirdoj indiĝenaj de Usono estas protektataj de la Traktato de Migrantaj Birdoj de 1918, tiele estas kontraŭleĝe posedi Amerikajn turfalkojn sen permesilo en Usono, Kanado kaj Meksiko.[39]
La Amerika turfalko (Falco sparverius) estas la plej eta kaj la plej kolorplena falko el Nordameriko. Ĝi estas malgranda falko, tio estas birdo de la familio de Falkedoj, kaj la ununura membro de la grupo de turfalkoj en Ameriko. Ĝi estas la plej komuna falko en Nordameriko, kaj ĝi troviĝas en ampleksa vario de vivejoj. Ĝi estas 19-21 cm longa, kaj la plej malgranda falko de Nordameriko. Ĝi estas kazo de seksa dimorfismo laŭ grando kaj laŭ plumaro, kvankam ambaŭ seksoj havas ruĝecbrunan dorson kun rimarkinda strieco. Junuloj estas similaj laŭ plumaro al plenkreskuloj.
La Amerika turfalko reproduktiĝas de centra kaj okcidenta Alasko tra norda Kanado al Nova Skotio, kaj suden tra Nordameriko, al centra Meksiko kaj Karibio. Ĝi estas loka reproduktulo en Centrameriko kaj estas amplekse distribuata tra Sudameriko ĝis la suda pinto, kvankam ĝi mankas en densaj arbaroj, kiel la Amazona arbarego. Plej parto de la birdoj de Alasko, Kanado kaj norda Usono migras suden dum vintro. Krome la specio estas foje vaganto en okcidentan Eŭropon.
Ĝi estas komuna birdo uzata en falkado, ĉefe fare de komencantoj.
Ĝiaj moroj similas al tiuj de la kuza eŭropa turfalko, sed ĝi ĉasas pli ofte el ripozejo ol per ŝvebo, kaj ĝi manĝas plie insektojn, ĉefe akridoj, ol mamuletojn kiaj musoj aŭ lacertoj kaj aliaj malgrandaj birdoj.
Ili nestumas en kavaĵoj en arboj, klifoj, konstruaĵoj kaj aliaj strukturoj. La tri ĝis sep ovoj estas demetataj en variaj monatoj laŭ lando: junio en Kanado, marto en Florido, januaro en Centrameriko, oktobro en Ĉilio. Ambaŭ gepatroj helpas al kovado.
Ĉefaj karakteroj estas ruĝbrunaj dorso kaj vosto, blugrizaj flugiloj (ruĝbrunaj je ino), griza kapo, blankaj vangoj kun du nigraj vertikalaj strioj.
Falco sparverius Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Falco sparverius Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Amerikantuulihaukka (Falco sparverius) on Amerikassa elävä tuulihaukan vastinlaji.
Linnun pituus on 19–21 cm, siipien kärkiväli 50–60 cm ja paino keskimäärin 109 g (koiras) ja 119 g (naaras). Naaras on noin 5 % suurempi kuin koiras. Amerikantuulihaukka on neljänneksen pienempi kuin tuulihaukka, jota se väritykseltään muistuttaa. Sukupuolten värityksessä on selkeä ero koiraan ollessa värikkäämpi.
Amerikantuulihaukan esiintymisalue kattaa koko Amerikan Alaskan ja Kanadan pohjoiselta puurajalta aina Tulimaahan saakka. Osassa Keski-Amerikkaa se esiintyy vain talvisin ja se puuttuu lähes kokonaan Amazonin valuma-alueelta ja monin paikoin Chilestä. Siitä tunnetaan noin 14 alalajia. Lajin elinympäristön ala on noin 25 miljoonaa neliökilometriä. Sitä tavataan satunnaisesti Länsi-Euroopassa.
Laji elää kaikkialla missä vain on tarjolla avomaata saalistukseen ja puita tai pylväitä tähystykseen. Se on runsastunut suuresti viimeisten 200 vuoden aikana viljelymaan pinta-alan kasvaessa. Laajoja avohakkuualueita, kuten esimerkiksi Amazonin varrella, se kuitenkin karttaa.
