Pyrrhula Brisson 1760

Pyrrhula a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1760 gant an evnoniour gall Mathurin Jacques Brisson (1723-1806).

Spesadoù hag an isspesadoù anezhe^[1]

Seizh spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :

• Pyrrhula aurantiaca,
• Pyrrhula erythaca
  • P. e. erythaca hag owstoni,
• Pyrrhula erythrocephala,
• Pyrrhula leucogenis
  • P. l. leucogenis ha steerei,
• ar beufig Azorez^[2] (Pyrrhula murina),
• Pyrrhula nipalensis
  • P. n. nipalensis, ricketti, uchidai, victoriae ha waterstradti,
• ar beuf (Pyrrhula pyrrhula)
  • P. p. caspica, cassinii, cineracea, europaea, griseiventris, iberiae, pileata, pyrrhula, rosacea ha rossikowi.

Naontek (14) isspesad dezhe en holl.

Liammoù diavaez

1. ↑ (en) Roadennoù IOC World Bird List diwar-benn Fringillidae/Pyrrhula (lennet e-barzh d'an 23 a viz Eost 2017).
2. ↑ Kinnig graet gant Divi gKervella er pennad Un distro war anvioù laboused Europa (2), hor YEZH, niv. 291, Gwengolo 2017, pajenn 18 ha degemeret gant TermOfis Ofis publik ar brezhoneg (beufig maskl du, beufig Azorez | m. | beufiged maskl du, beufiged Azorez | bouvreuil des Açores, bruant des Açores | Pyrrhula murina (étudié)).

Pyrrhula és un dels gèneres d'ocells de la família dels fringíl·lids (Fringillidae).

Llista d'espècies

Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010), aquest gènere està format per 7 espècies:

• Pyrrhula aurantiaca.
• Pyrrhula erythaca - Pinsà borroner capgrís.
• Pyrrhula erythrocephala.
• Pyrrhula leucogenis.
• Pyrrhula murina - Pinsà borroner de les Açores.
• Pyrrhula nipalensis - Pinsà borroner bru.
• Pyrrhula pyrrhula - Pinsà borroner.

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Pyrrhula

Pyrrhula (dompapslægten) er en slægt af spurvefugle, der er udbredt med syv arter i Europa og Asien. Den største udbredelse har arten dompap (Pyrrhula pyrrhula), der også yngler i Danmark.

Arterne i denne slægt har et kort og tykt næb, hvor næbryggen er stærkt krummet. Overhaledækfjerene er lange og når over halvvejs ud på halen. De to køn har forskellig fjerdragt. Mange af arterne findes i himalayaområdet.

Pyrrhula kommer af græsk og betyder "ildrød".

Arter

Nogle af arterne i slægten Pyrrhula:

• Dompap, Pyrrhula pyrrhula
• Grå dompap, P. nipalensis
• Azorerdompap, P. murina

Kilder og eksterne henvisninger

• Finn Salomonsen og Gustaf Rudebeck (red.), Danmarks Fugle, bind 2. Branner og Korch, København, 1960'erne.
• Danske navne på alverdens FUGLE Arkiveret version fra juli 2013.
• Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.1). doi:10.14344/IOC.ML.5.1. Arkiveret

Die Eigentlichen Gimpel (Pyrrhula) sind eine Gattung aus der Familie der Finken (Fringillidae).

Die Gattung umfasst neun Arten.

Merkmale

Der Schnabel der Gimpel ist dick, kurz und rundlich. Die Schnabelränder sind nach innen gebogen. Die runden Nasenlöcher liegen in tiefen Gruben und sind von Federn bedeckt. Die verhältnismäßig kurzen Flügel erreichen nicht die Mitte des eingekerbten Schwanzes. Die Färbung des Gefieders ist auffällig, bedingt durch weiße, graue und schwarze Bereiche, die sich von der rosenroten, orangen oder ockerfarbenen Grundfarbe des Körpers abheben. Typisch sind ebenfalls die schwarzen Flügel- und Schwanzfedern und der meistens weiße Bürzel. Die Weibchen sind unauffälliger gefärbt als die Männchen. Rufe und Gesang sind unscheinbar.

Lebensraum und Verbreitung

Der Großteil der Arten lebt in Bergwäldern, einige jedoch auch in Misch- und Nadelwäldern des Tieflandes.

Die Arten sind hauptsächlich in der Paläarktis verbreitet, einige jedoch im Südosten Asiens. In Mitteleuropa kommt nur der Gimpel (Pyrrhula pyrrhula) vor, die Art mit dem größten Verbreitungsgebiet.

Fortpflanzung

Das Nest besteht aus einem napfförmigen Teil, der von einem Unterbau aus dünnen Zweigen getragen wird. Die Eier sind weiß, grünlich oder bläulich mit Sprenkeln. Die Paarbindung kann bis über die Brutzeit hinaus andauern.

Arten

• Schuppenkopfgimpel (P. nipalensis): Er ist in einem großen, aber nicht flächendeckend besetzten Gebiet in Ostasien verbreitet. Dieses Gebiet schließt den Himalaya und Berglaubwälder bis zu einer Höhe von 3000 Metern über dem Meer in Burma, Südostchina, Taiwan und Malaysia ein. Die Färbung ist der der Jungvögel der anderen Arten ähnlich. Sie sind einfarbig grau.
• Weißwangengimpel (P. leucogenys): Er kommt auf den philippinischen Inseln Luzon und Mindanao vor. Das Körpergefieder ist braun, die innerste Armschwinge ist bei Männchen rot und bei Weibchen gelb. Die Gesichtsmaske ist ähnlich wie bei den anderen Arten schwarz, die Deckfedern auf den Ohren sind weiß. Der weiße Bürzel ist dunkel abgegrenzt.

Die beiden Arten bilden wahrscheinlich zusammen eine Superspezies.

• Goldrückengimpel (P. aurantiaca): Er kommt im Kaschmir, dem Nordwesten des Himalayas, vor. Sein Gefieder ist auf der Unter- und Oberseite größtenteils orangerot.
• Rotkopfgimpel (P. erythrocephala): Sein Verbreitungsgebiet schließt östlich, bis zum Osten von Bhutan, an das des Goldrückengimpels an, teilweise leben beide Arten sympatrisch. Sein Rückengefieder ist grau, Kopf und Unterseite sind ausgedehnt orangerot.
• Maskengimpel (P. erythaca): Er lebt in den Wäldern der Gebirge von Bhutan bis Zentralchina und Taiwan. Nur das Gefieder auf der Brust und an den Flanken ist orangerot, das übrige Körpergefieder ist grau. Der weiße Bürzel hat ein undeutliches, schwarzes Band am Vorderrand.

Diese drei Arten kommen in Misch- und Nadelwäldern im Himalayagebirge vor. Sie haben eine schwarze Gesichtsmaske. Die orange Gefiederfärbung bedeckt von Westen nach Osten weniger den ganzen Körper. Die drei Arten bilden wahrscheinlich zusammen eine Superspezies.

• Azorengimpel (P. murina): siehe ebenda.
• Gimpel (P. pyrrhula): siehe ebenda.
• Grauer Gimpel (P. cinercea) und P. griseiventris: beide Formen werden als Subspezies von P. pyrrhula oder als eigene Arten angesehen.^[1] Sie leben in Zentralasien und dem Fernen Osten. In Ussurien leben sie sympatrisch ohne Hybridisation. Der Graue Gimpel lebt in Tannen- und Fichtenwäldern in 600 bis 1000 Metern Höhe, P. griseiventris in Zirbelkiefer- und Fichtenwäldern in über 1000 Metern Höhe.

Diese vier Arten sind eine transpaläarktische Gimpelgruppe, die zusammen eine Superspezies oder eine polytypische Art darstellt.

Quellen

Einzelnachweise

1. ↑ Vaurie, Amer. Mus. Novit. nr.1788,1956

Literatur

• Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer und Einhard Bezzel: Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Band 14/II: Passeriformes. Teil 5). AULA-Verlag, Wiesbaden 1997, ISBN 3-89104-610-3.

Weblinks

Buvrelo esas pasero di qua la beko esas kona, grosa, kurta e konvexa, la kapo e l'ali nigra, la ventro reda, quan onu amansas ed exercas pri siflar.

Карабүрекләр (лат. Pyrrhula) — тау чыпчыгы кошлар семьялыгының кошлар ыругы.

Төрләр

• Сары сыртлы карабүрек (Pyrrhula aurantiaca)
• Кызыл башлы карабүрек (Pyrrhula erythrocephala)
• Соры башлы карабүрек (Pyrrhula erythaca)
• Ак яңаклы карабүрек (Pyrrhula leucogenis)
• Азор карабүреге (Pyrrhula murina)
• Көрән карабүрек (Pyrrhula nipalensis)
• Гади карабүрек (Pyrrhula pyrrhula)
  • Байкал карабүреге (Pyrrhula pyrrhula cineracea)
  • Уссури карабүреге (Pyrrhula pyrrhula griseiventris)

Русиядә очрый торган төрләр

• Гади карабүрек

• Байкал карабүреге

• Уссури карабүреге

1. ↑ ^{1,0 1,1} Integrated Taxonomic Information System — 1996.
2. ↑ ^{2,0 2,1} таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information

Ымыылар уустара (нууч. Род Снегири, лат. Pyrrhula) — Чооруостуҥулар кэргэннэригэр киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр бу ууска 2 көрүҥ баар: Ымыы, Бороҥ ымыы^[1].

Өссө маны көр

• Чиижтар уустара,
• Чооруостар уустара,
• Зябликтар уустара,
• Тыллаах чыычаахтар уустара,
• Тойон ымыылар уустара,
• Клестар уустара,
• Таас чыычаахтарын ууһа,
• Суон тумустар уустара

Быһаарыылар

Pilulá (Pyrrhula pyrrhula) ezalí ndɛkɛ ya elanga, mbóka mpé zámba na Erópa. Na eleko malíli kokende na Erópa katikati, na eleko na mɔ́tɔ kokende na nola ya Erópa monyele. Ezalí mbwé. Likólo lya motó ezalí moíndo. Ntólo mpé libumu bazalí ngóla (mobáli) tǒ sokolá (mwásí). Elýí nyamankɛ́kɛ́. Bolaí ezalí 16,5 cm, bozito ezalí 30 g. Bosándá bwa lipapú ezalí 9 cm. Elíyí mombóto mpé nkóna.

Búku

• Ndɛkɛ ya Erópa : Búku ya baníngá ya ndɛkɛ na esé bapaya. Benziger, 2018.