Amerikantuulihaukat eivät ole kovinkaan sosiaalisia ja pesivät yksittäispareina. Kuusi viikkoa ennen muninnan alkua naaras alkaa seurustella kahden tai kolmen koiraan kanssa, joista se valitsee yhden lastensa isäksi. Pesä on jossakin kolossa, joko puun, tikan, rakennuksen, kallion tai rantatöyrään kolossa, usein pöntössä, harvoin jonkin toisen linnun vanhassa pesässä. Naaras munii 3–7 munaa, tavallisesti neljä tai viisi, joita haudotaan 29–30 päivää. Naaras hoitaa enimmät hautomiset koiraan osallistuessa toisinaan. Molemmilla on kuitenkin hautomalaikku. Poikaset kuoriutuvat eriaikaisesti ja oppivat lentämään kuukauden ikäisinä. Noin puolet poikasista selviää lentokykyisiksi asti.
Amerikantuulihaukat saalistavat kesäaikaan aamuisin ja iltaisin isokokoisia hyönteisiä, enimmäkseen heinäsirkkoja. Talviaikaan ne voivat saalistaa pitkin päivää, ja niiden dieetti on silloin monipuolisempi, käsittäen pikkujyrsijöitä, pikkulintuja ja kahlaajien poikasia, liskoja, sammakoita ja skorpioneja.
Amerikantuulihaukka (Falco sparverius) on Amerikassa elävä tuulihaukan vastinlaji.
Alap-alap Amerika (Falco sparverius), adalah jenis falkon yang berukuran kecil, dan satu-satunya alap-alap yang ditemukan di Amerika.
|year= (bantuan) 
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Alap-alap Amerika (Falco sparverius), adalah jenis falkon yang berukuran kecil, dan satu-satunya alap-alap yang ditemukan di Amerika.
De Amerikaanse torenvalk (Falco sparverius) is een kleine roofvogel uit de familie van de valkachtigen (Falconidae) die in grote delen van Noord- en Zuid-Amerika voorkomt. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Zijn uiterlijk vertoont overeenkomst met de torenvalk (Falco tinnunculus), maar deze laatste soort is een stuk groter. De Amerikaanse valk is de kleinste valk van Noord-Amerika.
Net als veel andere valkensoorten vertoont de Amerikaanse torenvalk seksueel dimorfisme. Het vrouwtje is groter dan het mannetje en heeft een ander verenkleed. De soort heeft een lengte van 12 tot 27 cm en een spanwijdte van 50 tot 61 cm. De massa bedraagt bij mannetjes tussen de 80 en 105 g en bij vrouwtjes tussen de 100 en 150 g.
De mannetjes hebben blauwgrijze vleugels met zwarte stippen en een rossig achterkant met zwarte strepen. Ook de staart is rossig, met op het einde van de staartveren een dikke zwarte band en een dunnere witte. De buitenste staartveren zijn bijna geheel zwart-wit gestreept. De onderzijde van de romp is crèmekleurig. De kop is opnieuw blauwgrijs van kleur, met een witte keel. Ook onder beide ogen is een witte vlek te zien die aan de voor- en achterkant wordt begrensd door een zwarte streep. Boven op de kop, ten slotte, bevindt zich een bruine vlek.
Het verenkleed van het vrouwtje lijkt op dat van het mannetje, maar is minder kleurrijk, zo ontbreken de blauwgrijze vleugels. De vleugels en de achterzijde zijn in plaats daarvan roestbruin met zwarte strepen.
De Amerikaanse torenvalk komt voor van Alaska in het noordwesten en Nova Scotia in het noordoosten van Noord-Amerika tot het zuiden van Argentinië. De vogels die in het noorden van het leefgebied broeden migreren naar het zuiden tijdens de winter.
De Amerikaanse torenvalk bewoont open land zoals savannes, weiden, open bossen en stedelijk gebied. Belangrijke voorwaarde is dat er uitkijkposten voorhanden zijn, bijvoorbeeld alleenstaande bomen of hekken. Vanaf zo'n punt of vanuit de lucht jaagt de valk op zijn prooi, die voornamelijk bestaat uit grote insecten, maar ook uit kleine vogels, kleine reptielen, knaagdieren en vleermuizen.