Pyrrhula is a small genus of passerine birds, commonly called bullfinches, belonging to the finch family (Fringillidae). The genus has a Palearctic distribution; almost all species occur in Asia, with two species exclusively in the Himalayas and one species, P. pyrrhula, also occurring in Europe. The Azores bullfinch (P. murina) is a critically endangered species (about 120 pairs remaining), occurring only in the east of the island of São Miguel in the Azores archipelago.

Analysis of the mtDNA cytochrome b sequence indicates that the Holarctic pine grosbeak (Pinicola enucleator) is the closest living relative of this genus. Arguably, it could be included in Pyrrhula, but more probably is a distinct offshoot of a common ancestor, with the pine grosbeak as the sister group to the ancestor of the bullfinches.^[1][2] The evolution of the bullfinch species started soon after the pine grosbeak's ancestors diverged from them (at the end of the Middle Miocene, about 12 mya), and it is quite possible that the latter species evolved in North America; what is fairly certain is that the bullfinch radiation started in the general area of the Himalayas. The mountain finches also seem to be part of this clade.^[3]

Bullfinches have glossy black wings and tail feathers. They show a white rump. The legs and feet are fleshy brown. Their short, swollen bill is adapted to eat buds, and is black except for the brown bullfinch, which has a grey or greenish-grey bill. The males can be distinguished by their orange or red breast. Some species have a black cap.

Taxonomy

The genus Pyrrhula was introduced in 1760 by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson.^[4][5] The name was derived by tautonymy from the binomial name of the Eurasian bullfinch Loxia pyrrhula introduced by Linnaeus in 1758.^[5][6]

The bullfinches in the genus Pyrrhula are sister to the pine grosbeak, the only species placed in the genus Pinicola.^[7]

Species

There are eight extant and one extinct recognized species in the genus:^[8][9]

• †Greater Azores bullfinch Pyrrhula crassa ^[11]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Pyrrhula&oldid=1149551707"

Piroloj aŭ Pyrrhula estas malgranda genro de paserinaj birdoj, kiuj apartenas al la familio de Fringedoj.

Tiu genro havas distribuon en Palearkto. Ĉiuj specioj loĝas en Azio kaj du specioj ekskluzive en Himalajo kaj ankaŭ unu specio, P. pyrrhula, loĝas en Eŭropo. La Acora pirolo (P. murina) estas draste endanĝerita (restas nur ĉirkaŭ 120 paroj), kaj loĝas nur oriente de la insulo de Sanmigelo en Acoroj.

Analizoj de DNA indikas, ke la Pinikolo de holarkto (Pinicola enucleator) estas la plej proksima vivanta parenco de tiu genro. Diskuteble, ĝi povus esti inkludata en Pyrrhula, sed pli probable ĝi estas distinga posteulo de komuna praulo, kun la Pinikolo kiel frata grupo de la praulo de la piroloj (Arnaiz-Villena et al., 2001). La evoluo de la piroloj komencis tuj post la diverĝo de la Pinikolo el ili (fine de la Meza Mioceno, antaŭ ĉirkaŭ dekduo de milionoj da jaroj), kaj estas probable ke tiuj lastaj specioj evoluis en Nordameriko; kio estas preskaŭ certa estas ke la pirola radiado komencis en la areo de Himalajo. Ankaŭ la leŭkostiktoj ŝajne estis parto de tiu klado (Marten & Johnson, 1986).

Piroloj havas brilnigrajn flugilojn kaj vostojn. Ili montras blankan pugon. Kruroj kaj piedoj estas rozbrunecaj. La mallonga, dika beko estas adaptita al manĝo de burĝonoj, kaj estas nigra escepte ĉe P. nipalensis, kiu havas flavecan bekon. La maskloj povas esti distingataj pro oranĝa aŭ ruĝa brusto. Kelkaj specioj havas nigran kronon.

La specioj de Piroloj estas loĝantaj birdoj al migrantaj; probable plej parto de populacioj estas parte migrantaj. Populacioj vintras ĉefe ene de la reprodukta teritorio, dum tiuj kiuj reproduktiĝas je pli altaj niveloj tendencas fari altitudinajn movojn. Plej parto de migrantoj moviĝas al mallongaj aŭ mezlongaj distancoj, sed kelkaj (ŝajne ĉefe el Rusio) moviĝas pli longajn distancojn; en norda kaj centra Eŭropo, ne estas pruvo ke nordaj populacioj moviĝas pli malproksime ol tiuj sudaj. Nordeŭropaj birdoj moviĝas en pli ampleksa kampo ol centreŭropaj birdoj. Piroloj estas ankaŭ subitaj migrantoj; nombroj de migrantoj montras markatajn jarajn fluktuojn; ne estas ligo al manĝoresurso. Aŭtuna migrado komencas malfrue kaj estas mallonga, ĉefe oktobro–novembro; printempa migrado februaro–aprilo.