Net zoals de andere valken, bouwt de Amerikaanse torenvalk geen eigen nest, maar gebruikt holen in bomen, bijvoorbeeld een oud spechtennest, nestkasten of een oud nest van een andere roofvogel of kraaiachtige. Het legsel bestaat uit vier tot zes eieren, die vooral door het vrouwtje in 30 dagen worden uitgebroed. De jongen blijven nog zo'n dertig dagen in het nest en blijven ook daarna nog weken afhankelijk van hun ouders.
De volgende zeventien ondersoorten worden onderscheiden op basis van verschillen in verenkleed, grootte en geluid:[3]
juveniel
mannetje
tijdens de vlucht
De Amerikaanse torenvalk (Falco sparverius) is een kleine roofvogel uit de familie van de valkachtigen (Falconidae) die in grote delen van Noord- en Zuid-Amerika voorkomt. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Zijn uiterlijk vertoont overeenkomst met de torenvalk (Falco tinnunculus), maar deze laatste soort is een stuk groter. De Amerikaanse valk is de kleinste valk van Noord-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Pustułka amerykańska (Falco sparverius) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych. Pospolita i często widywana w pobliżu dróg Ameryki Północnej. Wyróżniono kilkanaście podgatunków F. sparverius[3][4][5]:
Długość ciała: ok. 19-20 cm. Samiec ma wierzch ciała rdzawy, kuper w czarne prążki, skrzydła niebieskoszare, lotki czarne z białymi plamkami; ogon zakończony białymi oraz czarnymi paskami. Czoło i brwi niebieskoszare, gardło i maska białe, z dwiema czarnymi plamami; na potylicy również widoczne dwie czarne plamy. Spód ciała cynamonowy, z czarnymi plamkami. Samica ma rdzawe skrzydła, a na grzbiecie, ogonie oraz spodzie ciała czarne prążki.
Pustułka amerykańska (Falco sparverius) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych. Pospolita i często widywana w pobliżu dróg Ameryki Północnej. Wyróżniono kilkanaście podgatunków F. sparverius:
pustułka amerykańska (Falco sparverius sparverius) – Alaska i Kanada przez USA do zachodniego Meksyku. Falco sparverius paulus – południowo-wschodnie USA. Falco sparverius peninsularis – północno-zachodni Meksyk. pustułka tropikalna (Falco sparverius tropicalis) – południowy Meksyk do północnego Hondurasu. Falco sparverius nicaraguensis – północno-zachodni Honduras, Nikaragua. Falco sparverius sparverioides – Bahamy, Kuba. Falco sparverius dominicensis – Hispaniola. Falco sparverius caribaearum – Portoryko do Grenady (Karaiby). Falco sparverius brevipennis – Aruba, Curaçao, Bonaire (Antyle Holenderskie). Falco sparverius isabellinus – wschodnia Wenezuela, Gujana, północna Brazylia. Falco sparverius ochraceus – wschodnia Kolumbia, północno-zachodnia Wenezuela. Falco sparverius caucae – zachodnia Kolumbia. Falco sparverius aequatorialis – północny Ekwador. Falco sparverius peruvianus – południowo-zachodni Ekwador, Peru, północne Chile. Falco sparverius cinnamominus – południowo-wschodnie Peru do Paragwaju i Ziemi Ognistej. Falco sparverius fernandensis – Alejandro Selkirk i Juan Fernández (Chile). Falco sparverius cearae – południowa Brazylia.Długość ciała: ok. 19-20 cm. Samiec ma wierzch ciała rdzawy, kuper w czarne prążki, skrzydła niebieskoszare, lotki czarne z białymi plamkami; ogon zakończony białymi oraz czarnymi paskami. Czoło i brwi niebieskoszare, gardło i maska białe, z dwiema czarnymi plamami; na potylicy również widoczne dwie czarne plamy. Spód ciała cynamonowy, z czarnymi plamkami. Samica ma rdzawe skrzydła, a na grzbiecie, ogonie oraz spodzie ciała czarne prążki.