La populacio de Eŭrazia Pirolo en Britio estis en drasta malpliiĝo ekde meze de la 1970-aj jaroj, sekve de periodo de relativa stabileco, kaj la nombroj falis je 62 % en 35 jaroj. La malpliiĝo estis dekomence rapida, sed estis malpli markata ekde komenco de la 1980-aj jaroj. Tamen la lokaj organizoj CES kaj BBS sugestas, ke la malpliiĝo pluas almenaŭ en suda Britio. La demografia mekanismo restas neklara (Siriwardena et al. 1999, 2000b), kvankam oni supozas ke la agrikultura intensigo ludis gravan rolon. La informoj de CES indikas, ke ties produktiveco pliiĝis dum la lasta jardeko, dum la reprodukta malsukceso falis el 37 % al 21 %.

Specioj

• Oranĝa pirolo, Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858: (Teritorio: Kaŝmiro)
• Grizkapa pirolo, Pyrrhula erythaca Blyth, 1862: ( Teritorio: Okcidenta Ĉinio, Tibeto)
• Ruĝkapa pirolo, Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832: (Teritorio: Himalajo)
• Blankavanga pirolo, Pyrrhula leucogenis Ogilvie-Grant, 1895: (Teritorio: Filipinoj)
• Acora pirolo, Pyrrhula murina du Cane Godman, 1866: (Teritorio: Insulo Sanmigelo, Acoroj)
• Bruna pirolo, Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836: (Teritorio: Himalajo, norda Birmo kaj nordokcidenta Junano)
• Eŭrazia pirolo, Pyrrhula pyrrhula (Linnaeus, 1758): (Teritorio: tre ampleksa, el Azio al Eŭropo)
• Griza pirolo, Pyrrhula cineracea (Cabanis, 1872): (Teritorio: Siberio, Orienta Azio)
• Grizventra pirolo, Pyrrhula griseiventris (Lafresnaye, 1841): (Teritorio: Orienta Azio)

Referencoj

• Arnaiz-Villena, A.; Guillén, J.; Ruiz-del-Valle, V.; Lowy, E.; Zamora, J.; Varela, P.; Stefani, D. & Allende, L. M. (2001): Phylogeography of crossbills, bullfinches, grosbeaks, and rosefinches. Cellular and Molecular Life Sciences 58: 1159–1166. PDF plena teksto

• Marten, Jill A. & Johnson, Ned K. (1986): Genetic relationships of North American cardueline finches. Condor 88(4): 409-420. PDF plena teksto

Pyrrhula es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Fringillidae, que incluye siete especies de camachuelos que se distribuyen por Asia y Europa.

Taxonomía

Se reconocen siete especies,^[1]​^[2]​ más una extinta:

• Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836 - camachuelo pardo;
• Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858 - camachuelo anaranjado;
• Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832 - camachuelo cabecirrojo;
• Pyrrhula erythaca Blyth, 1862 - camachuelo cabecigrís;
• Pyrrhula leucogenis Ogilvie-Grant, 1895 - camachuelo filipino;
• Pyrrhula pyrrhula (Linnaeus, 1758) - camachuelo común;
• Pyrrhula murina Godman, 1866 - camachuelo de las Azores.
• Pyrrhula crassa Rando et al, 2017 - camachuelo grande de las Azores.^[3]​

La taxonomía del género fue fijada en 2001 por Arnaiz-Villena et al. Todas las especies del género Pyrrhula tienen un ancestro común: el camachuelo picogrueso (Pinicola enucleator).^[4]​^[5]​

Referencias

Punatulkut (Pyrrhula) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintusuku. Sukuun kuuluu 7 lajia^[1].

Punatulkut elävät Aasiassa ja kahden lajin esiintymisalue ulottuu myös Eurooppaan. Punatulkut ovat siemensyöjiä ja niillä on voimakas kekonokka.

Punatulkkulajit

• Azorientulkku Pyrrhula murina
• Filippiinientulkku Pyrrhula leucogenis
• Harlekiinitulkku Pyrrhula erythaca
• Harmaatulkku Pyrrhula nipalensis
• Himalajantulkku Pyrrhula erythrocephala
• Okratulkku Pyrrhula aurantiaca
• Punatulkku Pyrrhula pyrrhula

Lähteet

• Laji.fi: Pyrrhula
• BirdLife Suomi: Maailman lintujen suomenkieliset nimet - systemaattinen luettelo Luettu 8.3.2018
• ITIS: Pyrrhula (englanniksi)

Viitteet

Pyrrhula

Les bouvreuils (du latin bovariolus, « petit bœuf » à cause de leur corps trapu ou « petit bouvier » car suivant volontiers le laboureur qui conduit la charrue) forment le genre Pyrrhula (du grec pyrrhos, « couleur de feu », référence à la couleur flamme de leur plastron)^[1]. Ce sont des passereaux appartenant à la famille des Fringillidae et à la sous-famille des Carduelinae. On compte sept espèces de bouvreuils, dont un, le Bouvreuil des Açores, est en danger critique d'extinction selon l'UICN. Cette dernière espèce vit aux Açores, tandis que les six autres se trouvent toutes en Eurasie.

Liste des espèces

Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.11, 2012)^[2] :

• Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836 – Bouvreuil brun
• Pyrrhula leucogenis Ogilvie-Grant, 1895 – Bouvreuil des Philippines
• Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858 – Bouvreuil orangé
• Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832 – Bouvreuil à tête rouge
• Pyrrhula erythaca Blyth, 1862 – Bouvreuil à tête grise
• Pyrrhula pyrrhula Linnaeus, 1758 – Bouvreuil pivoine
• Pyrrhula murina Godman, 1866 – Bouvreuil des Açores

En 2017, une nouvelle espèce (disparue) a été décrite (Zootaxa)^[3] :

• Pyrrhula crassa Rando, Pieper, Olson, Pereira & Alcover.

Notes et références

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 30 juin 2012)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Pyrrhula dans Fringillidae (consulté le 30 juin 2012)
• (en) Référence Catalogue of Life : Pyrrhula Brisson, 1760 (consulté le 11 décembre 2020)
• (en) Référence Fauna Europaea : Pyrrhula Brisson, 1760 (consulté le 14 mars 2022)
• (fr+en) Référence ITIS : Pyrrhula Brisson, 1760 (consulté le 30 juin 2012)

Pyrrhula Brisson, 1760 è un genere di uccelli passeriformi della famiglia dei Fringillidi^[1].

Etimologia

Il nome scientifico del genere, Pyrrhula, significa "ciuffolotto" e deriva dal greco πυρρουλας (purrhoulas, "mangiatore di vermi"): esso venne utilizzato a partire dal Medioevo per descrivere questi uccelli a partire da un testo aristotelico in cui con tale nome veniva designato un non meglio identificato uccello dal petto rosso, corrispondente però più verosimilmente al pettirosso, visto anche il significato del nome.

Descrizione

Si tratta di uccelli di 15–20 cm di lunghezza, dall'aspetto molto massiccio, muniti di grossa testa che dà l'impressione di essere incassata direttamente sul tronco e dotati di becco corto e di forma arrotondata. Le varie specie presentano piumaggio anche piuttosto differente, che va dal grigio cenere uniforme al beige al rosso, sempre però con presenza di nero cefalico (mascherina facciale o calotta) e di dicromatismo sessuale, coi maschi più colorati rispetto alle femmine.

Biologia

Si tratta di uccelli dalle abitudini diurne e che vivono perlopiù in coppie, riunendosi anche in gruppetti durante il periodo invernale: durante il periodo degli amori, invece, le coppie divengono territoriali nei confronti dei conspecifici. La loro dieta è essenzialmente granivora ed in generale vegetariana, tuttavia essi possono sporadicamente nutrirsi anche di invertebrati e una parte consistente della dieta dei nidiacei è costituita da questo tipo di alimento.

Distribuzione e habitat

I ciuffolotti hanno distribuzione paleartica, con la maggior parte delle specie diffusa in Asia (ben quattro, di cui due endemiche, abitano la catena dell'Himalaya) e due in Europa. Il loro habitat è rappresentato dalle aree alberate pedemontane di vario tipo, purché vi sia cibo a sufficienza ed una fonte d'acqua dolce permanente.

Tassonomia

Al genere vengono ascritte sette specie^[1]:

• Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836 - ciuffolotto bruno
• Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858 - ciuffolotto arancio
• Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832 - ciuffolotto testarossa
• Pyrrhula erythaca Blyth, 1862 - ciuffolotto testagrigia
• Pyrrhula leucogenis Grant, 1895 - ciuffolotto guancebianche
• Pyrrhula pyrrhula (Linnaeus, 1758) - ciuffolotto eurasiatico
• Pyrrhula murina Godman, 1866 - ciuffolotto delle Azzorre

I ciuffolotti fanno parte della tribù dei Pyrrhulini (alla quale danno il nome), nell'ambito della quale formano un clade basale col quasi omonimo ciuffolotto delle pinete^[2], il quale rappresenta un taxon fratello all'ultimo antenato comune del genere, e dal quale questi uccelli avrebbero cominciato a divergere durante il Miocene^[3].
All'interno del genere, sono distinguibili un clade del Sud Est Asiatico (dal quale hanno avuto origine gli altri) comprendente P. nipalensis e P. leucogenis, un clade himalayano comprendente P. aurantiaca, P. erythaca e P. erythrocephala ed un clade eurasiatico comprendente P. pyrrhula e P. murina (fino a tempi recenti considerata una sottospecie della precedente)^[4].

Note

Svilpji, svilpju ģints (Pyrrhula) ir žubīšu dzimtas (Fringillidae) dziedātājputnu ģints, kas pieder dadzīšu apakšdzimtai (Carduelinae). Apvieno 7 sugas, kas izplatītas Eirāzijā.^[1] No tām Latvijā sastopama viena svilpju ģints suga — svilpis (Pyrrhula pyrrhula).^[2]

Svilpju ģints sugām ir raksturīga palearktikas izplatība. Gandrīz visas sugas ir sastopamas Āzijā, no kurām 4 sugas mājo Himalajos. Eiropā mīt 2 sugas - svilpis un Azoru svilpis (Pyrrhula murina), kura izdzīvošana ir ļoti kritiska. Mūsdienās Sanmigelā (tikai vienā no Azoru salām) mājo apmēram 120 pāri Azoru svilpju. Toties parastajam svilpim ir ļoti plaša izplatība. Tas mājo gan Eiropā, gan Āzijā.