Vindereul american (Falco sparverius) este o specie de păsări de pradă din genul Falco, familia Falconidae. Este nativă în America. Asemănator vânturelului roșu, are ceafa albastră. El scoate un chițăit râzător. E destul de rar. Mărimea este de 24 cm.[necesită citare]
Există 17 subspecii de Falco sparverius, însă nu toate sunt acceptate pe larg:[2]
2.jpg)
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
Vindereul american (Falco sparverius) este o specie de păsări de pradă din genul Falco, familia Falconidae. Este nativă în America. Asemănator vânturelului roșu, are ceafa albastră. El scoate un chițăit râzător. E destul de rar. Mărimea este de 24 cm.[necesită citare]
Sparvfalk[2] (Falco sparverius) är en liten falk som förekommer i Nord- och Sydamerika.[3]
Adulta individer är 23–27 cm långa och väger 85-140 g. Sparvfalken ser ut ungefär som en liten tornfalk men har något kortare och bredare vingar. Den har vitt ansikte med två svarta vertikala linjer, en framför ögat och en vid örat. Sparvfalken har långa smala spetsiga vingar, en blågrå hjässa och en lång brun svans. Ryggen är brun med svarta streck.
Hanen har en brun fläck på hjässan och blågrå vingar. Stjärten har ett svart streck i änden. Honan har bruna vingar med svarta streck och bruna strimmor på bröstet samt att huvudet är blekare i färgen än hannens huvud.
Sparvfalkar häckar över stora delar av Nord- och Sydamerika. Merparten är stannfåglar men de norra bestånden i Nordamerika flyttar söderut om vintern. Den är en vanlig art i Nordamerika och mycket sällsynt gäst i Europa, inga efter 1980: tre fynd i Azorerna, två i Storbritannien samt ett vardera i Danmark hösten 1901 och på Malta i oktober 1967.[4]
Sparvfalken delas in i hela 17 underarter, fördelade i sju underartsgrupper, med följande utbredning:[3]
Dessa fåglar ryttlar antingen över öppna ytor, eller så sitter de på en utsiktsplats i väntan på ett lämpligt byte. De sveper sedan ner för att fånga detta byte, antingen på marken eller i flykten. De äter huvudsakligen stora insekter, små däggdjur, småfåglar och ödlor.
Sparvfalkarna föredrar skogskanter, odlad mark, ängar med enstaka träd, stadsområden, slätter, myrar, öknar med stora kaktusar samt skogsgläntor. De häckar helst i öppna eller halvöppna biotoper. De bygger bo i en hålighet. Hannen matar honan under ruvningen.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör sparvfalk.
Sparvfalk (Falco sparverius) är en liten falk som förekommer i Nord- och Sydamerika.
Amerika kerkenezi (Falco sparverius), gündüz yırtıcı kuşları (Falconiformes) takımının doğangiller (Falconidae) familyasından kerkenez grubuna ait ince bir doğan türüdür. Yaklaşık bir karatavuk boyutunda olan Amerikan kerkenezi Kuzey Amerika'daki en küçük doğan türüdür.[1]
Gündüz yırtıcı kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Amerika kerkenezi (Falco sparverius), gündüz yırtıcı kuşları (Falconiformes) takımının doğangiller (Falconidae) familyasından kerkenez grubuna ait ince bir doğan türüdür. Yaklaşık bir karatavuk boyutunda olan Amerikan kerkenezi Kuzey Amerika'daki en küçük doğan türüdür.