Sistemātikas diskusijas

Svilpju ģints tuvākie radinieki ir ziemeļu svilpji (Pinicola). Zinātnieki ir daudz diskutējuši par ziemeļu svilpju iekļaušanu svilpju ģintī. Tomēr ziemeļu svilpji no kopējā priekšteča ir nodalījušies ļoti sen, apmēram miocēna vidū, un attīstījušies paralēli svilpjiem.^[3] Turklāt ziemeļu svilpis (Pinicola enucleator), visticamāk, ir attīstījies Ziemeļamerikā, bet svilpju ģints sugu attīstība sākusies Himalajos. Šai grupai tuvu radniecīgas ir arī kalnu žubītes (Leucosticte).^[4]

Izskats

Svilpji ir maza auguma putniņi, bet, salīdzinot ar citām žubīšu dzimtas sugām, tie ir masīvāki, apaļīgāki, un tie izskatās it kā būtu bez kakla. Svilpjiem ir raksturīgas spoži melnas astes un spārnu lidspalvas. Tiem ir balts ķermenis, bet kājas sulīgi brūnā krāsā. Knābis ir īss, masīvs un piemērots pumpuru ēšanai. Visām sugām, izņemot pelēkajam svilpim (Pyrrhula nipalensis) ir melns knābis, bet pēdējam tas ir dzeltens. Tēviņus no mātītēm var atšķirt pēc to košā krūšu apspalvojuma, kas var būt oranžs vai sarkans. Dažām sugām ir melns pakausis.

Uzvedība

Svilpji ir gan nometnieki, gan gājputni. Iespējams, ka lielākā daļa sugu ir daļēji migrējoši. Svilpji, lai izvairītos no liela aukstuma, lido īsas vai vidēji garas distances.

Sistemātika

Svilpju ģints (Pyrrhula)^[1]

• Azoru svilpis (Pyrrhula murina)
• Baltvaigu svilpis (Pyrrhula leucogenis)
• Oranžais svilpis (Pyrrhula aurantiaca)
• Pelēkais svilpis (Pyrrhula nipalensis)
• Pelēkgalvas svilpis (Pyrrhula erythaca)
• Sarkangalvas svilpis (Pyrrhula erythrocephala)
• Svilpis (Pyrrhula pyrrhula)

Atsauces

Vogels

Pyrrhula is een geslacht van zangvogels uit de vinkachtigen (Fringillidae).

Soorten

Het geslacht kent de volgende soorten:^[1]

• Pyrrhula aurantiaca (Oranje goudvink) Gould, 1858
• Pyrrhula erythaca (Grijskopgoudvink) Blyth, 1862
• Pyrrhula erythrocephala (Roodkopgoudvink) Vigors, 1832
• Pyrrhula leucogenis (Filipijnse goudvink) Ogilvie-Grant, 1895
• Pyrrhula murina (Azorengoudvink) Godman, 1866
• Pyrrhula nipalensis (Bruine goudvink) Hodgson, 1836
• Pyrrhula pyrrhula (Goudvink) (Linnaeus, 1758)

Bronnen, noten en/of referenties

Dompaper (Pyrrhula) er ei slekt i finkefamilien (Fringillidae) og består av åtte arter, hvorav én er såpass nyoppdaget at den ikke har rukket å få norsk navn. Gruppen er mest tallrik i Asia, men én av artene er endemisk for øygruppa Azorene og en annen er utbredt over store deler av Eurasia. Seks av artene er i henhold til IUCNs rødliste livskraftige, mens to er sårbare med hensyn til utryddelse. Konglebit (Pinicola enucleator) er gruppas nærmeste nålevende slektning.

Beskrivelse

Dompapenes nebb er tykt, kort og rundt; spesialisert til å ete frø og knopper. De fleste artene har sort eller gråsort nebb. Nebbkantene er bøyd innover. De runde nesehullene ligger dypt og er dekt av fjær. Vingene er forholdsvis korte og rekker ikke til midten av den innbuede stjerten. Dompaper har påfallende fargetegninger i fjærdrakten, med hvite-, grå- og svarte fargetoner som står fram fra den gråbrune, rosenrøde, oransje eller okerfargede kroppen, som alltid ender i en hvit gump. Enkelte arter har svart eller blåsvart hette. Alle dompaper har dessuten svarte eller blåsvarte vinge- og halefjær. En annen fellesnevner for fjærdrakten, er at den består av spesielt myke fjær som isolerer godt. Brune føtter og den stort sett hvite gumpen er også typisk. Hunnene har mindre utpregede farger enn hannen.

Utbredelse og habitat

De fleste artene lever i fjellområder som er bekledd av nåle- og blandingsskog.

Artene er i hovedsak utbredt i den palearktiske- og indomalayiske sonen. I Skandinavia og Sentral-Europa finnes kun dompap (P. pyrrhula), og denne arten har også størst utbredelse.

Atferd

Artene er hovedsakelig frøetere, men mange eter også endel annet. Hunnen dominerer hannen og står for både byggingen av redet og rugingen av eggene. Redet består av en skålformet del på et tynt underlag av kvister. Eggene er flekkete på en hvit, grønnlig eller blålig grunnfarge. Parene dannes før oppbruddet etter vinteren og varer som oftest i flere sesonger.

Selv om dompapene tilhører sangfuglene (Passeri) er sangen i beste fall svært beskjeden eller nærmest ikke-eksisterende. Den består stort sett av en enkel, myk og melankolsk fløytetone med varierende intensitet. Vokaliseringen varierer imidlertid mellom både artene og (kanskje også) underartene, men den er alltid svært enkel.

Inndeling

Inndelingen og rekkefølgen av den følger HBW Alive og er i henhold til Collar, Newton & Bonan (2017).^[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).^[2] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle navn, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av offisielle navn.

• Passeriformes, spurvefugler
  • Passeri, sangfugler
    • Passerida
      • Passeroidea
        • Fringillidae, finkefamilien
          • Fringillinae
          • Euphoniinae
          • Carduelinae
            • Pyrrhulini
              • Pinicola, konglebit
              • Pyrrhula, dompaper
                • P. nipalensis, nymfedompap
                • P. waterstradti, (malaydompap)
                • P. leucogenis, hvitkinndompap
                • P. aurantiaca, oransjedompap
                • P. erythrocephala, rustnakkedompap
                • P. erythaca, mandarindompap
                • P. murina, asordompap
                • P. pyrrhula, dompap
              • Rhodopechys
              • Bucanetes
              • Agraphospiza
              • Callacanthis
              • Pyrrhoplectes
              • Procarduelis
              • Leucosticte, fjellfinker

Noter

Ifølge Töpfer et al. (2011) kan dompaper deles inn i tre distinkte klader, som følger:^[3]

1. Sørøstasiatiske dompaper: P. nipalensis, P. waterstradti og P. leucogenis
2. Himalayiske dompaper: P. aurantiaca, P. erythrocephala og P. erythaca
3. Eurasiske dompaper: P. murina og P. pyrrhula

Artsgalleri

• nymfedompap

• Bilde mangler

  (malaydompap)

• hvitkinndompap

• oransjedompap

• rustnakkedompap

• mandarindompap

• asordompap

• dompap

Annet

Det er ganske nylig funnet arkeologiske beviser for en ukjent utdødd dompap på Azorene. Den har blitt beskrevet med bakgrunn i fossiler funnet i Furna do Calcinhas, ei lita grotte på vulkanen Caldeira, som ligger på øya Ilha Graciosa. Den har fått det vitenskapelige navnet P. crassa og var større enn både asordompap og dompap.^[4]

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) Dompaper hos Dyntaxa
• (en) Dompaper i Encyclopedia of Life
• (en) Dompaper i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Dompaper hos Fauna Europaea
• (en) Dompaper hos NCBI
• (en) Dompaper hos ITIS
• (en) Kategori:Pyrrhula – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Pyrrhula – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Pyrrhula – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Pyrrhula – rodzaj ptaka z podrodziny łuskaczy (Carduelinae) rodziny łuszczakowatych (Fringillidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i na Azorach^[5].

Morfologia

Długość ciała 14–17 cm; masa ciała 17–38 g^[6].

Systematyka

Etymologia

• Pyrrhula: epitet gatunkowy Loxia pyrrhula Linnaeus, 1758 ; średniowiecznołac. pyrrhula „gil”, od gr. πυρρουλας purrhoulas „robakożerny ptak” wymieniony przez Arystotelesa, identyfikowany jako rudzik lub gil. W ornitologii kombinacja pyrrhul- jest często używana do określenia grubodziobych ptaków, lub tych z czerwoną piersią^[7].
• Protopyrrhula: gr. πρωτο- prōto- „pierwszy, świeży”; rodzaj Pyrrhula Brisson, 1760^[8]. Gatunek typowy: Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836.
• Pyrrhia: gr. πυρρος purrhos „w kolorze płomienia, czerwony”, od πυρ pur, πυρος puros „ogień”^[9]. Gatunek typowy: Loxia pyrrhula Linnaeus, 1758.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[10]:

• Pyrrhula nipalensis – gil łuskogłowy
• Pyrrhula leucogenys – gil białouchy
• Pyrrhula aurantiaca – gil pomarańczowy
• Pyrrhula erythrocephala – gil płomienny
• Pyrrhula erythaca – gil siwogłowy
• Pyrrhula murina – gil azorski – takson wyodrębniony z P. pyrrhula^[11][12]
• Pyrrhula pyrrhula – gil zwyczajny
• †Pyrrhula crassa – wymarły gatunek z Azorów^[13]

Przypisy

Bibliografia

1. N. Collar, I. Newton & P. Clement: Family Fringillidae (Finches). W: J. del Hoyo, A. Elliott & D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. 15: Weavers to New World Warblers. Barcelona: Lynx Edicions, 2010, s. 440-617. ISBN 978-84-96553-68-2. (ang.)
2. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2019. [dostęp 2019-03-12]. (ang.)

Pyrrhula é um género de aves passeriformes pertencente à família Fringillidae, que inclui sete espécies de pequenos pássaros que se distribuem pela Eurásia.

Taxonomia

O género Pyrrhula inclui sete espécies validamente descritas:^[1][2]

• Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836;
• Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858;
• Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832;
• Pyrrhula erythaca Blyth, 1862;
• Pyrrhula leucogenis Ogilvie-Grant, 1895;
• Pyrrhula pyrrhula (Linnaeus, 1758) - dom-fafe;
• Pyrrhula murina Godman, 1866 - priolo.