Це незавершена стаття з орнітології.Cắt Mỹ (danh pháp hai phần: Falco sparverius) là một loài cắt nhỏ, loài cắt duy nhất tại Mỹ. Nó là loài cắt phổ biết nhất Bắc Mỹ, và được tìm thấy tại nhiều loại môi trường sống. Với chiều dài 19–21 cm (7–8 in), nó cũng là loài cắt nhỏ nhất Bắc Mỹ. Chế độ ăn uống của nó gồm châu chấu, thằn lằn, chuột và các loài chim nhỏ. Nó làm tổ trên cây, vách đá, tòa nhà và các công trình khác. Con mái đẻ từ ba tới bảy trứng, cả con trống và mái đều giúp ấm trứng. Nó là loài thường dùng trong nghề nuôi chim cắt, đặc biệt cho người mới nuôi. Mặc dù không phải chim săn hung dữ như nhiều loài cắt khác, nuôi dạy đúng cách và kiểm soát cân nặng giúp chúng này trở thành chim săn hiệu quả.[2]
Cắt Mỹ là loài cắt nhỏ nhất Bắc Mỹ, và theo phân loại truyền thống, là loài chim ăn thịt nhỏ nhất châu Mỹ.[3] Chiều dài của loài chim này là 12 đến 27 cm (4,7 đến 10,6 in) với sải cánh 50–61 cm (20–24 in), con mái lớn hơn con trống. Con trống nặng 80–105 g (2,8–3,7 oz), con mái nặng 100–120 g (3,5–4,2 oz). Theo số đo tiêu chuẩn, xương cánh dài 16–21 cm (6,3–8,3 in), đuôi dài 11–15 cm (4,3–5,9 in) và xương cổ chân là 3,2–4 cm (1,3–1,6 in).[4][5][6]
Khác với các loài chim khác, dị hình giới tính của loài này ở bộ lông nhiều hơn ở kích thước. Con trống có cánh màu xanh-xám với đốm đen. Lưng màu đỏ hoe với sọc đốm. Bụng và hai bên sườn có màu trắng với đốm đen. Đuôi cũng màu đỏ hoe, mút đuôi màu trắng.[7] Lưng và cánh của com mái màu đỏ hoe với sọc đốm nâu sậm. Mặt bụng của con mái màu kem với vàng sẫm với các vệt màu nâu đậm. Con chưa trưởng thành cũng có màu sắc giống con trưởng thành.[7] Ở cả hai giới, đầu có màu trắng với trắng đen-xanh xanh. Ngoài ra còn có vạch hẹp, thẳng đứng màu đen ở mỗi bên của mặt.[8]
Cắt Mỹ (danh pháp hai phần: Falco sparverius) là một loài cắt nhỏ, loài cắt duy nhất tại Mỹ. Nó là loài cắt phổ biết nhất Bắc Mỹ, và được tìm thấy tại nhiều loại môi trường sống. Với chiều dài 19–21 cm (7–8 in), nó cũng là loài cắt nhỏ nhất Bắc Mỹ. Chế độ ăn uống của nó gồm châu chấu, thằn lằn, chuột và các loài chim nhỏ. Nó làm tổ trên cây, vách đá, tòa nhà và các công trình khác. Con mái đẻ từ ba tới bảy trứng, cả con trống và mái đều giúp ấm trứng. Nó là loài thường dùng trong nghề nuôi chim cắt, đặc biệt cho người mới nuôi. Mặc dù không phải chim săn hung dữ như nhiều loài cắt khác, nuôi dạy đúng cách và kiểm soát cân nặng giúp chúng này trở thành chim săn hiệu quả.
Falco sparverius Linnaeus, 1758
Ареал
Воробьиная, или американская пустельга[1] (лат. Falco sparverius) — вид хищных птиц рода соколов.
Мелкий сокол. Длина самки 23-30 см, размах крыльев 57-61 см, масса около 120 г. У самцов — длина 23-27 см, размах крыльев 51-56 см, масса около 110 г. Самец окрашен ярко и контрастно, включает чёрный, светло-серый, красно-рыжий и белый цвета, сочетание цветов отличается у различных подвидов[2]. Самка имеет менее яркую пёструю окраску, сходную с окраской самки обыкновенной пустельги.
Питается крупными насекомыми, мелкими птицами, ящерицами и змеями.
В США используется для соколиной охоты.
Воробьиная пустельга широко распространена в Северной, Центральной и Южной Америке, включая острова Карибского бассейна, от Канады на севере до Фолклендских островов на юге.
Птицы Канады и северной части США перелётные, на большей части ареала — оседлые.
Количество гнездящихся пар превышает 1 млн[2], и продолжает увеличиваться за счёт хорошей приспособленности к жизни в городах. Наряду с евразийско-африканской обыкновенной пустельгой это самая многочисленная хищная птица в мире.
Самец угощает самку насекомым
Самец в полёте
Пикируюшая самка
Самец
Воробьиная, или американская пустельга (лат. Falco sparverius) — вид хищных птиц рода соколов.