A taxonomia do género foi fixada em 2001,Arnaiz-Villena et al. comprovando-se ser um grupo monofilético, pois todas as espécies do género Pyrrhula têm um ancestral comum, a espécie Pinicola enucleator.^[3][4]

Notas

Domherrar (Pyrrhula) är ett släkte inom familjen finkar som idag brukar delas upp i sju arter och som har sin utbredning i palearktis och i den orientaliska regionen. För att vara finkar är de stora och kraftiga med en rund kroppsform och en kraftig näbb. Deras föda består av frön, knoppar, och bär men även späda blad, frukt och insekter. Alla arterna har en kontrastrik fjäderdräkt med svart, vitt, grått och ofta röda eller orange fjäderpartier. Alla arter har en svart lång stjärt och svarta vingpennor. Flera av arterna delas upp i underarter och av dessa behandlas vissa av domherrens taxa ibland som goda arter.

Arter

Taxonomin följer Clements et al. 2017.^[1]

• Brun domherre (Pyrrhula nipalensis)
  • "Malajdomherre" (Pyrrhula [n.] waterstradti) – urskiljs som egen art av Birdlife International
• Vitkindad domherre (Pyrrhula leucogenis)
• Orange domherre (Pyrrhula aurantiaca)
• Rödhuvad domherre (Pyrrhula erythrocephala)
• Gråhuvad domherre (Pyrrhula erythaca)
• Azorisk domherre (Pyrrhula murina)
• Domherre (Pyrrhula pyrrhula)

Noter

1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11

Türler

Metne bakınız.

Dış bağlantılar Wikispecies'de Pyrrhula ile ilgili taksonomi bilgileri bulunur.

Pyrrhula, ispinozgiller (Fringillidae) familyasından şakrak kuşlarını içeren kuş cinsi.

Türler

• Turuncu şakrak kuşu (Pyrrhula aurantiaca)
• Boz göğüslü şakrak kuşu (Pyrrhula erythaca)
• Kırmızı göğüslü şakrak kuşu (Pyrrhula erythrocephala)
• Beyaz yanaklı şakrak kuşu (Pyrrhula leucogenis)
• Asor Adaları şakrak kuşu (Pyrrhula murina)
• Kahverengi şakrak kuşu (Pyrrhula nipalensis)
• Bayağı şakrak kuşu (Pyrrhula pyrrhula) Türkiye.

1. ↑ Arnaiz-Villena, A (2001). Phylogeography of crossbills, bullfinches, grosbeaks, and rosefinches. Cellular and Molecular Life Sciences 58 (8): 1159–1166. PMID 11529508. doi:10.1007/pl00000930.
2. ↑ Marten, Jill A. & Johnson, Ned K. (1986). Genetic relationships of North American cardueline finches. Condor 88 (4): 409–420. doi:10.2307/1368266.
3. ↑ Brissons, M.J. (1760). Ornithologie, Volume 1. Paris: Chez C.J.-B. Bauche. с. 36.
4. ↑ ^{а б} Paynter, Raymond A. Jnr., ред. (1968). Check-list of birds of the world, Volume 14. Cambridge, Massachusetts: Museum of Comparative Zoology. с. 293.
5. ↑ Linnaeus, C. (1758). Systema Naturæ per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, Volume 1 (Latin) (вид. 10th). Holmiae:Laurentii Salvii. с. 171–172.
6. ↑ Gill, Frank; Donsker, David (ред.). Finches, euphonias. World Bird List Version 5.2. International Ornithologists' Union. Процитовано 5 June 2015.

Pyrrhula là một chi chim trong họ Fringillidae.^[1]

Các loài

• Pyrrhula nipalensis Hodgson, 1836
• Pyrrhula leucogenis Ogilvie-Grant, 1895
• Pyrrhula aurantiaca Gould, 1858
• Pyrrhula erythrocephala Vigors, 1832
• Pyrrhula erythaca Blyth, 1862
• Pyrrhula pyrrhula Linnaeus, 1758
• Pyrrhula murina Godman, 1866

Chú thích

Tham khảo

Wikispecies có thông tin sinh học về Pyrrhula Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Pyrrhula

• Pyrrhula tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Tham khảo Animal Diversity Web : Pyrrhula (tiếng Anh)
• Pyrrhula tại trang Trung tâm Thông tin Công nghệ sinh học quốc gia Hoa Kỳ (NCBI).

Научная классификация Международное научное название

Pyrrhula
Brisson, 1760

Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе ITIS 179179NCBI 37606EOL 34701

Снегири (лат. Pyrrhula) — небольшой род птиц из семейства вьюрковых. Латинское название рода дано из-за их яркой окраски, так как по латыни Pyrrhula означает «огненный». Делится на две группы: масковые (4 вида) и черношапочные снегири (4 вида). Распространены в зоне хвойных лесов до лесостепей и лесотундры в тропическом высокогорье и на север в указанных границах. В Евразии от Азорских островов до Филиппин.

Виды

Род насчитывает 9 видов^[1][2][3]

• Бурый снегирь (Pyrrhula nipalensis)
• Желтоспинный снегирь (Pyrrhula aurantiaca)
• Красноголовый снегирь (Pyrrhula erythrocephala)
• Сероголовый снегирь (Pyrrhula erythaca)
• Белощёкий снегирь (Pyrrhula leucogenis)
• Азорский снегирь (Pyrrhula murina)
• Обыкновенный снегирь (Pyrrhula pyrrhula)
• Серый снегирь (Pyrrhula cineracea)
• Уссурийский снегирь (Pyrrhula griseiventris)

Серого и уссурийского снегирей иногда считают подвидами обыкновенного.

Интересные факты

Союз охраны птиц России объявил годом снегиря 2008 год.^[4]

Примечания