美洲隼 (Falco sparverius)， 北美洲体型最小、最常见的隼属猛禽。 于南美洲亦有分布。背部呈赤褐色及条纹。体型和羽毛两性异形，雌性体型大于同龄雄性，幼鸟毛色与成鸟相近。
繁殖范围西起阿拉斯加西侧至加拿大北部和新斯科舍省，南跨北美洲，延伸至中墨西哥和加勒比海域。 可定居于中美洲，经常于南美洲出没。 大多数在加拿大和美国北部繁殖并于冬天向南迁移。 偶尔出现于西欧地区。
美洲红隼是一种常见的猎鹰用鸟，适用于初学者。 其飞行能力虽弱于其它大型隼属，训鹰人合理的训练和体重管理可以使美国隼成为迅捷的小体积猎手，有时能捕获比其重两倍的鸟类。[2]
美洲隼 (Falco sparverius)， 北美洲体型最小、最常见的隼属猛禽。 于南美洲亦有分布。背部呈赤褐色及条纹。体型和羽毛两性异形，雌性体型大于同龄雄性，幼鸟毛色与成鸟相近。
繁殖范围西起阿拉斯加西侧至加拿大北部和新斯科舍省，南跨北美洲，延伸至中墨西哥和加勒比海域。 可定居于中美洲，经常于南美洲出没。 大多数在加拿大和美国北部繁殖并于冬天向南迁移。 偶尔出现于西欧地区。
美洲红隼是一种常见的猎鹰用鸟，适用于初学者。 其飞行能力虽弱于其它大型隼属，训鹰人合理的训练和体重管理可以使美国隼成为迅捷的小体积猎手，有时能捕获比其重两倍的鸟类。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ハヤブサ目 Falconiformes 科 : ハヤブサ科 Falconidae 属 : ハヤブサ属 Falco 種 : アメリカチョウゲンボウ F. sparverius 学名 Falco sparverius Linnaeus, 1758 和名 アメリカチョウゲンボウ 英名 American Kestrel アメリカチョウゲンボウ（亜米利加長元坊・学名：Falco sparverius）は、鳥綱ハヤブサ目ハヤブサ科ハヤブサ属に分類される鳥。
OU Checklist of North American Birds第六版1983が出るまでは、アメリカチョウゲンボウは ハイタカ Sparrow Hawkと呼ばれていた。
理由は分類の誤りでハイタカ属 Accipiter ハイタカ Eurasian sparrowhawkと関連づけられていたからである。
北アメリカ大陸、南アメリカ大陸。カナダと米国北部に分布する個体は南方で越冬する夏鳥だが、雄の個体の中には留鳥となるものもある。西ヨーロッパではごく稀な迷鳥である。
全長28cm。頭頂部の羽毛は赤く、その周囲の羽毛は灰色。眼や嘴の周囲の羽毛は白く、2対の黒い斑紋がある。背面の羽毛は尾羽の羽毛は赤褐色。尾羽の後部の羽毛は黒く、さらに先端部の羽毛は白い。
オスの翼は青味がかった灰色、メスの翼は褐色の羽毛で覆われる。
肉食性で昆虫類、節足動物、小型爬虫類、鳥類、小型哺乳類等を食べる。高速で羽ばたき空中で静止（ホバリング）したり岩や樹上、サボテン、電柱等の高所から周囲を見渡し獲物を探す。
岩の上や樹洞、巣箱等に営巣し、3-7卵を産む。29-30日間抱卵し、雛は孵化してから約30日で巣立ちを終える。
広域分布種で生息数は比較的多いと考えられているが、地域によっては生息数が激減している。フロリダ州ではFalco sparverius paulus亜種が絶滅危惧（threatened）に指定されている。開発による生息地や獲物の減少、自動車との衝突、スポーツとしての狩猟、DDT等の農薬等が原因だと考えられている。
アメリカ合衆国では、オオタカ（アラスカ州のみ）、カタアカノスリ、アカオノスリと並んで鷹狩の初心者が扱うのを許されている猛禽であるが、大型の猛禽と比べて代謝が早く、体格が華奢で、0.1グラム単位での体重管理を必要とするため、扱いはやや難しい。対象となる獲物は主に昆虫類、スズメ（主に移入種のイエスズメ）、ホシムクドリ、オオクロムクドリモドキなどである。
ペットとして飼育されることもある。
アメリカチョウゲンボウ（亜米利加長元坊・学名：Falco sparverius）は、鳥綱ハヤブサ目ハヤブサ科ハヤブサ属に分類される鳥。
OU Checklist of North American Birds第六版1983が出るまでは、アメリカチョウゲンボウは ハイタカ Sparrow Hawkと呼ばれていた。
理由は分類の誤りでハイタカ属 Accipiter ハイタカ Eurasian sparrowhawkと関連づけられていたからである。
